Filmforum

Ranaldo is tegenwoordig een grijze hipster die akoustische hippieliedjes zingt.

(de Noren hebben zichzelf, met uitzondering van een zwangere vrouw, alvast uitgemoord.

lol x2

krijg bijna zin een virus-filmfestival te organiseren, maar (gelukkig?) zijn de bioscopen dicht.

Koko-di Koko-da
'Mijn echtgenote ging naar binnen, en Freddy Krueger kwam naar buiten.' Onvoorbereid meende ik met een lichtvoetig staaltje Japanse arthouse te maken te krijgen – blijkt het een verknipte Scandinavische parabel. Zo kun je die titel ook lezen natuurlijk! Johannes Nyholm maakt akelig goed gebruik van het 'kokori'-kinderliedje, en serveert op die mierzoete klanken een perverse trip. Als Barthelme en Sneeuwwitje. Of toepasselijker, Don't Look Now. Bij verloren kinderen hoort surrealisme. En misschien is dat ook wel logisch in alle irrationaliteit. De omkering van de waarden, de ouden die de jongen verliezen. Dat kan toch enkel in waanzin zinnig zijn? Zoiets. Een Zweeds gezinnetje belandt in de ellende na het eten van een mosselpizza. (Dat is ook vragen om problemen, vraag mijn 'far' maar.) De gekte wordt omkaderd door fraaie schaduw-animaties. Een drie jaar later-sprong is even slikken, maar ook dan blijft de film beklemmen. Ergeren. Zuigen. Een nihilistisch surrealisme, waarin wij als kijker even machteloos tegenover de on(der)bewuste ingevingen van de regisseur staan als de personages. Eindeloze 'tentvariaties' volgen. Steeds opnieuw slaat het noodlot toe. Het duurt wel wat te lang. Een film van zeventig minuten maken was nog dapperder geweest. Desalniettemin respect voor de vruchteloze rücksichtslosheid. 'Heb je dat begrepen?'

Masumlar Apartmanı s01
Tenminste, er zijn nu 22 aflevering die allemaal zo'n tweeëneenhalf uur duren, halverwege afl. 6 nu. Een Turkse dizi dus, een soap. Sentimenteel natuurlijk maar ook tragikomisch en veel leugentjes om bestwil en andere misverstanden om de grootste binnenvetter nog te frustreren en van elk akkefietje een onnodig drama maken. Uiteraard ook weer de problemen van traditionele en moderne waarden. Ondanks alle romantiek toch ook wat feministische thema's en ook de muziekkeus (BaBa Zula, Gökçe Kılınçer, zelfs Sezen Aksu) verraadt een progressievere “agenda”.

er zijn nu 22 aflevering die allemaal zo'n tweeëneenhalf uur duren

wow onthaastend!

Vivarium
'That boy is alway watching.' Een vriend van me keek laatst The Truman Show. Een toegankelijke 'filosofiefilm' die de tand des tijds almaar beter doorstaat. (Iets wat niet gezegd kan worden van het breinloze vermaak The Matrix). Vivarium kan ook in een lijst met filosofische 'concept-films'. Deze fantasy-horror ridiculiseert de 'mal' van vervreemde burgerlijkheid die ons door de biopouvoir wordt opgelegd. De makers doen dat in een borgesiaanse vorm. Alles is mogelijk omdat niets werkelijk mogelijk is. Eisenberg speelt de tuinman, Poots de lerares. Tezamen, een gezond stel met gezonde dromen. Toch (of juist daarom!) belanden ze in het niet erg metaforische Yonder. De visuals daar zijn heerlijk nep. Een Magritte-wijk waar de wolken slechts op wolken lijken. Ze wonen op nummer negen (het nummer van 'completion'). In en om al het geconstrueerde gebeurt inderdaad niks. Totdat het kind komt. Vanaf dat moment wordt de humor op een Laurie Anderson-manier creepy. 'Are you overwhelmed again, mother?' Het imitatiekind in een imitatiewereld ondergraaft het laatste restje echte. En Eisenberg? Hij graaft een kuil. Op micro-niveau ontbreken zo wel de open plekken. Het scenario speelt het spel steriel, zonder het irrationele, van zeg, Under The Skin. Gelukkig is de finale fucked up. 'I don't like the way things are. They're terrible.'

wow onthaastend!

Ja, er had best wat in gesneden kunnen worden hier en daar. 🙂

渇き。
Lang tegen aan zitten hikken want je weet gewoon dat dit een hopeloze film gaat zijn. The World of Kanako is op en top Japans nihilisme in de traditie van vroege Kitano. Kōji Yakusho doet een Keitel in Bad Lieutenant als de ex-politieagent wiens dochter is verdwenen. Zijn ex maakt zich zorgen en zo begint de reis in het doolhof. Wie is Kanako? Slachtoffer of ultieme bad gal? 2/3 van de film is subliem, zo dichtbij een meesterwerk met snelle montage en geweldige beelden maar de slechteriken blijven zich opstapelen en op een gegeven moment kan het je daardoor niet zoveel meer schelen. Je voelt aan alles dat zowel de oorspronkelijke schrijver als regisseur geen bevredigende uitweg konden vinden. Een dik pak sneeuw biedt dan een veilige oplossing.

Visitors from the Galaxy
Jolige Tjechoslowaaks-Joegoslavische sciencefictionfilm uit 1981 over een sciencefictionschrijver (met rode schrijfmachine, herkenbaar) wiens buitenaardse personages hem een bezoekje komen brengen waarna een reeks kluchtige situaties ontstaan. Beetje houterig maar ik moest echt wel om een aantal droge grappen lachen. Een speelgoedmonster dat uiteindelijk een trouwerij verstoord deed me erg denken aan de eerste Peter Jackson-films. Dacht nog "Die gasten waren echt dol op klei-animaties in die tijd, lijkt wel Švankmajer." Blijkt hij gewoon de special effects en het monster te hebben gemaakt.

Gosti iz galaksije natuurlijk. :)

Oh, nice, dat van Švankmajer had ik gewoon gemist.

geen cameo van Buurman & Buurman?

Hanagatami
'Het ligt in de natuur der mensen om logica te trotseren.' Het zou de stelregel van regisseur Nobuhiko Ōbayashi kunnen zijn. Door zijn artsen opgegeven maakte hij nog even een drie uur durend epos (en hij zou ook nog drie jaar doorleven). De Hausu-man volgt zijn eigen logica, dus de kijker moet zich schrap zetten. Extreem veel info en stijlen, bizar idiosyncratisch, zelfs voor een Japanner. De film gaat ook vooral over Japan, denk ik. De Staat van het Land vlak voor de Oorlog. Een groep studenten dartelt rond elkaar in een broeierig vat vol kleuren (en psychologische schema's). De weelderige beeldtaal lijkt Europees geïnspireerd. Wat de gedachte oproept: wilden de Japanners die periode zó Europees klassiek zijn dat ze een oorlog tegen het neppe Europa Amerika aangingen? Nou ja, gebazel, maar ik kan me zonder moeite een Miyazaki kinder-versie van 'Bloemenmand' voorstellen. Grootste minpunt van de extatische, sentimentalistische blommen-potpourri is de permanente muziek – de onderbrekingen laten zich tellen in seconden! Typisch genoeg fungeert juist de muziek ergens halverwege toch als hoogtepunt. Een man speelt harmonica op een afscheidsfeestje. Een vrouw zingt zachtjes mee. De oorlog komt. In al zijn fragiliteit. Dat een kinderkoor de twee bijvallen zegt dan wel weer veel over Hanagatami. 'Ik ben hier met haar zorgen.'

Oh ja, die (en zo nog een paar van de man) moet ik inderdaad nog kijken. Drie uur weer?

geen cameo van Buurman & Buurman?

Het scheelt niet veel. :)

The Dead Pit
Aantrekkelijke maar geestelijk verdichte vrouw rent meestal gekleed in een lekker kort truitje door een sfeervol verlicht gekkenhuis. Ik zeg gekkenhuis want met de realiteit van de psychiatrie heeft het niks te maken. Sfeer is echter erg goed, de borsten mooi en er is goede gore en zombies en dat leidt allemaal goed af van de grabbag die voor plot moet doorgaan.

I Care A Lot
Shady verpleegster kiest de verkeerde om financieel uit te kleden. Goed gestileerd, aardig verhaal waarin regelmatig de tables turn en goede doortrapte maar stiekem toch ook sympathieke lead. Beetje moralistisch einde, maar soit.

The Dead Pit

toch even gegoogle afbeeld.

Dirty Ho
'Hey, why are you fighting each other?' Te olijk voor Wu Tang-clan samples, deze gniffelende kungfukomedie. Meer op de lijn van Parappa The Rapper ('Kick, punch, it's all in the miiind'). De lol wordt versterkt door een behoorlijk bekakte, en erg geïnspireerde Engelse dub, waar ze volgens mij wel wat Engelse woordgrapjes hebben toegevoegd dan oorspronkelijk aanwezig. Meneer Ho heeft een hole in zijn head en is heading for disaster. Dat werk. De prent zelf houdt het op slapstick-chopstick, waarbij mannen en vrouwen allebei belachelijk gemaakt worden, maar vrouwen toch 'net' wat meer (en dat via mannen ook nog!). De reeksen van knokpartijen 'klinken' vaak zonder muziek, wat toch een bepaalde zuiverheid geeft. Op andere momenten is de muziekbegeleiding live, want er zit immers altijd wel een chick in een hoekje haar luit te bepotelen. (En ja, met die luit kan nog veel meer). De meeste decors waartegen en waarmee gevochten wordt, komen uit het midden- en kleinbedrijf. De antiquair is hier favoriet. Het vliegensvlugge voetenwerk heeft soms wat weg wan volksdansen, en dan weer van chique ballet. Tussen het swingen door geeft een meester zijn leerling (de kruimeldief Ho) de eeuwige cursus. In kungfu houden ze nu eenmaal van de moves benoemen. Zelfs je benen over elkaar slaan, kan al een slag zijn. 'Cripple, take it easy.'

'Cripple, take it easy.'

Haha, dit dus. Dat van die bekakte Engelse dubs is inderdaad mooi, eigenlijk het enige genre waar het acceptabel is, ook omdat je natuurlijk de samples wil herkennen. ;) "Allow me to demonstrate the skill of shaolin..." et cetera.

Zat Enter The Dragon in het Chinees te kijken en toen las ik Now you listen to me, we are not sick men en hoorde de Engelse tekst in m'n hoofd van Praxis' Metatron. 😀

Mijn Shaw Bros-dvd's zijn allemaal Chinees met Nederlandse subs, maar je herkent ze soms nóg.

Jeunne femme
Lastige dame, lastige film. Vrij realistisch portret van de moeilijke vrouw, niet gek maar met een persoonlijkheid waarmee je mensen makkelijk de kast op krijgt. Wel een aparte keuze die je niet zo vaak ziet in film omdat je als kijker vrijwel automatisch met haar meevoelt maar ook de irritatie begrijpt die ze oproept. Geen glamoureuze stoelensmijterij hier, meer een continu zoeken naar iets van zekerheid. Klinkt op deze manier als een goede film, is het misschien ergens ook wel, maar ik vind de verdoemenis op een laag pitje iets te realistisch om veel plezier aan te beleven. Zo ook het einde, alles reutelt een beetje onhandig door, net als in het echte leven.

Jeune femme, natuurlijk, vreemd genoeg ook Montparnasse Bienvenüe. Mwoah, eerste titel is beter.

不散
Een prima moment voor deze film nu de bioscopen gesloten zijn en de stad niet kan dromen. Goodbye, Dragon Inn is een vrij unieke film over de bioscoopervaring aan de hand van de laatste voorstelling voordat een bioscoop definitief wordt gesloten. Er wordt bijna niet gesproken, alles gaat supertraag helemaal als de kreupele medewerkster door het pand zwerft. Maar gebaad in prachtig Aziatisch pastellicht dus dan mag het. Had ondragelijk langdradig kunnen zijn maar Tsai Ming-liang houdt het prima onder de 90 minuten en dat is inclusief het sensationele shot van de lege zaal. Bovendien moest ik echt een paar keer ontzettend lachen. Hup, wat melancholisch Aziatische regen er tegenaan, die vreemd genoeg veel mooier is dan de onze, en klaar ben je.

Zat Enter The Dragon in het Chinees te kijken en toen las ik Now you listen to me, we are not sick men en hoorde de Engelse tekst in m'n hoofd van Praxis' Metatron. 😀

Mijn Shaw Bros-dvd's zijn allemaal Chinees met Nederlandse subs, maar je herkent ze soms nóg.

respect!

het begin van Jeune Femme staat me nog altijd zeer goed bij.

ohh Goodbye Dragon Inn. Beetje Filippijnse vibe ook, er was even een kleine wave van extreem harde en treurige Filippino films. Helaas weer afgenomen.

Eurovision Song Contest: Fire Saga
'We could make music. And love.' Het klinkt als een Pokémon-spel, maar het is natuurlijk het beste dat het Europese 'camp' te bieden heeft. In deze Netflix-productie moeten wij dat echter (nepper!) helaas via een Amerikaanse filter 'aanhoren'. Eerst en vooral omdat Will Ferrell een loser uit IJsland speelt, en Rachel McAdams zijn niet-zus. Ze doen het met een megafoon zo overdreven. Ergerlijker zijn de vele niet-Europese hits die klinken. Geschapen voor de Netflix-markt. Een echte liefhebber had alleen Songfestival-songs gedraaid. Hier lijkt men soms alleen Waterloo te kennen. En die befaamde Portugese slijper, dat wel. De ware lol zit 'm ook niet in de piemelige grappen, maar in de nieuwe liedjes die Fire Saga en hun vele concurrenten naar host town Edinburgh brengen. 'It is not our best, but it was very good.' Een persiflage van een persiflage maken, je moet het kunnen. Ferrell paradeert als een soort The Dude rond (met een vleugje Iggy Pop). Hij krijgt 'zware' concurrentie van een bronstige Rus. Uiteraard draven de vrouw met de baard en de jongen met de viool op, en schittert Nederland door afwezigheid. Al afdwalend in herderiaanse theorie stelde ik me de film voor in – en met – San Marino. Ach, dan hadden we wel de beste 'visuele' grap gemist. Will Ferrell met een space-zonnebril op. En Sigur Rós. Die zouden eens moeten gaan! 'You are Iceland, yes?'

Palm Springs
Even dacht ik "dit kan heel vervelend worden" maar al snel wist de Nietzscheaanse acceptatie van Samberg me mee te krijgen, gevolgd door de grote ogen van Milioti vanzelfsprekend. Goeie chemie tussen die twee, dat helpt. Script is echt vakwerk met piekfijne dialogen en lekker snel doorrazen zodat de 90 minuten gehaald kunnen worden. Wellicht had het einde wat mysterieuzer gemogen maar ik keur dit ook voor een keer goed. Ik vond het erg leuk om Patrick Cowley te horen (en 'The Brazilian' van Genesis, totaal vergeten) maarrrrr...Tarantino heeft wel veel schade aangericht met zijn ik-maak-een-coole-tape-voor-je-soundtracks. Het wordt allemaal wel erg dicht geplamuurd met olijke vondsten en 80s hits op deze manier.

Wie o wie durft 'r nog stilte aan.

mooie 'nod' daar naar Lou Ottens (RIP) trouwens.

iemand die ook geen stilte aandurft (nou ja nou jaaaa)

A Hidden Life
'Don't you see what's coming?' Classic FM en Arvo Part zijn er uiteraard weer bij in deze Terrence Malick. Toch boeit zijn eenvoudige A Hidden Life me het meest sinds The Thin Red Line. Is het dan toch de oorlog? Als het niet meer lukt, richt u tot Hitler, en de inzet wordt automatisch verhoogd. 'How simple life was then.' We zien een groen Oostenrijks knollendorpje, door fenomenale 'ronde' lenzen. De beweeglijke beelden geven ook plat een 3D-gevoel. De sappelaars leven het leven van Streuvels' literatuur. Wat merkte men op het platteland van de Wereldoorlog in Oostenrijk? Aanvankelijk weinig. De liefde van een echtpaar vult de harten. Ook het dorp begint echter te broeien. 'What can we do? Little people here.' Haneke-niveau heeft het net niet, knap gedaan blijft het wel. Met iets minder voice-over dan gebruikelijk houden de mensen hun monologen op een bad van strijkers. Steeds pregnanter neemt het Religieuze het over. Zeker na de wending, verandert de film van ruraal in gedragen. De grote vragen van het leven nestelen zich in de ziel van een kleine man, die luid is op zijn eigen manier. Hij schrijft vanuit de gevangenis lieve brieven naar het dorp. Om hem heen slechts kwaaie mensen. Wanneer Malick nog meer flitsen van de fantasie had opgezocht was het een echte 'Kilar-film'. Ik doe het ook hiervoor. 'Your man died in vain.'

Die guy uit Palm Springs is dus gewoon Mr. Newsom.

Possessor
De schaduw van de vader die is zo lang in het geval Cronenberg. Anxiety of influence is niet per se een slechte zaak maar ik kon niet de juiste ingang vinden. Het is vanaf het eerste moment zo overduidelijk een slecht idee om andere lichamen te gebruiken als moordwapen maar wel saai ouderwets met pistolen. En wat voor? Vulgair zakendoen. Personages, ook allemaal onsympathiek. Beetje verhullen dat je het niet aankan, dan moet je ook niet miepen als je schizo gaat. Een koude film, wellicht een volgende stap in de neoliberale logica en psychologie maar ook zonder echte spanning, het kon me echt niks schelen of de hoofdpersoon gered zou worden, er was niemand om te redden. Dat is op zich wel een coole gedachte maar in een film minder geslaagd.

一一
Dat is nog eens een titel. Beter bekend als Yi Yi van de Taiwanese regisseur Edward Yang. Bijna drie uur ultra-realistische familieperikelen in Taipei, je moet van te voren weten waar je aan begint. Yang gaat niet voor neonromantiek en focust op de mensen met hun rare fratsen, pietluttigheden en gemiste kansen. Als drank in het spel is wil de vlam nog wel in de pan slaan, maar een vriendelijke Japanner laat zien dat het met muziek ook anders kan. Dat leidt sowieso tot een mooi uitstapje richting Tokio, waar een van de hoofdpersonen meteen afspreekt met zijn oude vlam aangezien zijn geblokkeerde vrouw toch op spirituele retraite is (uiteindelijk ook geen succes.) Dat zorgde overigens voor een paar momenten waarbij ik ervan overtuigd raakte dat Sofia Coppola deze film ook heeft gezien (zonder heel brutaal te citeren, dat is uncool.) Mooie film, pakt terecht die drie uur, maar ook wat afstandelijk, al zal het voor de Taiwanees vast een feest der herkenning zijn met allerlei grappen die wij nooit zullen herkennen.

Kijk, kijk, Ludo had tien jaar geleden ook al Lost in Translation associaties.

Biggie: I Got A Story To Tell
Billie Eilish: The World’s A Little Blurry
The El Duce Tapes
Muziekdocumentaires over artiesten waar ik geen enorme fan ben. Biggie kon ontegenzeggelijk rappen maar op een enkele track na is het nooit my jam geweest. Adequate docu maar het brengt weinig nieuws aan het licht. Eilish is wat te kort bezig om al twee uur mee te vullen. Best charmant verder, met haar broer en ouders toch redelijk op eigen voorwaarden dat sterrendom in, maar had ook best in een uurtje gekund. En dan The Mentors weer, belooft een inkijkje in de debauchery op toer te worden maar is eigenlijk best braaf wat dat betreft. Je ziet vooral het trieste verhaal van een alcoholist met een gewelddadig verleden die dat botviert in puberale teksten. Druipt van die hele verongelijktewittemannen/maggienietzegge-shit die toen ook al misplaatst was.

いじめて、ください。アリエッタ (Arietta)
Jonge vrouw met kind zit met schuld van haar overleden man opgescheept en ziet zich gedwongen de prostitutie in te gaan, meer specifiek de wereld van S/M. Een nogal karikaturaal beeld van de mannen die van deze diensten gebruik maken maakt dit wel een tamelijk sleazy aangelegenheid al kun je er wat maatschappijkritiek in lezen. Evengoed vond ik het allemaal geen prettig aanzicht, maar dat was ook wel de bedoeling.

Biggie kon ontegenzeggelijk rappen maar op een enkele track na is het nooit my jam geweest

dito.

Possessor: is inderdaad wel een soort van eindpunt van Cronenberg doet Cronenberg, hoeveel bruter kan 't nog? Benieuwd waar ie mee gaat komen.

Relaxer is 'r ook wel echt een voor zowel OMC als MB, zonder dat ie echt heeeel goed is, maar wel, it touches the right buttons mm-mm.

Relaxer
'I call challenge break.' Clerks aan de kill screens. Dat zou mijn eenregelige recensie van deze absurde komedie zijn. Of toch: Beckett wacht op Pacman? Twee broers slackeren in een beduimeld appartement. De ene het onderdeurtje, de ander de bro. Laatstgenoemde bedenkt 'challenges' voor de eerste. Regisseur Potrykus (van het geweldige Buzzard) heeft meteen de juiste nineties-vibe te pakken. De millennium bug nadert. 'It is a good glitch.' Het eerste kwart heeft het 'gegrind' nog iets grappigs, als een misselijkmakende mannenversie van een knetterstonede Napoleon Dynamite. Heel knap verandert al het couch slacking echter in een existentialistische waarschuwing tegen de zinloosheid van het moderne bestaan. Kom daar nog eens om bij Clerks! Terwijl de sneue broer binnen achterblijft – als Bad Boy Bubby aan de bank vastgeplakt door een teveel aan compulsieve obsessies en onverwerkt verleden – sluipt de tijd buiten verder. Hoe meer horror-achtige fantasie er verschijnt, hoe echter de boodschap achter alle waanzin. Het gerommel met Pacman lijkt dan wel een vastgelopen versie van modernolatrie. Alleen het volgende level kan hem redden. Maar bestaat dat level wel? Is de belofte van geld en toekomst geen valse? Waar blijft de maatschappij zonder angsten? Wat valt er te resetten als je tevreden bent gemaakt met niets? 'This shit's fucking hypnotic.'

Okay, ik ben geïntrigeerd. :) Buzzard ook totaal onder de radar gevlogen, neem ik meteen mee.

ja meesterwerkje Buzzard. leuk filmpje Relaxer. :-)

Mademoiselle
'On a pas vu, on a senti.' De noodzakelijke inkrimping van de veestapel neemt in Mademoiselle wel heel bijzondere vormen aan. Die van mademoiselle Jeanne Moureau. Als chique dame verdwaalt in een plattelandsdorpje heeft ze het rijk alleen. Zij is de vrouw die meent dat de elementen haar toebehoren. Zij heerst als de femme fatale over man en beest. Haar voornaamste slachtoffer kiest ze echter geheel in lijn met de dorpse achterdocht. Wat dat betreft is ze toch goed geïntegreerd. Een stel Italiaanse houthakkers komt iedere zomer aanwaaien. Burt Lancaster had 'r zo een kunnen spelen, als de degelijke film nog net wat klassieker was geweest. Nu vervult Ettore Manni de rol naar behoren. Niet meer, niet minder. Regisseur Tony Richardson regeert met vaste hand over niet al te schokkend materiaal. De buitenlanderhaat van het collectief, de wereldhaat van het individu, ze vinden elkaar, zoals ze dat altijd zullen doen. Een verhaal met een moraal zonder moraal. Zoiets. Een paar beeldrijmpjes mogen er zeker zijn. Moreau rommelt met haar hoge hakken, de boeren met hoeven. De vlam slaat letterlijk en figuurlijk door haar in de pan. En de opperman Manni? Hij doet opzichtig met een slang. Het duurt allemaal erg lang, maar er blijft net genoeg spanning over. De opstand der dorpshorden verbonden met frigide freudiaanse 'conte'. 'Forcément c'est lui.'

Buzzard
Hier maar mee begonnen. Iets minder enthousiast dan Ludo over dit absurde portret van een loser in het vieze Amerika (2014, geen mobiel in zicht). Er is een horror/metal-element wat nooit echt naar de voorgrond treedt, wat ik op zich wel jammer vond. Wanneer de kleine oplichter eenmaal naar Detroit vlucht volgt een legendarische spaghetti-eetscène die ongetwijfeld als inspiratie heeft gediend voor de taartscène in Ghost Story. Het gaat totaal nergens naar toe tot de prachtige opluchting in de laatste scène met licht mysterieuze conclusie.

散歩する侵略者
Kiyoshi Kurosawa doet sciencefiction buitenaardse invasiefilm. Je weet dus dat die anders dan anders gaat zijn. Tijdens het kijken van Before We Vanish was ik op prettige wijze onzeker of ik naar een goede film zat te kijken al denk ik uiteindelijk dat de balans positief uitsloeg. Drie buitenaardse wezens verkennen Japan om zo een invasie voor te bereiden die het menselijk leven zal wegvagen. Er zijn twee verhaallijnen, een vrouw worstelt met haar warrige man die een paar dagen is verdwenen terwijl een journalist bevriend raakt met twee buitenaardse wezens die openlijk vertellen over hun plannen, op typische wijze gaat hij hun maar een handje helpen. Het verhaal is niet altijd even strak maar de sfeer en cinematografie maken veel goed. Beetje virusparanoia doet het deze dagen ook goed. Mooi menselijk en ambivalent einde. Fascinerende film.

Buzzard
Sluit me aan bij Omar. 👆

:-)

Er is een horror/metal-element wat nooit echt naar de voorgrond treedt

kan ik me in vinden (zeker wat betreft dat metal). half puntje eraf voor het ontbreken van een Suicidal Tendencies song dan maar? ;-)

Atlantis
'Vroeger laste je als een man.' Nabije toekomstfilm vol kleine shockmomenten, en als die eens niet komen opdagen, blijft het voortdurend erop gespitst te moeten zijn eng genoeg. Het intro alleen al! In fluorescerende kleuren wordt een 'klusje' geklaard. Refn zou trots zijn op zoveel rottigheid. Het is 2025, Oost- Oekraïne, de metaalregio rond Donetsk. Sinds Donbas weten we hoe het eraan toe gaat daar. Asgrauw en hopeloos. Het waren toch al geen olijkerds, het weer was al bewolkt, en nu het land in puin ligt moet men helemaal over een staalhard gestel beschikken. 'Ik ging de oorlog in en dacht dat er iets zou veranderen.' Gaandeweg ontstaat uit de distopische vignetten van anonieme arbeiders een concreet beeld. De kille poëzie van ellende, nee, van het absolute einde. Een man verweert zich dapper tegen het Sadistisch Universum dat om hen, over hem heerst. Hij maakt plaats voor warmte in het vergane metaal. Zij die gingen vergeet hij niet. Hun einde doet hem iets nieuws beginnen. Atlantis bevat de beste anatomieles sinds Rembrandt. Allemachtig. Typisch arthouse, is dan wel weer, dat die scene enkele keren herhaald wordt. Soms flirt regisseur en cinematograaf Vasyanovych met de verveling van ontbering. Hij verwerkt de lessen van Loznitsa. Oorlog is akelig anoniem want treft allen zonder uitzondering, basaal tot op het bot. 'De enige uitweg is de plaats verlaten.'

Divino Amor
'Menselijke bureaucratie bestaat niet.' Nabije toekomstfilm die met een postmoderne twist het bekende, tweeduizend jaar oude verhaal vertelt. Het is dus vooral de massieve vorm die het 'm doet. Ook die ging men uit het verleden lenen, de middeleeuwse fase dat van Christus houden haast pornografisch werd. Maria afgebeeld in grote vulva's, dat werk – ik geloof dat er laatst nog een museumtentoonstelling over werd gehouden. Geinig gevonden, maar de beste grap is de kinder-voice-over die al het naakt begeleidt. Een echtpaar doet alle moeite van de wereld om een 'geregistreerde foetus' te produceren. Hun laatste hoop is de therapiegroep. Een AA van geile religieuzen. Daar speelt men funny sex games, waarvan ik de geklede het geilst vond. (Meiden rollen over een rij van aaneengesloten mannen) De Jozef van dienst hangt het grootste deel van de film naakt en omgekeerd aan zijn eigen infrarood kruis, om die zaadproductie maar op gang te brengen. Hij werkt als bloemist – ook best takkig toch! Geen muizenval te zien echter, zou Erwin Panofsky mopperen. De Drive Thru Gracao fungeert als bezinningspunt, bijna Nederlands in zijn onesthetische technocratische eenvoud. De pastoor doet zijn best, maar moet tijdens de ontleding van het Mannelijk Kruis toch zijn meester in de Grootste erkennen. 'En wat als het waar is?

Les Nuits de la pleine lune
"Qui a deux femmes perd son âme, qui a deux maisons perd la raison" Dan weet je al dat er woelige baren in het vooruitzicht liggen. Parijs, relaties, veel gepraat, Rohmer thuiswedstrijd. Louise woont samen met haar vriend in een moderne maar saaie buitenwijk, maar als een echt Rohmer-personage is ze onzeker over haar relatie. Gelukkig heeft ze nog een appartement in hartje Parijs zodat ze op vrijdagavond lekker kan doen waar ze zin in heeft of gewoon alleen kan zijn. Dat is vragen om problemen. Fabrice Luchini als hartsvriend die eigenlijk meer wil is weer lekker irritant. Natuurlijk wordt Louise met haar neus op de feiten gedrukt maar niet voordat ze een prachtig ochtendgesprek heeft met een tekenaar in een café. Geweldige performance van Pascale Ogier als Louise met haar rare kapsels en lodderogen maar vooral een fascinerende natuurlijke manier van acteren. Zeker niet Rohmers beste maar zoals altijd heerlijk om te kijken.

ロマンスドール
Oh Japan deel 882. Romance Doll is ergens kanker kitsch maar laat het aan Japanners over, Yuki Tanada om precies te zijn, om er een originele, zeg maar zacht perverse, draai aan te geven. De student Tetsuo komt op een dag bij een klein bedrijf langs dat sekspoppen maakt en besluit er maar te gaan werken. Paar prachtige personages lopen daar rond. Maar de baas, een ex-politieagent is wel kritisch over de borsten van het laatste model. Dus besluit Tetsuo een echt paar te gieten. Wie reageert er op de iets wat misleidende advertentie: Yu Aoi! Er ontstaat een relatie tussen maker en model met een aantal emotionele twists die een fraai beeld schetsen van moderne relaties. Mooi hoe straight in de tweede helft bepaalde keuzes worden gemaakt zodat je het allemaal als gewone gang van zaken accepteert.

Can't Get You Out Of My Head: An Emotional History of the Modern World
https://i.postimg.cc/KcWXkhKc/150332699-3710350239050332-1730760177739717367-o.jpg
Funny cos it's true. Toch ook wel weer de moeite, al is het ook wel een beetje te lang.

Noise
Olivier Assayas filmt een festival. Een aantal artiesten die ik echt met moeite uitzit, pas aan het eind schiet toch nog een beetje de vlam in de pan. Ik ben geeneens een Sonic Youthfan maar Moore/Gordon doen een intense set die ook visueel fantasierijker wordt aangepakt.

Conflicted
De eerste Griselda-film is hood shit, dat viel te verwachten. Bekende verhalen: Hunter komt vrij en moet kiezen voor het rechte pad maar de straat trekt aan 'm. Verkrachting binnen de relatie wordt opvallend “progressief” opgenomen maar verder moet Hunters boo (en z’n ex-boo krijgt ook haar portie) de grootste prijs betalen om hem een les te leren. Maar goed, hood shit en harde pokoes, it is what it is.

ghehe in samenvatting of als memificatie is het wel een Grote Grap die Adam Curtis, in realiteit toch altijd wel weer hypnotiserend (maar maakt het daardoor niet zelf deel uit van de hooguit pseudo-ingenieuze popcultuur, nou ja nou ja.)

mooi dat de Japanners niet na Air Doll ophielden met het maken van serieuze arthouse-films over sekspoppen. :P

Muidhond
'En hoe is het met uw gedachten.' Wat een boek goed kan: binnenleven. Wat een film gemakkelijk afgaat: buitenleven. Met de context en de geest worstelt Muidhond (en haar hoofdpersonage). Een boekadaptatie, dus ik verwacht dat 'het origineel' diep in de geest van de onwillige pedoseksueel duikt. De jongen wordt geleid door vragenlijstjes, waarin hij zijn angsten en gedachten moet kwantificeren. Ondertussen dartelt het buurmeisje om hem heen. The Woodsman geldt voor mij altijd als de film over dit extreem lastige onderwerp. Muidhond doet eigenlijk nog iets dapperder. Niet de terugkeer naar de rehabilitatie, maar het gevecht voordat het misgaat. Vlaams gesproken dus de Detroux-ondertonen zijn daar. Het landschap lijkt dan wel weer Nederlands. Zee en strakke kaders. Opgesloten in de kom van het leven, de gevangenis van je eigen hoofd. Kom ik terug op dat binnen- en buitenleven. De film wordt pas goed zodra het die buitenwereld 'goe' toelaat. Er zijn dialogen nodig met de moeder van (wat een naar besef over je zoon!) en... met dat even eenzame buurmeisje. Goede, wrange chemie overal. De jongen heeft een aquarium neergezet, naast metafoor voor mij een duidelijke verwijzing naar Fish Tank, ook een film die goede dingen deed met de gevaren van het onvolwassen, (on)bevlekte verlangen. Blauwe snoepjes. 'Mag ik de vis zien?'

Ik had het hier nog niet gehad over die laatste Curtis toch? Ik vond het bij vlagen weer erg goed, vooral dat Chinese verhaal over Jiang Qing. Maar na vier afleveringen begon de herhaling zich toch te wreken en het was best wel brak ge-edit af en toe. Door die combinatie op YouTube twijfelde ik soms of de uploader niet heel sneaky een troledit had gemaakt met gedeeltes uit vorige films. In die zin is het jammer dat de documentaires van Curtis niet meer op het conventionele kanaal van de BBC worden vertoond, wat toch iets meer discipline afdwingt. Met die BBC-player hebben ze duidelijk gezegd: "ruimte en tijd zat."

Ik heb op Curtis' eigen channel gekeken. Ik zag wel dat er uploads waren waar copyrighted material ontbrak.

Ik wist niet dat die illuminatie-bs was opgezet om aan te tonen hoe idioot conspiracies zijn. 😀

Ik wist niet dat die illuminatie-bs was opgezet om aan te tonen hoe idioot conspiracies zijn.

Rare fratsen inderdaad, die Illuminatus!-trilogie was ook vrij ironisch, vroeg me af hoe Wilson en Shea dan in het verhaal pasten? Leek me vrij aannemelijk dat die Thornley bevriend was met die guys (Was anderen ook blijkbaar opgevallen.)

亀は意外と速く泳ぐ
Deze film van Satoshi Miki (van slackeru klassieker Adrift in Tokyo) was ik echt al jaren naar op zoek. Altijd onvindbaar, -1 seeds, etc. Staat hij gewoon compleet met ondertiteling op teh YouTube. Turtles Are Surprisingly Fast Swimmers dus, met in de hoofdrol een heerlijk tuttige Juri Ueno als de half-verlaten huisvrouw Suzume die op de schildpad van haar man in het buitenland moet passen. Eerste helft is redelijk geweldig vol flauwe, geslaagde en visuele grappen met een hoofdrol voor "de middelmatige ramen" en het koddige lachje van Ueno. Per ongeluk ontdekt Suzume een advertentie voor een baan als spion waarvoor ze door twee excentriekelingen meteen wordt aangenomen. Misschien nadat de prachtige aftiteling begint uiteindelijk toch melancholischer dan je verwacht (of is dat het corona-effect?) Alleen jammer dat Miki dit keer het tempo van de grappen niet consequent kan volhouden en dat niet echt kan opvangen met een verhaal. 90 minuten bleken dan toch wat aan de lange kant. Een film van momenten dus.

Staat hij gewoon compleet met ondertiteling op teh YouTube. Turtles Are Surprisingly Fast Swimmers

ha! ja heb ik met stokoude Afrikaanse cinema (ook) vaak meegemaakt.

First Cow
'Doesn't seem new to me, seems old.' Het nieuwe in het oude vinden. Kelly Reichardt is er een kei in. Hier vertelt ze een heel plezierig groen knollenland verhaal via een avant-gardistische vorm. Ergens tussen western, historisch drama en culinaire feel-good-film in. Natuurlijk draven er weer honden en andere beesten rond, want Reichardt heeft aandacht voor alles dat leeft. Na een intro, dat me aan John Sayles' Lone Star deed denken, verglijdt de film in het verleden. De vibe van The Revenant, maar dan gestript tot skelet. Gefilmd in naturel licht, of liever nog, het ontbreken ervan. Hele blokken van de serene prent spelen zich in duisternis af, waardoor het bijna een hoorspel wordt, en wij als een nachtdier, gespitst op elk geluid staan afgesteld. Een gevaarlijke tour de force, die – denk ik – het publiekssucces verhinderde dat Reichardt hier op 'kousenbanden' nadert. Wat wil het geval? Twee dolende zielen vinden elkaar bij toeval. Na het bushcraften bakken zijn zoete broodjes voor heel Oregon. Het is een prachtige gegenderde verhouding, waarbij de lieve Cookie de matten uitklopt en King-Lu in gevaarlijke mogelijkheden denkt. Er ontvouwt zich een smakelijk avontuur, van kleinschalig kapitalisme, Aziatische aforismen, en het hegeliaanse vertrouwen in de marktplaats als grote verb(l)inder. Voor zolang het duurt. 'I believe different things in different places.'

Er is dus een YouTube kanaal Korean Film Classic. Allemaal gerestaureerd. Voor wie echt diep wil gaan. Ooit...

Columbus
Een echte 21ste eeuwse film op een of andere manier. Ik probeerde Columbus voor te stellen in 1976 of zo, maar het zou niet dezelfde onbesproken melancholie hebben. Ook een uitstekende stonerfilm uit het wandelgenre met een heerlijk loom tempo, onbesproken shizzle en en haast verdampende soundtrack. Meesterlijke zet om deze verborgen modernistische parel van Amerika in het spotlicht te zetten, met dat fijne samenspel van beton en groen in een overdaad aan ruimte die we hier nooit kunnen bereiken. Een zoekend vocal fry bibliotheekmeisje maakt het natuurlijk helemaal af. Als ik zo eens de puntjes verbindt lijkt er de laatste jaren een soort half-verborgen dagdroomcinema te zijn ontstaan in Amerika. Ik ben liefhebber.

Relaxer
Als Columbus een soort Amerikaanse utopie presenteert is Relaxer het dystopische viezige alternatief, een soort supertrashy Dostojewksi. Het viel me altijd op bij vrienden dat grote broers een soort SS'ers zijn die waarschijnlijk de continue bron vormen waar toxische mannelijkheid uit vloeit. Hier ook weer de tirannie geritualiseerd in vernederende uitdagingen. Allemaal gemarineerd in de riool van een rottende Amerikaanse popcultuur, zelf Billy Mitchell is er en zet de ultieme uitdaging richting het mythische level van Pacman in beweging. Hele smerige film, ergens knap gedaan dat je 90 minuten die kamer niet uitkomt als kijker. Je kan het zelfs een goede paasfilm noemen met dat quasi-religieuze einde via Cronenberg. Dat hele Pacman-gedoe kwam de gamer in mij wat ongeloofwaardig over maar ik heb ook wel af en toe erg moeten lachen, vooral om die ontzettend domme vriend die de colaflessen aan zijn handen vast probeert te tapen. Man, man, man.

Haha 2x geweldig, Colaxer

Themroc

'Aaaaaaaaah.' De adult sauvage wordt elke dag opnieuw losgelaten in het dierenpark Parijs. Iedereen kucht, proest. Niemand is alleen op de wereld mallotig. We zijn het allemaal. Alleen in de jaren zeventig konden ze zo'n 'tekstloze' 'aksietejater'-film maken. Denk Sweet Movie, maar dan dus, Silent, of nou ja... Een gouden pik ontbreekt (gelukkig). Michel Piccoli speelt het Beest, Beatrice 'Rohmer'-Romand zijn Zusje. Een camera om haar te filmen, heeft hij niet nodig. Piccoli maakt zelf wel de frames, en de gaten, om doorheen te kijken. Zo heeft de film lange tijd iets vunzigs en verkeerds – op een goede manier. Rauwe drift die sensueel blijft. Met een harige neanderthaler de nikserige samenleving persifleren. We've come long way, baby. En die Fransen murmelden toch altijd zo onduidelijk, je kunt de piefjes en pafjes net zo goed mumbojumbo laten praten. Perversie en subversieve gaan hand in hand, als een 18+ versie van Jacques Tati (die niet veel anders op de hak neemt, maar dan voor op de zondagmiddag) De film piekt na een half uur wanneer Piccoli – die toch al behoorlijk wat dappere stunts doet – naast een voorbijrazende trein zijn strot openzet. Een munchiaanse Schreeuw. Niet langer woordloos lamgeslagen. Het begin van de totale ontsporing. De geweldafslag die je wist dat zou komen. 'Koekoek-koekoek!'

En die Fransen murmelden toch altijd zo onduidelijk

LOL.