Filmforum

第一類型危險
Toch maar weer eens in mijn Hong Kong cinema bijbel neuzen om te achterhalen waarom ik nooit eerder op het idee ben gekomen om Tsui Harks Dangerous Encounters of the First Kind te kijken. Deze film uit 1980 werd meteen verboden en moest verknipt worden vanwege het geweld en de politieke boodschap aan het eind. De dierenmishandeling, heel naar, was blijkbaar okay. Op teh internet circuleert een "gerestaureerde" versie die DVD-kwaliteit afwisselt met de verloren gewaande scènes die alleen nog op VHS schijnen te bestaan. Ik dacht al "ze doen tegenwoordig wel heel veel moeite om downloaders het leven zuur te maken." Hoe dan ook, wat een nare, hopeloze maar ook spannende film. Drie nerds denken een leuke grap uit te halen door een zelfgemaakte bom af te laten gaan in een bioscoop. Dat wordt geobserveerd door tienermeisje Wan-Shu, supercute met haar Franse kapsel maar ook knettergek. Zij besluit de jongens te chanteren, om vooral met zijn vieren nog meer ongein aan te richten. Loopt natuurlijk compleet uit de hand helemaal als ze een paar Australische wapenhandelaars, waaronder een Lou Reed-wannabe, zieken. Fraai, onromantisch beeld van Hong Kong (ondanks een paar prachtige clubscènes.) Geen sprankje hoop, iedereen wil elkaar naaien, geen heldendaden die een nog een goed gevoel geven. Een en al woedend nihilisme. Met ongeveer dezelfde soundtrack als Bassie en Adriaan (Jarre, Goblin, Alan Parsons Project).

lol! (maar geen entree van de Baron die nog geld tegoed heeft) ik pas toch maar voor de dieren.

O Que Arde
'Hallo moeder. Ik blijf een tijdje.' Toevallig zag ik een dag eerder de IDFA-openingsfilm Apena El Sol, met deels dezelfde thematiek. Bosbranden. De menselijke natuur die dankzij haar prometheaanse techniek niets anders lijkt te kunnen dan natuur verwoesten. De ongelofelijk waarachtige fictiefilm O Que Arde opent eveneens met de duistere botsing van natuurkracht en mensenmachines. Naar (en na) deze bijbelse waldsymfonie van as en stof keert een sjoemelige man terug. Hij heeft in de gevangenis gezeten voor pyromanie (hoe symbolisch!). Hologig als Harry Dean Stanton wordt hij weer herder. Moeder en magerman beleven het kleine eetgenot van warm brood op de bakplaat. Buiten heerst het scherpe, Galicische klimaat. Op zichzelf is de 'terugkeer uit de gevangenis' een uitgekauwd hoofdthema. De vergeving van zelf en ander. Is de gemeenschap klaar voor hem, en hij voor hen? De film kent de beperkingen. Trapt nooit in menselijke vallen. Steeds opnieuw zijn er huiveringwekkende beelden. Een man met hond in een blauwe mist. Schuilen in een boom. Het is bijna Iraans van 'looks' (en Roemeens van handelingen). Steeds opnieuw klinkt ook het muziekmotief. Een door merg en been gaande hoornstoot. Is het een synth of toch verbluffende akoestiek? De verwarring klopt. Vuur wordt met vuur bestreden. 'Waarom zeg je dit?'

ik pas toch maar voor de dieren

Ik kon het niet geloven, echt heel naar. Daardoor zal er wel nooit een Completely Restored Criterion Edition komen (wat ook wel underground-charmant is.) Bassie & Adriaan met zo'n lange en brute shootout aan het einde, misschien iets voor een "reload" in 2075.

Kajillionaire
'How is this person an asset.' Een van de Amerikaanste films die ik ken, heet Matchstick Men. Nicolas Cage speelt er een con man. Het moet iets imagologisch zijn. Amerika als het Verkoopparadijs bij uitstek, doorgedraaid in de activiteiten van de oplichter, die zichzelf als schijn verkoopt. Dezelfde popfilosofische thematiek treffen we in het geinige Kajillionaire. Een familie leeft van kleine heists, waarvan de postbusscam het fraaist is. Hand in gleuf! Het meisje van het Little Miss Sunshine-stel heet 'Old Dolio', rockt metal-haar, lijkt op Jay van Silent Bob, en praat in een deadpan-voice. Dat absurde stemmetje had me moeten vertellen dat dit een Miranda July-opus is. Het malle gezin leeft in een fabriekspand waar de bellen van de muren vallen (het lijkt dan wel Tati!). Uiteraard maakt Dolio een 'bildung' door. Daarvoor heeft ze echter wel hulp van een ongemakkelijke 'magic rico' nodig. De Ander, afkomstig uit een Zalando-wereld. Over haar komen we niks te weten. Misschien ook wel logisch. De wereld buiten is van een old dollar-leegte, en de beide meisjes zijn nooit gevuld. Hoe jezelf aan deze paradox te ontworstelen? July passeert rond minuut tachtig de oplossing – een open, poëtische plek. Daarna wordt het helaas warrig woke. Toch houd ik een zwak voor Amerika, en voor July's lieve absurdisme. 'Ha-ha-ha. Cry-cry-cry.'

https://static.hollywoodreporter.com/sites/default/files/2016/09/gettyimages-454263578-928x523.jpg

RIP Kim Ki-duk

御用金
Sjamanistische trommelaars die het lange eindduel begeleiden, daar word ik "blije Drake" van. Ook nog twee van mijn favoriete acteurs, Tatsuya Nakadai als gedesillusioneerde samoerai en Tetsurō Tamba als stoïcijnse, maar menselijke, "the need of the many, outweigh the need of the few"-guy. Een mooie jonge vrouw keert terug naar een vissersdorp en ontdekt dat alle bewoners verdwenen zijn. Meegenomen door de goden maar dat is "fake news" in de wereld geholpen door de samoerai die de vissers heeft uitgemoord als stank voor dank bij het helpen verdonkeremanen van goud (de goyokin van de titel). Een van de samoerai is het er niet mee eens en trekt zich terug totdat hij hoort dat er een tweede roof gaat plaatsvinden. Je merkt de invloed van Leone qua muziek, viezige wereld en episch eindduel maar dan met de Japanse touch, die cinematografische pracht van gekaderde bomen, ruwe zee die op tijdloze rotsen beukt en het minimalisme van sneeuwlandschappen, dan traag het bloed.

中華丈夫
Shaw Brothers ahoy! Liu Chia-Liang op de regiestoel, Gordon Liu die hem doormidden trapt. Liu trouwt met een mooie Japanse die ook into martial arts is. Binnen de kortste keren vliegt de huisraad door de lucht want meneer is wel een beetje een kungfusplainer. Na dit vermakelijke begin worden Japanse vechtkunstenaars beledig en komen verhaal halen. De rest van de film bewijst Liu dat de Chinese vechtkunst en daar bijhorende wapens toch echt wel superieur zijn, al heeft hij toch zichtbaar moeite met de malle Japanese crab style. Fijn dat de wraakdynamiek weer een keer wordt overgeslagen. Het is een en al respect, niemand raakt serieus gewond en aan het eind krijgt de Japanse vechtkunst toch het respect. Voorwaartsch Aziatisch Broederschap! Heroes of the East dus, vermakelijk, zeker als de Drunken Master weer eens wordt opgezocht, maar ook wat schematisch.

The Devil All the Time
'Pray like you mean it.' Geld van Netflix heeft nooit iets opgelost. Antonio Campos maakte in de 'underground' naam met het edgy debuut Afterschool en het fantastische Simon Killer. Daarna werd het stil. Tot Netflix kwam, zag en zijn talent overwon. Goed, hij schreef weliswaar zelf het scenario, dus een zekere sleaziness is behouden, maar verder blijkt dit toch een typische boekverfilming. Ambitieus, dus – gaap – bijbels, met mega-veel voice-over (van de schrijver van het boek zelve!) Hij en niemand anders fungeert als de God van de film, degene die de zetten bepaald. Het levert een ambachtelijk scenario op, waarin alle lijntjes, zoals aangekondigd, opzichtig bij elkaar komen. Doorzichtig tussen alle dooien heen. Wat blijft overeind? Het echtpaar dat als hobby lifters vermoordt. De vrouw doet het om de seks (of om haar man) en hij doet het, zegt ie, om de foto's. Ik had meer van hun dialogen willen horen, hun gedrag 'voor en achter' de schermen. Het merendeel van de tijd volgen we echter een knaap uit 'a place called Knockemstiff', die continu van de regen in de drop belandt. Zijn leven lijkt op een Koolhoven-film, inclusief de geflipte priester, hopeloos vertolkt door Pattinson. De karakterkoppen kunnen het Coens-niveau nog geen vijf minuten vasthouden. L'histoire se répète . En dat zullen we weten ook. 'Got time for a sinner?'

Die klinkt echt heel slecht. :)

ja ha, was ie ook, al leken de eerste 20 minuten nog wel ok. maar ja, de titel had me moeten waarschuwen.

His House
Vluchtelingentrauma's achtervolgen de hoofdrolspelers en de hele film is natuurlijk een de struggle van dat verwerken en je aanpassen aan je nieuwe omgeving. Prima film al zou de boodschap er iets minder dik op mogen liggen.

Fanatico
Feministische homage aan een misogyn genre, leuk gedaan en als korte film doesn't outstay its welcome. Staan veel shorts op dit YouTube-kanaal, dus daar ga ik er meer van kijken.

Black Bear
Meer Plaza, misschien wel de meest serieuze, al is haar akwardness nog steeds een belangrijk component. Ze was co-producent en toont sws aan dat ze meer in haar mars heeft dan comedys. We krijgen twee versies van een verhaal, met een mysterieuze spanning. Uitstekend!

The Kingmaker
Wow, wist niet dat mevrouw Marcos en de nazaten van haar en de inmiddels overleden dictator nog zo machtig was. Duterte blijkt een zoon van iemand uit die regering te zijn en hoewel zoon Marcos ook meedeed aan de verkiezingen lijken de familiemiljoenen in zijn campagne te zijn gegaan. Een Filipijnse vriend zei dat je nu onder Duterte tenminste niet ineens iemand miste die dan buiten de stad werd teruggevonden. De politie laat de geexecuteerde “junks” inderdaad gewoon ín de stad liggen. Pijnlijk, ws zit zoon – of kleinzoon – Marcos binnenkort op de troon.

Ganja & Hess
Fascinerende vampierenfilm. Je vooroordeel zou kunnen zijn dat dit blaxploitation is maar dit is veel slimmer en donkerder. Het zou om drugs kunnen gaan maar ook prima om “witheid”. De vreemde verstilde sfeer maakt een wonderlijke ervaring.

WolfWalkers
De nieuwste Cartoon Saloon is weer op en top Iers na het avontuur in Afghanistan. Wederom een lust voor het oog.

Somos lo que hay We Are What We Are
Mexicaanse horror met een soundtrack die wat arthouse aandoet. Ik heb het vermoeden dat er een politieke laag zit in de cannibalenfamilie die de “broodwinner” verliest. Incompentente politie, de prostituees, het is niet zomaar. Ik ben echter geen Mexicaan. Het gebrek aan gore (wat ik lees in recensies) kan ik niet echt als probleem zien.

Dhrupad
Diep maaaan. Dhrupad en de rudraveena in het bijzonder is badass. Ze worden nog vrij technisch maar zonder meer een interessante docu of de “doom metal van de raag”.

Sound Of Metal
Metal is eigenlijk maar een kleine amuse in deze film, want de hoofdrolspeler (die zéér legit shirtjes van GISM en Rudimentary Peni rockt) is slowly growing deaf. Nou ja, niet eens zo slowly, maar zich bij de nieuwe situatie neerleggen gaat wel langzaam. Intense performance van Ahmed Riz en net als die Hokjesman-aflevering in het doveninstituut een kijkje in een andere wereld. Als muziekfreak ook pijnlijk invoelbaar.

Ik doe mee met de...

Wolfwalkers
'We're not so welcome in this land yet.' Meteen Beestenbos is bos-vibes in deze Ierse tekenfilm. De bossen dreigen weer ten onder te gaan. (Hoe lang maakt de mensheid al ecologisch verantwoorde films zonder dat er iets veranderd?). Pijnlijk, deze film speelt in de zeventiende eeuw. Toen begon het al mis te gaan! De Engelsen kwamen naar Ierland, en temden volk en natuur. De keuken van de slechterik wordt al gerund als een Ford-fabriek. De onttovering van Weber arriveert. Zo wordt Wolfwalkers academisch bijzonder interessant. De film gaat immers ook over de stad-land-grens. Kun je de Romantiek zien als een mythologisering van de natuur, die broodnodig bleek toen de moderne (industriële) revolutie al het oncontroleerbare had gesloopt? Tegen deze achtergrond beleeft een Engels meisje in den vreemde haar standaard computerspel-avontuur. Ze ontmoet een wolfmeisje. Beide personages zijn aan de hysterische kant, maar wanneer ze samen de hit van Aurora zingen, smelt ik. Vooral de achtergronden zijn prachtig getekend en in de Ierse traditie beginnen mens en dier te versmelten. Of... Iers? De metamorfosen zijn Ovidius-waardig. Toch blijft voor mij het unieke, kuch, selling punt van de film dat men het niet bij ecologiekritiek laat, maar een stap verder gaat. Religie en kolonialisering krijgen ervan langs. 'What cannot be tamed must be destroyed.'

百万円と苦虫女
Dit subgenre van de Japanse cinema ben ik dol op: de mooie, jonge vrouw die eenzaam een weg probeert te banen door de Japanse samenleving met als zijn karakteristieke valkuilen rond sociale interactie. Meestal ook een vrouwelijke regisseur. Twee uur, oef, is dat niet teveel? Vreemd genoeg niet want Yuki Tanada breekt de film subtiel op in een aantal episodes waardoor de tijd vervliegt als een lentebloesem bij de Gouden Tempel. Hoe dan ook, Yu Aoi in de hoofdrol, eenzame koningin van de gepijnigde glimlach, die in het begin echt genadeloos wordt genaaid terwijl ze alleen maar op zichzelf wilde gaan wonen. Na een bezoek aan de gevangenis besluit ze om een miljoen yen te sparen (vandaar One Million Yen Girl en buiten Tokio te gaan wonen. Elke keer als ze weer een miljoen yen heeft gespaard trekt ze verder, net op tijd omdat het sociale zich weer begint op te dringen. Lijkt op het laatst een sentimentele romcom te worden, maar dat wordt op redelijk geweldige wijze gesaboteerd. Goed spul weer en ja prachtig gefilmd, de scène dat ze met haar irritant ambitieuze maar gepeste broertje over een veld van een appartementencomplex loopt is subliem (en zo zijn er nog wel wat momenten.)

The Big Heat
Meister Lang in Hollywood waagt zich aan een film noir, misschien wat aan de late kant, aangezien de grote klassiekers al waren gemaakt. Dan maar eens flink uitpakken met het geweld (voor die tijd) in een nog corruptere wereld. Brave rechercheur/familieman onderzoekt routineus de zelfmoord van een collega. Niks aan het handje, maar een telefoontje gooit roet in het eten. Wop, meteen is iedereen tegen je. Ik vond het verhaal eigenlijk totaal ongeloofwaardig maar het kijkt in zwart-wit natuurlijk heerlijk weg. Alles komt op zijn pootjes terecht en dat voelde dit keer wel erg flauw moralistisch. Wel een heel guitig dansje van Gloria Grahame voor de Tumblr massive in de toekomst en de homoseksualiteit van de bad guy is dit keer totaal geen geheim.

秋日和
Late Autumn is een Ozu in kleur. Ayako, een schattige Yôko Tsukasa met kort haar, woont als 24-jarige bij haar moeder Akiko, al een tijd weduwe. Tijdens een herdenking van haar vader beginnen drie oud-collega's van pa (alle drie ooit verliefd op Akiko) zich af te vragen of ze niet moet trouwen en of ze dat even kunnen regelen. Eigenlijk heeft Ayako als moderne Japanse helemaal geen zin in, trouwen voor de liefde en sowieso vindt ze het veel gezelliger om bij moeder te wonen. Al snel gaat het mis met al dat gekonkel van de mannen, zeker als ze een van hen naar voren duwen om met de moeder te trouwen . Wie wil nou wel en niet trouwen? Een bijdehante vriendin van Ayako helpt een handje zodat alles op zijn pootjes terechtkomt inclusief intens melancholisch einde. Ik werd wel een beetje nerveus van het plot zodra misverstanden eigenlijk eenvoudig met een zin hadden kunnen worden opgelost maar toch een mooie vertelling. Heerlijk gefilmde interieurs, vaak leeg. Jaloersmakend. Ik weet nog niet helemaal wat ik moet vinden van die heel typische ping-pong editing waar het personage dat spreekt de camera inkijkt.

dacht dat ik 'm al gezien had, kan 'm zo voor me zien, maar dat bleek 'An Autumn Afternoon' :-)

<3 Ozu (zeker en vooral in kleur, als dat geen heiligschenn-is)

Corpus Christi
'Geen enkel seminarie accepteert veroordeelden zoals jij.' De Poolse Le Fils, dacht ik meteen. Jongens in een 'zaagatelier', gevangen in de wraakexercities van delinquenten onder elkaar. Een van hen zingt zacht over Godsliefde, maar weet niet hoe snel hij 'm moet peren als de Wreker verschijnt. Dan begint de film echt, en blijft het in zekere zin Le Fils. De Jongen is de zoon van God. Hij lijdt met zijn hologig gabberhoofd, wordt zelfs voor priester aangezien. Alles wat hij wilde zijn. Een prachtige identiteitsverwisseling, heel vroom natuurlijk. (Jezus is in ons allen, zeg maar, in elk geval in orthodox Polen). Toch gaat het bij de verwarring ook mis. Het klopt allemaal te precies. De voorzanger komt ogenblikkelijk het mooiste meisje tegen, en je weet wat 'r gaat gebeuren. Als 'zijn' parochie dan ook nog met een collectief trauma worstelt, wordt het helemaal een Claudel-roman. Die extra lijn van gezamenlijke schuld, maakt het verschil tussen arthouse en (melo)drama. Weg subtiliteiten. Gelukkig kan ik in films drama beter hebben dan in boeken, en het gewaad van priester zit de jongen als gegoten. Dat is dan weer Bourdieusk. De kleren maken de man, je prise de position heeft invloed op hoe je bekeken wordt, en hoe jij zelf kijkt. Het habijt helpt, maar verandert je. Doet je Zijn. Een conservatieve feel good film met een klote-einde. 'Many people, few believers'.

Happiest Season
Tis the season… voor een kerst romcom. De twist is dat een lesbisch stel vijf dagen hun relatie moet verbergen, want redenen. Enfin, komt natuurlijk uit, serieus gesprek volgt, wat reflectie, crisis averted. Toch goed voor een enkele glimlach, niet vervelend.

Fatman
Tja, verwachtte weinig en Marianne Jean-Baptiste’s aanwezigheid maakt het iets dragelijker, maar verder beetje suf allemaal, ondanks al het geschiet.

Cosmic Slop
Deze film, vernoemd naar het Funkadelicnummer en George Clinton praat de drie delen aan elkaar, is een formule die sinds Peele’s Get Out een beetje een trend is. Een Afro-futurist Twilight Zone, een conscious boodschap verpakt als suspense/horror. Niet alle drie de episodes zijn even sterk maar meer dan interessant.

Les Maudits
Nazi-kopstukken proberen in de aflopende oorlog te ontsnappen in een duikboot. Er moet echter een dokter komen en die wordt even van de wal getrokken en zit vervolgens met de creeps opgescheept in die kleine ruimte. Bijzonder dat dit zo vlak na de oorlog al gemaakt is.

De Libi
Niet hoogdravend, maar vol jeugdige energie dus met de juiste verwachtingen prima zaterdagavondvermaak.

Black Christmas
Remakes krijgen natuurlijk altijd gemengde reacties. Black Christmas uit 1974 is een klassieker en een trendsetter – en nog steeds een van de betere – in een heel genre: de slasher. Een moreel iffy genre dus om in 2019 met een flip komen waar je weer een oogje moet toeknijpen? Dat doet deze Black Christmas dan ook uitdrukkelijk niet. Het is niet zo dat er iets wordt verteld wat in 1974 nog niet bekend was en veel is er niet veranderd, dus kan het geen kwaad to hammer this message home again. Grappig dat je dan in een recensie op letterboxd staat dat nuance ontbreekt. Wait, nuance … in een slasher? 😲 In short: ik vind dit een prima herinterpretatie, al zullen er geen ogen mee geopend worden, vrees ik.

Nóz w wodzie
Je zou bijna vergeten dat Polanski even een Oostblok new waver was. Knife in the Water, het debuut uit 1962, is zijn enige Poolse film. Heel jaren '60, ergens tussen budget Antonioni en Bergman in met een olijke jazz-soundtrack en een aantal fraaie shots. Subtiel geile film wel, zo ingehouden dat mag ik wel. Maar je ontkomt hier dan ook niet aan de psychoanalytische interpretatie: het meer als het onderbewuste, ego's in de war, spelletjes met het uitklappende "mes". Wat me eigenlijk op het spoor zette is Jolanta Umecka (maar drie films, waarom?) die van proper bebrilde dame transformeert naar object van verlangen en weer terug naar secretaresse als ze terug op wal is. Intrigerende film, lekker landerig met een mooie suggestie van spanning.

Sound of Metal
'Now I got an issue with time.' Medische 'shit', altijd indringend. Muzikanten, altijd vervelende sujetten, altijd goede personages dus. Sound of Metal moest dus wel boeien. Geen Whiplash of Her Smell-vibes hier, films die de overdrive aan moesten zetten om hun (overigens prima) noten te kraken. Het had gemakkelijk gekund. Ook Sound of Metal gaat ten slotte over een drummer met issues, en ook hij heeft zo zijn 'diva'-leven. Met zijn 'eigen' diva, als vriendin en medebandlid. Op een dag 'plopt' zijn oor. Het is het begin van doofheid, waarin wij als kijker – gefaseerd – mee moeten. Het geluid wordt dan dof, doffer, doods. Hard verscheurend. (Al zou 'mee' blind worden nog radicaler zijn voor een filmkijker). Uiteraard schittert de drummer in muzikanteneigenwijsheid. Hij wil ondanks 'Einsturzende Neubauten' door, hij wil zich slopen, tot het niet meer gaat, en er een tweede film begint. Na metal nog een vangnet voor misfits. Een deafhaven. Even dreigt de film dan nogal individualistisch Amerikaans te worden. Als je echt helemaal misgaat, dan word je pas in een groep opgenomen. Gelukkig blijft de held koppig, en zijn de lessen van de leemeester moeizaam. Juist diens zwakte maakt het tot een goede therapiefilm. Niemand kan werkelijk met zulke slagen dealen. Zelfs de wetenschap niet, zo laat het einde ons in een clusterfuck horen. 'I'll be writing too.'

It's a Wonderful Life
Ho, ho, ho. Ik kreeg het altijd voor elkaar om deze kerstklassieker op tv te missen. Nu toch toegeslagen, al had ik de film inmiddels door middel van tig verwijzingen ongeveer kunnen uittekenen. Klassiek Hollywood, supermoralistisch met een sprookjesachtig plot, een soort omgekeerde A Christmas Carol. Al wordt wel de tijd genomen voordat de hoofdpersoon de alternatieve realiteit krijgt te zien. Begint bijna als een neorealistische fabel en eindigt vroom christelijk, aparte mengelmoes wel. Ik weet niet, ik had wat moeite om mijn cynische inner Generation X'er uit te zetten, en James Stewarts "hey, wait a minute now" shtick trek ik ook steeds minder goed.

Bacurau
Had hier mijn twijfels over, maar ja Vitamine Cineville, dus proberen maar. De eerste drie kwartier waarin een stoffig Braziliaans dorp wordt geïntroduceerd is geweldig. Wat een begrafenis, zo mooi. Het lijkt richting een soort magisch realistische sciencefictionfilm te gaan maar, oh nee, het wordt dom geweld en wraak. Daardoor met twee uur speelduur ook veel te lang. Wanneer opeens een soort stripfiguur Ugly Americans op het toneel verschijnen is de magie meteen weg. Zo slecht geacteerd ook. Udo Kier redt het nog bijna met een briljant droge grap, maar dat is niet genoeg. De anti-kolonialistische symboliek is zo bot dat het geen symboliek meer is. Nog wat louterend pief-paf-poef, maar dat ken ik nu wel. Zonde, hier zat zo'n mooie film in.

helemaal eens.

獣の剣
Mid-jaren '60 samoeraifilm. Je weet dus ongeveer wat je kun verwachten: schitterende zwart-witfotografie, trommeltjes en gemene streken. Dit keer in een verrassend hoog tempo, niks bedachtzaam knikken en discussiëren, gaan met die banaan! Een ronin wordt opgejaagd door een groep, aangevoerd door een pissige vrouw en haar verloofde. Zit ook wel wat in want hij heeft haar vader vermoord. Deze Gennosuke krijgt maar geen rust en vlucht met een groezelige goudzoeker een berg op om zich te verschuilen en misschien meteen wat goud te scoren. Problematisch want de berg behoort al een andere clan en die houdt niet van illegaal goudzoeken. Allerlei groepjes komen elkaar uiteindelijk tegen waarbij het er bruut aan toegaat. Pessimistische film die duidelijk door Leone lijkt beïnvloed: Clintachtige "good" guy, bitches ain't shit en hebzucht verblindt. Hop, onder de 90 minuten, tevredenheid alom.

Sword of the Beast van Hideo Gosha.

spoiler, de volgende recensie gaan jullie over 1-2-3 dagen opnieuw tegenkomen ;-)

The Lighthouse
'Now is the time for gab and chatter.' Een film met de geur van mottenballen, van niet al te sterke Hitchcocks, en John Ford-films waarin men te pas en te onpas 'By golly!' roept. Ik moest zelfs aan The Artist denken, ook overschat. In claustrofobisch 4:3-formaat vertelt Eggers een Victoriaans horror-verhaal. Rijke mensen die met goed gevulde magen bij het haardvuur over werklui griezelen. De kijker weet meteen, dem boys be trippin'. Defoe speelt een oude vuurtorenwachter,Pattinson zijn nieuwe, jonge assistent. Beiden zetten de acteerkanon-modus aan. Defoe komt daar mee weg, maar voor Pattinson wordt het tijd dat ie uit beeld verdwijnt. Hij is niet echt slecht, maar op een ergerlijke manier neutraal matig. Al snel krijgt hij in isolatie meermin-dromen (meer man!). Van het ene onaneren komt het ander. 'I'm probaly a figment of your imagination.' De geconstrueerde teksten kanaliseren Welles en Shakespeare. 'O what Protean forms swim up from men's minds.' Grootste probleem blijkt de ongelokaliseerdheid van de toren zelf. Het 'gewone' gedeelte is niet concreet genoeg om me later in de geinige waanzin mee te slepen. Niks leeft, alles is een spiegeling van wat eerder al bestond, en met meer overtuiging. Eigenlijk een heel moderne, mislukte parodie. Ze weten donders goed wat voor 'monkey pump' ze serveren. 'You sound like a goddamned parody.'

Haha, een meesterwerk deze recensie, zo veel citeerbare pareltjes: "op een ergerlijke manier neutraal matig."

:D

Carol
Ik wist eigenlijk dat dit niet mijn ding zou zijn, maar ja Canvas, film zoals film op tv hoort te zijn, dan wil ik het wel eens een kans geven. Dit is je arthouse - Oscar bait hybride. Hoor de kamermuziek direct toeslaan en stug tot einde doorspelen. Het is allemaal wel goed gedaan, al vond ik de wereld storend artificieel, Cate Blanchett ingetogen en met een minimum aan tics, Rooney Mara precies op haar plek ook, daar ligt het allemaal niet aan. Maar het is gewoon een standaard "verboden liefde"-verhaal met een semi-happy end. Ik snap dat het voor vrouwen een superintense, sensuele en bevrijdende film kan zijn, maar ik ben die vrouw niet.

狂い咲きサンダーロード
Crazy Thunder Road is echt een cultfilm. Goedkoop gemaakt, houterig geacteerd maar tjokvol ideeën. De prachtige introductie hint naar een ramp waardoor motorbendes lekker vrij door een industrieel landschap kunnen crossen en met elkaar op de vuist gaan. De veteranen hebben het wel gezien en willen dat de bendes zich verenigen terwijl een Mishima-achtige dude de jongelui wat discipline en focus wil bijbrengen voor het Grote Japanse Vaderland. Het is iets teveel rondcrossen, rennen en vechten maar toen ik achteraf de balans opmaakte was ik toch wel tevreden, al was het vanwege de prachtige neonbelichting en de wonderbaarlijke telepathische dialoog tussen twee geliefden.

Hoor de kamermuziek direct toeslaan en stug tot einde doorspelen.

ghehe. is me ook nooit echt goed bijgebleven, Carol. Haynes heeft wel betere variaties op dat thema.

https://subjectivisten.nl/cinema-in-2020-ludo/

Je had trouwens gelijk over de prachtige punky motorik van Crazy Thunder Road die had iets harder mogen knallen. Al werd er best veel kabaal gemaakt.

Niets van je huidige films gezien, wel bijna alles van je oude selectie. 😏

dank dealer!

wel een duidelijk 'minder' bioscoopjaar, met logische redenen. Zelf ook een stuk minder gezien, maar achter de top 5 sta ik wel met 'heel mijn gewicht'.

Weinig van gezien, maar weer een paar voor op de watchlist. 👍

富江 tomie
Begint veelbelovend maar het is rommelig en kan de aandacht er uiteindelijk slecht bijhouden.

Hvítur, Hvítur Dagur
Scenery, douze points maar in dit drama zit gelukkig wat meer verhaal dan wat gedoe met schapen. Traumaverwerking, altijd een dankbaar onderwerp, maar uitstekend gedaan met intense performance van Sigurðsson.

Plaisir à trois (How to seduce a virgin)
Goede middenmoter van Jess Franco, voor de liefhebber, zeg maar.

Home Alone
Had ik nog nooit gezien maar er was een kerstvieringszoom van de zaak aan opgehangen dus ik dacht: kom. Tja, heeft wat aardige momenten maar gek overdadig gewelddadig voor een vrij kleffe film. Zonder jeugdherinneringen niet veel soeps.

Themroc
Rrraaaarrrr. Grijpt me niet bij de lurven maar toch fascinerend, dapper en ook zo van die tijd, zeg maar.

Druk
Krijg een beetje mixed messages. Mannen die een uitweg zoeken uit her burgerlijke bestaan maar ja, drinking’s bad, mmmkay?. Veel platgetreden paden qua besognes van mannen van middelbare leeftijd, wel een verrassende slotscene.

Everything Is Terrible! The Movie
Vreemde collage van VHS infomercials, reclames, documentaires en tv‑programma’s. Net geen verhaal maar wel een hallucinante flow of late eighties, early nineties consciousness.

Soul
Animatie is uiteraard razendknap, topnotch al hebben alle bewegingen dezelfde soort gelikte easing. Filosofisch interessante ideeën over de „subtiele entiteiten” in de hogere sferen enzo maar uiteindelijk qua boodschap wel weer behoorlijk afgezaagd.

Singel 39
Holy shit, wat een draak. Waarom denken regisseurs nog steeds dat het een goed idee is om de hoofdrolspeler in voiceover een intro en outro in te laten spreken? Verder zo uitdrukkelijk divers en non‑stereotype dat je zelfs als do-gooder bij de anti-deugers op de kast belandt.

gek overdadig gewelddadig

ja!

Oh, Druk is de Deense titel voor Another One.

ik dacht even een Nederlandse film :o, en toen dacht ik.. ah vast de 'n' vergeten xD

The Racer
'I think my saddle is a little high.' Het filmjaar besloten met twee wielerfilms. Het seizoen was kort ten slotte, ondanks een prachtige Tour de France. De docu Code Geel volgt de super(markt)mannen. Beelden vanuit de auto's blijven leuk. Het onvermogen iets te kunnen veranderen, de simplistische aanwijzingen, het haantjesgedrag. Daarbuiten, Tom als 'over-denker' ('dit gaat zo echt niet langer') en Primoz de 'onder-denker' ('komt allemaal goed'). The Racer fictionaliseert het dopingprobleem, dat met Poga-car ook dit jaar niet ver weg was, vermoed ik. De fictiefilm doet dat tijdens het cruciale jaar 1998. In Ierland, het land van Willy Voets einde. Pompende Westra-beats begeleiden een domestique, terwijl hij een vervelende, goed getroffen Italiaanse kopman in een vervelend team begeleid. Steun heeft hij enkel aan zijn oude verzorger (die hoest, dus je weet wat er gebeurt). De flauwe grappen en maffiamaniertjes kloppen, maar daarmee houdt het ook op. De 'actiescènes' zijn belachelijk, erger nog, wielerkennis ontbreekt totaal. Het lijkt een film gemaakt door een Amerikaan. O, dus je krijgt de gele trui als je een etappe wint? Daar helpt een Bert Oosterbosch-namedrop niks aan. Jammerlijk, het merendeel van het plot wordt voortgestuwd door buitencyclische plot devices. Geen derde bal aan dus. 'Je ne peux pas continuer comme ca, je peux pas!'

Overigens, ken je deze korte film van...Louis Malle, over de Tour?

[urlhttp://www.youtube.com/watch?v=2nLxAKwtBb4[/url

Jezus man, kijk even voordat je klikt:

https://www.youtube.com/watch?v=2nLxAKwtBb4

Marketa Lazarová
Een perfecte film om zo'n oudejaarsavond mee te overbruggen. Tsjechoslowaaks vakwerk uit de jaren '60, je weet ongeveer wat je kunt verwachten: sublieme meerlagige zwart-witfotografie, mystieke muziek, speelduur met de lengte van een middeleeuwse winter en fraai staaltje "world building". Want het is weer koud en vies in deze Middeleeuwen, behalve als heidense overblijfselen met sensuele kracht schijnen. Regisseur Vláčil kondigt het brutaal aan: fuck plot! Heerlijk, een grote verzameling korte verhalen waar je als kijker maar wat van moet maken. 166 minuten waarin ik me geen moment heb verveeld, wonderbaarlijk.

The Disappearance Of Eleanor Rigby: Him & Her
Tanenderelatieproblemen vanuit twee perspectieven, elk een film. Op papier een interessant idee maar de praktijk valt wat tegen, misschien omdat het Him-perspectief wat saai is uitgewerkt. Ik keek het zonder te weten dat het een tweeluik was en het voelde als een clichématig mannen-en-relaties-ding. Her is beter, misschien had Him beter door een vrouw gemaakt kunnen worden?

Death To 2020
Soort oudejaarsconferance als documentaire. Misschien was het allemaal wel te bizar om nog goeie grappen over te maken. En het was zeker een bijzonder jaar, maar ook weer niet het raarste jaar in all history. We zijn Trump niet.

The Lodge
Door het poppenhuis denk je aan Hereditary maar dit is toch heel anders. Goeie spanning, ijzige sfeer, uitstekende horror. Don’t read too much into it.

…And Justice For All
Advocaat raakt diep gefrustreerd met het rechtssysteem, uitstekende performance van met name Al Pacino met de nodige seventies swag, zo worden ze niet meer gemaakt.

The Good Place
Deze had ik nog niet afgekeken omdat de laatste afleveringen nogal onregelmatig uitkwamen. De hele serie had korter gekund, nu wordt de potentie niet helemaal waargemaakt, maar het eind is satisfactory.

Parks & Recreation
Inmiddels alweer in serie 4, een soort gynocentrische versie The Office. Charmante cast, lekker korte afleveringen voor een quick shot (or two) of humour tussendoor.

リップヴァンウィンクルの花嫁
Oh jongens, jongens, dit was er weer eentje hoor. A Bride for Rip Van Winkle is natuurlijk een wat vreemde titel voor een Japanse film maar met Shunji Iwai weet je nooit. De basis ligt in het mooie-Japanse-vrouw-vindt-het-moderne-leven-moeilijk-genre. Aan Haru Kuroki kun je die rol wel overlaten, ze is supergedwee, altijd maar "het spijt me" zeggen. De verlegen Nanami wordt ook het slachtoffer van een serie dick moves waar je u tegen zegt. In eerste instantie lijkt het een waarschuwing over de valkuilen van een online leven. De aanzet is dat Nanami haar man vindt op een online dating app, te weinig bekenden kent voor de trouwerij en deze inhuurt. Het opgewekte manusje van alles Amuro regelt het wel even maar blijkt veel meer van plan te zijn terwijl Nanami steeds afhankelijker van hem wordt. Het begin van een emotionele achtbaan. Kom ik natuurlijk te spreken over de speelduur van 3 uur. Interessant dat het Iwai de ruimte geeft voor allerlei onvoorspelbare wendingen, het was echt spannend om een film te zien waar je gewoon niet weet wat er gaat gebeuren. Maar uitputtend is het wel, zeker bij de lange Todd Solondzachtige climax. Dit was mijn vierde Iwai en ik kwam erachter dat het allemaal films zijn die me fascineren maar moeite hebben om tijdig hun punt te maken.

oh wow, die Vive Le Tour docu. ge-wel-dig. :-)

Heb hem meteen zelf ook eindelijk gekeken. Subliem. Zoveel mooie details. En dat geluid, zeer vooruitstrevend.

Soul
Volgens mij heb ik al een paar Pixars gemist sinds Inside Out. Pikte hier veel enthousiaste geluiden over op dus waarom niet? Alleraardigste film. Doet zijn best om te ontsnappen aan platgetreden paden. Lukt best wel goed en wanneer niet is het ingetogen. De animatie is slick, niet altijd mijn esthetiek maar ook wel een paar onverwacht trippy dingen. Dat idee van de "in de zevende hemel zijn" is wel mooi verbeeld en de mystici die langskomen zijn ook wel grappig, beetje hippie maar op een cruciaal punt weer net niet. Afijn. Geniet van het leven, de kleine dingen enzo, niet een hele moeilijke boodschap, in die zin een voorzichtige kritiek op Amerikaanse Ambitie, maar, begon ik te twijfelen, gooi je daarmee niet het kind met het badwater weg? Als pak em beet Ornette een beetje blij was geweest met alleen pizza en naar bomen turen hadden we toch wat gemist.

🚨 Can o' worms alert. 🚨

xD

ja Inward was 'r ook nog (ook niet gezien)

in Soul zit volgens mij ook nog wat muziek van Clipping. Dat wel. (of in elk geval van hun rapper en een van hun producers).

Trent Reznor, van NIN deed de soundtrack (verrassende naam in de credits vond ik).

Ja Reznor en die Sancho deden ook al de soundtrack van Mank, mochten alleen instrumenten uit die tijd gebruiken van Fincher.

學校風雲
School on Fire van Ringo Lam staat al iets van 25 jaar op mijn kijklijst. In Hong Kong Babylon geprezen als een nihilistisch meesterwerkje en het is inderdaad regelmatig afzien op de school die aan het oude vliegveld ligt (prachtige shots vanzelfsprekend). Met een flinke dosis Chinees melodrama en geschreeuw wordt het verhaal verteld van een brave scholiere die op een dag een matpartij aanschouwt en vervolgens door criminelen wordt gewaarschuwd om niemand bij de popo te verraden. Wanneer ze dat met enige tegenzin toch doet zijn de poppen aan het dansen en kunnen de autoriteiten, met uitzondering van een stoïcijnse agent en nerdy leraar, haar nauwelijks beschermen. Net iets teveel ongeloofwaardig onrecht en etterige slechteriken naar mijn smaak...en dan beginnen de laatste 15 minuten die gewoonweg subliem zijn, een bizarre vechtpartij die uitmondt in een spannende achtervolging en bloedige climax. Dat is Hong Kong cinema zoals we het nooit meer zullen zien.

staat al iets van 25 jaar op mijn kijklijst

respect.

Kung-Fu Master!
'C'est quoi, AIDS?' De verleiding van kalverliefde krijgt Jane Birkin flink te pakken. Zelf net gescheiden, ziet ze hoe haar puberdochter (Gainsbourg) de onschuld 'viert'. Zelfs condooms zijn op die leeftijd nog om te lachen. Een waterbommetje in plaats van een bom in je leven. Varda maakte met beroemde vrienden (ook haar eigen zoon doet mee) een verhaal 'dichtbij huis'. Zelf verloor ze immers haar man aan SIDA – maar ze behield tot haar eigen einde de kindse verwondering. Kung-Fu Master moet de meest 'arty' arthousefilm zijn die deels gebaseerd is op een videogame. Birkins veertienjarige love interest – een 'leaudzwaar' pretentiemannetje – speelt het knokspel in een cafe. Nu seks gevaarlijk is, focust Birkin haar gedachten op het jongetje, de engelachtige knaap, haar 'mini-boum', ergens tussen kind en man, onschuld en mens. Oftewel, 'death in Venice', maar dan in de jaren tachtig van Parijs en Londen, en met de dood 'verstopt' in een zijmotief. Het smachten naar verwondering werkt aardig, vooral dankzij de prachtige 'cosy' beelden in Fuji-kleuren. De voice-over voegt echter niets toe. Zo spannend als een Malle-film (of een Macron-relatie) wordt het sowieso nooit, maar de ongedwongen sfeer is wel dapper moraalloos. Verliefd op je jongere zelf. Toen je nog niets was, en dus alles nog kon zijn. Peut-être. 'Vous etes vraiment nulle.'