Filmforum

Ook respect trouwens voor de manier waarop Kelly de domrechtse leutertheorie over neomarxisme ongeveer 10 jaar van te voren op de hak neemt.

(Ludo zag hem echt 11 jaar te vroeg :)

ha! ja het 2e album-syndroom heeft ook zo zijn effecten op de Kijker.

En jouw kryptonite helpt natuurlijk niet, Wallace Shawn. :)

Hij werd door Mubi laatst aangeprezen met "een satire in de traditie van Burroughs, DeLillo and David Foster Wallace" en toen was ik vanzelfsprekend geïntrigeerd maar wist ook meteen dat ik mijn verwachtingen naar beneden moest bijstellen, anders krijg je ongelukken.

Perfect Sense
Een echte quarantaine-film. Uit 2011. Schots en dat Glasgow-sfeertje is verfrissend. Local boy Ewan McGregor is een chef die een oogje laat vallen op de buurvrouw van zijn restaurant, Eva Green, zelf epidemioloog die op een dag geconfronteerd wordt met een patiënt die zijn geurvermogen kwijtraakt. De eerste van een reeks pandemieën die de zintuigen aantasten. De pandemie op de achtergrond is aardig en redelijk deprimerend, maar ook tegen het einde wat te gezocht in zijn netheid. Maar ik vond het liefdesverhaal van "two arseholes" redelijk fascinerend. Wel twee geloofwaardige karakters.

Johnny Mnemonic
Kreeg in 1995 superslechte kritieken dus toen heb ik gedoken. Maar ik had opeens zin in iets ongeziens uit de jaren '90. Prachtig begin: Internet 2021. Whoa, over een jaar dan toch klassieke cyberspace voor ons mik. Leuk, ook hier een pandemie op de achtergrond, in Beijing nog wel. Maar dan is het feest toch wel afgelopen. Echt onwaarschijnlijk slecht geacteerd met Keanu op zijn allerhouterigst. "I WANT ROOMSERVICE!!!" Slechtste rant ever. Rollins, Kier, Lundgren, Kitano doen allemaal gezellig mee, maar kunnen meester Keanu in deze vorm niet verslaan. Een soort Verhoeven zonder de vulgariteit en het mediasarcasme. Vreemd, wat eigenlijk een nieuw pad voor de sciencefictionfilm had moeten zijn, blijkt uiteindelijk de laatste jaren '80-film.

Hail, Caesar!
Darth Ter Haar zag deze recentelijk en bracht me op het idee dat ik wel weer eens zin had in een Coen Bros (ook weer terug op Netflix, dus lekker makkelijk.) Wat kan ik zeggen? De film ziet er geweldig uit, al die interieurs, knap gedaan. En die neomarxisten moest ik echt wel om lachen, vooral dat Clooney er gewoon keihard voor ging. Maar zo tijdens het kijken bedacht ik me "dit gaat eigenlijk helemaal nergens over." Niet helemaal waar, want de Coenies waren altijd al fervente postmodernisten, maar je hebt goed postmodernisme (je Big Lebowski) en matig postmodernisme, zoals dit. Komt ook grotendeels door dat meta-Hollywood-gedoe, toch dat schrijvers-over-schrijven geleuter. En dan is er ook het Wes Anderson-probleem: je moet niet al je vrienden een rolletje geven, ik zag door de cameo's het bos niet meer en vooral de clou.

The Irishman
Degelijkheid troef en dan is drieeneenhalf uur lang. Ms had ie er een serie van moeten maken, dat binge je 'm zo weg. 😁

High Fidelity s01
Zoe Kravitz werkt haar top 5 heartbreaks af in een bui van reflectie. Ze heeft ook een platenzaak en maakt mixtapes, hence the title, dus ook wat muziekfascisme waar ik deels de lol wel van inzie (Lena Platonos) maar ook wel eens jeuk van krijg (Dexys Midnight Runners).

Vampyres
Droomlogica, dus een anachronistische film over vrouwelijke vampieren waar je nooit weet wat echt is en wat niet. Voor Rollin/Franco-liefhebber geen probleem.

Tiger King s01
Tijgermensen zijn raar. Echt iedereen is een steekje los. Baskin lijkt me nog de minst erge, verdachtmakingen blijven namelijk verdachtmakingen, al schijnt s02 (in de maak) toch iets op haar te hebben. De heren verdenk echter van alle soorten misbruik, van dieren alsook hun personeel.

Oh ja series.

킹덤
The Kingdom op Netflix, tweede seizoen, 6 afleveringen, precies goed voor deze middeleeuwse zombie's in Korea. Mooi gefilmd, spannend en toch met onverwachte twists.

Nu ben ik eindelijk begonnen aan Babylon Berlin. Eerste twee afleveringen ben ik zeer tevreden over. Weimar hè? Winning. Kan er toch nooit genoeg van krijgen, de jaren '20. Mooi viezig, decadent, met communistische twisten en...liedjes van Bryan Ferry in de stijl van die tijd. De aftiteling is trouwens ook genieten.

hij zit nu toch in de bak die Tijgerkoning?

en ghehe @ Johnny Mnemonic, vertel nog vaak over die film tegen mensen (een film die zich beter laat opdissen dan bekijken)

The Professor and the Madman
'For every word in action becomes beautiful in the light of its own meaning.' Een maat van mij heeft een curieuze filmsmaak. Hij tipte deze flop, opmerkelijk oprecht... Ik had wel zin in wat ramptoerisme met Mel Gibson tijdens de Paasdagen. Metascore 25, kom maar op. Grote Namen Penn en Gibson spelen de titelmannen. Beiden schmieren er gebaard en gemaakt op los. Professor Mel wil de Oxford Dictionary zo compleet maken als de Schepping zelve. Penn heeft de tijd... Hun Onvermijdelijke Project lijkt een laatste nawee van de Verlichting. Het besef van onmogelijkheid daagt bij iedereen, behalve bij de Professor. Penn heeft dan weer last van een van de disciplinerende gevolgen van diezelfde Verlichting, om het eens foucaultiaans te stellen. De eerste helft vliegt voorbij zonder weer-zin, als een pompeus laat werk van Coppola. Een gekke film over gekheid, een negatie van de negatie, waarom niet? Penn kikkert op, en dat is ook wat wetenschap moet zijn. Obsessieve gekte doorwerken. Het gaat mis wanneer de film van book-romance een 'ware' romance wil inpalmen. Het serene einde vol schuld en boete wordt gemist, de remmen gaan eraf. Dr. Brayn at work! Nu redden breinspelletjes en angsten mijnerzijds de film niet langer. En toch, voor gekkenwerk blijf ik een zwak houden, vandaar de tip allicht. 'At this moment the endeavour is dead.'

Wounds
'I can see the inside of your mouth.' Babak Anvari met zak geld van Netflix naar Amerika, wat zou dat opleveren na het prachtige Under the Shadow? Geen bekende gezichten in elk geval. Althans, niet die uit Iran. Zazie 'Atlanta' Beetz doet wel mee als de (ex)-love interest van een pseudogoslinggozer, om wie het hier (letterlijk) draait. De kerel runt een goofbar met meer insecten dan mensen. De barflies vormen de eerste, altijd wat kafkaëske hint dat er iets niet pluis is. Het mystery blijft lange tijd random, als een niet al te beste X-files-aflevering, waar de waarheid ook uit alle hoeken en gaten tevoorschijn kan komen. Anvari vindt haar eigen stiel dankzij moderne(re) schermen. De smartphone triggert de actie en bovenal 'schittert' hier de laptop. De eega van de hoofdpersoon tikt namelijk een thesis over TS Eliots Hollow Men (hint!). Prompt trekt het niveau omhoog, terwijl de verwarde (bar)man iets schilferig voelt trekken. Het overspel-thema dat zich zijdelings ontwikkelt, wordt misschien wat al te Amerikaans-preuts geïntegreerd, maar houdt de horror in elk geval wel menselijk. Ik wachtte (daardoor) wel vergeefs op een metaforisch Amerika-Iran fittie. Niets van dat. Americana heerst. Lambchop speelt zelfs zachtjes op de barspeakers. Het stoere einde mag er wezen. 'I just got some shit on my brain I don't want on my brain.'

Living the Light: Robby Müller
Prima documentaire over de grote cinematograaf. Gaat niet heel diep, hoeft ook niet. Raakt wel de kern van het zoekende van de man. Maakt ook duidelijk dat filmen ook maar continue oefenen is, tot vervelens toe met die camera in de weer, dingen uitproberen. Kreeg wel erg zin in een Wenders-bender, die ook het geheel afsluit met een fraaie anekdote.

ahh Robby. vraag me af of Repo Men ontbrak door een rechtenkwestie.

Taipei Story
'Hoe was LA?' A lot like Taipei.' Leve de Aziatische cinema. Opnieuw toont ze me hoe Taiwan de voorbode van de globalisering vormt. Al vele decennia regeert daar de neon bijbel. De mensen worden er chagrijnig, overwerkt, en permanent arm van. De Pepsi-Cola droom loopt van ze weg. Fuji schittert alleen aan de muren. (Ironische bijwerking: ik wilde er bijna een NAC-shirt van gaan kopen.) Door deze wereld van lege huizen en een lege moraal dwaalt een voormalig honkballer (Hou Hsiai-Hsien!). Hij heeft zijn vriendin belooft ooit samen naar Los Angeles te verhuizen. Zij gelooft hem, aanvankelijk. Als Working Girl met grote bril houdt zij nog van materialistisch eten. Hij wil enkel nog drinken en geestelijk vergeten. Zelfs in (het kijken naar) honkbal vindt hij geen soelaas meer. Alle jeugdspelertjes zijn zo groot tegenwoordig, maar ze kunnen er niks van. 'De tijden zijn duidelijk veranderd zeg.' In de marge van alle stilte deelt het scenario prikjes uit aan casual racisme, en even alledaagse vrouwenhaat. In een dog eat dog world slaat de Post Olympic Blues vervolgens onverbiddelijk toe. Wong Kar-Wai lette goed op, en maakte aantekeningen hoe Edward Yang met vaste hand en eindeloze reeksen fraaie shots zijn minimalistische mood piece naar de logische conclusie brengt. Vive... wat eigenlijk? 'De illusie dat je opnieuw kan beginnen.'

The Perfection
'It's like my mouth has never been so fucking dry.' Twist & Shout-hitje, mij terecht getipt als WTF-film. En dat voor een Netflix-productie. Misschien worden ze daar eindelijk ook wat minder braaf. Ik zou haast zeggen, het komt door de corona-tijden, al is de film uiteraard van daarvoor. Hou u vast: er waart een koortsvirus rond in Hunan (ok!), 'real contagion-like stuff', met gruwelijke hoofdpijn tot gevolg. Twee cellisten zijn op roadtrip, en zitten er middenin. Ze krijgen snel een mondkapje aangereikt. ('Wear it so they won't freak out.') De ene is zwart van buiten, en wit van binnen, de ander vice versa. Zo lijkt het althans. Een hilarische twist maakt het einde aan alle gore. Ik hoopte op een tweede helft die een compleet nieuw verhaal zou beginnen, met een nieuwe celliste. Het zou een chique variant zijn geweest, om de waanzin van het eerste deel bloot te leggen. Er volgen echter meer twists, almaar idioter. Denk aan de Hélène Cattet en Bruno Forzani-show door de ogen van Netflix' politieke correctheid. Een fenomenale kans om een volledige cello-sonate een mainstream-film binnen te smokkelen wordt gemist. Liever kiest men voor het gebruik van hiphop als gewelds-oppepper, wat toch lichtjes dubieus aanvoelt. Het betere stoute komt met een verkrachting. Daar hadden twee vingers inderdaad niet volstaan. 'What the fuck is inside of you.'

vraag me af of Repo Men ontbrak door een rechtenkwestie

Ja, vreemd. En Live and Let Die in L.A. dus ook. Leek mij een gemiste kans om eens lekker mystiek uit te pakken over Californisch licht.

Ja, Tapei Story, datvindjeleukhè? Die Fuji-reclame is onvergetelijk op een of andere manier.

jaaa :-)

zat nog te peizen, het Zwijgen van Vive L'Amour en Taipei Story (e.a.) is natuurlijk een gekende (Europese?) arthouse-style. Net zoals het perfect snappy in one-liners praten van Hollywood dat is. Maar in welk type film lult men gewoon eindeloos overbodig, voor het wilde weg. Heel ongestileerd mimetisch. Mumblecore comes to mind.

Mmm, bepaalde Godard-films wellicht?

RIP Brain Dennehy. Zoveel films.

Conceiving Ada
Ach, de jaren negentig. Wat waren ze zoekende op een heerlijk positieve manier. Ada Lovelace werd door de massale opkomst van de computer opeens de vergeten (feministische) heldin (zie Zeros + Ones van Sadie Plant, waarschijnlijk het meest 90s boek dat er is.) Gibson & Sterlings The Difference Engine had in 1991 al de voorzet gegeven en Sterling mag hier dan ook opdraven, samen met een orakelende Timothy Leary. John Perry Barlow speelt zelfs mee en komt met de beste voorspelling over de verdwijning van privacy in de toekomst. Als geheel wat knullig maar ik zag het uiteindelijk meer als een soort avantgardistische documentaire.

機動警察パトレイバー 劇場版
機動警察パトレイバー 2 the Movie
Patlabor was een mecha animeserie die ik nooit heb gezien. Mamoru Oshii zou er nog twee films over maken die mooi laten zien hoe hij steeds ambitieuzer werd. De eerste film is uit 1989 en zit vol indrukwekkende technologie, prachtig geanimeerd (zeker voor die tijd) en heeft nog wat klassieke olijkheid om er een menselijke draai aan te geven. Deel twee heb ik destijds gezien, vond ik indrukwekkend maar ik was echt vergeten waarom. Nou, omdat het een buitengewoon ambitieuze film is. De mecha wordt bijna compleet naar de achtergrond geduwd en daarvoor in de plaats krijg je een soort DeLillo-achtige paranoia thriller over inside jobs, militaire onderdelen die schijnbaar doelloos democratische structuren testen en bespiegelingen over een rechtvaardige oorlog vs onrechtvaardige vrede. Pessimistisch en zeer vooruitziend over de afgelopen twintig jaar (veel meer dan Ghost in the Shell in die zin). De vormgeving is subliem met lange, glijdende ambient stadsscènes waardoor een droomachtige sfeer ontstaat (waarschijnlijk de reden waarom de film na het zien grotendeels vervliegt). Een van de mooiste sciencefictionfilms ooit.

M - Eine Stadt sucht einen Mörder
Door Babylon Berlin zit ik lekker in die Weimar vibe en extra filmtijd tijdens de pandemie dus tijd om eindelijk, eindelijk deze klassieker van Fritz Lang te kijken. En ja, die klassieke status is volkomen terecht. Technisch hoogstaand, prachtige sfeer en Lang neemt lekker de tijd zodat je zeker drie films voor de prijs van een krijgt: een misdaadfilm, een hele rare overval en een rechtbankfilm die ook al bizar is. Lorre als de kindermoordenaar is weer heerlijk op dreef, charmant, creepy en wanneer ontmaskerd compleet onnavolgbaar. Heerlijk hoe Lang ook niemand spaart. Ja, die had een vooruitziende blik.

Mmm, bepaalde Godard-films wellicht?

ja Fransen kunnen er ook wel wat van, in die periode (of vlak na nouvelle vague als de beeldgrapjes passe zijn)

Een van de mooiste sciencefictionfilms ooit.

kun je voor dealer spelen? *Puppy eyes*

ik had toevallig ook een Lang klaarstaan.

Die 1000 Augen des Dr. Mabuse
'Ich hatte ein Gesicht.' De eeuwige carrière van Fritz Lang besloot waar ie ooit begon. Duitsland. De grote schurk Mabuse werd uit de mottenballen gehaald, voor een nieuw rondje 'Psychologie des Verbrechens'. Uiteraard lekker smeuïg gecombineerd met het bovennatuurlijke. Spannend? Nimmer. Vermakelijk, bij momenten. Of het door Langs buitenlandse reizen kwam, Gott mag het zetten, maar 1000 Augen is het voorbeeld dat Duitsers met humor wel degelijk kunnen materialiseren. De film werkt het beste als parodie op zichzelf, met foute dokters all around. 'Ein kleine Spritze.' Mijn idee om Mabuse als bruine metafoor te zien, gaat dan ook snel in rook op. Heel Interpol zit satanisch te paffen. Hun plaatselijke collega lijkt meer slager dan Kommisar. Voor Langs doen bevat de film bijzonder veel beschouwing (en weinig schouw). Gelukkig is daar Peter van Eyck, in de rol van Amerikaans diplomaat. Hij trekt de vrouwtjes richting het mysterieuze Luxor. Zijn personage personifieert het Billy Wilder-achtige laizzes-faire gehalte van de film. Dr. Mabuse's machthonger gaat intussen van lik mijn vestje. Der Kommisar trekt met de moed der wanhoop dan maar naar een seance, waar de blinde ziener zelf een lichtje uitdoet, om de gewenste film noir te creëren. Alsof het allemaal niet verwarrend genoeg is. 'Das waren keinen Dilettanten.'

Another Earth
'I don't think we're ready to know what's out there.' Spacen tussen haakjes, dat mag ik altijd. Another Earth vermomt een psychologisch drama als SF-film, door op een goede avond een Tweede Aarde te laten verschijnen. Een planeet die méér dan oppervlakkig identiek blijkt aan de onze. Het zou een uitgelegen kans bieden tot synecdochische fantastiek, Kaufmaneske spiegelingen. Maar dat valt mee (of stiekem tegen?). Het hart van de film blijkt – na een bruut en compromisloos pompend intro – een doodgewoon mumblecoremeisje, in het bezit van de MIT-astronautendroom, doch zonder geluk. Haar Asimov kan in de kast blijven. Brit Marling (knap in vele opzichten, want ook co-auteur) zoekt na de dubbele cesuur het Le Fils-plot op. Letterlijk. Dader ontmoet slachtoffer met kennisachterstand. Het is altijd weer aandoenlijk, langs elkaar moeten leven, vervuld van stille schuld en boete. 'Perhaps I am the most likely.' Ik begon echter te vrezen voor de opzichtige afwikkeling, die je wist dat gaat komen. Altijd weer ondoenlijk. Niet-onthullen zou zoveel intrigerender zijn geweest. Je daad overstijgen had hier een unieke vorm aan kunnen nemen. Transcendering richting een tweede kans? Helaas, het einde voelt flauw-flets (flat?). Wat blijft is de stekelige blauwe ambient-muziek en een uitstekend volgehouden vibe. 'Learn to adjust yourself

Vreemd, ik vond het einde, of ten minste dat laatste shot, van Another Earth geweldig. :(

Ja. Dr. Mabuse komt er ook aan voor mij. Ik zo'n film die al decennia op het menu staat...Fairlight ahoy!

https://www.youtube.com/watch?v=bHKm4mLTLs8

er zijn zoveel Mabuses! na 1000 Augen werd er nog een hele tv-serie van gemaakt auch.

Vreemd, ik vond het einde, of ten minste dat laatste shot, van Another Earth geweldig. :(

ik las het, damn, blijf ik die SF-neofiet. :P

Manhattan
Ik had 'm al gezien kwam ik achter. Beetje aankeutelend gedoe met veel slap gelul. Het onderwerp van oude man valt voor jonge meid is in combinatie met de real life allegations toch wel erg onkies. Ook door hoe de karakters zijn uitgewerkt, het heeft niet de diepgang van bv. Lolita. Didn't age well.

The Fourth Kind
Een beetje mislukt experiment, zo met zogenaamd found footage en nagespeeld naast en door elkaar. Dan nog wat sfeervolle drone shots. Rommelig.

Gräns
Deze vond ik wél erg goed. Bizarre film over een soort trollen, maar in de kern over "erbij horen", het lot van de buitenbeentjes, waar eigenlijk net als in The Golden Glove de autochtonen (of breder, de norm) de échte geperverteerden zijn.

The Office s01-02 (ongoing)
Beetje laat, had de UK ook recentelijk doorgewerkt en de Amerikaanse remake is nu eens óók erg leuk. Misschien nog nét iets leuker omdat ik Carrell leuker vind dan Gervais, hoewel Dwight dan weer minder leuk is dan zijn Britse evenknie. Maar goed, dat zijn nuances. Het is gewoon erg leuk, dus niet erg dat het 9 series zijn (de Britse was een stuk kleiner). En een onuitputtelijke bron van reaction gifs, zo blijkt.

En een onuitputtelijke bron van reaction gifs, zo blijkt.

Ha! Duurde echt jaren voordat ik eens ging achterhalen waar die gifs toch van waren. :) "ooooh, is dat The Office?!"

Ik wist dat wel van Dwight en veel Carrell dat het uit The Office kwam, maar het is idd een goudmijn van scheve en andere blikken. 😃

うる星やつら2 ビューティフル・ドリーマー
Een jaar na de geweldige eerste Urusei Yatsura, en twee jaar na...Nils Holgersson, kwam Mamoru Oshii met een vervolgfilm en als de legende die hij is, dacht hij "fuck it!" Wat een bizarre film. De personages kon ik me nog wel herinneren uit de eerste film maar zijn in het eerste half uur niet te volgen. En daarna wordt het echt weird, op de surrealistische gaspedaal. Ik zag een platte aarde op een schildpad, dubbelgangers, een koddige droomdemon die alle bad guys uit de geschiedenis hun duistere dromen influistert maar "dat zat er toch al in", overpijzingen op moleculen gezeten, Zhuang Zhou verwijzing, want wie droomt dit alles? En dat allemaal prachtig geanimeerd, haalt echt alles uit de jaren '80-stijl met vreemde perspectieven, glinsteringen, weerspiegelingen, etc. Nu ik het zo opschrijf, is Urusei Yatsura 2: Beautiful Dreamer een briljante film maar, eerlijk is eerlijk, ook best vermoeiend vanwege al het geschreeuw.

alsof ze duidelijkheid in hun eigen verhaal probeerden te schreeuwen.

Taboo
'A samurai can be undone by the love of men.' Mooi hoe de retro intiteling me fopte. Ik dacht, shiba, wat een kekke glitch-piano en dat voor een prent uit de jaren vijftig. Het contrast van 'oude beelden' en nieuwe muziek is uiteraard een bewussie. De Hecker-rumbles (ont)regelen het ongemak dat in het shogunaat heerst. De codes van eer worden nog hooggehouden, maar de strijders zijn verworden tot milities van hogere machten. In Taboo (uit 1999 dus) trainen androgyne jongensvechters zich lam onder leiding van Takeshi Kitano, maar de haperende fascistenschool gaat ten onder aan interne trubbels. Heel murnau-esk slaat het titel-taboe op de oudgriekse knapenliefde. 'I don't want to die without making love to you.' De film houdt gewaagd het midden tussen een Mr. Lawrence-achtige sensualiteit en de suggestie dat decadentie en homoseksualiteit tot het onvermijdelijke einde van de samoerai leidden. (Dat zou bij Takeshi's eigen rechts-conservatieve leanings passen) De diogenesische Inoue is mijn favoriet, als nietsnut snuit hij zelfs zijn neus als een voetballer... Ook Kitano's regular ome Joe is er weer bij, voor een enkele draaidag. Waar een western richting acceptatie (en afdaling naar het werkdal) sjokt, transcendeert de eastern uiteraard op de magische bloemenberg. Een dissonante rust. 'We kunnen alleen toekijken, begrijp je?'

Coureur
'Met al dat spul dat we jou geven, hoef je eigenlijk niet meer te eten.' De Nederlandse Vuelta-lus zal dit jaar vermoedelijk niet doorgaan. Dus zit ik als festivalprogrammeur van Filmhuis Breda met een stapel wielrenfilms van weleer (Breaking Away!). Dan zelf maar naar Coureur kijken, uit het koersland bij uitstek. In het Vlaamse bosland heersen de melodramatisch hoge verwachtingen van vaders, overgeacteerd geprojecteerd op hun zonen. Ook in de doorgefokte jeugd- en kermiskoersen wordt om het echie gestreden. Geld in enveloppen gaat rond als een gemakkelijk te nemen rotonde. Ik denk dat Colonel Parker graag wielrenners had begeleid. Pas wanneer het jonge hoofdpersonage – onze Coureur in spe – zichzelf een blonde VDB-coupe aanmeet en naar wielrenland nummer twee vertrekt, begint de film te pedaleren. Nergens raakt Coureur het dilemma van de fan beter dan in het Italiaanse trainingskamp. Moet je deze binnenwereld wel willen leren kennen? De drank, de drugs, en vooral, de sportpsychopaten die elkaar uitdagen en opjagen. 'You are a true Belgian.' Het is het leven waarin Lieuwe Westra zijn gabber(s) pompt, en de lokale Massi (hier de gekke Rus Vitaly) zijn dope met de wereld dealt. Vaak indringend, maar helaas nogal richtingloos verteld. Coureur is het type film dat nooit echt begint. Dan maar het bekende bruggetje gelegd, van de doping naar drugs, dus de depri-disco. Niet alleen de coupe van VDB derhalve. 'Wreed schoon gezegd, ventje.'

alsof ze duidelijkheid in hun eigen verhaal probeerden te schreeuwen.

Echt een stijlelement uit die dagen. Miyazaki met zijn bedachtzame tienerheldinnen, en Oshii later zelf, hebben daar toch verandering in gebracht.

de filmgoden zij geprezen.

Antrum: The Deadliest Film Ever Made
Een mixed bag van hele goede dingen en mindere dingen. De seventies vibe en de soundtrack zijn tof, de basic story is ook leuk maar de "subliminal messaging" en de hype up en eh, hype down(?) dat deze film dodelijk zou zijn (voor degene die het ziet) is nogal overbodig. De mockumentarystuff voor en na maar ook de "verborgen" beelden en zegels enzo, waarom? De angstige blik van dat joch is ook net iets too much. Maar op z'n goede momenten: vette vibe.

哥
Oef. Japanse new wave uit 1972 in (geweldig) zwart-wit. Dat wordt natuurlijk nooit lachen. Maar zelfs met die verwachting is Poem toch echt hopeloos. Een advocaat woont in een werkelijk prachtig klassiek huis wat aan zijn puissant rijke familie toebehoort (twee goedaardige oudjes die elders wonen). Naast zijn vrouw woont er een huishoudster en een jonge hulp. Er wordt onderling geflikflooid op prettig erotische wijze, zoals wel vaker in de Japanse cinema zijn tijd vooruit. De jonge man heeft aardig wat autistische trekjes en heeft trouw gezworen aan de familie wat zich vertaalt in een nachtelijk ritueel waar hij met een zaklamp de omgeving controleert op brand. Wat zijn baas eigenlijk niets kan schelen (liever wil hij een uitbouw in Westerse stijl.) Dan verschijnt een fatsige decadente broer die al helemaal geen behoefte heeft aan traditie. Wat mij betreft zowel een kritiek op het zielloos vasthouden aan traditie als de lege decadentie van het nieuwe Japan en dat zonder enige hoop waardoor het allemaal wel heel grimmig wordt en dat dan ook echt tot het eindshot.

American Mary
Ik denk dat ik bladeren door een BMI Magazine heftiger vind, of ik ben al afgehard door het zien van een specifieke Wikipedia-lemma over traditionele extreme mannenbesnijdenis, maar ik vond deze film minder gewelddadig dan ik had verwacht. Het meeste is buiten beeld en ik vind het ook prima. Paar rare sprongetjes in het plot daargelaten gewoon best een leuke horrorfilm. Penissen worden overigens met rust gelaten.

Murder In The Front Row
Documentaire over de roemruchte Bay Area scene. Veel overlap met Get Thrashed en het verhaal van Metallica is inmiddels ook wel bekend. Beetje probleem wat veel black metaldocu's ook hebben: iedereen weet alles van Mayhem/Metallica maar ze zijn te belangrijk om ze achterwege te laten. Maar iets minder had best gekund. Desondanks prima vermaakt, zelfs de Aardschokredactie mag nog een zegje doen.

Maar als ik moest kiezen qua docu's dan 'Murder in the front row'?

Mmmmh, ja. Get Thrashed is breder, dus niet alleen Bay Area maar ook Duitsland enzo.

Durante la tormenta
Films met tijd-gehannes en alternatieve tijdslijnen, altijd hoofdpijn. Maar natuurlijk ook altijd fascinerend en Spanjaarden kunnen er als surrealisten wel mee over weg. Hier wordt er een fijne retro-technologie draai geïntroduceerd en er is nog een moordplot om de spanning lekker hitchcockiaans op te voeren. Ik zat op een gegeven moment "waar blijft dat gozertje in het heden" waardoor ik net op tijd die clue kon raden. Het deel over de aangekondigde liefde vond ik daarna best origineel en mooi. Bleef met vraagtekens zitten zoals dat hoort maar er is wel iemand op teh interwebz die een schema heeft uitgetekend.

Bad Trip
Ik ben gek op the Eric André Show en dit Andrévehikel stelt niet teleur. Wellicht omdat je eigenlijk niet zoveel verwacht. Het is een mix van road trip en hidden cam (zals de skits in de show), maar zo over-the-top dat het toch gewoon onweerstaanbaar grappig wordt. Ook bijna zin om White Chicks te kijken nu.

千禧曼波
House. Tapei. Neon. Kan niet misgaan. Maar mwaahhh, kantje boord dit hoor. Millenium Mambo begint veelbelovend in de partyscene van Taiwan, ziet er allemaal lekker authentiek uit. Moest natuurlijk meteen denken of ze daar andere platen draaien en eigen DJ-techniek hebben. Maar goed, al snel komen we toe aan het probleem dat filosofen al eeuwen bezighoudt: waarom vallen leuke vrouwen op zulke eikels? Het stel lanterfantert hier als echte jonge nihilisten in een klein appartement. Hij een beetje mixen, foute drugs roken, het horloge van zijn vader jatten en paranoïde doen en zij kan dat ondanks haar ergernis moeilijk loslaten. Terwijl er genoeg escapades zijn, gezellig met half-Japanse vrienden de familie in Hokkaido opzoeken of veel geld verdienen als lapdancer voor een goedaardige crimineel. Het wereldrecord sigaretten roken in een film wordt nog even gebroken terwijl de film implodeert en niets tot enige conclusie wordt gebracht, wat eigenlijk wel heel hardcore is. Maar heel goed wordt het daardoor ook niet echt.

oeh het is goed dat Olaf aan zijn gitaren bezig is ;-)

Les Premiers Les Derniers
'Het is normaal om bang te zijn, iedereen is bang.' Wanneer je de Franse cinema van elke hoop, geld of pretentie stript, waar kom je dan uit? Wallonië. Het desolate tussenland vol dolende zielen werkt weer eens filmisch perfect. Eigenlijk zijn er helemaal geen concrete hints dat Les Premiers Les Derniers in een distopische toekomst speelt, maar de vibe is dermate depri-Mad Max dat ik het een tijdje wilde geloven. Twee Belgische cowboys arriveren in situ, continu het signaal van een telefoon checkend. Wat komt gij dwalen in Walenland? Hun queeste richting Onbekende speelt zich aanvankelijk af in zwijgend bijbels minimalisme. 'Jezus is weg.' De echte kenner had het bij de titel al geweten... Een van de mannen lijdt aan zichzelf, zijn ziekten en neurosen. Het is regisseur Bouli Lanners himself, een talentvol filmmaker die wat onderschat wordt. Ook nu brengt hij weer met veel klasse in grove-stoere streken een hele wereld tot leven. Vol Amerikaanse muziek wordt het meer en meer een concrete western in plaats van imaginaire SF. 'Ik heb iets nodig, maar het is nogal bijzonder.' De personages echoën, lijken afsplitsingen van dezelfde Pijn. Er verschijnt een begrafenisondernemer, en ik denk, als dit Max von Sydow is, waarom heeft de film dan zo weinig aandacht gekregen. Het is hem. Het leven blijft een raadsel. 'Vivre, ce n'est pas juste respirer.'

Just tellin' it like it is. Dit was gewoon een thuiswedstrijd! :) Een soort Wong Kar-Wai aan hele sterke anti-depressiva met alleen maar bijwerkingen, bedacht ik me later.

Beastie Boys Story
Laat ik vooropstellen dat ik al sinds ik begon met hiphop in het algemeen te luisteren geen enorme fan was van Licensed To Ill, de gimmick van Kerry King in de video was nice, ik ben zelfs nog naar een hiphopfeestje in de Vrije Vloer geweest met een paar puberende witte klasgenoten met zelfgejatte VW- een Mercedestekens om de nek (en een handgeschilderd Public Enemyshirt, volgens mij werd Bring The Noise 4 keer gedraaid, It Takes A Nation… moest nog uitkomen) om daar enorm uit de toon te vallen tussen de jus d'orange-drinkende mensen van kleur, strak in het pak want het was nog geen trainingspakkenmuziek in Nederland. Anyway, daarna ben ik ook nooit een fan geworden, al is Sabotage wel een lekker nummer. Niet zo lang geleden Paul's Boutique nog geluisterd maar werd toch weer erg moe van die stemmetjes. Anyway, deze docu is vormgegeven als een soort TED Talk van de twee overgebleven Boys. Leuk, soms ontroerend, maar ook wel net zo belegen als veel van die talks: de punk is ver te zoeken in de afgesproken fout ingestarte filmpjes/samples.

Eaten Alive
De handtekening van Tobe Hooper is duidelijk: rare mensen in een vreemde surreële setting, heftig geweld en een gnarly atonale soundtrack. Het is geen Texas Chainsaw Massacre maar zeker de moeite waard.

Hail Satan?
In documentaires over de Church of Satan, zowel die van LaVey als die in Amsterdam door Andere Tijden, komen die satanisten toch altijd over als een sorry bunch die vooral op (belasting)vrije sex uit zijn. Ik vond toen ik The Satanic Bible als begin-twintiger las het op z'n best aardige peptalk voor introverten maar vaker iemand die z'n rancune tegen een religieuze opvoeding botvierde. In deze docu is het vooral pluralisme waar het om gaat. Niet eens anti-christelijk per sé, maar christenen moeten gewoon niet denken dat zijn de dienst uit kunnen maken.

Piercing
Het verhaal is van de schrijver van Audition en daar doet deze film ook wel aan denken, zij het met een flinke dot giallo-achtige visuals en een soundtrack die put uit het canon van Nicolai, Piccioni en Goblin. De flaws worden goedgemaakt door goede visuals en plottwists.

Of Rebel Without A Pause eigenlijk, het zal eind 1987 geweest zijn.

toevallig vorige week To the 5 Borroughs nog gerockt, dus ik ben stiekem toch benieuwd. Ik dacht dus tot nu dat het een echte biopic was, grappig genoeg lijkt het resultaat al her en der en hier lezende even gladgestreken als die imaginaire biopic zou zijn geweest.

The Legend of Sirius
'Wat was dat?' Een vrouw, doh! Japanse animatiefilms doen nimmer wattig, ook niet als ze een ontzettend cheesy onderwaterfabeltje opdissen. Of juist dan niet? Zelfs Disney kreeg ten slotte zin van Ariel de Zeemeermin, en zijn compagnie maakte vast verwoed aantekeningen bij de psychedelische tearjerker 'Sirius de Zeemeerman'. Na wat mythologisch vuurwerk doen de Nemo-tafereelkes hier weer wonderen van schattigheid. Verstilling en Verwondering piepen tevoorschijn, en dat op een tempo van ons gemakske! Zeeën van tijd grappen we dan. De jonge koning Sirius ontdekt wat iedere man vroeg of laat moet ontdekken. Het vrouwenvertigo. Het duizelt hem en hij duikt erin. Complicatie: onze Romeo is een waterwezen en Julia een Vestaalse vuurmaagd. Twee werelden die niet bij elkander horen, en slechts feeërieke Morricone-vocals om de ellende te smeren. Waar lieflijke Disney richting Eind Goed Al Goed zou gaan werken, wordt de Japanse animatie almaar lijflijker. Sensueel, soms bijna overrijp zwelgend in nogal fallische kwallen en rozige zwemen van tepels. Voor de idealistische melancholici, zoals ondergetekende, doen ze er 'gelukkig' ook nog wat zelfopoffering en zelfmoord (!) bij. Van empirisch wacky naar kleinprinselijk hemels en terug, een Mirakel in Zeewonderland. Het is me wat. 'I let the Holy Flame die.'

Atlantic City
Weer eens verder met Malle in Amerika. Begint met een prachtig sfeershot van een hotel dat vervolgens naar beneden wordt gehaald. Dat zet de sfeer meteen neer. Voorbij het vieze Amerika ligt Atlantic City aka Loserville U.S.A. Gokken, altijd deprimerend*. Dacht dat het een zware bevalling zou worden met een superirritant hippiekoppel dat bij Susan Sarandon crasht. Sarandon wil het graag in het casino maken als dealer, haar buurman (good old Lancaster) is een over the hill gangster die een beetje scharrelt en ondertussen als huisslaafje fungeert voor zijn bedlegerige onderbuurvrouw. Gestolen cocaïne zorgt voor reuring waar de oude gangster, eerst met tegenzin, later met volle teugen genietend, van profiteert. Even lijkt een aantal personages wat aardiger te worden voor elkaar, maar met een raar happy end triomfeert het Amerikaanse individualisme en wrijven wij Europeanen meewarig over de kin. Aardig maar in de Malle scheme of things wat aan de magere kant.

* met uitzondering van de God of the Gamblers trilogie.

Video Macumba
TF did I just watch? Mike Patton van Mr. Bungle en Faith No More heeft een reut extreme beelden achter elkaar gezet, vooral veel extreme porno (bondage, coprofagie en gedoe met spijkers en naald en draad), aangevuld met wat "mondo" (vreemde exotische rituelen), nog wat vreemde reality tv en losse flodders als een frament uit Pieces en de Betty Boopspookvideo die Gostemane recentelijk nog plunderde. En de video van Bungle's Travolta, het enige wat nog wel de moeite waard is. De vreselijke beeldkwaliteit vormt nog een vreemd soort genade bij al die ranzigheid.

Dead Man
25 jaar over gedaan om deze een keer te zien. Was in 1995 wel een ding, maar ik vertrouwde het niet zo. Ik heb hier eerder wel eens de stelling geponeerd dat ik Jarmusch door de jaren steeds beter vind worden en hier zie je, pre-Ghost Dog, dat er iets moois aan zit te komen, maar dat het er nog niet helemaal is. Terwijl het een hele prettige film is met een aantal geweldige elementen. De zwart-wit cinematografie van Müller is bij vlagen subliem, helemaal wanneer ze diep de natuur in duiken. De soundtrack van Neil Young werd destijds een beetje lacherig over gedaan maar is van grote invloed op Earth v2.0 geweest en is gewoon het beste wat hij ooit heeft gedaan (en niet eens omdat hij zijn muil houdt), heerlijk loom gespeeld met knipoogjes en shit. Depp ook prima in vorm met zijn transformatie van sukkel naar rafelige outlaw. Goede grappen met dat continu gejengel om tabak van elk personage. Maarrr, het mist uiteindelijk iets. Alsof het alleen maar om een cool oppervlakte en moppen tappen gaat. Ik had echt het idee dat de inspiratie bij Jarmusch op een gegeven moment op was en hij er vervolgens even een einde aan breidde.

Ms toch die Young nog eens luisteren (als ie dan toch z'n muil houdt 😀 …)

Gna, gna. Ja, een Earth-man kan zich hier geen buil aan vallen. Ik ga binnenkort eens kijken of ik hem ergens tweedehands zie liggen. Zal het in het dagelijks leven ook goed doen als gitaarambient.

Was jarenlang notoir moeilijk te vinden. Kocht ooit een bootleg 2LP, vorig jaar officieel heruitgebracht. Pareltje inderdaad.

Les Misérables
Soort Do The Right Thing maar zonder humor. Hoe iedereen elkaar op de zenuwen werkt in de Frans banlieues en hoe je bewoner tussen alle verschillende machten heen en weer geslingerd wordt. Intense rit zonder winnaars.

The Naked City
Klassieker natuurlijk je ziet de kwaliteiten maar ik vond het toch wat oubollig, met die voice-over enzo. Ik heb films gezien de tijd beter hebben doorstaan. Niet dat het een saaie filmgeschiedenisles is maar ik ben benieuwd naar Rififi (denk dat die beter is).

re: The Naked City, dacht dat het om de (enige?) noir met koeien ging (jawel), maar dat is Union Station van Rudolph Mate. :P

Nee, geen koeien gezien nee. 😉