Filmforum

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley. Deze maand draait Away From Her tijdens het festival Film By The Sea en daarna pas vanaf 10 januari volgend jaar in de Nederlandse bios. Volgens mij heeft iedereen die nieuwsgierig is de film dan al legaal of illegaal thuis bekeken.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

En wat moeten we denken van de Nederlandse filmcanon? Een losse flodder, als je het mij vraagt.

Een verwoede poging om niet al te elitair te zijn en daardoor modern-elitair. Ik heb de keuze voor Flodder nog nergens gemotiveerd gezien. Het gaat om "belangrijke, gezichtsbepalende films". Wat is gezichtsbepalend eigenlijk? Iedereen KENT Flodder, is dat het? Of is Flodder gezichtsbepalend geweest omdat het zogenaamd heeft geleid tot een stroom publieksvriendelijke kutfilms? Als je mij sec het woord gezichtsbepalend voorlegt in de context van Nederlandse cinema, dan zeg ik toch eerder De Aanslag en Soldaat van Oranje.

Of Max Havelaar...

Gisteren weer genoten van L'uccello dalle piume di cristallo, van Dario Argento en een geweldige score van Ennio Morricone.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley.

haha...was jij niet degene met de Polley fixatie op dit forum?

Canon, is bij voorbaat al kut. Al die postmoderne onzekerheid is de mensch maar naar het hoofd gestegen, als we daar nou genoeg lijstjes tegen aangooien kunnen we rustig onze correcte VK en NRC DVDboxen op alfabet zetten. Maar als ik in een canon zou geloven, dan is het iig terecht dat De Noordelingen er in staat, met gemak de meest rare, originele en wel Nederlandse film ooit.

Ben zeer benieuwd naar dat speelfilmdebuut van de Canadese actrice Sarah Polley

allemaal tv-werk voor de rest dus? wow.

en over de Canon zeg ik maar niks. (eh ja net op een ander forum dan wel maar goed Nederlandse film zzzz)

Mooist die film Spetters er niet in, grinnik.

niks mooist. MOET.

Sokout (The Silence), wederom een prachtige film van Mohsen Makhmalbaf, poëtisch, schijnbaar simpel verhaal maar dat blinde jongetje heet niet voor niks Khorshid ('zon')... daar valt nog wel wat over verder te filosoferen.

En als ik ooit kinderen neem wil ik Perzische. :)

The man who shot liberty valance....ik heb ,m wel gezien en het is een film die je wel bijblijft, de laatste opmerking van de film zou een klassieker moeten zijn...maar ja...
Trouwens , als u hem ooit ziet:let ook even op de journalist in het stuk....een journalist die nu zo zou reageren als deze man zou direct ontslagen worden...

En heeft u het fraaie lied van Gene Pitney over deze film weleens gehoord? De film is beter.

Clerks
jaa.. leuk hoor :) en ik ben zo'n komedie-hatert. Dit is een zwart-wit low-budget ding (wat iedereen al kende behalve ik) vol wisecracks en gortdroge humor (of is dat hetzelfde) Vooral de clerk van de videotheek is hilarisch. Die jongen heeft zijn tekst gewoon zo goed als uit zijn kop geleerd dat hij 't nu alleen nog maar "deadpan" kan voordragen. Ook grappig dat hij in realiteit wat kreeg (zelfs trouwde geloof ik) met het meisje waarop zijn maat (het hoofdpersonage) een oogje op heeft.
Vervolgens vond ik deze film voor 3 euri in de .. Boekenvoordeel. :)

A Woman Under The Influence
oef. een zeer confronterende pijnlijke film. een overbezorgde neurotische moeder (Gena Rowlands, die ik niet herkende, maar die wel op Mabel Wisse Smit leek, en ze speelt ook een "Mabel") Hoe dan ook.. deze arme moeder kan nauwelijks voor haar kinderen zorgen en haar man Peter Falk weet ook niet hoe hij ermee om moet gaan. (En laat haar uiteindelijk maar opnemen in 't ziekenhuis) Ehm tsja, dan is er nog een dominante moeder en een zeer ongemakkelijk einde. (Bijna Lars von Trier-achtig) Jep, een bijna fysieke ervaring deze film.. Achteraf las ik dat er verklaringen zij die alle schuld voor de gekte van de vrouw bij haar echtgenoot leggen. Dat zag ik niet zo.. Ook is het misschien de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemand's neuroses te zoeken..

September
Ook hier een heel vervelende dominante moeder in deze kleine Woody-film. Begint vrij saai, maar toch wat verrassend weet Woody de spanning wel op te voeren. Een hoop mensen is bij elkaar in een zomerhuisje (eigenlijk een erg Maria Goos-achtige setting) en dan komt de shit er natuurlijk uit + allerlei relaties, of mensen die dat willen en worden afgewezen etc.

Ook is het misschien de overdreven neiging om altijd maar een verklaring voor iemand's neuroses te zoeken..

Rowlands doet een beetje gek, is wat sociaal aangepast maar, inderdaad, moet die dan maar het gesticht in? Het geruzie tussen de andere mensen (die welkomsparty!) is bepaald verontrustender.

Van September kan ik me nagenoeg niets meer herinneren. Weet wel dat ik hm beter vond dan de slappe kritieken deden vermoeden. Maar het is geen Interiors.

hmm maar kan ze voor de kinderen zorgen? En is ze een gevaar voor zichzelf.. Lastig. (en dus goed gedaan van de film wel) Wie weet is het de moeder van "Peter Falk" die haar per se weg wil hebben, maar toch.. Zo'n moment dat ze op de schoolbus staat te wachten, uiterst pijnlijk.

Op een IMDB-forum opperde iemand dat Woody Allen in deze fase van zijn carriere maar weer eens films als September moest gaan maken. Zit wat in. Wat moet de man met Penelope Cruz enzo, beetje ster-vehikels.. tsja.

(Dianne Wiest ziet er trouwens fraai uit in September)

<I>L'uccello dalle piume di cristallo</I> - inderaad sfeervolle thriller met prima soundtrack en mooie fotografie. Helaas houterig geacteerd en met een einde dat vooral verrassend is omdat er volgens mij niets van klopt.

@Ludo
Ja inderdaad, Cassavetes schetst het dillema, en dat maakt het goed.

Misschien moet Woody Allen gewoon minder films maken. Hij is nu een beetje de Ryan Adams van de Amerikaanse cinema, zal ik maar zeggen. Ik stel voor, hoogstens elke twee jaar een comedie met serieuze trekken, en eens in de 5 jaar een mighty aphrodite/bullets over broadway. Het eerste gaat hem tegenwoordig makkelijker af denk ik.

Kiarostami's Ten, wederom prachtig.

Het regiedebuut van Ten hoofdrolspeelster Mania Akbari en vergelijkbaar, maar meer specifiek over man/vrouw relaties. Erg fly-on-the-wall en meer reality-tv dan alles wat daar doorgaans voor doorgaat.

20 Angosht, heet ie overigens. Betekent "20 vingers"..

Paris, Texas
ja.. erg goed :) ik dacht dat de hele film een soort roadmovie zou zijn met de 2 broers die terug door de woestijn raden, waar langzaam de geheimen van Harry Dean Stanton worden onthuld. Maar ze zijn snel "thuis" en dan krijg je dus een vader-zoon en andere relaties film. Eindelijk de herkomst van een Merry Pierce sample ontdekt. (Geplukt uit de key scene, geniale zet die spiegel + telefoon) (en een bizarre vorm van "amusement")

The Trial
De versie van Orson Welles. Verwarrende film. (hermetisch zoals altijd bij die Welles). Ik had constant een deja-vu gevoel. Had ik dit al eens gezien? Ik weet 't niet. Ik heb 't boek gelezen, maar dat leek ook weer heel anders, of was dat weer een ander Kafka boek, wat ie niet had afgemaakt. Kafkaeske toestanden. Ondertussen is 't leuk om Anthony Perkins weer 'ns te zien..

Naked Lunch
Ik vond op de computer een lijstje met films die me kennelijk ooit door iemand (of meerdere personen) waren aangeraden. Niet via de Subs.. elders. Stond deze op, geinige film, bizarre monsters enzo. Had me eerst wel even moeten inlezen over die Burroughs, dan had ik me me wel weer herinnerd dat ie inderdaad zijn vrouw had doodgeschoten. (Leuk wel die vermenging van feit met de roman enzo)
Een soort Jeunet voor jongens ofzo.

The Salton Sea
Stond ook op de lijst, maar de vraag is waarom. (Drugs-films dat weer wel) Maar waardeloos. Val Kilmer als drug-addict, of nee hij is een spion voor de politie.. of nee hij wil enkel wraak. Hoop gegoochel met het plot, ondertussen speelt Val Miles Davis op trompet. Tsja. Enige reden om te kijken is de slechterik, Vincent D'Onofrio speelt met veel plezier een varkensachtige sadistische dealer zonder neus, met menselijke hersens in de koelkast.
En aan het einde blijkt er ook nog een femme fatale in 't spel te zijn geweest, maar dat is echt een ja daaag-moment.

Ja Paris Texas ga ik weer eens doen... Hey Ludo, effe iets anders: doe jij aan emule? Zo ja, what's up with the donkey servers??? Ik begin een beetje panieken en vrees dat ik weldra aan een nieuw leven moet gaan beginnen....

haha :) ik deed emule op een gegeven moment heel even om de paar dingen die in de IMDB lijst stonden, die ik niet via torrentspy (of isohunt ofzo) kon vinden.. en dus via daar te pakken kreeg. (Spartacus, Sleuth en een paar film noirs)

maar grappig genoeg ben ik nu 't adres van de site waar ze van die emule-links geven vergeten. het was een soort forum. :D

en verder leef ik met je mee natuurlijk. Misschien heeft RIAA ze eindelijk te pakken.

Een stapel Mondo Macabro films meegekregen van een vriend. Mondo Macabro is een beetje de Sublime Frequencies van de (b-film) cinema.

De eerste die ik gisteren zag was Mystics In Bali (hoe saai kan een titel zijn), een Indonesische horrorfilm uit 1981. Geweldige film heksen die in varkens en slangen veranderen, een bezeten hoofd wat een zwangere vrouw leegzuigt en meer van dat prachtigs. Beroerd nagesynchroniseerd, een soundtrack die Sin Nanna op z'n Casio bij elkaar gefröbeld heeft, kortom: ik heb me wel weer vermaakt.

Leuke docu ook over de Indonesische exploitatie scene, onder andere voorproefjes van "The Warrior" die de Nederlandse bezetters een lesje leert. Die films gaat Mondo Macabro ook uitgeven binnenkort. Hoera!

of was dat weer een ander Kafka boek, wat ie niet had afgemaakt.

Dat is Amerika. Of tenminste, die is echt niet af.
Er is ook een andere verfilming van The Trial, misschien heb je die gezien?

het Proces is officieel ook onvoltooid zie ik op Wikipedia. ik denk dat ik dat toch wel gelezen heb, al was het in mijn herinnering magisch-realistisch (eh ja dat is de film ook wel) maar kneuteriger bijna.. (toch Het Slot.. hmm)

wat betreft het ongelofelijke dejavu-gevoel tijdens de film, ik zal wel eens fragmenten op school of op tv hebben gezien, ik kan in elk geval niet meer terugvinden dat ik ooit deze (of die andere versie) had gezien.

best een raar gevoel :)

Emule is kaputt! Paniek neemt hier gestaag toe. Back to torrents dan maar. Man, dat beperkt de boel wel zeg, vooral qua Aziatisch. Misschien moet ik maar weer een bandje oprichten...

Er zijn een paar servers offline gehaald. Nog genoeg over en dan is er ook nog het KAD-netwerk dat geen server gebruikt.

Weet jij een goede server? Eentje waar je meer op vindt dan Titanic? En KAD werkt bij mij niet meer, krijg hem ook niet meer geconnect.

KAD werkt bij mij prima. Goede servers weet ik niet 1,2,3, maar met wat googlen vind ik dat je de goede lijst krijgt via peerates.net

Nou KAD werkt weer en ik heb een server gevonden van redelijke omvang waar ik me uberhaupt kan aanmelden. Miljoenen zwerven nu naar alternatieve servers natuurlijk, het is een zooi. Maar goed, de grootste paniek is inmiddels de tent uit. Maar zoals vroeger....;-)

Lifespan, een filosofische thriller uit 1974 met Klaus Kinski. Gedraaid in Nederland (Amsterdam) met molens enzo, maar ook coryfeeën als Rudi Falkenhagen en Sacco van der Made. Muziek van Terry Riley en eigenlijk gewoon een prima film, hooguit de 'double helix bondage' scene maakt het een beetje b-filmerig, maar onnodig bloot is natuurlijk ook gewoon een prima Nederlandse traditie. :)

L’Eclisse (Antonioni, 1962). Het “meer van hertzelfde”-gevoel lag hier zeker op de loer, maar het heeft me gek genoeg niet besprongen. Weer een fijne meanderende film die in feite begint waar La Notte eindigt: met een getroubleerd stel. In L’eclisse verlaat de vrouw haar partner en gaat in de rest van de film op zoek. Meer naar zichzelf dan naar een partner, zo blijkt, want de halfslachtigehid waarmee Monica Vitti uiteindelijk aanlegt met Alain Delon getuigt van weinig daadkracht. Ik vond dit een bij vlagen moeilijk te duiden film (zo internet eens af), de moeilijkste van de trilogie eigenlijk, en naar de betekenis van nogal wat symboliek en traag geschoten overzichts-sequenties bleven voor mij obscuur. Soms werken ze compleet gevoelsmatig en uiterst doeltreffend, op andere momenten verwarren ze slechts Toch kon dat de pret niet drukken. Duidelijk is voor mij dat Vitti, gefilmd als vertoevend in een nogal kille en hypermoderne buitenwijk, botst met de in een klassiek appartement vertoevende Delon. Hij zit in het geld, zij in de talen. Deze contrasten zorgen ervoor dat de suggestie van een veranderende moraal en man-vrouw verhoudingen – en hun verstorende invloed op relaties - steeds sluimert maar nooit het etiket van de film wordt. Die blijft daardoor ongrijpbaar en universeel. Het heeft echt geholpen dat ik de (vermeende) trilogie achter elkaar heb gezien. Alhoewel ik op dit moment L’avventura zelfs veruit de minste vond, vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.
À Bout de Souffle (Godard, 1960). Deze zag ik tijdens mijn studie ooit en ik vond er geen klap aan. Ik vroeg me af of het zien van een stuk of zes films van Wong Kar-Wai enige invloed zou hebben op mijn perceptie. Mja, maar niet heel veel. De raakvlakken zijn duidelijk (vgl. Days of being wild) en er zijn zeker dingen waar ik van geniet. De sfeer, ja de sfeer werkt aanstekelijk. Ik hou van de camera en de korrel waarmee de film is geschoten, ben gevoelig voor de jazz-score, en het helpt dat Parijs de plaats van handeling is. En ik ben zeker te porren voor een film over een stel dat maar een beetje rondhangt en vooral praat. Alleen denk ik tijdens deze film veel te vaak “Jongens, jongens wat een aftands gekeuvel!” Belmondo vind ik eigenlijk ook maar een irritant, charisma-loos ventje. Nou, dan is een portie existentialisme écht dodelijk. Het vreemde is dat ik de dialogen in films van Bergman en Antonioni prima trek, terwijl die beduidend zwaarder zijn aangezet. Sterker, À Bout de Souffle is bij herbezien bepaald lichtvoetig te noemen. Maar nee, ik blijf dit toch erg overschat vinden.

Throne of blood (Kurosawa, 1957). Een verfilming van MacBeth die redelijk trouw blijft aan het originele verhaal zeker gezien de omzetting naar de context van Japanse krijgsheren. Zoals altijd moet ik eerst effe wennen aan de schreeuwende Japanners en word ik daarna accuut op sleeptouw genomen door Kurosawa. Prachtig geschoten, dan weer esoterisch met veel mist, dan weer uiterst vitaal. IK heb hier nog twee Kurosawa’s liggen, allebei over mensen die elkaar te lijf gaan. Die moet ik zeker niet achter elkaar zien. Dan krijg ik teveel een “meer van hetzelfde”-gevoel. Nog een argument waarom Ikiru wellicht zijn meest bijzondere film is.

A Bout de Souffle: leuk begin, leuk meisje verder weinig an.

Throne of Blood: vond ik ook erg goed, maar die in film in kleur (even titel kwijt) was nog gaver. (Ran denk ik)

Simpson - The Movie: Leuk vermaak, maar je hebt het gevoel dat de schrijvers een vernietigende sociale satire in de pen hebben, maar die achterhouden omdat ook 8-jarigen het leuk moeten vinden. Dus plakt Homer maar weer eens zijn handen in zijn kruis.
Tom Hanks is wel in mijn achting gestegen.

Ik heb drie woorden voor the Simpsons EN Southpark: Beavis and Butthead

This is England (Meadows, 2006). Engeland heeft een sterke traditie van sociaal bewogen cinema en die is het laatste jaar enorm zichtbaar. London to Brighton was goed, Red road beter, en This is England nog beter. De film speelt in 1983 en handelt over de dunne lijn tussen ska- en skinheads in de buitenwijken van Nottingham. Daar zien we een clubje 80s uitgedoste vrienden een jong knulletje in de groep opnemen die op school maar wordt gepest. Met een enorme vaart en overtuiging schetst Meadows de groeiende vriendschappen, die zeer onder druk komen te staan als bullebal Combo terugkeert uit de bak en de eerste tekenen van racisme zichtbaar worden. Dit moment wordt gemarkeerd door de stem van Combo die een fout verhaal zit te vertellen, weg te draaien en de muziek te laten aanzwellen. Klinkt pathetisch, het werkt subliem. Na dat moment splitst de groep zich in de gematigden en de groep die bereid is te vechten. Ons ventje kiest voor het laatste, om de dood van zijn vader (gestorven in de Falkland oorlog) zin te geven. This is England is niet foutloos. Extreem-rechts is een eenvoudige consequentie van armoede en frustratie en als je even nadenkt weet je wel beter, dat wordt in het pathetische slot duidelijk gemaakt. Maar verder vertoont de film weinig sporen van gemaktzucht en vooral een enorme gelaagdheid. Iedereen is een mens en de kijker kan meevoelen met de foute karakters. En met ze lachen, want Meadows vergeet de humor niet. De scene waarin Combo gezellig een jointje zit te roken met een Pakistani, babbelend over soulmuziek, is één zo’n memorabel moment. Aanrader.

vraag ik me af of een zekere gewenning aan Antonioni’s stijl niet gewoon vereist is.

Denk het wel, en met de jaren zal dat, heb ik het idee, steeds moeilijker worden. Maar ik denk ook dat L’avventura gewoon de minste is van de trilogie. Wat ik erg vond helpen was dit boek, hele mooie, gedegen analyses van al zijn films (ooit voor bijna niks gekocht, zie nu $45 waard? Nah ja.) Prachtig moment blijft trouwens Delon die de telefoon geirriteerd opneemt. :)

A Bout de Souffle, wat Ludo zegt. Ongetwijfeld destijds een ontzettende eye-opener, maar hij heeft daarna zoveel gavere films gemaakt.

"Pronto, pronto!!" Ja toen moest ik wel schaterlachen. Wat is dat toch met dat stukje hout? Vitti is ook geintrigeerd door vliegtuigen en wolken. Dingen zonder houvast? God, je zou jezelf identificeren met een stukje drijfhout...

Wat is dat toch met dat stukje hout?

Jaaaa, dat is me niet bijgebleven (moet ik even nalezen of opnieuw eens kijken die film) itt de electronische soundtrack, de beurs die zonder mensen lijkt te functioneren en dat briljante, briljante einde natuurlijk.

Farval Falkenberg
In zekere zin een typische arthouse-film, met een meanderend plot, schokkerige camerabeelden die random inzoomen enzo.. mooie muziek (melancholische glitchy electronica, vast ook wel met een gitaartje, even kwijt) Maar goed.. de plot draait om een groepje vrienden uit Falkenberg, een Zweeds stadje waar niks gebeurd. Ze worden ouder en ze komen er niet weg. Sommigen hebben er vrede mee maar de voice-over niet. Typisch arthouse komt er dan een wapen tevoorschijn en de film heeft daarvoor zo fraai een vreedzame sfeer geschetst dat het brute (zeer kortstondige) geweld er echt even inhakt. Daarna ook nog nooit zulke melancholische beelden gezien van een rijtje caravans!

Caddyshack
Wat..is..dit. Stond op een van die 100 lijstjes die hier slingeren. Waarom weet ik niet, misschien dat de tipgever het zo slecht vond dat het goed werd. Bill Murray, Chevy Chase en de best grappige Rodney Dangerfield. Hoofdpersonage is echter een caddy die niet weet wat ie met zijn leven moet. Hij wil naar college, maar heeft geen geld. Probeert daarom maar wat geld los te peuteren bij de rijke golfers. Maar god, wat een eikel. Voorbeeldje: hij heeft een leuk Schots vriendinnetje (accent lijkt trouwens eerder Duits) maar duikt wel met een of ander nichtje van zo'n rijke golfer het bed in. Worden ze betrapt door diezelfe golfer (een rechter) waarna hij prompt de schuld geeft aan dat nichtje. Thanks a lot. Alsof ie zelf de gevolgen niet kon inschatten en het risico bewust kon nemen.
Maar dan heeft deze komedie, die begint als een familiekomedie met Bill Murray die op marmotten (of mollen whatever) jaagt ("in the words of Jean-Paul Sartre:.. au revoir") al een afslag genomen richting volwassenenpubliek met wat verrassende naaktscenes. (nou ja, nou ja) Maar toch dat botst ook ineens gigantisch, vind ik dan.

Hollywood Ending
Matige Woody-film. Vooral dankzij hemzelf, in Broadway Danny Rose acteerde ie prima. Hier doet ie zijn best echt niet om een regisseur die plotseling blind wordt neer te zetten. Ook zijn tegenspelers gooien er met de pet naar. Tekenend is nog het zijplotje met Mark Webber dat een heel groot "was dit nodig" geweest. Film had best in 85 minuten gekund ipv 112 o.i.d. Wel geinig zijn de meta-grapjes, de blinde regisseur maakt natuurlijk een slechte film, maar ja Frankrijk, daar wordt ie binnengehaald als een genie. (En zo zijn er nog wel meer grappen die naar Woody's verleden lijken te verwijzen) Niettemin allemaal wat inspiratieloos.

Volgens mij alleen The curse of the jaded scorpion nog, he Ludo, en dan heb je alle matige Woody Allen gehad...;-) Farval Falkenberg klinkt wel interessant.

zou goed kunnen ja, al houd ik mijn hart vast bij Celebrity en Everyone Says I Love You.. maar wie weet verrassen die wel.

Farval Falkenberg is wel de moeite, duurt gelukkig ook niet lang nog geen anderhalf uur.

Everyone... is harstikke leuk! Charmante musical waarin niemand kan zingen of dansen. Schitterende rol van Tim Roth als ex-gevangene. Celebrity is de enige film die ik nooit van hem gezien heb. Oh wacht, Alice...

oh ja die musical volgens mij ook met Julia Roberts.. we'll see.
Ik ben er net achter dat ik toch die Twin Peaks tv-serie moet kijken. (Als Merry Pierce-sample-maniac)

La tarantola dal ventre nero, een magnifieke giallo met een van de beste Morricone soundtracks ooit.

Everyone Says I Love You.. - wat Olaf zegt. Over Celebrity had ik zoveel slechte berichten gelezen dat-ie uiteindelijk ontzettend mee bleek te vallen. En dan te bedenken dat ik heel erg slecht tegen Kenneth Branagh kan die in deze film de hoofdrol speelt en daarbij heel erg op Woody Allen probeert te lijken. Van Allen ‘moet’ ik nog een paar van zijn serieuze films doen zoals Alice en September. Om een of andere reden zie ik daar best wel tegen op.

Vanwege aanhoudende griep valt mijn vakantieperiode ondertussen al een week lang in duigen. Tussen de paracetamol door heb ik in ieder geval nog wat klassieke noir gezien waaronder Gun Crazy (een oerversie van Bonny and Clyde uit 1950) en Crime Wave (gemaakt in 1952 met een geweldige Sterling Hayden als cynische detective en een hele jonge Charles Bronson die toen nog geen Bronson heette – Stanley Kubrick heeft heel goed naar Crime Wave gekeken voordat hij The Killing ging draaien). Deze week ook ontdekt welke beroemdheid een ramp is tijdens audiocommentaar: James Ellroy, een luide macho blaaskaak die bij Crime Wave onophoudelijk en hard in de microfoon hijgt en gromt wanneer ouderwetse Los Angeles-architectuur en mooie actrices in beeld komen. Wat een irritante gast is dat, zeg.

Iklimler (Ceylan, 2006). Na Antonioni blijf ik nog effe hangen bij de problematische stelletjes, want ook met Isa en Bahar gaat het niet goed in deze beste film van Ceylan die ik tot nu toe zag.. Vido schreef hier al een fraai stuk over, waar ik mij goed in kon vinden, al vind ik zijn karakterisering van Isa als een ‘mannelijke lapzwans’ te sterk. Hij doet toch eigenlijk niet bijster veel verkeerd en het is meer de incompatibiliteit tussen de twee die fataal blijkt. Waar die incompabiliteit dan in schuilt: in de allerkleinste details, die details die zelfs moeilijk onder woorden te brengen zijn, maar die Ceylan met zijn camera heel erg sterk weet te vangen. Tijdens een wederzien is één ogenschijnlijk onschuldige opmerking genoeg om Bahar teleur te stellen en er geen heil meer in te zien. Sterke studie vond ik dit, die me op één of andere manier heel Frans aandeed. Un coeur en hiver, dat soort films. ZO wordt het gaandeweg toch weer een mooi filmjaar hoor.
Aguirre, God of Wrath (Herzog, 1972). Aangekomen in Peru horen de Spanjaarden van het vermeede bestaan van Eldorado, een oase van rijkdom ergens in de jungle. De expeditie die er te water heen tijgt krijgt te maken met interne strubbelingen, waarbij Aguirre (een sterke rol van Klaus Kinski) steeds meer gaat lijden aan grootheidswaanzin. Ondertussen worden de expeditieleden stelselmatig geveld door Indianen-pijlen vanaf de kade. Redelijk low budget geschoten, hetgeen een verrassing is, aangezien je dit soort films uit de Hollywood-fabriek verwacht. Geen geld betekent meestal op je zolderkamer getroubeerde stelletjes filmen. Na een tijdje is die verrassing er een beetje af en dan rest er een vrij rechtlijnig verhaal over een gek, waar je met een beetje goede wil best de dictators uit het vorige millennium in kunt zien. Alom geprezen als een meesterwerk (nummer 78 van de top honderd allertijden), vanwege de nauwkeurige ontrafeling van een machtswellusteling, een welhaast surrealistische trip langs de krochten van de menselijke slechtheid, bladiblah. Ach, leuk begin, goed einde, de rest kabbelt en doet zijn ding. Niet onaardig.

@Omar:
Ken je deze: http://www.youtube.com/watch?v=8vP5lFly5Ss

Nee, die kende ik nog niet. Mooi gesproken Scorcese. :) Moet inderdaad wel raar zijn geweest om al die films achter elkaar te zien uit komen. Krijg ook meteen zin om die films weer te zien.

Dondurmam Gaymak, een lichtvoetige Turkse komedie over een licht ontvlambare ijsboer in een dorp, wiens brommer wordt gestolen. Het is een film die niet echt voor buiten Turkije is bedoeld, je mist wel eens een grap als buitenstaander, maar d'r blijft genoeg over om plezier aan te beleven. Onderliggend thema is de modern vs. traditie discussie, beetje zoals Samira Makhmalbaf's Sib maar dan voor te lachen.

...en de muziek is van Baba Zula. :)