Filmforum

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

Het anime drieluik Memories, uit 1995 alweer, eindelijk gezien. Mwaah, mwaah, het ambacht straalt er van af maar de drie regisseurs hebben toch allemaal (veel) beter werk afgeleverd dan dit. Eigenlijk een studie naar science fiction narratief en daardoor voor wie in vergevorderd stadium zit een beetje saai (Morimoto gaat bijv. wel erg op de Solaris toer.) Stink Bomb vond ik het beste verhaal met een leuke draai aan het ontsnapte-virus genre.

De beste grap in Uzak: het moment waarop de gastheer zijn bezoeker uit de woonkamer probeert te krijgen door ’s avonds een video van Stalker op te zetten in de hoop dat de bezoeker uit pure verveling wel zal vertrekken. Als het bezoek eindelijk naar de logeerkamer gaat, kan de gastheer ongestoord Stalker verruilen voor een wat minder literair verantwoorde pornovideo. Tarkovski en humor – het kan dus blijkbaar toch.

De overige films van Ceylan zijn ook de moeite waard, maar verder kan ik me lastig herinneren of ik nog meer Turkse films ken. Volgens mij is naast het werk van Ceylan het bijzondere Yol (1982) de enige andere Turkse film die ik ooit gezien heb.

Underground van 't weekend weer eens gezien. Vooral het eerste uur is een geweldige adrenaline rush. Over the top Balkan drama die van het scherm af spat. Briljant voortgeduwd door Bregovic' soundtrack. Schiet altijd weer in de lach als het orkest door Marko aangespoord wordt om harder te spelen vooraleer hij zich in een knokpartij stort. Mooie wrange momenten ook. Ludo deze oorlogsfilm al gezien?

Er gebeuren zoveel dingen in de eerste helft van Underground dat sommige details je bijna ontgaan, zoals vlak na het bombardement op de dierentuin. Terwijl de wilde dieren losgebroken door de stad banjeren, maakt Blacky (Lazar Ristovski) zich klaar voor de strijd door o.a. een toevallig langslopende zwarte kat te gebruiken om zijn laarzen mee te poetsen. Black Cat, White Cat was me na Underground iets teveel van het goede (wat ook gelegen kan hebben aan de abominabele staat waarin de filmkopie in Amsterdam destijds werd geprojecteerd). Life Is A Miracle oogde vervolgens weer heel fris.

Enkele films die ik deze week zag: Reprise van Joachim Trier (met o.a. muziek van Joy Division en The White Birch), Copying Beethoven en …ahum… Transformers. Zie hier. Van de drie is Reprise de aanrader.

Ja, Reprise, was ik benieuwd naar! Zag zelf Pather Panchali. Zal vanavond verslag doen.

Pather Panchali (Ray, 1955). Verder met het meesterwerkenproject, de nummer 42 om precies te zijn. Bij deze duurde het even voordat ik erin zat. De film vertelt het verhaal van een Bengalese familie die zich in feite in de Middeleeuwen bevindt. Pa is schrijver maar moet lang van huis om toch wat binnen te schrapen, moeder moet het kroost opvoeden en is erg beschermend, dochter heeft veel last van hun ongemak in het opgroeien en omgaan met leeftijdgenoten, en het jongste zoontje is de onschuld zelve. En dan schuifelt er nog een tante door beeld, een levend lijk dat af en toe een uitbrander krijgt van moeder. De eerste helft duurt een beetje, maar is – zoals dat heet – ‘scene setting’. In het tweede deel begint alles te leven. Ray probeert niet te verhullen hoe zwaar het leven voor deze mensen is, maar kan het bepaald niet nalaten de ellende van tegenwicht te voorzien. Hoe dan ook, het leven is een geschenk, dat is de strekking. De liefdevolle, dartele scenes die dit moeten illustreren doen dan weer spiritueel dan weer sprookjes-achtig aan ( maar nergens religieus of wereldwinkel-approved). Het is deze tweestrijd die de film uiteindelijk een nauwelijks te missen kracht geeft. Hier en daar doet de film qua thematiek denken aan Ugetsu monogatari, maar Pather Panchali is niet alleen ongepolijster en documentairder (en daarom cooler om goed te vinden), het is vooral ook een film die unieker aanvoelt, en meer raakt.

Leave her to heaven (Stahl 1946). Een Hollywood-film uit een gouden tijd, en eentje die niet teleurstelt. Gene Tierney speelt een vrouw die een schrijver (Cornel Wilde) aan de haak slaat en er alles aan doet om alleen met hem te zijn. Dan helpt de aanwezigheid van zijn kreupele broer niet echt, om maar iets te noemen. De mierzoete Technicolor-kleuren contrasteren mooi met het steeds donkerder wordende plot, een beetje zoals in Rear Window, en er zitten een paar voorbeeldige klassieke scenes in. De film rolt op het eind een beetje snel richting einde. Geen Hitchcock-kwaliteit, wel genoten.

Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo 2006) hier al 'ns besproken? Zevende week in Lantaren/Venster, dus een filmhuishit. Donkerblauw, bijna zwart is de vertaling en "bluesy" is van toepassing op dit geestige melodrama. Portret van een stel losers, dat droomt van betere tijden, maar mekaar de vernieling in jaagt. Gewoon, omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn.
Een conciërge die ondanks een MBA (gehaald bij LOI, omdat hij voor zijn demente vader moet zorgen) nergens als pakman aan de bak komt. Zijn jeugdliefde. Zijn broer de bajesklant. Diens vrouwenvleugelvriendin. Zijn mattie die teert op de zakken van z'n ouders. Diens aquariumvissen verkopende vader...
De cameravoering, gevatte dialogen, acute plotwendingen en de melancholiek deden me wat denken aan "Do the right thing". Reden misschien waarom dit Spaanse debutantenbal her en der prijzen wegsleepte.
Wel aardig.

Azuloscurocasinegro staat bij deze genoteerd, al draait hij in A'dam niet in een prettige bioscoop. Lukte het bij de aanschaf van het kaartje nog een beetje om de titel zonder kleerscheuren uit te spreken?

Hij staat bij mij op het programma, kwestie van de ondertitels nog...

Gheghe... Het Azoel Oskoerò in m'n beste Spaans werd door de kassière aangevuld met Kassie Négróóó in vloeiend Rotterdams. Ze had meer moeite met het verwisselen van het kaartjespapier, waardoor het halletje zich vulde met ongeduldige Romy-Schneiderfans op leeftijd.

Azuloscurocasinegro (Arévalo 2006). Wat Mic zegt : wel aardig. Luchtige sort of komedie rond een conciërge die beter wil en het maar moeilijk gerealiseerd krijgt. Film heeft het tempo van een televisie-soap en doet in zijn understating erg denken aan Almodovar. Aardig zolang het duurt, maar het overheersende gevoel na afloop is dat er iets is met moderne Spaanse cinema dat me gewoon irriteert. Weer zo’n Spaanse film die we van de critici niet mogen missen en weer ben ik underwhelmed.

The time to live and the time to die (Hou Hsiao-Hsien, 1985). Doorbraakfilm van Hou die het verhaal vertelt van zijn eigen opgroeien in Taiwan. Zijn ouders zijn naar Taiwan gekomen door omstandigheden maar dromen openlijk van een terugkeer naar het vastenland. Dat zet een stempel op de stemming. Hou toont hier al zijn unieke en invloedrijke regie-hand: los gefilmd, achteloos aan elkaar hangend, maar daardoor levensecht verhaal. De invloed die dit gehad heeft op Jia Zhang Ke is onmiskenbaar. The time to live and the time to die is nog niet zo scherp als het later zou worden, maar is zeer het bekijken waard.

Sicko (Moore 2006). Ja, ik heb een zwak voor deze man. Documentair gebrachte propaganda? Doorgetrokken linksheid? Onevenwichtige visie op zaken? Allemaal waar, maar met zo ongelofelijk veel retorische vondsten, spitsvondigheden en humor gebracht, dat ik toch weer plat ga. Ik vind Sicko misschien nog beter dan Fahrenheit omdat het grote onrecht tot kleine proporties is teruggebracht en het conspiracy-gehalte daardoor wordt verlaagt (al doet Moore zijn best): mensen met een gezondheidsverzekering die er in de praktijk geen reet aan hebben. En dat in het welvarendste land ter wereld. Retoriek of niet, stel (en ik zie niet echt hoe) dat je de helft kunt afdingen op Moore’s verhaal, dan nog is de conclusie compleet shocking.

Verder met het meesterwerkenproject…

Persona (Bergman, 1966). Interessante film die een product is van zijn tijd maar die tijd overstijgt. Het begin is een collage van random indringende beelden die een Freudiaanse indruk maken. De psychologie blijft centraal staan in dit verhaal van een actrice die besluit niet meer te spreken en met een verpleegster in een huisje aan zee gaat zitten. De stille actrice laat zuster het woord doen en lijkt als een soort spiegel te fungeren. Dat levert een soort persoonlijke meditatie op omtrent de vraag in hoeverre men zichzelf kan en moet zijn, en de rol die schaamte hierin speelt. Dat leidt tot een breakdown die als gevolg heeft dat onduidelijk is wie nu wie is en de suggestie is dat actrice en verpleegster dezelfde persoon zijn. Dat is inderdaad één van de drie lezingen, las ik later op wikipedia, waaruit blijkt dat nogal over deze film is nagedacht. Ik vond het een interessant experiment, maar geen film waar ik weg van was. Op de eerste plaats heb ik een hekel aan acteurs die dingen in boeken lezen en die diepzinnigheden aan elkaar gaan voorlezen. Op de tweede plaats blijf ik op een behoorlijk grote afstand zitten kijken naar wat zich voltrekt en is de persoonlijke inleving bijzonder gering. Daar werkt de gestileerdheid zeker aan mee. Hoe bijzonder fraai bij vlagen ook, een shot van twee hoofden, één frontaal de ander en profile, dat doet me bijvoorbeeld ook aan die clips van ABBA denken. Als ik dan achteraf lees dat de ontsporende psyche nog nooit angstaanjagender in beeld is gebracht dan in Persona dan denk ik “Het is maar goed dat me even geen 5 voorbeelden te binnen schieten”.

Bladerunner (Scott 1982). Sci-fi noir. Bladerunner is een film waarin de art direction meer dan de helft doet. Een fantastisch vormgegeven beeld van een onherkenbaar L.A. in 2019. Vervuiling, regen, duisternis, grote gebouwen en neon reclames, minder mensen en een hele hoop akeligs. De typische jaren tachtig Miami Vice soundtrack is te afgrijselijk voor woorden, vooral als een saxofoon inzet, en dat is – ongelofelijk maar waar - precies watdie film nodig heeft. In deze wereld mag Harrison Ford jagen op replica’s van mensen, die ingezet zijn voor planetaire veroveringen maar teruggekeerd zijn naar aarde. Gaandeweg blijkt dat de replica’s, aangevoerd door onze eigen Rutger Hauer, op zoek zijn naar een volwaardig mens-zijn en zich uiteindelijk menselijker tonen dan hun niet-gerepliceerde soortgenoten. Interessant gegeven, goede thriller maar de cult status en een nummer 66 notering in de tophonderd allertijden, na ja dat ontgaat me. Silence of the lamb was ook goed. Of L.A. Confidential. Goed, leeft Omar nog….?

Ik leef nog. :) Blade Runner en Persona, twee van mijn favoriete films allerrrr tijden. :) Nr.66 van Blade Runnert is idd veel te laag, hoort nummer 2 te zijn (die saxofoon is vet klote, voor de rest is de soundtrack natuurlijk de proto-techno bizzniz.)

Blade Runner: The Final Cut

Jeuzus die koffer! Ik zie mezelf daarmee al de mediamarkt uitkomen...

mooi ik dacht dat het forum eruitlag, totdat ik me na een week realiseerde dat het ILX-forum was gerevived...!

even de schade inhalen..
allereerst voor de torrent-rippers enzo. ik kon een paar films uit de IMDB lijst dus niet via de bekende torrent-sites vinden, waarna ik iets nieuws probeerde: eMule.. een of ander p2p-netwerk.. Hoe het werk is me niet duidelijk maar ik vond de volgende 2 films.
The Man Who Shot Liberty Valance heeft me iets teveel "comic relief" karakters.. Zoals de sheriff en de hoofdredacteur van de krant. James Stewart in een western werkt ook niet echt, zelfs niet als ie een "character" speelt dat er zelf ook niet echt in thuishoort. De plot had ik moet kunnen raden, John Wayne moest natuurlijk wel de held spelen.
Sleuth is een van de betere films die ik de laatste tijd zag. Zoals Olaf al opmerkte, prima acteerwerk. (of uitstekend zelfs) het is een fake (?! of toch niet) moord-mysterie met talloze plottwists, die overigens nog redelijk voorspelbaar zijn, maar dat maakt zowaar niets uit. Een aanstekelijk potje breinpoker.
Toen waren de IMDB films wel zo'n beetje op en vervolgde ik met 2006-films.. Interessant om meteen te merken hoe arty films toch echt een duidelijk ander ritme hebben dan het vlotte formulewerk in zo'n publiekslijst. Zo zag ik Batalla En El Cielo.. Een clichematige arthouse film met veel expliciete seks en vooral heel veel gepeins en gestaar. Ook de talloze katholieke metaforen enzo zijn erg gaap. 2 leuke genitale grappen zaten er wel in. 1)de 2 hoofdpersonages liggen naakt op bed, hebben een dialoog.. en ineens meent de regisseur een close-up van 't vrouwelijk geslachtsdeel te moeten tonen, waarna een halve seconde dacht: huh een pratende kut?!?! 2)er zijn een paar scenes die zich volgens mij in de hemel afspelen, waar het mannelijke hoofdpersonage ineens enorm grootgeschapen is. Toch lief van God :)
We vervolgende onze Spaanstalige belabberde serie met Volver. Maar goed mijn afkeer van Almodovar mag bekend zijn inmiddels. Het grote probleem met Volver lijkt te zijn dat 1 familie zo ontzettend veel bizarre dingen meemaakt en er tegelijkertijd toch zo koel (robotachtig) onder blijft. Het is natuurlijk standaard over the top Almodovar gegoochel, maar goed ik houd er dus gewoon niet van. Ik bedoel, de hele film begint al met het verbergen van een lijk wat eigenlijk plottechnisch toch echt rammelt. (Al is de verklaring misschien dat alle vrouwen gewoon gek zijn en alle mannen misdadigers.. Hoe dan ook.. whatever)
Three Times is een film uit Taiwan in (duh) 3 delen.. Maar eigenlijk kun je naar het eerste deel wel stoppen met kijken. De 2 daarna zijn saai en bovendien is de sfeer in deel 1 zo mooi dat het eigenlijk genoeg is. Daarin wordt gebiljart en zoekt het hoofdpersonage naar zijn meisje. Het heeft niets om het lijf, maar de beelden en de muziek (van The Platters en Aphrodite's Child) zijn gewoon heerlijk.
Marie Antoinette is 1 lange saaie videoclip, de muziek is zonder de beelden eigenlijk leuker (merk ik op dit moment) Die beelden zijn natuurlijk esthetisch prachtig, maar enige emotie komt er niet bij kijken. Jason Schwartzmann krijgt niet de kans te schitteren en Dunst is ook alleen maar vervelend. Een film over verveling kan dat wat worden.
Ik zag trouwens op Wikipedia een Coppola stamboom.. En god wat is Hollywood toch incrowd :)
Douches Froides is een Franse film dus dat wordt weer van retteketet. Een goede film is het bepaald niet, maar wel intrigerend. Een driehoeksverhouding tussen 2 jongens en 1 meisje.. De jongens kennen elkaar van judo, maar zijn het nou vrienden? De film levert geen bewijs. Het hoofdpersonage en het meisje hebben wat, vermoedelijk al heel lang, maar toch lijkt vooral het meisje er geen enkel probleem mee te hebben dat hun relatie langzaam eraan gaat. (waarin de andere jongen de katalysator is..) Op zich dus wel een aardige ambigue film, maar wederom had ik het gevoel dat de karakters dus wel erg koeltjes waren.
Gelukkig ook nog wat goeds gezien (naast Sleuth): Requiem, The Exorcist maar dan de real thing.. Zonder katholieke superpriesters en andere nonsens. Het hakt er allemaal goed in, maar dat krijg je als iets teveel op dat meisje lijkt. ;) De film lijkt wel kansen te missen op het gebied van dramatische lijnen enzo.. Maar de karakters maken veel goed. (Vooral de vader en ook de wetenschappelijke ratio in de vorm van een mede-studente)

Lekkere lijst, Ludo! Ik deel je kritiek op Volver (wist niet dat je ook een hekel had aan Almodovar) en Batalla en el ciel volkomen. Vooral die laatste, wat een kutfilm :-) Ik heb het derde deel van Three times inmiddels drie keer gezien en dat is echt het sterkste deel, wat mij betreft. Het is een soort verlengde van Millennium Mambo (zelfde actrice) maar nu is zij het die niet weet wat je met een relatie moet aanvangen. Het schijnt dat Hou de hedendaagse generatie 20-ers maar moeilijk kan begrijpen en dat dat een drijfveer is voor zijn films. Volgens mij begrijpt hij die generatie dondersgoed en die generatie zickzelf niet, want het derde deel van Three Times en Millennium Mambo hebben voor mij een hoog waarheidsgehalte. Weliswaar op een nogal abstract en moeilijk onder woorden te brengen niveau. Maar ja, daar heb je nu juist films voor, nietwaar.

het was me niet helemaal duidelijk wat er gebeurde in deel 3.. Ik zag wel een cool muziekprogramma (Garageband) dacht: wil ik ook.. Maar is Mac-only helaas.

maar goed het meisje is een waardeloze zangeres, de jongens maakt foutjes en het meisjes rommelt wat met een kamergenootje zonder dat echt te willen. ofzo.

goed dat je You Can Count On Me heb gezien trouwens, gave film.

ik bedoelde foto's, maar foutjes maakte de jongen misschien ook.

SJa wat gebeurt er in deel 3. Niet veel en wat er gebeurt begrijpen de mensen die erin rondlopen even slecht als de kijker. Het meisje kan geen contacten onderhouden, is zich ervan bewust, maar kan er niks aan doen. Het enige wat overblijft is vasthouden, hetgeen gesymboliseerd wordt door die shots op de motor aan begin en einde. Misschien dat dit stukje film wel gewoon te kort is om iets wezenlijks te bewerkstelligen. Probeer Milliennium Mambo gewoon eens. Daar gebeurt ook geen reet in maar het duurt tenminste langer hahahahaha. Ja ik krijg het moeilijk uitgedrukt maar Hou's films die voornamelijk op atmosfeer werken, en waar de voortgang niet wordt bewerkstelligd door iets als een plot, ik vind ze geweldig (met uitzondering van Café Lumière, dar kon ik helemaal niks mee). Die films van Jia Zhang Ke hebben hetzelfde. Je moet er een bepaalde gevoeligheid voor hebben denk ik, want ik kan me heel goed voorstellen dat je het vreselijk saai vindt.

En juist op dit moment loopt hier City of Sadness binnen, het 2.5 uur durende meesterwerk van Hou uit 1989. Moet The puppetmaster ook nog zien...

The wild one (Benedek, 1954). Een klassieke Brando-film (want ik moest opzoeken wie deze film eigenlijk had geregisseerd). Vergeleken bij de twee grote (Streetcar named desire en On the waterfront) is The wild one bepaald lichtgewicht. Het verhaal van twee motorgangs die tegelijkertijd een dorpje aandoen en daar de boel op stelten zetten heeft psychologisch weinig om het lijf. Uiteraard staat er een keurig meisje achter de bar en uiteraard krijgen we Brando’s blanke pit te zien (nee nee, spreekwoordelijk, zijn broek blijft aan!). Het rebelleren tegen niks vindt ik toch een heel stuk gelaagder uit de verf komen in de versie van Nicholas Ray (met Dean). Of het helemaal opzettelijk is is moelijk te achterhalen, maar die jeugdbendes maken een vertederend stuntelige indruk en hun capriolen zijn genoeg om anno 2007 door te mogen gaan voor de losertjes van Amersfoort-zuid. Brando maakt veel goed, al is zijn cool – mede door het script – vrij ééndimensionaal. Maar er zijn memorabele momenten, en memorabele teksten. ‘What are you rebelling against?’’Well, what have you got?’ Ik kende hem nog niet…
Ecstacy of the angels (Wakamatsu, 1972). Wat een bizarre film. Groep mensen – allemaal opererend onder code-namen refererend naar maanden en seizoenen – stelen wat bommen en granaten en beginnen met hun revolutie. Waarvoor, waartegen en hoezo wordt niet duidelijk. Wat wel duidelijk wordt is dat machtsverhoudingen binnen de organisatie af te lezen zijn van de seksuele relaties die ontstaan. Zo op hol geslagen dat je er wel een zekere bewondering voor moet opbrengen, maar echt meegaan in deze underground-hit is me niet gelukt. Dat vreselijke geschreeuw van die Japanners ook altijd.
City of sadness (Hou Hsiao-Hsien, 1989). Hou’s film over de meest cruciale fase in de Taiwanese geschiedenis (1945-1949, waarin Taiwan losraakte van China) wordt verteld aan de hand van en hechte groep mensen en weinig bommen en granaten. Daar hou ik van. City of sadness maakt zeer invoelbaar hoe het was om in Taiwan te zijn na de tweede wereldoorlog. Fucked over by de Japanners en ready to be fucked over by ‘Het Vastenland’. Daar heeft Taiwan altijd een haat-liefde verhouding mee gehad, zoveel is me duielijk geworden uit Hou’s films. Verachting van het regime, maar hoge achting voor de bakermat. Zoals verwacht is de film weinig uitleggerig en dat heeft het grote voordeel dat pamfletterigheid op grote afstand blijft. Toch is City of Sadness ook een frustrerende kijkervaring. Het is het inferentie-vermogen van de kijker die het verhaal construeert en soms gaat Hou daar naar mijn mening gewoon te ver in, omdat zelfs de oplettende kijker zich op sommige momenten afvraagt waarom iemand zit te huilen en waarom die dat doet. En in een film waarin toch een grote familie centraal staat en er een hoop mensen worden opgepakt, in elkaar geslagen enzovoort, dan moet je ook nog bijhouden welke Li Wen-voornaam bij welk Chinees hoofd hoort. Waarbij een belangrijk ezelsbruggetje is dat Li Wen-Leung niet wordt vertolkt door Tony Leung. Want die speelt namelijk Li Wen-Ching.

eindelijk.. Zwartboek!!
..

een uur lang ergerde ik me vreselijk aan de houterige dialogen (zou dat nou gewoon door het Nederlands komen) ik bedoel Zwartboek heeft een soort Hollywood-allure (of een poging daartoe) en dan die schelmenromannetjes-zinnen.. aaaaaargh.

ok na een uur wende het. bovendien waren de obligate naaktscenes ook wel zo'n beetje voorbij. (alhoewel hoevel procent van de tijd loopt Carice met 'r jurkje naar beneden rond.. 30% ofzo? ;) )
Hoe dan ook.. de tweede helft is een soort film noir, qua "plays" en "double crosses" en "femme fatales" ofzo. Best geinig.
Thom Hoffman was in elk geval prima. Jammer dat Theo Maassen slechts een cameo heeft, ik gun 'm een doorbraak in Hollywood (Hij zou het kunnen :) )

<B>Azuloscurocasinegro</B> - ik kan niet echt de vinger op de zere plek leggen, maar ik was niet zo heel erg onder de indruk. Vooral de kluchtige subplot over de masseur kon me gestolen worden. Pas tijdens het nalezen van het interview met de regisseur <A HREF="http://www.filmkrant.nl/av/org/filmkran/archief/fk288/arevalo.html"; target="new">in de Filmkrant</A> had ik door dat iedereen en alles nadrukkelijk achter glas zit: de pop in de etalage, iedereen en alles gezien vanuit de verrekijker, de masseur achter het raam met de open gordijnen, de hoofdpersonages van elkaar gescheiden door het glas in de bezoekruimte van de gevangenis, de vissen in de acquaria in de vissenwinkel, de goudvissen in de bolle kom. Het glas moet gebroken worden! is de symbolische boodschap van de film.

De pauze in <A HREF="http://www.cinecenter.nl/"; target="new">Cinecenter</A> kwam precies op het moment dat iemand met een schaar iets doormidden knipte. Je zou bijna denken dat daar over is nagedacht.

Een film om naar uit te kijken

Nu met goede link?

haha :) een vliegtuig in een maisveld hmmmm..

ondertussen..
Perfume, The Story of a Murderer
had het boek in een grijs verleden op mijn Duitse boekenlijst staan.. Typisch scholierenboek ook eigenlijk met seks, geweld en vol vaart. Zou die schrijver een one hit wonder geweest zijn. Hm. Nou ja, in de film valt vooral op hoe jong het hoofdpersonage is.. Kon ik me uit het boek niet herinneren. In de film is het een geobsedeerde puber, terwijl in het boek het eerder een nobele wilde was, gek en gewelddadig maar toch geniaal. De wondere wereld der geuren is natuurlijk ook nagenoeg niet naar beeld te vertalen, maar de enige ware poging is ook wat schamel. (En daarmee bedoel ik een scene in een film waarin parfumier Baldini een klein tripje maakt als hij een geur raakt.. Dat had allemaal veel psychedelischer gemoeten denk ik)
Gelukkig is het geweldige einde in stand gehouden.
Enneh ik zag een gecensureerde versie! Op de key moments enkel blurry effecten haha.

Spartacus
Deze film houdt het wat betreft censuur op goed geplaatste takken. Eh ja wat moet ik erover zeggen.. De muziek was erg fijn (van Alex North) en het komische duo Ustinov (slavendrijver) en Laughton (senator) is lekker subtiel bezig. Viel me mee deze film, misschien wel de beste in de reeks films die beginnen met een overture en dan entr'acte enzo. :) (Zoals Ben-Hur, Lawrence of Arabia en nog wel een paar)

Munich
Ex-Ajacied (!) Nourdin Boukhari is een Israelische veiligheidsagent die met zijn groep de daders van de aanslag in Munchen moet uitschakelen. Een interessant gegeven, er zijn natuurlijk talloze Hollywood-films waar een hitlist wordt afgewerkt (Kill Bill bijvoorbeeld) maar deze hitlist is natuurlijk erg macaber. De film probeert te laten zien hoe het hoofdpersonage langzaam begint te twijfelen aan het nut van de missie en vervolgens helemaal doordraait. Had een boeiende film kunnen opleveren, maar neen, het is een lang saai gedrocht dat de belofte van de premisse (ofzo) niet inlost. Laatste shot in New York is natuurlijk wel geniaal.

Tsotsi
of One Black Thug and a baby. Lekker sentimenteel fabeltje over hoe een rucksichtlose jonge crimineel bijdraait als hij per toeval een baby gapt. Natuurlijk heeft hij ook een slechte jeugd gehad.. Best de moeite van het kijken waard, al is het maar om een pijnlijke scene met een kreupele.. (En altijd leuk om wat Afrikaans te horen in de mengelmoes der talen die ze in een township spreken. Kreeg wel het idee dat de Afrikaanse woorden vooral kwamen als men kwaad werd) :)

Veel overtuigende dingen gezien dit keer.

Ran (Kurosawa, 1985). Ijzersterk koningsdrama, gebaseerd op King Lear, dat ondanks zijn lengte nauwelijks verveelt. Koning schenkt zijn oudste zoon zijn koninkrijk en dat had hij beter niet kunnen doen. Zoonlief krijgt het hoog in zijn bol en is in staat binnen no time zijn vader van zich te vervreemden. De chaos die ontstaat geeft aangetrouwd de kans de hele familie uit elkaar te reten. In vergelijk met The Seven Samurai blijkt dat Kurosawa nauwelijks op andere wijze zijn actie-scenes schiet. Het grote verschil is betere camera’s en kleur. En daar wordt optimaal gebruik van gemaakt. Evenals van de muziek, want het eerste slagveld, waarbij het geroffel van paardenhoeven en wapengekletter door trage vioolmuziek wordt overstemd, is een juweeltje.
Love in the afternoon (Wilder, 1957. Een romantische komedie over de dochter van een privé-detective die zich inlaat met het object van papa’s onderzoek, een steenrijk zakenman. Wilder begint, zoals wel vaker, veel te silly maar al gauw zit er een aangenaam tempo in, met lange scenes en goedgeschreven dialogen. Een script van I.A.L. Diamond die later ook Some like it hot en The appartment zou doen en er regels uitfloept als “A girl may look as innocent as freshly fallen snow. But suddenly you discover the footprints of a hundred men." Leading lady is Audrey Hepburn die speelt zoals we van haar verwachten: speels en naief maar altijd met een doorschemerende intelligentie. Ja ik heb echt een zwak voor haar en vind het een beetje zielig dat ze het (net als in Sabrina en Breakfast at Tiffany’s) wéér moet aanleggen met een veel te oude man (hier, een 56-jaar oude Gary Cooper). Af en toe een beetje silly, maar genoeg fraaie momenten ter compensatie.
Kasaba (Ceylan, 1998). Deze vroege film van Ceylan (maker van het uitstekende Uzak) viel me uiteindelijk nogal tegen. En het begint zo sterk, met een lang uitgesponnen scene in een klaslokaal, waar de camera de alledaagsheid met zoveel bevlogenheid vastlegt dat er meteen sfeer in de film zit. Die gaat verloren in deel twee, waar gesprekken rond het kampvuur de thematiek van de film expliciteren: verbondenheid met de geboortegrond en de moeilijkheid om daarvan los te geraken. Ceylan sleept er middels de plaatsvindende dialogen werkelijk van alles en nogwat bij (tot aan Alexander de Grote toe) en uiteindelijk kwam ik maar met mijn hakken over dat gelul van drie kwartier heen. De film eindigt heel poëtisch, alsof Ceylan beseft dat hij toch wat goed te maken heeft.
A snake of june (Shinya Tsukamoto, 2002). Vrouw met seksloos huwelijk weet zich gestalked door een fotograaf met darmkanker en gaat mee in zijn geheimzinnige opdrachten. Inclusief korte rokjes zonder slipjes (ik begin te begrijpen waar Ludo het over had m.b.t. Babel) en vibrators. Je moet het ze nageven: ze durven een krankzinnig idee uit te werken en ik zie zo’n script al arriveren in de brievenbus van het Nederlandse filmfonds. Die gedurfdheid werkt aanstekelijk en de eerste helft is sterk. Daarna vertilt Shinya zich en wil hij ook nog een heel ingewikkelde film maken, waardoor het contact met de personages geheel en al verloren gaat. Jammer.
Bus 174 (Padilha, 2002). Ijzersterke documentaire over een buskaping in Rio de Janeiro. Dit incident wordt gebruikt als illustratie van hoe broos het leven in Brazilië is. De kaper, Sandro, is een dakloze jongere, die zelf ontkomen is aan een bloedbad op dakloze kinderen, waarvan de daders nooit zijn gepakt. De suggestie is dat instructies van hogerhand zijn gekomen. Ook de gijzelaars, hulpverleners en betrokken politiemannen komen aan het woord. Het beeld dat ontstaat is van een radeloze jongere die niets heeft om voor hemzelf te laten spreken en een wanhoopsdaad verricht die hem tijdelijk zichtbaar maakt. Tel daarbij op het onvoorstelbare amateurisme van de politie, die werkelijk alles fout doet, en de kaping komt - net als de film - op een indringende wijze tot een eind.

A brighter summer day (Yang, 1991). Ben je geen cinefiel als je een niet bijster geweldige download met een totale lengte van 237 minuten gaat zitten kijken? Of ben je het dan juist wel? Feit is dat ik na het bijzonder geslaagde YiYi (uit 2000) uitermate nieuwsgierig was naar dit epos van Yang, dat – voor zover ik weet - nooit op een voor een westerling bestemde dvd is verschenen. A brighter summer day (een toepasselijk tekstfragment uit Presley’s Are you lonesome tonight?) beschrijft het lot van de eerste generatie Taiwanezen en is qua thematiek zeer nauw verwant aan A city of sadness van Hou Hsai-Hsien. Ook stilistisch liggen beide films niet mijlenver uit elkaar, al veroorlooft Yang zich ietwat meer structuur en laat hij de boel emotievoller eindigen. In de vier uur zien we een generatie jongeren zoeken naar een identiteit. Daar waar hun ouders nog met één been op het Vastenland staan, kijken de jongeren naar Anerika, spelen ze basketbal, luisteren ze naar popmuziek en proberen ze hun eigenwaarde op te vijzelen in jeugdbendes. Die laatste bezigheid neemt de overhand en we zien de centrale persoon, Sir, zijn leven op tragische wijze verkloten. Wederom een sterke film uit een ijzersterk filmland.

Eindelijk Stalker gezien, prachtige film.

Ook nog twee Zatoichi films, zeer vermakelijk. Veel belachelijker nog zijn de twee Shaw Brothers gedrochten Oily Maniac en The Mighty Peking Man. Gedrochten in de beste zin van het woord, want ik heb mij kostelijk vermaakt.

ah ik zet Love in the afternoon maar even op de lijst. (de 2006 films ben ik nu wel zo'n beetje doorheen, nog een paar te gaan)

Otto e mezzo (Fellini 1962). Deze noopt mij een pas op de plaats te maken. Fellini stond voor mij altijd gelijk aan films met dikke wijven en circusartiesten en me twee uur lang afvragen waar die mensen in hemelsnaam over aan het kakelen waren. La dolce vita, man wat een dikdoenerige flauwekul, gehannes in een fontein, etc. Deze film maakt een groot verschil en gaat voor mij over iets concreets en wezenlijks. En de gekte staat daar in dienst van. Otto e mezzo vertelt het verhaal van een regisseur (playboy Mastrioanni) die in een kuuroord zit en toch een film maakt (sja..). Alhoewel de acteurs van verre zijn gekomen, heeft de regisseur eigenlijk geen idee waar het allemaal over moet gaan en de cruciale tijd gebruikt hij om na te denken over zijn leven. De twee processen gaan wat door elkaar lopen, vooral als zijn verwaarloosde vrouw overkomt. We zien zorgvuldig gekozen jeugdanekdotes met een duidelijke focus: vrouwen en religie. Ondertussen staat er een peperdure raket te wachten die onderdeel moet gaan maken van de film, die zo eenvoudig en eerlijk moet gaan worden dat iedereen er wat aan heeft. Joost weet hoe. Deze ingrediënten worden verweven tot een brei, die uiterst vitaal en mooi gefotografeerd in beeld wordt gebracht. Fellini spaart zijn protagonist niet, waardoor een menselijk beeld ontstaat van een playboy die zijn leven overziet. En hij doet je ook nog met een groot gemak geloven dat Claudia Cardinale de mooiste vrouw is die ooit bestaan heeft. Shit ja, echte cinema…

wacht eens even dat klinkt toch gewoon als 8 1/2?

..

okee Otto e Mezzo =... :)

ondertussen..

Jarhead
Ik ben geen Mendes-hater. Amerikan Beauty vond ik een mooie film.. Dit is echter een oorlogsfilm, dus tsja. Het eerste gedeelte doet Full Metal Jacket na (lijkt af en toe ook expres ernaar te knipogen, maar dan nog.. waarom?) Daarna gaan de soldaten naar het Midden-Oosten voor die eerste Golfoorlog. Het is echter wachten op het echte begin. Zo is ook dit een film over verveling, maar wel wat intrigerender dan Marie Antoinette. (maar goed die laatste film had mooie plaatjes en mooie muziek) Dat is gewoon het probleem met de hedendaagse Amerikaanse oorlogen. Ze zijn gewoon niet fotogeniek, zoals Vietnam met mooie jungle-plaatjes. Hoe dan ook uiteindelijk begint het.. en is het weer om. Zoals dat gaat. Hoofdrolspeler Jake Gyllenhaal keert terug naar huis en babbelt nog wat in de voice-over. Precies het probleem van de film, wel pretenties maar het lukt niet ze waar te maken.

La Tourneuse de Pages
Ja! Het (relatief) korte film genre.. Minuutje of 80. Zo heb ik ze graag. Een simpel idee en veel sfeer. (Vergelijk het met Requiem)
Een meisje's carriere als pianiste wordt in de knop gebroken, dankzij een in feite minieme gebeurtenis.. een gevalletje van pech. Maar voor haar voelt het als een grote schoffering (en ik kan het me als muzikant wel voorstellen)
Dus is het tijd voor wraak.
En haar vader is slager.
Dus..
Uitendelijk is de wraak subtieler en ook heel erg Frans. (ik bedoel je verwacht niets anders in een Franse film)
En ze is dan ook beeldschoon. (alleen daarom al het kijken waard)
Enige minpuntje was dat de klassieke muziek me niet zoveel deed. Wel een aanrader.

Ik kon Jarhead wel waarderen, heb best moeten lachen. Het is ook geen oorlogsfilm, maar een film over dadendrang die geen kans wordt gegeven. Tourneuse staat al op mijn lijstje. Met ik maar eens gaan huren, want franse subtitles vinden....

www.opensubtitles.org

maar die ik daar vond lopen achter of voor (is altijd een enorm gegoochel) maar volgens mij iets van -1250ms in VLC mediaplayer ofzo.

maar huren is veel beter natuurlijk, ik zal je er niet van weerhouden.

Ik zag dat de actrice Déborah François ook in l'Enfant speelde.. Ook nog eens zien :)

oh en help me out.

is een van deze nog de moeite?

38. Devil Wears Prada, the 967
40. Merchant of Venice, the 875
42. Lucky Number Slevin 795
49. Tapas 676
51. Grbavica 639
53. Cave of the Yellow Dog, the 601
62. Deja Vu 434
72. Descent, the 366
75. Vers le sud 358
78. Habana Blues 342
89. Holiday, the 309
90. Eden 306
91. Sympathy for Lady Vengeance 304
92. Taxidermia 299
93. Forever 296
95. Step Up 287
98. Wayward Cloud, the 267
99. Ivresse du pouvoir, l' 267

is hiervan nog iets niet te missen? uit de VK top 100.. Taxidermia, ik denk niet dat ik die durf te kijken, was toch een aaneenschakeling van ranzigheid hehe.. maar van de andere nog iets?

Ik heb een stuk of tien sites in mijn bookmarks staan (die jij geeft is idd goed. En kloofy.net voor Aziatisch, ik grijp daar nooit mis), maar voordat ik een franse film download wil ik eerst weten of er subs voor zijn. Heel vaak niet namelijk.

Vergeet The wayward cloud. Van Tsai Ming-Liang moet je "What time is it there? zien (al zal Vido The river zeggen...). Devil wears prada is wel aardig, bezienswaardig voor Streep.

What Time Is It There is ook heel mooi. Als je de smaak te pakken hebt kun je daarna altijd The River nog doen en daarna Vive L'Amour.

De moeite waard:
Grbavica (de littekens van de oorlog in voormalig Joegoslavië)
The Cave of the Yellow Dog (verantwoorde exotica)
The Descent (voor een avondje griezelen in de grotten - deze film haalde zelfs de eindlijst van het gerenommeerde Sight & Sound, tot verbazing van de redactie)
Sympathy for Lady Vengeance (Sympathy for Mr. Vengeance is ook niet te versmaden)
Taxidermia (visueel spektakel)
Forever (stemmige documentaire)

Geen verplichte kost:
The Devil Wears Prada
The Merchant of Venice
Lucky Number Slevin
Deja Vu (behalve als je gek bent op tijdreisfilms)
Vers le sud

Tapas heb ik nog niet gezien. Draaide maandenlang met succes in de betere filmzalen. Van hetzelfde laken een pak: Habana Blues en Eden. The Holiday leek me teveel een clichématige vrouwenfilm en heb ik daarom laten schieten. Ook (nog) niet gezien: L'Ivresse du pouvoir (van Claude Chabrol en met Isabelle Huppert, dus wat let ons!) en Step Up (voor als je films als Fame en Strictly Ballroom leuk vindt).

Ze zijn gewoon niet fotogeniek, zoals Vietnam met mooie jungle-plaatjes.

Nou, die oilebranden en vooral dat paard leverden toch wel mooie plaatjes op.

dat paard is een aardig Michael Mann moment.. maar toch ook een beetje gezocht.

(wel waar wat betreft die oliebranden, maar het haalt het toch niet bij de kleurenpracht in bijvoorbeeld die film van Malick)

Unknown Pleasures (Jia Zhang Ke, 2002). De man begint een persoonlijk favoriet te worden want ik heb nog geen middenmoter van hem gezien. Net als in Platform en Still Life is veranderend China de achtergrond. Ditmaal betreft het twee vrienden en hun pogingen tot enig maatschappelijk en/of amoreus geluk. Actie, wat dan ook. De oudere heeft geen baan en heeft een studerende vriendin die maar geen vriendin wil worden. Zijn ‘job situation’ is zo erg dat zelfs het eeuwige laatste alternatief (‘Dan maar het leger’) niet tot de mogelijkheden blijkt te behoren. De jongere is wat assertiever en zit achter een danseres aan die commercial-achtige performances doet. Deze relatie wordt tegengewerkt door haar baas met pistool. Net als in Platform fungeert het westen als een soort droombeeld, de achtergrond waartegen de protagonisten hun geluk bij elkaar proberen te schrapen (referentie naar Pulp Fiction). Maar wat de Chinezen er dan van brouwen is hooguit vertederend. In feite waan je je bij het bekijken van Unknown pleasures in de late jaren vijftig. De bittere ironie van de film is dat zo gauw er een paar zonnestralen aan de horizon verschijnen de overmoed genadeloos toeslaat. Jia heeft de vinger aan de pols en weet als geen ander hoe je met een terloopse stijl een bewonderenswaardige diepgang kunt bereiken.

16 Blocks
deze film opende uitstekend in Amerika en deed na dat eerste weekend niks meer. De destructieve kracht van mond tot oor-reclame. Terecht ook.. Bruce Willis heeft zichzelf een Will Oldham look aangemeten en speelt een alcoholistische, depressieve, strompelende agent. Hij moet 16 blocks away een of andere knakker ophalen die naar de rechtbank moet. Een saai klusje waar hij met tegenzin aan begint. Ik dacht misschien lukt 't 'm niet eens daar aan te komen.
Maar nee, hij pikt 'm op. Het blijkt Mos Def te wezen, die een heel irritant stemmetje heeft opgezet, wat minstens een uur kost om aan te wennen. Maar goed, nu wordt het snel duidelijk, het is niet de bedoeling dat ze de rechtbank halen. Reden? De man is een kroongetuige in een zaak tegen de politie zelf. De rest van de politie duikt op en begint als een malle te schieten. Stukje Speed, dan ook nog even een gijzeling en uiteindelijk in een wat verwarrende plotwending (en SPOILER) wordt Mos Def vriendelijk verzocht op te rotten en gaat Bruce Willis himself maar getuigen. (Want ja ook hij was een van de foute agenten)
(En alles komt goed natuurlijk)
Maar al met al een chaotische b-film, ergens ook wel weer charmant slecht..

Nachtrit
Een van de films die laatst in de Vrij Nederland werden gekraakt wegens een typisch waardeloos Nederlands scenario.
Af en toe vliegt het inderdaad uit de bocht in de dialogen, maar het is dan ook wel een heel lastig onderwerp om een film van te maken. (Taxi-oorlog)
Wat het had kunnen zijn? Een film over een dikke slapjanus die met zijn broer droomt van een limo-service (hee Collateral) Ze sleutelen eindeloos aan de Chevy, terwijl de vrouw van de broer vroeger wat met de dikke slapjanus had, die een heel goede oom voor haar dochtertje is (dus ja dat gaat vonken) De dikke denkt slim te zijn door eindelijk (met lening) een vergunning te kopen, waarop prompt door een wetswijziging het ding niks meer waard is.
Had een mooi klein drama kunnen zijn. Het punt is dat ergens in de film het hoofdpersonage (Frank Lammers) ineens behoorlijk gewelddadig en kordaat wordt, wat helemaal niet bij hem lijkt te passen. Ook is er nog als tegenwicht voor de racistische taxi-chauffeurs een wat al te politiek correct multi-culti tintje en het einde is ook wat te simpel.
Al met al een sympathieke mislukking. (De koning der cameos Theo Maassen is trouwens ook even present)

Eergisten op de Belg de ultieme wielrenfilm Le Vélo de Ghislain Lambert. Benoît Poelvoorde als titelheld droomt er in de tijd van Merckx ervan om wielerkampioen te worden. Hij doet er alles aan, maar mist helaas het talent. Alles wat wielrennen zo mooi maakt komt voorbij en België begin jaren zeventig is natuurlijk al een tragikomedie op zich, zelfs zonder kermiskoers.

In de VS is Ace in the Hole voor het eerst op DVD uitgebracht. Naar het schijnt een van zijn beste, maar te bijtend en te duister voor zijn tijd (1951) en daarom een beetje in het verdomhoekje gekomen. Ik ben benieuwd.

Le Vélo de Ghislain Lambert - vooral de eerste dopingrit van de hoofdpersoon is hilarisch.

Ace in the Hole - dat is weer een rijk gevulde uitgave van het onvolprezen Criterion. Ook ik ben hier zeer benieuwd naar. Zelf ben ik deze week bezig met twee Criterion-uitgaven van Jules Dassin: Brute Force en The Naked City. Hier alvast een eerste verslag.

Sweet Smell of Success
de allerlaatste uit de IMDB-lijst van begin januari. En een goeie om mee af te sluiten. Een lekker cynische film noir. Tony Curtis (die van Some Like It Hot) is een publiciteitsagent die droomt van succes en geld, daarvoor likt hij de hielen van een belangrijke columnist (Burt Lancaster) Die hem opzadelt met een lastig klusje. Hij moet de relatie tussen het zusje van de columnist en een jazz-cat laten ontploffen. Tijd voor een "smear"-campagne, begeleidt door een aaneenschakeling van oneliners als "you're dead son, so get yourself buried".
(Ondertussen ook nog live muziek van het Chico Hamilton quintet en Elmer Bernstein)
Toffe film, die noirs dwingen je wel scherp te blijven.

The Science of Sleep
Op een dag stond Michel Gondry bovenaan de trap met een hele dikke oude knipselmap met ideetjes. Hij gooide de map de lucht in en de ideetjes die de begane grond bereikte verwerkte hij in dit script. Het is chaotisch en over the top, vermoeiend ook, maar wel leuk. Ik denk wel dat veel ideetjes eigenlijk beter hadden gewerkt op het niveau van een video-clip. Genoeg grappen in een verhaal wat ik maar niet na ga proberen te vertellen. Jongen (Gael Garcia Marquez) wil meisje (Charlotte Gainsbourg), maar hij fantaseert en droomt liever, in real life doet hij voornamelijk domme dingen, zoals de keer dat hij bij haar inbreekt, in slaap valt en wordt betrapt. Het meisje wijst hem de deur, maar.. hij is zijn sleutels vergeten. Dus moet weer via het dakraam terug :) :)