Filmforum

gheh las in het archief dat Martijn Satantango in 1x heeft geprobeerd, respect. Ik deed 'm als serie en het had ook gewoon een serie moeten zijn. (een cut van 150 minuten film kon ook makkelijk volgens mij).

Sátántangó
'Laat me het uitleggen.' Twin Peaks op 66 keer de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid Ritalin. Komedie en doom, begeleid door lullige en spookachtige synthesizers. Een toegankelijke Béla Tarr dus, ik was toch even verbijsterd. Zeker de eerste van zeven uren zijn werkelijk heerlijk. Een verlept boerendorp gaat gebukt onder zichzelf. Allen dreigen te ontsporen, of zijn dat al. 'Aan het eind worden we gek.' Is er een moord gepleegd? Waarom loopt men met al dat geld te leuren? Ik dacht aan The Simple Plan van Raimi en de poëtische zwarte humor van Kaurismaki. Waar de laatste zijn punt echter in zeventig minuten weet te maken, moet Tarr de Verschrikkelijk natuurlijk toch weer uren schuren. Als de fraaie filosofische speech van een agent voorbij is, begint de afdaling richting eindeloosheid. Bewusteloosheidsverlangen. 'Hallo, hallo, ha.' Dertig minuten zuchten en steunen van de dikzak. Veertig minuten manisch dansen op de titeltrack (een soort Stuurbaard Bakkebaard). Grappen met aanloop van een uur. Wij zijn als de kat die gemold wordt. Weerloos tegenover het hogere, de filosoof-koning. Goddank voert men hier – in tegenstelling tot The Turin Horse – steevast wel het woord. Zijn er bijbelse metaforen. En volgt er een transfiguratieve exodus. Een Tarkovsky-moment van transcendentie. Van de eeuwige regen in de drop van de pruimendrank. 'Heb je nooit mist gezien, of zo?'

Deze gaat zeker niet op de kijklijst. :)

Titane
The hottest ticket in town. Beste film op Cannes! Van de maker van RAW! Controversieel! Auto's! Seks! Het begin is zoals gehoopt Noord-Frans neo-ballardiaans met een auto-ongeluk en naar seks gesublimeerd trauma. Dan al heb je door dat de hoofdpersoon weinig sympathiek is en dat wordt niet beter als ze "getriggerd" iedereen die ze tegenkomt op gruwelijke wijze vermoord. Op de vlucht weet ze zich met een list bij een brandweerman te verschuilen die worstelt met ouderdom en zijn verloren gewaande zoon. Ondertussen broedt er wat in de buik en de zwarte lichaamssappen beloven weinig goeds. Een vieze film duidelijk gemaakt om te provoceren en dat voelt tegenwoordig te makkelijk aan. Maar waar het op neer komt: het verhaal is gewoon niet goed. Teveel samples zonder gedegen ritmische basis, of zoiets. Ik hoopte op zo'n einde waardoor alles pardoes op zijn plaats valt maar het voelt allemaal als een verplichting.

Satantango in 1x

Ja, moet nog eens op herhaling, had wel last van wat wegtrekkers.

Vanmiddag Titane … Heb net twee delen River Of Fundament achter de kiezen, dus shockeren zal niet snel lukken. Nu was het in Grave al lichaamsbeharing die mensen al deed cringen … 🙄

Titane
Een intens kijkje in de psyche van genderdysforie, lijkt me wel een tw waard als je daar ervaring mee hebt want je kan Ducournau van vanalles beschuldigen maar niet van subtiliteit. Dat Adrien/Alexia niet sympathiek is lijkt mij dan wel integraal voor het personage. De toxisch masculiene vader is ook niet erg sympathiek maar minstens zo belangrijk.

Merkwaardig overigens dat achter mij (links en rechts) hevig gegiecheld werd terwijl het einde mij enigszins emotioneerde (leeftijd, lockdown?)

Ik had toch bij die Alexia iets van "Dude, pleeg dan gewoon zelfmoord."

Daar werd naar gehint maar ms conflicteert dat met het einde. Maar zelfmoord is bepaald niet zeldzaam bij mensen met deze aandoening.

En dan was er ook geen film geweest. :)

Nu was het in Grave al lichaamsbeharing die mensen al deed cringen …

lol.

River Of Fundament
Een soort opera rond Norman Mailer, Egyptische mythologie en de industrie als gebruiksvoorwerp van een elite. Een extravagante, pompeuze en toch wel bizarre trip waar je van de ene grootse set piece in de andere valt. Waar een lullen en drollen in goud wordt verpakt, een autowrak als een lijk uit het water wordt gedregd, Parliament/Funkadeliczangeres Belita Woods voor een orkest van piepende en krakende metalen viola's staat te zingen, iemand door een rappende man in haar achterste wordt genomen, jazzlegende Milford Graves improviserend uit een koeienkadaver kruipt, een glazen oog in iemands achterste wordt gestopt, Debbie Harry debiteert en Sidsel Endressen klokt en kukelt … en vooral veel (lichaams)vloeistoffen … en vergeleken bij Cremaster Cycle nog best coherent. Alle symboliek doorgronden is pittig maar de beelden blijven je zeker bij waardoor de betekenis je zomaar op een ander helder moment te binnen kan schieten.

Parbleu.

彼のオートバイ、彼女の島 (His Motorbike, Her Island)
Mijn derde Ōbayashi en ben er wel achter dat je als je alleen Hausu kent een wel erg beperkt beeld hebt van deze man. Deze romance van een stoere biker die zijn saaie traditionele vriendinnetje verlaat voor een aanmerkelijk stoerdere ride or die. Een beetje té blijkt al snel, enfin, patriarchy! Maar niet alleen dat, traditie (oosters, monochroom) en moderniteit (westers, kleur) is de belangrijkste en duidelijkste subtext in deze soms charmante eh, ja, rom-com, eigenlijk.

Kajillionaire
Beetje gek allemaal dit. Beetje te gek soms en toch ook een beetje saai, zo'n kabbelende Clerks-achtige indie vibe. Heeft aardige momenten maar gewoon niet zo my jam.

ah goeie vergelijking wel met Clerks (wel my jam ook)

Ingeborg Holm
'Het wordt tijd om naar huis te gaan.' Sterk spul weer van Victor Sjöström. Misschien wel de beste stomme film regisseur. Hij volgt hier een vrolijk Zweeds gezin dat een kruidenierswinkeltje begint. Van alle kapitalistische dromen toch wel de mooiste, en de kneuterigste. Alles draait om de centjes van de kleine luyden. Lang kan dat niet goed gaan, natuurlijk. Vader belandt als de grote Lenin in bed. Een subtiel en achteloos verscheiden – en de film is nog geen tien minuten oud. Een hele roman van James Agee opgeroepen. Als echte Zweden krijgt het kapitalisme er daarna flink van langs. De hardvochtigheid van het machtige geld draait mensen finaal door. Schuldeisers en de pauperpolitie eisen een tranendal dat tot de bodem moet worden afgedaald. Moeder de Vrouw Ingeborg draagt haar kruis zo ver als ze kan. Het sentiment neemt met ieder afgenomen kind toe. Had gemakkelijk een draak van een film kunnen opleveren, maar niets van dat bij Sjöström. Hij toont de ellende in een gecondenseerd naturalisme. Bijna geen dialogen op het scherm, enkel de bewegingen zijn genoeg om de nood mee te voelen. Pas richting het einde valt Ingeborg al te vaak in katzwijm en gaan alle registers volledig open. Overspoelt door de emoties van Fisherman's Friends. De verbittering. De stilte. Ik durfde nauwelijks nog ademen. 'Ze mag haar kind zien.'

En daarmee is http://gracekellyblues.blogspot.com ook weer bijgewerkt, dus is het tijd voor een maand

https://trends.knack.be/medias/16519/8458087.jpg

黒蜥蜴 (Black Lizard)
Wow, hopelijk wordt deze nog eens HD/4K gerestaureerd want deze muffe VHS-rip is wel behelpen. Maar zelfs daar doorheen zie je wat een beeldenpracht dit is met daarnaast een bijzondere romance tussen de crook en de cop met een aparte gender twist. Classic Japanse coolness met wat meer diepgang.

1962 of 1968 versie? (Ik gok de laatste.)

Ja, de laatste, van Kinji Fukasaku. 1962-versie staat inmiddels wel in de watchlist.

Восхождение
Ook weer eentje waar ik lang tegen aan heb zitten hikken, maar wanneer hij in de bioscoop draait moet je wel. Sovjetfilms over de Tweede Wereldoorlog zijn toch echt next-level. Dankzij Susan Sontags essay over The Ascent wist ik wel ongeveer wat ik kon verwachten van dit christelijk-humanistisch-communistische meesterwerk en eigenlijk is het niet zo heel spannend omdat je ook "in het moment" weet dat de personages verdoemd zijn. Aan deze Duitsers en collaborateurs (een waanzinnig eng ingetogen Anatoly Solonitsyn) ga je alleen ontsnappen als Jezus of Judas (met toch een verrassende omkering van de rollen.) Dan nog is de climax in zijn authentieke details zo'n mokerslag. Subliem gefilmd, zoveel wit, zo koud en met intimiderende blikken van de acteurs richting de kijker. Een onbehagelijke fietstocht naar huis mag ik wel stellen wanneer je iedereen opeens blij ziet doen in het park.

Ik dacht me een essay van Sontag te herinneren. Maar dat is er helemaal niet! :) Wel ergens postieve opmerking over de film in een ander essay over de blik op oorlog. Tarkovsky vond het dan weer niet vaag genoeg.

Black Widow
Na die strafexpeditie naar mijn ziel had ik wel even behoefte aan iets dom en makkelijks. Dan biedt een Marvel-film natuurlijk uitkomst! Dit is dan de recentelijke origin story van Black Widow die blijkbaar al het loodje heeft gelegd tijdens een van die 5000 mega veldslagen van The Avengers. Ik was de details alweer vergeten. Hoe dan ook, ik ben ook maar een man met een eenvoudige smaak en Scarlett Johansson die in strak pak rondspringt is dan vanzelfsprekend een esthetisch genot. In het midden wordt de film zowaar even leuk met wat kwinkslagen terwijl de mokkende Florence Pugh en afstandelijke Rachel Weisz zich aan het gezelschap hebben toegevoegd. David Harbour als vergane glorie Red Guard met KARL en MARX getatoeëerd op zijn vuisten is ook vermakelijk. De pret is helaas van korte duur want explosies gemarineerd in veel teveel uitleg wachten. Hopelijk zijn de drie actrices binnenkort weer te zien in serieus werk want dit is wel zonde hun mogelijkheden, een Assayas lijkt me wel wat.

時をかける少女
De volgende Ōbayashi uit 1983 is een lastige. De visuele waanzin uit Hausu keert weer, gedoseerd, terug, maar misschien was de ingetogenheid van I Are You, You Am Me hier ook effectiever geweest. Meisje, tijd, gebaseerd op een roman, het zal toch niet? Uiteindelijk inderdaad hetzelfde verhaal als The Girl Who Leapt Through Time (al is hier de titel The Little Girl Who Conquered Time, er zijn nog veel meer adaptaties). Obayashi's film is op zichzelf een prettige tienerfilm met een landerig tempo dat er voor zorgt dat het verhaal maar traag op gang komt. De visuele foefjes komen langzaam op om naar een geweldig climax te leiden, waarna helaas een wat houterige SF-uitleg volgt. Een liedje met samenvatting bij de credits is dan wel weer zeer okay. Al met al, een fijne film maar de versie van Mamoru Hosoda, die wat slimme aanpassingen deed, is lastig te overtreffen

The Green Knight
Voer voor Secret Chiefs 3-fans, Graalmythologie, cue “problematische” filosofen Peter Lamborn Wilson en Julius Evola… een sedate aangelegenheid deze film. Ergens mooi, plechtig enzo, maar moest wel een beetje tegen de slaap vechten af en toe (sterker nog, de eerste keer zoveel gemist dat ik een tweede ronde heb gedaan). Toch wel geslaagd wat mij betreft.

Údolí včel (The Valley Of The Bees)
Ook pittig, grimmiger ook, iets makkelijker dan Marketa Lazarová (toch een soort black metal op celluloid), waar dit op voortborduurt (toe aan herbekijken). Indrukwekkende Tsjechoslowaakse kwaliteit.

現代やくざ 人斬り与太 (Street Mobster)
And now for something completely different… Een enorme reeks straatgevechten, een machtstrijd tussen Yakuza, handheld (toen al) vastgelegd, en derhalve quite a ride. Intens, gangsta shit on steroids.

Street Mobster op de lijst! :) Stond The Valley of the Bees natuurlijk al.

Ik dacht me een essay van Sontag te herinneren. Maar dat is er helemaal niet! :) Wel ergens postieve opmerking over de film in een ander essay over de blik op oorlog.

ghehe, Sontag is zo groot ze hoeft niet eens een essay te schrijven om tienduizenden cinefielen deze film (terecht) te laten kijken.

The Green Knight wil ik ook nog wel zien.

1933-2021
https://i.ibb.co/426vgTB/belmondo.png

Wel een beetje het icoon van irritante guys, maar toch cool. 🥺

Bumperkleef
Alleraardigste horror van eigen bodem, een tip to the hat aan Dick Maas.

Bitchin’: The Sound and Fury of Rick James
Tragisch verhaal natuurlijk weer, de drugs moesten iets verdoven. Het blijft wat aan de oppervlakte maar er worden echt wel minder fraaie aspecten van de man genoemd, verder veel talking heads en anekdotes en op zich never a dull moment. Nooit geweten dat z'n carrière begon bij Neil Young.

Nog een badass: R.I.P. Michael K. Williams

https://i.postimg.cc/RZWMMv89/6a00d8341bfb1653ef01539035094f970b.jpg

Wel jammer dat ik nooit de impact kan voelen van die Omar-rol. Ben halverwege S1 gestrand in The Wire, en alle coole shit is gifjes spotten. :(

De eerste serie is wel echt een opmaat. Ms kan je het gewoon overslaan. Overall vond ik het de tweede ronde toch wat minder sterk dan de eerste keer (was ook al ver nadat iedereen het had gezien), maar s3 vind ik nog steeds de beste en in s5 is die lijn met Marlowe (en zijn beef met Omar) erg goed. Nu zou ik Treme en The Deuce toch hoger aanslaan.

さびしんぼう
Deel 3 in de wat wel eens de Onomichi-trilogie van Obayashi wordt genoemd. "Opgedragen aan de tragische, stralende dagen van mijn jeugd." waarna een een geweldige introductie volgt van tiener Hiroki, die in een tempel woont want zijn vader is boeddhistische monnik (prachtfiguur). Met zijn camera volgt hij van alles vooral een wonderschoon meisje dat altijd eenzaam op school Chopin speelt. Ja, dit gaat goed worden. Achteraf bezien is het wonderbaarlijk hoe achteloos Obayashi zijn verhaal met allerlei lagen opbouwt, zonder al teveel visueel vuurwerk behalve dat alles permanent in een nostalgische gouden gloed wordt gebaad. Plotseling verschijnt er een superschattig mime-meisje in huis die Hiroki eerst alleen door de camera kan zien, maar al snel manifesteert ze zich vrijelijk. Er wordt weinig mysterieus over gedaan dat ze een soort geest is van zijn moeder-als-tiener wat tot olijke taferelen leidt wanneer die twee elkaar tegenkomen. Ondertussen komt Hiroki zijn liefde-op-afstand tegen, maar wie is eigenlijk echt? Zelfverzekerd tot een melancholiek einde gebracht inclusief leuk liedje bij de aftiteling. Er zijn wat kluchtige fratsen die wat vreemd aanvoelen maar misschien wel passen bij de emotionele achtbaan van het tieneruniversum. Redelijk obscuur naar het schijnt, jammer want dit is een van de beste tienerfilms ooit.

De pont over de baai van Onomichi, nu al legendarisch. Internationale titel overigens Miss Lonely of Lonelyheart.

https://i.ibb.co/DCZzX6B/misslonely3.jpg

wow!

Qua The Wire vond ik S1 juist het best en S2 al wat meer soapy, over de series later kan ik echter niet spreken. Misschien toch ooit nog eens S3 doen dan.

Le Voleur met Belmondo is geweldig, maar als ik verder zo terugkeek vond ik 'm toch in niet bijster veel goede films spelen (behalve de ekte ekte nouvelle vague dingen dan natuurlijk)

Instinct
Redelijke geslaagde thriller vooral door Van Houtens sterke performance. De karikaturale sideshow doet het helaas bijna teniet.

ぺきんのすいか (Beijing Watermelon)
Japanse groenteboer wordt het houvast van Chinese studenten in de buurt. Een warm menselijke drukte in de winkel die tevens woonruimte is. Maar dan een verrassend einde waar de politieke lading onuitgesproken blijft en ook niet ten koste gaat van die menselijke kant. Weer totaal anders dan de andere Ōbayashi's die ik zag maar wel weer geweldig.

Whore
M'n goede ervaringen met deze regisseur lopen hier een knauw op. Ik kan me weinig herinneren van Pretty Woman, waar dit een antwoord op is, al is wel in te denken wat hier tegengesproken wordt. Het spreken tegen de camera van Theresa Russell en de flashbacks werken slecht voor me en ik vind het te karikaturaal om serieus te nemen. Ms iets te veel een antithese om zonder de these overeind te blijven.

Possibly in Michigan
Arty horror short, musical zelfs. Grappig, met ondanks de beeldkwaliteit coole visuals.

Onoda (10.000 nuits dans la jungle)
De avonturen van de Japanse soldaat die het tot 1975 uithield op een Filipijns eiland. Geweldig verhaal natuurlijk en de Franse regisseur Arthur Harari neemt er dan ook lekker de tijd voor met bijna 3 uur (gevoelstijd een kleine 2 uur). Een jonge Japanner gaat op zoek naar de legende en na het eerste contact gaan we terug in de tijd, hoe is die Hirō Onoda eigenlijk op dat eiland terechtgekomen. Dat is op zich al een bijzonder verhaal. Aangekomen hoopte ik stiekem op The Thin Red Line-achtige poëtica maar helaas wordt het zeer naturalistisch verteld, wat wel begrijpelijk is maar ook wat aan de saaie kant, zo fascinerend is een mega-survivaltocht ook weer niet. Een interessante geschiedenisles en subtiele les over autoritarisme maar niet per se een goede film.

Prisoners of the Ghostland
De trailer deed het goed als WTF-post of teh socialz en fora. Nicholas Cage x Sion Sono! Lolz. Eerlijk gezegd waren mijn verwachtingen niet heel erg hoog gespannen, wellicht dat ik daarom voor mezelf een verrassing creëerde want ik heb in tijden niet zoveel plezier beleefd aan een actie/postapocalyptische film. Cage in opperbeste post-cultmodus met geverfde baard past wonderwel in het kleurige Sono-spiegelpaleis. Als je het navertelt is het zonder meer absurd maar Sono weet plot te vervangen door een fijne droomlogica met unieke beelden. Toen begon het wel te dagen dat dit meer een Japanse dan Amerikaanse film is, wat best wel jammer is, want de eerste 40 minuten droomde ik al wat deze esthetische injectie teweeg ging brengen in de voorspelbare Westerse actiefilm. Alleen al de manier waarop Sono toch de atoombom er weer in weet te sneaken is zo fantastisch. Een echte diep 21ste-eeuwse film met ergens ook veel raakvlakken met de psychedelische westerns van de jaren '70 en die eksperimentele Japanse theater headbangers uit de jaren '60. Vreemd genoeg deelt vrijwel niemand mijn enthousiasme. :)

Als je een Cage-film goed vindt, is het goed gebruik 'm een 1 te geven, voor toekomstige cultstatus.

Beijing Watermelon klinkt ook helemaal geweldig.

Dune
Pfff, moet denken aan een fleeting thought bij LOTR: wat doet die Balrog eigenlijk zoal de hele dag, als er geen hobbits met ringen door zijn domein zwalken? Hier ook allemaal absurd grote set pieces waarin hele leger verschijnen en verdwijnen, maar ook een eettafel is huge met allemaal mensen die erbij staan in al even grote panden… en dat gaat dan van hot naar her, iets met een mes of zo, ergens nog ff vechten, stukkie vliegen… ik heb het boek niet gelezen maar de film verzuipt in z'n eigen grandiositeit.

wat doet die Balrog eigenlijk zoal de hele dag, als er geen hobbits met ringen door zijn domein zwalken?

LOL. Beetje gamen? Metal draaien? Maar terechte vraag. Ik zag in de trailer inderdaad al weer zo'n digitaal cut & paste leger. Saaaaaaai.

Vroeg een vriend mee, die weigerde na het zien van de trailer. Gheh. Dan zal de game Dune toch wel de beste 'adaptatie' van het (prima) boek blijven.

https://media-cldnry.s-nbcnews.com/image/upload/t_fit-760w,f_auto,q_auto:best/newscms/2021_38/3507689/210922-melvin-van-peebles-obit-1975-ac-540p.jpg
RIP Melvin van Peebles

Les Fruits de la Passion
Begint als je typische softporno in de Oriënt, met een mooie vrouw die zich door Klaus Kinski laat opsluiten in een bordeel te Hong Kong. Maar Shūji Terayama heeft andere plannen. Sleazy Kinski denkt: seksfilm, ik maak er gebruik van. Al zijn de andere erotische uitingen veel complexer, de madame die door een man wordt gespeeld hint er eigenlijk al meteen naar. Naar een verhaal van Pauline Réage dus er wordt weer vernederd, geslagen en vastgeketend. Terayam lijkt door te hebben dat het subversieve potentieel van seksualiteit op zijn retour is en is meer geïnteresseerd in machtsrelaties die heel Foucaultachtig overal op elk niveau spelen (vrouw-man, binnen de familie, tussen klassen, het Westen en Oosten). Fraai gefilmd met veel kleurenfilters die in elkaar overgaan en veel interessante shots. Een, denk ik, moedwillig zoekende film, waarbij de surrealistische intensiteit in de laatste vijf minuten toeneemt en ik uiteindelijk toch redelijk tevreden was.

Nightmare
Goeie gore en lekker sleazy, lekker twisted verhaal en derhalve een prima slasher.

De Zitting
Een rechtbankdrama van eigen bodem. Tja, beetje saai en heus niet alleen omdat we hier wat minder theatraal zijn aangelegd dan in Amerika.

Candyman
Jammer, deze hangt ook wat als los zand aan elkaar en verzuipt een beetje in de boodschap, je zou bijna zeggen te woke, als dat een ding was. Het Reiniger-achtige silhouettenspel is wel erg pleasing on the eye.

What's That Sound s01
Mark Ronson behandelt per aflevering een sound production-onderwerp. Logischerwijs lijkt de aflevering over auto-tune erg op de This is Pop-aflevering over dat onderwerp. Sampling kent ook overlap met andere docu's en als je het over de Buchla hebt kun je ook niet om Suzanne Ciani heen. De 808-aflevering gaat toch ook best flink over de LinnDrumm. Maar goed, ik vermaak me kostelijk. Ik mag dat gewoon graag zien: zo'n docu waar je van Delia Derbyshire naar Denzel Curry gaat en ook goed dat er oog is voor de pioniers van kleur en de vrouwelijke kunne. Vooral de afleveringen over distortion en reverb zijn nice.

Witness for the Prosecution
Billy Wilder in de rechtszaal, naar Agatha Christie. Dan weet je: ouderwets vakwerk. In Engeland gesitueerd dus lekker stoffig en talig. Marlene Dietrich lijkt in eerste instantie een bescheiden rol te spelen, al is het wel meteen uitkijken want die dame is niet te vertrouwen en natuurlijk moet ze weer een liedje zingen, wat uiteindelijk wel leidt tot aan aantal fraaie kussen. Hoe dan ook, het lijkt zich allemaal redelijk voorspelbaar naar een uitspraak te bewegen, maar dan begint het te twisten, op het absurde af, al hoort dat er bij. Zo komt alles op zijn pootjes terecht en de voice-over zegt zowaar iets van "NO SPOILERS!" bij de aftiteling (maar dan wat vriendelijker.)

ねらわれた学園
Een soort brug tussen Hausu en de romantische tienerfilms van de jaren '80. Is ook weer een middelbareschoolfilm die alle kanten opschiet. Begint weer subliem met ware Ōbayashi-magie. Dan ook weer wat meligheid met jongetjes die onder de rokken gluren van oudere meisjes. Ōbayashi neemt het idee van school als psychische oorlogsvoering letterlijk: de heldin Yuka komt er per ongeluk achter dat ze kinetische krachten heeft die ze ook maar gaat inzetten om het matige kendo-team eens aan een overwinning te helpen. Ietwat aan de late kant komt er nieuw meisje-met-krachten in de klas die meteen discipline eist op de on-Japans rumoerige school. Voordat je het weet loopt men in uniformen alle lol er uit te rammen. De nieuweling is de helper van een buitenaards wezen die Yuka graag mee wil nemen naar Venus wat leidt tot werkelijk buitengewoon kleurige realiteitsneukerij vol Ōbayashi-foefjes. Dat redt School in the Crosshairs uiteindelijk, want ik kreeg af en toe het gevoel dat ik naar drie films tegelijk zat te kijken.

De Zitting
Een rechtbankdrama van eigen bodem. Tja, beetje saai en heus niet alleen omdat we hier wat minder theatraal zijn aangelegd dan in Amerika.

terwijl onze films meestal theatraler zijn.

Gaaf idee wel van Ronson, toch eerst maar eens This is Pop op de lijst houden.

Cards Of Death
Extreem low budget en direct to VHS maar toch zo vrolijkstemmend. De maker heeft duidelijk wel gevoel voor film wat al een enorme pré is. Verder behoorlijk geschift en hoewel dit geen goede film is te noemen toch lovable.

Centrespread
Dat geldt ook wel een beetje voor deze Ozploitation. Flinterdun plotje over een fotograaf die toch liever voor een serveerster gaat dan al die meiden die hij op z'n erotische fotoshoots tegenkomt. Maar een excuus om toch wel erg fantasierijke erotische scenes aan op te hangen. En, yay: schaamhaar!

Capturing the Friedmans
Zo'n gedoodverfde klassieker die ik volgens mij ooit wel gezien heb, maar geen actieve herinnering aan. Indrukwekkend en nog altijd actueel. Het kuddegedrag, de toch wel hysterisch te noemen houding t.o.v pedofilie en hoe de documentaire – als je er oog voor hebt – laat zien dat het allemaal weer eens niet zo zwartwit is.

Stan & Ollie
Biopics, not a fan. Blijft moeilijk om een leven, laat staan twee, in anderhalf uur te vangen en meestal vind ik het moeilijk om de “echte” mensen te vergeten. Deze was toch best aardig, door de uitstekende hoofdrolspelers. Naast die onvolledigheid (de relatie tussen Stan en Ida had schijnbaar een geheim wat middels een(1) kort zinnetje wordt aangestipt) verder ook wat braaf en degelijk (dat ene zinnetje had m.i. nog best netjes visueel weergegeven kunnen worden, zou wat minder schools zijn).

の王 ユナと約束の旅
Camera Japan festival, anime time! Dit keer The Deer King van een paar Ghibli-oudgedienden. Breken duidelijk niet met de meester in deze fantasywereld die doet denken aan Nausicaä en Princess Mononoke. Het ziet er heel mooi uit, er zijn interessante personages (stoere, kortharige tracker (v), zachtaardige arts (m)), fraaie muziek, maar het verhaal was mij te complex. Typisch fantasy, dat rijk oorlog met dit rijk, die koning dit, die magische wezens dat, pfff. En toch wel ergens heel hedendaags met een ziekte, een dokter die immuniteit probeert te vinden. Vermakelijk maar de komende 10 jaar even een stop op fantasy, onegaishimasu.

Eens over schaamhaar en de pedohysterie. (En vast ook wel over fantasy) :-)

One Night in Miami
'Tired? Boy, I'm energized!' Laatste najaar van mijn cinema-hobby in deze vorm, gok ik. 25 jaarlijst-films afgetrapt met een meta-fantasie over showbiz. Wat als Mohammed Ali, Jimmy Brown, Sam Cooke en Malcolm X een avondje in een hotelkamer verkeerden? Verbaal vuurwerk, natuurlijk! Toneelstukkerig op en top met veel gepingpong in steeds andere duo's. Toch voelt het lange tijd wat te lichtvoetig – om op Cassius' zijn terrein te blijven. Het boksgedeelte heeft De Palma-schwung. Drones boven het vierkante vlak. Iedereen schreeuwerig happy. Het leven dat is een grote show. Mooi man. In de hotelkamer sijpelt langzaam de Boodschap binnen. Vooral door Malcolm, uiteraard. Ik blijf gniffelen om de ongelukkige Islam-omarming. Als polemist kies je natuurlijk wat de witman het meest haat – en waar ie het meest zenuwachtig van wordt. (Maar is het iets van jezelf?) NFL-speler Jimmy Brown vervult de rol van de Rede. 'I always find it kind of funny how you light-skinned cats end up being so damn militant.' De andere drie acteren nogal extatisch, en net niet goed genoeg. Maar hoe je Malcolm ook neerzet, het blijft een fascinerend figuur, die ook in een doorzichtige film genoeg boeiende vragen oproept. Wel miste ik iedere hint richting Sam Cooke's vreemde, foute Metoo-einde. Daarvoor hield regisseur Regina King toch teveel van hem. 'I'm a bad man!'

Laatste najaar van mijn cinema-hobby in deze vorm, gok ik.

Oh nee.

Zo'n gedoodverfde klassieker die ik volgens mij ooit wel gezien heb, maar geen actieve herinnering aan.

Oude Zomergasten-favoriet, daarom ken ik hem ook door osmose.

Oh nee.

Ik beoog een Olaf Koenemannetje en ook nog eens wat muziek te maken. Elk nadeel hep zijn voordeel :P