Filmforum

had deze graag gezien/gemist op IFFR: https://iffr.com/nl/2020/films/vhyes

지금은맞고그때는틀리다
Hong Sang-soo kende ik nog niet. Interessante film maar niet een waar ik echt helemaal voor ging. Een filmregisseur komt een dag te vroeg aan in een stad voor retrospectief waar hij ook een praatje zal houden en komt een leuke vrouw (Kim Min-hee) tegen waar hij een tijdje mee gaat hangen, al gaat dat redelijk moeizaam, ook omdat zij zoekende is en ook niet helemaal zeker weet waarom ze eigenlijk met de man meegaat. En dan halverwege pas de titel van de film en beginnen we opnieuw. In een Amerikaanse film zou de ontmoeting uitlopen op een geslaagde romance maar hier gaat het ternauwernood wat beter. Het mooie aan de film vond ik hoe het je bewust maakt van de manier waarop een leven wordt opgebouwd uit kleine beslissingen, verkeerde getimede zinnen, niet geslaagde stiltes of ongepaste emoties...en dat daar later je hoofd over breken nutteloos is omdat je wel op een andere manier gênant was geweest. Maar ook een wat geforceerde film met rare zooms en een wat irritante hoofdpersoon (wel goed geacteerd trouwens met die zenuwtikken en dat lachje). Sowieso, films met een filmregisseur als hoofdpersoon (8 1/2 telt niet mee), het voelt toch altijd een beetje als goedkope therapie.

37セカンズ
Netflix presents, toch altijd checken. 37 seconds is een intrigerend portret van een jonge vrouw met een hersenverlamming die werkt als manga-tekenares voor YouTuber die natuurlijk de shine pakt. En dan is haar moeder overbezorgd en behandelt haar als een klein kind. Regisseuse Hikari kan altijd terugvallen op de bekendere Alleen op de wereld-momenten maar pakt ook de ruimte voor wat taboe-onderwerpen. Want door een mogelijke tekenklus wordt Yuma nieuwsgierig naar seks wat een intrigerende zoektocht oplevert. In de tweede helft wordt dit meer een algehele zoektocht naar vrijheid en identiteit, soms sentimenteel maar uiteindelijk wel stoer gedaan (helemaal door actrice Mei Kayama.) Ik ben inmiddels wel wat gewend maar hier zaten echt weer wat adembenemende shots in van nachtelijk Tokio.

ook een wat geforceerde film met rare zooms

ghehe welkom to al Hongs movies ;-)

I Am Not Okay With This s01
Goed verhaal, lekker kort. Charmante rollen ook, de 80s vibe hoeft wat minder, die is wel wat uitgeplayed wat mij betreft. Ik was erbij. Maar de laatste aflevering heeft een cliffhanger van jewelste en daar ben ik wel benieuwd naar.

Hunters
Joden jagen op nazi's die Duitsland zijn ontvlucht als een soort Joodse superheldenfilm zonder capes. Wel leuke seventies vibes inclusief referenties aan comics en exploitatiefilms. In de laatste aflevering escaleert het een beetje uit de klauw, ik geloof niet dat een tweede serie noodzakelijk is, ondanks de cliffhanger.

The Nightingale
'It's a fucking wilderness.' Australië, een land te sterk voor whiteys, denk ik soms. De zogenaamd Verlichten die de kringloop des levens denken te kunnen overstijgen. (Zie ook 2020). The Nightingale speelt in de tijd dat Australie nog een convicts colony was, waar de Engelsen hun 'vervelende' Ieren droppen. Het bos ingaan, betekent overgeleverd zijn aan een 'black tracker' en díens goden. Het scenario zet slim twee minderheidstalen tegenover elkaar, en laat ze vervolgens samensmelten. Een jonge Ierse praat thuis gaelic, totdat de Engelsen aan haar thuis een einde maken. Met een lokale aboriginal trekt ze de bush in voor wraak. Een bloederige queeste waar zij beiden uiteraard meer dan gewoonterecht toe hebben. Aanvankelijk is ook de Ierse een raciste, en beweegt het verhaal zich langs de lijnen van de unlikely buddies movie. Deze grijstinten worden echter steeds meer vervangen door melodrama, door het hart van de gutmensch. Gelukkig wel zo hartstochtelijk Goed dat ik erin wilde geloven als een christen in zijn Heer. Desalniettemin, had het allemaal nog wat meer droog-observerend gekund. Het avontuur an sich is immers 'prachtig', Herzogiaans en Malickiaans in de juxtapositie van ellende en natuurpracht. In tal van scenes is de film beter, gevaarlijker en rauwer dan het zo bejubelde The Revenant. 'Bloody white people.'

Max von Sydow (1929 - 2020). De Stugge Zweed™ is niet meer. Ik laat de obligate foto uit Het Zevende Zegel maar even zitten.

jep one of the greatest. (Misschien de grootste Europese acteur zelfs)

https://gracekellyblues.blogspot.com/2016/08/de-tien-beste-acteurs-estafette-race.html

Dolor y Gloria
'Mama, mira, el cielo!' Een tot rust gekomen Almodovar, sereen in aanpak en eindresultaat. Het is er met Dolor y Gloria zowaar van gekomen. Meta-Hong, volgt Pedro autofictief een succesvolle regisseur die noodgedwongen rust houdt. Het levert een kalme film op, badend in de zoete weemoed van temps perdu, geschoten in fraaie kleurstellingen. Een blauw bad, een wit huis, een rood hart en een leeg scherm, allen zorgen voor sirkiaanse schitteringen. Een minuut of veertig vermoedde ik achterdochtig een schijnbeweging. De regisseur in kwestie zou vast AIDS krijgen, en als een Singing Detective ten onder gaan aan zingende waanzin. Niets daarvan. Zelfs wanneer hij trek krijgt in een bruin paard, gaat het om heroïne, en blijft hij na ieder shot kalm. Het drugsgebruik wordt uiterst liefdevol in beeld gebracht, als ware ook dat een cinemagisch ambacht dat eenieder eens moet leren. Tijdens de minder boeiende flashbacks zien we een Eerste Liefde na de mama. Uiteraard vormt dat de bron van oneindige mogelijkheden tot kunstenaarspijn. Op plotniveau gebeurt er in Dolor y Gloria weinig verrassends, maar dat is juist de verrassing. Almodovar serveert knutselwerk met metaforische mozaïek en doorkijkjes van alumiumfolie. Een ouwelullenfilm vol aanstekelijk narcisme. Zelfpiëta. Auto-emocion. 'Natuurlijk niet. In mijn dromen.'

The Invisible Man
(In de bios) Flauw, doch niet flauw genoeg om cult te worden.

The Lighthouse
De nieuwe film van Robert Eggers die na het succes van The VVitch moet doorpakken. Hij gaat voor arthouse deluxe, zwart-wit, 1.19:1 ratio, zwaar brommende soundtrack (heel mooi in de bioscoop) in dit verhaal over twee noeste vuurtorenwachters in de 19de eeuw. Vies huisje, Nederlands weer en Willem Dafoe die meteen bazig gaat doen tegen Robert Pattison. Daar gaat het al meteen mis, want je kunt ongeveer de rode draad uittekenen. De viezigheid is nooit van Russisch niveau dus daar haal ik ook mijn schouders over op. Beetje rare dromen, beetje gekte, beetje onderdrukte homoerotiek, zo kabbelt het naar het einde. Wel echt weer heel goed gebruik gemaakt van Dafoe's kop en acteerskills maar dat is niet genoeg.

Aniara
Zweedse sciencefiction, kom je ook niet vaak tegen. Kent zijn klassiekers en ik zat er dan ook vanaf het begin helemaal in. Er is duidelijk wat misgegaan op Aarde en met een werkelijk gigantisch cruise-achtig schip worden mensen in luxe naar Mars vervoerd om een nieuwe leven te beginnen. Al rap raakt het gevaarte uit koers richting het Grote Niets. De vrouw die een soort Olafur Eliassonachtige herinneringmachine beheert heeft opeens een populaire attractie te pakken al duurt de lol niet lang. Afijn, fijne Ballardachtige momenten wisselen Scandinavische zwartkijkerij af. Fijn erotisch bij tijd en wijlen en met een geweldig tijdsverloop wat tot een puike climax leidt. Maar goed, ruimtereizen, slecht idee.

Het tempo gaat omhoog in deze vreemde tijden...

風に濡れた女
Blijkbaar een hommage aan het beruchte pinku-genre. Als die films zo leuk zijn als deze kan ik mijn lol op. De sekskomedie Wet Woman in the Wind begint met een geweldig shot waarmee beide personages in een keer worden neergezet. Hij, een theaterregisseur die zich heeft teruggetrokken in een hut in het bos en genoeg heeft van vrouwen, zij knettergek als een Franse actrice. Mooie dynamiek tussen die twee en voor een film die toewerkt naar de verplichte seksmarathon een originele opbouw, met een aantal goede grappen. En ook gewoon heel geil. Erg vermakelijk en eigenlijk wel precies gekalibreerd hoe ik seks graag zie in film.

De solonaise a.k.a. "social distance" geeft een hoop tijd voor films enzo. 🙂 (Wel veel thuis geweest de laatste tijd en wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen …)

The Red Pill
Zelfverklaard feministe onderzoekt de "manosphere". Niet zo kritiekloos als de recente Tegenlichtaflevering wat wel een stel heel erge huilebalken waren die vooral zelfreflectie misten om hun scheiding aan zichzelf te kunnen wijten en daarom in romantische theorieën over "de man" en "de vrouw" vluchtten. De Men's Rights Activists die bij Cassie hun verhaal doen lijken redelijk en omdat er echt wel wat te zeggen is over de mannelijke genderrol denk je soms dat they're onto something, maar dan kwam er een wetenschapper om het allemaal te weerleggen en bleken deze "MRAs" toch wel erg luie denkers. En Cassie, die documentairemaakster, dus ook, want [spoiler] die concludeert aan het eind "redpilled" te zijn, ex-feminist …

wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen

LOL, idem. Ook allemaal kaartjes gekocht voor concerten die ongetwijfeld niet door zullen gaan. Nou ja, de rabbit hole van roman pinku lonkt. :)

Tsja, die manosphere toch, wel frappant dat het heel veel mannen zijn die zich daar dan weer (terecht) boos over maken.

Zijn al 4 concerten waar ik tickets voor heb verzet naar onbepaalde datum en eentje had al gecanceled. Best een interessante ervaring.

wilde net weer eens wat aan sociale contacten gaan doen

hihi. heel goed.

i got ripped off. in 2006 deed ik niets buiten de deur, en keek ik alleen films. Nu doe ik wat, kan ik alleen nog films kijken :P

Her Smell
'I am not myself, if I do not visit my other realities.' Tour de forces rond nerveuze vrouwen zijn de specialiteit van Alex Ross Perry. En trouwens ook van Alexandra Moss, inmiddels een grote naam, maar jaren terug de Queen of Earth. Beiden doen hun ding hier opnieuw (en opnieuw goed), in een nieuwe setting: de muziekwereld. Dante's Inferno is de club, met Thunderdome in het hoofd. De druggy mess wordt belichaamd door een bloednerveuze camera, en, nog irritanter, de drone sounds vanuit de Zaal in de verte. De muzikanten bivakkeren vooral in de catacomben, wachtend totdat hun Grote Leider wenst op te treden. Het WTF-gehalte is ondraaglijk hoog, maar ook dat is een specialiteit van Ross en Moss. Zij zijn niet bang voor onsympathieke karakters. Toch was ik blij dat de film in de studio belandt. Daar is de glimp van het genie van de muzikant te zien. Captain Beefheart en Cobain zullen zich niet minder onmogelijk hebben gedragen. Hun medemuzikanten zullen niet anders gemokt hebben. 'I used to play church basements and I was happy there.' De film is helaas te lang, intrinsiek diva-overdadig. Alle possible endings worden gemist. Tegelijkertijd weet de bipolaire fictie diep in de mindstate van de Britney's en Amy's te kruipen. Ik zette na afloop vlug de plaat van Matt Sharp op. Nog zo'n Verloren Ziel. 'We need a break, not a tour.'

La Verité
'Dit zou zo'n mooi beroep zijn, zonder cliënten.' Normaal begin ik te mokken als een film in de rechtbank beland, maar Clouzot vindt met dit relatiedrama een aardig ritme. Herinneringsdialogen en rechtspraak wisselen elkaar af, 'omarmd' door de vrouwengevangenis waar Brigitte Bardot voor moord zit opgesloten. De zaak zelf lijkt aardig procedureel in beeld gebracht. Ht begint al met de Oud-Griekse jurylootjes die worden getrokken. Om achter de waarheid ('quelle verité!?') te komen, geven aanklager, verdediger en beklaagde een 'jolie demonstration' van de tijdsgeest. Deze film stamt uit een freudiaanse periode waarin de spannende breuklijn tussen vrije seks en conservatisme zichtbaar wordt. De institutionele vrouwenhaat die Clouzot aanklaagt, lardeert hij – o ironie – met vleugjes pinky naakt. De onbegrijpelijke borsten van Bardot stemmen nederig. Hoge heren praten over haar hoofd heen over de rol van de vrouw, noem het date theorie anno 1960. Zo ver weg zijn Clinton en Lewinsky (en de 'anti slut defense') echter al niet meer. Huiselijk leven met een snob, dat is 'un peu rien' voor de moderne vrouw. In de marge is 'r een oprechte bijrol voor muziek (met een klas vol jassen, en grandeur op tv). Bardot speelt knap ingehouden, 'pour de bon.' De boom mic op het moment suprême noem ik een fallische lapsus. 'Je hebt me gehoord en gezien.'

De onbegrijpelijke borsten van Bardot

LOL.

Om in te lijsten (mét het 'stemmen nederig' er achteraan) :D

xD

India Song
Uit de tijd dat Franse schrijvers ook graag experimentele films maakten. Marguerite Duras werd geboren in Indochine dus dit verdoemd, sensuele exotisme zal daar wel vandaan komen. De vrouw van de Franse ambassadeur in Calcutta leeft in een sleur van privilege en affaires die haar man uiteindelijk tot waanzin drijven. Super gestileerd gefilmd met statische shots, veel spiegels en langzaam bewegende mensen. En als Franse schrijfster moet er wat met de dialogen worden gedaan, hier gepresenteerd als voice-over die niet altijd synchroon lopen. Heel artificieel dus, maar ook wel hypnotiserend als je in de juiste stemming bent. Gaat natuurlijk te lang door en dan gaat de herhaling en het gebrek aan "actie" toch enigszins vervelen.

Portrait de la Jeune Fille en Feu
'Elle parle de vous'. Film van het vorige jaar, volgens velen. Om die reden de ideale film om mijn 'achterstallig onderhoud 2019'-lijstje te besluiten. Portrait is inderdaad een edele film geworden. Nieuwsgierig en mysterieus tegelijk filmt Celine Sciamma (van Girlhood) de toenaderingsdans van Twee Vrouwen. De geobserveerde en de observator wisselen in dit historisch drama steeds van positie, totdat ze onherroepelijk samenvallen in een Eerste Liefde (voor de een, en de enige voor de ander.) Het stemt me erg tevreden dat het scenario niet de gemakkelijke 'duivelse' afslag richting Adjani-hysterie heeft genomen. 'Mourir.' 'Courir'. Het scenario blijft ten alle tijde waardig ademen, straalt een enorme trots uit. Ingepakt in sjalen als Man Ray-modellen wikkelen de twee elkaar af, levend in een periode dat de repressie nog expliciet is. 'Mannendingen' zoals pijp roken, drugs gebruiken en, inderdaad, schilderen, dienen daarom nog in het huiselijk-verborgene te geschieden. De vrijgevochtene en de ingevlochtene leren elkaar waarderen, ze steken moedig het vuur aan. De twee omarmen vrouwelijke sensualiteit. Met de handen onder de dekens klavecimbel spelen verkrijgt een erotische kracht. Er zijn nauwelijks mannen en ze worden nimmer gemist. Feministisch zonder te schreeuwen, met een schouderlikje toe. 'J'ai un nouveau sentiment.'

Tokyo!
'Het is niet al te intellectueel toch?' Wat zou het tof zijn als er een regisseur bestaat die slechts excelleert in de segmenten van de segmentfilm. Zoals je korte verhalen-sterauteurs hebt. Toch zijn het altijd bekende namen van langspeelfilms die voor zulke films worden gevraagd. Hier: Gondry, Carax en Bong, die met Frans geld naar Tokyo zijn getrokken. Met de stad zelf heeft het allemaal weinig van doen. Gondry is nog het meest op de stadsproblematiek ingetuned. De hopeloze huizenmarkt van de hoofdstad, en een wegsleep-parkeerbeleid zo stringent als het Bredase. Uiteindelijk blijft ook hij bij zijn stiel. Gondry gaat de zelfconfrontatie met escapistische fantasie aan. Zijn lieve Kafka-verwandlung is even vreemd als raak. Carax en Lavant introduceren het groene sprookjesmannetje dat later in Holy Motors opnieuw (uit de goot) opdook. Levant is de personificatie van 'aktietejater'. 'Ik hou niet van onschuldige mensen.' Intense, wederom, maar de icoon-persiflage voelt flauw. Star to be Bong volgt de hikikomori. Hij doet het met stijl en toiletpapier. Komt dat eveen coroneaans goed uit! Quarantainetime binnen en buiten. Bongs segment is het grappigst en meest rond, en, vooral, hoofdfilmpersonagewaardig. Wacht eens even... Met zo'n oordeel komen er dus nooit specialisten. 'Fleurs et frique.'

Hij doet het met stijl en toiletpapier. Komt dat eveen coroneaans goed uit! Quarantainetime binnen en buiten.

Oh ja, geinig. Zo'n segmenten-topper zou inderdaad wel interessant zijn maar ik kan echt niemand bedenken.

afslag richting Adjani-hysterie

Ha! En dat terwijl Adèle Haenel echt Adjani Jr potentieel heeft.

Oh ja, geinig. Zo'n segmenten-topper zou inderdaad wel interessant zijn maar ik kan echt niemand bedenken.

Hij/zij moet bestaan. Nog 3 maanden lockdown om erop te komen.

Goed punt van het mooier worden (verschonen van de twee hoofdrolspeelsters tijdens Jeune Fille)

ドールズ
Raar dat ik deze destijds over het hoofd heb gezien. Die Kitano toch, hij blijft je verbazen. Hier is hij op zijn ambitieust en het werkt ook nog de meeste tijd. Het poppentheater in de introductie geeft de voorzet en legende wordt dan ook mooi vermengt met moderne liefde, van de tragische soort. Echt peak Japan dit, yakuza, popster, de vier seizoenen, DX7, kostuums van Yohji Yamamoto allemaal vastgelegd met die eigen "Beat" blik: kalm, kaal, sentimenteel, pessimistisch...de melancholie van schoonheid.

Choses secrètes
Franse film en dan bedoel ik ook un film français (marque déposée). Het begint als een soort neo-lesbische carrièrefilm a la Working Girl die aanhaakt bij een traditie van Franse vrouwen die plannetjes smeden en het verlangen van mannen feilloos weten uit te buiten maar krijgt opeens een vreemde wending als ze geconfronteerd worden met een libertijnse eindbaas (ook een extreem Frans motief). Ik ontwaarde achteraf twee kampen: Cahiers du Cinéma vond het destijds de film van het jaar en de meer naïeve kijker zal nog "oeh la la" doen. En dan heb je nog De Twist-kickers. Aan de andere kant sceptici die ontevreden zijn hoe de powervrouwen geplayed worden (alhoewel) en de wat sleetse provocaties. Dat laatste vind ik ook wel, het is allemaal wel vermakelijk maar de film heeft soms last van een traag tempo en ziet bij vlagen goedkoop uit.

伊波拉病毒 (Ebola Syndrome)
Gekte uit Azië. Problematisch ook (rapey, for one). Aan de andere kant never a dull moment, maar cultuurverschillen ten spijt: dit is toch gewoon universeel slecht.

Symptoms
Uitstekende psychologische horror over overtuigend doordraaiende jongedame (Angela Pleasence, yep, dochter van …) die druipt van de herfstige sfeer.

Contamination
Bleek ik volgens Letterboxd al gezien, straal vergeten. Niet best, maar nog wel komisch genoeg om niet helemaal mislukt te zijn, wel omlaag gerate.

Gna, gna, ik heb gisteren Rabid weer eens gekeken. Bij vlagen visionair, zeker als het losgaat in Montreal. Nou ja, gelukkig worden mensen nog niet afgeschoten en in een vuilniswagen gedumpt. Viel me wel op hoe ver weg 1977 opeens is, alles zag er oud uit, behalve de moderne gebouwen natuurlijk.

Oh, ok eens kijken, zie dat er ook recente remake van is …

De fuck! Waar is het respect? :(

Niks definitief, alle kunst is recombinant. #campbilllaswell 😉

haha goeie selectie gozers.

Conceiving Ada
'Don't excite yourself little mother.' Misschien moet ik niet de gebeten man uithangen, maar deze Ada-ode doet zo slachtofferig over Lovelace dat ik bijna in de contramine ga. Reactie roept de film zo in elk geval wel op, wat dat betreft bereikt regisseur Lynn H. Leeson haar doel. Een acteursfilm is het niet, daar helpt zelfs de aanwezigheid van Tilda Swinton niets aan. Geboren voor de cultstatus, derhalve. Een wetenschapper 'had an idea', en ontdekt een tunnel naar het verleden waar ze met Ada Lovelace kan communiceren. De eerste helft lijkt Alles een hint tot goddelijk inzicht, tot aan de vele cijfers toe. De muziek van van The Resident verleent zweefmysterie aan de Windows 95-FX. 'I've given you several clues.' Wat als elke foto als een zielvanger een heel leven meecodeerde, precies zoals de indianen altijd al geloofden? 'Sounds like the twilight zone.' In een rake omkering maakt Lovelace aan haar man en mede-uitvinder het verwijt dat hij slechts 'intuïtief' een machine heeft gebouwd, en niet rationeel de ware kracht van het apparaat inziet. Lovelace wordt 'a feminine symbol for a very masculine pursuit.' Ironisch genoeg fungeert de pc later vooral als flashback machine, met niet meer verbeeldingskracht dan dat van de plot device. Gelukkig is Ada's slotspeech filosofisch correct. 'They're not what I wanted to come out of me.'

Killing
'Je zult snel leegbloeden, dus reflecteer op je leven.' Onvermijdelijk metaal van 'Tetsuo' Tsukamoto. Hij kan het dus ook in het verleden. En hoe. Shit is real. Killing blijkt zijn meest toegankelijke film. Op de epileptische cameravoering na, is deze samoerai-sage in aardse bruintinten een waar genrefictie-avontuur. Geschikt voor een bestseller-status, eigenlijk. Een jonge samoerai heeft zich 'onder boeren' verscholen. Hij vindt het wel best, lijkt het. De kijker weet dat de knaap een samoerai van niks is, want hij onaneert. De sfeer blijft nog vrij lang vredig. Het oogt als de Gouw uit de Hobbit, voordat Gandalf verschijnt. En zie, daar arriveert een oudere samoerai (Tsuka zelf), en begint het geweld. Trippy en goed, en soms zelfs horror-eng. Wat de film van lekker oppervlakkig laat transcenderen naar waarlijk diep, zijn de seksuele dwarsverbanden. Er vindt een prachtige, hekserige Hans en Grietje-liefdesscene plaats. Liefde betekent net als Leven pijn lijden. Het bijt. De oude samoerai laat het masochisme goed stromen. Net als zijn jonge kompaan, leert hij tussendoor ook nog de klassieke genre-les. De nietschzeaanse overbodigheid van de samoerai (de Japanse cowboy en de edele ridder ineen) het slechte gepeupel, de grauwe massa, ze blijven onherroepelijk toestromen. Resultaat: bloed. Leeg. 'Is je zwaard(je) decoratief?'

'Je zult snel leegbloeden, dus reflecteer op je leven.'

Nu al een klassieke oneliner. :)

Blaka, het is mijn morele plicht je op deze post bij de buren te wijzen. Een 'lost' Franco, naar het schijnt!

Nice, thanks! Nu maar afwachten of ie ms beter "lost" had kunnen blijven. :D

Haha :)

similar, en ook goed tegen l'ennui: http://www.openculture.com/freemoviesonline

Vriend van me vond het een van de slechtste Franco-films die hij gezien heeft, van de ca. 70 die hij zag. 😀

Een groter compliment voor Franco lijkt me haast niet denkbaar!

Cineville geeft toegang tot Vitamine, een gratis dienst voor kaarthouders zodat we toch legit bij kunnen blijven in deze tijden en daar zag ik heerlijk scherp en met verrassend goed geluid:

南方车站的聚会
Man, wat is China deprimerend. Diao Yi’nan legt de existentiële vermoeidheid en viezigheid prachtig vast en blijkbaar vindt men het van hogerhand prima zo. Een man ontmoet bij een station een onbekende vrouw en zorgvuldig wordt met flashbacks uitgelegd waarom dit niet toevallig gebeurd. Een crimineel raakt verstrikt in een dispuut van scooterdieven (geweldige scene en scène). Dat loopt uit de hand en terwijl hij vlucht doodt hij per ongeluk een politieman. Dan gaat de controlestaat echt in de hoogste versnelling om je te grijpen. Er is een prettig paranoïde klimaat waar niemand kan worden vertrouwd, zeker als ook de criminelen en je naasten azen op het prijsgeld. Mooi gefilmd in de modern kleurige stijl en een paar oogstrelende vondsten. En het is zo'n film die je naar plekken meeneemt die je nog nooit eerder hebt gezien. Enigszins obligate oplossing van het verhaal maar wel met zoiets als een feel-good einde.

The Wild Goose Lake, sorry. :)

een Chinese neonoir, dat wordt genieten dit neonajaar.

Tigers Are Not Afraid
'Ze hebben hun vissenkom verlaten.' In Mexico gaan scholen om heel andere redenen dicht. Een stel kinderen vindt zichzelf daardoor terug op verlaten straten, waar drugsoorlogen woeden. Het maakt woedend, en blijft schokkend. Een meisje verliest haar moeder en ontmoet na een tijdje enige zielsverwanten. Samen vormen ze bepakt en bezakt een bande à part van straatratjes. Het doet al snel denken aan Turtles Can't Fly, ook zo'n in en in treurige film uit een oorlogssituatie. Merk bovendien de (internationale) titelverwantschap op. Het unique selling point van 'Vuelven' zijn de surrealistische animaties. Bloedlijnen kruipen waar het meisje ook gaat (en niet gaan kan). Op andere momenten ontvangt ze juist steun van haar fantasie, zoals de olvidados toch al hartverwarmend het plezier vasthouden terwijl hun leven in een horrorfilm verandert. 'Ik wil dat mijn moeder terugkomt.' Wat Tigers op de langere adem toch een stuk minder maakt dan Turtles is het teveel aan plot. Gammel en doorzichtig opgezet volgen de actiescenes elkaar op. Ik zocht meer de leegte van zinloos geweld. Op de soundtrack hint een pianist continu naar Michael Jackson's tearjerker Earth Song. Akelig gepast wel... 'Dit is een misdaad tegen de menselijkheid.'

Unlucky Monkey
'Laten we onze voortdurende welvaart vieren, banzai!' Vele jaren stond deze gangster-stuiterbal op mijn kijklijst. Totdat MB hem ergens in de krochten van het interweb wist te vangen. Slechte rip, maar zo hoort het ook bij obscure pareltjes. Zeker de eerste helft is het genieten geblazen. Japanners doen de leipe Tarantino-talk stiekem nog net wat beter dan de meester zelf, inclusief bankovervalfilosofie. (De surfrock in de aftiteling lijkt me dan weer een producer's choice om centjes te maken.) De bank beroven lukt zowaar, maar de centjes brengen alleen maar ellende. 'Zijn wil en verstand verlammen ter plekke.' De waanzin is vooral in het begin grappig, wie een kuil graaft voor een zak geld... Unlucky Monkey blijkt het heerlijke type film waarin de tijd wordt genomen voor volstrekt arbitraire zaken. Een burgervergadering bijvoorbeeld. Daar maakt het scenario een aanloop van tien minuten voor een enkele grap. Het is halverwege het hoogtepunt van de hele film. Daarna verduistert en vertroebelt de boel in rommeligheid. De letterlijke en figuurlijke Takeshi Kitano-knipoog wordt waarheid. Geweld brengt de film via dostojevskiaanse moordgesprekken naar het boiling point. Ik zie de Coen broes-remake in de genreblender voor me. De wet van de communicerende vaten. Voor zulke films geldt ie. 'Wat lul je nou, man!'

Gewoon de dvd gekocht bij good ol' Boudisque Utrecht, waar een echte film geek werkte die dit soort dingen graag inkocht. 😀

南方车站的聚会

The Wild Goose Lake, sorry. :)

Gewoon de dvd gekocht bij good ol' Boudisque Utrecht, waar een echte film geek werkte die dit soort dingen graag inkocht. 😀

en al acht-negen jaar geleden, volgens de Onverbiddelijke Archieven van deze draad :o

"Gathering at South Station"

beter (en ook meer noirig)

La Vie d'Adèle - Chapitres 1 et 2
Deze had ik nog opgenomen van Canvas. Nog steeds een tijd tegen aan zitten hikken. Beter dan ik had verwacht, maar teringjozef, 3 uur lang! Alsjeblieft ik wil weer films van 90 minuten met rollende credits voordat de film begint. Maar goed, prima eerste uur, Noord-Frankrijk zonder regen, mooie verliefdheid. De SEKSSCÈNES hadden ingekort kunnen worden tot 1 minuut, echt supersaai naar verloop van tijd. Etc, etc. fijne lange tuinfeestscène en ook wel een mooi einde. Wat me helaas vooral zal bijblijven is hoe Adèle Exarchopoulos het ergst eten overacteert sinds peak Brad Pitt. Sinds 1640 eet niemand meer zo.

Rabid
Een kleine week was er voor nodig om de een contingent antifascisten op Twitter om een fascistoïde lockdown te doen schreeuwen, in deze Cronenberg is het virus natuurlijk heftiger maar de hysterie vergelijkbaar, al is het een beetje de side effect van de Countess-Bathory-achtige premisse. Met bodyhorror uiteraard. Duurde nog ff voor ik door had waar ik een (terugkerend) fragment in de soundtrack van kende (Blood Inside).

Rabid
Ik ben niet zo van de heiligverklaringen en deze was ook best goed. Minder lockdown, meer "bathory" en meer gore, maar overall gewoon een goeie horrorflick.

Uncut Gems
Hectisch! Echt een achtbaan van ruimschoots 2 uur. Beginbeelden kwamen me iets té bekend voor maar verder geluk weinig waar ik me herken, onbedoeld een weergave van een soort toxic masculinity waar ik weinig mee heb. Maar er is actie genoeg om die volle tijd de aandacht vast te houden met een filosofische basis over beauty on the inside to boot.

Histoire de Marie et Julien
Man herkent een vrouw in het park. Zij hem. Uit een droom. Man wordt wakker in een café loopt naar buiten en komt dezelfde vrouw tegen die hem weer herkent. "Nu heb ik haast, morgen spreken we af." De vrouw is Emmanuelle Béart. Ach, ging het er in het echte leven ook zo maar aan toe. Een late Rivette en ging er in mee, deze vreemde film over een wat norse klokkenmaker die ondertussen bezig is met een vreemd akkefietje dat riekt naar afpersing. Hij woont alleen in een mooi huis met een kat maar Marie (Béart) vindt haar weg naar een zolderkamer waar iets aan de hand is. Heerlijk achteloos realiteitsneuken en ook de gewone variant natuurlijk want Franse film, maar meer op de manier die ik graag zie. Fijne film, ook weer lang, maar als je in de juiste stemming bent maakt het niet zoveel uit.

The Invisible Man
Horror met geesten is goede horror, zo ook deze. Met nog een nice science fiction twist, maar ook psychologisch, wanneer niemand de hoofdpersoon gelooft, wat begrijpelijk is maar ook frustrerend. IJzersterke performance van die actrice die het ook al zo zwaar t verduren had in The Handmaid's Tale.

Elisabeth Moss! erg goede actrice.

tromgeroffel

https://theobelisk.net/obelisk/wp-content/uploads/2018/03/10000th-post.jpg

in deze draad.

in 4668 dagen.