Filmforum

ลุงบุญมีระลึกชาติ
Kom er achter dat ik gewoon drie films van Weerasethakul op mijn kijklijst had staan. Uncle Boonmee is waarschijnlijk de bekendste want Palme d'Or-winnaar (compleet gemist). Hoe dan ook prachtige film. Verre Oosten (hoort Thailand toch ook bij?) dus daar verzink ik graag in. Krekels, hitte, tl-licht. En geesten die gewoon op bezoek komen en na een korte schrik gewoon geaccepteerd worden. Zoonlief, de -laten we eerlijk zijn- apeneuker komt ook langs. Niks aan het handje. Nou hoeft niet elke film zo te zijn maar wat een heerlijk plotloze ervaring, er zijn achteloze opmerkingen die hinten naar verschrikkingen ("Het is karma, omdat ik al die communisten hebt vermoord."), dingen gebeuren, sommige doodnormaal, andere magisch (de sterrengrot). Een soort alledaagse realiteitsneukerij. Prachtig non-einde ook.

La Belle Époque
Heel erg Frans. Begint al met Daniel Auteuil in de hoofdrol die een De Niro-achtige grijsaard is geworden. Doet hem goed. Hier knorrig omdat de wereld stom is geworden met al die technologie en andersoortig geleuter. Zijn vrouw doet heel haar best om bij te blijven en is hem heel erg zat. Maar wat een mazzel, via-via krijgt Victor de kans om een periode uit de geschiedenis te herleven dus kiest hij een dag in 1974. Je kunt de basis van het verhaal en de moraal wel van te voren uittekenen. Retromania, altijd gevaarlijk. En die jonge actrice die zijn vrouw speelt is wel erg leuk. Toch een paar leuke draaien waarbij fictie en realiteit beginnen te schuren, al wordt het nooit Kaufmanachtig vreemd of pijnlijk.

wordt tijd weer eens iets van Weerasethakul te zien (er staat er een op TBA op Wikipedia zie ik). Bijzondere vent en nog geen 50.

Vampyr
'Vergebens wehrte er sich gegen die lebende Angst...' Dreyer en Vampyr ik zie het naamverband wel. Of ben ik door deze bewust fluïde film overal de verglijdende overloper in gaan zien? Rudolph Mate en Carl Th. Dreyer leven zich in elk geval lekker uit. Waarschijnlijk is dit de meest geestelijke film ooit over de beroemde bloedzuiger. On screen geweld ontbreekt vrijwel volledig. Spannend is het zeker, op de manier van Twin Peaks of Blair Witch Project. Een man met de zeis luidt de bel en we gaan los. Net zoals een vampier een tussenwezen is tussen leven en dood, en de (doorzichtige) beelden overal 'tussen' hangen, is ook de geluidstrack mysterieus. De film kan spreken, maar doet dat zelden ('Ruhe!'). De personages bewegen in ouderwets fast forward tempo, maar op een modern traag filmritme door het Wajang-schaduwspel. Allan Gray belandt in een spookhuis, waar hij niet weet wat hij mee-maakt, sterker nog, hij weet al snel niet meer wat hij zelf is! (Vampier? Of de personificatie van angst?). De wezens willen dat hij meedoet in en aan hun 'Schattendasein'. De medisch-wetenschappelijke termen blijven bladzijdeslang doceren. Gelukkig wordt er ook nog gestorven. Dreyers specialiteit, van binnen en van buiten. Onze held treedt zomaar uit zichzelf voor een machtige sequentie. Wat een beelden. Een point of view van de dood. 'Was ist den das!?'

Three Ages
'The only thing that has not changed since the world began is Love.' Hoe herkent men talent? Ambitie! De eerste keer dat Buster Keaton zichzelf als filmmaker – pardon – als Auteur presenteerde, koos hij meteen voor drie tijdperken. Hij speelt uiteraard zelf The Boy die onder Romeinen, holbewoners en moderne neuroten aan The Girl probeert te geraken. Schijnbaar moeten alle massascènes ook D.W. Griffith op de hak nemen, satire vormt dus het perfecte excuus om ook zelf met geld te smijten. Het stenen tijdperk hakt met lekker simpele Flintstones-humor avant la lettre. Buster rockt dan het meest Emo zijn malle Robert Smith-kapsel (en zijn meid een pantervel). Bij Busters uitgestreken hoofd past de Romeinse periode het best. Geformaliseerde humor. Strak, rigide en slim. Daar en dan is hij het meest geslaagd met stomheid geslagen. Anno 'nu' doet hij zijn platte hoofddeksel op en is hij zichzelf (hij wordt zelfs Keaton genoemd). In alledrie de tijden gebeurt steeds opnieuw hetzelfde ('In the meantime'). De humor wordt daarmee mild en voorspelbaar. Buster is zowaar nog zacht voor zichzelf. Een opvallende grote rol komt voor rekening van de dieren. De beste grap behelst een heuse hondenwissel, en het slot geeft middels een schoothondje de moderniteit een laatste trap na. 'Get rid of that big boob and meet me outside.'

Virgin Witch
Wat bedeesde heksenfilm. Dames (Ann en Vicki Michelle, de laatste later zeer bekend als Yvette die Rene in Allo Allo te pas en te onpas besprong) komen via modellenwerk in een sekte. Dreutelt een beetje tot we in de rituelen maar in de tussentijd veel bloot. Sfeervolle seventies smut met een opvallend goede soundtrack, door Jonny Trunk opnieuw uitgebracht, yay!

The Stuff
80s horror/avonturen in de hoek van Ghost Busters. Leuk vermaak met nice special FX ook nog een paar redelijk grote namen, zoals de ons niet zo lang ontvallen Danny Aielo.

維多利亞壹號 (Dream Home)
Hong Kongse slasher die het vergezochte verhaal met een flink blik gore nog een beetje goed maakt.

Braid
Vreemd maar nice. Het draait om drie gekke en ondeugende dames in een groot huis met seks, drugs en geweld, die per toerbeurt de sympathie van de kijker krijgen. Visueel een feest.

El hundimiento de la casa Usher (Revenge in the House of Usher)
Middenmotertje van Jess Franco met uiteraard Howard Vernon en Lina Romay. Heeft niks op The Awful Dr. Orloff, de film van 20 jaar hiervoor die gedeeltelijk gerecycled wordt.

Desire
'One never knows when one will go crazy.' Bestaat er zoiets als het overschatte onderschatte? Thomson beweert over regisseur Borzage dat deze jarenlang genegeerd is, maar de laatste jaren als vergeten grootmeester hernieuwde waardering krijgt. Op basis van deze film vraag ik me af waarom. In een Lubitsch productie (en Lubitsch stijl) spelen Gary Cooper en Marlene Dietrich een comedy of manners. Gedoe met shiny cars en pearls. Iedereen is way 'too snooty'. Het vrolijke dubbelspel rond een juwelenheist ontbeert een Cary Grant om het echt grappig te maken. Van Cooper en Dietrich moet je het op dat vlak niet hebben. De bitse grapjes over crossdressing zal ik door de vingers zien, vooral omdat charming con woman Dietrich girl power heeft (dat kan je dan wel aan haar overlaten). Als een meesteres vertelt ze de arme Cooper alles, zonder dat hij het gelooft. Hij kijkt er schaapachtig bij en countert met wat stoner humor. ('I grew on her, until she sued me.') Cultuurwetenschappelijk intrigeert de film gaandeweg meer. Europe fungeert hier als het paradijs voor Amerikanen (en Marlene is dan de Vrouw der Vrouwen die billenkoek geeft). Maar Europa heeft anno 1936 een probleem. Er waait een vleugje fascisme de film binnen. En laat dat nu net dat Borzage's unique selling point zijn. In betere films. 'What could I do? I am the police.'

I Am Not Your Negro
Veel geprezen documentaire aan de hand van een nooit afgemaakt manuscript van de schrijver William Baldwin. Heel lang in de bioscoop gedraaid, laatst nog op tv, nu maar op Vitamine Cinema toegeslagen. Film maakt zelf een sprong naar het heden met de Fergusson rellen maar had dus zelfs een update kunnen krijgen. Ik hink op twee gedachten hier. Technisch is de film geweldig, een fabuleuze montage van de Stone School van archiefbeelden die verwondert en choqueert. Het "hoogtepunt" zit ergens vroeg met het zwarte meisje dat helemaal alleen en onverstoorbaar door een menigte witte haTorZ naar school loopt. En Baldwin merkt terecht op "Iemand van ons had bij haar moeten zijn." Dit soort films zijn eigenlijk meer een introductie die je moeten aanzetten tot lezen over allerlei onderwerpen en mensen. Baldwin zelf is een intrigerende figuur, ook al merken sommigen terecht op dat zijn homoseksualiteit wel erg naar de achtergrond is geduwd. Het manuscript ging uiteindelijk over drie mannen die vermoord werden. Evers kende ik niet, Martin Luther King was de meest eloquente het dichtst dat we bij een heilige zijn gekomen in de moderne tijd en Malcom X had die flair voor slogans en choqueren. Baldwin, ik denk omdat hij schrijver was en lange tijd in Parijs had gewoond, is veel meer zoekende, existentialistischer ook, misschien de meest menselijke daardoor? Het tempo van de edits zorgen er voor dat ik juist complete interviews van de man wilde zien, omdat ik vermoed dat zijn argumentatie eenvoudig in slogans is te vangen.

東京オリンピック
Het leek me wel geinig om in de zomer van de uitgestelde Tokio Spelen de film over de editie van 1964 te kijken, die trouwens opvallend laat in het jaar werden gehouden, oktober dus regenachtig. Kon Ichikawa kreeg te taak toebedeeld en maakte er een jaar later een epos van 170 minuten van. Dat is wel heel veel sport voor een iemand die de Olympische Spelen normaal vrijwel compleet negeert. In het begin zit wel heel veel atletiek, gevolgd door zwemmen waarbij mij de aandacht toch tijdelijk verslapte. Maar er is veel moois. Sowieso is het technisch een zeer hoogstaande film vol mooie slo-mo's, vreemde perspectieven en gewoonweg aparte keuzes ook achter de schermen (de deelnemer die er weinig van bakt wordt zeker niet vergeten.) Natuurlijk begint alles met een close-up van een rijzende zon, er is een van de mooiste shots aller tijden van de toorts die langs Fuji wordt geloodst en een trein mag vanzelfsprekend niet ontbreken. Wat nog meer? Geesink natuurlijk! Wat een rare finale, staan daar maar een beetje aan elkaars pak te trekken en opeens ligt de Japanner in de houtgreep. Einde verhaal. Zodra men buiten de sporthal en het stadion komt ben ik ook meteen bij de les. Een wonderschone wielerwedstrijd, op hoog tempo door het platteland (en dan toch een massasprint. Italiaan wint. Duh!) en de altijd filmische marathon. Heerlijk afzien en Ichikawa weet prachtig de hypnotische eenzaamheid van de gedoodverfde winnaar uit Ethiopië te vangen. Oh ja en Duitsland deed verenigd mee! Beethoven als volkslied. Verrassend. Sowieso kreeg ik het idee dat het de laatste blije Spelen waren, voordat commercie en politiek er mee van door gingen.

omdat ik vermoed dat zijn argumentatie eenvoudig in slogans is te vangen.

te eenvoudig dus? *confuus.

New Dragon Gate Inn
'Shrimp soldiers and crab generals, you haven't seen the big fish yet.' Het 'oude' Dragon Inn is een van de mafste en coolse kungfu-films aller tijden. Het 'nieuwe' Dragon Gate Inn doet het ook verrassend goed bij deze niet-genre-fan. De titel zal wel een bewuxsie zijn, want ondanks geboortejaar 1992 blijkt de vibe magisch realistisch retro, voorbij het bewijsbare. Mings periode brengt China een zwakke keizer, paramilitaire troepen en... eunuch power! De gendergelijkheid is daardoor de hele film uitstekend, lekker puntig. Man, vrouw en tussenvorm doen geen moment voor elkaar onder in Street Fighter-moves en verbale disses. Met gratie gaan de draaiende derwisjen elkaar uitzinnig te lijf. 'Good or bad weather is all in your heart.' Na een nog wat saai intro, arriveert Goed en Kwaad in de welbekende herberg voor de 'remake'. Daar heersen Chinese vleesgewoonten, en windt niemand er doekjes om. Erotiek met een bloederige lotus ontmoet de peper en zout-chef van Ribery. De film barst bijna uit elkaar van ADD-sensualiteit. Vechten is ook een soort neuken. 'Vertel me over de geheime tunnel.' Ook knap, de draagkracht van een eindeloos epos wordt hier in anderhalf uur gepropt. Een 'dazi' (Han-chinees) verzorgt de slotakte. Ja, ook qua rassengelijkheid zit het vlijmscherp snor. Knoerthard, geil op bloed, en lekker gek. 'His kungfu is not academic.'

te eenvoudig dus? *confuus.

Inderdaad, *niet* eenvoudig in slogans te vangen. :(

Sjezus, je weet die New Dragon Gate Inn wel te verkopen zeg. :)

Baldwin, ik denk omdat hij schrijver was en lange tijd in Parijs had gewoond, is veel meer zoekende, existentialistischer ook, misschien de meest menselijke daardoor? Het tempo van de edits zorgen er voor dat ik juist complete interviews van de man wilde zien, omdat ik vermoed dat zijn argumentatie niet eenvoudig in slogans is te vangen.

Zag 'm laatst op tv. Dit otm, ik wil de lange interviews op youtube gaan kijken.

Weet niet of het aan mijn tv/opname lag, maar er was iets goed mis met het geluid. De muziek stond echt veel te luid, waardoor de voice-over soms nauwelijks te verstaan was. Was heel gaar.

Wake In Fright
New to the Yabba, de vraag klinkt de eerste keer al vervelend. Verder bier voor alles, de brave leraar geraakt al snel in een spiraal van toxic masculinity. Intens!

Strozsek - A Ballad
Herzogs bittere blik op de American Dream. Een bont trio probeert het, gaat even goed maar niet voor lang natuurlijk. Ik had net een favoriet einde gekozen voor een Facebookchallenge maar deze is quite something.

Popcorn
Horrorfilm over horrorfilms, geen meesterwerk maar nice.

Ma femme est une actrice
Yvan Attal regisseert zijn vrouw Charlotte Gainsbourg in een film over een stel wat ze zelf spelen. De jaloezie van Attal omdat Gainsbourg natuurlijk ook seksscenes speelt is wat triestig en zeker niet genoeg om deze film te dragen.

Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga
Will Ferrell is een IJslander die het met een vriendin gaat proberen te maken op het Eurovisie Songfestival. Pa's goedkeuring heeft het niet en dat "just friends" is ook wankel en het zijn bovendien wel erg platgetreden paden.

Will Ferrell is een IJslander die het met een vriendin gaat proberen te maken op het Eurovisie Songfestival.

Wat? :)

Weet niet of het aan mijn tv/opname lag, maar er was iets goed mis met het geluid.

Irritant is dat. Met die tv's kun je wel rare dingen voor elkaar krijgen als je verkeerde mix uitkiest.

Sjezus, je weet die New Dragon Gate Inn wel te verkopen zeg. :)

op Letterboxd nabeschouwend, was ik wel de enige. Soort Takashi Miike-film eigenlijk.

lol @ Will Ferrell, PimPamPet-plot.

Wake in Fright en Stroszek achter elkaar kunnen poppen <3

op Letterboxd nabeschouwend, was ik wel de enige.

Maggie Cheung - Brigitte Lin - Tony Leung is echt een klassieke Hong Kong line-up. Ik werd meteen nog enthousiaster. :)

Chronik der Anna Magdalena Bach
Eigenlijk een soort concertfilm waartussendoor wat brieven van mevrouw Bach er door worden gejast. Ik vond die teksten het lastig bijhouden of gewoon niet zo interessant. En sorry Thièr, ik mag in het ouderlijk huis een en ander hebben meegekregen maar ik blijf Bach het leukst vinden via de baroque 'n' roll van bijv. Yngwie J. Malmsteen. Orgel en klavecimbel is nog wel aardig maar bij de grotere orkesten word ik een beetje moe van al die tierlantijntjes en oh zo vernuftige arrangementen.

Bisbee ’17
Een docu die een beetje doet denken aan The Act Of Killing met mensen die heel dichtbij de Bisbee Deportation (in een mijndorpje in Arizona wordt een groep stakende immigranten/mijnwerkers at gunpoint de dodelijke woestijn in gejaagd) staan dit na gaan spelen voor het 100-jarig jubileum. Vooral de ontwikkeling van Fernando, een van de acteurs, is mooi om te zien. Thank you for riding the deportation express!, zegt de gids van het dagjesmensenboemeltje nog.

The Act of Seeing With One's Own Eyes
Ik kende eigenlijk alleen wat van de abstracte composities die Peter Strickland in The Duke of Burgundy nog zo mooi namaakte. Dit bestaat, net als Der Weg nach Eden, uit beelden van autopsies. Dus de scalp wordt weer over het gezicht getrokken om het mes in de lichamen te zetten. Brakhage laat de diepzinnige overpeinzingen achterwege, je éigen ogen weet je wel. Heftig maar ik kan er goed tegen, wat ik ervan moet vinden weet ik nog niet.

Thank you for riding the deportation express!

o_O

toch een roeping gemist Martijn, de patholoog :D

Blind Husbands
'I lied because I was afraid you would'nt believe the truth.' Oudste film die ik gezien heb? Goed mogelijk, zeker op deze volle lengte. Meer dan een eeuw geleden stond Erich Stroheim aan het begin van zijn carrière. Hij overtuigde de studio om hem zijn eigen boek, met hemzelf in de hoofdrol, te laten regisseren. Helemaal het (alfa)mannetje dus, ook in de film, want Stroheim rockt een Rammstein-kapsel waar hij bijzonder veel zorg aan besteedt. Hij speelt The Other Man met 'a keen appreciation of three things: Wine, WOMEN, song.' Vooral dat tweede valt te verifiëren, wanneer hij anderhalf uur lang vrouwen bepoteld. Suggestief glibberend met zijn eindeloze sigaret en monocle, alsof de twee samen een gemakkelijk symbool moeten vormen. Op de achtergrond rijzen bergen (van problemen), want begin twintigste eeuw was men helemaal verkikkerd op de klimsport. Het verhaaltje lijkt op Den Doolaards Grote Verwildering met eenzelfde bergrede als boodschap. (Man, toon je nou eens nederig en neuk je eigen vrouw gewoon wat vaker.) Ik verwachtte half om half dat er nog gehakt werd met pikhouwelen. Ondanks de fraaie Dolomieten-decors, en Stroheims old skool fanatisme, smolt mijn concentratie na een uur weg. Pas boven wordt het nog even spannend. Het puntje is het topje van de ijsberg. Toch? 'That's just the reason.'

Jeetje, klinkt weer als een tip. :)

In Fabric
Ik had gisteren zo'n dag gevuld met kleine irritaties. Dus natuurlijk had de film die ik wilde zien van die lompe Russische nasynchronisatie. Nou ja dan maar legit naar Vitamine Cinema waar ik deze achter de hand had liggen. Als puur esthetisch project geweldig, precies goed voor de ingetogen Strickland sensualiteit. Het allerbest is het gebruik van de muziek helemaal als het op de Lucier-toer gaat. Wasmachinereperateurs zijn ook enorm in mijn achting gestegen. Maar ondanks alle coole shit (die WTF?-winkel :) en fijnzinnige object-van-verlangen-analyses doet het me ook weinig. Ik heb het denk ik wel gehad met de jaren '70. Zo gaaf was het nou ook weer niet.

Zo gaaf was het nou ook weer niet.

lol.

Le Rayon Vert
"Hey, die actrice ken ik. Die film heb ik zelfs gezien." Aldus mijn dochter die binnenliep. Het voordeel van een Vlaamse lerares. Zelf keek ik een beetje op tegen deze film maar het is Rohmer dus hij weet de redelijk duistere maar alledaagse materie op kenmerkende wijze te brengen. Alweer een perfecte zomervakantiefilm dit. Delphine (een van mijn favoriete namen) is een fraai twijfelend personage, licht neurotisch, totaal niet geïdealiseerd, al identificeerde ik me minder met haar dan ik van te voren had gevreesd. Toch wel knap dat Rohmer zoiets als een vrouwenfilm weet te maken. Alhoewel dat melig domme gesprek aan het terras was ik ook knettergek van geworden. Afijn, de moraal lijkt: laat je kaarten zien anders win je nooit (wordt zelfs ergens uitgespeld). Mooie film, lekker to the point maar technisch wat slordig en misschien zelfs aan de saaie kant, dus UEFA-cupvoetbal in de Rohmer Competitie.

银河铁道之夜
Pro-level anime. Night on the Galactic Railroad uit 1985 schijnt een adaptatie te zijn van een boek waarin de hoofdpersonen geen Italiaanse katten zijn. Begint langzaam maar arty. De film heeft een hele aparte opbouw, want zodra Giovanni de galactische trein neemt kan er van alles gebeuren. Gewoon keiharde EO-symboliek, de Titanic, legendes, psychische trauma's en wellicht een homo-erotische ondertoon komen haast achteloos langs en eindigen in een heerlijk WTF-einde. Geen idee wat ik er van moet vinden. Hoogst origineel dat is zeker. Laat ik de proto-Porter Ricks soundtrack dan maar prijzen. Echt waanzinnig vooruitstrevend.

Zo gaaf was het nou ook weer niet.

Strickland going 80s, best interessant idee. À propos 80s …

東京フィスト (Tokyo Fist)
Whoah! Supergeweldadig maar verre van een domme actiefilm, toch iets waar ze Japan erg goed in zijn. Intensiteit spat van het scherm af. Die Perzische sample in de soundtrack is dan weer zo iets wat mij dan opvalt.

Mo nu (Devil Woman)
Medusa-achtige vrouw wreekt haar ouders, maar deze Filipijnse film ontwikkelt is eerst wat traag om dan uit te monden in eindeloze martial arts scenes. Beetje een zooitje dus. Soundtrack is volgens mij "geleend" van Peter Thomas (stond wel een Chinees-ogende naam in de titelrol).

Salem’s Lot
Eigenlijk een miniserie geloof ik dus vrij epic in lengte. Helaas had het allemaal wel wat vlotter gekund in deze Stephen Kingverfilming. Wel een paar mooie scenes, maar iets zegt me dat het boek beter is.

Paper Flowers
'Life brings us such sweet pleasure of pain.' Indiase epossen, ik durf het toegeven, ik kijk er altijd tegenop. Misschien dat deze film er eindelijk een eind aan heeft gemaakt, gelukkig. In scene 1 wandelt het hoofdpersonage meteen een filmstudio binnen. Meta! Het werkt heel modern in Bombay anno 1959. De verlepte regisseur kijkt terug op zijn carrière en hoe het allemaal mis heeft kunnen gaan. Het eerste lied (van velen) is als de vijver van Nijhoff, de rimpeling van herinnering. Waar deze kijker wel doorheen moet kijken, zijn de lukrake, matige pogingen tot komedie. Het hoofdpersonage (auteur Guru Dutt zelf) heeft flink te stellen met zijn Britsige schoonfamilie die filmmakerij maar hoererij vinden. Zij bieden de gelegenheid tot disses die niet onderdoen voor een Rourke in Breakfast at Tiffany's (inclusief suggesties van verwijfheid). Wegwezen. Gevalletje jammer voor onze 'Fellini', goed voor de film. Want met de regen en de drop wordt het alleen maar beter. Ooit vond hij zijn Pygmalion. In, met en door haar ontdekt de regisseur de schijnheiligheid van de sterren. De zelfopofferende vrouw blijft dicht bij het aardse, zij moet weinig van de Droomfabriek hebben. Ze zingen samen en alleen de beste liedjes, en aan het eind snap ik het. Zij is zijn Rosebud. Hij is Kane. Dutts einde nabij. Een antifilm-film, heerlijk. 'Zelfs op doornen hoef ik niet te hopen.'

Salem's Lot vond ik tijdens Veronica's Filmmaand (85?) zo creepy. Nadat die doodgraver zo dom was om toch even te gaan spieken in de doodskist heb ik deel 2 nooit gekeken. :) Ik blijf de scène met dat zwevende vampiergozertje voor het raam bizar eng vinden.

Ja, dat is erg goed, dat raam.

https://dams.cdn.unippm.com/ThemedplaylistImages/370x370/c098eeba8fad4e44841657d056f31908.jpg

RIP Ennio.

'Breaking news' op Pitchfork wel een wat ongelukkige term in casu.

Il Grande Silenzio is my Ennio joint.

De man heeft nogal een body of work nagelaten, te veel om te kiezen. R.I.P.

Les Cauchemars naissent la nuit
Een buitengewoon dromerige Jess Franco en met de muziek van Morricone's partner in crime Bruno Nicolai. Een van Franco's betere, met al een klein rolletje voor zijn te vroeg gestorven muze Soledad Miranda. Toch best cool, die seventies. 🙂

Moest tws nog even denken aan iconische black metalshots …

https://i.postimg.cc/yNVG4phk/life-is-all-shit.jpg

Ja, die man had een flinke productie. The Good, the Bad and the Ugly is natuurlijk een standaard. Maar zo onvoorspelbaar, 'Deus Irae', 'The Ballad of Sacco and Vanzetti', lekker synthy op The Thing en zelfs muziek voor die paranoia-banger I...comme Icare.

Do The Right Thing
Als Public Enemy-fan was ik er destijds als de kippen bij om deze te kijken. Nu tijdig gerestaureerd. Toch wel een unieke film nog steeds. Eigenlijk gebeurt er in het dagdeel niks bijzonders en dacht ik nog, los van de kleuren en grappen & grollen, "was dit nou alles?" en dan schiet de vlam in de pan. Qua plot niet eens zo goed gedaan maar het verbaasde toch hoe lang de film na afloop bij nazeuren. Mijn hypothese is dat Lee vrijwel al zijn personages sympathieke en onsympathieke kanten geeft, veel consequenter dan in de meeste films. En daardoor krijg je als kijker geen (moreel) houvast. Herinner me nog wel een interview destijds met Lee die opmerkte dat veel mensen teleurgesteld tegen hem zeiden: "Waarom moest het nou Mookie zijn die de vuilnisbak door het raam gooit?" Was er halverwege Breaking Bad al achter gekomen dat Giancarlo Esposito in deze film speelde, maar de jonge Samuel Jackson en Martin Lawrence was ik echt vergeten.

Morocco
Marokko, het Vreemdelingenlegioen, dat heeft toch een groot Kuifje-gehalte. Een film met mooie, slungelachtige figuren. Moest toch even googlen hoe lang die Gary Cooper nou was (1.90, sowieso kwam ik er meteen achter dat al die Old Hollywood sterren vrij lang waren). Dietrich in werkelijkheid kleiner maar toch met die gedrongen schouder move. Afijn. het draait eigenlijk allemaal om het optreden van Dietrich dat redelijk gefrontload is. Is terecht legendarisch, terwijl ze voor geen meter kan zingen, maar ja een andere vrouw kussen compenseert alles. Verder vond ik het voor een liefdesverhaal vrij lethargisch. Zowel Cooper als Dietrich zijn op hun manier ironisch afstandelijk dus het is niet alsof de vonken er vanaf springen, bijna proto-Gen X maar dan moet een overdaad aan charisma. Daardoor voelde het sublieme eindshot voor mij toch als een verrassing.

Von Sternberg! (deed me in de beschrijving ook even aan Pepe Le Moko denken)

The Wind
'Ain't nothing to do now but pop it together.' Dust in the Wind met een Zweed. Alhoewel, Viktor Sjöström groeide op in New York, en pendelde later heen en weer tussen het oude en nieuwe continent. Met de beroemdste actrice uit zijn tijd, maakte hij zijn beste Amerikaanse film. Lilian Gish was de koningin van de mimiek. Wat een sprekende ogen! Ze reist per trein naar de prairie, onderweg al lastig gevallen door mannen, en dat is slechts een voorbode van de Vrouw Alleen. Alles is tegen haar. Man, vrouw, kind en paard. Om over het klimaat nog te zwijgen. Op het station wacht Sjöströms trademark spooky koets, en als een geest door de nacht verdwijnt ze. 'Hop my paw, little missy!' Het riekt naar onversneden American Gothic. Bij Sjostrom wordt zelfs melodrama naturalistisch. Hier geen zoetsappigheid, maar de neuroses en onmacht van het harde plattelandsleven. Logerend bij de schoonfamilie draait Gish door in afgedwongen huiselijkheid en onzekerheid. Meer en meer wordt de film een feministische western. De droogte lijkt dan haast symbool voor het dorre leven van een vrouw zonder kansen. Haar tijd verglijdt als een zandloper. Ze moet alle elementen doden om te leven. En 'Seastrom'? Hij betoont zich een waardig voorganger van Bergman en Von Trier. Wat zeg ik, hun wijze meester. 'I'm not going away with you.'

deed me in de beschrijving ook even aan Pepe Le Moko denken

Je weet dat je hem al hebt gezien hè? ;) Door jouw toedoen 9 jaar geleden of zo op de kijklijst gezet maar als ik het zo teruglees was je ook niet heel enthousiast dus moet puur het optreden van Dietrich zijn geweest wat me over de streep heeft getrokken. :) Was het ook waard.

火垂るの墓 (Grave Of The Fireflies)
OK, ik voel me een cultuurbarbaar gezien de bijna unaniem hoge scores op Letterboxd, maar ik vond het nogal sentimenteel. Gaf me het gevoel van de films van Bahman Ghobadi (Turtles Can Fly), hoe verschillend die ook lijken. Wel razendknap gemaakt.

Lifestyles of the Ramones
The Public Image Is Rotten
Nog wat heiligschennis: Ramones vind ik niks aan en ik vind Album de beste P.I.L.. De Ramones „docu” is eigenlijk een clipcollectie met wat interviewtjes tussendoor waar de juicy details onaangeroerd blijven. Derhalve voor mij niet zo interessant. Met John Lydon never a dull moment dus dat is zeer onderhoudend, zelfs zonder de muziek.

Make The Economy Scream
Een Griek krijgt in de crisis thuis altijd Venezuela als horrorscenario voorgeschoteld. Niet alleen van Griekse politici maar ook international wordt gerept van humanitaire ramp. De Griek gaat op onderzoek en hoewel er zeker grote problemen zijn is dat niet gevolg van socialisme, maar (uiteraard) van neo-liberalisme. Ze hebben olie, dus dan weet je het wel.

Regarding Susan Sontag
Ken haar werk eigenlijk niet maar interessante vrouw en derhalve onderhoudende docu.

The Immortalizer
Cheesy 80s horror, heeft niks op bijvoorbeeld Re-animator.

maar ik vond het nogal sentimenteel

https://ibb.co/dMf5FwK

maar inderdaad Ramones. Nooit begrepen en die gitarist was ook nog eens een borderline fascist.

Daar gaat de grap alweer. :(

https://i.ibb.co/1Q0m1t2/i-liked-the-first-things.gif

Pretty Baby
Als liefhebber van de films van Louis Malle weet je dat er een dag komt dat je deze beruchte film uit 1978 moet zien. Er was blijkbaar een hele korte periode ergens in de jaren '70 waar je als Fransman deze film er doorheen kon bluffen. Nou ja, iedereen verbaast zich er al 40 jaar over dus over naar de gewone cinematische overpeinzingen. Een lethargische film, ik ben ervan overtuigd dat Malle dit expres heeft gedaan omdat je in een soort narcotische waas makkelijker accepteert wat je hier ziet. Redelijk fraai gefilmd, weer met behulp van Nykvist aan wie je opulente interieurs wel kunt overlaten. Sowieso veel sfeer in dit melancholische New Orleans van de ziel. Het verhaal is wat rommelig maar tegen het einde wordt alles gered met een mooi zwijgende realisatie van Caradine als vreemde snuiter Bellocq (gebaseerd op een echte fotograaf) en droomachtig maar naargeestig eindshot (Violet zal altijd object van verlangen zijn.)

Die Shields toch: Her 1987 senior thesis was titled "The Initiation: From Innocence to Experience: The Pre-Adolescent/Adolescent Journey in the Films of Louis Malle, Pretty Baby and Lacombe Lucien."

The Rise of the Synths
Documentaire over de (retro)synthwave scene. Beetje te jong genre misschien, of te regressief, maar de vele muzikanten hebben niet zoveel te melden. Dat Drive de katalisator was had ik nog niet bij stilgestaan.

Iconoclast
Kijk, die Boyd Rice (NON) heeft wel wat te melden, zoals de avonturen met Manson (x2) en LaVey. maar de docu is wel wat te lang. Vroeg me ook af of er veel sociaaldarwinisten te vinden zijn in gemarginaliseerde groepen en/of onder arme mensen. Rice lijkt er iig warmpjes bij te zitten, zo comfortabel dat ie de edgelord moet uithangen voor de nodige spanning. Grappig dat hij wel ontwikkelt, van cynische misantropie naar een meer mystieke insteek. Het gesprek helemaal aan het eind, met predikant Bob Larson (meestal te zien als Vollidiot maar hier opvallend rustig en redelijk), is wel het mooiste: als Rice opmerkt dat hij heeft geleerd dat "goed doet, goed ontmoet", feitelijk de Bergrede dus, zo merkt Larson verheugd op.

ah veel moois gemist.

Je weet dat je hem al hebt gezien hè? ;)

was het vergeten idd! says it all.

de vergelijking met Turtles Can Fly snap ik helemaal. (en er zijn betere Japanime films, makkelijk)

Pretty Baby, ja die hazey jane wazigheid helpt. In mijn herinnering wel een dappere film, maar er was er uiteraard maar 1 werkelijk dapper (en slachtoffer).

Milou en Mai
Even stapelen: Malle en Piccoli en een zonnige Franse film op het platteland. Misschien een film teveel uit dit genre. Fijne film om weg te kijken met veel intrigerende personages maar de dood van de (over)grootmoeder en daaropvolgende samenkomst heb ik inmiddels wel gezien. Desondanks veel kleine absurde grappen zoals de huiskat die op het lijk van oma slaapt en met name de observerende Zazie-kloon die vragen stelt aan haar opa over van allerlei volwassen zaken als bondage vond ik erg geslaagd. Ook Malle's voorliefde voor erotiek wordt hier goed gedoseerd. En toch, uiteindelijk een beetje voorspelbaar ondanks Mei '68 op de achtergrond. Misschien had het laatste deel wat minder symbolisch moeten zijn.

Gheheh @ Zazie kloon

The Lost Squadron
'This is the picture.' Zo'n film die ze helaas na elke oorlog kunnen maken. Ook na de Eerste Wereldoorlog dus. Anno 1932 kan The Lost Squadron 'pre-code' nog onverbloemd, en uit het hart, kritiek geven op de behandeling van de soldaten. Gebruikt, gesneuveld (of niet), terug thuis werden de mannen snel terzijde geschoven. Net als in The Best Years of Our Lives lopen ze met de ziel onder de arm en de kop vol drank rond. Dit psychologisch drama duurt een kwartiertje, want daarna vindt het stel een job als stuntvliegers. In de 'nieuwe' film steelt de dekselse Duitser Von Stroheim de show. Hij speelt de regisseur van de spektakelshowfilm, en ja, hij heeft er plezier an. 'Act like dead!' Ik verdenk 'm ervan expres slechter te acteren om de werkelijk matige regisseur (Archainbaud) en dito editor (geen idee) te fokken. Merk op, dit is een film met luchtstunts over het gevaar van het maken van een film met luchtstunts! Het Apocalypse Now-achtige decor van de 'film in film' vermaakt, met 'crewcut' Von Stroheim dan als Brando en Coppola ineen. Precies halverwege brengt een voorspelbare crash plots naturalisme, om dan nog een keer van genre te switchen. We krijgen een noir toetje, waarmee The Lost Squadron een prent wordt waarvan het einde een goed begin had kunnen zijn. PTSS wispelturigheid. 'It's proof enough for me.'

Jeetje, je maakt er wel weer een aanrader van op deze manier. :) Ik herinner me nog wel van Filmstudies dat de prof vertelde over Von Stroheim en hoeveel plezier hij had in baddies spelen, gemene Duitser die lachend baby's uit het raam gooit, dat werk.

ha, dan toch beter Blind Husbands doen, voor alle freudiaanse sub-tiliteiten.

Forbidden Planet
Er is een leuk 'Paranoia in 50s'-programma op het moment in Rialto @Damsko dus hoogste tijd om deze sciencefictionklassieker uit 1956 eens te kijken. Het begint heerlijk in crispy CinemaScope en opgevoerde Eastmancolor heerlijkheid. Was helemaal vergeten dat dit de eerste film was met een compleet elektronische soundtrack, ook fabuleus. Ging er lekker voor zitten maar kon er niet echt in komen, iets waar ik van te voren al bang voor was. Het probleem is dat dit soort films door de jaren zo ongenadig is gepersifleerd dat je knullige special effects, houterig acteerwerk (Leslie Nielsen!) en seksistische grappen lastig serieus kunt nemen. Bovendien is het ritme ook nog eens supersloom met uitleg, uitleg, uitleg, waardoor ik, zeker op een zwoele maandagavond, in knikkebol-modus dreigde te gaan. Dan toch de beroemde wending en die is nog steeds vrij indrukwekkend, ook het idee is lekker far out, snapte meteen waarom Ballard fan was.

Kocht de soundtrack een jaar of wat terug, fantastisch inderdaad

Heeft de jouwe ook die hiccup aan het begin van side 2?

Les trottoirs de Bangkok (Sidewalks of Bangkok
Beetje a-typische Rollin (vampierloos), vorige keer wist ik ff niet wat ik er van vond, nu toch beter dan ik me herinnerde. Heeft toch wel een hoop elementen die me bevallen aan z’n betere werk, die atmosfeer vooral, beetje vergelijkbaar met La nuit des traquées, ondanks dat dit een soort actiefilm is.

Abrakadabra
Een eerbetoon aan de giallo, met een goochelaar die geestelijk verdicht is. Minutieus gedaan, maar ik kon niet heel veel sympathie opbrengen voor de hoofdrolspeler.

Le Mépris
Weer een mooie Godard, ben toch wel een liefhebber. Mannen zijn wel bijna altijd vervelend, al is Bardot ook niet altijd even aardig in deze.

Sola ante el terror (Alone Against Terror
Lina Romay en het Bofillgebouw, we zijn weer in Francoland. Geen hoogvlieger deze. Leuk behang voor de liefhebber.

Louie Bluie
Docu over Howard “Louie Bluie” Armstrong, door Terry Zwigoff, die samen met Robert Crumb de Cheap Suit Serenaders heeft waar ze dit soort oerblues ook spelen. Leuke muziek (thuis veel gehoord en Persian Rug ook gespeeld met m’n vader en broer). En ze kunnen ook lekker ouwehoeren.

Escargot de Vénus (Venus on the Half-Shell
Kort filmpje (5 minuten) van Walerian Borowczyk over Bona Tibertelli, veel seksueel getinte plaatjes (Tibertelli’s tekeningen) en een uitspraak van haar en een kameleon die te eten krijgt.

Sacco e Vanzetti
Twee naar Amerika gevluchte Amerikanen krijgen na de ellende thuis het in „the land of the free” nog eens voor de kiezen. Ze worden opgepakt voor een roofoverval maar eigenlijk is het omdat ze anarchisten en anders wel socialisten zijn. Na zeven jaar juridisch getouwtrek worden ze alsnog terechtgesteld. Waargebeurd 100 jaar geleden en een cautionary tale die weer relevanter voelt dan ik ooit heb gevoeld tijdens mijn leven.

The Office (US) s01-s09
Zo, dat is ook weer volbracht. Beetje ups & downs, zeker als Steve Carell, maar overall een prima serie, al werd het einde net wat teveel uitgesmeerd en dramatisch. Toch nog dat Amerikaanse waar je voor vreesde in het begin in dat staartje.

Louie Bluie! laatst nog overwogen om te draaien in het Filmhuis Breda (maar alleen import dvd - wel op criterion - en zonder NL ondertiteling, dus nee)

Wend Kouni
'Hij kan niet spreken.' Daar moest verandering in komen, meende Gaston Kaboré, die de tweede film ooit afkomstig uit Burkina Faso maakte. Filosofisch opgeleid in Frankrijk overpeinst hij aan de hand van zijn jonge hoofdpersonage de wortels en tradities van Afrika. Wend Kouni betekent het Godsgeschenk, oftewel Destiny's Child. Op een dag vindt een handelsreiziger het kind in een veld. Zijn land ziet er gezond uit, liefdevol, gewoon zoals het altijd – dus tijdloos – is, en, zo proeft de kijker, had moeten blijven. 'Lang voordat de witte man kwam.' De verdwaalde jongen wordt even sereen in de dorpsgemeenschap opgenomen. Het neigt zo wel wat naar een pastorale, zeker omdat het hoofdpersonage als herdertje uit werken gaat. Gelukkig zijn er weerhaken in hemzelf. Niet alles is pais en vree. Wend Kouni worstelt met zichzelf, zijn onverwerkte en onmogelijk uit te spreken kras op de ziel die hem de mond snoert. Zijn innerlijke evenwichtskunst doet de moeizame dialogen vergeten. Het lukt hem zo-waar een lokfluit te doen klinken. Zijn klanken worden overgenomen door de fraaie soundtrack die helaas nooit op LP verscheen. De eigen melodie vormt het begin van verandering. De pijn doet hem zijn. Zijn verlatingsangst deed hem in zichzelf opsluiten, zijn muziek doet hem zich binnenstebuiten keren. 'Hij overdenkt alles wat hij doorgemaakt heeft.'

Free Solo
Mijn dochter vroeg of ik deze documentaire wilde meekijken. Ik was sceptisch maar zat er al snel helemaal in. Een soort Herzog Jr. over een jonge bergbeklimmer die een obsessie heeft met het touwloos trotseren van El Capitan. Een steile muur in een idyllisch natuurgebied die er in eerste instantie helemaal niet hoog uitziet. Het is een beetje gedramatiseerd met een vriendin maar toch fascinerend hoe hij de rots bestudeert, elke stap lijkt te plannen en uit zijn hoofd leert. Fijn dramatisch hoe van te voren duidelijk wordt gemaakt hoe ergens middenin een keuze moet worden gemaakt tussen twee haast onmogelijke passages. De klim is trouwens erg innovatief gefilmd. Dat filmen is zelf ook nog onderdeel van het verhaal wat me deed mijmeren over hoe romantisch het was dat je dit soort dingen vroeger gewoon alleen deed.