Filmforum

Patlabor 2
''Net zoals oorlog vrede creëert, creëert vrede oorlog.' De mens wordt een machine voor zijn medebewoners. Anno 1999 bezit de VN de coolste exemplaren. Buck Danny meets Kuifje in de jungle van Apocalypse Now. Het leger marcheert als robotextensie, akelig kalm van zelfvertrouwen. 'Mensen kunnen zich overal aan aanpassen.' Het gaat desondanks al snel mis, uiteraard. Patlabor 2 begint opnieuw, met een Bellingcat-achtig onderzoek. Een ongeïdentificeerd vliegend object heeft Tokyo getroffen. Wie of wat wreekt zich hier? 'Ik hoop dat je dat uit kan leggen.' Gemakkelijk wordt de film nimmer, eerst laat het de kijker een uur lang rustig meerollen op de golven van verwarring. Haar beelden vormen een mecha grotestadsdroom. Rond het middelpunt – en trouwens ook aan het slot – zweeft een hegeliaanse overpeinzing. Bruut en waar. Net zoals een virus wordt aangegrepen voor de totale lockdown heeft de staat slechts een enkele gek nodig voor de gewenste oorlog. 2001 staat hier voor de fenomenale fake lenzen. Om over de hoeveelheid schermen an sich nog te zwijgen. De stad verwordt tot een leger van schaduwen. Camera's kunnen alles zien, maar de geest begrijpen? Wat dat betreft prikkelt de natuurgeleiding door vogels en vissen, die een film onnadrukkelijk aanwezig blijven. 'God doet niets. Dus doen de mensen het.'

Come Back to the 5 & Dime Jimmy Dean, Jimmy Dean
'Time is such a nebulous date to wait for.' Een geinige entree voor het lijstje 'films die eigenlijk over andere films gaan'. Giant komt naar Texas en de crew van een Woolworth's wordt waan-zinnig. James Dean is in '55 de man der mannen. Man en vrouw valt voor hem. Twintig jaar later is het dorp allang weer terug ingeslapen, en komt de fanclub van voorheen bijeen. Altman – zes jaar ouder dan de Rebel – leeft zich uit met het natuurlijk geluid van het winkeltje, en met Hitchcock-achtige vloeiers die heen en weer schieten tussen verleden en heden. Op het verwarrende af soms, want echt 'jong' (of oud) geschminkt zijn de sterren Sandy Dennis en Cher niet. In de winkel verandert ook niets, maar dat is logisch. Wie, zoals ik, hoopte op wat Purple Rose-fantasy komt snel bedrogen uit. Dit is een typische toneelstukfilm (en dat over cinema, hmm...). Lappen aan flauwe tekst derhalve. En elke keer als het melancholisch goed wordt, begint het schreeuwen weer. 'Just lie to her Joe.' De boodschap blijft ook wat paradoxaal. Nostalgie is een giftige leidraad des levens, maar zelf doet de film ook niet anders, in typische Hollywoodmodus. (Nog een wonder dat er geen stokoude ster uit de mottenballen is gehaald). Gelukkig volgt op driekwart een twist die all that bitchin' around redt. Een hele woke zelf. Ieder zijn leugens, ieder zijn lessen. 'Its just a front it's not a real house.'

Ha! Zo wordt Patlabor 2 nog beter. :)

a ragazza con la valigia
Wat een vreemd deprimerende film. Jonge man dumpt na een eerder mislukte poging Claudia Cardinale (beetje ongeloofwaardig gegeven, maar goed.) Hij waant zich veilig in zijn opulente villa zonder ouders, maar met strenge tante die ook geen zin heeft om een oogje in het zeil te houden. Wanneer Aida opeens op de stoep staat, manoeuvreert hij zijn jonge broer om haar af te wimpelen. En zo ontstaat een best vreemde film die voor een opvallend groot deel alleen over deze 16-jarige gaat die langzaamaan verliefd wordt op deze lastige tante, die allerlei bagage heeft (ja, ja.) Dit alles mooi ontrafelt totdat de priester ingrijpt. Dan volgt nog lange afwikkeling door het mijnenveld dat de Italiaanse man is. Mooie film in die typisch Italiaanse jaren '60 stijl, beetje lang voor wat het is (ik had persoonlijk, heel minimalistisch, de hele film over die twee laten gaan.)

La ragazza, natuurlijk.

Julieta
Meer vrijdagavond arthouse op Canvas! Almodóvar dus. Beetje must-see vanwege oude vlam Emma Suárez. De film hint dankzij het gebruik van dreigende muziek steeds naar een Hitchcockiaans mysterie, wat uiteindelijk kleiner, maar toch wel heel menselijk is. Vond ik wel slim gedaan. Het heeft weer een flinke dosis soapopera maar dan zonder het geklier wat vaak zo vermoeiend kan zijn bij Don Pedro. Een moeder krijgt per ongeluk een levensteken van haar dochter die ze al jaren niet heeft gezien, gooit plannen overboord en begint te schrijven over zichzelf en haar dochter. Adriana Ugarta speelt de jonge versie en heeft de tragische Spaanse helemaal onder de knie. Mooie switch van actrices, al kon je die zien aankomen als je de poster ooit in de stad had zien hangen. Uiteindelijk een leuk spel met verwachtingen dat tot het einde wordt volgehouden.

oohh (la la) la Ragazza, sprak heel erg tot me. Vangt de staat van de zestienjarige uitstekend, denk ik :-)

Vangt de staat van de zestienjarige uitstekend, denk ik :-)

Ja, een van de films die dit het beste doet. Erg goed geacteerd ook door Jacques Perrin (kom er nu pas achter dat hij Frans is, terwijl hij zo'n mooie Italiaanse kop had in de film.)

Trouble every day
Het begint te dagen dat Claire Denis en ik hebben geen feeling hebben. Trouble every day begint veelbelovend, stemmige beelden van Parijs, Tindersticks soundtrack, een zeer geïnspireerde Béatrice Dalle duidelijk van het padje als vampier/kanibaal. Maar man oh man, wat is dit amateuristisch uitgewerkt. Amerikaanse echtpaar komt in Parijs aan, er is wat met laboratoria en onderzoek, maar Vincent Gallo is weer superirritant en ongeloofwaardig dus alles verzandt ongenadig. Jammer, er had potentieel een goede film ingezeten als het alleen over de kannibaal en de zorgzame dokter was gegaan.

Angst
We zitten op de huid van een homicidal maniac (die Slayertekst spookte de hele tijd door m'n hoofd), net vrij uit de gevangenis duurt het niet lang voor hij weer losgaat. De bedompte 90s vibe (blijkt 80s te zijn, maar ik dacht aan Palmbomen II, al is de muziek in de film ook niet slecht). Anyway, stresserige sfeer, akelig en intens, precies wat een film met zo'n onderwerp moet zijn.

Demoni 2
Prima popcornhorror met coole special fx. Ik vond het eigenlijk beter dan de eerste. Maar Bava heeft betere gemaakts, da's ook wel weer zo.

Odio me cuerpo
Het is een exploitatiefilm, dus verwacht niet te veel, maar evengoed een interessant gegeven. Man krijgt lichaamstranspantatie, van een vrouw. Dysphoria ensues en nog wat feministische puntjes natuurlijk. Geen grootse nieuwe inzichten, maar wel onderhoudend genoeg voor een aparte horrorflick.

The Omen
Dit is dan weer vakwerk. Ik had 'm ooit wel eens gezien, maar goed om te herbekijken. Beetje ouwe vent voor zo'n jong kind maar verder: de status van classic is verdiend.

Blood Machines
In feite een extended clip van de retro-synthgroep Carpenter Brut. Vertilt zich een beetje als feature film, aan de ene kan voor het budget goeie special fx maar de acteurs zijn de studio niet uitgeweest en het verhaal houdt ook niet over. Als clip kom je wel weg met die babes met hun omgekeerde kruizen en de machoisms in het algemeen, maar in een film not so much.

toch even de stiekeme hoop dat Angst Nederlands zou zijn.

Trouble Every Day is Denis' slechtste, misschien moet ze zich toch maar niet aan genrefictie wagen.

Salt and Fire
'I'm glad I have the distraction of my data.' Zouden Michael Shannon en Werner Herzog potbroeders zijn? Samen die jonko's smoken, slechte scenario's verzinnen, en dan ook nog de status hebben om ze uit te mogen voeren. Salt and Fire gaat wederom subiet in rook op. Mannen in bivakmutsen maken er een hysterisch potje van. Veronica Ferres is onmogelijk slecht. Die Nicolas Cage-overdrive is zonder de man zelf toch een stuk minder te genieten... Gelukkig brengt de Reijseger in wereldmuziek zijn esoterische volksaccordeon mee. Even dacht ik zelfs dat Shannon de hele film lang zijn muts op zou houden. Uit schaamte wellicht! Na wat opzichtige expositie zien we een Arische reuzin met de foute gewoonten van een fout land kennismaken. Haar ontvoerder Shannon orakelt over vogels, Herzog geeft geheel doorzichtig wat anamorfische kunsttips, en ik denk, hoe redt hij zich hieruit? Een koddige twist biedt hulp. Plots is de Insane Herzog Posse op het enige terrein waar ze moeten zijn. Het zijne. Werners kindse verbazing over hoe magneten werken, en over hoeveel groter de natuur is dan wij. Een potje Ludo zorgt voor verbroedering in een zoutwoestijn. Nee, dit is geen goede film, maar gusto kan de makers toch niet ontzegd worden. Niks stoners. Loners voor een betere wereld. 'I can't seem to read this, it's my own handwriting.'

Crimes of the Future
'His idioms are extremely obscure.' Het wordt tijd dat Cronenberg wat nieuws maakt. Ongeacht de kwaliteit zou het toch tof zijn in zeven decennia een films te hebben uitgebracht, van 1969 tot nu. Met Crimes of the Future enterde David de seventies. En hij deed dat, uiteraard, op vertrouwd terrein. Distopisch en sardonisch staren een stel doktoren ons aan. Of zijn het soms zelf patiënten? Fluïde van geslacht en gesteldheid dwalen zij door The House of Skin – eigenlijk een veel leukere titel. In het dermatologeninstituut lekt achterdocht en talg uit alle oren. Subtiel ranzig is extra ranzig. Bijna zonder effecten suggereert Cronenberg hier meer dan genoeg. Hij kent de medische encyclopedie en de DSM op zijn duimpje, en kan ze uit zijn duim zuigen als het moet (bijna letterlijk). Het hoofdpersonage hult zich in een lang zwart Nosferatu-gewaad op zijn zoektocht naar zijn (even) geflipte baas, van rare fetisj-behandeling naar erger. Geld was er uiteraard niet. Dus klinkt er slechts voice-over, dat verhindert meteen gedoe met boom mics. Misschien komt het wel dankzij de afwezigheid van stemmen, roomtone en melodie op de soundtrack dat de film biologeert. Pure vervreemding. Totdat de Neus alsnog een klaroenstoot doet klinken. Zelfs voor een kind legt de ziekste mens zijn haar nog goed. Naakt verloren. 'The house is undeniably in decline.'

Oostenrijks. 😉

Salt and Fire

Om Dingeman te citeren: deksels!!!

gheh die van de pleepot zijn gerukt :P

オーバー・フェンス
Van de regisseur van Linda, Linda, Linda en Tamako in moratorium. Dit keer een kalme film over een man die herstelt van zijn echtscheiding, van Tokio naar Hokkaido verhuist en een opleiding als timmerman volgt. Daar zitten een paar mooie, niet al te excentrieke types tussen, die ook nog eens moeten oefenen voor het softbal-toernooi. Joe Odagari speelt Yoshio mooi subtiel, ik ken het type man wel. Lekker relaxt op de fiets naar werk in prachtig uitgelijnde shots, ja zo zie ik het graag. Via-via leert hij de wildebras Satoshi (Yu Aoi, altijd goed) kennen en volgens de vierde filmwet moeten dit soort mannen altijd op knettergekke vrouwen vallen. Allemaal leuk en aardig maar ik heb het daar ondertussen wel even mee gehad. Over the fence dwaalt een beetje richting de climax van het toernooi en Yoshio komt tot een bepaald inzicht, wat het wel tot een sluipende film maakt. Niet helemaal geslaagd, maar met een groot, zacht kloppend, hart, dat telt ook.

Ôbâ fensu! (niet gezien verder, maar Japans-Engels klinkt altijd leuk). Softbal doet me nog bijna in de verleiding komen. Maar binnenkort eerst eens aan het Mark Cousins zomerproject.

The Quiet Earth
'Would all those alive please step forward and show themselves?' De Nieuw-Zeelandse zon komt op als Koyaanisqatsi. Haar stralen vormen een omega op zee. Wat een fabuleuze kracht, wat is ze toch een eindbaas. Ik zag het en dacht, mooi, dat kan ik ook weer jatten voor mijn boekje. Even later schrikt een man wakker, wordt gewekt door diezelfde zon, staat bang voor zichzelf, naakt voor de spiegel. Check! De kerel ontdekt even later dat iedereen pleite is. (Uncheck) De simpelste paranoia-premisse (zie ook die hipsters op vakantie in IJsland-film). Alleen op de wereld, wat doe je dan? De beest uithangen, we kennen het uit I am Legend. Vooral de scene in de politieauto is geinig. En zo zijn er meer pervers flauwe lolletjes. Toch duurt het allemaal wel lang, bijna 1/3e van de film. Waar blijft zijn Vrijdag? Waar blijven de seksuele verlangens? Het duurt maar. Toch heeft dat ook wel iets dappers. Er is geen voice-over, geen houvast, er is alleen het grote Niets. Dan gebeurt het alsnog. Twee zijn een set, three is a crowd and a conflict. Intellect en intuïtie ontmoeten elkaar, en de vrouw, zij overstijgt alles. Voor wie het wil zien, gaat deze cultfilm stiekem over wat anders. Depressie en zelfmoordgedachten. Niet enkel alleen op de wereld zijn, maar je alleen op de wereld voelen. Steeds verwarrender. Steeds minder denkbaar. Houterig doch lief. 'And now I am God.'

Sonic the Hedgehog
'This feels excessive.' Sonic had gemakkelijk een ecologische held kunnen zijn, de dierenredder uit Green Hills Zone. Helaas, niets van dat. Het stekelvarken blijkt een arrogante kwal. De aftiteling is leuk though! En de song van de aftiteling is na 1 seconde al meer real (en meer Megadrive) dan de hele film.

https://www.youtube.com/watch?v=dCuCpVPkWDY&frags=pl%2Cwn

Softbal doet me nog bijna in de verleiding komen.

Ik kan hem op zich even voor je parkeren.

Dat je het Sonic-vehikel hebt aangedurft trouwens. :)

alles 4 the fam.

parkeren mag. zolang de space rest.

Conte d'été
Kom, mooie tijd voor een zomerse Rohmer. En dat valt niet tegen. Semi-nerdachtige Gaspard, ik zeg semi want meneer kan flink babbelen, is op vakantie in Bretagne waar hij wacht op zijn mogelijke liefde Lena. Terwijl hij wacht raakt hij bevriend met de guitige serveerster/studente Margot waarmee hij fantastische wandelingen maakt terwijl ze van alles op Franse wijze overanalyseren. Oh, wacht dan is er ook nog Solene die hem ook wel interessant vindt. Op typische Rohmer-wijze begeeft de man zich in een wespennest waar hij moeilijk controle over houdt. Alle drie beschaafde dames maar ergens moeilijker te lezen dan je Dalle/Adjani pyromanen. Ik werd er helemaal nerveus van. Wel realistisch overigens. Ik was zelf natuurlijk als een blok gevallen voor Margot met haar ironische glimlach, maar zelfs haar las ik verkeerd. Hoe dan ook fijne film met een hilarisch einde. Net als je denkt dat Gaspard zich totaal in de nesten heeft gewerkt is daar de uitweg in de vorm van een tweedehands taperecorder!! Briljant, dikke doei mademoiselles.

L'Heure d'été
Zo, zo, op de Franse zomerfilmtoer? Mooie film van Olivier Assayas, toch altijd een sympathieke regisseur. Je denkt na de zomerse introductie waarin een kunstenaarsfamilie op een landgoed bijeenkomt dat het een erfenis-vechtfilm wordt vol Gallisch acteervuurwerk, toch Binoche en die verbeten kop van Berling in stelling gebracht maar het loopt gelukkig anders met een fraaie meditatie over objecten. Wat is de ware waarde van kunst? Heerlijk saai bijna, dat het gedoe met een opstandige tienerdochter eigenlijk compleet overbodig is. Na een fraaie bespiegeling in het musée d'Orsay waar een bureau eindigt voor langsrazende toeristen, speelt diezelfde dochter nog wel even een belangrijke rol in een prachtig einde (dat meidendansje!) Een film waar ik in mijn herinneringen nog wel eens veel van kan gaan houden.

Chronique d'un Été dan maar! van niemand minder dan Morin :-)

Ha, ziet er goed uit trouwens.

Nausicaä of the Valley of the Wind
'Wie heeft er zo'n vreselijke zooi van de wereld van gemaakt' Officieel 'endorsed' door WWF maakte Hiyao Miyazaki zijn eerste Ware Film, waar de eigen thematiek elke scene van het scherm spat. Vliegeniers, schattige beestjes, krachtige vrouwen. Check! Nausicaä bezit echter ook iets anders, dat later zelden terugkwam. Dit is een echte SF-film van het teruggeslagen verleden. Een Wim Gijsen-verhaal dus. De nieuwe middeleeuwers ontmoeten de laatste restanten Star Wars. Het begint allemaal met een hemelruiter in nood op een planete sauvage, en een paar tellen later komt een goed stel benen en laarzen uit de lucht vallen. Enter Nausicaä, rondborstig en kortgerokt. Miyazaki bleef (ook) in upskirts trouw aan de manga-reeks. (Iedere graphic novel is wat mij betreft gewoon een storyboard voor een tekenfilm.) De knappe meid temt dieren, mannen, en technocraten dankzij haar ecologische levenshouding. 'Ze leest de wind uitstekend.' Vooral de grote, holistische natuurmetafoor van de film mag er zijn. Het laatste restje groen wordt omringd door een Zee van Verval. De enige manier om in het reine te komen met ons eigen verval is weer terug in de schoot van de natuur te worden opgenomen, af te dalen in de spiegelwereld onder de zee. Nausicaa wordt Maria-mirakel. Zij weet wat wel en niet kan. 'Het waren de prachtige handen van een harde werker.'

El Mariscal del infierno (The Devil's Possessed)
León Klimovsky ofwel Paul Naschy, een soort occulte Robin Hood, in veel opzichten netjes maar houdt de aandacht toch slecht vast.

The High Note
Sappy stuff, klein rolletje van Ice Cube maar zijn bitchy presence kan deze zoetigheid niet meer redden. Zeker in het eind is te cheesy voor woorden.

American Psycho
Zo'n klassieker die ik nog niet gezien had. Zo een die waarschijnlijk slecht begrepen wordt (of anders dan ik het begrijp iig) door puberjongens van alle leeftijden. De onnoemelijke leegte die deze man gewelddadig botviert op z'n medemensen is anno 2020 iig too close for comfort.

Spasmo
De soundtrack is dik in orde (van Morricone) maar de film is een rommelige bedoening met nogal wat onverklaarbare losse eindjes of wel erg opzichtige plot devices.

La Haine
En nog zo'n klassieker. Volgens mij wel gezien ooit maar kon me weinig herinneren. Prima film, ook wel interessant ná Les Misérables. Wat bijzondere effecten die ik niet verwachtte in een zwartwitfilm, zoals de fascinerende "drone shot" van toen er nog geen drones waren.

The Unmechanical
'Het is een vervloekte auto, we zitten in haar scheuren.' Een liefdevol wrak hangt van touwtjes aan elkaar. Alle onderdelen vervangen, dus is het nog wel dezelfde auto? Haar eigenaar houdt in elk geval nog met heel zijn hart van haar. De Bengaalse regisseur Ghatak was zelf een gek, met zijn eigen obsessies, dus hij kan even liefdevol naar zijn object kijken, zijn hoofdpersonage. Het levert een film op in tal van registers. Vaak waardeloos flauw en saai, met de slapstick humor van Chaplin decennia na dato, of hoge stemmetjes – een vorm van basisschoolhumor. Soms verstilt de film ineens, in een zeer persoonlijke pijn en frustratie. Niets hebben behalve dat object, waarop je heel jezelf projecteert, opdat je vergeet. De taxichauffeur kan zichzelf niet meer uit elkaar uithalen. Hij is het communiceren met anderen volledig verleerd, op mechanische gebaren na. Het lukt zelfs niet wanneer zijn piepjonge assistent Sultan hem bewust probeert na te laten denken over wie hij ooit was. Een van de beste momenten betovert al vroeg in de film, en raakt met eenvoud. Twee gestranden bruidsgasten zoeken schaterend naar vervoer. De sfeer is uitgelaten en chaotisch. Dan zetten ze een stap in het onbekende, er klinkt een bel. Binnen een tel slaat de sfeer surrealistisch om. De magie van het kerkhof. Van mens en auto. 'Wat ziet de lucht er mooi uit door dit gat.'

Osaka Elegy
'Zonder uitzondering heeft iedereen tekortkomingen.' Gelukkig maar, want dan durf ik hier toe te geven dat de mythische Japanse regisseur Kenji Mizoguchi nog altijd te moeilijk voor me blijkt. Ook met zijn eerste 'grote film'. De man is hermetischer en dromeriger dan Ozu. Zijn Tokyo Stories gaan niet van seizoen naar seizoen maar verglijden heel fluïde. Tijd is altijd dezelfde tijd voor de tragische vrouw. Het begint al bij het begin. In Japan (of alleen bij Mizoguchi?) weet je als westerling nooit wat voor establishment het nou precies is. Een zakenman krijgt thee. Maar is er meer, zijn deze dames geisha's? Misschien hoeven zij niet eens tot banale handelingen over te gaan om zelf ten gronde te gaan. Daar gewoonweg zijn is genoeg om de toorn van de familie te wekken. Zoveel wordt in elk geval wel duidelijk. Het leven voor de arme is klote, maar voor de vrouw kloteriger. 'Ik ben helemaal alleen van jou afhankelijk.' Het middendeel overstijgt alle onduidelijkheid in een prachtig poppentheater. De kijkers en de poppen zitten in hetzelfde schuitje. Terug in het echte leven zweemt nog een tijdje een oude gender-les. Mannen die willen doen, maar kunnen hun gevoelens niet uiten, en er helemaal niet over communiceren. Dan gaan de neon lichtjes uit. 'Als hij nou gewoon had geluisterd, dan had ik het nooit gedaan.'

마더
Oudje alweer van de Koreaanse Oscar-dude. Ik voelde neorealisme vibes in dit tranendal vol onsympathieke lui. Dat beloofde twee uur afzien maar Joon-ho strooit kwistig met kleine absurditeiten om alles op losse schroeven te zetten en je echt niet meer weet wat je moet verwachten. Dat auto-ongeluk na de arrestatie, al die mensen bij de reconstructie van de moord en dan even zwaaien. Geweldig. Geduldig wordt het twist-spel laat ingezet, misschien met een twist teveel, maar dat is wel een mooie voorzet naar een heerlijke eindscène. Goed, maar geen Memories of Murder hè.

Mother (2009) dus.

La Fille inconnue
Dardenne broers, nooit lachen. Hier ook weer kommer en kwel maar lekker ingetogen. Allemaal heel subtiel, ook de reden waarom de jonge huisarts de deur op een avond niet opdoet, met fatale gevolgen. Er is veel aan de hand in deze sociaal-realistische amateur detective al blijft dat vaak onder de oppervlakte. Mooi toegewerkt naar De Knuffel. Buitengewoon goed geacteerd weer van Adèle Haenel, inhouden, inhouden en dan een paar prachtige kleine gebaren (het zwaaien met de koffiekan, zo goed).

大江山酒天童子 (The Demon of Mount Oe)
Kostuums en spektakel. Oh, en een grote stier, dito spin en wenkbrauwen game on fleek. Toch zware kost dit soort epische films (nog steeds eens een tweede poging doen met Shaw brosflick The Water Margin), iedereen spreekt enorm dik aangezet en theatraal.

L'assassino ha riservato nove poltrone (The Killer Reserved Nine Seats)
Een gotische mix van whodunnit en giallo. Ziet er vooral heel goed uit en is qua sfeer, mede door de prachtige locatie en Carlo Savini's soundtrack, uitstekend, met zoals het een giallo betaamt een aantal zeer memorabele shots.

The Very Eye of Night
Mooie korte film van Maya Deren, mix van ballet en experimentele cinema.

Aha, er is een filmversie van The Water Margin. Ik wilde altijd de Japanse serie kijken vanwege de Photek-connectie. Maar een film, zeker een Shaw bros, is natuurlijk een fijne shortcut.

Ik werd erg moet van elke keer nieuwe personages die geïntroduceerd werden. Leek wel een feature length titelrol. 😀

L'assassino ha riservato nove poltrone

hahah wat. vooruitlopend op corona tijd dit. :D

The True Glory
'I knew a lot more about men after Arnhem'. De Vietnamoorlog mag dan bekend staan als de eerste tv-oorlog, ook WWII werd uitgebreid gefilmd. Het enige verschil is dat het langer duurde voordat mensen het – in het bioscoopjournaal – zagen. Voor het oorlogsfilmdepartement maakte Carol Reed vlak na de West-Europese campagne deze documentaire. Met de propaganda komt de triomfantelijke muziek, de pompeuze voice-over, en een bijbels gestemde Dwight D. Eisenhower. Het moet een 'bedankje' zijn aan ons allemaal, want wij zijn allemaal verzetsstrijders geweest. Yeah right. Allemaal meteen vergeten. Wat de film krachtig maakt zijn de beelden geschoten door 'combat cameramen'. De 'gewone' koppen van de soldaten, 'kids that knew how a machine gun worked, and nothing else.' Ik kan er uren naar kijken. Koppensneller Carl Reed heeft juist haast. Hij heeft de propagandalessen van Eisenstein geleerd en slaat aan het cutten. Ik kreeg bijna de neiging de boel op halve snelheid af te spelen. 'Godzijdank' kalmeert de film intrinsiek (en haast onvermijdelijk) in de loop van de campagne. Zo'n beetje bij het ANWB-bordje richting Arnhem loopt men vast. En wanneer onze jongens doorstoten, verschijnt de hel op aarde. De kampen. 'It was the worst thing I'd ever saw in my life and I wouldn't have missed it for anything.'

Iron Monkey
'We blijven best lang op.' Mensen aan touwtjes kunnen hebben, welke machtswellustige politicus wil dat nou niet? In deze Hongkong-film lukt het dankzij de mysterieuze Iron Monkey niet (!), maar diens stunts lukken dan weer wel (!) dankzij de touwtjes. Alle duivels, wat een ingewikkelde grap, en wat een ingewikkelde toestanden. Het mooist zijn de 'wire fu'-moves toch wanneer we de meesters zien vliegen. Denk aan Crouching Tiger, Hidden Dragon, al ontbeert de ijzeren aap helaas alle mystiek. Hier gaat men voor razendsnelle videogame actie (en dito sounds, want de soundtrack is voer voor midi junkies). Murw gebeukt wordt dat toch wel wow. Het wachten op zwakheden van de superheld duurt echter lang. Te lang. Voor die tijd krijgt de kijker lesjes in Chinese gewoonten. Cupping, cooking, en wat vuurwerk. Soms lijkt het op een reclame, soms wordt de flauwigheid zo oriëntaals dat het ook een Rick Ross-videoclip zou kunnen wezen. De beste muziek en het beste dansen zit toch in de vechtpartijen en de moves. Een ervan heet heel terecht 'Over the top.' De film besluit met een waar stokjesgevecht. Noem het materie geworden touwtjes, dan is het eigenlijk wel zo logisch. Door die paaltjes moet dit de enige Aziatische film zijn die dankzij fierljeppen overwint. Alstublieft! 'Politiek is net een droom, neem het niet te serieus, dan overleef je het wel.'

青春残酷物語
Vroeg werk van meester Nagisa Ōshima. Cruel Story of Youth is uit 1960 en de kleuren knallen. Een mooi contrast met het grimmige verhaal. Interessant moment natuurlijk, de wederopbouw in volle gang, een nieuwe generatie die het trauma van de oorlog niet echt kent. Daar krijg je nihilisten van. Een kek meisje wordt op een avond gered uit de handen van een verkrachter maar raakt van de regen in de drup. Want deze guy heeft losse handjes en is ook niet bijster slim. Wat zeg ik, in een prachtige omgeving vergrijpt hij zich maar aan haar. Maar ja, het magnetisme van foute mannen, misschien ook wel handig in de buurt van naargeestige crimineeltjes die je wel even in prostitutie willen manoeuvreren. Een film zonder hoop, de oudere zus lijkt nog morele autoriteit uit te stralen maar is ook nostalgisch naar haar verloren jeugd waar ze avonturen beleefde. Jammer dat het einde net iets te onhandig moralistisch is en alles uitspelt want dit is een interessante voorloper van de Aziatisch nihilistische grotestadscinema.

The Civil War
Het werd tijd. 30 jaar oud inmiddels, de 9-delige documentaireserie waarmee Ken Burns naam maakte. Voor een groot deel is dit natuurlijk te danken aan de introductie van zijn karakteristieke stijl met dat prachtige beweging-over-de-foto-effect, de geluidseffecten en gelukkige keuze in vertellers. Historica Barbara Fielding concludeert "The Civil War can still be lost" en dat is natuurlijk ook de reden waarom ik er nu aan was begonnen, de Amerikaanse Burgeroorlog is de centrale gebeurtenis van de Verenigde Staten en het is duidelijk dat ze er nooit echt overheen zijn gekomen. Dus ook voor de geïnteresseerde buitenstaander essentieel om je er echt in te verdiepen. Alles wordt chronologisch verteld wat ook wel nodig is omdat er echt heel veel gebeurd en het even geen tijd is voor avant-gardistische sprongen in de tijd. Een speelduur van meer dan 9 uur lijkt veel maar nog had ik het idee dat er veel meer inzat en de documentaire schijnt niet geheel vrij van controverse te zijn, maar de droge feiten zijn op zich al een winst. Ik dacht bijvoorbeeld dat Lincoln de Gettysburg Address voor de slag uitsprak om de troepen aan te moedigen, maar dan vond vier maanden later plaats bij de herdenking van de slag en hij is ook nog een superkort! Op een gegeven moment zat ik er helemaal in, het is ook een interessante tijd waarin oorlog steeds technologischer wordt, fotografie een rol speelt en zelfs op een bepaalde manier de moderne man wordt uitgevonden. En prachtige figuren, de aristocratische vriendelijkheid en melancholie van Robert E. Lee is legendarisch in het Zuiden maar ik ben totaal fan geworden van Ulysses S. Grant, die van slacker/drinker uitgroeit tot succesvolle generaal (en uiteindelijk president) ook al is hij allergisch voor bloed. Geweldige, permanent trieste kop en persoonlijkheid. De overgave van Lee aan Grant is puur cinema avant la lettre, heel vreemd, bijna magisch.

oehhh ja. Verleidelijk. maar goed, bij de volgende opleving van het binnenlands Amerikaans geweld dan maar *cynische emoji

Earth
'Kameraad voorzitter de tractor staat stil!' Van de grote Sovjet-regisseurs is Dozvjenko degene die de menselijke maat het minst uit het oog verliest. Knap, want ook Earth is een propaganda-film die de komst van landbouwhervormingen (en het einde van de koelakken) bejubelt. Of toch niet? Dovsjenko vindt tijd om het graan naar ons te laten wuiven, en zijn oor bij de aarde te luister te leggen. Ja, zo voelt dat echt. De pastorale van leven en onvermijdelijke dood wordt zo haast verstoord door Lenin-look a likes. Zouden alle mannen zich als Lenin zijn gaan kleden, of was het Lenin die zich naar de gewone man modelleerde? Bij Dovzjenko lijkt het opnieuw een gewiekste diss. De oudere dorpsbewoners rocken gelukkig nog baarden waar je niet mee kan dollen. De moderniteit komt, en als de moderniteit niet werkt, ligt dat absoluut niet aan de moderniteit. Zoveel is wel duidelijk voordat het waanzinnig losgaat. Een paard bokt, en vanaf dat moment volgt de regisseur iedere krankzinnige ingeving. Een plotseling dansen wordt dan een moment van pure magie, een kop in het zand steken meer dan een metafoor. En aan het slot verschijnt, zoals altijd in elke Sovjetfilm, die dekselse tovenaar, de priester. Hij wordt in beeld ontkent, maar blijft doodleuk staan. Knap ambigu voor een propfilm. Afwisselend saai en fantastisch. 'Nou, sterf maar dan.'

Queen Kelly
'Mijn hart, mijn geest, mijn lichaam, ze behoren jou toe.' Regisseur Von Stroheim werd ontslagen tijdens het maken van deze stomme film. De reden? Hij kreeg een conflict met ster Gloria Swanson, en, wellicht gerelateerd, ook zou hij steeds steeds meer 'schunnig' materiaal de film in hebben gesmokkeld. Dat laatste valt nog altijd te verifiëren. Er wordt flink wat afgesmacht, de film voelt heel eerlijk over vrouwenlust. Het begint al met een gekke queen, kinky unclad. Zij leidt de orgie aan het Europese hof. Ze heeft plannen met de prins, maar die heeft plannen met een doodeenvoudig Iers nonnetje. (Jaja, als dat geen pornoplot is...) Ironisch genoeg heet zijn love interest Kelly van achteren, gezien Grace later, en gezien Patricia Kelly aan haar end. Tijdens de eerste ontmoeting met de potloodsnorman valt van schrik haar slipje naar benee. Dat vindt de fetisjist in hem helemaal niet erg. Wolfram de Wildebras spendeert de rest van het film aan de verovering, compleet in vuur en vlam. Dat is tegen het zere been van de koningin, die als SM-meesteres de zweep erbij haalt. De prins krijgt nog net geen pikstraf! Nee, de film blijkt dan eerlijk over vrouwenhaat. Vrouwen geven vooral elkaar de volle laag. Misschien werd Von Stroheim wel ontslagen om al die ongemakkelijke waarheden. 'Alle meisjes en alle nonnen zijn zacht.'

Divine Intervention
'Er komt hier geen bus.' De Hebreeuwse Herman Finkers slaat toe. Tussen bijbelse bomen gaat het absurdisme ervandoor. Een roodwitte puntmuts op, een zak cadeautjes op de rug, voor zolang het duurt. De kerstman is een van de vele oude mannetjes die de wereld in deze film aan zich voorbij ziet gaan, en ingehaald wordt door het onvermijdelijke. Geen wonder dat regisseur Elia Suleiman de film dan maar aan de herinnering van zijn eigen old man opdroeg. Die mag trots zijn. Mafketel Suleiman is een Arabische meester in Westerse zaken geworden. Anders geformuleerd, dit is het meest Europese kado dat uit Nazareth is gekomen sinds... Flauw, zoals de grappen dat ook vaak zijn. Denk niet alleen aan Finkers, maar ook aan 'onze' continentale grapjurken Roy Andersson, Aki Kaurismaki en Godards Weekend (tot twee keer toe). Lichtjes verbonden door zwaar gewonden serveert Suleiman gag na gag. Dat gaat van droogkloterige burenruzies tot checkpoint paranoia. De mooiste scene zoekt het opnieuw in rood. Er stijgt een ballon rouge op met een wel heel verrassende beeltenis. De soldaten weten niet wat te doen, als ze de Palestijnse kerstman zien. Na een uur kreeg ik wel het idee dat de film een zaal nodig heeft. Een medepubliek. Dan schuurt het allemaal nog net wat beter, als je ook rekening met de buurman moet houden. Lachen met tuiten. 'Zing dan eikel!'

Lock Down
Quarantaine-film, wel een aardig idee maar ook net een beetje saai en niet echt mensen waar ik empathie mee kon opbouwen.

Becky
Jong meisje neemt wraak op gang van grote kerels, misschien niet erg geloofwaardig maar net goeie popcorn.

Black Panthers
Agnès Varda docu over de Black Panthers en hun strijd om Huey Newton uit de gevangenis te krijgen. Geen bijzonderheden als je al e.e.a wist over de Panthers.

Unhinged
Beetje vergezochte clou van een verder aardige horror. De synthesizersoundtrack geeft de film in ieder geval een goeie sfeer waardoor je vergevingsgezind voor de flaws wordt.

Da 5 Bloods
Veteranen op zoek naar goud halen oude wonden open. Zweterige roadtrip, al is het voor een groot deel van het pad af. Fysiek en mentaal door de PTSD.

Devil's Express
Blaxploition, Martial arts en zombies, klinkt chaotisch en dat is het ook. Maar ja, de hoofdrolspeler heet Warhawk Tanzania (in de film beduidend minder spectaculair "Luke"). Maar goed, een Chinese geest richt wat aan in de New Yorkse tube, terwijl op straat gangs elkaar vreemd gechoreografeerd bevechten.

Themroc
Hele oude op de kijklijst, het overlijden van Piccoli een goed excuus om hem eindelijk te kijken. Unieke film natuurlijk want iedereen praat in een brabbeltaaltje met veel gegrom als men boos of geil is. In het begin dacht ik nog "zou gewoon plat Frans kunnen zijn." Piccoli met opvallend rood haar begint aan een gewone dag, reist met een collega naar werk waar zijn onschuldige voyeurisme hem in de penarie brengt. Langzaam begint het te dagen dat hij het er allemaal mee heeft gehad en hij verbouwd zijn appartement tot een grot. Dat vinden de mademoiselles wel spannend zo'n primitief, antiburgelijk bestaan (ergens wordt dat ook nog eens op de hak genomen.) De autoriteiten zijn er minder over te spreken, zeker als hij navolging krijgt. Dat laatste, met overspannen en perverse politie, is natuurlijk heel actueel (dit in tegenstelling tot de bevrijding door seksualiteit). Fijne anarchistische film, net iets te lang en, eerlijk is eerlijk, het deed me af en toe aan een stripverhaal denken (Caza om precies te zijn.)

そうして私たちはプールに金魚を、(And so we put goldfish in the pool.
Een halfuurtje existentiële crisis. We are zombies, een meidenclubje zoekt een uitweg, intens!

Diamantino
Computers laten zich wel erg makkelijk hacken, het is science fiction, maar de politiek is superactueel, raar nonnenpak hoor, fluffy puppies! … totale gekte, maar de kernboodschap geldt ook voor deze film: wat is waarheid, wat is realiteit en is logica wel echt en what is love?

hihihi. CRo don't hurt me. No more!

ลุงบุญมีระลึกชาติ
Kom er achter dat ik gewoon drie films van Weerasethakul op mijn kijklijst had staan. Uncle Boonmee is waarschijnlijk de bekendste want Palme d'Or-winnaar (compleet gemist). Hoe dan ook prachtige film. Verre Oosten (hoort Thailand toch ook bij?) dus daar verzink ik graag in. Krekels, hitte, tl-licht. En geesten die gewoon op bezoek komen en na een korte schrik gewoon geaccepteerd worden. Zoonlief, de -laten we eerlijk zijn- apeneuker komt ook langs. Niks aan het handje. Nou hoeft niet elke film zo te zijn maar wat een heerlijk plotloze ervaring, er zijn achteloze opmerkingen die hinten naar verschrikkingen ("Het is karma, omdat ik al die communisten hebt vermoord."), dingen gebeuren, sommige doodnormaal, andere magisch (de sterrengrot). Een soort alledaagse realiteitsneukerij. Prachtig non-einde ook.

La Belle Époque
Heel erg Frans. Begint al met Daniel Auteuil in de hoofdrol die een De Niro-achtige grijsaard is geworden. Doet hem goed. Hier knorrig omdat de wereld stom is geworden met al die technologie en andersoortig geleuter. Zijn vrouw doet heel haar best om bij te blijven en is hem heel erg zat. Maar wat een mazzel, via-via krijgt Victor de kans om een periode uit de geschiedenis te herleven dus kiest hij een dag in 1974. Je kunt de basis van het verhaal en de moraal wel van te voren uittekenen. Retromania, altijd gevaarlijk. En die jonge actrice die zijn vrouw speelt is wel erg leuk. Toch een paar leuke draaien waarbij fictie en realiteit beginnen te schuren, al wordt het nooit Kaufmanachtig vreemd of pijnlijk.

wordt tijd weer eens iets van Weerasethakul te zien (er staat er een op TBA op Wikipedia zie ik). Bijzondere vent en nog geen 50.

Vampyr
'Vergebens wehrte er sich gegen die lebende Angst...' Dreyer en Vampyr ik zie het naamverband wel. Of ben ik door deze bewust fluïde film overal de verglijdende overloper in gaan zien? Rudolph Mate en Carl Th. Dreyer leven zich in elk geval lekker uit. Waarschijnlijk is dit de meest geestelijke film ooit over de beroemde bloedzuiger. On screen geweld ontbreekt vrijwel volledig. Spannend is het zeker, op de manier van Twin Peaks of Blair Witch Project. Een man met de zeis luidt de bel en we gaan los. Net zoals een vampier een tussenwezen is tussen leven en dood, en de (doorzichtige) beelden overal 'tussen' hangen, is ook de geluidstrack mysterieus. De film kan spreken, maar doet dat zelden ('Ruhe!'). De personages bewegen in ouderwets fast forward tempo, maar op een modern traag filmritme door het Wajang-schaduwspel. Allan Gray belandt in een spookhuis, waar hij niet weet wat hij mee-maakt, sterker nog, hij weet al snel niet meer wat hij zelf is! (Vampier? Of de personificatie van angst?). De wezens willen dat hij meedoet in en aan hun 'Schattendasein'. De medisch-wetenschappelijke termen blijven bladzijdeslang doceren. Gelukkig wordt er ook nog gestorven. Dreyers specialiteit, van binnen en van buiten. Onze held treedt zomaar uit zichzelf voor een machtige sequentie. Wat een beelden. Een point of view van de dood. 'Was ist den das!?'

Three Ages
'The only thing that has not changed since the world began is Love.' Hoe herkent men talent? Ambitie! De eerste keer dat Buster Keaton zichzelf als filmmaker – pardon – als Auteur presenteerde, koos hij meteen voor drie tijdperken. Hij speelt uiteraard zelf The Boy die onder Romeinen, holbewoners en moderne neuroten aan The Girl probeert te geraken. Schijnbaar moeten alle massascènes ook D.W. Griffith op de hak nemen, satire vormt dus het perfecte excuus om ook zelf met geld te smijten. Het stenen tijdperk hakt met lekker simpele Flintstones-humor avant la lettre. Buster rockt dan het meest Emo zijn malle Robert Smith-kapsel (en zijn meid een pantervel). Bij Busters uitgestreken hoofd past de Romeinse periode het best. Geformaliseerde humor. Strak, rigide en slim. Daar en dan is hij het meest geslaagd met stomheid geslagen. Anno 'nu' doet hij zijn platte hoofddeksel op en is hij zichzelf (hij wordt zelfs Keaton genoemd). In alledrie de tijden gebeurt steeds opnieuw hetzelfde ('In the meantime'). De humor wordt daarmee mild en voorspelbaar. Buster is zowaar nog zacht voor zichzelf. Een opvallende grote rol komt voor rekening van de dieren. De beste grap behelst een heuse hondenwissel, en het slot geeft middels een schoothondje de moderniteit een laatste trap na. 'Get rid of that big boob and meet me outside.'

Virgin Witch
Wat bedeesde heksenfilm. Dames (Ann en Vicki Michelle, de laatste later zeer bekend als Yvette die Rene in Allo Allo te pas en te onpas besprong) komen via modellenwerk in een sekte. Dreutelt een beetje tot we in de rituelen maar in de tussentijd veel bloot. Sfeervolle seventies smut met een opvallend goede soundtrack, door Jonny Trunk opnieuw uitgebracht, yay!

The Stuff
80s horror/avonturen in de hoek van Ghost Busters. Leuk vermaak met nice special FX ook nog een paar redelijk grote namen, zoals de ons niet zo lang ontvallen Danny Aielo.

維多利亞壹號 (Dream Home)
Hong Kongse slasher die het vergezochte verhaal met een flink blik gore nog een beetje goed maakt.

Braid
Vreemd maar nice. Het draait om drie gekke en ondeugende dames in een groot huis met seks, drugs en geweld, die per toerbeurt de sympathie van de kijker krijgen. Visueel een feest.

El hundimiento de la casa Usher (Revenge in the House of Usher)
Middenmotertje van Jess Franco met uiteraard Howard Vernon en Lina Romay. Heeft niks op The Awful Dr. Orloff, de film van 20 jaar hiervoor die gedeeltelijk gerecycled wordt.

Desire
'One never knows when one will go crazy.' Bestaat er zoiets als het overschatte onderschatte? Thomson beweert over regisseur Borzage dat deze jarenlang genegeerd is, maar de laatste jaren als vergeten grootmeester hernieuwde waardering krijgt. Op basis van deze film vraag ik me af waarom. In een Lubitsch productie (en Lubitsch stijl) spelen Gary Cooper en Marlene Dietrich een comedy of manners. Gedoe met shiny cars en pearls. Iedereen is way 'too snooty'. Het vrolijke dubbelspel rond een juwelenheist ontbeert een Cary Grant om het echt grappig te maken. Van Cooper en Dietrich moet je het op dat vlak niet hebben. De bitse grapjes over crossdressing zal ik door de vingers zien, vooral omdat charming con woman Dietrich girl power heeft (dat kan je dan wel aan haar overlaten). Als een meesteres vertelt ze de arme Cooper alles, zonder dat hij het gelooft. Hij kijkt er schaapachtig bij en countert met wat stoner humor. ('I grew on her, until she sued me.') Cultuurwetenschappelijk intrigeert de film gaandeweg meer. Europe fungeert hier als het paradijs voor Amerikanen (en Marlene is dan de Vrouw der Vrouwen die billenkoek geeft). Maar Europa heeft anno 1936 een probleem. Er waait een vleugje fascisme de film binnen. En laat dat nu net dat Borzage's unique selling point zijn. In betere films. 'What could I do? I am the police.'

I Am Not Your Negro
Veel geprezen documentaire aan de hand van een nooit afgemaakt manuscript van de schrijver William Baldwin. Heel lang in de bioscoop gedraaid, laatst nog op tv, nu maar op Vitamine Cinema toegeslagen. Film maakt zelf een sprong naar het heden met de Fergusson rellen maar had dus zelfs een update kunnen krijgen. Ik hink op twee gedachten hier. Technisch is de film geweldig, een fabuleuze montage van de Stone School van archiefbeelden die verwondert en choqueert. Het "hoogtepunt" zit ergens vroeg met het zwarte meisje dat helemaal alleen en onverstoorbaar door een menigte witte haTorZ naar school loopt. En Baldwin merkt terecht op "Iemand van ons had bij haar moeten zijn." Dit soort films zijn eigenlijk meer een introductie die je moeten aanzetten tot lezen over allerlei onderwerpen en mensen. Baldwin zelf is een intrigerende figuur, ook al merken sommigen terecht op dat zijn homoseksualiteit wel erg naar de achtergrond is geduwd. Het manuscript ging uiteindelijk over drie mannen die vermoord werden. Evers kende ik niet, Martin Luther King was de meest eloquente het dichtst dat we bij een heilige zijn gekomen in de moderne tijd en Malcom X had die flair voor slogans en choqueren. Baldwin, ik denk omdat hij schrijver was en lange tijd in Parijs had gewoond, is veel meer zoekende, existentialistischer ook, misschien de meest menselijke daardoor? Het tempo van de edits zorgen er voor dat ik juist complete interviews van de man wilde zien, omdat ik vermoed dat zijn argumentatie eenvoudig in slogans is te vangen.

東京オリンピック
Het leek me wel geinig om in de zomer van de uitgestelde Tokio Spelen de film over de editie van 1964 te kijken, die trouwens opvallend laat in het jaar werden gehouden, oktober dus regenachtig. Kon Ichikawa kreeg te taak toebedeeld en maakte er een jaar later een epos van 170 minuten van. Dat is wel heel veel sport voor een iemand die de Olympische Spelen normaal vrijwel compleet negeert. In het begin zit wel heel veel atletiek, gevolgd door zwemmen waarbij mij de aandacht toch tijdelijk verslapte. Maar er is veel moois. Sowieso is het technisch een zeer hoogstaande film vol mooie slo-mo's, vreemde perspectieven en gewoonweg aparte keuzes ook achter de schermen (de deelnemer die er weinig van bakt wordt zeker niet vergeten.) Natuurlijk begint alles met een close-up van een rijzende zon, er is een van de mooiste shots aller tijden van de toorts die langs Fuji wordt geloodst en een trein mag vanzelfsprekend niet ontbreken. Wat nog meer? Geesink natuurlijk! Wat een rare finale, staan daar maar een beetje aan elkaars pak te trekken en opeens ligt de Japanner in de houtgreep. Einde verhaal. Zodra men buiten de sporthal en het stadion komt ben ik ook meteen bij de les. Een wonderschone wielerwedstrijd, op hoog tempo door het platteland (en dan toch een massasprint. Italiaan wint. Duh!) en de altijd filmische marathon. Heerlijk afzien en Ichikawa weet prachtig de hypnotische eenzaamheid van de gedoodverfde winnaar uit Ethiopië te vangen. Oh ja en Duitsland deed verenigd mee! Beethoven als volkslied. Verrassend. Sowieso kreeg ik het idee dat het de laatste blije Spelen waren, voordat commercie en politiek er mee van door gingen.

omdat ik vermoed dat zijn argumentatie eenvoudig in slogans is te vangen.

te eenvoudig dus? *confuus.

New Dragon Gate Inn
'Shrimp soldiers and crab generals, you haven't seen the big fish yet.' Het 'oude' Dragon Inn is een van de mafste en coolse kungfu-films aller tijden. Het 'nieuwe' Dragon Gate Inn doet het ook verrassend goed bij deze niet-genre-fan. De titel zal wel een bewuxsie zijn, want ondanks geboortejaar 1992 blijkt de vibe magisch realistisch retro, voorbij het bewijsbare. Mings periode brengt China een zwakke keizer, paramilitaire troepen en... eunuch power! De gendergelijkheid is daardoor de hele film uitstekend, lekker puntig. Man, vrouw en tussenvorm doen geen moment voor elkaar onder in Street Fighter-moves en verbale disses. Met gratie gaan de draaiende derwisjen elkaar uitzinnig te lijf. 'Good or bad weather is all in your heart.' Na een nog wat saai intro, arriveert Goed en Kwaad in de welbekende herberg voor de 'remake'. Daar heersen Chinese vleesgewoonten, en windt niemand er doekjes om. Erotiek met een bloederige lotus ontmoet de peper en zout-chef van Ribery. De film barst bijna uit elkaar van ADD-sensualiteit. Vechten is ook een soort neuken. 'Vertel me over de geheime tunnel.' Ook knap, de draagkracht van een eindeloos epos wordt hier in anderhalf uur gepropt. Een 'dazi' (Han-chinees) verzorgt de slotakte. Ja, ook qua rassengelijkheid zit het vlijmscherp snor. Knoerthard, geil op bloed, en lekker gek. 'His kungfu is not academic.'

te eenvoudig dus? *confuus.

Inderdaad, *niet* eenvoudig in slogans te vangen. :(

Sjezus, je weet die New Dragon Gate Inn wel te verkopen zeg. :)