Filmforum

Bumperkleef
Alleraardigste horror van eigen bodem, een tip to the hat aan Dick Maas.

Bitchin’: The Sound and Fury of Rick James
Tragisch verhaal natuurlijk weer, de drugs moesten iets verdoven. Het blijft wat aan de oppervlakte maar er worden echt wel minder fraaie aspecten van de man genoemd, verder veel talking heads en anekdotes en op zich never a dull moment. Nooit geweten dat z'n carrière begon bij Neil Young.

Nog een badass: R.I.P. Michael K. Williams

https://i.postimg.cc/RZWMMv89/6a00d8341bfb1653ef01539035094f970b.jpg

Wel jammer dat ik nooit de impact kan voelen van die Omar-rol. Ben halverwege S1 gestrand in The Wire, en alle coole shit is gifjes spotten. :(

De eerste serie is wel echt een opmaat. Ms kan je het gewoon overslaan. Overall vond ik het de tweede ronde toch wat minder sterk dan de eerste keer (was ook al ver nadat iedereen het had gezien), maar s3 vind ik nog steeds de beste en in s5 is die lijn met Marlowe (en zijn beef met Omar) erg goed. Nu zou ik Treme en The Deuce toch hoger aanslaan.

さびしんぼう
Deel 3 in de wat wel eens de Onomichi-trilogie van Obayashi wordt genoemd. "Opgedragen aan de tragische, stralende dagen van mijn jeugd." waarna een een geweldige introductie volgt van tiener Hiroki, die in een tempel woont want zijn vader is boeddhistische monnik (prachtfiguur). Met zijn camera volgt hij van alles vooral een wonderschoon meisje dat altijd eenzaam op school Chopin speelt. Ja, dit gaat goed worden. Achteraf bezien is het wonderbaarlijk hoe achteloos Obayashi zijn verhaal met allerlei lagen opbouwt, zonder al teveel visueel vuurwerk behalve dat alles permanent in een nostalgische gouden gloed wordt gebaad. Plotseling verschijnt er een superschattig mime-meisje in huis die Hiroki eerst alleen door de camera kan zien, maar al snel manifesteert ze zich vrijelijk. Er wordt weinig mysterieus over gedaan dat ze een soort geest is van zijn moeder-als-tiener wat tot olijke taferelen leidt wanneer die twee elkaar tegenkomen. Ondertussen komt Hiroki zijn liefde-op-afstand tegen, maar wie is eigenlijk echt? Zelfverzekerd tot een melancholiek einde gebracht inclusief leuk liedje bij de aftiteling. Er zijn wat kluchtige fratsen die wat vreemd aanvoelen maar misschien wel passen bij de emotionele achtbaan van het tieneruniversum. Redelijk obscuur naar het schijnt, jammer want dit is een van de beste tienerfilms ooit.

De pont over de baai van Onomichi, nu al legendarisch. Internationale titel overigens Miss Lonely of Lonelyheart.

https://i.ibb.co/DCZzX6B/misslonely3.jpg

wow!

Qua The Wire vond ik S1 juist het best en S2 al wat meer soapy, over de series later kan ik echter niet spreken. Misschien toch ooit nog eens S3 doen dan.

Le Voleur met Belmondo is geweldig, maar als ik verder zo terugkeek vond ik 'm toch in niet bijster veel goede films spelen (behalve de ekte ekte nouvelle vague dingen dan natuurlijk)

Instinct
Redelijke geslaagde thriller vooral door Van Houtens sterke performance. De karikaturale sideshow doet het helaas bijna teniet.

ぺきんのすいか (Beijing Watermelon)
Japanse groenteboer wordt het houvast van Chinese studenten in de buurt. Een warm menselijke drukte in de winkel die tevens woonruimte is. Maar dan een verrassend einde waar de politieke lading onuitgesproken blijft en ook niet ten koste gaat van die menselijke kant. Weer totaal anders dan de andere Ōbayashi's die ik zag maar wel weer geweldig.

Whore
M'n goede ervaringen met deze regisseur lopen hier een knauw op. Ik kan me weinig herinneren van Pretty Woman, waar dit een antwoord op is, al is wel in te denken wat hier tegengesproken wordt. Het spreken tegen de camera van Theresa Russell en de flashbacks werken slecht voor me en ik vind het te karikaturaal om serieus te nemen. Ms iets te veel een antithese om zonder de these overeind te blijven.

Possibly in Michigan
Arty horror short, musical zelfs. Grappig, met ondanks de beeldkwaliteit coole visuals.

Onoda (10.000 nuits dans la jungle)
De avonturen van de Japanse soldaat die het tot 1975 uithield op een Filipijns eiland. Geweldig verhaal natuurlijk en de Franse regisseur Arthur Harari neemt er dan ook lekker de tijd voor met bijna 3 uur (gevoelstijd een kleine 2 uur). Een jonge Japanner gaat op zoek naar de legende en na het eerste contact gaan we terug in de tijd, hoe is die Hirō Onoda eigenlijk op dat eiland terechtgekomen. Dat is op zich al een bijzonder verhaal. Aangekomen hoopte ik stiekem op The Thin Red Line-achtige poëtica maar helaas wordt het zeer naturalistisch verteld, wat wel begrijpelijk is maar ook wat aan de saaie kant, zo fascinerend is een mega-survivaltocht ook weer niet. Een interessante geschiedenisles en subtiele les over autoritarisme maar niet per se een goede film.

Prisoners of the Ghostland
De trailer deed het goed als WTF-post of teh socialz en fora. Nicholas Cage x Sion Sono! Lolz. Eerlijk gezegd waren mijn verwachtingen niet heel erg hoog gespannen, wellicht dat ik daarom voor mezelf een verrassing creëerde want ik heb in tijden niet zoveel plezier beleefd aan een actie/postapocalyptische film. Cage in opperbeste post-cultmodus met geverfde baard past wonderwel in het kleurige Sono-spiegelpaleis. Als je het navertelt is het zonder meer absurd maar Sono weet plot te vervangen door een fijne droomlogica met unieke beelden. Toen begon het wel te dagen dat dit meer een Japanse dan Amerikaanse film is, wat best wel jammer is, want de eerste 40 minuten droomde ik al wat deze esthetische injectie teweeg ging brengen in de voorspelbare Westerse actiefilm. Alleen al de manier waarop Sono toch de atoombom er weer in weet te sneaken is zo fantastisch. Een echte diep 21ste-eeuwse film met ergens ook veel raakvlakken met de psychedelische westerns van de jaren '70 en die eksperimentele Japanse theater headbangers uit de jaren '60. Vreemd genoeg deelt vrijwel niemand mijn enthousiasme. :)

Als je een Cage-film goed vindt, is het goed gebruik 'm een 1 te geven, voor toekomstige cultstatus.

Beijing Watermelon klinkt ook helemaal geweldig.

Dune
Pfff, moet denken aan een fleeting thought bij LOTR: wat doet die Balrog eigenlijk zoal de hele dag, als er geen hobbits met ringen door zijn domein zwalken? Hier ook allemaal absurd grote set pieces waarin hele leger verschijnen en verdwijnen, maar ook een eettafel is huge met allemaal mensen die erbij staan in al even grote panden… en dat gaat dan van hot naar her, iets met een mes of zo, ergens nog ff vechten, stukkie vliegen… ik heb het boek niet gelezen maar de film verzuipt in z'n eigen grandiositeit.

wat doet die Balrog eigenlijk zoal de hele dag, als er geen hobbits met ringen door zijn domein zwalken?

LOL. Beetje gamen? Metal draaien? Maar terechte vraag. Ik zag in de trailer inderdaad al weer zo'n digitaal cut & paste leger. Saaaaaaai.

Vroeg een vriend mee, die weigerde na het zien van de trailer. Gheh. Dan zal de game Dune toch wel de beste 'adaptatie' van het (prima) boek blijven.

https://media-cldnry.s-nbcnews.com/image/upload/t_fit-760w,f_auto,q_auto:best/newscms/2021_38/3507689/210922-melvin-van-peebles-obit-1975-ac-540p.jpg
RIP Melvin van Peebles

Les Fruits de la Passion
Begint als je typische softporno in de Oriënt, met een mooie vrouw die zich door Klaus Kinski laat opsluiten in een bordeel te Hong Kong. Maar Shūji Terayama heeft andere plannen. Sleazy Kinski denkt: seksfilm, ik maak er gebruik van. Al zijn de andere erotische uitingen veel complexer, de madame die door een man wordt gespeeld hint er eigenlijk al meteen naar. Naar een verhaal van Pauline Réage dus er wordt weer vernederd, geslagen en vastgeketend. Terayam lijkt door te hebben dat het subversieve potentieel van seksualiteit op zijn retour is en is meer geïnteresseerd in machtsrelaties die heel Foucaultachtig overal op elk niveau spelen (vrouw-man, binnen de familie, tussen klassen, het Westen en Oosten). Fraai gefilmd met veel kleurenfilters die in elkaar overgaan en veel interessante shots. Een, denk ik, moedwillig zoekende film, waarbij de surrealistische intensiteit in de laatste vijf minuten toeneemt en ik uiteindelijk toch redelijk tevreden was.

Nightmare
Goeie gore en lekker sleazy, lekker twisted verhaal en derhalve een prima slasher.

De Zitting
Een rechtbankdrama van eigen bodem. Tja, beetje saai en heus niet alleen omdat we hier wat minder theatraal zijn aangelegd dan in Amerika.

Candyman
Jammer, deze hangt ook wat als los zand aan elkaar en verzuipt een beetje in de boodschap, je zou bijna zeggen te woke, als dat een ding was. Het Reiniger-achtige silhouettenspel is wel erg pleasing on the eye.

What's That Sound s01
Mark Ronson behandelt per aflevering een sound production-onderwerp. Logischerwijs lijkt de aflevering over auto-tune erg op de This is Pop-aflevering over dat onderwerp. Sampling kent ook overlap met andere docu's en als je het over de Buchla hebt kun je ook niet om Suzanne Ciani heen. De 808-aflevering gaat toch ook best flink over de LinnDrumm. Maar goed, ik vermaak me kostelijk. Ik mag dat gewoon graag zien: zo'n docu waar je van Delia Derbyshire naar Denzel Curry gaat en ook goed dat er oog is voor de pioniers van kleur en de vrouwelijke kunne. Vooral de afleveringen over distortion en reverb zijn nice.

Witness for the Prosecution
Billy Wilder in de rechtszaal, naar Agatha Christie. Dan weet je: ouderwets vakwerk. In Engeland gesitueerd dus lekker stoffig en talig. Marlene Dietrich lijkt in eerste instantie een bescheiden rol te spelen, al is het wel meteen uitkijken want die dame is niet te vertrouwen en natuurlijk moet ze weer een liedje zingen, wat uiteindelijk wel leidt tot aan aantal fraaie kussen. Hoe dan ook, het lijkt zich allemaal redelijk voorspelbaar naar een uitspraak te bewegen, maar dan begint het te twisten, op het absurde af, al hoort dat er bij. Zo komt alles op zijn pootjes terecht en de voice-over zegt zowaar iets van "NO SPOILERS!" bij de aftiteling (maar dan wat vriendelijker.)

ねらわれた学園
Een soort brug tussen Hausu en de romantische tienerfilms van de jaren '80. Is ook weer een middelbareschoolfilm die alle kanten opschiet. Begint weer subliem met ware Ōbayashi-magie. Dan ook weer wat meligheid met jongetjes die onder de rokken gluren van oudere meisjes. Ōbayashi neemt het idee van school als psychische oorlogsvoering letterlijk: de heldin Yuka komt er per ongeluk achter dat ze kinetische krachten heeft die ze ook maar gaat inzetten om het matige kendo-team eens aan een overwinning te helpen. Ietwat aan de late kant komt er nieuw meisje-met-krachten in de klas die meteen discipline eist op de on-Japans rumoerige school. Voordat je het weet loopt men in uniformen alle lol er uit te rammen. De nieuweling is de helper van een buitenaards wezen die Yuka graag mee wil nemen naar Venus wat leidt tot werkelijk buitengewoon kleurige realiteitsneukerij vol Ōbayashi-foefjes. Dat redt School in the Crosshairs uiteindelijk, want ik kreeg af en toe het gevoel dat ik naar drie films tegelijk zat te kijken.

De Zitting
Een rechtbankdrama van eigen bodem. Tja, beetje saai en heus niet alleen omdat we hier wat minder theatraal zijn aangelegd dan in Amerika.

terwijl onze films meestal theatraler zijn.

Gaaf idee wel van Ronson, toch eerst maar eens This is Pop op de lijst houden.

Cards Of Death
Extreem low budget en direct to VHS maar toch zo vrolijkstemmend. De maker heeft duidelijk wel gevoel voor film wat al een enorme pré is. Verder behoorlijk geschift en hoewel dit geen goede film is te noemen toch lovable.

Centrespread
Dat geldt ook wel een beetje voor deze Ozploitation. Flinterdun plotje over een fotograaf die toch liever voor een serveerster gaat dan al die meiden die hij op z'n erotische fotoshoots tegenkomt. Maar een excuus om toch wel erg fantasierijke erotische scenes aan op te hangen. En, yay: schaamhaar!

Capturing the Friedmans
Zo'n gedoodverfde klassieker die ik volgens mij ooit wel gezien heb, maar geen actieve herinnering aan. Indrukwekkend en nog altijd actueel. Het kuddegedrag, de toch wel hysterisch te noemen houding t.o.v pedofilie en hoe de documentaire – als je er oog voor hebt – laat zien dat het allemaal weer eens niet zo zwartwit is.

Stan & Ollie
Biopics, not a fan. Blijft moeilijk om een leven, laat staan twee, in anderhalf uur te vangen en meestal vind ik het moeilijk om de “echte” mensen te vergeten. Deze was toch best aardig, door de uitstekende hoofdrolspelers. Naast die onvolledigheid (de relatie tussen Stan en Ida had schijnbaar een geheim wat middels een(1) kort zinnetje wordt aangestipt) verder ook wat braaf en degelijk (dat ene zinnetje had m.i. nog best netjes visueel weergegeven kunnen worden, zou wat minder schools zijn).

の王 ユナと約束の旅
Camera Japan festival, anime time! Dit keer The Deer King van een paar Ghibli-oudgedienden. Breken duidelijk niet met de meester in deze fantasywereld die doet denken aan Nausicaä en Princess Mononoke. Het ziet er heel mooi uit, er zijn interessante personages (stoere, kortharige tracker (v), zachtaardige arts (m)), fraaie muziek, maar het verhaal was mij te complex. Typisch fantasy, dat rijk oorlog met dit rijk, die koning dit, die magische wezens dat, pfff. En toch wel ergens heel hedendaags met een ziekte, een dokter die immuniteit probeert te vinden. Vermakelijk maar de komende 10 jaar even een stop op fantasy, onegaishimasu.

Eens over schaamhaar en de pedohysterie. (En vast ook wel over fantasy) :-)

One Night in Miami
'Tired? Boy, I'm energized!' Laatste najaar van mijn cinema-hobby in deze vorm, gok ik. 25 jaarlijst-films afgetrapt met een meta-fantasie over showbiz. Wat als Mohammed Ali, Jimmy Brown, Sam Cooke en Malcolm X een avondje in een hotelkamer verkeerden? Verbaal vuurwerk, natuurlijk! Toneelstukkerig op en top met veel gepingpong in steeds andere duo's. Toch voelt het lange tijd wat te lichtvoetig – om op Cassius' zijn terrein te blijven. Het boksgedeelte heeft De Palma-schwung. Drones boven het vierkante vlak. Iedereen schreeuwerig happy. Het leven dat is een grote show. Mooi man. In de hotelkamer sijpelt langzaam de Boodschap binnen. Vooral door Malcolm, uiteraard. Ik blijf gniffelen om de ongelukkige Islam-omarming. Als polemist kies je natuurlijk wat de witman het meest haat – en waar ie het meest zenuwachtig van wordt. (Maar is het iets van jezelf?) NFL-speler Jimmy Brown vervult de rol van de Rede. 'I always find it kind of funny how you light-skinned cats end up being so damn militant.' De andere drie acteren nogal extatisch, en net niet goed genoeg. Maar hoe je Malcolm ook neerzet, het blijft een fascinerend figuur, die ook in een doorzichtige film genoeg boeiende vragen oproept. Wel miste ik iedere hint richting Sam Cooke's vreemde, foute Metoo-einde. Daarvoor hield regisseur Regina King toch teveel van hem. 'I'm a bad man!'

Laatste najaar van mijn cinema-hobby in deze vorm, gok ik.

Oh nee.

Zo'n gedoodverfde klassieker die ik volgens mij ooit wel gezien heb, maar geen actieve herinnering aan.

Oude Zomergasten-favoriet, daarom ken ik hem ook door osmose.

Oh nee.

Ik beoog een Olaf Koenemannetje en ook nog eens wat muziek te maken. Elk nadeel hep zijn voordeel :P

Ferry
'Hoe lang zijn John en ik nou getrouwd, zo'n vier, vijf jaar, dus?' De staat van de Nederlandse film in een enkele zin. Exposed! Het blijft behelpen. Ook wanneer Netflix met geld strooit, ook als het 'epos' op een serie wordt gebaseerd. Eerst het positieve dan maar? Huub Stapel blijkt weer 'ns een van de weinige Nederlandse acteurs die het snapt. Understated, de juiste mimiek, niet teveel doen. Hij maakt wat van zijn rol als Amsterdamse maffiabaas. Hetzelfde kan gezegd worden van Elise Schaap als 'love interest'. Zij heeft echter – meer dan Huub – te stellen met het belachelijke scenario dat weer alles uit den treuren benoemd en benadrukt. Tussen hen loopt Frank Lammers als Ferry. Hij channelt zijn innerlijke Theo Maassen, en neen, het werkt niet. Zijn acteren neigt naar een New Kids-grap – hoeveel moorden hij ook pleegt. Over het Brabobeeld van de film mag trouwens een bachelor-scriptie worden gepend. Mensen hobbelen in en uit hun accent. Het Randstedelijk visioen van Braboland. Domme, gevaarlijke mensen die dromen van Amsterdamse grachten. Net als het veel betere TBS (met Theo) zoekt Ferry de camping op. Off screen horen we een briefing. Ferry: 'Welke camping is dat dan?' Een bord met Camping Zonnedauw verschijnt. Zegt zijn kompaan buiten beeld: 'Camping Zonnedauw.' Zo'n film. Armetierigheid troef. 'Godverdegodverdegodver.'

"als Amsterdamse maffiabaas", "Frank Lammers", "Domme, gevaarlijke mensen die dromen van Amsterdamse grachten", 'Godverdegodverdegodver.'

Zoals men tegenwoordig graag stelt: manmanmanman.

No.10
De tiende Van Warmerdam. Ik dacht even dat de trailer teveel had weggeven. Broeha! Duidelijk een film in twee delen. Het eerste deel is geweldig. Een theatergezelschap repeteert voor een stuk waarbij ondertussen allerlei dingen aan de gang zijn, Bokma kan zijn tekst niet onthouden, er wordt vreemd gegaan en geroddeld. Heerlijk sfeertje met aantal echte LOL-momenten en ondertussen als lokalo je verwonderen over de geografie van Amsterdam ("Zo kom je daar helemaal niet!" "Wat doet die vuurtoren daar!"). De Van Warmerdam-geilheid is dit keer helaas op een redelijk laag pitje gezet maar hij heeft andere originele plannen. Het gevoel van paranoia waar iedereen elkaar in de gaten houdt wordt langzaam op on-Nederlandse wijze uitgebouwd. We eindigen in deel twee dan ook in Duitsland waar verder niets over gezegd kan worden, want dat is niet kies. Het is absurd, flauw en toch eindigt het met een subliem eindshot. En bij de verschijning van een Caravaggio in een bepaalde setting moest een zekere sciencefictionschrijver in de zaal toch goedkeurend knikken.

Pandora and the Flying Dutchman
Nog een Technicolor-droom van Andrew Lewin, uit 1951. Een hervertelling van De Vliegende Hollander, in Spanje, met in de eerste scène een gedicht van Omar Khayyam. Kan niet misgaan. Zeker met een soort droomwaas die over de hele film is gedrapeerd, het idee dat mythologie in het dagelijkse leven is verweven en een steeds terugkerende doodsdrift. Inderdaad, dit is heerlijk ouderwetse psychoanalyse voor het witte doek. Ingeluid met een werkelijk briljant uitzoomend shot. Oh ja, voor de rest gaat de film over de waanzinnige schoonheid van Ava Gardner. En dat is gewoon wel goed gevonden.

Van Warmerdam! Goed dat ie terug is. Eens zien of ik die in de bios kan meepikken.

Een paar mooie Godverrrrrrdomme's voor het canon trouwens in No.10.

V/H/S/94
Die found footage-shit is wat uitgeplayed maar dit is nog wel een aardige opleving. Niet alle episodes zijn even sterk maar gemiddeld toch de moeite. Muziek van The Lord (de zelfverklaard “Caveman” helft van Sunn).

喋血雙雄 (The Killer)
Ben de serie Wu-Tang: An American Saga aan ’t kijken en daar zien we hoe Rae Ghost inwijdt in deze actie-klassieker. Tevens goed voor de intro-tune van hun legendarische debuut-album. Uitstekende film, beetje veel schieten, maar behalve dat dat indrukwekkend gechoreografeerd is ook genoeg andere dingen om bij de les te blijven. En in de sentimentelere stukken een heerlijke chill wave vibe ook.

Prisoners of the Ghostland
Post-apocalyptische western met Nicholas Cage, niet iets waar ik snel warm voor loop. Sono's visuals maken het echter toch de moeite waard. Komisch is het ook en ik kom er wel achter dat Sono er graag een feministisch subtextje in verwerkt. De boeken in de wind deden zowel aan Paradjanov als aan Afghanistan denken.

Oja, een Bill Mosely. Van Texas Chainsaw Massacre 2, diverse Rob Zombie-films en z'n minder bekende maar tamelijke weirde project met Buckethead: Cornbugs). Hij zei het bijna… Lick my plate, you dog dick!

1971 - The Year That Music Changed Everything s01
De titel suggereert al boomershit en dat is het ook. Ik weet niet of je nu echt de hele muziek game tot aan Billie Eilish kan toeschrijven aan dat ene jaar of zelfs alleen Amerika (vooruit, één aflevering focust nog een beetje op de UK via Bowie en Ono/Lennon, Don Letts en de skinheads en nog wat Duitse wegbereiders als Kraftwerk). Maar wel weer een aardige reality check dat deze ‘turbulente tijden’ eigenlijk ook best meevallen in de grand scale of things. Het is niet helemaal SSDD (Same Shit, Different Day) maar turbulent is het vaker geweest, zelfs al is de pandemie wel een bijzondere als écht wereldwijd fenomeen.

Bad Luck Banging or Loony Porn
'Een goed gebouw resulteert altijd in een mooie ruïne.' Zo'n filmtitel moest ik zien! En inderdaad, het begint met behoorlijk geile amateurporno zonder condoom. Eenmaal buiten zien we overal mondkapjes. Jawel, de eerste echte coronafilm komt – voor mij – uit Roemenië. De regisseur dwaalt met zijn hoofdpersonage (de dame uit de film, tevens geschiedenisdocente) door Boekarest. Een schokkend postmodern consumerisme-paradijs zoals elke andere EU-hoofdstad. Alles is seks. Andy Warhol zou het machtig interessant vinden. De cameraman doet intussen – verplicht? - aan social distancing, zodat de juffrouw van het filmpje nu ineens op afstand blijft. Net toen ik dacht, wat moet dit nog worden, begint een Godard-'intermezzo'. Sketches, gedachten en geslachtsdelen wisselen elkaar in rap tempo af. Hoe zou het eigenlijk met Jean-Luc gaan - en zou ie antivaxxer zijn? Zijn collega heeft de deconstructie-lessen ter harte genomen en danst het crisisdansje. Beetje Auschwitz erbij en Thomas Kuhn toe. Alles wordt netjes afgevinkt. Wanneer het slotdeel van de film een sekstribunaal in Fassbender-kleuren brengt, begint het gebrek aan zelf mógen nadenken de lengte te overschaduwen. Bad Luck Banging is stukken beter dan collega-'shocker' Touch Me Not, maar geen van beide had een Gouden Beer verdiend. 'Dat heb je op Facebook gezegd.'

Hey, die stond op mijn kijklijst. Verrassend.

De titel suggereert al boomershit en dat is het ook.

LOL. Mijn geboortejaar maakt het toch verleidelijk om te checken, maar phew...

Mijn geboortejaar maakt het toch verleidelijk om te checken

Same. 🙂

The Disciple
'I couldn't come up with new phrases.' Prachtig wankelende film. Net als een spannende improvisatie dreigt het steeds mis te gaan, komt lang niet alles uit de verf, en toch moet je er goedkeurend bij knikken. Met een kopje thee erbij! Een goeroe uit India raakt op leeftijd. Zijn discipel in de raags moet leren eenzaam en hongerig te durven zijn. Binnen no time zitten we daarmee in de autonomie/heteronomie-discussie waar iedere kunstenaar mee worstelt. Zelfs in de serene wereld van de klassieke tabla-tuur, dus! In zijn 'eigen' tijd verzamelt en verkoopt de jonge leerling als een echte Subjectivist audiofiele re-releases van cassettes. Ja, ik voelde me helemaal thuis. De befaamde drones nodigen uit tot meezingen. Ze noemen het dan wel klassiek, maar voor mij voelt als de jazz van India, inclusief de blikken naar medespelers (meestal vocalisten) wanneer zij mogen beginnen. (En net als in jazz zweemt overal elitarisme, traditionalisme en snobisme). Gelukkig noemt de die elementen ook, het onderwerp wordt werkelijk van alle kanten omvat. Voor de toegankelijkheid speelt er ook nog een niet zo best geacteerd vader-zoon dingetje, met wat moeizame flashbacks. Een probleem wordt dat nooit. Verwarrend als een slangenbezweerder vertelt de film heel veel over een heel gewoon amateurkunstenaarsleven. 'Everything is a performance.'

Duidelijk...kijklijst.

彼のオートバイ、彼女の島
Uit hetzelfde jaar als Betty Blue deze His Motorbike, Her Island van Nobuhiko Obayashi. Heeft een beetje een vergelijkbare gedoemde liefde-sfeer maar Obayashi is lekker eigenwijs en het voorgevoel van de tragedie wordt nooit ingelost. De introductie is weer subliem, dit keer in zwart-wit over een jonge motorrijder met een, in zijn ogen, te brave vriendin. Ik begin te vermoeden dat Wes Anderson ook liefhebber is. Ko besluit de relatie te beëindigen en tijdens een soort nostalgische rit ontmoet hij een guitig meisje. Deze nieuwe vlam begint langzaamaan een obsessie te krijgen met motors. Als dat maar goed gaat. Lekker lome film, Obayashi speelt het redelijk straight, al zijn er nog wel wat mooie foefjes zoals het achteloos bewegen tussen zwart-wit en kleur. En er worden weer hele mooie liedjes gezongen (en een traditioneel dansje mag ook niet ontbreken.)

人皮高跟鞋 (Horrible High Heels)
Een “Cat.III”-film dus verwacht geen oscarwaardige film maar slecht acteren, slechte dub, over-the-top, sleazy seks, low budget values en toch leuke horror.

Dave Chapelle: The Closer
Wrijven in de vlek 2.0. Ergens onder deze rotzooi ligt een valid point maar je moet je dan wel door een berg smakeloze, afgezaagde en simpelweg transfobe ‘grappen’ willen heenwerken. Lazy thinking die zoveel standup kenmerkt als je het over de boodschap hebt. Meest problematisch is dat hij geweld tegen de LGBTQ+-bevolking niet even serieus neemt als het geweld tegen poc en en passant het tweetende smaldeel daarvan min of meer de zelfmoord van zijn trans vriendin in de schoenen schuift.

Benedetta
Eigenlijk een Jess Franco-film met een enorm budget and I ain't mad about it. Sleazy dus en ik weet niet of Franco zich aan de religie-kritiek had gewaagd. Die is niet heel diepgaand maar altijd nog fundamenteler dan die afgezaagde “sprookjesboek”-onzin.

https://i.postimg.cc/dQ2zVBCp/verhoeven.gif

Oh ik zie nu pas over welke film het gaat. 😄 Ik ga het ook toch ook nog even checken, al heeft deze tijd zo een sciencefiction Verhoeven nodig.

Everybody's Everything
The Velvet Underground
De muziek van Lil Peep ken ik nauwelijks maar herken de vibe van de live shots wel van vergelijkbare artiesten die ik wel gezien heb. Good times. Helaas weer een tragisch verhaal van iemand die het gekkenhuis van succes en roem met de dood heeft bekocht. Wiens schuld het is, tja … maar sympathieker dan 69, dat wel. Eindeloos veel telefoonfilmpjes doorsnijden de interviews, aan beeldmateriaal heden ten dage geen tekort. Bij The Velvet Underground is dat vooral artistieker aangepakt want op zich is er veel materiaal voorhanden, als het niet van henzelf is wel van de New Yorkse kunstkliek (Harry Smith, Kenneth Anger, Andy Warhol, etc.) waar ze deel van uitmaakten. Dat maakt deze documentaire wel de moeite waard voor iemand die niet zo van de muziek houdt, zoals ik (sry).

Halloween Kills
Ik vind Halloween eigenlijk het best als idee, geloof ik. Als deel van Bucketheadland lore en de geweldige soundtrack. Deze nieuwe aflevering in de franchise weet de sfeer wel te pakken maar uiteindelijk vind ik het net als eerste twee gewoon een beetje saai en de onverwoestbaarheid van Michael gewoon een beetje irritant.

David Byrne's American Utopia
'It is safe right where you are.' Wat kan het zijn? Kan het wat zijn? Enigszins achterdochtig zette ik deze 'remake' van Stop Making Sense aan, de beste concertfilm aller tijden ten slotte. De eerste vijf minuten van American Utopia blijken echter minstens zo goed! Byrne begint met een brein in de hand, gefilmd door Spike Lee, toch ook niet de mindere van Jonathan Demme. Gaat dat zien op Netflix. Die eerste vijf minuten, bedoel ik. Want al snel volgen de oude hits, gespeeld door een oude Byrne. Hij lijkt op een verlepte politicus, op David Lynch, of op Christopher Walken in een Fatboy Slim-video. Ergerlijker, hij slist. En er wordt nogal veel gepraat en gethankyou'd. Iedereen joelt, inclusief de muzikanten. Het publiek is op zijn Amerikaans enthousiast. Helemáál wanneer This Must Be The Place en Slippery People klinken. De mensen, of moet ik zeggen, de boomers, kunnen niet goed tegen stilte. 'Fightin' fire with fire.' Terwijl juist de verstilde momenten die Byrne (nagenoeg) solo speelt, het beste zijn. Het zijn de fans die krijgen wat ze willen. Een wat geconditioneerde, gladde show, waarvan Byrne on stage moet benadrukken dat het allemaal echt is. Een meditatieve avond van een uur op dat mysterieus lege podium, ik had het graag gezien. De vorm die het nu heeft, is vooral leuk om erbij te zijn. 'Not sure how to take that applause.'

Minari
'This is the best dirt in America.' De Koreaanse variant van The Grapes of Wrath, met in de hoofdrol 'Tom Jo', een Koreaanse boer die het koste wat kost wil maken. Hij vertrekt juist uít Californië, om met het gezin in the middle of nowhere te gaan wonen. Arkansas blijkt gedoemd land van godsdienstgekken, maar het is altijd nog beter dan 'kippen seksen'. (Tussen haakjes, je kunt beter een mannetjeskuiken zijn, want dan is je miserabele leven ten minste meteen voorbij.) Heel metaforisch worden die kiekens verder niet, sterker nogm de film had wel wat meer bij de kinderen van het gezin kunnen blijven hangen. Echt harde keuzes maken regisseur en scenarist niet. Aardig wordt het vooral met de komst van oma, een botte, vrolijke 'tante', die de geur van Korea naar het huis brengt. Zij is de eerste die buiten wortelt, dankzij het Minari-plantje. In diezelfde buitenlucht worden de plaatjes van malickiaanse natuur begeleid door dito strijkers. De film werkt echter toch het beste binnen, in het gezin, met de conflicten van vader en moeder, die eigenlijk een andere kant met hun leven op willen. Ook deze lijn wordt echter maar matig vastgehouden – omdat een lokale salinger-achtige Korea-veteraan eveneens wat aandacht moet krijgen. Koreaanse subtiliteiten, afgewisseld met Amerikaanse melodramatische trucs, het is het allemaal net niet. 'Loud is good.'

被光抓走的人
Chinese sciencefiction voor de ziel. Toch altijd fascinerend het moderne Chinese leven met hun WeChat-betalingen terwijl de Partij hier onzichtbaar blijft. Het SF-gehalte in Gone with the Light is op zich laag. Op een doordeweekse dag verschijnt er een gigantische lichtstraal waarna mensen plotseling zijn verdwenen. Niet een superorigineel gegeven maar Runnian Dong doet er best interessante dingen mee. Al gauw gaat het gerucht dat koppels zijn verdwenen (quatum entaglement, jeweettoch?) Maar dat zijn vaak niet de paren die men verwachtte. Dat leidt bij een aantal, vaak niet eens zo sympathieke, personages tot een intrigerende zoektocht. Ik denk dat de Partij goedkeurend knikte bij de ingetogen Confuciaanse conclusie. Erg mooi gefilmd en met een heerlijk moment waar twee personages elkaar zonder verdere consequenties tegenkomen.

Netjes, netjes. :-)

Titane
' Quelle l'enfer?' Met 16 Horsepower vooruit in deze Franse waanzinmarathon van Julia Ducournau. Haar stijl is meteen herkenbaar. Ze is de ware opvolger van David Cronenberg, meer nog dan diens zoon. En dat terwijl Julia met Titane eerder het niveau van Brandon vertoont. Nee, zo goed als Raw (Grave) wordt het dus nergens – al 'vermaakt' het geweld van een titanen tomboy zeker. Dingen die je met een stoel kunt doen! Sjonge-jongen, die had Tarantino nog niet bedacht. Een pitspoes beleeft pikzwarte orgasmen na een automutilerend jeugdtrauma. De dunne lijn tussen girl power en in zichzelf (terug)gekeerde vrouwenhaat wordt wankelend richting een 'goed' einde gebracht. Na het eerste half uur vol (on)functioneel naakt volgt een wazige twist, die de film uiteindelijk toch goed doet. De tomboy belandt in de handen van een brandweercommandant. Verlept als een foute rijleraar, neemt deze kerel het losgeslagen meisje onder zijn hoede. Haar naakt wordt freudiaans, het rozerode refniaans. Halverwege klinkt plots een hit van Future Islands. Ik dacht aan Claire Denis, ook iemand met de juiste hand van liedjes kiezen – en van rare horrors. Ducournau heeft de liedjes hier hard nodig. Er valt geen touw aan het verhaal vast te knopen. Wel eromheen natuurlijk! Random idee tot besluit: 'Pousse plus fort' is een goede kattennaam. 'Même dans l'oreille.'

Heh, Myke C-Town merkte die 16 Horsepower ook gelijk op, komt ie aan het eind van de review nog ff op terug.

Gender dysforie = body horror, eigenlijk best logisch. 🙂

ah! eens luisteren :-) inclusief lyric analysis!

gheh - ik denk dat alle films gezien moeten worden zonder de 'voorbeschouwing' van de trailer.

Quo Vadis, Aida?
'We stick to the rules here.' Daar is ie weer. Neerlands beroemdste pianist, het finale argument om het Nederlandse leger tot de laatste muis op te heffen. In Quo Vadis, Aida komt Karremans er relatief goed vanaf. Natuurlijk, ook hij werd tegengewerkt door hogere machten. Zijn probleem blijft dat militaire beroepseer ontbrak. Hij bleek niet alleen niet toereikend voor zijn taak, hij probeerde het niet eens! Deze internationale co-productie (!) dramatiseert het gegeven rond Srebrenica tot een prima film. In de hoofdrol een vertaalster die haar Bosnische gezin probeert te helpen, terwijl de campus van de 'verdomde Hollanders' volstroomt met vluchtelingen. De cinematografie weet knap de jaren negentig-grauwsluier over de ellende te leggen. Alles wordt lekker rommelig gefilmd. De film is niet bang om goedkoop en hysterisch te zijn. De stoffige grijstinten van een oorlog komen en daardoor des te beter uit. Wel zijn de Bosnische Serviërs slechter dan slecht, al weet ik ook niet zo goed hoe je ze hier anders af had moeten schilderen. In de marge zien we de onderschatte Juda Goslinga als VN-soldaat, wordt er een joint gerookt en een motieboek verscheurd. Een akelig detail, het uitwissen van de menselijkheid. Wat een vernedering. Een kort en bondige gruwelfilm over Nederlands formalisme. 'Look, it's bad enough already, ok?'

gheh - ik denk dat alle films gezien moeten worden zonder de 'voorbeschouwing' van de trailer.

Indeed! Die trailers doen eigenlijk nooit recht aan de film, behalve bij sommige b-film waar je het beter bij de trailer kan laten. 😃