Filmforum

toevallig vorige week To the 5 Borroughs nog gerockt, dus ik ben stiekem toch benieuwd. Ik dacht dus tot nu dat het een echte biopic was, grappig genoeg lijkt het resultaat al her en der en hier lezende even gladgestreken als die imaginaire biopic zou zijn geweest.

The Legend of Sirius
'Wat was dat?' Een vrouw, doh! Japanse animatiefilms doen nimmer wattig, ook niet als ze een ontzettend cheesy onderwaterfabeltje opdissen. Of juist dan niet? Zelfs Disney kreeg ten slotte zin van Ariel de Zeemeermin, en zijn compagnie maakte vast verwoed aantekeningen bij de psychedelische tearjerker 'Sirius de Zeemeerman'. Na wat mythologisch vuurwerk doen de Nemo-tafereelkes hier weer wonderen van schattigheid. Verstilling en Verwondering piepen tevoorschijn, en dat op een tempo van ons gemakske! Zeeën van tijd grappen we dan. De jonge koning Sirius ontdekt wat iedere man vroeg of laat moet ontdekken. Het vrouwenvertigo. Het duizelt hem en hij duikt erin. Complicatie: onze Romeo is een waterwezen en Julia een Vestaalse vuurmaagd. Twee werelden die niet bij elkander horen, en slechts feeërieke Morricone-vocals om de ellende te smeren. Waar lieflijke Disney richting Eind Goed Al Goed zou gaan werken, wordt de Japanse animatie almaar lijflijker. Sensueel, soms bijna overrijp zwelgend in nogal fallische kwallen en rozige zwemen van tepels. Voor de idealistische melancholici, zoals ondergetekende, doen ze er 'gelukkig' ook nog wat zelfopoffering en zelfmoord (!) bij. Van empirisch wacky naar kleinprinselijk hemels en terug, een Mirakel in Zeewonderland. Het is me wat. 'I let the Holy Flame die.'

Atlantic City
Weer eens verder met Malle in Amerika. Begint met een prachtig sfeershot van een hotel dat vervolgens naar beneden wordt gehaald. Dat zet de sfeer meteen neer. Voorbij het vieze Amerika ligt Atlantic City aka Loserville U.S.A. Gokken, altijd deprimerend*. Dacht dat het een zware bevalling zou worden met een superirritant hippiekoppel dat bij Susan Sarandon crasht. Sarandon wil het graag in het casino maken als dealer, haar buurman (good old Lancaster) is een over the hill gangster die een beetje scharrelt en ondertussen als huisslaafje fungeert voor zijn bedlegerige onderbuurvrouw. Gestolen cocaïne zorgt voor reuring waar de oude gangster, eerst met tegenzin, later met volle teugen genietend, van profiteert. Even lijkt een aantal personages wat aardiger te worden voor elkaar, maar met een raar happy end triomfeert het Amerikaanse individualisme en wrijven wij Europeanen meewarig over de kin. Aardig maar in de Malle scheme of things wat aan de magere kant.

* met uitzondering van de God of the Gamblers trilogie.

Video Macumba
TF did I just watch? Mike Patton van Mr. Bungle en Faith No More heeft een reut extreme beelden achter elkaar gezet, vooral veel extreme porno (bondage, coprofagie en gedoe met spijkers en naald en draad), aangevuld met wat "mondo" (vreemde exotische rituelen), nog wat vreemde reality tv en losse flodders als een frament uit Pieces en de Betty Boopspookvideo die Gostemane recentelijk nog plunderde. En de video van Bungle's Travolta, het enige wat nog wel de moeite waard is. De vreselijke beeldkwaliteit vormt nog een vreemd soort genade bij al die ranzigheid.

Dead Man
25 jaar over gedaan om deze een keer te zien. Was in 1995 wel een ding, maar ik vertrouwde het niet zo. Ik heb hier eerder wel eens de stelling geponeerd dat ik Jarmusch door de jaren steeds beter vind worden en hier zie je, pre-Ghost Dog, dat er iets moois aan zit te komen, maar dat het er nog niet helemaal is. Terwijl het een hele prettige film is met een aantal geweldige elementen. De zwart-wit cinematografie van Müller is bij vlagen subliem, helemaal wanneer ze diep de natuur in duiken. De soundtrack van Neil Young werd destijds een beetje lacherig over gedaan maar is van grote invloed op Earth v2.0 geweest en is gewoon het beste wat hij ooit heeft gedaan (en niet eens omdat hij zijn muil houdt), heerlijk loom gespeeld met knipoogjes en shit. Depp ook prima in vorm met zijn transformatie van sukkel naar rafelige outlaw. Goede grappen met dat continu gejengel om tabak van elk personage. Maarrr, het mist uiteindelijk iets. Alsof het alleen maar om een cool oppervlakte en moppen tappen gaat. Ik had echt het idee dat de inspiratie bij Jarmusch op een gegeven moment op was en hij er vervolgens even een einde aan breidde.

Ms toch die Young nog eens luisteren (als ie dan toch z'n muil houdt 😀 …)

Gna, gna. Ja, een Earth-man kan zich hier geen buil aan vallen. Ik ga binnenkort eens kijken of ik hem ergens tweedehands zie liggen. Zal het in het dagelijks leven ook goed doen als gitaarambient.

Was jarenlang notoir moeilijk te vinden. Kocht ooit een bootleg 2LP, vorig jaar officieel heruitgebracht. Pareltje inderdaad.

Les Misérables
Soort Do The Right Thing maar zonder humor. Hoe iedereen elkaar op de zenuwen werkt in de Frans banlieues en hoe je bewoner tussen alle verschillende machten heen en weer geslingerd wordt. Intense rit zonder winnaars.

The Naked City
Klassieker natuurlijk je ziet de kwaliteiten maar ik vond het toch wat oubollig, met die voice-over enzo. Ik heb films gezien de tijd beter hebben doorstaan. Niet dat het een saaie filmgeschiedenisles is maar ik ben benieuwd naar Rififi (denk dat die beter is).

re: The Naked City, dacht dat het om de (enige?) noir met koeien ging (jawel), maar dat is Union Station van Rudolph Mate. :P

Nee, geen koeien gezien nee. 😉

Track 12: Time For You To Leave, William Blake…, Blake weer, die van die "infernal method" … 😀

Grams
IJslandse schapenhouders, beiden vrijgezel en op leeftijd maar ze moeten elkaar niet, worden door omstandigheden in elkaars armen gedreven. Veel fraaie scenery natuurlijk, mooie sfeer en natuurlijk ruwebolsterblankepitromantiek.

四月物語
Een vroege film van Shunji Iwai (Hana & Alice, All About Lily Chou Chou). Net over een uur, lekker loom Japans tempo met pianomuziek, knappe hoofdrolspeelster, vallende bloesems, fietsen door Tokyo, dat soort films kunnen er niet genoeg zijn. April Story is uit 1998 en nog heel crispy, alleen de smartphone is nog afwezig. Nireno vertrekt uit Hokkaido (met de trein vanzelfsprekend) om in Tokyo te gaan studeren. Beetje wennen, beetje zoeken en bij de...hengelclub van de universiteit gaan. Er zijn potentieel enge mannen, een schuchtere buurvrouw en zo kabbelt het verder en wordt de ware (en wat teleurstellende) reden voor haar universiteitskeuze langzaam duidelijk. De korte speelduur is prettig maar daardoor wordt ook niets echt uitgewerkt.

Shoot 'Em Up
'Well, well this is a fine mess.' Meer bewust slechte tips dankzij deze oneindige actiescène. Voor films geldt helaas veel minder dan voor boeken dat ik gefascineerd ben door het slechte. Shoot 'Em Up is dat ook niet werkelijk, trouwens. Daarvoor heeft men met teveel liefde een babyshit scenario in elkaar geknutseld. Het moet een subgenre zijn, een actieheld met een baby, maar vraag me af of ze ooit zo ver durfden gaan. Clive Owen draagt eerst nog de babe die de baby draagt, later sjouwt hij toch voornamelijk zelf met 'it' rond, weliswaar met wat hulp van de Lieve Hoer Monica (Belucci). De eerste helft van de film wordt de twaalfjarigejongetjeshumor dapper (en) consequent volgehouden, als een Fatboy Slim-video, of een van de Beastie Boys. Alles ontploft! Knapen van twaalf kunnen zich de moedermelk nog haast fysiek herinneren, al bereikt hun borstenliefde juist dan bijna stage two. Shoot 'Em Up bedient hen 'tit for tat' tegelijk in beide departementen, op heerlijk perverse wijze – een motief dat Julian Barnes zou waarderen. De tweede helft nemen de vrouwonvriendelijkheden logischerwijs snel toe. Wel worden de kapotgeschoten plotgaten immer met luim gedicht ('Oh my god that is twisted'), en duikt zombie Biden nog op. De lezing als anti-gun film komt te laat, en slaat als platte handen op die moederbips. 'Aren't guns just fucking great.'

Il Demonio
'Bij God sta je altijd in het krijt.' Horrors lolligste en tegelijk meest logische trope is haar obsessie met authenticiteit. Mimetisch griezelt men beter. Ook Il Demonio begint met een uitgebreide verklaring van de etnologisch-wetenschappelijke waarheid van wat we gaan zien. Een vrouw speelt voor thuiskapper, knutselend aan een spreuk die haar Liefde voor zich moet winnen. Wij spotten het orgastische wit in d'r ogen al. Het melodrama doet die eerste fase aan het leven van Adele H denken. De verstoten vrouw, losbandig en krachtig, steekt zelfs in stormachtig zwart bleek af tegen het armoedige Italiaanse laarslandschap. De locatie begint gaandeweg belangrijker te worden. Door de rustige verite-stijl is er alle tijd om de volkse trouwrituelen te volgen. Druiven die slechte gedachten opzuigen worden over een bed uitgestrooid. Elke kracht gepaard met tegenkracht. Op zulke momenten lijkt de film wel Montaillou. De vrouw flipt ondertussen rustig verder. Alleen de glimlach van een kind kan voor even tegen haar op. In de diepreligieuze omgeving gebeurt dan het onvermijdelijke. Ze moet een exorcisme ondergaan, een reeks handelingen die veel van een aanranding weghebben. (Maar ook dat is logisch...) Wat ze dan doet, kennen we uit The Exorcist. Doodeng! Is ze gek of gek gemaakt? Foucault wist het. 'We zullen onze zonden uitschreeuwen.'

Иди и смотри
Vreemd, deze wordt nooit uitgezonden rond Bevrijdingsdag. Is ook te absurd, zonder heroïek, te Russisch. Ik heb jarenlang tegen Come and See zitten aanhikken. Je weet gewoon dat het een zelfkastijding wordt en dat moment moet je goed kiezen. Een poëtische film, absurd en pessimistisch, in het begin zoekende en wat onhandig maar al meteen alsof je een droom instapt, eerst quasi-Malick sensueel en dan met een bijzonder knappe opbouw waarin je steeds meer waanzin accepteert naar een helse climax. Je pikt door de jaren heen wel verhalen op maar ik snapte nu wel heel goed waarom het Rode Leger in een pishumeur was toen het eenmaal Duitsland bereikte.

ahhh! de pieptoon, ik hoor 'm nog altijd.

Compartiment Tueurs
'Comment votre valise?' Murder on the Auvigne-Aix expres. Deze lang-vergeten en vergeelde superstar-combine van Costa-Gravas is gelukkig gerestaureerd. Houd u zich goed vast, Montand, Signoret, Perrin, Trintignant, ze zijn er allemaal bij. Voor mij is Charles Denner toch altijd het met meest herkenbaarder, daar kunnen geen Piccolootjes tegenop (en ja, die is er ook). Geld in overvloed, derhalve, ook 'in de trein', nou ja, metaforisch... Het is puzzelen geblazen, met een strak Zwart Beertjes-scenario. Commissaire (pardon, inspecteur) Montand bijt 'r zijn tanden op stok. Tijdens zijn onderzoek razen de dialogen op treintempo langs. Het blijft Fransenland, waar alles kan. 'Denk je nou echt dat ik een crime passionelle ga plegen in de tweede klasse.' Een andere verdachte is bevangen door het vrouwenparanoia van de incel. Costa-Gravas heeft genoeg noir traditie geïncorporeerd om een bokswedstrijd in te lassen. Zo wisselen de claustrofobisch mooie zwart-wit beelden, de dooien af. Iets teveel van de laatsten, allicht. Maar gaandeweg ging ik erin geloven. Alles gebeurt met stijl, de edits, de hoeden, en The Kills-achtige dreig en drein-bassen. Het wordt zelfs nog even spannend, al heeft Costa-Gravas op het moment suprême doodleuk tijd voor een grapje over barflies. Een man met zelfvertrouwen, en niet zonder reden. 'J'ai parlais a ma peine.'

Frequencies
''It's not just the waves. It's the words.' Een SF die aanvankelijk OXV: the Manual zou gaan heten. Ik bromde 'WTF de hand-leiding'. Zoals alle corona-binnenvetters ben ik begonnen aan Mijn Roman. Het moest er ooit van komen. Maar nu dit! Ik voel me een tropensloof. Frequencies behandelt precies mijn thema's, en nog gelijkaardig ook. Ik overwoog geniepig 'm af te zetten. Dat zou gemeen zonde zijn. Het is immers een toffe film, een combi van filosofische mogelijkheden en absurdistische onmogelijkheden. Met de juiste hoeveelheid quirky kostschoolsexyness toe. In de harde kern een boy meets-girl-verhaal, bemerken de twee dat ze op de 'verkeerde frequentie' leven om te kunnen daten. Natuur trekt het simpelweg niet. 'How did you last more than a minute?' Verdomd galant voeren de maker drie trio's acteurs op, in hun periode als kind, puber en volwassene. Ja, drie, want de third man is voorspelbaar belangrijk. Al die tijd leeft de film van een Japanse verwondering met een fijnzinnige rol voor muziek. 'Gelukkig' is het laatste kwart dan toch wat minder. Niets is zo moeilijk als een einde aan de fantasie breien. Even lijkt men zelfs op weg naar een covfefe-grapje. Ik stelde mezelf intussen gerust. Mijn boek zal een mooie adaptatie krijgen! Op naar de warmbloedige (en talige) SF van herhumanisatie. 'This is how the words work.'

(en ja, die is er ook)

Haha. Mooi. (Die duikt bij mij trouwens ook de laatste tijd overal op.)

Das Testament des Dr. Mabuse
Een film die ik beter had moeten vinden dat ik hem uiteindelijk vond (maar achteraf steeds beter vind worden :) Heerlijke sfeer, begint al eigenlijk met dat prachtige lettertype van Ein Fritz Lang Film. Hey, weer diezelfde olijke inspecteur als in M, leuk gedaan. De set-up is ook fantastisch met die mysterieuze misdaadbaas die van achter een gordijn orders geeft en iedereen een beetje bedreigt. En Lang maakt er een extra vette bad guy van die de hele maatschappij wil omvormen tot een misdaadlandschap. De goede verstaander weet en wist genoeg, Goebbels was slim genoeg om het te doorzien en verbood de film en Lang wist daarna op zijn beurt weer genoeg. Zag de gerestaureerde versie en die is met twee uur toch aan de (te) lange kant. Okay, er wordt heel geduldig politiewerk geleverd maar ik vond het iets te saai, er had wat meer psycho-Caligari vervreemding in gemogen waar op zich best wel een voorzet naar wordt gegeven met die lekker vreemde special effects. Wellicht ook een film die teveel navolging heeft gehad? Ik kreeg met name het laatste half uur echt last van déjà vu door osmose.

al die Mabuse films zijn te lang (het moet aan het M-egalomane personage liggen :D)

The Quiet Earth
Leuke pandemiefilm alert. Uit Nieuw Zeeland, 1985. Dus je weet eigenlijk van te voren dat het wel goed zit. Maar sciencefiction? Het prachtige beginshot van een opkomende zon is meteen indrukwekkend. Man wordt wakker, iedereen is verdwenen. Aangezien hij wetenschapper is, weet hij het in het begin allemaal redelijk afstandelijk rationeel te benaderen. Heel fijn hoe hij reageert, bijvoorbeeld een beetje op een saxofoon blazen in de regen. Lekker existentialistisch ook, want waarom geen zelfmoord plegen. Maar is hij ook daadwerkelijk alleen? Ik dacht natuurlijk dat de film het niet kon volhouden maar dus toch en op redelijk subtiele wijze, soms een beetje houterig wellicht, maar je moet vergevingsgezind zijn. Het eindshot is ook magistraal en lekker old school SF.

Leave Her to Heaven
Technicolour in volle glorie. Zo knallen de rode lippen van Gene Tierney extra hard. Schrijver ontmoet een supermooie vrouw in een prachtige trein (sowieso ziet alles er geweldig uit in deze Amerikaanse periode) en ze leest zijn boek ook nog eens! Eigenlijk had hij haar moeten negeren toen ze zo lang naar hem bleef staren en het daarna nog eens verklaart met dat hij zo op haar vader lijkt. Helaas moeten ze ook nog eens op dezelfde plek zijn daar begint al snel de verleiding. Iets te brutaal voor een vrouw in die tijd maar ik vond het wel opvallend hoe lang het duurt voordat duidelijk wordt dat ze echt gek is. Het grote psychodrama met smijtwerk en lange messen zou pas later komen, hier gaat Ellen voor een wel heel andere soort pnwd. Jammer genoeg volgt dan een rechtszaak. Dan haak ik vrijwel altijd af, helemaal omdat de slaptste advocaat ooit de jonge Vincent Price als opgefokte D.A. geen strobreed in de weg legt. Het happy end voelde ook wat van hoger hand opgelegd aan.

Ha, Ludo was 10 jaar terug ook al een rechtszaakscepticus.

gheh, zag meteen de boot weer voor me hoor. Brrr. Knappe beelden (en mensen) (inderdaad)

Kill Me Three Times
Simon Pegg doet Simon Pegg, met ws veel filmreferenties waar ik geloof ik dan heel slecht in ben of de verkeerde films niet 20 keer bekeken heb. Goed voor een enkele milde glimlach mijnerzijds.

Grotesque
Classic 80s horror met een over-the-top punkbende die na een bloederige nacht hun meerdere tegenkomt met nog een levensles over mooi en lelijk to boot. Linda Blair heeft in betere films gespeeld.

Followers
Had net een recensie gelezen van Ninagawa’s Helter Skelter waar ik wel nieuwsgierig naar geworden was en toen kwam op twitter iets langs over deze Netflix-serie. Die film nog niet gevonden, maar deze non-horror is in ieder geval interessant. We volgen een jonge aspirant-actrice en een oudere fashion photographer en hun respectievelijke vriendenkringen. Daarbij tikt Ninagawa nét iets te opzichtig alle „vrouwenproblemen” af, maar verder toch mooi genoeg om de aandacht vast te houden. En visueel is het sowieso vuurwerk.

Oh ja Helter Skelter, die heb ik gezien. Goede film. Pas halverwege Followers kwam ik er achter dat zij dezelfde regisseur is. Ik moet nog een aflevering. Vind het zeer vermakelijk, beetje soapachtig en ik zou wel willen dat iets meer over dat ongelukkige model ging.

Ja, soapachtig is het woord wel. En Natsu is idd het interessantere personage.

洪文定三破白蓮教
Ik probeer mijn overdadige pandemie-dieet gevarieerd te houden dus dan zorgt een Shaw Bros kungfufilm voor welkome afwisseling. Clan of the White Lotus uit 1980 is lekker to the point, beetje gameachtig eigenlijk. Gordon Liu wil wraak nemen op een gemene witsik maar is steeds te ongeduldig waardoor hij wordt verslagen, meer moet trainen, een nieuwe techniek toevoegt aan zijn arsenaal om vervolgens nog een keer het level spelen en zo wellicht de eindbaas te verslaan. Zeer vermakelijk met een leuke feministische boodschap dankzij Kara Hui die het ongeduldige baasje de vrouwelijke stijl van vechten leert. Is inderdaad effectiever dan steeds maar die ineffectieve vuistslag in het kruis die opvallend vaak wordt gebruikt tijdens de gevechten. 90 minuten precies goed, geen Wu-sample ontdekt al twijfelde ik over een van de vele "you bastard!"'s.

Buying the Band
'Wat is de uiterste consequentie? Exit.' Deze docu-hype onder Nederlandse muziek-insiders draait om de eenvoudige vraag: wat zijn vervelendere mensen, vastgoedondernemers of muzikanten? De hoofdpersoon doet denken aan Koen Everink, de kale, gezette zakenman die ook graag met sterren rondhing, en vrienden kocht. We weten hoe het afliep. Jan 't Hoet leeft nog, maar zijn illusies zullen gestorven zijn. ('You can't always get what you want.') De (ex-)drummer en financiële poldersjeik koopt de voormalige band van Herman Brood, en diens manager, want ze moeten weer op tour. Held van de eerste helft is Koos van Dijk, de sportieve 'regelaar'. Je moet het hem nageven, hij kan incasseren, en oogt in elk geval nog gezond. Dat kan van zijn muzikanten – uiteraard – niet gezegd worden. Derk H. komt recht uit Jiskefet, Dirk V. uit Klokhuis. Geen van allen heeft 'de power om de toekomst te zien'. Het volgende haaltje, daarvoor leven ze. Mooie jongen hoor, die Brood. Maar hij heeft toch wel veel verknald, als het sneue voorbeeld van de Nederrock-scene. Regisseur Teus van Sintmaartensdijk zet intussen de juiste, lijzige Bromet-vallen uit. Voor de ruimtelijke ordner Hoet blijkt muziek een brug te ver. Erom lachen kan hij niet. Hij gaat daarom onderuit op punten. De muzikanten hebben in elk geval iets. Zelfspot. Nuchter aanwezig zijn? 'Dat is wel een utopie.'

A Gentle Breeze in the Village
'Misschien zit er wat voor je in.' Op een zomerse zaterdag trillen de krekels net zo hard als de lucht. Japanse films doen hun platteland toch altijd het meest pastoraal. Wat moet het 'r heerlijk zijn, een basisschool (en 'middle school') waarin iedereen bij elkaar zit. Heel Montessori. De voice-over (een contemplatief pubermeisje) lijkt in het begin de kijker als personage aan te spreken. Een prachtig meta-moment. Als kijker worden wij de Nieuwkomer, de gentle breeze, een jongen uit Tokyo die de boel opschudt. Alle meisjes meteen verliefd, doh. Hij weet van kapsels en zoenen! Ons hoofdpersonage rockt een t-shirt met Subjectivity, en blijft de hele film intrinsiek hermetisch. Het is de leeftijd. Ze loopt door Het Dorp, observeert, en twijfelt. Het wordt allemaal heel Koreeda, maar dan nog minimalistischer. Ieder aanzetje tot een drama waait weg in de seizoenen. Want ja, halverwege kan de bingokaart definitief tevoorschijn gehaald worden. Hoe maak ik een lieve Japanse film? Komt ie. Seizoensveranderingen, festivals, honkbal, poetsen, en treinen. Belangrijke treinen. Soms dreigt deze blijmoedige, stereotypische imagologie de film te overweldigen, net als de happy-go-bleepy soundtrack. Anderzijds. Het scenario doet wat de titel beloofd. Meer niet. Maar zeker ook niet minder. Tweevoeters worden vier voetjes in vertwijfeling. 'Ik neem deze weg.'

Had je de uncut versie met Nina Hagen, Ludo?

ze zat er wel in, maar er waren wel 2 scenes geschrapt. Dan kwam er slechts tekst in beeld 'Nina wordt boos in oefenruimte' (oid)

goeie manager heeft Nina! daar kan Koos nog wat van leren.

Ik had 'm gedownload voor ie gecensureerd werd, dus als je erg behoeft hebt aan de tantrums. 😉

haha thxbutnothx. :D

dat Nina de releast is, in die film, zegt ook nog wel wat.

Fallen
'People want the world to make sense.' Detective Hobbes werkt heel sociaal aan het algemeen belang, maar leert gaandeweg Fallen dat zijn 'sense data' toch wat beperkt zijn. U merkt het al. Deze nineties neonoir doet lekker filosofisch. Dat begint met de cynische voice-over, vervuld van het besef dat het meer om het vertellen dan om het verhaal gaat. Men gaat er dan ook meteen met gestrekt been in. Dankzij een doorgedraaide crime opera-stijl lijken de eerste minuten een slick en sleazy L.A. Confidential. Zodra het gaat regenen komt de ware invloed bovendrijven. Se7en. Een seriemoordenaar die kopieert, in een film die kopieert. Dat intrigeert. Het copycat thema is het verhaal en het vertellen tegelijk. Detective Hobbes (de altijd kalme Denzel Washington, wat kost die traan hem moeite!) schiet cartesiaans tekort. 'I ain't smart enough to figure out what's going on.' Zolang het mysterie mysterieus blijft, werkt het allemaal Japans in waan-zin. Ook deze kijker raakte bevangen door de mindfuck. Ik stootte tijdens een korte tocht richting versnaperingen tegen een kussen, en dacht dat het om een zwarte kat ging... Weer gezeteld zorgt de onvermijdelijke verklaring vooral voor vertroebeling, en voor een daling van niveau. De transcendentie moet weer eens van boven komen. Wat als de angst in Hobbes had gezeten? 'Sometimes you come face to face with yourself.' Het zoönose slot is vandaag de dag dan weer wel lollig. 'Yes it is.'

Ritual
'Regendagen zijn voor mijn vader en zuster.' Een potje mentale jiu-jitsu met Shiki-Jitsu. Twee dolende zielen vinden elkaar. Zij, het Eeuwige Kind van Freud, hij, het type David Foster Wallace-twijfelaar. Dat wordt dus een hermetisch-geconcentreerde nadenkfilm, de Antonioni-fabrieken hadden de hint voor het spel allang gegeven. De decors zijn sowieso fraai. Het blijft Japan, dus ook het OV wordt opgezocht. Hier staat de tram echter stil, zoals deze twee levens ook niet meer lopen. Met één been op de stoep, en de andere in de goot, altijd op die suïcidale trip. Op een vreemde manier blijkt de film voorspelbaar in onvoorspelbaarheid. Ik wist niet goed of ik dat nou als geniale afdwinging moest opvatten of als een concretisering van het writer's block waaraan de man lijdt. Want ja, voorspelbaar blijft ook het meta-gehalte. Het meisje als oplossing voor zijn onvermogen tot kunst scheppen, nu hij teveel nadenkt en te weinig doet. Zij heeft van haar eigen slechte gedachten haar hele doen gemaakt. Dat werkt ook niet! Mij pakte de film pas in het laatste half uur. Weg van de – weliswaar fraaie – Theorie (over regen en rails). Niet langer breedvoerig zelfingenomen. Er wordt eindelijk wat spanning ingeslagen en de plotarmen strekken zich uit naar de ander, voor een knuffel. Ingebeelde trauma's doen het meeste pijn. 'Ik kan je niet alleen laten.'

Oh Hideaki Anno, wilde hem snel op mijn kijklijst zetten, daar stond hij natuurlijk al. :)

gheh ja, kwam ik pas na het kijken achter (een Olaf-tip uit een ver verleden dit). Love & Pop is beter, dat moge duidelijk zijn.

カケラ
De debuutfilm van Momoko Ando, die een paar jaar later het geweldige 0.5 mm maakte. A Piece of Our Life zet meteen wel een stijl neer binnen de Japanse grotestadsromance. Vanaf het begin is duidelijk dat de studente Haru, gespeeld door het vleesgeworden mangameisje Mitsushima Hikari, haar snurkende vriend zat is. Blijkt ook een ontzettende lompe lul. In een café ontmoet ze de licht-excentrieke Riko en er ontstaat een hele voorzichtige en lieve liefdesrelatie met allerlei twijfels en botsende persoonlijkheden. Dat is een van de krachten van Ando, haar personages zijn complex met genoeg onsympathieke trekjes. Haru mag dan wel super kawai zijn maar is ook regelmatig irritant apathisch, zoals Riko's enthousiasme soms overschaduwd wordt door bezitterigheid. Als dat maar goed gaat. De film begint op een gegeven moment wat te dwalen maar de wandelingen en "niet er zake doende momenten" houden het allemaal bij elkaar voor een mooi einde zonder afsluiting. Zo zie ik het graag.

The Beguiled
Had een beetje afstand van deze gehouden. Remakes, wat moet je ermee? Maar vrijdagavond op Canvas, dat kan ik niet laten liggen. Coppola doet dus een remake van het 1971 Clint-vehikel. Die heb ik heel lang geleden gezien toen ik de jonge Clint een interessante figuur vond, al kan ik me weinig details herinneren behalve een naargeestig/geilige sfeer die eigenlijk best wel uniek is. En daar komen we meteen bij het grote probleem van The Beguiled wat natuurlijk moet fungeren als een vrouwelijk antwoord op dezelfde situatie, het mist die wat gluiperig/viezige sfeer. Aan de ene kant ziet deze versie er veel mooier uit met al dat natuurlicht en Kubrickiaans kaarslicht. Maar Farrell aka Droopy is, ook al wordt zijn torso stemmig uitgelicht, zo ontdaan van gevaar. Daardoor wordt de opwinding onder de vrouwen ook enigszins ongeloofwaardig. Vreemd genoeg een film die langer had mogen duren en zo het vrouwelijke collectief meer zou kunnen uitdiepen. Nu voelde de film opeens gehaast.

ヘルタースケルター (Helter Skelter)
Zo hé, als er iemand nog eens een remake mag maken van Suspiria dan is het wat mij betreft Mika-san. Deze film is in veel opzichten heel anders dan de Netflixserie Followers, maar op andere vlakken juist weer gelijk. De zuurstokkleuren en de "vrouwenonderwerpen" als plastic surgery ken ik uit de serie, maar de body horror en aparte muziekkeuze zijn een different ballgame. Maar Ninagawa heeft wel panache zoals dat heet, in spades.

赤ひげ
De laatste zwart-wit-film van Kurosawa en ook zijn laatste film met Mifune. Nu ik er zo over nadenk, zie je in Red Beard (1965) een meester op zijn zelfverzekerdst. Alles klopt gewoon. Het is een aaneenrijging van perfecte shots en dat 3 uur lang. Daar schrok ik van te voren wel even van, maar Kurosawa gaat voor de literaire aanpak en dan moet je geduld hebben. Een jonge dokter arriveert bij een kliniek voor een baantje waar hij zich eigenlijk te goed voor voelt. De geduldige "Roodbaard" (Mifune) probeert hier het lijden van de allerarmsten nog enigszins te verlichten met hulp van een groep toegewijde hulpjes. Ik werd er compleet ingezogen, al die geweldige koppen die rechtstreeks uit de 19de eeuw leken te komen, de ellende zonder enige heroïek en dan toch heel geduldig gloort er iets van humanistische hoop. Mifune is ingetogen en kickt nog even op legendarische wijze aars, maar de transformatie van Yūzō Kayama is buitengewoon. De GOAT zoals je het tegenwoordig noemt.

Aan de ene kant ziet deze versie er veel mooier uit met al dat natuurlicht en Kubrickiaans kaarslicht

in de bios zag je dan ten minste nog wat :P

Une Femme Est Une Femme
Wow, deze is nice. Eventjes wtf? als het geluid bruusk wegvalt enzo maar als snel vallen muziek, dialogen en visuals op een waanzinnige manier samen.

Bit
Horror en lhbt passen bij elkaar, zeker als je Clive Barkers idee aanhoudt dat de status quo juist niet hersteld moet worden, maar je je eraan moet ontworstelen als je aanwezigheid niet al een daad van verzet is (naar Camus). Wat in context met een transvrouw als lead dan ook op interessante gedachten brengt. Het verhaal in deze vampirellaflick is wat voorspelbaar tho, maar toch een onderhoudend stukje girl power.

Walking and Talking
Even gas terug met een onpretentieuze 90s rom-com die al heel lang op de kijklijst stond (ik probeer uit die regionen ook wat dingen weg te werken.) Alhoewel die vriendelijke videotheek guy wel even een My Blood Valentine T-shirt draagt, precies zoals het hoort. Je standaard New York-dingen eigenlijk: therapie, gedoe met je beste vriendin, relaties, exen, telefoongesprekken zonder smartphone. Vermakelijk en met 86 minuten precies lang genoeg. Zonder grote openbaringen verder. Wel met Catherine Keener, die hier haar "mooie maar lastige vrouw met teveel persoonlijkheid"-persona presenteert inclusief mijn favoriete "yeah, yeah, yeah." reaction face. Moest toch even zien uit welke film die kwam.

86 minuten kom daar nog eens om.

een van de liefste Godards denk ik, Une Femme est Une Femme (mocht ook wel eens) :-)

Mother!
'What are any of us doing here, right?' Van alle films die zo heten is deze het meest realistisch. Aronofsky duikt diep die baarmoeder in. Toch de grootste egotrip van ieder mensenleven, opgroeien in een ander, door een ander. Voor het kind komt, kibbelt het stel Jennifer Lawrence en de Grote Schrijver Javier Bardem met elkaar, en met ongenode gasten. Het huis is niet af, hun relatie ook niet (zonder kind kan dat ook helemaal niet, aldus de gasten). Als een frontale schijnbeweging smijt Aronofsky die beginfase met alle mogelijke horrortropen. Het Victoriaanse spookhuis met zijn eindeloze vaginale openingen. De vreemden die penetreren, blijken vervolgens ook nog fan van de auteur, dus dan kunnen alle Stephen King-lades zo ver open dat ze uit de kast donderen. 'Your words have changed my life.' Lekker gestoord, maar Mother! blinkt uit wanneer alle zin wordt verloren. Het is een van de zeldzame Hollywood-films die surrealisme niet als een geintje beschouwt, of als leuk voor een enkele droomscène. Aronofsky's megalomanie werkt zowaar in zijn voordeel. Hij toont het moment dat de droom reëel wordt, zoals alle dromen dat slapend zijn. Wakker blijkt het leven minstens zo erg! Ik dacht aan AF.Th, Mirjam en Tonio, hun kind dat ging en dat vervolgens doodleuk door paps gebruikt werkt, omdat het kon. 'Just exploring.'

Planet of the Humans
'Humans are experiencing the planets limits, all at once.' Deze docu maakt flink wat lawaai in de media, dus ik keek hem ook uit beroepsmatige interesse. Eerste dat opvalt: Michael Moore is slechts executive producer, terwijl het toch vaak 'zijn' film wordt genoemd. Beetje pijnlijk voor Jeff Gibs. Hij leende van Moore de egodocumentaire stijl, en de zuigende vragen, maar lijkt me als mens minder ijdel. (Jarenlang woonde Gibbs in het bos als ecologische 'zelfopheffing'). Jeff is nu als een typische gelovige van zijn groene geloof gevallen, en heeft een eenvoudige boodschap. We gaan er allemaal aan. In die zin is hij nog altijd de apocalyptische activist. Ik ben down met de baseball chick die countert: 'we zijn kakkerlakken, we krijgen zelfs onszelf niet uitgeroeid.' En wat dacht u van deze pitch: 'Is it possible for machines made by industrial civilization to save us from industrial civilization?' Ik heb nog hoop. En als die laatste verheffing van het kapitaal niet werkt, heft het zichzelf in het proces alsnog op. De tweede helft rekent Gibbs af met biomassa. Dat is oud nieuws. Ik had liever gezien dat hij op de psychologische toer ging. Jeff bezoekt een Californische professor die Camus aanhaalt. Het komt allemaal neer op doodsangst. Die weg van bijna aquiniaanse zelfduiding wordt verlaten voor vingerwijzen. 'Obviously the main factor is delusion.'

Patlabor 2
''Net zoals oorlog vrede creëert, creëert vrede oorlog.' De mens wordt een machine voor zijn medebewoners. Anno 1999 bezit de VN de coolste exemplaren. Buck Danny meets Kuifje in de jungle van Apocalypse Now. Het leger marcheert als robotextensie, akelig kalm van zelfvertrouwen. 'Mensen kunnen zich overal aan aanpassen.' Het gaat desondanks al snel mis, uiteraard. Patlabor 2 begint opnieuw, met een Bellingcat-achtig onderzoek. Een ongeïdentificeerd vliegend object heeft Tokyo getroffen. Wie of wat wreekt zich hier? 'Ik hoop dat je dat uit kan leggen.' Gemakkelijk wordt de film nimmer, eerst laat het de kijker een uur lang rustig meerollen op de golven van verwarring. Haar beelden vormen een mecha grotestadsdroom. Rond het middelpunt – en trouwens ook aan het slot – zweeft een hegeliaanse overpeinzing. Bruut en waar. Net zoals een virus wordt aangegrepen voor de totale lockdown heeft de staat slechts een enkele gek nodig voor de gewenste oorlog. 2001 staat hier voor de fenomenale fake lenzen. Om over de hoeveelheid schermen an sich nog te zwijgen. De stad verwordt tot een leger van schaduwen. Camera's kunnen alles zien, maar de geest begrijpen? Wat dat betreft prikkelt de natuurgeleiding door vogels en vissen, die een film onnadrukkelijk aanwezig blijven. 'God doet niets. Dus doen de mensen het.'

Come Back to the 5 & Dime Jimmy Dean, Jimmy Dean
'Time is such a nebulous date to wait for.' Een geinige entree voor het lijstje 'films die eigenlijk over andere films gaan'. Giant komt naar Texas en de crew van een Woolworth's wordt waan-zinnig. James Dean is in '55 de man der mannen. Man en vrouw valt voor hem. Twintig jaar later is het dorp allang weer terug ingeslapen, en komt de fanclub van voorheen bijeen. Altman – zes jaar ouder dan de Rebel – leeft zich uit met het natuurlijk geluid van het winkeltje, en met Hitchcock-achtige vloeiers die heen en weer schieten tussen verleden en heden. Op het verwarrende af soms, want echt 'jong' (of oud) geschminkt zijn de sterren Sandy Dennis en Cher niet. In de winkel verandert ook niets, maar dat is logisch. Wie, zoals ik, hoopte op wat Purple Rose-fantasy komt snel bedrogen uit. Dit is een typische toneelstukfilm (en dat over cinema, hmm...). Lappen aan flauwe tekst derhalve. En elke keer als het melancholisch goed wordt, begint het schreeuwen weer. 'Just lie to her Joe.' De boodschap blijft ook wat paradoxaal. Nostalgie is een giftige leidraad des levens, maar zelf doet de film ook niet anders, in typische Hollywoodmodus. (Nog een wonder dat er geen stokoude ster uit de mottenballen is gehaald). Gelukkig volgt op driekwart een twist die all that bitchin' around redt. Een hele woke zelf. Ieder zijn leugens, ieder zijn lessen. 'Its just a front it's not a real house.'

Ha! Zo wordt Patlabor 2 nog beter. :)

a ragazza con la valigia
Wat een vreemd deprimerende film. Jonge man dumpt na een eerder mislukte poging Claudia Cardinale (beetje ongeloofwaardig gegeven, maar goed.) Hij waant zich veilig in zijn opulente villa zonder ouders, maar met strenge tante die ook geen zin heeft om een oogje in het zeil te houden. Wanneer Aida opeens op de stoep staat, manoeuvreert hij zijn jonge broer om haar af te wimpelen. En zo ontstaat een best vreemde film die voor een opvallend groot deel alleen over deze 16-jarige gaat die langzaamaan verliefd wordt op deze lastige tante, die allerlei bagage heeft (ja, ja.) Dit alles mooi ontrafelt totdat de priester ingrijpt. Dan volgt nog lange afwikkeling door het mijnenveld dat de Italiaanse man is. Mooie film in die typisch Italiaanse jaren '60 stijl, beetje lang voor wat het is (ik had persoonlijk, heel minimalistisch, de hele film over die twee laten gaan.)

La ragazza, natuurlijk.

Julieta
Meer vrijdagavond arthouse op Canvas! Almodóvar dus. Beetje must-see vanwege oude vlam Emma Suárez. De film hint dankzij het gebruik van dreigende muziek steeds naar een Hitchcockiaans mysterie, wat uiteindelijk kleiner, maar toch wel heel menselijk is. Vond ik wel slim gedaan. Het heeft weer een flinke dosis soapopera maar dan zonder het geklier wat vaak zo vermoeiend kan zijn bij Don Pedro. Een moeder krijgt per ongeluk een levensteken van haar dochter die ze al jaren niet heeft gezien, gooit plannen overboord en begint te schrijven over zichzelf en haar dochter. Adriana Ugarta speelt de jonge versie en heeft de tragische Spaanse helemaal onder de knie. Mooie switch van actrices, al kon je die zien aankomen als je de poster ooit in de stad had zien hangen. Uiteindelijk een leuk spel met verwachtingen dat tot het einde wordt volgehouden.

oohh (la la) la Ragazza, sprak heel erg tot me. Vangt de staat van de zestienjarige uitstekend, denk ik :-)

Vangt de staat van de zestienjarige uitstekend, denk ik :-)

Ja, een van de films die dit het beste doet. Erg goed geacteerd ook door Jacques Perrin (kom er nu pas achter dat hij Frans is, terwijl hij zo'n mooie Italiaanse kop had in de film.)