Filmforum

The Wild Goose Lake, sorry. :)

een Chinese neonoir, dat wordt genieten dit neonajaar.

Tigers Are Not Afraid
'Ze hebben hun vissenkom verlaten.' In Mexico gaan scholen om heel andere redenen dicht. Een stel kinderen vindt zichzelf daardoor terug op verlaten straten, waar drugsoorlogen woeden. Het maakt woedend, en blijft schokkend. Een meisje verliest haar moeder en ontmoet na een tijdje enige zielsverwanten. Samen vormen ze bepakt en bezakt een bande à part van straatratjes. Het doet al snel denken aan Turtles Can't Fly, ook zo'n in en in treurige film uit een oorlogssituatie. Merk bovendien de (internationale) titelverwantschap op. Het unique selling point van 'Vuelven' zijn de surrealistische animaties. Bloedlijnen kruipen waar het meisje ook gaat (en niet gaan kan). Op andere momenten ontvangt ze juist steun van haar fantasie, zoals de olvidados toch al hartverwarmend het plezier vasthouden terwijl hun leven in een horrorfilm verandert. 'Ik wil dat mijn moeder terugkomt.' Wat Tigers op de langere adem toch een stuk minder maakt dan Turtles is het teveel aan plot. Gammel en doorzichtig opgezet volgen de actiescenes elkaar op. Ik zocht meer de leegte van zinloos geweld. Op de soundtrack hint een pianist continu naar Michael Jackson's tearjerker Earth Song. Akelig gepast wel... 'Dit is een misdaad tegen de menselijkheid.'

Unlucky Monkey
'Laten we onze voortdurende welvaart vieren, banzai!' Vele jaren stond deze gangster-stuiterbal op mijn kijklijst. Totdat MB hem ergens in de krochten van het interweb wist te vangen. Slechte rip, maar zo hoort het ook bij obscure pareltjes. Zeker de eerste helft is het genieten geblazen. Japanners doen de leipe Tarantino-talk stiekem nog net wat beter dan de meester zelf, inclusief bankovervalfilosofie. (De surfrock in de aftiteling lijkt me dan weer een producer's choice om centjes te maken.) De bank beroven lukt zowaar, maar de centjes brengen alleen maar ellende. 'Zijn wil en verstand verlammen ter plekke.' De waanzin is vooral in het begin grappig, wie een kuil graaft voor een zak geld... Unlucky Monkey blijkt het heerlijke type film waarin de tijd wordt genomen voor volstrekt arbitraire zaken. Een burgervergadering bijvoorbeeld. Daar maakt het scenario een aanloop van tien minuten voor een enkele grap. Het is halverwege het hoogtepunt van de hele film. Daarna verduistert en vertroebelt de boel in rommeligheid. De letterlijke en figuurlijke Takeshi Kitano-knipoog wordt waarheid. Geweld brengt de film via dostojevskiaanse moordgesprekken naar het boiling point. Ik zie de Coen broes-remake in de genreblender voor me. De wet van de communicerende vaten. Voor zulke films geldt ie. 'Wat lul je nou, man!'

Gewoon de dvd gekocht bij good ol' Boudisque Utrecht, waar een echte film geek werkte die dit soort dingen graag inkocht. 😀

南方车站的聚会

The Wild Goose Lake, sorry. :)

Gewoon de dvd gekocht bij good ol' Boudisque Utrecht, waar een echte film geek werkte die dit soort dingen graag inkocht. 😀

en al acht-negen jaar geleden, volgens de Onverbiddelijke Archieven van deze draad :o

"Gathering at South Station"

beter (en ook meer noirig)

La Vie d'Adèle - Chapitres 1 et 2
Deze had ik nog opgenomen van Canvas. Nog steeds een tijd tegen aan zitten hikken. Beter dan ik had verwacht, maar teringjozef, 3 uur lang! Alsjeblieft ik wil weer films van 90 minuten met rollende credits voordat de film begint. Maar goed, prima eerste uur, Noord-Frankrijk zonder regen, mooie verliefdheid. De SEKSSCÈNES hadden ingekort kunnen worden tot 1 minuut, echt supersaai naar verloop van tijd. Etc, etc. fijne lange tuinfeestscène en ook wel een mooi einde. Wat me helaas vooral zal bijblijven is hoe Adèle Exarchopoulos het ergst eten overacteert sinds peak Brad Pitt. Sinds 1640 eet niemand meer zo.

Rabid
Een kleine week was er voor nodig om de een contingent antifascisten op Twitter om een fascistoïde lockdown te doen schreeuwen, in deze Cronenberg is het virus natuurlijk heftiger maar de hysterie vergelijkbaar, al is het een beetje de side effect van de Countess-Bathory-achtige premisse. Met bodyhorror uiteraard. Duurde nog ff voor ik door had waar ik een (terugkerend) fragment in de soundtrack van kende (Blood Inside).

Rabid
Ik ben niet zo van de heiligverklaringen en deze was ook best goed. Minder lockdown, meer "bathory" en meer gore, maar overall gewoon een goeie horrorflick.

Uncut Gems
Hectisch! Echt een achtbaan van ruimschoots 2 uur. Beginbeelden kwamen me iets té bekend voor maar verder geluk weinig waar ik me herken, onbedoeld een weergave van een soort toxic masculinity waar ik weinig mee heb. Maar er is actie genoeg om die volle tijd de aandacht vast te houden met een filosofische basis over beauty on the inside to boot.

Histoire de Marie et Julien
Man herkent een vrouw in het park. Zij hem. Uit een droom. Man wordt wakker in een café loopt naar buiten en komt dezelfde vrouw tegen die hem weer herkent. "Nu heb ik haast, morgen spreken we af." De vrouw is Emmanuelle Béart. Ach, ging het er in het echte leven ook zo maar aan toe. Een late Rivette en ging er in mee, deze vreemde film over een wat norse klokkenmaker die ondertussen bezig is met een vreemd akkefietje dat riekt naar afpersing. Hij woont alleen in een mooi huis met een kat maar Marie (Béart) vindt haar weg naar een zolderkamer waar iets aan de hand is. Heerlijk achteloos realiteitsneuken en ook de gewone variant natuurlijk want Franse film, maar meer op de manier die ik graag zie. Fijne film, ook weer lang, maar als je in de juiste stemming bent maakt het niet zoveel uit.

The Invisible Man
Horror met geesten is goede horror, zo ook deze. Met nog een nice science fiction twist, maar ook psychologisch, wanneer niemand de hoofdpersoon gelooft, wat begrijpelijk is maar ook frustrerend. IJzersterke performance van die actrice die het ook al zo zwaar t verduren had in The Handmaid's Tale.

Elisabeth Moss! erg goede actrice.

tromgeroffel

https://theobelisk.net/obelisk/wp-content/uploads/2018/03/10000th-post.jpg

in deze draad.

in 4668 dagen.

Goed bezig. :) Dat er nog 10.000 mogen volgen.

Elisabeth Moss! erg goede actrice.

Ik moest er even in komen tbqh. Ze heeft zo'n gezicht van "shit is moeilijk" wat me in Handmaid een beetje tegen ging staan en in het begin van deze film even tegenstond. Maar ik kwam er toch in uiteindelijk.

Over moeilijk gesproken, kreeg lucht van s10 van Curb Your Enthusiasm. 3 episodes in, leuk weer hoor …

BIER!

Moss is in elk geval totaal niet standaard, en meestal speelt ze ook in shit is moeilijk films toch :P

Erik the Viking
'Have you done this sort of thing before?' Good old family fun met de Monty Python familie. Ik keek 'm naar aanleiding van het verscheiden van Terry Jones, moge hij ruste in Walhalla. De boel begint zonder dralen met een verkrachtingsgrap, dus daar gaat de family. Good is de film ook al niet. Dan resteert de 'old' cult-factor. En ja, die staat als een paal boven water (sorry). De grapdichtheid van Mel Brooks Men in Tights bevat het scenario nergens, maar de decors en de haarstijlen vermaken zonder meer. Hoofdpersoon Tim Robbins lijkt met haarband op een Californische metalhead (en enige suicidal tendencies vallen bij hem ook wel te bespeuren)... John Cleese doet de slechterik, terwijl Erik en zijn VOC (Vikings Onzalige Compagnie) op hun genrequeeste vertrekken. Ja, de film parodieert uiteraard ook het fantasy-genre. Van hot naar her, met een paar wijze lessen onderweg. Met wat goede wil is er vast een religiekritiek-lezing mogelijk. Vandaag de dag zou ie 140 minuten duren, hier houdt men het netjes op honderd. Het wachten op de vleugjes mystiek valt dan ook goed mee. En die komen, met een paar seconden zon en een vlucht door het space continuum. Transcendentie voor The Lost Vikings is duidelijk hemellichamelijk. Een naviculam ex machina. 'Let's get away from the fantasy and look at the facts.'

Dead of Night
'I think a man should always do the carving.' Het mooiste aan genrefictie is de subversieve potentie, de aanval die achter alle cliché-moves verborgen zit. Dead of Night vormt een gouden voorbeeld. Een culthorrorfilm over een uit Vietnam teruggekeerde soldaat die zich als zombie ontpopt, dat wordt meer dan griezelen. De levende dode symboliseert het persoonlijke en het nationale trauma van Amerika tegelijk. Hij rot weg waar ie bij staat, maar slijten ho maar. ('You can't die.') De film is woke from the start, want begint doodleuk met een poging tot het doorbreken van eet- en gendergrenzen. Waarom eten we überhaupt vlees? Een slecht nieuws gesprek-later en shit gaat los. De PTTS-zombie rockt een coltrui mager als een AIDS-model (een ziekte die ongetwijfeld ook in genrefictie is geanalyseerd). Op zijn Stepford Wives zet onze Heino het kleine dorp op stelten. Thuis voltrekt zich een psychologisch gezinsdrama, oorlog verwoest voral gezinnen. Een mensenlichaam en haar eerste collectieve incarnatie ontploffen. Met name de vaderrol heeft allure. Child is the father of the man, en pa de verwrongen maatschappij met zijn al te mannelijke eisen (verdronken in een fles). De body horror die je wist dat zou komen doet trouwens niet veel onder voor Cronenberg. Niks escapistische ontkenning, maar bloederige ontleding. 'They lied, they lied!'

Asako I & II
'Zijn ouders moeten van koolhydraten houden.' Waarom vrouwen op foute mannen vallen, we krijgen die handleiding vaak binnen in de tweedehandsboekenmeukwinkel. Misschien toch eens lezen, al geeft Asako ook een aardige overpeinzing. Het begint met ledigheid in de zomer, lekkere synths, en dan, De Echte Man met zelfvertrouwen die het meisje al na de 'hoi' weet te zoenen. (Even later blijkt hij DJ, dus dat is het!) Uiteraard zijn er hints van naderende ellende, maar voor het zover is krijgen we fijne semantische lessen. (Een willekeurig woord zal door de redelijke ontvanger altijd als zinnig worden geïnterpreteerd hoeveel moeite diegene er ook voor moet doen). Deel I combineert zo Renkema en Goffman, en is sociologisch erg goed. Langzaamaan begint de psyche van Asako wel te ergeren. Is ze niet heel onderdanig en passief, met welke man ze ook verblijft? De onwaarschijnlijkheden en toevalligheden nemen toe, en even dreigde ik zelfs over irrelevante zaken na te gaan denken (Blijven Japanners zoveel fitter omdat ze zo diep buigen?). De achtbaan richting einde maakt echter veel goed. Het scenario herpakt zich tijdens de afwas. (Eten kan...) Asako leeft met een brute bruuskheid die jouw aarde doet beven. Het melodrama van het dagelijks leven verloopt volgens irrationele regels. Katten met een kat. Irritant en intrigerend. 'Baku, bye bye!'

Evolution
'Dessine quelque chose.' Kinderen vormen de specialiteit van huize Hadzihalilovic, en net als in Innocence situeert ze haar kroost in een grimmige sprookjeswereld. Toen waren het meisjes, ditmaal zijn het jongetjes, maar verder verandert er – behalve het zeebiologische decor – weinig. Een echt tweede album-rondje, zou ik zeggen. Toch werkt het nog wel, al is de intrinsieke shockkracht wat minder. Een dorp aan zee wordt bevolkt door moederskindjes. Ze zwemmen, wassen en niksen. De tijd lijkt fluïde, verdicht als The Oyster. Waar aan (en in) zee hun wereld vooral goed en vredig lijkt, doet het dorp denken aan het beroemde surrealistische schilderij van Giorgio de Chirico. De steegjes achter die rode toren, daar heerst onheil en unheim. Langzaam spreiden de tentakels van Het Plan zich uit, over de lichamen van de jongetjes. Ierse mythe wordt Japanse gruwel. 'Zal ik sterven?' De hermetische heksenkaas die wordt geserveerd is behoorlijk 'gross'. Hadzihalilovic durft. Zo heb ik nu eindelijk eens een keizersnee gezien. Een traumatische rite de passage van vliezen. De kern van alle horror is een stoned idee. Sardonische grappige body horror, het onvermijdelijke gevolg. Vergeleken met Innocence voelt Evolution meer als Aphex Twin dan als Boards of Canada. Bovenal heerst Massive Attack's Teardrop. 'Er zat een ster op zijn navel.'

Ik moest deze poster hebben...is me nog gelukt ook. :)

http://www.upl.co/uploads/asakoposter1585817765.jpg

nice :D

die bijrol van de kat was erg sterk, terecht op de poster.

Vivarium
Vinexhorror, sleurterreur, het burgermansleven als loop van verwachtingen in een even mooi als angstaanjagend vormgegeven setting.

五郎八卦棍
Shaw Brothers, je weet toch? Eight Diagram Pole Fighter, fascinerende titel, en heeft zoiets als een klassieke status maar ik vond het wat tegenvallen. Veel te veel geschreeuw. "BROTHER SEVEN!!!! WHERE IS BROTHER THREE?!!" Pfff. De gevechten waren ook iets te dansering, alsof je naar een ballet zit te kijken, het plot is chaotisch en iedereen moet ook superingewikkeld dood. Mmm, klink standaard kungfu en toch mist het in al die aspecten net iets. Vreemd hoe nauw dat luistert.

I Spit On Your Grave
Een "video nasty", een wraakfilm, je verwacht geen kwaliteitscinema, maar na ruim een uur zeer "problematische" opbouw heb je op zich toch wel een beetje behoefte aan wraak, maar die acties kunnen het allemaal niet meer goed maken. Eén The Last House on the Left, die filmtechnisch ook wel iets beter in elkaar zit, is genoeg.

heb je op zich toch wel een beetje behoefte aan wraak

lol :D

Spring
'I roll my own, sorry.' De gevleugelde fantasy-vrienden Moorhead en Benson kregen na Resolution een zak Europees geld, gok ik zo. Ze trokken gezellig naar Italië voor die Euro Trip. Spring staat daarmee los van hun 'universum', in zoverre je daar al van kan spreken. Sterker nog, de film begint doodgewoon, met een hoop fysieke shit en een James White als hoofdpersonage. Ook deze fucked up vechtjas ziet zijn leven in de soep leven. Uitweg? Europa. Oplossing? De losse Europese vrouw, uiteraard. Van een originele setup moet het scenario het derhalve niet hebben. Het eerste half uur lijkt het zelfs een wanstaltige Before Nogeenkeer van Linklater te worden. Gelukkig dropt de veel te knappe dame wel een hint: 'I'm half undiscovered science.' Dan gaat het alsnog compleet los. Bijna compleet onvoorbereid ook, wat ik een van de selling points van de film vind. Tegelijkertijd bleef ik toch steeds het gevoel houden naar een hekserige Midsommar te kijken, al maakt de film ook zelf genoeg grappen over clichématige personages. 'You've got the same backstory as Batman.' Het transgressieve talent van Moorhead en Benson laat zich in alle onevenwichtigheid van deze vulvische boot-trip, toch vooral signaleren in de FX. Er spreekt visie uit de visuals. Maar als je de laatste vijf minuten nog altijd zit te exposeren, is het geen Beau-Voir geworden. 'I ate my rabbit.'

FM
'No static at all.' Waar hebben ze meer platen dan in een platenzaak? Op een echt radiostation, natuurlijk. Het muzikale gehalte ervan verkeert in de jaren zeventig echter ook al in gevaar. Een salesmanager arriveert, kalend en in pak, iedereen weet, nog even en hij wil een horizontale programmering. De slackers van QSKY FM lopen er allemaal hipsterig bij en gebruiken woorden die nu nog altijd hip zijn ('stop rappin', 'dibs on the'). De muziek die ze draaien heeft de tijd minder goed doorstaan. Of, preciezer geformuleerd, als Universal-productie is de film FM vooral pseudo-hip. Evengoed een money machine. Dus horen we bijna twee uur lang Eagles-achtige gladjakkers. Als stiekeme fan van Steely Dan kan ik dat nog wel een tijdje lijen, maar het gebrek aan ballen en kleur begint toch op te vallen. Zo wordt de film een niemendalletje. Hier geen altmanteske diepgang, noch het locatiebeheer van Shampoo. Met laatstgenoemde deelt men wel de lol en de hopen coke. 'White nipples!' De humor is Nederlands van aard. Tenenkrommend gniffelen. Cameo's zijn er onder meer voor Linda Ronstadt (klein, bleek en mager) en Tom Petty (lang, bleek en mager). Hun liedjes worden metonymische monsterhits ter illustratie. Music en abyme. Vanaf mijn bureaustoel deed ik de Lido Shuffle. 'What do they care about music, all they care about is money.'

leuk bij Spring op Letterboxd: OMC 4 stars, MB, 3.5 stars, Vido 3 stars, Ludo 2.5 stars.

leuk bij Spring op Letterboxd: OMC 4 stars, MB, 3.5 stars, Vido 3 stars, Ludo 2.5 stars.

Ha! Even voor de calibratie. :)

Keoma
Een buitengewoon behaarde Franco Nero is een mysterieuze revolverheld in het door de plaag geteisterde wilde westen. Superopdringerige soundtrack en sws wel flink over the top, maar dat is wat spaghettiwesterns zijn.

Homoti
De tweede Turkse E.T. (eerste niet gezien) is weer echte cultgekte, al is deze denk ik meer self aware dan de Turkse Exorcist/Şeytan. De E.T. is een gedrocht (maar echt) dat verliefd wordt op zijn ontdekker, Fake news-journalist Ali. Homoti kan het goed vinden met schoonmaakster Hatce en de homoseksuele huisvriend die een gelijkgestemde herkent. Helaas heeft Ali meer oog voor z'n stagiaire Ayşegül bij de krant, die idealistischer is dan haar begeleider. Zo zitten er toch nog twee serieuze subtexts in, maar verder hilarisch slecht.

haha wow :D

Hunger Straits
'Herinner het je.' De zee-engte van Kiga splijt land en levens. Regisseur Uchida gebruikt het natuurfenomeen als scherprechter, als stabiel element in tijden van verandering. Hij doet dat groots. Heel efficiënt (of liever, economisch, gezien het thema dat zich ontvouwt) staat het avontuur op poten. Drie criminelen on the run, terwijl het stormt. Wordt het een soort In Cold Blood? Enigszins, maar de film wil meer. De hogere machten spelen mee. Noem het de Se7en paths to hell. En Japan is anno 1947 de hel op aarde. Moreel ingestort, en arm als India. Alle post oorlog-treurnis lijkt op Best Years of Our Lives, maar zonder enig sentiment. De verlichting die komt is slechts ingebeeld, zo merkt een geisha. Zij kruist het pad met een boef, en daardoor met de agent. Laatstgenoemde is mijn favoriet. Hoestend sjokt hij door het land. Zelfs zijn thuissituatie wordt niet vergeten. Pas tien jaar van daily struggles later, komt hij dichterbij. Met het zelfvertrouwen van Orson Welles en het multi-perspectief van Rashomon wordt een eng decennium overgestoken. De ontwikkelingsjaren zijn ingezet, de geisha's afgeschaft, de staat van het land is heel anders. Maar alle kleine mensen op de wereld, zij bleven en blijven hetzelfde. Oude agent mag de slotbeschouwing doen, en opent prompt een hele nieuwe marxistische lezing. Wat een Humanité. 'Mijn mouw is nat van de tranen.'

Southland Tales
Je hebt van die regisseurs die het maar lastig vinden om te dealen met hun succesvolle debuut. Neem Richard Kelly die na Donny Darko maar twee films maakte. Als ik het goed begrijp werd Southland Tales uit 2006 bij release afgekraakt als onbegrijpelijk en is het langzaam uitgegroeid tot een cultfilm. En dat snap ik wel. De eerste helft zit dicht tegen een glorieuze sciencefiction-satire aan in de traditie van Verhoeven. Een sarcastische kritiek op War on Trr AmeriKKKa First Hyperrealisme met...The Rock in de hoofdrol, en hij is nog goed ook. Sarah Michelle Gellar en Justin Timberlake ook nog eens erbij. En tig kleine bekende koppen in kleine rollen. Timberlake heeft een redelijk legendarische droom/trip rond een gewoon fantastisch liedje en ergens is dat het breekpunt van de film, wordt de satire haast onvermijdelijk een L.A. apocalyps met vleugjes Lynch, en dat moet je aan de meester zelf overlaten. Desondanks zeer vermakelijk met een aantal gedurfde muziekkeuzes, waaronder meta-gebruik van Jane´s Addiction dus dan ben ik al gauw tevreden.

Ook respect trouwens voor de manier waarop Kelly de domrechtse leutertheorie over neomarxisme ongeveer 10 jaar van te voren op de hak neemt.

(Ludo zag hem echt 11 jaar te vroeg :)

ha! ja het 2e album-syndroom heeft ook zo zijn effecten op de Kijker.

En jouw kryptonite helpt natuurlijk niet, Wallace Shawn. :)

Hij werd door Mubi laatst aangeprezen met "een satire in de traditie van Burroughs, DeLillo and David Foster Wallace" en toen was ik vanzelfsprekend geïntrigeerd maar wist ook meteen dat ik mijn verwachtingen naar beneden moest bijstellen, anders krijg je ongelukken.

Perfect Sense
Een echte quarantaine-film. Uit 2011. Schots en dat Glasgow-sfeertje is verfrissend. Local boy Ewan McGregor is een chef die een oogje laat vallen op de buurvrouw van zijn restaurant, Eva Green, zelf epidemioloog die op een dag geconfronteerd wordt met een patiënt die zijn geurvermogen kwijtraakt. De eerste van een reeks pandemieën die de zintuigen aantasten. De pandemie op de achtergrond is aardig en redelijk deprimerend, maar ook tegen het einde wat te gezocht in zijn netheid. Maar ik vond het liefdesverhaal van "two arseholes" redelijk fascinerend. Wel twee geloofwaardige karakters.

Johnny Mnemonic
Kreeg in 1995 superslechte kritieken dus toen heb ik gedoken. Maar ik had opeens zin in iets ongeziens uit de jaren '90. Prachtig begin: Internet 2021. Whoa, over een jaar dan toch klassieke cyberspace voor ons mik. Leuk, ook hier een pandemie op de achtergrond, in Beijing nog wel. Maar dan is het feest toch wel afgelopen. Echt onwaarschijnlijk slecht geacteerd met Keanu op zijn allerhouterigst. "I WANT ROOMSERVICE!!!" Slechtste rant ever. Rollins, Kier, Lundgren, Kitano doen allemaal gezellig mee, maar kunnen meester Keanu in deze vorm niet verslaan. Een soort Verhoeven zonder de vulgariteit en het mediasarcasme. Vreemd, wat eigenlijk een nieuw pad voor de sciencefictionfilm had moeten zijn, blijkt uiteindelijk de laatste jaren '80-film.

Hail, Caesar!
Darth Ter Haar zag deze recentelijk en bracht me op het idee dat ik wel weer eens zin had in een Coen Bros (ook weer terug op Netflix, dus lekker makkelijk.) Wat kan ik zeggen? De film ziet er geweldig uit, al die interieurs, knap gedaan. En die neomarxisten moest ik echt wel om lachen, vooral dat Clooney er gewoon keihard voor ging. Maar zo tijdens het kijken bedacht ik me "dit gaat eigenlijk helemaal nergens over." Niet helemaal waar, want de Coenies waren altijd al fervente postmodernisten, maar je hebt goed postmodernisme (je Big Lebowski) en matig postmodernisme, zoals dit. Komt ook grotendeels door dat meta-Hollywood-gedoe, toch dat schrijvers-over-schrijven geleuter. En dan is er ook het Wes Anderson-probleem: je moet niet al je vrienden een rolletje geven, ik zag door de cameo's het bos niet meer en vooral de clou.

The Irishman
Degelijkheid troef en dan is drieeneenhalf uur lang. Ms had ie er een serie van moeten maken, dat binge je 'm zo weg. 😁

High Fidelity s01
Zoe Kravitz werkt haar top 5 heartbreaks af in een bui van reflectie. Ze heeft ook een platenzaak en maakt mixtapes, hence the title, dus ook wat muziekfascisme waar ik deels de lol wel van inzie (Lena Platonos) maar ook wel eens jeuk van krijg (Dexys Midnight Runners).

Vampyres
Droomlogica, dus een anachronistische film over vrouwelijke vampieren waar je nooit weet wat echt is en wat niet. Voor Rollin/Franco-liefhebber geen probleem.

Tiger King s01
Tijgermensen zijn raar. Echt iedereen is een steekje los. Baskin lijkt me nog de minst erge, verdachtmakingen blijven namelijk verdachtmakingen, al schijnt s02 (in de maak) toch iets op haar te hebben. De heren verdenk echter van alle soorten misbruik, van dieren alsook hun personeel.

Oh ja series.

킹덤
The Kingdom op Netflix, tweede seizoen, 6 afleveringen, precies goed voor deze middeleeuwse zombie's in Korea. Mooi gefilmd, spannend en toch met onverwachte twists.

Nu ben ik eindelijk begonnen aan Babylon Berlin. Eerste twee afleveringen ben ik zeer tevreden over. Weimar hè? Winning. Kan er toch nooit genoeg van krijgen, de jaren '20. Mooi viezig, decadent, met communistische twisten en...liedjes van Bryan Ferry in de stijl van die tijd. De aftiteling is trouwens ook genieten.

hij zit nu toch in de bak die Tijgerkoning?

en ghehe @ Johnny Mnemonic, vertel nog vaak over die film tegen mensen (een film die zich beter laat opdissen dan bekijken)

The Professor and the Madman
'For every word in action becomes beautiful in the light of its own meaning.' Een maat van mij heeft een curieuze filmsmaak. Hij tipte deze flop, opmerkelijk oprecht... Ik had wel zin in wat ramptoerisme met Mel Gibson tijdens de Paasdagen. Metascore 25, kom maar op. Grote Namen Penn en Gibson spelen de titelmannen. Beiden schmieren er gebaard en gemaakt op los. Professor Mel wil de Oxford Dictionary zo compleet maken als de Schepping zelve. Penn heeft de tijd... Hun Onvermijdelijke Project lijkt een laatste nawee van de Verlichting. Het besef van onmogelijkheid daagt bij iedereen, behalve bij de Professor. Penn heeft dan weer last van een van de disciplinerende gevolgen van diezelfde Verlichting, om het eens foucaultiaans te stellen. De eerste helft vliegt voorbij zonder weer-zin, als een pompeus laat werk van Coppola. Een gekke film over gekheid, een negatie van de negatie, waarom niet? Penn kikkert op, en dat is ook wat wetenschap moet zijn. Obsessieve gekte doorwerken. Het gaat mis wanneer de film van book-romance een 'ware' romance wil inpalmen. Het serene einde vol schuld en boete wordt gemist, de remmen gaan eraf. Dr. Brayn at work! Nu redden breinspelletjes en angsten mijnerzijds de film niet langer. En toch, voor gekkenwerk blijf ik een zwak houden, vandaar de tip allicht. 'At this moment the endeavour is dead.'

Wounds
'I can see the inside of your mouth.' Babak Anvari met zak geld van Netflix naar Amerika, wat zou dat opleveren na het prachtige Under the Shadow? Geen bekende gezichten in elk geval. Althans, niet die uit Iran. Zazie 'Atlanta' Beetz doet wel mee als de (ex)-love interest van een pseudogoslinggozer, om wie het hier (letterlijk) draait. De kerel runt een goofbar met meer insecten dan mensen. De barflies vormen de eerste, altijd wat kafkaëske hint dat er iets niet pluis is. Het mystery blijft lange tijd random, als een niet al te beste X-files-aflevering, waar de waarheid ook uit alle hoeken en gaten tevoorschijn kan komen. Anvari vindt haar eigen stiel dankzij moderne(re) schermen. De smartphone triggert de actie en bovenal 'schittert' hier de laptop. De eega van de hoofdpersoon tikt namelijk een thesis over TS Eliots Hollow Men (hint!). Prompt trekt het niveau omhoog, terwijl de verwarde (bar)man iets schilferig voelt trekken. Het overspel-thema dat zich zijdelings ontwikkelt, wordt misschien wat al te Amerikaans-preuts geïntegreerd, maar houdt de horror in elk geval wel menselijk. Ik wachtte (daardoor) wel vergeefs op een metaforisch Amerika-Iran fittie. Niets van dat. Americana heerst. Lambchop speelt zelfs zachtjes op de barspeakers. Het stoere einde mag er wezen. 'I just got some shit on my brain I don't want on my brain.'

Living the Light: Robby Müller
Prima documentaire over de grote cinematograaf. Gaat niet heel diep, hoeft ook niet. Raakt wel de kern van het zoekende van de man. Maakt ook duidelijk dat filmen ook maar continue oefenen is, tot vervelens toe met die camera in de weer, dingen uitproberen. Kreeg wel erg zin in een Wenders-bender, die ook het geheel afsluit met een fraaie anekdote.

ahh Robby. vraag me af of Repo Men ontbrak door een rechtenkwestie.

Taipei Story
'Hoe was LA?' A lot like Taipei.' Leve de Aziatische cinema. Opnieuw toont ze me hoe Taiwan de voorbode van de globalisering vormt. Al vele decennia regeert daar de neon bijbel. De mensen worden er chagrijnig, overwerkt, en permanent arm van. De Pepsi-Cola droom loopt van ze weg. Fuji schittert alleen aan de muren. (Ironische bijwerking: ik wilde er bijna een NAC-shirt van gaan kopen.) Door deze wereld van lege huizen en een lege moraal dwaalt een voormalig honkballer (Hou Hsiai-Hsien!). Hij heeft zijn vriendin belooft ooit samen naar Los Angeles te verhuizen. Zij gelooft hem, aanvankelijk. Als Working Girl met grote bril houdt zij nog van materialistisch eten. Hij wil enkel nog drinken en geestelijk vergeten. Zelfs in (het kijken naar) honkbal vindt hij geen soelaas meer. Alle jeugdspelertjes zijn zo groot tegenwoordig, maar ze kunnen er niks van. 'De tijden zijn duidelijk veranderd zeg.' In de marge van alle stilte deelt het scenario prikjes uit aan casual racisme, en even alledaagse vrouwenhaat. In een dog eat dog world slaat de Post Olympic Blues vervolgens onverbiddelijk toe. Wong Kar-Wai lette goed op, en maakte aantekeningen hoe Edward Yang met vaste hand en eindeloze reeksen fraaie shots zijn minimalistische mood piece naar de logische conclusie brengt. Vive... wat eigenlijk? 'De illusie dat je opnieuw kan beginnen.'

The Perfection
'It's like my mouth has never been so fucking dry.' Twist & Shout-hitje, mij terecht getipt als WTF-film. En dat voor een Netflix-productie. Misschien worden ze daar eindelijk ook wat minder braaf. Ik zou haast zeggen, het komt door de corona-tijden, al is de film uiteraard van daarvoor. Hou u vast: er waart een koortsvirus rond in Hunan (ok!), 'real contagion-like stuff', met gruwelijke hoofdpijn tot gevolg. Twee cellisten zijn op roadtrip, en zitten er middenin. Ze krijgen snel een mondkapje aangereikt. ('Wear it so they won't freak out.') De ene is zwart van buiten, en wit van binnen, de ander vice versa. Zo lijkt het althans. Een hilarische twist maakt het einde aan alle gore. Ik hoopte op een tweede helft die een compleet nieuw verhaal zou beginnen, met een nieuwe celliste. Het zou een chique variant zijn geweest, om de waanzin van het eerste deel bloot te leggen. Er volgen echter meer twists, almaar idioter. Denk aan de Hélène Cattet en Bruno Forzani-show door de ogen van Netflix' politieke correctheid. Een fenomenale kans om een volledige cello-sonate een mainstream-film binnen te smokkelen wordt gemist. Liever kiest men voor het gebruik van hiphop als gewelds-oppepper, wat toch lichtjes dubieus aanvoelt. Het betere stoute komt met een verkrachting. Daar hadden twee vingers inderdaad niet volstaan. 'What the fuck is inside of you.'

vraag me af of Repo Men ontbrak door een rechtenkwestie

Ja, vreemd. En Live and Let Die in L.A. dus ook. Leek mij een gemiste kans om eens lekker mystiek uit te pakken over Californisch licht.

Ja, Tapei Story, datvindjeleukhè? Die Fuji-reclame is onvergetelijk op een of andere manier.

jaaa :-)

zat nog te peizen, het Zwijgen van Vive L'Amour en Taipei Story (e.a.) is natuurlijk een gekende (Europese?) arthouse-style. Net zoals het perfect snappy in one-liners praten van Hollywood dat is. Maar in welk type film lult men gewoon eindeloos overbodig, voor het wilde weg. Heel ongestileerd mimetisch. Mumblecore comes to mind.

Mmm, bepaalde Godard-films wellicht?

RIP Brain Dennehy. Zoveel films.

Conceiving Ada
Ach, de jaren negentig. Wat waren ze zoekende op een heerlijk positieve manier. Ada Lovelace werd door de massale opkomst van de computer opeens de vergeten (feministische) heldin (zie Zeros + Ones van Sadie Plant, waarschijnlijk het meest 90s boek dat er is.) Gibson & Sterlings The Difference Engine had in 1991 al de voorzet gegeven en Sterling mag hier dan ook opdraven, samen met een orakelende Timothy Leary. John Perry Barlow speelt zelfs mee en komt met de beste voorspelling over de verdwijning van privacy in de toekomst. Als geheel wat knullig maar ik zag het uiteindelijk meer als een soort avantgardistische documentaire.

機動警察パトレイバー 劇場版
機動警察パトレイバー 2 the Movie
Patlabor was een mecha animeserie die ik nooit heb gezien. Mamoru Oshii zou er nog twee films over maken die mooi laten zien hoe hij steeds ambitieuzer werd. De eerste film is uit 1989 en zit vol indrukwekkende technologie, prachtig geanimeerd (zeker voor die tijd) en heeft nog wat klassieke olijkheid om er een menselijke draai aan te geven. Deel twee heb ik destijds gezien, vond ik indrukwekkend maar ik was echt vergeten waarom. Nou, omdat het een buitengewoon ambitieuze film is. De mecha wordt bijna compleet naar de achtergrond geduwd en daarvoor in de plaats krijg je een soort DeLillo-achtige paranoia thriller over inside jobs, militaire onderdelen die schijnbaar doelloos democratische structuren testen en bespiegelingen over een rechtvaardige oorlog vs onrechtvaardige vrede. Pessimistisch en zeer vooruitziend over de afgelopen twintig jaar (veel meer dan Ghost in the Shell in die zin). De vormgeving is subliem met lange, glijdende ambient stadsscènes waardoor een droomachtige sfeer ontstaat (waarschijnlijk de reden waarom de film na het zien grotendeels vervliegt). Een van de mooiste sciencefictionfilms ooit.

M - Eine Stadt sucht einen Mörder
Door Babylon Berlin zit ik lekker in die Weimar vibe en extra filmtijd tijdens de pandemie dus tijd om eindelijk, eindelijk deze klassieker van Fritz Lang te kijken. En ja, die klassieke status is volkomen terecht. Technisch hoogstaand, prachtige sfeer en Lang neemt lekker de tijd zodat je zeker drie films voor de prijs van een krijgt: een misdaadfilm, een hele rare overval en een rechtbankfilm die ook al bizar is. Lorre als de kindermoordenaar is weer heerlijk op dreef, charmant, creepy en wanneer ontmaskerd compleet onnavolgbaar. Heerlijk hoe Lang ook niemand spaart. Ja, die had een vooruitziende blik.

Mmm, bepaalde Godard-films wellicht?

ja Fransen kunnen er ook wel wat van, in die periode (of vlak na nouvelle vague als de beeldgrapjes passe zijn)

Een van de mooiste sciencefictionfilms ooit.

kun je voor dealer spelen? *Puppy eyes*

ik had toevallig ook een Lang klaarstaan.

Die 1000 Augen des Dr. Mabuse
'Ich hatte ein Gesicht.' De eeuwige carrière van Fritz Lang besloot waar ie ooit begon. Duitsland. De grote schurk Mabuse werd uit de mottenballen gehaald, voor een nieuw rondje 'Psychologie des Verbrechens'. Uiteraard lekker smeuïg gecombineerd met het bovennatuurlijke. Spannend? Nimmer. Vermakelijk, bij momenten. Of het door Langs buitenlandse reizen kwam, Gott mag het zetten, maar 1000 Augen is het voorbeeld dat Duitsers met humor wel degelijk kunnen materialiseren. De film werkt het beste als parodie op zichzelf, met foute dokters all around. 'Ein kleine Spritze.' Mijn idee om Mabuse als bruine metafoor te zien, gaat dan ook snel in rook op. Heel Interpol zit satanisch te paffen. Hun plaatselijke collega lijkt meer slager dan Kommisar. Voor Langs doen bevat de film bijzonder veel beschouwing (en weinig schouw). Gelukkig is daar Peter van Eyck, in de rol van Amerikaans diplomaat. Hij trekt de vrouwtjes richting het mysterieuze Luxor. Zijn personage personifieert het Billy Wilder-achtige laizzes-faire gehalte van de film. Dr. Mabuse's machthonger gaat intussen van lik mijn vestje. Der Kommisar trekt met de moed der wanhoop dan maar naar een seance, waar de blinde ziener zelf een lichtje uitdoet, om de gewenste film noir te creëren. Alsof het allemaal niet verwarrend genoeg is. 'Das waren keinen Dilettanten.'

Another Earth
'I don't think we're ready to know what's out there.' Spacen tussen haakjes, dat mag ik altijd. Another Earth vermomt een psychologisch drama als SF-film, door op een goede avond een Tweede Aarde te laten verschijnen. Een planeet die méér dan oppervlakkig identiek blijkt aan de onze. Het zou een uitgelegen kans bieden tot synecdochische fantastiek, Kaufmaneske spiegelingen. Maar dat valt mee (of stiekem tegen?). Het hart van de film blijkt – na een bruut en compromisloos pompend intro – een doodgewoon mumblecoremeisje, in het bezit van de MIT-astronautendroom, doch zonder geluk. Haar Asimov kan in de kast blijven. Brit Marling (knap in vele opzichten, want ook co-auteur) zoekt na de dubbele cesuur het Le Fils-plot op. Letterlijk. Dader ontmoet slachtoffer met kennisachterstand. Het is altijd weer aandoenlijk, langs elkaar moeten leven, vervuld van stille schuld en boete. 'Perhaps I am the most likely.' Ik begon echter te vrezen voor de opzichtige afwikkeling, die je wist dat gaat komen. Altijd weer ondoenlijk. Niet-onthullen zou zoveel intrigerender zijn geweest. Je daad overstijgen had hier een unieke vorm aan kunnen nemen. Transcendering richting een tweede kans? Helaas, het einde voelt flauw-flets (flat?). Wat blijft is de stekelige blauwe ambient-muziek en een uitstekend volgehouden vibe. 'Learn to adjust yourself

Vreemd, ik vond het einde, of ten minste dat laatste shot, van Another Earth geweldig. :(

Ja. Dr. Mabuse komt er ook aan voor mij. Ik zo'n film die al decennia op het menu staat...Fairlight ahoy!

https://www.youtube.com/watch?v=bHKm4mLTLs8

er zijn zoveel Mabuses! na 1000 Augen werd er nog een hele tv-serie van gemaakt auch.

Vreemd, ik vond het einde, of ten minste dat laatste shot, van Another Earth geweldig. :(

ik las het, damn, blijf ik die SF-neofiet. :P

Manhattan
Ik had 'm al gezien kwam ik achter. Beetje aankeutelend gedoe met veel slap gelul. Het onderwerp van oude man valt voor jonge meid is in combinatie met de real life allegations toch wel erg onkies. Ook door hoe de karakters zijn uitgewerkt, het heeft niet de diepgang van bv. Lolita. Didn't age well.

The Fourth Kind
Een beetje mislukt experiment, zo met zogenaamd found footage en nagespeeld naast en door elkaar. Dan nog wat sfeervolle drone shots. Rommelig.

Gräns
Deze vond ik wél erg goed. Bizarre film over een soort trollen, maar in de kern over "erbij horen", het lot van de buitenbeentjes, waar eigenlijk net als in The Golden Glove de autochtonen (of breder, de norm) de échte geperverteerden zijn.

The Office s01-02 (ongoing)
Beetje laat, had de UK ook recentelijk doorgewerkt en de Amerikaanse remake is nu eens óók erg leuk. Misschien nog nét iets leuker omdat ik Carrell leuker vind dan Gervais, hoewel Dwight dan weer minder leuk is dan zijn Britse evenknie. Maar goed, dat zijn nuances. Het is gewoon erg leuk, dus niet erg dat het 9 series zijn (de Britse was een stuk kleiner). En een onuitputtelijke bron van reaction gifs, zo blijkt.

En een onuitputtelijke bron van reaction gifs, zo blijkt.

Ha! Duurde echt jaren voordat ik eens ging achterhalen waar die gifs toch van waren. :) "ooooh, is dat The Office?!"

Ik wist dat wel van Dwight en veel Carrell dat het uit The Office kwam, maar het is idd een goudmijn van scheve en andere blikken. 😃

うる星やつら2 ビューティフル・ドリーマー
Een jaar na de geweldige eerste Urusei Yatsura, en twee jaar na...Nils Holgersson, kwam Mamoru Oshii met een vervolgfilm en als de legende die hij is, dacht hij "fuck it!" Wat een bizarre film. De personages kon ik me nog wel herinneren uit de eerste film maar zijn in het eerste half uur niet te volgen. En daarna wordt het echt weird, op de surrealistische gaspedaal. Ik zag een platte aarde op een schildpad, dubbelgangers, een koddige droomdemon die alle bad guys uit de geschiedenis hun duistere dromen influistert maar "dat zat er toch al in", overpijzingen op moleculen gezeten, Zhuang Zhou verwijzing, want wie droomt dit alles? En dat allemaal prachtig geanimeerd, haalt echt alles uit de jaren '80-stijl met vreemde perspectieven, glinsteringen, weerspiegelingen, etc. Nu ik het zo opschrijf, is Urusei Yatsura 2: Beautiful Dreamer een briljante film maar, eerlijk is eerlijk, ook best vermoeiend vanwege al het geschreeuw.

alsof ze duidelijkheid in hun eigen verhaal probeerden te schreeuwen.

Taboo
'A samurai can be undone by the love of men.' Mooi hoe de retro intiteling me fopte. Ik dacht, shiba, wat een kekke glitch-piano en dat voor een prent uit de jaren vijftig. Het contrast van 'oude beelden' en nieuwe muziek is uiteraard een bewussie. De Hecker-rumbles (ont)regelen het ongemak dat in het shogunaat heerst. De codes van eer worden nog hooggehouden, maar de strijders zijn verworden tot milities van hogere machten. In Taboo (uit 1999 dus) trainen androgyne jongensvechters zich lam onder leiding van Takeshi Kitano, maar de haperende fascistenschool gaat ten onder aan interne trubbels. Heel murnau-esk slaat het titel-taboe op de oudgriekse knapenliefde. 'I don't want to die without making love to you.' De film houdt gewaagd het midden tussen een Mr. Lawrence-achtige sensualiteit en de suggestie dat decadentie en homoseksualiteit tot het onvermijdelijke einde van de samoerai leidden. (Dat zou bij Takeshi's eigen rechts-conservatieve leanings passen) De diogenesische Inoue is mijn favoriet, als nietsnut snuit hij zelfs zijn neus als een voetballer... Ook Kitano's regular ome Joe is er weer bij, voor een enkele draaidag. Waar een western richting acceptatie (en afdaling naar het werkdal) sjokt, transcendeert de eastern uiteraard op de magische bloemenberg. Een dissonante rust. 'We kunnen alleen toekijken, begrijp je?'

Coureur
'Met al dat spul dat we jou geven, hoef je eigenlijk niet meer te eten.' De Nederlandse Vuelta-lus zal dit jaar vermoedelijk niet doorgaan. Dus zit ik als festivalprogrammeur van Filmhuis Breda met een stapel wielrenfilms van weleer (Breaking Away!). Dan zelf maar naar Coureur kijken, uit het koersland bij uitstek. In het Vlaamse bosland heersen de melodramatisch hoge verwachtingen van vaders, overgeacteerd geprojecteerd op hun zonen. Ook in de doorgefokte jeugd- en kermiskoersen wordt om het echie gestreden. Geld in enveloppen gaat rond als een gemakkelijk te nemen rotonde. Ik denk dat Colonel Parker graag wielrenners had begeleid. Pas wanneer het jonge hoofdpersonage – onze Coureur in spe – zichzelf een blonde VDB-coupe aanmeet en naar wielrenland nummer twee vertrekt, begint de film te pedaleren. Nergens raakt Coureur het dilemma van de fan beter dan in het Italiaanse trainingskamp. Moet je deze binnenwereld wel willen leren kennen? De drank, de drugs, en vooral, de sportpsychopaten die elkaar uitdagen en opjagen. 'You are a true Belgian.' Het is het leven waarin Lieuwe Westra zijn gabber(s) pompt, en de lokale Massi (hier de gekke Rus Vitaly) zijn dope met de wereld dealt. Vaak indringend, maar helaas nogal richtingloos verteld. Coureur is het type film dat nooit echt begint. Dan maar het bekende bruggetje gelegd, van de doping naar drugs, dus de depri-disco. Niet alleen de coupe van VDB derhalve. 'Wreed schoon gezegd, ventje.'