Filmforum

Atlantique
'Ik ben verleid door de slaapkamer.' Een half uur is Atlantique de meest normale Afrikaanse film ooit. Vermoedelijk chargeer ik (zoals altijd), maar ik zag het Nieuwe Afrika, door de filmmakers geobserveerd met een Antonioni-achtige rust. Niet weer de kommer en kwel, nee, ditmaal doodgewone 'luxe' liefdesproblemen. Helaas, vraagteken. Ik keek niet goed genoeg. De schitterende wolkenkrabber die als een fata morgana aan de horizon vibreert, had het me moeten doen realiseren. Net zoals trouwens de bijzonder fraaie soundtrack van juxtaposities waar call and answer-gezang vecht met synths. Traditioneel handgeklap met subtiele beats. Het gaat hier in de kern toch weer over armoede en strijd, over hoe het Westerse spulletjeskapitalisme als een vampier Afrika leeg trekt. Met enkel ongelukkige, neon zombies tot gevolg. Het schakelen van zinnenprikkelende liefdestwijfels en liefdestips naar business as usual kostte me wat moeite. Niet in de laatste plaats omdat regisseur Diop een handvol 'hoofdpersonages' elk net te weinig screentime geeft. Uiteindelijk wordt haar punt wel duidelijk – glashelder zelfs. Wat wil je ook met zo'n metaforisch logische titel? Atlantique blijft een magische sensualiteit behouden midden in een zee van verloren hoop. Niet goed, wel opmerkelijk (en merkwaardig) genoeg om te boeien. 'Dat willen we niet horen.'

Adaptation
Uit 2002 alweer, pre-forum. Ik vond hem destijds wat tegenvallen, al had ik het vermoeden dat ik niet helemaal in de juiste headspace zat. Nu na een aantal Kaufman-projecten ga ik er makkelijker in mee, helemaal in de bioscoop. Wat heeft die guy, en Jonze natuurlijk, snel krediet gekregen dat ze zo'n film van de grond kregen ("We hebben Meryl Streep!" zal met gejuich zijn ontvangen.) Want eigenlijk superniche en avant-gardistisch. Waarschijnlijk vindt men het in Hollywood te geinig om een film over hun eigen besognes te zien. Het Kaufman-persona is nog steeds heel eerlijk en realistisch, en bij vlagen herkenbaar (gelukkig net wat neurotischer). Ergens werken dingen niet, maar vergeef je ze gewoon (ook omdat hij het brutaal aankondigt) en hoe het verhaal ontspoort is eigenlijk geweldig (en ook irritant?)

blijft lollig hoe de schrijfster van dat 'originele boek' waarschijnlijk wel gewoon de verfilmrechten a 2 miljoen dollar is uitbetaald (of bestond de hele schrijver en dat boek niet :P)

House of Hummingbird
'We zouden allemaal apart moeten wonen.' Puberteit, dat betekent wankelen tussen kleine zielenroerselen die niemand – inclusief jijzelf – begrijpt, en groots melodrama, waarvan de anderen niets snappen, en jij ook niet, denk je van wel. Voila, het warrige gevoel dat House of Hummingbird meanderend overbrengt. Het lijkt allemaal erg veel op Koreeda. De Aziatische specialist in familie-opstellingen, immer weemoedig over ellende, met zwemen van Europese marktdegelijkheid. Voor het hoofdpersonage blijkt 1994 een jaar met genoeg Grote Gebeurtenissen op wereld- en familieschaal. De dictator van het Noorden sterft, het WK wordt gespeeld, en er is de 21e oktober. (Google helpt). Tegelijkertijd ontdekken artsen een knobbel in haar (overactieve) lymfekiler, wordt ze betrapt als ze uit 'shopliften' gaat, en maakt ze de eerste 120 dagen met haar eerste vriendje mee. De Motorola-pager draait overuren. Via het tolstojaans ongelukkige gezin krijgen we de keiharde Koreaanse prestatiemaatschappij mee. Werken of ten ondergaan. Uit alles spreekt levend dat het herinneringen zijn van de regisseur zelf. Misschien zelfs op het hermetische af. Een leven 'maakt geen zin', maar een verhaal moet dat stiekem wel doen. Uiteindelijk brengen scherven berusting en weerstandsvermogen. 'Het kost wat tijd om jezelf te leren kennen.'

Eigenlijk nooit gerealiseerd dat de schrijfster ook echt is. :) Dus wel.

High Noon
Kwam ik zo maar tegen in een verzameling nog te kijken films. Hoogste tijd. Maakt zijn klassieke status echt compleet waar. Strakke zwart-witfotografie. Real-time verhaal zonder ruimte voor onzin (ook meteen onder de 90 minuten). En wat een heerlijk lijden van de oude Gary Cooper, zie hoe iedereen hem in steek laat en hij toch zijn lot tegemoet gaat. Maar het mooie vond ik dat het niet zo macho bullshit act is, Cooper is paranoïde, moe en bang. Zijn uiteindelijke hulpje komt uit onverwachte hoek (al wist ik het helaas al van te voren), heerlijk statement waar niet iedereen in Hollywood blij mee was. Prachtige shoot-out met een paar echt iconische shots, geen gelul, gewoon knallen. Amerikaanse cinema op zijn allerbest.

Girlfriends
"There's no truth like bullshit." Dat is wel een klassieke oneliner hoor. Eind jaren zeventig, het Oude New York, maar zonder pretentie. Wellicht de proto-indiefilm waar de afgelopen 30 jaar flink van is geleend. Maar geen een film komt echt in de buurt qua achteloosheid. Het is allemaal gewoon, iedereen is redelijk normaal met zijn neuroses en ambities en saaiheid. Lekker to the point en dankzij plots einde ook onder de 90 minuten (films van 86 - 88 minuten word ik tegenwoordig echt blij van.)

修羅 (Demons)
Money & b****es maken demonische krachten wakker. Komt wat traag op gang maar dan gaan de zwaarden zwiepen en wordt het voor die tijd, op zo'n klein oppervlak (alles lijkt in een bescheiden studio te zijn opgenomen), een uitzonderlijke geweldsorgie. Maar met klasse en stijl zoals ze dat kunnen in Japan.

Scott Pilgrim vs. The World
Vernuftig gemaakte film maar de nostalgie van high school kalverliefde en games is niet helemaal my jam.

Zappa
Ik heb al aardig wat documentaires gezien (en boeken gelezen) maar deze is toch wel weer de moeite waard al is er weinig nieuws. Het is ook te veel om in twee uur alles te pakken, maar het is gewoon een mooi gemaakte film en de anekdotes van zijn muzikanten blijven leuk. De collages zijn muzikaal en in de geest van Zappa en zijn nuggets als Ruth Underwood die The Black Page op piano speelt. Zappa zelf was natuurlijk niet perfect, maar heeft bepaald een indruk achtergelaten. Op zijn muzikanten, de wereld en ook mijzelf.

Die Demons staat al een tijd op de lijst, Scott Pilgrim zat ik toevallig vanochtend over te twijfelen of die de moeite waard is.

Mortelle randonnée
Dat was verfrissend anders. Claude Miller pakt het detective-genre, tot de nok gevuld met clichés, en gaat er totaal los op. Het begint eenvoudig, een ervaren detective probeert een comeback te maken nadat hij een zaak heeft verknald. De opdracht lijkt simpel: een rijk echtpaar wil weten wie de vrouw is die hun zoon belt. Blijkt al snel zijn geliefde. Die hem een moment later in een meertje dumpt. De speurder begint vervolgens aan een lange achtervolging want de vrouw beweegt zich van man naar man, en tussendoor een vrouw, om ze allemaal levenloos achter te laten. Prachtige reis trouwens door een soort verloren Europa. De detective praat wel heel graag hardop en de vrouw verandert haast achterloos van identiteit. Kortom, wat is echt hier? Prachtig hoe er een relatie ontstaat tussen beide personages, die mogelijk Freudiaans dieper gaat dan alleen zakelijk. Heerlijk droge humor ook die precies past bij het absurde plot en dan toch een fraai emo-einde. Oh ja, Adjani in de hoofdrol, niemand doet waanzin zoals zij, maar dit keer heel subtiel. En voor de fijnproevers: de soundtrack is van Carla Bley. Ik kon het ook niet geloven.

Re: Scott Pilgrim, ms een leuke met de kids.

Psychomagie, un art pour guérir
Jodorowski, what a guy. Ik moest al denken aan WR: Mysteries of the Organism bij Zappa!, die moest brommen voor z'n muziek in The Land of the Free™ maar hier zijn het de therapiën van Alejandro. Psychiatrie doet het met praten, psychomagie doet het met daden. Het varieert van in een matrozenpakje over een plein rennen tot zelfportret maken met menstruatiebloed, maar het lijkt wel goed te werken. Erg new age maar Jodorowski heeft wel iets ontwapenends en een charme die me een hoop doet slikken, maar de suggestie dat kanker kan worden genezen van binnen is me te gortig.

نار و نی (Pomegranate and Cane)
Ik dacht te weten hoe je nar-o-nay in Perzisch schrijft, maar نر و نای, waar de ا van nar naar nay verhuist betekent mannelijk en vrouwelijk volgens Google. Toeval? Doe je research. Anyway, een fotograaf woont een repetitie van een toneelstuk over de Born-Oppenheimerbenadering bij om foto's te maken maar raapt een man met beroerte op van straat en in het ziekenhuis herbeleeft hij via een notitieboekje het leven van de oude man. Zeer poëtisch, af en toe doet het denken aan Paradjanov als de geverfde wol op de witte daken valt. Mooie sfeer, voor diepere duiding moet ik denk ik nog eens kijken.

in mijn herinnering toch ook weer overdreven gewelddadig, Pilgrim, maar misschien verwar ik 'm met Kickass. Scott Pilgrim was eerst een manga-achtige graphic novel, dat dan weer wel (erg leuk getekend).

Die hem een moment later in een meertje dumpt

lol.

Babyteeth
'I'm not ready to be functional.' De ideale mindset voor een lekker maffe film, die excelleert door gewoon te doen, over een onderwerp waar andere films juist gek over doen. De dood. Vanaf de eenvoudige fysieke opening tot het volkomen logische, tijdloze einde geeft Babyteeth goeie vibes af. Een beetje zoals Me and You and Everyone We Know dat ook kon. De omkering van leeftijden. Kinderen die het leven noodgedwongen wel op waarde moeten schatten, volwassenen die het kindse in zichzelf weten te behouden. Een Australisch meisje botst op een treinstation een ruffneck. Haar ouders vinden het maar niks. Pa (Ben Mendelsohn, altijd leuk) is psychiater, propt ma (Essie Davis) vol pillen. De seks doen ze nog wel. Ook het meisje wil! Ze danst al geweldig geil en met een nieuw kapsel lijkt ze wel Bels (Stef Kamil Carlens would dig). Het leven komt er helaas tussen. De grote K keert terug (melden de tussentitels achteloos). Het nieuwe haar wordt pruik na pruik. Naast disfunctioneel en gek is de familie ook muzikaal (of gaan die dingen altijd samen?). De uitstekende soundtrack piekt tijdens een fraaie neon thuisdisco-scene. Ook Vashti Bunyan duikt op. Ik bad en smeekte om The Avalances. Ook zonder die Aussies valt er genoeg te bewonderen aan dit 'mellowdrama'. De terminale fantasie is kalmerend. Treurig levenswaar. 'Are you going to smile?'

I'm Thinking of Ending Things
'You can't fake a thought.' De wonderlijke wereld van Charlie Kaufman wordt inmiddels wel wat gewoner. Niet 'on screen', want daar vliegt het weer smakelijk uit de bocht, maar in mijn hoofd. Ik vond deze mindfuck in elk geval vrij voorspelbaar. Om niet te zeggen dat alles uit ten treure is voorbereid, zoals overigens ook door de personages via Kael wordt verkondigd. Alles grijpt in elkaar. Soms is de voorspelbaarheid eng. Het hoofdpersonage worstelt met dwanggedachten, en ik tikte opgewekt 'dwanggedachten als een sinusitis'. Die overweging wordt later keihard ingekopt door de moeder van het hoofdpersonage. Deze film gaat over familie-echo's, hoe 'child the mother of the woman' is. (En ook dat wordt voor Netflix-kijkers duidelijk benadrukt.) Een stel gaat voor het eerst bij de schoonouders langs en belanden in een enge komedie. Voor het hoofdpersonage begint een Get Out voor intellectuelen. Komt ze hier nog wel weg? Uit dit huis van heden, verleden en toekomst, waar alle mogelijke werelden zich ontvouwen. Haar depressie die het eerste kwart beheerst, verdwijnt helaas voor Gondry-achtige grappen. Minder Human Nature, meer Bachelorette. Alsnog op de terugweg wordt veel tijd ingeruimd voor namedropping (Cassavetes, de spektakelmaatschappij). Uit het hoofd van Kaufman raakt de film echter nimmer. 'We will leave soon.'

Mank
Prestigeproject van David Fincher voor Netflix maar ook in de bioscoop. Een Old Hollywood-legende, dus vond ik het wel waard om die op het witte doek te kijken. Citizen Kane, De Beste Film Aller Tijden™, was destijds een controversiële film en won uiteindelijk maar een miezerige Oscar, voor beste script. Hoe dat script werd geschreven gaat de film over. Klinkt niet superspannend en is het ook eigenlijk niet. Herman J. Mankiewicz, een groezelige Gary Oldman, is alcoholist zoals dat hoort en wordt door Orson Welles en co in de watten gelegd na een auto-ongeluk. Helemaal afgezonderd met twee hulpjes moet hij tegen de klok een script schrijven voor de ambitieuze debutant. In flashbacks wordt duidelijk hoe Mank zich in het Hollywood manoeuvreerde waar Louis B. Mayer (mooi personage, oversentimenteel en geniepige zakenman) nog met scepter zwaait en waarom William Hearst uiteindelijk het hoofdpersonage van Citizen Kane is geworden. 132 minuten, heel secuur gefilmd hoe dat Californische licht over die Amerikaanse interieurs valt. Uiteindelijk is het basisverhaal wat te conventioneel al zit er een redelijk intrigerende politieke lading in dankzij een gouverneursrace waar de socialistische schrijver Upton Sinclair aan meedoet. Hier zie je toch de regisseur van The Social Network en Gone Girl aan het werk, parallellen met het heden zijn niet vergezocht. Ik gok dat Fincher een Bernie Bro is.

女囚701号/さそり
Female Prisoner #701: Scorpion is een beruchte explotation film uit 1972. Met de stoïcijnse Meiko Kaji in de hoofdrol die een jaar later furore zou maken met de wraakklassieker Lady Snowblood. Dat is wel de betere film al is dit ook een zeer stijlvolle exercitie, zeker voor een vrouwengevangenisfilm. Shots uit vreemde hoeken, intens kleurgebruik, draaiende decors geven het allemaal een heerlijk surrealistische touch. De mooie Nami komt natuurlijk onterecht in de gevangenis en iedereen pijnigt haar. Dus wil ze ontsnappen voor WRAAK! Dat is verder niet zo interessant, ook al ziet ze er tegen het einde super stijlvol uit. Wel interessant dat, niet eens op zo subtiele wijze, kritiek wordt geleverd op het Japanse sadisme en hoe dat gekanaliseerd wordt door instituties.

第一類型危險
Toch maar weer eens in mijn Hong Kong cinema bijbel neuzen om te achterhalen waarom ik nooit eerder op het idee ben gekomen om Tsui Harks Dangerous Encounters of the First Kind te kijken. Deze film uit 1980 werd meteen verboden en moest verknipt worden vanwege het geweld en de politieke boodschap aan het eind. De dierenmishandeling, heel naar, was blijkbaar okay. Op teh internet circuleert een "gerestaureerde" versie die DVD-kwaliteit afwisselt met de verloren gewaande scènes die alleen nog op VHS schijnen te bestaan. Ik dacht al "ze doen tegenwoordig wel heel veel moeite om downloaders het leven zuur te maken." Hoe dan ook, wat een nare, hopeloze maar ook spannende film. Drie nerds denken een leuke grap uit te halen door een zelfgemaakte bom af te laten gaan in een bioscoop. Dat wordt geobserveerd door tienermeisje Wan-Shu, supercute met haar Franse kapsel maar ook knettergek. Zij besluit de jongens te chanteren, om vooral met zijn vieren nog meer ongein aan te richten. Loopt natuurlijk compleet uit de hand helemaal als ze een paar Australische wapenhandelaars, waaronder een Lou Reed-wannabe, zieken. Fraai, onromantisch beeld van Hong Kong (ondanks een paar prachtige clubscènes.) Geen sprankje hoop, iedereen wil elkaar naaien, geen heldendaden die een nog een goed gevoel geven. Een en al woedend nihilisme. Met ongeveer dezelfde soundtrack als Bassie en Adriaan (Jarre, Goblin, Alan Parsons Project).

lol! (maar geen entree van de Baron die nog geld tegoed heeft) ik pas toch maar voor de dieren.

O Que Arde
'Hallo moeder. Ik blijf een tijdje.' Toevallig zag ik een dag eerder de IDFA-openingsfilm Apena El Sol, met deels dezelfde thematiek. Bosbranden. De menselijke natuur die dankzij haar prometheaanse techniek niets anders lijkt te kunnen dan natuur verwoesten. De ongelofelijk waarachtige fictiefilm O Que Arde opent eveneens met de duistere botsing van natuurkracht en mensenmachines. Naar (en na) deze bijbelse waldsymfonie van as en stof keert een sjoemelige man terug. Hij heeft in de gevangenis gezeten voor pyromanie (hoe symbolisch!). Hologig als Harry Dean Stanton wordt hij weer herder. Moeder en magerman beleven het kleine eetgenot van warm brood op de bakplaat. Buiten heerst het scherpe, Galicische klimaat. Op zichzelf is de 'terugkeer uit de gevangenis' een uitgekauwd hoofdthema. De vergeving van zelf en ander. Is de gemeenschap klaar voor hem, en hij voor hen? De film kent de beperkingen. Trapt nooit in menselijke vallen. Steeds opnieuw zijn er huiveringwekkende beelden. Een man met hond in een blauwe mist. Schuilen in een boom. Het is bijna Iraans van 'looks' (en Roemeens van handelingen). Steeds opnieuw klinkt ook het muziekmotief. Een door merg en been gaande hoornstoot. Is het een synth of toch verbluffende akoestiek? De verwarring klopt. Vuur wordt met vuur bestreden. 'Waarom zeg je dit?'

ik pas toch maar voor de dieren

Ik kon het niet geloven, echt heel naar. Daardoor zal er wel nooit een Completely Restored Criterion Edition komen (wat ook wel underground-charmant is.) Bassie & Adriaan met zo'n lange en brute shootout aan het einde, misschien iets voor een "reload" in 2075.

Kajillionaire
'How is this person an asset.' Een van de Amerikaanste films die ik ken, heet Matchstick Men. Nicolas Cage speelt er een con man. Het moet iets imagologisch zijn. Amerika als het Verkoopparadijs bij uitstek, doorgedraaid in de activiteiten van de oplichter, die zichzelf als schijn verkoopt. Dezelfde popfilosofische thematiek treffen we in het geinige Kajillionaire. Een familie leeft van kleine heists, waarvan de postbusscam het fraaist is. Hand in gleuf! Het meisje van het Little Miss Sunshine-stel heet 'Old Dolio', rockt metal-haar, lijkt op Jay van Silent Bob, en praat in een deadpan-voice. Dat absurde stemmetje had me moeten vertellen dat dit een Miranda July-opus is. Het malle gezin leeft in een fabriekspand waar de bellen van de muren vallen (het lijkt dan wel Tati!). Uiteraard maakt Dolio een 'bildung' door. Daarvoor heeft ze echter wel hulp van een ongemakkelijke 'magic rico' nodig. De Ander, afkomstig uit een Zalando-wereld. Over haar komen we niks te weten. Misschien ook wel logisch. De wereld buiten is van een old dollar-leegte, en de beide meisjes zijn nooit gevuld. Hoe jezelf aan deze paradox te ontworstelen? July passeert rond minuut tachtig de oplossing – een open, poëtische plek. Daarna wordt het helaas warrig woke. Toch houd ik een zwak voor Amerika, en voor July's lieve absurdisme. 'Ha-ha-ha. Cry-cry-cry.'

https://static.hollywoodreporter.com/sites/default/files/2016/09/gettyimages-454263578-928x523.jpg

RIP Kim Ki-duk

御用金
Sjamanistische trommelaars die het lange eindduel begeleiden, daar word ik "blije Drake" van. Ook nog twee van mijn favoriete acteurs, Tatsuya Nakadai als gedesillusioneerde samoerai en Tetsurō Tamba als stoïcijnse, maar menselijke, "the need of the many, outweigh the need of the few"-guy. Een mooie jonge vrouw keert terug naar een vissersdorp en ontdekt dat alle bewoners verdwenen zijn. Meegenomen door de goden maar dat is "fake news" in de wereld geholpen door de samoerai die de vissers heeft uitgemoord als stank voor dank bij het helpen verdonkeremanen van goud (de goyokin van de titel). Een van de samoerai is het er niet mee eens en trekt zich terug totdat hij hoort dat er een tweede roof gaat plaatsvinden. Je merkt de invloed van Leone qua muziek, viezige wereld en episch eindduel maar dan met de Japanse touch, die cinematografische pracht van gekaderde bomen, ruwe zee die op tijdloze rotsen beukt en het minimalisme van sneeuwlandschappen, dan traag het bloed.

中華丈夫
Shaw Brothers ahoy! Liu Chia-Liang op de regiestoel, Gordon Liu die hem doormidden trapt. Liu trouwt met een mooie Japanse die ook into martial arts is. Binnen de kortste keren vliegt de huisraad door de lucht want meneer is wel een beetje een kungfusplainer. Na dit vermakelijke begin worden Japanse vechtkunstenaars beledig en komen verhaal halen. De rest van de film bewijst Liu dat de Chinese vechtkunst en daar bijhorende wapens toch echt wel superieur zijn, al heeft hij toch zichtbaar moeite met de malle Japanese crab style. Fijn dat de wraakdynamiek weer een keer wordt overgeslagen. Het is een en al respect, niemand raakt serieus gewond en aan het eind krijgt de Japanse vechtkunst toch het respect. Voorwaartsch Aziatisch Broederschap! Heroes of the East dus, vermakelijk, zeker als de Drunken Master weer eens wordt opgezocht, maar ook wat schematisch.

The Devil All the Time
'Pray like you mean it.' Geld van Netflix heeft nooit iets opgelost. Antonio Campos maakte in de 'underground' naam met het edgy debuut Afterschool en het fantastische Simon Killer. Daarna werd het stil. Tot Netflix kwam, zag en zijn talent overwon. Goed, hij schreef weliswaar zelf het scenario, dus een zekere sleaziness is behouden, maar verder blijkt dit toch een typische boekverfilming. Ambitieus, dus – gaap – bijbels, met mega-veel voice-over (van de schrijver van het boek zelve!) Hij en niemand anders fungeert als de God van de film, degene die de zetten bepaald. Het levert een ambachtelijk scenario op, waarin alle lijntjes, zoals aangekondigd, opzichtig bij elkaar komen. Doorzichtig tussen alle dooien heen. Wat blijft overeind? Het echtpaar dat als hobby lifters vermoordt. De vrouw doet het om de seks (of om haar man) en hij doet het, zegt ie, om de foto's. Ik had meer van hun dialogen willen horen, hun gedrag 'voor en achter' de schermen. Het merendeel van de tijd volgen we echter een knaap uit 'a place called Knockemstiff', die continu van de regen in de drop belandt. Zijn leven lijkt op een Koolhoven-film, inclusief de geflipte priester, hopeloos vertolkt door Pattinson. De karakterkoppen kunnen het Coens-niveau nog geen vijf minuten vasthouden. L'histoire se répète . En dat zullen we weten ook. 'Got time for a sinner?'

Die klinkt echt heel slecht. :)

ja ha, was ie ook, al leken de eerste 20 minuten nog wel ok. maar ja, de titel had me moeten waarschuwen.

His House
Vluchtelingentrauma's achtervolgen de hoofdrolspelers en de hele film is natuurlijk een de struggle van dat verwerken en je aanpassen aan je nieuwe omgeving. Prima film al zou de boodschap er iets minder dik op mogen liggen.

Fanatico
Feministische homage aan een misogyn genre, leuk gedaan en als korte film doesn't outstay its welcome. Staan veel shorts op dit YouTube-kanaal, dus daar ga ik er meer van kijken.

Black Bear
Meer Plaza, misschien wel de meest serieuze, al is haar akwardness nog steeds een belangrijk component. Ze was co-producent en toont sws aan dat ze meer in haar mars heeft dan comedys. We krijgen twee versies van een verhaal, met een mysterieuze spanning. Uitstekend!

The Kingmaker
Wow, wist niet dat mevrouw Marcos en de nazaten van haar en de inmiddels overleden dictator nog zo machtig was. Duterte blijkt een zoon van iemand uit die regering te zijn en hoewel zoon Marcos ook meedeed aan de verkiezingen lijken de familiemiljoenen in zijn campagne te zijn gegaan. Een Filipijnse vriend zei dat je nu onder Duterte tenminste niet ineens iemand miste die dan buiten de stad werd teruggevonden. De politie laat de geexecuteerde “junks” inderdaad gewoon ín de stad liggen. Pijnlijk, ws zit zoon – of kleinzoon – Marcos binnenkort op de troon.

Ganja & Hess
Fascinerende vampierenfilm. Je vooroordeel zou kunnen zijn dat dit blaxploitation is maar dit is veel slimmer en donkerder. Het zou om drugs kunnen gaan maar ook prima om “witheid”. De vreemde verstilde sfeer maakt een wonderlijke ervaring.

WolfWalkers
De nieuwste Cartoon Saloon is weer op en top Iers na het avontuur in Afghanistan. Wederom een lust voor het oog.

Somos lo que hay We Are What We Are
Mexicaanse horror met een soundtrack die wat arthouse aandoet. Ik heb het vermoeden dat er een politieke laag zit in de cannibalenfamilie die de “broodwinner” verliest. Incompentente politie, de prostituees, het is niet zomaar. Ik ben echter geen Mexicaan. Het gebrek aan gore (wat ik lees in recensies) kan ik niet echt als probleem zien.

Dhrupad
Diep maaaan. Dhrupad en de rudraveena in het bijzonder is badass. Ze worden nog vrij technisch maar zonder meer een interessante docu of de “doom metal van de raag”.

Sound Of Metal
Metal is eigenlijk maar een kleine amuse in deze film, want de hoofdrolspeler (die zéér legit shirtjes van GISM en Rudimentary Peni rockt) is slowly growing deaf. Nou ja, niet eens zo slowly, maar zich bij de nieuwe situatie neerleggen gaat wel langzaam. Intense performance van Ahmed Riz en net als die Hokjesman-aflevering in het doveninstituut een kijkje in een andere wereld. Als muziekfreak ook pijnlijk invoelbaar.

Ik doe mee met de...

Wolfwalkers
'We're not so welcome in this land yet.' Meteen Beestenbos is bos-vibes in deze Ierse tekenfilm. De bossen dreigen weer ten onder te gaan. (Hoe lang maakt de mensheid al ecologisch verantwoorde films zonder dat er iets veranderd?). Pijnlijk, deze film speelt in de zeventiende eeuw. Toen begon het al mis te gaan! De Engelsen kwamen naar Ierland, en temden volk en natuur. De keuken van de slechterik wordt al gerund als een Ford-fabriek. De onttovering van Weber arriveert. Zo wordt Wolfwalkers academisch bijzonder interessant. De film gaat immers ook over de stad-land-grens. Kun je de Romantiek zien als een mythologisering van de natuur, die broodnodig bleek toen de moderne (industriële) revolutie al het oncontroleerbare had gesloopt? Tegen deze achtergrond beleeft een Engels meisje in den vreemde haar standaard computerspel-avontuur. Ze ontmoet een wolfmeisje. Beide personages zijn aan de hysterische kant, maar wanneer ze samen de hit van Aurora zingen, smelt ik. Vooral de achtergronden zijn prachtig getekend en in de Ierse traditie beginnen mens en dier te versmelten. Of... Iers? De metamorfosen zijn Ovidius-waardig. Toch blijft voor mij het unieke, kuch, selling punt van de film dat men het niet bij ecologiekritiek laat, maar een stap verder gaat. Religie en kolonialisering krijgen ervan langs. 'What cannot be tamed must be destroyed.'

百万円と苦虫女
Dit subgenre van de Japanse cinema ben ik dol op: de mooie, jonge vrouw die eenzaam een weg probeert te banen door de Japanse samenleving met als zijn karakteristieke valkuilen rond sociale interactie. Meestal ook een vrouwelijke regisseur. Twee uur, oef, is dat niet teveel? Vreemd genoeg niet want Yuki Tanada breekt de film subtiel op in een aantal episodes waardoor de tijd vervliegt als een lentebloesem bij de Gouden Tempel. Hoe dan ook, Yu Aoi in de hoofdrol, eenzame koningin van de gepijnigde glimlach, die in het begin echt genadeloos wordt genaaid terwijl ze alleen maar op zichzelf wilde gaan wonen. Na een bezoek aan de gevangenis besluit ze om een miljoen yen te sparen (vandaar One Million Yen Girl en buiten Tokio te gaan wonen. Elke keer als ze weer een miljoen yen heeft gespaard trekt ze verder, net op tijd omdat het sociale zich weer begint op te dringen. Lijkt op het laatst een sentimentele romcom te worden, maar dat wordt op redelijk geweldige wijze gesaboteerd. Goed spul weer en ja prachtig gefilmd, de scène dat ze met haar irritant ambitieuze maar gepeste broertje over een veld van een appartementencomplex loopt is subliem (en zo zijn er nog wel wat momenten.)

The Big Heat
Meister Lang in Hollywood waagt zich aan een film noir, misschien wat aan de late kant, aangezien de grote klassiekers al waren gemaakt. Dan maar eens flink uitpakken met het geweld (voor die tijd) in een nog corruptere wereld. Brave rechercheur/familieman onderzoekt routineus de zelfmoord van een collega. Niks aan het handje, maar een telefoontje gooit roet in het eten. Wop, meteen is iedereen tegen je. Ik vond het verhaal eigenlijk totaal ongeloofwaardig maar het kijkt in zwart-wit natuurlijk heerlijk weg. Alles komt op zijn pootjes terecht en dat voelde dit keer wel erg flauw moralistisch. Wel een heel guitig dansje van Gloria Grahame voor de Tumblr massive in de toekomst en de homoseksualiteit van de bad guy is dit keer totaal geen geheim.

秋日和
Late Autumn is een Ozu in kleur. Ayako, een schattige Yôko Tsukasa met kort haar, woont als 24-jarige bij haar moeder Akiko, al een tijd weduwe. Tijdens een herdenking van haar vader beginnen drie oud-collega's van pa (alle drie ooit verliefd op Akiko) zich af te vragen of ze niet moet trouwen en of ze dat even kunnen regelen. Eigenlijk heeft Ayako als moderne Japanse helemaal geen zin in, trouwen voor de liefde en sowieso vindt ze het veel gezelliger om bij moeder te wonen. Al snel gaat het mis met al dat gekonkel van de mannen, zeker als ze een van hen naar voren duwen om met de moeder te trouwen . Wie wil nou wel en niet trouwen? Een bijdehante vriendin van Ayako helpt een handje zodat alles op zijn pootjes terechtkomt inclusief intens melancholisch einde. Ik werd wel een beetje nerveus van het plot zodra misverstanden eigenlijk eenvoudig met een zin hadden kunnen worden opgelost maar toch een mooie vertelling. Heerlijk gefilmde interieurs, vaak leeg. Jaloersmakend. Ik weet nog niet helemaal wat ik moet vinden van die heel typische ping-pong editing waar het personage dat spreekt de camera inkijkt.

dacht dat ik 'm al gezien had, kan 'm zo voor me zien, maar dat bleek 'An Autumn Afternoon' :-)

<3 Ozu (zeker en vooral in kleur, als dat geen heiligschenn-is)

Corpus Christi
'Geen enkel seminarie accepteert veroordeelden zoals jij.' De Poolse Le Fils, dacht ik meteen. Jongens in een 'zaagatelier', gevangen in de wraakexercities van delinquenten onder elkaar. Een van hen zingt zacht over Godsliefde, maar weet niet hoe snel hij 'm moet peren als de Wreker verschijnt. Dan begint de film echt, en blijft het in zekere zin Le Fils. De Jongen is de zoon van God. Hij lijdt met zijn hologig gabberhoofd, wordt zelfs voor priester aangezien. Alles wat hij wilde zijn. Een prachtige identiteitsverwisseling, heel vroom natuurlijk. (Jezus is in ons allen, zeg maar, in elk geval in orthodox Polen). Toch gaat het bij de verwarring ook mis. Het klopt allemaal te precies. De voorzanger komt ogenblikkelijk het mooiste meisje tegen, en je weet wat 'r gaat gebeuren. Als 'zijn' parochie dan ook nog met een collectief trauma worstelt, wordt het helemaal een Claudel-roman. Die extra lijn van gezamenlijke schuld, maakt het verschil tussen arthouse en (melo)drama. Weg subtiliteiten. Gelukkig kan ik in films drama beter hebben dan in boeken, en het gewaad van priester zit de jongen als gegoten. Dat is dan weer Bourdieusk. De kleren maken de man, je prise de position heeft invloed op hoe je bekeken wordt, en hoe jij zelf kijkt. Het habijt helpt, maar verandert je. Doet je Zijn. Een conservatieve feel good film met een klote-einde. 'Many people, few believers'.

Happiest Season
Tis the season… voor een kerst romcom. De twist is dat een lesbisch stel vijf dagen hun relatie moet verbergen, want redenen. Enfin, komt natuurlijk uit, serieus gesprek volgt, wat reflectie, crisis averted. Toch goed voor een enkele glimlach, niet vervelend.

Fatman
Tja, verwachtte weinig en Marianne Jean-Baptiste’s aanwezigheid maakt het iets dragelijker, maar verder beetje suf allemaal, ondanks al het geschiet.

Cosmic Slop
Deze film, vernoemd naar het Funkadelicnummer en George Clinton praat de drie delen aan elkaar, is een formule die sinds Peele’s Get Out een beetje een trend is. Een Afro-futurist Twilight Zone, een conscious boodschap verpakt als suspense/horror. Niet alle drie de episodes zijn even sterk maar meer dan interessant.

Les Maudits
Nazi-kopstukken proberen in de aflopende oorlog te ontsnappen in een duikboot. Er moet echter een dokter komen en die wordt even van de wal getrokken en zit vervolgens met de creeps opgescheept in die kleine ruimte. Bijzonder dat dit zo vlak na de oorlog al gemaakt is.

De Libi
Niet hoogdravend, maar vol jeugdige energie dus met de juiste verwachtingen prima zaterdagavondvermaak.

Black Christmas
Remakes krijgen natuurlijk altijd gemengde reacties. Black Christmas uit 1974 is een klassieker en een trendsetter – en nog steeds een van de betere – in een heel genre: de slasher. Een moreel iffy genre dus om in 2019 met een flip komen waar je weer een oogje moet toeknijpen? Dat doet deze Black Christmas dan ook uitdrukkelijk niet. Het is niet zo dat er iets wordt verteld wat in 1974 nog niet bekend was en veel is er niet veranderd, dus kan het geen kwaad to hammer this message home again. Grappig dat je dan in een recensie op letterboxd staat dat nuance ontbreekt. Wait, nuance … in een slasher? 😲 In short: ik vind dit een prima herinterpretatie, al zullen er geen ogen mee geopend worden, vrees ik.

Nóz w wodzie
Je zou bijna vergeten dat Polanski even een Oostblok new waver was. Knife in the Water, het debuut uit 1962, is zijn enige Poolse film. Heel jaren '60, ergens tussen budget Antonioni en Bergman in met een olijke jazz-soundtrack en een aantal fraaie shots. Subtiel geile film wel, zo ingehouden dat mag ik wel. Maar je ontkomt hier dan ook niet aan de psychoanalytische interpretatie: het meer als het onderbewuste, ego's in de war, spelletjes met het uitklappende "mes". Wat me eigenlijk op het spoor zette is Jolanta Umecka (maar drie films, waarom?) die van proper bebrilde dame transformeert naar object van verlangen en weer terug naar secretaresse als ze terug op wal is. Intrigerende film, lekker landerig met een mooie suggestie van spanning.

Sound of Metal
'Now I got an issue with time.' Medische 'shit', altijd indringend. Muzikanten, altijd vervelende sujetten, altijd goede personages dus. Sound of Metal moest dus wel boeien. Geen Whiplash of Her Smell-vibes hier, films die de overdrive aan moesten zetten om hun (overigens prima) noten te kraken. Het had gemakkelijk gekund. Ook Sound of Metal gaat ten slotte over een drummer met issues, en ook hij heeft zo zijn 'diva'-leven. Met zijn 'eigen' diva, als vriendin en medebandlid. Op een dag 'plopt' zijn oor. Het is het begin van doofheid, waarin wij als kijker – gefaseerd – mee moeten. Het geluid wordt dan dof, doffer, doods. Hard verscheurend. (Al zou 'mee' blind worden nog radicaler zijn voor een filmkijker). Uiteraard schittert de drummer in muzikanteneigenwijsheid. Hij wil ondanks 'Einsturzende Neubauten' door, hij wil zich slopen, tot het niet meer gaat, en er een tweede film begint. Na metal nog een vangnet voor misfits. Een deafhaven. Even dreigt de film dan nogal individualistisch Amerikaans te worden. Als je echt helemaal misgaat, dan word je pas in een groep opgenomen. Gelukkig blijft de held koppig, en zijn de lessen van de leemeester moeizaam. Juist diens zwakte maakt het tot een goede therapiefilm. Niemand kan werkelijk met zulke slagen dealen. Zelfs de wetenschap niet, zo laat het einde ons in een clusterfuck horen. 'I'll be writing too.'

It's a Wonderful Life
Ho, ho, ho. Ik kreeg het altijd voor elkaar om deze kerstklassieker op tv te missen. Nu toch toegeslagen, al had ik de film inmiddels door middel van tig verwijzingen ongeveer kunnen uittekenen. Klassiek Hollywood, supermoralistisch met een sprookjesachtig plot, een soort omgekeerde A Christmas Carol. Al wordt wel de tijd genomen voordat de hoofdpersoon de alternatieve realiteit krijgt te zien. Begint bijna als een neorealistische fabel en eindigt vroom christelijk, aparte mengelmoes wel. Ik weet niet, ik had wat moeite om mijn cynische inner Generation X'er uit te zetten, en James Stewarts "hey, wait a minute now" shtick trek ik ook steeds minder goed.

Bacurau
Had hier mijn twijfels over, maar ja Vitamine Cineville, dus proberen maar. De eerste drie kwartier waarin een stoffig Braziliaans dorp wordt geïntroduceerd is geweldig. Wat een begrafenis, zo mooi. Het lijkt richting een soort magisch realistische sciencefictionfilm te gaan maar, oh nee, het wordt dom geweld en wraak. Daardoor met twee uur speelduur ook veel te lang. Wanneer opeens een soort stripfiguur Ugly Americans op het toneel verschijnen is de magie meteen weg. Zo slecht geacteerd ook. Udo Kier redt het nog bijna met een briljant droge grap, maar dat is niet genoeg. De anti-kolonialistische symboliek is zo bot dat het geen symboliek meer is. Nog wat louterend pief-paf-poef, maar dat ken ik nu wel. Zonde, hier zat zo'n mooie film in.

helemaal eens.

獣の剣
Mid-jaren '60 samoeraifilm. Je weet dus ongeveer wat je kun verwachten: schitterende zwart-witfotografie, trommeltjes en gemene streken. Dit keer in een verrassend hoog tempo, niks bedachtzaam knikken en discussiëren, gaan met die banaan! Een ronin wordt opgejaagd door een groep, aangevoerd door een pissige vrouw en haar verloofde. Zit ook wel wat in want hij heeft haar vader vermoord. Deze Gennosuke krijgt maar geen rust en vlucht met een groezelige goudzoeker een berg op om zich te verschuilen en misschien meteen wat goud te scoren. Problematisch want de berg behoort al een andere clan en die houdt niet van illegaal goudzoeken. Allerlei groepjes komen elkaar uiteindelijk tegen waarbij het er bruut aan toegaat. Pessimistische film die duidelijk door Leone lijkt beïnvloed: Clintachtige "good" guy, bitches ain't shit en hebzucht verblindt. Hop, onder de 90 minuten, tevredenheid alom.

Sword of the Beast van Hideo Gosha.

spoiler, de volgende recensie gaan jullie over 1-2-3 dagen opnieuw tegenkomen ;-)

The Lighthouse
'Now is the time for gab and chatter.' Een film met de geur van mottenballen, van niet al te sterke Hitchcocks, en John Ford-films waarin men te pas en te onpas 'By golly!' roept. Ik moest zelfs aan The Artist denken, ook overschat. In claustrofobisch 4:3-formaat vertelt Eggers een Victoriaans horror-verhaal. Rijke mensen die met goed gevulde magen bij het haardvuur over werklui griezelen. De kijker weet meteen, dem boys be trippin'. Defoe speelt een oude vuurtorenwachter,Pattinson zijn nieuwe, jonge assistent. Beiden zetten de acteerkanon-modus aan. Defoe komt daar mee weg, maar voor Pattinson wordt het tijd dat ie uit beeld verdwijnt. Hij is niet echt slecht, maar op een ergerlijke manier neutraal matig. Al snel krijgt hij in isolatie meermin-dromen (meer man!). Van het ene onaneren komt het ander. 'I'm probaly a figment of your imagination.' De geconstrueerde teksten kanaliseren Welles en Shakespeare. 'O what Protean forms swim up from men's minds.' Grootste probleem blijkt de ongelokaliseerdheid van de toren zelf. Het 'gewone' gedeelte is niet concreet genoeg om me later in de geinige waanzin mee te slepen. Niks leeft, alles is een spiegeling van wat eerder al bestond, en met meer overtuiging. Eigenlijk een heel moderne, mislukte parodie. Ze weten donders goed wat voor 'monkey pump' ze serveren. 'You sound like a goddamned parody.'

Haha, een meesterwerk deze recensie, zo veel citeerbare pareltjes: "op een ergerlijke manier neutraal matig."

:D

Carol
Ik wist eigenlijk dat dit niet mijn ding zou zijn, maar ja Canvas, film zoals film op tv hoort te zijn, dan wil ik het wel eens een kans geven. Dit is je arthouse - Oscar bait hybride. Hoor de kamermuziek direct toeslaan en stug tot einde doorspelen. Het is allemaal wel goed gedaan, al vond ik de wereld storend artificieel, Cate Blanchett ingetogen en met een minimum aan tics, Rooney Mara precies op haar plek ook, daar ligt het allemaal niet aan. Maar het is gewoon een standaard "verboden liefde"-verhaal met een semi-happy end. Ik snap dat het voor vrouwen een superintense, sensuele en bevrijdende film kan zijn, maar ik ben die vrouw niet.

狂い咲きサンダーロード
Crazy Thunder Road is echt een cultfilm. Goedkoop gemaakt, houterig geacteerd maar tjokvol ideeën. De prachtige introductie hint naar een ramp waardoor motorbendes lekker vrij door een industrieel landschap kunnen crossen en met elkaar op de vuist gaan. De veteranen hebben het wel gezien en willen dat de bendes zich verenigen terwijl een Mishima-achtige dude de jongelui wat discipline en focus wil bijbrengen voor het Grote Japanse Vaderland. Het is iets teveel rondcrossen, rennen en vechten maar toen ik achteraf de balans opmaakte was ik toch wel tevreden, al was het vanwege de prachtige neonbelichting en de wonderbaarlijke telepathische dialoog tussen twee geliefden.

Hoor de kamermuziek direct toeslaan en stug tot einde doorspelen.

ghehe. is me ook nooit echt goed bijgebleven, Carol. Haynes heeft wel betere variaties op dat thema.

https://subjectivisten.nl/cinema-in-2020-ludo/

Je had trouwens gelijk over de prachtige punky motorik van Crazy Thunder Road die had iets harder mogen knallen. Al werd er best veel kabaal gemaakt.

Niets van je huidige films gezien, wel bijna alles van je oude selectie. 😏

dank dealer!

wel een duidelijk 'minder' bioscoopjaar, met logische redenen. Zelf ook een stuk minder gezien, maar achter de top 5 sta ik wel met 'heel mijn gewicht'.

Weinig van gezien, maar weer een paar voor op de watchlist. 👍

富江 tomie
Begint veelbelovend maar het is rommelig en kan de aandacht er uiteindelijk slecht bijhouden.

Hvítur, Hvítur Dagur
Scenery, douze points maar in dit drama zit gelukkig wat meer verhaal dan wat gedoe met schapen. Traumaverwerking, altijd een dankbaar onderwerp, maar uitstekend gedaan met intense performance van Sigurðsson.

Plaisir à trois (How to seduce a virgin)
Goede middenmoter van Jess Franco, voor de liefhebber, zeg maar.

Home Alone
Had ik nog nooit gezien maar er was een kerstvieringszoom van de zaak aan opgehangen dus ik dacht: kom. Tja, heeft wat aardige momenten maar gek overdadig gewelddadig voor een vrij kleffe film. Zonder jeugdherinneringen niet veel soeps.

Themroc
Rrraaaarrrr. Grijpt me niet bij de lurven maar toch fascinerend, dapper en ook zo van die tijd, zeg maar.

Druk
Krijg een beetje mixed messages. Mannen die een uitweg zoeken uit her burgerlijke bestaan maar ja, drinking’s bad, mmmkay?. Veel platgetreden paden qua besognes van mannen van middelbare leeftijd, wel een verrassende slotscene.

Everything Is Terrible! The Movie
Vreemde collage van VHS infomercials, reclames, documentaires en tv‑programma’s. Net geen verhaal maar wel een hallucinante flow of late eighties, early nineties consciousness.

Soul
Animatie is uiteraard razendknap, topnotch al hebben alle bewegingen dezelfde soort gelikte easing. Filosofisch interessante ideeën over de „subtiele entiteiten” in de hogere sferen enzo maar uiteindelijk qua boodschap wel weer behoorlijk afgezaagd.

Singel 39
Holy shit, wat een draak. Waarom denken regisseurs nog steeds dat het een goed idee is om de hoofdrolspeler in voiceover een intro en outro in te laten spreken? Verder zo uitdrukkelijk divers en non‑stereotype dat je zelfs als do-gooder bij de anti-deugers op de kast belandt.

gek overdadig gewelddadig

ja!

Oh, Druk is de Deense titel voor Another One.