Filmforum

The Naked Kiss
Samuel Fuller, rare snuiter. Deze late neo-noir begint lekker wild maar de rest van de film kan daar niet aan tippen. Fuller gaat voor de omkering, de vreemdeling is dit keer een vrouw met een verleden die al snel door heeft hoe het reilt en zeilt in de nette dorpsgemeenschap. De lokale rijkaard deelt aan iedereen cadeautjes uit en je ziet gewoon aan hem dat hij niet pluis is. Klopt ook, daarna kakt de film ongenadig in, echt bizar slecht (met als uitweg dat het een parodie is?) Sowieso een aardig hoog b-film gehalte maar dan wel erg fraai gefilmd. Niet echt slecht, maar ook niet goed, wat onhandig. In die zin zijn die klassieke noirs toch subtieler in hun boodschap en daardoor ook tijdlozer?

ze konden eigenlijk alleen over cinema praten.

ain't that enough 8-)

The Naked Kiss ooit gezien, maar helemaal niets van onthouden, zegt toch wel wat vrees ik.

The Personal History of David Copperfield
'The sky is absorbing my words.' Ja, hoe zat het ook alweer? De sentimentele Dickens-epossen over door het lot getroffen jongetjes zijn lastig uit elkaar te houden. Misschien een idee voor een bewerking, alles mixen! Of het probleem juist voor eens voor altijd goed uitleggen? Bonusplan: van alle jongetje meisjes maken. Niets van dat alles in deze postmoderne bewerking, waar toch ook genoeg anders (en grappiger) gaat. Iannucci brengt Laurence Sterne naar Dickensland. Vele herstarts, interrupties, en nooit afgemaakte verhalen. 'No. It's just one boy.' Door Indiase kleurtinten toe te voegen scoort men wakkere punten. (Kleine David wordt er een Rene Klijn-mannetje van.) Het eerste half uur vermoeide de hyperonrustige editing me, en zat ik te hopen op meer muzikaliteit (of was dat Oliver!?) De waanzin wordt werkelijk weldadig wanneer Tilda Swinton verschijnt. Zij is verrassend grappig met salade dressings (Onana-ongelukje!). Haar eega, een depressieve aantekenaar, helpt de film ook vooruit. 'I doff what remains of my hat to them.' Het gedoe met een hond is erg Todd Solondz. Gelukkig zijn de rest van de grappen extreem Brits. Hoe meer alcohol er vloeit, hoe droger de oneliners. In zekere zin blijft het wel een 'hier kan ik mijn financiering voor rondkrijgen-film', maar met genoeg luim om zulk cynisme te vergeten. 'Run, I'm a criminal!'

The Naked Kiss ooit gezien, maar helemaal niets van onthouden, zegt toch wel wat vrees ik.

11 jaar gelden bijna. "Grillig" :)

gheh.

Shirley
'To our suffering, my dear.' Een goed boek kan je niet verfilmen. Zou in variatie ook gelden: een klassieke schrijver daar moet je geen biopic van maken, maar iemand van buiten de canon, dat lukt wel? Wie weet. Ik had in elk geval nog nooit van Shirley Jackson gehoord (mystery & horror-auteur) – en ik weet ook niet of ik wat van haar ga lezen – maar de film werkt! Elizabeth Moss schmiert weer smakelijk als verlepte artieste die niet meer naar buiten durft. Haar man is professor aan de lokale 'uni' en regelt wat studenten voor het huishouden (of voor zichzelf?) De onevenwichtige cameravoering voorspelt horrorige toestanden, een knipoog naar de inhoud van de boeken natuurlijk. Echte, puriteinse mannenhorror komt echter nimmer klaar. Dit is de horror van de jaren vijftig, het gefnuikte middenklasseleven. En, bovenal, de horror van de vrouw die niks mag. Vandaar die boeken! 'Freud would've had a field day.' Ontsnapping kan in fictie, en dankzij plots opflakkerende erotiek (ik gokte meteen correct dat hier een vrouwelijk regisseur achter moest zitten, het schuurt allemaal geil). Het leukst is wellicht nog al het academische 'gequarelle'. Het uni-leven van de haantjes. Zo wordt de film steeds fijner – niet beter omdat de chaos went, maar omdat ie bewust zo is opgebouwd. 'Originality isn't something one can simply will to manifest.'

극장전
Tales of Cinema, film over film, in een Rohmeresque verhaal te Seoul. Dat is een thuiswedstrijd. Begint met een rare slungel die een oude klasgenote tegenkomt. Na wat drankjes blijken ze allebei wel behoefte te hebben aan zelfmoord. Dan volgen een paar echt grappige situaties waarin hij haar toch maar probeert te dumpen. Hoe dan ook opeens zijn we in een andere film waarin een man een retrospectief bezoekt van een oud-studiegenoot die blijkbaar dodelijk ziek is. Per ongeluk komt hij de mooie vrouw steeds tegen die de bioscoop uitliep. Met tegenzin gaat ze uiteindelijk wat met hem drinken wat weer leidt tot veel Koreaanse pijnlijkheid. Die guys van Hong Sang-soo zijn echt vele malen vervelender dan die van Rohmer. Wel fraai peinzend einde dat de film redt. Ternauwernood. Fraai gefilmd met veel mooie beelden van Seoul en de beruchte zoom werkte dit keer vrij goed.

Tale of Cinema, om precies te zijn.

Die guys van Hong Sang-soo zijn echt vele malen vervelender dan die van Rohmer.

so true. Meer drank? Franse samenleving zowaar toch vrouwvriendelijker dan keihard Korea? (RIP Chick)

Daar is vast een mooi (video)essay over te maken. Andere generatie ook. De mannen in Rohmer zijn vaak pompeus en egocentrisch maar inderdaad ook op zijn Frans wat frivoler. En wat kunnen die Koreanen drinken. Een flesje Soju is wel eens leuk maar ik wil daar geen kater van meemaken. :) Wel altijd veel plezier in het eten (ook in films als men miserabel is, dan even niet), wellicht als een soort troost of nostalgie?

ja goed punt van dat eten. Aziatische eet-cultuur sowieso veel, eh, ritueler gebleven. (Rust afgedwongen door de vele pannetjes, de voorschriften, zoiets)

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto
Gewoon een Oscar gewonnen deze echt kafkaëske politiefilm. Begint in een schitterend appartement waar een net gepromoveerde politie-inspecteur zijn hippe minnares tijdens de seks vermoordt. Waarom? En wat doet hij zogenaamd onhandig met het achterlaten van sporen? Begeleid door een olijke Morricone soundtrack worden we meegenomen door de bizarre hiërarchie van de Italiaanse politie. Zo'n politieke politie alleen al, wtf? Mooie gelaagde film, de politieman wil gepakt worden (of bewijzen dat het niet kan?), zijn minnares kleineert hem en zet hem ongeveer aan om haar te vermoorden, uit het niets houdt hij een Musssolini-achtige toespraak voor zijn collega's en de opkomende controlestaat wordt ook in stelling gebracht. Klassieke Italiaanse thema's (iedereen is fout, het fascisme ligt altijd op de loer, niets zal ooit veranderen) op fraaie wijze en zonder hoop gebracht.

Die Petri was me er eentje.

Framing Britney Spears
Niet om het voor ’em op te nemen maar Niehe is echt maar een klein stukje van de hele discussie die destijds gaande was. Alle (al dan niet) late night komieken moeten zich schamen, Justins excuses zijn too little, too late, hoe verschillend ook: het is erg vergelijkbaar met Amy Winehouse. Britney kreeg er denk ik wel een hoop kuisheidsfantasietjes bij en derhalve de schuld van alles. Een jongeman zegt iets waar ik nog niet eerder zo bij stil had gestaan omdat ik mainstreampop strikt muzikaal nog wel een beetje volg maar de bijbehorende show minder en al die roddelrubrieken al helemaal niet, maar ik denk dat dit ook geldt voor Madonna, Kylie Minogue en ook Cardi B: waarom men in LGBT‑kringen zo wegloopt met deze dames: mensen die niet voldoen aan de norm herkennen zich in de strijd daartegen, dus toch geen intrinsieke voorkeur voor glitter en glamour. 🙂

ラブ＆ピース
Volgens mij word ik achtervolgd door de Sion Sono vloek, want elke keer wanneer ik denk "nou genoeg gehad van die vent" blijkt elke tweede film op mijn kijklijst van hem te zijn. Zo ook Love & Peace uit 2015. Weer totaal anders dan zijn andere films. Hebben jullie je gordels om? Het begint als een kritiek op de Olympische Spelen van Tokio, het negeren van de atoombommen komt meteen langs, er is een mislukte punkzanger die gepest wordt op werk en troost zoekt bij een schildpad. Die spoelt hij in paniek door de w.c. De schildpad komt via het riool in de superschattige verloren goederen wereld terecht waar een alcoholistische goedzak voor weggegooid speelgoed en verlaten huisdieren zorgt. Dat is het ongeveer de eerste 20 minuten. Uiteindelijk transformeert het in een soort Ziggy Stardust x Godzilla x kerstfilm in de stijl van Jeunet. Dus ik was na bijna twee uur compleet dolgedraaid. Absurdistisch, flauw, verrassend ontroerend soms en het ziet er lange tijd uit als tv-film. Is het goed? Geen idee. Uniek zeker.

Justins excuses zijn too little, too late, hoe verschillend ook: het is erg vergelijkbaar met Amy Winehouse.

aan Britney snap ik, maar aan Janet Jackson was het toch wel wat vreemd. Als het tenminste alleen om dat nipple-gate gedoe ging. (Zij zal toch in de act gekend zijn, een ervaren, volwassen, mediapersoonlijkheid).

@Niehe, het is 1)wel geinig dat ze dus een buitenlander uitlichten, terwijl het fenomeen - zeker de preutsheid - bovenal WASPY Amerikaans is en 2)anderzijds wel weer goeie keuze want gluiperd Niehe is natuurlijk ultimate hateable.

The Lineup
'Makes no sense.' De eerste duistere woorden maken meteen duidelijk waar het hier om gaat. Een film noir. Altijd genieten. Het niveau maakt me eigenlijk niet eens uit. Het gaat om de gleufhoeden, de chaos van een onzinnig plot vol hele en half (gevulde) McGuffins. In dit geval souvenirs die als smokkelwaar worden gebruikt om 'H' Amerika binnen te brengen. 'The H of Hate.' Bijzonder aan deze degelijke noir van Don Siegel is het criminele perspectief. Het gaat vooral om Eli Wallach, 'a pure pathological case'. Zijn killing spree interesseert geweldsmeester Siegel het meest. De agenten dansen daar enkel als een koddig synchroon duoballet omheen. 'Folsom's full of mistakes.' Na een wat opzichtige openingsfase neemt de onzinnige verwarring snel toe. Waar het plotje echter duidelijk op haar laatste noir-benen loopt, schittert San Francisco als tweede hoofdrolspeler. Een Asphalt Jungle vol prachtige gebouwen, havenloodsen, politie-telefoons aan elke lantaarnpaal en... Sutro's! Het pretpark brandde acht jaar na de film af. Hier kan het entertainmentparadijs nog als de toepasselijke finale-locatie fungeren. Een duidelijk motief van de film blijkt immers de combi van knoertharde actie en naïeve kinderdromen. Eli Wallach wordt in die close reading de nooit opgegroeide gangster die elk gevaar weigert te zien. 'Crime's agressive and so is the law.'

Ham on Rye
Op en top Americana maar dan als een lange dagdroom. Tieners met allemaal echte koppen maken zich op om naar de prom te gaan maar eindigen in een restaurant waarna ongemakkelijk gedanst wordt. Toen begon ik al te vermoeden dat er geen grote ontknoping ging komen en zowaar, de film blijft landerig zwerven. Er is misschien iets gebeurd, maar wat, we zullen het nooit weten, gewoon blijven dolen alsof het 1988 - 1990 is. Geen Daydream Nation maar wel een mooi wazige indie op de soundtrack die het goed doet bij het ritme en de fijne composities. Zo vervloog af en toe mijn aandacht maar dat hoorde er gewoon bij op weg naar een heerlijk onspectaculair einde.

ah heerlijk Dazed & Confused, gaat op de lijst.

Colectiv
'Van de honderd epidemiologen had ie 'r tachtig in zijn broekzak.' Een staat van het land-film in Roemenië, dat is een staat van corruptie-documentaire. Made(n) in Roemenië. Sinds de misselijkmakende ('fictie')film over Meneer Lazarescu weten we hoe rot het Roemeense zorgsysteem is. En hoe het de individuen gewetenloos vernaggeld. Dat gaat uiteraard dieper dan de zorg alleen. Het is het hele systeem. 'Natuurlijk' ontbreken de vluchtwegen in de club Colectiv, waardoor tallozen omkomen. Maar zelfs daarmee is het ergste niet gezegd. Een sportkrant (tekenend!) ontdekt dat tientallen slachtoffers in het brandwondencentrum overlijden, omdat de desinfectie-middelen als slechte coke worden 'aangelengd'. Het hoofdschudden houdt nooit op. De onderzoeksjournalist in kwestie is nogal zelfbewust, en wel erg duidelijk de grote man. 'Gelukkig' switcht de film naar de grijstinten van iele minister Vlad. Net aangetreden probeert de in Oostenrijk opgeleide technocraat zijn land te verbeteren. Waar te beginnen? Hij valt niet te benijden. Staat van corruptie betekent ook. Het enige goede lab is 'niet geaccrediteerd'. Staat van corruptie betekent ook, de hoofdverdachte 'verongelukt'. Dat laatste is nauwelijks nog een spoiler te noemen. De vader van minister Vlad besluit met een weergaloze woede-aanval. 'Hoe kan dit zo zijn, zoon?'

Hello Hello Hello : Lee Ranaldo : Electric Trim
Ranaldo is tegenwoordig een grijze hipster die akoustische hippieliedjes zingt. Deze docu over een solo-album uit 2019 heeft een hoog Ivo Niehe-gehalte, vooral als Ranaldo zelf de voice-over doet en zichzelf vergelijkt met Dylan, de bebaarde producer met George Martin en Jonatham Lethem laat opdraven voor songteksten en "duiding". Verder: de typische muzikanten-in-een-studio setting, biertje erbij en enthousiast meeknikken met de muziek. De kwestie SY wordt bijna plichtmatig aangesneden maar even professionaal afgewerkt. Duidelijk met het oog op de geschiedgeschrijving, zo slim is die Ranaldo ook wel weer.

Milford Graves: Full Mantis
Dit is het andere uiterste: een film over freejazz-drummer Milford Graves, in "words & music" en die omschrijving klopt helemaal. Op de aftiteling komt heel hip New York langs dus dat zal allemaal wel (o.a. Thurston Moore, Kim Gordon en Byron Coley). Toch strookt zo'n Thank You-lijst met een gebrek aan info aangezien alleen Graves zelf aan het woord komt. Ik vermoed dat daar het laatste woord nog niet over gezegd is en de enige hint van Graves zelf is een korte anecdote over een geweldsdelict in 1969. Geweldige live-fragmenten verder.

復活の日
Of wel...Virus. Een vreemde, lange film uit 1980 over een dodelijke virusuitbraak. Van Kinji Fukasaku die later Battle Royale zou maken. Een Japanse film met een internationale cast waaronder wat Hollywood oldtimers als Glenn Ford als de president en George Kennedy als een admiraal op Antarctica waar het virus geen grip op krijgt. De daar gelegen stations leveren uiteindelijk iets van 800 overlevenden waaronder acht vrouwen wat leidt tot een fascinerend rationele discussie over hoe seksualiteit moet worden ingezet wil men overleven (de Noren hebben zichzelf, met uitzondering van een zwangere vrouw, alvast uitgemoord.) Dat is het vreemde van de film, het beweegt steeds tussen grimmige observaties over hoe te overleven en melodramatische clichés. Omdat Fukasaku de tijd neemt is het vooral jammer dat hij met meer dan een uur te gaan kiest voor een duf Koude Oorlog-actieverhaaltje in plaats van een afstandelijke herkolonisatie van de wereld en wat daar allemaal bij komt kijken. Echt een gemiste kans. Nu zijn er nog wel wat fraaie plaatjes van een eenzame wandelaar (die vanzelfsprekend op de poster eindigden) en wel okay maar wat vergezocht einde.

Ranaldo is tegenwoordig een grijze hipster die akoustische hippieliedjes zingt.

(de Noren hebben zichzelf, met uitzondering van een zwangere vrouw, alvast uitgemoord.

lol x2

krijg bijna zin een virus-filmfestival te organiseren, maar (gelukkig?) zijn de bioscopen dicht.

Koko-di Koko-da
'Mijn echtgenote ging naar binnen, en Freddy Krueger kwam naar buiten.' Onvoorbereid meende ik met een lichtvoetig staaltje Japanse arthouse te maken te krijgen – blijkt het een verknipte Scandinavische parabel. Zo kun je die titel ook lezen natuurlijk! Johannes Nyholm maakt akelig goed gebruik van het 'kokori'-kinderliedje, en serveert op die mierzoete klanken een perverse trip. Als Barthelme en Sneeuwwitje. Of toepasselijker, Don't Look Now. Bij verloren kinderen hoort surrealisme. En misschien is dat ook wel logisch in alle irrationaliteit. De omkering van de waarden, de ouden die de jongen verliezen. Dat kan toch enkel in waanzin zinnig zijn? Zoiets. Een Zweeds gezinnetje belandt in de ellende na het eten van een mosselpizza. (Dat is ook vragen om problemen, vraag mijn 'far' maar.) De gekte wordt omkaderd door fraaie schaduw-animaties. Een drie jaar later-sprong is even slikken, maar ook dan blijft de film beklemmen. Ergeren. Zuigen. Een nihilistisch surrealisme, waarin wij als kijker even machteloos tegenover de on(der)bewuste ingevingen van de regisseur staan als de personages. Eindeloze 'tentvariaties' volgen. Steeds opnieuw slaat het noodlot toe. Het duurt wel wat te lang. Een film van zeventig minuten maken was nog dapperder geweest. Desalniettemin respect voor de vruchteloze rücksichtslosheid. 'Heb je dat begrepen?'

Masumlar Apartmanı s01
Tenminste, er zijn nu 22 aflevering die allemaal zo'n tweeëneenhalf uur duren, halverwege afl. 6 nu. Een Turkse dizi dus, een soap. Sentimenteel natuurlijk maar ook tragikomisch en veel leugentjes om bestwil en andere misverstanden om de grootste binnenvetter nog te frustreren en van elk akkefietje een onnodig drama maken. Uiteraard ook weer de problemen van traditionele en moderne waarden. Ondanks alle romantiek toch ook wat feministische thema's en ook de muziekkeus (BaBa Zula, Gökçe Kılınçer, zelfs Sezen Aksu) verraadt een progressievere “agenda”.

er zijn nu 22 aflevering die allemaal zo'n tweeëneenhalf uur duren

wow onthaastend!

Vivarium
'That boy is alway watching.' Een vriend van me keek laatst The Truman Show. Een toegankelijke 'filosofiefilm' die de tand des tijds almaar beter doorstaat. (Iets wat niet gezegd kan worden van het breinloze vermaak The Matrix). Vivarium kan ook in een lijst met filosofische 'concept-films'. Deze fantasy-horror ridiculiseert de 'mal' van vervreemde burgerlijkheid die ons door de biopouvoir wordt opgelegd. De makers doen dat in een borgesiaanse vorm. Alles is mogelijk omdat niets werkelijk mogelijk is. Eisenberg speelt de tuinman, Poots de lerares. Tezamen, een gezond stel met gezonde dromen. Toch (of juist daarom!) belanden ze in het niet erg metaforische Yonder. De visuals daar zijn heerlijk nep. Een Magritte-wijk waar de wolken slechts op wolken lijken. Ze wonen op nummer negen (het nummer van 'completion'). In en om al het geconstrueerde gebeurt inderdaad niks. Totdat het kind komt. Vanaf dat moment wordt de humor op een Laurie Anderson-manier creepy. 'Are you overwhelmed again, mother?' Het imitatiekind in een imitatiewereld ondergraaft het laatste restje echte. En Eisenberg? Hij graaft een kuil. Op micro-niveau ontbreken zo wel de open plekken. Het scenario speelt het spel steriel, zonder het irrationele, van zeg, Under The Skin. Gelukkig is de finale fucked up. 'I don't like the way things are. They're terrible.'

wow onthaastend!

Ja, er had best wat in gesneden kunnen worden hier en daar. 🙂

渇き。
Lang tegen aan zitten hikken want je weet gewoon dat dit een hopeloze film gaat zijn. The World of Kanako is op en top Japans nihilisme in de traditie van vroege Kitano. Kōji Yakusho doet een Keitel in Bad Lieutenant als de ex-politieagent wiens dochter is verdwenen. Zijn ex maakt zich zorgen en zo begint de reis in het doolhof. Wie is Kanako? Slachtoffer of ultieme bad gal? 2/3 van de film is subliem, zo dichtbij een meesterwerk met snelle montage en geweldige beelden maar de slechteriken blijven zich opstapelen en op een gegeven moment kan het je daardoor niet zoveel meer schelen. Je voelt aan alles dat zowel de oorspronkelijke schrijver als regisseur geen bevredigende uitweg konden vinden. Een dik pak sneeuw biedt dan een veilige oplossing.

Visitors from the Galaxy
Jolige Tjechoslowaaks-Joegoslavische sciencefictionfilm uit 1981 over een sciencefictionschrijver (met rode schrijfmachine, herkenbaar) wiens buitenaardse personages hem een bezoekje komen brengen waarna een reeks kluchtige situaties ontstaan. Beetje houterig maar ik moest echt wel om een aantal droge grappen lachen. Een speelgoedmonster dat uiteindelijk een trouwerij verstoord deed me erg denken aan de eerste Peter Jackson-films. Dacht nog "Die gasten waren echt dol op klei-animaties in die tijd, lijkt wel Švankmajer." Blijkt hij gewoon de special effects en het monster te hebben gemaakt.

Gosti iz galaksije natuurlijk. :)

Oh, nice, dat van Švankmajer had ik gewoon gemist.

geen cameo van Buurman & Buurman?

Hanagatami
'Het ligt in de natuur der mensen om logica te trotseren.' Het zou de stelregel van regisseur Nobuhiko Ōbayashi kunnen zijn. Door zijn artsen opgegeven maakte hij nog even een drie uur durend epos (en hij zou ook nog drie jaar doorleven). De Hausu-man volgt zijn eigen logica, dus de kijker moet zich schrap zetten. Extreem veel info en stijlen, bizar idiosyncratisch, zelfs voor een Japanner. De film gaat ook vooral over Japan, denk ik. De Staat van het Land vlak voor de Oorlog. Een groep studenten dartelt rond elkaar in een broeierig vat vol kleuren (en psychologische schema's). De weelderige beeldtaal lijkt Europees geïnspireerd. Wat de gedachte oproept: wilden de Japanners die periode zó Europees klassiek zijn dat ze een oorlog tegen het neppe Europa Amerika aangingen? Nou ja, gebazel, maar ik kan me zonder moeite een Miyazaki kinder-versie van 'Bloemenmand' voorstellen. Grootste minpunt van de extatische, sentimentalistische blommen-potpourri is de permanente muziek – de onderbrekingen laten zich tellen in seconden! Typisch genoeg fungeert juist de muziek ergens halverwege toch als hoogtepunt. Een man speelt harmonica op een afscheidsfeestje. Een vrouw zingt zachtjes mee. De oorlog komt. In al zijn fragiliteit. Dat een kinderkoor de twee bijvallen zegt dan wel weer veel over Hanagatami. 'Ik ben hier met haar zorgen.'

Oh ja, die (en zo nog een paar van de man) moet ik inderdaad nog kijken. Drie uur weer?

geen cameo van Buurman & Buurman?

Het scheelt niet veel. :)

The Dead Pit
Aantrekkelijke maar geestelijk verdichte vrouw rent meestal gekleed in een lekker kort truitje door een sfeervol verlicht gekkenhuis. Ik zeg gekkenhuis want met de realiteit van de psychiatrie heeft het niks te maken. Sfeer is echter erg goed, de borsten mooi en er is goede gore en zombies en dat leidt allemaal goed af van de grabbag die voor plot moet doorgaan.

I Care A Lot
Shady verpleegster kiest de verkeerde om financieel uit te kleden. Goed gestileerd, aardig verhaal waarin regelmatig de tables turn en goede doortrapte maar stiekem toch ook sympathieke lead. Beetje moralistisch einde, maar soit.

The Dead Pit

toch even gegoogle afbeeld.

Dirty Ho
'Hey, why are you fighting each other?' Te olijk voor Wu Tang-clan samples, deze gniffelende kungfukomedie. Meer op de lijn van Parappa The Rapper ('Kick, punch, it's all in the miiind'). De lol wordt versterkt door een behoorlijk bekakte, en erg geïnspireerde Engelse dub, waar ze volgens mij wel wat Engelse woordgrapjes hebben toegevoegd dan oorspronkelijk aanwezig. Meneer Ho heeft een hole in zijn head en is heading for disaster. Dat werk. De prent zelf houdt het op slapstick-chopstick, waarbij mannen en vrouwen allebei belachelijk gemaakt worden, maar vrouwen toch 'net' wat meer (en dat via mannen ook nog!). De reeksen van knokpartijen 'klinken' vaak zonder muziek, wat toch een bepaalde zuiverheid geeft. Op andere momenten is de muziekbegeleiding live, want er zit immers altijd wel een chick in een hoekje haar luit te bepotelen. (En ja, met die luit kan nog veel meer). De meeste decors waartegen en waarmee gevochten wordt, komen uit het midden- en kleinbedrijf. De antiquair is hier favoriet. Het vliegensvlugge voetenwerk heeft soms wat weg wan volksdansen, en dan weer van chique ballet. Tussen het swingen door geeft een meester zijn leerling (de kruimeldief Ho) de eeuwige cursus. In kungfu houden ze nu eenmaal van de moves benoemen. Zelfs je benen over elkaar slaan, kan al een slag zijn. 'Cripple, take it easy.'

'Cripple, take it easy.'

Haha, dit dus. Dat van die bekakte Engelse dubs is inderdaad mooi, eigenlijk het enige genre waar het acceptabel is, ook omdat je natuurlijk de samples wil herkennen. ;) "Allow me to demonstrate the skill of shaolin..." et cetera.

Zat Enter The Dragon in het Chinees te kijken en toen las ik Now you listen to me, we are not sick men en hoorde de Engelse tekst in m'n hoofd van Praxis' Metatron. 😀

Mijn Shaw Bros-dvd's zijn allemaal Chinees met Nederlandse subs, maar je herkent ze soms nóg.

Jeunne femme
Lastige dame, lastige film. Vrij realistisch portret van de moeilijke vrouw, niet gek maar met een persoonlijkheid waarmee je mensen makkelijk de kast op krijgt. Wel een aparte keuze die je niet zo vaak ziet in film omdat je als kijker vrijwel automatisch met haar meevoelt maar ook de irritatie begrijpt die ze oproept. Geen glamoureuze stoelensmijterij hier, meer een continu zoeken naar iets van zekerheid. Klinkt op deze manier als een goede film, is het misschien ergens ook wel, maar ik vind de verdoemenis op een laag pitje iets te realistisch om veel plezier aan te beleven. Zo ook het einde, alles reutelt een beetje onhandig door, net als in het echte leven.

Jeune femme, natuurlijk, vreemd genoeg ook Montparnasse Bienvenüe. Mwoah, eerste titel is beter.

不散
Een prima moment voor deze film nu de bioscopen gesloten zijn en de stad niet kan dromen. Goodbye, Dragon Inn is een vrij unieke film over de bioscoopervaring aan de hand van de laatste voorstelling voordat een bioscoop definitief wordt gesloten. Er wordt bijna niet gesproken, alles gaat supertraag helemaal als de kreupele medewerkster door het pand zwerft. Maar gebaad in prachtig Aziatisch pastellicht dus dan mag het. Had ondragelijk langdradig kunnen zijn maar Tsai Ming-liang houdt het prima onder de 90 minuten en dat is inclusief het sensationele shot van de lege zaal. Bovendien moest ik echt een paar keer ontzettend lachen. Hup, wat melancholisch Aziatische regen er tegenaan, die vreemd genoeg veel mooier is dan de onze, en klaar ben je.

Zat Enter The Dragon in het Chinees te kijken en toen las ik Now you listen to me, we are not sick men en hoorde de Engelse tekst in m'n hoofd van Praxis' Metatron. 😀

Mijn Shaw Bros-dvd's zijn allemaal Chinees met Nederlandse subs, maar je herkent ze soms nóg.

respect!

het begin van Jeune Femme staat me nog altijd zeer goed bij.

ohh Goodbye Dragon Inn. Beetje Filippijnse vibe ook, er was even een kleine wave van extreem harde en treurige Filippino films. Helaas weer afgenomen.

Eurovision Song Contest: Fire Saga
'We could make music. And love.' Het klinkt als een Pokémon-spel, maar het is natuurlijk het beste dat het Europese 'camp' te bieden heeft. In deze Netflix-productie moeten wij dat echter (nepper!) helaas via een Amerikaanse filter 'aanhoren'. Eerst en vooral omdat Will Ferrell een loser uit IJsland speelt, en Rachel McAdams zijn niet-zus. Ze doen het met een megafoon zo overdreven. Ergerlijker zijn de vele niet-Europese hits die klinken. Geschapen voor de Netflix-markt. Een echte liefhebber had alleen Songfestival-songs gedraaid. Hier lijkt men soms alleen Waterloo te kennen. En die befaamde Portugese slijper, dat wel. De ware lol zit 'm ook niet in de piemelige grappen, maar in de nieuwe liedjes die Fire Saga en hun vele concurrenten naar host town Edinburgh brengen. 'It is not our best, but it was very good.' Een persiflage van een persiflage maken, je moet het kunnen. Ferrell paradeert als een soort The Dude rond (met een vleugje Iggy Pop). Hij krijgt 'zware' concurrentie van een bronstige Rus. Uiteraard draven de vrouw met de baard en de jongen met de viool op, en schittert Nederland door afwezigheid. Al afdwalend in herderiaanse theorie stelde ik me de film voor in – en met – San Marino. Ach, dan hadden we wel de beste 'visuele' grap gemist. Will Ferrell met een space-zonnebril op. En Sigur Rós. Die zouden eens moeten gaan! 'You are Iceland, yes?'

Palm Springs
Even dacht ik "dit kan heel vervelend worden" maar al snel wist de Nietzscheaanse acceptatie van Samberg me mee te krijgen, gevolgd door de grote ogen van Milioti vanzelfsprekend. Goeie chemie tussen die twee, dat helpt. Script is echt vakwerk met piekfijne dialogen en lekker snel doorrazen zodat de 90 minuten gehaald kunnen worden. Wellicht had het einde wat mysterieuzer gemogen maar ik keur dit ook voor een keer goed. Ik vond het erg leuk om Patrick Cowley te horen (en 'The Brazilian' van Genesis, totaal vergeten) maarrrrr...Tarantino heeft wel veel schade aangericht met zijn ik-maak-een-coole-tape-voor-je-soundtracks. Het wordt allemaal wel erg dicht geplamuurd met olijke vondsten en 80s hits op deze manier.

Wie o wie durft 'r nog stilte aan.

mooie 'nod' daar naar Lou Ottens (RIP) trouwens.

iemand die ook geen stilte aandurft (nou ja nou jaaaa)

A Hidden Life
'Don't you see what's coming?' Classic FM en Arvo Part zijn er uiteraard weer bij in deze Terrence Malick. Toch boeit zijn eenvoudige A Hidden Life me het meest sinds The Thin Red Line. Is het dan toch de oorlog? Als het niet meer lukt, richt u tot Hitler, en de inzet wordt automatisch verhoogd. 'How simple life was then.' We zien een groen Oostenrijks knollendorpje, door fenomenale 'ronde' lenzen. De beweeglijke beelden geven ook plat een 3D-gevoel. De sappelaars leven het leven van Streuvels' literatuur. Wat merkte men op het platteland van de Wereldoorlog in Oostenrijk? Aanvankelijk weinig. De liefde van een echtpaar vult de harten. Ook het dorp begint echter te broeien. 'What can we do? Little people here.' Haneke-niveau heeft het net niet, knap gedaan blijft het wel. Met iets minder voice-over dan gebruikelijk houden de mensen hun monologen op een bad van strijkers. Steeds pregnanter neemt het Religieuze het over. Zeker na de wending, verandert de film van ruraal in gedragen. De grote vragen van het leven nestelen zich in de ziel van een kleine man, die luid is op zijn eigen manier. Hij schrijft vanuit de gevangenis lieve brieven naar het dorp. Om hem heen slechts kwaaie mensen. Wanneer Malick nog meer flitsen van de fantasie had opgezocht was het een echte 'Kilar-film'. Ik doe het ook hiervoor. 'Your man died in vain.'

Die guy uit Palm Springs is dus gewoon Mr. Newsom.

Possessor
De schaduw van de vader die is zo lang in het geval Cronenberg. Anxiety of influence is niet per se een slechte zaak maar ik kon niet de juiste ingang vinden. Het is vanaf het eerste moment zo overduidelijk een slecht idee om andere lichamen te gebruiken als moordwapen maar wel saai ouderwets met pistolen. En wat voor? Vulgair zakendoen. Personages, ook allemaal onsympathiek. Beetje verhullen dat je het niet aankan, dan moet je ook niet miepen als je schizo gaat. Een koude film, wellicht een volgende stap in de neoliberale logica en psychologie maar ook zonder echte spanning, het kon me echt niks schelen of de hoofdpersoon gered zou worden, er was niemand om te redden. Dat is op zich wel een coole gedachte maar in een film minder geslaagd.

一一
Dat is nog eens een titel. Beter bekend als Yi Yi van de Taiwanese regisseur Edward Yang. Bijna drie uur ultra-realistische familieperikelen in Taipei, je moet van te voren weten waar je aan begint. Yang gaat niet voor neonromantiek en focust op de mensen met hun rare fratsen, pietluttigheden en gemiste kansen. Als drank in het spel is wil de vlam nog wel in de pan slaan, maar een vriendelijke Japanner laat zien dat het met muziek ook anders kan. Dat leidt sowieso tot een mooi uitstapje richting Tokio, waar een van de hoofdpersonen meteen afspreekt met zijn oude vlam aangezien zijn geblokkeerde vrouw toch op spirituele retraite is (uiteindelijk ook geen succes.) Dat zorgde overigens voor een paar momenten waarbij ik ervan overtuigd raakte dat Sofia Coppola deze film ook heeft gezien (zonder heel brutaal te citeren, dat is uncool.) Mooie film, pakt terecht die drie uur, maar ook wat afstandelijk, al zal het voor de Taiwanees vast een feest der herkenning zijn met allerlei grappen die wij nooit zullen herkennen.

Kijk, kijk, Ludo had tien jaar geleden ook al Lost in Translation associaties.

Biggie: I Got A Story To Tell
Billie Eilish: The World’s A Little Blurry
The El Duce Tapes
Muziekdocumentaires over artiesten waar ik geen enorme fan ben. Biggie kon ontegenzeggelijk rappen maar op een enkele track na is het nooit my jam geweest. Adequate docu maar het brengt weinig nieuws aan het licht. Eilish is wat te kort bezig om al twee uur mee te vullen. Best charmant verder, met haar broer en ouders toch redelijk op eigen voorwaarden dat sterrendom in, maar had ook best in een uurtje gekund. En dan The Mentors weer, belooft een inkijkje in de debauchery op toer te worden maar is eigenlijk best braaf wat dat betreft. Je ziet vooral het trieste verhaal van een alcoholist met een gewelddadig verleden die dat botviert in puberale teksten. Druipt van die hele verongelijktewittemannen/maggienietzegge-shit die toen ook al misplaatst was.

いじめて、ください。アリエッタ (Arietta)
Jonge vrouw met kind zit met schuld van haar overleden man opgescheept en ziet zich gedwongen de prostitutie in te gaan, meer specifiek de wereld van S/M. Een nogal karikaturaal beeld van de mannen die van deze diensten gebruik maken maakt dit wel een tamelijk sleazy aangelegenheid al kun je er wat maatschappijkritiek in lezen. Evengoed vond ik het allemaal geen prettig aanzicht, maar dat was ook wel de bedoeling.

Biggie kon ontegenzeggelijk rappen maar op een enkele track na is het nooit my jam geweest

dito.

Possessor: is inderdaad wel een soort van eindpunt van Cronenberg doet Cronenberg, hoeveel bruter kan 't nog? Benieuwd waar ie mee gaat komen.

Relaxer is 'r ook wel echt een voor zowel OMC als MB, zonder dat ie echt heeeel goed is, maar wel, it touches the right buttons mm-mm.

Relaxer
'I call challenge break.' Clerks aan de kill screens. Dat zou mijn eenregelige recensie van deze absurde komedie zijn. Of toch: Beckett wacht op Pacman? Twee broers slackeren in een beduimeld appartement. De ene het onderdeurtje, de ander de bro. Laatstgenoemde bedenkt 'challenges' voor de eerste. Regisseur Potrykus (van het geweldige Buzzard) heeft meteen de juiste nineties-vibe te pakken. De millennium bug nadert. 'It is a good glitch.' Het eerste kwart heeft het 'gegrind' nog iets grappigs, als een misselijkmakende mannenversie van een knetterstonede Napoleon Dynamite. Heel knap verandert al het couch slacking echter in een existentialistische waarschuwing tegen de zinloosheid van het moderne bestaan. Kom daar nog eens om bij Clerks! Terwijl de sneue broer binnen achterblijft – als Bad Boy Bubby aan de bank vastgeplakt door een teveel aan compulsieve obsessies en onverwerkt verleden – sluipt de tijd buiten verder. Hoe meer horror-achtige fantasie er verschijnt, hoe echter de boodschap achter alle waanzin. Het gerommel met Pacman lijkt dan wel een vastgelopen versie van modernolatrie. Alleen het volgende level kan hem redden. Maar bestaat dat level wel? Is de belofte van geld en toekomst geen valse? Waar blijft de maatschappij zonder angsten? Wat valt er te resetten als je tevreden bent gemaakt met niets? 'This shit's fucking hypnotic.'

Okay, ik ben geïntrigeerd. :) Buzzard ook totaal onder de radar gevlogen, neem ik meteen mee.

ja meesterwerkje Buzzard. leuk filmpje Relaxer. :-)

Mademoiselle
'On a pas vu, on a senti.' De noodzakelijke inkrimping van de veestapel neemt in Mademoiselle wel heel bijzondere vormen aan. Die van mademoiselle Jeanne Moureau. Als chique dame verdwaalt in een plattelandsdorpje heeft ze het rijk alleen. Zij is de vrouw die meent dat de elementen haar toebehoren. Zij heerst als de femme fatale over man en beest. Haar voornaamste slachtoffer kiest ze echter geheel in lijn met de dorpse achterdocht. Wat dat betreft is ze toch goed geïntegreerd. Een stel Italiaanse houthakkers komt iedere zomer aanwaaien. Burt Lancaster had 'r zo een kunnen spelen, als de degelijke film nog net wat klassieker was geweest. Nu vervult Ettore Manni de rol naar behoren. Niet meer, niet minder. Regisseur Tony Richardson regeert met vaste hand over niet al te schokkend materiaal. De buitenlanderhaat van het collectief, de wereldhaat van het individu, ze vinden elkaar, zoals ze dat altijd zullen doen. Een verhaal met een moraal zonder moraal. Zoiets. Een paar beeldrijmpjes mogen er zeker zijn. Moreau rommelt met haar hoge hakken, de boeren met hoeven. De vlam slaat letterlijk en figuurlijk door haar in de pan. En de opperman Manni? Hij doet opzichtig met een slang. Het duurt allemaal erg lang, maar er blijft net genoeg spanning over. De opstand der dorpshorden verbonden met frigide freudiaanse 'conte'. 'Forcément c'est lui.'

Buzzard
Hier maar mee begonnen. Iets minder enthousiast dan Ludo over dit absurde portret van een loser in het vieze Amerika (2014, geen mobiel in zicht). Er is een horror/metal-element wat nooit echt naar de voorgrond treedt, wat ik op zich wel jammer vond. Wanneer de kleine oplichter eenmaal naar Detroit vlucht volgt een legendarische spaghetti-eetscène die ongetwijfeld als inspiratie heeft gediend voor de taartscène in Ghost Story. Het gaat totaal nergens naar toe tot de prachtige opluchting in de laatste scène met licht mysterieuze conclusie.

散歩する侵略者
Kiyoshi Kurosawa doet sciencefiction buitenaardse invasiefilm. Je weet dus dat die anders dan anders gaat zijn. Tijdens het kijken van Before We Vanish was ik op prettige wijze onzeker of ik naar een goede film zat te kijken al denk ik uiteindelijk dat de balans positief uitsloeg. Drie buitenaardse wezens verkennen Japan om zo een invasie voor te bereiden die het menselijk leven zal wegvagen. Er zijn twee verhaallijnen, een vrouw worstelt met haar warrige man die een paar dagen is verdwenen terwijl een journalist bevriend raakt met twee buitenaardse wezens die openlijk vertellen over hun plannen, op typische wijze gaat hij hun maar een handje helpen. Het verhaal is niet altijd even strak maar de sfeer en cinematografie maken veel goed. Beetje virusparanoia doet het deze dagen ook goed. Mooi menselijk en ambivalent einde. Fascinerende film.

Buzzard
Sluit me aan bij Omar. 👆