Filmforum

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

Het anime drieluik Memories, uit 1995 alweer, eindelijk gezien. Mwaah, mwaah, het ambacht straalt er van af maar de drie regisseurs hebben toch allemaal (veel) beter werk afgeleverd dan dit. Eigenlijk een studie naar science fiction narratief en daardoor voor wie in vergevorderd stadium zit een beetje saai (Morimoto gaat bijv. wel erg op de Solaris toer.) Stink Bomb vond ik het beste verhaal met een leuke draai aan het ontsnapte-virus genre.

De beste grap in Uzak: het moment waarop de gastheer zijn bezoeker uit de woonkamer probeert te krijgen door ’s avonds een video van Stalker op te zetten in de hoop dat de bezoeker uit pure verveling wel zal vertrekken. Als het bezoek eindelijk naar de logeerkamer gaat, kan de gastheer ongestoord Stalker verruilen voor een wat minder literair verantwoorde pornovideo. Tarkovski en humor – het kan dus blijkbaar toch.

De overige films van Ceylan zijn ook de moeite waard, maar verder kan ik me lastig herinneren of ik nog meer Turkse films ken. Volgens mij is naast het werk van Ceylan het bijzondere Yol (1982) de enige andere Turkse film die ik ooit gezien heb.

Underground van 't weekend weer eens gezien. Vooral het eerste uur is een geweldige adrenaline rush. Over the top Balkan drama die van het scherm af spat. Briljant voortgeduwd door Bregovic' soundtrack. Schiet altijd weer in de lach als het orkest door Marko aangespoord wordt om harder te spelen vooraleer hij zich in een knokpartij stort. Mooie wrange momenten ook. Ludo deze oorlogsfilm al gezien?

Er gebeuren zoveel dingen in de eerste helft van Underground dat sommige details je bijna ontgaan, zoals vlak na het bombardement op de dierentuin. Terwijl de wilde dieren losgebroken door de stad banjeren, maakt Blacky (Lazar Ristovski) zich klaar voor de strijd door o.a. een toevallig langslopende zwarte kat te gebruiken om zijn laarzen mee te poetsen. Black Cat, White Cat was me na Underground iets teveel van het goede (wat ook gelegen kan hebben aan de abominabele staat waarin de filmkopie in Amsterdam destijds werd geprojecteerd). Life Is A Miracle oogde vervolgens weer heel fris.

Enkele films die ik deze week zag: Reprise van Joachim Trier (met o.a. muziek van Joy Division en The White Birch), Copying Beethoven en …ahum… Transformers. Zie hier. Van de drie is Reprise de aanrader.

Ja, Reprise, was ik benieuwd naar! Zag zelf Pather Panchali. Zal vanavond verslag doen.

Pather Panchali (Ray, 1955). Verder met het meesterwerkenproject, de nummer 42 om precies te zijn. Bij deze duurde het even voordat ik erin zat. De film vertelt het verhaal van een Bengalese familie die zich in feite in de Middeleeuwen bevindt. Pa is schrijver maar moet lang van huis om toch wat binnen te schrapen, moeder moet het kroost opvoeden en is erg beschermend, dochter heeft veel last van hun ongemak in het opgroeien en omgaan met leeftijdgenoten, en het jongste zoontje is de onschuld zelve. En dan schuifelt er nog een tante door beeld, een levend lijk dat af en toe een uitbrander krijgt van moeder. De eerste helft duurt een beetje, maar is – zoals dat heet – ‘scene setting’. In het tweede deel begint alles te leven. Ray probeert niet te verhullen hoe zwaar het leven voor deze mensen is, maar kan het bepaald niet nalaten de ellende van tegenwicht te voorzien. Hoe dan ook, het leven is een geschenk, dat is de strekking. De liefdevolle, dartele scenes die dit moeten illustreren doen dan weer spiritueel dan weer sprookjes-achtig aan ( maar nergens religieus of wereldwinkel-approved). Het is deze tweestrijd die de film uiteindelijk een nauwelijks te missen kracht geeft. Hier en daar doet de film qua thematiek denken aan Ugetsu monogatari, maar Pather Panchali is niet alleen ongepolijster en documentairder (en daarom cooler om goed te vinden), het is vooral ook een film die unieker aanvoelt, en meer raakt.

Leave her to heaven (Stahl 1946). Een Hollywood-film uit een gouden tijd, en eentje die niet teleurstelt. Gene Tierney speelt een vrouw die een schrijver (Cornel Wilde) aan de haak slaat en er alles aan doet om alleen met hem te zijn. Dan helpt de aanwezigheid van zijn kreupele broer niet echt, om maar iets te noemen. De mierzoete Technicolor-kleuren contrasteren mooi met het steeds donkerder wordende plot, een beetje zoals in Rear Window, en er zitten een paar voorbeeldige klassieke scenes in. De film rolt op het eind een beetje snel richting einde. Geen Hitchcock-kwaliteit, wel genoten.

Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo 2006) hier al 'ns besproken? Zevende week in Lantaren/Venster, dus een filmhuishit. Donkerblauw, bijna zwart is de vertaling en "bluesy" is van toepassing op dit geestige melodrama. Portret van een stel losers, dat droomt van betere tijden, maar mekaar de vernieling in jaagt. Gewoon, omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn.
Een conciërge die ondanks een MBA (gehaald bij LOI, omdat hij voor zijn demente vader moet zorgen) nergens als pakman aan de bak komt. Zijn jeugdliefde. Zijn broer de bajesklant. Diens vrouwenvleugelvriendin. Zijn mattie die teert op de zakken van z'n ouders. Diens aquariumvissen verkopende vader...
De cameravoering, gevatte dialogen, acute plotwendingen en de melancholiek deden me wat denken aan "Do the right thing". Reden misschien waarom dit Spaanse debutantenbal her en der prijzen wegsleepte.
Wel aardig.

Azuloscurocasinegro staat bij deze genoteerd, al draait hij in A'dam niet in een prettige bioscoop. Lukte het bij de aanschaf van het kaartje nog een beetje om de titel zonder kleerscheuren uit te spreken?

Hij staat bij mij op het programma, kwestie van de ondertitels nog...

Gheghe... Het Azoel Oskoerò in m'n beste Spaans werd door de kassière aangevuld met Kassie Négróóó in vloeiend Rotterdams. Ze had meer moeite met het verwisselen van het kaartjespapier, waardoor het halletje zich vulde met ongeduldige Romy-Schneiderfans op leeftijd.

Azuloscurocasinegro (Arévalo 2006). Wat Mic zegt : wel aardig. Luchtige sort of komedie rond een conciërge die beter wil en het maar moeilijk gerealiseerd krijgt. Film heeft het tempo van een televisie-soap en doet in zijn understating erg denken aan Almodovar. Aardig zolang het duurt, maar het overheersende gevoel na afloop is dat er iets is met moderne Spaanse cinema dat me gewoon irriteert. Weer zo’n Spaanse film die we van de critici niet mogen missen en weer ben ik underwhelmed.

The time to live and the time to die (Hou Hsiao-Hsien, 1985). Doorbraakfilm van Hou die het verhaal vertelt van zijn eigen opgroeien in Taiwan. Zijn ouders zijn naar Taiwan gekomen door omstandigheden maar dromen openlijk van een terugkeer naar het vastenland. Dat zet een stempel op de stemming. Hou toont hier al zijn unieke en invloedrijke regie-hand: los gefilmd, achteloos aan elkaar hangend, maar daardoor levensecht verhaal. De invloed die dit gehad heeft op Jia Zhang Ke is onmiskenbaar. The time to live and the time to die is nog niet zo scherp als het later zou worden, maar is zeer het bekijken waard.

Sicko (Moore 2006). Ja, ik heb een zwak voor deze man. Documentair gebrachte propaganda? Doorgetrokken linksheid? Onevenwichtige visie op zaken? Allemaal waar, maar met zo ongelofelijk veel retorische vondsten, spitsvondigheden en humor gebracht, dat ik toch weer plat ga. Ik vind Sicko misschien nog beter dan Fahrenheit omdat het grote onrecht tot kleine proporties is teruggebracht en het conspiracy-gehalte daardoor wordt verlaagt (al doet Moore zijn best): mensen met een gezondheidsverzekering die er in de praktijk geen reet aan hebben. En dat in het welvarendste land ter wereld. Retoriek of niet, stel (en ik zie niet echt hoe) dat je de helft kunt afdingen op Moore’s verhaal, dan nog is de conclusie compleet shocking.

Verder met het meesterwerkenproject…

Persona (Bergman, 1966). Interessante film die een product is van zijn tijd maar die tijd overstijgt. Het begin is een collage van random indringende beelden die een Freudiaanse indruk maken. De psychologie blijft centraal staan in dit verhaal van een actrice die besluit niet meer te spreken en met een verpleegster in een huisje aan zee gaat zitten. De stille actrice laat zuster het woord doen en lijkt als een soort spiegel te fungeren. Dat levert een soort persoonlijke meditatie op omtrent de vraag in hoeverre men zichzelf kan en moet zijn, en de rol die schaamte hierin speelt. Dat leidt tot een breakdown die als gevolg heeft dat onduidelijk is wie nu wie is en de suggestie is dat actrice en verpleegster dezelfde persoon zijn. Dat is inderdaad één van de drie lezingen, las ik later op wikipedia, waaruit blijkt dat nogal over deze film is nagedacht. Ik vond het een interessant experiment, maar geen film waar ik weg van was. Op de eerste plaats heb ik een hekel aan acteurs die dingen in boeken lezen en die diepzinnigheden aan elkaar gaan voorlezen. Op de tweede plaats blijf ik op een behoorlijk grote afstand zitten kijken naar wat zich voltrekt en is de persoonlijke inleving bijzonder gering. Daar werkt de gestileerdheid zeker aan mee. Hoe bijzonder fraai bij vlagen ook, een shot van twee hoofden, één frontaal de ander en profile, dat doet me bijvoorbeeld ook aan die clips van ABBA denken. Als ik dan achteraf lees dat de ontsporende psyche nog nooit angstaanjagender in beeld is gebracht dan in Persona dan denk ik “Het is maar goed dat me even geen 5 voorbeelden te binnen schieten”.

Bladerunner (Scott 1982). Sci-fi noir. Bladerunner is een film waarin de art direction meer dan de helft doet. Een fantastisch vormgegeven beeld van een onherkenbaar L.A. in 2019. Vervuiling, regen, duisternis, grote gebouwen en neon reclames, minder mensen en een hele hoop akeligs. De typische jaren tachtig Miami Vice soundtrack is te afgrijselijk voor woorden, vooral als een saxofoon inzet, en dat is – ongelofelijk maar waar - precies watdie film nodig heeft. In deze wereld mag Harrison Ford jagen op replica’s van mensen, die ingezet zijn voor planetaire veroveringen maar teruggekeerd zijn naar aarde. Gaandeweg blijkt dat de replica’s, aangevoerd door onze eigen Rutger Hauer, op zoek zijn naar een volwaardig mens-zijn en zich uiteindelijk menselijker tonen dan hun niet-gerepliceerde soortgenoten. Interessant gegeven, goede thriller maar de cult status en een nummer 66 notering in de tophonderd allertijden, na ja dat ontgaat me. Silence of the lamb was ook goed. Of L.A. Confidential. Goed, leeft Omar nog….?

Ik leef nog. :) Blade Runner en Persona, twee van mijn favoriete films allerrrr tijden. :) Nr.66 van Blade Runnert is idd veel te laag, hoort nummer 2 te zijn (die saxofoon is vet klote, voor de rest is de soundtrack natuurlijk de proto-techno bizzniz.)

Blade Runner: The Final Cut

Jeuzus die koffer! Ik zie mezelf daarmee al de mediamarkt uitkomen...

aantal verhalen is matige Roald Dahl-imitatie

goeie!

Kreeg de neiging Crimes of Passion tóch te noteren, gelukkig bleek ik 'm al te hebben gezien (en vergeten), wat ook wat zegt.

En: waarom is de eerst mens die de 10-jarige Mowgli ontmoet een hypergeseksualiseerd meisje, iets ouder dan hij?

Invloed van Ken Russell. O nee. ;-)

De gieren! Voor eeuwig in mijn hart. (En gieren zijn geloof ik ook heel sociale dieren)

Frank en Frey is de meest depressieve, alvast benieuwd naar jouw beschouwing. Robin Hood staat bekend om de goede liedjes. Alice in Wonderland zou Disney nu nóóit meer op die manier durven maken.

Maid Droid... de RedTubes van de wereld zouden hun centjes eens in zulke SF moeten gaan steken (eh no pun intend)

Sterben
'Das ist nicht jeder Nacht.' Ouder worden, het (melo)drama. Met een titel als Sterben verwacht je geen gezelligheid, maar toch hakt het eerste kwart van de film er bruusk in. Een aftakelend echtpaar belandt op bijna Roemeense wijze in de drek. Duitsland mag dan een welvaartsstaat zijn, hun Lazarescu-achtige aftakeling is er niet minder om. En dan moeten we als kijker nog 2.5 uur... Geef die mensen een pil van Drion! Goddank, switcht de film naar de zoon (een dirigent). Ineens vindt regisseur Glasner een andere touch. Lichter en tegelijkertijd weelderiger. Als een Emile Zola pelt hij zijn familie af. Sterben is het stuk dat we vroeg of laat allemaal moeten spelen. De beste vriend van de dirigent – typische onaangepaste kunstenaarsman – hééft het geschreven. En hij wíl dood. En trouwens ook af van 'orkest hoesters'. De tragische humor van Ostlund gaat hand in hand met de grootsheid van Magnolia en... Bill Fay. 'Voices escape, singing sad, sad songs.'

De gieren! Voor eeuwig in mijn hart.

De gieren zijn natuurlijk min of meer The Beatles. Dat had ik gezien, maar ik heb begrepen dat de makers ze er ook hebben ingedaan omdat ze begrepen dat de dominantie van hun geliefde jazz aan zijn einde aan het komen was. Te mooi om stuk te checken.

Sterben sprak me aan de ene kant wel aan, ook omdat die hoofdrolspeler zo goed is als industrialist met mama-issues in Berlin Babylon, maar die 3 uur...

A Fistful of Dollars (Sergio Leone, 1964, Eye Filmmuseum)
Ik dacht dat ik deze film al gezien had, maar dat bleek niet zo te zijn. Hij viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Alle Leone elementen zijn er al, maar het is allemaal te dik aangezet en nogal rommelig. Toen ik de data ging checken bleek dat The Good, The Bad en The Ugly twee jaar jonger is. Dat zijn wel enorme stappen vooruit in die twee jaar. Het budget lijkt ook wel geëxplodeerd, want de titel van Fistul lijkt ook op het opnamebudget te wijzen. Leukste slechte ding is als ze naar het huisje van de tot sexslaaf gemaakt Marisol moeten aan de rand van het dorp, maar het moet om plotredenen lang duren, dus het wordt een hele epische tocht door de woestijn.

For a Few Dollars More (Sergio Leone, 1965, Eye Filmmuseum)
Dit lijkt er meer op. Een jaar en een hoop meer budget doen wonderen voor Leone: For a Few Dollars More is een enorme stap voorwaarts tov A Fistful of Dollars, bijna op het niveau van Leone's meesterwerken The Good, the Bad & the Ugly en Once Upon a Time in the West. Naast meer budget is er een strakker script en vooral de toevoeging van Lee van Cleef aan de cast. (En op de een of andere manier ook Klaus Kinski, als handlanger.) Zowel Clint Eastwood als Van Cleef krijgen de epische inleidende scènes die ik van Leone gewend ben, dus je weet dat ze goed bij elkaar passen in de film. Zelfs Ennio Morricone slaagt erin om zijn toch al geweldige score van Fistful te verbeteren.

De flashback-scène van schurk El Indio (Gian Maria Volonté, die ik onlangs nog in Le Cercle Rouge had gezien, maar niet had herkend) met het horloge met de griezelige muziek stopt echt de spaghetti in deze spaghettiwestern. Het is het meest Italiaanse ding ooit en zou uit elke Italiaanse western, giallo of horrorfilm uit de jaren 1960 en 1970 kunnen komen.

Hotel Mokum (Yannesh Meijman, 2024, Prime)
Grappig hoe door de regels voor Nederlandse content op streamingdiensten ineens een low budget korte documentaire door en over de krakersbeweging van de ultrakapitalisten van Amazon te zien is. Ik was geïnteresseerd in deze korte docu omdat ik vlak bij het betreffende gebouw woon, maar dit is geen aanrader. Te weinig harde feiten over woningnood en kapitalisme, te veel irritant semi-poëtische voiceover. Het concept 'brandveiligheid' wordt ook wel heel gemakkelijk weggewuifd als list van de machthebbers om ze weg te jagen door de krakers; zie ook de poster waarop fakkels worden afgestoken op een tot op het kale hout gestript pand midden in een drukke straat.

Alice in Wonderland (Clyde Geronimi, Wilfred Jackson & Hamilton Luske, 1951, Disney+)
Alice: But I don't want to go among mad people.
Cheshire Cat: Oh, you can't help that. Most everyone's mad here.

Daar heeft hij gelijk in: de setting is meer psychopatenland dan wonderland. Het gene dat iedereen gek lijkt te hebben gemaakt zijn etiquetteregels, want er is een heel thema in deze film van krankzinnige maatschappelijke regels die gewoon *moeten* worden gevolgd. Maar dat is misschien te verwachten voor een 19e-eeuwse Engelse roman van een vermoedelijke pedofiel die is aangepast in het Amerika van de jaren 1950?

De film is op zijn best wanneer de waanzin het volledig overneemt en de animators zich kunnen uitleven. Het beste voorbeeld is de onverjaardagsscène met de Mad Hatter (Ed Wynn) en de March Hare (Jerry Colonna), een explosie van kleur, geluid, beweging en grappen. Het is terecht waar deze film het meest bekend om staat. Hij bereikt nooit meer dezelfde hoogten, maar de croquetscène met de Queen of Hearts (Verna Felton) komt in de buurt.

Ik was minder gecharmeerd van Alice (Kathryn Beaumont) zelf. De animatie lijkt voornamelijk gebaseerd te zijn op een gerotoscoopte actrice, wat haar in combinatie met de duidelijke lijnen een beetje een uncannyvalleypop-look geeft. Het personage komt ook over als entitled en nukkig en mompelt constant "Oh dear" met in een bekakt accent. Ze laten Beaumont ook het zeer suffe, zeer jaren 1950 'Very Good Advice' lied zingen:

I give myself very good advice
But I very seldom follow it
Will I ever learn to do the things I should?

Nooit aan beginnen, Alice. Blijf je onverjaardag vieren, maar blijf wel uit de buurt van die Wonderland-psycho's.

Человек с киноаппаратом (Dziga Vertov, 1929, Eye Filmmuseum)
Bijna 100 jaar later nog steeds uiterst inventief en levendig.

Live score: Sebastian Janusz (piano), Yrjänä Rankka (contrabas), Bernt Nellen (percussie) met een niet genoemde extra trompettist voor het laatste hoofdstuk.

The Border Crossed Us (Loretta van der Horst, 2023, NPO Plus)
Sterke documentaire over de lokale politie in de Texaanse grensplaats La Joya. De agenten, zelf ook allemaal Latino's, hoeven niet de grens te bewaken, maar wel lokale mensensmokkelaars opsporen en arresteren, waarbij ze uiteraard ook in aanraking komen met de ongedocumenteerden. Van der Horst gebruikt een impressionistische stijl, met veel ruimte voor mooie plaatjes, maar vooral ook voor de agenten zelf om te reflecteren op wat ze doen en waarom. Het is een EO-documentaire, dus ook ruimte voor het geloof, maar dat hoort ook bij Texas.

La Religieuse
Vroege film van Rivette die in 1966 nog gewoon werd verboden vanwege vermeend anti-katholicisme. Nou, nou, dat valt ook wel mee, het is gewoon zoals Diderot (die het bronmateriaal leverde) en Rivette stellen: het kloosterleven is een bron van sadisme, tegennatuurlijk en in de 18de eeuw gewoon een instituut om overbodige vrouwen in te dumpen. De ouders van de jonge Suzanne, enorme eikels, dwingen haar met allerlei emotionele chantage om non te worden. Dat gaat in het begin mis maar de tweede keer moet ze er toch aan geloven. In het begin valt het nog mee, maar wanneer de vriendelijke moeder-overste door een jonge fundamentalist wordt vervangen gaat het al snel mis. Suzanne weigert toe te geven en komt zowaar in een olijk alternatief terecht, maar dat is ook afzien. Mooi sober gefilmd, Anna Karina is perfect in dit soort trieste rollen en met fijne, niet al te aanwezige trommeltjes avant-garde muziek. Verrassend lekker tempo ook, de 140 minuten vlogen voorbij.

Trouble in Mind (Alan Rudolph, 1985, Prime Video)
Dit is echt de raarste film die ik in tijden heb gezien. Het begint als een noir. Hawk (Kris Kristofferson) is een politieagent die vrijkomt nadat hij vast heeft gezeten voor een smerig zaakje waar hij de verantwoordelijkheid voor heeft genomen. Hij gaat naar de diner van zijn oude vriendin Wanda (Geneviève Bujold, vooral bekend van Dead Ringers), die hem een kamer geeft. Als dank verkracht hij haar. Hij mag van Wanda blijven, als maar dat moet hij nooit meer doen.

Ondertussen zijn Georgie (Lori Singer), Coop (Keith Carradine) en baby Spike (Caitlin Ferguson in haar enige rol) arm op het platteland. Coop steelt wat geld en ze vluchten naar de stad, op zoek naar werk. Ze komen uit bij Wanda's diner, waar Coop aanpapt met Solo (Joe Morton), literatuurfan en dief. Ze beginnen een misdaadreeks, waarbij ze zich steeds meer gaan gedragen en ook kleden als schurken uit de Batman tv-serie. Coop lijkt op een gegeven moment op een soort mix van Elvis op acid en The Joker. Naast 'noir' is het andere spoor waar deze film op mikt namelijk 'pure camp'. Liefst tegelijk.

Omdat Coop misdaad aan het doen is en van de opbrengsten naar de hoeren gaat, is Georgia vaak alleen. Reden voor Hawk om haar te gaan stalken. Ondertussen probeert hij ook aan te pappen met misdaadbaas Hilly Blue (Divine, niet in travestie) voor geld. Diezelfde Hilly achter Coop aan wegens smokkelen op zijn terrein.

Hoop verwikkelingen laten en we eindigen met zo een beetje de meest bizarre shootout die ik ooit heb gezien. Dit alles speelt zich af in Rain City, wat gewoon Seattle is, maar dan als dystopische dictatuur. Niet dat dat verder van belang is voor het verhaal, overigens.

Kristofferson en Bujold spelen alsof dit een serieuze noir is (met Kristofferson dus als een gigantische creep, maar tegelijk ook een soort van de held?), terwijl Carradine, Morton en natuurlijk Divine vol voor camp gaan. Singer acteert meestal als een soapactrice die vooral gecast is vanwege haar uiterlijk en heel erg haar best doet, maar stoot ook regelmatig haar hoofd en slaat deuren in het gezicht van mensen, wat kurkdroog en vooral niet als slapstick wordt gebracht, dus ze lijkt gedeeltelijk ook in team 'camp' te zitten.
Het enige wat ik ken dat ik de buurt komt is David Lynchs versie van Dune, die ook meestal superserieuze sci-fi is, totdat ineens Sting in een adelaarsstring opduikt. Maar die film is nog veel meer straightforward en serieuzer.

Om het cultgehalte te verhogen, heeft Amazon Prime Video de film geüpload in een extreem belabberde pan-en-scan versie met om het woord een spelfout in de ondertiteling en er de titel 'Wanda's Caffé' met dubbel F opgeplakt (met zoeken op 'Trouble in Mind' vind je hem niet!)

Mission: Impossible - Rogue Nation (Christopher McQuarrie, 2015, SkyShowtime)
De vloek van de oneven M:Is duurt voort (dit is deel 5). Hoewel deze gewoon mid en ambachtelijk goed is, niet enorm wisselvallig zoals de eerste of gewoon slecht zoals de 3e inzending. De actiescènes, toch het belangrijkste in deze films, zijn over het algemeen goed, hoewel er niets op het niveau is van de Burj Khalifa-stunt uit deel vier en er ook een "onderwater" cgi-crapfest is dat niet thuishoort in een M:I-film.

Het grootste probleem is echter dat McQuarrie meestal gewoon het gevoel mist voor de campy speelsheid die John Woo en Brad Bird naar het 2e en 4e deel brachten; het is allemaal iets bro-achtiger.

Aan de positieve kant zorgt Sean Harris voor een goede superschurk en Rebecca Ferguson een uitstekende superspion/love interest.

Doctor Zhivago (David Lean, 1965, Cinema Zevenskoop)
Deze film over een trotse patriottische Russische dokter tijdens de Russische burgeroorlog is een van de meest Engelse films die ik ooit heb gezien. Onze arme dokter werd ook een eeuw te vroeg geboren; de huidige polyamorietrend was een kolfje naar zijn hand geweest (hij zou ook de Eerste Wereldoorlog en de Russische burgeroorlog hebben vermeden, kleine details.)

Hoewel de film visueel verbluffend is, voelt het een beetje verouderd in vergelijking met klassiekers als 'Lawrence of Arabia' of de beste films van Powell & Pressburger. Bovendien toornde het grote aantal toevallige ontmoetingen tussen personages in de uitgestrekte Siberische wildernis wel erg aan mijn suspension of disbelief.

Gwleđđ (The Feast)
She Will
De folk horror docu en de Facebook groep inspireren de watchlist nogal. The Feast is een film in Cymraeg gesproken, dat is wel apart. Een jongedame komt in een afgelegen woning een rijk maar zonderling gezin bijstaan bij een feestmaal. De film zelf is hypergestileerd – veel fraaie arty uitsnedes, mooi interieur – wat een contrast vormt met de gore. She Will heeft een zelfde soort contrast, al is het iets flamboyanter met een revenge angle. De hoofdrolspeelster gaat in gezelschap van een verpleegster in een afgelegen landhuis genezen van een dubbele mastectomie. Daar is ze tot haar verdriet niet alleen en dan komen haar trauma’s ook nog eens opborrelen.

Occhiali neri (Dark Glasses)
Nog meer style & gore van een pionier. Misschien wel Dario Argento’s laatste, want hij is de jongste niet meer. Het is niet geniaal maar het is niet z’n eerste en je zou er meer van mogen verwachten. Maar heb me toch wel vermaakt. Dochter Asia als goedaardige normie (ik herkende haar aanvankelijk niet eens) is ook wel eens grappig. De plot is een beetje raar verhaal over een blind geworden sekswerker en een Chinees jochie die samen uit handen moeten blijven van een killer zonder motief, typisch giallo dus.

Sterben sprak me aan de ene kant wel aan, ook omdat die hoofdrolspeler zo goed is als industrialist met mama-issues in Berlin Babylon, maar die 3 uur...

Eens, toen ik onderstaande film keek dacht ik – moet toch eens mezelf verbieden films langer dan 2 uur te kijken. Maar ja, dan mis je wel het prachtige einde (van Profound Desires of the Gods). (Voor Rivette vallen 140 minuten dan weer goed mee)

In mijn hoofd lopen al die Leone's door elkaar, maar dat komt ook door al die budget Morricone soundtrack compilaties waarop precies dat gebeurt.

 te veel irritant semi-poëtische voiceover.

aarrrgh.

Ha psychopatenland inderdaad. Alice leek me altijd wel entitled en nuttig, maar inderdaad is ze in die Disney misschien iets te tuttig.

Wat geweldig dat Trouble in Mind uberhaupt op een streamer staat. (oh toen had ik de conclusie van de recensie nog niet gezien, LOL)

Dochter Asia als goedaardige normie (ik herkende haar aanvankelijk niet eens) is ook wel eens grappig

met bril? ;-)

Profound Desires of the Gods
'Zijn we niet net als de goden?' Had zomaar een boek van Couperus kunnen zijn. Een zinnelijke parabel over de botsing van traditie op moderniteit. Oftewel: stille krachten versus boormachines. Nou ja, zo stil zijn de hitsige eilandbewoners niet. De dorpsgek Toriko is een schoon wijveke, Ze huppelt als Bardot rond, en denkt maar aan één ding. 'Krab aan mijn oor'. De kluchtige toestanden rond de familie van zwarte schapen vermoeien snel, maar krijgen meer diepgang wanneer de moderniteit arriveert. Meneer engineer. (Wat doet u nu?) Terwijl alles ontspoort kijken de vele, prachtige dieren van het eiland onverstoorbaar toe. Alles is liefde, en alle eerste liefde is incest. Ada en Eva kennen ze in de Japanse mythologie ook. En hoe eindigt zulke folklore? Met trommels en maskers. En wat voor maskers! 'Als je de goden hier wegneemt, is er niets meer.'

moet toch eens mezelf verbieden films langer dan 2 uur te kijken.

Doctor Zhivago: 200 minuten! Zelfs een muzikale ouverture zonder beeld voor de film begint en na de pauze. Uiteraard gezien in een zaal met van die afgesleten stoelen waarin je langzaam iets naar voren glijdt. Gelukkig wel een ouderwetse pauze.

De plot is een beetje raar verhaal

Bij Argento zou ik toch eerder opkijken van "het plot is uiterst doortimmerd en logisch." 😉

Had zomaar een boek van Couperus kunnen zijn.

Ha, ik heb bij Imamura altijd een heel erge Wolkers vibe: Eros & Thanatos, veel natuur met 'de mens is ook maar een beest' en met ook wat (soms te kluchtige) humor. Maar Profound Desires heb ik nog niet gezien.

Battlestar Galactica: Razor
Ik ben na 20 jaar eindelijk begonnen aan Battlestar Galactica en dat bevalt tegen het einde van seizoen 2 (uit 4) prima. Veel interessante thema's en een destijds hele snelle kritiek op de War on Terror. De cylons zijn nu hele irritante evangelisten terwijl de good guys polytheïsten zijn. Hoe dan ook dit is een losse tv-film die iets te laat werd gemaakt maar die je nu precies in het verhaal kunt passen. Totaal onbegrijpelijk als je niets van de serie hebt gezien. Hoe dan ook, wel okay en zoals wel vaker in de serie scheert het heel dicht langs het goedpraten van fascisme.

Doctor Zhivago: 200 minuten! Zelfs een muzikale ouverture zonder beeld voor de film begint en na de pauze. Uiteraard gezien in een zaal met van die afgesleten stoelen waarin je langzaam iets naar voren glijdt. Gelukkig wel een ouderwetse pauze.

ha! in de bioscoop heeft het misschien nog wat, maar thuis. Teveel afleiding.

Ha, ik heb bij Imamura altijd een heel erge Wolkers vibe

past ook, en in Profound Desires ook nog de dieeeeeren.

zoals wel vaker in de serie scheert het heel dicht langs het goedpraten van fascisme.

een eerlijkere Star Wars? ;-) Het is hoe we (Mensheid) gaan eindigen, i guess. (fascism on Mars met Musk)

Perfect Days
'Goede werker, maar geen beste spreker.' Zelden heb ik mijn zwijgende vader zo enthousiast gezien als over deze film. Natuurlijk, hij was net naar Japan geweest, maar het blijft cinema. Meestal haakt ie na half uur af met de woorden 'genoeg indrukken'. Het helpt dat er in deze Wenders goes Ozu een uur lang niks gebeurd. Een stille man poetst de toiletten van Tokyo en hij doet op de wijze die de Westerling zo dol maakt op Japan. Meticuleus en melancholisch. Opvallend: hij reist niet met het OV, hij verplaatst zich per bestelbus. Waarin hij dan wel weer cassettes draait. Ik peinsde of men had gepoogd het cassette-geluid te behouden. De oude hits – want deep cuts zijn het bepaald niet – klinken weinig stoffig. Na een uur van Japanse clichés beginnen er dingen te gebeuren. Een nichtje verschijnt, en daarmee een trauma. Het sterke slot slaat de film over de thuisplaat. Een kleine ontlading, stout als een kind je eerste sigaretje roken. 'Dit doe ik alleen vandaag, begrepen?'

Meticuleus en melancholisch. Verplaats dat naar Amerika en je krijgt:
The Conversation (Francis Ford Coppola, 1974, Imagine Fantastic Film Festival)
Bij het bekijken van de 50-jarig jubileumrestauratie (één zoals het moet: niets opvallends of gemoderniseerd, gewoon of je naar een perfecte print aan het kijken bent met - voor deze film essentieel - kraakhelder geluid) geconstateerd dat dit toch FFC's beste is. Hij heeft de neiging tot meanderen en het er dik bovenop leggen, maar The Conversation bereikt die legendarische slotscene in onder 2 uur. Gene Hackman is fantastisch als man die zijn ziel verloren is en daarom functioneert als paranoid android. Een Amerikaan die alleen met het OV reist, zodat zijn auto niet gepeild kan worden. Ook heerlijk die sleazy congressfeer met afterparty neergezet.

Verder tot nog toe gezien op IFFF van goed naar minder:
Párvulos (Isaac Izban, 2024): drie broertjes zorgen voor hun gezombificieerde ouders na De Uitbraak. De jongste is zeker dat ze beter kunnen worden. Ondertussen gooien ze hond en rat naar binnen. Leuke combinatie van charmante coming of age en brute horrorkomedie. Noé Hernández heeft de tijd van zijn leven als de slechte sekteleider. "Zijn jullie gedoopt?"
Mad God (Phil Tippett, 2021): magnum opus van specialeffectslegende Tippett (Star Wars, Jurassic Park, Starship Troopers). 30 jaar aan gewerkt en gooit werkelijk alles tegen de muur voor een hallucinante afdaling in wreed universum dat half Duitse expressionistische stomme film, half lekker amateuristische getekende metalcover is.
Things Will Be Different (Michael Felker, 2024): Broer en zus plegen een overal en gebruiken vervolgens de verlaten boerderij annex tijdmachine waar ze zomaar de info over hebben gekregen om te schuilen in een ander tijdlijn. Dan wordt duidelijk waarom je info over tijdmachines niet van mensen in een bar moet aannemen. Vooral een Kammerspiel van twee mensen in een verlaten boerderij (budgettechnisch erg handig) en niet echt sci-fi-actie. De acteurs zijn er goed genoeg voor, maar het blijft allemaal wel wat kil en afstandelijk, omdat Felker bewust hoe alles in elkaar steekt heel vaag houdt.
Bird (Andrea Arnold, 2024): Fish Tank en American Honey heb ik nog niet gezien, dus dit was mijn eerste kennismaking met Arnold. Ik was niet heel erg onder de indruk: erg standaard BBC-film over het rauwe, maar eerlijke leven van mensen aan de zelfkant van de Engelse maatschappij. Digitale handheld camera esthetiek met wagenziekte-effect voelde bovendien erg 2010. Er zit een magisch-realistische draai in deze film, reden dat hij überhaupt op IFFF draaide, maar die klikte voor mij helemaal niet. Zoals altijd met BBC sociaal-realistisch drama wel goed geacteerd (o.m. Barry Keoghan).
In a Violent Nature (Chris Nash, 2024): Heel erge slasherige slasher. Unique selling point is dat je grotendeels de moordzombie volgt als hij door de bossen struint. Dat zou moeten refereren aan Malick en Tarkovsky, maar ik heb sterk de indruk dat dat een lulverhaal is waarmee de regisseur de scenes waarmee hij de speeltijd heeft opgerekt cachet geeft. Wat wel weer vet is; ik ben fan van regisseurs die hun pulp als high art wegzetten. De slachtoffertieners zijn heel cliché: alleen maar heel irritant Beavis & Butthead domme praatjes en bovendien stokdoof. Gelukkig blinkt Nash wel uit in de lekker over de top moordscenes, dus wat dat betreft wel een aanrader. En er is niet echt een hoofdpersoon in de film, dus wat dat betreft toch wel echt experimenteel.
Rumours (Guy Maddin en Evan & Galen Johnson, 2024): Politieke satire die heel vaak mist (een letterlijke circle jerk, haha) en me daarmee deed denken aan de recente output van Armando Iannucci zoals Avenue Five en The Franchise. Ik moet eerlijk zeggen dat er af en toe wel een voltreffer is. Waarschijnlijk zijn die goede grappen wat sterren als Cate Blanchett, Alicia Vikander en Charles Dance aantrok in deze film.

Nog niet geweldig dus, maar er zijn nog een paar dagen te gaan en gelukkig was er Párvulos.
https://1drv.ms/i/c/37ed88522c00caa6/EehWghfwKfpKhXCHLkgKuf8BfOSFlpflPID_TZcs_Abr8w?e=51tRka

Nog wat Imagine:

Azrael (E.L. Katz, 2024): vrouw (Samara Weaving) probeert "many years after The Rapture" te ontsnappen aan een sekte met zwijggelofte. Er zijn ook mensachtige monsters die op bloed afkomen, waar de sekte aan offert. Erg standaard verhaal, maar helemaal verteld zonder dialoog en dat pakt ontzettend goed uit. Alle overbodige rommel is weggesneden, met all killer, no filler resultaat.

Algöl - Tragödie der Macht (Hans Werckmeister, 1920): Duitsers in 1920 hadden blijkbaar meer inzicht over het belang van energie-onafhankelijkheid (en collectivisatie van de energievoorziening) dan de Duitsers die zich in 2020 aan Gazprom vastklonken. Mijnwerkersvoorman Robert Herne (winnaar van de eerste Oscar voor Beste Acteur Emil Jannings, die na de uitvinding van de geluidsfilm terug moest wegens zijn vette Duitse accent en daar in de nazipropaganda terecht kwam) krijgt van de demon/ster uit de titel een machine voor eindeloze energie. Zoals de titel al verraadt wordt hij gek van de macht, zij het wel op een nationalistische manier. Alle landen worden afhankelijk van zijn land, dat wordt omgedoopt tot Herneland. Politieke verwikkelingen - waardoor deze film heel veel tussentitels en shots van brieven en telegrammen e.d. nodig heeft - en melodrama (want stomme film) volgen. Niet de absolute top van het Duitse expressionisme, maar zeker nog wel de moeite, zeker met die verrassend relevante boodschap.

Baal (Joseph-Sims-Dennett, 2024): Begint goed. Na alle brute films op Imagine Fantastic Film Festival, is dit er eindelijk een die gaat voor slow burn mystery, met een aantal boeiende karakters en solide optredens van Meg Clarke en Leighton Cardno. Maar toen veranderde het langzaam door een Aussie Blair Witch Project, met heel veel "zaklamp in donker bos" aan te met een vrij teleurstellende resolutie voor alle interessante uitgangspunten die in het begin werden opgeworpen. Het is ook te zwaar afhankelijk van geluidseffecten en jump cuts naar mijn smaak.

Timestalker (Alice Lowe, 2024): Ik heb Lowes andere film Prevenge niet gezien, maar Sightseers dat mede door haar geschreven is en waar ze een hoofdrol in speelt is hilarisch en ze is ook meestal erg goed in Engelse komedies (bekendste rol is denk ik in Garth Marenghi's Dark Place). Maar Timestalker is niet goed genoeg uitgewerkt of Lowe heeft juist zoveel gepuzzeld op het ingewikkelde concept dat ze de flow en of de grappen wel landen een beetje uit het oog verloren is. Het is het verhaal van een door Lowe gespeelde vrouw die door de eeuwen heen telkens als ze haar grote liefde vindt, sterft. Of het zit allemaal in het hoofd van stalker van een rockster in de vroege jaren 80.

Los Hiperbóreos (Joaquín Cociña & Cristóbal León , 2024): Dit is met grote voorsprong mijn favoriete film van IFFF 2024. Het is zo een verhaal-in-een-verhaal-in-een-verhaal-in-een-verhaal film, waarbij al die verhaallijnen dan surrealistisch door elkaar gaan lopen (dus niet suf alles netjes uitgewerkt op zijn Nolans). Het begint als poging in een soort toneelstuk-annex-animatiefilm een gesloten 35mm film na te vertellen gebaseerd op een script van een psychiatrische patient dat sterk lijkt geïnspireerd door het werk van de grote schrijver Miguel Serrano, tevens overtuigd fascist en grote man van het esoterisch Hitlerisme (Serrano's biografie is bizar.) En dan reflecteert het ook nog op Chili's banden met het fascisme en die van hoofdrolspeelster Antonia Giesen (die half Duits is). Plus nog wat bespiegelingen op film als fascistisch medium. En dat alles in 62 minuten! (Dat doet misschien denken aan Dupieux, maar het is meer in de richting van Synedoche, New York.)

Dat was het voor IFFF. Even bijkomen met lichte kost:
The Black Cauldron (Ted Berman & Richard Rich, 1985, Disney+)
Als kind had ik dus besloten dat Disney te kinderachtig voor me was, maar Taran & de Toverketel leek mijn 9-jarige zelf dan wel cool. Toch nu pas gezien. Verhaal is niet bijzonder: heel erg op Tolkien gebaseerd, alleen moet nu de toverketel vernietigd worden ipv een ring. Een orakelbig is dan wel weer een originele vondst. De animatie is wisselend: in sommige stukken hebben de animators als hun coolste Frank Frazetta designs die nog net door de Disney-beugel konden ingepast (dit is met voorsprong de meest goth/metal Disney tekenfilm), maar op andere momenten ziet het er als een goedkope cash-in op de toen populaire He-Man tekenfilm uit. Strakke 80 minuten lang, zonder liedjes. Aan de ene kant goed, aan de andere kant waren dit ook de hoogtijdagen van Manowar en die hadden zeker niet misstaan op de soundtrack.

Dark Waters
Esoterische horror uit de nadagen van de Italiaanse horrorcinema van Fulci en Argento e.d. Uiteraard niet zonder gebreken maar absoluut weer een vibe en veel wonderschone shots en set designs.

Terrifier 3
De tering, dit gaat wel weer alle perken te buiten… en dat is precies de charme van deze horror franchise. Art de clown is creepy genoeg en krijgt een partner. De mannen krijgen er nu ook van langs, dit was een kritiekpunt, en hoe! Hilarisch smakeloos, maar ook gnarly genoeg om geen Troma-flauwheid te worden.

Catnado
Sharknado had nog wel enige charme maar deze episodenfilm is grandioos mislukt. Niet grappig, te self aware qua special fx (pluche katten?) en natuurlijk superlow budget.

Am I Racist
Hatewatching another Daily Wire-broddelwerk. Matt Walsh doet z’n sjw-vermomming aan om net zo disengenuous als in What Is A Woman te ‘onderzoeken’ of hij racist is, door misbruik te maken van het fatsoen van sommige mensen en humorloos klieren. Uiteraard ziet hij geen kleur (en geen racisme in zijn jeugd) maar er worden wel (via de muziek en wat aangehaalde quotes, er wordt niet mee gesproken) mensen van kleur naar voren geschoven om ons te overtuigen.

Diabeł (The Devil)
SoundOhm had een Finders Keepers sale en de soundtrack van Andrzej Korzyński, bekender van de soundtrack van Possession, zat in m’n haul met ook Possession. Zware kost en moeilijk in te komen. Je hebt sterk het gevoel dat je de Poolse politiek en geschiedenis moet kennen om hier spreekwoordelijke chocola van te maken.

Demon
Joodse dibboek laat zich gelden op een trouwerij. Niet zo’n Pools onderonsje als Diabeł gelukkig maar had wat meer actie mogen hebben voor het soort horrorfilm wat het lijkt.

The Juniper Tree
Yung Björk die rouwt om haar overleden moeder die als heks verbrand is. Geen straf, maar kabbelt een beetje voort. IJslands spreken had de boel al opgefleurd (nu was het Engels met accent).

 Dan wordt duidelijk waarom je info over tijdmachines niet van mensen in een bar moet aannemen.

LOL. Klonk eerste paar regels als my thing, maar kammerspiel doet twijfelen.

Bird klinkt inderdaad voor Arnold's niveau (want ze kan het echt wel) ongeinspireerd, rondje om de kerk.

Algöl - Tragödie der Macht

die dubbele titels ook altijd. Deze schrijven we op. Wie weet doet ie nog een re-release in deze contreien, auch

Los Hiperbóreos

62 minuten waaat.

Niet grappig, te self aware qua special fx (pluche katten?

ja, maar zitten er poezen in?

The Juniper Tree

O wow, Bjork zit er gewoon echt in. (Ik dacht gelijkenisgrapje.) Leek ten tijde van Dancer in the Dark toch alsof dat als haar FILMDEBUUT werd gepresenteerd. Een beetje zoals die eerste solo-plaat dan toen ze 11 was ofzo...

Faustine et le Bel Eté
'Va promener.' Alles aan dit sprookje is een verkleinwoordje. Pronte borstjes en pruillipjes wisselen elkaar vrolijk af. Getoond door prille zuchtmeisjes met wipneusjes, die af en toe heel tactisch hun schoentje laten vallen. Ja, het is een wonderland, dat Franse platteland. Faustine brengt haar zomervakantie als een klein muisje door, een rijkere familie bespionerend. Zo'n familie waarin la belle belle-maman het met minstens één van haar stiefzoons doet. (Ben je Malle!) Een bepaalde assertiviteit heeft het zeker. Het lijkt nu pedant (en pedé), maar het mocht toen allemaal wel, zonder moraalridderij. Je plekje ontdekken. Hoeveel hoofden zal Adjani (hier in een bijrol) op hol hebben gebracht? Diepgang (sorry) heeft het allemaal niet, ondanks de zomerhoeden van Picnic at Hanging Rock en een vleugje levensangst a la Virgin Suicides. Een oude man lijkt de wijste, maar zwicht alsnog. 'Buvez tous.'

ルックバック
Look back is een animatiefilm van net onder een uur en dat werkt prima. Paar originele staaltjes animatie ook. Het verhaal, vanzelfsprekend gebaseerd op een manga,gaat over twee tienermeisjes die manga tekenen voor de schoolkrant en samen een succesvolle strip maken ondanks grote persoonlijkheidsverschillen. Het tragische moment vond ik niet zo, maar na de film concludeerde ik met een vriend dat alle opties inmiddels cliche zijn geworden. Maar met het gegeven wordt naar een fraai einde, met keiharde sentimentele muziek, gewerkt. Zaal was totaal uitverkocht op een maandagavond.

ja, maar zitten er poezen in?

Nee, geen echte… (als ik niks gemist heb…)

Caprice
Een short met yung (Ma)Tilda Swinton valt van de ene verbazing in de andere als ze een mode-magazine ingezogen wordt. Prachtig kijkdoosachtig set design en Tilda is ook een plaatje in een vrolijk ogend (en toch ook stemmend) geheel met een serieuze ondertoon.

The Apprentice (Ali Abbasi, 2024, The Movies)
Het is The Wolf of Wall Street, maar dan met Donald Trump en Roy Cohn. En dat bedoel ik op een goede manier: deze film heeft dat super solide Martin Scorcese gevoel. Ik vond Abbasi's vorige film Holy Spider beter vanwege zijn originelere verhaal, maar The Apprentice is grootser en heeft eikenhouten Hollywood vakmanschap.

Zowel Strong als Stan zijn uitstekend, met sterke ondersteuning Martin Donovan, een oude favoriet uit zijn Hal Hartley-dagen, als Fred Trump en Maria Bakalova als Ivana. Stans Trump begint herkenbaar, maar toch heel anders dan de man die we nu kennen. Bijna onmerkbaar verandert hij steeds meer in de Trump die we leerden kennen in de jaren '80 en die ons nu maar als te bekend is.

De make-up hier is uitstekend - niet alleen voor Stan, maar ook hoe Strongs Cohn langzaam achteruit gaat als hij aan aids begint te lijden - en zou een Oscar-nominatie moeten krijgen, maar dat zal waarschijnlijk weer naar een monsterfilm gaan (een pet peeve van mij). In de jaren ’70 ziet de film er ook wat meer jaren 70 uit met fletse Eastman Colour kleuren en in de jaren 80 meer jaren 80, met een lichte VHS-look.

High Noon (Fred Zinnemann, 1952, SkyShowtime)
Als er een groot plotgat in je film zit, dan is het naar mijn idee beter om geen ​​bijpersonage te hebben die dat uitgebreid gaat uitleggen. Als de terugkeer van Miller vooral voor grote problemen zal zorgen vanwege zijn persoonlijk animositeit jegens de oude sheriff Kane en de nieuwe sheriff de volgende dag arriveert, waarom zou Kane dan niet weggaan en de nieuwe sheriff het de volgende dag laten afhandelen? Hij zou dat zelfs kunnen doen als Miller besluit om achter Kane aan te gaan.

Behalve dat flagrante probleem, een hele goede film. Heel strak gemonteerd, mooi geschoten en met een geweldige rol van Gary Cooper.

Emilia Pérez (Jacques Audiard, 2024, The Movies)
Een musical over een transgender Mexicaanse drugsbaron zou nooit zo traag en conventioneel mogen zijn. Ook geen enkel memorabel liedje.

Linda veut du poulet! / Linda wil kip! (Chiara Malta & Sébastien Laudenbach, 2024, Eye Filmmuseum)
En de film over het meisje dat kip met paprika als avondeten wil, is dan een absoluut anarchistisch pandemonium. Tussen alle slapstick met watermeloenen, handboeien en natuurlijk kip door, ook gewoon een ontroerend verhaal over dood en herinneringen. Magistrale animatie ook, met een heel schilderachtige vetkrijt stijl. Tempo is ook enorm. Gewoon één van de betere films van het jaar.

Zaal was totaal uitverkocht op een maandagavond.

geweldig! (Hierin Breda draait ie op onmogelijke tijden)

Nee, geen echte… (als ik niks gemist heb…)

Jammer. Caprice noteren we. Joanna Hogg! Klinkt een beetje als die film over Ada Lovelace.

Zag Trump vrijdag in Zoolander. Bizar wat voor “carrière” hij had voor ie ineens bedacht president te willen worden...

High Noon, ooit in een LOI scenariocursus uitgebreid geanalyseerd (20 jaar geleden). Geldt blijkbaar ondanks het plotgat als een meesterwerk van schrijven. (Een heel klassiek tragisch Griekse film eigenlijk, met die beperkte setting en time frame)

Linda wil kip onthouden we.

Vamp
'All this for a fucking fraternity.' After Hours in the After Dark Club, met corpsballen en... vampieren. Dat laatste is natuurlijk een beetje jammer, maar toch is dit een film waarvoor Jarmusch zich niet zou schamen. Ook hij had Grace Jones kunnen vragen, en ook dan had ze... toegehapt. Jones schittert in whiteface, in een legendarische dansscène die de hele film richting Butff-cult trekt. De vele racistische grappen rondom Gedde 'Long Duk' Watanabe moeten we maar door de vingerkootjes zien daarom. De vrienden merken op hun road trip al snel dat ze de stripclub niet meer kunnen verlaten. Voila. De After Hours-vibe. 'You ever have one of those nights?' Met de toename van gore en tieten wordt ook de zwarte humor beter. 'I love you Keith but all I see right now is food.' De overdadige synthy soundtrack was al grappig. 'Very new... very now!'

Geldt blijkbaar ondanks het plotgat als een meesterwerk van schrijven.

Dat snap ik en dat maakt het plotgat des te irritanter. Dat je denkt: "Dit is zo goed, behalve dat ene ding!"

(Een heel klassiek tragisch Griekse film eigenlijk, met die beperkte setting en time frame)(Een heel klassiek tragisch Griekse film eigenlijk, met die beperkte setting en time frame)

Ook hoe al die karakters één kant van het verhaal belichten voelt heel klassiek.

Jones schittert in whiteface, in een legendarische dansscène die de hele film richting Butff-cult
De vrienden merken op hun road trip al snel dat ze de stripclub niet meer kunnen verlaten.

Dit klinkt ook wel als een film die voor notoire, uh, sampler van cultklassiekers Quentin Tarantino ruimschoots heeft gebruikt voor From Dusk 'til Dawn.

Linda Wil Kip!
Caprice
Twee keer kort en bondig met kekke muziek. Linda's Bertrand Burgalat-achtige liedjes geven deze Franse animatiefilm een warm hart. De animatie is vooral van veraf mooi, alle elementen hebben dan een 'aura'. Geinige botsing van lekker flauw absurdisme (de stupide agenten!) en een heel volwassen kindertrauma.
In Caprice springt Matilda Swinton (Tilda met nog een héél klein beetje vet op de botten) Annie MG Schmidt-stijl ín een tijdschrift. Daar merkt ze dat de mode- en de filmwereld niks voor muurbloempjes zijn. Mollig en met bril zijn de meisjes ook veel leuker. Laatst ergens een plaat van The Veronicas laten staan, zonde, want de titelsong mag er (ook) zijn.

geen idee waar ik dat Veronicas vandaan haal ineens :P die zijn het niet. Robert Parnell?

ルックバック
Nu ook al op Amazon Prime. Inderdaad prima gelukt. De animatie had soms een wat Franse invloed te hebben, wat ook wel past bij de film, want één van de hoofdpersonen gaat 'westerse kunst' studeren aan de kunstacademie, terwijl de andere zich volop in de commerciële mangawereld stort. Beetje apart dat een soort eerste liefde tussen twee meisjes heel sterk wordt geïmpliceerd - alleen al hoe tomboyish Fujino is - maar toch niet expliciet wordt uitgesproken. Mainstream (manga) cultuur in Japan is blijkbaar toch nog best zo conservatief dat er een soort plausible deniability moet zijn.

The First Omen (Arkasha Stevenson, 2024, Disney+)
Dit is tegelijk één van de best uitziende en één van de slechtst lopende films die ik dit jaar gezien heb. Stevenson is zo verkikkerd op de clair obscur beelden die ze maakt van schitterende Italiaanse locaties, dat ze een beetje vergeet dat ze ook een prequel aan het maken is in een schlocky religieuze horrorserie dat ook spannend en eng moet zijn. Grote stukken van deze te lange film worden besteed aan panning shots van monumentale gebouwen en kunstwerken en scenes van mensen die in zeer artistiek uitgelichte monumentale ruimtes zitten of door net zo artistiek uitgelichte gangen lopen.

Van alle beschikbare spinnensoorten in de wereld heeft Stevenson ook één van de schattigste gekozen voor haar horrorfilm. De geboortescene met het klauwtje is wel übervet.

Challengers (Luca Guadagnino, 2024, Amazon Prime)
Vervelende sportbros vechten om de aandacht (zeker niet de liefde) van een nog vervelender tennissociopaat (Zendaya die meestal hetzelfde chagrijnige gezicht trekt als ik terwijl ik door deze film heen probeerde te komen die sommige mensen op onverklaarbare wijze leuk vinden). Niemand gedraagt zich ooit als een realistisch mens en niemand doet ooit iets aardigs, behalve die ene dame die haar ontbijt deelt met Josh O'Connor.

Veel fitte (half)naakte lichamen in deze film, vooral van mannen (deze film heeft extreme gay male gaze). Je zou kunnen zeggen dat er een Helmut Newton-achtige koelte zit in hoe ze gefilmd zijn, maar ik zeg dat het meer lijkt op een van die extreem niet-sexy erotische thrillers uit de jaren 90 met een betere cameraman.

Maakt het in mijn top drie van de slechtste films van 2024 samen met The Beast en Drive-Away Dolls.

Anora (Sean Baker, 2024, The Movies)
Sekswerker Anora (Mikey Madison) heeft New Yorkse street smarts in overvloed, maar is verder nogal naïef over hoe de grote wereld werkt. Ze wordt ingehuurd door Ivan, de zoon van een Russische oligarch (Mark Eydelshteyn). Dat is een niet-onknappe vrolijke spring in 't veld die leuke feestjes geeft. Er bloeit kalverliefde op en tijdens een bender in Las Vegas trouwen ze. Dat vindt de oligarch niet leuk. Een lokale Armeense priester die de taak had Ivan in de gaten te houden moet met zijn broer en Russische gopnik dat gaan rechtzetten. Het trio ontpopt zich tot klassieke kibbelende onbekwame komedieschurken. Als ze verhaal komen halen, gaat Ivan er vandoor, waardoor het komische trio met Anora hem moet gaan zoeken in New York. Zij willen dat het huwelijk geannuleerd wordt, Anora denkt dat Ivan dan zijn liefde zal betuigen en bij haar blijft.

De Gouden Palm-winnaar van dit jaar is in de kern heel erg klassieke Hollywood lach-en-een-traan tragikomedie, zij het met veel meer seksscenes. Niet wereldschokkend, maar wel erg goed gedaan, zeg maar The Holdovers van de 2e helft van dit jaar. Soms is het even een momentje net te kluchtig voor me, maar dan gaan we al weer verder. Bakers grote kwaliteit is dat hij echt veel van mensen houdt en ieder karakter is mooi uitgewerkt. Waarschijnlijk is dat ook waarom hij altijd zulke goede prestaties uit zijn acteurs krijgt. Ik vond Anora wel minder dan meesterwerk The Florida Project.

Ook merk ik dat ik een dag later merk dat ik me toch stoor aan dat niet wordt uitgelegd waarom een toevallig ook in New York wonende Armeense priester de zoon van een Russische oligarch in de gaten moeten houden, in plaats van gewoon een Russische bodyguard die in hetzelfde huis woont. Die priester wordt nog vager omdat in dat huis een enorme menora staat, die wordt gebruikt in een slapstickgevecht (maar goed, dat zou nog gewoon antiek kunnen zijn.) Terwijl ik ook weet dat het allemaal totaal niet relevant is voor het soort film dat Anora is en wil zijn.

Nog even wat televisie omdat het zo goed is:
Severance (Apple TV+)
Bij Lumon krijg je een chip in je hoofd die de herinneringen van je werkpersonage ('innie') scheidt van de rest van je persoon ('outtie'). Officieel zodat je zorgen over je werk thuis kunt laten. Maar Lumon heeft van het werk een kafkaëske, Big Brother-achtige hel gemaakt (briljante vormgeving waarin alles wat eng is aan kantooromgevingen en stupide aan corporate culture tot in het absurde wordt doorgetrokken.) De vier medewerkers van Macro Data Refinement (ze weten zelf ook niet wat hun werk inhoudt) komen in opstand en proberen een manier te vinden om aan hun outies en de rest van de wereld te communiceren hoe erg het is. John Torturro heeft in deze serie een uiterst tedere kantoorromance met Christopher Walken. Zelf heb ik een crush op Helly G., wat de Mark S. in mij is.

Na het lezen van dit, hebben jullie wat defiant jazz verdiend: https://www.youtube.com/watch?v=Turq37lntO0 (oh ja, de acteur die Milchick speelt is ook briljant.)