Filmforum

Corpus Christi
'Geen enkel seminarie accepteert veroordeelden zoals jij.' De Poolse Le Fils, dacht ik meteen. Jongens in een 'zaagatelier', gevangen in de wraakexercities van delinquenten onder elkaar. Een van hen zingt zacht over Godsliefde, maar weet niet hoe snel hij 'm moet peren als de Wreker verschijnt. Dan begint de film echt, en blijft het in zekere zin Le Fils. De Jongen is de zoon van God. Hij lijdt met zijn hologig gabberhoofd, wordt zelfs voor priester aangezien. Alles wat hij wilde zijn. Een prachtige identiteitsverwisseling, heel vroom natuurlijk. (Jezus is in ons allen, zeg maar, in elk geval in orthodox Polen). Toch gaat het bij de verwarring ook mis. Het klopt allemaal te precies. De voorzanger komt ogenblikkelijk het mooiste meisje tegen, en je weet wat 'r gaat gebeuren. Als 'zijn' parochie dan ook nog met een collectief trauma worstelt, wordt het helemaal een Claudel-roman. Die extra lijn van gezamenlijke schuld, maakt het verschil tussen arthouse en (melo)drama. Weg subtiliteiten. Gelukkig kan ik in films drama beter hebben dan in boeken, en het gewaad van priester zit de jongen als gegoten. Dat is dan weer Bourdieusk. De kleren maken de man, je prise de position heeft invloed op hoe je bekeken wordt, en hoe jij zelf kijkt. Het habijt helpt, maar verandert je. Doet je Zijn. Een conservatieve feel good film met een klote-einde. 'Many people, few believers'.

Happiest Season
Tis the season… voor een kerst romcom. De twist is dat een lesbisch stel vijf dagen hun relatie moet verbergen, want redenen. Enfin, komt natuurlijk uit, serieus gesprek volgt, wat reflectie, crisis averted. Toch goed voor een enkele glimlach, niet vervelend.

Fatman
Tja, verwachtte weinig en Marianne Jean-Baptiste’s aanwezigheid maakt het iets dragelijker, maar verder beetje suf allemaal, ondanks al het geschiet.

Cosmic Slop
Deze film, vernoemd naar het Funkadelicnummer en George Clinton praat de drie delen aan elkaar, is een formule die sinds Peele’s Get Out een beetje een trend is. Een Afro-futurist Twilight Zone, een conscious boodschap verpakt als suspense/horror. Niet alle drie de episodes zijn even sterk maar meer dan interessant.

Les Maudits
Nazi-kopstukken proberen in de aflopende oorlog te ontsnappen in een duikboot. Er moet echter een dokter komen en die wordt even van de wal getrokken en zit vervolgens met de creeps opgescheept in die kleine ruimte. Bijzonder dat dit zo vlak na de oorlog al gemaakt is.

De Libi
Niet hoogdravend, maar vol jeugdige energie dus met de juiste verwachtingen prima zaterdagavondvermaak.

Black Christmas
Remakes krijgen natuurlijk altijd gemengde reacties. Black Christmas uit 1974 is een klassieker en een trendsetter – en nog steeds een van de betere – in een heel genre: de slasher. Een moreel iffy genre dus om in 2019 met een flip komen waar je weer een oogje moet toeknijpen? Dat doet deze Black Christmas dan ook uitdrukkelijk niet. Het is niet zo dat er iets wordt verteld wat in 1974 nog niet bekend was en veel is er niet veranderd, dus kan het geen kwaad to hammer this message home again. Grappig dat je dan in een recensie op letterboxd staat dat nuance ontbreekt. Wait, nuance … in een slasher? 😲 In short: ik vind dit een prima herinterpretatie, al zullen er geen ogen mee geopend worden, vrees ik.

Nóz w wodzie
Je zou bijna vergeten dat Polanski even een Oostblok new waver was. Knife in the Water, het debuut uit 1962, is zijn enige Poolse film. Heel jaren '60, ergens tussen budget Antonioni en Bergman in met een olijke jazz-soundtrack en een aantal fraaie shots. Subtiel geile film wel, zo ingehouden dat mag ik wel. Maar je ontkomt hier dan ook niet aan de psychoanalytische interpretatie: het meer als het onderbewuste, ego's in de war, spelletjes met het uitklappende "mes". Wat me eigenlijk op het spoor zette is Jolanta Umecka (maar drie films, waarom?) die van proper bebrilde dame transformeert naar object van verlangen en weer terug naar secretaresse als ze terug op wal is. Intrigerende film, lekker landerig met een mooie suggestie van spanning.

Sound of Metal
'Now I got an issue with time.' Medische 'shit', altijd indringend. Muzikanten, altijd vervelende sujetten, altijd goede personages dus. Sound of Metal moest dus wel boeien. Geen Whiplash of Her Smell-vibes hier, films die de overdrive aan moesten zetten om hun (overigens prima) noten te kraken. Het had gemakkelijk gekund. Ook Sound of Metal gaat ten slotte over een drummer met issues, en ook hij heeft zo zijn 'diva'-leven. Met zijn 'eigen' diva, als vriendin en medebandlid. Op een dag 'plopt' zijn oor. Het is het begin van doofheid, waarin wij als kijker – gefaseerd – mee moeten. Het geluid wordt dan dof, doffer, doods. Hard verscheurend. (Al zou 'mee' blind worden nog radicaler zijn voor een filmkijker). Uiteraard schittert de drummer in muzikanteneigenwijsheid. Hij wil ondanks 'Einsturzende Neubauten' door, hij wil zich slopen, tot het niet meer gaat, en er een tweede film begint. Na metal nog een vangnet voor misfits. Een deafhaven. Even dreigt de film dan nogal individualistisch Amerikaans te worden. Als je echt helemaal misgaat, dan word je pas in een groep opgenomen. Gelukkig blijft de held koppig, en zijn de lessen van de leemeester moeizaam. Juist diens zwakte maakt het tot een goede therapiefilm. Niemand kan werkelijk met zulke slagen dealen. Zelfs de wetenschap niet, zo laat het einde ons in een clusterfuck horen. 'I'll be writing too.'

It's a Wonderful Life
Ho, ho, ho. Ik kreeg het altijd voor elkaar om deze kerstklassieker op tv te missen. Nu toch toegeslagen, al had ik de film inmiddels door middel van tig verwijzingen ongeveer kunnen uittekenen. Klassiek Hollywood, supermoralistisch met een sprookjesachtig plot, een soort omgekeerde A Christmas Carol. Al wordt wel de tijd genomen voordat de hoofdpersoon de alternatieve realiteit krijgt te zien. Begint bijna als een neorealistische fabel en eindigt vroom christelijk, aparte mengelmoes wel. Ik weet niet, ik had wat moeite om mijn cynische inner Generation X'er uit te zetten, en James Stewarts "hey, wait a minute now" shtick trek ik ook steeds minder goed.

Bacurau
Had hier mijn twijfels over, maar ja Vitamine Cineville, dus proberen maar. De eerste drie kwartier waarin een stoffig Braziliaans dorp wordt geïntroduceerd is geweldig. Wat een begrafenis, zo mooi. Het lijkt richting een soort magisch realistische sciencefictionfilm te gaan maar, oh nee, het wordt dom geweld en wraak. Daardoor met twee uur speelduur ook veel te lang. Wanneer opeens een soort stripfiguur Ugly Americans op het toneel verschijnen is de magie meteen weg. Zo slecht geacteerd ook. Udo Kier redt het nog bijna met een briljant droge grap, maar dat is niet genoeg. De anti-kolonialistische symboliek is zo bot dat het geen symboliek meer is. Nog wat louterend pief-paf-poef, maar dat ken ik nu wel. Zonde, hier zat zo'n mooie film in.

helemaal eens.

獣の剣
Mid-jaren '60 samoeraifilm. Je weet dus ongeveer wat je kun verwachten: schitterende zwart-witfotografie, trommeltjes en gemene streken. Dit keer in een verrassend hoog tempo, niks bedachtzaam knikken en discussiëren, gaan met die banaan! Een ronin wordt opgejaagd door een groep, aangevoerd door een pissige vrouw en haar verloofde. Zit ook wel wat in want hij heeft haar vader vermoord. Deze Gennosuke krijgt maar geen rust en vlucht met een groezelige goudzoeker een berg op om zich te verschuilen en misschien meteen wat goud te scoren. Problematisch want de berg behoort al een andere clan en die houdt niet van illegaal goudzoeken. Allerlei groepjes komen elkaar uiteindelijk tegen waarbij het er bruut aan toegaat. Pessimistische film die duidelijk door Leone lijkt beïnvloed: Clintachtige "good" guy, bitches ain't shit en hebzucht verblindt. Hop, onder de 90 minuten, tevredenheid alom.

Sword of the Beast van Hideo Gosha.

spoiler, de volgende recensie gaan jullie over 1-2-3 dagen opnieuw tegenkomen ;-)

The Lighthouse
'Now is the time for gab and chatter.' Een film met de geur van mottenballen, van niet al te sterke Hitchcocks, en John Ford-films waarin men te pas en te onpas 'By golly!' roept. Ik moest zelfs aan The Artist denken, ook overschat. In claustrofobisch 4:3-formaat vertelt Eggers een Victoriaans horror-verhaal. Rijke mensen die met goed gevulde magen bij het haardvuur over werklui griezelen. De kijker weet meteen, dem boys be trippin'. Defoe speelt een oude vuurtorenwachter,Pattinson zijn nieuwe, jonge assistent. Beiden zetten de acteerkanon-modus aan. Defoe komt daar mee weg, maar voor Pattinson wordt het tijd dat ie uit beeld verdwijnt. Hij is niet echt slecht, maar op een ergerlijke manier neutraal matig. Al snel krijgt hij in isolatie meermin-dromen (meer man!). Van het ene onaneren komt het ander. 'I'm probaly a figment of your imagination.' De geconstrueerde teksten kanaliseren Welles en Shakespeare. 'O what Protean forms swim up from men's minds.' Grootste probleem blijkt de ongelokaliseerdheid van de toren zelf. Het 'gewone' gedeelte is niet concreet genoeg om me later in de geinige waanzin mee te slepen. Niks leeft, alles is een spiegeling van wat eerder al bestond, en met meer overtuiging. Eigenlijk een heel moderne, mislukte parodie. Ze weten donders goed wat voor 'monkey pump' ze serveren. 'You sound like a goddamned parody.'

Haha, een meesterwerk deze recensie, zo veel citeerbare pareltjes: "op een ergerlijke manier neutraal matig."

:D

Carol
Ik wist eigenlijk dat dit niet mijn ding zou zijn, maar ja Canvas, film zoals film op tv hoort te zijn, dan wil ik het wel eens een kans geven. Dit is je arthouse - Oscar bait hybride. Hoor de kamermuziek direct toeslaan en stug tot einde doorspelen. Het is allemaal wel goed gedaan, al vond ik de wereld storend artificieel, Cate Blanchett ingetogen en met een minimum aan tics, Rooney Mara precies op haar plek ook, daar ligt het allemaal niet aan. Maar het is gewoon een standaard "verboden liefde"-verhaal met een semi-happy end. Ik snap dat het voor vrouwen een superintense, sensuele en bevrijdende film kan zijn, maar ik ben die vrouw niet.

狂い咲きサンダーロード
Crazy Thunder Road is echt een cultfilm. Goedkoop gemaakt, houterig geacteerd maar tjokvol ideeën. De prachtige introductie hint naar een ramp waardoor motorbendes lekker vrij door een industrieel landschap kunnen crossen en met elkaar op de vuist gaan. De veteranen hebben het wel gezien en willen dat de bendes zich verenigen terwijl een Mishima-achtige dude de jongelui wat discipline en focus wil bijbrengen voor het Grote Japanse Vaderland. Het is iets teveel rondcrossen, rennen en vechten maar toen ik achteraf de balans opmaakte was ik toch wel tevreden, al was het vanwege de prachtige neonbelichting en de wonderbaarlijke telepathische dialoog tussen twee geliefden.

Hoor de kamermuziek direct toeslaan en stug tot einde doorspelen.

ghehe. is me ook nooit echt goed bijgebleven, Carol. Haynes heeft wel betere variaties op dat thema.

https://subjectivisten.nl/cinema-in-2020-ludo/

Je had trouwens gelijk over de prachtige punky motorik van Crazy Thunder Road die had iets harder mogen knallen. Al werd er best veel kabaal gemaakt.

Niets van je huidige films gezien, wel bijna alles van je oude selectie. 😏

dank dealer!

wel een duidelijk 'minder' bioscoopjaar, met logische redenen. Zelf ook een stuk minder gezien, maar achter de top 5 sta ik wel met 'heel mijn gewicht'.

Weinig van gezien, maar weer een paar voor op de watchlist. 👍

富江 tomie
Begint veelbelovend maar het is rommelig en kan de aandacht er uiteindelijk slecht bijhouden.

Hvítur, Hvítur Dagur
Scenery, douze points maar in dit drama zit gelukkig wat meer verhaal dan wat gedoe met schapen. Traumaverwerking, altijd een dankbaar onderwerp, maar uitstekend gedaan met intense performance van Sigurðsson.

Plaisir à trois (How to seduce a virgin)
Goede middenmoter van Jess Franco, voor de liefhebber, zeg maar.

Home Alone
Had ik nog nooit gezien maar er was een kerstvieringszoom van de zaak aan opgehangen dus ik dacht: kom. Tja, heeft wat aardige momenten maar gek overdadig gewelddadig voor een vrij kleffe film. Zonder jeugdherinneringen niet veel soeps.

Themroc
Rrraaaarrrr. Grijpt me niet bij de lurven maar toch fascinerend, dapper en ook zo van die tijd, zeg maar.

Druk
Krijg een beetje mixed messages. Mannen die een uitweg zoeken uit her burgerlijke bestaan maar ja, drinking’s bad, mmmkay?. Veel platgetreden paden qua besognes van mannen van middelbare leeftijd, wel een verrassende slotscene.

Everything Is Terrible! The Movie
Vreemde collage van VHS infomercials, reclames, documentaires en tv‑programma’s. Net geen verhaal maar wel een hallucinante flow of late eighties, early nineties consciousness.

Soul
Animatie is uiteraard razendknap, topnotch al hebben alle bewegingen dezelfde soort gelikte easing. Filosofisch interessante ideeën over de „subtiele entiteiten” in de hogere sferen enzo maar uiteindelijk qua boodschap wel weer behoorlijk afgezaagd.

Singel 39
Holy shit, wat een draak. Waarom denken regisseurs nog steeds dat het een goed idee is om de hoofdrolspeler in voiceover een intro en outro in te laten spreken? Verder zo uitdrukkelijk divers en non‑stereotype dat je zelfs als do-gooder bij de anti-deugers op de kast belandt.

gek overdadig gewelddadig

ja!

Oh, Druk is de Deense titel voor Another One.

ik dacht even een Nederlandse film :o, en toen dacht ik.. ah vast de 'n' vergeten xD

The Racer
'I think my saddle is a little high.' Het filmjaar besloten met twee wielerfilms. Het seizoen was kort ten slotte, ondanks een prachtige Tour de France. De docu Code Geel volgt de super(markt)mannen. Beelden vanuit de auto's blijven leuk. Het onvermogen iets te kunnen veranderen, de simplistische aanwijzingen, het haantjesgedrag. Daarbuiten, Tom als 'over-denker' ('dit gaat zo echt niet langer') en Primoz de 'onder-denker' ('komt allemaal goed'). The Racer fictionaliseert het dopingprobleem, dat met Poga-car ook dit jaar niet ver weg was, vermoed ik. De fictiefilm doet dat tijdens het cruciale jaar 1998. In Ierland, het land van Willy Voets einde. Pompende Westra-beats begeleiden een domestique, terwijl hij een vervelende, goed getroffen Italiaanse kopman in een vervelend team begeleid. Steun heeft hij enkel aan zijn oude verzorger (die hoest, dus je weet wat er gebeurt). De flauwe grappen en maffiamaniertjes kloppen, maar daarmee houdt het ook op. De 'actiescènes' zijn belachelijk, erger nog, wielerkennis ontbreekt totaal. Het lijkt een film gemaakt door een Amerikaan. O, dus je krijgt de gele trui als je een etappe wint? Daar helpt een Bert Oosterbosch-namedrop niks aan. Jammerlijk, het merendeel van het plot wordt voortgestuwd door buitencyclische plot devices. Geen derde bal aan dus. 'Je ne peux pas continuer comme ca, je peux pas!'

Overigens, ken je deze korte film van...Louis Malle, over de Tour?

[urlhttp://www.youtube.com/watch?v=2nLxAKwtBb4[/url

Jezus man, kijk even voordat je klikt:

https://www.youtube.com/watch?v=2nLxAKwtBb4

Marketa Lazarová
Een perfecte film om zo'n oudejaarsavond mee te overbruggen. Tsjechoslowaaks vakwerk uit de jaren '60, je weet ongeveer wat je kunt verwachten: sublieme meerlagige zwart-witfotografie, mystieke muziek, speelduur met de lengte van een middeleeuwse winter en fraai staaltje "world building". Want het is weer koud en vies in deze Middeleeuwen, behalve als heidense overblijfselen met sensuele kracht schijnen. Regisseur Vláčil kondigt het brutaal aan: fuck plot! Heerlijk, een grote verzameling korte verhalen waar je als kijker maar wat van moet maken. 166 minuten waarin ik me geen moment heb verveeld, wonderbaarlijk.

The Disappearance Of Eleanor Rigby: Him & Her
Tanenderelatieproblemen vanuit twee perspectieven, elk een film. Op papier een interessant idee maar de praktijk valt wat tegen, misschien omdat het Him-perspectief wat saai is uitgewerkt. Ik keek het zonder te weten dat het een tweeluik was en het voelde als een clichématig mannen-en-relaties-ding. Her is beter, misschien had Him beter door een vrouw gemaakt kunnen worden?

Death To 2020
Soort oudejaarsconferance als documentaire. Misschien was het allemaal wel te bizar om nog goeie grappen over te maken. En het was zeker een bijzonder jaar, maar ook weer niet het raarste jaar in all history. We zijn Trump niet.

The Lodge
Door het poppenhuis denk je aan Hereditary maar dit is toch heel anders. Goeie spanning, ijzige sfeer, uitstekende horror. Don’t read too much into it.

…And Justice For All
Advocaat raakt diep gefrustreerd met het rechtssysteem, uitstekende performance van met name Al Pacino met de nodige seventies swag, zo worden ze niet meer gemaakt.

The Good Place
Deze had ik nog niet afgekeken omdat de laatste afleveringen nogal onregelmatig uitkwamen. De hele serie had korter gekund, nu wordt de potentie niet helemaal waargemaakt, maar het eind is satisfactory.

Parks & Recreation
Inmiddels alweer in serie 4, een soort gynocentrische versie The Office. Charmante cast, lekker korte afleveringen voor een quick shot (or two) of humour tussendoor.

リップヴァンウィンクルの花嫁
Oh jongens, jongens, dit was er weer eentje hoor. A Bride for Rip Van Winkle is natuurlijk een wat vreemde titel voor een Japanse film maar met Shunji Iwai weet je nooit. De basis ligt in het mooie-Japanse-vrouw-vindt-het-moderne-leven-moeilijk-genre. Aan Haru Kuroki kun je die rol wel overlaten, ze is supergedwee, altijd maar "het spijt me" zeggen. De verlegen Nanami wordt ook het slachtoffer van een serie dick moves waar je u tegen zegt. In eerste instantie lijkt het een waarschuwing over de valkuilen van een online leven. De aanzet is dat Nanami haar man vindt op een online dating app, te weinig bekenden kent voor de trouwerij en deze inhuurt. Het opgewekte manusje van alles Amuro regelt het wel even maar blijkt veel meer van plan te zijn terwijl Nanami steeds afhankelijker van hem wordt. Het begin van een emotionele achtbaan. Kom ik natuurlijk te spreken over de speelduur van 3 uur. Interessant dat het Iwai de ruimte geeft voor allerlei onvoorspelbare wendingen, het was echt spannend om een film te zien waar je gewoon niet weet wat er gaat gebeuren. Maar uitputtend is het wel, zeker bij de lange Todd Solondzachtige climax. Dit was mijn vierde Iwai en ik kwam erachter dat het allemaal films zijn die me fascineren maar moeite hebben om tijdig hun punt te maken.

oh wow, die Vive Le Tour docu. ge-wel-dig. :-)

Heb hem meteen zelf ook eindelijk gekeken. Subliem. Zoveel mooie details. En dat geluid, zeer vooruitstrevend.

Soul
Volgens mij heb ik al een paar Pixars gemist sinds Inside Out. Pikte hier veel enthousiaste geluiden over op dus waarom niet? Alleraardigste film. Doet zijn best om te ontsnappen aan platgetreden paden. Lukt best wel goed en wanneer niet is het ingetogen. De animatie is slick, niet altijd mijn esthetiek maar ook wel een paar onverwacht trippy dingen. Dat idee van de "in de zevende hemel zijn" is wel mooi verbeeld en de mystici die langskomen zijn ook wel grappig, beetje hippie maar op een cruciaal punt weer net niet. Afijn. Geniet van het leven, de kleine dingen enzo, niet een hele moeilijke boodschap, in die zin een voorzichtige kritiek op Amerikaanse Ambitie, maar, begon ik te twijfelen, gooi je daarmee niet het kind met het badwater weg? Als pak em beet Ornette een beetje blij was geweest met alleen pizza en naar bomen turen hadden we toch wat gemist.

🚨 Can o' worms alert. 🚨

xD

ja Inward was 'r ook nog (ook niet gezien)

in Soul zit volgens mij ook nog wat muziek van Clipping. Dat wel. (of in elk geval van hun rapper en een van hun producers).

Trent Reznor, van NIN deed de soundtrack (verrassende naam in de credits vond ik).

Ja Reznor en die Sancho deden ook al de soundtrack van Mank, mochten alleen instrumenten uit die tijd gebruiken van Fincher.

學校風雲
School on Fire van Ringo Lam staat al iets van 25 jaar op mijn kijklijst. In Hong Kong Babylon geprezen als een nihilistisch meesterwerkje en het is inderdaad regelmatig afzien op de school die aan het oude vliegveld ligt (prachtige shots vanzelfsprekend). Met een flinke dosis Chinees melodrama en geschreeuw wordt het verhaal verteld van een brave scholiere die op een dag een matpartij aanschouwt en vervolgens door criminelen wordt gewaarschuwd om niemand bij de popo te verraden. Wanneer ze dat met enige tegenzin toch doet zijn de poppen aan het dansen en kunnen de autoriteiten, met uitzondering van een stoïcijnse agent en nerdy leraar, haar nauwelijks beschermen. Net iets teveel ongeloofwaardig onrecht en etterige slechteriken naar mijn smaak...en dan beginnen de laatste 15 minuten die gewoonweg subliem zijn, een bizarre vechtpartij die uitmondt in een spannende achtervolging en bloedige climax. Dat is Hong Kong cinema zoals we het nooit meer zullen zien.

staat al iets van 25 jaar op mijn kijklijst

respect.

Kung-Fu Master!
'C'est quoi, AIDS?' De verleiding van kalverliefde krijgt Jane Birkin flink te pakken. Zelf net gescheiden, ziet ze hoe haar puberdochter (Gainsbourg) de onschuld 'viert'. Zelfs condooms zijn op die leeftijd nog om te lachen. Een waterbommetje in plaats van een bom in je leven. Varda maakte met beroemde vrienden (ook haar eigen zoon doet mee) een verhaal 'dichtbij huis'. Zelf verloor ze immers haar man aan SIDA – maar ze behield tot haar eigen einde de kindse verwondering. Kung-Fu Master moet de meest 'arty' arthousefilm zijn die deels gebaseerd is op een videogame. Birkins veertienjarige love interest – een 'leaudzwaar' pretentiemannetje – speelt het knokspel in een cafe. Nu seks gevaarlijk is, focust Birkin haar gedachten op het jongetje, de engelachtige knaap, haar 'mini-boum', ergens tussen kind en man, onschuld en mens. Oftewel, 'death in Venice', maar dan in de jaren tachtig van Parijs en Londen, en met de dood 'verstopt' in een zijmotief. Het smachten naar verwondering werkt aardig, vooral dankzij de prachtige 'cosy' beelden in Fuji-kleuren. De voice-over voegt echter niets toe. Zo spannend als een Malle-film (of een Macron-relatie) wordt het sowieso nooit, maar de ongedwongen sfeer is wel dapper moraalloos. Verliefd op je jongere zelf. Toen je nog niets was, en dus alles nog kon zijn. Peut-être. 'Vous etes vraiment nulle.'

Death To 2020
Tja, misschien is de huidige situatie in Amerika zo van de pot gerukt dat overdrijving nauwelijks nog werkt als humorstijlmiddel, maar dit is niet veel soeps als oudejaarsconference.

…And Justice For All
Al Pacino speelt een advocaat die zijn vak te serieus neemt voor de werkelijkheid en het onrecht gaat hem parten spelen. Uitstekend.

Pure
Meer feministische horror. Beetje low budget maar een prima idee, deze keer wordt de broederschap van religieuze heren die hun dochters menen te moeten “beschermen” onder handen genomen.

Terror At Orgy Castle
The Legend of Blood Castle
Dubbelkasteelwhopper met doom metalreferenties. De eerste was een inspiratie voor Electric Wizards Black Masses en is op de keper beschouwd bar slecht. Weinig tot geen budget met als gevolgen het hilarisch sfeerloze licht, gebrek aan dialoog (op wat dierlijke geluiden na) en dus een voice-over, maar maximaal (vooral vrouwelijk) bloot. De tweede, ook bekend als Blood Ceremony en dat is ook een leuk doombandje, ook zo'n film met een hoop mitsen en maren maar overall in ieder geval nog een redelijk coherente en degelijke film. Voor de connaisseurs.

Delirium: Photo of Gioia
De zoon van Mario Bava kan ook prima films maken, al is het zonder meer vrij cheesy, maar goed, het is nu eenmaal een giallo. Dat het zich afspeelt rond een blootblaadje is natuurlijk een dankbaar excuus voor boobies, onder andere de onder mannen van mijn leeftijd vermaarde jetsers van Sabrina Salerno. De moorden zijn behoorlijk out there (en het gekrijs van mevrouw Salerno ook).

Sabrina hè? Dan moet die film wel op de kijklijst. :)

Palm Springs
'Will you just please take off your clothes?' Irritant knappe mensen in een Groundhog Day-variant. Normaal zou ik daar niet op zitten wachten, maar na al die zware eindejaarslijstjes-films werd het tijd voor iets lichtvoetigs. Palm Springs zet de toon meteen melig met wat voor altijd het beste Demis Roussos-liedje blijft, plus een paar seksgrappen. 'That's a good leg.' Een Jesse Eisenberg-kerel (lijken ze tegenwoordig allemaal op hem?) dwaalt door een Forgetting Sarah Marshall-universe. Het nepste van Amerika heeft zich verenigd voor een bruiloft. Iedereen blij? Nee! Een Sarah Lieberman-dame zet het op een wijnen. Van het een komt het ander, en daar is de dag weer. Keer op keer. De bekende zelf-herhaling levert gratis meegeleverd existentialisme op. Hoe zin te geven aan je leven als je Sisyphus bent? (And ain't we all?). De grappen zijn niet stoner genoeg, maar tenenkrommend worden ze nooit. (Eerder goofy.) Net wanneer het nieuwe circulaire leven van ons olijke duo een woeiwei-flashmob benadert, volgt op de seconde halfweg de change-up. Om dat een verdieping te noemen gaat veel te ver, maar vervelend is het niet. Eenvoudig ambachtelijk. De soundtrack mag er ook na Demis wezen, met verrassend veel John Cale, en de ontdekking van de film, palmpimpelaar S.E. Rogie. 'That was a grammatical nightmare.'

Ja, staat op de kijklijst maar menigmaal heb ik met mijn vinger boven de delete-knop gehangen, zo van "zal wel tegenvallen." Nu weer even veilig gesteld. :)

iets voor met de kids, lijkt mij dan.

of veel drank. :P

Ik zag gisteren al een gif van een dansje langskomen dus must-see.

破壊の日
Mijn eerste echte corona-film toch wel. Japans, experimenteel, 60 minuten. De geoefende kijker weet wat dat betekent. The Day of Destruction begint fenomenaal in strak zwart-wit. Een man komt door de sneeuw bij een opening in een berg en betaalt om een tunnel in te mogen. Die wandel wordt Stalker-stilo gefilmd, hypnotisch muziekje erbij en dan een soort Cronenbergachtig monster. Dan volgen de begintitels met een geweldig noisenummer en punky tekst over de pandemie 2020. Switch naar kleur en dan ontploft het verhaal op typisch experimentele wijze. Er is inderdaad een pandemie, maar wat de symptomen nou zijn? Een psychische afwijking? Er ontvouwt zich een soort strijd tussen een asceet (Shugendō, heel oude shizzle, ik moest het googelen) die de wereld wil genezen en twee oud-collega's waarvan de oudste weer met wat typisch Japanse wijsheden over het monster als deel van de natuur strooit. Jammer dat een paar scènes onnodig lang doorgaan want los van de geweldige muziek (noise, metal, ambient, je trommeltjes) lijkt er wel iets interessants te worden gezegd over isolatie vs acceptatie wanneer we de epidemie confronteren. Het antwoord ben ik nog niet over uit.:)

wow, wat :D

Jazeker. :) Gewoon op dat ene adresje.

Don’t Think I’ve Forgotten: Cambodia’s Lost Rock and Roll
Documentaire over de muziek van Cambodja van voor Pol Pot. Pijnlijke herinnering aan wat er gebeurt wanneer een bevolkingsgroep gets singled out als de oorzaak van alle problemen (80% van de muzikanten zijn simpelweg uitgeroeid, en dan heb je het nog niet over de rest). Met het partijprogramma van PVV op het netvlies geen prettige herinnering. Doet denken aan Iran, waar ook de stadse elite de schuld van alles kreeg. Dus ja, behoorlijk politiek, maar ook geweldig archiefmateriaal van een tijd voor de ellende.

Alice Sweet Alice
Een proto-slasher die gelijk al een andere insteek heeft dan de misogyne trend die erop volgde. Omdat de cliché's nog gedefinieerd moesten worden is dit iig een frisse take en ook gewoon goed gemaakt (niet zo trashy als latere films in het genre), al is het natuurlijk weinig subtiel.

Taxidermia
Hoge shock value deze. Ben er matig van onder de indruk.

Bacurau
Omar vond 'm te banaal, ik heb er wat minder problemen mee. Al ben ik het er wel mee eens dat er meer ingezeten had zonder die ingehamerde boodschap.

Target… Earth?
Beetje de stonede/dronken gast op een feestje die zijn theorietjes over de UFO's en samenzweringen in de wereld spuit. Zeker in deze tijden van QAnon z'n onschuld wat verloren en verder ook erg low budget.

gheh Burning Penis Man. Zo flauw eigenlijk allemaal.

The Assistant
'I'll fix it.' Een jonge vrouw op een klein kantoor. Ze doet alles. Schoonmaken, printen, bellen. Ondertussen wordt ze genegeerd. Ze hoort zelf tot het meubilair. Even lijkt The Assistant een film over de vernederingen van de 'doodgewone' kantoorslaaf te woorden. De muizige medewerker in een kafkaëske wereld, waarin achter elke deur een nieuwe deur opdoemt, en vooruitgang onmogelijk blijkt. 'He knows you're busy, sweetie.' Het eerste half uur is van een fascinerende saaiheid. Niks geromantiseerde toestanden – zelfs geen romantisch beroep. Nee, een film die werkelijk over werken gaat. Een American Job. Maar dan begint er alsnog een subtiele spanning door te sijpelen. Waarom moet de kantoormuis erectiemedicijnen klaar leggen.? Wat doen ze eigenlijk samen op dit kantoor? Wordt dit een The Secretary? De romantisering van de vernedering. Als ik dan toch niks ben, straf me dan omdat ik niks ben. Mispoes! Pas met de spuiten snapte ik het. Het is een filmmaatschappij, en dit is Hollywoods wraak op zichzelf. Vol inside info, en een ingebakken hart. Een enkele schrijnende dag in de wereld van Weinstein en andere doorgesnoven baasjes. Zij die kunst commodificeren, een massamedium van massa-exploitatie runnen. Met jonge vrouwen als eerste slachtoffers. Never rarely sometimes always. Wegkijken. Weglopen. 'He's in a personal.'

Vitalina Varela
'Ik heb in deze duisternis mijn geloof verloren.' Zoals een mot onbedwingbaar door het vuur wordt aangetrokken, blijf ik maar onnozel naar Pedro Costa kijken. De Portugees met zijn beruchte kruis-beeld-raadsels. Ditmaal filmt hij immigranten in apocalyptische duisternis. Ze wonen ergens in Lissabon, in huizen zo slecht dat het grotten lijken. Hun graf al gegraven. Het hoofdpersonage is de weduwe van een van de Kaapverdische bewoners. Zij staat en staart (naar ons!) in de hoop wat te zien. Zijn redenen van verscheiden en vertrekken te vinden. De shots zijn bijna stuk voor stuk pareltjes van Vermeer. Goede koppen in weinig licht. Wasknijpers als handjes, o kippenpootjes. Toch schemert (ha) ook wel de ver-esthetisering van armoede. In plaats van een strikje zit er nu enkel een prachtig kadertje omheen. Op dubbele snelheid had de 'golfplatenoorlog' nog wat kunnen worden, nu is het vooral verveeld wachten op tekstuele oplevingen. Soms zijn die fascinerend, meestal onbegrijpelijk. Een beetje zoals Fernando Pessoa. Tegen elkaar praat men nauwelijks. Men kijkt uitgestreken naar de camera en houdt toneelmonologen. Superkatholiek lijdend allemaal. Tot bedwelmd en wel de laatste dag komt. Misschien heb je voor dit soort films de donkere bioscoop nodig, om ook jou mysterieus te omhullen. 'Ik vertrouw je bij leven noch dood.'

You Don´t Nomi
Erg goede documentaire over Verhoevens "chef d'oeuvre" Showgirls. Ik had in de jaren '90 zo'n filmachtig Generation X café- of verjaardagsmoment waarin een vriendin opmerkte "Omar, die is dan gewoon van nee, jullie begrijpen Showgirls totaal verkeerd, het is een meesterlijke kritiek van Amerikaanse vulgariteit" en het opeens kraakhelder voor me was dat je gewoon zonder angst moest gaan met je mening. Uiteindelijk blijken er meer mensen geweest te zijn die destijds hebben zitten gniffelen maar de documentaire gaat niet voor de makkelijke route van onbegrepen campmeesterwerk. Vaak wordt de film slecht genoemd, details bekritiseerd om weer te worden afgewisseld met liefdevolle bespiegelingen over hoe bepaalde scènes verwonderen (de analyse over de lunchscène is bijvoorbeeld superieur.) De documentaire neemt de tijd om de film te plaatsen in het oeuvre van Verhoeven met een vaak curieuze sample-achtige associatieve methode. En zo ontstaat, niet zozeer een conclusie, want dat is onmogelijk, maar een beeld van een ondefinieerbare film (en regisseur.) In die zin is Showgirls een unieke film. Verhoeven doet jaren later tijdens een praatje nog een kekke poging om een lijn te trekken met expressionistische Weimarfilm en moet zelf meteen lachen dat ze hem niet geloven ("nou ja, ik had het gisteren bedacht.") Terwijl hij ergens wel een punt heeft en het groteske van George Grosz gewoon brutaal op Las Vegas had losgelaten. Best wel ontroerend einde trouwens met Berkley die de film voor een groot publiek van fans aankondigt.

Hi My Name Is Johnny Polonsky (Otto-Jan Ham, 2021)
Vlaming Otto-Jan Ham wordt als 18-jarige in 1996 verliefd op de debuutplaat van ene Johnny Polonsky, die hij toevallig voorbij zag komen bij Tabitha Soren op MTV. Polonsky heeft een slackerplaat-avant-la-lettre afgeleverd: hij blufte zich binnen bij Black Francis die zijn plaat produceerde. Tien nummers in 24 minuten, Ham draait 'm grijs en het wordt de soundtrack van zijn tienerjaren. 25 jaar later is Polonsky vergeten, een anonymus. Ham besluit hem niet alleen op te sporen, maar een Belgische tour voor hem in elkaar te zetten. Polonsky komt twee weken bij de maker thuis wonen, komt op StuBru, en mag optreden in hippe tentjes als de Kinky Star in Gent, en de foute sportbar Waterhole in Amsterdam. Elke keer als een van de weinige concertbezoekers op z'n telefoon zit te scrollen sterft Ham een beetje, en sterven wij mee. Het wordt extreem ongemakkelijk als Ham zelf blijk geeft van zijn vele onzekerheden. Hij wil het Polonsky goed naar de zin maken, maar twijfelt en stresst continue. Als hij pas bij het laatste geregelde optreden van Polonsky, in een hol in Leuven, zegt dat hij voor de tour een doos shirts had laten maken, maar het niet durfde dit Polonsky te vertellen, laat Polonsky zijn "no no, it's all great here man"-masker vallen. Met wat voor ne zot zit ik hier opgescheept? En toch is niet de onpeilbaar maar vriendelijke Polonksy, maar Ham de ster van zijn eigen documentaire. Van Polonsky is geen hoogte te krijgen, die slaapt liever zoveel mogelijk en gaapt zich door zijn eerste Europese tour. Je jeugdliefde niet alleen opzoeken, maar verleiden om een tour in België te doen, concerten voor hem regelen, zijn chauffeur zijn en hem in huis te nemen, waar je vrouw en kinderen helemaal niet blij mee zijn: je verwacht het niet, maar het blijkt geen goed idee. Heerlijk ongemakkelijk docu'tje, dat levert het wél op. Ham kan de deksel op z'n tienerjaren doen: je darlings killen is soms zo gek nog niet.

(ps. Ludo en ik gaan ooit een dergelijke docu maken over Khonnor, en die wordt nog beter)

祖谷物語 -おくのひと-
Achteraf realiseerde ik me dat ik in de Iya vallei ben geweest. Dat vond ik in de zomer een prachtige plek waar inderdaad opgewekte stedelingen zich terugtrokken uit de ratrace en je vrolijke Nieuw-Zeelanders tegenkwam die er steeds een half jaar werkten. Zo ook in The Tale of Iya wat, in bijna 3 uur, toch een pessimistischer en rauwer beeld schets. De film begint in de sneeuw wanneer een oude lokale man een verongelukte auto tegenkomt met als enige overlevende een baby. Na een sprong in de tijd leeft de mooie tiener Haruna gewoon met "opa" in een prachtig ouderwets berghuis. Idyllisch, want de cicades maken lekker herrie en alles stroomt, vliegt en bloeit met Malickiaans plezier. Een dropout komt uit Tokio aanwaaien en besluit boer te worden, er is een olijke Westerling die het goed kan vinden met de lokale bevolking al is juist hij het fanatiekst wanneer er een tunnel wordt aangelegd om de vallei te ontsluiten. Op Japanse wijze gaat het allemaal extra stroef in de communicatie, er zijn wat droomachtige scènes ter afleiding en wanneer Haruna uiteindelijk in Tokio belandt blijft die sfeer gewoon hangen.

Variety
Weer een hoofdstuk in het langlopende Old New York project. Lekker rauwe film uit 1983. Uit de losse pols geschoten maar toch met veel zorgvuldige en originele shots. Uitstekend gebruik van natuurlijk onnatuurlijk licht, het neon van Times Square maar ook de vlam van een sigaret, de minimale verlichting onder een viaduct. Mooie muziek ook. Fijn sleazy onderwerp, mooie vrouw is op zoek naar werk en volgt een tip van een vriendin op (Nan Goldin!) waarom niet gewoon kaartjes verkopen in een pornobioscoop? Nou vooruit dan maar, de jonge Luis Guizmán houdt vrolijk een oogje in het zeil. Onvermijdelijk raakt Christine gefascineerd door wat er gedraaid wordt al neemt de film niet de afslag die je denkt. Een keurige bezoeker vraagt of Christine een keer meegaat naar de Yankees (het oude stadion!) maar moet er tijdens de wedstrijd opeens vandoor. Christine begint de man te volgen (langs onder andere geweldige vismarkten) terwijl in haar achterhoofd het onderzoek speelt van haar redelijk eikelige vriendje naar maffiaconnecties op vismarkten. Dat achtervolgingsaspect van de film vond ik eigenlijk niet zo interessant in tegenstelling tot vrouwen onder elkaar scènes met hun realistische kijk op seksualiteit. Maar hoe dank ook heerlijke beelden van een Amerika dat niet meer bestaat (de opwarmende tv in een motel alleen al).