Filmforum

新龍門客棧
Ik heb het origineel van New Dragon Gate Inn volgens mij ooit in de bioscoop gezien. Dit is dus die Hong Kong remake uit 1992. Beetje gruizig qua filmopname alsof het echt wel was afzien in de woestijn. Typisch chaotisch in de Hong Kong-stijl van toen, verhaal schiet alle kanten op, een leger komt even langs en schiet iedereen af en verdwijnt weer, de zwaartekracht is weer lekker relatief, toch weer die HK vs China symboliek, dat werk. Zoals Ludo al opmerkte is de lol van deze film vooral te vinden in hitsigheid die Maggie Cheung met name uitstraalt (geile en komische Cheung is verfrissend leuk) met haar obsessie met kaarsen en tunnels. Brigitte Lin is er voor de gender-chaos, wie trapt daar toch in? Maggie in ieder geval niet. Eigenlijk leiden de knokscènes, ondanks hun kwaliteit, een beetje af van een leuke sekskomedie.

goed punt :-)

A Perfectly Normal Family
(bios). Dappere Scandinavische Degelijkheid. Oprecht wat geleerd over gender en geslacht (het blijft een lastig zaakje). En trouwens ook over dilateren... Prachtige hoofdrol van een elfjarig meisje dat haar vader moeder zit worden.

The Crucified Lovers
'Seems we're born in this world merely to labour.' Twee negaties heffen elkaar op. Normaal vind ik Shakespeare flauw en Kenji Mizoguchi cerebraal, maar een shakespeariaanse Mizoguchi blijkt passievol geweldig. Gebaseerd op een poppentheater-stuk vindt de Japanse hermeticus een melodramatische eenvoud die hij blijkbaar nodig had. Het begint nog wel vanouds avantgardistisch. Kleng! De trommeltjes slaan de slagen van het lot. In de samoeraitijd heersen keiharde, oude zeden. Tegen allen, maar toch vooral tegen vrouwen. Mannen mogen vreemd gaan, zij niet. In het uiterst intelligente scenario staat gaandeweg iedereen in elkaars krijt en kruis. Een uitgebuite knecht van een meester-letterzetter vindt zichzelf terug met de tragische vrouw van de baas. Het was niet zijn bedoeling, maar wel die van de loop der geschiedenis. One does not simply make a mistake in Japan! Het zwart-wit wordt zo grijs dat je de kleuren bijna ziet. Mizoguchi heeft in de marge ook wat te melden over klassenverschil, en we zien de burgermaatschappij opkomen en afrekenen met de feodalen schroothopen. De historie kruidt met haar eigen agenda de shakespeariaanse verwisselingen. En ja, zelfs diens trademark 'mist passage' mist zijn effect niet. De rivier des doods wordt overgestoken, nog voor er gestorven wordt. ' 'I prefer to remain just as I am, thank you.'

Yes, God, Yes
Coming of age, ofwel ontwakend seksualiteit in een puriteins religieuze omgeving. Het is wat grijsgedraaid en ik ben er dan waarschijnlijk te oud voor en heb ook geen ervaring met die religieuze dimensie, al lijkt er een nieuwe generatie op te staan en blijkt regressie meer mogelijk dan ik ooit dacht. Voor wat het is niet slecht, denk ik.

This Is England
Gruizige bijna-documentaire over skinheads in Thatcher-Engeland. Begonnen als een "ras"-overstijgend klasse-ding (hi Ewald) maar helaas zitten de superioriteitsgevoelens diep, zelfs als je niks hebt, in deze wereld, waar je steeds wordt genept.

Cold Void
Interview met Kvarforth van Shining, vormgegeven als videoclip. Dat hij geestelijk verdicht is is geen geheim en hij vertelt er openhartig over, maar ms was een beetje doorvragen wel aardig geweest. Nu blijf je met de nodige vragen zitten.

Swallow
Visueel zeer aantrekkelijk maar de plot is wat teleurstellend. Of beter gezegd: die had krachtiger, meer empowering gemogen, nu is het toch "gewoon" trauma-verwerking. Maar prachtige sets en kleuren.

Ikarie XB 1
Oude sci-fi, gebaseerd op een verhaal van Stanisław Lem, iemand waar ik sinds Golem XIV zeker meer van wil lezen. De film is wat stroef maar nodigt wel uit tot nog eens kijken. Gave sets ook en de soundtrack is niet voor niks door Finders Keepers opnieuw uitgebracht.

Ik in paniek Ikarie XB 1 opzoeken, stond gelukkig al op de kijklijst. :)

大红灯笼高高挂
Dit jaar overleedt Peter van Bueren, de voormalig filmjournalist van De Volkskrant. Zeer invloedrijk en altijd lyrisch over films van Kieslowski en Zhang Yimou. Ik vond dat destijds op een of andere manier superirritant waardoor ik nog steeds geen film van Kieslowski heb gezien en Yimou pas met die twee meesterlijke wire fu-films ontdekte. Laatst zond Canvas Raise the Red Lantern uit en, nu ik oud en mild ben, vond ik het wel een goed moment om deze arthouse-klassieker eens te kijken. Prachtig gefilmd natuurlijk, hoe dat hele gebouw wordt ontsloten, het kleurgebruik, de filters, de buitengewoon ontrevreden harses van Gong Li. Verhaal begint ook intrigerend maar het bleek verrassend voorspelbaar allemaal. Dan wreekt de combinatie van traagheid en lengte zich ook. Opvallend, Hou Hsiao-hsien is een van de producers.

Dat laatste was Ludo destijds ook al opgevallen. Goed punt ook van de patriarch die nooit goed in beeld is. Al die positieve zaken en dan toch semi-mwoah. Raar eigenlijk.

The Marriage Circle
'Anyone who talks so much can't be sick.' Overspel dubbelspel in dit geinige potje genderkwartetten met Ernst Lubisch. Eerste pluspunt, de geluidsdialogen worden niet gemist! Lichaamstaal volstaat voor 'laughter and light romance', waarbij de mannen en vrouwen precies even kittig doen. Adolphe Menjou begint zijn dag met trekveeroefeningen en verdenkingen. Hij huurt een detective in om zijn vrouw (Marie Provost) te betrappen. De actie zet een reeks vermoedens in gang, die geen van allen keihard kloppen, en allen – inclusief de kijker – in romantische verwarring brengen. Lubitsch strooit met doktersromanknipogen, terwijl een strohoeden zonnetje op de bleke bollen schijnt. Soms worden de hysterische vrouwengrapjes erg flauw, maar het merendeel van de tijd is de humor knap risquée in slapstickvorm. Ik hoop dat ene Dr. Freud de film heeft gezien, want hij zou het heel warm krijgen van een zeer metaforische scene. Men neme 2 kopjes, 1 ontiegelijk dik eitje, en een potje... De barstjes in het huwelijk komen later. Na een uur amor in het kippenhok begon mijn aandacht wel danig te verslappen. Het is te laat om nog drama te introduceren. Lubitsch draait zijn gebruikelijke rondjes. Vilein en vederlicht tegelijk. Een man van galante tegenstellingen. Gecompliceerd in eenvoud. M/V. V/M. 'Professor, I never fail, you're as good as divorced.'

Ik in paniek Ikarie XB 1 opzoeken, stond gelukkig al op de kijklijst. :)

lol so true.

Host
Coronahorror, een Zoom™-scéance escaleert helemaal uit de klauw. Voorspelbaar als dat is zijn de vele jump scares toch gewoon zeer effectief. Nu maar hopen dat dit niet zo'n trend wordt als found footage.

haha, ja maar krijgt er iemand corona TIJDENS de film? :P

2 weken incubatietijd bro. 😉

oh he niet eens geschikt voor chorrorona

Titanic
'Will the lifeboats be seated according to class?' Het beroemdste schip aller tijden zorgde bij het sluiten van de twintigste eeuw voor het grootste kassucces uit de cinemageschiedenis tot dan toe (hét medium van diezelfde eeuw). De Titanic vormt een metafoor voor de eeuw die komen ging. Mens-industriële overmoed in optima forma. Inmiddels hebben we de ijskappen zelf maar opgeruimd. Cameron begint zijn verhaal in Spielbergstijl met een raamvertelling. Mannen willen alles penetreren. 'Further into the wreck than anybody's ever been done before.' Gelukkig is die onzin van korte duur, en dalen we af naar de varende stad. Groots, grootser, grootst! In de ketelkamers vindt Cameron een Gatsby-achtige magie. Daar wordt de klassentegenstelling het meest schrijnend. Zo jammer dat het DiCaprio-personage niet als ketelbinkie werkt. Als personage is hij een verzameling nuttige scenario-eigenschappen. Ook wat dat betreft heeft Kate Winslet meer geluk. Zij kan zinnig in een DH Lawrence-roman. 'Kunstenaar' Leo leert haar de yolo-mentaliteit. Hij ont-dekt het topje van haar ijsberg. Precies halverwege barst de boeg en kan Cameron doen waar hij goed in is. Actie. Heel wat Falling Men deden me zižekiaans associëren. In 2097 een film Twin Towers? Voorlopig kost mensenromantiek levens. We zijn voorspelbaar tot op de bodem. 'This could be bad.'

She Dies Tomorrow
Intrigerende psychologische horror. We zitten in onheilszwangere sfeer van de geestelijke verdichten. Wat is echt, wat niet, dergelijke mysterieuze (onbegrijpelijke) films kunnen makkelijk saai worden maar het gaat hier goed, o.a. door de prachtige beelden, zoals de microscopische intermezzo's zoals in Szindbád of Brakhage en Strickland. Nu al zin in een second viewing.

旺角卡門
Er komt een nieuwe Wong Kar-wai aan dus ik zit wat films van hem te herkijken (toch wel handig die stoffige DVD-box). Maar zijn debuut, As Tears Go By (1988) had ik nog niet gezien, al was het omdat de film werd gedaan als een Mean Streets rip-off. Daar zit wel wat in met zo'n crimineel die relatief in controle is maar een tragisch plichtsbesef heeft ten aanzien van een ongeleid projectiel. Dat is dus vrij voorspelbaar. Maar qua vorm zie je al dat er grootsheid aan zit te komen. Vreemde neon-shots, rennende camera's, onverwachtte slo-mo's, hij heeft het nog niet helemaal onder controle maar de basis is er. Maggie Cheung komt met mondkapje langs en wordt vol liefde in beeld gebracht. Net te lange film ook, het voorspelbare bloedige einde, nog helemaal in de Hong Kong-traditie, was al overbodig. Ik had zelf voor de romantische afslag gekozen (en wat minder boos gehol.)

W.R. - Misterije organizma
Super cult deze Joegoslavische film uit 1971. Begint als een documentaire over de psychoanalyticus Wilhelm Reich, nu bijna vergeten maar ooit de meest radicale leerling van Freud die een klassieke studie over repressie en fascisme schreef, naar Amerika vluchtte waar hij door zijn radicale ideeën over orgon-energie uiteindelijk in de gevangenis belandde. 'Cloudbusting' van Kate Bush gaat over hem, Burroughs was fan, Deleuze & Guattari ook. Hoe dan ook, intrigerend begin waar steeds meer een Joegoslavische seksuele/feministische kritiek op staats-communisme doorheen wordt verwerkt inclusief semi-realistische seksscènes. Erg origineel en de ladies zijn echt heel leuk. Ik hink uiteindelijk op twee gedachten. Voor 1971 superradicaal en noodzakelijk maar in 2020 een curiosum. Politiek is zijn arbeiders democratie, een soort relaxed en vrij communisme, nog steeds aantrekkelijk maar seks is inmiddels overgewaardeerd, een obsessie uit de vorige eeuw voor engiszins gênant geile mannetjes. En toch de vrouwelijke kant maakt dit nog steeds tot een aantrekkelijke film, lekker gefilmd en met 84 minuten helemaal perfect qua duur, zeker voor dit soort eksperimentele cinema.

☝️ Yes, nice one. Ik verbaasde me over de heftigheid van de therapieën en de boekverbrandingen, dat laatste in de "vrije wereld" nog …

Zo die therapieën inderdaad, was wel erg van die tijd, alle blokkades opsporen en wegnemen (primal scream therapie is er nog zo een). Ergens heeft het ook wel wat. Hoe Reich vervolgd werd blijft raar, je gaat toch denken dat hij iets op het spoor was. Maar goed, als communist in de tijd van McCarthy lijkt het ook weer niet een heel vreemd lot.

oehhh. nooit van gehoord, van man noch film, op de lijst voor dit mannetje. :P

The Birth of a Nation
'The bringing of the African planted the first seed of disunion.' Hoe lang lukt het complotddenker Griffith om zijn karma schoon te houden? Nog geen tussentitel dus, want bovenstaande is de eerste. The Birth of a Nation kijken, lijkt meer op het drinken van een gifbeker. Het is een film zo berucht dat ie alleen mee kon vallen. Dacht ik. Hoopte ik. Niet dus. Drie uur lang beweert Griffith de meest onware dingen. Maar het ware de critici van zijn film die hij 'Intolerance' verweet. Griffith is minstens zo'n treurige zelfgeiler als Trump. Bij verschillende scenes benadrukt hij dat het 'historical fascimiles' zijn, 'exact in size and detail'. Dat alles doet zijn 'vicious doctrines' niet vergeten. The Birth of a Nation zorgde ervoor dat de Ku Klux Klan enkele maanden na verschijning een revival beleefde. Zo bezien is DW een DJ van de ophits-zender Radio Télévision Libre des Mille Collines, en ook hij schermt graag met 'onze vrijheid' die in gevaar is. Door de ander. Meer bepaald, door de tot slaaf gemaakten. En anders is het gewoon de schuld van scalawags en carpetbaggers. Wie nog durft moet eens opletten hoe de Afro-Amerikaanse acteurs (nou ja, hun blackface-vervangers) altijd het verst naar achter staan op het scherm. En staan ze voorop, dan schuift er een blanke tussen hen en de kijker. Er kan geen menselijke kwalificatie vanaf. 'And none grieved more than these.'

op de lijst voor dit mannetje.

Videodromski is even bezig met onderhoud, je krijgt binnenkort bericht. ;)

hulde!

爛頭何
Shaw Bros ahoy! Deze kung fu-kraker uit 1979 kan met de internationale titel Dirty Ho al bijna niet tegenvallen. Doet het ook niet. Heerlijk verfrissende komische toon die goed wordt aangevoeld door Gordon Liu met zijn snorretje. Bijna de hele film doet hij een beetje nerdachtig alsof hij niet kan vechten wat tot allerlei surrealistische spookgevechten leidt. Wijnproeven is nog nooit zo vreemd geweest! Beetje ableism, beetje homo-erotiek, doe er allemaal bij. Een van de betere films uit het genre wat mij betreft ook omdat het wraak-narratief eindelijk eens wordt genegeerd.

hahohoho ableisme en nerds in een kungfu film :D

Reason, Argument and a Story
'Waarom is onze intellectuele vriend zo ongelukkig?' De Indiase regisseur Ghatak had iets met mannen in een midlife crisis. Ik denk dat zijn ziel zelf nooit een andere fase dan de middelbare heeft gekend. (Zie ook Woody.) Altijd lokte de drank, de zelfdestructie, om de angsten voor te zijn, en zo bleef zijn genialiteit vaker verborgen dan hem lief was. In de film met de kantiaanse titel speelt hij zijn kapotte zelf, een zuiplap die door zijn vrouw wordt verlaten. ('Probeer een normaal mens te zijn.') Hij verkoopt zijn ventilator en moet vertrekken op de spirituele, surrealistische reis die je wist dat zou gaan komen. Maar hier dus in weelderig Indiase stijl. Met stapels tabla's, interpretatieve dans en zangeressen. De liedjes zijn herinneringen aan wat nooit was, en nooit zal worden. De Bengalen, om te beginnen. Een ander thema van de auteur. Ook die helften werden nooit gelijmd. Samen met zijn reiskompanen (symbolen voor land en zoon) dwaalt hij als dakloze door een dakloze maatschappij. In vrije, al dan niet metafysische associatie van tekst, klank en daad. Noem het intuïtieve wetenschap. Ik moest aan Gomes denken, en zijn hermetische oeuvre. Alles kan in in subjectivistische folklore. Er is plaats voor semantische discussies, politieke theorie, en absurde humor. Ik begreep er weinig van, maar het was wel mooi. 'Waarom stopte je?' 'Het liedje.'

情牽拉麵茶
Ramen Shop begint met het meest Japanse shot ooit: een veld, een trein de ene kant op, een fietser de ander. Toch komt regisseur Eric Khoo uit Singapore. Een aparte, wat sentimentele arthouse film over familie en voedsel met een intrigerende meta-Aziatische blik. De jonge ramen-kok Masato verliest zijn afstandelijke vader, zijn moeder was al eerder overleden. Op zoek naar zijn jeugdherinneringen in Singapore komt hij in contact met een blogster die hem een beetje de weg wijst ook richting overgebleven familie. Verrassend genoeg komt de Tweede Wereldoorlog ook nog langs, reden waarom oma een relatie met een Japanse man niet zag zitten. Veel mooie shots, lieve Aziatische moraal maar vooral een eyeopener over de keuken van Singapore. Nooit geweten dat die zo eigenzinnig is, een soort alles-in-een-cuisine.

ホーホケキョとなりの山田くん
Zo en met My Neighbors the Yamadas heb ik dan toch alle Ghibli's gezien. Deze van Takahata uit 1999 is weer een buitenbeentje, een liefdevol portret van een Japans gezin met oma met allerlei alledaagse besognes. Geanimeerd in een subliem minimale stijl met veel wit, weinig lijnen en zachte kleuren. Soms wordt de dagelijkse praktijk surrealistisch al dan niet aangelengd met een liedje of een beroemde haiku. Wat aan de lange kant voor wat het is, maar zeer vermakelijk en vooral eigenzinnig.

alle Ghibi's, wow. *BADGE*

October: Ten Days That Shook the World
'De tijd van woorden was voorbij.' In 1927 kon de Sovjetrevolutie op haar laatste benen nog even zinnig lijken. Haar felste aanjager Lenin inmiddels al een paar jaar dood. Trotski werd precies in de herdenkingsmaand verbannen. Beiden 'schitteren' in deze film van Eisenstein, waar Stalin juist schittert door afwezigheid. Wat dat betreft lijkt de film behoorlijk eerlijk. In een letterlijke en figuurlijke beeldenstorm worden er geen doekjes om gewonden. Onverbloemd agressief, nationalistisch en misogynistisch rolt het wiel der vooruitgang verder. De gewelddadige 'pacifisten' wilden niet praten met de tijdelijke regering – 'the government is powerless' – en al helemaal niet met de mensjewieken (die bizar veel screentime krijgen). Onderdrukten gedragen zich als de machtigen, die ze eerst nog haatten. 'The same old story', stellen de sloganeske tussentitels, per ongeluk correct. Lokale heldAntonov-Ovseyenko speelt zichzelf, en werd weer tien jaar verder doodgeschoten door Stalins eskaders. Zelfs de dubbelrol van held in het echt en on screen, kon hem blijkbaar niet redden. Het beste shot houdt het orgastische editing even in toom. Een wit paard rijst ten hemel. Symbool van de goede zaak. Even later dondert het in de rivier. Een uur of wat later hijst een burgerman de witte vlag. Je voelt de sympathie van Sjostakovitsj in de muziek. De overgave.

빈집
Yeah, Korea. Alweer een relatief oudje van Kim Ki-duk uit 2004 (laatst uitgezonden door Canvas). 3-Iron is een fraai liefdesverhaal over een jonge man die inbreekt in huizen wanneer de bewoners op reis zijn en dan een beetje kookt en chillt maar ook kleine dingen repareert. Heel behendig maar hij is niet erg op zijn hoede. Dus op zoek naar een andere woning. In een patserige villa waant hij zich alleen maar wordt hij gadegeslagen door nieuwe compagnon. Heel lang wordt er tussen beiden geen woord gesproken (heerlijk). Natuurlijk gaat het mis en dan zijn er toch nog wat spoken uit het autoritaire verleden. Veel achteloze maatschappijkritiek in dit niet-metafysische spookverhaal (ja, ik kan er niets anders van maken :) met een fijn einde. Onder de 90 minuten ook nog eens!!

jaa Bin-Jip! (favoriete film aller tijden, of close to that, van mijn zusje) :-)

Two Stage Sisters
'Who knows what's beyond the stage can understand the stage.' Een Chinese klassieker uit de tijd dat het land nog hardcore communistisch was. Het propaganda-gehalte valt gelukkig mee, althans, aanvankelijk. Eerst en vooral brengt de film een heerlijke verdubbeling. Films naar toneelstukken zijn meestal vreselijk – films over toneel daarentegen! Uit zichzelf al meta. Nep op nep is pas echt echt, zoiets. Two Stage Sisters gaat over twee 'zussen', die in de jaren 1935-1950 langzaam carrière maken in de Chinese operawereld. Van het platteland naar de grote stad. Shanghai Neon. Ze zingen (dus) veel, en de liedjes leveren ook het 'Griekse' commentaar. Waar het plot met bakken vol sentiment smijt, is de boodschap van de eerste helft heldhaftig modern. Leve de moderne vrouw die zich niet langer laat prostitueren, een stoere tante ontsnapt aan haar lot (en aan een Colonel Park-manager). 'We zijn geen lastdieren.' De andere zus raakt echter alsnog verleid. Gold diggen of artistieke integriteit, that's the question. Uiteraard kiezen de makers in deze dialectiek voor de zuivere graat. Om tot het correcte einde te komen is er wel een rechtbank nodig. Het aanvankelijke slot werd gemangeld 'op verzoek' van de Staat. O tragische ironie. Ware zelfverheffing wordt de zussen toch niet gegund. Natuurlijk niet. 'Je moet begrijpen dat het politiek is.'

favoriete film aller tijden, of close to that, van mijn zusje

Aaah. Sowieso wel een arthouse-kraker destijds als ik zo de archieven doorspit.

Nep op nep is pas echt echt, zoiets.

Haha, is wel zo.

Saf
Een man die te eerlijk is, je ziet het niet zo vaak (de titel betekent „Head Cage”, maar de hossel voor het dagelijks brood met een gezin het vooruitzicht in de explosieve nieuwbouw in neolib Erdoğans İstanbul dwingt hem uiteindelijk toch op de knieën. Hoofdrolspeler Kamil is niet gelijk het meest captivating personage, als zijn vrouw Remziye de hoofdrol overneemt trekt het de film vlot.

Possessed
Artyfarty film over hoe we allemaal aan onze mobieltjes ten onder gaan enzo. Hoogdravend en irriterend.

Silip
In een dorpje in de Filipijnen bezoekt een stadse zus haar katholieke zus. Mannen doen er niet erg aan consensuele seks. Enfin, dat keutelt ff aan maar escaleert dan op uitzonderlijke wijze helemaal uit de hand. Bizarre film, bedankt Mondo Macabro!

‘ピノキオ√964’ (964 Pinocchio)
Ook bizar is deze Japanse film, beetje in de hoek van Tetsuo. Ook hier gaat alles op 11 in de tweede helft na een wat traag begin waarin de ontsnapte sexslaaf zijn geheugen terug weet te winnen. Maar wat er toen gebeurde zal je verbazen …

964 Pinocchio

Oh ja, die staat al een tijd op de lijst, maar moet wel in de juiste stemming zijn voor dit soort olijke Japanse rariteiten.

loool the truth about Pinocchio finally revealed. (Er is ook een nieuwe versie in de bios, met Benigni, maar nog niemand over gehoord.)

Raw
Ik ben eigenlijk niet meer zo'n held als het op de echt nare bodyhorror aankomt, maar ja Vitamine Cinema trok me in dit geval over de streep (zitten toch echt steeds prima "inhalers" tussen.) Ik dacht eigenlijk dat het een Canadese film was, Cronenberg thematiek, zo'n betonuniversiteit, leuk Eric's Trip meisje met grote sjaal maar dat platte landschap komt uiteindelijk te bekend voor en regisseuse Julia Ducournau is dan ook Française. Mooie, nare film zonder al teveel verhaal maar heel veel symboliek en motieven rond vlees, vrouwelijke seksualiteit, genetica, de mens als dier en dat aangejaagd door het proto-fascisme dat ontgroeningsrituelen zijn. Veel mooie, soms unieke scènes, waaronder zelfs een uiterst geslaagde seksscène. De gedachten begonnen de laatste 20 minuten te dwarrelen en ergens zag ik de diverse eindes ook wel aankomen. Hoe dan ook, niet zo zeer fijne als wel gedurfde film.

Zie nu pas de originele Franse titel, Grave, die wat minder in your face is zeg maar.

Grave is een mooiere titel, ja.

Verbaasde me dat de (in mijn ogen bescheiden/gezonde) beharing voor veel mensen al als disturbing werd ervaren.

Orties, waarvan je een poku hoort in de film is ook wel een fascinerend groepje …

Zo die Orties kwam keihard. Bijna niveau Schoolly D in Bad Lieutenant.

Met veel mensen bedoel je Amerikanen? 😏

ghehe. inderdaad kon het gemakkelijk een film van (de zoon van) Cronenberg zijn.

ik was zondag bij een lezing van Kevin Toma over Crash (die daarna ook getoond werd) en die toonde ook Raw/Grave als voorbeeld van Cronenbergs invloed. (maar dan feministischer).

vond Raw/Grave geiler dan Crash - en dat als Partij voor de Dieren lid - al heeft Crash ook veel haar. 😏

Escort
Naar oerhollands gebruik uiteraard te stereotype (escortdame is volks type, rijke vent is perv), maar overall geen onaardige film door de performance en een enkele aardige plot twist.

The Fall Of The Cabal
Tja, in deze tijden van gecancelde events heb je tijd en ik zie het op de weg geschreven als ik de brug op fiets na m'n werk: "Watch fall of cabal". Het is dus Janet Ossebaards epos over "Qanon". Gewapend met een iStock account en Google Imagesearch en veel te veel tijd legt ze uit hoe alles samenhangt: het is allemaal in scene is gezet óf een knullig gecodeerd pedonetwerk. In drie uur weet ze wel naar een apotheose toe werken waarin Trumps gekkigheid allemaal crumbs zijn die anoniempjes op internet duiden als de komst van de messias. Als je denkt: nou, kom maar met het bewijs, wordt je nogal eens te verstaan gegeven dat je zelf maar research moet doen. Het is een wonder dat Ossebaard nog leeft!

dat je zelf maar research moet doen

ah dat is dus ook een soort "code" (zie Doutzen Kroes op Insta laatst)

Repentance
'One man of reason outweighs a thousand idiots.' Niet dus. In de Sovjet-Unie liepen duizenden Eichmannetjes rond, die nimmer nadachten – ter meerdere ere en glorie van het grote goed. Daar mag een individu best voor sneuvelen, zo lang ze het ten minste zelf niet waren. De Georgische regisseur Abuladze ridiculiseert de bureacraten met verve. (Zozeer zelfs dat de film een rol in de perestorjka van Gorbatsjov had.) Van een afstand valt er veilig te grinniken om de waanzin. Ooit heerlijk gefileerd door Forman. Abuladze heeft echter grootsere plannen dan een zwarte komedie. Hij gaat haast te Europees te werk, met een chique beeldtaal en breedvoerige opera-vibes. Ongetwijfeld ironisch bedoeld, maar het werkt soms tegen zijn film. De kozijnen van de raamvertelling staan gelukkig stevig. Een dode Sovjetschurk wordt steeds opgegraven. Het lijkt dan een spiritueel verhaal van Toergenjev. Is het de zoon, die zijn vader de heilige geest geeft, peinsde ik. Neen, al worstelt de kleinzoon met een derde generatie daderstrauma. Zijn ('dode') oom rekent af met kerk en kunstenaar. In een pijnlijk mooie scene wedijvert de film met Idi i Smotri. Stambomen worden uitgeroeid. Families verpulverd. 'Wil je me toevoegen aan je lijst van bewonderaars?'

Tarzan's Secret Treasure
'Movies? What's that?' 'Wait til you see.' Jazeker, my first Johnny Weismuller. Zijn 'sonny' Boy speelt grappig genoeg een grote(re) rol. Tarzan heeft Jane hier al, en dus het onvermijdelijk krullekopperige kind. Ze leven 'beyond all the trails known to white hunters', in hun eigen Beekse Bergen. De zowaar werkelijk sfeervolle openingsscène wisselt onderwat(er)rotiek en een speeltuin van dollende beesten af. Laten we er maar niet over nadenken hoe die knappe dierenstunts werden bereikt... Lang duurt het paradijsje niet, zoals de film toch al toepasselijk economisch wordt verteld, op het ongeduldige af zelfs. Als in een sprookje duikt zoonlief richting het Kwaad. 'Gold no good', zegt Johnny, maar het is te laat. Junior hengelt het wereldwijde web van het kapitalisme binnen. En met de hebberige buitenwereld worden alle stadia van ellende doorlopen. De onvermijdelijke progressie van de vooruitgang, grapt de dromerige neokoloniaal Barry Fitzgerald dronken. Op en top de imagologische Ier. Tarzan zelf blijkt weinig meer om het lijf te hebben dan flauw gestaalde Flintstones-humor, totdat hij heel even, haast per ongeluk, metafysische vibes aantikt. De witte mannen hebben fotocamera's bij, willen hem ook visueel vangen. Dat laat Tarzan echter absoluut niet gebeuren. 'No mechanical contrivance can compete with the voice of a living creature.'

The Mystery Behind Thomas Pynchon
Docu die bol staat van de paranoia en wilde speculaties (door slim gebruik van splitscreen). Helemaal in de geest van Pynchon's boeken zelf. De muziek van The Residents past er wel bij maar wat meer afwisseling was wel goed geweest. Mooie beelden van Manhattan Beach en het appartement waar Pynchon aan Gravity's Rainbow werkte, en er uiteindelijk vandoor ging met een bovenbuurvrouw. Tweede deel is minder interessant omdat het meer over obsessief fandom gaan i.p.v. de boeken met als einde een item van CNN waar ze hem op camera krijgen, net als een Britse journalist, erop uit om Pynchon te ontmaskeren met een goedkope camera.

Frank Zappa & The MOI - In the 1960s
Totdat de Alex Winter-film over Zappa uitkomt is het behelpen met bekend materiaal. Deze docu focust op de originele MOI-bezetting uit de jaren ´60 en eindigt met de breuk met Zappa in 1969, die hem zijn leven is blijven achtervolgen. Interessante cast met critici en ex-bandleden, en muziek uit de ´60 die NIET van Zappa is. Ook fijn om te zien dat Marxist Ben Watson ook begrijpbaar Engels spreekt en deze keer Adorno met rust laat.

Zapped
Arte-docu die vooral op eigenaardige relatie tussen Zappa en de media focust (zonder analyse, het is gewoon knip- en platwerk). Een aantal fragmenten kende ik niet en er zit ook exclusief materiaal tussen, zoals Zappa's Varèse-opnames die nog steeds niet zijn uitgebracht.

Les Rendez-vous de Paris
Drie korte verhalen over ontmoetingen in Parijs met een belangrijke rol voor toeval. Meestal zijn dat soort films uiteenlopend van kwaliteit, maar dit is Rohmer en dus is alles gewoon goed. Ja, hier kan ik er nog wel paar van aan, lekker praten en wandelen door Parijs, het Oude Parijs, maar achteloos laat Rohmer zien hoe de stad continu verandert, dus de modernité ligt overal op de loer. Verder beproefd Rohmer-recept, bevallige maar moeilijke vrouwen, irritante maar vriendelijke mannen, schudden voor gebruik zodat alles heerlijk onvoorspelbaar is en dan gaat het leven door, "pfff, l'amour...quelle galère !" (zou ik dan concluderen als Rohmer-personage.)

Clean
Nog een Assayas met Maggie Cheung in de hoofdrol (destijds met elkaar getrouwd, kom ik net achter.) Nee, zeker niet zo goed als Irma Vep, dat is dan meteen gezegd. Een beetje in dezelfde kwadrant als Demonlover, niet zo fucked up decadent als die film, maar wel datzelfde gevoel van een bepaald 21ste eeuw kosmopolitisch leven en de schaduwzijde daarvan. Het begint in Canada waar de carrière van een indie-veteraan dreigt te verzanden. Het leuke bandje dat ze bezoeken spelt het puik uit: alles is gedaan, toedeledoki. Na gekibbel met zijn Yoko Ono-achtige vrouw (Cheung) is er dan een overdosis, waar zij de dans ternauwernood ontsnapt aangezien ze de drugs had gekocht. Wat ik erg origineel vond aan Clean is hoe het laat zien wat er gebeurd als je als artiest uit het wereldje wordt gegooid, de normale grijze wereld in. Cheung doet haar best om er wat van te maken, ook omdat er een zoontje is dat bij opa en oma woont, en die ze ooit weer wil zien. Uitstekende ingetogen rol van Nick Nolte trouwens. Béatrice Dalle helpt ook nog een handje maar wordt wat ondergebruikt en zo kun je met wat vriendelijkheid toch overleven. Zoals bijna elke Assayas-film redelijk onvoorspelbaar, maar ook zoals wel vaker bij hem, wat rommelig, zeker tegen het eind. Tricky komt nog langs als zichzelf en een lekker dromerige soundtrack met veel ambientwerk van Eno (van Apollo, Before and After Science, prima keuzes.)

Perempuan Tanah Jahanam (Impetigore)
Indonesische horror, maar geen gekkigheid van vroeger die we kennen van Mondo Macabro. De gore valt heel erg mee, drags a bit maar vooral de duistere sfeer is goed geslaagd.

Bill & Ted Face The Music
In tegenstelling tot de terugkeer van Jay & Silent Bob, die ik vroeger ook al minder vond, is Bill & Ted 3 gewoon heel leuk. Recent herbekijken was ook leuk, maar ik heb gewoon een zwak voor de meligheid van Bill & Ted. Verhaallijn is flinterdun natuurlijk maar hoe ze elke keer zichzelf tegenkomen in de toekomst, het taalgebruik en hun dochters taking after them, ik kan er prima mee …

The Entity
We zagen een stukje in Nazmiye Orals Zomergasten en daar leek het er al op dat het verhaal potentie had. De onzichtbare aanrander is een meer dan uitstekend gegeven voor een horrorfilm en de uitvoering is ook dik in orde.

Peter Tscherkassky maakte in 1999 met Outer Space een experimentele remix van The Entity met ditmaal de filmrol als voornaamste slachtoffer.
https://vimeo.com/314251447

o_O

벌새
In de bioscoop te zien als House of Hummingbird, een soort Zuid-Koreaanse versie van Alleen op de wereld. Een prachtig portret van de 14-jarige Eunhee, jongste van drie, in een gezin waar de Koreaanse prestatiecultuur strikt wordt vereerd. Lastig allemaal al dat onbegrip niet alleen van ouders en leraren maar ook klasgenoten die je ook op onverwachte momenten streken leveren of eikelige broer die je gewoon beukt. Wat een tranendal van 135 minuten, geen wonder dat ik helemaal verdwaasd de bioscoop uitkwam. In het derde deel speelt ook nog een datum uit 1994 een hoofdrol waar bij de aankondiging bij Zuid-Koreanen meteen allerlei alarmbellen zullen afgaan. Indrukwekkende rol van Park Ji-hu maar over de hele linie erg goed acteert.

dankzij Parasite krijgt Koreaanse cinema vaste voet aan de grond in onze contreien, lijkt het. Mooi.

I Flunked But...
'It'll be finished by the time your exams are over.' De jonge Ozu richt zijn zwijgende 'camera obscura' op het slabakkenkamp dat ze school noemen. Hij volgt de 'familie Stastok', terwijl ze al potloodlikkend hun diploma pogen te halen. Dat betekent uiteraard vooral niet-leren en studentikoos gelummel. Alleen in overschrijven tonen de heren zich vlijtig, alleen in spieken betonen zij zich geniaal. Met slechts een uur speeltijd is de film nog spaarzamer dan voor de meester van het minimalisme gebruikelijk. Helemaal zijn eigen stiel heeft de regisseur nog niet gevonden. Ozu is ook zelf de spiekende student, en begint met het 'synchroniseren' van de grote Amerikanen! Chaplin, Keaton en Harold Lloyd krijgen ieder hun eerbetoon. Aan de muur van de verveelde studentengroep hangt een poster van Charming Sinners (uit 1929). De grappen zijn nogal van het uitgespreide soort, maar de roulette die jongens spelen mag er zeker wezen. Als de bel – en de witte was – gaat, is de tijd van nachten hoorhalen voorbij, en begint de ellende van volwassenheid. Opeens is daar een nieuw blommenseizoen, een vleugje baseball (dan al!), en lijkt de l'ennui van een heel andere, diepere beleving. Ozu en zijn film werden samen volwassen. Geboren. Het sprekende vervolg heette dan ook I Was Born, But... 'We shouldn't have graduated so hastily.'

En met deze Ozu - en http://gracekellyblues.blogspot.com weer bijgewerkt - is het tijd voor een maandje https://cdn.xl.thumbs.canstockphoto.nl/knoop-pauze-illustratie_csp30444828.jpg althans voor mij. :D

dankzij Parasite krijgt Koreaanse cinema vaste voet aan de grond in onze contreien, lijkt het.

Ik dacht ook zoiets. Van te voren was ik nog wat sceptisch maar het is terecht dat zulke films in de bioscoop draaien (ik zag hem zelfs in een Pathé om dat de reguliere arthouse-joint uitverkocht was.)

Tommaso
Homeboy Ferrara in weer een zeer vruchtbare samenwerking met Willem Dafoe. Weer een Rome, komt goed uit want Dafoe woont toch in Italië en kan al een aardig woordje Romeins. Salve. 100% Ferrara weer op een of andere manier. Uitgesproken autobiografisch want zijn eigen vrouw en dochtertje doen mee. Al snel komt de De Worsteling ook langs, laat maar aan Dafoe over om eens lekker in AA-meetings verhalen te vertellen. Echt heel goed, later komt er ook nog een echte Amsterdammer langs met een fijne anekdote. Dat zorgt allemaal weer voor die "Ferrara houdt het straat" vibe waar deze liefhebber nooit genoeg van krijgt. Wel in de huidige stijl te lang waardoor het tegen het einde wat rommelig wordt. Maar goed je hebt een acteur die Jezus heeft gespeeld dan moet je daar ook gebruik van maken voor wat Pasolini hat tips. Mooie film over, nou ja, herkenbare mannentwijfels en -vraagstukken. En met een fijne retro Euro-geilheid die je tegenwoordig gewoon niet meer ziet in films.

カメラを止めるな！(One Cut Of The Dead)
Grappige metadingen in deze zombiefilm slash making of. Ode aan het filmmaken maar moet zeker op herhaling. Ik ging er blanco in dus was enigszins puzzled en ik lees in andere reviews dat een tweede ronde de moeite is door de recontextualisering.

살아있다 (#ALIVE)
Spannende Koreaanse zombiefilm waar je in tegenstelling tot Train To Busan niet het gevoel hebt allerlei lokale politieke subtexts te missen.

Alla ricerca del piacere (Amuck!)
Hoewel er wilde seksuele uitspattingen gesuggereerd worden moeten we het doen met slechts beperkt (wel mooi) naakt maar gelukkig heeft de film meer om het lijf en is het thriller-aspect de moeite, ook door de uitstekende soundtrack.

The Cry of Jazz
Een polemiek, wat gekunsteld door houterig acteren en opzichtige boodschap die soms ook naar mijn idee wat kort door de bocht zware conclusies verbindt aan het improvisoire(?) karakter van jazz maar ook interessant om te zien hoe we 50-60 jaar later nog weinig opgeschoten zijn, zeker qua white fragility.

Umut (Hope)
Heer, geef me duizend problemen maar geen dag zonder hoop zingt Hakkı Bulut in Hatasız Kul. Nou, Cabbar, de arabacı die vermalen wordt tussen oud en nieuw Turkije (mooi weergegeven in een shot van een weg met auto's en paard-en-wagens) is het te veel. De moderne Turkse staat laat hem in de kouw staan en hij zoekt zijn heil in Osmaans bijgeloof van Hoca Hüseyin die hem een schat blijft beloven.