Filmforum

Der amerikansiche Freund
Heb geduldig gewacht totdat ze deze een keer in de bioscoop draaide om die Müller-magie meteen goed te ondergaan. Op de fiets terug door een regenachtig, verlaten Amsterdam zag alles er ook meteen ook zo mooi belicht uit. Maar wat een absurde film. Het begint al met Dennis Hopper, die ik verdacht lucide vond voor die periode, trapte ik mooi in. Het verhaal slaat helemaal nergens op en is daarom eigenlijk superrealistisch. Je een beetje in de nesten werken omdat je naïef bent. Fijn paranoia-sfeertje dat lekker schakelt tussen het Oude New York en het Vieze Hamburg, met een beetje modern Parijs. Allemaal met zichtbaar plezier vastgelegd. Ik weet niet eens of het een goede film is, uniek sowieso.

oh yeah!

Ondanks dat je ook backstagebeelden krijgt van hoe het bos van rook wordt voorzien en Dracula van spinnewebben breekt dat de sfeer totaal niet.

wow, heerlijk meta.

Time to Hunt
'Weet je niet dat al die protesten zinloos zijn?' Het begint zoals de aarde begon, in spreekwoordelijke duisternis. Een Korea uit de nabije toekomst, een soort semi-SF voor mijn gevoel. De samenleving is ingestort, samen met de munt – dus zijn er IMF-maatregelen en protesten. Het land van de toekomst is de afgrond voor de toekomst denken twee, drie en tot slot vier vrienden. Wat doen ze na veel geshiba? Een gokhol overvallen. Ik zeg: The Killing of a Korean Bookie, en ja, dat had gekund. In een veel gemakkelijkere werkelijkheid wordt de Netflix-productie rap een paar slechte genrefilms ineen. Het blijkt vooral lachen om de superprofessionaliteit van de heist, gezien hoe de gasten ervoor en – vooral! – hoe amateuristisch ze erna doen. Alles om dat plot maar gaan de te houden. Weg economische malaise, weg melancholie, enter genrefilm twee (of drie). Ze worden haast uit het niets opgejaagd door een mysterieuze killer, zo'n zwijgende wreker van Koolhoven-niveau. In de meest bizarre van vele matige twists maakt de man een meta-kat en muis-grap. Hij geeft de gevangen jongens nog 'vijf minuten'! Ja daag. Veel gehijg, en een puffertje, wat op zich dan wel weer een cool, doodnormaal detail is. Een der knapen raakt doorzeefd met kogels. De ander: 'Ben je okay?' Een terechte vraag, gezien de film. 'How could this be real?'

Beanpole
'We hebben een levendig stel gevangen.' De eerste herfst na de Oorlog, een militair ziekenhuis te Leningrad. Werkelijk overal fysieke en mentale wonden. Bloedneuzen na bloedbaden. Het enorme meisje 'Bonestaak' werkt als verpleegster. Met haar lijkwitte haar lijkt ze een rijzige engel des doods, die de arme soldaten 'verlichting' brengt. Schrijf maar op: de mooiste euthanasie uit de recente filmgeschiedenis. Tarkovsky had het niet minder 'ikonisch' gedaan. Zelf heeft ze ook last van de gevolgen (en dat geen toeval, of wel, het is maar hoe je het bekijkt). Regisseur Balagov filmt alle ellende in zeer humane, vaselinezachte beelden. Een goud Europees classicisme. Of moeten we zeggen dat hij vergeefs met de gloed van de overwinning schijnt, die al gauw begint te branden. Het maakt de stiltes alleen maar schrijnender, het verlangen naar pijn enkel indringender. De elegie van invaliden opent zich godzijdank langzaam. Sovjets en hun galgenhumor. Een vriendin van Bonestaak keert terug. Ook zij op de rand van waanzin. Als een Scarlett Johansson (en Tilda Swinton) draaien de twee om elkaar heen in schuld en boete. Twee vrouwen vervuld van spanning. Met twee Derde Mannetjes. Alles is verziekt, maar de liefde nog het meest. Zonder noemenswaardige soundtrack danst de film de wals van verlatenen. 'Ik ben zonder betekenis van binnen.'

On The Rocks
Kabbelt een beetje en ik ben het ook wel eens met Omar dat die hele cheat-lijn niet zoveel toevoegt. Maar goed, Murray doet Murray en mijn oog was al een beetje op Jones (van Quincy, kwam ik achter) gevallen in The Office en die is leuk en goed met Murray. Beetje sappy, tho, maar dat vind ik dan toch niet zo erg.

Tehran s01
Israëlische serie over Mossad-agente in Teheran. Potentiële can-o'-worms maar valt mee. Het regime in Iran ís ook niks. Bedoel, er zijn volgens mij geen publieke executies in Teheran maar wel in Iran, dus om nou te zeggen dat het er met de haren bijgesleept is gaat ook wat ver, al was het ook niet nodig geweest. Maar goed, in de hele serie maar een detail. Dat het regime van Israël op z'n eigen manier ook niet deugt zien we dan weer minder van. Israëli's zijn ook gewoon midden-oosters, dat zekere gebrek aan oriëntalisme is dan wel weer een grappige twist, gewend als we zijn aan Amerikaanse series en films in deze stijl. Verder ook een hoop intriges en plot twists en ook gewoon spannond, dus.

en in Tehran opgenomen?

;-) ;-)

Weet ik niet. Misschien wel wat dingen stiekem of handig gebruik van bestaande footage.

Matka Joanna od Aniolów
Poolse film uit 1961, naar het schijnt uit dezelfde bron als <i>The Devils</i>, maar dan het "wat gebeurde erna?"-verhaal. Stemmig Oostblok zwart-wit en lekker op de strenge katholieke vibe met aantal sensationele shots. Priester wordt naar een klooster gestuurd om daar de door de duivel bezeten nonnen, en dan met name de abdis (een geweldige Lucyna Winnicka.) In het dorp aangekomen hoort hij al wat verhalen over de dansende nonnen. Er ontvouwt zich een fraaie spanning tussen beide hoofdpersonen met veel vragen over geloof. Er is ook een second opinion door een rabbi die teleurgesteld is over het gebrek aan complexiteit van katholieke insteek. Nog wat existentialistisch vragen en zo was ik, ondanks de vermoeidheid waardoor ik de film een tweede keer moest opstarten, zeer tevreden.

en dan met name de abdis (een geweldige Lucyna Winnicka) in het gareel te krijgen. Of zoiets. Dat wachten op Pennsylvania/Nevada/Georgia begint er in te hakken mensen.

Hoop deze nog eens in de bioscoop te kunnen zien voor het volledige effect.

トマトケチャップ皇帝 (Emperor Tomato Ketchup)
Van die Stereolabplaat … weer geen makkelijke kost van Terayama. Het geheel is in (grotendeels overbelicht) bordeaux monochrome en zoals vaker bij Terayama heb ik het gevoel een hoop context (Japanse geschiedenis) te missen. Kinderen en stichten een ouderloos empire en dat escaleert helemaal uit de hand. Op een of andere manier wel toepasselijk met een scheidende manbaby. Vreemd, intrigerend in ieder geval en natuurlijk heet hangtaboe no1: kinderen en sex. Dit mag écht niet meer.

Meshes Of The Afternoon
Divine Horsemen: The Living Gods of Haiti
In the Mirror of Maya Deren
De eerste haar eigen film en klassieker, een bijzondere en dromerige film. Divine Horsemen is na haar dood gemaakt met haar footage van Haïti. Op zich interessant, met ook nog heet hangtaboe no2: dierenmishandeling. De documentaire schiet ook tekort. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte. Met al het gesproken woord zegt het toch minder dan Meshes…

Possessor
De zoon van David Cronenberg en je zit in de eerste minuten al in de body horror. Waarschijnlijk dacht Brandon: die vergelijking komen er toch wel, dus ik ga er maar gewoon voor. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een uitstekende Cronenbergfilm is.

Goldie
Style over substance, deze. Zit er flitsend uit maar het verhaal is gewoon same ol' same ol', struggles van een alleenstaande moeder van kleur. Realistisch of niet, we hebben het gewoon al erg vaak gezien en dan is het toch een beetje zonde van de acteerprestaties en flashy graphics.

Zardoz
Puike jaren 70 SF-film zeg. Had eigenlijk een slechte actiefilm verwacht maar kreeg een avant-gardistisch verhaal over een post-kapitalistische utopie, een fijn traditioneel sciencefiction-onderwerp. Op originele wijze grimmig opgezet met Sean Connery als witte hetro-dude in beruchte outfit die voor onrust zorgt in een post-seksuele maatschappij. Charlotte Rampling met haar mooie zware stem en lange hals ziet de bui al hangen, andere inwoners zijn wel nieuwsgierig. Veel weirde shit, waaronder Connery die in een diamant wordt gezogen alwaar de climax van The Lady From Shanghai wordt nagespeeld. Veel mooie shots ook, maar goed, Boorman kon inderdaad wel filmen.

Ja, die reputatie is niet helemaal terecht. 🙂

Doet me denken aan die "slechte film"-avond van BNN waar de meeste films helemaal niet zo slecht waren imo (Showgirls, Under The Cherry Moon…).

Ha. Ja, hoe die reputaties tot stand komen is vaak best wel raar. Ik denk ook dat Under the Cherry Moon een slechte film is, geen idee waar dat op gebaseerd is.

La Femme de l'aviateur
Zo even Tumblr gelogd, want er was weer veel fraais te zien in deze Rohmer uit 1981. Maar zeker niet een van mijn favorieten van de meester. Een student die als postsorteerder werkt betrapt zijn iets oudere vriendin, de immer neurotische Marie Rivière, met haar pilotenminnaar, die het eigenlijk net uit heeft gemaakt. Zij is in de war, hij wil praten, maar zo lekker is die relatie ook niet. Dan begint het hoogtepunt van de film een soort dubbele achtervolging van de bus naar het park met de heerlijke Anne-Laure Meury (maar drie films gemaakt, allemaal Rohmer) in haar Lacoste-polo. Er volgen ellenlange discussies en meneer ziet natuurlijk niet dat de leuke vrouw voor zijn snufferd staat. Rohmer maakt een intrigerende keuze door af te sluiten met een superlange scène die de verschrikkelijke relatie van student en vriendin tastbaar maakt. Eerlijk en pijnlijk, maar de romanticus in mij huilde een beetje.

het hoofd van Marx(oz) zal nooit hetzelfde zijn.

ahh Cronenberg jr. eindelijk terug, die vorige was ook erg leuk. (Antiviral, moehaha toepasselijk, acht jaar geleden alweer :o )

Relic
'House arrest it is then.' Psy-geriatrische horror uit Australië. Altijd fijn als griezelfilms over reële, fysieke angsten gaan. In dit geval: oma wordt dement. Drie generaties verzamelen zich daarom in de 'outback', haar spookhuis ver van Melbourne. Kleindochter is aanvankelijk nog op de hand van moeke. Het gaat toch best? Bezorgde Cold Feet-moeder Emily Mortimer – altijd een betrouwbare actrice – heeft het sneller door. Alles in het huis is gelabeld. Doodeng is dat (een keer meegemaakt op huizenjacht. Een groot stopbord bij de hete kraan....) Het maakt de film op dat moment heerlijk gewoon. 'Nothing really. Normal stuff.' Terwijl je aftakelt wordt je een geest in eigen huis. Je bestaat steeds minder. De drie dames beginnen elkaar bang te maken, waarbij oma uiteraard de leiding neemt. Helaas levert dat een hoop slowmotion gedwaal op, en overdadige muziek.
De uitgeteerde dromen zijn fraaier. Ondertussen komt de omkering van rollen steeds dichterbij. Child is the mother of the woman. Het huis zelf neemt de metaforische gestalten over. De mise en abyme van een doolhofbrein. Denk aan Coraline, of, voor oudere volwassenen, Danielewski's Kaartenhuis. Het einde trekt onverbiddelijk de joker-cultkaart. In de woorden van Maarten Ducrot. 'Iedereen zit om zijn moeder te roepen.' Een hele bevalling. 'It's my room. It's my house.'

Proxima
'Let's hear it for our astronauts as they begin quarantine.' Met een smak geld maakt ESA ruimtereizen weer normaal – en sexy tegelijk. (Of gaan die dingen stiekem altijd samen?) Eva Green helpt ook (meer dan) een handje. Ze speelt de Franse Andre Kuijpers. Een 'spacewoman' worden, brengt 'andere' problemen met zich mee. (Tampons meenemen, het mag, maar gaat wel van je persoonlijke bagage-gewicht af.) Bovendien is er al een kind. Het eeuwige dilemma van de vrouw. De biologische klok tikt harder dan die van de 'wereldlijke' ambitie. Nu moet ze kiezen. Het levert een fijne film op, waarin de kat Laika heet en het kind Stella. Even simpel als intellectueel tegelijk (ook dat kan dus). Bij vlagen neigt het naar een echte handelingenfilm. Eindeloze trainingen en gave tests, plus polyglotten zonder al teveel euro pudding. De entree in Space City is fenomenaal, van een Malickiaanse verwondering. Daarvoor hoef je de aarde niet af. Matt Dillon speelt de lompe spacecowboy die de genderstrijd op scherp zet in een mannenwereld die geen mannenwereld meer kan zijn, willen wij een toekomst out there opbouwen. M/V verhoudingen komen hier letterlijk van Mars en Venus. 'Ik ben altijd een planeet verder dan je moeder.' Met een (k)raamvisite had het kunnen eindigen. Een pak mens minder, een ervaring rijker. 'Pars!'

correctie *Star City (bij Moskou, de nerds wisten het al).

La innòcencia
Dankzij de idiote beslissing om de brave bioscopen tijdelijk te sluiten is het Spaanse filmfestival ook gedwongen om online plaats te vinden. Eigenlijk wel zo praktisch, aangezien ik die festivals altijd vrij hectisch vind. Deze debuutfilm van Lucía Alemany is qua verhaal eigenlijk je standaard depri-tiener-in-een-dorp-arthouse, dit keer ergens in de regio Valencia. De sportieve Lis wil graag naar circusschool in Barcelona. Ondertussen zijn er de gebruikelijke tienerdingen: roddelende vriendinnen, de dorpsdisco en het cokedealende vriendje met infaam kapsel. De zwangerschap is onvermijdelijk. En toch is het een leuke film door sterk natuurlijk acteerwerk een fraai beeld van het Spaanse dorpsleven: iedereen op straat, kinderen tot laat overal bij, de kleppende vrouwen, het zwembad en natuurlijk het dorpsfeest met wat dierenmishandeling. Net lekker rond de 90 minuten, precies goed, ook omdat Alemany scènes lekker kort houdt door vooral de reacties van mensen te laten zien.

泣きたい私は猫をかぶる
Fraaie Netflix Original anime. Gewaagde keuze om de hoofdpersoon vrij irritant te maken, al leert ze haar lesje wel. Kind van gescheiden ouders, iets te opgefokt verliefd. Maar daar is de kattengeest al om een problematische deal voor te stellen. Als schattige poes verover je blijkbaar toch eenvoudiger het jongenshart. Verhaal zit goed in elkaar met een paar mooie twists en het is weer puik geanimeerd. Twijfelde even over de personages maar de details van de stad (en de kattenstad), de huizen en het licht zorgen voor de juiste onderdompeling. Kortom, een geslaagde combinatie van bekende motieven.

Maar daar is de kattengeest al <3

Never Rarely Sometimes Always
'We've got a girl out here for a test.' Vrouwen die op foute mannen vallen. Mannen die vrouwen haten. Nee, het leven is kut (of zuigt...) voor een vrouw. In elk geval heel wat meer dan voor mensen met een piemeltje. ('Don't you ever just wish you were a dude?' 'All the time.'). Rustig en sereen hamert (!) NRSA de simpele boodschap erin. Een muurbloem op een toniekavond zingt haar ellende van zich af. Complimenten krijgt ze niet. Noch thuis, noch van haar medeleerlingen. Een vrouw die zichzelf durft te tonen – opstaat voor haar echte naaktheid – dat gaat niet he. De karakterschets van kleinschalig mannelijk machtsmisbruik zet zich voort tijdens de bijbaan. De voorspelbare ellende nadert. 4,3,2... 'Are you abortion minded?' Heel knap weet de film het verdriet te laten sudderen. Het gedoe langzaam te dilateren. De eindeloze handelingen, tot aan het hartverscheurende titelmoment. Wel werd ik Holters filmambient-beu. In Europese arthouse hadden ze voor hyperrealistische stilte gekozen. Het blijft toch de USA. Samen met een nichtje moet de zangeres op stap. Van dorp naar stad. Daar zien we ook weer hoe verschrikkelijk verdeeld Amerika is, en hoe gejuridiseerd. Het leven is een transactie. Als jonge vrouw sta je snel alleen. Tegelijkertijd ben je nooit alleen, want er is altijd wel een man die iets moet. 'Will you drink with me?'

スイートプールサイド
Japan in optima forma. Sweet Poolside is natuurlijk een adaptatie van een manga, wel geweldig dat er zulke strips bestaan, want... tieners rond het zwembad, dat is een bron van schaamte waar pestkoppen als bloedhonden op afgaan. Ōta heeft bijvoorbeeld nog geen haar op zijn lichaam waarvoor hij publiek wordt uitgelachen. De mooie Gotō heeft last van teveel haren wat haar prestaties in het zwemteam doet afremmen (ze durft bijvoorbeeld geen borstcrawl te doen.) Wat de Ladyshave niet kan, doet Ōta dan maar met veel toewijding. Armen, benen en oksels worden geschoren terwijl hij weet dat er nog een plek overblijft. Ondertussen is er een klasgenote die de haarloze wel schattig vindt en het ritueel op moderne wijze verstoord. Dat is op zich wel jammer in zijn conventionaliteit maar aan de andere kant is de manier waarop dit "straight" wordt gespeeld wel mooi. Na wat Testuo-achtig heen en weer geren dan toch een mooie climax rond het laatste lichaamsdeel en een onvermijdelijke conclusie met fraai eindshot. Zeer Japans gefilmd weer met die fietstochten langs de velden en een aantal originele camerastandpunten.

wow die Japanners durven alles. Suîto pûrusaido!

op de lijst.

Bacurau
'Een feest van angst en terreur.' De grens tussen rijke en lukrake fantasie is klein, en Kleber Mendonca Filho weet altijd weer op dat randje te rijden. Cinefielen kennen hem van het fraaie Neighbouring Sounds en het literair-hermansiaanse Aquarius. Twee heerlijk hermetische films. Eigenlijk te lastig en te eigenzinnig om hartstochtelijk te omarmen, maar wat vertelden ze knap doodgewone dingen met ongewoon veel ambitie. Enter Bacurau, een vergeten dorpje in het Braziliaanse hinterland. Er vliegt een UFO-drone rond. Een watertruck wordt beschoten. Het lijkt wel een hyperrealistische Max Max ('een paar jaar van ons vandaan'). In het Gallische (vrij)plaatsje speelt een Ry Cooder-kerel de livemuziek, en ik dacht, verdomme, Filho heeft hier inderdaad wel die Wim Wenders-vibe te pakken. Ook iemand die graag verhalen met een enorme 'scope' opdist. Het dorpje belandt van de droogte in de drop. Er beginnen plotseling dooien te vallen. De twee uur blijken te kort voor wat Filho wil. Dit had vermoedelijk een lynchiaanse serie moeten zijn. Wat is eigenlijk Portugees voor Dark? Rake scenes en losse flodders wisselen elkaar af, en als er niet geschoten wordt raken ze vaker. Os sete magníficos verschijnen in stilte. Onze avant-gardist poogt een pophit te schrijven. Kinderspel in het donker. Moeilijk, leuk. 'You see technically we are not here.'

Mark Of The Devil
Gewelddadige maar weinig verheffende heksenfilm al is de vermeende heks wel mooi.

Scacco alla regina
Meer mooie plaatjes, interieurs, kleding, dames en al helemaal de psychedelische intermezzo’s zijn een lust voor oog en oor. Het s/m-thema doet inderdaad ook denken aan The Duke Of Burgundy maar is minder interessant qua machtsspel – wat hooguit ondeugend is – en de humor mist.

Les Statues Meurent Aussi
Beschouwing van Afrika aan de hand van de geroofde kunst in musea. In die tijd misschien al wel woke, maar nu nog steeds problematisch. Toont evengoed wel weer aan dat er toen ook over werd nagedacht en zeker niet iedereen kolonialisme en racisme maar normaal vond.

Bir Başkadır (Ethos) s01
Ik zag eens een reportage over een Turks gastarbeiderstel dat, nadat de man nooit had kunnen aarden in Nederland en de vrouw wel, besloot terug te gaan naar het Turkse platteland. De vrouw verzuchtte dat mensen daar niet luisterden. De plattelandsmensen in deze serie laten zien hoe dat werkt. Het komt wat karikaturaal over maar dat geldt ook voor de „witte Turken” (modern, seculier) en die zitten ook behoorlijk op slot als ze niet bij de psychiater zitten. De structuur doet denken aan die vreselijk pedante film Crash (niet die van Cronenberg dus), dus veel verschillende mensen blijken allemaal verbonden. Het ergerde hier een stuk minder dan bij die film. Soms is het allemaal wel erg toevallig, de ontlading is ook wat over the top maar toch ook wel welkom. De boodschap dat we het toch allemaal met elkaar zullen moeten rooien en eens stilstaan bij je vooroordelen kan nooit geen kwaad. Heb me evengoed best vermaakt, ook door de soundtrack, een heerlijke warme deken seventies „nostalji”, zowel de „orijinal müzik” (doet denken aan het betere Cahit Berkay-werk) als de regelmatig terugkerende Ferdi Özbeğen, waar ik ook erg van houd.

The Killers
Film noir uit 1946 begint ijzersterk met twee mannen die in fabuleus zwart-wit, vol schaduwen een dorp bezoeken. Deze twee ontzettende eikels zijn op zoek naar The Swede. Nadat ze de lokale diner terroriseren probeert iemand Burt Lancaster te waarschuwen. Maar die heeft nergens zin in en laat zich afknallen. Flashback film dus. Meestal niet zo'n fan van, maar hier wordt het wel heel zorgvuldig gedaan aan de hand van een verzekeringsagent die de levensverzekering van de dode moet checken. Veel bekende hits komen langs: de oude bokser, paranoide poker, een heist en een femme fatale in de vorm van de belachelijk mooie Ava Gardner. Echt zo'n vrouw waar je meteen afscheid van moet nemen om vervolgens te verhuizen naar een andere stad. Doet domme Burt natuurlijk niet. Zoals wel vaker in film noir is het mysterie en al het gekonkel geweldig en de afwikkeling teveel gedoe (en moralistisch.) Desondanks een heerlijke film. En de gebruikelijke homoseksuele toespeling mag natuurlijk niet ontbreken, "we loved to watch the stars together."

Who’ll Stop the Rain
Intrigerende verfilming van Robert Stone's Dog Soldiers. Was al een cinematisch boek, vooral de climax in de bergen en daar maakt men hier dan ook gretig gebruik van. Sowieso wel prettig want het begin van het boek was opgefokt "literair" geschreven en dus bijna onnavolgbaar. Hier alles lekker helder. Het latente nihilisme van een journalist in Vietnam komt tot volle bloei. Waarom dan niet gewoon heroïne smokkelen? De jonge Nick Nolte als zijn oude marinemaat helpt hem tegen wil en dank. Wanneer hij het spul aflevert bij de vriendin van de journalist gaat alles dankzij een paar vage foute coppers flink mis. Als tijdsbeeld van het post-Vietnam, post-hippie Amerika geweldig. Alles klopt ook, met goed acteerwerk en een fraaie opbouw. Ik had de toch wel lange film alleen op een bepaald punt beëindigd, niet eens om tijd te besparen, maar voor een mooi open einde. Goede film, maar ook engiszins vervreemdend omdat het nihilisme stug tot het einde wordt volgehouden. Alles is echt voor niets geweest.

Ned Rifle
Had na 'n simpsessie in Hot wings zin in een film met de mij tot dan toe onbekende Aubrey Plaza. Bleek dat ik haar toch eerder gezien had, in Life After Beth. Misschien had ik de andere twee delen moeten zien maar het keutelt maar aan, lastig aandacht erbij te houden en beetje last van wegtrekkers, dan helpt die stroperige, repetitieve soundtrack ook niet. Mij te indie, geloof ik. Ms beter Life After Beth herbekeken.

Kız Kardeşler (A Tale of Three Sisters)
Ja, drie zussen dus. Op het platteland, dus het landschap steelt de show en het gebruik van dit slaapliedjes is ook makkelijk succes. Het bleek nu eens geen hint naar de oostgrens want dit speelt zich af in de buurt van Taşpınar, in centraal Anatolië. Anyway, geen onaardig drama en sterk acteerwerk maar ook wel een beetje standaard world cinema. Maar pittoresk is het wel, in deze scenery lekker aan de rakı.

https://i.postimg.cc/bJ0ZSfgT/rak-table.png

wowz!

(Siodmak stille meester).

Atlantique
'Ik ben verleid door de slaapkamer.' Een half uur is Atlantique de meest normale Afrikaanse film ooit. Vermoedelijk chargeer ik (zoals altijd), maar ik zag het Nieuwe Afrika, door de filmmakers geobserveerd met een Antonioni-achtige rust. Niet weer de kommer en kwel, nee, ditmaal doodgewone 'luxe' liefdesproblemen. Helaas, vraagteken. Ik keek niet goed genoeg. De schitterende wolkenkrabber die als een fata morgana aan de horizon vibreert, had het me moeten doen realiseren. Net zoals trouwens de bijzonder fraaie soundtrack van juxtaposities waar call and answer-gezang vecht met synths. Traditioneel handgeklap met subtiele beats. Het gaat hier in de kern toch weer over armoede en strijd, over hoe het Westerse spulletjeskapitalisme als een vampier Afrika leeg trekt. Met enkel ongelukkige, neon zombies tot gevolg. Het schakelen van zinnenprikkelende liefdestwijfels en liefdestips naar business as usual kostte me wat moeite. Niet in de laatste plaats omdat regisseur Diop een handvol 'hoofdpersonages' elk net te weinig screentime geeft. Uiteindelijk wordt haar punt wel duidelijk – glashelder zelfs. Wat wil je ook met zo'n metaforisch logische titel? Atlantique blijft een magische sensualiteit behouden midden in een zee van verloren hoop. Niet goed, wel opmerkelijk (en merkwaardig) genoeg om te boeien. 'Dat willen we niet horen.'

Adaptation
Uit 2002 alweer, pre-forum. Ik vond hem destijds wat tegenvallen, al had ik het vermoeden dat ik niet helemaal in de juiste headspace zat. Nu na een aantal Kaufman-projecten ga ik er makkelijker in mee, helemaal in de bioscoop. Wat heeft die guy, en Jonze natuurlijk, snel krediet gekregen dat ze zo'n film van de grond kregen ("We hebben Meryl Streep!" zal met gejuich zijn ontvangen.) Want eigenlijk superniche en avant-gardistisch. Waarschijnlijk vindt men het in Hollywood te geinig om een film over hun eigen besognes te zien. Het Kaufman-persona is nog steeds heel eerlijk en realistisch, en bij vlagen herkenbaar (gelukkig net wat neurotischer). Ergens werken dingen niet, maar vergeef je ze gewoon (ook omdat hij het brutaal aankondigt) en hoe het verhaal ontspoort is eigenlijk geweldig (en ook irritant?)

blijft lollig hoe de schrijfster van dat 'originele boek' waarschijnlijk wel gewoon de verfilmrechten a 2 miljoen dollar is uitbetaald (of bestond de hele schrijver en dat boek niet :P)

House of Hummingbird
'We zouden allemaal apart moeten wonen.' Puberteit, dat betekent wankelen tussen kleine zielenroerselen die niemand – inclusief jijzelf – begrijpt, en groots melodrama, waarvan de anderen niets snappen, en jij ook niet, denk je van wel. Voila, het warrige gevoel dat House of Hummingbird meanderend overbrengt. Het lijkt allemaal erg veel op Koreeda. De Aziatische specialist in familie-opstellingen, immer weemoedig over ellende, met zwemen van Europese marktdegelijkheid. Voor het hoofdpersonage blijkt 1994 een jaar met genoeg Grote Gebeurtenissen op wereld- en familieschaal. De dictator van het Noorden sterft, het WK wordt gespeeld, en er is de 21e oktober. (Google helpt). Tegelijkertijd ontdekken artsen een knobbel in haar (overactieve) lymfekiler, wordt ze betrapt als ze uit 'shopliften' gaat, en maakt ze de eerste 120 dagen met haar eerste vriendje mee. De Motorola-pager draait overuren. Via het tolstojaans ongelukkige gezin krijgen we de keiharde Koreaanse prestatiemaatschappij mee. Werken of ten ondergaan. Uit alles spreekt levend dat het herinneringen zijn van de regisseur zelf. Misschien zelfs op het hermetische af. Een leven 'maakt geen zin', maar een verhaal moet dat stiekem wel doen. Uiteindelijk brengen scherven berusting en weerstandsvermogen. 'Het kost wat tijd om jezelf te leren kennen.'

Eigenlijk nooit gerealiseerd dat de schrijfster ook echt is. :) Dus wel.

High Noon
Kwam ik zo maar tegen in een verzameling nog te kijken films. Hoogste tijd. Maakt zijn klassieke status echt compleet waar. Strakke zwart-witfotografie. Real-time verhaal zonder ruimte voor onzin (ook meteen onder de 90 minuten). En wat een heerlijk lijden van de oude Gary Cooper, zie hoe iedereen hem in steek laat en hij toch zijn lot tegemoet gaat. Maar het mooie vond ik dat het niet zo macho bullshit act is, Cooper is paranoïde, moe en bang. Zijn uiteindelijke hulpje komt uit onverwachte hoek (al wist ik het helaas al van te voren), heerlijk statement waar niet iedereen in Hollywood blij mee was. Prachtige shoot-out met een paar echt iconische shots, geen gelul, gewoon knallen. Amerikaanse cinema op zijn allerbest.

Girlfriends
"There's no truth like bullshit." Dat is wel een klassieke oneliner hoor. Eind jaren zeventig, het Oude New York, maar zonder pretentie. Wellicht de proto-indiefilm waar de afgelopen 30 jaar flink van is geleend. Maar geen een film komt echt in de buurt qua achteloosheid. Het is allemaal gewoon, iedereen is redelijk normaal met zijn neuroses en ambities en saaiheid. Lekker to the point en dankzij plots einde ook onder de 90 minuten (films van 86 - 88 minuten word ik tegenwoordig echt blij van.)

修羅 (Demons)
Money & b****es maken demonische krachten wakker. Komt wat traag op gang maar dan gaan de zwaarden zwiepen en wordt het voor die tijd, op zo'n klein oppervlak (alles lijkt in een bescheiden studio te zijn opgenomen), een uitzonderlijke geweldsorgie. Maar met klasse en stijl zoals ze dat kunnen in Japan.

Scott Pilgrim vs. The World
Vernuftig gemaakte film maar de nostalgie van high school kalverliefde en games is niet helemaal my jam.

Zappa
Ik heb al aardig wat documentaires gezien (en boeken gelezen) maar deze is toch wel weer de moeite waard al is er weinig nieuws. Het is ook te veel om in twee uur alles te pakken, maar het is gewoon een mooi gemaakte film en de anekdotes van zijn muzikanten blijven leuk. De collages zijn muzikaal en in de geest van Zappa en zijn nuggets als Ruth Underwood die The Black Page op piano speelt. Zappa zelf was natuurlijk niet perfect, maar heeft bepaald een indruk achtergelaten. Op zijn muzikanten, de wereld en ook mijzelf.

Die Demons staat al een tijd op de lijst, Scott Pilgrim zat ik toevallig vanochtend over te twijfelen of die de moeite waard is.

Mortelle randonnée
Dat was verfrissend anders. Claude Miller pakt het detective-genre, tot de nok gevuld met clichés, en gaat er totaal los op. Het begint eenvoudig, een ervaren detective probeert een comeback te maken nadat hij een zaak heeft verknald. De opdracht lijkt simpel: een rijk echtpaar wil weten wie de vrouw is die hun zoon belt. Blijkt al snel zijn geliefde. Die hem een moment later in een meertje dumpt. De speurder begint vervolgens aan een lange achtervolging want de vrouw beweegt zich van man naar man, en tussendoor een vrouw, om ze allemaal levenloos achter te laten. Prachtige reis trouwens door een soort verloren Europa. De detective praat wel heel graag hardop en de vrouw verandert haast achterloos van identiteit. Kortom, wat is echt hier? Prachtig hoe er een relatie ontstaat tussen beide personages, die mogelijk Freudiaans dieper gaat dan alleen zakelijk. Heerlijk droge humor ook die precies past bij het absurde plot en dan toch een fraai emo-einde. Oh ja, Adjani in de hoofdrol, niemand doet waanzin zoals zij, maar dit keer heel subtiel. En voor de fijnproevers: de soundtrack is van Carla Bley. Ik kon het ook niet geloven.

Re: Scott Pilgrim, ms een leuke met de kids.

Psychomagie, un art pour guérir
Jodorowski, what a guy. Ik moest al denken aan WR: Mysteries of the Organism bij Zappa!, die moest brommen voor z'n muziek in The Land of the Free™ maar hier zijn het de therapiën van Alejandro. Psychiatrie doet het met praten, psychomagie doet het met daden. Het varieert van in een matrozenpakje over een plein rennen tot zelfportret maken met menstruatiebloed, maar het lijkt wel goed te werken. Erg new age maar Jodorowski heeft wel iets ontwapenends en een charme die me een hoop doet slikken, maar de suggestie dat kanker kan worden genezen van binnen is me te gortig.

نار و نی (Pomegranate and Cane)
Ik dacht te weten hoe je nar-o-nay in Perzisch schrijft, maar نر و نای, waar de ا van nar naar nay verhuist betekent mannelijk en vrouwelijk volgens Google. Toeval? Doe je research. Anyway, een fotograaf woont een repetitie van een toneelstuk over de Born-Oppenheimerbenadering bij om foto's te maken maar raapt een man met beroerte op van straat en in het ziekenhuis herbeleeft hij via een notitieboekje het leven van de oude man. Zeer poëtisch, af en toe doet het denken aan Paradjanov als de geverfde wol op de witte daken valt. Mooie sfeer, voor diepere duiding moet ik denk ik nog eens kijken.

in mijn herinnering toch ook weer overdreven gewelddadig, Pilgrim, maar misschien verwar ik 'm met Kickass. Scott Pilgrim was eerst een manga-achtige graphic novel, dat dan weer wel (erg leuk getekend).

Die hem een moment later in een meertje dumpt

lol.

Babyteeth
'I'm not ready to be functional.' De ideale mindset voor een lekker maffe film, die excelleert door gewoon te doen, over een onderwerp waar andere films juist gek over doen. De dood. Vanaf de eenvoudige fysieke opening tot het volkomen logische, tijdloze einde geeft Babyteeth goeie vibes af. Een beetje zoals Me and You and Everyone We Know dat ook kon. De omkering van leeftijden. Kinderen die het leven noodgedwongen wel op waarde moeten schatten, volwassenen die het kindse in zichzelf weten te behouden. Een Australisch meisje botst op een treinstation een ruffneck. Haar ouders vinden het maar niks. Pa (Ben Mendelsohn, altijd leuk) is psychiater, propt ma (Essie Davis) vol pillen. De seks doen ze nog wel. Ook het meisje wil! Ze danst al geweldig geil en met een nieuw kapsel lijkt ze wel Bels (Stef Kamil Carlens would dig). Het leven komt er helaas tussen. De grote K keert terug (melden de tussentitels achteloos). Het nieuwe haar wordt pruik na pruik. Naast disfunctioneel en gek is de familie ook muzikaal (of gaan die dingen altijd samen?). De uitstekende soundtrack piekt tijdens een fraaie neon thuisdisco-scene. Ook Vashti Bunyan duikt op. Ik bad en smeekte om The Avalances. Ook zonder die Aussies valt er genoeg te bewonderen aan dit 'mellowdrama'. De terminale fantasie is kalmerend. Treurig levenswaar. 'Are you going to smile?'

I'm Thinking of Ending Things
'You can't fake a thought.' De wonderlijke wereld van Charlie Kaufman wordt inmiddels wel wat gewoner. Niet 'on screen', want daar vliegt het weer smakelijk uit de bocht, maar in mijn hoofd. Ik vond deze mindfuck in elk geval vrij voorspelbaar. Om niet te zeggen dat alles uit ten treure is voorbereid, zoals overigens ook door de personages via Kael wordt verkondigd. Alles grijpt in elkaar. Soms is de voorspelbaarheid eng. Het hoofdpersonage worstelt met dwanggedachten, en ik tikte opgewekt 'dwanggedachten als een sinusitis'. Die overweging wordt later keihard ingekopt door de moeder van het hoofdpersonage. Deze film gaat over familie-echo's, hoe 'child the mother of the woman' is. (En ook dat wordt voor Netflix-kijkers duidelijk benadrukt.) Een stel gaat voor het eerst bij de schoonouders langs en belanden in een enge komedie. Voor het hoofdpersonage begint een Get Out voor intellectuelen. Komt ze hier nog wel weg? Uit dit huis van heden, verleden en toekomst, waar alle mogelijke werelden zich ontvouwen. Haar depressie die het eerste kwart beheerst, verdwijnt helaas voor Gondry-achtige grappen. Minder Human Nature, meer Bachelorette. Alsnog op de terugweg wordt veel tijd ingeruimd voor namedropping (Cassavetes, de spektakelmaatschappij). Uit het hoofd van Kaufman raakt de film echter nimmer. 'We will leave soon.'

Mank
Prestigeproject van David Fincher voor Netflix maar ook in de bioscoop. Een Old Hollywood-legende, dus vond ik het wel waard om die op het witte doek te kijken. Citizen Kane, De Beste Film Aller Tijden™, was destijds een controversiële film en won uiteindelijk maar een miezerige Oscar, voor beste script. Hoe dat script werd geschreven gaat de film over. Klinkt niet superspannend en is het ook eigenlijk niet. Herman J. Mankiewicz, een groezelige Gary Oldman, is alcoholist zoals dat hoort en wordt door Orson Welles en co in de watten gelegd na een auto-ongeluk. Helemaal afgezonderd met twee hulpjes moet hij tegen de klok een script schrijven voor de ambitieuze debutant. In flashbacks wordt duidelijk hoe Mank zich in het Hollywood manoeuvreerde waar Louis B. Mayer (mooi personage, oversentimenteel en geniepige zakenman) nog met scepter zwaait en waarom William Hearst uiteindelijk het hoofdpersonage van Citizen Kane is geworden. 132 minuten, heel secuur gefilmd hoe dat Californische licht over die Amerikaanse interieurs valt. Uiteindelijk is het basisverhaal wat te conventioneel al zit er een redelijk intrigerende politieke lading in dankzij een gouverneursrace waar de socialistische schrijver Upton Sinclair aan meedoet. Hier zie je toch de regisseur van The Social Network en Gone Girl aan het werk, parallellen met het heden zijn niet vergezocht. Ik gok dat Fincher een Bernie Bro is.

女囚701号/さそり
Female Prisoner #701: Scorpion is een beruchte explotation film uit 1972. Met de stoïcijnse Meiko Kaji in de hoofdrol die een jaar later furore zou maken met de wraakklassieker Lady Snowblood. Dat is wel de betere film al is dit ook een zeer stijlvolle exercitie, zeker voor een vrouwengevangenisfilm. Shots uit vreemde hoeken, intens kleurgebruik, draaiende decors geven het allemaal een heerlijk surrealistische touch. De mooie Nami komt natuurlijk onterecht in de gevangenis en iedereen pijnigt haar. Dus wil ze ontsnappen voor WRAAK! Dat is verder niet zo interessant, ook al ziet ze er tegen het einde super stijlvol uit. Wel interessant dat, niet eens op zo subtiele wijze, kritiek wordt geleverd op het Japanse sadisme en hoe dat gekanaliseerd wordt door instituties.

第一類型危險
Toch maar weer eens in mijn Hong Kong cinema bijbel neuzen om te achterhalen waarom ik nooit eerder op het idee ben gekomen om Tsui Harks Dangerous Encounters of the First Kind te kijken. Deze film uit 1980 werd meteen verboden en moest verknipt worden vanwege het geweld en de politieke boodschap aan het eind. De dierenmishandeling, heel naar, was blijkbaar okay. Op teh internet circuleert een "gerestaureerde" versie die DVD-kwaliteit afwisselt met de verloren gewaande scènes die alleen nog op VHS schijnen te bestaan. Ik dacht al "ze doen tegenwoordig wel heel veel moeite om downloaders het leven zuur te maken." Hoe dan ook, wat een nare, hopeloze maar ook spannende film. Drie nerds denken een leuke grap uit te halen door een zelfgemaakte bom af te laten gaan in een bioscoop. Dat wordt geobserveerd door tienermeisje Wan-Shu, supercute met haar Franse kapsel maar ook knettergek. Zij besluit de jongens te chanteren, om vooral met zijn vieren nog meer ongein aan te richten. Loopt natuurlijk compleet uit de hand helemaal als ze een paar Australische wapenhandelaars, waaronder een Lou Reed-wannabe, zieken. Fraai, onromantisch beeld van Hong Kong (ondanks een paar prachtige clubscènes.) Geen sprankje hoop, iedereen wil elkaar naaien, geen heldendaden die een nog een goed gevoel geven. Een en al woedend nihilisme. Met ongeveer dezelfde soundtrack als Bassie en Adriaan (Jarre, Goblin, Alan Parsons Project).

lol! (maar geen entree van de Baron die nog geld tegoed heeft) ik pas toch maar voor de dieren.

O Que Arde
'Hallo moeder. Ik blijf een tijdje.' Toevallig zag ik een dag eerder de IDFA-openingsfilm Apena El Sol, met deels dezelfde thematiek. Bosbranden. De menselijke natuur die dankzij haar prometheaanse techniek niets anders lijkt te kunnen dan natuur verwoesten. De ongelofelijk waarachtige fictiefilm O Que Arde opent eveneens met de duistere botsing van natuurkracht en mensenmachines. Naar (en na) deze bijbelse waldsymfonie van as en stof keert een sjoemelige man terug. Hij heeft in de gevangenis gezeten voor pyromanie (hoe symbolisch!). Hologig als Harry Dean Stanton wordt hij weer herder. Moeder en magerman beleven het kleine eetgenot van warm brood op de bakplaat. Buiten heerst het scherpe, Galicische klimaat. Op zichzelf is de 'terugkeer uit de gevangenis' een uitgekauwd hoofdthema. De vergeving van zelf en ander. Is de gemeenschap klaar voor hem, en hij voor hen? De film kent de beperkingen. Trapt nooit in menselijke vallen. Steeds opnieuw zijn er huiveringwekkende beelden. Een man met hond in een blauwe mist. Schuilen in een boom. Het is bijna Iraans van 'looks' (en Roemeens van handelingen). Steeds opnieuw klinkt ook het muziekmotief. Een door merg en been gaande hoornstoot. Is het een synth of toch verbluffende akoestiek? De verwarring klopt. Vuur wordt met vuur bestreden. 'Waarom zeg je dit?'

ik pas toch maar voor de dieren

Ik kon het niet geloven, echt heel naar. Daardoor zal er wel nooit een Completely Restored Criterion Edition komen (wat ook wel underground-charmant is.) Bassie & Adriaan met zo'n lange en brute shootout aan het einde, misschien iets voor een "reload" in 2075.

Kajillionaire
'How is this person an asset.' Een van de Amerikaanste films die ik ken, heet Matchstick Men. Nicolas Cage speelt er een con man. Het moet iets imagologisch zijn. Amerika als het Verkoopparadijs bij uitstek, doorgedraaid in de activiteiten van de oplichter, die zichzelf als schijn verkoopt. Dezelfde popfilosofische thematiek treffen we in het geinige Kajillionaire. Een familie leeft van kleine heists, waarvan de postbusscam het fraaist is. Hand in gleuf! Het meisje van het Little Miss Sunshine-stel heet 'Old Dolio', rockt metal-haar, lijkt op Jay van Silent Bob, en praat in een deadpan-voice. Dat absurde stemmetje had me moeten vertellen dat dit een Miranda July-opus is. Het malle gezin leeft in een fabriekspand waar de bellen van de muren vallen (het lijkt dan wel Tati!). Uiteraard maakt Dolio een 'bildung' door. Daarvoor heeft ze echter wel hulp van een ongemakkelijke 'magic rico' nodig. De Ander, afkomstig uit een Zalando-wereld. Over haar komen we niks te weten. Misschien ook wel logisch. De wereld buiten is van een old dollar-leegte, en de beide meisjes zijn nooit gevuld. Hoe jezelf aan deze paradox te ontworstelen? July passeert rond minuut tachtig de oplossing – een open, poëtische plek. Daarna wordt het helaas warrig woke. Toch houd ik een zwak voor Amerika, en voor July's lieve absurdisme. 'Ha-ha-ha. Cry-cry-cry.'

https://static.hollywoodreporter.com/sites/default/files/2016/09/gettyimages-454263578-928x523.jpg

RIP Kim Ki-duk

御用金
Sjamanistische trommelaars die het lange eindduel begeleiden, daar word ik "blije Drake" van. Ook nog twee van mijn favoriete acteurs, Tatsuya Nakadai als gedesillusioneerde samoerai en Tetsurō Tamba als stoïcijnse, maar menselijke, "the need of the many, outweigh the need of the few"-guy. Een mooie jonge vrouw keert terug naar een vissersdorp en ontdekt dat alle bewoners verdwenen zijn. Meegenomen door de goden maar dat is "fake news" in de wereld geholpen door de samoerai die de vissers heeft uitgemoord als stank voor dank bij het helpen verdonkeremanen van goud (de goyokin van de titel). Een van de samoerai is het er niet mee eens en trekt zich terug totdat hij hoort dat er een tweede roof gaat plaatsvinden. Je merkt de invloed van Leone qua muziek, viezige wereld en episch eindduel maar dan met de Japanse touch, die cinematografische pracht van gekaderde bomen, ruwe zee die op tijdloze rotsen beukt en het minimalisme van sneeuwlandschappen, dan traag het bloed.

中華丈夫
Shaw Brothers ahoy! Liu Chia-Liang op de regiestoel, Gordon Liu die hem doormidden trapt. Liu trouwt met een mooie Japanse die ook into martial arts is. Binnen de kortste keren vliegt de huisraad door de lucht want meneer is wel een beetje een kungfusplainer. Na dit vermakelijke begin worden Japanse vechtkunstenaars beledig en komen verhaal halen. De rest van de film bewijst Liu dat de Chinese vechtkunst en daar bijhorende wapens toch echt wel superieur zijn, al heeft hij toch zichtbaar moeite met de malle Japanese crab style. Fijn dat de wraakdynamiek weer een keer wordt overgeslagen. Het is een en al respect, niemand raakt serieus gewond en aan het eind krijgt de Japanse vechtkunst toch het respect. Voorwaartsch Aziatisch Broederschap! Heroes of the East dus, vermakelijk, zeker als de Drunken Master weer eens wordt opgezocht, maar ook wat schematisch.

The Devil All the Time
'Pray like you mean it.' Geld van Netflix heeft nooit iets opgelost. Antonio Campos maakte in de 'underground' naam met het edgy debuut Afterschool en het fantastische Simon Killer. Daarna werd het stil. Tot Netflix kwam, zag en zijn talent overwon. Goed, hij schreef weliswaar zelf het scenario, dus een zekere sleaziness is behouden, maar verder blijkt dit toch een typische boekverfilming. Ambitieus, dus – gaap – bijbels, met mega-veel voice-over (van de schrijver van het boek zelve!) Hij en niemand anders fungeert als de God van de film, degene die de zetten bepaald. Het levert een ambachtelijk scenario op, waarin alle lijntjes, zoals aangekondigd, opzichtig bij elkaar komen. Doorzichtig tussen alle dooien heen. Wat blijft overeind? Het echtpaar dat als hobby lifters vermoordt. De vrouw doet het om de seks (of om haar man) en hij doet het, zegt ie, om de foto's. Ik had meer van hun dialogen willen horen, hun gedrag 'voor en achter' de schermen. Het merendeel van de tijd volgen we echter een knaap uit 'a place called Knockemstiff', die continu van de regen in de drop belandt. Zijn leven lijkt op een Koolhoven-film, inclusief de geflipte priester, hopeloos vertolkt door Pattinson. De karakterkoppen kunnen het Coens-niveau nog geen vijf minuten vasthouden. L'histoire se répète . En dat zullen we weten ook. 'Got time for a sinner?'

Die klinkt echt heel slecht. :)