Filmforum

Haha 2x geweldig, Colaxer

Themroc

'Aaaaaaaaah.' De adult sauvage wordt elke dag opnieuw losgelaten in het dierenpark Parijs. Iedereen kucht, proest. Niemand is alleen op de wereld mallotig. We zijn het allemaal. Alleen in de jaren zeventig konden ze zo'n 'tekstloze' 'aksietejater'-film maken. Denk Sweet Movie, maar dan dus, Silent, of nou ja... Een gouden pik ontbreekt (gelukkig). Michel Piccoli speelt het Beest, Beatrice 'Rohmer'-Romand zijn Zusje. Een camera om haar te filmen, heeft hij niet nodig. Piccoli maakt zelf wel de frames, en de gaten, om doorheen te kijken. Zo heeft de film lange tijd iets vunzigs en verkeerds – op een goede manier. Rauwe drift die sensueel blijft. Met een harige neanderthaler de nikserige samenleving persifleren. We've come long way, baby. En die Fransen murmelden toch altijd zo onduidelijk, je kunt de piefjes en pafjes net zo goed mumbojumbo laten praten. Perversie en subversieve gaan hand in hand, als een 18+ versie van Jacques Tati (die niet veel anders op de hak neemt, maar dan voor op de zondagmiddag) De film piekt na een half uur wanneer Piccoli – die toch al behoorlijk wat dappere stunts doet – naast een voorbijrazende trein zijn strot openzet. Een munchiaanse Schreeuw. Niet langer woordloos lamgeslagen. Het begin van de totale ontsporing. De geweldafslag die je wist dat zou komen. 'Koekoek-koekoek!'

En die Fransen murmelden toch altijd zo onduidelijk

LOL.

Team America: World Police
'Anybody know of any terrorist attacks coming soon?' Van de makers van South Park. Laat de flauwe grappen en gezouten liedjes dus maar hard komen. Ik kon het wel gebruiken na een baaldagje. In de eerste plaats is Team America een ode aan Thunderbirds. De touwtjes, de hoofden, de vrouwen. (Zelfs de Cadillac ontbreekt niet). Het zal vast niet lang meer duren voordat de echt woke, postmodern knipogende remake van de Tracy familie verschijnt. Tot die tijd kunnen we het hiermee doen. 'The name is Spottswoode.' Al snel klinken er een paar Weinstein-metoo-grappen, zoals Hollywood er toch al stevig van langs krijgt. (Niet onterecht, gezien Weinstein). Om de wereld te redden moet een matig acteur Egypteganger worden. De ware schurk blijkt echter Kim Jong-Il, een man die ik na twee jaar corona en vier jaar Trump-hypnose bijna was vergeten. (Hij rockte altijd al een Thunderbirds-approved bril). En wat te denken van Hans 'motherfucking' Blix! Zo wordt dit nog haast een trip down memory lane. Gelukkig zingt Kim een tijdloze, Randy Newman-achtige ballade over Eenzaamheid. Het hardst moest ik lachen om een overdadige braakscene. Toch de fysieke toestanden in plaats van voor de hand liggende puns dus – de seks was ook al lollig. Het sterke slot zet voluit in op homoseksuele Top Gun-obsessies. En... 'Matt Damon!'

Dramma della gelosia (tutti i particolari in cronaca)
Ettore Scola brengt een dream team bijeen van Marcello Mastroianni (hier een aparte kruising van Henk Spaan en die zanger van The Stranglers), Monica Vitti en Giancarlo Giannini. Je moet even acclimatiseren aan het Italiaanse humorklimaat, al gaat dat vrij rap. Er is een moord gepleegd die door twee verdachten wordt nagespeeld voor een gerechtelijk onderzoek. En hup je zit erin. Die sprongen door de tijd, perspectiefwisselingen en andersoortige postmoderne foefjes gaan daarna als een trein. Zo ontstaat een wonderbaarlijke mix van romantische komedie, tragedie en politieke film met allerlei communistische shizzle (geweldig moment wanneer Mastroianni zijn liefdesverdriet en jaloezie Marxistisch probeert te duiden). Allemaal tegen de achtergrond van een supervies Rome. Vitti die ik eigenlijk alleen kende van Antonioni-films is opeens een soort proto-Adjani met buitengewone ogen en stem als Siciliaans schuurpapier. Verfrissend. Net als de humor, op verschillende niveaus echt heel grappig, soms gewoon een opmerking van een figurant, een slimme visuele grap en anders wel wat Italiaanse aanstellerij. En...gewoon op Netflix (dat blijkbaar een blik oude Italiaanse cinema heeft opengetrokken.)

Masumlar Apartmanı
25 afleveringen in inmiddels. Qua taal merk ik dat het wel werkt als de drills die ik eigenlijk zou moeten doen. Van die patronen die je gaat herkennen, al lijkt het nog te hangen op vaak terugkerende stopwoordjes als ya ne en merak etme. Het is ook wel echt wel een soap, sentimenteel en romantisch enzo, soms errrruuugggg traag (terwijl ze toch zo snel praten), bij vlagen hysterisch en bijna slapstick, maar er zit ook een interessante feministische subtext in. De pijn van de moeders die al generaties lang als oud vuil meegesleept wordt. İnci, “die blonde” met haar blauwe lok (“modern”) inspireert de dames in het huishouden van de Derenoğlu's verder te kijken. Trauma’s moeten worden verwerkt, niet alleen door de vrouwen, óók de mannen moeten eraan geloven.

The 39 Steps
There you go, old chap. Volgens mij was er laatst een Hitchcock-jubileum of zo, in ieder geval zond de BBC tijdens een weekend een aantal films van de Engelse periode uit die ik niet kende en dus maar braaf heb opgenomen, ook al staan zijn films me tegenwoordig wat tegen. Maar ja, Deleuze besprak hem op fijne wijze dus aan de bak. Deze uit 1935 is heerlijk peak oubollig Engels, beetje Schotten pesten, overal mist, stijlvolle jassen, variété, kleine pistooltjes. Leuk begin, met wat onrust, raar gedoe met een spionageplot en een ridicule moord. Afijn, al snel is de hoofdpersoon een man-on-the-run wat leidt tot een stijlvolle achtervolging in de Schotse Hooglanden. Er zijn een paar leuke erotische kwinkslagen, fraaie technische foefjes en de climax is lekker bizar. Een vermakelijke constructie maar zo vaak nagedaan dat ik er nooit echt enthousiast van werd (waardoor ik me afvraag of het ooit, zonder al die bagage, echt een goede film is geweest.)

hier een aparte kruising van Henk Spaan en die zanger van The Stranglers)

loooool.

(The Pizza Triangle is als titel wel zo ranzig dat ik voorlopig pas)

En goh ja, 39 Steps, kinky handboeien. Toch al erg minor werk van Hitch, dat dan soms als major wordt gepresenteerd omdat hij 't is.

ya ne

Goldband! (ya ya ne ne)

Sweet Poolside
'Mag ik je om een gunst vragen?' Och, de middelbare en het probleem der rijping. Ik herinner me dat ik jaloers was op het okselhaar van een klasgenoot. Waar bleven de mijnen? Deze film is dus geknipt (!) voor mij. En trouwens ook voor Arnon Grunberg, die als Yasha wekenlang columns over (schaam)haar en scheren schreef – en dat waarschijnlijk nog steeds doet. Een heel normale Japanse jongen heeft helemaal geen lichaamshaar. Het muurbloempje panikeert zacht van binnen, totdat hij een meisje tegenkomt met teveel haar! Twee halven maken een. 'Misschien zijn we voor elkaar geschapen.' Simpel idee, koddig uitgewerkt, goed voor zo'n twintig minuten kortfilm-plezier. Maar ja, dan wil men nog tachtig lange minuten door. Wat Takashi Miike-achtige droomsequenties (ritselingen in het freudiaanse bos) helpen, net als een portie melodica funk en homegrown reggae. De glad-janus en mevrouw okselhaar draaien om elkaar heen, praten niet, scheren zich steeds snel weg. 'Ik wil mezelf veranderen!' Ondanks een overdosis bespottelijk puberdrama, blijft de boodschap lief. Met een eerlijkheid die enkel Japanse jeugdfilms durven hebben (misschien door al die manga-reeksen). Gewoon Bloot, alleen dan beter, nuttiger, minder exhibitionistisch. Waarheid in fictie. De contradicties van het leven. 'Laat me dat prachtige haar scheren.'

The Pizza Triangle is als titel wel zo ranzig dat ik voorlopig pas

haha, pizza speelt wel een rol, maar vrij conventioneel Italiaans. Is echt wel een aanrader hoor, weer een ouwe Italiaan die weet te verrassen.

Toch al erg minor werk van Hitch, dat dan soms als major wordt gepresenteerd omdat hij 't is/

Ja! Werd ook al aangekondigd als "one of his very best". Nou in Engeland misschien.

Berlin Alexanderplatz
Het was nu of nooit, dit epos van Fassbinder met zijn landerige ritme was gemaakt voor een pandemie. Maar eigenlijk zette iets anders me aan om eindelijk de sprong te wagen. Ik was namelijk redelijk geïrriteerd door het tweede seizoen van Babylon Berlin, de stijlvolle serie over de decadentie van Weimar Berlijn. Zo'n verschrikkelijke terugval in plotisme. Wat een tragedie. Dat moest anders kunnen. En anders werd het. In 15 uur gaat Fassbinder op de modernistische toer met een portret van een Berlijnse everyman, Franz Biberkopf, die net uit de gevangenis komt, met moeite want de stad is opeens heel erg druk. Deze schnabbelaar is een aparte held, nonchalant en charmant met zijn rare Berlijnse accent maar ook uit het niets supergewelddadig tegen vrouwen. In dertien afleveringen leer je Biberkopf dankzij zijn fratsen en tegenslagen goed kennen. Ondertussen begint Fassbinder lagen toe te voegen, voice-overs met fragmenten uit het Oude Testament, beelden en verhalen van oude slachthuizen en citaten uit de roman van Döblin met onschuldige stem voorgedragen door Der Rainer zelf. Het oude Berlijn wordt visueel mooi tot leven gewekt terwijl regelmatig nieuwsberichten of statistieken over de stad langskomen. Fraai. Net als het licht. Ik was van te voren bang dat het er als een Krimi zou uitzien, niks van dat alles, prachtige licht en composities. Na 13 reguliere afleveringen was ik redelijk tevreden. Mooi uitgediept tragisch portret, iets teveel herhaling en af en toe wat meer tempo was geen overbodige luxe geweest en een aantal personages gedragen zich wel heel dom. En toen kwam er nog een epiloog van bijna twee uur, een grote surrealistische trip, super ambitieus in de manier waarop het op diverse realiteitsniveaus het voorgaande verweeft en nieuwe betekenissen geeft. Totaal uniek, zeker voor die tijd. Hideaki Anno flikte veel later ook zoiets met de beruchte laatste twee afleveringen van Neon Genesis Evangelion en moet vrijwel zeker hier door zijn geïnspireerd.

Ironisch dan ook, dat Twyker zo mooi over Berlin Alexanderplatz heeft geschreven. Helemaal gezien zijn laatste zin.

mooie recensie! heel goed al die jaren vermeden op de VPRO in de jaren negentig i guess (ik stelde me zo voor dat ze 'm 1x per jaar zondag-late-night uitzonden)

Out of the Blue
'Subvert normality!' Winters Canada, een verongelukte schoolbus, foute mannen en haperende gezinnen. Atom Egoyans The Sweet Hereafter kwam bepaald niet 'out of the blue'! Beide keren leverden de kille elementen een fraaie film op. Dat mag in dit geval een klein wonder heten, want niemand minder dan Dennis Hopper regisseerde en speelde de hoofdrol. Hij houdt het hier – met enige moeite – 'straight', ondanks dat verleidingen overal zijn. Al de manische moodswings van een (ex)verslaafde weet hij echter te thematiseren. Tot irrationele logica van de waanzin te smeden. Eerst en vooral is dit de film van Linda Manz. Een tafellaken en servet-meisje dat punk heeft omarmd als overlevingsstrategie. Zonder vader – en met onbetrouwbare moeder – rost zij door het leven, zoals zij op d'r drumstel mept. De mannen beginnen naar haar te kijken. De vrienden van pa. En moeder kijkt gewoon mee. Zij houdt meer van bad boys dan van de providers. De slonzige sjacheraarsromantiek betovert de kijker, de angel verstopt zich in 'plain sight'. Dit wordt geen Bad News Bears of Last Picture Show. Hier vallen complexe klappen. Neil Young zingt zijn theme song keer op keer. Voor Johnny Rotten. Voor de Docherty's van deze wereld. En zij die eronder lijden. De sukkelaars, de suckholes, de sudderaars. 'There's more to the picture than meets the eye.'

ik stelde me zo voor dat ze 'm 1x per jaar zondag-late-night uitzonden

Haha, niks van meegekregen.

Out of the Blue, dat is lang geleden. Mooie, vreemde cultfilm. "Subvert normality! Punk is not sexual, it's just aggression."

Susana: Carne y demonio
Een redelijk bescheiden Buñuel uit zijn Mexicaanse periode. Een vrouw ontsnapt tijdens een stormachtige nacht uit een inrichting en wordt opgenomen door een familie met een flink landgoed. Al snel gaat deze voluptueuze Susana aan het werk aangezien alle mannen, op hun eigen manier, als een blok voor haar vallen. Daar komt ruzie van. Buñuel doet het kalm aan en maakt er op manifest niveau een makkelijk te behappen moralistisch melodrama van. Maar Susana is natuurlijk het onbewuste dat de familie doet wankelen. In zekere zin een eenvoudige boodschap maar erg vermakelijk gebracht met een heerlijk sarcastisch einde.

Chinesisches Roulette
Beste Fassbinder die ik tot nu toe zag. Een zakenman maakt zich op om naar Oslo af te reizen maar het enige wat hij op het vliegveld doet is zijn Franse vriendin ophalen (Anna Karina!). Op het buitenhuis wacht een verrassing vrouwlief ligt daar ook te rollebollen met haar geliefde. En dan heeft Der Rainer een aantal verrassingen in petto. De Helmut Newton tienerdochter op krukken komt ook langs om alles extra ingewikkeld te maken. Heerlijk theatraal, minimalistisch drama dat op subtiele wijze allerlei vragen oproept over de burgerlijke mores, ik vond het bijvoorbeeld intrigerend hoe vrouw en vriendin bijna identiek zijn. Heel mooi en strak gefilmd met je spiegels en allerlei verdubbelingen. En ik moest echt een paar keer ontzettend lachen, net name om de laatste vraag van het Chinese roulette. Verreweg de beste film in dit genre waar ik eigenlijk niet zo'n liefhebber van ben, het is allemaal zo heerlijk koud en amoreel. Bonuspunten voor het gebruik van Kraftwerk.

oehhh die Fassbinder kan op de lijst. (Susana, heel merkwaardig, ik zweer dat ik 'm gezien had al, maar blijkbaar niet, heel trademark Bunuel-plot I guess :D)

The Apple
'Als je gaat trouwen, moet je kunnen koken.' De Makhmalbaf-familie verslaat de Coppola-clan met gemak. Ook The Apple is weer prachtig voorspelbaar in genialiteit en ingrediënten. (En dat laatste maakt het extra knap). Regisseur Samira en scenarist Mohsen mengen de metafictie weer met wolken van wonderlijk surrealisme – het klopt allemaal expres net niet. Bovenal schitteren in al hun kleine grootsheid, de kinderen. Een tweeling wordt door hun oude pa en blinde ma al elf jaar opgesloten. Nu beginnen de buren te klagen. Dus verschijnt een 'ambulant begeleider', die wel een oplossing weet. Door het (aangekondigde) appel-motief, krijgt de hele setting iets van een modern sprookje. Met een verdubbelde Sneeuwwitje, de sociale dienst als prins, en de moeder als stiefmoeder! Ja, ik maak het nodeloos ingewikkeld. Op een psychedelische klanktapijt zweven de meisjes naar buiten. Begeleid door wat ze geleerd hebben, ontleren ze nu – en lopen. De Popul Vuh-klanken doen aan Werner Herzog denken, en het is ook echt een enfant sauvage-onderwerp voor hem natuurlijk. Maar hij zou niet zulk fantastisch spel uit de kinderen krijgen, allemaal een heel eigen karakter. Het hoogtepunt is de arme ijsjesverkoper, met zijn smeltende waren. Mijn hart lag al op de harde tegels van de Teheraanse achtertuin. 'Dat is geen reden om niet voor je ijsje te betalen.'

heel trademark Bunuel-plot I guess

Ha, inderdaad. Dit deed hij later nog een paar keer met meer budget. Maar dat Mexicaanse maakt het wel charmant en Rosita Quintana is echt heel leuk, al vond ik het jammer dat ze de mannen niet onbewust het hoofd op hol brengt, gewoon door te zijn.

神田川淫乱戦争
Zeer vroege Kiyoshi Kurosawa, 1983 om precies te zijn. Begint heerlijk met mooie beelden van Tokio en hele slechte seks die vol trots geturfd wordt door de nerdy man. De vriendin van de vrouw bespiedt ondertussen de nieuwe buren aan de overkant van de rivier. Oh nee, moeder en zoon hebben een seksuele relatie! Met een walkietalkie brengt ze haar vriendin op de hoogte en zo hebben ze samen een nieuw hobbyproject wat hen ook op andere manieren nader tot elkaar brengt. Tot zo ver dik in orde maar dan wordt de toon melig wanneer ze de jongen uit handen van de moeder willen redden. Hier merk je studentikoze onervarenheid nog terwijl eigenlijk alle elementen in stelling waren gebracht voor een kille reis naar het decadente hart van de grote stad. 60 minuten dus het wordt nooit echt vervelend en het einde was wel een aparte mix van humor en nihilisme.

en hele slechte seks die vol trots geturfd wordt door de nerdy man

ghehe, heel goed.

Visitors from the Galaxy
'Jij wilde me uit het verhaal schrappen, maar dat lukt je niet!' Schuddebuiken geblazen, met deze heerlijk koddige Oostblok SF-film. Een echt Robbedoes en Kwabbernoot-avontuur – een zijlijn speelt zich dan ook op de redactie van het lokale sufferdje af, waar een overijverige fotograaf de grijsaards probeert te overtuigen van zijn genialiteit. Zijn buurman – een wannabe SF-schrijver – zit zelf tot onvrede van vriendinlief elke dag aan onnozele avonturen te werken. Helm op en gaan. Boys will be boys, en natuurlijk komt hij na een tijdje zijn eigen Idee tegen. Milde meta-magie gegarandeerd (en de man had al een Wim Gijsen-hoofd). Voor de NeverEnding Story echt hermansiaanse God Denkbaar-grandeur kan krijgen, slaat men wijselijk per knalrode Citroen de hoofdweg af richting malle seventies-vrijheid. Pippi Langskous is er niets bij. Allez hop, daar gaat men uit de kleren. Een Loes Luca leidt de hele Kroatische Kelly Family naar een metaal-forische mannenfantasie. Goede SF gaat altijd ook over M/V-verhoudingen. De gedegradeerde vriendin wordt flink kwaad! Helaas. Vrouwen die klagen worden (over)geslagen. In de finale blijkt er zelfs nog budget over voor cronenbergiaanse gore. Zo wordt de film nooit goed, maar tegelijkertijd heeft dit cultpareltje alles wat mens en alien maar kunnen wensen. 'En jij beeld je in dat je schrijver bent.'

Een echt Robbedoes en Kwabbernoot-avontuur

Haha, ja!

Kandagawa Wars overigens de internationale titel van de vroeg-Kurosawa.

Die dritte Generation
Wilde ik al jaren zien, is uiteindelijk ook een complete thuiswedstrijd. Fassbinder in peak provocatie-modus, is dat nou een komedie in zes delen? Misschien, maar wel een waar je bij het lachen wolken uit je mond ziet verschijnen, want dit is ijskoud eind-jaren '70 West-Berlijn zoals het briljante beginshot meteen duidelijk maakt. Al snel babbelen een zakenman (Eddie Constantine!) en olijke politie-commissaris over Solaris waarna de laatste opmerkt: "Laatst droomde ik dat kapitalisten terrorisme creëerden om de staat te dwingen de zakenwereld beter te beschermen. Grappig, is het niet?" Ik was meteen bij de les. In de ruime Berlijnse appartementen (terugkerende opmerking van personages) verzamelen zich een groot aantal vaste Fassbinder-klanten voor een fraaie studie naar de psychologische spanningen binnen een terroristische cel. Je hoeft niet heel erg je best te doen om Ensslin en Meinhoff te herkennen in de mooie, intelligente maar nihilistische vrouwen, net als Baader als gangsterachtige despoot/flierefluiter/vrouwenhater. Er is natuurlijk heroïne, de Fassbinder-neger (Günther Kaufmann) die ook nog even in black face meedoet aan een overval, een zeer origineel, drukkend sound design waar soms en mensen praten en muziek maken en de tv de hele tijd aanstaat en elke episode wordt ingeleid met teksten die gevonden werden op de lokale mannenplee's voor een zeer authentiek tijdsbeeld. Al met al een heerlijk paranoïde sfeertje. Helaas wordt het op een gegeven moment iets te chaotisch en absurd, een soort kille Bassie & Adriaan-aflevering waar mensen worden afgeknald in plaats van in een zwembad te vallen. Maar het einde had wel iets, zowel een historische knipoog als sluiting van de cirkel. Samengevat, puike film.

Le Pont du Nord
Gisteren kwam ik een prachtige foto van Pascale Ogier tegen, die wilde ik ook op Tumblr waar hij niet te vinden was. Wel herhaaldelijk een scène uit Le Pont du Nord waarin Pascale stelt "Het echte leven? Dat is een schrikbewind." Stond gewoon op de kijklijst, dus voorrang. Ook met Bulle Ogier, haar moeder, die in...ja, precies...Die dritte Generation speelde. Een prima introductie voor deze wandelfilm deluxe van maitre Rivette. Een soort alledaags surrealisme in een Parijs als ruïne. Heerlijke sfeer in een stad waar van alles kan gebeuren en ook alles kan betekenen. Mooi chemie tussen de peinzende Marie (Bulle) en de paranoïde "Dat is niet je echte naam" Baptise (Pascale, een soort sexy Buster Keaton.) Heel dicht bij een meesterwerk, maar het is me al eerder opgevallen, Rivette heeft moeite met knippen. Maar goed, wie knipt er in een droom?

Der blaue Engel
Typische film die je kent zonder hem gezien te hebben. Maar ik kon niet verder met Fassbinder zonder deze eindelijk eens te kijken. Klinkt als huiswerk, maar de expressionistische schaduwen langs de muur en schots en scheve straten zorgen voor een heerlijk sfeertje. We gaan richting het onderbewustzijn waar Marlene Dietrich, met haar Teutoonse ironie en legendarische benen wacht. Met nog een onverwacht hoge stem de meeste tijd. De rol die op ontelbare manieren is nagedaan en de presentatie van vrouwelijke seksualiteit definitief heeft veranderd. De neergang van de arme 19de eeuwse Herr Professor zie je natuurlijk aankomen en is pijnlijk maar ja, je was gewaarschuwd. Dat laatste geldt sowieso voor bijna al die Weimar-films lijkt wel.

Maar goed, wie knipt er in een droom?

:-)

Teenage Mutant Ninja Turtles
'I am here, my son.' Getipt door een college, al had ik 'm al eens gezien. Als zesjarige, met mijn vader! Zegt iets over mijn onhandige pa dat ie juist deze film uitkoos. In het Engels. Hij moest de ondertitels voorlezen. Een heel mislukt uitje dus - maf, groezelig, onbegrijpelijk – mijn eerste keer bioscoop werd zo grauw als de film. 'Terugkijkend' valt meteen het eerste shot van de Twin Towers op. Ze zouden nog twintig jaar blijven staan. (Ook die dag zat ik samen met pa te kijken). Het eerste half uur blijkt sowieso heel underground. Het 'New Yawk' van de crime waves, van neon lichten en duisternis. Een heel woke (en tegelijkertijd) 'gewone' journaliste steelt de show. Ze is het totale tegendeel van de bimbo. Haar 'num chok' wordt overgenomen door Splinter zelf. Een prachtige pop uit de Jim Henson-studio. In feite is de strijd van de Turtles zijn strijd, en zijn de groene gasten slechts intermezzi in een oud akkefietje. Daardoor wordt het later een groot probleem om het actieplot 'af te wikkelen'. De kern van het wankele plot blijft behelpen. Het is het motief waar de film werkt. Vaders en Zonen! Het onvermijdelijke afscheid van je eerste leermeester. 'An unknown which they can't bear to face.' Op een zeker moment lijkt Splinter inderdaad dood, en huilen de Turtles gezamenlijk. Wat dapper. Wat een stoere liefdesverklaring. 'All fathers care for their sons.'

Teenage Mutant Ninja Turtles

"Zo eens kijken wat Ludo nu eens heeft gekeken...huh wot?!" Mooi hoor, ik ben niet verder gekomen dan de arcadekast waar je met zijn vieren tegelijkertijd kon spelen, beetje Street Fighter rip off herinner ik me vagelijk. Die "franchise" zal vast en zeker rijp zijn voor een reboot, misschien zijn ze via een omweg nog het Marvel universum in te loodsen. ;)

ghehe idd

en Martijn t H heeft eindelijk Rocky gekeken (lees ik op FB)

A Fantastic Fear of Everything
Daar was ie weer, Simon Pegg. Apparently geregisseerd door die guy van die band, die ene van hoe heet ’t, Crispian Mills. Vreemd allegaartje van allerhande referenties natuurlijk, zoals we van Pegg gewend zijn. Een van de leukere van ’m.

El día de la bestia
Ik kwam er naderhand achter dat ik al eerder iets gezien had van deze regisseur, Witching & Bitching, waar seksisme me tegenstond. Dat blijft ons bespaard in deze, maar het is nog geen onverdeeld succes. Vreemde kerstfilm, waar een priester en een metalhead de duivel najagen door Madrid. Te silly for its own good.

Holiday
Een vriend van me noemde Seidl en dat is inderdaad de vibe van deze film. Het is geen documentaire maar het alledaagse gekabbel contrasteert met het heftige geweld en misbruik. De kille long shots geven de film een ongemakkelijke afstandelijkheid die erg goed werkt.

Never Rarely Sometimes Always
Nog meer understated drama. Het duo dat naar de grote stad gaat voor een abortus ondergaat het allemaal gelaten en stilzwijgend. Veelbetekende blikken vooral. Die guy in New York had John Zorns zoon kunnen zijn (maar blijkt een Canadees).

The Alchemist Cookbook
Rare film dit, maar in a good way. Deed me denken aan die black metalfilm met Lichens maar dan iets traditioneler en de twee hoofdpersonen hebben een grappige interactie. Maar onderhoudende indie at any rate.

درساژ (Dressage)
Dressuur van de jongedame in deze film gaat moeilijk. Ook hier weer veel veelbetekende blikken als de protagoniste het allemaal gelaten ondergaat of zich toch stil verzet tegen de krachten om haar heen.

Greta
Deze jongedame is minder stil. Als je denkt dat ze door haar ouders gepusht wordt denk ik dat je na deze docu wel beseft dat het eerder andersom is.

Siccîn 6
Turkse horror met nice visuals maar te rommelig om de aandacht er goed bij te houden en ik geloof niet dat dat komt omdat ik de eerste vijf niet gezien heb.

Guru, the Mad Monk
Andy Milligan is wel een beruchte regisseur maar dit is mijn tweede en supposedly een van de betere. Dat is nog verre van goed. Een rommeltje met een op geld beluste monnik, zijn vampiervrouw en een gebocheld en eenogig hulpje. En dan nog een jong en aantrekkelijk stel die roet in hun snode eten gooien. Met slechts 55 minuten goed uit te zitten.

waar een priester en een metalhead de duivel najagen door Madrid.

gheheh.

Variety
'I write articles but nobody reads them.' Mumblecore heeft altijd bestaan. Ook in crime town New Yawk anno eighties. Variety volgt een stel in-betweeners die hosselen voor de centjes. Een man heeft journalistieke ambities, zijn vriendin zoekt het in een nog sleazier environment. Internet hielp het allemaal om zeep, maar hier kunnen we nog meegenieten van een wereld vol neon seks. Het lijken wel adult arcadehallen. Pachinko met pussy. Ons hoofdpersonage zit 'slechts' achter de kassa van een bios. Van onverbloemde geilheid moet de film het dus niet hebben, maar dankzij een vrouwelijke regisseur (Bette Gordon) wordt het heus wel psychologisch erotisch – op een heel down to earth-manier. De wereld van seks is hier het enige dat niets kost, het enige dat altijd 'openstaat'. 'Surely you must be fascinated by it.' Variety volgt het hoofdpersonage op het gemakske terwijl ze in de ban raakt van een 'John', een rijke zakenman – net als zij ogenschijnlijk verdwaald in de wereld van rukkers. Mr. Grey neemt haar mee naar Yankee Stadium voor een avondje ballen. Daar neemt de film plotseling een makkelijke afslag, zoals de mumblecore Cold Weather ook uit privé-speurneuzen sloeg. Het beste blijft deze detective zonder plot. Een Bukowski-verhaal blij een flipperkast. Gonzo gekte. 'I don't want a character analysis, I wanna know if you've seen him.'

One Week
Honderd jaar oud alweer. Van die films die je als kind waarschijnlijk hebt gezien, en het is een kinderlijk universum met al die "logische" oplossing die Keaton bedenkt als de auto vastspijkeren aan het huis om het naar de juiste plek te bewegen. 25 minuten, prima lengte voor dit soort grappen en grollen, met verbazingwekkend achteloze stunts en een paar momenten dat ik echt heel hard moest lachen. De wetten van het stripverhaal heersen hier. En nog zo lekker vrij innovatief, ik denk met name aan de scène waarin Sybil Seely in het bad zit en de zeep laat vallen, de camera inkijkt waarna een hand even het beeld verduistert.

De beentjes van Sint-Hildegard
Ik hoopte op iets beters, want ik mag Finkers graag. Zijn aanwezigheid, noch het dialect, is helaas niet genoeg.

The Believer
De Joodse “zelfhaat”, de term is al omstreden en definities ervan talrijk, bij uitstek geschikt voor een film dus. Moet ook op herhaling na enige contemplatie denk ik. Het zijn nuances die je zeker als goy niet gelijk allemaal op een rijtje hebt. Maar sws een interessante film dus, if anything.

Sisters With Transistors
Hoe de techniek muzikale vrouwen emancipeerde. Nice hoe al het archiefmateriaal is versneden tot een trip waar de interviews met o.a. Amacher, Ciani, Oliveros, Radigue en Spiegel e.e.a. duiden. Deze week te huur als digitale première.

小早川家の秋
The End of Summer is de een-na-laatste film van Ozu en tot nu toe mijn favoriet. Het begint dit keer in Osaka op bekend terrein met twee mannen die weer een weduwe willen laten hertrouwen. Ik maakte me even zorgen, dit kende ik inmiddels al, maar al snel gaat de aandacht uit naar de oude vader van een familie die steeds vaker uitstapjes maakt naar zijn oude vlam bij wie hij misschien ooit een dochter heeft verwekt. Lastige situatie natuurlijk al heeft een van de dochters geen zin om het met de mantel der liefde bedekken. Alle bekende Ozu ingrediënten zijn aanwezig, kiezen voor familie of liefde, de modernisering van Japan, de frontale camera, de lege gangen, de onvermijdelijkheid van de dood, Setsuko Hara en Youko Tsukasa. En dat alles met een paar onvergetelijke shots (de zussen bij de vijver, de familie die over de brug loopt.)

Bringing Up Baby
Pffffff, geef me een valium. Doe er maar twee. Klassieke screwball-komedie met een sukkelige Cary Grant en een jonge, suuuuuuuuuuuper irritante Katherine Hepburn. Ik zag het al meteen: die dinosaurus gaat instorten. Zo'n film wordt het inderdaad op niveau ultra-ADHD. Eigenlijk is het geen komedie, niet eens omdat de grappen vaak heel erg flauw zijn, maar omdat het meer een soort thriller is over een psychopaat die een brave man achtervolgt. Maar ik moet toegeven dat de absurditeit maar blijft gaan zodat de film op een gegeven moment bijna surrealistisch wordt. En maar schreeuwen en rondrennen, schreeuwen en rondrennen. Gelukkig maken ze zulke films niet meer.

Ik hoopte op iets beters, want ik mag Finkers graag. Zijn aanwezigheid, noch het dialect, is helaas niet genoeg.

in de mal van de middelmaat voor het grote publiek, vrees ik.

omdat het meer een soort thriller is over een psychopaat die een brave man achtervolgt.

hahaha. jep.

Ikarie XB-1
'Dead person! Dead person!' Onlangs las ik Kousbroeks Het Avondrood der Magiërs waarin hij even overtuigend als irritant strijd tegen mysticisme, pseudowetenschap en... Teilhard de Chardin. Zelfs 2001: A Space Odyssey krijgt ervan langs. Ik denk dat Rudy best zou kunnen leven met Ikarie XB-1 (de titel is al beta genoeg!). Niks alfa-gestuurde fantasy, maar een 'realistisch' beeld van een team dat in de zwevende 'ministad' Ikarie naar Alpha Centauri reist. Prachtige decors bovenal – de film is van Tsjechische makelij dus dat was een ingecalculeerd bonuspuntje in de jaren zestig. De film heeft sowieso alles van die nouvelle vague-periode. Beeld je in alsof Alain Resnais Star Trek maakte. Space Odyssey-'onzin' dreig even dankzij de aanwezigheid van een fanatieke Supercomputer ('Normal regime!') Maar Kousbroek kan tevreden zijn. Hier geen antropomorfische angst voor techniek, de mens blijf de baas over wat hij creëert – want de mens is immers een wetenschapper. Ik moest lachen om de Asimov-achtige humor rond een meegesleepte R2D2-robot. De film maakt een kwaliteitssprong wanneer het alledaagse wordt verruild voor grimmige waanzin. Hallucinant cyclisch, ik hoopte dat ze abusievelijk weer op aarde zouden terugkeren. Toch een vleugje Tarkovsky-mysticisme dus. Zo hoort het ook. 'If they are afraid, they are similar to humans.'

Mrs. Dalloway
'I believe it was her heart.' Het boek was ongemak, en dat voor een afgestudeerd literatuurwetenschapper! Snel door met de film, dus. Van Marleen Gorris, onze onvolprezen (en ten lande ook wat ondergewaardeerde) grootheid. Ooit een interview met haar gelezen in een krantenmagazine? Ik niet. Met grote namen als Vanessa Redgrave (de Missus zelf) en Rupert Graves (als de PTSS' er Septimus) maakt ze een 'logische' Dalloway. De adaptatie verduidelijkt het drama. Het begint prompt met Het Trauma, de Wereldoorlog. Gorris heeft dan al een iets te grote voorliefde voor slowmotion - en dat in een film die toch psychologisch hyperrealistisch zou moeten zijn. Waar ze niks aan kan doen, is mijn eigen probleem met het verhaal. De Engelse upperclass trek ik alleen als deze wordt aangelengd met voldoende perversie, zoals McEwan dat wel deed in The Comfort of Strangers. Gorris ziet dat in, en 'bombardeert' (excusez le mot) Septimus dus tot anker. De working class scenes zijn dan ook het best. Een staaltje 'fake Hollywood marxism', waar de Gatsby-films ook van profiteren. De gouden gloed van het lijden, een arme sloeber offert zich weer eens op als wijze les voor de gegoeden. En Mrs. Dalloway? Zij blijft technisch-semantisch een dapper hoofdpersonage. Een stoffige spiegel. 'Don't talk of death in the middle of my party.'

変態家族 兄貴の嫁さん
Dit is me er weer eentje. Abnormal Family uit 1984 in een pinku persiflage van Ozu-films. Masayuki Suo strooit kwistig met verwijzingen als de lege interieurs, de dialogen in de camera, de stille neonstad, de familieleden op een rij, zelfs de peinzende oude vader lijkt op Chishu Ryu. Dus ook gewoon mooi gefilmd. Heerlijk, zowel slimme hommage als vandalisme. De seksscènes zijn natuurlijk uitgebreid en Japans langzaam met de gebruikelijke uitstapjes naar S/M zonder dat het allemaal heel erg wild wordt. Seks drijft de familie zonder moeder op allerlei manieren, maar op een fijne achteloze manier zodat er naar een fraai Tokyo Story-achtig einde kan worden toegewerkt. Een serieuze grap, enigszins uit balans maar zeer geslaagd. "Het is saai om een vrouw te zijn, weet je? Trouwen maakt aan alles een einde."

Die Sehnsucht der Veronika Voss
Zelden een film gezien die zo "gevuld" is, zoveel lagen, zoveel verwijzingen en ook verhalen-in-verhalen die achteloos ter zijde worden geworpen (Fassbinder gaat niet dingen voor je uitspellen, hij vindt je volwassen genoeg om zelf te associëren.) Op een niveau is dit zijn Sunset Boulevard, fraai zwart-wit, een gevallen ster (ooit groot in de Tweede Wereldoorlog) met onvermijdelijk invloeden van het Expressionisme en belegen film noir plottwendingen. Veronika Voss was ooit een beroemde actrice maar in het nieuwe Duitsland (de radio in Fassbinder is gevuld met context) is zij een nerveuze has-been die door een creepy psychiater wordt gevoed met morfine. Een wat sukkelige sportjournalist toont op een avond een menselijk gebaar waardoor hij al snel wordt gegrepen door het vreemde charisma van de actrice. Stom, want hij heeft een kekke vriendin die ook nog eens wordt meegesleept in zijn fascinatie. Heel mooi, dan even duf als een soort slechte detective/soap, en vervolgens steeds droomachtiger. Eindigt ook nog eens heel cynisch.

een pinku persiflage van Ozu-films

wow.

Wat zou het geniaal en extra verwarrend zijn geweest als Fassbinder ALLEEN maar films had gemaakt met de titels de X van Y.

Hu-Man
'Elle vient va voir la tv.' Heel vreemde, half-verloren SF-film, die inmiddels op Archive rondwaart, (zelfs de Wikipedia-pagina is teleurstellend kort). Het moet een 'pet project' van Terence Stamp zijn geweest. Niet alleen speelt hij zichzelf, hij co-produceerde ook. Ik vermoed dat hij Eric Bordon binnenhaalde voor flarden rock-songs. De maffe muziek wint harten – want er klinken ook psychedelische orgels en didgeridoos. Stamp heeft geen zin meer in acteren, en schrijdt door de film als een Carradine bro. Heel Zen en smerig tegelijk. Zijn goede vriendin Jeanne Moureau brengt hem op het 'rechte' pad. Ze introduceert Stamp als de cruciale pion voor een tijdreis-experiment. 'Salam alaikum', begroeten de toch behoorlijk Franse professoren onze held – wat ook weer helemaal past bij deze beeldscherm-geworden hersenkronkel. Alsof de rol van Stamp an sich nog niet meta genoeg was, willen de professoren hem een man in doodsangst laten vertolken, zodat miljoenen kijkers de emotionele energie 'opbouwen' om hem te kunnen transformeren. Het zou een ware afgang zijn als de film niet lukt wat de film-in-film beoogt. 'Goddank', het wordt inderdaad cynisch en goed. Als een museale installatie van Matthew Barney. Volkomen van de kaart, een folkloristische SF vol aards natuurgeweld. Waarom niet? 'Mes pensées sont mes ennemis.'

Volkomen van de kaart, een folkloristische SF vol aards natuurgeweld. Waarom niet?

Ha, inderdaad. Wat een rare film toch.

Der Zweifel von Franz Biberkopf, etc, etc. :)

虹の女神 Rainbow Song
Prima doordeweekse film, deze romantische Japanner waar Shunji Iwai als producer aan meeschreef dus dan krijg je al snel net iets anders dan je verwacht. Volgens mij puur voor Juri Ueno op de lijst gezet maar je krijgt er plots Yū Aoi als lieve blinde zus bij. Dan kan er bijna niks misgaan. Mooie opzet, de hoofdpersoon Aoi komt om bij een vliegtuigongeluk. Wat bij een filmproductiebedrijf voor consternatie zorgt. Het sukkelige hulpje Tomoya blijkt haar goed te kennen en zo begint de rest van de film. 117 minuten lijkt aan de lange kant maar is hier vrij terecht omdat de personages fraai worden uitgediept met hier en daar een zijpad (onder andere de nasleep van een collectieve speeddate waar Ueno heel ongeloofwaardig niemand vindt.) De film-in-een-film als conclusie werkt perfect. Een tearjerker, zonder twijfel, maar mooi gedaan.

Steve Jobs
'Do you want to try being reasonable?' Moeilijke man, makkelijke film. Een heuse meevaller zelfs. Ik keek deze vlotte biopic omdat 'ons pa' 'm laatst op 'de Belg' had meegepikt. De dag dat hijzelf met een Mac thuiskwam was voor jonge Ludo een hoogtepunt in zijn bestaan tot dan toe. Nerds... Dijk van een computer natuurlijk, maar of het door Steve Jobs kwam? De film draait er niet omheen. Anderen deden het werk, Jobs verkocht het idee. Een modern Amerikaan mensch dus. Geen Arthur C. Clarke en al helemaal geen Turing. Nee, gewoon een handige gozer met goochem in zijn donder en een hoop bewijsdrang. Op een of andere manier dacht ik dat Ashton Kutcher Jobsspeelde. Het is Michael Fassbender. Kate Winslet levert weerwerk als 'work wife'. Met zulke namen krijg je kwaliteit. Het scenario hakketakt heerlijk een en weer. Zeker het eerste half uur – waarin de Mac wordt gepresenteerd, flitst als een DePalma. Misschien had de hele film juist die presentatie moeten beslaan. Een gecomprimeerde fictie, het leven van een man in een enkel apparaat. Later krijgen we toch nog de freudiaanse (adoptie)familie-toer. Afwezige vaders en meer van die vervelende aardse dingen. Jobs had niks met zijn Social Network. Hij verstopte zich achter een bombastisch Reality Distortion Field dat later zijn logische einde zou worden. 'Hobbyists!?'

百日紅 〜Miss HOKUSAI〜
Fraaie animatiefilm rond de dochter van Hokusai, die zelf een wat stugge guy is. O-Ei schildert zelf ook en maakt regelmatig werk van haar vader af wanneer deze geen zin heeft. Kritiek kan hij prima geven, waaronder een paar intrigerende tips & tricks. Fraai beeld van het leven in Edo aan het begin van de 19de eeuw, eenvoudig en esthetisch, pessimistisch maar met genoeg ruimte voor genot. Helemaal niet slecht gezien. Mooie luchten en een paar dromen en fantasieën geven het geheel een prettige arty sfeer. Alleen de anachronistische muziek is hier een stoorzender. Dat vraagt op trommeltjes 'n stokken!

Vertigo
De whirlpool of terror and tension viel nogal mee maar prima film natuurlijk, al komt het wat langzaam op gang. De nachtmerriesequentie is helemaal classic.

La mansión de la niebla (Murder Mansion)
Een soort gothic giallo met een over-the-top finale. Voor eurosleaze valt het ook wel mee (of tegen) qua bloot, maar het is ook beter gemaakt dan menig andere film in dat genre.

Emanuelle in America
Razende reporter Emmanuelle stops at nothing voor haar verhaal en ze beleeft natuurlijk ook een en ander op seksueel gebied. Toch duurt het een uur voor ‘ie er in een keer in gaat’ (om een minder bekende boekwinkelscene van Jiskefet aan te halen). Maar goed, daarvoor krijg je ook wel een en ander voor de kiezen (‘problematisch’) en ook daarna bakken ze het weer op een andere manier bruin. Al met al toch beter dan verwacht, op een rare manier. Voor de overige houd ik het denk ik bij de beschrijvingen van Horrible Reviews.

American Honey
Interesting, er wordt niet over race gesproken maar ik denk dat deze film er heel erg over gaat. Een jonge meid van kleur genaamd Star ontvlucht haar leven met de kinderen van haar abusive boyfriend om met een groep verschoppelingen tijdschriften te gaan verkopen in sjieke wijken. Hoewel er allerlei redenen zijn voor ongemak voor Star voelt het als kijker een beetje vreemd om die witte groep waar ze in hangt zo hard te zien gaan op hiphop. Dat verandert in de loop van de film en ik denk dat er van alles over intersectionele kwesties in zit die moeilijk in woorden zijn te vatten. Zoals een regisseur eens zei (weet niet wie): als ik even kort kon vertellen waar de film over gaat had ik de film niet hoeven maken. Dat gevoel heb ik bij deze. Een hele hoop hunches over hoe het is als zwarte vrouw te leven in een wittemannenwereld.

Roadgames
Aparte Australische ode aan Hitchcock, een soort Rear Window beyond Thunderdome. Wel grappige keuze voor de hoofdrol, Stacy Keach (Mike Hammer!) als excentrieke trucker die samen met zijn dingo door Australië klusjes klaart. Mooi uitgediept personage met zijn slechte woordgrappen, commentaar op andere weggebruikers, geen scholing maar wel zelfverklaard aristocraat die moeiteloos gedichten citeert. Afijn, tijdens een stop wordt er waarschijnlijk een liftster vermoord en dat laat de rijdende voyeur natuurlijk niet los. Hoppa, het diepe Australië in, dun bevolkt met ontzettende rednecks en af en toe een liftster, waaronder opeens Jamie Lee Curtis, die haar gebruikelijke opgewekte ding doet. Franklin houdt het wat vaag of zij niet wat met de moorden te maken heeft. Het wordt op een gegeven moment heerlijk hypnotisch met subtiele lichteffecten al is het einde helaas erg rommelig, bijna meta op een duffe manier. Maar erg onderhoudende film en zeer vakkundig gefilmd.

Dat vraagt op trommeltjes 'n stokken!

ghehe.

Interesting, er wordt niet over race gesproken maar ik denk dat deze film er heel erg over gaat.

goeie. (Hitchcock dan weer de minst woke regisseur ever, die had niet kunnen werken anno nu me dunkt)

Roadgames lijkt me geweldig. Ergens voor 2022 dan.

A Midsummer's Fantasia
'Mag ik je hand schudden?' Koreaans-Japanse co-productie, die ook werkelijk dat is. Een Koreaanse regisseur reist naar Japan om locaties en ideeën op te doen voor een nieuwe film. Hij bevindt zich in het Japan van Naomi Kawase (tevens producer van de echte film). Een fenomenaal mooi bosland van tempels en oude rituelen. Alles wordt – net als Kawase's recente werk – uitstekend in beeld gebracht. Chique met ondertonen van een conservatieve agenda. In Hong-stijl (en in zwart-wit) interviewt de regisseur via zijn vertaalster oude besjes en achtergeblevenen. De makke Eeuw van mijn Ouders. Het continu heen en weer vertaal maakt de docufictie (als het dat is) nog wat realistischer, maar wordt ook snel bloedirritant. Zo kom je wel aan je minuten ja. Het herinneringen ophalen werkt nochtans aanstekelijk - zoals de nostalgie-modus dat altijd wel doet. En ja, de extreem beleefde melodieuze bevestigingsvocalisaties van twee culturen. Wie smelt er niet? Dan volgt de grote truc. De kleurswitch die je wist dat zou komen. 'Ik vond het wat, omdat het niets was.' De film in film-film. Het resultaat van de zoektocht. Opnieuw ademt het gebodene Kawase's 'toeristenfilms'. Slacking voor intellectuelen. Lief op het randje van saai. Vol subtiele spiegelingen van en uit het eerste deel. Aangename verpozing. Een land op pauze. 'Hier is het het beste.'

(Hitchcock dan weer de minst woke regisseur ever, die had niet kunnen werken anno nu me dunkt)

Toch valt er wel een feministisch thema in te ontdekken…

Dat haar begeleider/lover in American Honey de “40 acres and a mule” aanhaalt was zo'n moment dat ik dacht: dit is geen toeval.

Ham on Rye
'So how's everybody been sleeping?' Tweede Fase-film in zo'n beetje elke betekenis die je daarmee kan associëren. In de eerste plaats gaat over het einde van de middelbare. De schoolrit(uel)en de passage. Een nieuwe fase van het leven staat op het punt van beginnen. Zelfwerkzaamheid prevaleert. Ook voor de kijker. We moeten het begrijpen helemaal zelf doen. In een Amerikaans Hobbitland vallen niet eens zozeer de mensen op, maar vooral de objecten. Geklooi met aanstekers, vleeswaren, een restaurant-ruit. Alle esoterische hints neigen naar onzin. Een vriend van me noemde dat laatst 'susceptibility to Pseudo‐Profound Bullshit.' Concreter: de filmmakers zijn hier dermate wazig bezig dat je het niet langer 'offbeat' kan noemen, maar je je af kunt vragen of ze de maatsoort wel kennen. Het pad naar Verlichting wordt vergemakkelijkt door muziek van niemand minder dan Deuter. Zelden was New Age zo gepast – dus ze wisten het toch! Een paar Amerikaanse indie-obscuriteiten zorgen voor Hal Hartley-dansvibes. Dat snappen we ten minste. Jonge lijven tegen elkaar. Sluik, dazed, en confused. Daarna begint het echt. De Tweede Fase van de film. Lynchiaanse hermetica lokte de makers als een vlam een mot. Suggestie en suntans. Ik wachtte op Cocorosie en kreeg ietwat gefrustreerd zin om keihard Go van Moby op te zetten. 'Show the teeth.'

Lola
Eigenlijk heeft Fassbinder maar een thema: het glazuur van West-Duitsland dat over het fascisme ligt. Hier piekfijn in olijke neonkleuren aangedikt, wat mooi past bij de soapachtige twists. Maar ondertussen, dat dorpje met zijn corruptie, bordeel en parttime anarchisten is natuurlijk de Bundesrepublik in optima forma. De hele Fassbinder-troupe is weer van de partij, dit keer ook met een heerlijk "Limburgse" Mario Adorf (Ludo was ook al fan) die sigaren-trekkend alles wel even regelt. Maar het zijn die achteloze momenten waar ik dol op ben. Armin Mueller-Stahl die terloops vertelt hoe hij op de terugtocht door Pruisen is getrokken om even later geconfronteerd te worden met de opgewekte zwarte Amerikaan (echt altijd Günther Kaufmann in legeruniform :) Even een pijnlijke flits, zo mooi. Doet er ook verder niet toe, maar het hele personage staat meteen.

Duelle
Hier heb ik nog even een nachtje over geslapen. Die Rivette toch. Weer een alledaagse surrealistische trip door een geheim Parijs vol vreemde kamers en gangen. Zo'n lekker sfeertje, helemaal mid-jaren zeventig. Zo'n goede vrouwenfilmer ook, een paar vaste krachten keren terug in deze sensueel vrouwelijke droommythologie. Verhaal ga ik niet uitleggen, maar het is een fraaie draai aan de film noir. Knap hoe Rivette en zijn cameraman William Lubtchansky met licht en schaduw die droomsfeer weten op te roepen, zeer verleidelijk maar het knikkebollen gaf hier een prettige extra laag. Let op Jean Wiener die live de muziek verzorgt door steeds ergens als pianist te verschijnen (HOe geniaal, etc.) En er is zowaar een vervolg als...piratenfilm.

Lola <3

En er is zowaar een vervolg als...piratenfilm.

hahaha. Studio 100!

Abnormal Family
'Het arme ding.' Wat als Ozu een natte droom kreeg? Zag hij dan deze film vol doorkijkjes en kieren – zoals altijd dus - maar dan net even intiemer, dichter op de spleten, onder de rokken. Het begint met de Tokyo Tower en een goede tiet. De rest ontvouwt zich logischerwijs uit die these. Af en toe ontregelt door olijke funk-muziek. Wat al te blijmoedig eigenlijk, voor de depressieve porno die Abnormal Family in wezen is. Het lukt de film niet altijd zichzelf serieus te blijven nemen. Terwijl dat had gemogen, gezien de aanwezige klasse. Broerlief van een familie trouwt, en de hele familie raakt verzot op zijn eega (behalve hijzelf). Pa is – uiteraard – weduwnaar. Zoon's verlangen ontwaakt. Ondertussen tikt de regisseur de Japanse arthouse-elementen aan. Treinen en neonlichten. En ergens in de verte, een buitenvelder zonder bal. (Of droomde ik dat zelf?). De dialogen worden in een deadpan voorgedragen, zodat de acteurs energie voor het batsen overhouden. Het blijft pinku, dus op een 'foutje' na geen geslachtsdelen. Maar al het verhulde is ook wel geil. Er zijn wel degelijk prachtige shots! In Ozu-stijl. De beste kopt 't idee heel simpel binnen. Beeld je een klassieke kamer van Ozu in: de wanden, de diepte. Alleen nu ligt er aan het eind van de gang een dame. Haar hoofd schudt ritmisch heen en weer. Haar perfecte tiet stuitert. 'Het is saai om een vrouw te zijn, weet je.'

haha die tiet gaat in 6 regeltjes van goed naar perfect.

Ha! Is wat voor te zeggen.

式日
Hideaki Anno gaat in Ritual autobio. Hij strikt gewoon collega Shunji Iwai voor de hoofdrol van bedeesde filmer die bij een spoorovergang een jonge vrouw met trieste ogen vindt (de Japanse dochter van...Steven Seagal.) Voorjekijkendoorlopen, man. Maar dat doet hij natuurlijk niet. Zij woont in een (gekraakte?) parkeergarage(?), wat meteen de grootste woonruimte uit de Japanse filmgeschiedenis is. Heel arty ingericht, met felle kleuren, apparatuur, een klein bed, rotzooi en genoeg ruimte voor de ultieme Scalextric-racebaan. Dan is het twee uur proberen om door de muur van waanzin te breken. Ergens bewonderenswaardig hoe Anno dat in al zijn dimensies volhoudt, al vond ik het onvermijdelijk wat vermoeiend (het irritante narcisme van de waanzinnige, mijmerde ik enigszins beschaamd) iets wat Anno ergens halverwege fraai ziet aankomen in een soort achteloze observatie hoe we sommige verhalen niet willen horen. Een intrigerende worsteling, heel mooi gefilmd weer met die industriële landschappen aan de rand van de stad (sowieso, waar is iedereen?) en kleine invasies van anime, maar achteraf twijfel ik of het een goede film is. Wel dapper, en dat telt ook.