Filmforum

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

Het anime drieluik Memories, uit 1995 alweer, eindelijk gezien. Mwaah, mwaah, het ambacht straalt er van af maar de drie regisseurs hebben toch allemaal (veel) beter werk afgeleverd dan dit. Eigenlijk een studie naar science fiction narratief en daardoor voor wie in vergevorderd stadium zit een beetje saai (Morimoto gaat bijv. wel erg op de Solaris toer.) Stink Bomb vond ik het beste verhaal met een leuke draai aan het ontsnapte-virus genre.

De beste grap in Uzak: het moment waarop de gastheer zijn bezoeker uit de woonkamer probeert te krijgen door ’s avonds een video van Stalker op te zetten in de hoop dat de bezoeker uit pure verveling wel zal vertrekken. Als het bezoek eindelijk naar de logeerkamer gaat, kan de gastheer ongestoord Stalker verruilen voor een wat minder literair verantwoorde pornovideo. Tarkovski en humor – het kan dus blijkbaar toch.

De overige films van Ceylan zijn ook de moeite waard, maar verder kan ik me lastig herinneren of ik nog meer Turkse films ken. Volgens mij is naast het werk van Ceylan het bijzondere Yol (1982) de enige andere Turkse film die ik ooit gezien heb.

Underground van 't weekend weer eens gezien. Vooral het eerste uur is een geweldige adrenaline rush. Over the top Balkan drama die van het scherm af spat. Briljant voortgeduwd door Bregovic' soundtrack. Schiet altijd weer in de lach als het orkest door Marko aangespoord wordt om harder te spelen vooraleer hij zich in een knokpartij stort. Mooie wrange momenten ook. Ludo deze oorlogsfilm al gezien?

Er gebeuren zoveel dingen in de eerste helft van Underground dat sommige details je bijna ontgaan, zoals vlak na het bombardement op de dierentuin. Terwijl de wilde dieren losgebroken door de stad banjeren, maakt Blacky (Lazar Ristovski) zich klaar voor de strijd door o.a. een toevallig langslopende zwarte kat te gebruiken om zijn laarzen mee te poetsen. Black Cat, White Cat was me na Underground iets teveel van het goede (wat ook gelegen kan hebben aan de abominabele staat waarin de filmkopie in Amsterdam destijds werd geprojecteerd). Life Is A Miracle oogde vervolgens weer heel fris.

Enkele films die ik deze week zag: Reprise van Joachim Trier (met o.a. muziek van Joy Division en The White Birch), Copying Beethoven en …ahum… Transformers. Zie hier. Van de drie is Reprise de aanrader.

Ja, Reprise, was ik benieuwd naar! Zag zelf Pather Panchali. Zal vanavond verslag doen.

Pather Panchali (Ray, 1955). Verder met het meesterwerkenproject, de nummer 42 om precies te zijn. Bij deze duurde het even voordat ik erin zat. De film vertelt het verhaal van een Bengalese familie die zich in feite in de Middeleeuwen bevindt. Pa is schrijver maar moet lang van huis om toch wat binnen te schrapen, moeder moet het kroost opvoeden en is erg beschermend, dochter heeft veel last van hun ongemak in het opgroeien en omgaan met leeftijdgenoten, en het jongste zoontje is de onschuld zelve. En dan schuifelt er nog een tante door beeld, een levend lijk dat af en toe een uitbrander krijgt van moeder. De eerste helft duurt een beetje, maar is – zoals dat heet – ‘scene setting’. In het tweede deel begint alles te leven. Ray probeert niet te verhullen hoe zwaar het leven voor deze mensen is, maar kan het bepaald niet nalaten de ellende van tegenwicht te voorzien. Hoe dan ook, het leven is een geschenk, dat is de strekking. De liefdevolle, dartele scenes die dit moeten illustreren doen dan weer spiritueel dan weer sprookjes-achtig aan ( maar nergens religieus of wereldwinkel-approved). Het is deze tweestrijd die de film uiteindelijk een nauwelijks te missen kracht geeft. Hier en daar doet de film qua thematiek denken aan Ugetsu monogatari, maar Pather Panchali is niet alleen ongepolijster en documentairder (en daarom cooler om goed te vinden), het is vooral ook een film die unieker aanvoelt, en meer raakt.

Leave her to heaven (Stahl 1946). Een Hollywood-film uit een gouden tijd, en eentje die niet teleurstelt. Gene Tierney speelt een vrouw die een schrijver (Cornel Wilde) aan de haak slaat en er alles aan doet om alleen met hem te zijn. Dan helpt de aanwezigheid van zijn kreupele broer niet echt, om maar iets te noemen. De mierzoete Technicolor-kleuren contrasteren mooi met het steeds donkerder wordende plot, een beetje zoals in Rear Window, en er zitten een paar voorbeeldige klassieke scenes in. De film rolt op het eind een beetje snel richting einde. Geen Hitchcock-kwaliteit, wel genoten.

Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo 2006) hier al 'ns besproken? Zevende week in Lantaren/Venster, dus een filmhuishit. Donkerblauw, bijna zwart is de vertaling en "bluesy" is van toepassing op dit geestige melodrama. Portret van een stel losers, dat droomt van betere tijden, maar mekaar de vernieling in jaagt. Gewoon, omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn.
Een conciërge die ondanks een MBA (gehaald bij LOI, omdat hij voor zijn demente vader moet zorgen) nergens als pakman aan de bak komt. Zijn jeugdliefde. Zijn broer de bajesklant. Diens vrouwenvleugelvriendin. Zijn mattie die teert op de zakken van z'n ouders. Diens aquariumvissen verkopende vader...
De cameravoering, gevatte dialogen, acute plotwendingen en de melancholiek deden me wat denken aan "Do the right thing". Reden misschien waarom dit Spaanse debutantenbal her en der prijzen wegsleepte.
Wel aardig.

Azuloscurocasinegro staat bij deze genoteerd, al draait hij in A'dam niet in een prettige bioscoop. Lukte het bij de aanschaf van het kaartje nog een beetje om de titel zonder kleerscheuren uit te spreken?

Hij staat bij mij op het programma, kwestie van de ondertitels nog...

Gheghe... Het Azoel Oskoerò in m'n beste Spaans werd door de kassière aangevuld met Kassie Négróóó in vloeiend Rotterdams. Ze had meer moeite met het verwisselen van het kaartjespapier, waardoor het halletje zich vulde met ongeduldige Romy-Schneiderfans op leeftijd.

Azuloscurocasinegro (Arévalo 2006). Wat Mic zegt : wel aardig. Luchtige sort of komedie rond een conciërge die beter wil en het maar moeilijk gerealiseerd krijgt. Film heeft het tempo van een televisie-soap en doet in zijn understating erg denken aan Almodovar. Aardig zolang het duurt, maar het overheersende gevoel na afloop is dat er iets is met moderne Spaanse cinema dat me gewoon irriteert. Weer zo’n Spaanse film die we van de critici niet mogen missen en weer ben ik underwhelmed.

The time to live and the time to die (Hou Hsiao-Hsien, 1985). Doorbraakfilm van Hou die het verhaal vertelt van zijn eigen opgroeien in Taiwan. Zijn ouders zijn naar Taiwan gekomen door omstandigheden maar dromen openlijk van een terugkeer naar het vastenland. Dat zet een stempel op de stemming. Hou toont hier al zijn unieke en invloedrijke regie-hand: los gefilmd, achteloos aan elkaar hangend, maar daardoor levensecht verhaal. De invloed die dit gehad heeft op Jia Zhang Ke is onmiskenbaar. The time to live and the time to die is nog niet zo scherp als het later zou worden, maar is zeer het bekijken waard.

Sicko (Moore 2006). Ja, ik heb een zwak voor deze man. Documentair gebrachte propaganda? Doorgetrokken linksheid? Onevenwichtige visie op zaken? Allemaal waar, maar met zo ongelofelijk veel retorische vondsten, spitsvondigheden en humor gebracht, dat ik toch weer plat ga. Ik vind Sicko misschien nog beter dan Fahrenheit omdat het grote onrecht tot kleine proporties is teruggebracht en het conspiracy-gehalte daardoor wordt verlaagt (al doet Moore zijn best): mensen met een gezondheidsverzekering die er in de praktijk geen reet aan hebben. En dat in het welvarendste land ter wereld. Retoriek of niet, stel (en ik zie niet echt hoe) dat je de helft kunt afdingen op Moore’s verhaal, dan nog is de conclusie compleet shocking.

Verder met het meesterwerkenproject…

Persona (Bergman, 1966). Interessante film die een product is van zijn tijd maar die tijd overstijgt. Het begin is een collage van random indringende beelden die een Freudiaanse indruk maken. De psychologie blijft centraal staan in dit verhaal van een actrice die besluit niet meer te spreken en met een verpleegster in een huisje aan zee gaat zitten. De stille actrice laat zuster het woord doen en lijkt als een soort spiegel te fungeren. Dat levert een soort persoonlijke meditatie op omtrent de vraag in hoeverre men zichzelf kan en moet zijn, en de rol die schaamte hierin speelt. Dat leidt tot een breakdown die als gevolg heeft dat onduidelijk is wie nu wie is en de suggestie is dat actrice en verpleegster dezelfde persoon zijn. Dat is inderdaad één van de drie lezingen, las ik later op wikipedia, waaruit blijkt dat nogal over deze film is nagedacht. Ik vond het een interessant experiment, maar geen film waar ik weg van was. Op de eerste plaats heb ik een hekel aan acteurs die dingen in boeken lezen en die diepzinnigheden aan elkaar gaan voorlezen. Op de tweede plaats blijf ik op een behoorlijk grote afstand zitten kijken naar wat zich voltrekt en is de persoonlijke inleving bijzonder gering. Daar werkt de gestileerdheid zeker aan mee. Hoe bijzonder fraai bij vlagen ook, een shot van twee hoofden, één frontaal de ander en profile, dat doet me bijvoorbeeld ook aan die clips van ABBA denken. Als ik dan achteraf lees dat de ontsporende psyche nog nooit angstaanjagender in beeld is gebracht dan in Persona dan denk ik “Het is maar goed dat me even geen 5 voorbeelden te binnen schieten”.

Bladerunner (Scott 1982). Sci-fi noir. Bladerunner is een film waarin de art direction meer dan de helft doet. Een fantastisch vormgegeven beeld van een onherkenbaar L.A. in 2019. Vervuiling, regen, duisternis, grote gebouwen en neon reclames, minder mensen en een hele hoop akeligs. De typische jaren tachtig Miami Vice soundtrack is te afgrijselijk voor woorden, vooral als een saxofoon inzet, en dat is – ongelofelijk maar waar - precies watdie film nodig heeft. In deze wereld mag Harrison Ford jagen op replica’s van mensen, die ingezet zijn voor planetaire veroveringen maar teruggekeerd zijn naar aarde. Gaandeweg blijkt dat de replica’s, aangevoerd door onze eigen Rutger Hauer, op zoek zijn naar een volwaardig mens-zijn en zich uiteindelijk menselijker tonen dan hun niet-gerepliceerde soortgenoten. Interessant gegeven, goede thriller maar de cult status en een nummer 66 notering in de tophonderd allertijden, na ja dat ontgaat me. Silence of the lamb was ook goed. Of L.A. Confidential. Goed, leeft Omar nog….?

Ik leef nog. :) Blade Runner en Persona, twee van mijn favoriete films allerrrr tijden. :) Nr.66 van Blade Runnert is idd veel te laag, hoort nummer 2 te zijn (die saxofoon is vet klote, voor de rest is de soundtrack natuurlijk de proto-techno bizzniz.)

Blade Runner: The Final Cut

Jeuzus die koffer! Ik zie mezelf daarmee al de mediamarkt uitkomen...

mooi ik dacht dat het forum eruitlag, totdat ik me na een week realiseerde dat het ILX-forum was gerevived...!

even de schade inhalen..
allereerst voor de torrent-rippers enzo. ik kon een paar films uit de IMDB lijst dus niet via de bekende torrent-sites vinden, waarna ik iets nieuws probeerde: eMule.. een of ander p2p-netwerk.. Hoe het werk is me niet duidelijk maar ik vond de volgende 2 films.
The Man Who Shot Liberty Valance heeft me iets teveel "comic relief" karakters.. Zoals de sheriff en de hoofdredacteur van de krant. James Stewart in een western werkt ook niet echt, zelfs niet als ie een "character" speelt dat er zelf ook niet echt in thuishoort. De plot had ik moet kunnen raden, John Wayne moest natuurlijk wel de held spelen.
Sleuth is een van de betere films die ik de laatste tijd zag. Zoals Olaf al opmerkte, prima acteerwerk. (of uitstekend zelfs) het is een fake (?! of toch niet) moord-mysterie met talloze plottwists, die overigens nog redelijk voorspelbaar zijn, maar dat maakt zowaar niets uit. Een aanstekelijk potje breinpoker.
Toen waren de IMDB films wel zo'n beetje op en vervolgde ik met 2006-films.. Interessant om meteen te merken hoe arty films toch echt een duidelijk ander ritme hebben dan het vlotte formulewerk in zo'n publiekslijst. Zo zag ik Batalla En El Cielo.. Een clichematige arthouse film met veel expliciete seks en vooral heel veel gepeins en gestaar. Ook de talloze katholieke metaforen enzo zijn erg gaap. 2 leuke genitale grappen zaten er wel in. 1)de 2 hoofdpersonages liggen naakt op bed, hebben een dialoog.. en ineens meent de regisseur een close-up van 't vrouwelijk geslachtsdeel te moeten tonen, waarna een halve seconde dacht: huh een pratende kut?!?! 2)er zijn een paar scenes die zich volgens mij in de hemel afspelen, waar het mannelijke hoofdpersonage ineens enorm grootgeschapen is. Toch lief van God :)
We vervolgende onze Spaanstalige belabberde serie met Volver. Maar goed mijn afkeer van Almodovar mag bekend zijn inmiddels. Het grote probleem met Volver lijkt te zijn dat 1 familie zo ontzettend veel bizarre dingen meemaakt en er tegelijkertijd toch zo koel (robotachtig) onder blijft. Het is natuurlijk standaard over the top Almodovar gegoochel, maar goed ik houd er dus gewoon niet van. Ik bedoel, de hele film begint al met het verbergen van een lijk wat eigenlijk plottechnisch toch echt rammelt. (Al is de verklaring misschien dat alle vrouwen gewoon gek zijn en alle mannen misdadigers.. Hoe dan ook.. whatever)
Three Times is een film uit Taiwan in (duh) 3 delen.. Maar eigenlijk kun je naar het eerste deel wel stoppen met kijken. De 2 daarna zijn saai en bovendien is de sfeer in deel 1 zo mooi dat het eigenlijk genoeg is. Daarin wordt gebiljart en zoekt het hoofdpersonage naar zijn meisje. Het heeft niets om het lijf, maar de beelden en de muziek (van The Platters en Aphrodite's Child) zijn gewoon heerlijk.
Marie Antoinette is 1 lange saaie videoclip, de muziek is zonder de beelden eigenlijk leuker (merk ik op dit moment) Die beelden zijn natuurlijk esthetisch prachtig, maar enige emotie komt er niet bij kijken. Jason Schwartzmann krijgt niet de kans te schitteren en Dunst is ook alleen maar vervelend. Een film over verveling kan dat wat worden.
Ik zag trouwens op Wikipedia een Coppola stamboom.. En god wat is Hollywood toch incrowd :)
Douches Froides is een Franse film dus dat wordt weer van retteketet. Een goede film is het bepaald niet, maar wel intrigerend. Een driehoeksverhouding tussen 2 jongens en 1 meisje.. De jongens kennen elkaar van judo, maar zijn het nou vrienden? De film levert geen bewijs. Het hoofdpersonage en het meisje hebben wat, vermoedelijk al heel lang, maar toch lijkt vooral het meisje er geen enkel probleem mee te hebben dat hun relatie langzaam eraan gaat. (waarin de andere jongen de katalysator is..) Op zich dus wel een aardige ambigue film, maar wederom had ik het gevoel dat de karakters dus wel erg koeltjes waren.
Gelukkig ook nog wat goeds gezien (naast Sleuth): Requiem, The Exorcist maar dan de real thing.. Zonder katholieke superpriesters en andere nonsens. Het hakt er allemaal goed in, maar dat krijg je als iets teveel op dat meisje lijkt. ;) De film lijkt wel kansen te missen op het gebied van dramatische lijnen enzo.. Maar de karakters maken veel goed. (Vooral de vader en ook de wetenschappelijke ratio in de vorm van een mede-studente)

Lekkere lijst, Ludo! Ik deel je kritiek op Volver (wist niet dat je ook een hekel had aan Almodovar) en Batalla en el ciel volkomen. Vooral die laatste, wat een kutfilm :-) Ik heb het derde deel van Three times inmiddels drie keer gezien en dat is echt het sterkste deel, wat mij betreft. Het is een soort verlengde van Millennium Mambo (zelfde actrice) maar nu is zij het die niet weet wat je met een relatie moet aanvangen. Het schijnt dat Hou de hedendaagse generatie 20-ers maar moeilijk kan begrijpen en dat dat een drijfveer is voor zijn films. Volgens mij begrijpt hij die generatie dondersgoed en die generatie zickzelf niet, want het derde deel van Three Times en Millennium Mambo hebben voor mij een hoog waarheidsgehalte. Weliswaar op een nogal abstract en moeilijk onder woorden te brengen niveau. Maar ja, daar heb je nu juist films voor, nietwaar.

het was me niet helemaal duidelijk wat er gebeurde in deel 3.. Ik zag wel een cool muziekprogramma (Garageband) dacht: wil ik ook.. Maar is Mac-only helaas.

maar goed het meisje is een waardeloze zangeres, de jongens maakt foutjes en het meisjes rommelt wat met een kamergenootje zonder dat echt te willen. ofzo.

goed dat je You Can Count On Me heb gezien trouwens, gave film.

ik bedoelde foto's, maar foutjes maakte de jongen misschien ook.

SJa wat gebeurt er in deel 3. Niet veel en wat er gebeurt begrijpen de mensen die erin rondlopen even slecht als de kijker. Het meisje kan geen contacten onderhouden, is zich ervan bewust, maar kan er niks aan doen. Het enige wat overblijft is vasthouden, hetgeen gesymboliseerd wordt door die shots op de motor aan begin en einde. Misschien dat dit stukje film wel gewoon te kort is om iets wezenlijks te bewerkstelligen. Probeer Milliennium Mambo gewoon eens. Daar gebeurt ook geen reet in maar het duurt tenminste langer hahahahaha. Ja ik krijg het moeilijk uitgedrukt maar Hou's films die voornamelijk op atmosfeer werken, en waar de voortgang niet wordt bewerkstelligd door iets als een plot, ik vind ze geweldig (met uitzondering van Café Lumière, dar kon ik helemaal niks mee). Die films van Jia Zhang Ke hebben hetzelfde. Je moet er een bepaalde gevoeligheid voor hebben denk ik, want ik kan me heel goed voorstellen dat je het vreselijk saai vindt.

En juist op dit moment loopt hier City of Sadness binnen, het 2.5 uur durende meesterwerk van Hou uit 1989. Moet The puppetmaster ook nog zien...

The wild one (Benedek, 1954). Een klassieke Brando-film (want ik moest opzoeken wie deze film eigenlijk had geregisseerd). Vergeleken bij de twee grote (Streetcar named desire en On the waterfront) is The wild one bepaald lichtgewicht. Het verhaal van twee motorgangs die tegelijkertijd een dorpje aandoen en daar de boel op stelten zetten heeft psychologisch weinig om het lijf. Uiteraard staat er een keurig meisje achter de bar en uiteraard krijgen we Brando’s blanke pit te zien (nee nee, spreekwoordelijk, zijn broek blijft aan!). Het rebelleren tegen niks vindt ik toch een heel stuk gelaagder uit de verf komen in de versie van Nicholas Ray (met Dean). Of het helemaal opzettelijk is is moelijk te achterhalen, maar die jeugdbendes maken een vertederend stuntelige indruk en hun capriolen zijn genoeg om anno 2007 door te mogen gaan voor de losertjes van Amersfoort-zuid. Brando maakt veel goed, al is zijn cool – mede door het script – vrij ééndimensionaal. Maar er zijn memorabele momenten, en memorabele teksten. ‘What are you rebelling against?’’Well, what have you got?’ Ik kende hem nog niet…
Ecstacy of the angels (Wakamatsu, 1972). Wat een bizarre film. Groep mensen – allemaal opererend onder code-namen refererend naar maanden en seizoenen – stelen wat bommen en granaten en beginnen met hun revolutie. Waarvoor, waartegen en hoezo wordt niet duidelijk. Wat wel duidelijk wordt is dat machtsverhoudingen binnen de organisatie af te lezen zijn van de seksuele relaties die ontstaan. Zo op hol geslagen dat je er wel een zekere bewondering voor moet opbrengen, maar echt meegaan in deze underground-hit is me niet gelukt. Dat vreselijke geschreeuw van die Japanners ook altijd.
City of sadness (Hou Hsiao-Hsien, 1989). Hou’s film over de meest cruciale fase in de Taiwanese geschiedenis (1945-1949, waarin Taiwan losraakte van China) wordt verteld aan de hand van en hechte groep mensen en weinig bommen en granaten. Daar hou ik van. City of sadness maakt zeer invoelbaar hoe het was om in Taiwan te zijn na de tweede wereldoorlog. Fucked over by de Japanners en ready to be fucked over by ‘Het Vastenland’. Daar heeft Taiwan altijd een haat-liefde verhouding mee gehad, zoveel is me duielijk geworden uit Hou’s films. Verachting van het regime, maar hoge achting voor de bakermat. Zoals verwacht is de film weinig uitleggerig en dat heeft het grote voordeel dat pamfletterigheid op grote afstand blijft. Toch is City of Sadness ook een frustrerende kijkervaring. Het is het inferentie-vermogen van de kijker die het verhaal construeert en soms gaat Hou daar naar mijn mening gewoon te ver in, omdat zelfs de oplettende kijker zich op sommige momenten afvraagt waarom iemand zit te huilen en waarom die dat doet. En in een film waarin toch een grote familie centraal staat en er een hoop mensen worden opgepakt, in elkaar geslagen enzovoort, dan moet je ook nog bijhouden welke Li Wen-voornaam bij welk Chinees hoofd hoort. Waarbij een belangrijk ezelsbruggetje is dat Li Wen-Leung niet wordt vertolkt door Tony Leung. Want die speelt namelijk Li Wen-Ching.

Oh ja, ook overduidelijk dat naast Pressburger veel van de andere meest getalenteerde technische mensen van decorbouw van UFA op de vlucht voor de nazi's in Engeland terecht zijn gekomen.

Le Clan des Siciliens (Henri Verneuil, 1969, Lab111)
Startet (Alain Delon) moet brommen voor een juwelenroof waarbij hij twee agenten heeft doodgeschoten. Als je een pistool hebt, dan moet je het ook gebruiken. Ça va 'BOOM!' dans les oreilles Commissaris Le Goff (Lino Ventura) totaal over de zeik en hij is aan het stoppen met roken, dus hij had toch al geen goed humeur. Startet huurt via zijn zus de Siciliaans-Franse clan uit de titel, de Manaleses in om hem te bevrijden. Hij heeft meteen een voorstel: hij zat in de gevangenis met een ingenieur die de beveiliging deed voor een grote juwelenshow in Rome en heeft daar het hele beveiligingsschema losgepeuterd. Dus een heist-movie, al moet het plan wel helemaal worden omgegooid. Dat is op zich wel verrassend, maar deze film voelt helaas nog modern aan omdat hij te lang is omdat ze er te veel wendingen en zijplotjes in hebben gestopt. Maar dan wel met die glorieuze rauwheid en het design van de laten jaren 60/vroege jaren 70. Alles wat donkeroranje of chocoladebruin kan zijn, is donkeroranje of chocoladebruin, behalve de gloednieuwe modernistische flatgebouwen. Die zijn grijs. Finale zo te zien geschoten in de bouwput van nu vast een beruchte banlieu is. Delon is de grote ster die we nog kennen, maar eerlijk gezegd zijn het vooral de veteraan Ventura en Patrick Lefevre-lookalike Jean Ventura, die de Manalese patriarch speelt, die de film dragen.

Random dingen die me opvielen:
- Heel ingewikkeld heist-plan, zoals het hoort, maar een essentieel onderdeel is 'met een pistool in de zak van je colbertje het vliegtuig ingaan'.
- Italiaanse, Amerikaanse en Engelse karakters beginnen allemaal keurig in hun eigen taal, maar na drie zinnen spreken ze toch weer Frans.
- Als je in 1969 op een vliegveld internationaal wilde bellen, moest je naar een balie. Daar verwijzen ze je dan door naar de tafel met Het Telefoonboek van de Hele Wereld. Heb je het nummer opgezocht, dan geef je het af aan die balie, waar het voor je draaien als je na 10 minuten of zo aan de beurt bent.
- Delon wil op een gegeven moment vluchten naar Veracruz. Ik ben bijna zeker dat dat ook de plek is waar de gangsters in Sorcerer/Le Salaire de la Peur terecht kwamen. Eerbetoon of was het gewoon het Dubai van 1950-1970?

En een geweldig thema/soundtrack van Morricone, moet de film nog steeds eens zien. Zit nu even volop in de Sopranos.

"Patrick Lefevre-lookalike Jean Ventura"

Jean Gabin moet dat zijn. Inderdaad, Morricone soundtrack had ook even genoemd moeten worden. Ook een hoofdrolspeler.

Pooooooiiiiijnggg

Off Ramp
Op avontuur met twee juggalo’s, not sure, kreeg het gevoel dat de poging tot humanisering van die juggalo’s (sws niet nodig wmb) een maffe actiefilm in de weg zat.

Skincare
Geinige thriller, beetje last van losse eindjes, maar hoofdrolspeelster Banks draagt het geheel.

Sen Aydınlatırsın Geceyi (Thou Gild’st the Even)
Vrij bijzondere magisch realistische film. Beetje peinzende pacing, soms mild grappig maar ook heel zwaarmoedig. Helaas werd het Arabische stuk muziek wat vaak terugkwam niet ondertiteld. Het andere liedje kende ik, dus dat was beter te duiden. Geinig discussietje over Orhan Gencebay en Ferdi Tayfur als je weet wie dat zijn. Maar vond het ook wat stroef, maar intrigerend om nog ’ns eens her te bekijken.

Subservience
M3GAN voor volwassenen, nee, niet zó! Maar wel Megan Fox als robot-assistente en een redelijk chiseled hoofdrolspeler, what could possibly go wrong? Maar, het moet gezegd, de vragen die e.e.a oproept over AI zijn interessant en goed voor een vermakelijke horrorfilm. En aangezien onze clownregering denkt dat AI de problemen in de zorg wel op gaat lossen nog best angstaanjagend ook.

The Red Shoes (Michael Powell & Emeric Pressburger, 1948, Eye Filmmuseum)
CINEMA! CINEMA! CINEMAAAAAAAAAA!

Revenge (Coralie Fargeat, 2017, Lab111)
In afwachting van de officiële premiere van haar Cannes-hit met Demi Moore The Substance, krijgt Fargeats debuut Revenge een reprise. Ik dacht dat het een wraakthriller was op basis van een plot synopsis, maar het blijkt een horrorfilm, een reverse slasher met wat fantastische elementen. En zwarte humor, want zwarte humor is net zo essentieel Frans als dure wijn en stinkende kaas. Er is een moddervette horrorsynthsoundtrack (van de mij tot nu toe onbekende Rob), een zelfoperatie met peyote en een bierblikje, de meest uitgebreid ingezoomde 'glas-in-voet-scene' ooit, een lange shootout waar één van de deelnemers naakt is en bloed. Zo veel bloed. De film heeft vast ook gefungeerd als irrigatieproject voor de woestijn waarin hij zich afspeelt.

Toppertje dus. Stijlvol ook nog, op een Lynchiaans verontrustende wijze.

Ook knap dat Fargeat van dit naar succesvol Cannes-auteur is gegaan in één film. Dat kostte Peter Jackson en David Cronenberg toch meer tijd.

Is toch nog steeds best wel een revenge flick? Ze neemt overduidelijk wraak, haar – laten we zeggen – bovennatuurlijke kracht en de gore doen daar niks aan af. 🙂

The Sopranos s01-06
Eindelijk deze gedoodverfde klassieker ook eens bekeken. Inderdaad erg goed al vind ik die psychiatrie juist minder interessant dan veel andere aspecten. De dynamiek van die criminele organisatie, family values, de relatie tot de buitenwereld, hoe iedereen en z'n moeder betrokken raakt… het deed me denken aan Top Boy. Het racisme onder die Italianen is vreselijk, maar ik moest denken aan Benny The Butchers Black Soprano Family waaruit blijkt dat in die kringen de keuze food/monster bekend is. Net als providen voor de familie. De verbazing van Chris over hoe in de filmindustrie van alles gratis wordt uitgedeeld waar hij de vreselijkste dingen voor moet doen was veelzeggend…

Zeg me dat From Beyond ook iets After Hours-ig heeft ;-)

Chunking Express: Dennis Brown! We hebben in Breda wel The Third Man, maar Azie doen we nog niet onder de rivieren. Misschien in 2046.

Maar cricket kunnen zelfs Powell en Pressburger niet redden; dat is gewoon Engelse excentriciteit, I'm afraid, old chap.

Goh zat er cricket in? The Shout deed de cricket wel goed. In de inrichting...

Subservience klinkt als potentiele cultstatus.

Ik deed mee met deze:

Die Hamburger Krankheit
'Sag doch etwas!' Een distributeur had deze visionaire film in de coronatijd moeten oppoetsen en opnieuw uitbrengen. De film weet alles al – van de complotdenkers tot de feestjes van Boris Johnson – en dat in een stripverhaalavontuur, dat gaandeweg steeds serieuzere trekken krijgt. De pastorale synths van Jean Michel Jarre werken ook heerlijk paradoxaal, terwijl de Duitse samenleving instort. ('Die offenlichkeit ist alarmiert'). Een virus zaait verderf vanuit Hamburg. Alleen de idioten overleven. Een worstenverkoper, een dwerg die op Mr. E van Eels lijkt (en net zo vervelend doet), en een naïef meisje. Met het ogenschijnlijke hoofdpersonage (een dokter) wordt rücksichtslos afgerekend. Allemaal geven ze het maximale, in een soort Weens Aktionistische acteerstijl. Een man springt naakt het dak af. 'Das ganze kommt mir urgendwie unheimlich vor.'

Goh zat er cricket in?

De film is gefinancierd door het Britse Ministerie van Informatie om de Amerikaans-Britse verhoudingen na de oorlog te versterken. Op een gegeven moment zit er daarom een grote rechtszaak in, met als aanklager de eerste Amerikaan die door de Engelsen is neergeschoten in de Onafhankelijkheidsoorlog. Die laat dan als bewijs over hoe verdorven en totaal niet te redden Engeland is een stukje van een radioverslag van cricket horen. De Engelsen counteren met een stukje Amerikaanse popmuziek anno 1948: "sha bo do, sha ba dee". Dat is toch geen muziek meer te noemen?

The Gullspång Miracle (Maria Frederikson, 2023, De Balie)
Begint als een soort Spoorloos: twee vrome Noorse zussen willen in Zweden een appartement kopen en dan blijkt de verkoopster het evenbeeld van hun in 1988 door zelfmoord overleden zus Lita! Blijkt het een in de oorlog voor adoptie afgestane tweelingzus! Iedereen blij en gelukkig, maar langzaam beginnen er irritaties en twijfels over en weer te ontstaan. Olaug, de hervonden zus, vindt zichzelf te slim en modern voor de zussen Kari en May, die ook wel een beetje biblebeltboertjes van boven de poolcirkel vibes hebben. May reageert daarop als het cliché van de stugge christenfundamentalist, terwijl Kari juist de liefdevolle Jezusfreak is, die hoopt dat alles weer recht te bidden. Olaug gelooft ook niet dat het zelfmoord was, maar dat Lita is vermoord. Er zit ook een luchtje aan die zaak. Verwacht alleen geen antwoorden; dit is het documentaire-equivalent van Only The River Flows: hoe weer informatie boven komt, hoe verder de antwoorden weg raken.

The Third Man - 75th Anniversary Edition (Carol Reed, 1951, Lab111)
Het filmnoiridee van de detective die zich bemoeit met zaken waar hij zich niet mee moet bemoeien tot het eindpunt doorgevoerd. Holly Michaels blijkt een uitermate slechte beoordelaar van karakters en motivaties van anderen. Aan alles wat hij vertelt over Harry Lime, weet je al dat het foute man is. Geen wonder dat hij nooit verder is gekomen dan pulp-westerns. "I never knew there were snake charmers in Texas." En dat blauwtje op het einde ziet ook iedereen behalve hij aankomen. Eigenlijk verrassend relevant, nu ik er zo over nadenk: het gaat over het type dat zijn eigen research doet, voor het karretje van oplichters wordt gespannen en vrouwen lastig valt. En dat alles zonder internet, maar in glorieuze noir cinematografie van Wenen.

Black Narcissus (Michael Powell & Emeric Pressburger, 1947, Eye Filmmuseum)
""There's something in the atmosphere that makes everything seem...exaggerated."

Nonnen krijgen een nieuwe klooster in de Himalaya een oud haremhuis. De lucht is ijl, de wind blaast altijd en de wanddecoraties zijn zeer ongepast voor een klooster. En dan komt mr. Dean ook nog de berg op in zijn short shorts. Vooral zuster Ruth en moeder-overste zuster Clodagh denken helemaal nooit aan hem, hoe kom je erbij? De censuur in 1947 helpt hier, want het moet allemaal niet expliciet, wat de broeierigheid alleen maar hoger maakt.

Helaas is manier waarop over India en Indiase mensen worden afgebeeld ook zeer 1947. De film is ook volledig opgenomen in de studio in Engeland, dus veel Indiërs zijn Engelsen in brownface. May Hallat doet niet dan weer niet aan raciale stereotypen; zij speelt haar Indiase karakter gewoon als het Victoriaanse cockney viswijf typetje, inclusief rotte tanden, dat ze waarschijnlijk altijd speelde. Ook een keuze. Dit alles terwijl met wat kleine aanpassingen deze film net zo goed in de Pyreneeën of Apennijnen gesitueerd had kunnen worden (de vakantievilla van de graaf voor zijn maîtresse). Dan was het gewoon een absoluut meesterwerk à la The Red Shoes geweest.

Want er blijft natuurlijk de Grote Finale met de Bel, waarin Powell & Pressburger weer het beste van de stomme film nemen en een fantastische score van Brian Easdale en Technicolor-glorie van Jack Cardiff aan toevoegen. Dat shot van Flora Robson als gothic wraakengel in de deuropening!

Flora Robson = Kathleen Byron, stop de klok.

Gentlemen Prefer Blondes (Howard Hawks, 1953, Lab111)
Gezien in het vanwege The Substance samengestelde Girls of Plenty - Films about the Performance of Feminity programma. Er zijn weinig films die zo goed in dat programma zullen passen als deze, want wat Lorelei Lee (Marilyn Monroe) is het golddigger (in dit geval meer: diamonddigger)-stereotype tot het uiterste doordrijven. En gelijk heeft ze, want ze leeft in een filmwereld waarin iedereen geiler is dan in menig pornofilm. Lee wordt al wel al vrij snel heel irritant, maar gelukkig blijkt het hart van de film de screwballrelatie tussen Lees vriendin Dorothy (Jane Russell) en Ernie Malone, de detective die is ingehuurd door de vader van Loreleis verloofde om haar voorspelde ontrouw te bewijzen. En screwballkomedie kan je wel aan Howard Hawks overlaten. Net als Technicolor studiomagie.

Die laat dan als bewijs over hoe verdorven en totaal niet te redden Engeland is een stukje van een radioverslag van cricket horen.

hahaha :D

het gaat over het type dat zijn eigen research doet, voor het karretje van oplichters wordt gespannen en vrouwen lastig valt. 

raak.

Black Narcissus: giallo avant la lettre! Hopelijk komt EYE ook nog met The Small Back Room.

Slam Dance
'Is this some kind of minimalist joke?' Een Seinfeld-achtige striptekenaar belandt onnavolgbaar in de problemen. Tijd: peak eighties, dus de vrouwen zijn in zijn face eigenzinnig en durven alles. Plaats: LA, dus de oorzaak van de moordtrip ligt ergens bij de politie. Enter Harry Dean Stanton als politie-inspecteur Smiley. Harry houdt het al mompelend straight terwijl de boel kafkaësk ontspoort. Van mij mocht de film wel iets meer en langer bij de olijkheid van het vroegere leventje van de cartoonist blijven hangen ('do the teeth thing, daddy, please'). Toch sorteert dit minor work voor op grootse dingen die zouden komen. Er hangt een lynchiaans sfeertje (Mulholland Drive), zonder dat de makers werkelijk bij de meester konden gaan lenen (want zelfde era). Het leven is een eenzaam raadsel en uiteindelijk kijk je altijd in de loop van een geweer. 'It's deadline time.'

Slam Dance gaat op de lijst, want: LA in de 80s, Harry Dean Stanton.

Hopelijk komt EYE ook nog met The Small Back Room.
Die staat inderdaad op het programma.

The Dropout (Disney+)
Deze miniserie over de Theranos-affaire is een must see voor iedereen met een achtergrond in biochemie/moleculaire biologie, want voor de eerste en waarschijnlijk enige keer in de geschiedenis van televisie en film ZIJ WE DE GOEIEN! Alle Silicon Valley-types trappen in de gladde praatjes en Steve Jobs-imitaties van de gesjeesde chemical engineering student Elizabeth Holmes, maar iedereen die ook maar eens een keer DNA-geïsoleerd heeft, heeft haar door. Zelfs Pfizer en Novartis komen er zo goed vanaf.

Verder is het ook een goede gemaakte serie met een enorme allstarcast. Amanda Seyfried speelt Holmes als een persoon bestaande uit gelijke delen stress en ambitie en verder niets. Ze is nog magerder dan anders, waardoor ze 90% oog lijkt te zijn. Verder met Naveen Andrews, Sam 'Law & Order' Waterston (als George Shultz!), Stephen Fry, Eben Moss-Barach, Laurie Metcalf en William H. Macy.

Peeping Tom (Michael Powell, 1960, Eye Filmmuseum)
Mark, are you crazy?
Yes. Do you think they'll notice?

Visueel briljant? ✓
Vette, licht experimentele Brian Easdale soundtrack? ✓
Verhaal is puur maximalistische opera, maar het werkt? ✓
Wordt perfect afgerond in de meest maximalistische scene van allemaal? ✓
Veel mooie vrouwen met rood haar? ✓
Die wel goed uitgewerkte karkaters spelen? ✓

We hebben weer een rasechte Michael Powell klassieker te pakken! You've done it again, old boy. Cheerio!

Viel me trouwens op dat de maniertjes van Mark Lewis ontzettend lijken op die andere beroemde seriemoordenaar uit 1960, Norman Bates. Blijkbaar hoe ze een psycho zagen in dat jaar?

Faustine et le bel été
Extreem Frans. Zag deze voorbij komen op Tumblr. De jonge Adjani, je hoeft verder niks uit te leggen. Is niet eens de hoofdpersoon maar wel op die leeftijd verreweg de beste actrice. Faustine brengt de zomer door bij haar grootouders in de provincie en daar ontpopt ze zich al snel als een dromerige stalker die de buren observeert. Dat is ook wel een interessant gezelschap dat daar bijeenkomt: twee gescheiden broers met kinderen, eentje met een mooie tweede vrouw die vooral geïnteresseerd is in haar stiefzoons, eentje een vanzelfsprekend vervelende Vincent Gallo voorloper en de ander mijn Franse alter ego Jacques Spiesser in zijn eerste film. Altijd leuk dat soort fratsen. Langzaamaan wordt Faustine opgemerkt terwijl niemand precies weet wat ze met haar aan moeten, ook door haar onvoorspelbare gedrag. Rohmer is nooit ver weg (boeken, wandelingen, misverstanden) maar die kon zijn acteurs wel veel beter laten acteren. Hier blijft het allemaal wat houterig (Adjani natuurlijk niet.) Mooie film die niets echt oplost maar ook niet helemaal bevredigd.

The Life and Death of Colonel Blimp (Emeric Pressburger & Michael Powell, 1943, Eye Filmmuseum)
Wow, nog beter dan The Red Shoes! Zelden gingen meer 2,5 uur in de bioscoop zo snel voorbij. Het is een Britse propagandafilm over vernieuwing in het Britse leger die nodig is, omdat je nazis niet met een negentiende-eeuwse gentlemen's officierenmentaliteit kan bevechten, die zo ook een kritiek is op die mentaliteit, die toch vooral neerkwam op lokale bevolking en fauna afslachten en in de Eerste Wereldoorlog de troepen naar hun dood sturen, terwijl jezelf op zoek ging naar de beste maaltijd. Monty Python en vooral de Eerste Wereldoorlog-reeks van Blackadder hebben deze film goed bekeken. Rupert Everett speelt de belichaming van dit alles, generaal 'Suggie' Candy, als een pompeuze nationalistische idioot, maar ook een man met humor en warmte voor vrienden. Er zit ook een mooie melancholieke plotlijn in van een man die zijn grote liefde laten glippen en daarna nog zelden echt rust vindt en een gepassioneerd pleidooi voor respectvol behandelen van vluchtelingen (Pressburger was er natuurlijk zelf één.)

Touch of Evil (Orson Welles, 1958, SkyShowtime)
Het kunnen niet allemaal (Archers) voltreffers zijn. Deze film heeft een reputatie als klassieke noir, maar is toch vooral een oefening in het overacteren van etnische stereotypen door de gehele cast. Het ergste is Dennis Weaver, die een catastrofaal ongrappige versie van een autistische nachtmanager van een motel neerzet.

Over dat motel gesproken: Jennifer Leigh heeft geen geluk met het uitkiezen ervan. Deze keer geen seriemoordenaar, maar een stel potsierlijke Mexicaanse jeugdbende, rechtstreeks uit een koortsdroom van Donald Trump. Ze roken marihuanasigaretten! Leigh wordt daar gedumpt door haar echtgenoot Charlton Heston, die er weinig om lijkt te geven dat haar leven wordt bedreigd door de georganiseerde misdaad.

Orson Welles heeft zichzelf (uiteraard) de beste rol gegeven. Hij ziet er belabberd en vaak iets te realistisch stomdronken uit, iets wat de karakters in de film ook regelmatig tegen hem zeggen. De zelfhaat druipt er vanaf.

Nog wel een goed einde, echt noir, hoewel je altijd blijft zien dat de film voor een heel laag budget gemaakt is.

Going Varsity in Mariachi
Mariachi competitie in Texaanse high schools. Uiteraard de Amerikaanse boodschap van met hard werk alle tegenslagen verslaan, maar lieve kinders en je gunt het ze van harte (al zou je dat met een docu over een van hun tegenstanders ws precies hetzelfde voelen).

Le Clan des Siciliens
De ontsnapping is spectaculair, maar het heist-stuk erna is minder indrukwekkend. Morricone leeft zijn vuistregel een thema is genoeg goed uit (gek genoeg wel een beetje in contradictie met de les die hij John Zorn toevertrouwde tws: „vergeet de film, denk aan het album”). De meter blijft op degelijk staan.

The Legend of Hell House
Een groepje mensen in een landhuis waarin geesten rondwaren. Het is vrij standard fare, beetje té degelijk for its own good. Maar good vibes, if you’re into that kind of thing.

Die Hamburger Krankheit
Bijna profetisch te noemen ware het niet dat de vraag bij een pandemie niet is óf maar wánneer het weer eens gaat gebeuren. Zoals Omar al vaststelde evengoed fascninerend hoe voorspelbaar menselijk gedrag is. Budget zal klein zijn geweest maar er zijn evengoed nogal wat mensen op de been gebracht. De synthsoundtrack van Hean Michel Jarre maakt het geheel nog lekker dystopisch af.

Booger
Low budget horror. Vooral in de wat psychedelische sequenzen voel je dat wat minder. Overall niet helemaal geslaagd te noemen maar wel charmant.

Body and Soul
Een film uit 1925 waar al gezegd wordt dat het N-woord niet netjes is, voor de mensen die 100 jaar verder beweren dat dit nieuwerwetse fratsen zijn. Als film niet helemaal geslaagd maar als historisch document zeer de moeite. Een film van een regisseur en volledige cast van kleur. De tussentitels vergden soms enige inspanning om te lezen. Mooie rol van Gloomy Sunday-zanger Paul Robeson.
https://i.postimg.cc/vHcrg0m0/titelplaat.png

Computer Chess
Je denkt naar een documentaire te kijken (ik ging er blanco in) maar langzaamaan gebeuren er toch wel gekke dingen. Het voelt ook echt als een jarentachtigfilm terwijl het dus veel nieuwer is. In het kader van de hedendaagse AI-discussie ook weer actueel en ondanks dat ik de film niet echt snap toch geboeid uitgekeken.

Отражение тьмы (Succubus)
Ik dacht een Succubus met Roseanne Arquette en Ron Perlman te gaan bekijken maar dit is een sleazy Russische film. Best aardige special fx maar verder niet te hachelen, niet in het minste door de vreselijke dub.

The Substance
Veel enthousiasme over deze maar ben toch minder onder de indruk. Als ietwat komische splatter als een mix van Fulci en Cronenberg best leuk en ook stilistisch erg fraai, maar het verhaal is icky. Net als Promising Young Woman laat het zich voorstaan als feministisch maar die boodschap falls flat. Het voelt een beetje als tweeps menen vrouwen te moeten bevrijden door moslima’s aan te vallen op hun hoofddoek. De film is moralistisch maar laat de verkeerde de prijs betalen.

Texas Chainsaw 3D
Alexandra Daddario schijnt te hebben aangeboden topless te gaan in de finale scene, waar de regie op tegen was omdat dat wat gratuit zou zijn. Gezien de rest van de film had het er echt nog wel bijgekund want ondanks het gebrek aan naaktheid neem ik aan dat deze film in 3D was en het casten van Daddario zal geen toeval zijn, gezien haar eh, postuur. Verder viel het me eigenlijk nog mee, maar de verwachtingen waren laag.

<i>Die Hamburger Krankheit</i>

Volgens Duitse Letterboxd recensie vreemd genoeg een favoriet van het Duitse wappiedom. Ik vraag me gezien de titel af of het geïnspireerd is op het Marburg Virus (uitbraak aldaar in 1967)?

De meter blijft op degelijk staan.

Niet oneens, maar de film heeft wel een zekere charme. Zowel dat het plot toch telkens net anders gaat dat je denkt, maar vooral de twee veteraanacteurs die de film dragen en er duidelijk lol in hebben. Toch wat anders dan de stoïcijnse gangster of agent.

Volgens Duitse Letterboxd recensie vreemd genoeg een favoriet van het Duitse wappiedom

Denk dat die zich wel herkennen in de mensen die zich niet laten downlocken. 🙂

Degelijk is geen onvoldoende. 🙂 Had alleen iets meer verwacht omdat de soundtrack zo goed is.

Ze is nog magerder dan anders, waardoor ze 90% oog lijkt te zijn.

lol. o_O

Viel me trouwens op dat de maniertjes van Mark Lewis ontzettend lijken op die andere beroemde seriemoordenaar uit 1960, Norman Bates. Blijkbaar hoe ze een psycho zagen in dat jaar?

goeie.

Faustine et le bel été
Ik hoopte dat ie nieuw was (dom eigenlijk) en dat iemand dus nog eens inspiratie uit Rohmer putte, desnoods voor een pastiche. Hélas.

Budget zal klein zijn geweest maar er zijn evengoed nogal wat mensen op de been gebracht.

economisch slechte tijden misschien nog in Hamburg toen, vielleicht. Hier heb je 5DM als je haveloos op dit veld staat als pandemieslachtoffer.

Ik vraag me gezien de titel af of het geïnspireerd is op het Marburg Virus (uitbraak aldaar in 1967)?

welcome back in the now! En ik vind Hamburger Krankheit wel vrij makkelijk te interpreteren als pro-wappie.

Computer Chess zou ik eigenlijk eens moeten herbekijken.

Genius Party
Paar weken over deze psychedelica gedaan. Wereld in werelden in werelden in werelden. Soms woordig, vaker naief kinderlijk (en freudiaans). Die laatste categorie vond ik het beste. De swingende eerste aflevering en de techno-natuur-holistische zesde! (Child is the father of the plant?) In alle delen is de muziek helemaal anders, en erg geslaagd.