Filmforum

Sjezus, je weet die New Dragon Gate Inn wel te verkopen zeg. :)

op Letterboxd nabeschouwend, was ik wel de enige. Soort Takashi Miike-film eigenlijk.

lol @ Will Ferrell, PimPamPet-plot.

Wake in Fright en Stroszek achter elkaar kunnen poppen <3

op Letterboxd nabeschouwend, was ik wel de enige.

Maggie Cheung - Brigitte Lin - Tony Leung is echt een klassieke Hong Kong line-up. Ik werd meteen nog enthousiaster. :)

Chronik der Anna Magdalena Bach
Eigenlijk een soort concertfilm waartussendoor wat brieven van mevrouw Bach er door worden gejast. Ik vond die teksten het lastig bijhouden of gewoon niet zo interessant. En sorry Thièr, ik mag in het ouderlijk huis een en ander hebben meegekregen maar ik blijf Bach het leukst vinden via de baroque 'n' roll van bijv. Yngwie J. Malmsteen. Orgel en klavecimbel is nog wel aardig maar bij de grotere orkesten word ik een beetje moe van al die tierlantijntjes en oh zo vernuftige arrangementen.

Bisbee ’17
Een docu die een beetje doet denken aan The Act Of Killing met mensen die heel dichtbij de Bisbee Deportation (in een mijndorpje in Arizona wordt een groep stakende immigranten/mijnwerkers at gunpoint de dodelijke woestijn in gejaagd) staan dit na gaan spelen voor het 100-jarig jubileum. Vooral de ontwikkeling van Fernando, een van de acteurs, is mooi om te zien. Thank you for riding the deportation express!, zegt de gids van het dagjesmensenboemeltje nog.

The Act of Seeing With One's Own Eyes
Ik kende eigenlijk alleen wat van de abstracte composities die Peter Strickland in The Duke of Burgundy nog zo mooi namaakte. Dit bestaat, net als Der Weg nach Eden, uit beelden van autopsies. Dus de scalp wordt weer over het gezicht getrokken om het mes in de lichamen te zetten. Brakhage laat de diepzinnige overpeinzingen achterwege, je éigen ogen weet je wel. Heftig maar ik kan er goed tegen, wat ik ervan moet vinden weet ik nog niet.

Thank you for riding the deportation express!

o_O

toch een roeping gemist Martijn, de patholoog :D

Blind Husbands
'I lied because I was afraid you would'nt believe the truth.' Oudste film die ik gezien heb? Goed mogelijk, zeker op deze volle lengte. Meer dan een eeuw geleden stond Erich Stroheim aan het begin van zijn carrière. Hij overtuigde de studio om hem zijn eigen boek, met hemzelf in de hoofdrol, te laten regisseren. Helemaal het (alfa)mannetje dus, ook in de film, want Stroheim rockt een Rammstein-kapsel waar hij bijzonder veel zorg aan besteedt. Hij speelt The Other Man met 'a keen appreciation of three things: Wine, WOMEN, song.' Vooral dat tweede valt te verifiëren, wanneer hij anderhalf uur lang vrouwen bepoteld. Suggestief glibberend met zijn eindeloze sigaret en monocle, alsof de twee samen een gemakkelijk symbool moeten vormen. Op de achtergrond rijzen bergen (van problemen), want begin twintigste eeuw was men helemaal verkikkerd op de klimsport. Het verhaaltje lijkt op Den Doolaards Grote Verwildering met eenzelfde bergrede als boodschap. (Man, toon je nou eens nederig en neuk je eigen vrouw gewoon wat vaker.) Ik verwachtte half om half dat er nog gehakt werd met pikhouwelen. Ondanks de fraaie Dolomieten-decors, en Stroheims old skool fanatisme, smolt mijn concentratie na een uur weg. Pas boven wordt het nog even spannend. Het puntje is het topje van de ijsberg. Toch? 'That's just the reason.'

Jeetje, klinkt weer als een tip. :)

In Fabric
Ik had gisteren zo'n dag gevuld met kleine irritaties. Dus natuurlijk had de film die ik wilde zien van die lompe Russische nasynchronisatie. Nou ja dan maar legit naar Vitamine Cinema waar ik deze achter de hand had liggen. Als puur esthetisch project geweldig, precies goed voor de ingetogen Strickland sensualiteit. Het allerbest is het gebruik van de muziek helemaal als het op de Lucier-toer gaat. Wasmachinereperateurs zijn ook enorm in mijn achting gestegen. Maar ondanks alle coole shit (die WTF?-winkel :) en fijnzinnige object-van-verlangen-analyses doet het me ook weinig. Ik heb het denk ik wel gehad met de jaren '70. Zo gaaf was het nou ook weer niet.

Zo gaaf was het nou ook weer niet.

lol.

Le Rayon Vert
"Hey, die actrice ken ik. Die film heb ik zelfs gezien." Aldus mijn dochter die binnenliep. Het voordeel van een Vlaamse lerares. Zelf keek ik een beetje op tegen deze film maar het is Rohmer dus hij weet de redelijk duistere maar alledaagse materie op kenmerkende wijze te brengen. Alweer een perfecte zomervakantiefilm dit. Delphine (een van mijn favoriete namen) is een fraai twijfelend personage, licht neurotisch, totaal niet geïdealiseerd, al identificeerde ik me minder met haar dan ik van te voren had gevreesd. Toch wel knap dat Rohmer zoiets als een vrouwenfilm weet te maken. Alhoewel dat melig domme gesprek aan het terras was ik ook knettergek van geworden. Afijn, de moraal lijkt: laat je kaarten zien anders win je nooit (wordt zelfs ergens uitgespeld). Mooie film, lekker to the point maar technisch wat slordig en misschien zelfs aan de saaie kant, dus UEFA-cupvoetbal in de Rohmer Competitie.

银河铁道之夜
Pro-level anime. Night on the Galactic Railroad uit 1985 schijnt een adaptatie te zijn van een boek waarin de hoofdpersonen geen Italiaanse katten zijn. Begint langzaam maar arty. De film heeft een hele aparte opbouw, want zodra Giovanni de galactische trein neemt kan er van alles gebeuren. Gewoon keiharde EO-symboliek, de Titanic, legendes, psychische trauma's en wellicht een homo-erotische ondertoon komen haast achteloos langs en eindigen in een heerlijk WTF-einde. Geen idee wat ik er van moet vinden. Hoogst origineel dat is zeker. Laat ik de proto-Porter Ricks soundtrack dan maar prijzen. Echt waanzinnig vooruitstrevend.

Zo gaaf was het nou ook weer niet.

Strickland going 80s, best interessant idee. À propos 80s …

東京フィスト (Tokyo Fist)
Whoah! Supergeweldadig maar verre van een domme actiefilm, toch iets waar ze Japan erg goed in zijn. Intensiteit spat van het scherm af. Die Perzische sample in de soundtrack is dan weer zo iets wat mij dan opvalt.

Mo nu (Devil Woman)
Medusa-achtige vrouw wreekt haar ouders, maar deze Filipijnse film ontwikkelt is eerst wat traag om dan uit te monden in eindeloze martial arts scenes. Beetje een zooitje dus. Soundtrack is volgens mij "geleend" van Peter Thomas (stond wel een Chinees-ogende naam in de titelrol).

Salem’s Lot
Eigenlijk een miniserie geloof ik dus vrij epic in lengte. Helaas had het allemaal wel wat vlotter gekund in deze Stephen Kingverfilming. Wel een paar mooie scenes, maar iets zegt me dat het boek beter is.

Paper Flowers
'Life brings us such sweet pleasure of pain.' Indiase epossen, ik durf het toegeven, ik kijk er altijd tegenop. Misschien dat deze film er eindelijk een eind aan heeft gemaakt, gelukkig. In scene 1 wandelt het hoofdpersonage meteen een filmstudio binnen. Meta! Het werkt heel modern in Bombay anno 1959. De verlepte regisseur kijkt terug op zijn carrière en hoe het allemaal mis heeft kunnen gaan. Het eerste lied (van velen) is als de vijver van Nijhoff, de rimpeling van herinnering. Waar deze kijker wel doorheen moet kijken, zijn de lukrake, matige pogingen tot komedie. Het hoofdpersonage (auteur Guru Dutt zelf) heeft flink te stellen met zijn Britsige schoonfamilie die filmmakerij maar hoererij vinden. Zij bieden de gelegenheid tot disses die niet onderdoen voor een Rourke in Breakfast at Tiffany's (inclusief suggesties van verwijfheid). Wegwezen. Gevalletje jammer voor onze 'Fellini', goed voor de film. Want met de regen en de drop wordt het alleen maar beter. Ooit vond hij zijn Pygmalion. In, met en door haar ontdekt de regisseur de schijnheiligheid van de sterren. De zelfopofferende vrouw blijft dicht bij het aardse, zij moet weinig van de Droomfabriek hebben. Ze zingen samen en alleen de beste liedjes, en aan het eind snap ik het. Zij is zijn Rosebud. Hij is Kane. Dutts einde nabij. Een antifilm-film, heerlijk. 'Zelfs op doornen hoef ik niet te hopen.'

Salem's Lot vond ik tijdens Veronica's Filmmaand (85?) zo creepy. Nadat die doodgraver zo dom was om toch even te gaan spieken in de doodskist heb ik deel 2 nooit gekeken. :) Ik blijf de scène met dat zwevende vampiergozertje voor het raam bizar eng vinden.

Ja, dat is erg goed, dat raam.

https://dams.cdn.unippm.com/ThemedplaylistImages/370x370/c098eeba8fad4e44841657d056f31908.jpg

RIP Ennio.

'Breaking news' op Pitchfork wel een wat ongelukkige term in casu.

Il Grande Silenzio is my Ennio joint.

De man heeft nogal een body of work nagelaten, te veel om te kiezen. R.I.P.

Les Cauchemars naissent la nuit
Een buitengewoon dromerige Jess Franco en met de muziek van Morricone's partner in crime Bruno Nicolai. Een van Franco's betere, met al een klein rolletje voor zijn te vroeg gestorven muze Soledad Miranda. Toch best cool, die seventies. 🙂

Moest tws nog even denken aan iconische black metalshots …

https://i.postimg.cc/yNVG4phk/life-is-all-shit.jpg

Ja, die man had een flinke productie. The Good, the Bad and the Ugly is natuurlijk een standaard. Maar zo onvoorspelbaar, 'Deus Irae', 'The Ballad of Sacco and Vanzetti', lekker synthy op The Thing en zelfs muziek voor die paranoia-banger I...comme Icare.

Do The Right Thing
Als Public Enemy-fan was ik er destijds als de kippen bij om deze te kijken. Nu tijdig gerestaureerd. Toch wel een unieke film nog steeds. Eigenlijk gebeurt er in het dagdeel niks bijzonders en dacht ik nog, los van de kleuren en grappen & grollen, "was dit nou alles?" en dan schiet de vlam in de pan. Qua plot niet eens zo goed gedaan maar het verbaasde toch hoe lang de film na afloop bij nazeuren. Mijn hypothese is dat Lee vrijwel al zijn personages sympathieke en onsympathieke kanten geeft, veel consequenter dan in de meeste films. En daardoor krijg je als kijker geen (moreel) houvast. Herinner me nog wel een interview destijds met Lee die opmerkte dat veel mensen teleurgesteld tegen hem zeiden: "Waarom moest het nou Mookie zijn die de vuilnisbak door het raam gooit?" Was er halverwege Breaking Bad al achter gekomen dat Giancarlo Esposito in deze film speelde, maar de jonge Samuel Jackson en Martin Lawrence was ik echt vergeten.

Morocco
Marokko, het Vreemdelingenlegioen, dat heeft toch een groot Kuifje-gehalte. Een film met mooie, slungelachtige figuren. Moest toch even googlen hoe lang die Gary Cooper nou was (1.90, sowieso kwam ik er meteen achter dat al die Old Hollywood sterren vrij lang waren). Dietrich in werkelijkheid kleiner maar toch met die gedrongen schouder move. Afijn. het draait eigenlijk allemaal om het optreden van Dietrich dat redelijk gefrontload is. Is terecht legendarisch, terwijl ze voor geen meter kan zingen, maar ja een andere vrouw kussen compenseert alles. Verder vond ik het voor een liefdesverhaal vrij lethargisch. Zowel Cooper als Dietrich zijn op hun manier ironisch afstandelijk dus het is niet alsof de vonken er vanaf springen, bijna proto-Gen X maar dan moet een overdaad aan charisma. Daardoor voelde het sublieme eindshot voor mij toch als een verrassing.

Von Sternberg! (deed me in de beschrijving ook even aan Pepe Le Moko denken)

The Wind
'Ain't nothing to do now but pop it together.' Dust in the Wind met een Zweed. Alhoewel, Viktor Sjöström groeide op in New York, en pendelde later heen en weer tussen het oude en nieuwe continent. Met de beroemdste actrice uit zijn tijd, maakte hij zijn beste Amerikaanse film. Lilian Gish was de koningin van de mimiek. Wat een sprekende ogen! Ze reist per trein naar de prairie, onderweg al lastig gevallen door mannen, en dat is slechts een voorbode van de Vrouw Alleen. Alles is tegen haar. Man, vrouw, kind en paard. Om over het klimaat nog te zwijgen. Op het station wacht Sjöströms trademark spooky koets, en als een geest door de nacht verdwijnt ze. 'Hop my paw, little missy!' Het riekt naar onversneden American Gothic. Bij Sjostrom wordt zelfs melodrama naturalistisch. Hier geen zoetsappigheid, maar de neuroses en onmacht van het harde plattelandsleven. Logerend bij de schoonfamilie draait Gish door in afgedwongen huiselijkheid en onzekerheid. Meer en meer wordt de film een feministische western. De droogte lijkt dan haast symbool voor het dorre leven van een vrouw zonder kansen. Haar tijd verglijdt als een zandloper. Ze moet alle elementen doden om te leven. En 'Seastrom'? Hij betoont zich een waardig voorganger van Bergman en Von Trier. Wat zeg ik, hun wijze meester. 'I'm not going away with you.'

deed me in de beschrijving ook even aan Pepe Le Moko denken

Je weet dat je hem al hebt gezien hè? ;) Door jouw toedoen 9 jaar geleden of zo op de kijklijst gezet maar als ik het zo teruglees was je ook niet heel enthousiast dus moet puur het optreden van Dietrich zijn geweest wat me over de streep heeft getrokken. :) Was het ook waard.

火垂るの墓 (Grave Of The Fireflies)
OK, ik voel me een cultuurbarbaar gezien de bijna unaniem hoge scores op Letterboxd, maar ik vond het nogal sentimenteel. Gaf me het gevoel van de films van Bahman Ghobadi (Turtles Can Fly), hoe verschillend die ook lijken. Wel razendknap gemaakt.

Lifestyles of the Ramones
The Public Image Is Rotten
Nog wat heiligschennis: Ramones vind ik niks aan en ik vind Album de beste P.I.L.. De Ramones „docu” is eigenlijk een clipcollectie met wat interviewtjes tussendoor waar de juicy details onaangeroerd blijven. Derhalve voor mij niet zo interessant. Met John Lydon never a dull moment dus dat is zeer onderhoudend, zelfs zonder de muziek.

Make The Economy Scream
Een Griek krijgt in de crisis thuis altijd Venezuela als horrorscenario voorgeschoteld. Niet alleen van Griekse politici maar ook international wordt gerept van humanitaire ramp. De Griek gaat op onderzoek en hoewel er zeker grote problemen zijn is dat niet gevolg van socialisme, maar (uiteraard) van neo-liberalisme. Ze hebben olie, dus dan weet je het wel.

Regarding Susan Sontag
Ken haar werk eigenlijk niet maar interessante vrouw en derhalve onderhoudende docu.

The Immortalizer
Cheesy 80s horror, heeft niks op bijvoorbeeld Re-animator.

maar ik vond het nogal sentimenteel

https://ibb.co/dMf5FwK

maar inderdaad Ramones. Nooit begrepen en die gitarist was ook nog eens een borderline fascist.

Daar gaat de grap alweer. :(

https://i.ibb.co/1Q0m1t2/i-liked-the-first-things.gif

Pretty Baby
Als liefhebber van de films van Louis Malle weet je dat er een dag komt dat je deze beruchte film uit 1978 moet zien. Er was blijkbaar een hele korte periode ergens in de jaren '70 waar je als Fransman deze film er doorheen kon bluffen. Nou ja, iedereen verbaast zich er al 40 jaar over dus over naar de gewone cinematische overpeinzingen. Een lethargische film, ik ben ervan overtuigd dat Malle dit expres heeft gedaan omdat je in een soort narcotische waas makkelijker accepteert wat je hier ziet. Redelijk fraai gefilmd, weer met behulp van Nykvist aan wie je opulente interieurs wel kunt overlaten. Sowieso veel sfeer in dit melancholische New Orleans van de ziel. Het verhaal is wat rommelig maar tegen het einde wordt alles gered met een mooi zwijgende realisatie van Caradine als vreemde snuiter Bellocq (gebaseerd op een echte fotograaf) en droomachtig maar naargeestig eindshot (Violet zal altijd object van verlangen zijn.)

Die Shields toch: Her 1987 senior thesis was titled "The Initiation: From Innocence to Experience: The Pre-Adolescent/Adolescent Journey in the Films of Louis Malle, Pretty Baby and Lacombe Lucien."

The Rise of the Synths
Documentaire over de (retro)synthwave scene. Beetje te jong genre misschien, of te regressief, maar de vele muzikanten hebben niet zoveel te melden. Dat Drive de katalisator was had ik nog niet bij stilgestaan.

Iconoclast
Kijk, die Boyd Rice (NON) heeft wel wat te melden, zoals de avonturen met Manson (x2) en LaVey. maar de docu is wel wat te lang. Vroeg me ook af of er veel sociaaldarwinisten te vinden zijn in gemarginaliseerde groepen en/of onder arme mensen. Rice lijkt er iig warmpjes bij te zitten, zo comfortabel dat ie de edgelord moet uithangen voor de nodige spanning. Grappig dat hij wel ontwikkelt, van cynische misantropie naar een meer mystieke insteek. Het gesprek helemaal aan het eind, met predikant Bob Larson (meestal te zien als Vollidiot maar hier opvallend rustig en redelijk), is wel het mooiste: als Rice opmerkt dat hij heeft geleerd dat "goed doet, goed ontmoet", feitelijk de Bergrede dus, zo merkt Larson verheugd op.

ah veel moois gemist.

Je weet dat je hem al hebt gezien hè? ;)

was het vergeten idd! says it all.

de vergelijking met Turtles Can Fly snap ik helemaal. (en er zijn betere Japanime films, makkelijk)

Pretty Baby, ja die hazey jane wazigheid helpt. In mijn herinnering wel een dappere film, maar er was er uiteraard maar 1 werkelijk dapper (en slachtoffer).

Milou en Mai
Even stapelen: Malle en Piccoli en een zonnige Franse film op het platteland. Misschien een film teveel uit dit genre. Fijne film om weg te kijken met veel intrigerende personages maar de dood van de (over)grootmoeder en daaropvolgende samenkomst heb ik inmiddels wel gezien. Desondanks veel kleine absurde grappen zoals de huiskat die op het lijk van oma slaapt en met name de observerende Zazie-kloon die vragen stelt aan haar opa over van allerlei volwassen zaken als bondage vond ik erg geslaagd. Ook Malle's voorliefde voor erotiek wordt hier goed gedoseerd. En toch, uiteindelijk een beetje voorspelbaar ondanks Mei '68 op de achtergrond. Misschien had het laatste deel wat minder symbolisch moeten zijn.

Gheheh @ Zazie kloon

The Lost Squadron
'This is the picture.' Zo'n film die ze helaas na elke oorlog kunnen maken. Ook na de Eerste Wereldoorlog dus. Anno 1932 kan The Lost Squadron 'pre-code' nog onverbloemd, en uit het hart, kritiek geven op de behandeling van de soldaten. Gebruikt, gesneuveld (of niet), terug thuis werden de mannen snel terzijde geschoven. Net als in The Best Years of Our Lives lopen ze met de ziel onder de arm en de kop vol drank rond. Dit psychologisch drama duurt een kwartiertje, want daarna vindt het stel een job als stuntvliegers. In de 'nieuwe' film steelt de dekselse Duitser Von Stroheim de show. Hij speelt de regisseur van de spektakelshowfilm, en ja, hij heeft er plezier an. 'Act like dead!' Ik verdenk 'm ervan expres slechter te acteren om de werkelijk matige regisseur (Archainbaud) en dito editor (geen idee) te fokken. Merk op, dit is een film met luchtstunts over het gevaar van het maken van een film met luchtstunts! Het Apocalypse Now-achtige decor van de 'film in film' vermaakt, met 'crewcut' Von Stroheim dan als Brando en Coppola ineen. Precies halverwege brengt een voorspelbare crash plots naturalisme, om dan nog een keer van genre te switchen. We krijgen een noir toetje, waarmee The Lost Squadron een prent wordt waarvan het einde een goed begin had kunnen zijn. PTSS wispelturigheid. 'It's proof enough for me.'

Jeetje, je maakt er wel weer een aanrader van op deze manier. :) Ik herinner me nog wel van Filmstudies dat de prof vertelde over Von Stroheim en hoeveel plezier hij had in baddies spelen, gemene Duitser die lachend baby's uit het raam gooit, dat werk.

ha, dan toch beter Blind Husbands doen, voor alle freudiaanse sub-tiliteiten.

Forbidden Planet
Er is een leuk 'Paranoia in 50s'-programma op het moment in Rialto @Damsko dus hoogste tijd om deze sciencefictionklassieker uit 1956 eens te kijken. Het begint heerlijk in crispy CinemaScope en opgevoerde Eastmancolor heerlijkheid. Was helemaal vergeten dat dit de eerste film was met een compleet elektronische soundtrack, ook fabuleus. Ging er lekker voor zitten maar kon er niet echt in komen, iets waar ik van te voren al bang voor was. Het probleem is dat dit soort films door de jaren zo ongenadig is gepersifleerd dat je knullige special effects, houterig acteerwerk (Leslie Nielsen!) en seksistische grappen lastig serieus kunt nemen. Bovendien is het ritme ook nog eens supersloom met uitleg, uitleg, uitleg, waardoor ik, zeker op een zwoele maandagavond, in knikkebol-modus dreigde te gaan. Dan toch de beroemde wending en die is nog steeds vrij indrukwekkend, ook het idee is lekker far out, snapte meteen waarom Ballard fan was.

Kocht de soundtrack een jaar of wat terug, fantastisch inderdaad

Heeft de jouwe ook die hiccup aan het begin van side 2?

Les trottoirs de Bangkok (Sidewalks of Bangkok
Beetje a-typische Rollin (vampierloos), vorige keer wist ik ff niet wat ik er van vond, nu toch beter dan ik me herinnerde. Heeft toch wel een hoop elementen die me bevallen aan z’n betere werk, die atmosfeer vooral, beetje vergelijkbaar met La nuit des traquées, ondanks dat dit een soort actiefilm is.

Abrakadabra
Een eerbetoon aan de giallo, met een goochelaar die geestelijk verdicht is. Minutieus gedaan, maar ik kon niet heel veel sympathie opbrengen voor de hoofdrolspeler.

Le Mépris
Weer een mooie Godard, ben toch wel een liefhebber. Mannen zijn wel bijna altijd vervelend, al is Bardot ook niet altijd even aardig in deze.

Sola ante el terror (Alone Against Terror
Lina Romay en het Bofillgebouw, we zijn weer in Francoland. Geen hoogvlieger deze. Leuk behang voor de liefhebber.

Louie Bluie
Docu over Howard “Louie Bluie” Armstrong, door Terry Zwigoff, die samen met Robert Crumb de Cheap Suit Serenaders heeft waar ze dit soort oerblues ook spelen. Leuke muziek (thuis veel gehoord en Persian Rug ook gespeeld met m’n vader en broer). En ze kunnen ook lekker ouwehoeren.

Escargot de Vénus (Venus on the Half-Shell
Kort filmpje (5 minuten) van Walerian Borowczyk over Bona Tibertelli, veel seksueel getinte plaatjes (Tibertelli’s tekeningen) en een uitspraak van haar en een kameleon die te eten krijgt.

Sacco e Vanzetti
Twee naar Amerika gevluchte Amerikanen krijgen na de ellende thuis het in „the land of the free” nog eens voor de kiezen. Ze worden opgepakt voor een roofoverval maar eigenlijk is het omdat ze anarchisten en anders wel socialisten zijn. Na zeven jaar juridisch getouwtrek worden ze alsnog terechtgesteld. Waargebeurd 100 jaar geleden en een cautionary tale die weer relevanter voelt dan ik ooit heb gevoeld tijdens mijn leven.

The Office (US) s01-s09
Zo, dat is ook weer volbracht. Beetje ups & downs, zeker als Steve Carell, maar overall een prima serie, al werd het einde net wat teveel uitgesmeerd en dramatisch. Toch nog dat Amerikaanse waar je voor vreesde in het begin in dat staartje.

Louie Bluie! laatst nog overwogen om te draaien in het Filmhuis Breda (maar alleen import dvd - wel op criterion - en zonder NL ondertiteling, dus nee)

Wend Kouni
'Hij kan niet spreken.' Daar moest verandering in komen, meende Gaston Kaboré, die de tweede film ooit afkomstig uit Burkina Faso maakte. Filosofisch opgeleid in Frankrijk overpeinst hij aan de hand van zijn jonge hoofdpersonage de wortels en tradities van Afrika. Wend Kouni betekent het Godsgeschenk, oftewel Destiny's Child. Op een dag vindt een handelsreiziger het kind in een veld. Zijn land ziet er gezond uit, liefdevol, gewoon zoals het altijd – dus tijdloos – is, en, zo proeft de kijker, had moeten blijven. 'Lang voordat de witte man kwam.' De verdwaalde jongen wordt even sereen in de dorpsgemeenschap opgenomen. Het neigt zo wel wat naar een pastorale, zeker omdat het hoofdpersonage als herdertje uit werken gaat. Gelukkig zijn er weerhaken in hemzelf. Niet alles is pais en vree. Wend Kouni worstelt met zichzelf, zijn onverwerkte en onmogelijk uit te spreken kras op de ziel die hem de mond snoert. Zijn innerlijke evenwichtskunst doet de moeizame dialogen vergeten. Het lukt hem zo-waar een lokfluit te doen klinken. Zijn klanken worden overgenomen door de fraaie soundtrack die helaas nooit op LP verscheen. De eigen melodie vormt het begin van verandering. De pijn doet hem zijn. Zijn verlatingsangst deed hem in zichzelf opsluiten, zijn muziek doet hem zich binnenstebuiten keren. 'Hij overdenkt alles wat hij doorgemaakt heeft.'

Free Solo
Mijn dochter vroeg of ik deze documentaire wilde meekijken. Ik was sceptisch maar zat er al snel helemaal in. Een soort Herzog Jr. over een jonge bergbeklimmer die een obsessie heeft met het touwloos trotseren van El Capitan. Een steile muur in een idyllisch natuurgebied die er in eerste instantie helemaal niet hoog uitziet. Het is een beetje gedramatiseerd met een vriendin maar toch fascinerend hoe hij de rots bestudeert, elke stap lijkt te plannen en uit zijn hoofd leert. Fijn dramatisch hoe van te voren duidelijk wordt gemaakt hoe ergens middenin een keuze moet worden gemaakt tussen twee haast onmogelijke passages. De klim is trouwens erg innovatief gefilmd. Dat filmen is zelf ook nog onderdeel van het verhaal wat me deed mijmeren over hoe romantisch het was dat je dit soort dingen vroeger gewoon alleen deed.

en boulderen is een Olympische Sport!

Weer wat geleerd. Twee dingen eigenlijk, want ik wist niet dat het boulderen heet. :)

極道大戦争
Miike. Yakuza Apocalypse. Eigenlijk kun je het hier bij laten. Denk je, na een sterk begin met Lily Franky als ingetogen yakuza-baas die eigenlijk wel het beste voor heeft met de buurt. Maar dan is er de Miike-turn en kun je van alles verwachten. "Oh, wordt het zo'n film!" Veel weirde personages, sommige meer geslaagd dan andere, en eerlijk is eerlijk op en gegeven moment was ik wel enigszins murw gebeukt (ho, ho) door alle mafklappers. Hayato Ichihara, ingetogen en gepijnigd als jonge yakuza brengt nog wat charismatische rust. Vermakelijk zoals altijd, en je kunt de maatschappijkritiek moeilijk missen, maar ook weer te lang.

doseren zal ie wel nooit leren

Weer wat geleerd. Twee dingen eigenlijk, want ik wist niet dat het boulderen heet. :)

ik zeg familieuitje.

Bloody Daughter
Documentaire over Martha Argerich, meesterlijke pianiste en wonderbaarlijk mooie vrouw. Haar dochter Stéphanie heeft sinds de jaren '80 een videocamera waarmee ze haar moeder en entourage filmt. Dat levert een fijne documentaire op waarbij Argerich er veel beter van af komt dan ik van te voren op een of andere manier had gevreesd. Ze gaat lekker gewoon met de trein naar Warschau om Chopin te spelen en zo zijn er wel wat meer achter de coulisse beelden (toch altijd de twijfel voordat je door die deur het podium opgaat.) Als moeder deed ze het compleet op eigen wijze, kinderen bij verschillende mannen die ze zonder vaders grootbrengt in een soort alternatief, relaxte familie (school hoeft niet zo van ma.) De dochters hebben een gedeelde jeugdherinnering dat ze onder de piano kijken naar de voeten van hun moeder. Ze lijkt ook niet heel obsessief bezig met muziek (heb ooit gelezen dat ze een partituur maar een keer hoeft door te nemen.) Het graaft niet bijster diep, heeft de diva ook geen zin in, dan verschijnt het guitige lachje en verzinkt ze in gedachten.

:-)

The Thief of Bagdad
'Choose, I command you.' Nou niet deze, in elk geval. Ik kende al een olijke Aladdin-versie uit de jaren veertig, een tekenfilm van Disney, en de briljante silhouettenfilm uit 1926 van Lotte Reiniger. Waarom het verhaal zo geliefd is en blijft? Misschien iets met het overbruggen van klassenverschil. ('Maak jezelf tot prins'). Deze Thief uit 1924 moet het hebben van special effects en... Douglas Fairbanks. De grote ster van zijn tijd oogt nogal oud voor de hoofdrol, met een vies Toon Hermans-snorretje. Zijn wasbord kan wel als een Man's Health uithangbord fungeren, maar zijn acteerprestaties blijven die van een grondig gewaxte Italiaanse clown. Snel door naar waar de film ook in de ogen van deze kijker excelleert, dankzij een ongetwijfeld duizelingwekkend budget. Dit is een oriëntaalse prinsenparade. Men haalt alles wat midden jaren twintig kon uit de prijzenkast. En dat blijkt nog altijd (!) behoorlijk indrukwekkend. James Cameron kan inpakken bij alle beestjes die Fairbanks vol overgave terug naar Allah stuurt. (Hij maakt een extatisch vreugdedansje na elke overwinning.) Daarnaast zien we vliegende tapijten, magisch touwwerk, levende bomen (Tolkien!) en paleizen zo gigantisch dat je haast vergeet dat ze een grootse prestatie moeten zijn geweest. Van de setbouwers. Alleen de Geest, die blijft letterlijk en figuurlijk uit. 'Geluk moet je verdienen.'

Jeanne Dielman, 23, Quai du Commerce 1080 Bruxelles
Akerman retrospectief om de hoek, nu geen excuses meer. Zat van te voren in de rats. 3 uur 20 minuten, ik had de nacht ervoor slecht geslapen, maar ik werd er compleet in meegezogen. In zijn zenachtigheid een super spannende film vol prachtige details (helpt de retro hierbij?) Ik stond op het punt om het een meesterwerk te noemen, maar ik heb toch wel wat issues. Een kleintje: Delphine Seyrig blijft ondanks dat kapsel wel gewoon een mooie Franse actrice, een echt Brusselse moeke was nog uitzichtlozer geweest qua authenticiteit. Wellicht daar aan gelieerd, het prostitutie-motief, ik had die film wel eens zonder willen zien. Maar ik vond vooral het laatste kwartier een teleurstelling in zijn voorspelbare conventionaliteit. Wat mij betreft had zoonlief weer thuis moeten komen, weer een maaltijd, wandeling en daarna gefrustreerd naar bed, welterusten, geen uitweg. Fin. Hoe dan ook een unieke film, echt heel brutaal en avontuurlijk.

misschien had het prostitutie-thema ook beter geweest juist als ze een afgeleefd moeke was.

(eens over het einde)

Avatar
'Here I am. Doing science.' Zitten die gekke yankees toch weer die indianengenocide te verwerken. Zelf aangericht... Ik keek Pocahontas 2.0 eigenlijk slechts als voorbereiding op de grootste Cameron-film. Wat zou er nou in hemelsnaam van Avatar overblijven in 2D? Dat laatste valt goed mee. De plaatjes zijn ook plat duizelingwekkend. Ik was er in de bios maar iebel van geworden. Het scenario begint niet verkeerd voor de nerds. De marinier praat in een heerlijk SF-taaltje ('I'm just another dumb grunt, going some place he's going to regret'). Er is zelfs tijd voor een prachtig Pratchettig grapje. De mensheid speurt immers op een verre planeet naar manna. De naam? Unobtanium. Ze doen dat als mecha-helden, dus met extension packs. Filosofisch wordt het in potentie pas met de 'avatars'. Als dreamwalker waagt de witte uitverkorene zich in het blauwe land. Geen brein in een vat, maar het eigen lichaam in het vat, en het brein elders. Omgekeerd dualisme, is hetzelfde. Met dit concept wordt verder niks meer gedaan, op een mespuntje droomstof hier en daar na. Ik dubde wat over de ultieme ironie, een film met een grote Natuurboodschap die uit onversneden technologie bestaat. Niet langer doet natuur ons nog verwonderen, maar nep-natuur van een nep-planeet in drie neppe dimensies. Een deus exit machina maakt het af. ' 'Run to the forest! Run!'

Eden
Weer een te lange film, zo dat is meteen gezegd. Desondanks veel moois. Eerlijk is eerlijk, ik kwam hierop door de Showgirls-scène die de laatste tijd, met de komende herwaardering van Verhoevens "chef-d'œuvre" op de socials begint te rouleren. Erg herkenbaar. Hoe dan ook, de rest is een redelijke thuiswedstrijd voor deze Gen X'er, ondanks het feit dat garage echt niet te kachelen is. De structuur van het verhaal blijft redelijk voorspelbaar, maar ik moet zeggen dat de ingetogen en liefdevolle stijl van Hansen-Løve veel goed maakt. Omdat de film zo lang is, verslapte mijn aandacht bij de neergang maar ze houdt daardoor genoeg tijd over voor een lange en mooie outro. Een genereuze bijdrage van Daft Punk die "zelf" leuk meedoen als sympathiek, onhandige figuren (ik geloof graag dat het voor het eerst draaien van 'Da Funk' zo is gegaan.) Verrassend rolletje van Gerwig erbij, wat wil een mens nog meer op een donderdagavond?

:-)

meteen de neiging kicks te gaan zoeken. kick drums welteverstaan.

ondanks het feit dat garage echt niet te kachelen is

bijna een zelfmoord-allusie. 8-)

meteen de neiging kicks te gaan zoeken. kick drums welteverstaan.

LOL, heerlijk saai was dat. "88", "Mwoah nee", "31¨, "Nee, te feminien."

Al moet ik toegeven dat ik door de film garage wel beter begreep. Maar om dan die krakers zo mee te zingen? Brrr.

한여름의 판타지아
Koreanisch-Japanische Freundschaft, dat zie je niet vaak in een film. A Midsummer’s Fantasia is van Koreaanse makelij maar speelt zich af in Japan en heeft een redelijk raadselachtige structuur. De eerste helft is bijna een documentaire over een regisseur die op het Japanse platteland op zoek is naar locaties. Dan is er vuurwerk en begint een meer fictief verhaal over een heerlijk onhandig liefdesverhaal over een Koreaanse (zelfde actrice die in de eerste helft de vertaalster van de regisseur speelt) en ee lokale dude. Ergens gebeurt er niets, maar ik ben een sucker voor lange wandelingen door verlaten Japanse dorpen terwijl men elkaar verbaal aftast. Zachtaardige melancholie met prachtige shots, en ook nog eens (onbedoeld?) universeel.