Filmforum

Voor de rest is die Hopkins weer zo'n acteur die vooral zichzelf speelt en daar veel lof voor ontvangt, terwijl acteren toch juist zou moeten gaan over het spelen van anderen en dus vergeten dat het Hopkins is. Zie ook Malkovich, Spacey, Nicholson en zo nog een paar.

Tja, ik heb ik daar niet zo'n moeite mee.
Harvey Keitel, Al Pacino, Clint Eastwood en Morgan Freeman spelen ook altijd zichzelf.

Het heeft meer te maken of je iemand geloofwaardig vindt in zijn rol en waarschijnlijk nog meer of je iemands kop en fysiek een hele film lang trekt.
Ik heb wat dat betreft moeite met Brad Pitt, al is ie als zigeuner in die film van Guy Ritchie wel erg goed.

Olaf's kritiek op Hopkins is vooral het Britse, stijve toneelmatige.
Patrick Steward (Captian Picard van Startrek) zal hij ook wel niet kunnen pruimen.
Jeromy Irons wel en dat heeft in dit geval waarschijnlijk niets te maken met een beter en geloofwaardiger acteren, maar alleen omdat hij de persoon Irons beter kan verdragen dan Hopkins.

Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (Stoppard, 1990). Curieuze film van de schrijver van Shakespeare in love. Wederom staat Shakespeare centraal, te weten Hamlet. Maar de film gaat voor over Rosencrantz & Guildenstern, twee minor characters uit het stuk, gespeeld door Tim Roth en Gary Oldman, die de opdracht krijgen uit te vissen wat er toch met Hamlet aan de hand is. Hij doet zo raar de laatste tijd. Roth en Oldman lopen echter voornamelijk verdwaasd rond, zonder werkelijk te weten wat ze nou met de situatie aan moeten. Nogal Waiting for Godot-achtig. Ondertussen krijgt het kasteel bezoek van een reizend toneelgezelschap, aangevoerd door een zeer enerverend acterende Richard Dreyfuss, waarna werkelijkheid en fictie een beetje door elkaar gaan lopen. Moeilijk na te vertellen dit. Curieus en vermakelijk.

Summer Palace (Lou Ye, 2006). Ik ken twee films van Lou Ye. Het geweldige Suzhou River, dat handelt over een obsessieve liefde en de langdradige en nogal anonieme politieke thriller Purple Butterfly. Summer Palace is de perfecte combinatie van deze twee. Yu Hong en Zhou Wei beginnen tegen de achtergrond van de studentenprotesten van eind jaren tachtig een turbulente relatie die tragisch uiteenvalt zo gauw het leger zijn eerste schoten lost. Yu Hong gaat terug naar haar geboorteplaats, Zhou Wei wijkt uit naar Duitsland. Het tweede deel van de film moet de vraag beantwoorden of ze elkaar nog zullen zien. De eerste drie kwartier zijn enerverend en met veel vitaliteit geschoten, en de tragiek van het tweetal wordt invoelbaar gemaakt zonder al te expliciet te worden. Daarna gaat het mis. We krijgen te zien hoe het tweetal afzonderlijk van elkaar probeert iets van hun leven te maken, waarbij vooral het emotieloze bestaan van Yu Hong wordt uitgelicht. Dit gedeelte is bepaald langdradig en wél uitleggerig: de dagboeken-voice-over van Yu Hong komt akelig dicht in de buurt van het vrouwengekeutel in La double vie de Veronique. De politieke lading van de film, die de film nogal wat pers heeft opgeleverd, is onterecht. De studentenprotesten zijn slechts achtergrond en de protagonisten zijn meer bezig met het onderzoeken van elkaar lichaam dan van de daden van het politieke regime. (Dat een protest-mars in Duitsland wél plaats kan vinden met vredelievend toekijkende politie lijkt niet meer dan een lauw statement over de hoofden van de protagonisten heen.) De laatste twintig minuten zijn erg sterk, sober en met weinig tekst. De impact van dit stuk had zoveel groter kunnen zijn. Jammer.

Tja, ik heb ik daar niet zo'n moeite mee.

Ik ook niet. Sommige acteurs kunnen nu eenmaal maar één of twee dingen, maar daar zijn ze wel heel goed in.

Powaqqatsi
tsja moest wel tegenvallen. Koyaanisqatsi vond ik jaren terug zo verpletterend. (Misschien toch al wat overdreven, dat enthousiasme) Maar goed dit is een soort door Unicef gefinancieerde film over de 3de wereld. Doet me veel minder (arrogant..) dan de melancholie van de Westerse stad. De muziek is ook dramatisch, cheesy.. Glass-onwaardig. Ok, ok er zijn wel wat momenten.. Vooral de snellere momenten opvallend genoeg met gedans en landbouwrituelen..

Slacker
Woah!? Dazed and Confused met twintigers zonder plot.. Met als overkoepelende thema obsessies.. En hoe mensen daarover doorratelen zonder dat iemand echt luistert. Linklater zelf over parallele dimensies, een man met een Cary Grant-accent die "keep it under your hat" allerlei topsecrets over de ruimtevaart verklapt aan willekeurige passanten en dan natuurlijk het meisje (dacht eerst dat het een jongen van 11 was) die Madonna's (pap smear (wat is dat eigenlijk in 't Nederlands?) probeert te verkopen. (En daarvoor ook al een leuke anekdote heeft over een oude man met geweer op de snelweg: "he offed himself!")
Na een uur wordt het wel wat vermoeiend allemaal. (Nog een half uur te gaan dan)

Le Charme Discret De La Bourgeoisie
Huh? hmmm.. Nooit gedacht dat Bunuel ook in kleur werkte. (Waarom eigenlijk niet..) Dacht eigenlijk dat de film een soort theater piece zou worden in dat restaurant wat om begrijpelijke redenen gesloten is. Maar de film gaat (helaas?) door en begint aan wat Bergmaniaanse dromen met priesters enzo. (Of wacht dat was geen droom..) Verwarring alom. :)
(films over upper-class hoeven van mij eigenlijk niet, maar wel leuk om Fernando Rey eens te zien, haalde meteen de beste Bauer-plaat uit de mottenballen)

Klute
Donald Sutherland (lijkt op een oom van me) is op zijn eigen loser-achtige manier ook een King of Cool.. Film had wel met meer recht "Bree" mogen heten. Bree (Jane Fonda) is een callgirl die hoogtwaarschijnlijk op een hitlist van een freak staat. Ik zat een beetje te pitten want volgens mij verraadt de film al snel de dader. Hmm waar gaat de film dan wel over.. Er is een toenadering tussen private detective Klute die de zaak onderzoekt en Bree.. En er is toch ook nog wat thriller-achtige spanning met aan het slot 1 schrikmoment. Toch typisch dat de film niet van het modden-poppen-atelier gebruik maakt voor wat actie. (Zoals in die ene film van Kubrick)
Het is meer psychologisch gegoochel met ouderwetse cassettebandjes (bandrecorders?) a la The Conversation.

*modepoppen* (net als Jane zelf eigenlijk ahaaa)

Viridiana (Bunuel, 1961). Non die op het punt staat de heilige eed at te leggen bezoekt oom die haar bezoedelt en vervolgens zelfmoord pleegt. Het kasteel wordt deels aan haar nagelaten, deels aan zijn zoon. Zij gebruikt de ruimte om de verschoppelingen der aarde onder te brengen. Bij de eerste de beste gelegenheid maken die misbruik van de situatie. Gitzwart deze film, en oh zo vrolijk en direct gebracht dat het wat tijd kost voordat je je realiseert dat de zwervers inderdaad niet de lieverds van de film zijn. Bunuel provoceert en doet in zijn zwartgalligheid denken aan W.F. Hermans. De mens valt niet te redden, en al helemaal niet te verbeteren. Film met bravoure, maar wel wat gekunsteld toch. Had ik bij Los Olvidados geen last van.

Time of the gypsies (Kusturica, 1989). Deze zag ik 3e of 4e klas van de middelbare school eens. Was nieuwsgierig hoe die nu zou zijn.Geen zin om er over uit te wijden. Helemaal goed dit, prachtfilm…

@Martijn B: van Mario Bava bevalt Black Sunday mij het meest. Het stemmige zwart-wit doet denken aan klassieke Universal-horror. Voor het betere Mexicaanse jatwerk kun je terecht bij The Witch's Mirror a.k.a. El espejo de la bruja (1960) of The Curse of the Crying Woman a.k.a. La Maldición de La Llorona (1961).

@Olaf: Summer Palace hoop ik binnenkort bij ons locale filmhuis te zien. Suzhou River was een prettige kennismaking met regisseur Lou Ye. Ik zag deze film een tweede keer als onderdeel van een openluchtvoorstelling in Rotterdam. Zelfs met rondfietsende hangjongeren en verkeersrumoer bleef de film overeind.

@Ludo: Slacker – Austin underground in optima forma. Die dame met Madonna’s pap smear (=uitstrijkje) was indertijd de drumster van Butthole Surfers. De band Ed Hall speelt tegen het slot van de film voor een lege zaal, maar dat schijnt in werkelijkheid lokaal een hele populaire band geweest te zijn.

Zelf ga ik de komende tijd Jean Renoir eens nader onder de loep nemen, aangezien ik van deze man nog te weinig heb gezien heb (Toni, La Grande Illusion, La Règle du Jeu, The River) – te beginnen bij het begin: La Fille de l'Eau (1925) over een jonge vrouw die na het overlijden van haar vader de weg dreigt kwijt te raken in het Franse boerenlandschap. Allemaal op locatie geschoten. De hallucinerende droomsequentie is behoorlijk surrealistisch en de scènes op de vrachtboot doen heel erg denken aan de latere klassieker L'Atalante van de vroeg overleden Jean Vigo (1934).

Ondertussen heb ik mijn Pathépas afgelopen weekend ingezet voor o.a. 1408 – zie hier.

L'Atalante staat op mijn lijstje ja. Zeg, kon jij iets met La Grande Illusion? Ik vond het niet meer dan een langdradig uitgevoerde academische grap, eerlijk gezegd. La regle du jeu, daarentegen, vond ik geweldig. In het kader van onlangs overleden: Vanavond L'avventura weer eens proberen (als Berlin Alexanderplatz nog niet binnen is).

La Grande Illusion was niet echt een geval van op het puntje van de stoel zitten. Langdradig of academisch vond ik de film ook niet, maar ik zou 'm moeten terugzien om te ontdekken waarom het hier een meesterwerk betreft. Het neo-realisme in Toni sprak me wel direct aan.

Ex drummer (Mortier, 2007) Gevierde schrijver gaat drummen bij een viespeukerig onderklassebandje als soort sociaal experiment. De band gaat repeteren voor een bandjeswedstrijd en tijdens dit proces zien we een grote hoop viezigheid langs ons heentrekken, op weg naar het einde. De schrijver maakt deel uit van de misère, stookt het lekker op, gaat terug naar zijn appartement, heeft seks met zijn vriendin in het enige schone bed in de film, en doet schriftelijk verslag van zijn belevenissen. Ja en nee. Ja, ik heb een aantal keren moeten schaterlachen. Vanwege de bij vlagen bijzonder geestige dialogen tussen de bandleden. Maar nee, ik vond dit geen goede film. Wel een film met lef. Geloofwaardigheid is niet wat deze film nastreeft. Ex drummer gaat totaal over de kop, waardoor de thematische overeenkomsten met Bukowski nooit inhoudelijk worden. De combinatie van overdrijving gekoppeld aan de centraal gestelde relatie tussen auteur en maakbare werkelijkheid doet eigenlijk vooral denken aan Brett Easton Ellis. Maar hoe gek en vergezocht Easton Ellis het ook kan maken, hij blijft over het algemeen intrigeren omdat het pregnante gevoel dat hij iets te pakken heeft, iets te zeggen heeft over “nu” nooit afwezig is. Dat gevoel weet Brusselmans (of Mortiers visie daarop) bij mij hier totaal niet op te roepen. Waardoor Ex drummer een hoop stront blijft zonder magie.

Een sprankje magie van het cinematografische soort vind ik de achterstevoren geschoten titelsequentie en het huis van een van de bandleden dat ondersteboven staat. Daarna is het over met de sprankelende beeldtaal. De grauwe kleuren passen bij het verhaal, maar ik had gehoopt dat de regisseur ons op zijn minst nog eenmaal visueel zou verrassen. De grappige dialogen had ik al gelezen in het boek van Brusselmans, dus mijn sporadische lach tijdens de film was een tweedehands lach.

L’avventura (Antonioni, 1960). Ik heb niets met kubisme. Ik heb begrip voor de plaats die deze stroming inneemt in de schilderkunst, ik kan hem rationeel begrijpen als overtreffende trap van het impressionisme, ik kan waardering opbrengen voor de moed die nodig was voor het nemen van die stap en ik kan zien hoe belangrijke deze is geweest. Maar een kubistisch schilderij vind ik door de bank genomen saai en het bekijken ervan is voor mij een kunst-historische exercitie, geen gevoelsmatige. L’avventura is een revolutionaire film. Het gaat over een vakantie-tripje naar een eiland, waarbij een vrouw verdwijnt en niet meer gevonden wordt. Vriend van vrouw wordt verliefd op iemand anders van het gezelschap en de pogingen om de zoek geraakte vrouw te vinden worden al snel nauwelijks meer serieus te nemen. Verhaal-technisch wordt dus gebroken met een grote traditie: er wordt niets opgelost. De film gaat over verveling van een groep welgestelden en de werkelijke zoektocht is naar vertier en het stillen van de emotionele leegte. Net als bij La grande Illusion van Renoir vind ik het idee echter interessanter dan de film zelf (ziehier het raakvlak met kubisme). Maar toegegeven, er zijn ontegenzeggelijke kwaliteiten. De film is prachtig geschoten, er wordt lekker Italiaans in geacteerd en ik heb me niet zitten vervelen. Er zijn een paar fraaie details die het thema onderstrepen en de vrouwen mogen er ook nog zijn (al zal ik de enige zijn die een overeenkomst ziet tussen Monica Vitti en Ian Thorpe). Maar als film over emotionele leegte vind ik L’avventura wellicht een historisch ijkpunt, maar verder niet noemenswaardig scherp – laat staan dodelijk - want nogal gedateerd.

is die Ian Thorpe eigenlijk al uit de kast? Zou toch wel goed zijn voor de homo-emancipatie om zo'n topzwemmer (eh ex-) in de gelederen te hebben. ;)

ondertussen..

Knocked Up
zag achteraf dat dit een film is van de makers van 40 year old Virgin.. tsja dat zegt al heel wat. Hoe dit soort werk (ook al is het tijdelijk) in de IMDB lijst terechtkwam is me een raadsel, want het is een uiterst gammele komedie. (Al is ie wel redelijk fel met onaardige mensen, al is dat ook niet per se een pluspunt)
Maar goed het gaat al mis bij de premisse.. Een bloedmooie dame werkt bij een tv-station wordt gepromoveerd tot presentratrice, viert dit met veel drank en belandt in bed met een slacker.. En raakt zwanger. WAAROM is ze niet aan de pil!? Ze heeft nooit seks zegt ze.. (yeah right) WAAROM laat ze de baby niet aborteren!? Ook onduidelijk en vreemd want ondertussen verbergt ze op haar werk d'r zwangerschap. Ze heeft natuurlijk niets met deze slacker maar ze gaan het toch samen proberen. (Kan ook alleen in een filmwereld) Komen natuurlijk dichter bij elkaar.. en dan denkt de film woeps we moeten wat spanning suggereren.. Dus krijgen ze ruzie (waarom ben ik alweer vergeten) En nou ja hoe het eindigt kan u raden.
de bijrollen zijn wel aardig met de stonede slacker-vrienden en Paul Rudd als onvolwassen echtgenoot van de zus van de zwangere in kwestie.

Le Samourai
Hey Ghost Dog?! Had ik vast wel ergens kunnen lezen dat Ghost Dog een eerbetoon aan deze film was. (En die 'm ook overtreft) Waar in Ghost Dog we eerst de tijd krijgen om te accepteren dat die huurmoordenaar inderdaad een genie is in zijn vak, wordt de samourai hier meteen gearresteerd. Kluns! Maar goed de film draait om sfeer, zou er een Oscar voor de art direction geweest. Grijze kamers, lange schaduwen, koele jazzclubs. Zeer fraai. (Kubistisch? ;) )
De eerste 50 minuten vlogen om, daarna komt er een niet al te spannende achtervolging (ook omdat de samourai natuurlijk ijzig koel blijft..)
Maar zijn manier van auto's stelen is nog leuker :) (Hij draait alleen geen muziek)

Anything Else
Krap zesje. Jason Biggs.. tsja.. En Christina Ricci is ook behoorlijk irritant, ligt ook aan d'r vervelende personage. Woody zelf is wel redelijk op dreef als immer Nazi-vrezende survival-kit voorbereidende leraar annex comedy-schrijver die zijn collega Biggs een beetje bijstaat. Film heeft wat teveel pretenties met eindeloze voice-overs in de camera.. Had maar gewoon een komedie om te lachen moeten zijn.

Antonioni heeft gewoon daarna betere films gemaakt (La Notte vooral). Ook wel een brutale titel bedenk ik net, het avontuur. :)

In zekere zin heb ik gisteren in de bioscoop het vervolg op L'avventura gezien: Zidane. Warhol had het niet beter kunnen uitwerken, volg Zizou 90 minuten tijdens een wedstrijd. Einde film. Vreemd genoeg een spannendere film dan welke thriller met 80 plotwendingen ook. Wat een bizarre eenzaamheid, wat een vreemdsoortige concentratie/verveling, gebrek aan vreugde. Al is Zidane ook wel de enige voetballer die intrigerend genoeg is voor zo'n portret met die schaduwblik, dat potsierlijke lichaam en dat haar. Denk dat Heitinga minder effect zou sorteren.

De soundtrack van Mogwai was ik minder over te spreken (alleen was dat de Kevin Shields op de aftiteling als iets van 'noise consultant'? :)

ik vind het heel typisch dat Zidane in die wedstrijd (SPOILER) een rode kaart krijgt.. Doet ie dat nou expres? Ik bedoel een rode kaart in zijn laatste wedstrijd waarvoor de man tot het eind der tijde bekend zal zijn. En dan ook nog eentje in deze. (voor de dramatische lijn is het geweldig en dat WEET ie gewoon denk ik)

Mmm, ik kon ook niet aan de gedachte ontsnappen, ook omdat hij de hele wedstrijd zo weinig emotie toont (er wordt gescoord dankzij een briljante actie van hem en vervolgens loopt hij heel droog naar de eigen helft.) Maar het zit niet in zijn karakter om voor de show een rode kaart te pakken denk ik. Mijn vermoeden is dat ze meerdere wedstrijden hebben gefilmd en toen de gaafste (qua opbouw) er uit hebben gepikt.

Kunnen we dan over een jaar of 10 een final limited edition director's edition boxset met álle gefilmde wedstrijden verwachten?

hihi net als de 100 cuts van Blade Runner. Dekkard een replicant het antwoord schijnt snel te komen.
(Terwijl dat natuurlijk een vraag is die geen antwoord behoeft, dat moet die regisseur toch ook snappen)

Maar Scott heeft zich allang uitgesproken voor de Deckard is een replicant interpretatie. Was zo gepiept met wat toevoegingen in de 92 Director's Cut, hoop niet dat hij het nog meer gaat uitspellen. :(

Maar Ludo, jij vindt Zidane daar wel toe in staat? Hij werd op het laatst, tijdens het WK wel erg ingehouden cool, met van die vrolijke knipogen terwijl hij in lange shots het veld verliet en die brutale penalty in de finale.

nah ik ben liever naief en de man blijft natuurlijk een heetgebakerde Berberse herder (of whatever zoiets)

maar in die finale was hij duidelijk niet gefocust genoeg, te uitgelaten zeg maar. (wie weet door de zenuwen)

Höstsonaten (Bergman, 1978). Moeder en dochter, Ingrid Bergman en Liv Ullman respectievelijk, ontmoeten elkaar na 7 jaar. Moeder is gevierd concertpianiste, dochter is vrouw van een dominee die zich tevens ontfermd heeft over haar zus die lijdt aan een (spier?)ziekte die communicatie nogal bemoeilijkt. Moeder heeft dochters nogal verwaarloosd en dat zal moeder weten. In alle opzichten beter dan Persona wat mij betreft, want volgroeider, tijdlozer en echter. Een groot talent van Bergman is dat hij binnen de kortste keren een onderhuidse spanning van jewelste neer weet te zetten. We zitten een half uur in de film en de psychologische spanning is al om te snijden. Dan: Dochter speelt een stukje piano voor moeder en moeders gezicht verraadt een wirwar van emoties, variërend van ‘het moeten leven met middelmaat’ tot zelfhaat. Dan doet moeder het voor en de dochter kijkt toe met een blik waarin haat en medelijden met elkaar wedijveren. Dit is Bergman op zijn sterkst. Alles is projectie van de kijker, die dat allemaal kan doen op basis van een half uurtje film, en die dan terdege beseft dat “we’re in for a bumpy night”. Het wordt een nacht van de waarheid. Hier en daar gaat dat wat over de top. Ullman moet een paar hevig geëmotioneerde scenes spelen die er erg geacteerd uitzien en waarbij de traan maar niet uit de ooghoek wil rollen. En de vervolgens kalm uitgesproken tekst “People like you are a menace. You should be locked away” (en dan in het Zweeds) is in feite de ultieme arthouse-versie van “Hasta la vista, baby”. Ook al overspeelt Bergman hier en daar zijn hand, en is het allemaal wel erg treurig natuurlijk, er is een oprechte poging de emotionele diepte in te duiken, en Bergman heeft het script waarmee dat overtuigend lukt. En Ingrid Bergman, ja die speelt de sterren van de hemel.

die bril van Liv! aargh. :D Persona is wel wat mysterieuzer, maar dit is wel een soort Von Trier-achtige pijnlijke echtheid, ja.

want volgroeider, tijdlozer en echter.

Maar, maar...dit zijn geen aanbevelingen. :) (blijkt dan ook wel uit de beschrijving van de film ;)

Iemand (Vido bijvoorbeeld) trouwens al dit gezien? Klinkt ongeveer als de cultfilm. :)

Net erg gelachen om de folkumentary A Mighty Wind.

>>>want volgroeider, tijdlozer en echter.

>>Maar, maar...dit zijn geen aanbevelingen. :)

Niet voor iedereen nee, want anderen hebben meer met onvolgroeide en gedateerde gekunsteldheid :-) Nou zo erg vond ik Persona bij lange na niet hoor... Overigens hebben alle Bergmans wel een opvallende gekunsteldheid. Als Ingrid Bergman in Höstsonaten niet de gewoonte had gehad hardop te praten, dan zaten we de halve film naar een rondlopend persoon te kijken.

anderen hebben meer met onvolgroeide en gedateerde gekunsteldheid

correct! :) Ik vind dat in muziek ook nooit een probleem. Marienbad, Weekend, Persona, Zabriskie Point zijn allemaal heel erg jaren 60 en gekunsteld...en dat zijn belangrijke redenen waarom ik die films zo prettig vind.

nou breek ik mijn hoofd over een voorbeeld van een tijdloze film en kom niet verder dan Blade Runner, maar die is dan ook nooit af. ;)

Tijdloos??? You must be joking. Die film wordt eighties-er en previous millennium-er as the clock ticks... Kijk, als ze die fretloze bas uit de soundtrack kicken, dat zou al een slok op een borrel schelen.

tijdloze films zullen wel niet bestaan. :)

Secretary
Waarom is Maggie Gyllenhaal geen superster? :( Misschien iets te laat doorgebroken en dit soort rollen moet ze dan eigenlijk ook niet spelen. Ze is hier een secretaresse (ja echt?) die net uit een psychiatrische inrichting is losgelaten. (Want ze is een auto-mutilator) De baas heeft daar echter een oplossing voor als fan van SM. Langzaam ontwikkelende de 2 een curieuze relatie totdat Maggie dagelijks gespankt wordt enzo. Zij vindt t fijn, maar de baas begint zich te schamen. Maar uiteindelijk weet ze zijn liefde toch te winnen door een laatste grote beproeving. (een van de minder geslaagde grappen in de film, met media die van haar "performance act" verslag doen)
Film is bittersweet en best grappig, maar maakt aan het end een belangrijke fout. Waar de film zeer erotisch is zonder dat er veel te zien is, gebeurt dat aan het slot toch, terwijl het thematisch gezien (beetje de kijker teasen) veel beter was om dat achterwege te laten.

Breaking the Waves
Heb ik een hart van steen? Ik voelde in elk geval weinig kriebelen.. Hoe Bess zichzelf ook ten gronde richt. De hoofdstuk-indeling is ook vrij weird/ontregelend. (expres natuurlijk) Einde wel zeer fraai, alhoewel 1 shot teveel, geen idee waarom de bron van het geluid nog gevisualiseerd moest worden.
(Roef Ragas trouwens niet gezien)

Andrey Rubylev
Hier had ik eigenlijk een heel dik boek vol aanwijzingen/kijktips bij nodig. Oftewel, begreep er geen bal van. Kon de kop van Rubylev niet eens onthouden, eerst kwam hij amper in het verhaal voor, dan even wel.. dan weer niet. (Oh de man is een iconenschilder in deze Tarkovsky film) Veel gefilosofeer over bijbelteksten die ik niet ken enzo. Je voelt je wel intellectueel als je dit kijkt.
(alleen duurt het 3.5 uur!)
laatste uur wel prima, Andrey is terug in het klooster met een doofstom meisje en hij lijdt.. En daarna (in een zoveelste zijsprong) gaat een jongen een klok maken, wat eerlijk gezegd het meest fascinerend was aan de hele film. Hoe dat gaat bedoel ik. Als een soort Klokhuis. (eh het tv-programma)

Death in Venice
Licht teleurstellend. Eigenlijk al vanaf seconde 1. Want daar al komt Visconti aanzetten met die ene bekende "movement" uit Mahler's 5e symfonie. Ik dacht dat we die te horen kregen op het moment supreme. Neen, OVERAL. aargh, hij helpt 't stukje wel een beetje om zeep zo. Eerste Dirk Bogarde-film die ik zag. Hij zet een goofy Mahler neer die als een tortel-duifje achter Tadzio aanhuppelt. 2 uur lang. Beetje irritant. Wel mooie plaatjes en als het einde nadert werd ik als nog wel een beetje geraakt. Mahler met geverfd haar dat uitloopt over zijn wit geschminkte (waarom?) gezicht.

Ja leuke film, Secretary! Death in Venice vind ik zelf geweldig. Het is een nogal sentimentele film, maar het is ook een vreselijk sentimentele man natuurlijk, dus dat klopt wel voor mijn gevoel. Alles in dienst van schoonheid en ja, dat roept ontegenzeggelijk een leegheid op. Von Trier, ja ik moet er nog 1 van hem geloof ik, die met Kidman. Breaking the waves vond ik nog wel gaan hoor, Dancer in the dark vind ik een goedkope draak, luxe uitgevoerd.

Kijk, als ze die fretloze bas uit de soundtrack kicken, dat zou al een slok op een borrel schelen.

Dat zou heel erg zijn, maar ik kan me geen fretloze bas herinneren...je bedoelt waarschijnlijk die sax-solo, vreemd genoeg kan je het daarmee direct dateren naar de jaren 80. Als Scott die er nou eens uit zou director cutten.

Tsja Death In Venice, vond ik de eerste keer fabelachtig. Als ik er nu aan terugdenk twijfel ik of het allemaal wel zo gaaf is. Het einde is iig geweldig en die rare groep muzikanten ook trouwens.

(als je een andere Bogarde wilt zien, nee niet Winston, moet je natuurlijk de The Nightporter even kijken, al kakt die tegen het einde qua plot wat in.)

Dat zou heel erg zijn, maar ik kan me geen fretloze bas herinneren...je bedoelt waarschijnlijk die sax-solo, vreemd genoeg kan je het daarmee direct dateren naar de jaren 80. Als Scott die er nou eens uit zou director cutten.

dat zou heel prettig zijn, nieuwe filmmuziek. zou blade runner erg van opknappen (of ieder geval het herzien van de bestaande muziek). 2001 a space oddyssey zou er ook heel veel op vooruitgaan als die verschikkelijke wals eruit geknipt zou worden. vleugje dopplereffekt erin, en hup, de hele film is plots wel genietbaar. zouden ze wellicht met meer films moeten doen.

Mwaah, die wals is de hele grap natuurlijk. Voor de rest zit er toch allemaal vet coole Ligeti in?

De rest van de Blade Runner soundtrack vind ik vrij up-to-date hoor met al die bliepjes en synthwaaiers.

Dancer in the dark vind ik een goedkope draak, luxe uitgevoerd.

die raakte me veel sterker maar ik heb dan ook een ongelofelijke emotionele doodstraf-fetisj.

de soundtrack van Blade Runner is fantastisch ik heb op SLSK een onofficiele versie gevonden van die Vangelis-nummers met dialogen.. Geniaal. (al duurt het wel 2.5 uur ofzo) :D

The Nightporter: op de lijst.

Andrey Rubylev gaat vooral over de tijd waarin de schilder leefde. De schilder zelf is, net als de filmkijker, vooral een toeschouwer aan de zijlijn en een getuige van oorlog, misère, verleiding en wat al niet meer. Het hoofdstuk over de jonge klokkenmaker is inderdaad een geweldige apotheose en voor Rubylev het moment dat hij weer vertrouwen in de mens krijgt, zijn geloof herwint en eindelijk zijn meesterwerken kan schilderen.

Van Death In Venice was ik de eerste keer helemaal kapot, maar dat komt misschien omdat ik de film midden in de pubertijd zag. Een jaar of tien later maakte de film de tweede keer minder indruk. Laat ik het dit jaar nog ’s proberen. Van Dirk Bogarde kan ik je Victim (1961) aanraden, zijn definitieve breuk met het imago van meisjesidool dat de acteur met zich meezeulde vanwege zijn rol als dokter in een romantische komediefilmserie. Als je in een meer experimentele bui bent kun je Providence (1977) proberen. Een klassieke film met Bogarde die ik zelf nog steeds ‘moet doen’ is The Servant.

Dankzij de Unlimitedpas van Pathé o.a. Mr. Brooks gezien. Kevin Costner speelt eindelijk weer eens geen heldenrol. Brooks is overdag een brave vader en succesvol en gevierd ondernemer. ’s Nachts is hij een schizofrene moordenaar, opgejut door een stem in zijn hoofd (gespeeld door William Hurt). De man die getuige is van een van de moorden geeft Brooks niet aan, maar chanteert hem om getuige te mogen zijn van zijn volgende moorden. Die deal wil maar niet geloofwaardig worden, wat mede te maken heeft met de weinig indrukwekkende vertolking van de mij verder onbekende acteur Dane Cook. Toch is dat de kapstok waar het hele verhaal aan is opgehangen.

Een eersteklas zeperd is Wedding Daze. De film kreeg vier van de vijf sterren in Het Parool, vandaar dat ik me ertoe liet verleiden. Het verhaal hangt van voorspelbare flauwiteiten en futiele pogingen tot shockeren aan elkaar, en Jason Biggs heeft gewoonweg geen funny bones. Wat een ongein. Het is overigens een van de drie films momenteel in de bios waarin actrice Isla Fisher een belangrijke rol speelt (de andere twee zijn The Lookout en Hot Rod). Je zou bijna denken dat een nieuw filmtalent zich aan het firmament heeft aangediend. <boratmode>Not!</boratmode>

Van een serieuzere orde: La Marea. Vrouw probeert aan verlaten strand haar rouwproces te verwerken. Verwacht zeker geen Sous Le Sable deel 2. Regisseur Diego Martínez Vignatti is er eentje van het kunstzinnige ernstige soort en dus zwijgt actrice Eugenia Ramírez Miori in alle mogelijke toonsoorten terwijl ze in lange takes zwoegend ploegt over zand en woeste duinen. Je kunt zien dat Vignatti achter de camera stond tijdens Japón van Carlos Reygadas. Het is allemaal net een fractie te bewust artistiek waardoor de afstand tussen kijker en de lijdende vrouw groot blijft. De regisseur durft met droge ogen Mahlers 5e symfonie onder een langgerekt shot van de branding te zetten. Het moment waarop de vrouw tijdens een droomsequentie tegen een poema aanloopt is dan weer wel kippenvel.

La marea, ik was daar al een beetje bang voor... Bovenden: Elke relatie met Reygadas dient opgevat te worden als een teken aan de wand. Vido's beschrijving suggereert dezelfde onzin.

Zal vanavond kijkverslagjes posten van "Woman in the Dunes" en "La notte".

Ik heb er een paar goede avonden op zitten...

Woman in the dunes (Hiroshi Teshigahara, 1964). Hoogst originele film over een bioloog die de nacht moet doorbrengen ergens aan zee en door de dorpelingen bij een vrouw in een hutje wordt gezet dat gelegen is in een diepe kuil. Al snel heeft de man door gevangen gezet te zijn en samen met de vrouw moet hij scheppen voor zijn leven, want het huisje dreigt continu bedolven te worden onder het zand. De rantsoenering door de dorpelingen is niet vorstelijk. Je moet een beetje met de premissen meegaan, maar dan heb je een rake parabel over het leven: de bioloog die de stad met al zijn bureaucratie ontvlucht maar in een vergelijkbare situatie terecht komt. Het leven, je moet er gewoon wat van maken, zelfs als je in een kuil zit. De film is werkelijk prachtig en heel sensueel geschoten, met veel close-ups van zand op lichaam, zand dat de berg afglijdt, zand hier en zand daar. Ik besef dat deze beschrijving niet iedereen over de streep zal trekken, maar dit is echt een aanrader.

La notte (Antonioni, 1961). Omar vond hem beter dan L’avventura en ik moet hem gelijk geven, want ik heb hier aanzienlijk meer van genoten. Wederom een film over verveling en pogingen tot zingeving, maar om dat over te brengen hoeft de plot nog niet minimaal en landerig te zijn. Er gebeurt in deze film gewoon wat meer dan in zijn fameuze voorganger (al is alles relatief), maar de grotere toegankelijkheid gaat niet ten koste van de wederom bijtende toon. Marcello Mastrioanni en Jeanne Moreau zijn het op elkaar uitgekeken koppel. Na een ziekenhuisbezoek aan een weldra te overlijden vriend krijgt vooral zij het op haar heupen, maar het valt niet mee om de actie te vinden. De ‘actie’ wordt uiteindelijk gevonden op een feest van jetsetters, waar iedereen er maar het beste van probeert te maken. Daar beginnen de halfslachtige avontuurtjes, die zullen gaan bepalen of ons paar nat gaat of het droog houdt. Op driekwart van de film komt Monica Vitti erin. De hoofdrol spelend in L´avventura, maar hier is ze echt onweerstaanbaar. Haar rol als cynische mooie rijkeluisdochter die als geen ander het wezen van de situatie weet te verwoorden is haar op het lijf geschreven en is uiteindelijk memorabeler dan die van het worstelende sterrenduo. Ik vond dit een heerlijke lome film, waarbij je achteloos een fles rode wijn wegslobbert. Op naar L’écclise.

Away from her (Polley, 2007). Een Canadese film over een oud echtpaar, gespeeld door Gordon Pinsent en Julie Christie, waarvan zij in rap tempo seniel wordt. Inderdaad, mijn reaktie was ook gadver laat maar zitten. Maar de Amerikaanse kritieken zijn zodanig dat ik een poging waagde. En daar heb ik geen spijt van, want Away from her is een sterk, ouderwets liefdesdrama met een kloppend hart op de juiste plaats. En met een verrassend sterke rol van Christie. Je weet min of meer wat je gaat krijgen, en dat krijg je ook, maar het zijn die paar uitmuntend geschreven en geacteerde scenes die de film net dat zetje omhoog boven het Maaiveld der Zielige Familiefilms uit geeft.

De wandeling van Moreau!! :)

(op DVD gezien? Gehuurd? Regio 1 gekocht?)

(op DVD gezien? Gehuurd? Regio 1 gekocht?)

Emule.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley. Deze maand draait Away From Her tijdens het festival Film By The Sea en daarna pas vanaf 10 januari volgend jaar in de Nederlandse bios. Volgens mij heeft iedereen die nieuwsgierig is de film dan al legaal of illegaal thuis bekeken.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

Een verwoede poging om niet al te elitair te zijn en daardoor modern-elitair. Ik heb de keuze voor Flodder nog nergens gemotiveerd gezien. Het gaat om "belangrijke, gezichtsbepalende films". Wat is gezichtsbepalend eigenlijk? Iedereen KENT Flodder, is dat het? Of is Flodder gezichtsbepalend geweest omdat het zogenaamd heeft geleid tot een stroom publieksvriendelijke kutfilms? Als je mij sec het woord gezichtsbepalend voorlegt in de context van Nederlandse cinema, dan zeg ik toch eerder De Aanslag en Soldaat van Oranje.

Of Max Havelaar...

Gisteren weer genoten van L'uccello dalle piume di cristallo, van Dario Argento en een geweldige score van Ennio Morricone.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley.

haha...was jij niet degene met de Polley fixatie op dit forum?

Canon, is bij voorbaat al kut. Al die postmoderne onzekerheid is de mensch maar naar het hoofd gestegen, als we daar nou genoeg lijstjes tegen aangooien kunnen we rustig onze correcte VK en NRC DVDboxen op alfabet zetten. Maar als ik in een canon zou geloven, dan is het iig terecht dat De Noordelingen er in staat, met gemak de meest rare, originele en wel Nederlandse film ooit.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley

allemaal tv-werk voor de rest dus? wow.

en over de Canon zeg ik maar niks. (eh ja net op een ander forum dan wel maar goed Nederlandse film zzzz)

Mooist die film Spetters er niet in, grinnik.

niks mooist. MOET.

Sokout (The Silence), wederom een prachtige film van Mohsen Makhmalbaf, poëtisch, schijnbaar simpel verhaal maar dat blinde jongetje heet niet voor niks Khorshid ('zon')... daar valt nog wel wat over verder te filosoferen.

En als ik ooit kinderen neem wil ik Perzische. :)

The man who shot liberty valance....ik heb ,m wel gezien en het is een film die je wel bijblijft, de laatste opmerking van de film zou een klassieker moeten zijn...maar ja...
Trouwens , als u hem ooit ziet:let ook even op de journalist in het stuk....een journalist die nu zo zou reageren als deze man zou direct ontslagen worden...

En heeft u het fraaie lied van Gene Pitney over deze film weleens gehoord? De film is beter.

Clerks
jaa.. leuk hoor :) en ik ben zo'n komedie-hatert. Dit is een zwart-wit low-budget ding (wat iedereen al kende behalve ik) vol wisecracks en gortdroge humor (of is dat hetzelfde) Vooral de clerk van de videotheek is hilarisch. Die jongen heeft zijn tekst gewoon zo goed als uit zijn kop geleerd dat hij 't nu alleen nog maar "deadpan" kan voordragen. Ook grappig dat hij in realiteit wat kreeg (zelfs trouwde geloof ik) met het meisje waarop zijn maat (het hoofdpersonage) een oogje op heeft.
Vervolgens vond ik deze film voor 3 euri in de .. Boekenvoordeel. :)

A Woman Under The Influence
oef. een zeer confronterende pijnlijke film. een overbezorgde neurotische moeder (Gena Rowlands, die ik niet herkende, maar die wel op Mabel Wisse Smit leek, en ze speelt ook een "Mabel") Hoe dan ook.. deze arme moeder kan nauwelijks voor haar kinderen zorgen en haar man Peter Falk weet ook niet hoe hij ermee om moet gaan. (En laat haar uiteindelijk maar opnemen in 't ziekenhuis) Ehm tsja, dan is er nog een dominante moeder en een zeer ongemakkelijk einde. (Bijna Lars von Trier-achtig) Jep, een bijna fysieke ervaring deze film.. Achteraf las ik dat er verklaringen zij die alle schuld voor de gekte van de vrouw bij haar echtgenoot leggen. Dat zag ik niet zo.. Ook is het misschien de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemand's neuroses te zoeken..

September
Ook hier een heel vervelende dominante moeder in deze kleine Woody-film. Begint vrij saai, maar toch wat verrassend weet Woody de spanning wel op te voeren. Een hoop mensen is bij elkaar in een zomerhuisje (eigenlijk een erg Maria Goos-achtige setting) en dan komt de shit er natuurlijk uit + allerlei relaties, of mensen die dat willen en worden afgewezen etc.