Filmforum

Marriage Story
'She's a Virgin who gives birth.' Na de blijde poort des levens, begint de ellende. Voor ouders. En kind. Misschien zouden stellen het bij huisdieren moeten houden ('nope'). In deze 'update' van Kramer vs. Kramer komt er in elk geval weer ellende van. Ik plaats aanhalingstekens, omdat Baumbach op de chique-klassieke toer is. Woody Allen-achtig in voice-over en flauwe humor, Bergman in referentie en huwelijksanalyse, maar bovenal dus, die de film over de Kramertjes. Nu was ik daar toch al niet zo'n fan van... Aan de pogingen tot groots acteren ligt het niet. Scarlett Johansson versus Adam Driver levert een aardige battle op. Scarlett wint op acteergebied, maar Adam is degene die eens een cd zou moeten maken. (Vreemd dat ie dan weer totaal geen voice-over stem heeft). In mannenwereld Hollywood lijkt de sympathie toch een mespuntje (au!) meer bij Hem te liggen, hoe sterk Zij ook is. De seventies-retro manifesteert zich intussen met meta. Adam speelt een beroemde regisseur, wat de goden verzoeken blijkt. Steeds meer kreeg ik toneelstuk-associaties, nimmer een goed teken. De film wordt gered door een stel advocaten. Normaal is een rechtszaak in cinema een minpunt, hier wordt het rondje The Verdict (nog meer retro) erg amusant. Alan Alda doet een Paul Newman, Ray Liotta het doorgedraaide Amerika. 'I needed my own asshole.'

Een man met hoedje in The Wire? Weet ik ff niet meer.

En welke Patrick bedoel je (nog iets verder naar boven), Ludo? Ik twijfelde of ik de goeie had omdat deze een orkestrale soundtrack had maar er blijkt dus een Italiaanse flip te zijn met met muziek van Goblin (die soundtrack kende ik).

Zombieland: Double Tap
Tja, die eerste was best leuk maar deze hoefde dus niet. Te flauw, ook weinig ruimte voor een verhaal als de zombies de wereld al over hebben genomen. De verschillende types die zijn ge-evolueerd wordt na de uitleg niks mee gedaan, de slachtingen en special fx zijn niks bijzonders en dan is er dus alleen wat zoetsappige gedoe over.

The Lighthouse
Zwartwit, die gegroefde kop van Dafoe en het vreemde taalgebruik, ik denk dat we weer eens in het hoofd van iemand die doordraait zitten. Logica is ver te zoeken dus, maar de sfeer is visceral en ik zou het willlen omschrijven als een filmversie van Deathprod.

해빙 Bluebeard
Gescheiden gastro-enteroloog huurt een kamer boven een slager en draait door, mensen verdwijnen. Moordmysterie met vele plottwists. Weet nog niet waarom het Bluebeard heet, zoveel doden vallen er niet, maar ik weet ook nauwelijks meer dan de body count van dat sprookje (en dat Anna Biller van The Love Witch met een verfilming bezig is).

Les démons
De boog staat niet altijd gespannen bij Jess Franco, dat is bekend, maar bijna twee uur is dan een hele zit, ondanks Britt Ekland als hitsige non. De soundtrack is in ieder geval wél de moeite.

Ο Δράκουλας των Εξαρχείων Dracula of Exarcheio
Terwijl de extreemrechtse regering de grass roots-initiatieven van de uitgehuilde Grieken in Exarcheio (de armste wijk van Athena, vergeven van vluchtelingen en daklozen, zie Ingeborg Beugels Hotel Athene) met grof politiegeweld de nek omdraaien, even terug in de tijd. Het is altijd wat in Griekenland en hier hebben we een film met communistische zombies en Dracula die een rockband frankensteint met eigenschappen van Jimi Hendrix en Manolis Chiotis, de "Jimi Hendrix van de bouzouki". Zo'n film waar je eigenlijk eerst geschiedenisboeken moet lezen, maar ondanks alles wat je mist toch zo'n vreemd schouwspel dat het de moeite is om er toch even kennis van te nemen.

După dealuri Beyond The Hills
Duurt lang voor het op gang komt, de eerste anderhalf uur is het lastig wakker blijven bij de haast meditatieve op fluistertoon gesproken dialogen. Wanneer Alina bezeten raakt, danwel geestelijk verdicht, afhankelijk van hoe je dit soort fenomenen wil duiden, worden er eindelijk eens wat stemmen verheven en belanden we in een soort exorcismefilm, maar zonder horrorsensationalisme.

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Greek

(Wikilol voor het uberhaupte bestaan van deze pagina)

https://www.imdb.com/title/tt7618604/

de IMDb plot klinkt wel right up on the/your/our alley. (maar het zal volgend jaar worden voor mij, nog 1 film te gaan dit jaar.)

Ah, en ah!

Moet The Wire eigenlijk een herbekijken.

Star Wars: The Rise of Skywalker
Nooit meer Star Wars! Best wel een opluchting. The Last Jedi maakte eigenlijk duidelijk dat er geen negende deel nodig was. Maar ja, beloofd is beloofd en alles moet netjes worden beëindigd. De eerste helft is nog erg leuk met als hoogtepunt de figuur Zorii Bliss waar je zowaar alleen maar de ogen van krijgt te zien en die de politieke oneliner van de film levert. De tweede helft is de creativiteit op en krijgen we variaties op het bekende, maar dan als digitale bombast. Mooi einde, dat dan weer wel.

Enter the Void
Oscar rookt DMT, negeert vanzelfsprekend zijn telefoon, komt 20 minuten later weer bij en gaat verder met zijn leven. Einde film. Nee hoor, ik zag de extended uncut whatever versie waarbij de tijd komt stil te staan. Bij vlagen indrukwekkend gefilmd, bij het mooiste shot weet je niet of je naar een drone-opname, maquette of CGI-versie van Tokio kijkt. Toch ook een wat makkelijke keuze hè, de meest fotogenieke stad ter wereld ipv de reïncarnatie-perikelen van een Noord-Franse slager die een hartaanval krijgt. Nou ja, in ieder geval zijn we Amsterdam bespaard gebleven. Achteraf zag ik pas dat de soundtrack weer van Bangalter was, ook subtiel en toepasselijk. Het verhaal? Ach, lastig om iets van te maken en gewoon ondergeschikt aan het Idee. Vervelende lui ook allemaal, maar ergens vond ik Noé's pessimisme wel eerlijk (en deprimerend.) Lastige film, bij vlagen irritant maar blijft toch de volgende dag rondspoken.

ghehe re: Amsterdam. Misschien Noe's meest nihilistische (en dat zegt wat.)

https://subjectivisten.nl/cinema-in-2019-ludo/

daarin ook de 2 laatste films van dit jaar, gecomprimeerd.

The Wild Pear Tree
'Wat een gezin van dierenvrinden!' Het Peerd van Troje. De buitenstaander komt ongewenst terug de stad in. Çan wordt door deze snob beoordeeld als veroordeeld tot een afbrokkelende kneuterstad. Het is nog net niet 'het Oosten' waar het altijd sneeuwt en de terreur heerst. Sneeuwen gaat het toch. De terreur beperkt zich tot de familie. Ceylan neemt weer ruimschoots de tijd voor een heerlijk generatieconflict. Pa versus zoon. Senior een gok-verslagen leraar, in alles een mengeling van ongewenste wijsheid en onafgedwongen autoriteit. Alles wat hij te bieden heeft, verdwijnt in zwarte gaten – de gokhal (en de put). Junio is nog minder sympathiek. Met zijn hangende schouders en moeilijk kijkende Springsteen-bekkie sjokt hij rond. De wannabe literator, schrijver van een ' autofictie metaroman' provoceert zonder zelf van veel talent getuigenis te gegeven. 'We hadden al een vuilnispoëet.' Juist het feit dat hij als hoofdpersonage de ware eikel is, maakt de film een dappere exercitie, waarbij soms hallucinant de realiteit uit beeld verdwijnt. Een insiderfilm blijft het wel – gelukkig ben ik dat zei Pompeus – de l'art pour l'art-discussie is nimmer ver weg. Het mooiste deel haalt in een babbelmarathon de scholastiek boven. Drie mannen op de Turkse Toverberg, en de lessen die geleerd moeten worden. 'Jij hebt altijd het laatste woord, meteen.'

Parasite
Lord would you buy me a Mercedes Benz? Na Lazzaro Felice alweer een frappante familie-parabel over de verderfelijke invloed van het hyperkapitalistische consumerisme ('gratis verdelging!'). Bong schrapt echter volkomen terecht alle religie. Wi-fi is het enige Hogere dat nog bestaat voor een familie van Vrekken. Met keiharde Koreaanse humor ginnegappen zij door hun welbewuste luizenleventje. 'Dit is zo metaforisch.' De Flodders met, toegegeven, heel wat meer skills, dringen zich op aan een rijkeluisfamilie. Daar heerst de Amerikaanse controle-obsessie in optima forma. Doodgeknuffelde kindjes en smetvrees schudden elkaar een (in plastic gehulde) hand. Na een half uur begon ik me af te vragen hoe dit ruim twee uur leuk kon blijven. Welnu, laat dat maar aan Bong over. Met aanstekelijk veel zelfvertrouwen 'gezegend' (en poep en plas-grappen voor zijn eigen plezier) gaat de meester van de genrebend-achtbaan op topsnelheid richting doel. Een beetje horror erbij, wat schlagers en Noord-Korea, en hop: je hebt een film waar geestverwanten Tarantino en Peele een keldermoord voor zouden plegen. 'Respect!' Ik miste wel wat persoonlijke gekte. Gelukkig vergoedt (!) het uitzinnige, dostojevskiaanse einde veel. Armen stinken, geld niet. Dat en alleen dat staat tegenwoordig nog in natuursteen gebeiteld. 'Hoe kan je je eigen slipje vergeten?'

De Matchmaker
Een soort Alles Is Liefde maar dan nog niemendalleriger.

花筐 (Hanagatami)
Net als Rollins La nuit des horloges een film van iemand die zijn einde voelt naderen, de melancholie is om te snijden. Verder natuurlijk totaal anders. Ik ken alleen Hausu van Ōbayashi maar naar verluidt verwijst hij ook terug naar zijn eigen oeuvre. Los daarvan is het nog steeds een 3 uur durend avontuur, niet zo bizar als Hausu maar allesbehalve normaal. De oorlog is het trauma wat verwerkt wordt met sex en de dood met een surrealistische 2D-greenscreenvibe. Volwassenen zijn kinderlijk en kinderen ineens heel volwassen als oorlogsslachtoffers. De orkestrale soundtrack zou mierzoet zijn zonder de oriëntaalse houtblokken en soms psychedelische beeld- en geluidscollages. Een ervaring, kortom.

อสุจ๊าก (The Sperm)
Thaise gekkigheid over een masturberende rockzanger die fantaseert over een fotomodel. Dan gaat zijn zaad een eigen leven lijden en blijken ze deel uit de maken van een interplanetair onderzoeksteam. 🤪

White Men Can't Jump
Sportfilms zijn niet echt mijn ding maar ik proefde een biertje met de naam White Stouts Can't Jump waarbij wat gemopperd werd ("dit kan weer wel" of "dat zou nu niet meer kunnen", weet niet meer precies) maar ik denk dat ie prima kan. Je zou nog kunnen klagen dat wit weer aandoenlijk dom mag zijn en zwart de verstandige moet zijn in deze relatie tussen de twee vlot van de tongriem gesneden basketball hustlers, maar er zit gelukkig meer in, al was het maar de heerlijk glunderende Rosie Perez in Jeopardy.

12 Angry Men
Jarenlang aangeraden door zowel mijn vader als schoonvader, zo'n bonafide klassieker waar ik een blokkade van krijg. Blijkt natuurlijk een meesterlijke film. Lumets debuut en dan zo uitpakken. Heerlijk sfeertje, perfecte casting met veel "whaddayaknow"-Noo Yawk-accenten en fijne maatschappijkritiek die redelijk subtiel wordt gebracht, en wanneer niet (de ruggen naar de racist toe) is het gewoon als symbool heel krachtig.

Vida
Gynocentrische serie over twee zussen die complex (pun intended) erven van hun moeder. Moeilijke maar prachtige vrouwen worstelen zich door een web van relaties en persoonlijke ontwikkeling, Mexicaanse identiteit, LGBTH-issues, racisme en de gentrificatie van de wijk. Denk aan David Simonseries als The Wire: dus mooi en genuanceerd zodat je ondanks alle onhebbelijkheden in iedereen wel iets moois ziet en gelardeerd met een hoop harde Spaanstalige poku's (reggaeton tot norteña). Oh, en een hoop broeierige sex.

wopwop! even gynocentrisch googlen (moi).

12 Angry Men, pfff ja, dark summer vibes.

even gynocentrisch googlen (moi).

Moi aussi. Voortaan beter beginnen met "en een hoop broeierige sex" en vandaar uit de thematiek verder uitwerken. ;)

Ik zie na Googlen dat het zelfs een feministische stroming is, ik ging gewoon van "androcentrisch", wat ik wel kende, naar "gynocentrisch". 😎

Ik heb ondertiteling die Spaans ook Spaans ondertitelt, dus het is ook goed voor mijn pinche Español, wel het soort straat "spanglish" waar je meer aan Urban Dictionary hebt voor de vertalingen.

Hors Normes
Van te voren zou je kunnen stellen Toledano en Nakache terugkeren naar hun winnende formule van Intouchables: een Franse jood en moslim zetten zich volledig in voor zwaar autistische jongeren die door het systeem worden opgegeven. Dat multiculti-met-rafels-sfeertje is toch gewoon winning en wordt achteloos gepresenteerd. Kassel en Kateb gaan er ook helemaal voor waardoor het geheel meer documentaire lijkt dan buddy movie (dat buddy gedeelte vond ik trouwens ook verrassend subtiel, meer twee pro's die elkaar steeds helpen zonder sentimenteel te doen.) Verhaaltechnisch misschien niet het meest spannend maar als aanklacht en portret met een groot hart zeer geslaagd.

Jane Fonda in Five Acts
Lange documentaire over een vrouw die geen introductie nodig heeft. Door de jaren heen ontstaat wel een beeld van haar leven maar zo chronologisch strakgetrokken krijg je toch verrassende inzichten. Over haar moeizame relatie met haar vader (On Golden Pond krijgt even een extra lading op deze manier), haar uitputtende Vietnam-jaren maar ook de openbaring dat haar belachelijk succesvolle fitnessvideo's bedoeld waren om haar activistische doelen te financieren. Een mooie en gedreven vrouw, die eerlijk is eerlijk, heel goed over zichzelf en haar twijfels kan praten.

Sorry, iets weggevallen: "Van te voren zou je cynisch kunnen stellen..."

^goes without saying natuurlijk :P

ik moest er weer even inkomen..

Greener Grass
'Wait a second. Wrong husbands.' Het filmjaar begint als voetbaljaar, met een jongen die niet alleen bang voor het bal is, maar ook voor het veld en het spel. De droogkloot-scene zet de toon voor anderhalf uur woke absurdisme. Het deed me vooral aan de VPRO denken. Vaak hemeltergend flauw en altijd heel Arjan Ederveen op zoek naar de grenzen van beleefdheid. Regisseurs Jocelyn DeBoer en Dawn Luebbe vertolken zelf de hoofdrollen en 'zaaien' zo de grappen in. (Op dat voetbalveld... Waar nog wel meer ligt overigens.) Zij zijn twee verveelde echtgenoten in een walgelijk suburban fantasy Amerika, waar alles gedeeld wordt. Aanvankelijk lijkt het richting een feministische parabel te trekken, en meende ik dat de regisseur die van The Love Witch moest wezen. Met name de m/v-omkering die nu de Man een oeverloze babbelaar vanuit de keuken laat zijn, komt aardig binnen. De familie Wetbottom (jaja...) heeft het er maar druk mee. Het constructiewerk piekt wanneer een koter in een hond veranderd. Dan nadert het scenario het sardonische niveau van Solondz. Een echtgenoot wil helemaal geen kind, hij wil een viervoeter. Veruit de beste grap is, typisch genoeg, een meta-grap. Het blijkt de witz met de meeste Power en Range, over de 'gevaren' van tv. 'Kids with knives. Kids. Kids. Kids with knives.'

Le Gamin au vélo
Wallonië, je weet dus dat het kut gaat worden. Alleen op de wereld de remake, zeg maar. Ik moet altijd even doorzetten met films over onsympathieke hoofdpersonages die echt steeds de verkeerde keuze maken. Gast, stop even met rennen, koop een fietsslot. Maar inderdaad, toch wel een mooi droog portret van iemand die het niet mee zit (die vader!) en hoe daar mee om te gaan. Lastige materie allemaal, met een soort van happy end.

Gezien op NPO 2 Extra trouwens. Ik ben waarschijnlijk de laatste die dit ontdekt, maar daar gaan dus alle kwaliteitsfilms naar toe op de publieke omroep. Op normale tijden ook.

Monos
'Laat ze elkaar maar afmaken.' Twee handenvol silhouetten doen gezamenlijk de jungledans. Zijn zij de Monos? 'Si!' De 'kinderen van de Organisatie' drillen zich diep in de jungle van een onbestemd (en ongenoemd) Zuid-Amerikaans land voor een onduidelijk doel. Een mini-Quintana komt om de zoveel tijd kijken hoe het met zijn kinder-FARC gaat. Hij brengt een krant mee voor de buitenlandse gijzelaar (niet om te lezen, maar om omhoog te houden). 'Fraude in Japan.' Deze 'duro' setup zorgt een uur lang voor een intrigerend, gecontroleerd anarchisme. Rituelen worden gevechten, iniatiaties seksspelletjes. Met de entree van het vlees begint Monos op de Franse horror 'Grave' te lijken. Het is echter in de persoon van de 'doctora' (de POW) dat de film stabiliteit vindt, die echter ook ietwat voor de hand ligt, zonder ooit een einde te durven breien. Alles wat de doctora wil is uit Herzogs jungleland ontsnappen. Het zou in de distopische stijl hebben gepast als wij, op welke manier dan ook, gedwongen werden haar te haten, in plaats van ons identificeren met deze Verschoppeling. Er zijn er meer zoals zij, zo blij zijn de kindsoldaten natuurlijk niet. Een laat WTF-moment laat de 'gummibaren' een cameo maken. De 'susswaren' lijken een metafoor voor normaliteit en huiselijkheid, maar de mismaakten worden eruit gegooid. 'Snij de tenen eraf.'

Everybody in Our Family
'Ik kocht het, anderen slopen het.' Roemeense depressies, wat heb ik ze gemist! Bij gebrek aan een nieuwe golf, doen we het met een fijn (en slim) exemplaar uit 2012. Biernaakte mannen en ouwe moekes met knalrood geverfd haar in hun pyjamapak. Ze zijn er allemaal bij. Laat de kibbelingen beginnen, Roemenen maken immers alleen (bek)vechtfilms. Deze valt in twee delen uiteen. Aanvankelijk is de sfeer die van de sukkelaar, een dertiger met een inktvisknuffel op weg naar zijn dochter. De koning van de losers wordt aarzelend door de familie van zijn (gescheiden) vrouw ontvangen. De tweede helft begrijpen wij waarom, maar voor het zo ver is, vermaakt regisseur Radu Jude met slimme spiegelingen. Vijfjarige dochterlief ligt net zo te slapen als haar pa. Een dialoog tussen pa en dochter verraadt zijn paranoia. Terwijl zij uit haar jurkje glijdt, vertelt ze nonchalant (precies dan) over stiefpa. We zien het gezicht van papa betrekken. Hij denkt het ergste. Een toeterstoet van zigeuners luidt de chaos in. Onze sukkelende Jochem van Gelder blijkt niet alleen een echte, pedante arts, hij kiest in de Divorce Story ook volledig voor pijn. De Ene lijn van Ellende is eenoudig, maar als je nog in de laatste paar minuten een corruptie-grapje in je film weet te moffelen, heb je als regisseur de zaak onder controle. Hij wel! 'Ik ben niet gemeen, ik ben goed.'

Adam's Rib
Vermakelijke Classic Hollywood komedie met het duo Hepburn/Tracy. Sterk toneelachtige vibe maar ook heel crispy gefilmd. Stevig feministische boodschap die je natuurlijk goed kan laten verkondigen door de kordate Hepburn. Groot deel speelt zich af in de rechtszaal waar ik nooit echt blij van wordt, maar dit was met een wat kluchtige insteek te overleven. De feministe komt er natuurlijk niet compleet mee weg, zou ook een beetje zielig zijn voor Droopy Tracy. Liefde en mooie herinneringen zorgen ervoor dat iedereen met een goed gevoel naar huis kan gaan.

ahh het gouden duo :-) echt een wonder dat er nog geen Hollywood-film over hen (de vriendschap, de relatie, de drank, de depressies, de meesterwerken) is gemaakt (zou er dan toch iets zijn dat H'wood niet durft).

Claire's Camera
'What is the difference between this photo and myself?' Regisseur 'Zo en zo', de meester van de meta voegt, weer een identieke spiegel toe aan zijn collecties (zelf)reflecties. En ja, het is toch weer een waar genoegen. Zelfs de Hal Hartley-achtige digitale zooms konden me niet ergeren. Hong speelt een versie van zichzelf, in Cannes. Hij ontmoet collega-dwaler Claire (Huppert) die met haar camera de zaak nog een paar afdrukjes extra verdubbeld. De kern van het verhaal vormen zij nochtans niet. In Cannes loopt ook nog een oude medewerkster (en ex) van Hong rond, die 5 jaar daarvoor (ook op Cannes!) is ontslagen, door weer een andere medewerkster (en vriendin!) van Hong. God allemachtig, het valt me niet mee zoiets op te schrijven. Maar de crux is simpel-weg: het werkt, keer op keer. De Hong-touch zit 'm bijvoorbeeld in dat ontslaggesprek. De jonge Koreaanse reageert uiteraard teleurgesteld op de slechte mededeling. Maar dan draait ze de zaak binnenstebuiten, ze doet aan omdenken en zelf-redding met een selfie. Hoe kon het ook anders! Een minder prozaïsche verklaring is Hongs verwantschap met Woody Allen. Men neme wat zelfgeilerij, filosofische zelftwijfel en een stel beeldschone actrices. Achteloos meesterschap blijkt het resultaat. Rondje na rondje, drankje na drankje. 'Does it have a meaning?' 'No I just want to do this.'

Hale County, This Morning, This Evening
'I'm making enough money just to go back to work.' Het verdriet van Amerika, de segregatie. Vroeger en nu. Hale County is een treurigstemmende film ondanks alle lievigheid. Regisseur RaMell Ross volgt het dagelijks leven in een county van Alabama. Geen blanke of gun te zien. Het leven 'onder elkaar' is heus niet slecht. Maar alle folks werken wel in een 'catfish'-plant, onderbetaald. Nog altijd lijkt de enige mogelijkheid om hogerop te komen de welbekende 'hoop dream'. Basketballen voor het genot van bierdrinkende blanken (op hun dure bank en dure buis). En als dat niet lukt, rest dat andere hoopje. Bidden voor een beter leven na de dood. Ross peinst op zijn Terrence Malicks met filosofische tussentitels, en leeft zich uit met slomo's en – nogal matige– fast forwards. Enige academisch avant-gardisme is hem niet vreemd. De film werkt het best wanneer hij gewoon observeert. Er zijn talloze rake shots, pun intended met de basketballskills van deze gasten. Het neerslaan van zweet en regen, de vele onweersbuien. De hartverscheurende intimiteit van de blues en de bevalling (en vice versa). Een paar keer wordt de third wall verbroken. Een man is heel benieuwd waarom Ross een brandje staat te film. Met uitleg kan hij het wel waarderen. 'Wees welkom bij me thuis.' De liefde overleeft. Altijd. 'I'm not gonna give up on nothing.'

My Mic Sounds Nice - A Truth About Women And Hip Hop
Even bijpraten met de "femcees" over hoe dat is, vrouw zijn in een macho genre als hiphop.

Who The F**k Is That Guy? - The Fabulous Journey of Michael Alago
Alago is een muziekfan die min of meer toevallig overal op het juiste moment in- en langsrolde om een indrukwekkend cv als A&R Manager te hebben. Als homoseksuele puertoricaan ook niet direct de meest voordehandliggende aartsvader van de metalscene. Als je z'n aanstekelijke energie ziet, nu hij weer clean is, zie je best waarom hij bevriend raakte met Metallica, White Zombie en Cro-Mags.

De Kuthoer
Een soort slasher maar de ongeloofwaardigheid is niet gek genoeg maar net te ongeloofwaardig.

Jay & Silent Bob Reboot
Meh. Ik vond Clerks ook al niet veel soeps. Eigenlijk Dogma nog eens kijken, die vond ik nog wel leuk.

Unbelievable s01
Verkrachtingsslachtoffers zijn notoriously slecht geloofde slachtoffers. Het jonge meisje waarmee deze serie begint is jong en beschadigd en de politie kan er niet echt mee omgaan. Het werpt een licht op de jacht op een serieverkrachter die volgt. Wederom een duidelijk vrouwelijk perspectief en dat is wel zo interessant en desalnietteminniettegenstaande evengoed tamelijk spannend.

zou er dan toch iets zijn dat H'wood niet durft

Gna, gna. Ik denk dat er gewoon nog niet een goede Hepburn lookalike is geweest. Dan slaat men ongetwijfeld toe. Misschien meer iets voor de digitale remix cinema van de nabije toekomst. :)

Wanda
'You're just too slow for sewing operations and that's it.' Tijdens de gouden eeuw van Hollywood maakte actrice Barbara Loden één enkele film. (Meer tijd was haar door onze misogyne God niet gegeven). Ze speelt zelf de hoofdrol, als een vrouw 'on the verge of a nervous breakdown.' Huwelijk op de klippen, en niet in staat een baantje te behouden, 'helpt' nog slechts haar Vrouw-zijn haar. (De vrouwelijkheid die Loden juist letterlijk en figuurlijk tegen zat. De fragiele blondine doolt door een antracieten deserto-landschap. Ze is een witte spookverschijning, een glow in her darkness. Tijdens de openingsfase is de invloed van Cassavetes helder. Net als de Europese depressie van Antonioni. Maar gaandeweg wordt Wanda, aardser en vooral Amerikaanser. Via wat 'dutch masters cigars' belandt Wanda in de wereld van de crime. 'I don't like friendly people.' Opgescheept met een foute kompaan beleeft ze een achteloos avontuur. De zuivering van de hamburger vormt een prachtig detail van onderworpenheid. Er wordt veel gegeten, logisch, de enige bezigheid die arme en simpele zielen rest. Amerika slaat aan het midden van de twintigste eeuw om naar spulletjesfetisjisme. Loden toont geconcentreerd het onbehagen dat erbuiten vallen (extra) oproept in zo'n lethargische wereld, waarin zelfs hulp een 'Goodwill industries' wordt. 'So you find a job and you'll be alright.'

جدایی نادر از سیمین
Goed bezig bij de VPRO, gewoon deze klassieker, okay...laat, op vrijdagavond uitzenden. Je wordt na de chaotische introductie echt dit kleine tranendal vol schuivende moraal en leugens ingezogen. Geen muziek, haast achteloos goed geacteerd en een ekte-ekte arthouse einde maken de faam van A Separation helemaal waar. Fascinerende kijkje in de Iraanse samenleving, ben geen hoofddoek specialist maar ontwaarde ik daar een klasseverschil? En vroeg ik me af: is het mogelijk dat de film voor Iraniërs veel meer een klucht is dan een drama? (pure hypothese dat laatste, kon het me ergens wel voorstellen.)

Lachen om niet te huilen wellicht.

Ik denk dat je in de opa het oude Iran kan herkennen, in de vrouw de Iraniërs die willen vluchten en in die man degenen die vinden dat ie moet blijven om het land beter te maken, maar uiteindelijk strandt alles in bureaucratie, regeltjes. Het kind natuurlijk de toekomst (laatste shot).

Bij Erdbrink of zo'n andere docu zat een mop over het klonen van een schaap (stamcelonderzoek mag daar wel), hoe lang die arts daar over had gedaan. Twee jaar: een week klonen en de rest van de tijd vergunningen regelen.

Ik moet toch denken aan de anekdote over Kafka die wanneer hij zijn werk voorlas aan vrienden niet bijkwam van het lachen. Kan me hier ook wel wat bij voorstellen "lol, ga dan ook niet naar zo'n aanklager." "Haha, vuilniszak van Iraanse kwaliteit." "Kijk ze nou eens zweren op de Koran."

Die symboliek ga ik wel in mee.

Bij die erna gaat het om een Franse vrouw met een Iraanse ex en een nieuwe Algerijnse vriend, dat lijkt ook op iets groters te duiden dan relatiedingen, maar ben er nog niet achter, ms nog ns herbekijken.

Parasite
De mengelmoes van genres is denk ik wat deze film toch iets minder sterk maakt dan het nog altijd op de herbekijklijst staande Memories of Murder. Evengoed genoeg te genieten, want het is weer tot in de puntjes verzorgd zelfs al mis je de dingen die Koreanen er in zullen zien.

The Night Porter
Seks en nazi-Duitsland is een combi die meestal rariteiten oplevert als nazisploitation en wellicht een klein beetje in het recentere Jojo Rabbit. Deze film draait om een s/m-relatie tussen een ex-officier en een slachtoffer is zo spannend als het op papier lijkt, ook al heb persoonlijk niks met s/m.

Salvare la faccia
"Je gezicht redden" is toch heel wat anders dan Psychout for Murder, ook al is die Engelse titel best een goeie omschrijving. Felgekleurde sixties, hysterische klavecimbelsoundtrack, bij vlagen experimentele montage, bloedmooie maar geestelijk verdichte hoofdrolspeelster … volgens puristen zal je het geen giallo mogen noemen maar het is wel een precursor en a pretty good one, at that.

ohh the Night Porter, Bogarde's finest ora.

Parasite is zo goed (blijkbaar, ik vond 'm 'gewoon tof') dat ie in zwart-wit op IFFR draait.

Waarom in zwart-wit?

geen idee! had het ook nog nooit eerder gezien, een re-release in zwart-wit.

(De film in kleur gezien(d) hebbende, denk ik dat 3D een betere zou zijn voor een re-release :P)

Sunset
'We zijn niet kieskeurig.' Als deze film in een enkele take was opgenomen, zoals Russian Ark, dan had ik alles vergeven. Regisseur Nemes (van Son of Saul) is er best toe in staat. Hij zwelgt in zijn ambities, zijn streven naar grossartig grosse Art. Lukken wil het nog niet, maar Sunset is vergeleken met Son of Saul een stap in de goede richting. Boedapest baadt in natuurlijk licht (en stof). De stad heeft meteen de allure van een Dickensiaans horrorverhaal, een Heaven's Gate to Hell. We maken de afdaling op de rug van een hoedennaaister. Dat mag u gerust letterlijk nemen, want een film lang sjokt de regisseur als een hijgend hondje achter haar aan. Keert ze zich soms om, dan blijkt de actrice er een van weinig gezichtsuitdrukkingen. Helemaal lollig wordt het in een shot in een koets. Zien we haar gezicht, wordt ze nog altijd van ons weggetrokken! Wat een vermoeienis. Het verhaal zelf intrigeert. De jonge Leiter-telg wil van de hoed en de rand weten. Haar vroegere winkel is afgebrand, haar ouders dood en broer verdwenen. Wat gebeurde daar? De vlaggetjesweken bij Leiter 2.0 zijn een goede kans voor een onderzoek. 'Een glimlach, alsjeblieft.' Koortsig dolend weet de heldin steeds op de goede-foute plekken te belanden. Om haar heen kringelen de mannen als een Epstein-feestje. De dubbelmonarchie stort in, het protofascisme nadert. 'Bleiben Sie bij Ihren Tanz.'

Mishima: A Life In Four Chapters
George Lucas en Francis Ford Coppola hebben ontzettend veel geld in slechte projecten gedumpt, maar met het meesterwerk van Schrader maakten ze alles in een keer goed (okay en Kagemusha). Kan me nog goed herinneren dat je in 1985 de filmposter vaak tegenkwam en dat ik die erg intimiderend vond, ook met zo'n uitstraling van Echt Serieuze Kunst. Klopt trouwens. Had de film jaren geleden op tv gezien maar kreeg nu de kans om hem in een hele strakke restauratie in de bios te zien. Heerlijk ambitieuze, literaire opzet. Zou er trouwens een oral history of the Making of Mishima bestaan? Want meerdere malen moest ik denken: hoe heeft die Schrader dit voor elkaar gekregen? Ik kan me vagelijk van de liner notes herinneren dat Philip Glass op budget meedeed. Geweldige soundtrack overigens, gaat helemaal voor dat majestueuze wat bij De Laatste Romantische Held past. Problematische figuur natuurlijk, nu zouden we hem alt-rightu noemen, maar dat maakt hem ook zo fascinerend. Schrader poneert met de fictieve laag de stelling dat zijn zelfmoord onvermijdelijk was en dat levert dan ook een spectaculaire climax op. Een film die blijft rondspoken in je hoofd, niet alleen over de figuur Mishima maar ook over Japan, die hele chrysant en het zwaard dynamiek.

The Art of Self-Defense
'From now on you'll listen to metal.' Echte Mannen verzamelen zich in de dojo van deze indiefilm voor een cursus hakken. Wimps doen het met een cursus Frans. Enter, een Zuckerbergmannetje – is het nou Cera of Eisenberg? – die na een traumatische ervaring zijn lesboeken de deur uit doet. Hij heeft genoeg van de kantoortreurnis, denkt hij. De milde humor heeft op dat moment iets weg van Soderberghs Schizopolis. Ik denk: die Zenmeester zal de bleke jongeling wel een kick punch it's all in the miiiiind-Parappa les geven, zeker? Hermit en goofball wordt nu eindelijk meester van zijn leven. Niets van dat alles. Net wanneer The Art of Self-Defense een wel erg doodgewone loserkomedie lijkt te worden – inclusief het potentieel reddende meisje – begint de marketing of masculinity te werken, juist door te ontsporen. Steeds meer wordt het scenario een satire op Fight Club, een komedie die altijd in het origineel versopt zat natuurlijk. Met een alt right-knipoog zo zwaar en zwart dat ie haast pijn doet. Zelfs het vleugje homo-erotiek wordt niet vergeten. 'I wanna be what intimidates me.' Een film die dermate sinister van toon weet te veranderen verdient refniaans respect. Dan resteert echter nog immer een probleem. Je kunt de Zuckermannetjes uit hun comfort zone halen, het blijven gevaarloze indielievelingetjes. 'I think I'll stick to the day class.'

Il demonio
B****s ain't nuttin but hoes and tricks; nu valt er weer een man behekst door de mooie Puri (Daliah Lavi) en wie daar de prijs voor moet betalen moge duidelijk zijn. Maar wel een hele mooie exorcismfilm die proto-vanalles is, 10 jaar voor The Exorcist, prachtige Italiaanse plattelandschappen en dito soundtrack van Piero Piccioni.

青梅竹馬
Vroege klassieker van de nieuwe Taiwanese cinema. Groot Antonioni in het Oosten gehalte vol heerlijke peak jaren 80 details. Begint wat stroef, waardoor ik aan mijn vaste knikkebolritueel begon maar eenmaal op gang ontstaat een prachtige film. Allemaal zeer invoelbaar in zijn portretering van normale mislukkingen, teleurstellingen en toch ook wel pleziertjes. De jonge Hou Hsiao-hsien speelt best wel een eikel die moeilijk over zijn jeugdige glorie als honkballer is heengekomen en daardoor voelt Taipei Story extra afstandelijk. De stoïcijnse vrouw komt er uiteindelijk beter van af. Een film die ik nog eens in de bioscoop moet zien voor een volledige onderdompeling in grootse Fuji-advertenties en stedelijk rumoer (want de stad is de echte hoofdrolspeler.)

sounds good x2!

Honeyland
(Bios)
A. den Doolaard-favoriet. Zoveel lijkt er niet eens veranderd sinds de jaren 30 van de vorige eeuw. Primitief imkeren in Macedonië. De eenzaamheid. De tanden. Maar de euro, die kennen ze! Europese trots. Fraai gefilmde “documentaire”, waaraan net iets teveel perect klopt, met de geluidsband is overduidelijk geklooid, en er zal ook wel het een en ander gesouffleerd zijn.

The Souvenir
'We don't wanna just see life played as it is.' Daar verschillen de meningen over. Als Joanna Hogg het 'spel' opzet, heb ik er zelf geen bezwaar tegen. In fact, dat The Souvenir een 'film in film' dreigt te bevatten, vormt bijna al een overgedramatiseerd minpunt. Gelukkig blijft het grotendeels bij een running gag, waarin Honor Swinton de film die ze wil gaan maken aan iedereen uitlegt. De dochter van Tilda speelt een filmschoolstudente, in een mumblecore-wereld. Tilda doet ook zelf mee als haar moeder, ouder-gegrimeerd, wat dus eigenlijk niet hoefde. Dochterlief ontmoet een man van de wereld. Hij zegt eindelijk de waarheid tegen haar. Typisch Hogg, vind ik dat, mensen zijn keihard, en belangrijker, iedereen laat het ook gewoon maar gebeuren (alleen in wonderland cinema heeft iedereen altijd een weerwoord). Bij Hogg leeft juist een ongemakkelijke tolerantie. De pafferige, bleke Burke blijkt zomaar uit het heerlijke, naïeve niets een verslaafde. Hij mag dan wel tot nadenken aanzetten, zelf wil hij dat niet. 'Stop inviting me to torture you.' Meer en meer hangt de dood in de lucht. De details blijven verraderlijk fris en Turks Fruitig. De roze wangetjes van postcoitale opwinding, bijvoorbeeld. Dergelijke goede en intieme scenes wisselen slome en saaie af. Maar ja, dat is het leven. Toch? 'We can all be sincere, we can all be authentic, but what's it all for?'

IFFR
my very first IFFR! Twee films. Filles de joie, tragikomedie over prostitutie die net niet de juiste toon weet te vinden, gevangen tussen melodramatische tragiek en flauwe humor. Daarna You Know Him, Turks politiek drama, bijna bewust saai, maar met vele fraaie, lange shots, en op de beste momenten uiterst pijnlijk in alles.

苦役列車 (The Drudgery Train)
Kanta kan z'n draai niet vinden, is ook geen makkelijke idd, maar weet toch vrienden te worden met een collega en samen worden ze vrienden met het meisje van de boekenwinkel. Dat kan niet goed gaan. Tragikomisch klungelen ze zich door het leven.

Colour Out Of Space
Nicholas Cage draait weer eens door in deze Lovecraftverfilming, soort Swiebertje-effect. Door het kleurenschema en de soundtrack van Colin Stetson doet het wel wat denken aan Mandy. En hé, die paperback van Al Hazreds Necronomicon heb ik ook. Anyway op wat leuke visuals na geen hoogvlieger en niet echt wat ik bij cosmic dread in gedachten heb.

Der goldene Handschuh
Volgens mij is Fatih Akin het "integratie-debat" behoorlijk zat. Niet dat dit op iedereen over zal komen als een social commentary, maar hij schetst een wel erg ranzig beeld van de "superieure (westerse) cultuur". Liters drank, sex en geweld, zo schmutzig verfilmd dat de eigenaardigheden van de Griekse onderburen van de hoofdpersoon paradijselijk aandoen. Tot de aftiteling wist ik niet eens dat het waargebeurd is en de foto's van de betrokkenen tonen aan dat Akin nauwelijks overdrijft. Ik proef in ieder geval een bittere sneer, wie de schoen past …

The Mentors - The Kings Of Sleaze
Nog meer "superieure cultuur". Sommige mensen zien het als comedy, maar dat sommige mannen schijnbaar een uitlaatklep nodig hebben voor extreme misogynie geeft toch wel te denken. Dat Eldon "El Duce" Hoke in de kern wel een aardigere man lijkt dan bijvoorbeeld G.G. Allin maakt z'n enorme alcoholprobleem niet minder tragisch (Allin was nuchter al een onuitstaanbare misfit volgens mij). De muziek werd na een rommelig begin wel beter, maar zo geweldig als velen het in deze film doen voorkomen is het toch ook weer niet. Het is toch echt het spektakel van de teksten en stage antics die ze hun notoriteit bezorgde. En hoe het door-ettert na de dood van El Duce is ook niet echt gracieus te noemen.

Knock Down the House
'You're up there to convey emotion and inspire people.' Bijna verlekkerd sentimentele docu voor aspirant-politici. De kijker krijgt lesjes over grassroots campagne voeren, trucs om het publiek mee te krijgen, en hoe je het establishment uit hun kot lokt. De Democraten zijn er al jaren hopeloos aan toe – als zelfs Trump verkozen kan worden! – het is dus overduidelijk tijd voor vernieuwing, maar dat gaat zo maar niet. De partij wordt in echte Amerikaanse stijl geleid door miljonairs, advocaten en lobbyisten. Hun enige valkuil? Arrogantie. In Virginia gaan wonen terwijl je senator van de Bronx bent. Dat werk (en werkt niet). Het logisch gevolg: interne strubbelingen over 'good and bad democrats'. Het lijkt de Partij voor de Dieren wel. De makers volgen drie vrouwen die zich kandidaat stellen als en voor de Gewone Man. 'AOC' is de meest bekende, woke in optima forma. Zij kan spreken. 'They call it working class for a reason.' Haar collega Swearengin heeft de beste naam, Vilela het meest aangrijpende verhaal. Amerikaanse politiek is natuurlijk vooral je intieme zelf etaleren, al moffelen de makers – als ik het me niet verbeeldde – een sigaretje van AOC weg. Dat zou te ver gaan. Vanaf het moment dat de primaries naderen wordt de film een ware tearjerker. Ik kon erin mee. 'The power out there, I'm telling you, is an illusion.'

Khrustalyov, My Car!
'Ik kan mijn fantasie niet onder controle houden.' Sovjet-Unie op haar meest maximaal gestoord. Deze film zoekt het gekkenhuis op, letterlijk, maar weet dondersgoed dat het land permanent een gekkenhuis was. (Zelfs de voice-over moet erom grinniken). Het is bijna de Addams(ki) Family, zo morbide. Op turbotempo, en met een spervuur aan inventieve visual gags volgt de film een joodse dokter annex generaal die zijn leven niet langer zeker is. Er staat een doppelganger 'in de coulissen' klaar, want alle joden moeten eruit. (Maar let op: 'We hebben enkel een hekel aan zionisten.') Het zou volstrekt niet om te lachen moeten zijn, maar als zelfs de hond dronken is, de poes in bad dondert, en het bijgeloof letterlijk over 'het hogere' gaat, nodigt de jerovejiaanse janboel daar wel toe uit. Tot in deel twee de versnelling vuistdiep wordt ingedrukt, en middeleeuwse groteskheden in (en uit) alle holten het overnemen. Ik besefte plots dat we hier met de regisseur Aleksei German van Hard to be a God te maken moesten hebben. Ziek, grof en gewelddadig, geeft hij een perfect beeld van de doorgeslagen bureaucratiedictatuur. Daar waar men beter met objecten (hoeden!) dan met mensen weet om te gaan. De grootste schurk achter dit alles maakt een onwaarschijnlijke 'cameo experience'. Uitgeteld. 'Als je het niet duidelijk is, hier tekenen.'

斬
Tsukamoto time! Het karakter is vertaald als Killing, bijna onmogelijk om te vinden en draaide ook nog eens onterecht niet in de bioscoop. Laat in zijn carrière gaat hij dan toch aan de samoeraifilm en weet dit genre helemaal eigen te maken. Natuurlijk gaat de film over geweld, maar hoe eigen weer. Geweld als een soort kracht buiten de mens om die niet te beteugelen is. Het begin waarin een zwaard wordt gesmeden is ook puur Tetsuo, een soort primitief industrieel proces waarin geweld wordt opgeroepen. Een jonge samoerai helpt boeren bij de rijstbouw en oefent met stokken op een lokale jongeling terwijl zijn mooie zus toekijkt. Dan verschijnen ongeveer tegelijkertijd een bende groezelige bandieten en oude samoerai (geweldige rol van Tsukamoto zelf) en weet je dat er gehakkeplakt gaat worden. Wonderbaarlijke film, minimaal en intens, ondanks de wil om te ontsnappen lijken de personages gevangen in hun wereld, wat dan ook lijkt tot een heerlijk mystiek einde. Prachtige film, misschien niet zo goed als de jaren '90 meesterwerken, maar zo ver zit het er ook niet vandaan.

택시운전사
Koreaanse film uit 2017 die enigszins aan Salvador doet denken qua olijk avontuur dat uitmondt in een intens geweldadige nachtmerrie. Aan Song Kang-ho kun je de titelrol wel overlaten, de flierefluiter met een groot hart die tot inzicht komt over de wereld om hem heen. Zuid-Korea 1980, militaire dictatuur en studentenrellen. Een wat arrogante Duitse journalist hoort over geruchten van onrust in de afgesloten stad Gwangju en besluit dat eens te gaan uitzoeken. In de stad gaat het dan ook flink mis terwijl de spanning ook persoonlijk vlak oploopt als de geheime politie een buitenlandse journalist spot. A Taxi Driver is natuurlijk een buddy movie al blijft de taal voor een realistische afstand zorgen tussen beide personages. Als historische film belangrijk en naar het schijnt nog redelijk authentiek ook. Tegen het einde werd het helaas iets te sentimenteel (maar als die achtervolging echt zo is gegaan slik ik mijn woorden in.)

Joker
'They said I wasn't funny enough.' Diepgang in Batman-verse(s) zoeken, dat voelt toch een beetje als leven proberen te blazen in een pop. Ik zou Joker langs me heen hebben laten gaan, ware het niet dat Joaquin Phoenix meedoet. De grootste en gekste Hollywood-acteur van het moment, en inderdaad, hij swingt als een malle. Minder schmierend dan Heath Ledger, rockt Joker harder dan alle recente Batman-films. Wat dat betreft verbaast me de lage metascore wel. Op zijn minst is Joker bombastisch vakwerk in Scorsese's seventies-style. Vloeiend bladgoud te midden van Napolitaanse toestanden. Alles is kut in de wereld van loser Arthur Fleck. Zijn boogie in ragsland blijft ongezien. Hij droomt van de showbiz, waar presentator DeNiro als alfamannetje heerst. Het zijn de idolen dromen van de Niet-geziene. Zoals de Joker het later hegeliaans stelt: 'Nobody thinks what it's like to be the other guy.' Dit geldt bovenal voor hemzelf! De film roept zo aardige kwesties op. De Joker vindt in geweld verlossing (zie ook jihad en Columbine), maar dat verontrust niet. Geweld is zo mainstream, dat het nauwelijks subversief mag heten. De sadistisch spiegelende showbiz-kant, dan piekt het scenario, als een gestoord blanco commentaar op zichzelf. Daar wordt de schurk weer eens slachtoffer. Ge-manieerd en (on)wel. ♪ There should be clowns. ♪

The Report
'I did not steal it, I relocated it.' Typische matte, vaak matige onderzoeks- en opzoekfilm, vol met feiten en politici die de kijker ook zelf wel eens op Wikipedia na wil trekken. (Udull, Feinstein!) Adam Driver, een real life Army Man, duikt in de escheriaanse deep state, waar de CIA zich het nieuwe leger waant. Na 9/11 zette de dienst zich aan het martelen, volgens the Report op instigatie van twee psychologen! Die twee hadden nog wat meer screentime verdiend, want dat juist deze twee opportunisten werden omarmd zeg ook wel wat. (Nog een wonder dat ze zich niet aan geiten waagden.) Van het acteerwerk in de marges moet de film het verder niet hebben, het gaat hier puur om het talent van Adam Driver, de droogkloot die zich bijzonder op gaat winden over de misstanden die hij tegenkomt. Hij ontdekt meer dan zelfs zijn (Democratische) bazen willen weten. De sealed off CIA bunker waar hij de mailtjes leest, vormt overigens een architectonisch hoogstandje, net als het A Beautiful Mind-behang dat Driver daar aanlegt. 'Muslims in Montana!?' ('It's beyond the scope of reason.') Tijdens een stoer moment kijkt Driver naar Zero Dark Thirty, een veel betere film, maar ook een met een CIA stamp of approval. The Report slaagt niet, maar durft in elk geval wel Obama-kritisch te zijn. 'It's just another stall tactic.'

The Irishman
'I know things they don't know I know.' Verbijsterend oud geworden, die Marty. Ik bedoel, op zijn 57e een hartaanval, ik had het nu nog geloofd. Scorsese kan daardoor teruggrijpen op zichzelf, met shoobydoe-gangstatales. DeNiro speelt de Ier in kwestie, een trucker vertrokken in de wereld van mobsters. Zelf ook geen jonkie, loopt DeNiro door het verleden als een oude man, die al dan niet digitaal gladder is getrokken. (Ik moest aan Berlusconi denken.) Gangsters lullen hier eindeloos en Scorsese weet het. ('The old-timers spoke to the Old Man.) Ondanks dat saaiheid gevaarlijk op de loer ligt – gevaarlijker dan de film zelf wil worden – treft het scenario het kruiperige eergevoel van criminelen goed. 'You're making a point dressing like that?' De grootste blaaskaak is vakbondsman Hoffa (hysterisch gespeeld door Pacino). Zijn theorie over te laat komen, onderschrijf ik. Mijn theorie over te lange films, daar wil echter niemand zich aan houden. Le conseguenze dell'amore is twee keer zo goed, en dat twee keer zo kort. The Irishman kon na uren nog vele uren doorkabbelen. Zou ie daarvan beter worden? Neen. Slechter, ook niet, vreemd genoeg. Ergens in de Judas-finale, verandert de film in een zwart gat. Dat van de loop van een pistool, of toch het duistere geheugen van een oude baas? 'Usually three people can keep a secret only when two of them are dead.'

Цвет граната
Waren alle filmregisseurs in de Sovjet-Unie christelijk of zo? Eindelijk aan de Parajanov. Pure filmpoezië, qua vaak oogstrelende en mysterieuze beelden maar ook in de zin van "je moet er zelf maar wat van maken." Nul plot, eksperimentele herhaling (waarom toch altijd?) dus ik moest even pauze nemen vanwege zware oogleden. Intrigerende film maar het had wel wat surrealistische humor kunnen gebruiken.

Nou schijnt het dus wel zo te zijn dat Color Of Pomegranates in de originele versie een redelijk lineaire biopic van de dichter Sayat Nova was en dat de sovjet-censuur er een avantgardisch anachronistische affaire van verknipt hebben.

Also, Georgiërs (zoals Paradjanov) zijn christelijk ja (oosters orthodox).

en dat de sovjet-censuur er een avantgardisch anachronistische affaire van verknipt hebben.

hahaha. Sociaal Realisme gone wrong.

Zou wat zijn, maar wat ik zo snel lees wilde de studio juist een straight-up biopic. De versie die ik zag was een zo goed mogelijk gerestaureerde original cut. Besef nu ook waar ik dat zwevende gozertje van ken: de reclame van EYE.

Wel echt een film die achteraf beter wordt. Super Tumblr-waardig ook.