Filmforum

ah ja dat was me 'r een

Beginning
'Is je man thuis?' 'Nee'. De wegen van God, de vader, de opperman, ze blijven ondoorgrondelijk, zelfs voor zijn meest trouwe volgelingen. Neem nu Abraham, of de personages uit deze fraaie Georgische film. Een echtpaar runt een Jehova's Getuigen-kerk. Tijdens het kalme intro stroomt het volk toe, het zaaltje raakt vol, het licht gaat uit. Een mooi meta-moment, want ook de film begint op dat moment. En hoe! Na de schok volgt de rust van een parabel. Het rurale land lijkt wel een western, de corruptie evenzeer. Once Upon a Time in Georgia. En ja, daar mag u ook aan de staat van het land-film uit Anatolia denken. Zo goed is deze film (net) niet. Deels ook door het religieuze – slechts een deelgebied van een natie. Genieten blijft het wel, van rustige shots, stilte en net genoeg spanning, al flirt men met het Grote Niets. Ergens wordt het hoofdpersonage liggend in het gras minutenlang gefilmd. Geen beweging. Haast geen geluid. Ik denk dat Kierkegaard het wel zou waarderen, net als Dreyer en Bergman. Meer en meer gaat de film over het lot van de vrouw. Daar heeft misogyne God nooit wat op gevonden. Een half uurtje meer haast en de film was door MeToo-hit omarmd. Wat een ellende, wat een machteloosheid. Levenshorror uit de menselijke gevangenis. Vaderloos, zoonloos, enkel onze eigen onheilige geest. 'Wil je de toekomst niet weten?'

盲獣
Bataille was denk ik hard gegaan op Blind Beast uit 1969 (Martijn B. ongetwijfeld ook.) Yasuzō Masumura kende ik tot nu toe alleen van zijn heerlijke consumptiesatire Giants and Toys maar dit is een heel ander kopje groene thee. Vroeg me af hoe dat is gekomen, ondertussen wel een (yakuza)film met Mishima gemaakt, dus misschien dat daar een invloed is te vinden. Hoe dan ook, de basis is proto-torture porn, een fotomodel dat zich graag avant-gardistisch quasi-bondage laat fotograferen komt op een dag tijdens een tentoonstelling een blinde man tegen die wel heel enthousiast een beeld van haar aftast. Afijn, deze beeldhouwer ontvoert haar samen met zijn moeder en sluit haar op in een ruimte met bizarre sculpturen. Haar ontsnappingspogingen leiden tot een typische twist die rigoureus tot het einde wordt uitgespeeld inclusief een sublieme afsluitende gedachte die bij mij lang nastuiterde. Zeker geen prettige kijkervaring, maar wel een hele mooie film ergens tussen eksperimenteel teater en surrealisme in en je ziet direct de lijn richting Audition, Sono en al die andere heddobangā.

dit is een heel ander kopje groene thee

ghehe.

blinde mannen, ook wel eens een dame tegenkomen die dat als fantasie had. (Weg met de male gaze, ofzo :-) )

Zat wat in de draad te scrollen en kwam Bateau Ivre's recensie tegen van Hi My Name Is Johnny Polonsky. (Inclusief Khonnor-grapje ('daar gaan Ludo en ik samen een docu over maken'). Toen gemist, nu dan toch nog een glimlach, en deal! Even een voordekunst.nl aanmaken ;-)

Ik zet 'm op de lijst, die Polonsky-film, that is.

blinde mannen, ook wel eens een dame tegenkomen die dat als fantasie had.

Oh. Hier moet ik verder op marineren, fascinerend.

死闘の伝説
Een buitengewone film. A Legend, or Was It? begint in fraai Technicolor met beelden van idyllisch Hokkadoi maar de vertelstem stelt omineus dat er jaren geleden iets verschrikkelijks is gebeurd waarover iedereen nu zwijgt. Hup, over naar zwart-wit en het is de zomer van 1945. Een familie uit Tokio probeert in te burgeren in een boerendorpje. Hun dochter is uitgehuwelijkt aan de zoon van de burgemeester, maar haar broer herkent hem uit zijn regiment en ziet het het huwelijk daarna niet meer zitten. Meteen begint de Japanse psyche tijdens de oorlog een rol te spelen. Iedereen is al zoons verloren, men weet dat de oorlog zelf niet meer te winnen is en toch zingen de kinderen nog odes aan de keizer en liedjes over "onze lichamen die in de zee zullen drijven." De dorpelingen blijken ongeciviliseerde lomperiken en opgehitst door de fascistoïde burgemeesterszoon lopen de pesterijen langzaam uit de hand met geweld over en weer. Mooie spanningsopbouw geholpen door hypnotische traditionele muziek. Doet een beetje aan Straw Dogs denken maar dan echt veel beter en ook mooier gefilmd. Bovendien geen Amerikaanse heroïek aan het eind maar, zoals je wel ongeveer kon aanvoelen, Japans pessimisme.

David Byrne’s American Utopia
Door Spike Lee geregisseerde concertregistratie. Ik ben geen grote Byrne of Talking Headsfan, maar die van Talking Heads sprongen er wel uit. Dit soort theatrale uitvoeringen, ‘gewoon’ een bandje is ook niks mis mee wmb, of ander soort theater. Maar no disrespect, gewoon niet helemaal mijn smaak.

La campana del infierno (Bell from Hell)
Uitstekende Spaanse horror, hoog WTF-gehalte al wordt het door de surreële sfeer niet zo belachelijk dat het camp wordt.

Delia Derbyshire: The Myths And Legendary Tapes
Gedeeltelijk talking heads (Radiophonic Workshop-collega’s), geacteerde gedeeltes en Strickland-achtige sfeerintermezzo’s vertellen het verhaal van de elektronica-pionier. Fraai!

The Dark and the Wicked
Waar Bell from Hell een hoogtepunt is van een hype zal The Dark and the Wicked dat niet worden van de huidige hype. Niet slecht maar teveel going through the motions.

Army of the Dead
Tja, veel te veel post-apocalyptische gespierde bezwete lichamen en pifpafpoef. Ben geen purist die vindt dat zombies niet mogen rennen, maar hier is het gewoon insult to injury.

変態家族 兄貴の嫁さん (Abnormal Family)
Ik moet geloof ik nodig Ozu-films gaan kijken (zie op Letterboxd een score van 0). Zonder die context nog steeds een onderhoudende pinku, stijlvolle softporno.

Saint Maud
Dit is een intrigerende psychologische horrorfilm. Ondanks het wat clichématige Is this the real life? Is this just fantasy? erg intelligent en spooky.

To Stay Alive: A Method
Iggy Pop leest Houellebecq voor, de laatste geen vrolijke knakker maar Iggy stemt altijd vrolijk. We volgen Michel also ook nog wat andere kunstenaars in hun leven. Poets, attack!

Promising Young Woman
Rape and revenge is geen moreel hoogstaand genre maar er zit nog een soort van rechtvaardigheid in. Deze film, die er fraai uit ziet en goed klinkt qua soundtrack, is echter heel erg cynisch. In combinatie met de pretentie iets zinnigs over misogynie en mannen te zeggen maakt het tamelijk onverteerbaar. In een andere wereld zou het een leuk plot kunnen zijn, maar we zitten met deze wereld.

盲獣 (Blind Beast)
Dit is different cook gelukkig. De boodschap over de leegheid van een strikt materieel wereldbeeld met nog wat mannen-met-vrouwen-en-hun-moeder-in-het-bijzonder, zoals vaker besproken in Japanse cinema, is sound en vormgeving ijzersterk. Feitelijk in een ruimte met slechts drie personen tussen de sculpturen wordt een hele wereld geschapen. Omar had gelijk, hier ga ik lekker op.

Ben geen purist die vindt dat zombies niet mogen rennen

ghehe :o

A Legend, or Was It? gaat op d'n lijst.

van 'mijn' film zou ik zelf meer geinteresseerd zijn in een 1 a 2 regelige recensie van MB.

Hamilton
'When America sings for you...' Geen toneelverfilming, maar een toneelopname van een in hipsterkringen geliefde musical. (Mede door BLM). Een Afro-Amerikaanse cast speelt de founding fathers. Zo doet Daveed Diggs een geweldige Jefferson. De muziek had wel een tandje meer van zijn Clipping mogen bevatten. Genoeg trappen in het decor, maar nul hardcore trap-beats. Zo zonde! Qua verhaal lijkt het aanvankelijk op Hoop Dreams. Anthony Hamilton, een 'creool', barst van ambities en talent. Voor vol wordt ie echter nimmer aangezien. Een immigrant moet immers altijd harder lopen. De geknepen stem van de hoofdrolspeler ging me rap tegenstaan (en de onderkin valt ook op, in vergelijking met de achtergronddanseressen). Blijkt die jongen werkelijk alles te hebben geschreven! Hulde voor Lin-Manuel Miranda, dan mag je jezelf belonen met een te net te hoog gegrepen plaats in de spotlights. De politiek van eind 18e eeuw spettert ook op bleke Disney-muziek. Het mooiste liedje bezingt het afscheid van George 'Afonso Alves' Washington. De 'echte' tekst, vermoed ik, allemaal onnavolgbaar eloquent binnen het metrum gegoocheld. Dat is dan wel weer behoorlijk hiphop eigenlijk! Laatste voor de hand liggende les: Amerika is gebouwd op geweld, zelfs de hoogste piefen schoten elkaar aan gort. Wat een land. 'Can we get back to politics?'

L'Arbre, le Maire et la Médiathèque
Rohmer die politiek doet? [chinstroke emoticon] Heel even in het begin dacht ik "Dit wordt zo'n gespecialiseerde kijk in de Franse politiek dat ik niet weet of ik dit ga volhouden." Maar ziedaar, de gevallen politicus die burgemeester wordt op het platteland gaat wandelen (hé Rohmer) met zijn kosmopolitische vriendin langs velden en boerderijen terwijl ze lekker op zijn Franse argumenteren (dochter luisterde half mee: "Ze praten alleen maar in deze film.") De socialistische burgemeester is vriendelijk maar ambitieus en heeft zowaar van het ministerie geld gekregen voor een strak complex van mediatheek/theater/zwembad "gemaakt met traditionele materialen". Een aardig plan, dat niet eens heel erg het uitzicht zal verknallen maar daar denkt de lokale leraar anders over (Fabrice Luchini, die echt heerlijk over the top Fransoos gaat.) Je ziet het conflict al aankomen maar toch subtiel uitgespeeld ook dankzij een journaliste die eens een kijkje gaat nemen en de lokalo's, met bizarre accenten en koppen rechtstreeks uit Asterix, interviewt. En heel luchtig en sneaky weet Rohmer gewoon allerlei thema's aan te snijden (de neergang van het platteland, het verdwijnen van traditionele levensstijlen, de kleine boer die het niet kan bijhouden, de rol van prestigeprojecten, de teloorgang van de politieke journalistiek, kosmopoliete elite) die zijn tijd ver vooruit waren (film is uit 1993). Het is Rohmer dus het eindigt vriendelijk ironisch, met een toefje melancholie. Zou wel eens een van mijn favorieten van de man kunnen worden.

van 'mijn' film zou ik zelf meer geinteresseerd zijn in een 1 a 2 regelige recensie van MB

Hamilton, ik durf het niet aan. 😨

i don't blame ya, errrrg lange zit zeg. En die muziek is constant hetzelfde, het is de inhoud nog wel interessant is.

A Page of Madness
Cousins Reloaded. Zijn filmodyssee hervat. Dat wordt dus weer een zomer vol zwijgende films. Lekker rustig. Minder prikkels, meer beeld. Alhoewel? A Page of Madness stamt uit de caleidoscopische ontdekkingsperiode van de cinema zelf. Een zelfreflectie nog zonder spiegel. De hyperkinetische editing zet de toon tijdens het fraaie intro, waarin vallende regen het doek zelf lijkt te sensibiliseren. Alle surrealistische beeldeffecten worden nog versterkt door de lage FPS. Het verhaal zelf geeft zich hartstochtelijk over aan hermetica. Een deel is duidelijk Caligari (uit dezelfde periode, dus niet gejat, het hing gewoon in de lucht), het andere deel is volkomen Japans. Onbenaderbaar eigenheimerig. Kinusaga maakte daarmee een film om een boekje over te lezen (en misschien is het boekje wel beter). Een handleiding had geholpen. Het gaat dus – lees ik later – over een man die in een inrichting gaat werken. Zijn vrouw heeft hun kind vermoord. In de inrichting heerst uiteraard de waanzin van Death in Venice. Bewakers en belaagden en allemaal kijken ze bedenkelijk. In het associatie-dissociatie spel moest ik zelf(s) aan Metal Gear Solid denken. Grijze paranoia kruipt door de gangen. Had ik al gezegd dat er helemaal geen tussentitels zijn? We zitten hier rechtstreeks in de hoofden. Het leven lacht je uit in je gezicht. Goddank zijn er trommeltjes.

Oh ja die! Ik herken de "poster", blijkbaar zat ik nog te twijfelen, nu niet meer. :)

Le soldatesse
De beste film van Zurlini die ik tot nu toe zag (waarschijnlijk zijn beste aangezien hij jammer genoeg niet zoveel heeft gemaakt.) Ik ben altijd dol op de reis-achter-de-linies-oorglogsfilm en dit is een hele fraaie. In streng neorealistisch zwart-wit wordt de toon haast als documentaire gezet. Italië is met de Nazi's Griekenland binnengevallen, zoals wel vaker zijn ze wat relaxter dan de fanatieke Duitsers. Maar goed de soldaten hebben vrouwen nodig en in het hongerige Griekenland is het makkelijk vrouwen ronselen. Hier een aantal van de mooiste actrices uit de jaren zestig, onder andere Anna Karina, Lea Massari, Marie Laforêt en een zwijgende Milena Dravić. Een brave luitenant krijgt de opdracht om ze met een truck door partizanenland af te leveren op verschillende locaties, geholpen door de jonge Mario Adorf, als meer volkse paisan. Dat levert een intrigerende reis op, heel menselijk, af en toe grimmig en met natuurlijk een zwaarmoedig, poëtisch einde.

異聞猿飛佐助
Masahiro Shinoda draagt zijn steentje bij aan de arty 60s samoeraifilm, met ninja's! Je weet vanaf het eerst shot met stemmige banieren in de wind dat Samurai Spy een goede film is. Maar makkelijk wordt het je niet gemaakt. Burgeroorlog, twee facties met namen die wel erg veel op elkaar lijken en een derde partij die zogenaamd neutraal is en dan een duik in het wereldje van het spionnengilde dat allerlei fratsen uithaalt. Puur film noir qua plotontwikkelingen. Ik had het in het begin wat moeilijk maar zag tussen het knikkebollen wat christenvervolging en een confrontatie op een brug waarbij de mysterieuze man in wit plots in totale stilte ontsnapt door in de rivier te springen. Pure droomcinema. Daarna komt er gelukkig wat meer lijn in en was ik bij de les met prachtige interieurs waar licht uit een spleet valt, gemengd baden, Takemitsu die opeens begint te trommelen in een hypnotische scène die overgaat in een festival waar een van de mogelijke bad guys moeiteloos meedanst. Achtervolgingen, eindgevecht in de mist en mogelijk laatste streek voordat het beeld bevriest. Prachtige film, maar ik heb zeker een herhaling nodig (wie weet ooit ook in de bioscoop). Wat ik me overigens al een tijd afvraag is of Peckinpah heel into Japanse films was? Hier ook weer een scène van een jongetje dat verwonderd een bloederig duel bekijkt die je later zou terugvinden in The Wild Bunch, etc.

Takemitsu die opeens begint te trommelen

ghehe YEAH.

Le Soldatesse doet me wat aan Lebenszeichen van Herzog denken.

heb zelf nieuwe baan, dus ietwat vol in het hoofd (gelukkig wel, wel gelukkig), maar daarom blij met de eenvoud en vooral de korte duur van:

Die Austernprinzessin
'Ich kaufe dir einen Prinzen.' Lustig lustspiel waarin Lubitsch de parvenu onder de landen eens lekker op de hak neemt: Amerika! Hij doet dat slim via dat wat de parvenu nastreeft, de adel. Die zijn net zo goed parvenu's in de moderne wereld (van 1919). Eigenlijk begint precies op het moment dat satire mogelijk wordt het verschuiven en omkeren – bromde de huiskamerfilosoof. In fraai gefilmde decors ('in eigenen Aterliers gefertigt') zien we de Amerikaanse industrieel Quaker een XL sigaar roken, met een dubbel handvat. Eerst draagt hij 'm niet helemaal zelf, en daarna dragen zijn tot slaaf gemaakten zijn huiswaren. Ze hadden het racisme van de Yankee al goed in de smiezen. Dochterlief Quaker wil een vent, dus spoedt men zich naar de Tinder anno toen. Een Facebook-tijdlijn is er niets bij! Het inwisselbare plotje over persoons- en statusverwisselingen heeft dan haar kruit wel verschoten. Wat blijft is de geniale apenkop (excusez le mot) van Quaker zelve. Bovendien vindt Lubitsch een verrassend knap evenwicht tussen talige (tussentitel)-grappen en slapstick. Dat tweede komt als geroepen en gesmeten, maar het is dat eerste waar de Effizienz van Lubitsch zich in al zijn glorie toont. Moraal van dit (dijen)kletsverhaal? Koning, keizer, admiraal, poepen doen ze allemaal. In de Vlaamse betekenis van het woord. 'Ist das aber ulkig!'

Grapppig, er is altijd nog een vroegere film van Herzog (ik ben geïntrigeerd.) Gefeliciteerd met de nieuwe baan trouwens.

Delia Derbyshire: The Myths And Legendary Tapes
Zo zie ik mijn documentaires graag. Een paar talking heads met goede verhalen en men neme vervolgens een persoon, hier Cosey Fanni Tutti, die door de hoofdpersoon is beïnvloed en aan de slag gaat met haar muziek. Delia Derbyshire toch een beetje de Maria van de elektronische muziek, al snel was haar invloed in de jaren 90 duidelijk, bewust of onbewust, op al die Britse knoppendraaiers als Aphex Twin, µ-ziq, Coldcut The Orb en Orbital. Dat excentrieke Engelse, naïef, futuristisch maar nostalgisch met droge humor, eigenlijk een wonder dat Warp niet Delia heet. Regisseur Caroline Catz speelt Derbyshire zelf, wat resulteert in een fraaie kijk in de stoffige Britse mores waar vrouwen met een beetje ambitie secretaresse kunnen worden terwijl ondertussen een Ballardiaanse moderniteit toeslaat. Toch komt ze bij de BBC Radiophonic Workshop terecht, een heerlijk knutsellaboratorium voor special effects, hoorspelmateriaal en begintunes. Dat leidt tot het ontroerende moment dat ze met een collega het thema van Dr.Who opneemt, met vier taperecorders die op het juiste moment gestart moeten worden. Eigenlijk de balans die je zoekt: je leert over het individu maar de tijdgeest wordt invoelbaar.

Crock of Gold: A Few Rounds with Shane MacGowan
Lang geleden, als puber Rum, Sodomy & The Lash wel veel gedraaid. Thuis veel Chieftains en Dubliners gehoord, O'Carolan gespeeld met de familieband, dus geen vreemde voor de Ierse folklore. Toch al snel afgehaakt, leuk te horen dat die kersthit en Fiesta wat MacGowan betreft ook al niet meer leuk was. Maar mooie docu, dik budget voor animaties en halve Ierse geschiedenisles. MacGowan zelf is geen fraai gezicht in die rolstoel en onverbeterlijk aan de borrel (als ik dood wilde was ik wel dood geweest), maar toch ook wel mooi.

O'Carolan gespeeld met de familieband

<3 (foto's op FB!)

Confessions of a Co-Ed
'Do you know what I'd do if this was some other girl?' Pracht van een titel voor een nogal soapy film. Niet zo verwonderlijk dat ie ook als Her Dilemma bekend staat. Dat wijst duidelijker de richting naar bloemetjes en bijtjes. De eeuwige strijd der seks(en) speelt ditmaal aan de universiteit anno jaren dertig. Fast Times at Uni High! Bijna honderd jaar geleden ging alles ak hetzelfde. Freshwomen worden ingepalmd door geile aasgieren. Players gonna play. Haters gonna hate - en women fall for the bait. Ondanks dat ze chemistry studeren! Misschien was het onderwerp voor de jonge sterren zelf nog best en beetje spannend, er wordt nogal deadpan geacteerd. Voor het opwekken van wat puriteinse passie zijn er gelukkig flink wat scenes vanuit sorority houses in pyjama. Dat is wel veranderd. Het belang van het been om je date te lijmen. De frat boys zitten uiteraard zelf op en top gekleed met sigaren te spelen! De maatregelen tegen de Grote Zonde door de uni deden me aan mijn eigen schooltijd denken. 'De rotte appels moeten eruit!' Entire chapters die lijden onder de Ondeugd van Weinigen. Tussen de regels door begint dat wat nog niet gezegd kan worden te overheersen. De Premarital puntje puntje puntje en de gevolgen zulks. Melancholie ontbreekt. Wat was het mooi geweest als Ida Lupino had meegedaan. 'Be honest with your body.'

Les Choses de la vie
Wat is er toch met Netflix aan de hand? Opeens allemaal Euro-klassiekers verkrijgbaar, waaronder deze avant-gardistische soap uit 1970. Vooral geroemd vanwege een van de fraaiste auto-ongelukken uit de filmgeschiedenis die op allerlei manieren verknipt, vertraagd en versneld wordt. Michel Piccoli, toch wel de oer-Fransman (kalm, kalm, woedeaanval, kalm) is een architect die op een aantal kruispunten staat (oef, die metafoor wordt wel heel erg bot uitgespeeld). Hij heeft een pitch in Tunesië waar hij vervolgens drie jaar zal wonen en waar zijn vriendin Romy Schneider wel zin in heeft. In allerlei flashbacks tijdens het ongeluk zie je hoe hij kettingrokend (maar echt, op een gegeven moment merkt hij nog even op "ik rook teveel.") twijfelt, over zijn tweede huis, gezellig doen met zijn zoon en misschien mist hij zijn ex met wie hij nog samenwerkt? Zou ik ook doen want dat is weer een hele leuke Lea Massari (ik zie nu dat die in het echt ook architectuur heeft gestudeerd). Afijn, de dilemma's van de moderne bourgeois, niet superspannend maar na 50 jaar is zijn "wat moet je met je leven? Bitches ain't shit" gepeins redelijk up to date. Alleen de auto's zijn echt veranderd. Technisch zeer vernuftig maar ook ergens een soufflé.

Wat is er toch met Netflix aan de hand? Opeens allemaal Euro-klassiekers verkrijgbaar

Vanaf volgende week draait de lokale bios wekelijks een Wong Kar-Wai:

Chungking Express
Fallen Angels
Happy Together
In The Mood For Love
2046

Ja ik ga naar Fallen Angels (de eerste die ik ooit zag en toch nog steeds mij favoriet. Bovendien nieuwsgierig wat hij heeft uitgespookt met dat controversiële geremaster). En naar The Hand, die in EYE ook een paar keer wordt vertoond (heerlijk idee, uurtje film, hop naar huis).

Qua Netflix. Er schijnen ook oudjes van andere landen op te zijn gezet, ik moet het nog goed bestuderen. In ieder geval wat Italianen uit de jaren zestig waaronder het meesterlijke Io La Conoscevo Bene. MUBI is natuurlijk veel beter. En in 2074 misschien eindelijk Criterion Channel in Europa?

Ja zit er aan te denken om ze gewoon alle vijf te pakken :)

女が階段を上る時
When a Woman Ascends the Stairs is mijn eerste Mikio Naruse. Tijdgenoot van Ozu, zag ook wat overlapping wat betreft de acteurs en inderdaad het naoorlogse Japan waar vrouwen lijken te proeven aan een zekere nieuwe vrijheid, al is dat lastig laveren tussen traditie en kapitalisme. De mooie Keiko is een gezelschapsdame in een bar in Ginza, altijd een lastig te ontcijferen baan, vooral veel drinken, praten en glimlachen met rijke mannen. Alle mannen willen op hun eigen manier meer en dat leidt in de tweede helft tot een opeenstapeling van teleurstellingen. Toch een fraaie Mythe van Sysphus-achtig eindoverpeinzing die alles perfect doet landen. Vakwerk dus met mooie zwart-wit-fotografie, kekke jazzy muziek en arty silhouet-illustraties bij de begintitels. Een nieuwe ader die gemijnd kan worden.

De Oost
Prima film met een verfrissend gebrek aan overbekende gezichten (wel Abel van HANG YOUTH). Shockerend? Dat valt wel mee als je die roze bril over het Nederlands koloniaal verleden nooit echt hebt opgehad.

Defamation
Documentaire die onderzoekt wat de ADL (Anti Defamation League) nou eigenlijk doet. Hoe de holocaust als machtsmiddel gebruikt wordt en door sommigen anti-semitisme zelfs bijna een verzinsel is. Norman Finkelstein doet me denken aan Willem Oltmans, kapotgemaakt om z'n in beginsel helemaal geen vreemde ideeën en nu makkelijk weg te zetten als een rantende oude frusto. Deze film is ook een beetje risky, je moet dingen echt uitspellen als je niet wil dat mensen met een verkeerde boodschap weglopen.

69: The Saga of Danny Hernandez
Tekashi6ix9ine is een echte clout chaser en neemt daar ongezonde risico's in. Grappig genoeg een getatoeerd gezicht voor de cloudrapscene maar zelf nooit wat op Soundcloud gedaan. Daarnaast ook iemand met een agressieprobleem waardoor alleen z'n babymama echte harde kritiek uit. De anderen zien allemaal nog ergens een aardige jongen, wat dus wel weer “problematisch” is.

Paris Is Burning
Met alle misogynie en toxic masculinity in de rap game is het wel fascinerend hoeveel terminologie uit de queer scene van de zogenaamde balls komt. Balling, realness, de bling bling (opulence), ik begin eindelijk zelf ook te snappen waarom die afgezaagde kritiek op hiphop dat het alleen maar om dikke auto's en schuddende billen zou gaan zo whack is. Behalve dat het een veel te eenzijdig beeld is dát wat keeping it real is: blenden in de white man's game (tot het punt van subversion). Fascinating…

Lásky jedné plavovlásky
Jaren '60 Tsjechoslowaakse film, altijd een eigen vibe. Dit een vroege Forman in mooi gerestaureerd zwart-wit. Een jonge vrouw op akoestische gitaar doet de intro en dat roept meteen een heerlijk proto-indiesfeeteje op, belichaamd door Hana Brejchová met haar grote ogen en leuke winteroutfits. Hoe dan ook, zij is Andula, titelpersoon van Loves of a blonde. Ze werkt in een schoenenfabriek die gelegen is een gebied waar de verhouding vrouw-man 16:1 is. De olijke fabrieksleider pitcht een plan bij de autoriteiten: stationeer eens wat legereenheden hier in de buurt, dat zal iedereen goed doen. Dat valt even tegen, het zijn stoffige reservisten wat leidt tot een prachtig ouderwetse meet & dance waar markante hoofden elkaar onhandig uitchecken. Andula en haar vriendinnen zien het niet zitten maar is die pianist wat? Afijn, het verhaal is secundair voor de sfeer, gelaten troosteloos maar met een paar perfect getimede visuele grappen. Hup, net onder de 90 minuten, alles komt ergens op zijn pootjes terecht, de fantasie aangepast, de fabriek draait door.

Ik dacht "een echte Ludo-film" maar hij vond er tig jaren geleden weinig aan. :(

gheh in ochtendlijke gauwigheid dacht ik even dat de docu Paris is Burning over de rapper Paris ging (wilde ik wel zien)

eens zien of die Wong Karwei-werken ook het zuiden van het land bereiken.

om te overleven zou Netflix inderdaad MUBI moeten kopen of zo, en hoppa tee. Wees de Spotify van de film gewoon!

wat betreft Loves of a Blonde, hmmm blijkbaar ga ik toch voor de melige stoner Forman en niet voor de sik wrijf-nouvelle vague-variant.

The Cloud-Capped Star
'There is a boat but no boatman.' Regisseur Ritwik Ghatak houdt heel aristoteliaans het midden tussen Indiase Bollywood-vibes en Europese arthouse. Hier meer dan ooit, zou ik haast zeggen, want er wordt flink wat gezongen. Gelukkig wel intrinsiek gemotiveerd. Een slacker (en sitarspeler) leeft op de portefeuille van zijn familie. Hij zingt prachtig, maar wanneer gaat hij zelf nou eens uit werken? 'Shall I bring a cushion so you can ramble on?' In prachtig zwart-wit gefilmd verschuift de aandacht langaam van de dromerige harpen naar de bittere realiteit. De zelfopoffering van de vrouw. Achter de sul staat een sterke zuster. De Assepoester van het gezin. Waar de anderen klagen heeft zij geloof (in hem, in allen - behalve in zichzelf). De intellectuele vader krijgt er van Ghatak van langs, met zijn quotes van Yeats. Wat heeft het proletariaat aan civilisatie en verheffing als ze in een krot wonen zonder uitzicht op beter Wanneer het laatste restje flauwe komedie uit de film is gesijpeld, rest het melodrama. (Vader: 'This was expected!) De schoenen vormden al een leitmotief en Assepoester zij lijdt onder de grimmige Boom des Levens tot het bittere eind. Lafjes genoot ik zelf vooral van de muziek. Het improvisatievermorgen. De dromerige weeklachten met op de achtergrond treinen en rijstvelde. Kaders in kaders. 'Just look what the middle classes have sunk to.'

Wat betreft de 4K digital restoration van Wong Kar-Wai. Ik heb het vermoeden dat de eerste paniekreacties gebaseerd waren op de trailer. Het zag er piekfijn, alsof je de film weer in 1995 in een fijne crispy kopie ziet. Sowieso een ekte-ekte bioscoopfilm, die terugkerende Massive Attack track moet toch op volume worden gehoord voor het ware kippenvel-effect. Cropping en ratio kan ik niet live vergelijken en qua kleur zag het er prima uit. Het enige wat me echt opviel is dat een paar scènes opeens zwart-wit zijn gemaakt. Onnodig maar niet echt George Lucasachtig dat bijvoorbeeld die huurmoordenaar opeens eerst wordt beschoten. Nog steeds de ultieme grote stadsfilm.

over herkleuringen gesproken (excusez le mot)

Rebirth of a Nation
'Sometimes I get this feeling!' DJ Spooky haalt Griffith door de sampler-mangel. Wat valt er met muziek te redden wat zo racistisch verwrongen is? Veel, blijkt. In mijn versie op YouTube legt ie zelf het procedé uit – een stukje production placement want er bestaat een scratch-app – daarna gaat ie los. Het begint met verse beelden van Amerikaanse agressie in het Oosten, tot Griffith het langzaam overneemt. Spooky werkt samen met het Kronos Quartet wat de eerste helft ambient-drones oplevert. Ze leggen een unheimliche unter-laag onder het krankzinnige racisme van de film. Geniaal blijft ook de manipulatie van Griffith, die met de 'radicale' leider Stoneman een van de engste schurken uit de filmgeschiedenis schiep. (Men zou toch eens pleiten voor gelijkheid!) Met de entree van electronica wordt de sound scherper en stoerder. Alles wordt beter met een biet. Spooky zet zijn caleidoscopische stuiterballen vooral in tijdens actiescènes. Logisch. Het zijn de simpele ideeën die hier het beste werken, want bizar genoeg zijn devisuele twists het vetst. Pink Floyd-driehoeken en cirkels om personages en rekwisieten (zoals een gun!) en later hele rasters. Rainer-achtige overtekeningen die de schematische slechtheid letterlijk uitstekend 'blootleggen'. En Spooky? Hij is van top tot teen in het wit gekleed. Een laatste diss? 'Where did you get that hat?'

Dit klinkt nou als een aanrader. :)

天使のはらわた 赤い淫画 (Angel Guts: Red Porno)
The rain of solitude and sensuality moistens men and women, de mooie Jun Izumi is into naakt poseren gefinesst wat haar op verschillende manieren achtervolgt. Veel seks, masturbatie, die vreemde mix van weinig zien maar lekker los gaan qua vocht, en regen dus. Het kleinburgerlijke kantoorbestaan krijgt er ook weer van langs.

Erupția
Communistische propaganda om de olie-industrie te prijzen. Ze weten er nog een soort rape-motiefje in te squeezen wat natuurlijk niet ten koste van alle werkmannen kan gaan. Visueel wat fraaie staaltjes maar uiteindelijk meer interessant dan goed.

Orfeu Negro
Zelfde kan je ook van deze zeggen. Vanuit een Zuid-Amerikaanse flip van in oosterse context oriëntalisme heet. Maar visueel absoluut een hoogstandje, zowel de energie van het carnaval als het uitzicht vanuit het dorp. Griekse tragedie of niet, qua boodschap vederlicht.

Körkarlen
Ook niet superdiepzinnig maar zeker een avontuur met natuurlijk de bijzondere special fx een gloomy sfeer.

Body Puzzle
Prima late giallo, een genre dat in de early nineties gewoon wel over was. Lamberto Bava, zoon van grondlegger Mario, weet er echter nog een uitstekende uit te persen.

Bo Burnham: Inside
Ik ben geen fan van standup, vaak is het niet meer dan veredelde kroegpraat en deze “lockdown musical” is eigenlijk precies dat, maar dan op muziek. Visueel nog wel aardig, maar die hele zelfbewuste white guy pose staat je al vrij snel tegen en veel is echt niet meer dan een observatie waar geen enkele interessante draai aan wordt gegeven.

Assault of the Killer Bimbos
Basically een Andy Sidaris-film: vrolijke actiefilm met veel aandacht vrouwelijk schoon, maar dan met een feministisch sausje. Dat het zo uitzonderlijk is dat vrouwen zich niet hysterisch en irrationeel gedragen is al een statement op zich, helaas (zoals bv ook in de slasher Girlhouse), maar het is maar een heel klein beetje meer dan dat.

Een editfunctie zou zo fijn zijn …

Een Zuid-Amerikaanse flip van wat in oosterse context oriëntalisme heet.

Siberia
Nieuwe Ferrara, weer samen met zijn trouwe voetsoldaat Defoe die ergens in Siberië een afgelegen bar runt. Even is daar de oude Ferrara-magie aan de gokkast maar ik kon er al snel niet in meegaan. Defoe zakt opeens door de vloer. Defoe gaat met zijn honden op pad en gaat een grot binnen. Echo's van gruwelen tijdens het Stalinisme, ruimte-shizzle a la Tree of Life, magiërs, herinneringen aan boze ex'en, een gepeste inner child, kortom, Ferrara moest van zijn therapeut eens zijn doodsangsten sublimeren in kunst. Als ik het zo opschrijf met de mooie beelden in gedachten denk je misschien nog "interessante film". Maar ik vond het allemaal zo houterig: een personage komt met een "pluk de dag, dans!"-tegel en dat Defoe inderdaad meteen bij een pick-up staat en onhandig acterend gaat dansen. Man, man, man. Alles is zo serieus: borsten die worden gekust alsof ze van Maria zijn, het vrouwelijk orgasme als grimmige missie alsof een eeuwenoud wiskundig probleem op het punt staat om te worden opgelost. Wel geinig WTF-einde en paar puntige metalmomenten op de soundtrack maar het deed qua grauwe hopeloosheid een beetje denken aan DeLillo's laatste boeken, maar die gingen tenminste nog terug naar New York.

Orfeu Negro vooral fijn om de muziek tochhhh.

Defoe die ergens in Siberië een afgelegen bar runt.

lolwhat.

eentje die MB ook al had gezien:

Casanova
'He's been naughty again.' Op een bepaald moment in zijn carrière werd Fellini een onaneerder van zijn eigen genialiteit. Films gingen toen Il Casanova di Federico Fellini heetten. Aan die egotripperij doe ik niet mee, zelfs niet als het prima past bij het onderwerp. Donald Sutherland speelt een uiterlijk uiterst fascinerende Casanova. Geweldige Eurovisie-songfestival pakjes, zeg! Ready voor het carnaval in Krabbegat. Op hysterische muziek van Nino Rota speelt hij zijn seksspelletjes. Toevallig ben ik Turks Fruit aan het lezen (moet nog moed verzamelen voor de film). De vibe komt overeen. Vrolijk vunzig vermaak. Dingen die konden in de jaren zeventig. 'This way please.' In de handen van Fellini wordt Casanova een larger than – eh – life personage. Een Baron Munchausen. Bijna alles is fallisch in deze persiflage op Alles. 1001 sketches voor op een warme namiddag van de RAI Uno. Ondanks alle picareske toestanden valt er ba(ar) weinig te lachen. Vleugjes verwrongen feminisme desoriënteren de rakkers. Uiteraard duurt het uren, want Casanova is – zoals Cobi Schreijer zou zingen – een man van 'acht keer per nacht'. Voor het eerst in jaren dacht ik aan Kevin Rowland's My Beauty! Fellini staat ons pas wat rust toe wanneer het einde nadert. Casanova als slachtoffer van zijn eigen suk-seks. 'You realize it's symbolic, Mademoiselle.'

moet nog moed verzamelen voor de film

Hè wat? :)

Dafoe trouwens, schrijf ik echt altijd verkeerd.

Uit het schier oneindige Japanse cinematische universum:

ヨコハマＢＪブルース
Weer eens terug naar de jaren '80, toch een voorzichtig omslagpunt voor de Japanse film. Oudgediende Eiichi Kudo waagt zich met Yokohama BJ Blues aan de postmoderne noir. Een Keanu-achtige blueszanger kan niet van de muziek leven dus doet wat speurwerk ernaast. Tijdens een ontmoeting met een politievriend wordt deze vermoord want hij trok de relatie van de cops met yakuza niet meer. Natuurlijk krijgt BJ meteen de schuld van een opgewonden psycho-collega, dus moet hij aan de bak. Oh ja, de vrouw van zijn vriend was natuurlijk ooit zijn grote liefde. Als dat maar goed gaat. En dan is er nog de zaak met de vermiste tiener die als ik de hints begreep door yakuza als yuppie schandknaap wordt gebruikt. Typisch noir dat het verhaal me weinig kan schelen maar zoveel sfeer in 80s Yokohama, prachtig vastgelegd door Kudo met originele shots en veel stemmig blauw. En die BJ is wel een mooie figuur met zijn jas en sjaal die hij nooit uitdoet, chill maar wel een goed ingepakt mes bij zich om een verhoor wat kracht bij te zetten. Een cultklassieker, gok ik, die daarna tig keer is nagedaan.

Oh ja, voordat ik het vergeet, ook nog een heerlijk Japans moment dat BJ zijn Pink Floyd vinylbootleg gaat ophalen, maar die is verrot opgenomen.

Ik hoor de imaginaire muziek van BJ blues al in mijn hoofd. Synths + saxes.

Hè wat? :)

lol. 5,5 uur Napoleon zonder dialogen. Men moet een fatalist zijn, daarover gesproken:

Buster Keaton Rides Again
'He brought the great stoneface to the movies.' Dubbele victory lap voor Buster Keaton in deze double bill. Eerst keek ik The Railrodder, zijn laatste 'stomme' film, opgenomen tijdens zijn een-na-laatste verjaardag in 1964. Een oude, dik geworden Buster kijkt eerder boos dan melancholisch. Laatste restjes machismo spelen hem parten. Op een 'speeder' rijdt hij door Canada richting Pacific Ocean. Uiteraard vormt het mini-treintje een meta-verwijzing naar The General, ook een letterlijk overwinningsrondje dus! De gunfactor blijft duizend – de echt goeie gags ontbreken echter. De Making of van een uurtje, boeit heel wat meer. In zijn alledaagse kloffie begint Buster – oud op zijn elfde! - wat op Jacques Chirac te lijken. Hij rookt kankerstokken vanuit een enorme Cruella De Vil-houder en wordt vooral enthousiast van kaarten en honkbal! Tijdens de mooiste scene bezoekt Buster een winkelcentrum in Montreal. De mensen herkennen 'm nog. Het voelt alsof wij als kijkers erbij zijn. De legende in levende lijve mogen zien, voor even uit zijn rol van fatalist. Overal warmte. Daar kan een doedelzakband en de uitreiking van het diploma 'Manitoba Voyageur' niet tegenop. Buster was 'r voor de gewone man, hield van gewone mannen-dingen, en sprak vervolgens vooral intellectuelen aan. Uitgestreken ironie. The Straight Story met Buster. 'Well, there's no use.'

アーヤと魔女
De nieuwste Studio Ghibli is weer een van Goro Miyazaki en hij maakte het zichzelf zeker niet makkelijk door Earwig and the Witch compleet digitaal te animeren. Daardoor vanaf de eerste beelden compleet afgekraakt door anime fundi's. Dat zijn irritante lui dus gewoon een kans geven nu hij in de bioscoop draait (Lab 111 weer open!) Beginscène is meteen een puike achtervolging met een motor en zeer opgevoerde 2CV. Daarna een zeer Engels sfeertje met even echte Ghibli-magië dankzij het verlichte cruiseschip in de verte. De baby die te vondeling is gelegd groeit uit tot een redelijk manipulatief meisje, maar net niet irritant, die op een dag door een zonderling stel wordt uitgekozen om bij hun te komen wonen. Fraaie cottage die van binnen veel groter is dan van buiten. Het tovenaarsstel is excentriek (hij schrijft slechte boeken, zij maakt toverdrankjes op bestelling) en er is natuurlijk nog een zwarte kat. Niet heel wereldschokkend maar wel vermakelijk. De digi-stijl die in het begin wat storend aanvoelt was ik halverwege alweer vergeten. Nerds moeten niet zo janken. Beetje abrupt einde wel (het begin van een tv-serie?) maar goed gecompenseerd met wat guitig handwerk vol knipogen tijdens de aftiteling.

薔薇の葬列
Tijd voor deze klassieker van de modernistiese cienema. Funeral Parade of Roses is een zeer gewaagd inkijkje in de homoscene van Tokio aan het eind van de jaren zestig. Keurige mannen in pak (of anders een verdwaalde zwarte Amerikaan) die drankjes pakken met transboys en travestieten. Alles in strak zwart-wit geholpen door een 4K-restoratie (ja de underground van weleer krijgt dan toch respect). Drugsgebruik (heel serieus wordt die joint doorgegeven), orgieën, dansen met de stroboscoop aan. En toch het mooiste zijn de stille momenten: het zwijgzame straatprotest en de langzaam zinkende begraafplaats (Boeddha's in het water, subliem!) De modernistische foefjes komen allemaal langs (interviews met acteurs, de opname stoppen, monologen, citeren uit Griekse mythologie) en al blijf ik die altijd leuk vinden zijn het toch wel een soort clichés van die tijd geworden. Voor Nederlanders is er de bonusvervreemding dankzij de soundtrack met terugkerende experimentele versies van...'Daar wordt aan de deur geklopt'!

Oh, die Funeral parade… staat hier ook in de queue.

Rote Lippen, Sadisterotica (Two Undercover Angels)
Jess Franco op z’n luchtigst en conventioneelst, de Duitse titel dekt de lading totaal niet. Onschuldige comedy/thriller en de groovy sixties maken het visueel net onderhoudend genoeg, voor de liefhebber dan.

The Taking of Deborah Logan
This is my jam! Geestesziekte en bezetenheid (van de/een geest) liggen dicht bij elkaar (of zijn andere namen voor dezelfde onbegrijpelijke fenomenen) en The Taking… is banking on that. Ook de found footage werkt deze keer prima. Kippenvel!

Censor
Filmcensor krijgt wat te verwerken via een film die herinnneringen ophaalt aan een weggestopt verleden. Mooi en stijlvol gemaakte ode aan de video nasties met een wat onbegrijpelijk einde, geheel in stijl.

Gaia
Ecologische body horror uit Zuid Afrika. De met paddestoelen overwoekerde lichamen deden me aan artwork van Baroness en Pig Destroyer denken, de paddestoelen aan de acid western Blueberry, geen slechte zaak. Beetje vaag maar ijzersterk qua mysterieuze sfeer en prachtige visuals.

The Funhouse
Van Tobe Hooper en het heeft zeker iets van de gekte van Texas Chainsaw Massacre. De kermisrides, robotica en maskers gecombineerd met bloederig geweld geven de film een hoog Bucketheadlandkarakter („loss of limbs cannot be guaranteed”), dus wel aan mij besteed, deze film. Een dieren-Freak Show, was dat na de afschaffing van mensen nog een ding ooit?

Gaia ga ik ook even voor zitten.

dat je nog kan slapen na zo'n combo MB :O :D

en er is natuurlijk nog een zwarte kat

KNEW IT.

Praesidenten
'Our trysts were clandestine and frequent.' Je ziet de Jeanne d'Arc-film al aankomen in dit ambitieuze debuut van Dreyer. De burgermeisjes lijden uiterst esthetisch onder de gore streken van rijke, witte mannen. Schitteren door afwezigheid: vrouwen uit de gegoede klasse. Die moesten verstopt zitten breien zeker. De film stamt uit 1919, maar is gebaseerd op een – vast vuistdikke - negentiende-eeuwse roman. In de traditie van de Grote Vertellers moet Dreyer daardoor verhaal in verhaal (in verhaal!) vertellen, die allemaal wel op hetzelfde neerkomen (zie boven). De chaotische structuur blijft behelpen, de micro-details mogen er wezen. Een fascinerend meta-moment zit in het begin, vervolmaakt aan het slot (pun!). Terwijl vader en zoon als hologige wajang-poppen door de gouden gangen van hun kasteel bewegen vermoed ik dat iemand van het dak gaat springen. Bracht The Game (met Michael Douglas als rijkeluiskind) een bewuste ode? Ik hoop het. Helemaal verleden tijd zijn de beelden, getint in basiskleuren. Een processie wordt een rode vlam, langzaam kruipend, waar het bloed niet heen kan. Ook de pianomuziek is ragfijn. Je hoort de de toetsaanslag, pedalen en foutjes. Zowel op het scherm als door de geluidsboxen maken we bijzondere wanddecoratie mee. Geen meesterwerk, wel een eerste meesterproef. 'But no reply did she receive.'

海上花
Deze Hou Hsiao-hsien uit 1998 had ik net op de kijklijst gezet en -poef!- zomaar voor het eerst in de bioscoop, in gerestaureerde versie nog wel. Blijkt een unieke film. Een studie naar het leven van courtisanes in het Sjanghai van de 19de eeuw. Echt heerlijk traag, beetje gevaarlijk als je niet in vorm bent (je voelde het ongemak in de zaal) maar tegen het einde mocht hij van mij nog wel even doorgaan. Veel gedoe tussen de dames onderling maar de heren met poen helpen niet echt met hun gekonkel en olijke beloftes. De titel Flowers of Shanghai zet je een beetje op het verkeerde been want man oh man wat wordt er veel opium gerookt. Heel mooi in het lome ritme verwerkt met al die herhaling, zachte camerabewegingen, emotieloze gezichten, het zwijgen uit onbegrip en luiheid en toch ook de heerlijke drone met een paar verdwaalde trommeltjes die steeds maar blijf terugkeren. Altijd fijn om Michelle Reis te zien, hier omringd door allemaal prachtige vrouwen die net als de kijker nooit buiten komen.

oeh op de lijst.

The Kid
'A picture with a smile, and perhaps a tear.' De grote control freak houdt zelf(s) de emoties in de hand. Wat een ijdeltuit en schavuit was Charlie Chaplin toch. Als ze toen al splitscreens hadden gefixt, had ie alle rollen gespeeld! Goed, genoeg gedist. The Kid had ik opmerkelijk genoeg nog nooit gezien – zal 'm ooit wel te kort hebben gevonden. Tegenwoordig bevalt me dat juist.... The Tramp vindt een baby met een briefje. Een leesbril heeft hij nog niet nodig. Het leek me geiniger als ie die ergens uit zijn verfomfaaide uitdossing had getoverd. (Ludo denkt een leukere grap dan Chaplin te weten!) Thuis staan er allemaal volkse vrouwen voor het huis van de Vagebond te bivakkeren. Ik begon aan een theorie en imaginair artikel: 'why The Tramp is a pimp'. Verdere aanknopingspunten zijn er echter niet - helaas. Toch zijn de kinky, fysieke grappen wel het beste aan The Kid. Naast The Kid zelf dan! Later speelde Jackie Coogan een kale creep in The Addams Family, hier is ie een dotje met petje dat zelfs de taaiste harten doet smelten. Verdomd goed geacteerd. Daar kon de circusclown Charlie wat van leren. Ga ik toch weer... De lolligste sequentie draait om een bokswedstrijd tussen The Kid en een hoodlum. Om de jongens heen goedgeschminkte karakterkoppen als carnavalskoppen zo plastiek. Gemeen en hard. 'You wicked boy.'

oeh op de lijst.

Datvindjeleukhè?

Toch "volle" zaal bij Hou Hsiao-hsien. Verdenk dat een aantal mensen erin geluisd zijn door een juichende recensie. :)

haha. Dat werd een lange zit.

Triumph des Willens
'Hier stehen wir.' Het blijft ongelooflijk hoe snel het kon gaan. Tien jaar was voor Hitler genoeg om een heel land achter zich te krijgen. Alle omstandigheden moeten in zijn voordeel hebben gewerkt. Het blijft dan – op zijn zachtst gezegd – jammer dat deze 'eenwording', blijkbaar alleen kon onder een gruweldictator, die met zijn nadruk op Eenheid vooral één enkele zondebok aanwees. In 1934 filmde Leni de Partijweek te Neurenberg. Het begint verbluffend. Hitler arriveert als een God. En Leni filmt zijn landing. Miyazaki-vliegmachine-magie op en top. Een machtskick van jewelste. Op straat vallen de Noord-Koreaanse toestanden mee – men lijkt oprecht enthousiast, met vele camera's in de aanslag. Niet veel later neemt het gedril het over. Schokkende hoeveelheden Ku Klux-tenten. Jugend na jugend. En allemaal hetzelfde kapsel. Meer scheidingen dan bij de notaris. Na de overdondering begin, beginnen de nazi-piefen te (s)preken. Ook de b-categorie modelleert zich naar Hitler. Inclusief het nasale geschreeuw. Enkel Goebbels heeft een lage, warme stem. Hitler zelf kan een aardig staaltje opzwepen, maar na een uurtje wordt zijn Ene Register van overschreeuwing doodvermoeiend. Blijft over, hässliche Hess. De slaafse, idolate blik. Het net te zwarte haar. Zijn ongeloof over wat hij, kleine Rudolf, allemaal heeft bereikt. 'Das Deutsch Volk ist glücklich.'

Miyazaki-vliegmachine-magie op en top.

Ha, wow. Ook zo'n film die je door osmose denkt te kennen. Toch ook maar eens op de kijklijst. Maar nu we het over Nazi's hebben...

The Keep
De oudste film op mijn kijklijst, no more. Jarenlang wilde ik deze kijken, altijd afgekraakt door high-brow boomercritici die allergisch zijn voor Tangerine Dream soundtracks. Die soundtrack is overigens geweldig, een soort synthy Rheingoldachtigheid die op vreemde wijze precies past bij de stemmige beelden. Want dit is Michael Manns tweede film. Later las ik over de problematische productie (ging toch vaak mis in die tijd.) Mann had een film van drie uur in gedachte, er is ongetwijfeld over en weer heel veel cocaïne in het spel, en de studio pakt de film af en gaat knippen. Daardoor is de film bij vlagen onbegrijpelijk (hè, hoeveel soldaten zijn opeens dood? Wie is die guy? Jullie kennen elkaar 1 minuut en gaan krikken?) Je moet er dus zelf wat van maken. Het begin is geweldig, Duitse soldaten arriveren in een Roemeens bergdorp om een soort kasteel te onderzoeken. Daar is iets niet pluis en de hebzucht over een mogelijk zilveren kruis maakt iets diep in het gebouw wakker (geweldige scène trouwens). Een joodse wetenschapper (een onwaarschijnlijk slechte Ian McKellen) wordt uit Dachau opgetrommeld om inscripties te ontcijferen en je ziet wel dat er potentieel is voor iets interessants. Want het lijkt in eerste instantie een soort Joodse wraakfantasie, want wat als dit Golem is die de Joden kan beschermen tegen uitroeiing? Een of andere engel(?) denkt er anders over en probeert deze manifestatie van het kwaad te stoppen. Dan beginnen de special effects, in het begin wonderbaarlijk, daarna ouderwets, zich te wreken. Inmiddels natuurlijk een cultfilm die men tot final cut wil restaureren, al lijkt Mann het graag te willen vergeten.

The Mysterious X
'I inadvertently promised you my picture.' Deense klassieker uit 1913, waarin debuterend regisseur Benjamin Christensen – van het veel bekendere Häxan – zelf een bedrogen luitenant speelt. Voor die tijd is alles nog vrolijk. Het plagen van honden en kinderen blijkt (uiteraard) van alle tijden. Langzaam wordt het donkerder. Een schaduwspel van natuurlijk licht begint. Mist en moord hangen in de lucht, het yachtlife van de familie verbergt Nicolas Ray-achtige geheimen. (Hoe heette die actrice ook alweer?) Er verschijnt een (niet-figuurlijke) papieren olifant in de kamer. Knipsels en geheime briefjes. Kinderen en volwassenen – and yes the twain shall meet. Het meesterschap van Christensen toont zich in zulke vertelironie. Wij weten continu wat de bedrogene niet weet. Tot op het belachelijke af – wanneer de mysterieuze X in een hoekje van de kamer staat te schuilen, totdat de bedrogene zich verwijdert. Leuk zijn ook de terugkerende vogels. Christensen verbindt zo heel galant motiefjes op het dubbel-niveau privé-verraad en oorlogsverraad. Want inderdaad, de Wereldoorlog breekt uit. De luitenant heeft eigenlijk andere zorgen dan zijn (nogal misogyn hysterische) vrouw. Na een geslaagd eerst uur vliegt het laatste half uur, toch vrij onverwacht, melodramatisch uit de bocht. Remmen en duiven los! 'Are we going to pray for daddy tonight?'

een oorlogsfilm van Mann :O