Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

En om zelf maar even het spits af te bijten, want een hoop gelezen van de zomer, waaronder:

Orhan Pamuk - Snow
Duurde eeuwen (en honderden pagina's) voor ik er een beetje inkwam, maar is wel een heel erg mooi boek dat heel goed in elkaar zit. Ook het soort boek waarmee je nobelprijzen wint, natuurlijk. (Maar ik ben vrees ik, als het om boeken gaat, gewoon een gitaarsololiefhebbende rockist.)

Frank Westerdam - Ararat
Literaire non-fictie en denk ik mijn favoriet in het genre, omdat hij altijd verschillende niet-alledaagse onderwerpen zo mooi in één booek weet te stoppen. En dat dan heel subjectivistisch benadert.

Mark Haddon - A Spot Of Bother
Ionica had hier op het oude forum iets over gezegd, maar ik weet niet meer wat. Ik vond het een buitengewoon grappig boek. Niets meer verder, maar dat hoeft ook niet. Dat hij ook het totaal andere Curious Incident.. heeft geschreven is vooral toevallig.

Rachel Seiffert - Afterwards
Was erg onder de indruk van haar vorige boek, The Dark Room, en dit las ook vlot wel, maar ik had wel een onvoldaan gevoel aan het eind. Volgens mij was het boek gewoon nog niet af.

Douglas Coupland - Generation X
Omdat ik die toch ook eens gelezen moest hebben. Ja, wel goed enzo, maar vast beter als ik er vijf (of tien) jaar geleden aan begonnen was.

Jonathan Coe - The Rain Before It Falls
Mijn eerste Coe (werd ook tijd) en maar meteen eentje gekocht die kennelijk nog niet uit i(behalve bij de Libris op Schiphpol). Vond 'm erg indrukwekkend en ga nu maar meteen al die andere boeken lezen.

Ha, leuk...

Lees nu Het Kralenspel van Herman Hesse. Weet nog niet zo goed wat ik er van moet vinden. Het leest lekker weg en is toch ergens zoooo saai. Ben wel benieuwd hoe hij dit meer dan 600 pagina's wil volhouden.

Net de nieuwe William Gibson binnen dus die wil dan ook eigenlijk meteen gelezen worden.

Nu bezig met:
Ploughing The Clouds, The Search for Irish Soma van Peter Lamborn Wilson, zwaardere kost dan het geweldige Sacred Drift, Essays On The Margins Of Islam.

Afgewisseld met een boekje over Turkse kunstmuziektheorie, ook zware kost.

Dan volgt:
Foucault's Pendulum van Eco, voor wat tegengas op wat ik meestal lees, naar verluidt.

naast een hele bulk boeken over nieuwe media onlangs Los van Tom Naegels en Nostradamus van Coupland geconsumeerd. Coupland is toch een geval apart. z'n Miss Waoming, JPod en Microserfs vind ik geweldig, de rest kan me nauwelijks boeien.

ook bediep ik me met psychoanalytische gedachtegoed en Taal en Verlangen van Antoine Mooij in de psycholanalyse op nederlandse bodem en Lacan. interessant.

de slinger van foucault! das tijden geleden!

<i>Het Complot tegen Amerika</i> van Philip Roth. Interessant gegeven (anti-semiet Lindbergh wint in 1940 de presidentsverkiezingen van Roosevelt en sluit meteen vrede met Duitsland en Japan), maar Roth zal toch nooit een favoriete schrijver worden. Daarvoor is hij te wijdlopig en te stijf.

<I>Elvistranen</i> van Bart Chabot. Gekregen, want ik ben nou niet bepaald een fan van tv-persoonlijkheid Chabot. Maar hij blijkt dus verbazingwekkend goede korte verhalen te kunnen schrijven, hoewel hij beter is in de vorm dan in de plots.

<I>Freakonomics</I> van Steven Levitt en Stephen Dubner. Interessante verslagen over de economie van het drugsdealen en valsspelen bij sumoworstelen en meer van dat soort zaken, maar die Amerikaanse 'That's so amazing!' borstklopperij is wel irri.

Hee, ik heb ook een Roth gelezen tijdens vakantie, Everyman. Wijdlopig, ja, daar ben ik het wel mee eens geloof ik, maar erg vind ik dat niet, stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven', maar wel erg goed. Over de fysieke aftakeling van een oud lichaam, de tijd, relaties, jaloezie, de dood de dood en de dood van 'vrienden', familie, collegas, ik was onder de indruk toen ik het uit had.

Connie Palmen, Lucifer. Prachtig boek, het verhaal, het onderzoek naar de dood van de vrouw van een componist, is meeslepend, de karakters van het bonte gezelschap rondom de componist en zijn vrouw zijn prachtig neergezet. Zo uit, dat boek. Toch blijft het niet lang hangen. Misschien hoeft dat ook niet.

Nu lees ik Gyorgy Konrads Zonsverduistering, een autobiografisch boek over zijn tijd na WO II. Een jaar geleden trok ik de weldadige schrijfstijl van Konrad niet zo goed, nu proef ik ineens ook een hoop ironie, juist ook door die 'rijke' schrijfstijl, wat me erg aanspreekt.

Verder heb ik tijdens vacance mijn eerste Murakami gelezen, The Wind-Up Bird Chronicle. Daar ben ik verliefd op geworden. In de tweede (Kafka On The Shore) ben ik een endje op weg maar ik doe het rustig an. Verliefdheden moet je koesteren, door de tijd.

Ook was ik aan het begin van de zomer begonnen aan De Dialectiek Van De Verlichting (WAT?! HERHAAL!) DE DIALECTIEK VAN DE VERLICHTING, vol enthousiasme, in het park met een stompje potlood belangrijke passages en opmerkingen aan het onderstrepen, nu ben ik echter even de reden kwijt waarom ik het lees, dus heb ik het weer even opzij gelegd.

De Slinger Van Foucault heb ik denk ik zo'n tien jaar geleden ritueel verbrand, ik kon de dikke dosis pretentie absoluut niet aan (of ik begreep er geen hol van, dat kan ook).

Vanwaar deze titel voor deze draad? Wie is dat plaatje?

reden? omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is en nog immmer staat als een huis. maar het is soms een beetje lastig leesbaar boek. ik probeer het mijn studenten eigenlijk ook door de strot te duwen, maar dat heeft tot nu toe weinig succes.

omdat dialektik der aufklärung één van de belangrijkste sociologische verhandelingen ooit is

Vond er eerlijk gezegd niks aan. :) Maar ja, het is nogal slecht geschreven. Geef mij maar Eros & Civilization uit diezelfde hoek.

Zeg, heeft iemand Het Kralenspel al gelezen? Zo ja, wordt dat nog wat na 200 pagina's want ik word gek van dat brave mannetje Knecht en zijn mannencultus.

Eerste hoofdstuk van Spook Country intrigeert in ieder geval.

tja, Marcuse kàn schrijven. overigens vind ik dialektik niet zo slecht hoor, maar ja, ik leg de door jou bewierookte fransen dan weer gapend weg ;-) al zijn er uitzonderingen.

in de 'nieuwe media in NL'-krant die ik momenteel samenstel worden de fransen door een deel van de auteurs ook overal bijgehaald. zal wel typisch nederlands zijn.

net uit: george pelecanos, geen idee meer welke (boeken zijn inmiddels ingepakt in dozen) was ook niet bepaald z'n beste. plot boeit weinig en nou lees je daar die pelecanos toch niet echt voor maar deze keer waren zelfs de sfeerbeschrijvingen van de mindere wijken van washington dc (aan de hand van muziek en auto's) saai.

in bezig: killing yourself to live van chuck klosterman. beetje het literaire equivalent van een zak chips als je trek hebt. de eerste paar happen/hoofdstukken zijn het beste wat je ooit gelezen hebt - reis per auto door amerika geschreven in dat o zo postmoderne, continu self-referencing en al babbelend uit de bocht vliegende stijltje dat we ook kennen van dave eggers (waar chuck zich in het eerste hoofstduk al voor verontschuldigt) en dan over coole muziek - maar na verloop van tijd wordt het een beetje een irritant truukje.

en ik heb de nieuwe volkskrant gekocht. met ongeveer 76 nieuwe bijlagen. vanaf volgende week gelukkig weer de guardian/observer/independent...

ben eindelijk bezig met 1984 van orwell; staat al jaren in de kast, nooit aan begonnen. en hierna staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

staat extreem luid en ongelooflijk dichtbij voor herlezing op het programma. ben er nog steeds niet over uit of ik dat wel zo'n goed geschreven boek vind, maar ik heb iets met de thematiek.

vond 'm in het engels brilliant geschreven, juist. terwijl ik z'n debuut waardeloos vind. heet iets van are you illuminated?, die eerste.

stijf, hmm, 'conventioneel' vind ik dan een betere term, of 'klassiek geschreven'

'Klassiek geschreven' kan ik me wel in vinden, maar dan nog zou het meer elegantie kunnen hebben. Het is echt werken wat je moet als lezer, geen enkele zin springt je tegemoet of sleept je mee. Roths meesterlijk neergezette karakters verdienen eigenlijk beter.

zal wel typisch nederlands zijn.

35 jaar te laat er bij zijn? ;)

1984 ook nooit gelezen. :(

Wel bezig in Archaeologies of the future van Fredric Jameson. Ploeteren. Soms erg interessante essays over SF maar, man oh man, wat overschrijft die arme man zich.

waar zou die Gondry-film blijven n.a.v. extreem luid en ongelooflijk dichtbij blijven..

(en al eerder gezegd op een van die oude fora, ook ik vond het 2e boek van Foer beter, wegens minder flauw en vooral een sympathieker hoofdpersonage, om niet te zeggen een grote kleine held)

Ha, ik wilde me eigenlijk niet meer aanmelden voor dit forum, maar nu het over boeken gaat, ben ik er weer bij! Ik heb gelijk weer titels genoteerd op mijn te-lezen-lijst.

Hierbij een greep uit mijn boekenzomer:

Vandaag ben ik begonnen in Jonathan Coe - The Rain Before It Falls, tot nu toe bevalt het goed. Coe is sowieso een van mijn favoriete schrijvers. Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik heb erg gelachen om Bestrijd het leed dat Mulisch leed, al vond ik sommige persiflages wel erg gemakzuchtig en flauw. Ik was ook verbaasd dat zoveel bekende journalisten van Propria Cures komen en dat Dirk van Delft zo geestig is.

Ook las ik veel "Young Adult writers". Het begon met An abundance of Katherines - John Green, wat me aangeraden werd vanwege de wiskunde erin. Was inderdaad een leuk boek met wat formules. Indruk maakte How I live now - Meg Rosoff, een vreemd, verontrustend boek dat ik niet aan een puber zou durven geven.

Verder was de De engelenmaker - Stefan Brijs bijna net zo spannend als Harry Potter and the deathly hallows en lachte ik meerdere malen hardop om A walk in the woods van Bill Bryson.

Op de planning staan voor de komende tijd nooit gelezen klassiekers als De avonden en Catch 22. 1984 heb ik al gehad, vond het tegenvallen na A brave new world (want dat hakte er echt in).

Eindelijk mijn abonnement op de ECI opgezegd, want het levert je toch 4 keer per jaar een boek op wat je eigenlijk niet wil lezen. Maar goed: uit die collectie:

Jonathan Strange & Mr. Norrell - Susanna Clarke
Dikke pil over toveraars en de Engelse behoefte aan magie. Plaatst Harry Potter als roman in een kader, een traditie. Veel voetnoten, maar de semi-wetenschappelijke opzet is leesbaar en hoogst vermakelijk.

Voor de vakantie gekocht voor 6 euro of minder:

Hoe ben je een goed mens - Nick Hornby
Hornby schrijft altijd vlot. Met glansrol voor Molly, de dochter die haar vader wil overtreffen in 'goed doen'.

De evangelist - Bas van Putten
Dikke pil met ongelooflijk veel monologue interieur van onsympathieke Johannes Bach. Zijn carriere begint op het conservatorium, vervolgens de handel, dan verkoper van klassieke auto's om als componist te eindigen. Intrigerend boek over 'slecht doen'.

Carter klopt de duivel - Glen David Gold
Amerika in de roaring twenties, beleefd door Carter de illusionist. Mooie avonturenroman, geeft hetzelfde gevoel als een meeslepende film. (Waar blijft de film met Tom Cruise?)

De vliegeraar - Khaled Hosseini
Was een cadeautje. Erg mooi geschreven en daar laat ik het bij.

Boek van Foer heet overigens 'Everthing is illuminated'.

Heb je al meer gelezen Martijn?

Ik wilde The Rotter's Club bij de plaatselijke bibliotheek halen, maar die zat niet in hun willekeurige verzameling boeken. Toen heb ik maar weer eens een poging gedaan om in James Joyces Ulysses te beginnen. Dus Coe komt over een maand of zes wel weer. ;)

1984 heb ik gelezen toen ik zestien of zeventien was, voor m'n Engelse boekenlijst, omdat het boek me zo aansprak. Ik was ook erg onder de indruk, maar eigenlijk was het wat te hoog gegrepen (al was het maar vanwege de driehonderdzoveel pagina's in een taal die ik nog lang niet voldoende machtig was). Heb het een jaar of zes later nog eens gelezen en vond het toen een beetje tegenvallen. Het idee was goed enzo en het is natuurlijk terecht ontelbaar vaak als referentie gebruikt tegen een of andere megalomane dictator of paranoïde anti-privacy plan, maar het zat allemaal vrij zwak in elkaar vond ik. Dingen als "oh ja, en je hebt ook nog eens 90 procent van de bevolking en die worden niet zo in de gaten gehouden, maar die worden zoet gehouden met loterijen die ze toch nooit winnen en blijven gewoon lekker dom".
(Animal Farm vond ik, ook bij het herbelezen, goed in elkaar zitten. Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk. Huxley's Brave New World heb ik ook alleen maar op m'n zeventiende gelezen, maar ik denk dat het wat beter in elkaar zit.)

(Man op het plaatje is de man van de topic-titel: hij die het boekdrukken heeft uitgevonden.)

De evangelist - Bas van Putten

Van Putten is de beste muziekschrijver van Nederland. Het is alleen wel een snob en een chagrijnige cultuurpessimist en over zijn andere hobby, auto's, schrijft hij lang niet zo goed als over Ricardo Chailly.

Heb ook wel eens wat politieke essays van Orwell gelezen en die vond ik ook erg sterk.

Volgens mij had Orwell het ook meestal wel goed gezien. Ik heb in de ramsj ooit het anti-communistische boek ('Mijn communistentijd') van de Nederlandse Orwell, Jacques de Kadt, gekocht. Moet ik ook eens gaan lezen.

ik heb nu ook Cloud Atlas gelezen.. kweenie.. Eerste helft van alle verhaaltjes is leuk. Maar dan op de terugweg, tsja is het nog steeds wel leuk hoor, maar denk ik ook WAAROM. waarom deze post-moderne constructie. Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen. (Maar misschien zag ik 't masterplan over het hoofd)

Had nu net het gevoel dat alle verhalen op geniale wijze in elkaar grepen

*niet*

Gisteren heb ik me vermaakt met de nieuwe Bas Haring: Voor een echt succesvol leven. Vlot geschreven, aardig basisidee en veel aansprekende voorbeelden - maar net niet echt diep. Ik vind het grappig dat hij precies zo schrijft als hij praat. Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

net uit: Dino Buzzati's De Woestijn der Tartaren. Behoorlijk aangrijpende roman over een soldaat die in een vesting verzeild raakt en daar ongewild blijft hangen/steken. Net als zijn leven dus, soort metafoor voor depressie eigenlijk.

al een tijd uit: 1984. hmm. wel visionair aan de ene kant, maar het wordt me allemaal teveel uitgelegd, te weinig aan de verbeelding overgelaten. ik voelde ook totaal geen emotionele betrokkenheid bij de hoofdpersoon. toch jammer.

binnenkort beginnen aan de definitieve versie van omc's droomstof :). had al een eerdere versie ter berschikking enkele jaren geleden, ben benieuwd wat er is veranderd en wat er nog is blijven hangen bij me.

Ik ben nu bezig in The book thief van Marcus Zusak en dat is erg meeslepend.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?

Ik heb Jonathan Coes* The Rotters' Club gelezen. Geweldig boek, dat hier zo voor de inburgeringscursus gebruikt kan worden. En nu wil ik helemaal elke letter die de man op papier heeft neergezet lezen.

* die -s in de tweede naamval in het Nederlands staat wel erg lelijk hoor, bij Engelse namen.

*: Je kan hier pleiten voor Coe's, omdat je het uitspreekt als 'Ko' en er dan bovendien geen verwarring ontstaat met iemand die Koe-met-een-C heet.

Die staat bij ons ook in de kast (en neemt daar een halve plank in beslag..). Ik ben niet zo van de oorlogsboeken, geloof ik, maar als het heel goed is moet ik het misschien toch maar eens opendoen... Is het eigenlijk een kinderboek of gewoon een boek over een kind?
Kleine planken hebben jullie ;)

Het is officieel een Young Adult Novel, net als bijvoorbeeld The curious incident (etc.). Ik houd ook niet zo van oorlogsboeken, maar in dit boek is de oorlog meer een soort decor. Ik vind het moeilijk uit te leggen waardoor dat komt. De dood als verteller is in elk geval aardig gevonden. En een hoofdpersoon die boeken steelt om te kunnen lezen, vind ik ook heel sympathiek. Ik probeerde me voor te stellen wat ik zou doen als ik niet meer zomaar aan boeken zou komen.

ben ongeveer halverwege ayn rand's the fountainhead.
(het enige boek dat vernoemd is naar een bluetones albumtrack?)

ben als economisch-psycholoog/behavioral speltheoreticus/evolutionair sociaal psycholoog erg geinteresseerd in de tegenstelling/samenwerking tussen collectieve en individuele belangen en ik had begrepen dat mevr. rand daar ook bepaalde opvattingen over had. en dat is ook zo. het is alleen tot in het potsierlijke overdreven opgeschreven. de 'collectieven' zijn allemaal conservatieve, ouderwetse, op de oppervlakte goed bedoelende maar eigenlijk heel erg manipulatieve mannetjes en de 'individuelen' zijn modernistische, vooruitstrevende maar ook willens en wetens tegen de stroom oproeiende gevallen met, volgens mij, psychopatische, autistische en masochistische trekken. ze zijn pas gelukkig als ze door iedereen tegengewerkt worden. die laatste gaan natuurlijk 'winnen' en de eerste gaan koppie onder, maar het is moeilijk sympathie te krijgen voor eender welk personage.

ik ben nog niet helemaal overtuigd van het individualisme van ayn rand...

Rand zelf schijnt wel naar haar filosofie geleefd te hebben. Het was dan ook een ongelooflijk kutwijf, geven zelfs haar grootste fans toe. Arnon Grunberg is trouwens bezig in Atlas Shrugged (waarvan je dan in ieder geval moet zeggen dat de titel een briljant beeld is.)

Ook leuk: Ayn Rand is de grondlegger van het Objectivisme!

Precies! Rand is de anti-sub! Ik kreeg Atlas Shrugged voor mijn afstuderen en las het met plezier, al is het natuurlijk veel te dik. Ik had in de roman wel sympathie voor personages, maar bedacht later dat ik aan al die mensen in het echt een bloedhekel zou hebben.

Ik neem trouwens terug dat The book thief niet echt een oorlogsboek is. Maar mooi was het wel.

Spook Country. Met gemak de slechtste William Gibson. Helaas, helaas. Wat een ontzettende slome thriller dit. En nog rockistisch ook. :)

Veder bezig in:

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus. Mwaaah, ik wil wel maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Volgens mij moet ik overstappen naar het latere werk.

Robert Lemm - Geschiedenis van Spanje. Zo maar bij de bieb uit de kast getrokken. Begint ontzettend saai (die trouwde met die, en die met die, en toen die met die....fuck offffff!!!) maar tegen 1492 wordt het allemaal wel lachen en doorprikt Lemm heel wat mythen over Spanje. Met historici is het altijd oppassen, ik heb het gevoel dat hier de wind uit conservatief-Hegeliaanse hoek blaast en de grote litmus test komt natuurlijk met de Spaanse Burgeroorlog.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

Er is trouwens een nieuwe Nick Hornby. Ook een Young Adult Novel.

Jonathan Coe's Rotters Club. Gisteren in begonnen en moeilijk weg te leggen. Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Doris Lessing, anyone? Er is geloof ik bij Engels eens wat van haar werk voorgelezen, maar dat heeft nooit een blijvende indruk op me achtergelaten. Zo vlug wat plots bij elkaar gewikipediaad lijkt het me echter best wel iemand die boeken kan schrijven die mij boeien.

was (is?) toch een communist? Ik had The Good Terrorist op mijn Engelse boekenlijst staan. Redelijk boek, over wat slackers.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?

Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.

Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet:

* Salmon Fishing in the Yemen (Paul Torday). Ligt hier bij elke supermarkt en inderdaad een snelconsumptieboek. Prettig leesvoer desalniettemin, over een wetenschapper die in een project wordt gezogen om zalm te kweken in Jemen. Tegen het eind wordt het allemaal wel een beetje érg overdreven.
* Diary of a Bad Year (J.M. Coetzee). Mooi idee, indrukwekkend boek. Bevat een serie politieke en filosofische essays van een "gerenommeerd schrijver" (die nogal wat overeenkomsten met Coetzee zelf vertoont) en daarnaast de dagboekaantekeningen van die schrijver én die van het meisje dat die essays voor hem uittypt.
* Eleanor Rigby (Douglas Coupland). Mooi boek, goed verhaal.
* Havoc, in Its Third Year (Ronan Bennett). Speelt zich af rond 1630, maar met buitengewoon hedendaagse thema's als machtspolitiek en , vooral, xenofobie. Erg geloofwaardig geschreven. En een must-read voor de Wildersen en Verdonken van deze planeet.

Vervolg Gesloten Kring net zo boeiend?
Ik loop drie keer per week de plaatselijke bibliotheek binnen om te zien of ze 'm hebben. Maar kennelijk is 'ie zó boeiend dat 'ie steeds is uitgeleend.
Woonden jullie maar in Leiden! Ik heb hem zo staan (in het Engels). Het is opvallend hoe vaak Martijn dezelfde dingen leest als mijn vrienden. Om me heen hoor ik nu iedereen over Coetzee en Coupland. Gisteren zag ik trouwens drie verschillende mensen in de trein Murakami lezen. Het was een mooie dag.

Ik las de laatste tijd vooral vakliteratuur, maar ook

* A certain ambiguity (Gaurav Suri & Hartosh Singh Bal). De beste roman over wiskunde die ik tot nu toe las.
* The polysyllabric spree (Nick Hornby). Erg amusante verzameling columns waarin hij elke maand beschrijft welke boeken hij koopt en welke boeken hij daadwerkelijk leest. Zijn smaak is duidelijk niet de mijne, maar hij schrijft erg geestig over boeken, lezen en redacteuren. Zo'n column zou ik ook wel willen schrijven!
* Shakespeare (Bill Bryson). Ik wist niets over Shakespeare, maar wil alles van Bryson lezen. Veel geleerd en gegrinnikt, al vond ik het iets taaier dan verwacht.
* Oracle night (Paul Auster). Auster is niet echt iets voor mij, maar dit heb ik in elk geval met plezier uitgelezen.

En ben net begonnen in This book will save your life (A.M. Homes). Het lijkt me wel wat!

ps Enfin, maar weer eens een overzichtje van de recent-gelezen-spreadsheet
Heb je echt een spreadsheet? Ik schrijf alles in een mooi klein boekje. Tot groot vermaak van mijn vriend.

Nee, dat was metaforisch bedoeld. Ofzo. :)
Al heb ik tegenwoordig wel de wathebjeallemaalgelezen-applicatie op Facebook. Wat in feite hetzelfde idee is.

Ik heb hem zo staan (in het Engels)

Volgens mij staat 'ie ook gewoon bij ons in de kast. In het Grieks...

Die Hornby moet ik dan toch ook maar eens lezen. Die verzameling muziekessays waren ook verrassend leuk. En Murakami ga ik ook eens aan beginnen.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)

de recent-gelezen-spreadsheet

bij mij is het gewoon een word-document...

* de gum thief van douglas coupland. erg lief. misschien iets te.
* de autiobio van alex james (bassist van blur). hij is 'in het echt' precies zoals je verwacht dat-ie is. zelf denkt-ie dat-ie een renaisssence man is, maar eigenlijk is-ie een meer een blufgozertje die veel dingen 'he, leuk man te gek'-vind met, op een gegeven moment, heel veel geld
* de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio maar die ene die een paar maanden na z'n dood verscheen. kostte maar 1 pond. vandaar. is verder gewoon een doos omgevallen en aan elkaar gebonden krantenknipsels en anekdotes die ik sowieso allemaal al uit m'n hoofd kende.

Vergeten jullie pardoes wat jullie hebben gelezen of zo? :)

Uitgelezen Bug Jack Baron van Norman Spinrad. Een echte jaren 60 SF klassieker, ongelofelijk inventief geschreven en toch leest het weg als een thriller.

Ik ben nu bezig met Palomar van Italo Calvino. Wel okay, denk ik, een soort ambient literatuur.

Net uitgelezen Godard, portrait of the artist at 70 van Colin MacGabe. Wel rap geschreven biografie van Godard die steeds goed wordt geplaatst in zijn tijd. De post-68 Godard was altijd een mysterie voor mij en dat is dus nu fijn ik kaart gebracht, al geloof ik er geen reet van dat die films zo goed zijn als MacGabe pretendeert.

Nu verder in: The Work of Mourning van Jacques Derrida. Mooie, voor zijn doen toegankelijke maar zwaarmoedige teksten van JD geschreven voor vrienden/collega's die zijn overleden.

even de agenda tevoorschijn toveren.

*Cormac McCarthy - De Weg
korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.

*Daniel Wallace's Grote Vis.. negeren, de film van Burton zien. Het boek is een schetsmatige opzet voor de magie die Burton op weet te roepen.

*Sándor Márai - Gloed
Wereldbibliotheek is wel een interessante uitgever, of imprint, whatever. De Woestijn van der Tartaren was ook al interessant. Gloed is een mooie filosofische verhandeling, over 2 gezworen vrienden en 1 gebeurtenis in 't verleden die hun uitelkaar heeft gedreven en ze nu eens aan het einde van hun leven uitgebreid analyseren. Mooi tijdvak en plaats ook.. Hongarije, voor de 2de wereldoorlog. (of ik moet mijn feiten nu alweer over hoop hebben, het is alweer een maand of 2 geleden)

oh en voor extra drama is Marai een vergeten schrijver a la Kennedy Toole (Samenzwering van Idioten) inclusief zelfmoord.

Nu bezig in Amos Oz epos Een verhaal van liefde en duisternis, goed voor de Jiddisch/Hebreeuwse woordenschat, als ik 't zou kunnen onthouden. Hij valt soms in herhaling, maar 't lijkt een keuze. Soort Eeuw van mijn Vader, maar die Oz heeft natuurlijk een veel interessanter leven. Iedere zionist aan 't begin van de staat Israel lijkt wel een intellectueel met Nobelprijs.

ok i love you guys

de lijkenpikbio van john peel. niet z'n autiobio

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

Ik vond nog een Coetzee-boek, gewoon thuis in de kast (Boyhood), wat mijn fascinatie voor de man alleen maar grote heeft gemaakt. En mijn dorpsgenoot die The Closed Circle aan het lezen was, heeft die inedelijk uit en ik inmiddels ook al bijna. (Voorzover dat nog niet duidelijke was, @ragruiters: Lezen! Nu! Meteen!)

Oh ja, en Ira Levin (die ik altijd met de zanger van Yo La Tengo verwar) is dood. Was volgens mij zo'n schrijver die je ofwel voor je boekenlijst las, of helemaal nooit. Ik las hem nooit. Heb ik iets gemist?

Levin schreef wel leuke thrillerts (Rosemary's Baby, Boys From Brazil), maar het is wel iets voor als je puber bent.

Palomar was zo uit. Toch wel mooi en apart boek.

Nu ben ik de Laatstsche Mensch die eens De Naam van de Roos gaat lezen...leest verrot weg in het begin als ik even mag klagen.

Maar die heb je toch, hopelijk, ook wel gelezen?

nog niet. moet ik bekennen. verder geen excuus voor. zie hem elke week weer voor vijf pond bij de virgin zavvi liggen. binnenkort.

heb recentelijk trouwens ook shortcomings van adrian tomine gelezen. m'n eerste graphic novel.

Jonathan Coe - Gesloten Kring:
Mooi vervolg op de Rotters Club, alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt. De relatie van Paul met Malvina is ongeloofwaardig, temeer hun relatie (voor haar) vanaf het begin duidelijk moet zijn. Maar zoals de boektitel al zegt: er moeten heel wat cirkels gesloten worden. En dat gebeurt. Benjamin is een zielige loser.

Irvine Welsh - Lijm:
Vermakelijk boek over vrienden die groot worden met veel drank, drugs en sex. Uiteindelijk een mooi happy end. Over trouw en geen vrouwen slaan.

Stephane Audeguy - Wolkenbibliotheek:
Bibliothecaresse in de ban van Japanse couturier die boeken over wolken verzamelt. Een ontdekkingsreis langs quakers, schilders en wetenschappers. En natuurlijk die grote allesbepalende Japanse wolk aan het einde van wo2.
Ik zie steeds meer als ik in de lucht kijk!

Alleen worden er wel heel nadrukkelijk allerlei losse eindjes uit het eerste boek aan elkaar geknoopt

Dat vond ik ook wel. Het idee om een vervolg te schrijven op The Rotter's Club is erg leuk, maar dit maakt dat boek met terugwerkende kracht opeens een boek is met vele open eindes. Zo las ik het niet.
Neemt niet weg dat het wel een erg goed boek is.

Ik ben bezig in A Portrait of the Artists as a Young Man van James Joyce. Een kennis is professor in de Jamesjoyceologie ofzo, en die verdeelt mensen in al naar gelang of ze Ulysses (al) gelezen hebben. Dus beloofde ik hem het te lezen. Maar het is nogal dik (900+ pagina's), dus toen ik deze in een kast vond, leek me dat een aardige opwarming. Goed wel, maar taai en pittig. Voel me opeens weer 16, met een matige kennis van het Engels en mis vooral de grote lijn nogal eens.

Ter afwisseling ook in Mil Millingtons Love and Other Near-Death Experiences begonnen. Ik vond een ander boek van hem, The Things my Girlfriend and I have Argued About (van de gelijknamige website, erg komisch snelwegleesvoer. Hier moet ik ook soms om lachen, maar zelden zonder dezelfde schaamte die je krijgt als je om een comedyserie met Peter Lusse moet lachen. Alleen als Joyce heel taai blijft lees ik 'm uit.

Ik had bij Coetzee nog moeten vertellen dat de drie "verhalen" parallel lopen en dat elke pagina in drieën is verdeeld. Want dat maakt het allemaal een stuk intellectueler. :)
Ik ga hem binnenkort echt eens lezen, volgens mij staat hij bij mijn moeder in de kast. Kan ik hem mooi lezen onder de kerstboom. Intussen las ik:

* This book will save your life van A.M. Homes. Het boek heeft mijn leven niet gered, maar ik vond het wel goed. Een belachelijk rijke Amerikaan denkt dat hij dood gaat en besluit zijn leven te veranderen. Ik vond veel dingen herkenbaar (hoe absurde gebeurtenissen zich opstapelen bijvoorbeeld).

*De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst. Beschrijving van een jeugd aan de onderkant van de Vlaamse samenleving. Wat goed, zo rauw en pijnlijk. Dat het nog goed is gekomen met die Dimitri...

*Foute Fantasieën van Marjan Slob. Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen? Slob komt er niet helemaal uit, maar geeft wat aannemelijke verklaringen. Gaat natuurlijk stiekem over meer dan die boeketreeks.

*In the company of liars van David Ellis. Volgens de VN een van beste thrillers van 2007. Inderdaad knap gedaan: het verhaal wordt achterstevoren verteld (net als in Memento) en je wordt een paar keer goed verrast. Toch vond ik het niet zo goed als ik hoopte.

*Mobius Dick van Andrew Crumey. Een roman over quantummechanica! Jawel! En nog goed te lezen ook! Ik heb zelfs hardop gelachen om de beschrijving van een natuurkundeprof die naar een lezing bij letteren gaat. Je merkt wel dat Crumey zichzelf heeeeeel slim vindt.

Wow... dat je op het forum kijkt of er nog iets nieuws is gebeurd en dat iemand dan drie seconden (!) geleden was gepost had. Een teken!

Enfin, ik las:

* JPod van Coupland. Het was, soms, af en toe, wel een beetje grappig. Maar ik vond het vooral een verhaal zonder doel, over mensen die, eveneens zonder doel, rare dingen deden.

* Norwegian Wood van Murakami. Mijn eerste Murakami. En ondanks dat er soms wel errug veel aan seks gedaan werd, vond ik een heel mooi boek. Is het representatief voor de rest van zijn oeuvre? D'r werd, in de toevoeging door de vertaler, een beetje gesuggereerd dat het, in elk geval vergeleken met, zijn eerdere werk een nogal simpel liefdesverhaal was.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.

Waarom lezen intelligente vrouwen boeketreeksen?

Ik vind de vraag: waarom maken intelligente vrouwen zich druk over waarom intelligente vrouwen boeketreeksen lezen minstens zo interessant. :) (Ik wilde schrijven dat veel intelligente mannen computervechtspelletjes spelen. Maar er zijn vast ook mensen die zich weer druk over het waarom daarvan maken.)

Ja, laten we er weer een doen.

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On. Weer een teleurstellende 33 1/3 (ditmaal bij de bieb gehaald gelukkig). Duurt gewoon te lang voordat Lewis eindelijk eens begint met de analyse van het album zelf en dat ratelt hij ook eigenlijk gewoon alle nummers braaf af. Voor de rest is het veel hiphop samples spotten.

Umberto Eco - De Naam van de Roos. Bijna uit. Beetje overgewaardeerd dit. Eerste helft is ontzettend traag, dan komt die pannenkoek van de inquisitie langs en wordt het beter (en ben je weer heel blij dat Luther heeft bestaan.) Verder ergerde ik me aan zaken als: "Ja, ik zat wel erg met die en die ketterse invloeden [volgt een opsomming van een halve pagina met alle ketterse bewegingen van die tijd], gelukkig kwam ik broeder Pipo tegen en ik noemde de naam Salvatore van Perugia..." [hopakee er volgen weer 8 pagina's die Eco's eruditie tentoonspreiden].

Filip Buekens - Jacques Lacan: Proefvlucht in het luchtledige. Strakke ontleding van het denken van het Franse warhoofd/bluffer. Hele mooie opbouw, leest als een spannend boek, informatief, soms valt mijn mond open van verbazing en regelmatig moet ik gewoon keihard lachen.

Net terug van de bieb gaan ik beginnen aan Sybren Polet De Andere Stad (met dank aan Ludo natuurlijk.) Haunted Weather van David Toop heb ik nog liggen. Ik ben dus nog wel even bezig.

jullie lezen allemaal zo snel. ik zit nog steeds bij Oz.

maar heb van een boekenbon die ik ooit "na een fout van de bank in uw voordeel" van de Postbank had gehad.. een heel dik koffietafelboek gekocht.. MOVIES heet het. 1000 defining moments. ik zit nu nog bij de gebroeders lumiere en een moment dat een of andere schurk in de camera schiet (nep dan he) in 1897 ofzo. (Vido zal de rest weten)

maar goed mooi boek dus en ongetwijfeld geschikt om 300 nieuwe films op te pikken.

* Erasmus - <i>Lof der Zotheid</i>. Gekocht toen ik in Rotterdam ging wonen, toen een hele tijd op een stapel laten liggen. Niet nodig, want het leest makkelijk weg. Mijn conclusie is dat Erasmus een voorloper was van Brusselmans: hij kan heel vilein grappig vervelende mensen afbranden, maar hij gaat daar vaak iets te lang mee door.

* Michael Chabon - <i>The Yiddish Policemen's Union</i>. Dit is dus de bom. De zionisten hebben in '48 de oorlog verloren en toen van de VS maar een stuk van Alaska gekregen voor 60 jaar. Die periode is bijna over en bovendien zit rechercheur Meyer Landsman met een koelbloedige afrekening die hij moet oplossen. Dit alles in <i>hard boiled</i> detective stijl. De one-liners blijven komen.

* Hans van Maanen - <i>Een gezonde geest</i>. Wetenschapsjournalist rekent genadeloos af met het soort slechte onderzoek waarmee kranten graag hun pagina's vullen ("Linkshandige vrouwen hebben meer kans op borstkanker").

Nu ben ik bezig in <i>Het bewustzijn verklaard</i> van Daniel Dennett. Gezien het aantal pagina's, het kleine lettertype en de niet heel lichte (maar ook niet loodzware) inhoud met zinnen als "Het globale idee van deze theorieën is dat nadat in de primaire of perifere lagen van het waarnemingssysteem een bepaalde hoeveelheid 'voorwerking' heeft plaatsgevonden, het werk van de waarneming - het identificeren, herkennen en categoriseren van voorwerpen - wordt afgemaakt door genereer-en-test-cyclussen."

Miles Marshall Lewis - There's A Riot Goin' On

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om. Verder blijft Greatest Hitsgewoon mijn favoriete cd van Sly & the Family Stone. Ondertussen ligt Graham Central Station op de draaitafel en voel ik een zware funkgolf aankomen...

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On en me net weer dood lopen ergeren aan de pretenties van die man. Toch heeft het wel wat. Misschien ga ik dat hoofdstuk over Randy Newman nu wél uitlezen.

genereer-en-test-cyclussen

tot dáár begreep ik hem.

The Yiddish Policemen's Union

het duurde bij mij even voordat-ie ging lopen. vooral de eerste derde/helft van het boek zit het 'alternative history'-aspect - en de manier waarop chabon graag wil laten weten tot in welke puntjes hij dat allemaal heeft uitgedacht (ik verdenk hem er van dat-ie een kaart van sitka boven z'n bureau had hangen) - de 'whodunnit' een beetje in de weg, imho.

@Martijn, ik wil alles in jouw lijstje ook lezen (nuja, die Dennett sla ik misschien over)! Van Maanen is voor mij verplichte kost, Erasmus werd nooit zo ronkend aanbevolen en de vorige Chabon was heel goed. Ik zag trouwens alweer een nieuwe van hem in de winkel.

En heb ik een film, of televisieserie ofzo gemist of is het gewoon toevallig dat iedereen nu opeens Murakami leest? Ik dacht dat het een nieuwe auteur was, maar Norwegian Wood is van 20 jaar geleden.
Dat speelt al een tijdje en ik snap het ook niet. Ik heb Murakami via en Japanse studente ontdekt. Bijna twee jaar geleden wilde ik voor een vriendin Norwegian wood kopen, maar die hadden ze niet staan. Toen had ik Kafka on the shore voor haar gekocht. Op haar feestje kwamen twee andere vrienden aanzetten met Norwegian wood. Eentje had er nog nooit van gehoord, maar had in de boekhandel gevraagd om een obscuur boek.

Zijn andere boeken zijn inderdaad anders dan Norwegian wood, veel surrealistischer.

Dennett rocks! (maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen. ;) De paradox van Caspar het Vriendelijke Spook! :) (dat blijft dan toch het beste hangen.)

Nou ja! Die heb ik ook deze week gelezen!
Ik was er (ook) niet helemaal wild van, maar heb het album wel beter beluisterd dan ooit tevoren. En daar gaat het toch om.

Asjemenou! Ja, dat klopt wel van dat beter luisteren maar dat heb ik sowieso wel met die boekjes. Ik heb die plaat zo vaak beluisterd dat het op een gegeven moment gewoon is. Ik realiseerde me eigenlijk nooit dat veel van die nummers beginnen als normale liedjes en dat Sly dan denkt "fuck it" en minutenlang gewoon de groove uitzit.

Vanmiddag bij de bieb nog even Mystery Train van Greil Marcus gehaald voor zijn hoofdstuk over There's A Riot Goin' On

haha...dat wilde ik dus ook doen, al heb ik mijn portie Marcus wel gehad na Lipstick Traces.

maar zo te zien kan je hem misschien beter in het Engels lezen.

Die ene zin vertekent wel een beetje, want daardoor mis je informatie. Hij legt het wel heel duidelijk uit, maar je moet wel geconcentreerd blijven lezen, anders mis je een stuk van de redenatie.

de 'whodunnit' een beetje in de weg

Die 'whodunnit' vond ik niet zo belangrijk eigenlijk. Ik heb vooral genoten van de taal, die mix van jiddisch en cynische politie one-liners. Ik heb hem al eerder gepost op mijn blog, maar hier nog maar eens omdat het zo mooi is:

"And just last week, amid the panic and feathers of a kosher slaughterhouse on Zhlitovsky Avenue, a chicken turned on the shochet as he raised his ritual knife and announced, in Aramaic, the imminent advent of Messiah. According to the Tog, the miraculous chicken offered a number of startling predictions, though it neglected to mention the soup iin which, having fallen once more silent as God Himself, it afterward featured. Even the most casual study of the record, Landsman thinks, would show that strange times to be a Jew have almost always been, as well, strange times to be a chicken."

En ik wil zo'n Filipijnse donut.

Dennett rocks!

Het goede aan Dennett is ook dat hij er precies zo uitziet als hij er uit moet zien:
http://www.bun.kyoto-u.ac.jp/phisci/Images/dennett.gif

LOL.

(en hij houdt van Coltrane.)

Over Dennett gesproken*: Ik ben een blz. of 100 gevorderd in Musicofilia van Oliver Sacks. Het staat vol met van die typische Sacks-anecdotes over mensen met een fascinerende afwijking. Waardoor ze 24 uur per dag muziek in hun hoofd horen bijvoorbeeld. Helaas hebben de meeste slachtoffers geen keus in de zender waarop ze af kunnen stemmen, dus het is toch minder ideaal dan je in eerste instantie zou denken. ;-)

* Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks en ... nummer zes is blijkbaar elders in mijn hoofd opgeslagen. Of die uitzending heb ik gemist.

Ah! Dat verhaal over die duiven. Geweldig!

Het hoofdstuk van Greil Marcus over Sly Stone.

Dank, boekenpiraterij is het nieuwe mp3-downloaden nietwaar? :)(zeker sinds ik dat irritante Acrobat Reader heb gedumpt voor het geniale Foxit Reader.)

Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk'

Zeker weten, vandaar dat ik nog weet dat hij van Coltrane houdt. Die Dennett aflevering (en in mindere mate Sheldrake) was destijds nogal mindblowing.

"Kennis mee gemaakt via 'Een Schitterend Ongeluk' en in mijn hoofd voor eeuwig verweven met Dyson, Gould, Sheldrake, Sacks"

Kwakzalver Sheldrake is wel een beetje een vreemde eend in de bijt...

Misschien zat hij er wel bij om het programma een beetje levendig te houden.

Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend.
Waarschijnlijk mede omdat hij door de overige mannen als een rare snuiter werd beschouwd.
Pas toen ik de Nederlandse vertaling van A New Science Of Life had gekocht begon ik te twijfelen. Het boek kwam bij zo'n new age uitgeverij vandaan [twilight-zone muziekje] en ik kon hem ook niet altijd volgen.
Maar die tv-uitzending was top.

Was inderdaad een goede zet om die Sheldrake erbij te doen. Die individuele uitzending van hem was op zijn minst intrigerend.

Toulmin was nummer zes. :)

"Ik vond Sheldrake toendestijds trouwens behoorlijk overtuigend."

In het begin was hij nog wel schattig. Hij stelde nette proeven voor om zijn theorieën te testen. Vervolgens bleek dat alleen als hij er bij was die de door hem gewenste resultaten opleverde en toen ging hij vervelend doen.

* Jon McGregor So Many Ways To Begin. Wow. Mooi, goed in elkaar zittend verhaal over twee mensen die hun jeugd niet helemaal verwerkt hebben. Zijn andere boek gaat heel spoedig ook gelezen worden.
* F. Scott Fitzgerald The Great Gatsby. Mooi. Terechte klassieker.
* Rachel Seiffert Field Study. Elf korte verhalen. Heb niet zoveel met korte verhalen, maar het lijkt Seifferts sterke punt, want haar laatste roman bleef een beetje in het niets hangen: verhalen die precies één ding willen zeggen.
* James Joyce A Portrait Of The Artist As A Young Man. Eindelijk uitgelezen. Heel goed allemaal hoor, maar zijn taalgebruik en het soms nogal plotseling wisselen van scene maken de motivatie om Ulysses weer op te pakken niet echt groter.

*Remco Campert - Het Leven Is Vurrukkuluk

geweldig :) iemand moet de filmrechten kopen, dat kan best, mozaiekverhaaltje in A'dam met een surrealistisch einde (een man zweeft van 't dak met een parapluutje, hoewel da's wel heel erg als die verzekering-reclame)

heb ook maar 'ns zo'n 33 1/3 boekje (veel kleiner dan ik dacht) gekocht. Pink Moon natuurlijk, door Amanda Petrusich (van Pitchfork)
paar dingen geleerd.
*Drake was een veel grotere junk dan ik dacht, door de mythe heen lijkt 't toch ene permanent gedrogeerde stoner, maar goed zal door z'n depressies komen he. Interessant gerucht: John Cale (geniaal op Drake's Northern Sky) liet hem kennismaken met heroine.
*de Volkswagen reclame waar Drake in Amerika mee doorbrak (Tsja) werd gemaakt door het echtpaar achter Little Miss Sunshine en de cameraman van Lost in Translation. Het boekje besteedt veel (en dan ook VEEL) teveel aandacht aan 't ding. Ik dacht: dit moet geniaal wezen. Even gekeken op Youtube: niks an. (http://www.youtube.com/watch?v=BIOW9fLT9eY)

*Subjectivisme werkt. De leukste stukken in 't boekje gaan over hoe Petrusich zelf die plaat beleefde/ontdekte, in de metro na 11 september, 4 keer overstappen, 4 keer luisteren.

de leesstapel van afgelopen maanden (met dank aan de posters hier!)

* 33 1/3 van U2's Achtung Baby. Niet lezen als je iets over de band of het opnameproces zelf wilt weten, want dat staat er dus niet in (nou ja, de laatste vier pagina's ofzo). De auteur mocht ook overduidelijk geen teksten citeren, wat overblijft is een verhaal over de thematiek rond die plaat. Zware kost.

* 'Murakami and the music of words' van Jay Rubin. Amerikaanse vertaler doet een soort van hap-snap biografie. Aanrader voor wie alles heeft gelezen van Murakami zelf maar nog meer wil.

* 'Would you please be quiet, please?' van Raymond Carver. Gekocht n.a.v. bovengenoemd boek. Tragikomische (eigenlijk iets meer tragisch dan komisch) korte verhalen. Hier wil ik meer van gaan lezen.

* 'The rain before it falls' van Jonathan Coe. Erg mooi.

* 'After the Quake' en 'Dance Dance Dance' van Murakami. De eerste is een stuk beter dan de tweede, hoewel het surrealistische toontje wel mooi is in 'Dance Dance Dance'.

* 'De perfecte koppijn' van Herman Brusselmans. Kroegpraat in prozavorm.

* 'Ghostwritten' van David Mitchell. Toch de beste Mitchell totnutoe, vooral de spraakwaterval van de dj van het programma 'Night Train'. 'Number9Dream' was ook de moeite waard (veel echo's naar Murakami), maar nogal hak-op-de-tak qua stijl. Een tearjerker (verstoten zoon gaat op zoek naar vader in Tokyo) in slapstickvorm, zoiets.

* interviewbundel met 50 interviews door Frenk van der Linden (ben de titel even kwijt). Al was het maar om dat fantastische interview met Hans Dulfer (ook als op mp3 op te vragen op de site van NPS programma Kunststof).

* 'De schuimspaan van de tijd' van Jan Wolkers. Een bundeling van essays, bijna allemaal even fantastisch.

Even kijken, wat werd er in mijn eigen privé-boekenclub gelezen?

Kazuo Ishiguro - An Artist of the Floating World. Een oude Ishiguro uit de kast gehaald. Dit is het boek dat net voor The Remains of the Day verscheen en volgt dezelfde stijl, van iemand die terugkijkt op zijn leven, maar niet alles goed weet te interpreteren. Hier is het alleen net wat minder subtiel en minder mooi.

Jonathan Coe - The House of Sleep. Eén-adem-uit. Fascinerend, maar ook, nadat het uit was, toch misschien allemaal net wat te ver gezocht.

Marilynne Robinson - Gilead. Wow. Indrukwekkend mooi -en geloofwaardig- geschreven 'testament' van een oude, bijna dode Amerikaanse dominee aan zijn jonge zoon.

J.M Coetzee - Youth. Tweede autobiografische boek en het vervolg op Boyhood. Mijn fascinatie voor de man wordt met het boek groter. Ook mooi om steeds, als Coetzee weer faalt op literair, romantisch of sociaal vlak, te bedenken: ja, maar later won hij wel de Nobelprijs.

Nu bezig in Treading Air van Jaan Kross. Estse schrijver die onlangs overleed - een in memoriam deed me dit boek lezen. Het boek is een (fictieve) biografie van een vriend, die een groot deel van de twintigse eeuwse Estse geschiedenis van dichtbij meemaakte. Tot nu toe (eind jaren '30) erg boeiend.

David Toop - Haunted Weather. Fijn boek, niet zo goed als Ocean of Sound maar dat is geen schande. Toop heeft toch een prettige manier van hak-op-de-tak vertellen, komt altijd met interessante muzikale suggesties en zijn fascinatie met Japan is ook altijd charmant. Hij heeft alleen niet zo'n gevoel voor humor, wat op een of andere manier meer opvalt bij een Engelsman.

Alfred Jarry - Superman. Wel lachen op een excentrieke Fransoos manier maar ik had het allemaal wat wilder verwacht, en dat ondanks bizarre wielrenwedstrijden en obsessie met seksrecords...misschien ben ik gewoon teveel gewend en moet ik het in de context van de tijd zien.

Nu bezig met James Joyce - Finnegans Wake, in tweetalig versie die totaal niet helpt en soms, even oneerbiedig, leest alsof ze de tekst door Babelfish hebben laten vertalen. :) Ik lees heel stoïcijns door. Is op een of andere manier toch een soort macho onderneming dit.

Zit nu ook bij de Jiddische Politiebond. Leuk. Beetje grillig (sommige stukken heel goed, andere wat irritant) nog wel, maar ok ben pas op 100 pagina's o.i.d.

Daarvoor John Banville's The Sea. Degelijk stukkie literatuur. Mooie droge poetische zinnen, man kijkt terug op zijn jeugd (+trauma) en een recent verlies (maar goed nu klink ik als de achterflap)
Mooi was het kleine twistje op het eind, althans voor mij, misschien had ik niet op zitten letten.

Oh ja, The Sea, die staat ook nog op een Te Lezen-lijst.

een soort macho onderneming

:)

Was het verhaal niet zo dat Finnegans Wake onvertaalbaar was, totdat een of andere Marokkaan -die, nota bene, Nederlands niet als moedertaal had- het netjes in het Nederlands vertaalde?

LOL. Wel een goed verhaal maar het is vertaald (ook al mag het zo niet officieel heten van de Joyce clan) door Erik Bindervoet en Robbert-Jan Herkes, asikmenietvergis hetzelfde duo dat ook de Beatles teksten heeft vertaald.

Iemand wel eens iets van Henk Romijn Meier gelezen? Heb altijd wel een beetje een zwak voor literaire backbenchers, maar had van de beste man nog nooit gehoord.

@OMC: is dat niet de hele luxe uitgave van een jaar of twee terug? Ik zie dat ding nergens meer in de winkel. Al ga ik me voorlopig niet aan dat boek wagen, want zonder uitleg begrijp ik er niks van.

@Martijn: heb je 'The Dwarves of Death' van Coe ook gelezen? Voor muziekliefhebbers toch wel een must en nog grappig ook!

Nee. Ben wel al een tijdje pogingen aan het ondernemen om What A Carve Up! uit te lezen. Het boek is niet moeiend en evenmin bijzonder vervelend, maar het wil me maar niet pakken. Ik vergeet het steeds uit te lezen en dan pak ik weer een ander boek.

Wel gelezen:
- J.M. Coetzee - Slow Man. Mooi. Slim. Fascinerend.
- Zhuang Xiao - A Concise Chinese-English Dictionary for Lovers. Vlot geschreven lekkerwegleesboek over een Chinese die een jaar in Engeland woont en daar tegen nogal wat cultuurverschillen aanloopt.

Mijn favoriete zin uit het Wikipedia-artikel over Finnegans Wake:

De meeste lezers zijn het erover eens dat Finnegans wake zich afspeelt in Dublin in het jaar 1132, en dat het een dag beschrijft in het leven van de kastelein Humphrey Chimpden Earwicker, zijn vrouw en zijn twee kinderen.

is dat niet de hele luxe uitgave van een jaar of twee terug? Ik zie dat ding nergens meer in de winkel. Al ga ik me voorlopig niet aan dat boek wagen, want zonder uitleg begrijp ik er niks van.

Ik denk sowieso dat er maar een uitgave van is geweest. Ik heb deze gewoon bij de bieb geleend. Binnenkort breng ik hem terug ga ik een pocket aanschaffen die ik dan permanent in mijn tas draag zodat ik steeds een pagina kan lezen. Het vreemde is, dat het op zich best lekker leest ook al ben je steeds verloren. Probleem is dan dat het je na 150 pagina's steeds minder gaat schelen.

Daarom lees ik nu Hello America van J.G. Ballard er naast. Bij de bieb merkte ik dat ze natuurlijk al zijn boeken uit de jaren 80 begin 90 hebben, die ik nooit heb gelezen want die leken me het saaist. Maar goed, toch even doorzetten, Running Wild, een novelle vond ik erg mager, Hello America rockt daarentegen heel hard. Expeditie uit Europa van expats gaat uitgestorven Amerikaanse continent bezoeken omdat er wat nucleaire probleempjes aan het ontstaan zijn en Ballard weet dat natuurlijk op karakteristiek wijze vol te stoppen met surrealistische observaties.

Ik krijg visioenen van een lelijke prismapocket met het vrijheidsbeeld voorop. De titel gehuld in de kleuren van de amerikaanse vlag.
Is dat met een hoop sneeuw en ijs of haal ik mijn postapocalyptische sf nu door elkaar?

Mmm, lijkt er wel op maar de Engelse versie die ik lees heeft op de voorkant het Chrysler building in het zand met ratelslang. Vrijheidsbeeld + ijs lijkt meer op de DVD-voorkant van eh...de eco-rampen film van die Independence Day fx-brouwers.

hehe, alleen hou ik niet van films

ik dacht even de wiki-entry over ballard te checken, maar zo te zien weet jij daar ook alles van ;-)

kuch...kuch...ik had nog zo mijn Subjectivistische pet afgezet. :)

http://home.hetnet.nl/~kapitein_rob/plaatjesmap/0058.jpg

Deze dan?

Ja!

(Al klopte er blijkbaar niet veel van het visioen.)

Voskuil - Bij Nader Inzien
ooit wel 'ns een deel van 't Bureau gelezen, maar toen was de volgende uitgeleend in de bieb, dus lamaar.
Bij Nader Inzien (voor wie 't niet wist) is een beschrijving van de studententijd van Maarten Koning. Da's leuk voor 't tijdsbeeld, begin jaren '50. Een stel studenten Nederlands, waaronder de absolute poseur (en tegelijkertijd de held van het boek) Paul. Hij en Maarten vangen elkaar vliegen af, terwijl de meisjes zich vooral gedienstig opstellen. Zo pruttelt het 1200 pagina's door. Voskuil beschrijft honderden keren personages op dezelfde manier (de ene trilt constant, de ander schokt met het hoofd etc.)
Een beetje snel lezen is dus vereist. Toch geniaal hoe Voskuil met allerlei figuren afrekent, maar hij doet ook geen enkele poging zijn best om zijn eigen alter-ego positief af te schilderen. Interessant is ook dat hij en "Nicolien" klaarblijkelijk nu al een levenlang getrouwd zijn, maar in dit boek constant onenigheid hebben. Maar ja tis geen sleutelroman zullen we maar zeggen.

Daarna West van Walter van den Berg (de weblogger) tis wederom flinterdun als zijn debuut. Zeker na die ervoor haha. Zonder meer een vooruitgang. Hondenkoning ging vooral over nerds die computeren.. West is meer een schets van twee broers uit de arbeidersklasse door de jaren heen. Zit wel een arty telefilm in denk ik.

Rushing To Paradise - J.G. Ballard. Zo nu heb ik ze behalve het autobiografische werk allemaal gelezen. Deze uit 1994 was toch ook weer fijn. Radicale mileuactivisten bezetten Franse atol in de Stille Oceaan omdat ze de albatros willen redden die moet verdwijnen voor kernproeven. ER ontstaat na wat schermutselingen een nieuwe gemeenschap onder leiding van charismatische leidster waar de mannen langzamerhand verdwijnen. Grimmig.

Bright Moments: Rahsaan Roland Kirk - John Kruth. Best wel lijvige biografie van de blinde jazzmeester is erg informatief. Kruth laat interviews met bekenden van Kirk de leidraad zijn en dat is maar goed want zodra hij zelf aan het woord is krijg je meteen een overdosis Amerikaans metafoorgeschrijf. Goed beeld, met liefde geschreven en vol luistertips. Vond het erg leuk om te lezen dat Kirk een echte platenverzamelaar was die op tournee altijd een koffer met platen meesjouwde en een draagbare pickup. Maar het hoogtepunt is dit fragment uit een interview van Kruth met Sun Ra:

JK: Sun Ra, what do you think of Charles Mingus' music?
SR: Mingus? He was psychic but I was thinkin' everything he ever thought before he thought it!
JK: Sun Ra, what do you think about Ornette Coleman's music?
SR: Ornette Coleman? He's not even black!
JK: hmm...(baffled by his response) What are your thoughts on Rahsaan Roland Kirk?
SR: (suddenly he got very uptight) Sun Ra - Rahsaan! Sun Ra - Rahsaan! Sun Ra - Rahsaan! (he repeated this over and over) The man stole my name! Once we invited him up on stage with us at Newport but that wasn't music he was playin', that was show business!
JK:(nearly exasperated) Well Sun Ra, whose music do you like?
SR: There is one man who always passes the test whenever the spirits challenge him.
JK: (I'm thinking he must be referring to such canonized jazz heroes as Duke Ellington or John Coltrane or possibly himself.)
Who is it Sun Ra? Who?
SR: That man is Mr. Bruce Springsteen!

* Jon McGregor - If Nobody Speaks Of Remarkable Things. On-ge-lo-fe-lijk mooi. Ode aan het leven zelf en de kleine dingen die het zo mooi maken, met bovendien een mooi verhaal en prachtige taal.
* John Banville - The Sea. Was erg onder de indruk van 's mans woordgebruik, maar het verhaal is een beetje mwah, allemaal net te gekunsteld.
* Anne Enright - The Gathering. Ook Iers. Ook Booker Prize. Had steeds het idee een Nederlands boek te lezen, vanwege het donkere, laat-het-vooral-niet-leuk-zijn verhaal, maar dan uiteindelijk toch wel heel mooi opgeschreven.
* Milan Kundera - The Ignorance. Snelwegleesboek over twee mensen die na de val van de muur en na 20 jaar afwezigheid, in Tjechoslowakijke terugkeren. Boeiende materie, goed boek.

Nu bezig in Martin Amis' Koba The Dread, waarin hij zich afvraagt waarom zoveel intelligente mensen de wandaden van Stalin baggetaliseren. Interessante vraag (en een stuk boeiender dan de dingen die hij zich post-9/11 afgevraagt), maar het gaat voorlopig alleen over de erge dingen van Stalin, en dat alles met een 'zie je nu, ik had altijd al gelijk'-toontje dat me een beetje gaat tegenstaan.

Lang niet geschreven hier, maar ook weinig gelezen. Gelukkig vertrek ik volgende week op vakantie met een tas vol boeken. Waaronder wat dingen die hierboven werden aanbevolen!

Wat boeken die ik de afgelopen tijd las:

* De gelukkige klas van Theo Thijssen. Verplichte kost dankzij "Nederland leest'. Ik vond het eerst tergend traag en suf, maar werd langzaam enthousiast. Ik kreeg bijna zin om voor de klas te gaan staan.
* De Walgvogel van Jan Wolkers. Ik heb eigenlijk weinig met Wolkers. Ik vond het mooi hoe de oorlog in Leiden op de achtergrond speelde. En verder een aanrader voor iedereen die van aarsen en drollen houdt.
* The fifth child van Doris Lessing. Wat een vreemd, duister boek. In één ruk uitgelezen.
* The worst years of your life van allerlei schrijvers. Allemaal verhalen over de pubertijd, met flinke uitschieters ertussen. Wel jammer dat geen enkel verhaal zich op een normale middelbare school afspeelt...
*Pitface van Herman Brusselmans. Mijn vriend vond dit geweldig en ik moest het lezen. Tja, ik heb betere dingen van Brusselmans gelezen.

Bij De Slegte heb ik een handzaam boekje van een Vlaamse literatuurprof gekocht met de titel 'James Joyce: een introductie'. Erg leuk, al was het maar omdat de man zich ondanks zijn enthousiasme over Joyce, serieus afvraagt of het schrijven van Finnigan's Wake een goede investering is geweest van Joyce.

serieus afvraagt of het schrijven van Finnigan's Wake een goede investering is geweest van Joyce.

LOL. Financieel natuurlijk niet. Maar als investering voor de literatuurwetenschappen welzeker, volgens mij heeft hij zelf ook zoiets geroepen "daar zijn ze wel even zoet mee." Had hij goed gezien. :)

@ Omar

voor de literatuurwetenschappen wel ja. Dat staat ook te lezen in t vermakelijke hoofdstukje 'Joyce en de kritiek', hoe FW dankbaar is geanalyseerd door horden literatuurstudenten omdat het in de mode was om maar raak te associëren (in het boek staat een mooiere omschrijving). Derrida's bemoeienis met Joyce komt ook even langs.

Ik was ook wel verbaasd om te lezen dat W.F. Hermans een tocht heeft ondernomen naar het Joyce museum, in de beroemde toren waar Ulysses begint (te lezen in de bundel 'Door gevaarlijke gekken omringd').

"Ik was ook wel verbaasd om te lezen dat W.F. Hermans een tocht heeft ondernomen naar het Joyce museum"

Ken je <i>Denkbaar de God, de God Denkbaar</i>?

Kut-BB

nee. Is ie daar op de Joyce-toer?

Ja,, luister maar hoe hij het zelf voorleest.

Ornette Coleman: The Harmolodic Life - John Litweiler. Degelijke, wat saaie biografie maar wel goed als overzicht en ik snap daardoor wel Colemans muziek wat beter. En toch wel verbazingwekkende anekdotes over de jonge Coleman die met lang haar en baard wordt gesart door racistische coppers en anders door zwarten die hem in elkaar slaan omdat hij een "yankee nigger" is (niet waar ook nog eens want hij is in Texas geboren, maar goed.) Verder komt hij wel over als een relaxte peer die er geen probleem in zag om zijn 10-jarige zoon lekker mee te laten drummen.

De Steppenwolf - Herman Hesse. Je krijgt nog een kans Hesse! Dus maar zijn bekendste gelezen. Jaaaaa. Volkomen terechte cultklassieker die ik nooit wilde lezen omdat dat soort boeken vaak tegenvallen. Magisch theater! Weergaloze vrouwen! Jazz, mannnnn! En toch wel in 1927 vrij zeker van zijn zaak dat er nog een wereldoorlog aan zou komen.

Vanuit Santo Domingo (lang leve de moderne tijden) een update van de vakantielectuur van de eerste week:

* The boy in the striped pajamas van John Boyne. Eenvoudig verhaal, wat sentimenteel en een tikje voorspelbaar. Toch niet slecht. Wel jammer dat ik het al uithad voor ik in Madrid moest overstappen.
* Mister Pip van Lloyd Jones. Snel gekocht op het vliegveld van Madrid. Had op zich alles in zich om een meeslepend boek te zijn: de enige blanke man op een eiland geeft kinderen les uit Dickens midden in een burgeroorlog, maar ik vond het een tikje teleurstellend. Misschien heb ik te veel van dit soort boeken gelezen.
* Skinny Dip van Carl Hiaassen. Zeer geschikt boek voor een dagje op het strand onder een palmboom: vrouw wordt door echtgenoot van cruiseschip gegooid, maar overleeft en neemt wraak.
* Youth van John Coetzee. Na alle aanbevelingen van Martijn was ik razend benieuwd naar Coetzee. Ik vond dit boek een marteling. Ik ergerde me ongeveer tien keer per bladzijde aan de hoofdpersoon. Ik begreep pas na afloop dat het allemaal autobiografisch was. Hmmm... Ik twijfel of ik meer Coetzee ga lezen. Ik ken trouwens wel mensen die mij doen denken aan die lamlendige hoofdpersoon. Zou het beledigend zijn om hen Youth cadeau te geven? Of zouden zij later ook een Nobelprijs krijgen?

Ik vond dit boek een marteling. Ik ergerde me ongeveer tien keer per bladzijde aan de hoofdpersoon.

Oh. Ik herkende wel veel van mezelf erin. (En ik zou me ook aan mezelf ergeren in een autobiografie. Denk ik. Hoop ik.)

Ik begon vooral aan veel boeken die ik na 25 pagina's vergat mee te nemen, waardoor ik weer in een ander book begon, dat ik na 25 pagina's etc. Maar ik las wel Hugo Hamilton's The Speckled People uit. Autobiografisch verslag van zijn jeugd in Ierland, met een nogal fel nationalistische vader (die zijn kinderen sloeg als ze naar Engelssprekende mensenm luisterden) en een Duitse moeder met een groot trauma uit de oorlog. Was een beetje bang dat het een zielig, somber verhaal vol zelfmedelijden en een cynisch wereldbeeld zou zijn, maar het is eigenlijk vooral een heel prettig, levenslustig boek.

Nu bezig in Paddy Clarke Ha Ha Ha. Ook Iers. Ook over een tienjarige jongen. Een veel normaler leven wel, maar ook erg goed.

ik zit nog steeds in Manhattan Transfer van Dos Passos. de laatste loodjes, ik heb inmiddels totaal geen idee meer waar 't over gaat.

daarna de IJslandse Nobelprijswinnaar Halldór Laxness (Onafhankelijke Mensen) Ik ben benieuwd.

Dos Passos wilde ik laatst ook eens aan beginnen, maar die trilogie zag er iets te zwaarlijvig uit.

Wel:

Lynch On Lynch - ed. Chris Rodley. Blijft toch een briljante serie, na Cronenberg en Herzog weer een winnaar (en ja Ludo, je hebt ook Woody Allen on Woody Allen ;) Dacht altijd dat Lynch een wat zwijgzaam type was die in een soort jaren 50 taal interviewers om de tuin zou leiden. Niks minder is waar. Vriendelijke, openhartige man die braaf vertelt over zijn films en persoonlijke beslommeringen. Vraag hem alleen niet naar interpretaties van scènes of hoe hij die baby in Erashead heeft gemaakt. :) Jammer genoeg eindigt het boek bij Lost Highway.

Kwam er trouwens voor het eerst achter dat de hoofdpersoon in Eraserhead dezelfde acteur is die van die typische lynchiaanse mafkezen speelt (die snorremans die Laura Palmer vindt of die "I've got a dooooog..." figuur in Wild At Heart.

Kwam er trouwens voor het eerst achter dat de hoofdpersoon in Eraserhead dezelfde acteur is die van die typische lynchiaanse mafkezen speelt

later dood aan een overdosis toch? was misschien weer 'n ander.

Woody Allen on Woody Allen, klinkt interessant, ik lees toevallig (?) al een biografie van de man, maar een beetje een oude versie, zal er nog wel wat over zeggen als 'k hem uit heb.

Manhattan Transfer inmiddels wel uit, maar goed. De eerste 10 pagina's zat ik er echt in de laatste 340 niet meer. :)
(Wikipedia is trouwens waardeloos wat betreft literatuur, bijzonder zuinige lemma's over dos Passos en zijn boeken en ook b.v. over Gunter Grass heel weinig, ik had dit al 'ns gezegd, maar goed ;) )

Die van J.G. Ballard is anders wel goed. ;)

later dood aan een overdosis toch?

Zag vanochtend op IMDB 'possible homicide'. Nou ja.

Die van J.G. Ballard is anders wel goed. ;)

Ik wil wedden dat die over Stephen King en Robert Heinlein excellent zijn en het stuk over Ayn Rand een ware hagiografie. ;)

checkt Rand, heh, dat wordt binnekort een Featured Article dat kan niet anders, het is een encyclopedie op zich ;)

het is 't leuke (en belachelijke aan Wikipedia) dat een willekeurig Pokemon figuurtje of een karakter uit een of ander minor work van Tolkien er beter op staat dan een Dos Passos.

possible homicide
ah iets lekker Lynchiaans in elk geval :)

Woody Allen, a biography
door Eric Lax.. stokoude versie, hij heeft 'n later aangepast (wat me trouwens heel moeilijk lijkt)
Dit is VOOR 't akkefietje met dat adoptiekind ;)
Je krijgt toch de indruk dat 'm dat zijn carriere in Amerika heeft gekost.
Lax is een fanboi ("there are no bad perfomances in Woody Allen films")
Hij volgt Woody hier rond het maken van Alice en Crimes and Misdemeanors (die Lax beide fantastisch vindt, wat voor de eerste wat overdreven is)
Niettemin een interessant boek.. Woody die als 15-jarige grappen schrijft die door "celebrities" worden uitgesproken in gossip-columns (zo ging dat toen) en ook het hele proces van een filmmaken en op wat voor 'n technisch micro-niveau al die discussies zich afspelen.
(ook wat Woody film-favorieten en jazzkatten genoteerd)

http://www.alfredhartemink.nl/images/Art/Voskuil_JJ.jpg

Na het succes van ruiljedvd ben ik ook maar lid geworden van deze internationale boekenruilbeurs. Het is nog even behelpen met de Nederlandse titels maar met Engelstalige boeken hoef je alleen maar het ISBN in te vullen en hop "toevoegen aan collectie".

Laurence Sterne - A Sentimental Journey Through Italy and France. Zijn Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman schijnt zijn meesterwerk te zijn maar die is vijf keer zo dik en het is wel 18e eeuws Engels weetje, dus eerst deze maar proberen. Bovendien het favoriete boek van Harmony Korine (en Werner Herzog was er ook dolenthousiast over) dus die 120 pagina's gingen lukken ook al is het in eerste instantie wel wennen. Maar leuke hak-op-de-tak observaties van sentimentele geilneef zonder plot, en Sterne maakt zo zijn faam als proto-modernist (een soort bijna 200 jaar te vroeg geboren Joyce) wel waar. Slim Shady zal ik dan tzt ook maar eens lezen.

Nu bezig met 334 van Thomas Disch, eerste 40 pagina's fenomenaal en ik kreeg ook nog Collapse: How Societies Choose To Succeed or Suck Eggs van Jared Diamond. Pfff, ik weet niet of ik die "goed nieuws show wel uit kan lezen, maar het ziet er interessant uit.

maar die is vijf keer zo dik [...] dus eerst deze maar proberen.

Haha, precies. Eerst de EP maar eens luisteren, het hele album kopen kan altijd nog. :)

Ik las Doris Lessings The Good Terrorist, door Ludo hierboven nog genoemd. Had nog nooit iets van haar gelezen en dit viel zeker niet tegen. Vlot geschreven, boeiend verhaald en je bent zo door die 400 pagina's heen. Ook sterk als je bedenkt dat Lessing al ver in de zestig was toen ze het schreef en desondanks de tijdgeest van Londen 1986 perfect aanvoelde. (Maar wat ik me steeds afvroeg als al die krakers weer naar de snackbar gingen om hamburgers te eten: waren die lui toen niet, zoals nu, allemaal veganisten?)

Ook gelezen: J.M. Coetzee - In The Heart Of The Country. Mooi, goed, maar ook pittig. De jonge Coetzee was denk ik net een paar stapjes te intelligent voor mijn simpele lezershersenen.

Haha, precies. Eerst de EP maar eens luisteren, het hele album kopen kan altijd nog. :)

LOL.

Samen met de hele culinaire Grachtengordel ben ik inmiddels mijn naasten aan het lastigvallen met allerlei gerechten uit De Zilveren Lepel. Maakt zijn faam toch wel waar en er zitten erg makkelijke gerechten bij (pasta met safraan!) waardoor je je een echte Mama waant.

Inmiddels beginnen de eerste boeken via Bookmoonch op de mat te vallen, als in een slecht moralistisch verhaal begin ik al in paniek te raken, want het moet nog wel allemaal gelezen worden. Verder best wel leuk, boeken naar China, Singapore opsturen. Alleen die Amerikanen weigeren iets te vaak hun boeken naar het buitenland te sturen. Alsof ze bang zijn dat ze in handen van Al-Quaida vallen. ;)

Raymond Carver - 'What We Talk About When We Talk About Love' en 'Elephant'.

Elephant is wat optimistischer van toon dan de andere bundel, maar genieten is het wel van dit herkenbare menselijk leed. Carver doet me aan Grunberg denken, maar Carver stopt daar waar Grunberg doorgaat met het uitbuiten van ellende.

Umberto Eco - 'The Mysterious Flame of Queen Loana'

Het meest toegankelijke boek van Eco wat ik gelezen heb. Qua plot wil het niet echt beklijven, maar je blijft lezen. Eigenlijk qua thematiek vergelijkbaar met Douglas Hofstadter's boeken over zelfbewustzijn, maar dan beter uitgelegd.

J.D. Salinger - 'For Esmé With Love and Squalor'.

Ik vond Catcher in the Rye maar niks, maar dit werkt wel. 'De Daumier-Smith's Blue Period' vertoont wel erg veel overeenkomsten met Catcher i/t Rye. Het eerste verhaal 'A Perfect Day for Bananafish', over een getraumatiseerde militair, hakt er meteen flink in.

33 1/3 serie: 'Murmur' van R.E.M. en 'Bee Thousand' van Guided by Voices. Het 'Murmur' boekje is de moeite waard vanwege een uitgebreid interview met de producers van de eerste R.E.M. lp, maar verzandt verder in irritante analyses. Leuker is 'Bee Thousand' met veel info uit de eerste hand, van Pollard zelf. Achteraf toch de beste GBV cd.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/b/bc/WordWorldForest.jpg/200px-WordWorldForest.jpg

Mijn eerste Mooch heb ik alweer uit. Niet Le Guins beste maar The Word For World is Forest leest als een tierelier (met als bonus een heerlijke 70s illustratie op de voorkant.) Vooral een grote metafoor voor de Vietnamoorlog met een heeeele irritante bad guy, die zo in en in irritant is als in de beste kungfu films, zo eentje die heel erg straf moet krijgen. Maar eigenlijk is het net teveel een stripfiguur. Le Guin is toch het beste als ze de natuur omschrijft en de rare alternatieve samenlevingsvormen van de bosbewoners.

Nu bezig met de volgende mooch: Synners van Pat Cadigan. Was ik ook al jaren van plan om te lezen.

J.D. Salinger - 'For Esmé With Love and Squalor'.

Raise High The Roof Beam Carpenters!! Raise High The Roof Beam Carpenters!!

niet te missen van Salinger, dus. Ziet ook nog Seymour an introduction bij, althans in de pocket die hier ligt.

(beste GBV = Mag Earwhig)

Ik ploeg nog steeds in Het Bewustzijn Verklaard. Heel interessant, maar makkelijk leesvoer: nee.

Tussendoortjes:
Robert Fisk - Bericht uit Beiroet
Dagboek van de laatste Libanon oorlog. Ik vind Fisk altijd wat larmoyant - hij is toch een soort tegenhanger van Leon de Winter - maar het is toch wel schokkend te lezen hoe Hezbollah en Israël ten kostte van honderden levens kinderachtige spelletjes spelen.

Peter de Wit - Burka Babes
Als wat Fitna en Gregorius Nekschot wilden zeggen, maar waar ze het talent en de humor voor misten.

Joah...boeken! Dit las ik de afgelopen weken:

* In cold blood van Truman Capote. Waarschijnlijk de eerste true crime roman en wat ontzettend goed gedaan. Niets dan lof en respect voor Capote, tot ik een van de films óver hem zag. Nuja, het boek was geweldig.
* Elders in de wereld van Ingmar Heytze. Ik houd erg van Ingmar, je kunt altijd rekenen op twee zinnen die je echt raken.
* Letters to a young novelist van Mario Vargas Llosa. Aardig idee, maar vaker gedaan en toen waarschijnlijk minder schoolmeesterachtig. Ook jammer dat hij als voorbeelden vooral Zuid-Amerikaanse boeken noemt die ik niet kende (al kan Vargas dat natuurlijk niet helpen).
* Zijde van Alessandro Boricco. Mooi klein boekje voor een zomermiddag over een zijdehandelaar, Japan en vooral liefde.
* Sigmund weet wel raad met de vrouwen van Peter de Wit om te lachen.
* Fokke en Sukke kunnen het niet alleen. Wisselende kwaliteit, een aantal echt goede stukjes bij fijne grappen.
* Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran van Eric-Emmanuel Schmidt. Nog zo'n mooi klein boekje voor op een zomermiddag.
* Schijnoffer van Arne Dahl. Deze thrillerschrijver was me aangeraden en ik vond het wel wat. Alleen jammer dat er om de haverklap verwezen werd naar eerdere boeken, daar houd ik niet zo van (zelfs niet in series).
* I served the king of England van Bohumil Hrabol. Werd me aanbevolen in een Praagse boekhandel toen ik vroeg om iets anders dan Kafka of Kundera. Ik zeg "Hiephoi" voor Hrabol, want het was een fijn boek over een hotelbediende die langs de wereldgebeurtenissen leeft.
* The State of Constraint: New Work by Oulipo uit McSweeney's Quarterly Concern 23. Niet alles is goed in deze verzameling literatuur met (wiskundige) eisen, maar wel veel!

Ik twijfel trouwens over de aanschaf van zo'n iRex. Heeft een van jullie al een e-reader? En maakt dat gelukkig?

ik heb dat boek (Onafhankelijke Mensen) van Halldor Laxness uit. De grote IJslandse saga in kweenie hoeveel pagina's. Op 't laatst wat teveel politiek gebabbel, maar daarvoor poetisch, magisch-realistisch (wat verwacht je ook in IJsland, met die Edda enzo)

1 koppige boer tegen ALLE elementen. En dan maar buffelen.

Nu naar John Irvings Weduwe voor 'n Jaar, omdat ik nog altijd niet over de tettas van Mimi Rogers in de boekverfilming (The Door in the Floor) daarvan heen ben. ;)

Ik twijfel trouwens over de aanschaf van zo'n iRex.

499 euro? Dat neemt de twijfel bij mij wel weg. :)

Toch zou ik soms wel zo'n e-reader willen hebben want ik heb ondertussen een prachtige verzamelingen filosofie boeken op .pdf die zo moeizaam lezen achter de computer (of eigenlijk vergeet ik snel dat ik ze heb.)

499 euro? Dat neemt de twijfel bij mij wel weg. :)
Bij mij zorgde die prijs nu juist voor de twijfel. Ik moet op reis steeds zo sjouwen met stapels boeken en kan onderweg op zoek naar Engelstalige boekhandel als ik alles weer te vroeg uitheb. Ook qua werk (artikelen, referentieboeken) leek het me reuzehandig. Ik ben alleen wat bezorgd over de content (kun je alles wat je wilt lezen makkelijk en goedkoop vinden?) en de robuustheid (overleeft hij een paar dagen strand?).

* 'If on a Winter's Night a Traveler' van Italo Calvino. Het is duidelijk dat David Mitchell hier de mosterd heeft gehaald voor 'Ghostwritten' en 'Cloud Atlas'. Vooral die laatste. Bij mij leverde dat dezelfde ergernis op als bij Mitchell: een leuk verhaal wordt afgebroken op het moment dat t spannend wordt. Toch ben ik wel nieuwsgierig naar andere boeken van Calvino geworden.

* 'Toestanden in de wereld' van Rob de Wijk. Internationale politiek verklaard. Nederland komt er niet best vanaf, vooral vanwege de Euroscepsis hier. De Wijk gebruikt een curieus soort Nederlands, waarbij je je afvraagt waar ze dat bezigen.

* 'Boze Brieven van Bijkaart' van WF Hermans. Een flinke pil met verzamelde brieven. Vrij gedateerd allemaal, maar op zijn tijd wel vermakelijk, zoals een verslag van een voetbalwedstrijd ('De aandacht werd afgeleid toen een jonge Spanjaard met de naam Kroef de keeper aan zijn oren trok'). Met name socialisten moeten het dit keer ontgelden ('socialisten zijn mensen met gewetensbezwaren over het geld dat anderen verdienen. Zodra ze zelf wat verdienen hebben ze alleen niet alleen geen gewetensbezwaren meer, maar zijn ze ook nog niet tevreden.').

* 'With Borges' van Alberto Manguel. Manguel mocht net als vele anderen Borges voorlezen toen die blind werd, en schreef er een boekje over met anecdotes over de man. Helaas wat al te kort van stof, maar wel met liefde geschreven.

Niet dat ik overweeg er één aan te schaffen —al is het maar omdat ik veel te veel van papier houd— maar hoe is de beeldkwaliteit van zo'n iRex? Niets te klagen over de kwaliteit van mijn monitor(en), maar het blijft zichtbaar dat de letters uit pixels bestaan, wat, gecombineerd met het feit dat er contant een lichtbron in je ogen schijnt, me vrij vermoeiend lijkt voor langdurig lezen.

Ik las:
* Harper Lee To Kill A Mockingbird. Er staat met grote letters 'klassieker' op de kaft geschreven, maar met boeken vind ik dat altijd een minder probleem dan met muziek. Bovendien is het terecht, want een heel sterk verhaal. En, zoals het hoort bij goede boeken, het politieke element is slechts één van de verhaallijnen. (Wel een beetje jammer dat, als ik Wikipedia moet geloven, Lee niet gewoon gedacht heeft "alles gezegd wat ik moet zeggen, nooit meer schrijven" maar diverse malen heeft geprobeerd een opvolger te schrijven.)

* Dubravka Ugresic The Ministry of Pain. Kroatische die ten tijde van de oorlog haar land ontvlucht en in Amsterdam belandt, vooral te midden van andere ex-Joego's. De beschrijvingen van Nederland door een buitenlandse zijn interessant en accuraat, het weg van de ellende thuis-gevoel deed me aan Kundera denken, maar het verhaal zelf eindigde in een nogal doelloze chaos.

kun je alles wat je wilt lezen makkelijk en goedkoop vinden?

Dat weet ik niet, hangt waarschijnlijk van je interesses af. En je geduld, ik heb ooit een filosofieblog gevonden die om de zoveel tijd links geeft naar e-teksten (heel goedkoop dat. ;)

'If on a Winter's Night a Traveler' van Italo Calvino.

Ha! Een van mijn favoriete boeken.

Wel een beetje jammer dat, als ik Wikipedia moet geloven, Lee niet gewoon gedacht heeft "alles gezegd wat ik moet zeggen, nooit meer schrijven" maar diverse malen heeft geprobeerd een opvolger te schrijven

denk dat je ook door je omgeving daartoe gedwongen wordt/voelt (al dan niet onbewust van beide kanten)

en de film he! (http://www.imdb.com/title/tt0056592/) prachtfilm, al realiseer ik me dat ik dat boek ook maar 'n smoet lezen.

"maar hoe is de beeldkwaliteit van zo'n iRex? Niets te klagen over de kwaliteit van mijn monitor(en), maar het blijft zichtbaar dat de letters uit pixels bestaan, wat, gecombineerd met het feit dat er contant een lichtbron in je ogen schijnt, me vrij vermoeiend lijkt voor langdurig lezen."

Het is ePaper:
"The iRex iLiad features an Electronic Paper Display which is a significant improvement over CRT and LCD technology with regards to reading and writing. Instead of rows of glowing cells, e-Ink® microcapsules actually appear as either black or white pixels depending on a positive or negative charge determined by the content. All the pixels together create an image.

The result is a reading experience that’s similar to paper - high contrast high resolution, viewable in direct sunlight and at a nearly 180-degree angle, with no power required to maintain the image.

In contrast to CRT and LCD displays, the Electronic paper display projects a stable image which results in less strain on the eyes; however this also means that the Electronic paper display technology has a slower refresh rate and is not suited for video applications."

Dank je. :) Ik wist wel van het bestaan van ePaper en digitale inkt, maar dacht altijd dat dat vooral marketingtaal was. Het is dus echt een soort papier. Waar koop je die dingen eigenlijk? Zou er wel eens eentje in het echt willen zien.

(@Ionica, geen idee of dat ook een reden voor de aanschaf is, maar ik vond eens een hoop wiskundeboeken in DJVU-formaat.)

"Waar koop je die dingen eigenlijk?"

In Nederland lopen de Selexyz winkels ermee te leuren en het NRC is ook pro. In de VS is Amazon (vanzelfsprekend) erg voor.

ik zie dat ook helemaal zitten zo'n eReader (als de prijs een paar tikkeltjes gezakt is). nooit meer achtervolgd worden door stapels ooit uitgeprinte wetenschappelijke papers - omdat van het computerscherm toch altijd minder ontspannen leest dan op de bank/in de trein/op het toilet - die ik van plan was om te lezen maar waar ik nog niet aan toegekomen was. maar gewoon alles netjes digitaal opgeborgen in zo'n machine (om daar vervolgens nooit gelezen te worden).

ik denk ook dat zodra er een bepaalde kritieke massa aan gebruikers van eReaders is het aanbod zich zal aanpassen. dat er een soort van podcast-achtige (maar dan om te lezen) constructies ontstaan die speciaal geaimd zijn op het lezen vanaf zulke dingen. (en dat wetenschappelijke journals stoppen met het in kolommen afdrukken van artikelen want dat leest zo kut vanaf het scherm want je kunt niet gewoon van boven naar beneden scrollen)

Eh ja, als zo'n Iliad tzt 200 euro kost wil ik hem ook natuurlijk hebben. Was er niet iets met die van Amazon aan de hand? Van die typisch irritante beperkingen?

Die Kindle van Amazon gebruikt inderdaad een eigen bestandsformaat, lijkt mij een domme keus (hoewel die Amerikanen er misschien intrappen, zodat pdf straks een Europees formaat wordt).

Ik zag die iRex een tijdje terug bij de Selexyz toen ik op zoek was naar mooie boeken. Toen ik hem zag was ik verkocht. Ik kwam laatst een wiskundige tegen die er één had en die was er heel enthousiast over.

Toevallig doe ik deze zomer een klusje waarvoor ik beter in natura betaald kan worden. Ik denk dat ik daarvoor maar eens een e-reader ga vragen.

"nooit meer achtervolgd worden door stapels ooit uitgeprinte wetenschappelijke papers"

Dan is het toch wel een probleem dat het alleen zwart-wit is: de meeste wetenschappelijke artikelen bij mij in het vakgebied hebben kleurenfoto's en -grafieken.

Carl Zimmer - Parasite Rex
"One of the year's most fascinating works of popular science is also its most disgusting."
Met die blurb kan ik het helemaal eens zijn. Heerlijk boekje over parasieten. Het boek is heel volledig: ecologie, evolutie en moleculaire aspecten komen allemaal aan bod en Zimmer neemt ook de sociologische en culturele aspecten mee, maar de beste passages zijn toch zulke:
"For those like Justin who had the parasites in their brains, a harsher course was necessary. They needed stronger stuff that could kill the parasite outright in their brain - a brutal potion known as melarsoprol. Melarsoprol is made of 20 percent arsenic. It can melt ordinary IV tubes, so Richer had to have tubes flown in that were as tough as teflon. If melarsoprol seeps out of a vein, it can turn the surrounding flesh into a swollen painful mass; then, at the very least the drugs have to be stopped for a few days, and at worst the arm may have to be amputated."

Miquel Bulnes - Lab
Angstig realistische satire of biomedisch onderzoek.
"Ik geloof niet dat de techniek ooit bij zoogdieren heeft gewerkt," zeg ik.
"Des te beter," vindt de prof. "Zie het als een uitdaging."

ben weer eens de geweldige miles biografie van ian carr aan het herlezen, waarbij ook de rol van coltrane flink wordt belicht. terecht natuurlijk, maar vreemd genoeg heb ik nog nooit een biografie van coltrane gelezen. wat zoeken laat zien dat er meerdere biografieën verschenen zijn. wie heeft er welke gelezen, en welke zijn echt de moeite waard?

Deze vond ik wel prettig. Je moet altijd even checken wat zo'n biograaf van zijn post-A Love Supreme periode vindt...als ze die negeren kan wat mij betreft het boek meteen in de prullenbak.

Voor aanstaande zomervakantie bij de Slegte gekeken:
Clive Barker - Coldheart Canyon
Jonathan Frantzen - Schhokgolven
Don Delillo - Kosmopolis
Nick Hornby - De lange weg naar beneden.

21 euro bij elkaar, geloof ik. Na de vakantie korte recensie.

Is het aanbod ramsj-literatuur bij de Slegte eigenlijk wat? Ik kwam er jaren geleden elke week en kocht er mooie boeken over geschiedenis, of wetenschap, maar had altijd een beetje het idee dat alleen derderangs literatuur verramsjt werd. Maar hier heb je winkels waar onze halve boekenkast voor minder dan de helft van de originele prijs verramst is en ik ben me af gaan vragen ik de Slegte niet een beetje heb onderschat.

Enfin. De leeslijst.

Hugo Hamilton The Sailor in the Wardrobe
Vervolg op The Speckled People, dat ik wel iets beter vond, maar nog steeds een fijn, vriendelijk geschreven boek over wat een toch best wel traumatische jeugd moet zijn geweest. Je hoeft daarvoor dus niet in dramatisch zelfmelij te vervallen.

Oscar Wilde The Picture of Dorian Gray
Omdat ik de boekencanon net wat serieuzer neem dan welke muziekcanon dan ooit. Goed boek, slim geschreven, zij het niet meteen mijn ultieme favoriet. Het hedonisme en de decadentie van de omgeving waarin Wilde zich bevond zijn wel erg goed beschreven. Verder was Wilde voornamelijk een toneelschrijver, dus dit is ook een lang toneelstuk en ik was verbazend rap door de 300 pagina's heen.

En nu bezig in:
Mark Mazower The Balkans
Las twee jaar terug Mazowers buitengewoon boeiende stadsbiografie van Thessaloniki en had deze Balkangeschiedenis daarom eerder moeten oppikken. Mazower schrijft vlot en boeiend en, vooral, lijkt de dingen te snappen. Geen grote politieke statements, maar hij wijst er wel meermalen fijntjes op hoe tolerant, zeker naar de verhoudingen van de tijd, de (islamitische) Ottomanen waren ten opzichte van hun Christelijke en Joodse onderdanen. (Dit zijn dezelfde moslims die in 1683 voor de poort van Wenen stonden, een 'horrorverhaal' waar Wilders graag en vaak aan refereert.) Ook wisten veel dorpelingen --en de regio was 90 procent dorpelingen-- tot aan het begin van de twintigste eeuw helemaal niet of ze nu Grieks, Bulgaars, Roemeens, Turks of Bosnisch waren - al dat Balkannationalisme is gewoon bedacht door wat opgefokte lui uit de steden. Ook prettig dat het lekker dun is (amper 130 pagina's). Bij de meeste geschienisboeken waarvoor ik in krantenrecensies lekker wordt gemaakt begint het enthousiasme snel te zakken als ik in kleine lettertjes onder de prijs (873p) lees.

Een boek gelezen op vakantie, eindelijk een keer begonnen aan de Mars trilogie van Kim Stanley Robinson, met deel 1 dus Red Mars. Redelijk grandioos, een soort Oorlog & Vrede van de SF. Aan de ene kant een soort didactisch zo-moet-je-Mars koloniseren aan de andere kant zo-kan-het-heel-erg-mis-gaan. Robinson heeft naam als een redelijk "hard SF" type maar vreemd genoeg is hij met zijn sociologisch/culturele inzichten nog veel gaver (en sowieso goede personages.)

Synners van Pat Cadigan net uitgelezen. Tsja, een cyperpunk klassieker maar net als Snow Crash op veel punten al gedateerd, op andere punten (gebruik van internet en email) juist heel vooruitziend, zodat het bijna als een hedendaags boek leest. Zit gewoon een heel irritant personage in, Gina, die de hele tijd "fuck" en "fucking" zegt en tot overmaat van ramp dreadlocks heeft. En iedereen zegt ook "yah" ipv van "yes" of "yeah". Deed me meteen afvragen of dat met dit boek is begonnen of meer een algemeen Californische trend is geweest. Weet niet, je hoort het Amerikanen tegenwoordig steeds meer zeggen en ik vind altijd heel naar klinken, als een soort...arrogante gaap?

Tirza van Arnon Grunberg.
Eerst vond ik het een beetje een herhalingsoefening: weer die geflipte hoofdpersoon, weer die nihilistische filosofietjes, weer die eindeloos reeks restaurants (toch wel de vreemdste eigenschap van Grunberg, die nadruk op het culinaire altijd.) Maar Grunberg weet hier voor het eerst het plot in gang te houden na de eerste 200 pagina's en zo werd ik toch weer langzaam naar beneden gezogen in het zieke, maar af en toe ook angstig herkenbare hoofd van Jörgen Hofmeester.

*Cervantes, De schepper van Don Quichot (Donald McCrory). Biografie over het leven van Cervantes, waarvan met name de eerste helft (kidnap door piraten, ontsnappingspogingen en de uiteindelijke terugkeer) erg boeiend is. Leuk is ook dat de bio een beeld schetst van de internationale politiek en de nationale geschiedenis van Spanje van die tijd.

*Hotel Nooteboom (Cees Nooteboom). Verzamelbundel met reisverhalen en beschouwingen over kunst en schrijvers, waaronder een mooi stuk over W.F.Hermans.

*Onze Voorouders (Italo Calvino). Drie boeken gebundeld, waarvan ik 'De gespleten burggraaf' het sterkst vond. 'De baron in de bomen' is ook niet verkeerd, maar duurt wat erg lang. Met interessant nawoord van Calvino zelf, waardoor je e.e.a. toch heel anders gaat lezen.

* What It Used to Be Like: A Portrait of My Marriage to Raymond Carver (Maryann Burk Carver).
'De vrouw van' doet een boekje open over haar leven met de schrijver Carver. Zo kom je te weten hoe autobiografisch Carver eigenlijk schreef. Wat opvalt is de bijna objectvieve toon waarin e.e.a. wordt beschreven. De grote lijn is dat keer op keer het gezin Carver naar een andere uithoek van de States vertrekt om opnieuw een bestaan op te bouwen, totdat er literair succes volgt. En dan beginnen de huwelijksproblemen pas echt.

* De Laatste Roker (Hermans). Eigenlijk alleen maar gelezen om het eerste verhaal 'Zijn god was een mens', één van de mooiste verhalen die ik ken van Hermans. Ook een herdruk van het stuk 'Uitgeverij Oorwurm' is de moeite waard.

*Het Jaar van de Dood van Ricardo Reis (José Saramago). Nog niet uit, maar wat een mooie zinnenbrijer is dit zeg.

Green Mars - Kim Stanley Robinson. Deel twee van de trilogie, dit keer met een geslaagde revolutie en nog meer terraforming. Bijna avant-gardistisch hoe je op het ene moment hardcore biologie zit te lezen en op het andere moment een soap, met plastische chirurgie die onmogelijke liefdes mogelijk maakt, een bad gal die op belachelijke wijze deel 1 weet te overleven (en dan achteloos wordt gedood.)

After Dark - Haruki Murakami. Een van de voordelen van bookmooch is dat je wat makkelijker boeken uitprobeert voorbij je te-lezen-lijst. Deze van Murakami gelezen, leest lekker weg maar ik vond het niet zo goed. Een nacht in Tokio, met wat personages die elkaars leven doorkruisen, wat Lynch light er doorheen en dat is het wel zo'n beetje. Misschien dat Nederlandse vertaling het houterig maakt dat je allemaal Japanse subtiliteiten mist.

@OMC

ik had hetzelfde met After Dark. Er had meer ingezeten...maar het is minder dramatisch dan Kafka on the Shore, dat is echt een miskleun geworden. Wel leuk om te lezen daar niet van, maar er zijn betere Murakami's.

las De Literaire Kring van Marjolein Februari.. Haar columns zijn beter. Personages komen niet tot leven, zelfs halverwege weet ik hun onderlinge relaties nog niet ("was dit nou een broer") en het corruptie-plaatje wordt ook niet spannend en kent ook geen knallende afloop.

ook nog even Cola Debrot's Mijn zuster de negerin. Wel aardig, beetje paranoia.

Lees nu The Blind Owl van Sadegh Hedayat, een soort Perzische Poe en Daniel C. Dennett's Darwin's Dangerous Idea, de eerste hoofdstukken maken al ernstig nieuwsgierig.

Ik las After Dark ook van de zomer (zij het in een Engelse vertaling) en vond het eigenlijk een heel prettig boek. Mooi subtiel, als een niemendalletje op precies het juiste moment halverwege de plaat. Had hiervoor alleen Norwegian Wood gelezen, waarna iedereen zij "ja, nee, maar die andere Murakami's zijn héél anders", maar daar ga ik dus toch ook maar aan beginnen.

Las ook W.F. Hermans' Onder Professoren. Voor het eerst in drie jaar weer eens een Nederlands fictie-boek. Erg vermakelijk, erg herkenbaar ook hoe de kleine ruzietjes en jaloezietjes op een universiteit wordt beschreven. Soms wel, maar dat was vast Hermans' bedoeling, een beetje over-the-top.

Heb sowieso een heleboel gelezen van de zomer. J.M. Coetzees Waiting For The Barbarians wordt terecht gezien als één van zijn beste boeken; de Kafka van de jaren '80. Günter Grass' Crabwalk (Im Krebsgang) maakte veel indruk en opent de deur naar meer van zijn boeken. D.H. Lawrence's Lady Chatterley's Lover geeft een aardig inzicht in de Engelse upper-class in de jaren '20, maar schopt verder vooral zo hard tegen de taboes van de tijd aan dat er weinig verhaal overblijft. Ronan Bennetts The Catastrophist is een sterk verhaal van falende liefde tegen een politieke achtergrond (de Congo-crisis), of een politiek verhaal met een flinke portie relatieproblemen er doorheen gewoven. The Story of a Marriage van Andrew Sean Greer maakte buitengewoon veel indruk: zowel de bijna poëtische taal, als het indrukwekkende verhaal over Amerika in de jaren '50 en dingen waar men in Amerika (of elders) in de jaren '50 niet over sprak. Nu bezig in The Grass is Singing van Doris Lessing, over de relatie tussen twee mensen die op hun eigen manier falen (en, want zuidelijk Afrika rond 1950, buitengewoon racistisch zijn). Het doet soms pijn om te lezen; wel buitengewoon mooi. Oh ja, en Bill Broady's Swimmer, een vrij cynisch, maar mooi beschreven verhaal over de opkomst en, vooral, ondergang van een zwemkampioene.

@ Martijn

Van Grass kan ik 'Mijn eeuw' aanraden, 'Kat en Muis' en vooral 'De Blikken Trommel', al moet je tegen de epische schrijfstijl kunnen. Murakami is wel 'hit or miss' geloof ik. Het leest allemaal lekker weg maar het niveau wisselt drastisch per boek.

Heb jij toevallig 'Inner Writings' van Coetzee gelezen? Daar ben ik wel benieuwd naar.

verder gelezen:
* "Het volgende verhaal" van Cees Nooteboom. Erg goed geschreven, ook wel wat over de top met al dat Latijn ertussendoor. Wel overduidelijk geinspireerd op het Saramago-boek van hierboven (afscheid van het leven in Lissabon).
* "In Nederland", ook van Nooteboom. Leuk, die observaties over Nederland. Maar als verhaal wat minder interessant, want sprookjes lopen immers altijd goed af.
* "Dubbelspel" van Frank Martinus Arion. Nog steeds ijzersterk, tergend traag opgebouwde spanning en een verrassende ontknoping. Alleen dat nawoord, daar is haast geen touw aan vast te knopen.

Heb jij toevallig 'Inner Writings' van Coetzee gelezen? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Dank voor de Grass-tips!

* "Dubbelspel" van Frank Martinus Arion. Nog steeds ijzersterk, tergend traag opgebouwde spanning en een verrassende ontknoping. Alleen dat nawoord, daar is haast geen touw aan vast te knopen.

net zo onnavolgbaar als die regels van hun domino-variant..

van Grass las ik 1 of 2 jaar terug, de Bot, ook zo'n megadik epos, verteld door een almachtig wijze vis, oid. Rijk aan grutjes en ander uit de tijd geraakt eten, ik vond 't een mooi boek.

De Blikken Trommel kan ik niet genoeg aanraden. Deze zomer weer herlezen en nog net zo indrukwekkend als de eerste keer.

Ik ben n beetje huiverig om De Blikken Trommel te herlezen, ben bang dat t dan tegenvalt. De Bot heb ik nog niet gelezen. Ik was begonnen in zo'n andere pil van 'm, 'Gebied zonder Eind' maar daar is geen touw aan vast te knopen. Allerlei verwijzingen naar lokale geschiedenis van 100 jaar terug, het zal wel.

In de jaren 90 zijn veel goede films verschenen. Maar een handvol films veranderde zeg maar je manier van kijken: Ashes of Time, Tokyo Fist, Gummo en...The Thin Red Line. Toch maar eens de BFI Modern Classics over die laatste aangeschaft want ook nog eens geschreven door Michel Chion, en ik was wel eens benieuwd wat die zoal te melden heeft (hij heeft ook een boek over Lynch geschreven wat ik een keer moet lezen.) Informatief boek, dat weinig aandacht besteed aan het maken van de film zelf en TRL plaatst in de context met de vorige twee films van Malick (wel jammer dat ik nou nog steeds niet weet of er echt een versie van iets van vijfenhalf uur is geweest die Malick natuurlijk van de studio moest inkorten, daar zou ik nou wel grof geld voor over hebben om die op DVD te zien...nou ja komt wel in 2025 of zo.) Chion is soms erg goed, vooral wanneer hij de stemmen analyseert maar ergens had ik toen het boek uit was het gevoel dat er wel wat meer in had gezeten (vooral iets meer filosofische inbedding.) Wat dat betreft blijft uit dezelfde reeks Iain Sinclair over Crash exemplarisch.

Valt me trouwens wel op dat vergeleken met de 33.3 serie het niveau schrikbarend hoger ligt. Op naar Bonnie & Clyde en The Seven Samurai.

Je hebt sciencefiction over ruimteschepen en shit. En je hebt de echte-echte SF die gewoon doet waar het zin in heeft, zoals Norman Spinrad - The Iron Dream (1972). Helemaal tot in de puntjes uitgewerkte meta-grap, want je leest Lord of the Swastika een van de romans van Adolf Hitler. Die is namelijk na WOI naar Amerika geëmigreerd om als illustrator van sciencefiction tijdschriften werk te vinden, tegen het einde doet hij zelfs een gooi als schrijver en postuum wint hij met het boek nog een Hugo (aldus de biografie aan het begin van het boek.) Daarna volgt in de "roman" het hilarische verhaal van Feric Jaggar, een ariër in een post-nucleaire wereld die het tot Führer schopt, de wereld ontdoet van genetische minkukels en daarna het universum tracht te veroveren. Het knappe is dat Spinrad de fantasiewereld van het fascisme te kakken zet én de fascistische motieven in SF en Fantasty ontmaskert én het leest ook nog als een trein.

Nooit in het Nederlands vertaald, zelfs niet in een tijd dat de meest bizar avantgardistische SF er aan moest geloven (en Spinrad een redelijke hotshot was dankzij Bug Jack Barron.)

klinkt goed, deze laatste, omar.

je hebt nu die mars-serie gelezen van robinson, ik kwam er achter dat ik the green planet in de kast heb staan - ooit voor een gulden of 2 bij de slechte ofzo. nooit gelezen echter; is het boek apart goed te lezen of is het eerste deel nodig om het te begrijpen?

Bas, je moet wel degelijk Red Mars eerst lezen, er lopen teveel lijnen door en er zitten heel verwijzingen in naar personages uit de eerste in Green Mars. Blue Mars heb ik wel liggen maar die ga ik binnenkort eens lezen (beetje dat "leest zo lekker dat ik het plezier nog even wil uitstellen" idee.)

iemand Infinite Jest ooit gelezen? voor de Ulysses-fans. Ze hebben 't gelukkig niet in de bieb dus ik heb een excuus. ;)

http://en.wikipedia.org/wiki/David_Foster_Wallace

iemand Infinite Jest ooit gelezen?

Yep, met voetnoten en al. Mooi boek, maar je moet er zin in hebben (en enige liefde voor het edele tennisspel plus drugs is gewenst.) Tsja, zelfmoord...het stond zelfs (kort) in NRCNext.

Yep, met voetnoten en al

dacht ik al. ;)

tennis mag ik wel, maar drugs niet. Wel jammer dat ie de verkiezingen niet heeft afgwacht, als McCain-watcher (maar vermoedelijk Democraten-fan)

Alfred Bester - The Stars My Destination. Een ouderwetse literaire achtbaan, ik zou willen zeggen de literaire achtbaan. Zo'n boek dat je steeds sneller en sneller gaat lezen, Amerikaans vakwerk maar dan ook nog met prachtige zinnen. Heb dan ook wel te doen met de SF-fans die dit in de herfst van 1956 (asikmenietvergis) als een serie in Galaxy lazen en dan moesten wachten tot het volgende deel. Het is ook nog eens een van de betere wraakromans die ik ken, beetje in de goeie ouwe Graaf van Monte Cristo traditie, nog leuker gemaakt omdat er alleen maar hele boze personages in voorkomen (de hoofdpersoon wordt nog even voor "de lopende kanker" uitgescholden, of zou dat mooier vertaald zijn als "de kanker op benen"?) Aan het eind gaat het nog even los met de typografie en zo snap ik wel de faam van het boek als een van de beste SF romans.

Heb deze vakantie 'Raise High the Roof Beam, Carpenters' en 'Seymour: an Introduction' gelezen. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, had iets heel anders verwacht gezien de kortere verhalen van '9 Stories'. Veel verwijzingen naar Zen viel me op.

Zeker veel verwijzingen naar Zen. Als je erop let zitten er in alle 'Glass' verhalen veel knikjes naar (zen)boeddhisme. Een populaire verklaring voor de zelfmoord van Seymour in 'A Perfect Day for Bananafish' is dan ook dat hij zichzelf ombrengt omdat hij 'verlicht' zou zijn.

worden er nog boeken gelezen? Ik heb de laatste weken/maanden het volgende gelezen:

*Franny and Zooey van Salinger. Oei, wat goed. Even pijnlijk als ironisch als ontroerend, al dat gepraat over gepraat over mensen die er niet meer zijn.

*Kleine Herinneringen van Saramago. Aanrader vanwege de immer fantastisch geschreven bio over Saramago door Harry Lemmens aan het eind van het boek.

*What I talk About When I talk About Running van Murakami. Inzichten over hoe een marathon te lopen. Licht verteerbaar als altijd.

*Nobody Belongs Here More Than You van Miranda July. Ai, dit is pijnlijk. Ik had na haar film wat meer verwacht dan dit. Het lijkt wel alsof ze haast had om deadlines te halen..laten staan dit.

*De Geschiedenis van de Roccamatio's uit Helsinki van Yann Martel. Vier korte verhalen van Martel waarvan de eerste twee fantastisch zijn.

*verschillende reisboeken van Cees Nooteboom, waaronder De Omweg naar Santiago. En dan vooral het laatste hoofdstuk daarvan, ik wou dat ik zo kon schrijven.

Welzeker!
Junot Diaz: Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao.

En eindelijk gevallen voor Murakami door Dans, dans, dans te lezen

Vochtige streken van Charlotte Roche... moet ik nog kopen, maar zal over dat boek maar verder mijn mond houden. :-)

maar zal over dat boek maar verder mijn mond houden. :-)

niks ervan ;)

ik ben nu bezig in David Egger's You Shall Know Our Velocity. Loopt weer als 'n trein, terwijl ik stiekem dacht dat die Eggers een one hit wonder was.

Daarvoor iets heel waardeloos van een Vlaamse schrijfster. Eeuwige Roem.. Maar hoe heette ze ook alweer Saskia de Corte oid. Mooischrijverij, wel aardige zinnen, maar 0.0 inhoud en het pedante stijltje wordt ook heel snel irritant.

Vochtige streken - Charlotte Roche
De meest expliciete delen van deze coming of age roman had ik helaas al in de media gelezen. Desondanks is het heel grappig om te lezen hoe de achttienjarige hoofdpersoon onbeschaamd over haar persoonlijk hygiene en seksleven verhaalt. Heel herkenbaar ook, vreemd genoeg. :-) Verder is het een mooi geschreven klein verhaal over een meisje dat in het ziekenhuis ligt met een genante aandoening die ze verergerd om haar gescheiden ouders weer bij elkaar te krijgen.

De helaasheid der dingen - Dimitri Verhulst
Rauw-realistische en hilarische roman over een jongen die opgroeit bij zijn grootmoeder, alcoholistische vader en ooms. Hoewel het boek gaat over armoede, alcoholmisbruik en briljante zuipwedstrijden, wordt het boek nergens banaal of flauw. Het einde van deze roman is zelfs louterend. Liefdevol geschreven.

Velocity uit. Aanrader. Geniale wending in 't midden, zet alles op z'n kop.

Nu Oorlog en Vrede van Tolstoj! Jaja.. Een lekker elitair genoegen. Alhoewel, het doet me voorlopig aan Vestdij.. pardon Voskuils Bij Nader Inzien denken, met personages die constant op dezelfde manier worden beschreven. (De ene is ziekelijk bleek, een andere freuletje heeft een bedonsd bovenlipje, etc.)

maar ze zijn inmiddels wel ten oorlog, dus 't zal nu wel beter worden. (Al zie ik dan ook steeds Woody Allen Love and Death, tsja..)

Van mijn broeder John Fante's '1933 Is A Bad Year' gekregen, en in één avond uitgelezen. Fante wordt wel een Beat avant la lettre genoemd, vooral in de Bandini-trilogie ('Ask The Dust' als hoogtepunt), maar wordt vooral veel te weinig gelezen of aangehaald. '1933' blijkt uiteindelijk een soort parabel die me erg aan Salinger (coming of age) en de film Smoke (subtiliteit) deed denken.

Godvrezende tiener met een begenadigde linker Arm (baseball) probeert zijn mismoedige milieu van dronken, alles vergokkende bricklayer vader te ontkomen door zijn droom - Pitcher worden in een Major League baseball team - te verwezelijken. Zijn achtergrond werkt tegen hem, hij wordt daardoor tevens verliefd op het verkeerde meisje, ziet in dat God voor nobodies is en zet zijn (enige) vriendschap op het spel, om uiteindelijk tot een soort Salingeriaans louterend inzicht te komen: pay your dues and follow the dream. Prachtig.

Het is '1933 Was A Bad Year', mea culpa.

Nu Oorlog en Vrede van Tolstoj!

Ja, die moet ik ook weer eens oppikken. Ben op een gegeven moment afgehaakt bij een ellenlange beschrijving van een jachtpartij, en tegelijkertijd realiseerde dat ik echt niet meer wist wie wie was. :)

Blue Mars - Kim Stanley Robinson. Zo dat zit er ook weer op. Derde deel is wel het minste, al ben ik het met Frederic Jameson eens dat het eigenlijk gewoon één boek is wat in drie delen is uitgegeven (beetje als O&V al is die in twee delen.) Afhandeling van de tweede revolutie, aantal personages keren tijdelijk terug naar Aarde (duurt wat te lang), mijn favoriete personage (de Franse psychiater Michel natuurlijk) gaat dood en anderen worden minsten 250 jaar oud. Leukste is eigenlijk hoe de rest van het zonnestelsel voor gekoloniseerd (hele grappige manier om op Mercurius te wonen: een stad die de hele tijd op rails aan de schaduwkant blijft). Grote vraag die me eigenlijk drie boeken lang bezighoudt: wat moet dat allemaal kosten?

Ja, die moet ik ook weer eens oppikken. Ben op een gegeven moment afgehaakt bij een ellenlange beschrijving van een jachtpartij, en tegelijkertijd realiseerde dat ik echt niet meer wist wie wie was. :)

ja dat zit er hier ook al aan te komen (pagina 250) ook omdat (geloof ik.. ;) ) de mensen steeds anders genoemd worden dan weer Vorst die en die, dan weer Andrejovistj etc.

maar tis nu matten bij Oostenrijk, steek dat dorp in de hens! (Tolstoj is partijdig trouwens hij noemt de Russen vanaf nu ineens "ons leger/onze troepen".

Ik vind het vervelend als ik de personages in een roman niet uit elkaar kan houden. En niet alleen de Russische groten hebben daar last van. Nog ergerlijker zijn inconsistenties in de continuititeit. Soms verdenk ik auteurs ervan zelf het spoor bijster te raken in het verhaal en dat ze hopen dat we dat niet merken.

And Chaos Died - Joanna Russ.

Onlangs is er in Holland SF een artikel verschenen van mijn hand over Vrouwen en SF, weet nog steeds niet of een vrouw dat had moeten schrijven maar vind er nog maar een die friki genoeg is over SF, dus wie ben ik dan om te weigeren? Tijdens het schrijven ontdekte ik het werk van Joanna Russ, die met haar toch wel experimentele SF furore maakte in de jaren zeventig maar sindsdien in de vergetelheid dreigt te geraken (sommigen in het wereldje zien in de opkomst van cyberpunk zelfs een samenzwering om de feministische SF weg te drukken.)

Haar tweede boek is in ieder geval loodzwaar. Het gaat over een wat nichterig type die strand op een utopische planeet, daar lessen in telepathie krijgt en vervolgens naar de aarde terugkeert (en toch wel zin heeft in seks met vrouwen :), waar zeg maar de uitwassen van de jaren zestig heersen (beste gedeelte van het boek.) Lijkt simpel maar het is op zo'n hyperliteraire manier geschreven dat je op zijn Burroughs vaak niet weet wat er nou echt gebeurt, ook de structuur is zo anders dat het al je aangeleerde verwachtingen over hoe een verhaal dient te lopen er aan gaan. Beetje het As I Lay Dying euvel, houd er eigenlijk niet zo van als je achteraf een artikel over een boek leest en opeens realiseert: "huh, heeft hij dat en dat gedaan? Waar dan?"

Verfrissend (de juichende citaten op de omslag zijn typisch genoeg allemaal van collega schrijvers) maar ook erg vermoeiend. Echt zo'n boek wat je een tweede keer moet lezen.

(de juichende citaten op de omslag zijn typisch genoeg allemaal van collega schrijvers)

Ja, dat soort citaten hebben op mij niet het beoogde effect. Ik denk dan altijd: 'O, ze konden dus geen positieve recensie in een erkend blad vinden. Zal wel niks zijn.'

Maar ik zal eens kijken of de bibliotheek nog wat van haar heeft liggen. De naam komt me in elk geval niet bekend voor.

Ik denk dan altijd: 'O, ze konden dus geen positieve recensie in een erkend blad vinden. Zal wel niks zijn.'

Mmm, zo had ik het nog niet gezien. Ik denk dan: "een schrijvers-schrijver." (met de gevaren die dat impliceert.)

The Female Man schijnt haar meesterwerk te zijn (is ook vertaald.)

vrouwelijke SF.. Deirdre! Of was dat door een man geschreven... Sexuele (zelf)exploraties in een grot op ehm Mars ofzo ;) (en dat stond dan bij de B-kinderboeken in de bieb vroeger)

Hehe! Wim Gijsen was een man ja. Wel met een baard.

jammer :D

veel reisliteratuur gelezen de laatste tijd.

Bruce Chatwin -'In Patagonië'. Volgens Cees Nooteboom het beste reisboek ooit geschreven. Indrukwekkend is het zeker. Chatwin zwierf rond in Patagonië, kwam bij de mensen thuis en tekende hun bizarre verhalen op, becommentarieerd met een siberisch gevoel voor humor ('onderkoeld' geldt hier als understatement).

Cees Nooteboom - 'De wereld een reiziger', 'Voorbije Pasages', 'Een avond in Isfahan' en 'De zucht naar het Westen'. Een flinke verzameling reisverhalen. 'De zucht naar het Westen' gaat over een rondreis in de VS, de rest is van alles wat. Mooie verhalen, op de planning staan nog 'Rode Regen' en het dit jaar verschenen 'Verleden als Eigenschap'.

Iemand nog meer leuke reisliteratuur als tip? En geen Michael Palin noemen aub..

Marcellus Emants - Op Reis door Zweden (1877). Hilarisch. Beetje pedant mannetje af en toe maar mooie observaties en heerlijke taferelen die zonder meer subjectivistisch opgeschreven zijn.

Leuke reisliteratuur: Redmond O'Hanlon - Congo. Excentrieke Brit, altijd goed voorgelicht door zijn vrienden van SAS, reist af naar Congo om daar een dinosaurus te vinden maar treft gorilla-weesje.

Geen literatuur, wel amusant: Dagboeknotities van een landgenoot die per brommer van Suriname naar Patagonië is getuft.

En als je niet hecht aan bestaande landen en volkeren is er ook nog zoiets als SF.

hmm SF, dat is voor mij toch een tijd geleden. Enige SF die ik in de kast heb staan is 'Aan de andere kant van de deur' van Tonke Dragt dat o.a. over time traveling gaat. Ik wacht al 15 jaar op de beloofde opvolger ervan, maar Tonke neemt de tijd.

Weer een boek uit. Ik ben de laatste tijd toch meer van de boeken en minder van de muziek.

Hanif Kureishi - Gabriels Gave.
Gekocht in de ramsj, maar wat een fijn boek over een kinderachtige 16 jarige zoon van een mislukte popmuzikant (zat ooit in de band van Lester nog maar, waar is D. Bowie). Zoon heeft een gave, hij kan schilderen, filmen en luisteren (onder meer naar zijn dode tweelingbroertje). Kan gelijk verfilmd worden, maar had je ook anders verwacht van Kureishi?

Mikhael Bulgakov - Master i Margarita.
Heerlijk boek. Faust in Moskou tijdens de jaren 30. Complex maar het leest als een trein en het is vaak ook erg grappig op zo'n Russische manier. Bulgakov stierf in 1940 en het boek werd pas gecensureerd in 1966 als serie uitgegeven, waardoor het op een niveau wel een satire op Stalin en kornuiten moet zijn al is er veel meer aan de hand. En Margarita is de coolste vrouw die ik tijden ben tegengekomen in een boek.

Iemand Joseph O'Neills Netherland gelezen? Is één van mijn favoriete boeken van het afgelopen jaar, zo niet het favoriete. (De grote favoriete van de 'kenners' ook trouwens: als het om boeken gaat ben ik een keiharde rockist.) Mooi geschreven boek over cricket, de draad in het leven een beetje kwijt zijn, post-9/11 New York (zonder dat het vermoeiend actueel probeert te zijn) en nog meer cricket. En een beetje cricket in Nederland ook.

Verder niet veel (proza) gelezen de laatste tijd. The Confessions Of Max Tivoli (Andrew Sean Greer) is een mooi verhaal, maar het idee (iemand die als zeventigjarige geboren is en steeds jonger wordt) is een beetje te raar om in de buurt van zijn andere boek te komen. Michelle de Kretsers The Lost Dog heeft veel gemeen met Netherland, maar is in alles net iets minder.

oh ja Netherland.. inmiddels Oorlog en Vrede bijna uit. Nog wat epiloogjes, Tolkieniaans, iedereen trouwt en sterft. Completist die Tolstoj.
Pierre Bezoechov of Pjortr nogwat is de held van het boek duidelijk. Tolstoj moet zich alleen niet aan gefilosofeer en wijsneuzerij wagen (en dat doet ie nogal vaak) Zijn anti-Napoleon en Tsaar Alexander is SUPER-EUROPEAAN geloof je op een gegeven moment ook wel.

next de NY trilogie van Auster, schijnt goed te zijn.

Respect voor het doorploegen van Oorlog & Vrede. :)
NY Trilogie...is al weer een tijd geleden, vond het wel plezant maar niet echt wereldschokkend. Beetje arty Kafka reduceren.

Ondertussen zelf

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/9/92/Dreamsnake(1stEd).jpg

Moet destijds erg populair zijn geweest. En terecht. Mooi verhaal van een genezeres in een postapocalyptische wereld. Ze maakt gebruik van slangen (altijd goed natuurlijk) waaronder de droomslang van de titel, die helpt bij het verzachten van de overgang naar de dood. Helaas gaat die slang aan het begin dood dankzij een paar pummels en dat is een probleem want de slang komt van een andere planeet en is nogal zeldzaam. Avonturen door woestijn, bergen, vrije seksualiteit etc. Allemaal te gek, de aliens zal ze nooit tegenkomen (klasse) het slangenprobleem lost ze wel op (het einde vond ik trouwens wel een beetje te netjes alle eindjes aan elkaar knopen, maar dat mocht de pret niet drukken.)

ooit Ruimteverkenner Mark Stevens gelezen Omar? Laatst een interview met de schrijver (naam vergeten) daarvan in de VK.
prachttitel, maar die boekjes zijn nauwelijks meer te vinden. (En zullen ook wel zuigen want hij schreef ze gewoon om geld in de la te krijgen)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Ruimteverkenner_Mark_Stevens

Uit die Wiki: "Socioloog Charles Windy was een van diegenen die vond dat de nieuwe maatregelen van de overheid de menselijke vrijheid teveel aantastten en riep op tot verzet." LOL. Wat een reeks weer. Pfff. Nooit gelezen (denk ik...misschien in een heeel ver verleden.)

gheheh.

. Daarop trokken de Hervormers de macht naar zich toe en dreven ze rigoureuze veranderingen door: al het verkeer werd stopgezet en de industrie werd grondig hervormd.

hee..

Pfff...ik las in de tussentijd weer een heleboel boeken (terwijl mijn vriend zich langzaam door het complete werk van James Joyce ploegde). Inmiddels heb ik toch een iLiad gekocht en ik ben er ontzettend blij mee. Daarop las ik bijvoorbeeld dingen van Vonnegut, Murakami en de gehypte Twilight-reeks. Hierbij de paar boeken die ik zou durven aanraden aan jullie. Netherland staat inmiddels op mijn te-lezen-lijstje!

* The road van Cormac McCarthy - Mijn boek van het jaar: een vader trekt met zijn zoontje door een postapocalyptisch landschap. Troosteloos en liefdevol tegelijk.
* Finding Moonshine van Marcus Du Sautoy - Het beste populair-wetenschappelijke boek over wiskunde dat ik ken, vooral omdat Du Sautoy zo persoonlijk vertelt.
* Het slimme onbewuste van Ab Dijksterhuis - Interessante dingen over onbewustzijn erg goed opgeschreven.
* Persepolis van Marjane Stratapi - Indrukwekkende strip over leven van opstandig meisjes in Iran.
* Castaway van Lucy Irvine - Waargebeurd verhaal over schrijver die advertentie zette `zoek vrouw voor jaar op onbewoond eiland'. De vrouw die meeging schreef na afloop zelf een boek dat beter is dan het zijne. Volslagen bizar verhaal.
* Leven uit het lab van Ronald Plasterk - Leuk om nu te lezen hoe hij als columnist veel feller en ongenuanceerder was dan als minister. Soms vliegt hij flink uit de bocht.
* De geluksvinder - Edward van den Vendel - Jeugdboek over een Afghaanse asielzoeker. Leek me niks, tot het me zeer dwingend werd aanbevolen. Bleek inderdaad zeer de moeite waard.

* Persepolis van Marjane Stratapi - Indrukwekkende strip over leven van opstandig meisjes in Iran.

film al gezien? boek zal wel beter zijn. ;)

De film heb ik inderdaad ook gezien, was eindelijk eens een goede boekverfilming. Doordat de tekenstijl hetzelfde was, klopte alles precies met hoe je het je voorstelde (dat gaat bij mij meestal mis met films van boeken). Maar natuurlijk is het boek toch nog beter, ik vond het raar dat een paar van de meest interessante stukken waren weggelaten in de film.

ah :) ik vond de film heel erg entoenentoenentoenentoen.

komt ook nog een The Road film aan, met Viggo Mortensen nog wel. Als ze maar niet teveel CGI gebruiken en gewoon die infernozooi ergens neerzitten. Goed boek inderdaad (ik zei ergens hierboven: korte postacopalyptische roman, vader + zoontje op weg door verschroeide aarde. erwtjes uit blikjes. rottende lijken. zou naar Hollywood kunnen, ware het niet dat het einde ietwat te droevig en spiritueel is. Heb je zo uit, dus zeker de moeite van het lezen waard.)
Dus benieuwd wat ze met 't einde doen.

* Castaway van Lucy Irvine - Waargebeurd verhaal over schrijver die advertentie zette `zoek vrouw voor jaar op onbewoond eiland'. De vrouw die meeging schreef na afloop zelf een boek dat beter is dan het zijne. Volslagen bizar verhaal.
Is ook verfilmd door Nicolas Roeg met Oliver Reed. Nooit geweten dat het een boekverfilming was, laat staan een waargebeurd verhaal.

ik vond de film heel erg entoenentoenentoenentoen.

Dat hebben de boeken ook wel een beetje, maar is dat niet inherent aan de biografie?

Dat hebben de boeken ook wel een beetje, maar is dat niet inherent aan de biografie?

waarschijnlijk wel ja, misschien ergert 't minder in een boek, of dat 't dan minder opvalt ofzo. Net zoals (wat mij betreft) het in een boek/roman veel minder erg is als er een groot tijdoppervlak wordt bestreken, terwijl een film toch eigenlijk maar beter in 1 hmm 1 periode van actie kan blijven. (Dus zeg maximaal een jaar)

heb afgelopen weekend hello america van ballard gevonden, ben erg benieuwd. nu nog wel even bezig met the warlord chronicles van bernard cornwell. overigens ook het allerallerallerlaatste deel van dune gekregen (geschreven door zijn nogal matig getalenteerde zoon, maar ik moest het toch hebben omdat ik een phanboi ben).

Alethea Hayter - Opium and The Romantic Imagination
Interessante studie naar de invloed van opium op dichters in de 19e eeuw. Destijds (begin jaren '60 met, terugkijkend, een fantastisch naïeve introductie van "opiaten zijn toch helemaal passe, waarom schrijf je daar nog een boek over!") redelijk beroemd boek. En controversieel liet ik me vertellen door de dame van de 2e hands boekwinkel die het kende...was zo blij dat ik het eindelijk had gevonden dat ik niet vroeg waarom het dan zo controversieel was (zal wel met het speculatieve Keats hoofdstuk te maken hebben.) Het zit vol interessante weetjes en ook al is de conclusie weinig shockerend (het maakt de talentloze niet op magische wijze tot een dichter maar de dichter die er gevoelig voor is kan er wel mee uit de voeten, maar oh de prijs die je betaald), moeten de hoofdstukken nadat ze je je de hele tijd heeft zitten opgeilen steevast met een moralistisch Anglo-Saksische one-liner worden afgesloten, is het gewoonweg zo elegant geschreven. Kortom puur leesgenot.

Philip K. Dick - Second Variety
Ik vond het na al die jaren tijd om weer eens in de korte verhalen van PKD te duiken, ooit wel eens een Bruna Zwarte Beertjes Omnibus van hem gelezen maar daarna vooral zijn romans. En dat terwijl zijn korte verhalen heel handig in iets van vijf delen chronologisch zijn verzameld. Dit is deel twee met werk uit de periode 1952-1954. De waanzin is nog op een afstand, wat me daarentegen opviel hoe de meeste verhalen ondanks galactisch avonturen, nare androïden gevuld met kernbommen, laserguns, een bijtend portret van de VS in de jaren 50 vormen: de nucleaire paranoia, frustraties door conformisme, grimmige huwelijksproblemen en in 'James P. Crow' een voor die tijd (voor de opkomst van MKL en Malcom X) nogal brutale aanval op rassendiscriminatie.

Snel door, want mijn Bookmooch stapel is niet tegen op te lezen.

Ray Bradbury - The Martian Chronicles
Verrassend anders dan ik had verwacht. Had nog nooit wat van Bradbury gelezen en deze werd me aangeraden. Toch begon ik met enige tegenzin aan deze zoveelste kolonisatie van Mars...na een bladzijde was ik meteen om. :) De miniatuur 'Rocket Summer' is meteen fantastisch, eigenlijk niet meer dan een omschrijving een winterlandschap dat veranderd wanneer de eerste raket naar Mars wordt geschoten, maar zo mooi geschreven. Daarna volgen hele onverwachte verhalen over Mars, erg vooruitstrevend voor 1950. Het is dat Terence Malick, met de snelheid waarmee hij werkt, waarschijnlijk niet meer zoveel films in zich heeft, want de sfeer deed me vaak aan van zijn films denken.

Titels die me zijn bijgebleven van mijn Ray Bradbury-verslaving:

The Illustrated Man
Fahrenheit 451
Something Wicked This Way Comes

Maar je mag ook voorrang geven aan je bookmooch stapel hoor. ;-)

Paul Auster - The New York Trilogy
was er behoorlijk van onder de indruk, al blijft wel 't idee dat alle 3 de verhalen uitgaan van een geniaal idee, maar niet echt een oplossing. Maar 't zijn dan ook geen standaard dectective-verhaaltjes. Voorbeeldje: in het eerste, meest filmachtige verhaal (er werd ook een graphic novel van gemaakt) ontdekt een private eye dat een man bepaalde "woorden" in een stad "loopt". Als ie zijn routes uittekent, maar daarna volgt een wending, en is dat idee verder niet meer van belang. Het 2e verhaal is spielerei, het derde is weer erg goed en creepy, paranoia, een man verdwijnt, laat een oeuvre aan geniaal ongepubliceerd werk achter en een lang vergeten jeugdvriend neemt zijn plaats in 't gezin in.

blijft wel 't idee dat alle 3 de verhalen uitgaan van een geniaal idee, maar niet echt een oplossing

ik bedoel een geniaal idee en dat dan niet echt wordt ingelost. Maar de trilogie als geheel is een vlot geschreven (en te lezen) aanrader.

*Cees Nooteboom - Verleden als Eigenschap
Bloemlezing van columns uit de jaren '60. Geeft een mooi tijdsbeeld van het Europa van die tijd.

*Bruce Chatwin - Songlines
Stelt niet teleur. Reisobservaties, ontmoetingen met Aboriginals en aan het eind veel onderbrekingen die het wezen van het boek blijken, namelijk citaten uit wereldliteratuur over de mens, zijn bewegingsdrang en alles dat daaruit voortvloeit (eigenlijk de hele mensheid).

*Italo Calvino - De betoverde tuin
Een verzameling verhalen uit hele oeuvre van Calvino. Fantastisch. Kan niet wachten nog meer Calvino te gaan lezen. Ogenschijnlijk simpele verhaaltjes die helemaal niet zo simpel inelkaarzitten als je ze uit hebt. En humor, er valt een hoop te lachen ook.

*Cees Nooteboom - Allerzielen
Mooie, scherpe metafysische observaties vermengd met een liefdesverhaal met vooral Berlijn als podium. Metafysica heeft wat teveel aandacht, ik had meer willen lezen over wat er nu echt gebeurt.

*Gerard van Westerloo - Niet spreken met de Bestuurder
Nederlandse politiek op de schop. Hilarisch en triest tegelijk. Leest als een spannende thriller. Aanrader.

B.F. Skinner - Walden Two
Toen ik sociologie studeerde kregen we natuurlijk de hele geschiedenis van de sociologie voor ons kiezen en daar zaten stromingen bij Positivisme (Comte), Marxisme, Structureel-Functionalisme (Parsons) waar ik weinig mee had. Maar geen was zo vervelend als het Behaviorisme dat was komen overvliegen uit de psychologie. Nu wist ik dat B.F. Skinner, de belangrijkste denker van het Behaviorisme, ooit een utopische roman had geschreven die in theoretische sf kringen in hoog aanzien staat dus ik dacht "laat ik die eens gaan lezen." Wat blijkt? Fantastische boek! Waarschijnlijk niet voor iedereen, want eigenlijk is het alleen maar een lange rondleiding door een denkbeeldige utopische gemeenschap eind jaren veertig, het zal wel beroepsdeformatie zijn maar ik heb me geen seconde verveeld. Bomvol intrigerende ideeën en vreemd genoeg weinig gedateerd. En Skinner zelf, die ik altijd een beetje een creepy ratten-door-het-doolhof-jagen figuur vond, komt over als een uitermate intelligente en menselijke denker. Kortom, een van de beste sociologie boeken ooit (dat het fictie is maakt verder niet uit, zouden ze meer moeten doen. :)

Joan Didion - The White Album
Nee, gelukkig niet een diepgravende analyse van elke centimeter tape van The Beatles maar een verzameling essays/artikels over jaren 60 en afwikkeling daarvan. Didion kende ik alleen maar indirect en van een artikel dat ze ooit over The Doors schreef (heel mooie impressie over de godvergeten saaiheid van het studiobestaan), dat komt gedeeltelijk terug in he titelstuk, een soort megamixartikel over Californië circa '68. Erg goed, heel L.A, mooi geschreven, de paranoia ligt steeds fijntjes aan de rand van de perceptie. De andere stukken zijn hit&miss, maar vooral hit.

Gary Gutting - French Philosophy in the 20th Century
We hebben het hier wel eens over digitaal lezen gehad. Pfff, wat een zware bevalling is 400 pagina's pdf en dat op semi-bekend terrein. Titel zegt het al. Mooi helder geschreven overzicht dat zowel goed werkt als introductie maar ook voor de wat gevorderde bepaalde lacunes wegneemt, als wat was er voor Bergson? Wat gebeurde er zoal tussen de wereldoorlogen? De hoofdstukken over Sartre en Foucault (duidelijk zijn specialiteit) zijn te lang en je krijgt het idee dat hij op een gegeven moment dacht "merde, ik ben al op 300, nou nog even snel Deleuze, Lyotard, Levinas afraffelen." Les Nouveaux Philosophes worden heel geniepig in een alinea afgehandeld...net genoeg.) Maar daar krijg je wel weer een van helderste en eerlijkste analyses van Derrida voor terug, dus je moet ook niet teveel klagen. En elk hoofdstuk krijgt een treffend citaat van Proust mee (daar moet ook wat werk in hebben gezeten ;)

Cees Nooteboom

Ben nu in Ian McEwans Atonement bezig. Film niet gezien en boek is tot nu toe niet echt het beste dat ik ooit gelezen heb. Wil het wel graag snel uitlezen.

Ook gelezen:
Giorgio van Straten - My Name: A Living Memory
Italiaanse schrijver die aan de hand van de soms schaarse gegevens de geschiedenis van zijn familie reconstrueert, te beginnen bij zijn betovergrootvader, een Rotterdamse Jood, die in 1810 een naam moet kiezen. Het boek is eigenlijk vooral een serie korte verhalen, maar is boeiend geschreven en leest prettig weg, vooral als je wat van geschiedenis houdt.

Andreë Makine - Le Testament Français
Autobiografisch (?) verhaal van een jongen die opgroeit in de Sovjetunie en tot op het ziekelijke toe gefascineerd is door het geboorteland van zijn Franse grootmoeder. Makine kan zeker schrijven, maar ik vond het andere boek dat ik van hem las beter; dit zakt een beetje weg in zelfdrama.

Haruki Murakami - A Wild Sheep Chase
Iedereen zei dat ik Dance Dance Dance eens moest lezen, dus eerst maar eens haar voorganger gepakt. Het is allemaal fijn en vlot beschreven en je wilt zo naar het eind toe, maar dat eind is een beetje mwah. Ik houd geloof ik niet zo van boeken die zo naar een plot toewerken.

Ondertussen ook nog bezig in Nicholas Ostlers Empires Of The World, over de geschiedenis van talen en hun invloed op en beïnvloed zijn door de geschiedenis. Over vragen als 'Waarom spreekt de elite van India perfect Engels, spreekt half Afrika nog steeds Frans, maar spreekt niemand in Indonesië nog Nederlands?' en 'Waarom lukte het het Latijn niet om tijdens vijf eeuwen Romeinse bezetting een voet aan de grond in het Oosten van het Rijk te krijgen, maar waarom was datzelfde Latijn in het Westen zo sterk dat de invallende Germanen de taal min of meer overnamen?'.

(Andreï Makine, dus.)

(Ondertussen trouwens ook nog bezig in The Good Soldier van Ford Madox Ford, maar da's van 1912 ofzo dus leest niet altijd even rap. Tegelijkertijd is het thema verrassend modern en het prosa erg mooi.)

En Re: Omar, is dat digitaal lezen op een e-reader (waarvan iedereen schijnt te zeggen: het is reuze fijn! net een gewoon boek!) of op een computer?

@Martijn Grooten

Ik vind het reisproza van Nooteboom beter te pruimen dan de romans. 'Rode Regen' is wel een mooie introductie denk ik, en Hotel Nooteboom ook (heeft een beetje van alles, verhalen over Spanje, eerbetonen aan Hermans, Slauerhoff, Chatwin e.d.). 'Mokusei en De Boeddha achter de schutting' zijn twee korte novellen in één uitgave die wel aardig samenvatten wat je kunt verwachten.

van Nooteboom heb ik alleen Rituelen gelezen, toch zijn klassieker, raar boek hoor, beetje zen-Japan contemplatie en Brabantse blowjobs ;) maar is ontzettend minimalistisch vlot geschreven dun boek, heb je in 1 dag uit. En moet je als literatuurfan toch wel gelezen hebben.

Wil zelf nog altijd 'ns Philip en de Anderen lezen, zijn andere klassieker, juist omdat ik 'm niet gelezen heb denk ik altijd dat die dan heel goed moet zijn.

zelf bezig in Annie Proulx - Accordeon Crimes, een immigranten in Amerika verhaal aan de hand van een accordeon, die van hand tot hand gaat door tijd heen. (begint in Sicilie, zit nu in Maine bij een weesjongen die geinteresseerd is in Quebec) best vermakelijk en vlot geschreven.

Rituelen staat op mijn leeslijst : ) Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik weinig romans van Nooteboom heb gelezen, omdat ik eerst al die reisverhalen wou lezen. Philip en de Anderen staat mijlenver af (qua stijl) van de rest van zijn werk. Hij was duidelijk nog op zoek naar de juiste toon, maar aan reacties van anderen heb ik gehoord dat wel hoog wordt aangeslagen dus toch maar 's gaan lezen.

En Re: Omar, is dat digitaal lezen op een e-reader (waarvan iedereen schijnt te zeggen: het is reuze fijn! net een gewoon boek!) of op een computer?

Nee, gewoon op de laptop. Zou e-reader zou ik wel eens willen roadtesten, maar echt dat alles verzengende consumptieverlangen voel ik niet voor.

re: Nooteboom, nooit wat van gelezen, al zou ik die verhalen over Spanje misschien eens moeten checken, ware het niet dat mijn net geupdate leeslijst (ja, ik heb OneNote ontdekt :) depressieve proporties aanneemt.

Ik vond dat boekenweekgeschenk destijds wel goed. Maar niet goed genoeg om méér van die man te gaan lezen.

dat mijn net geupdate leeslijst [...] depressieve proporties aanneemt

Iemand bekend hier met boeken van Roberto Bolaño? Referenties aan Saramago en Borges maken me erg nieuwsgierig...

Bekend als in: vorige week een lang stuk over hem gelezen. Kwam een beetje over als een schrijvers-schrijver, maar schijnt enorm groot te zijn in Spaanssprekende landen en nu dus ook, postuum, in de rest van de wereld.

bedankt voor de link, erg goed artikel.

Dan maar niet de lijst van 1000 boeken die je ooit gelezen moet hebben doorlezen.

Nee, liever niet. :)

Bolaño, grappig, een vriend van me die ik zeer vertrouw in literaire zaken vond het een van de beste boeken die hij ooit had gelezen (2666 dus). Als je het nu snel in het Engels (of Spaans) leest ben je heel erg hip voordat de hype losbarst met de Ned.vertaling ergens later dit jaar. ;) Schijnt wel erg gewelddadig te zijn en daar ben ik een beetje op uitgekeken eerlijk gezegd.

Oh, er is dus nog geen Nederlandse vertaling? Meestal zijn de Angelsaksen het allerallerlaatst als het om het vertalen van boeken gaat; ze staan niet zelden op een aparte plank in de boekenzaak, veilig weg van al die fijne woorden die in de eigen taal zijn geschreven. Die 1000 novels serie is ook 70 procent Angelsaksisch ofzo. En dat is echt enorm ruimdenkend en werelds.

Maar Bolaño is hier al erg hip. Als in: paginagrote krantenadvertenties-hip.

@OMC
ik zag 2666 in drie delen liggen in het Engels, maar er zijn andere titels van hem die me meer aanspreken. En voorlopig komt het er toch niet van, wegens nog te veel andere boeken die ik wil lezen. Dus wie weet wacht ik wel op de NL vertaling. Weet je ook of er nog meer van 'm vertaald wordt behalve 2666?

Weet je ook of er nog meer van 'm vertaald wordt behalve 2666?

Ga er maar van uit. ;) Zoveel heeft hij volgens mij ook niet geschreven toch?

Zelf ben ik nu o.a bezig in Flauberts Woordenboek van Pasklare Ideeën. Hilarisch. En is eigenlijk niets meer dan een alfabetische verzameling burgermansclichés met korte uitleg, die Flaubert had aangelegd als studiemateriaal. (Document - Altijd van het hoogste belang; Buitenleven - Op het platteland zijn de mensen beter dan in de stad: hen benijden -- Alles is er geoorloofd; kleren uit, malle fratsen, enz.) Maar het vreemdste is eigenlijk dat er in 150 jaar op clichégebied soms weinig is veranderd.)

Een tijdje terug was ik op zolder vergeefs op zoek naar mijn badpak. Na de zoveelste doos met cd's of boeken opzij gezet te hebben, was ik het zat: weg met die zooi! Sindsdien komt er af en toe een doos naar beneden waarvan de eventueel verkoopbare inhoud eerst nog een maand de kans krijgt op Marktplaats voordat ik het in de kliko mik.

In een van die dozen zat een uitgedroogde pocket van De verborgen bron [1950] van Hella Haasse. Misschien heb ik tijdens mijn middelbare schooltijd iets teveel Oeroeg gehoord. Of ziet mevrouw Haasse er teveel uit als een lieve oma. In elk geval ben ik altijd met een grote boog om haar boeken heengelopen. U raadt het al: in dit geval onterecht.

Vooral de eerste helft van De verborgen bron heeft een Ballardachtige sfeer. Een man doolt rond over het verlaten landgoed van zijn vrouw en meent daar indrukken van haar moeder - over wie hij niets weet - op te vangen. Om het beeld compleet te maken loopt er ook nog een oude arts rond die door dezelfde vrouw geobsedeerd is. Mooie natuurbeschrijvingen. Poëtisch boek.

@OMC, Bolano heeft niet veel boeken geschreven, maar wel hele dikke.

Bolano draad op buur-forum: Roberto Bolano

Suzette Haden Elgin - Native Tongue
Volgende deel in mijn femi-SF trip. En een van de beste boeken tot nu toe. Grondwettelijke rechten van vrouwen wordt afgenomen en de enige manier waarop ze nog aan de bak komen behalve als huishoudster, verpleegster is vertaalster van buitenaardse talen. Ondertussen ontwikkelen ze clandestien een vrouwentaal. Beklemmend verhaal, erg goed uitgewerkt al is het wel een beetje flauw dat echt alle mannen ontzettende eikels zijn. Later (onvermijdelijk) uitgewerkt tot een trilogie.

Pamela Zoline - Busy About the Tree of Life
Zoline heeft een van mijn favoriet verhalen ooit geschreven (The Heat Death Of The Universe) en die zit ook in deze bundel met vier andere verhalen. Het titelverhaal en 'The Holland of the Mind' zijn fantastisch, vooral dat laatste, een verhaal over een echtpaar dat in Amsterdam eind jaren zestig blijft hangen terwijl hun relatie langzaam desintegreert is fascinerend (ooit in een SF tijdschrift gepubliceerd ook al zitten er totaal geen SF elementen in.) Een unieke experimentele schrijfster.

Ursula Le Guin - Dancing at the Edge of the World
Essay en recensie verzameling. Wel okay, ze is op haar best als ze enigszins ironie toelaat maar er kan af en toe een hele nare bittere toon in haar stukken kruipen. Le Guin is duidelijk veel beter als fictie-auteur (het omgekeerde van Joan Didion eigenlijk, die ze niet kan uitstaan.)

Thomas Pynchon - Slow Learner
Even adempauze in de femi-SF marathon met deze verzameling vroege korte verhalen van held Pynchon. Laatste wat ik nog moest lezen, totdat ik las dat er -hoera- later dit jaar een nieuw boek van hem uitkomt. In de introductie kraakt Pynchon de meeste verhalen ongenadig af. Okay, het zijn jeugdwerken en sommige dingen werkt hij later uit tot zijn caleidoscopische meesterwerken maar hij overdrijft. Mooie, leesbare verhalen, net-niet realistisch, vooral 'The Secret Integration' is dankzij een twist op het einde heel mooi melancholisch.

Hierbij weer eens een incompleet lijstje, vooral voor Martijn!

Arnon Grunberg - Onze oom
Grunbergs roman over oorlog en waanzin in een niet nader gespecifeerd land in Zuid-Amerika. Ik had steeds het idee dat dit een heel goed boek had kunnen zijn, maar dat was het net niet. Ik vraag me af of Grunberg zich expres inhoudt.

Joseph O'Neill -Netherland
Na alle aanbevelingen van Martijn kocht ik Netherland. Niet iets dat ik normaal zou lezen, maar ik las het met genoegen. Vooral erg mooi geschreven verhaal over man die het even allemaal niet meer zo goed weet. Zouden Engelstalige lezers zich niet ergeren aan de Nederlandse zinnetjes erin?

Doeschka Meijsing - Over de liefde
Ik begon er met volle tegenzin aan (iemand in mijn leesclub had het gekozen): een autobiografische roman over verbroken liefdes door de immer duister kijkende Meijsing. Ik bereidde me voor op pagina's vol zelfmedelijden, gezeur en bitterheid. Maar niets van dat alles! Over de liefde is juist heel lichtvoetig en zacht. Ik vond het prachtig. Heeft iemand hier meer Meijsing gelezen? Ik durfde ook nooit aan Geerten te beginnen, maar misschien valt dat ook wel mee?

Shaun Tan -The arrival
Lezen kan je het niet noemen, want er staat geen tekst in dit prachtige boek. Ik heb elke pagina over de belevenissen van een vluchteling verslonden. Zo mooi...

[Removed Illegal Image]

Mmm...mag dit plaatje niet?
http://www.shauntan.net/images/books/the-arrival4.jpg

*J. Slauerhoff - Schuim en As
Het tweede verhaal uit deze bundel zou kunnen doorgaan voor een mooi fantasy-verhaal. Alle verhalen gaan over rusteloos gezwerf over de aarde, het laatste verhaal gaat over het leven van Britten in China. Overal is drank, wanhoop en vluchtige liefde. Over je nergens thuisvoelen en bijhoren, maar wel veel van de wereld zien. Nu wil het verzameld werk lezen...

*Roberto Bolaño - Distant Star
Een groep dichters in Chili worden verrast door een nieuw lid, dat indruk maakt maar er een schaduwbestaan op nahoudt. Wanneer er een militaire coup wordt gepleegd, duikt de dichter op in het leger en schrijft gedichten met een vliegtuig in de lucht. De verteller van de roman, een dichter zonder naam, volgt de sporen van deze piloot-dichter tot na zijn militaire carriere en volgt er een ontmoeting. Een roman over (onder andere) de relatie tussen poëzie, politiek, literatuurkritiek en militaire regimes, die leest als een beklemmende thriller.

*Arnon Grunberg - Amuse Gueule
Vroege verhalen van Grunberg. Tragi-komische verhalen, waarbij Grunberg gelukkig zichzelf ook niet spaart. Met name het verhaal 'We leren Engels door met elkaar te praten' is fantastisch: Grunberg doet een cursus Engels in New york, die wordt gestaakt op aanraden van de 'docent', een aan lager wal geraakte acteur.

*Giles Tremlett - Spaanse Spoken
Britse journalist probeert het moderne Spanje te doorgronden middels de geschiedenis, taal, cultuur etc. Goed gedocumenteerd, vlot geschreven en mede door de blik van een buitenstaander zo raak geschreven.

*Ischa Meijer - De interviewer en de schrijvers
Interviewbundel met vnl. Nederlandse auteurs. En dan zijn er dus een hoop die ik helemaal niet ken, merk ik dan.

Zouden Engelstalige lezers zich niet ergeren aan de Nederlandse zinnetjes erin?

Mijn leeslijst:
Saša Stanišić - How the Soldier Repairs the Gramophone
Over opgroeien in Bosnië, net voor de oorlog daar, en naar Duitsland gaan, kort na het uitbreken ervan. En de verwarring die dat oplevert. Die verwarring komt in elk geval goed over, want het boekt springt nogal van de hak op de tak, en sommige stukken zijn ook binnen de context van het boek fictie. Maar toen ik er eenmaal in zat vond ik het toch wel een erg mooi boek. Er komen trouwens stukken Servokroatisch in voor, waarvan ik het jammer vind dat ik het niet snapte, maar daar het boek uit het Duits is vertaald, lijkt Stanišić dat verder niet essentieel te vinden.

Ian McEwan - On Chesil Beach
Stond al een tijdje op de verlanglijst. Korte roman over de huwelijksnacht van twee mensen van de allerlaatste pre-hippie generatie. Dus geen sex vóór het huwelijk en veel gevoelens niet uitspreken. Ik had daar ook wel duizend pagina's over kunnen lezen, ook over de veertig jaar huwelijk die dan volgen, maar helaas is McEwan een levenshatende cynicus die met een nogal zinloos einde het boek aardig weet te verpesten.

Stefan Zweig - The Post Office Girl
Zweig stond ook al een tijdje op de verlanglijst: volgens de achterflap de meest vertaalde schrijver van de jaren '20 en '30, maar nu een beetje in de vergetelheid geraakt. Jammer, want Zweig is een fijn verhalenverteller van het ouderwetse soort, die mooi de sfeer in Oostenrijk kort na de Eerste Wereldoorlog weet te schetsen.

Netherland, klinkt als een boek dat ik zou moeten lezen. Maar een vraag: zeg je nooit tegen niet-Nederlandstaligen dat Nederlands sterk lijkt op Duits en Engels en dat ze dus met een beetje moeite kunnen begrijpen, als ze tenminste Engels- of Duitstalig zijn?

Ik zeg dat dus constant en krijgen ze meer vertrouwen in wat ze lezen, horen en begrijpen.
Het is maar een zijsprong.

@Monique: het hangt ervanaf met wie je over Nederlands spreekt. Voor een Spanjaard heeft Nederlands meer overeenkomst met Engels en Duits, terwijl ik dat toen ik de eerste keer hoorde erg raar vond (Duits ok, maar Engels?).
@Martijn. Dat einde van 'On Chesil Beach' inderdaad, afgeraffeld gewoon. Ik vond 'Boetekleed' ook zo'n raar gebeuren. Het beste deel is het eerste deel, dat speelt op het landgoed (voor de film idem).

Grappig in Zoline's 'The Holland of the Mind' zat echt veel Nederlands (hele rijen af en toe) en daar werd de taal omschreven als -effe uit de bolle kop hoor- "a sort of clown English with its elongated vowels".

misschien dat daarom Engelsen Nederlanders die Engels proberen te spreken grappig/raar/bespottelijk vinden. (zie Steve McLaren's beroemde poging)

Omar was right: http://www.vn.nl/KunstCultuur/DeRepubliekDerLetteren/ArtikelLiteratuur/EenLiterairSprookjeRobertoBolao.htm

Nou oogsten hè met die investering..."ik vond alleen zijn vroege gedichten goed...je moet hem eigenlijk in het Spaans lezen." ;)

vond dat stukje in VN maar een beetje zurig, heb niet het gevoel dat Pleij er eigenlijk iets an vind.

Nee, waarsch. omdat 'ie niet de eerste is, maar Ilse Logie. Een beter artikel over e.e.a. staat hier (zie de laatste twee alinea's): http://www.deusexmachina.be/press/articles/article.php?article_id=69

Ik vond 'Boetekleed' ook zo'n raar gebeuren. Het beste deel is het eerste deel, dat speelt op het landgoed (voor de film idem).

Maar een vraag: zeg je nooit tegen niet-Nederlandstaligen dat Nederlands sterk lijkt op Duits en Engels en dat ze dus met een beetje moeite kunnen begrijpen, als ze tenminste Engels- of Duitstalig zijn?

Maar mijn Netherland-lezende vrienden hadden er dus gewoon overheen gelezen.

McEwan staat na Saturday op mijn zwarte leeslijst - ga ik maar zo houden natuurlijk. En balen dat ik die Bolaño niet gelijk ben gaan lezen ;)

ik heb dat Accordion Crimes van Proulx eindelijk uit, verloor op 't end wel wat schwung. Nu Held van Saskia de Corte (waar ik een tijd terug al een boek van las waar ik niks aan vond, wat ik me pas later herinnerde) anyway, deze is een stuk beter. En heel kort, daarna verder met iets van Per Olov Enquist, van uitgeverij De Geus dus het is OF zo goed als De Halfbroer van Lars Saabye Christensen, of esoterische zooi.

Hee, heb je de Halfbroer dus toch ooit uitgelezen! :)

jawel, wel 2 of 3 x door de jaren heen, sterker nog ik heb er nog eens een mooi stukje voor mijn weblog over geschreven (wat je toen gelezen hebt aan de comments af te leiden) ;)
http://thegonewait.blogspot.com/2005/08/de-halfbroer.html

ondertussen wachten we nog altijd op verfilming.

Ah, mijn geheugen heeft me in de steek gelaten :)

Verfilming lijkt me prima, als het dan maar niet een Hollywood draak wordt met Danny DeVito als Barnum :)

lol ja verfilming zal wel tegenvallen hoor, en 't boek is zo filmisch dat 't eigenlijk wel goed is. (t goeie aan de film zou zijn dat 't wel weer een screenwriter IN de film-film is, da's altijd leuk)

Ursula Le Guin - The Wind's Twelve Quarters II. Had nog nooit korte verhalen van Le Guin gelezen en dat moet toch wel bij favoriete SFschrijvers. En zowaar: fantastisch. Eigenlijk met niemand te vergelijken: elegant, intelligent (maar zonder er over op te scheppen) en menselijk (fetisjisme van technologie is haar vreemd.) Deel 1 ook maar eens opzoeken (of eigenlijk het origineel dat niet in tweeen is gehakt.)

Luca Turin & Tania Sanchez - Perfumes: The Guide
Op het moment heb ik een obsessie met parfums uit de periode 65-88, weet niet precies hoe het gekomen is maar deze nerds hebben het wel erg makkelijk gemaakt. Dat is een site waarin je kan verdwalen (en iedereen is zó beschaafd). Bijna iedereen heeft daar dus The Guide gelezen (hardcover bij amazon voor ramsj prijzen) en is het er vervolgens "helemaal niet mee eens". Zit een korte introductie in (genres, geschiedenis, beetje chemie, verschil m/v, etc.) en voor de rest bijna 1500 recensies van geuren. En die zijn vaak erg goed geschreven. Sanchez is sowieso goed maar Turin heeft net dat juist gevoel voor een quip, zonder echt flauw vals te worden (het is echt zo'n boek waar je andere mensen mee lastig valt van "ha, ha, moet je deze horen, Calèche is als...blabla.")
Stilistisch erg inspirerend, als gids heb ik het gevoel veel minder betrouwbaar dan Basenotes (2.0-op-zijn-allerbest). Er wordt vaak geklaagd dat muziek omschrijven lastig is maar wat me opvalt is dat Turin, toch chemicus, vaak terugvalt op muzikale metaforen en referenties, niet helemaal vreemd want parfums worden traditioneel "gecomponeerd" met noten en harmonieën, maar toch.

Ehm...kan dit draadje ook gaan over boeken die je geluisterd hebt?

Nog niet allemaal gehoord, maar mijn hemel: wat is dit verslavend!

Het lijkt wel een dode rockster:

Twee nieuwe romans van Robert Bolaño ontdekt
Donderdag 12 maart 2009 door Hans Cottyn / De papieren man
In de nalatenschap van de Chileense auteur Robert Bolaño (1953-2003) zijn twee nieuwe romans ontdekt, zo meldt The Guardian op gezag van de Catalaanse krant La Vanguardia.
De boeken zijn getiteld Diorama en Los sinsabores del verdadero policía ('De moeilijkheden van een echte politieman'). Ook zou tussen de nog maar pas geordende hoop documenten een zesde deel van de epische, vijfdelige laatste roman 2666 gevonden zijn, net als gedichten, dagboekfragmenten en ander verspreid proza.
Vijf jaar na zijn dood lijkt de Bolañomania pas echt goed los te breken. Vorig jaar werd ook al een andere roman, El Tercer Reich, "teruggevonden". Dat nieuws raakte niet toevallig bekend op de Frankfurter Buchmesse en zorgde daar voor enige buzz. Een en ander heeft te maken met het feit dat literair agent Andrew Wylie de nalatenschap recent van een Spaans literair agent heeft overgenomen (zie het vorige DPM-bericht). De Engelse vertaling van 2666, begin dit jaar verschenen bij Farrar, Straus and Giroux, wordt bijna unaniem met lof overladen, en een tweede druk werd inderhaast besteld. Daarmee zijn van de titel al 75.000 exemplaren verkocht, voor een boek van bijna 1000 bladzijden een zeer respectabel aantal. Ook de Nederlandse versie bij Meulenhoff maakt na herhaaldelijk uitstel zeer binnenkort zijn opwachting. Recent moesten de weduwe van Bolaño en Wylie een hardnekkig gerucht over de vermeende heroïnedood van de schrijver ontkrachten (zie het vorige DPM-bericht). Bij de recente ontdekking van de twee romans had Wylie geen commentaar.

blijkt later hoax, man blijkt nog te leven of het pseudoniem van Arnon Grunberg.

neh, Grunberg haal je er zo uit. En die boeken worden alleen maar uitgegeven omdat er veel geld te verdienen valt. Voor die uitgever welteverstaan.

The Savage Detectives - Roberto Bolaño

Net als in 'Distant Star' draait dit boek rondom een bevriende groep dichters, ditmaal in Mexico. Twee ervan, Ulisses Lima en Arturo Belano, openen een zoektocht naar een dichteres waarvan slechts één gedicht is overgeleverd aan het nageslacht. Het boek zelf bestaat uit drie delen, waarvan vooral het eerste deel leest als een trein. Het verhaal wordt opgetekend door een jonge student, die een studie Rechten inwisselt voor een praktijkcursus literatuur en zich bij de groep dichters voegt. Deel Twee bestaat uit korte dagboekfragmenten van een bijzonder groot aantal personages, die tezamen een flash-forward legpuzzel vormen van ooggetuigenverslagen van de activiteiten van Lima en Belano, die in het derde weer opduiken, op zoek naar de verdwenen dichteres, cruisend in een witte Impala, op de hielen gezeten door wraakzuchtige crimineel (waar die vandaan komt moet u zelf maar lezen). Veel actie, spanning en sensatie, maar ook veel vragen die overblijven, met name over het handelen van de twee dichters door de jaren heen. Naast het plot worden weer veel onderwerpen aangesneden, zoals literatuur, poëzie, nou ja, het leven zelf. 'Geestdriftig' is wel een mooie term om de schrijfstijl te omschrijven. Veel korte woorden en zinnen ook (volgens Bolaño is kwaliteit van proza mede afhankelijk van het metrum, en voor dit boek gaat die vlieger op). Al met al een ode aan (over)leven, want werkelijk iedereen die langskomt behoort tot onderkant van de samenleving. Toch is het geen depressief boek, eerder het tegenovergestelde. Het mooist zijn de fragmenten de vader van een tweeling, die herstelt in een inrichting van een inzinking (ik vermoed dat dit personage een ode is aan Cortazar's roman 'Het Hinkelspel', maar dat weet ik niet zeker). Het herstel is exemplarisch voor eigenlijk iedereen die in dit boek voorkomt, al heeft niet iedereen zoveel geluk.

oh ja, op de laatste pagina van het boek staat een raadseltje. Voor evt. oplossingen houd ik me aanbevolen.

He dat boek heb ik laatst gekocht zonder te weten dat de schrijver dood is of hip.

@monique. Leuk, ik ben benieuwd naar je evt. reactie op het boek. Elsevier is helemaal lovend over 2666 deze week.

De schrijver van 'Netherland' (een mooiere titel dan 'laagland' als je het mij vraagt) was ook overal te zien deze week, ben toch wel benieuwd naar dat boek. Nu lees ik verzamelde verhalen van Julio Cortazar, dat ik iedereen die teleurgesteld is in Ian McEwan kan aanraden. Ze beschrijven dezelfde soort situaties als McEwan doet, maar vanuit een veel interessanter vertelperspectief/invalshoek.

>Van Putten is de beste muziekschrijver van Nederland. Het is alleen wel een snob en een chagrijnige cultuurpessimist en over zijn andere hobby, auto's, schrijft hij lang niet zo goed als over Ricardo Chailly.

@Martijn ter Haar: afgelopen weken heb ik een biografie over Van Puttens grote held verslonden (Ton Braas - Door het geweld van zijn verlangen, een biografie van Matthijs Vermeulen). Die Vermeulen (1888-1967) is een hoogst merkwaardige anomalie in de Nederlandse cultuurgeschiedenis. Te Frans voor de germanofiele Nederlandse muziekcultuur; te symfonisch voor de hedendaagse muziek, te modern voor de puur symfonische traditie. Autodidact uit Helmond, toch jarenlang de meest gezaghebbende muziekcriticus van Nederland, maar tegelijkertijd de meest miskende componist. Deels omdat hij de toenmalige autoriteit (Willem Mengelberg) eerder als recensent te polemisch had behandeld; deels omdat zijn harmonische taal te uniek en vooruitstrevend was om in het toenmalig Nederland te worden herkend (Nadia Boulanger was in Parijs wel meteen onder de indruk van zijn composities, net als even later de piepjonge Reinbert de Leeuw).
Het hele leven van Vermeulen is 1 lang uitgesponnen en harstochtelijke prelude op een biopic (die overigens door Kees Hin ook daadwerkelijk werd gerealiseerd en zeer de moeite waard is. Spielberg had hier ook wel raad mee geweten). Twee wereldoorlogen en de meest intense persoonlijke drama's trokken een verwoestend spoor door dit leven, maar ook de aan waanzin grenzende oprechtheid van Vermeulen als schrijver werkte niet bepaald in het voordeel van de goede man. Als je zijn recensies leest dan snap je waar Bas van Putten de mosterd vandaan haalt (overigens niet in het geheim).
Echt a must read, ik kan het iedereen met interesse voor de Nederlandse muziekcultuur in de eerste helft van de twintigste eeuw aanraden. Of eigenlijk; iedereen met een interesse voor de biografie. Vooral in combinatie met een goed glas wijn en Vermeulens tweede symfonie truly unputdownable.
"Vermeulen slaapt met de apocalyps onder zijn hoofdkussen" las ik als typering door een tijdgenoot ergens in dit boek. Dat vat een en ander wel aardig samen..

Afkomstig uit Helmond... dat is interessant.

Het staat niet letterlijk in het boek van Braas, maar ik vermoed dat de eerlijkheid van zijn kritieken zeker ook te maken had met zijn afkomst. Hij kwam niet voort uit de randstedelijke high culture, dus hij kon zichzelf een genadeloze eerlijkheid aanmeten (en verwierf daar overigens direct veel respect mee onder mondernisten in Amsterdamse lezerskringen). Ik heb laatst nog gezocht naar sporen van Vermeulen in Helmond, maar dat houdt niet echt over. Met zo'n waanzinnig leven! (nog maar een voorbeeld, omdat ik zo enthousiast ben: toen de eerste wereldoorlog uitbrak ging hij per fiets van Maastricht naar Luik om daar journalistieke reportages te schrijven (als teerbeminde muziekziel, ongelofelijk!). De industriele vernietiging van mensenlevens van die oorlog heeft hem blijvend getekend... Weer wat later, in de tweede wereldoorlog, toen hij in een zelfgekozen exile nabij Parijs leefde (in totale armoede), kon hij de Duitse executiepeletons in de bossen dagelijks horen terwijl hij probeerde te componeren.

Vergeet ik nog bijna de beroemdste anekdote: toen Vermeulen als criticus zichzelf in het Concertgebouw maar weer eens zat te vervelen tijdens een uitvoering van Cornelis Doppers Zuiderzeesymphonie riep hij in de pauze tussen slotakkoord en applaus: Leve Sousa! (naar de Amerikaanse componist van marsen en ander light repertoire; Vermeulen bedoelde dit ironisch positief, in de zin dat Sousa interessanters te melden had dan de nationalistische Dopper). In het gekrakeel meende men Leve Troelstra! te hebben verstaan - de socialistenleider had evendaarvoor de revolutie verkondigd. Vermeulen werd met veel bombarie uit de zaal verwijderd en de toegang ontzegd. Echt een cause celebre in de Nederlandse muziekgeschiedenis.

Werkelijk, Amadeus zou een gelijkwaardige biopic verdienen met dit componistenbestaan!

Klinkt goed. Ik heb het gelijk op het boekenlijstje gezet. Ook denk ik dat je met je verklaring over zijn genadeloze eerlijkheid aardig in de richting komt. Althans dat zou ik leuk vinden. :-)

Ach ja, de volgende,

Ken MacLeod - The Star Fraction. Een vriend bleef jarenlang hameren: "je moet MacLeod lezen, MacLeod, MacLeod." Okay, okay.
Maar braaf begonnen met zijn debuut uit 1995. Fijne UK draai aan cyberspace, lekker viezig met een wereld op de rand van revolutie, beetje dat Children of Men sfeertje maar dan met een beter verhaal. Wat het leuk maakt, vond ik, is dat MacLeod op typisch Schots/Engelse manier helemaal thuis is in alle versies van het marxisme/socialisme en dat mooi verwerkt in die vaak hyperkapitalistische toekomstscenario's. Leest lekker weg, zitten wat genrecliche's in (je grote gespierde man met groot pistool (eigenlijk meer computer dan wapen), de wetenschapschick, de jonge nerd, veel te coole babe), maar dat mag de pret niet drukken. Mmm, zie nu dat het toch weer onderdeel is van een trilogie (en van nog een vervolg waarin alles anders gebeurt...geinig.) Nou ja, wie weet, wie weet.

is er nou nooit een sci-fi schrijver die z'n punt maakt zonder 'n trilogie, pre-trilogie en coda-kwintet maakt ;)

De keerzijde van succes...
Na een briljant debuut moeten ze gaan bloemschikken.

Philip José Farmer - To Your Scattered Bodies Go
Absolute SF-klassieker van de dit jaar overleden auteur, als ik me goed herinner ook verantwoordelijk voor een van de eerste SF boeken die ik als tiener echt gaaf vond (over een NY in de toekomst, met standbeeld van Woody Allen, waar iedereen vanwege overbevolking maar een dag van de week mag leven.) Maar goed, deze uit 1971 wilde ik al jaren lezen en maakt zijn faam wel waar. Kort gezegd, iedereen die ooit geleefd heeft wordt op een dag wakker in een wereld waar een schijnbaar oneindige rivier door heen loopt, de hoofdpersoon Richard Burton (een ontdekkingsreiziger en homo universalis uit de 19e eeuw) gaat natuurlijk op zoek naar het begin/einde en verzeilt in allerlei plezante avonturen. Leest als een trein maarrrrr, Ludo let op, natuurlijk deel 1 van een serie van 5. :) Op zich wel zo geschreven dat je door moet lezen, maar ik twijfel of ik het mysterie (voorlopig) met rust laat.

vreemd.. die Farmer is nooit verfilmd ("beroepsdeformatie" hiero) :)

Ja, ik zat al te denken "zit toch een goede film in"...komt nog wel.

Ik heb de mosterd niet van Matthijs Vermeulen, Jair. We putten uit dezelfde bron. Maar mooi dat hij je te pakken heeft. Weinig auteurs zijn talig en bezeten genoeg om over muziek te kunnen schrijven. Hij wel. Dat vuur - het lijkt in bijna iedereen gedoofd - is me heilig. BvP

Joanna Russ - The Female Man
Ja, zo schrijven ze ze niet meer! :) Uit 1975 toen Russ op het toppunt van haar roem was (The Female Man werd natuurlijk gewoon meteen in het Nederlands vertaald, nu is ze bijna vergeten). Typisch zo'n boek waar ik weer in het is-dit-te-onconventioneel/goed-om-nog-SF-te-zijn vraagstuk terecht dreig te komen, waar ik helemaal niet in geloof. Grrr. Vrij uniek is het in ieder geval, Burroughs kan misschien nog net als baken worden aangewezen. Kort samengevat: met de theorie over parallelle universa achter de hand (was dat toen net nieuw?) laat Russ vier vrouwen (waaronder zijzelf) uit verschillende tijden bij elkaar komen, de rest is compromisloos feminisme. Prachtig geschreven, beklemmend en zonder zoiets als conventioneel plot (en toch leest het als een tierelier, maar een filmversie is daarmee gelukkig uitgesloten.) De laatste bladzijde waarin Russ haar eigen boek toespreekt is even ontroerend als briljant.

Ballard 1930-2009

Zat er helaas al een tijd aan te komen.
Man, het is alsof mijn coole stiefvader is overleden.

*had alvast deze draad gisterenavond op Ballard doorspit om te weten wat ie hiervan moest vinden*

;)

Bruce Chatwin - Utz

Amusant beschrijft Chatwin de handel en wandel van een obsessieve kunstverzamelaar, met als setting Praag in de jaren '70 en '80. Scherp als altijd, in nog geen 100 pagina's. Bijzonder is een running gag tussen auteur en personages over de gezichtskenmerken van de hoofdpersoon: wel of geen snor?

Cees Nooteboom - 's Nachts Komen De Vossen

De meest recente verhalenbundel van Nooteboom die gaat handelt over verlies en dood zonder al te zwaar te worden. En dat is heel erg knap.

Cees Nooteboom - Verleden als Eigenschap

Verzamelbundel met columns uit de periode 1961-68, bijna 600 pagina's dik met een zeer kleine letter. Nooteboom reisde de wereld rond en bracht dagelijks verslag uit van belangrijk en minder belangrijk (wereld)nieuws. E.e.a. is af en toe behoorlijk gedateerd, maar het geeft wel een inzicht van hoe zijn rol als schrijver alsmede zijn stijl is veranderd door de jaren heen: een scherpere blik, maar veel minder commentator op de waan van de dag.

Rudy Kousbroek - Morgen Spelen Wij Verder
Voor een bepaalde generatie is Kousbroek meer dan een lijstduwer van de Partij voor de Dieren, kreeg van mijn schoonouders dan ook deze bundel met essays van de ooit waarschijnlijk heel populaire schrijver/polemist/essayist (ik kende hem vooral als de man die Barthes in Nederland introduceerde.) Begon er met koudwatervrees aan maar zowaar heel erg leesbaar, nu nog. Intrigerende hak-op-de-tak manier van schrijven, hij begint ergens, blijkt het stuk toch heel ergens anders over te gaan, en komt toch meestal terug bij waar hij begon. 'Inventaris' is trouwens een sleuteltekst van het Subjectivisme. ;) Titelstuk is heel mooie impressie van zijn jeugd in Indonesië (waarin je meteen dat lijstduwerschap naar kan herleiden.)

Alfred Bester - Demolition Man
Nee, niet het boek van de heel sympathieke Sly film uit de mid-90s. Ik houd eigenlijk niet zo van telepaten maar dit is een redelijke geslaagde gooi naar het idee van een samenleving waar moord niet meer mogelijk is vanwege een gilde van telepaten dat een oogje in het zeil houden. Is er toch iemand die het voor elkaar krijgt (dankzij het slimme gebruik van een hilarische schedelklever: kat en muis is het gevolg. Je denkt dat het een standaard thriller-in-SF-vorm is maar iets te vroeg wordt de zaak niet geklaard. Of wat er na volgt helemaal geslaagd is ben ik niet over uit. Philip K. Dick heeft er iig goed naar gekeken en het allemaal nog veel grimmiger en beklemmender nagedaan. Leest als een trein maar The Stars My Destination (zie hierboven) is duidelijk zijn meesterwerk (wát een boek is dat, ik zeg het nog maar een keer. :)

@OMC. Ik ben wel benieuwd naar de correspondentie tussen WF Hermans en Kousbroek, die binnenkort verschijnt.

Voor een bepaalde generatie is Kousbroek meer dan een lijstduwer van de Partij voor de Dieren

ja mijn pa heeft ook minstens 7 van die Kousbroek-boeken in de kast staan.

Annelys de Vet, Subjective atlas of Palestine. Dit prachtig vormgegeven boekje had op mij hetzelfde effect als Persepolis: alsof alle domme newsblurb ineens met kracht uit je hoofd wordt geblazen en je jezelf ineens weer realiseert dat 'daar' mensen wonen, geen abstracties ten nutte van polderpolitiek gebral.
A.L. Snijders, Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk. Niet voor niks vormgegeven als een bijbel: de ZKV's moet je echt met mate proeven, jezelf verbieden om door te lezen. Dan komen ze het beste tot hun recht. Als je doorleest gaat de stijl erg vervelen.
Frank Westerman, De Graanrepubliek. Westerman geeft de Noordoostpolder de grandeur van Lord of the Rings domeinen. Goed om weer eens te lezen dat Sicco Mansholt waarschijnlijk toch echt een van de meest invloedrijke Nederlanders in onze geschiedenis is geweest, in termen van impact in landschappelijke inrichting. Jaloersmakend hoe Westerman zijn verhaal literaire dimensies weet te verschaffen. Van alles wat ik van hem tot nu toe las is dit het meest gedisciplineerd geschreven, en een Westerman die zichzelf weet te beheersen is nog indrukwekkender dan een Westerman die zichzelf Araratsgewijs verliest.

Ik moest ook meteen aan Omar denken toen ik las van Ballard overlijden. Had nooit iets van de man gelezen, maar de Guardian publiceerde zaterdag een kort verhaal van hem -zijn laatste- en dat verraste me aangenaam. Maar het in memoriam dat Martin Amis schreef deed suggereren dat het verder weinig representatief voor 's mans genre is.

De Graanrepubliek is erg fijn ja en ik denk dat ik het met je eens ben dat dit, net als Ingenieurs van de Ziel trouwens, wellicht beter is dan die twee nieuwere, populairdere, boeken van hem.

Niet veel gelezen de laatste tijd, weinig proza althans, maar ook lang niet hier gepost dus het lijkt toch wel wat.

J.M. Coetzee - Life & Times of Michael K.
Coetzees doorbraakroman. Over een eenvoudige, intellectueel weinig begaafde man die het allemaal niet zo snapt. In het bijzonder dat er in Zuid-Afrika net een burgeroorlog is uitgebroken en dat men hem steeds oppakt wegens landlopen of op verdenking van sabotage. Buitengewoon intens proza, dat na ruim een maand nog steeds nadreunt. Raar dat ze bijna twintig jaar gewacht hebben met die Nobelprijs.

Colm Toíbín - The Story of the Night
Over een Argentijn van Engelse afkomst tijdens de Falklandoorlog en de eerste jaren van de democratie daarna. Over politiek, vrienden en vriendjespolitiek; over curroptie en heulen met de CIA wier invloed groot is, maar wier bedoelingen vaag zijn. Ook veel sex. En de hoofdpersoon is ook nog eens extra homoseksueel, dus dat geeft aanleiding tot nog een paar verhaallijnen. Aardig boek maar gaat te lang door om dan zomaar opeens op te houden.

Steven Chbosky - The Perks of Being a Wallflower
Zo'n boek dat je doet denken: shit, waarom las ik dit niet toen ik 17 was? (Antwoord: het kwam pas vier jaar later uit.) Over een sociaal onhandige jongen die het allemaal niet zo snapt. Erg herkenbaar daarom, zij het dat ik nooit op zulke 'coole' feestjes kwam en bovendien wat harder mijn best deed om normaal over te komen. (Met overigens een averechts effect.) Leest prettig weg. Beetje matig einde alleen.

Maar verder vooral veel poëzie gelezen -prachtig overzicht van twintigse eeuwse Engelstalig poëzie gekocht- en naar podcasts geluisterd. Soms ook over boeken (zowel fictie als non-fictie).

@ Jaïr: Noordoostpolder?!?

lol: ik bedoelde natuurlijk het noordoostelijkste nederland, tevens polder, doch niet de noordoostpolder.

Vladimir Nabokov - Pale Fire
Wilde ik al jaren lezen, maar ik was vergeten waarom. Gelukkig maar want zo was de verrassing/leeservaring des te leuker. Dacht eerst "dit wordt gortdroog eksperimenteel", want op het eerste gezicht bestaat het boek uit een introductie, een gedicht en commentaar op dat gedicht maar het werkt zowaar met een beetje ongeloofwaardig lange noten als commentaar. Het zit ook wel slim in elkaar: de laatste zin van de introductie denk je "mmm, rare opmerking" en al snel als je het commentaar leest op het gedicht "wat een ontzettend mafkees die dit schrijft." Wilde meteen naar Wikipedia grijpen maar gelukkig heb ik dat weten te vermijden. De Grote Wending zie je overigens al halverwege aankomen. Afijn, erg origineel, hebben we daarna 40 jaar postmoderne literatuur aan te danken, dat dan weer wel. Mijn derde Nabokov en het valt me weer op dat het een hele geile schrijver is, maar wel heel subtiel in zijn geilheid.

had ik al wat gezegd over die nieuwe van Dimitri Verhulst, Godverdomse Dagen op een Godverdomse bol, of whatever. Heeft net een dure prijs gewonnen (Libris ofzo) onlangs gelezen, en het is een grap. minder dan schoolkrant-niveau. Een man met talent als Verhulst schrijft zoiets letterlijk in een dag. Stilistisch nog wel aardig, maar extreem vermoeiend en saai. (Hij zet zich aan een hervertelling van "de mens") Ik raakte benieuwd wat ie dan met de moderne tijd zou doen, maar hij kapt ermee na de Tweede Wereldoorlog.. pff.

Over Nabokov en geil gesproken: in november komt The Original of Laura uit. Nabokov wilde het zelf niet uitgegeven hebben, zijn vrouw kon het niet over haar hart verkrijgen het manuscript te vernietigen, en zoon Dmitri maakt een uitgave nu toch mogelijk. Mét fascimiles van de 138 handgeschreven indexkaartjes die Nabokov gebruikte (dat is het 'geile' aspect aan deze uitgave :) ).

*Machines en Emoties - briefwisseling tussen Rudy Kousbroek, WF Hermans en Ethel Portnoy

Hermans en Kousbroek waren aan elkaar gewaagd (zelfde interesses en allebei gewaardeerde publicisten), maar natuurlijk liep e.e.a. weer fout af (en het zou daarna ook niet meer goedkomen). Dat is jammer, want met name de eerste helft van de briefwisseling is erg mooi en openhartig (ook door de brieven van Portnoy aan Hermans), vooral wanneer blijkt dat Kousbroek en Hermans gelijk op gaan wat betreft filosofische kwesties. Ook de coureursavonturen van Hermans zijn de moeite waard en ook weten we nu waarom hij o.a. graag naar Londen ging ('want ik wil snuif'). Het boek besluit met een kort interview met Kousbroek, die e.e.a. toelicht.

*De Zwaardvis - Hugo Claus

Volgens NRC het beste boekenweekgeschenk. Broeierige thriller waar pas op de laatste pagina blijkt wat er nou echt is gebeurd.

*Het Labyrint der Eenzaamheid - Octavio Paz

Paz levert kritiek op de identiteit en wordingsgeschiedenis van Mexico. Vlot geschreven maar hondsmoeilijk, al was het maar omdat 'ie de keus voor bepaalde staatsvormen verklaart aan de hand van filosofische stromingen. Da's achteraf natuurlijk makkelijk praten (en er is sinds de jaren '50 nogal wat veranderd in de wereld natuurlijk, dus heel erg actueel is het ook niet).

*De Ridder is Gestorven - Cees Nooteboom

Het meest vreemde boek van Nooteboom. Een niet nader genoemde schrijver maakt de memoires van een andere schrijver af. Oftewel: veel gegoochel met vertelperspectieven, persoonsveranderingen etc. Daaronder ligt een soort van reisverslag door Spanje waar de eenzaamheid vanaf straalt. De sfeer van het boek doet denken aan Hemingway's 'For Whom The Bel Toll'. Nooteboom zou na dit boek tot 'Rituelen' geen roman meer schrijven.'De Ridder is Gestorven' is een soort grafschrift aan de literatuur, Nooteboom ligt hier duidelijk overhoopt met literaire conventies (begin-eind, protagonist, vertelperspectief, plot), maar het levert wel boeiende literatuur op.

*De Zwarte Heuvel - Bruce Chatwin

Chatwin beschrijft in 250 pagina's de levenswandel van twee tweelingbroers in het 19e en 20e eeuwse Engeland. De samenleving verandert in rap tempo en de twee wereldvreemde broers doen hun best er wat van te maken. Ze kunnen niet met en zonder elkaar leven(typische Chatwin-tragiek) en verlaten hun stek niet (in tegenstelling tot globetrotter Chatwin). Het klinkt allemaal saai, maar Chatwin maakte er weer wat moois van, mede door zijn ijzerscherpe observaties.

Het meest vreemde boek van Nooteboom. Een niet nader genoemde schrijver maakt de memoires van een andere schrijver af.

klinkt Austeriaans.

klopt, het is net 'New York Trilogy'. Maar dat gegoochel van Nooteboom zie je duidelijker bij iemand als Umberto Eco in boek als 'Het Eiland van de Vorige Dag'. In 'Baudolino' zit geloof ik een verteller die de hele boel bij elkaar liegt, da's weer een andere variatie op het thema (Eco verzint een verhaal over een niet-bestaand historisch figuur dat een verhaal liegt, enz.).

Weer eens een selectie uit het gelezene. Ballard staat nog in de planning, wel een aantal andere dode schrijvers gelezen...

Tom Rob Smith - Child 44
Licht gehypte literaire thriller die ik op het station kocht. Beter geslaagd als roman (met het schetsen van de benauwde sfeer en Oostblokparijktijken) dan als spannende thriller.

Dave Eggers et al - The best American non-required reading 2007
Briljante bundel essays/verhalen/toespraken/allegaartjes. Het begint al goed met een voorwoord van Sufjan Stevens en allerlei gekke lijstjes (Best American Names of Horses Expected to Have Undistinguished Careers). Daarna een mooi verhaal van een reporter van middelbare leeftijd die naar een Gothic Fest gestuurd wordt. Verder goede korte verhalen van bijvoorbeeld Miranda July en een briljante speech van Conan O'Brien. Eigenlijk heb ik vooral spijt dat ik niet de bundels uit de andere jaren ook gelijk heb gekocht. Nuja, ik ga ze maar via internet bestellen.

Zadie Smith et al - The book of other people
Ook een heel fijne bundel, allerlei schrijvers kregen de opdracht om in een paar bladzijden een personage neer te zetten. Leuk dat net als in de vorige bundel ook comic tekenaars meedoen. En weer een goed verhaal van Miranda July (nu niet weer allemaal gelijk heel de tijd over haar film gaan praten, ze schrijft ook verhalen hoor.)

Junot Diaz - The Brief Wondrous Life of Oscar Wao -
Deze roman over Dominicaanse getto-nerd Oscar won vorig jaar de Pullitzer. Ik las hem in Santo Domingo en kreeg het idee dat ik iets meer van het land begreep. Mooi verhaal, goed geschreven en veel over de geschiedenis van de Dominicaanse republiek.

John Updike - Rabbit, Run
Grote dode schrijver die van harte werd aanbevolen door Sylvia Witteman, dus ik begon enthousiast. Maar ik kan niets met dit soort boeken. De stijl is prachtig en Updike schetst een mooi tijdsbeeld, maar ik vond de hoofdpersoon zo'n lamzak dat ik me alleen maar zat te verbijten. Ik vermoed dat velen van jullie het boek juist wel zullen waarderen.

Martin Bril - De kleine keizer
Wat sneu eigenlijk, dat je pas boeken van iemand gaat lezen als hij dood is. Ik vond De kleine keizer, een verslag Brils passie voor Napoleon, heel aardig. Het was voor de Napoleon-leken soms wat verwarrend, maar er stond vaak genoeg iets raaks dat voor alle mensen (lees: mannen) geldt om door te lezen.

Elizabeth Hay - A student of the weather
Vreemd, mooi, traag boek over twee zussen en een bezoeker die hun levens verandert. Een vriendin had het me aangeraden en het leek me eigenlijk niets, maar ik vond het erg intrigerend.

Herman Koch - Het diner
Tja, waarom is dit zo'n hype? Oer-Hollandse plot, ik zag de toneelversie met veel geschreeuw al voor me. Best grappig allemaal, maar niet meer dan dat.

Diep onder de indruk van Hafid Bouazza's De Spotvogel. Bouazza poetst ons polderbargoens op tot het blinkt, diept vergeten prachtexemplaren uit de diepst gelegen gewelven van ons Nederdiets accent op, verzint met ganzeverende tred de prachtigste metaforen voor zintuigelijke genoegens, en wist ondertussen alle grenzen tussen literatuur en dichtkunst uit met de sympathieke arrogantie van de ware grootmeester.
De dichtkunst is in het algemeen aan mij verloren gegaan, ik raak vaak kriegel van die veronderstelde concentratiedwang op de vierkante milimeter, en de daarmee te vaak samenhangende ponteneur, maar Bouazza's zinnen zijn zo ontstellend mooi dat ik mijzelf regelmatig betrapte op geprevel, even proeven of het echt zo mooi is als het op papier oogt. De schijn bedriegt hier niet..
Het vergt waarschijnlijk een outsiders blik om de Nederlandse taal zodanig up te graden dat allerlei onvermoede finesses ineens ook in onze taal verborgen blijken te zitten. Links, rechts en overdwars haalt Bouazza menig Nederlands-geboortige schrijver in, terwijl de stijl nooit de plot van deze novelle overwoekert, die twee zijn in volmaakte balans. Barok is hier ook echt het verkeerde woord, ik denk eerder aan een vergeten vorm van natuurlyriek. Die plot komt overigens daardoor des te harder aan; niet in het minst omdat Hafid mededogen voor zijn dramatis personae koestert (niet in de laatste plaats: zichzelf).

Verder bestond dit weekend uit De laatste dagen van Emma Blank en Radio Days. Van Warmerdams laatste voelt alsof langzaam -maar met tergende precisie en groot vakmanschap- je nagels met wortel en al uit vingers en tenen worden getrokken - en het 'strandbeeld' (om een spoiler te voorkomen hou ik het hierbij) blijft me zelfs in mijn dromen bestoken, zo geniaal naargeestig. Je kan niet anders dan denken: zo sadistisch is de mens.

Woody Allens Radio Days (1987) keek ik ter inspiratie op de kwestie radio als medium (en om mezelf op te lappen na Van Warmerdam). Voor dit laatste blijkt het tezeer een oefening in nostalgie: een podcast is per definitie geen radio, different times, different media. Maar om een heel andere reden werd ik door deze film aangenaam geraakt: als individualist kreeg ik ineens latente familiegevoelens, verlangen naar een nestgeur die ik nooit zo heb mogen ervaren. Schitterend hoe Allen in de voiceover ook alle controle en overzicht houdt: dit stijlmiddel past hij zelfs buitengewoon onevenwichtig toe, maar dat dondert niks (hij begint met veel voiceovers, aan het einde van de film doet-ie dat nauwelijks meer): hier zijn wat goeie sterke verhalen, you'd better sit down and listen. Heerlijke oude jazz en een erg leuke cameo, voor de latin aficionados (Tito Puente als leider van het latin ensemble!).
Dianne Wiest als archetypische single auntie is overigens om werkelijk smoorverliefd op te worden, wat trouwens ook voor de hele film als zodanig geldt.

Uiteindelijk ook nog eens wat verder geraakt in een aloude bewoner van mijn nachtkastje: Zhuang Zi - de volledige geschriften, het grote klassieke boek van het taoisme, vertaald en toegelicht door Kristofer Schipper. Verre van zweverig of mystiek. Sharp as a knife, stinging like a bee. Een wereldbeschouwing die oefent tot zelfspot en het betwijfelen van ieder hierarchisch denken - het moet niet gekker worden. De wijsheid ligt in het oosten, zelfs Schopenhauer wist het al. Aanrader!

Zhuang Zi! Mijn nieuwe held! De schedel langs de weg: "hoe weet je dat het erg is om dood te zijn?" etc.
Ik wil die nieuwe uitgave ook al een tijd aanschaffen.

8) Er schijnt in dezelfde serie (Uitgeverij Augustus) ook weer een nieuw deel met oudchinese relativering verschenen te zijn..

Houazza als discussiepunt: ik merk dat ik de laatste jaren steeds meer stijl ben gaan waarderen, zie dat zelfs steeds meer als de essentie van literatuur (want het staat immers op papier, de kunstvorm is het zo mooi mogelijk op schrift te stellen). 'Verliteratuurde zinnen' is een pejoratieve term, maar dat vind ik eigenlijk steeds vreemder; juist de niet natuurlijke dialoog zie ik als literatuur, niet dat je dat moet nastreven, maar juist de stylering (het 'gekunstelde') spreekt mij -bij een vaardig auteur- steeds meer aan. Zo ben ik de laatste jaren Maarten 't Hart (die ik ooit niet las op grond van een vooroordeel) enorm gaan waarderen. Terwijl ik steeds minder onder de indruk ben van een ingenieuze, witty plot. Vaak vind ik die ook te filmisch, dat je de contouren van het Hollywoodscenario er al doorheen ziet schemeren (bij Martin Amis bijvoorbeeld, veel te intelligent en filmisch). Filmisch schrijven komt me meer en meer voor als disciplineverwarring (net als andersom trouwens: films waarin uitbundig gesproken, geadstrueerd en geargumenteerd dient te worden met taal schijnen mij voor als mislukt).

Hoe denkt men hierover?

@Jair
het is inderdaad zo dat menig hedendaagse auteur een roman als verkapt filmscenario uitbrengt, dus ja, filmisch schrijven geldt voor mij ook als disciplineverwarring (Koch! ik geloof dat 't verfilmd wordt. Zie ook Kluun). Films met voice-over vind zwaar irritant, alsof er even een voorlezer komt die de kijker bijpraat over wat er in de film geskipt wordt of uitleg behoeft (alhoewel, een film als 'Dogville' was dan helemaal niet meer te pruimen geweest besef ik me nu. Of geldt dat als verfilmd toneel?). Literatuur kent wat mij betreft weer mogelijkheden of mogelijkheden om een verhaal uit te werken, die als vertaalslag naar film vaak onbevredigend uitpakken, zoals een 'monologue interieur' die een voice-over wordt of, cliché, iemand die een brief gaat zitten schrijven en die wordt voorgelezen met sentimentele stem.
@Ionica
bespaar je de teleurstelling van Miranda's boek. Ze heeft wel talent maar geen verhalen.

Niet anders dan in films en muziek (en andere kunstvormen dus): stijl maakt er juist kunst van. Die zgn. 'waarachtigheid' in het alledaagse ontgaat mij ook (ben alleen niet zo'n lezer, dus vandaar dat ik er wat bijsleur), of iig een waargenomen intrinsieke waarachtigheid. Veel van wat alledaags is is vooral gewoon alledaags en ook gewoon saai.

Dacht dat Kluun, iig volgens Verhoeven (toch?), onverfilmbaar was en dat n00b Arnie een poging gaat wagen niet gehinderd door enige ervaring.

Goede vraag Jair! Vroeger gaf ik helemaal niets om stijl, nu weet ik het niet meer zo goed. Ik heb in elk geval weinig met schrijvers die heel beeldend schrijven en een witty plot is soms wat vermoeiend. Maar alleen stijl is ook niet genoeg, er moet wel een idee in zitten. Het mooiste zijn volgens mij boeken die iets zeggen over hoe dingen zijn, zonder dat ze expliciet zeggen hoe dingen zijn. Het fijnste aan literatuur vind ik dat je op een natuurlijke manier in iemands gedachten kunt kijken, wat zoals Erik al zegt in films moeilijker is.

ps Dat boek van Miranda sla ik dan maar over...

tja films zijn ook vaak een interpretatie van een boek door een regisseur. Dat was toch even wennen toen ik 'De Avonden' zag NA het boek gelezen te hebben. 'Zeg, die Reve was toch homo?' dacht ik nog toen ik al die vrouwenfantasieen verbeeld zag. Als je iets met je ogen op het scherm ziet is 't ook meteen zo definitief, bij een boek niet.

Arnie gaat idd Kluun verfilmen, zonder ervaring. wat zou dat trouwens opleveren voor een auteur, filmrechten? Menig auteur is met het oog op weer een cinematografische mislukking bezweken voor het geld. En dan achteraf klagen dat het resultaat tegenvalt.

Dat klagen houdt je als schrijver natuurlijk geloofwaardig :)

Worden de rechten niet vaak verkocht voor een basisbedrag + een deel van de opbrengst?

ligt eraan hoe je onderhandelt lijkt me ;) een onbekende schrijver zal wel voor een vast bedrag gaan wat ie meteen in 't handje krijgt, Kluun is slim genoeg om in de opbrengst te willen delen. (wat een gokje is natuurlijk, maar een flop lijkt me hier uitgesloten)

voice-overs in films zijn alleen leuk als ze grappen en geinen en the fourth wall doorbreken (Ricci in The Opposite of Sex b.v.)

Terugkomend op Jaïrs vraag. Dat filmisch schrijven is denk ik vooral onbewust (en dan heb ik het niet over je Grishams enzo). Dat is de vermenging van manieren van vertellen die steeds meer zal uitslaan naar het filmnarratief (hoe vaak hoor je tegenwoordig dat David Lynch een grote invloed is?) Vraag me af of er niet een omdraaiing heeft plaatsgevonden, waar vroeger films juist een literaire waarde wilden nastreven. Levert dat goede of slechte literatuur op? Dat kan ik lastig beoordelen, lees vrijwel nooit nieuwe literatuur, van mijn drie favorieten leek Ballard wel erg filmisch, maar ik denk dat hij eigenlijk veel meer visueel ingesteld was (en zijn boeken zijn lastiger te verfilmen dan je zou verwachten), vreemd genoeg zijn DeLillo en Pynchon ook nooit verfilmd. Ben nu bezig met het derde deel van Op Zoek Naar De Verloren Tijd en dan bekruipt stiekem het gevoel dat de roman in die periode van Flaubert tot Mann wel op de top van zijn kunnen was en dat het eigenlijk weinig nut heeft om nog op die manier te schrijven gewoonweg omdat het niet zo goed kan worden (het is geen tijdloze techniek, zoals je nu ook niet meer liedjes gaat schrijven in Middeleeuwse stijl en gitaarsolo's in 70s progstijl toch nooit hetzelfde klinken als die echte-echte solo's uit 1972).
(zo even uit de losse pols hoor.)

@OMC, uit nieuwsgierigheid, bedoel je met dat laatste te zeggen dat Proust niet aan Flaubert en Mann kan tippen, of dat je in Proust's schrijven een soort post-moderniteit, een départ ziet van wat zijn tijdgenoten deden? Dat kan ik niet recht opmaken.

Daarnaast denk ik overigens dat goede en slechte literatuur van alle tijden zijn, ongeacht de filmische periode die daaraan parallel loopt. Wij kennen van vervlogen literaire tijden alleen de 'goede', de 'slechte' niet. Qua tempo ben ik het zeker met je eens dat films vroeger meer literatuur nastreefden. In veel huidige films ligt - voor mij - het tempo te hoog. Niet dat ik het niet kan volgen, maar ik wíl het soms gewoon even niet volgen. In literatuur vind ik die adempauzes wel - ook in sommige literatuur van nu (al is het dan vaak meer fantasie of absurditeit, een 'van de rails af schieten', dan daadwerkelijke traagheid). Al lees ook ik vooral 'oudere' literatuur.

Ik denk dat David Lynch niet vaak als inspiratie genoemd wordt omdat Lynch zelf al zó gebrandmerkt is als 'weird', dat het een label is waar niemand nog iets aan heeft. Een beginnend filmmaker zeer zeker niet. Het plaatst je teveel in een hoek. Daar kan Lynch zelf niets aan doen, en het maakt goede films in Lynch's traditie niet minder goed. Maar toch... Als inspiratie The Beatles noemen, of Bach, heeft ook geen enkel effect meer tegenwoordig, het zijn dooddoeners (geworden). Terwijl je van The Beatles en van Bach veel kunt zeggen, maar dat ze onbeduidend of 'slecht' waren toch niet.

@Gerard. Nee, Proust wat mij betreft >>> beide, toch niet misselijke, schrijvers, maar op een of andere manier zie ik Mann altijd iets later dan Proust (valt op zich wel mee), was meer als afbakening van een periode bedoeld (met Proust er ergens tussen in.)

En ik bedoelde juist dat Lynch wel vaak als inspiratie wordt genoemd. :) (niet zozeer door filmers maar juist door schrijvers en muzikanten, man als ik een euro had gekregen voor elke promotekst waat Lynch als inspiratiebron wordt genoemd...) Dan wel zelden om zijn manier van vertellen maar ik denk meer vanwege zijn duisternis. Overigens was Bach net na zijn dood al bijna vergeten (dat kan je nu bijna niet meer voorstellen.)

Roberto Bolano - De Wilde Detectives

Het is op zijn zachts gezegd een zeer originele roman. Het verhaal van de wilde detectives wordt verteld aan de hand van herinneringen die anderen aan hen hebben en speelt zich af in Mexico en Europa over een tijdspanne van twintig jaar. Het gaat over 2 Latijns-Amerikaanse dichters die nauwelijks publiceren en feitelijk drugsdealers/dagloners/klaplopers zijn op zoek naar een verdwenen dichteres. Eigenlijk zijn ze vooral op de vlucht voor de pooier van het meisje dat ze aan hem helpen te ontsnappen uit Mexico-City.

Door de stijlkeuze is dit een roman geworden om in te verdwalen. 300 pagina's had ik nodig om gegrepen te raken door het verhaal, maar toen was ik ook echt gegrepen.

300 pagina's had ik nodig om gegrepen te raken door het verhaal, maar toen was ik ook echt gegrepen

ik vond t eerste deel juist lekker weglezen, toen zakte het tempo ineens in. daar moest ik even aan wennen, en aan de vertelwijze.

Arnie gaat idd Kluun verfilmen, zonder ervaring. wat zou dat trouwens opleveren voor een auteur, filmrechten? Menig auteur is met het oog op weer een cinematografische mislukking bezweken voor het geld. En dan achteraf klagen dat het resultaat tegenvalt.

Beetje late reactie maar:
Kluun schreef toch ook boeken zonder ervaring...los van het feit dat ik Arnie niet veel toedicht (op wat nare dingen na dan)

@Monique...moet je gewoon ook eens tegen een Christen zeggen over de Bijbel: het duurde echt 300 pagina's voor ik er in kwam, maar toen greep het boek me ook echt. Tjonge, wat een verhaal zeg!

Ernest Hemingway - For Whom The Bell Tolls
Spanje ten tijde van de burgeroorlog. Een groep partizanen onder leiding van een Amerikaan heeft een missie te voltooien, maar dat is slechts de achtergrond voor wat er op komst is. De spanning is bijna 500 pagina's voelbaar en met name het uitgebreide ooggetuigenverslag van de gebeurtenissen in een door de oorlog verscheurd dorp komt hard aan. Ik ben benieuwd naar de korte verhalen van Hemingway.

Bruce Chatwin - Wat doe ik hier
Chatwin's boeken verschijnen dit jaar weer in herdruk en dat is goed nieuws. Dit is het laatste boek dat Chatwin voor hij stierf aan AIDS (door Chatwin aangeduid als een zeldzame Chinese beenmergaandoening). Het is een verzameling eerder gepubliceerde korte verhalen, voornamelijk ontmoetingen met bijzondere mensen. Zo ontmoet hij Klaus Kinski op de set bij Werner Herzog die een boek van Chatwin verfilmt, en waar alles in het honderd loopt. In Afrika wordt hij het slachtoffer van een militaire coup en wordt net niet vermoord. In de Himalaya zoekt hij naar Yeti-sporen en doet zelf een duit in het zakje wat betreft mythologie-vorming (het was bekend dat Chatwin de waarheid geweld aandeed als hem dat uitkwam). Hij observeert een door wolven opgevoed kind in India, bezoekt een bidonville in Marseille dat bevolkt wordt door Algerijen en schrijft een scherpe analyse over de sociale en politieke verhoudingen tussen Frankrijk en Algerije. Het mooist is een interview met Andre Malraux (een frans schrijver en politicus), journalistiek van de bovenste plank. De stijl is gortdroog, de verhalen onvergetelijk.

re: arnie; je kunt veel over hem zeggen maar niet dat ie een rookie is. En dit wordt natuurlijk een typische 'producersfilm' dus of ie nu een stroman aanneemt of het zelf doet, wat maakt het uit?

@Ionica

De stijl is prachtig en Updike schetst een mooi tijdsbeeld, maar ik vond de hoofdpersoon zo'n lamzak dat ik me alleen maar zat te verbijten. Ik vermoed dat velen van jullie het boek juist wel zullen waarderen.

Amitav Ghosh - Zee van Papaver
Slechts halverwege het boek en intussen gewend aan de rare pidgin-dialogen aan boord van dit schip vol zeeschuim. Gaat dus over vrijhandel en dope, erg vermakelijk als je ondertussen The Wire aan het kijken bent. Legendarische uitspraak van een Britse kolonist in India: 'Vrijhandel is Jezus Christis. GVD, er is dus echt niets veranderd. Machtig interessant!

Andrew Keen - The Cult of the Amateur
Beetje simplistisch soms, maar dat is nodig ook tegen al die internetevangelisten die vinden dat het internet alleen maar positieve dingen heeft gebracht. Voor straf zouden die eens een dagje verplicht de reacties op artikelen in De Telegraaf moeten lezen.

Hans Abbing - Van Hoge Kunst naar Nieuwe Kunst
Beetje simplistisch soms, maar dat is nodig ook tegen al die cultuurpausen die maar in hun ivoren torentje subsidie zitten op te strijken. Vooral het idee dat klassieke muziek is verworden tot het voor steeds meer geld steeds een heel klein beetje beter uitvoeren van dezelfde muziekstukken, terwijl de meeste mensen best bereid zijn genoegen te nemen met een gewoon goede uitvoering vond ik een eye opener.

Dimitri Verhulst - Godverdomse Dagen op een Godverdomse Bol
Erasmus schreef eeuwen geleden Lof der Zotheid als tussendoortje. Het werd zijn bekendste boek. Gvd Dagen is de Lof der Zotheid van de eenentwintigste eeuw. Diezelfde zwarte humor, diezelfde bijtende stijl, diezelfde diepe waarheid onder wat een uit de hand gelopen grap lijkt (overigens wel een waar een hoop research voor gedaan moet zijn.) En man, wat kan die Verhulst schrijven zeg. Dat ritmische, dat zie je eigenlijk nooit bij Nederlandstalige schrijvers.

Voor straf zouden die eens een dagje verplicht de reacties op artikelen in De Telegraaf moeten lezen.

Samen met de Youtube comments lees ik die om de zoveel tijd "graag" als een soort therapie.:( Trouwens bij de Volkskrant zwerven net zoveel paupers rond.

het leukste zijn de Wikipedia flame-wars, vind ik, maakt me niet uit wat voor onderwerp. omdat dat mensen zijn die van zichzelf vinden dat ze er ook nog verstand van hebben ook.

ik ben aan Anne Karenina begonnen, ze is net uit de trein gestapt (na 85 pagina's ofzo) vond 't daarvoor ook alweer mooi met de dikke Oblonski.

Godverdomse Dagen vond ik helemaal niets, maar dat had ik al gezegd.

Er kwam nog een goede omschrijving van GVD Dagen in me op: Midas Dekkers als beatpoet.

haha, zit wat in. grinnikend cynisme met een glas wijn erbij.

Samen met de Youtube comments lees ik die om de zoveel tijd "graag" als een soort therapie.

het zo nu en dan checken van de reacties op elsevier.nl zorgt er voor dat ik nooit en te nimmer heimwee krijg. beetje doseren want als ik het te vaak doe ben ik bang dat ik *nooit* meer terug naar Nederland wil...

anyway, gvdse dagen staat hier nog op de verlanglijst (heb'em wel al kado gedaan aan m'n broerjte). heb wel net robert vuijsje's alleen maar nette mensnen uit. ben niet boos geworden, wel heel vaak heel hard moeten lachen. en de nederlandse literatuur zou sowieso méér doorwrochte analyses van het werk van r.kelly en usher kunnen gebruiken.

Marcel Proust - De Kant Van De Guermantes
Zo deel 3 van Op Zoek Naar De Verloren Tijd zit erop. Het was weer een plezier al was het soms op de automatische piloot doorlezen. Wat betreft de impact van de Dreyfuss-affaire op het alledaagse leven in Frankrijk is het natuurlijk een niet te overschatten boek. Maar man oh man honderden pagina's die je aan gekeuvel in zo'n salon moet doorwerken, dat is toch zwaar werk. Gelukkig kwam geile Albertine nog langs, maar Marcel is alweer over zijn verliefdheid heen en in de wolken vanwege de gravin van Guermantes die vooraf aan een toneelstuk naar hem zwaait. Vreemd ook weer dat het tegen het einde nog even snel vuurwerk wordt met de mafkees Baron De Charlus. Iemand dit al gelezen? Mijn idee is dat De Carlus (zo homo als Gordon) zo pissig is vanwege a) genetisch doorgegeven waanzin of b) Marcel zijn signalen over "vriendschap" en een "speciale relatie" niet helemaal goed decodeert. Nog vier boeken te gaan. :)

Alicia Drake - The Beautiful Fall
Proust komt ook af en toe langs in de exemplarische dubbelbiografie van Yves Saint Laurent en Karl Lagerfeld die op superieur Engelse manier worden geportretteerd. Prachtig tijdsbeeld, ook van Parijs en hoe het van wat duffe stad in de jaren 50 wordt getransformeerd tot hedonistische hoofdstad met voorspelbare neergang begin jaren 80 (coke/heroïne/AIDS). Lagerfeld doorstaat het als seksloze boekenwurm/freelance workaholic allemaal glansrijk en doet nog steeds zijn ding (al was hij minder blij met het boek en spande een rechtzaak aan die hij verloor), YSL werd gek. Drake schrijft fantastisch zonder dat ze opschepperig doet, je zit er vanaf de eerste pagina in. Eigenlijk de perfecte continentale variant op Nick Kents 'Twilight in Babylon: The Rolling Stones After The Sixties'.

Junot Diaz - Los Boys / Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao
Los Boys is een verzameling verhalen die naadloos in elkaar overlopen. De thema's zijn hetzelfde: Domicaanse dropouts in New York die zich geen raad weten met heden, verleden en toekomst. Deze thema's worden in de langere opvolger verweven tot een familiekroniek a la Marquez, die overal bejubeld is. De stijl is vrij schreeuwerig (net als Catch 22 van Joseph Heller), maar het leest als een trein. Het knappe is dat Diaz erin slaagt het lot van een hele samenleving weet te verwoorden en een plaats in de geschiedenis geeft. Het enige nadeel is dat de ellenlange voetnoten het verhaal onderbreken, maar het geeft wel diepte aan het geheel.

Steven Adolf - Spanje achter de schermen
Tien losse hoofdstukken die beginnen met een lokaal feest in Spanje, van waaruit de hele samenleving wordt blootgelegd. Veel prikkelende verhalen en scherpe analyses van deze journalist die o.a. voor het NRC schrijft. Had hij 'In Europa' maar geschreven, en niet Geert Mak. Het boek is nog beter dan dat van Guardian-correspondent Giles Tremlett.

Roberto Bolaño - By Night in Chile
Gruwelverhaal van een priester die Marx mag onderwijzen aan Pinochet. Maar dat is niet het enige wat hem dwarszit.

Roel Bentz van den Berg - Engelen in Regenjas
Verzameling essays die alle kanten lijken te waaien maar wel degelijk een strak opgezette structuur hebben, en een punt maken. Van den Berg is veel persoonlijker gaan schrijven en kijkt verder dan alleen de muziek. Het prettige aan Van den Berg is dat het geen betweter is die zijn gelijk wil halen, maar heel goed om zich heen kijkt en zich laat verbazen om wat om hem heen gebeurt. En het ook nog heel goed kan verwoorden ook.

Herman Koch - Het Diner
Wat betreft het plot is het allemaal te Spielberg: vakwerk, maar je ziet de radertjes te veel draaien. Maar waarin Koch natuurlijk onovertroffen is in het portretteren van de Homo Klootzakus. Zie ook de man van de dierenwinkel, Kerstens en het meest abjecte typetje op de Nederlandse tv ooit: meneer Jos. Wat dat betreft is Koch in Het Diner geweldig op dreef. Het is heerlijke gruwelen als één van de hoofdpersonen - de een is nog verachtelijker dan de ander - er weer achteloos een horroruitspraak uitgooit als "De kunst van het barbecueën is een goed vuur. De rest is peanuts."

Paul Krugman - De Crisiseconomie
Deze Nobelprijswinnende econoom is eigenlijk ook een heel vervelend mannetje. Hij weet het altijd beter en is niet bereid tot enig compromis. Als hij dan gelijk krijgt - en dat is vaak zo - dan schrijft hij net te parmantig "Zoals ik drie jaar geleden al voorspelde..." Heeft hij ongelijk dan is het altijd "Waarom het zo gegaan is, is nog steeds niemand helemaal duidelijk." Maar deze geüpdate versie van een boek dat oorspronkelijk over de economische crises in Argentinië, Japen en de Aziatische tijgers is wel ontzettend verhelderend. Krugman legt het helder uit, maar wel op een hoog niveau; ik weet nu eindelijk wat een hedgefonds precies doet.

Rob Wijnberg - Nietzsche & Kant lezen samen de krant
Wijnberg is dan vaak net iets te oppervlakkig. Je merkt toch dat het oorspronkelijk krantenstukjes zijn geweest. Toch ook een aantal verrassende inzichten. Ik was vooral blij dat eindelijk iemand uitlegt waarom Wilders wél een racist is, ook al is religie een keuze. Ik had al jaren het gevoel dat er een rare kronkel in Wilders' logica zat, maar ik kon mijn vinger er niet opleggen.

alex ross - de rest is lawaai
een goed geschreven gids over de klassieke componisten van de 20e eeuw, geplaatst in context van cultuur en tijdperk, en met veel aandacht voor de persoonlijke eigenschappen van de beschreven mensen. en zo kom ik erachter dat veel componisten net zulke narcistische egotrippende ijdeltuiten waren als de hedendaagse popsterren. ga je er toch ander naar kijken, merk ik.
in ieder geval, heb ik nog lang niet uit (zit net bij schönberg en zijn 12-toons muziek), maar het nodigt erg uit tot luisteren en ontdekken. zo had ik nog nooit le sacre du printemps van stravinsky gehoord; nu wel, en erg mooi, hoewel het maar moeilijk is voor ste stellen hoe bizar het in de oren van het publiek van toen moet zijn binnen gekomen; naar huidige avantgardemaatstaven is het behoorlijk toegankelijk en conventioneel. grootste ontdekking tot nu toe moet wel jean(janne) sibelius zijn, de finse componist die zijn 8e symfonie nooit af heeft gekregen aangezien hij merkte dat hij niets meer te zeggen had wat hij nog niet had gezegd. zijn 4e symfonie is waanzinnig mooi, en verbindt bijna romantische passages aan zware dreiging en sombere melancholie. als iemand een kenner van sibelius is: welke box moet ik nemen? er zijn veel 4 en 5 cd boxen in omloop met zijn 7 symfonieën (voor weinig geld, alles tussen de 20 en 30 euro), maar welke uitvoering (orkest en dirigent) is echt de moeite waard?

Simon Rattle is goed [op EMI met Bournemouth Symphony Orchestra meen ik]. Wel opnames uit de jaren tachtig. Inderdaad erg mooie muziek :)

Ik was vooral blij dat eindelijk iemand uitlegt waarom Wilders wél een racist is, ook al is religie een keuze.

Technisch gezien zou ik de term inderdaad niet geschikt vinden, maar zoals hij de moslims over een kam te scheren (al zegt ie van niet) is het wat mij betreft net zo dom als zeggen dat alle negers goed kunnen dansen. Ik zat laatst z'n site eens te bekijken, ik was wel benieuwd hoe hij de dubbele paspoorten een halt toe gaat roepen. De enige manier dat je als Nederland eenzijdig zulks kunt bewerkstelligen is die mensen het Nederlandse paspoort afnemen volgens mij. Of die Mocro's het land uit natuurlijk. Zeker met die bereidheid tot overleg die PVV zo kenmerkt.

"De enige manier waarop je..."

Die Simon Rattle box is met The City Of Birmingham Orchestra. Ik kwam op kwadratuur.be nog een mooie bespreking tegen van een box met de complete symphonies van Sibelius door de Helsinki Symphony Orchestra olv Leif Segerstam van een paar jaar geleden. Ik heb die opnames nog niet gehoord maar ik heb nog nooit een miskoop gedaan nav een bespreking op voornoemde site en de opname kwaliteit zal wel een stuk beter zijn dan die Rattle box.

@Bas
Wat is eigenlijk de opzet van Alex Ross in dat boek? Is het bijv. alleen chronologisch van opzet of Westers georiënteerd?
ik moet het boek nog steeds lezen, gelukkig is er nu een goedkope engelse paperback.

@ Eric:
het is inderdaad grotendeels chronologisch van opzet, en vooral westers georienteerd (maar rusland mag ook meedoen, evenals andere oosteuropese landen). wat hij - vind ik - heel mooi doet is de context van de componist en zijn muziek weergeven tegenover de sociale, politieke en culturele achtergrond.

@ onzemars:
bedankt voor de tips, ik ga snel op zoek naar de finse versie!

Technisch gezien zou ik de term inderdaad niet geschikt vinden

Wel interessant hoe Wilders het doet:
- Volgens Wilders opvattingen ben je wat je gelooft. Volgens Wijnberg heel erg gebaseerd op Kant.
- Stap twee is dat hij de islam definieert als een volstrekt statisch ideologie die voor alle moslims gelijk is en niet evolueert.

Neem je die dingen samen dan wordt de identiteit van een moslim dus bepaald door een statische ideologie. Wijnberg zegt dat Wilders zo zegt dat "de islam is een onveranderlijke eigenschap van moslims."

Ja, maar het gaat hem toch alleen over de uitwassen van de islam? :)

Maar hoe is het dan precies racistisch? Is wat je bent (gelooft) een ras?

Ik roep al een tijdje dat Wilders (en Hans Jansen en Hirsi Ali) minstens zo fundamentalistisch zijn als de grootste militante extremisten, het enige wat ze doen is normale mensen vertellen dat ze geen ware moslims zijn als ze geen kafirs willen afslachten of ongelovigen niet als varkens willen zien. Helaas nog niet zoveel moslims gehoord die ze dat voor de voeten werpen, ik heb het iig nog niet gezien.

Waar ik trouwens momenteel erg in geinteresseerd ben is de invloed van de staat gefinancierde El Zahra moskee in Egypte, het land wat de Moslim Broederschap (Salafisten) in de hoek zet als extremisten. Terwijl er in die groep al lang geleden een scheiding heeft plaats gevonden tussen de militanten (zoals Qutb) en de meer gematigden. Volgens mij is momenteel El Zahra leidend in die rare regeltjes dat je vrouwen geen hand mag geven enzo en die invloed reikt van grote delen in Afrika tot in Nederland. En hoewel niet per definitie militant is de bereidheid tot een beetje inschikken in dat gedachtengoed niet echt inbegrepen en past daardoor lekker in die kont-tegen-de-krib die een flink gedeelte van de Hollandse kids zo aanspreekt.

Zowiezo is financiering en ondersteuning in de hele 'kwestie' even belangrijk als doorgaans onderbelicht. Ik lees net in de groene bijvoorbeeld dat een van de grieven in Iran onder 'the people in the street' de financiering vanuit Teheran voor allerlei subversieve clubjes wereldwijd is. Om nog maar te zwijgen over de steun (logistiek en financieel) vanuit Saudi-Arabië. Religie is een excuus en een krachtig middel om groepen te verenigen, maar nooit de werkelijke oorzaak.

De kernzin in Obama's inauguratiespeech was wat mij betreft dan ook de regelrechte oproep aan 'terroristenleiders': 'weet dat je bevolking je altijd zal afrekenen op je vermogen om te bouwen, in plaats van te vernietigen.' dat vond ik nou een briljante retorische vondst, die ook nog eens een diepe snaar van waarheid raakt.

Wilders bedient de jihadisten die hij denkt te bestrijden, met een perfect op maat gesneden model van haat. Je zou wensen dat verstandige media daarbij wijselijk zwijgen of hem in ieder geval consequent op zijn leugens, verdraaiingen en pseudo-oplossingen zou wijzen. Maar goed, of dat nu zo'n zin heeft: het is de Wildersstemmer denk ik helemaal niet te doen om de accuraatheid van wat hij allemaal loopt te beweren. Eerder drukt Wilders behendig op de messiah-knop: 1 man gaat het allemaal voor ons arme volk oplossen.

Als dat niet op z'n minst pseudofascistoide is, dan weet ik het niet meer. Amerika heeft nu Obama; wij hebben Wilders. Obama roept aan de universiteit van Cairo op tot verdraagzaamheid, op dezelfde dag dat Wilders in bijvoorbeeld amsterdam noord meer dan een kwart van de stemmen trekt. Van een krankzinnige symboliek en gelijktijdigheid dit...

Wat vinden jullie hier van deze stelling: geef hem zijn kans met pure, rauwe, alledaags-complexe regeringsverantwoordelijkheid; eenmaal in de realiteit stort de PVV dan vanzelf als een kaartenhuis in. Ik weet het niet hoor, het lijkt me een omslachtige weg en de imagoschade internationaal gezien lijkt me onpeilbaar diep. Bovendien kun je als PVV een hoop vernielen in korte tijd, lijkt me.

Dat laatste scenario is de hoop die ik heb als het ooit zover komt dat ie regeringsverantwoordelijkheid krijgt, maar God verhoede dát het ooit zover komt.

Die strijd onder de conservatieven (Khatami/Rafsanjani vs. Khamenei/Yazdi) zou hoop kunnen bieden. Ik verwacht tenminste eerder resultaat van binnenuit dan van de opstanden die met huurlingen redelijk makkelijk neergeslagen kunnen worden. Ook omdat een radicale ommekeer misschien slechter uitpakt dan een geleidelijke, dus de pragmatischer lijn van Khatami voortzettend ipv 180° graden revolutie (die zelfs die protesterende 'progressieven' in Teheran niet willen, want 'allahu akbar' klinkt net zo hard als 'dood aan 't systeem'). De meeste voormalige oostbloklanden tonen aan dat dat slecht uit kan pakken en bovendien vind ik het westerse systeem niet zo succesvol dat ik ze daar niet de kans wil ontnemen het anders te proberen. Laat ze eerst alle corruptie aanpakken voor radicale hervormingen door te voeren.

Krijgt Iran steun van Saudi-Arabië? Dat wist ik niet, ik last wel dat China en Rusland een veel te grote vinger in de pap hebben. Theologisch gezien is Saudi-Arabië (gefundeerd in Wahabisme) niet echt een logische 'vriend' van Iran (Shi'iten zijn van nature wat mystieker aangelegd, iets wat al-Wahab als laksheid en zwakheid in het aardse aspect zag, maar goed, de laatste 30 jaar hebben ze aardig wat tamelijk tyrannieke en behoorlijk aardse regels opgelegd aan 't volk).

Maar goed, die Khamenei/Yazdi kliek is niet bepaald zuiver op de graad, ze huren ook Tjetsjenen en Libanezen in om de opstanden neer te slaan.

Over Hans Abbing: aanvankelijk vond ik het wel amusant, maar later voelde ik me toch grotelijks bekocht door dit essay. Het is slecht geresearched (hij had bijvoorbeeld eens een kijkje kunnen nemen in Venezuela of in ieder geval Gustavo Dudamel moeten interviewen) en bovengemiddeld gefundeerd op broze, veelal al te persoonlijke ongemakken met klassieke muziek als zodanig. Daarmee is het uiteindelijk toch een tamelijke bizarre onderneming die Abbing hier tot een goed einde tracht te brengen: waarom zou je de moeite nemen om iets te bestrijden waar je uberhaupt al zo weinig affiniteit voor voelt? Ik ga toch ook geen boek schrijven tegen musical- of eurovisie songfestivalcultuur? dat zou even misplaatst zijn. Abbing merkt hier en daar wel plichtmatig op dat er heus wel wat klassieke stukken zijn die zijn goedkeuring kunnen wegdragen, maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat zijn essay een hopeloze, zeer vooringenomen vorm van don quichotterie is.

Vreemd dat de Historische Uitgeverij dit uitgeeft.

Krijgt Iran steun van Saudi-Arabië?

Ik denk dat Jaïr bedoelde steun aan terroristische clubjes vanuit Iran en S-A.

Wilders bedient de jihadisten die hij denkt te bestrijden, met een perfect op maat gesneden model van haat.

Ach, Glorix is kind aan huis bij de Israëlische ambassade, ik neem aan dat hij daar niet vakantieherinneringen ophaalt maar, los van zakgeld, lessen in de Sharon speel-partijen-sneaky-tegen-elkaar-uit doctrine krijgt.

geef hem zijn kans met pure, rauwe, alledaags-complexe regeringsverantwoordelijkheid; eenmaal in de realiteit stort de PVV dan vanzelf als een kaartenhuis in.

Tot voor kort geloofde ik wel in dat laat-Pimmetje-het-verknallen scenario. Maar Pimmetje had ten minste nog een foto van Den Uyl aan de muur hangen. ;) Sinds die "de rode neuzen moeten afgehakt worden" erbij is gekomen begint het allemaal wel erg nare trekken te krijgen en is Sloterdijks "het enige waar modern extreem-rechts verschilt van het oude fascisme is dat ze geen knokpartij in hun gelederen hebben." ook steeds grimmiger.

Het hangt een beetje van de inherente lafheid van Balkenende & co af nietwaar? Glorix moet als hij wil regeren allereerst partners vinden, dat zie ik hem nog wel voor elkaar krijgen, want Rutte wordt bij de VVD na de verkiezingen toch geliquideerd om plaats te maken voor een rechtse koers. Maar wat ik niet zie gebeuren is dat Wilders kan onderhandelen, want dat is water bij de wijn doen en dat is in zijn wereldbeeld "laf, schandalig, etc, etc."

Zelf hoop ik nog steeds op een auto-ongeluk.

Daarmee is het uiteindelijk toch een tamelijke bizarre onderneming die Abbing hier tot een goed einde tracht te brengen: waarom zou je de moeite nemen om iets te bestrijden waar je uberhaupt al zo weinig affiniteit voor voelt?

Omdat 1) Abbing van klassieke muziek houdt, maar ziet dat de huidige praktijk mensen uitsluit 2) hij als econoom problemen heeft met de manier waarop gesubsidieerd wordt.

Zelf hoop ik nog steeds op een auto-ongeluk.

da's een kolfje naar de hand van de AIVD. (zou Tomas Ross zeggen, maar ja da's de conspiracydenker van NL)

Maar wat ik niet zie gebeuren is dat Wilders kan onderhandelen

Dat zie ik al als 'het verknallen als ie moet gaan regeren'. Elke concessie is een al beknotting van de vrijheid van meningsuiting volgens hem (Haagse spelletjes, lafhartig idd, etc etc), een prachtige houding om de coalitieonderhandelingen mee in te gaan.

En dat ie genoeg stemmen krijgt om alleen te regeren, dát zal toch niet lukken hoop ik.

Of dat Abbing van klassiek houdt waag ik te betwijfelen. In de stropop die hij optrekt om vervolgens neer te sabelen herken ik althans nauwelijks een accurate weergave van wat klassieke muziek tegenwoordig ook kan zijn: niet noodzakelijkerwijs een topzwaar negentiende eeuws symfonisch apparaat met een strikte uitvoeringscultuur. en is stilte en concentratie nu echt zo afschuwelijk om na te willen streven?

Het lijkt wel alsof hij nooit in het muziekgebouw aan het ij is geweest en bijvoorbeeld het Nieuw/Atlas Ensemble heeft meegemaakt. Of de Berlijnse yellow room van Deutsches Grammophon. Er zit veel meer beweging en avontuur in dan wat hij schetst, bedoel ik maar te zeggen.

overigens is er een connectie met Wilders: als die echt aan de macht komt is het afgelopen met alle vormen van subsidie voor kunst. de culturele paragraaf van PVV is wat dat betreft bijna hilarisch te noemen.

ps ik had het inderdaad over saoedi-arabische financiering aan organisaties zoals hezbollah, niet Iran nee.

Ah ok.

En Saoedi streetteams in Marokko e.d. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. :)

is stilte en concentratie nu echt zo afschuwelijk om na te willen streven?

Wel als de groep die daar op staat het laat betalen door iedereen anders.

Of de Berlijnse yellow room van Deutsches Grammophon.

Die noemt hij expliciet in het boek als een voorbeeld van hoe het volgens hem wel zou moeten.

als die echt aan de macht komt is het afgelopen met alle vormen van subsidie voor kunst

Enfin. Boeken.

Leo Tolstoy - The Death of Ivan Ilych
Wilde al een tijdje iets van de de man lezen en deze novelle leek me mooi om in te beginnen. Verhaal blijkt verrassend actueel: over een carrièrejager die plots merkt snel dood te gaan en vervolgens vol zelfmeelij over de zin van het leven begint te mijmeren. Toch ook maar eens Anna Karenina en Oorlog en Vrede lezen, al blijven de 1000 pagina's me afschrikken.

Kazuo Ishiguro - Nocturnes
Ishiguro's favoriete onderwerp -- mensen die de op subtiele het hoe en wat in hun leven een beetje kwijt raken -- blijkt ook als vijf kortere verhalen overeind te blijven, maar aan het einde bleef er wel een wat onvoldaan gevoel over; subtiliteit is denk ik ook meer geschikt voor 200 dan voor 40 pagina's. Het thema van het boek is trouwens muziek, al is dat soms slechts erg op de achtergrond aanwezig. Maar Malvern Hills had zo op de Subs kunnen staan.

J.M.G. Le Clezio - Wandering Star
Toch maar eens wat van de meest recente Nobelman gelezen, zeker toen ik ontdekte dat hij behalve zwaar experimentele boeken ook gewoon verhalen heeft geschreven. Zoals die, over een Frans Joods meisje dat na de oorlog met haar moeder richting Israel vertrekt, alwaar de focus van het verhaal verschuift richting een Palestijns meisje dat door de oorlog daar in een vluchtelingenkamp terecht komt. Heftig verhaal dat op weinig vrolijke wijze de complexheid van het probleem illustreert en ondertussen de schuld bij de Europese mogendheden legt. Op kleine schaal heeft het gelukkig wel optimistische trekjes, maar het einde is minder groots dan verwacht (en wellicht gehoopt).

Verder veel naar podcasts geluisterd, onder meer een erg goed boekenprogramma op ABC, de Australische nationale radio. Speciaal voor EvR licht ik er even een lang interview met Cees Nooteboom uit, wat zeker de moeite van het beluisteren waard is. (Maar het viel me wel op hoe Nederlands meest kosmopolitische schrijver nog steeds zo ontzettend Nederlands overkomt.)

@Omar,

Welke uitgave(n) van Op Zoek naar de Verloren Tijd lees je? Ik heb deze cassette vorig jaar tweedehands kunnen vinden. Ziet er prachtig uit en is goed verzorgd, maar al een hele tijd niet leverbaar. Of heb je de luxe laatste uitgaven (harde kaft) van alle zeven los gekocht?

Ik ben ook eindelijk begonnen, zit nog in De Kant van Swann. Zoals ik al hoopte en dacht is het een spekkie naar mijn bekkie :) Het is dromerig, heerlijk langzaam en fantasierijk. Mijn fascinatie voor herinneringen, de werking en het falen ervan, wordt goed gevoed. Proust verleidt me en ik ben weerloos.

@Martijn
thanks! ik ben erg benieuwd naar 'Nocturnes'. 'De Troostelozen' is een boek dat ik niet heb uitgelezen, ik had het idee dat ik meer wist dan de hoofdpersoon zelf over wat er gebeurde.

gelezen dit weekend: 'Ontmoetingen met Borges, een uitgave van De Bezige Bij met een aantal essays en interviews van Nederlandse schrijvers over Borges. Bijdragen zijn zeer wisselend (een paar zelfs totaal onleesbaar), maar twee zeer mooie bijdragen van Kees Fens en uiteraard Nooteboom. Wat dan weer frustrerend is, is dat er geen bronvermelding is en de stukken niet gedateerd zijn. Ook is het boek niet volledig wat betreft nederlandse artikelen over Borges, zo schreef Fens nog een essay over Borges dat er eigenlijk ook in had gemoeten (het is opgenomen in één van zijn eigen boeken). Conclusie: gewoon Borges zelf lezen.

Ik heb deze cassette vorig jaar tweedehands kunnen vinden.

Mazzelaar! :) Die lees ik dus, maar ik haal ze altijd bij de bieb.

Zeker. Via bol.com tweedehands gevonden voor 50 euro, en dat is een koopje voor deze box. De vorige eigenaar lijkt een driftig 'onderstreper' van voor hem betekenisvolle tekst, maar dat onderstrepen stopt al na een paar pagina's :) De rest is ongelezen.

De Troostelozen' is een boek dat ik niet heb uitgelezen, ik had het idee dat ik meer wist dan de hoofdpersoon zelf over wat er gebeurde.

mee eens, maar mijn bezwaar is dat het dan om de vorm gaat ipv de inhoud. En het is me een pil! Zie ook 'Memento'.

Italo Calvino - De Onzichtbare Steden. Ben ik ook al jaren van plan om te lezen. Als op een winternacht een reiziger en Le cosmicomiche zijn twee van mijn favoriete boeken ooit, hier weet ik het nog niet mee. Heel compact geschreven, je moet je hoofd er echt bij houden want ik vermoed dat Calvino allemaal (post)structuralistisch en semiotische theorie zit uit te leggen aan de hand van reisverhalen van Marco Polo.

hier moet je inderdaad je hoofd heel erg bijhouden, maar het loont de moeite, het is prachtig mooi. Of het een theorie is die Calvino uitwerkt betwijfel ik, het heeft alles met het woord 'onzichtbaar' te maken. Je ziet wat je wilt zien, jij als lezer, Marco Polo of de koning aan wie het boek verteld wordt. Het zijn de perspectiefwisselingen die 't 'm doen.

Ja, ja, na een strikt dieet van Kronenbourg, worst, pain au chocolate, etc weer terug om te melden dat er weer een boek is uitgelezen in de reeks lees-de-lastige-klassiekers-op-vakantie:

Herman Melville - Moby Dick. Omdat ik een snob ben in het Engels en ik stond na alle klaagzangen en waarschuwingen vooraf verbaasd dat het erg leesbaar is. Okay, ongeveer de helft is maar plot en de andere allemaal uitwijdingen over de walvisvaart, de anatomie van de potvis maar dat vond ik als nerd ook interessant. Ontzettend Mannen Boek. Begin bewandelt als een dunne lijn tussen mannenvriendschap en homoerotiek, het is bloederig, het gaat om obsessies, grote gebaren, het ruige leven, etc. Moet eens checken of er een film van is gemaakt (ongetwijfeld) want de driedaagse jacht op het einde is een epos dat vraagt om Sergio Leone in zijn toptijd, man oh man, het moment dat de witte walvis onder de sloep van Kapitein Ahab met gesperde bek opdoemt is onovertroffen. Daarvoor heeft dan een ontroerend moment plaatsgevonden waar Ahab (die als een proto-hippie heel cool "man" gebruikt als hij dingen wil benadrukken) zijn sceptische onderknuppel Starbuck een laatste hand geeft. En dan heb ik het nog niet eens over Ahabs obsessie, zijn geflirt met Lucifer, de brandende harpoen. Kortom, een ware klassieker.

Moet eens checken of er een film van is gemaakt (ongetwijfeld) want de driedaagse jacht op het einde is een epos dat vraagt om Sergio Leone in zijn toptijd

http://roberthood.net/blog/wp-content/uploads/2008/09/moby_dick.jpg

Nah, John Huston nog wel met Orson Welles. Dat van Gregory Peck als Ahab kan ik me nu opeens vreemd genoeg herinneren. Krijg nou wat "Screenplay by Ray Bradbury". :)

Nah, John Huston nog wel met Orson Welles.

Echte mannen casting in een echt mannenboek. Wat ik me dan afvraag is over een niet een lekker trippy verfilming is van Edgar Allan Poe's walvisjacht-op-LSD verhaal Arthur Gordon Pym.

Robert Heinlein - Time Enough For Love
Eindelijk eens een boek van Heinlein gelezen. Heb ik altijd tegen aan gehikt, maar ja tot ver in de jaren zeventig werd hij beschouwd als een van de grootmeesters van SF dus toch maar eens proberen. Problematisch boek dit. Kort samengevat gaat het over een man die door een combinatie van (eerst) genetica en later medische technologie 4000 jaar leeft maar het leven zat is. Hij wordt door een nazaat overgehaald om zijn levensverhaal te vertellen in een soort 1001 Nachtachtige deal. Zitten best wel leuke verhalen tussen waar Heinlein vaak kan opscheppen over zijn kennis wat betreft allerlei praktische zaken. Probleem 1: Heinlein (via zijn personage) is een pedant, probleem 2: hij was al een te grote schrijver zodat geen redacteur meer durfde te zeggen: "Rob, je moet minstens 150 pagina's doorstrepen, want alles in eerste persoon vertellen is ontzettend saaaaaaaai." En toch, zijn libertaire ideeën over seksualiteit zijn fascinerend, moest ook erg lachen dat de hoofdpersoon op het laatst gaat tijdreizen naar de tijd uit zijn jeugd en met zijn moeder naar bed gaat (terwijl hij zichzelf als kind een onuitstaanbare kwal vindt)...bijna eindigt het boek ook mooi tragisch, maar dat weet Heinlein toch nog snel in een laatste bladzijde te voorkomen. Rare, onhandige schrijver, maar moet over een tijd toch eens Stranger In A Strange Land proberen, al zal ik nooit fan worden.

Italo Calvino-Marcovaldo
Serie verhalen over een tragi-komische man vol goede bedoelingen die altijd verkeerd weer uitpakken. Hij gaat paddestoelen zoeken, vissen, naar de supermarkt, gaat een kat achterna en speelt voor kerstman. Het mooist zijn de scherpe commentaren van zijn kinderen op zijn gedrag. Maar levert Calvino nou wel of geen commentaar op de consumptiemaatschappij als er een bak boodschappen linea recta in een container wordt gekieperd? Of wanneer een kind meer dan 300 kerstcadeaus aan gort slaat met een hamer? Het wordt niet echt duidelijk, weant het wordt allemaal heel subtiel gebracht.

Joe Haldeman - The Accidental Time Machine
zit ook nog steeds in Anna Karenina maar moet eigenlijk 't tempo wat op te voeren, met een paar bladzijdes per dag begint 't wat saai te worden. Nog 400 pagina's te gaan.
Ondertussen dan maar 'ns een sci-fi'tje gelezen. Redelijk interessant. Een jongen vindt per ongeluk een tijdmachine uit, 't ding kan alleen vooruit, eerst 3 seconden, dan 3 uur, 3 maanden (etc.) Terug gaat niet. Leukste gedeelte is als de jongen vanuit 2050 (waar 't boek oorspronkelijk speelt) in 21nogwat ofzo belandt, als de mensheid een major drawback heeft gehad en helemaal into God is. Daar pikt ie ook 'n meissie op. Later krijgt 't boek een beetje hetzelfde probleem als A.I (die film van Spielberg) hoe verder ze komen hoe oninteressanter 't mijns inziens wordt, de mensheid vervangen door alien-achtige alwetende life-forms. (Even daarvoor wel nog die Wall-E-achtige luxe-wereld waarin de mensheid geen zorgen meer heeft, maar ook niets meer weet, omdat de computers ze zover voorbij zijn dat 't helemaal geen zin meer heeft. Voor zoiets werd laatst nog gewaarschuwd in de Volkskrant. (er zal niks aan te doen zijn denk ik)

http://www.sfbrp.com/archives/60

deze podcast van een sci-fiction fan slash juggler op een cruiseship babbelt een half uur (wat is internet toch prachtig, radio'tje spelen voor iedereen within reach) hij heeft ongeveer dezelfde mening (eerste 80 pagina's heel goed, daarna de sprong naar de theocratie, wordt 't minder, en met iedere sprong gaat 't downhill)

Is er al iemand verslingerd aan de millennium trilogie? Twee delen inmiddels gelezen. Fijne pulp met meerdere verhaallijnen en idd krijg je een wat verknipt beeld van die keurige en voorbeeldige Zweedse samenleving.

Ha, dat las iedereen op de camping (incl. vrouwlief, thrillert-expert, die het goed vond maar slecht vertaald.)

Spreekt/leest ze Zweeds dan?

Is toch niet noodzakelijk om een vertaling slecht te vinden?

Tenzij natuurlijk het origineel slecht geschreven is en de vertaling eigenlijk wel weer goed … dan. :)

lees-de-lastige-klassiekers-op-vakantie

Heh. Ik heb net Madame Bovary gekocht om diezelfde reden (en vervolgens wel onderop de vrij grote stapel gelegd). Want wil het ooit nog eens lezen. En zoveel dunner dan Anna Karenina en Oorlog en Vrede, die ik ook nog wel eens wil lezen, maar 900 of meer pagina's he. In Ulysses moet ik ook nog eens verder komen dan die wenteltrapscene met dat scheerschuim. En pas wel Pushkin's korte verhaal Schoppenvrouw gelezen, wat inderdaad erg boeiend was, maar dat negentiende eeuwse proza wordt denk ik, hoe mooi ook, na honderden pagina's erg vermoeiend.

Dat boek van Wijnberg voor m'n verjaardag gekregen en half uitgelezen. Fijn dat zo iemand een krantencolumn heeft, want hij schrijft prettig en weet, inderdaad, de vinger vaak op de juiste, zere plek te leggen. Maar als het om dingen gaat die niet in zijn eigen liberale vrijheid-van-meningsuiting-voor-alles straatje passen, dan snijdt hij jammergenoeg zelf de bocht veel te scherp af.

Kazuo Ishiguro - A Pale view of Hills
De eerste Ishiguro, die ik daarmee compleet heb. Zelfde idee als in zijn meeste andere boeken, iemand die terugkijkt op een bepaalde periode haar eigen leven waarin dingen net wat anders leken te hebben gelopen als ze zich voorstelt. Niet zo goed uitgewerkt als in sommige latere boeken maar nog steeds erg fijn leesvoer. En nu is het minstens vier jaar wachten eer meneer nog eens een boek schrijft.

Arthur Japin - De zwarte met het Witte Hart
(Gekregen, en dus gelezen, in de Engelse vertaling; tien bonuspunten voor de inburgering.) Boeiend verhaal, zij het meer vanwege de half waargebeurde geschiedenis -- ik heb altijd een zwak voor het spruitjeskoninkrijk dat Nederland in de negentiende eeuw was -- dan vanwege het verhaal zelf.

Timothy Snyder - The Red Prince
Biografie van een Oostenrijkse (Habsburgse) prins die zich begin 20e eeuw tegen zijn vader, die zelfbedacht toekomstig koning van Polen was, afzette en zelfbedacht toekomstig koning van de Oekraine werd. In die hoedanigheid was hij vrijheidstrijder, filosemitisch socialist, smijter met geld, liefhebber van mooie mannen en vrouwen, antisemitisch fascist, anti-fascistisch spion en anti-communistisch spoin. Snyder kan buitengewoon goed schrijven en heeft bovendien een persoon uitgekozen wiens biografie niet alleen boeiend leesvoer is, maar zo ongeveer het verhaal van centraal Europa in de eerste helft van de 20e eeuw vertelt.

Marilynne Robinson - Home
Robinson is denk ik een van 's werelds beste schrijvers van het moment. De dialogen, of het gebrek daaraan, tussen de dominee-vader, de gefaalde dochter en de verloren zoon die, in het Amerika van de jaren '50, na twintig jaar weer thuiskomt zijn te echt om verzonnen te zijn.

Nu bezig in de eerste drie novelles van Amit Chaudhuri, verzameld in Three Novels. Er gebeurt helemaal niets -- Indiaas jongetje bezoekt zijn familie in Calcutta, gaat studeren in Oxford en wordt soms een beetje verlief -- maar Chaudjhuri kan dat niets in prachtige poetische zinnen (zij het dat die, soms, hoewel inderdaad iets toevoegend aan het verhaal, op een manier dat je als lezer, die graag in een keer lezen wilt weten wat er gebeurt, af en toe de draad kwijtraakt, nogal lang zijn, niet zelden meer dan tien regels overspannend en, vooral, erg veel komma's bevatten) beschrijven dat ik hier zonder problemen honderden pagina's van zou kunnen lezen.

Ryszard Kapuściński-Nog Een Dag
Burgeroorlog in Angola en Kapuscinski is vooral ooggetuige. Angola is een inferno. Eerst gaat de normale bevolking ervandoor en hebben milities vrij spel. Een wonder dat 'ie het er levend vanaf gebracht heeft, want Kapuscinski probeert het nieuws uit eerste hand te brengen en zoekt het front op. De stijl is kort, droog en vrij van literaire pretenties. De bespiegelingen over oorlogsjournalistiek deden me denken aan Joris Luyendijk's Het Zijn Net Mensen.

Is toch niet noodzakelijk om een vertaling slecht te vinden?

Inderdaad...je merkt het aan een overdaad aan rare anglicismen, of termen waar je het Zweeds in doorleest.

Ryszard Kapuściński - De Keizer
Ooggetuigenverslag van de langzame ondergang van Haile Selassie, van naasten aan het hof van De Keizer. Langdradige ooggetuigenverslagen vooral, al kun je dat ook als positief punt zien. Probleem is dat Kupuscinski de informatie uit tweede hand heeft, en niets anders doet dan die zo letterlijk mogelijk weergeven. Enige weerklank had het geheel veel scherper gemaakt en of ale informatie even betrouwbaar is, betwijfel ik.

Jeroen Smit - De Prooi

Allemaal randdebielen daar bij De Bank. Omdat de interne systemen waardeloos zijn, weten niemand waar hoeveel geld wordt verdient, maar iedereen heeft er zo zijn eigen ideeën over waarop gigantische reorganisaties worden gebaseerd. Die halverwege worden afgebroken, omdat besloten wordt dat het toch helemaal anders moet. Baas Rijkman Groenink is de ergste van allemaal en nog een ontzettende hork bovendien: zo iemand wiens gevoel voor humor het is om na een bespreking met een belangrijke aandeelhoudster van Aziatische afkomst op een stofzuiger te wijzen en te zeggen: "Zo, dan kunt u nu gaan schoonmaken."

Probleem van het boek is dat Jeroen Smit meer een onderzoeker dan een schrijver is. Dit had gevraagd om een schrijver uit de Amerikaanse journalistieke school, zo iemand als Tom Dickinson, die dat prachtig vileine portret van John McCain schreef. Smit is meer van het droog feitjes opsommen, waardoor hij er niet uithaalt wat erin had gezeten met een slechterik als Groenink in de hoofdrol.

Thomas Pynchon - Inherent Vice

"The experience of reading the novel is probably as close to getting stoned as reading a novel can be. It brings on fits of the giggles and paranoia jags, and badly messes with your short-term memory" Net opgepikt uit de recensie van London Review of Books.
Want ja, er is geen boek waarin zoveel wordt geblowd als in Inherent Vice en het wordt ook nog met de hilarisch grappen en grollen tot het eind volgehouden. Wat valt er verder over te zeggen? Soms vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn als Grote Schrijvers een genreboek zouden schrijven (DeLillo schijnt wel eens onder andere naam sportliteratuur te hebben geschreven) en hier is het resultaat: Pynchon doet een detective. Wel op zijn manier, de PI is een hippie in LA circa '69 maar verder zitten alle clichés er in (eigenlijk is het een soort hippie Chinatown). Helemaal genre is het natuurlijk nooit want daarvoor schrijft Pynchon te mooie zinnen. Amusant maar een lineaire Pynchon mist toch iets.

Tsjechov-Kinderverhalen
Goedkope pocketuitgave die me nog veel meer geld gaat kosten, want het ene na het andere geniale verhaal wisselt elkaar af.

Cees Nooteboom-Tumbas
Luxe uitgave met foto's van graven van dichters en denkers van over de hele wereld. Nooteboom schreef teksten en gedichten als eerbetoon bij de foto's. Soms zijn dat indrukken van de plek zelf, of de zoektocht ernaartoe die soms vergeefs blijkt te zijn. Een mooi boek en een mooie manier om onbekende en vergeten dichters te ontdekken. Prachtig stuk over Cortazar ook.

Kees Fens-Dat Oude Europa en De Weg Naar Het Schavot
Er wordt gelukkig veel werk van Kees Fens in boekvorm heruitgegeven. Een schrijver die essayist was en dat als geen ander kon. Essays over boeken, schrijvers, dichters, religie, eigenlijk van alles.

Keith Gessen - Al die droevige literaire mannen
Beetje navelstaarderig dertigerswerkje, over 3 mannen met literaire ambities. (Waaronder Keith zelf) Leukste is degene die onder het relatieproblemen verwerken en porno kijken een scriptie over de Mensjewieken probeert te pennen. (Maar volstrekt geen aanrader dit, ondanks een positieve recensie in Vrij Nederland, fwiw)

The Great Gatsby gelezen, heb je zo uit, dacht door de titel altijd dat 't een dik boek was. Sowieso totaal anders dan ik dacht (maar ik had ook echt geen idee meer, behalve iets met "een buurman" (had een oude kerel verwacht) en dan wat mysterie, met detective-noir-trekjes ofzo) maar dit is high-society!
1 ding begrijp ik niet: waarom heeft Tom Buchanan (een miljonair van de oude stempel) een relatie met de vrouw van zijn verfomfaaide garagehouder.

(om men's geheugen op te frissen, Tom Buchanan's vrouw is Daisy, die wordt begeerd door Gatsby)

'This Side of Paradise' is de enige Fitzgerald die je nodig hebt Ludo, lees dat boek!

eerst Paul Auster's Orakelnacht, maar komt goed.

en ook nog altijd Netherland van de (wat al te?) bejubelde O'Neill die dan ineens de grote beschouwer van de Nederlandse samenleving is. (op zich stoer voor die kerel natuurlijk, na jaren sappelen, Fitzgerald had zoiets ook wel gewild maar dronk zichzelf dood)

Oracle Night heb je vanavond nog uit, dus ik neem aan dat je morgen aan This Side of Paradise begint? :)

lol, ziet er toch best dik uit 250 pagina's ofzo, da's al meer dan Gatsby in elk geval.

Stemmen van de oude zee - Norman Lewis
Ooggetuigeverslag van een Brit die verzeild raakt in een ouderwets Spaans vissersdorpje dat langzaam omgetoverd wordt tot een vakantiebestemming waar Britten en Duitsers worden uitgeknepen. De uitgekiende zakenman die hiervoor verantwoordelijk is voert een loopgravenoorlog met de plaatselijke bevolking, die uiteindelijk natuurlijk het onderspit delven.

Een zakenlunch in Sintra - Gerrit Komrij
Verhalenbundel over de Portugese belevenissen van Komrij, die er een landhuis koopt en kampt met inburgeringsvraagstukken. Hij schrijft satirisch over de lokale bevolking en hun mores, maar ontkomt niet aan een kritische zelfanalyse aan het eind van het boek.

Paul Auster - Invisible
Toch maar de Engelse versie gekocht ipv de Nederlandse vertaling die volgens de NRC wat al te ambtelijk was.
De vorige Auster, 'Man In The Dark', heb ik in één keer uitgelezen, maar 'Invisible' is wat aan de lange kant. Het goede nieuws is dat het verhaal bijzonder sterk is, wat komt omdat er zo ongelofelijk veel open wordt gelaten dat de lezer zelf aannames moet gaan doen over wat er waar is en wat niet, zeker als verschillende bronnen elkaar gaan tegenspreken. Net als in 'The New York Trilogy' is er veel gegoochel met namen die veranderd worden en aantekeningenboekjes die worden doorgespeeld aan derden. Maar zoals gezegd is het wat te lang allemaal. Dat wreekt zich in het slotdeel, dat rechtstreeks verwijst naar Kafka's 'In The Penal Colony'. Net als in 'Man in the Dark' zijn er veel verwijzingen naar bestaande films en qua thematiek zijn er veel overeenkomsten met ouder werk van Auster (met name 'Moon Palace'). Uiteindelijk is de dichter, journalist en vertaler die Auster zelf eens was, degene die in de marge leeft en die (net zoals bij Kafka in 'Het Proces') het verliest van de arm der wet.

Fitzgerald - This Side Of Paradise
Lijkt eerst vele malen ingewikkelder (pagina na pagina notenapparaat) dan The Great Gatsby, maar is het niet (denk ik) Gatsby is zo 'dense', dit is uiteindelijk een bildungsroman, met de truc die ik ooit bij the Deer Hunter suggereerde. De oorlog (toch belangrijk) er helemaal uitknippen. (Hier afgedaan in een paar brieven) Eerst zit Amory op de universiteit (Princeton) lekker kak, beetje des nachts in auto's rondkarren, zuipen, etc. Na de oorlog is 't tijd voor de liefde (en dus crisis na crisis) Maf en aanstekelijk hoofdpersonage, een groot ego, met tal van theorien en plannen, maar aan 't end heb ie nog altijd niks. (Een alter ego van Fitzgerald natuurlijk) Zonder meer boeiend en ook gewoon 'leuk' om te lezen.

wel komisch trouwens dat Fitzgerald 3 van zijn personages (in 3 van zijn boeken) op 1 en dezelfde jeugdliefde baseerde. (http://en.wikipedia.org/wiki/Ginevra_King) (als Obama Nobelprijs Vrede kan krijgen, had die King dan wel Nobelprijs Literatuur mogen hebben, in zekere zin) ;)

PF Thomese roeptoetert vandaag wat in NRC. Old skool cultuurpessimisme: de wereld twittert zichzelf naar de achtergrond. Vreemd, obligaat stuk, waarin Thomese in 1 moeite door opbiecht al jaren over Travis Bickle-fantasieen te beschikken. Het onderwerp, overcommunicatie, is interessant en ongemakkelijk genoeg, maar waarom dan toch weer meteen die moralistische toon?

Dat deze reactie zijn stelling lijkt te illustreren vind ik dan wel weer aardig. 8)

typo: achtergrond=afgrond

PF Thomese roeptoetert vandaag...

Heb het net gelezen. Pompeus en inderdaad narcistisch. Dat punt over "de luisteraars" heb ik overigens wel wat mee, maar kom op de 19e eeuw is echt voorbij.

zeg wat is de beste Vonnegut roman?

(Tirza van Grunberg uit, was zeker niet zo overtuigd als de massaal juichende kritieken maar wel goedgeschreven enzo bladibla.. nu Malamud's The Fixer over een jood in het Oekraine van 1911, beschuldigd van rituele kindermoord, da's echte kost.)

http://webpub.allegheny.edu/employee/E/epallant/Books/images/slaughterhouse_five.jpg

ok. :)

Ik was het meest onder de indruk van
http://en.wikipedia.org/wiki/File:MotherNight%28Vonnegut%29.jpg

MotherNight waarvan het plaatje op één of andere manier niet doorkomt.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/5/5c/MotherNight%28Vonnegut%29.jpg/351px-MotherNight%28Vonnegut%29.jpg

De ken ik niet. Ik wacht op de second opinion van Ludo.

Wat Clismo zei, maar op sommige dagen misschien Cat's Cradle.

het ziet er allemaal wel horrorig uit zeg. :) ik zal 'ns kijken welke de bieb heden op de plank heeft staan.

Slaughterhouse Five is natuurlijk ook heel goed, maar ik vond Mother Night nog beter. Maar die is zo onbekend dat hij wat moeilijk te vinden is. Ze zijn trouwens wel allebei te downloaden voor ebook-lezers: http://www.truly-free.org/.

http://invisibleoranges.com/images/detail-anthonybozza-whyacdcmatters.gif

Ryszard Kapuscinski - Ebbenhout
Een ode aan (de verscheidenheid van) Afrika. Een verslag van Kapuscinski's vele reizen door Afrika, oorlogsverslaggeving (veel stukken geschreven ten tijde van vele onafhankelijkheidsoorlgen), historische achtergronden en indrukken van landen en volkeren, en de ethische dilemma's/spanningen/ongemakkelijkheden die daarbij horen als blanke westerling.

begonnen aan:
Malcom Lowry - Under the Volcano
Ulysses-liefhebbers zullen hier blij mee zijn, het is net James Joyce.

Susan Sontag - Waar de Nadruk ligt
Sontag werd zowaar aangehaald door John Zorn in zijn voorwoord bij de nieuwste Arcana-bundel met essays over muziek. 'Waar de nadruk ligt' is een verzamelbundel met essays over van alles en nog wat, maar de grootste gemene deler is toch 'kunst'. Sontag is bijzonder kritisch, wat e.e.a. niet licht verteerbaar maakt. Maar de belezenheid, onderwerpkeuzes en stijl maken het zeer de moeite waard (al is dit teveel een samenraapsel van onuitgegeven werk, vast niet de beste manier om kennis te maken met Sontag).

http://www.fantasticfiction.co.uk/images/x1/x6793.jpg

Fantastisch.

@OMC: dat zijn ook essays neem ik aan? ken je haar romans en hoe zijn die?

Die romans ken ik niet, ik had begrepen dat ze vrij pompeus zijn. Ze was in ster in essays.

Vonnegut - Slaughterhouse-5
Mother Night hadden ze natuurlijk/helaas niet in de bieb. Vonnegut rangschikte zijn boeken zelf zo trouwens:
* Player Piano: B
* The Sirens of Titan: A
* Mother Night: T
* Cat's Cradle: A-plus
* God Bless You, Mr. Rosewater: A
* Slaughterhouse-Five: C
* Welcome to the Monkey House: B-minus
* Happy Birthday, Wanda June: D
* Breakfast of Champions: C
* Slapstick: D
* Jailbird: A
* Palm Sunday: C

een T dus. zou dat nou een grap zijn of vond ie 'm zo dramatisch...

maar goed nu dus Slaughterhouse-5 gelezen. eigenlijk een echt middelbare school boek, in die zin dat het dun en eenvoudig te volgen is. Toch kan ik me niet herinneren dat het destijds werd besproken, jammer want het is wel een goed boek. (maar ja "So it goes" he)
het probleem van die gruwelijke Dresden-bombardementen is dat ze later gegijzeld zijn door Holocaust-ontkenners.

(frappant genoeg is het dodental wat Vonnegut aanhoudt research van David Irving, jawel de holocaustontkenner)

maar de geallieerden hebben die slachting natuurlijk altijd willen downscalen, tot op de dag van vandaag vermoedelijk.

Ik heb Mother Night ondertussen geprint thuis liggen. Honderdvijftien enkelzijdig bedrukte bladzijden.
Misschien moet ik toch eens zo'n ereader kopen, want zo'n pakket A4-papier nodigt niet echt uit tot lezen.

hehe ken je die reclame niet voor/van de bieb (maar ja die faalden nu hier ook met de Vonnegut collectie)

Grappig die ranking van Vonnegut zelf. Ik heb dit weekend het net uitgebrachte "Look at the birdie" gekocht, een verzameling ongepubliceerde korte verhalen. Blijkbaar vond hij die zelf niet goed genoeg. Ik hoop maar dat er nog meer van hem op de plank ligt.

Voor het een Vonnegut-forum wordt: heeft iemand hier De eenzaamheid van de priemgetallen gelezen? Het wordt me steeds aangeraden (vermoedelijk alleen omdat er priemgetallen in de titel zitten), maar het lijkt me om de een of andere reden een vreselijk boek. Wat jullie?

Ik las het toevallig vorige week. Het verhaal is wel aardig: sociaal uitgedaagde maar wiskundig briljante jongen en enigszins verknipt meisje en de speciale band die ze hebben. Leest vlot weg en de sfeerbeschrijvingen zijn herkenbaar. Het einde is echter drie keer niets. Zeker geen must-read.

(Ik ben ondertussen ook bezig in Oorlog en Vrede -- warmgemaakt voor 19e eeuwse Russische literatuur door de verzamelde proza van Poesjkin. En de nieuwe Coetzee, maar da's alweer een tijdje terug dat ik die las, is indrukwekkend en geniaal, maar ook gewoon erg grappig.)

mijn moeder (literatuurhater pur sang, open eindes brrr) vond Priemgetallen fantastisch. for what its worth.

Ik heb dat Vonnegut-lijstje in een Nederlandse vertaling en dan geeft hij cijfers van 1 tot 10. Hier krijgt Mother Night een 9. Ik zou trouwens Galapagos aanraden en The Sirens Of Titans als je van SF houdt.

Pieter Geyl - Ik die zo weinig in mijn verleden leef : autobiografie 1887-1940 / Pieter Geyl ; bezorgd en toegel. door Wim Berkelaar, Leen Dorsman, Pieter van Hees. - Amsterdam : Wereldbibliotheek, cop. 2009. - 483 p. : ill. ; 22 cm.

Pieter Geyl (geen grappen nu) is (was) een van de weinige Nederlandse historici met faam tot ver buiten de landsgrenzen. Dit egodocument leest als een trein: vooral zijn tijd als NRC correspondent in Londen staat vol met rake observaties over journalistiek, Engeland, en dat gekke polderlandje van ons. Op een merkwaardige manier psychologiseert Geyl ook erg meeslepend, niet op de huidige manier van totale openheid, maar meer aristocratisch. Arrogant, zeker, maar ook tegelijkertijd meedogenloos eerlijk over eigen tekortkomingen. Ik zou bijna zeggen: kostelijk leesvoer.

Geyl is ook overigens erg begaan met een anti organgistische geschiedschrijving (herschrijving van de Nederlandse geschiedenis): die cult rond die gekke Oranjefamilie probeerde ook hij al te ontmantelen.

Tevergeefs natuurlijk, maar het is wel dynamite om te lezen.

Bill Bryson, A short history of nearly everything
een bevriende beta drong me dit boek op met milde drang. ik kan hem niet dankbaar genoeg zijn, want what a joyful read!
in 574 pagina's schetst Bryson, met veel oog voor menselijk tekort en wetenschapshistorische ironie, vrijwel alles van net voor de big bang tot denkende mens. funky wetenschapsgeschiedenis, door een atheist geschreven met waarlijk literaire bravoure (terry pratchett eat your heart out!). niet zelden betrapte ik mezelf op ontroering, want als er al 1 rode draad door deze geschiedenis wordt aangebracht door Bryson, dan is het wel dit: het is van een gekmakende, niet te bevatten toevalligheid dat het goed ging, dat er zoiet fragiels als de mens kon onstaan temidden van alle ruimhartig aanwezige cosmic debris. Maar nergens trekt Bryon de god(heid)kaart, zoals, maar dit terzijde, de drie makers van What the bleep do we know uiteindelijk wel doen in de laatste hoofdstukken van hun (overigens vermakelijke) film, waarin ze 'god' ineens nogal dwingend vervangen door quantumfysica. alsof zelfverwezenlijking ergens in de DNA structuur staat gebeiteld.

on topic: typerende passage van Bryson:
"For random events to produce even a single protein would seem a stunning improbability - like a whirlwind spinning through a junkjard and leaving behind a fully assembled jumbo jet (..). Yet we are talking about several hundred thousand types of protein, perhaps a million, each unique and each, as far as we know, vital to the maintenance of a sound and happy you."

nu vraag ik me als alfa af wat de hardcore beta's die deze site frequenteren van Bryson denken.

Wat goed om te horen dat je zo enthousiast bent over A short history of nearly everything! Ik - als hardcore bèta - vind het een geweldig boek en dring het ook regelmatig aan vrienden op. Bryson doet zijn werk uitstekend en wat kan hij inderdaad schrijven. Ik heb inmiddels bijna alles van hem gelezen. Ik zou willen dat in Nederland eens een extreem geestige alfa zo'n boek maakte.

Een deel van mijn collega's vindt trouwens dat A short history veel te oppervlakkig is, allerlei storende fouten bevat en dat die Bryson steeds te kort door de bocht gaat. Maar dat zijn chagerijnen.

Ian Buruma - Het Circus van Max Beckman
Een bundel (vertaalde) essays uit 2008, ingedeeld naar drie verschillende thema's, die elkaar niet zelden overlappen: politiek, maatschappij en kunsten. De laatste categorie is mij het meest dierbaar, en het essay over Werner Herzog is werkelijk prachtig, heb nog nooit zo'n mooie en treffende analyse van het werk van Herzog gelezen als hier. Van vergelijkbare orde zijn de essays over Rem Koolhaas en Fassbinder.

Samuel Delany - Neveryóna
Ik ben fan, en van de twee boeken die ik al uit deze poststructuralistische sword & scorcery cyclus had gelezen, maar deze, de tweede in de reeks, viel me tegen. Ik denk dat het probleem is dat die andere twee bestonden uit een aantal korte verhalen die als vorm perfect passen in wat Delany probeert te vertellen (de opkomst van taal/cultuur, de relatie macht/seksualiteit, allerlei genderissues) en dat de romanvorm op een of andere manier niet werkt (ik vermoed dat plot dan een belangrijkere rol gaat spelen.)

Ray Bradbury - Dandelion Wine
Zo mooi. Bradbury ziet zichzelf niet als sfschrijver en als je dit boek leest zit daar toch wel wat in. Een vreemd mengsel van jongensboek, autobiografie, fantasie...een goedaardige Gummo bijna. Een prachtig beeld in korte verhalen van de zomer van 1928 in het fictieve stadje Green Town, in de basis realistisch maar op subtiele wijze gecombineerd met fantasie-elementen. Als ik het goed begrijp is er ook nog een donkerder vervolg, moet ik ook lezen.

Noam Chomsky - Towards a New Cold War: Essays on the Current Crisis and How We Got There
Had nooit wat van de man gelezen, maar kreeg dit boek en het bleek inderdaad al via andere wegen met de paplepel ingegoten. :) Moest laatste denken: als er een Links Kerk bestaat, wie is dat de paus daarvan? Het antwoord is duidelijk Chomsky. Logisch want hij wordt intens gehaat door types die moeten huilen als ze een Amerikaanse straaljager een dom rondje in de lucht zien doen. Een van de stokken waar de man mee wordt geslagen is dat hij na 9/11 meteen zijn honorarium voor lezingen had verhoogd. Ik zeg, na lezing van deze bundel uit 1982: volkomen terecht. Er zitten geopolitieke analyses tussen van de manier waarop de VS na WOII de wereld is gaan indelen en manipuleren die op het moment dat ze dan worden geschreven (jaren '70- begin '80) eigenlijk al de structuur van de War on Terrah ontwaren. Mooie stijl ook, helder en rationeel en af en toe een paar retorische klappers. En hij is niet te beroerd om iedereen aan te vallen: Carter krijgt van hem eigenlijk meer te verduren dan menig Republikein en de hele machomythe van JFK heeft hij ook geen boodschap aan. Interessant beeld ook van Amerikaanse politiek in de periode tussen Vietnam en Reagan, ik had ooit de illusie dat men zich toen op een positieve manier aan het heroriënteren waren (o.a. Carters nadruk op mensenrechten) maar eigenlijk is het gewoon een continuüm geweest. Kortom, amen. :)

ik heb me ooit een tijd bezig gehouden met Chomsky als politiek activist, uiteindelijk geen plezante aangelegenheid. Er zit iets monumentaal granieterigs in 's mans gelijk, wat uiteindelijk tamelijk onverteerbaar wordt, al naar gelang overconsumptie van zijn Woord. kreeg daar destijds niet de vinger achter, totdat ik Russell Jacoby's essay over the outdated Chomsky las: hierin benoemd hij 's mans intellectuele stijl als in toenemende mate anachronistisch, in een tijd van fundamentele twijfel aan Grand Narratives.

gelijk hebben is niet genoeg, zo zou ik mijn ongemak met Chomsky in vijf woorden kunnen samenvatten. hij heeft zichzelf met zijn roestvrijstale apostel tone of voice compleet naar de marge van extreem links geluld (uitbundig gedocumenteerd natuurlijk, dat dan weer wel). preekt voor een parochie die hem bij voorbaat al gelijk geeft. Aldus sprak Chomsky voor een almaar ineenschrompelend publiek.

doodzonde, en een schoolvoorbeeld van een tekortschietend vermogen om een Kwaal zo te duiden voor genoeg kritische massa om daar daadwerkelijk wat mee te doen.

En de Chomskyanen, zij buigen het hoofd in gepaste deemoed.

ps: nog fundamenteler onbehagen met the Chomskyan Stance: complotdenkers gaan uit van een fataal tekortschietende premisse: dat het leven in dit ondermaanse dusdanig bestuurbaar en controleerbaar is dat Vuige Geesten dit in een hun gekozen Koers van Kwaadaardigheid kunnen sturen.
De geschiedenis wijst juist uit dat zelfs de meest doordachte samenzweringen uiteindelijk altijd op het laatste moment uitglijden over een bananenschil. Ik wil best geloven dat het laatste woord over 9/11 bij lange na nog niet tot de bodem is uitgesproken. Tegelijkertijd maakt een Chomskyaans wereldbeeld wat mij betreft de fout de maakbaarheid van het leven, zelfs in immorele zin, chronisch te overschatten.

Chomsky is toch ingehuurd door de Illuminati om de Linkse Kerk voor te gaan en daarmee te controleren?

Also, hear hear, Jaïr. Ik klamp mij altijd maar vast aan die onmaakbaarheid en algehele klunzigheid die des mensch' is en er dus voor zorgt dat het ook de kwaad van zinsen niet zullen slagen in hun snode plannen.

En 'Illuminati' die waarlijk verlicht zijn geven niet om aardse macht, imo.

Ja, dat zijn veel punten waar ik me wel in kan vinden ("monumentaal granieterig" is wel een treffende omschrijving), veel meer hoef ik ook niet van de man te lezen, maarrrr, als chronisch Groot Verhaal scepticus vind ik het juist wel eens fijn om iemand te horen die heel koppig "gelijk heeft". Hij heeft ook iets strategisch onhandigs in hoe hij zeg maar zijn potentieel naaste bondgenoten (bepaalde kranten, wetenschappers) als eerste afbrand, al heeft dat ook wel een soort Socratische eerlijkheid.

Ik heb overigens zijn boek over 9/11 niet gelezen maar ik wat ik zo snel scan is dat hij daar niet zo'n complotdenker over is, meer van de "chicken come home to roost" school of wel, structureel zo lopen zieken in het buitenland dat je op een gegeven moment de rekening krijgt gepresenteerd en dat heeft hij toch wel lang geleden in kaart gebracht. Dat zijn denken over macht nogal rechtlijnig is, lijkt me duidelijk, geen wonder dan ook dat de degene waar hij in debat echt moeite mee had Foucault was.

Chomsky is toch ingehuurd door de Illuminati om de Linkse Kerk voor te gaan en daarmee te controleren?

LOL, ja dat soort types heb je inderdaad ook nog.

'structureel zieken in het buitenland', dat is een adequate omschrijving van US foreign policy. ik zag onlangs "Cuba - une odyssee africaine, le reve revolutionnaire au coeur de la guerre froide", van de Libanees-Egyptische Jihan El Tahri, over het Cubaanse aandeel in het dekolonisatieproces van Afrika, toegespitst op de bizarre strijd in Angola. De filmmaakster kreeg alle sleutelfiguren voor haar camera, uit Cuba, Congo, Amerika, Angola, Guinee-Bissau, Namibie en Zuid-Afrika. Out of office spreekt men zich ineens wel uit, telling it like it was. Zeer ontluisterend! Amerikanen uit de hoogste regeringslagen klappen uit de school over hun acties in Afrika - quite shocking. Mijn eigen stokpaardje (wapenhandel is the key to understanding world politics) wordt helaas aan alle kanten bevestigd: in Angola ging het uiteindelijk om afzetmarkt voor de wapenindustrie. Die oorlog was gigantisch, ze noemen het de grootste grondoorlog op het Afrikaanse continent tot dat moment. Keep them fires burning, heel tragisch (hoewel 1 Angolese regeringsman dit allemaal schaterlachend vertelt).
In die film zegt iemand op een gegeven moment: 'Amerika was nooit een koloniale macht'. Een gotspe, als je ooit een zwartboek illegale operaties van Amerikanen op vreemd grondgebied zou willen maken kom je natuurlijk uiteindelijk met minstens zo'n dikke pil als de gebruikelijke colonial powers. In die zin ben ik het heel erg eens met het chicken coming home to roost idee: tuurlijk krijg je dat op een gegeven moment terug.
de charme van Chomsky is inderdaad dat er iemand is, al decennialang nota bene, die consequent de kleren van de keizer durft te scheiden. Ook interessant dat hij zich altijd beroept op openbare bronnen, dat was een moment dat ik ineens snapte waarom een linguist zich ineens ontpopt als criticus: hij leest gewoon heel goed alle overheidsblurb en pikt hieruit met microscopisch oog de contradicties en eufemismes. Goed lezen als radicale strategie. In die zin blijft Chomsky inspirerend. Maar toch blijft het jammer dat zijn positie inmiddels zo marginaal is. Ik vraag me ook af wat hij zelf daarvan denkt: veertig jaar met de pen strijden, wat heeft het nou allemaal opgeleverd?
Wat betreft wapenhandel: die discussie wordt in de verkeerde commissies gevoerd. Specialisten vertellen aan specialisten hoe erg het allemaal is en vervolgens gaat men over tot de orde van de dag (dit ontleen ik aan de uitstekende film Dealing and wheeling in small arms, van Sander Francken). Uiteindelijk zijn het doodordinaire economische keuzes: de EU zou bijvoorbeeld eens kunnen beginnen minder wapenfabrieken en export toe te staan. Als je ziet hoeveel Italiaans wapentuig naar Congo is verscheept voordat het daar voor de zoveelste keer mis ging dan voel je de urgentie hiervan.

Ben geen groot Dylan fan, maar Masters of War is very on target, so to say.

Ik destilleer uit deze posts toch voornamelijk de conclusie dat Chomsky een denker-analyst is, en geen politicus. En dat wisten we al :) En ook al kun je Chomsky af en toe betichten van doordraverij (sport is niet ALLEEN bedoeld om het volk van de echte zaken af te leiden, Noam), kun je hem niet afdoen als een complot-denker. Als iemand zich bijv. meteen heeft uitgesproken tegen complottheorieën over 9/11, dan is hij het geweest.

Dank voor de docu-tips, jairzinho!

Roberto Bolaño - Last Evenings On Earth
Niet zo goed als 'The Savage Detectives', maar nog steeds erg goed is deze bundel korte verhalen, die weer een compilatie is van twee Spaanstalige verhalenbundels van Bolaño. Net als in zijn eigen leven gaat vaak het over gevluchte Chilenen die belanden in Mexico en Europa. Net als in 'The Savage Detectives' duiken er dichters op die leven in armoede en rare mensen aantrekken. Op een vreemde manier zijn al deze verhalen helemaal niet zo zwaar op de maag dan de thema's die Bolañno erin aansnijdt. Het niveau van de verhalen wisselt, maar het titelverhaal is helemaal raak: vader en zoon gaan samen op vakantie, maar de eenzaamheid druipt ervan af. Ook een reflectief, autobiografisch aandoend verhaal over het geven van workshops over poëzie is erg sterk.

heb je die 2666 gelezen Eric? (if so wat moet de keuze zijn tussen Detectives en die)

Ludo, ik heb 2666 nog niet gelezen, maar ik zou voor Savage Detectives gaan, die is officieel voltooid, 2666 niet.

ach so. ok noteren we die. nu bezig in Netherland, goed, zoals verwacht.

Graham Robb - The Discovery of France
Briljant. Engelse biograaf van Rimbaud, Hugo en Balzac besluit om lekker door Frankrijk te fietsen en allerlei obscure plekken te bezoeken en verhalen te verzamelen. Eindresultaat: Frankrijk zoals je het dacht te kennen (en wordt uitgedragen door bepaalde vervelende types) is compleet anders dan je verwacht. Het boek loopt over van allerlei coole feitjes, anekdotes en leest sowieso heerlijk weg. Maar goed, raar land, of land? Tot ver in de 19e eeuw is Frankrijk eigenlijk een soort anarchistische lappendeken geweest van gemeenschappen die meestal geen idee van elkaars bestaan hadden (en vaak ook allemaal een eigen taal spraken.) Tegen het einde wordt het boek steeds donkerder (WOI) en Robb weigert blij te eindigen, hij kent zijn Zola dus het laatste hoofdstuk eindigt met een klap in het gezicht van dom nationalisme. Bravo! Verplichte aanschaf voor iedereen die zich in een beetje interesseert in Frankrijk (en geschiedenis nerds natuurlijk.)

Heh. Goede dingen over gelezen inderdaad.

Nog steeds bezig in Oorlog en Vrede (magistraal!) maar ondertussen wel Reif Larsens The Selected Works of TS Spivet uitgelezen. Boek gaat over een 12-jarig jongetje dat kaarten en grafieken van van alles en nog wat maakt en voor zijn tekeningen een prestigiueze prijs krijgt -- zonder dat men weet dat hij maar 12 is. Boek zit vol met tekeningen, kaarten en andersoortig gefrutsel in de kantlijn en het kost even om er in te komen, maar daarna lees je het ook in een adem uit. Het heeft op momenten wel wat weg van The Curious Incident, maar met minder nadruk op de afwijking van de hoofdpersoon, en ook wel wat minder realistisch.

heel koppig "gelijk heeft"

Dat voert hij echt ver door: hij wordt nog steeds zeer kribbig als de woorden 'Rode Khmer' over wie hij begin jaren zeventig iets te enthousiast was vallen. Dan gaat hij zich zo uitdrukken:

"I mean the great act of genocide in the modern period is Pol Pot, 1975 through 1978 - that atrocity - I think it would be hard to find any example of a comparable outrage and outpouring of fury and so on and so forth."

Maar goed, mijn probleem met dit soort Grote Denkers is toch dat waar zij ingewikkelde sociologische en maatschappelijke waarnemen, mijn life science oog toch vooral denkt: "De strijd op de apenrots."

Ursula Le Guin - Four Ways To Forgiveness
Vier los met elkaar verbonden verhalen uit de jaren negentig die, voor de liefhebber, in het Ekumen universum afspelen. Misschien net niet het niveau wat haar klassieke romans (Left Hand of Darkness, etc) maar wel wat grimmiger en zoals altijd erg goed. En hoogstwaarschijnlijk een van de lelijkste voorkanten van een boek die ik ken:

http://ecx.images-amazon.com/images/I/51PW3R2MZ5L._SS500_.jpg

En na jaren sf lezen wil dat toch wel wat zeggen. ;)

Meer Meer Minder: Amerikanen over hun grote crisis - Freek Staps
NRC-correspondent Freek Staps reisde de hele VS door voor verhalen van slachtoffers van de crisis, en bundelde zijn verhalen tot een boekje. Dat leest een beetje als een verzameling losse verhalen die je gewoon in willekeurige volgorde kunt lezen en ook doublures bevatten, zoals het wel heel vaak noemen van de oorzaken van de crisis. Gedegen verslaggeving maar het analysegedeelte, waarin met bijv. Alan Greenspan wordt gepraat over oorzaken en gevolgen van de crisis, valt een beetje tegen. Daar had meer in gezeten.

Naar aanleiding van een goed stuk van Aart Brouwer in de kerstgroene eindelijk maar eens Black Mass - apocalyptic religion and the end of Utopia van John Gray opgepakt. Hoogst leesbaar, en niet eens zozeer cynisch. "Modern politics is a chapter in the history of religion", zo bulldozert Gray zichzelf naar binnen. Om vervolgens een schitterend essay te ganzeveren waarin sovjet communisme, nazisme, liberalisme, neoconservatisme en de radicale islam over 'verlichtings dna' (zo noem ik het maar even, niet Gray's woord) blijken te beschikken: een dwingende geschiedfilosofie (i.e.: een duidelijk te identificeren patroon in de wereldgeschiedenis, vooruitwijzend naar een vast te stellen toekomst) en vervolgens het verheerlijken van 'achievable utopia', zichtbaar voor een elite, en te bereiken met geweld. Gray wijst op de supercomplexe natuur van de Verlichting: waarin zich nog allerlei religieus residu bevond, soms zelfs van voorchristelijke tijden.
Gray biedt al met al ontluisterende lectuur, ik ben er nog in bezig, maar nu al heel nieuwsgierig naar wat Gray voor alternatieven schetst. Want de neiging tot utopisch denken wordt bij hem wel erg oceanisch, alsof je jezelf daar simpelweg niet aan kunt onttrekken. 's Ochtends opstaan uit bed lijkt me namelijk ook al vrij utopisch gedacht.
Het leest wel als een vlijmscherpe analyse van heel veel pseudowetenschappelijke humbug, zoals de communistische heilsleer, maar evenzogoed het streven van Bush cs to bring democracy to the middle east. Politieke filosofie die zich laat lezen als het inhaleren van een flinke dosis berglucht. En boy wat trapt die Gray waar het pijn doet!

Tja, met Gray kun je, als je z'n punt hebt, gauw denken: jajaja, we hebben het door.

Maar het verlichtingsdenken is nog altijd vele malen luider, al is het maar het 'besluit' dat het maar 2° warmer mag worden. Zo nietszeggend en overmoedig tegelijk. :)

Waarmee ik maar wil zeggen, zonder te beweren dat een beetje verstandig met je omgeving omgaan slecht is, dat niemand zich het eskaton kan toeëigenen en die neiging is in de moderne beschaving minstens zo groot, zo niet groter, dan ooit, lijkt het.

nietszeggend en overmoedig: mooi gesteld inderdaad! misschien is het wel idioot hovaardig om te veronderstellen dat wij invloed kunnen uitoefenen op planeet aarde, for better or for worse, of in dit geval: for better after worse. maar toch: kunnen we het risico nemen (ons de luxe veroorloven) om ervanuit te gaan dat de aarde zichzelf wel zal redden ondanks menselijke actie ten goede?
en wat de hel is eskaton?
doorlezend in Gray valt me wel toch ook een zekere actualiteitsgebondenheid op. veel ranting against bush bijvoorbeeld. er is een zkv van AL Snijders waarin hij met evenzoveel overtuigingskracht onze aanwezigheid in Afghanistan dodelijk ironiseert. en dat zonder de westerse filosofiegeschiedenis van de afgelopen vierhonderd jaar erbij te betrekken.

Martin Bril - De Kleine Keizer: Verslag van een Passie
Niks dan goeds over de doden, etc maar ik sloeg de stukjes van Bril altijd over in de krant. Kreeg dit echter van de Sint en was toch wel geïntrigeerd, wist helemaal niet dat hij wat had met Napoleon. Leuk boek over Napoleon-fanatisme met van die geinige weetjes en zo. Maar wat me verbaasde: af en toe zo middelmatig geschreven, al maakt het enthousiasme veel goed. Een soort introductie die uitnodigt tot verder lezen.

Roberto Bolaño - The Skating Rink
Een soort Reservoir Dogs in boekvorm. Om de vier pagina's wisselt Bolaño van vertelperspectief. De karakters hebben allemaal iets met elkaar te maken, maar wat precies? Een verhaal over politieke overmoed, de zelfkant van de samenleving en de illusies van een mooi meisje met sporttalent. Typisch is dat Bolaño het wisseldende perspectief ook toepaste in 'The Savage Detectives', maar zonder zo duidelijk naar een plot toe te schrijven als hier. Een echte literaire thriller.

Gerri Eickhof - Met de tram door Amsterdam
NOS-correspodent Eickhof beschrijft elke tramlijn van begin tot eind, wat al met al toch een heel mooie samenvatting geeft van het publiek dat met deze lijnen reist, naast uiteraard de architectuur en geschiedenis van de stad als geheel. Fijn zijn ook de commentaren van de conducteurs en trambestuurders op de verschillende haltes, afgeluisterde telefoongesprekken en persoonlijke noten van Eickhof.