Filmforum

Una giornata particolare
Op Canvas en ik had even het gevoel dat mensen ouderwets live op woensdagavond een film op tv gingen kijken. De status van de film heeft me op vreemde wijze altijd weerhouden (terwijl ik hem zelfs een tijd op NRC-dvd had liggen.) Vreemd hoe zulke films een krachtveld hebben, alsof je naar de kerk moet of zo? Hoe dan ook mooie film natuurlijk, opvallend sepia kleurgebruik voor het gevoel van herinnering maar ook de kleurloosheid van het fascisme. Want kijk iedereen opgefokt blij naar het bezoek van Hitler in Rome gaan, maar ondertussen blijven de outsiders en de huisvrouw verdwaasd en verveeld achter. In die zin is Scola's film minder spectaculair dan de antifascistische klassiekers uit die tijd maar ergens daardoor ook eerlijk, fascisme is saai en dat accepteer je maar of we komen je ophalen. Prima acteerwerk, vooral Mastroianni is mooi ingetogen, je voelt gewoon dat hij weet er geen plek meer voor hem is. In zijn loomheid net iets te lang en sommige keerpunten van de personages vond ik ook niet helemaal geloofwaardig. Al geloof ik zo dat er Italiaanse homoseksuelen zijn die door de jaren heen plechtig in een discussie zeggen: "Alleen Loren zou mij misschien in een hetero kunnen veranderen."

oei gister mijn post vergeten. Zegt wat over de film, en dat het tijd wordt voor een pauze :-)

Intolerance
'The fragrant mystery of your body is greater than the mystery of life!' Een magnum opus zo godvergeten gigantisch dat Buster Keaton 'm parodieerde in Three Ages. Je moet het D.W. Griffith nageven, hij deed alles met volle overgave. Zijn politieke agenda is het totale tegendeel van subtiel. Ook hier smijt hij zijn witte, mannelijke, godvrezende en vredelievende christenheid weer in ieders gezicht. Waarbij we alle vrouwen- en jodenhaat door de vingers moeten zien... In liefst vier historische 'eras' krijgt de kijker een 'leerzaam' verhaaltje voorgeschoteld. Drie ervan zijn daar puur voor het decorum. Antiek toerisme in de tijd van Babylon zorgt voor vleugjes exotisch naakt, de Hugenoten in Parijs voor bloedvergieten, en vriend Jezus voor het bekende spirituele. Zo tikt D.W. Griffith alle bekende bestseller-waarden ijverig af. Zijn hart ligt bij het hedendaagse verhaal. En ook het mijne. Want ondanks alle Disney-ambitie doet Griffith hier zowaar iets goeds. Hij leeft mee met de armen uit de slums. De Boy wordt onterecht beschuldigd, de Girl onterecht genaaid (door overijverige rijke vrouwen). Wat zou Griffith met woke tijden hebben gedaan? Wanneer hij zijn kritiek even vergeet, verdwalen we in de grote ogen van Mae Marsh. Diep in de ziel-kijkers. Alsof ze elk moment kon sterven. De spanning aan het eind is letterlijk om te snijden. 'Dead, dead, dead.'

en dank voor de sport-rant/rent MB :-)

oei gister mijn post vergeten.

Ik maakte me al zorgen. :)

Wat zou Griffith met woke tijden hebben gedaan?

Wel een interessante vraag. Misschien van die fascistische, door de CIA goedgekeurde, actiefilms maken?
Ik kan van me van Intolerance echt alleen maar die Babylonische episode herinneren. Jezus? Sjonge.

en dank voor de sport-rant/rent MB :-)

Haha, moest ff wat kwijt. :)

Wat zou Griffith met woke tijden hebben gedaan?

Klagen in columns en talkshows, natuurlijk.

東京物語 (Tokyo Story)
Onthaasten met Yasujirō Ozu, voel me een beetje een cultuurbarbaar met al die vijfsterrenrecensies maar het was me gewoon net iets te langzaam en te kabbelend. Tokyo Drifter ook maar eens proberen.

Ha, Monday Seagull heeft wel gelijk. (Ik had hetzelfde en kwam er later achter dat hij betere films heeft gemaakt.)

Rancho Notorious
Dat is even een mooi kruispunt waar Fritz Lang en Marlene Dietrich samenkomen. In een Technicolor western. De winkel van de verloofde van de bravige cowboy Vern (Arthur Kennedy) wordt beroofd en meteen wordt ze maar verkracht en vermoord ("I'm sorry Vern. She was spared nothing.") WRAAK!!!! Vern probeert de identiteit van de moordenaar te achterhalen maar zijn stervende kompaan laat alleen het raadselachtige "Chuck-a-luck" achter als aanwijzing. Mooie mythevorming volgt waarin al snel de hoofdrol wordt gespeeld door Altar Keane. Via allerlei omzwervingen eindigt de reis op de afgelegen ranch waar outlaws even tot rust kunnen komen, allemaal kort aan de lijn gehouden door het Dietrich charisma, soms vrolijk zingend en anders lekker stoer in broek. Zeker niet zijn beste maar erg vermakelijk met het gebruikelijke Lang cynisme. Iedereen is gemeen en wraak zet alleen maar volgende tragedies in gang.

La virgin de agosto
De wandelfilm komt naar Madrid. Dat is alles wat je hoefde te zeggen. Het resultaat is een fraaie, lange film over de 33-jarige Eva die tijdelijk een appartement intrekt in augustus wanneer veel Madrilenen de stad uitvluchten en de zonderlingen blijven omdat er toch ook wat lokale fiestas zijn (altijd intrigerend.) Eva is zoekende maar ook op Spaanse wijze makkelijk in het contact leggen, wat de wandelingen handig aan elkaar rijgt langs typische sociale gebruiken (drinken, naar de rivier, het park, de bioscoop, dansen tot godsonmogelijke uren). Heerlijk loom ritme natuurlijk, mooie gesprekken, liedjes, zweverigheid, neo-katholicisme en dat ontwapende Spaanse humanisme in volle glorie tentoongespreid. Opvallend hoe hard de Spaanse Letterboxd frikis hier op gaan. Een goed teken.

mooie titel ook.

Klagen in columns en talkshows, natuurlijk.
hihi.

Floating Weeds is en blijft mijn Ozu 'geheimtip'.

The Horrible, Wonderful Life of Leni Riefenstahl
'The nazis had not yet learned how to march like nazis.' De grande dame van het fake news. Leni is niet alleen schuldig aan de fascistische sportspektakels van tegenwoordig, ze heeft ook de lessen van Goebbels naar de massa gebracht. Propfilms als de Triomf en Olympia zijn bij vlagen zo godvergeten prachtig dat je vergeet waar je naar kijkt. Op dat moment verkeert de kijker in de positie van Leni - de laatste persoon op aarde die ze nog kan zien als artefacten, waarbij alleen de camerahoek ertoe doet. Technisch meesteres-schap had ze zeker! Ook na de Val van Adolf bleef Leni volharden in haar fake news. Trump zou – als ie het geduld had! – instemmend knikken bij deze docu. Leni blijft maar herhalen dat ze geen Partijlid was, het allemaal niet geweten heeft. Na genoeg herhaling dreigt er dan geloof te ontstaan. Deels door regisseur Ray Muller die bevangen raakt door de kwieke, narcistische dame van 90. God bestaat niet, want geeft iemand als Leni het eeuwige leven (letterlijk). Samen met de regisseuse loopt hij letterlijk en figuurlijk het hele oeuvre door. En Leni, glimlachend als de Joker, maar mopperen over dingen die er nu niet meer toe doen. Na de Kristallnacht verliest ze haar laatste restje geloofwaardigheid. Met een Seidl-achtige Afrika-trip vindt ze haar droomvlucht. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je nu een Hitlergroet wil he?"

o en..

Space Jam: A New Legacy
Een film zo zelfreferentieel dat ie wel slecht moest zijn, om zichzelf te zijn. Als echo van een echo. Kopie van kopie.

Rechtstreeks uit Baudrillards Cool Memories: the lost notes. :)

Style Wars
Klassieke documentaire over graffiti in het Oude New York die ik om onbegrijpelijke redenen nooit had gezien. Kijk ze toch eens afdalen in een soort mysterieus gangenstelsel op zoek naar hun rijdende canvas. Heerlijke muziek ook waaronder een briljant ingetogen banger van Rammelzee Vs. K Rob bij de aftiteling. Maar, alles begint met een van de mooiste shots uit de filmgeschiedenis. Een metro komt haast verveeld door de nacht aanrijden, er klinkt geschraap en de cadans van de rails, zachtjes klinkt daar Wagner en dan opeens wordt de zijkant van de trein verlicht en de graffiti als Rijngoud zichtbaar en hoorbaar.

Geweldig idd, lijkt wel oorlogsgebied, New York toen (ws nu nog in bepaalde gebieden).

Tulitikkutehtaan tyttö
Ik had nog nooit een film van Aki Kaurismäki gezien, dus meteen toegeslagen nu er een heel programma is in Lab111. Beetje op de gok voor The Match Factory Girl gekozen. Tering Jozes, 69 minuten, maar daarna voelde ik me alsof iemand mijn hart had uitgerukt en in een pot zelfgestookte wodka op de vensterbank gezet. Elk romantisch idee wat ik ooit over Finland heb gehad is ook meteen verdampt. Wat een treurnis. Natuurlijk nog even lekker dik aangezet in deze kruisgang van een jonge arbeidersvrouw die echt nooit eens mazzel heeft. Die ouders! Dat eten! Het bier in een glas met een oor! Wat erg allemaal maar erg mooi gefilmd, je zit er helemaal in. Vroeg me daarna wel af of Finnen dit nou een hilarische film vinden? Ik heb zo mijn vermoedens.

Het is altijd een tranendal, maar met een gek, zwartgallig gevoel voor humor idd. 🙂

Ik heb Kauas pilvet karkaavat ook hoog in ’t vaandel, ook geen fuifnummer.

Ik had nog nooit een film van Aki Kaurismäki gezien

waaat! ze zijn allemaal geweldig (en hetzelfde) :-)

Style Wars, ik kan niet tekenen en ik heb weinig met graffiti en toch wil men na zo'n geweldige film een trein opzoeken en taggen :P

waaat! ze zijn allemaal geweldig (en hetzelfde) :-)

Ja, van die dingen. Ik denk dat de (prachtige) Helsinki-aflevering in Night on Earth als een soort waarschuwing heeft gediend? Voorlopig houd ik het even voor gezien, ik was echt de rest van de avond depressief.

Z'n broer Mika doet ook goeie films maken, maar net zo'n tranendal.

ghehe. Leningrad Cowboys is de enige echt vrolijk wellicht.

ik kijk La Roue van Abel Gance, waarover maandag.

Space in the Place
De Amsterdamse bioscopen bevinden zich post-fopdown in glorieuze staat, interessante film na interessante film. Deze afrofuturistische klassieker uit 1974 had ik nog nooit gezien, al kende ik de belangrijkste oneliners wel via More Brilliant Than the Sun. Een curieus mengsel van blaxploitation ("zoveel achteloze "niggers" van beide kanten) en mythologie, heerlijk brutaal gedaan, gewoon doen waar je zin in hebt en door downtown Oakland cruisen in je Egyptisch outfits terwijl iedereen je aanstaart. De openingsscène is een ware sciencefictionklassieker met een heerlijk Nausicaä/La Planète Sauvage-sfeertje. Vond het wel jammer dat er niet nog een paar van dat soort poëtische bezoekjes aan planeten volgden. Hoe dan ook, zeer vermakelijk, soms knullig, soms subliem. Met af en toe uitstapjes naar concertopnamen vol heerlijke trommeltjes 'n verticaal getoeter.

Je kent de film al een beetje via een paar classic samples idd… Time has officially ended, we work from the other side of time

성냥팔이 소녀의 재림
De film die aan het begin van de 21ste eeuw zo flopte in eigen land dat de Koreaanse studio's flink de teugels aantrokken. Wel grappig om te zien dat de Koreaanse recensies op Letterboxd allemaal een lage waardering geven terwijl de Westerlingen een cultfilm hebben ontdekt. Ik neig ook wel naar dat laatste, met enige kanttekeningen. Een wat verlegen bezorger met fantasie lijkt in eerste instantie de babe van de lokale arcade om te vormen tot Het meisje met zwavelstokjes (hier aanstekers). Maar in de dialectiek tussen film en game-esthetiek begint het flink te 'rabbitholen'. Dat aspect vond ik heerlijk (levels, game overs, do you want to continu?) en de satire van actiefilm en -games is als idee zeer vermakelijk maar uiteindelijk ook redelijk vermoeiend (zeker in een film van twee uur.) Jang Sun-woo wist dit, denk ik, en introduceert een soort stripachtige take op het maffe Cronenberg-pistool, maar dan nog is het pief-paf-poef (dat lome van eXistenZ blijkt achteraf een prima zet geweest.) Hoe dan ook Resurrection Of The Little Match Girl is heerlijk ambitieus, zo'n faalproject dat veel later op waarde kan worden geschat, nu de effecten met die digitale waas ook beginnen te dateren. Over een aantal decennia of totaal onbegrijpelijk of een profetie.

goh ja the Match Girl, zouden er niet 10 vervolgen en 16 manga-verstrippingen zijn gekomen?

Space in the Place :D 11-dimensionaal me dunkt.

zouden er niet 10 vervolgen en 16 manga-verstrippingen zijn gekomen?

De arme man heeft nooit meer een film gemaakt. Waarschijnlijk dacht de studio dat ze een slicke Mortal Kombat-verfilming kregen. :) (Dat van die manga zou ik eens voor de gein moeten onderzoeken.)

De arme man heeft nooit meer een film gemaakt.

au!

La Roue
'Ze zou een leuk zusje voor mijn kleine jongen zijn.' Trager dan een kabeltreintje op de Mont Blanc rammelt dit epos zich richting einde. Abel Gance – vooral bekend van Napoleon – was nimmer kort van stof. Er bestaan versies van La Roue van ruim 2,4 en 7 uur. Ik hield het maar aristoteliaans op de middelste. Het is bijna niet voor te stellen dat Gance zeven uur uit dit materiaal weet te halen - in feite is alles meteen duidelijk. We zitten hier in het welbekende dickensiaanse land van toeval en wezen. Verschrikkelijk negentiende-eeuws! Een oude treinbeambte raapt een vondeling op. Broer en 'zus' vind elkaar jaren later leuk, en pa is eigenlijk ook al verliefd geworden! Laat de Drie Melodrama's beginnen. Het talent van Gance zit 'm in de ambitie, het gigantische edit-tempo, de afwisseling van stijlen, camerahoeken en magische trucages. Belangrijker nog is zijn subtiele acteursregie. Verbijsterend dat het 'm lukte - met zo'n verhaal! – maar men trekt de juiste koppen. Hier werkt de eindeloosheid van de film. Er is tijd voor een naturalistische studie van mensengezichten. Ik dacht aan Tom Waits, als sjofele arbeider met smeerkeesface en zong Jesus Blood Never Failed Me Yet. Een geit vervult een glansrol als komische sidekick, terwijl personages met drankzucht, stomheid en blindheid worden geslagen. 'Ik kan mijn Norma horen mopperen.'

La double vie de Véronique
Matige arthouse. Kieślowski werd in de jaren 90 op hysterische wijze opgehemeld in De Volkskrant, daarom altijd recalcitrant zijn films genegeerd, maar Canvas levert dus laat ik het eens een kans geven. Wat me beviel was hoe subtiel een droomachtige sfeer wordt opgeroepen door camerabewegingen en de manier waarop het op zich duffe dubbelgangersthema vanaf de korte confrontatie zich heel anders ontwikkelt dan je verwacht. Helaas worden de beelden door een permanent gele 90s-filter gegooid die heel erg afleid en ook gewoon lelijk is. Even dreigt het magisch te worden dankzij een poppenspeler (altijd goed) maar het blijft heel veel suggestie wat voor poëtische diepgang moet doorgaan. Het bij vlagen houterige acteren van Irène Jacob helpt, ondanks haar magnifieke hals, ook niet echt.

Ludo viel 10 jaar geleden op:

al is het leuk om te zien hoezeer deze film in stijl invloed heeft gehad op Amelie van Jeunet.

Grapppig want die gele filter met van dat groen wat er aan probeert te ontsnappen deed mij heel erg denken aan La Cité des Enfants Perdus. De "Technicolor" waaraan we de jaren negentig waarschijnlijk zullen herinneren (Se7en, ook zo eentje die ik mee geel herinner.)

goh ja! al met al overschat onze heilige Krzysztof, en ook al tijden niet meer bij Zomergasten aangehaald volgens mij :P

Zappa
Dank u NPO. Filmmaker Alex Winter kreeg toegang tot Zappa's filmarchief en stelde een docu samen zonder voice-over die hoofdzakelijk chronologisch belangrijke momenten uit Zappa's leven aanstipt en daarnaast intimi over Zappa's ambities en drijfveren aan het woord laat. Daar komt ook de nodige kritiek aan te pas. Dat laatste was nog niet eerder vertoond in een docu, dus wel een aanwinst. Helaas veel grote afwezigen zoals zoon Dweezil en dochter Moon.

Die beef tussen de oudste en de jongste twee is pijnlijk. 😞

Le Cercle Rouge
Topkwaliteit, je krijgt er gewoon zin van om te roken (dit jaar 20 jaar clean). Terecht een klassieker.

Them That Follow
Horror tussen die christenen die met giftige slangen werken. De sfeer is goed maar e.e.a te uneventful en een beetje afgezaagd en de horror valt ook nogal mee (of tegen).

Tusk
Nee maar, een Kevin Smith die ik wél grappig vond. Totaal van de pot gerukt verhaal en gewoon idioot genoeg om te boeien.

Patser
Ik kan best wat geweld en “over the top” hebben maar dit werd me echt te veel en Ali B die zich overschreeuwt om z'n imago af te schudden helpt ook niet echt (en dan die Corton). Een zekere panache kan die El Arbi en Fallah niet ontzegd worden, met visuele vondsten vooral, maar ms tijd voor wat begeleiding?

ピストルオペラ (Pistol Opera)
That's more like it. Elk shot is een plaatje en bijzonder plaatje at that. Dat het plot daarbij ms niet helemaal duidelijk is kan mij dan weinig schelen.

The Sentinel
Uitstekende horror in New York met een paar mooie twists en wtf-momenten en een jonge Jeff Goldblum en Christopher Walken in bijrollen.

Be My Cat: A Film for Anne
Schlemielige Roemeense regisseur gaat met lokale actrices een film maken waarmee hij zijn favoriete actrice Anne Hathaway wil overhalen met hem te werken. This does not bode well, denk je al snel en dat voorgevoel klopt. Een van de betere found footage films denk ik, deed erg denken aan I Blame Society, die wel hierdoor geïnspireerd moet zijn.

Lapsis
Leuk dat dit soort nieuwe sciencefiction ook de bioscoop haalt. Heerlijk Philip K. Dick-sfeertje in een 21ste eeuwse update. Ray, een wat groezelige Noo Yawker probeert met semi-foute klusjes het hoofd boven water te houden, ook voor zijn broer die aan een nieuwe vermoeidheidsziekte lijdt. Op subtiele wijze wordt de informatie over de nieuwe wereld aan de kijker uitgelegd over de succesvolle integratie van kwantumcomputers in de maatschappij. Ray vindt dat maar niks die nieuwlichterij. Via-via rolt hij dan toch in de 'gig economy' waarbij je kabels moet leggen tussen kwantumstations. Lekker door de natuur wandelen en geld verdienen. Amazon wordt op de hak genomen, eerst subtiel met van die brakke technologische oplossingen maar na verloop van tijd voelde het toch beklemmend wanneer je realiseert dat het over het heden gaat en dat er geen strobreed in de weg wordt gelegd om dit in Europa ook uit te rollen. Kijk, dat is goede sciencefiction. Mooie personages, prima gefilmd en stemmige elektronische soundtrack. Zo zie ik het graag. Alles wordt, misschien enigszins geforceerd, tot een goed einde gebracht maar een subtiel WTF-einde nodigt uit tot nadenken ver nadat de credits zijn uitgedoofd.

Ne bom več luzerka (My last year as a loser)
Prettige indie over jongedame in de Sloveense hoofdstad Ljubljana, haar ICT-vriendje kan alle kanten op maar zij zit door hoge lasten vast bij haar ouders en weinig verheffende baantjes. Redelijk universeel verhaal, leuke hoofdrol en een prettige elektronische soundtrack.

Habit
Pun intended, tamelijk corny dingetje ergens tussen Tarantino en Windig Refn, maar met in met een femininistisch randje. Bella Thorne en sommige drugtrips zijn wel leuke eye candy maar heel erg lichtgewicht en de whacke theologie maken het zelfs pretentieus.

goeie run!

(en dan stiekem toch het benieuwdst zijn naar Tusk, uit nostalgie)

Record of a Tenement Gentleman
'Wil je op mijn schouders slaan als een goede jongen?' Ah-Ozu! Minstens een keer per jaar, eigenlijk ieder seizoen een uitkomst. De elektriciteitspalen tikken, de thee pruttelt, de kijkdoos opent zich weer, voor een inkijkje in familiaal Japan. Hier echter geen gezin, maar een 'samengesteld huishouden' van kamertjes. De huurders vinden een jongetje. Ze willen allemaal van 'm af en blijven er toch mee zitten, waarna de moeizame liefde kan beginnen. 'Ik heb al veel werk en kinderen.' Vrij doorzichtig plot derhalve, passend bij de Yasujiro Ozu van voor de Tweede Wereldoorlog. De film stamt nochtans uit 1947, wat de licht-sentimentele nostalgie iets wringends geeft. Buiten het huis heerst de armoede, de ineenstorting van het land. Ook de personages realiseren zich dat zij het vroeger beter hadden. Langzaam trekt de vondeling kringen in de zielen van de mensen. De 'motherless bastard' brengt ondanks zijn tranen geluk. Een mooie paradox. Op een zeker moment wordt er zelfs uitgebreid en geweldig gezongen. Zoiets verwacht je niet bij Ozu! De liefste buurvrouw deelt haar eten met de jongen. Eten helpt altijd. Dan is ook de grootste cynicus om en begint de droom die droom moest blijven. De moraal wordt aan het slot hardop uitgespeld. Dichter bij Mary Poppins kwam Ozu nooit. 'Je bent niet verdwaald, je bent verlaten.'

Zappa
Die nieuwe docu over Zappa was opeens op het Uur van de Wolf en een non-Zappavriend van me was er best enthousiast over dus dan ben ik de kwaadste niet. Moest dit keer geconfronteerd met die irritante muziek en flauwigheden denken, waarom vind ik dit nou abject? Waarom trek ik dit in mijn diepste wezen gewoon niet? Ben ik nog niet over uit*. Hoe dan ook, het is je standaard rockumentary met veel sprekende hoofden, allemaal vriendelijk lui, vooral Vai zegt zinnige dingen, maar een beetje aan de saaie kant, eigenlijk veel te weinig over zijn satirisch-maatschapijkritische kant waardoor het een portret dreigt te worden van een workaholic met raar haar. Zo tegen de jaren '80 wordt het wel aardig wanneer Zappa de "politicus" meer naar de voorgrond treedt, had ik destijds al respect voor maar het idee dat hij de enige was die opstond tegen de Gore's. Tss, tss, check eens de eloquentie en entree van Dee Snider voor een van die senaatscommissies. Wanneer Zaps ziek wordt (zo jong, wist ik niet) is hij toch een zachtaardigere en menselijkere figuur en dat resulteert ook in de mooiste scène, wanneer hij als componist aan het oefenen is en de beelden beginnen te flashbacken. Dat soort esthetische foefjes had de film wel wat meer mogen gebruiken. Na dik 2 uur vind ik de muziek nog steeds niks, maar hij deed het toch allemaal maar, tegen de stroom in.

(* Kristeva: "It is thus not the lack of cleanliness or health that causes abjection but what disturbs identity, system, and order. What does not respect borders, positions, rules. The in-between, the ambiguous, the composite." Wel, wel, wel. :)

Pauline à la plage
Zomer...Rohmer time! Een arty tante neemt haar nicht mee naar een vakantiehuis in Normandië. Tante Marion is Arielle Dombasle met haar mooi-lelijke gezicht dus die komt meteen mannen tegen waaronder een oud vriendje, de romantische windsurfer Pierre, en uit het niets Henri, een geile etnograaf die zich niet wil binden. Alles in stelling gezet voor gedoe en lange gesprekken over de liefde. Pauline (pas na een tijdje zag ik het dat het de jonge Amanda Langlet was, als tiener was ik ongetwijfeld totaal geobsedeerd door haar geraakt) ziet het allemaal nieuwsgierig aan terwijl ze dan maar aanpapt met een mec. Henri's nihilistische geilheid zorgt uiteindelijk voor een misverstand waardoor iedereen eigenlijk zijn slechtste kant laat zien. Maar met een typisch Rohmeriaanse move wordt alles in een prachtig ingetogen scène snel opgelost. Einde film. In de basis meer van hetzelfde (maar dat wil je ook als Rohmeriaan) al vond ik het allemaal net iets vuiger en gemener, de volwassenen zijn hier echt verwende kinderen. Heerlijk old school Frans ook hoe Pauline wel ongeveer binnen het seksuele bereik van volwassenen wordt geacht.

Death Ranch
KKKannibalen, die pun kan alleen in het Nederlands. Gast onsnapt uit de jilla maar belandt met zijn kompanen van de regen in de drup. Gewelddadig maar op een charmante lo-budgethorrormanier.

O Bandido da Luz Vermelha (The Red Light Bandit)
Ik verwachtte eigenlijk iets campiers maar het is eerder een politiek pamflet. Voor een niet-Braziliaan wat lastig te duiden maar toch een avontuur en met de declamaties/spoken word ook zo lekker een document van een tijdsgewricht.

Milano Rovente (Gang War In Milan)
Sleazy en gewelddadige Italiaanse gangstertaferelen. Weet niet meer of het Naked City of Mr. Bungle is waarom ik die soundtrack zo goed ken. In ieder geval ‘problematisch’ alsook zeer onderhoudend.

復活の日 (Virus)
R.I.P. Sonny Chiba. Voelt niet erg Japans door het vele Engels, de Amerikaans acteurs (zoals Edward James Olmos) en de cheesy soundtrack. Erg lang, wat sentimenteel einde, maar profi in elkaar gezet.

Mozart è un assassino (Mozart Is A Murderer)
Aardige hele late giallo (1999), relatief wat clean met weinig bloed en nog minder vrouwelijk naakt.

This Is Pop s01
Van de productiemaatschappij van Hip-Hop Evolution en Metal Evolution een 6-delige serie over pop. Behoorlijk random onderwerpen, 1 per docu. Boyz II Men, Country-pop, het Zweedse pop-imperium van Max Martin en Denniz Pop maar ook AutoTune en Festivals. Ik vermaak me wel (re: Zapp/Roger Troutman, een talkbox is geen vocoder).

Oh, is er een Metal Evolution? Niemand zegt wat (ik ga mijn oud metal kompanen streng toespreken.)

Wait, what? 😮

Daar is het allemaal begonnen met Sam Dunn en Banger. Legendarische interviews met Necrobutcher en Gaahl (omdat het in de grand scale of things wat weinig tijd over bleef een langere special op YouTube). Er is ook een tweede internationale (Global Metal Evolution).

Het stuk over die Diabolus in Musica is grotendeels onzin helaas.

GVD! Celtic Frost.

日子
De nieuwste van Tsai Ming-liang, in de 90s een van de oogappeltjes van de arthouse, maar deze schijnt met moeite de weg naar de bioscoop te hebben gevonden. Het begint meteen goed met de mededeling "Ondertitels zijn met opzet weggelaten" en een shot van een man die bedachtzaam naar de regen zit te kijken. Dat shot duurt ongeveer 5 minuten. En nog een en nog een. Dan moet je in het ritme zitten anders ben je verloren. Door de pandemie ben ik nog dieper in de ambient verdwaalt en trek ik dit soort films heel goed. Heerlijk details bekijken in shots waar je in andere films nooit de tijd voor krijgt. Beetje kool verhitten en dan het water laten koken, de rijst is bijna klaar. Dat werk. Langzaam gaat het tempo iets omhoog en wordt zoiets als een "verhaal" kenbaar waarbij de twee personages elkaar uiteindelijk ontmoeten. Daarna rest natuurlijk nog melancholie.

The Merchant of Venice
Kreeg deze van mijn vader te leen, dus braaf mijn Shakespeare tot me genomen. Ik ben op zich liefhebber dus geen straf. Kende dit stuk vagelijk van zo'n degelijke BBC-versie, jaren terug. Hier is flink uitgepakt in Venetië zelf, dat er authentiek en fraai duister uitziet wat deze komedie meteen een andere draai lijkt te geven. De consensus is inmiddels toch wel dat Shylock genaaid wordt en iedereen een beetje zit te lachen om die vervelende jood. Daarna natuurlijk boeken volschrijven over wat de bedoeling van Bill nou eigenlijk was. Hoe dan ook veel Goed Acteren™ met name van Al Pacino als Shylock. Jeremy Irons houdt zich ook opvallend in als pechvogel die een "pound of flesh" dreigt te verliezen. Beetje crossdressing doet het ook altijd goed en helpt bij een van die typisch belachelijke plotwendingen die Shakespeare brutaal uit de pen liet vloeien. Kortom, heel degelijk en goed voor de opvoeding.

We Are Little Zombies
Ofwel Wî â Ritoru Zonbîzu (ik hoor 't ze zeggen in m'n hoofd). Soort Pistol Opera, for kids! Een groepje 13-jarigen dwalen als punkrockgroepje door een soort game-wereld waar ze gevoelens moeten vinden. Een punky 8bit-zuurstok-orgie zoals alleen Japanners dat kunnen.

Almost Blue
Naar verluidt nogal SE7EN-achtig, maar het is 25 jaar geleden dat ik die zag. In de kern in lijn met de giallo maar idd wel meer als een Amerikaanse serial killerfilm. Detective Grazia Negro moet de moord oplossen, samen met een blinde tech savvy jongeman die gek geobsedeerd is door het Elvis Costello-nummer Almost Blue. Along the way nog wat seksistische collega's afpoeieren … Stilistisch sterk, goeie soundtrack van de rockband Massimo Volume, niet schlekt (sry).

This Is Pop s01
Behoorlijk random onderwerpen, 1 per docu. Boyz II Men, Country-pop, het Zweedse pop-imperium van Max Martin en Denniz Pop maar ook AutoTune en Festivals.

lolwhat. Cool. :-) misschien toch eens in het weekend bij de vriendin op Netflix aan zien te zwengelen. (Afgelopen weekend: The Laundromat, Steven Soderbergh over de Panama papers, tongue in cheek komedie die vlotjes en aangenaam voorbijtrekt, maar eigenlijk te licht en efemeer is voor het onderwerp, en de woede die daar ook bij links-Hollywood (terecht) achtersteekt.

Tiefland
'Es kommt from da Oben.' Dit langweilige 'sprookje' lag een decennium op de plank, omdat Leni na de oorlog persona non grata was geworden. (Al werd ze nog vaak geïnterviewd, dus wat dat nou precies waard was!) De controverse zit 'm ditmaal niet alleen in Leni zelf. Een deel van de figuranten werden uit het concentratiekamp geplukt, en tijdelijk te werk gesteld. Voor die echte Sinti-vibe. Konden ze even meemaken wat Leni dankzij haar Partij-connecties beleefde... Een herderspastorale gestut op herderiaans nationalisme. Leni speelt een 'exotische' danseres, die eerst wordt ingepalmd door een slechterik van hoger allooi – rings a bell doesn't it? – en dan door een goedmoedig natuurmens van lager allooi. Verhaaltjes annex egotrip van niks, dus. De beelden mogen er wel wezen. Het licht is altijd goed bij Leni. Wat dat betreft kon ze het beter bij natuurplaatjes houden. En dat ging ze uiteindelijk ook maar weer doen. 'Es kommt from da Oben.' Toegegeven, in de filering van de klassemaatschappij neigt de film soms naar Bunuel. Schapen versus stieren, beest tegenover verdorven mens. Tijdens de enige echt rake scene maakt de Onschuld Zelve – de herder – zijn entree in de stad. Zijn verbazing, het gelach! Zarathustra van de berg. De afdaling leidt het einde in. Mannen met messen, mannen in lange jassen. 'Leb wohl'.

---
voor deze week heb ik Bela Tarr op het programma dus ik meld me qua stukjes maandag weer eens en bereid me voor op Beetje kool verhitten en dan het water laten koken, de rijst is bijna klaar. Dat werk.

from = von

Oef, Tarr, de eindbaas. Dat is er ook een voor als hij weer eens in de bioscoop draait. De nieuwe van Tsai Ming-liang heet trouwens internationaal Days, niet dat je er zoekfunctie technisch in de toekomst iets mee opschiet.

…niet dat je er zoekfunctie technisch in de toekomst iets mee opschiet.

Daar is wel een mouw aan te passen … wink wink, nudge nudge.

Les Fruits de la Passion
Shuji Terayama en Klaus Kinski en sws weet je met die eerste dat het wel iets bijzonders wordt. Easier On The Eyes dan Emperor Tomato Ketchup waar deze een tweeluik mee vormt volgens deze uitstekende duiding. Kan ik weinig aan toevoegen behalve dat het visueel ook werkelijk adembenemend is.

Les Fruits de la Passion

Die poster dacht ik nog van "mwoah, echt?" Maar met al die enthousiaste beschrijvingen: op de lijst ermee.

Dat is er ook een voor als hij weer eens in de bioscoop draait.

lijkt me een geweldige marathon, liefst zonder pauze :P (in de eerste 20 minuten komt de bedpan al tevoorschijn, of wacht, is het toch een wasbak)

omdat het in de grand scale of things wat weinig tijd over bleef een langere special op YouTube)

Zo wat een tempo. 😅 Moest zo lachen om Fenriz die gewoon Death afkraakt.

Alweer ff geleden, geen goeie zonnebrillen? 😎 Realiseerde me dat dit de Extreme metal docu is, niet de dvd-extra specifiek over Black Metal, die staat dan weer niet op YT.

Heb de dvd van Metal Evolution weer eens bekeken: die muzikanten zijn niet noodzakelijkerwijs deskundigen. Naast die zogenaamd gebande tritone is de gitaar vlgs mij geen Afrikaans instrument zoals Randy van Lamb Of God beweert (al zijn er zeker Afrikaanse luiten) en ik denk dat Dio (R.I.P.) malocchio bedoelt, geen ‘maloik’.

Realiseerde me dat dit de Extreme metal docu is, niet de dvd-extra specifiek over Black Metal, die staat dan weer niet op YT.

Dit was wel een fijne trip down memory lane. Nu snap ik ook hoe Napalm Death opeens bij Fa Onrust zaten. Fenriz zit ongeveer rond 32:00-33:00. Ja, een specifieke Black Metal aflevering is geen overbodige luxe, nu raast het een beetje langs de muziek.

Nu snap ik ook hoe Napalm Death opeens bij Fa Onrust zaten.

Peel?

En ja, die Morrissound-overload (afgemaakt met bermuda's) kon ik best in mee (en ik zou – at gunpoint – voor Scream Bloody Gore kiezen als favoriet), al moet ik zeggen dat ik als ik de worst offenders nu terughoor (Blessed Are The Sick en On The Seventh Day God Created… Master) het eigenlijk helemaal niet zo erg vind.

Ja, toch weer die dekselse Peel. Alle respect voor de VPRO hè die me gevormd hebben, maar daar haalden ze de mosterd. Achteraf klinkt alles eigenlijk fantastisch moet ik bekennen. Maar de black metal turn blijft toch nog steeds heel spannend qua sound plus verhaal en persoonlijkheden (mafklappers en droogkloten.)

Eigenlijk raar dat een of andere Tiktokker Leprosy niet viral heeft laten gaan in het afgelopen jaar. Gemiste kans. Nou, genoeg metallurgie...

অপুর সংসার’
Canvas blijft geven. Dit keer de Indiase klassieker The World of Apu. Ik begreep dat dit het derde deel is van een trilogie, maar het is niet alsof je met Return of the Jedi begint, bovendien, bedacht ik me, hou ik eigenlijk niet zo van films over kinderen (anime uitgezonderd.) Fraai zwart-wit geschoten portret van een schrijvende slacker in Calcutta die "per ongeluk" trouwt op het platteland (prachtig) en zoals dat hoort zijn bruid langzaam begint te appreciëren. Dat gaat natuurlijk niet lang goed waarna omzwervingen volgen met inzicht, catharsis en verzoening. Geweldige rol van Soumitra Chatterjee met dat lachje dat verandert in een lege blik. Op zich geen origineel verhaal, maar er gebeurt zoveel omheen dat ik wel meer wil tzt.