Filmforum

Moet ik nog steeds een keer aan beginnen, heb zelfs de DVD van S01 al jaren liggen. Blokkade.

The Searchers
17:00 op een zondagmiddag bij de BBC, die kans laat ik niet liggen. Compleet overgeanalyseerd en geprezen, dus wat kan ik daar nog aan toevoegen? Sowieso te lang en de muziek is heel jammer, waar vooral stilte had moeten klinken. Maar goed, fantastisch gefilmd, met je VistaVision. Die scène dat de Comaches van twee kanten langzaam die cowboys proberen in te sluiten. Chef's kiss. Intrigerend verhaal ook wel met een gedurfde positionering van Wayne als racistische eikel. Beetje ambivalent natuurlijk, nu denken we "wat een wappie" maar genoeg Amerikanen die hem, toen en nu, gewoon gelijk vinden hebben. Een hele tijd drijft die spanning tussen Ethan en het morele ijkpunt Martin de film voort en dan zakt het allemaal bijna in elkaar en eindigt het met dat ridicule iconische moment.

ja, op geheel eigen foute wijze toch wel een dappere film.

The Wire s01 is zeker de moeite, s02 begint erg sterk, maar zakt dan in, het gaat ook wat minder om de 'hood' dan.

Druk, druk, druk, heb ik het. Ik verwacht zo'n 25 films dit najaar te kijken (sprak de controlefreak). Op Filmtotaal.nl afgelopen weekend de lijst bijwerkend, realiseerde ik me pas echt hoe vreemd de maanden maart- tot diep in de zomer, moeten zijn geweest voor de echte biosgangers. Alleen maar meuk op de VODs! Zelfs Filmtotaal had 'r nauwelijks nog een 4-sterretje voor over. Dus zal het zwaartepunt wel in het voorbije voorjaar liggen, qua toppers.

Even inkomen met een emo teen anthem.

Weathering with You
'We used to have beautiful springs and summers.' Het geheim van Japanse-anime werelden? Ik denk het magisch realisme. Met de nadruk op magisch en op realisme. Tokyo is echt Tokyo, inclusief geweld, gokken, drank en seks, en de Spelen die niet kwamen in een vreemd 2020. Tegelijkertijd kan alles. Het zonnetje in huis laat de zon werkelijk schijnen. Voor die tijd sjouwt een spijbelaar met zichzelf – en JD Salinger – onder de arm, door de stad. De neons van grote merken kunnen het kleine leed niet verhullen. Zijn eerste vriendje is, uiteraard, een kat. Later komen daar volwassen stappen richting volwassen relaties bij. Ondertussen blijft het naast product placements ook werkelijk regenen. De mensen bidden voor een 'zonnemeisje'. Nu lijken me 'cool girls', eigenlijk een beter idee in tijden van global warming. De film speelt een ingewikkeld spel met Oosterse 'woe wei' en Westers individualisme. Enerzijds worden er conservatieve kanttekeningen geplaatst bij weerrecords – het weer en de wereld is zoveel groter dan menselijke invloeden. Anderzijds beïnvloedt de mens het weer dus wel. Daar draait het metonymische plot nu net om! Gelukkig voltrekt zich op driekwart een aardige save. In een hotel raken verdriet en erotiek elkaar, als in een lucide droom. Om dan weer warrig op te lossen. 'Is there still anything that love can do?'

op geheel eigen foute wijze toch wel een dappere film.

Ja, ik denk echt dat Ford een slim spel wilde spelen door het Wayne persona te presenteren zonder de strakke teugels van de Hollywood good guy. Waarschijnlijk heeft hij nog zoiets gezegd van "John, speel gewoon jezelf." Maar ik vermoed dat de prijs (onbewust? management? studio?) is geweest dat Wayne toch zijn helden-shine mocht pakken. Vanzelfsprekend had hij haar nog steeds willen vermoorden en knalde die Martin hem neer (als je toch een wat realistischer moralistisch einde wenst.) Ik moest gisteren een paar keer aan Peckinpah denken en wat hij er op bepaalde momenten van had gemaakt.

Ik herinner me van s02 dat stukkie Stelios Kazantzidis wat wel lekker aankwam, dat ik s03 het beste vond, s04 wat zwaar en de laatste wel naar een lekkere apotheose met Marlowe en Omar.

En Snoop natuurlijk:
https://www.youtube.com/watch?v=JDpvkwBBu6U

On The Rocks

Jojo Rabbit
'So how's it all going with that Jew thing upstairs?' Mel Brooks, zelf van Duits-Joodse origine zal trots zijn. Ook 'doodse' jodengrappen kunnen nu worden opgestookt. Er wordt zelfs een witz uit zijn Robin Hood geleend. 'A Jew!' 'Gesundheit.' Zo lijkt Jojo Rabbit wellicht een ongelooflijk gewaagde film, maar eigenlijk valt dat toch wat tegen. Het is eerder een stilistische oefening – een Wes Anderson Gone Nazi, met Adolf Hitler als de Vijfde Beatle (en imaginary friend). De jonge Jojo heeft het maar moeilijk, met hem, met zichzelf, en met het nazi-zijn. 'Can you kill?' Ik moest denken aan die film waarin Eric Cantona een gozer helpt om zichzelf te worden. Zoveel meer is Hitler hier eigenlijk niet. De satire werkt het best, wanneer er fysieke grappen worden gemaakt. Dan raakt de arme Jojo van slag, en slaat de kijker aan. Moederlief ScarJo speelt een 'flapper' in a Fuhrer world. In haar begint het haperen. De film heeft surrealisme nodig om de overdrive te vinden. Geen zachtheid. Surrealisme wordt ten slotte pas echt reëel in oorlogstijd. Hoe langer het duurt, hoe meer de film vanuit het risky uitgangspunt in een schmaltzy uitvoering belandt. Bovendien... Geen Anne Frank-grap! Lina Wertmuller had het aangedurfd. Als komedie al met al niet onaardig, maar voor de rest een moeizame grap. 'Me and Fake Nathan have found a way for you to escape.'

Nomad: In the Footsteps of Bruce Chatwin
Vergelijkbaar met "Mein Liebster Feind" is dit opnieuw een ode aan een vriend van Herzog, ditmaal schrijver Bruce Chatwin. (Herzog's "Cobra Verde" was een adaptatie van een boek van Chatwin, die weer aanwezig was op de set. Herzog filmde aboriginals, Chatwin schreef er een boek over). Het wordt al snel duidelijk dat Herzog hier ook aan autobiografie doet gezien de vele citaten uit zijn eigen films ("Chatwin loved this scene from my first movie", en die volgt dan integraal). Herzog kletst wat met Chatwin's biograaf en er worden manuscripten getoond. Een droge academische vertoning dreigt, maar Herzog blijft Herzog, dus zijn er weer de bekende ingrediënten, van close-ups van reptielen, grottekeningen ("Cave of Forgotten Dreams"), trage dronebeelden van kleurrijke landschappen in Australië ("Lessons of Darkness") tot en met een half-vergaan Star Wars-ruimteschip in de Australische outback. "Do you feel the force?" vraagt hij elders in de docu aan een man die met twee ijzeren staafjes die door een magnetisch veld loopt. Het mooist is het einde, Chatwin's weduwe die van het landschap in Wales geniet met naast haar een lege stoel.

勝手にふるえてろ (Tremble All You Want, 2017)
Typisch dat een, op het eerste gezicht, basale rom-com in Japan de cinematografie heeft van een Michael Mann film. Echt verbazingwekkend goed gefilmd weer. En ook op een manier dat het de innerlijke wereld van de hoofdpersoon spiegelt. Oh ja, hoofdpersoon, Mayu Matsuoka met grote ogen, super stijlvol en kneiter nerdy (ja, de briltruc komt weer goed van pas.) Yoshika werk als accountant en heeft al tien jaar een fantasierelatie met wat ooit de coole guy op school was. Altijd uitkijken. Prachtig hoe ze tijdens de eerste helft van de film met begrijpende vreemdelingen haar leven bespreekt en zo de hele situatie aan de kijker uitlegt. Er komt een onhandige concurrent voor de fantasie wat tot genoeg kolderieke scènes leidt. Op zich word ik daar altijd nerveus van maar er zit een heel mooi uitgewerkte twist halverwege die alles wat realistisch/deprimerender maakt.

gheh ik zie die Herzog film inderdaad zo voor me. Toch wat meta-kansen onbenut denk ik.

4 aventures de Reinette et Mirabelle
Zou Rohmer ooit een slechte film hebben gemaakt? Ik ben hem nog niet tegengekomen. Dit is een uiterst charmant vierluik over twee jonge vrouwen die elkaar op een dag op het Franse platteland tegenkomen. Reinette de wat naïeve schilderes woont prachtig op een boerderij en vraagt of de meer intellectuele pruillip Mirabelle blijft logeren. No homo. Stiekem had die eerste episode, een soort vrouwelijke utopie, wel de hele film mogen beslaan. Maar goed, dan is het op naar Parijs, voor een thuiswedstrijd met drie komische verhalen waar onder andere de beruchte Parijse ober voor schut wordt gezet. Allemaal olijk met de gebruikelijke filosofische Rohmer-touch.

gheh ik zie die Herzog film inderdaad zo voor me. Toch wat meta-kansen onbenut denk ik.

Aan mooie beelden geen gebrek, maar het probleem is dat Herzog teveel info kwijt wil. In hoog tempo worden er deskundigen opgevoerd over aboriginals, al dan niet met Herzog's voice-over eroverheen voor extra duiding. Tweede helft is stukken beter, zijn voice-over is dan zelfs vaak afwezig. Wat ik me pas later bedacht is dat er nauwelijks beeldmateriaal met Chatwin zelf in voorkomt, zal vast een rechtenkwestie zijn.

The Lair of the White Worm
Amusant laat werk van Ken Russell is een, gok ik, losse verfilming van een verhaal van Bram Stoker. Lekker Engels plattelandssfeertje, dus een mysterie laat niet snel op zich wachten. Ah kijk, een jonge archeoloog graaft een grote schedel op van een mysterieus dier. De jonge Hugh Grant, met hetzelfde kapsel als altijd, heeft net het landgoed geërfd van een familie die volgens de legende een gigantische slang versloeg. Hmmm, zijn buurvrouw, de zeer aantrekkelijke Amanda Donohoe keert ondertussen vervroegd terug van de "winter"-"vakantie¨. Dan pats...uit het niets vintage geil-religieuze Russell-visoenen en vangt de excentrieke gekte pas goed aan. Tegen het einde wordt het allemaal erg bespottelijk maar toch een vermakelijke film die zichzelf niet al te serieus neemt en zijn creepy momenten kent. Old skool 93 minuten want Russell houdt het tempo er gelukkig lekker in.

/The Social Dilemma
Weinig nieuws als je Tegenlicht kijkt, de geënsceneerde stukjes zijn gelukkig te beperkt om me te ergeren. Hamvraag wat mij betreft: waarom zo skeptisch over data vergaring van de regering terwijl commerciële partijen intussen al een aardig profiel van je zouden moet hebben. zo eager lijken de meesten om hun hele hebben x houwen online te knallen. Toch werkt het ook niet helemaal, want sensationalistische clickbait wordt enorm gepusht, ondanks mijn profiel (ik klik bv. uit principe niet op TPO- en DDS-links maar krijg toch nog meer van die onzin te zien dan me lief is). Maar goed, wel belangrijke vragen die helaas na korte ophef wel weer uit het oog zal worden verloren.

Meetings With Remarkable Men
Hier dan de Eeuwige Vragen in een biopic van mysticus Gurdjieff, zal niet ieders kopje thee zijn, maar ik kan er goed mee.

Het Gezin van Paemel
Vlaams klassendrama, niet slecht maar een beetje ouderwets.

I, Pastafari
Atheisten die bewijzen net zo pedant en irritant als religieuzen te kunnen zijn, al zijn heus niet alle vragen die ze stellen onterecht. Aardse zaken als belastingen, prima, maar theologisch veel te lui. Je weet wel, van die "sprookjesboek"-roepers …

Vampires vs. the Bronx
Stranger Things meet Spike Lee. Wel aardig maar in het licht van meer grotemensenshit als Lovecraft Country wat te licht bevonden (al is het nog steeds beter dan Antebellum).

Fulci for Fake
Fulci was in z'n eigen brein misschien iets fantastischer dan z'n output zou rechtvaardigen. Ook als vader schoot hij tekort, al zijn zijn dochters (net als die van Raymond Scott) door de bank genomen toch mild over hem. Net als zijn medewerkers overigens. Ik had er misschien nog iets meer mythevorming van verwacht maar jongste dochter en assistente Camilla, die altijd de schijnwerpers vermeed, is een prima verhalenverteller. Net als haar vader. De vertelvorm – de acteur die Fulci in een biopic gaat spelen doet research – voegt misschien niet zoveel toe.

ghehe wow Hugh Grant in een Ken Russell-film.

las Fauci ipv Fulci fuck Corona :c

Les Misérables
Je bent er net en nu ga je ons de les lezen.' Mooie, maar intrinsiek lastige film over de politie in de banlieues. Het begint slim, met onheilspellende ambient-klanken die beelden van uitzinnige blije mensen begeleiden. Het WK dat Frankrijk won. Alleen dan mogen beurre en noir meedoen. Meejuichen. Sterker nog, dan scoren ze de 'punten'. 'Sans cohesion, pas d'equipe'. Op straat verandert er weinig. De film switcht – helaas – naar witman-perspectief, en we volgen een agent die zijn eerste dag 'uit werken' gaat, in het oorlogsgebied die de banlieus (blijkbaar nog altijd) zijn. Het komt weer neer op: Witman is slecht. Witman is goed. De teambaas Chris lijkt op Chris Froome, en is net zo'n psychopaat. Hij hakt er clichématig op in. Het voelt wat pijnlijk om te zeggen, maar dit type verhaal kennen we sinds de jaren negentig. Kunnen de filmmakers daar dan wat aan doen? De mensen in de hood? Of enkel het systeem? Ik had graag gezien dat ze de psychopaat nog wat grijstinten hadden gegeven. Ergens zegt hij cynisch over zijn cowboy-gedrag 'was het maar een act'. Die opmerking was het waard uit te diepen. Genoeg geklaagd godbetert! Het scenario rolt zichzelf even slim als eenvoudig uit. Naast de nieuweling met het gewetensconflict wordt het voortgedreven door een grappige, grommende McGuffin, die enige metaforische eigenschappen verkrijgt. 'Hoort een leeuw in het circus?'

las Fauci ipv Fulci fuck Corona :c

Nee dank ja, ik heb na 3 uur Ossebaard wel mijn bekomst complottheoriën (al las ik wel iets over een mondkapjeslobby wat wél legit leek). 😉

ja = je en bekomst van …

ghehe. we hebben Ossebaard boeken in de kringloop :o. Die vrouw moet rijk zijn (geworden).

Systemsprenger
'Ik heb reddingsfantasieën'. Alles gaat hier zwaar lichamelijk naar de klote, en dat dwars door een verstandelijke beperking heen. Na afloop had ik hoofdpijn van het net-niet-huilen. De bedoelde moeilijke patiënt heeft de ergste vorm van ADD. Haar overspronggedrag is simpelweg agressie. Zelfs het Duitse (!) zorgsysteem kan haar niet 'handelen'. Pluspunt nummer 1. Het is dus een meisje. Dat maakt het stiekem allemaal nog wat erger, en tegelijkertijd verrassend verwarrender. Haar woede-aanvallen zijn enkel te vergelijken met The Exorcist. Maar waar is de priester die haar kan redden? Enter, een kruising van Ryan Gosling als leraar (in Half Nelson) en zware jongen (in The Believer). Hij trekt met het meisje naar de bossen. Therapie, thoreaupie. En alles komt goed. Nein! De beerput moet helemaal open. Soms freudiaans – plasproblematiek – soms lucide van eenvoud. 'Alleen haar moeder mag haar gezicht aanraken.' Scene na scene krijgen we het ingewreven. De moederliefde die in mensenhaat omslaat. De huidhonger. Het spreekwoordelijke blok aan een fragiel been. Eigenlijk net Ponette, nog zo'n fraaie 'kinderfilm'. Wat een prachtige hoofdrol van Helena Zengel. Helaas maakt het einde zich er met een witz vanaf Ik had Black Eyed Dog van Nick Drake aangezet. Ach, het trekt al hard genoeg. Hartenbreker en tearjerker ineen. 'Du schafft das.'

L'Avenir
Ja, heerlijk, Huppert die overal boeken leest, serieuze boeken, fin. Oh wacht, mooie film van Hansen-Løve, heel afgemeten, geen catharsis, meer een langzame bewustwording. Super Frans natuurlijk, in alles eigenlijk, setting, thematiek, humor. Never change, ouwe Galliërs.

Rio Bravo
Om te beginnen een anekdote. In een ver verleden huurde ik in de Cultvideotheek Assault on Precinct 13 waarbij de dienstdoende Tarantino sprak: "Ja, is eigenlijk gewoon Rio Bravo." Wat dus jarenlang een running gag werd tussen mij en een vriend. Bij elke film: "Eigenlijk gewoon Rio Braaaaavo." Maar goed, BBC gaat hard op John Wayne blijkbaar waardoor eindelijk eens rustig de kans kreeg om Rio Bravo te zien. Verbazingwekkend goed. Sowieso de beste non-revisionistische Western. Heerlijk corona-sfeertje ook, we zien nooit meer dan twee straten, de gevangenis en de saloon. Begreep ook eindelijk de Wayne-mystiek, dat lange, stoer maar toch onhandig, klassieke shizzle als "I wish you would." [gun oppakken zodat ik je neer kan paffen.] Maar, helemaal onder de indruk van Dean Martin als alcoholistische Dude (Melville maakte aantekeningen voor later gebruik). Ricky Nelson als Colorado, heerlijk achteloos als babyface outsider. Alles klopt gewoon in Technicolor, waar dromen mee werden gefilmd.

LOL, al 8 jaar geleden hetzelfde verteld toen Ludo Assault on Precinct 13 had gekeken. :) Nu we toch in het verleden kijken, dat is inderdaad wel het enige minpuntje aan Rio Bravo dat irritante nep-Mexicaanse mannetje. Maar ja, details. Ook wat minder enthousiast over Rio Bravo dan ik. :(

Oh en in de bioscoop: White Riot.
Mooie documentaire in de moderne stijl, dat wil zeggen: technische hoogstandjes met quasi-animatie in combinatie met (gerestaureerde?) archiefbeelden. Eigenlijk een essentiële combinatie met Jon Savage's monumentale England's Dreaming. In wezen een film over de mensen achter Rock Against Racism, de beweging die in de tweede helft van de jaren '70 de politieke tak van punk vormde. Heel idealistisch, heel erg gericht op multiculturalisme. Heel veel mooie beelden die weer een schrikbarend beeld schetsen van de het Verenigd Koninkrijk in de jaren '70. Maar ook een wrange film die eindigt met een triomfantelijk "de National Front werd tijdens de verkiezingen van 1979 verslagen", okay maar je kreeg er Thatcher voor in de plaats. En ik vond het schrikbarend hoe weinig er in de retoriek van extreemrechts is veranderd, dezelfde rotzooi hoor je nu, alleen is het mainstream. De geweldige socioloog Stuart Hall komt in een flits langs die cynisch zoiets stelt als "Goh, altijd zogenaamde balans in de media en toch komen nooit extreemlinkse meningen aan bod." Youtube bracht meteen uitkomst, en ik ga hem hier weer delen:
https://www.youtube.com/watch?v=EbQqgnxnOBo

waarbij de dienstdoende Tarantino sprak: "Ja, is eigenlijk gewoon Rio Bravo."

hahaha. ook een ding dat het internet gekilld heeft. OF WACHT. :P

(ik raad je Red River aan, ook van Hawks, ook western oudestijl, ook goed).

Doe ik. Moet sowieso nog wat klassiekers van het genre kijken. Dat landerige doet het nu wel goed.

Last and First Men
Jóhann Jóhannssons muziek werd me al snel te sugary (na een stellar begin met Englabörn) en ook zijn eerste en enige film is m.i. wat iffy. Terwijl Tilda Swinton een pompeuze tekst voorleest over omineuze strijkers en koren pannen, zoomen en roteren we met de camera, in zwartwit en slo-mo, over ijzige landschappen en brutalistische bouwwerken (ik vermoed uit de computer). Meditatief voor de een, slaapverwekkend voor de ander, I guess. Kreeg wel zin om L'Année dernière à Marienbad weer eens te gaan bekijken.

立喰師列伝
Later werk van Mamoru Oshii (2006) is weer een alternatieve geschiedenis van Japan na de Tweede Wereldoorlog. Best wel een ambitieuze onderneming en tegelijkertijd ultra avant-gardistisch. Oshhi creëert namelijk een geschiedenis van grote gebeurtenissen en veranderingen in de Japanse samenleving waar hij een onnavolgbare mythe koppelt van de profiteur, types die er een sport van maken om ergens te eten zonder te betalen. Dit alles op geweldige manier geanimeerd als een soort levend 2D-stripverhaal met echte gezichten. Ik geef het toe, het is hogeschool Japanologie waarbij de brakke ondertitels niet echt hielpen maar dankzij een leven lang Japanse beeldcultuur kun je toch plezierig meedrijven. (Internationale titel: Tachigui: The Amazing Lives of the Fast Food Grifters)

Lillian
'Jim, I have one walk on.' Een Amerikaanse roadmovie met Oostenrijks geld, mede dankzij een beetje hulp van 'vriend' Ulrich Seidl. Ik zat er helemaal klaar voor. Het begint inderdaad met bondage SM. 'Helaas', het blijkt de enige kink van een typische projectiefilm, die zich daarna als een gemakkelijke kabelbaan uitrolt. Men neme een niet-Amerikaan, men sture hem of haar naar Amerika, lekker aan de wandel, en we zien wel wat we vinden. Het werd me al snel wat te arthouse-makkelijk. Natuurlijk, je kunt in het Grootse Land altijd Koyaanisqatsi-magie vinden in de landschappen, en voor genoeg karakterkoppen wordt ook gezorgd. Maar waar zit de visie? Niet in de soundtrack, die veel verkloot met goedkope 'midi'-strijkers en pseudo-spanning. De gimmick van de film ligt elders. Lillian is Russisch, spreekt de taal niet, en spreekt (dus) überhaupt niet. Een Gus van Sant-achtig geintje. Ze ondergaat slecht, gaat onder in de massa, als Wendy & Lucy zonder hond. Lillian loopt en loopt, lijdt en lijdt – toch nog wat Seidl – en verdwijnt ten slotte Into the Wild. Het lijkt op Stroszek zonder humor. Herzog en Handke met een pesthumeur. Ik genoot dan maar van de locaties (een kringloopwinkel, een arcadehal!) en een meloen-shot waar Tsai Ming-Liang trots op zou zijn. De stille frustratie van bewuste afstoting. 'Let us go amongst them.'

God Forgives...I Don't!
Spaghetti-western van Giuseppe Colizzi. Gewoon op de zondagmiddag op het Spaanse Paramount-kanaal. Opgenomen in Andalucië natuurlijk. Inventief gebruik van de waterput (als martelwerktuig). Er komt geen einde aan bewuste scene. Al met al de standaard-western ingrediënten, weinig verhaal en een hoog Tarantino-gehalte (het is óf praten óf schieten/knokken, en geen vrouw te bekennen), al denk ik dat Bassie en Adriaan hem ook gezien hebben, drommels!
https://es.wikipedia.org/wiki/T%C3%BA_perdonas..._yo_no#/media/Archivo:Frank_Wolff.png

hihih. welke rapper leende die titel ook alweer. Nas? Rick Ross? (jep 2e ingeving de juiste)

The Wild Goose Lake
'Waar heb je het vandaan?' 'Het internet.' Met Europees geld een Aziatische film noir, recht uit de Amerikaanse traditie. Wat zouden de Chinese machthebbers daarvan vinden? Misschien werden ze gepaaid met het overdadige politiewerk. Niks halve maatregelen. Het begint allemaal noiriger dan noir. Een gewonde man (Hu Ge, lol!) op een station, wachtend op een 'brief encounter' met zijn vrouw. Zij verschijnt niet, maar de raamvertelling gooit de kozijnen toch aan twee kanten open richting femme fatale. We zien hoe de man 'artful dodger'-lesjes krijgt, en, uiteraard, van de welbekende neonregen in de bloederige drup belandt. De filmmakers hebben zich vooral uitgeleefd op de stillevencomposities. Soms werkt dat wonderschoon, de dieven verworden dan tot de Nachtwacht, dankzij Rembrandt-lichtjes onder de dieven. Vaker heerst de bestudeerde overdaad. Alsof men de scenes niet geoefend hebt, doch slechts urenlang geënsceneerd, voor die tien seconden tijd dat 'we're rolling'. Ze willen het allemaal net iets te mooi doen, terwijl de potentie van gruizige, lokale luizigheid zeker aanwezig is. In het fraaiste shot komt de zon op, terwijl de gewonde man zich 'oprolt'. Ook dan is het eerder de actie, dan het licht dat hem, eh verlicht. Eentje voor de internationale markt dus. Met een twist tot slot. Begrip is er zeker! 'Refuse and you'll lose.'

À Nos Amours
De (bijna)beginscène van Sandrine Bonnaire in witte jurk op een boot is Tumblr Hall of Fame materiaal. Het luidt een wat deprimerende film in over een zoekend tienermeisje. Eigenlijk heel goed die sfeer gevangen inclusief de constante seksualisering waaraan je wordt onderworpen op allerlei niveaus, niet alleen voorbijgangers, leeftijdgenoten, wat oudere mecs maar ook broer en vader. Sowieso is haar familie totaal geflipt op een vrij unieke, realistisch aandoende manier, met die rare geweldsuitbarstingen. Vader (de regisseur zelf) heeft er genoeg van en dat geeft dochter nog meer vrij spel. Zo kabbelt het een beetje van bed naar bed om verrassend genoeg te eindigen met een vrij intens etentje inclusief terugkeer van pa. Een lastige film om grip op te krijgen, doet heel veel dingen goed, heeft bijna compleet schijt aan verhaalconventies, ergens heel onprettig.

Hier een docu over de film.

Bonnaire has a daughter, Jeanne, from a relationship with actor William Hurt, whom she met in 1991 during filming of the Albert Camus novel The Plague (La Peste).

Je leert nog elke dag iets nieuws :) Echt nooit geweten, van Bonnaire en Hurt.

Dank voor die link Eric, daar ga ik eens lekker voor zitten.

She Wore a Yellow Ribbon
Deze western had ik als kind, met mijn cavalry Playmobil-set, waarschijnlijk geweldig gevonden. Nu in cynischere tijden is dit een beetje een zwalkende Ford. Het wil maar niet echt op gang komen in deze vroege "I'm too old for this shit"-film. Prachtige beelden vanzelfsprekend al vond ik de Technicolor vaak wat flets. Wel een mooie rol van John Wayne met snor. Raar persona toch, ergens zachtaardig en introvert maar dan toch herhaaldelijk die Trumpiaanse one-liner van "Never say you're sorry. It's a sign of weakness!" Voor de goede verstaander ook weer wat Confederate signaling, "Je mist alleen Robert Lee als aanbeveling!"

End Of Summer
Een short van Jóhannsson. Bevalt me beter, door de lengte vooral en door het gebrek aan de voice over ook meer soort extended videoclip.

Book Of Blood
Een Clive Barkerverhaal, typisch Engels in de zin van degelijk. Niet superspooky maar op een soort prettige manier, zeg maar.

The Wolf Of Snow Hollow
Politieman probeert family man te zijn terwijl hij achter een mysterieuze moordenaar aanzit. De regisseur en hoofdrolspeler is een beetje een stoorzender door over acting. Beetje Nacho Vigalondo-achtig idee, horror als symbool voor meer aardse problemen. Had meer in gezeten met vooral een andere hoofdrolspeler dus.

Yummy
Belgische zombiefilm in een plastische chirurgiekliniek in Polen. De Mystère des Voix Bulgares soundtrack is wat vreemd, ws om "oostblok" aan te geven. Verder wat iffy grappen we can do without maar ook wel net onderhoudend (en smakeloos) genoeg om een voldoende te scoren.

Borat Subsequent Moviefilm
Meer "comedy" banking on ignorance wat betreft alles buiten Amerika en West Europa. Een enkele glimlach door ongemak daargelaten, meh. Bad Trip is boodschaploos minstens zo smakeloos en veel grappiger, Bananasplitwise.

Cam
Nice horror over hoe je internetpersonae je echte leven kan overnemen. Doordat het lekker in het ongewisse blijft hoe het nu precies zit prettig zelf in te vullen en bovendien ook uitstekend vormgegeven.

恋や恋なすな恋
Prachtige sprookjesfilm van Tomu Uchida uit 1962. Typische film uit de jaren zestig, bijna compleet in de studio gefilmd. Daar leefde men zich even goed uit met intense belichting, schattige special effects, kleurrijke decors die draaien of plotseling in- of uitelkaar klappen. Japanse theatraliteit op zijn best. Daar moet je wel even in komen, ook omdat de film eerst richting een redelijk realistische hofintrige lijkt te bewegen en dan toch de afslag richting legende maakt. De internationale titel hint er al naar The Mad Fox al zou The Sad Fox veel beter zijn, want de lieve vos trekt hier toch aan kortste eind. De verteller kondigt het op poetische wijze al aan: "Binnenin is leegte. Word nooit verliefd."

Gretel & Hansel
Ik heb op zich niks tegen vorm boven inhoud, maar hier is de inhoud net iets te snoresome om de aandacht erbij te houden. Zonde van mooie beelden en coole synthklanken.

The Wire s02-05
Goed weerzien, toch net ff anders onthouden hier en daar. Grappig ook de ontwikkelingen van internet en mobiele telefonie mee te pakken. Wat me de vorige keer niet op was gevallen is het wat belerende toontje, vooral in de laatste serie.

Lovecraft Country
Waar Antebellum faalde is dit een succes. Het mixt vernuftig Lovecraftian horror, Lovecraft zelf was natuurlijk ook een eh, rasracist, maar er zijn (las ik later) veel waargebeurde dingen in verwerkt (en ik blijf me verbazen over hoe ziek, terwijl ik toch al wel een en dacht te weten) en uiteindelijk de ontworsteling aan het spook van de White Supremacy. Horror met Cardi B. en Gil Scott-Heron in de soundtrack werkte bizar goed.

ja raak dat Cam en dat voor Netflix.

The Wolf of Snow Hollow klinkt potentieel geweldig (helaas dus)

Dr Morbs (moge hij mopperen in vrede) is dood, en OMC kijkt Ford-films. Good timing.

About Endlessness
'De tijd verstrijkt, en ik heb niks bereikt.' In goed getimede corona-tijden mogen we samen met Roy Andersson in zijn prentenboek vol depri vignetten mochten kijken. De man die als geen ander humor door de wrangel kan halen, tot er haast niks om te lachen overblijft. 'Dan ben ik liever een tomaat.' Hij kan het nog altijd, maar wat hij kan, dat kenden we al tijden. Zo wordt het een rondje om de protestantse kerk, met nazi's als toetje. Een grijsgedraaide collectie b-kantjes eigenlijk. Hij opent nog met koorgezang dat zowaar melodramatische knipogen lijkt te voorspellen. Een soort Douglas Sirk misschien? Natuurlijk niet! Het surrealisme verdwijnt snel voor aardse 'sets'. Geniaal gescout, gedecoreerd en nabewerkt. Alle (dansende) poppetjes beleven de zinloosheid van Alles op bergmaniaanse wijze. Zeker de atheïstische dominee komt recht uit diens doodlopende zelfmoord-straatje. Godverdomse dagen op deze godverdomse bol. De tweede helft is leuker. De kijker raakt toch weer bevangen. Gedoe met een baby, een supermarkt-scene (in alle betekenissen van dat woord) en oude zeikerds in een bus. Als hij durft moet Andersson het materiaal eens elders gaan zoeken. Een film die ik graag gemaakt zou zien: De Kellner en de Levenden. Hij zou het kunnen. En de titel kende hij al. Half. 'Hij kan toch ook thuis verdrietig zijn. Waarom moet dat hier?'

Kung-Fu Master!
Ik heb het vermoeden dat deze film uit 1988 een beetje wordt genegeerd wanneer men Varda's oeuvre bespreekt. Controversieel onderwerp natuurlijk, zelfs voor Franse begrippen, oudere vrouw valt op 14-jarige jongen. De Gainsbourg-familie draait daar de hand niet voor om, Charlotte had allang die hit met pa gehad en is hier ook, maar onschuldiger, van de partij. Birkin zelf droeg sowieso het idee aan. Is ook wel de juiste actrice met dat jongensachtige haar en achteloze chique (dat huis wil ik trouwens ook in wonen.) Varga liet haar eigen zoon dan maar de andere hoofdrol spelen, een beetje een Frans onderdeurtje, misschien wel goed juist, realistisch door zijn ongeloofwaardigheid. Er is een fascinerende vakantie aan de Engelse kust die wat mij betreft veel langer had mogen duren, zeker omdat de film maar 80 minuten duurt en daar de kloof tussen kind en volwassene nog meer had kunnen worden uitgediept. Hoe dan ook, ik las gezien het steeds terugkerende motief van de opkomende AIDS-bewustwording een intrigerende interpretatie dat de jongen voor haar een "veilige liefde" is en de oudere vrouw voor hem een geliefde uit een verloren, zorgeloze tijd. Ik zie het Varga en Birkin zo bedenken. Vernoemd naar de arcadegame, een van de weinigen die ik destijds echt totaal kon uitspelen, erg fijn om die weer terug te zien en horen.

ha, geweldig. Op de lijst.

(volgens mij ook aardig weggemoffeld uit Varda par Agnès).

Color out of Space
'How hard can it be to dial 911!?' Buiten de lijntjes kleuren, kun je altijd aan Nicolas Cage overlaten. Al is zijn jaarlijkse ramptoerisme-trip in zekere zin ook voorspelbaar, binnen zijn gebruikelijke kaders, hoe fucked up die ook wiebelen. Color Out of Space begint met een stel goede muzikale drones, en ik constateerde tevreden dat kwaliteit zelfs in zulk minimalisme herkenbaar is – Colin Stetson verzorgde dan ook de soundtrack. Zijn geluiden vergezellen de caleidoscopische bommen en bomen van een HP Lovecraft-verhaal. Een alien-inslag op een afgelegen boerderij zet de trip in gang. En het 'boeren'-gezin maar lijden. 'I'm not your barn bitch.' Het gaat natuurlijk om vader Cage. Dik en met bril, lijkt hij als de flippende huisvader Donald Trump te kanaliseren. Er mogen zelfs grapjes over zijn haar worden gemaakt! 'I am so sorry about the smell. Can you smell it?' Het verhaaltje neemt een paar al te curieuze, eerder stoned onevenwichtige detours. Zo bivakkeert er een kluizenaar op het terrein met 'een pussy named g-spot'. Dat lijkt me meer iets voor Toejam & Earl. Pas wanneer de blik op de vulvische put gaat, daar waar alles begon, wordt het nog een half uurtje fysiek genieten. Meer Cronenbergse jeuk leidt (lijdt!) tot meer freudiaanse levels van fucked up. Lekker slecht, al komt de assimilatie-symboliek te laat. 'It's just a color, but it burns.'

volgens mij ook aardig weggemoffeld uit Varda par Agnès

Geeft trouwens een heel mooi beeld van de tweede helft van de jaren '80, Varga lette bijvoorbeeld goed op de Britse televisie met een paar gouden momenten als resultaat. En wellicht belangrijks als context, kwam ik ook achteraf achter, haar man Demy overleed twee jaar later aan AIDS (wat dan weer jarenlang werd verzwegen.)

俠盜高飛
Ach Hong Kong actie cinema, waar is de tijd gebleven? Full Contact van Ringo Lam uit 1992 heeft het allemaal: Chow Yun-Fat, een nichterige Simon Yam als zijn tegenstever, wraak, geweld, zichtbare kogels, onrecht, puik gebruik van neonlicht en een aantal adembenemde shots. Sublieme vulgariteit. Heerlijk tempo ook: gaan, gaan, gaan. En als bonus een prime ravetrack van A Hippie, A Homeboy and a Funky Dread. Ah, zoveel nostalgie.

기묘한 가족 (The Odd Family: Zombie On Sale)
Train To Busan this is not. Een erg hoog slapstickgehalte, deze zombieflick.

Books Of Blood
Nog een verfilming van Clive Barkers verhaal. Heeft z'n momenten maar had allemaal wel wat intenser gemogen.

https://screenanarchy.com/assets/2015/01/The_Offence_image.jpg

Wel een mooie leeftijd. Binnenkort dan maar eren door eindelijk zijn meesterwerk Zardoz te kijken.

Nachts, wenn Dracula erwacht (Count Dracula)
Cuadecuc, Vampir
Een redelijk coherente Jess Franco, rijk aan sfeer maar niet zo dromerig als je het graag ziet. Uitstekende cast met Christopher Lee, Maria Rohm, Klaus Kinski en Soledad Miranda. Rough around the edges maar zeer genietbaar. Cuadecuc, Vampir zou een soort making of… worden maar is eigenlijk een zeer minimal remix, een soort Mater Suspiria Vision avant la lettre, al is de muziek ook een soort cut-up/musique concrète. Ondanks dat je ook backstagebeelden krijgt van hoe het bos van rook wordt voorzien en Dracula van spinnewebben breekt dat de sfeer totaal niet.

Der amerikansiche Freund
Heb geduldig gewacht totdat ze deze een keer in de bioscoop draaide om die Müller-magie meteen goed te ondergaan. Op de fiets terug door een regenachtig, verlaten Amsterdam zag alles er ook meteen ook zo mooi belicht uit. Maar wat een absurde film. Het begint al met Dennis Hopper, die ik verdacht lucide vond voor die periode, trapte ik mooi in. Het verhaal slaat helemaal nergens op en is daarom eigenlijk superrealistisch. Je een beetje in de nesten werken omdat je naïef bent. Fijn paranoia-sfeertje dat lekker schakelt tussen het Oude New York en het Vieze Hamburg, met een beetje modern Parijs. Allemaal met zichtbaar plezier vastgelegd. Ik weet niet eens of het een goede film is, uniek sowieso.

oh yeah!

Ondanks dat je ook backstagebeelden krijgt van hoe het bos van rook wordt voorzien en Dracula van spinnewebben breekt dat de sfeer totaal niet.

wow, heerlijk meta.

Time to Hunt
'Weet je niet dat al die protesten zinloos zijn?' Het begint zoals de aarde begon, in spreekwoordelijke duisternis. Een Korea uit de nabije toekomst, een soort semi-SF voor mijn gevoel. De samenleving is ingestort, samen met de munt – dus zijn er IMF-maatregelen en protesten. Het land van de toekomst is de afgrond voor de toekomst denken twee, drie en tot slot vier vrienden. Wat doen ze na veel geshiba? Een gokhol overvallen. Ik zeg: The Killing of a Korean Bookie, en ja, dat had gekund. In een veel gemakkelijkere werkelijkheid wordt de Netflix-productie rap een paar slechte genrefilms ineen. Het blijkt vooral lachen om de superprofessionaliteit van de heist, gezien hoe de gasten ervoor en – vooral! – hoe amateuristisch ze erna doen. Alles om dat plot maar gaan de te houden. Weg economische malaise, weg melancholie, enter genrefilm twee (of drie). Ze worden haast uit het niets opgejaagd door een mysterieuze killer, zo'n zwijgende wreker van Koolhoven-niveau. In de meest bizarre van vele matige twists maakt de man een meta-kat en muis-grap. Hij geeft de gevangen jongens nog 'vijf minuten'! Ja daag. Veel gehijg, en een puffertje, wat op zich dan wel weer een cool, doodnormaal detail is. Een der knapen raakt doorzeefd met kogels. De ander: 'Ben je okay?' Een terechte vraag, gezien de film. 'How could this be real?'

Beanpole
'We hebben een levendig stel gevangen.' De eerste herfst na de Oorlog, een militair ziekenhuis te Leningrad. Werkelijk overal fysieke en mentale wonden. Bloedneuzen na bloedbaden. Het enorme meisje 'Bonestaak' werkt als verpleegster. Met haar lijkwitte haar lijkt ze een rijzige engel des doods, die de arme soldaten 'verlichting' brengt. Schrijf maar op: de mooiste euthanasie uit de recente filmgeschiedenis. Tarkovsky had het niet minder 'ikonisch' gedaan. Zelf heeft ze ook last van de gevolgen (en dat geen toeval, of wel, het is maar hoe je het bekijkt). Regisseur Balagov filmt alle ellende in zeer humane, vaselinezachte beelden. Een goud Europees classicisme. Of moeten we zeggen dat hij vergeefs met de gloed van de overwinning schijnt, die al gauw begint te branden. Het maakt de stiltes alleen maar schrijnender, het verlangen naar pijn enkel indringender. De elegie van invaliden opent zich godzijdank langzaam. Sovjets en hun galgenhumor. Een vriendin van Bonestaak keert terug. Ook zij op de rand van waanzin. Als een Scarlett Johansson (en Tilda Swinton) draaien de twee om elkaar heen in schuld en boete. Twee vrouwen vervuld van spanning. Met twee Derde Mannetjes. Alles is verziekt, maar de liefde nog het meest. Zonder noemenswaardige soundtrack danst de film de wals van verlatenen. 'Ik ben zonder betekenis van binnen.'

On The Rocks
Kabbelt een beetje en ik ben het ook wel eens met Omar dat die hele cheat-lijn niet zoveel toevoegt. Maar goed, Murray doet Murray en mijn oog was al een beetje op Jones (van Quincy, kwam ik achter) gevallen in The Office en die is leuk en goed met Murray. Beetje sappy, tho, maar dat vind ik dan toch niet zo erg.

Tehran s01
Israëlische serie over Mossad-agente in Teheran. Potentiële can-o'-worms maar valt mee. Het regime in Iran ís ook niks. Bedoel, er zijn volgens mij geen publieke executies in Teheran maar wel in Iran, dus om nou te zeggen dat het er met de haren bijgesleept is gaat ook wat ver, al was het ook niet nodig geweest. Maar goed, in de hele serie maar een detail. Dat het regime van Israël op z'n eigen manier ook niet deugt zien we dan weer minder van. Israëli's zijn ook gewoon midden-oosters, dat zekere gebrek aan oriëntalisme is dan wel weer een grappige twist, gewend als we zijn aan Amerikaanse series en films in deze stijl. Verder ook een hoop intriges en plot twists en ook gewoon spannond, dus.

en in Tehran opgenomen?

;-) ;-)