Filmforum

Een paar mooie Godverrrrrrdomme's voor het canon trouwens in No.10.

V/H/S/94
Die found footage-shit is wat uitgeplayed maar dit is nog wel een aardige opleving. Niet alle episodes zijn even sterk maar gemiddeld toch de moeite. Muziek van The Lord (de zelfverklaard “Caveman” helft van Sunn).

喋血雙雄 (The Killer)
Ben de serie Wu-Tang: An American Saga aan ’t kijken en daar zien we hoe Rae Ghost inwijdt in deze actie-klassieker. Tevens goed voor de intro-tune van hun legendarische debuut-album. Uitstekende film, beetje veel schieten, maar behalve dat dat indrukwekkend gechoreografeerd is ook genoeg andere dingen om bij de les te blijven. En in de sentimentelere stukken een heerlijke chill wave vibe ook.

Prisoners of the Ghostland
Post-apocalyptische western met Nicholas Cage, niet iets waar ik snel warm voor loop. Sono's visuals maken het echter toch de moeite waard. Komisch is het ook en ik kom er wel achter dat Sono er graag een feministisch subtextje in verwerkt. De boeken in de wind deden zowel aan Paradjanov als aan Afghanistan denken.

Oja, een Bill Mosely. Van Texas Chainsaw Massacre 2, diverse Rob Zombie-films en z'n minder bekende maar tamelijke weirde project met Buckethead: Cornbugs). Hij zei het bijna… Lick my plate, you dog dick!

1971 - The Year That Music Changed Everything s01
De titel suggereert al boomershit en dat is het ook. Ik weet niet of je nu echt de hele muziek game tot aan Billie Eilish kan toeschrijven aan dat ene jaar of zelfs alleen Amerika (vooruit, één aflevering focust nog een beetje op de UK via Bowie en Ono/Lennon, Don Letts en de skinheads en nog wat Duitse wegbereiders als Kraftwerk). Maar wel weer een aardige reality check dat deze ‘turbulente tijden’ eigenlijk ook best meevallen in de grand scale of things. Het is niet helemaal SSDD (Same Shit, Different Day) maar turbulent is het vaker geweest, zelfs al is de pandemie wel een bijzondere als écht wereldwijd fenomeen.

Bad Luck Banging or Loony Porn
'Een goed gebouw resulteert altijd in een mooie ruïne.' Zo'n filmtitel moest ik zien! En inderdaad, het begint met behoorlijk geile amateurporno zonder condoom. Eenmaal buiten zien we overal mondkapjes. Jawel, de eerste echte coronafilm komt – voor mij – uit Roemenië. De regisseur dwaalt met zijn hoofdpersonage (de dame uit de film, tevens geschiedenisdocente) door Boekarest. Een schokkend postmodern consumerisme-paradijs zoals elke andere EU-hoofdstad. Alles is seks. Andy Warhol zou het machtig interessant vinden. De cameraman doet intussen – verplicht? - aan social distancing, zodat de juffrouw van het filmpje nu ineens op afstand blijft. Net toen ik dacht, wat moet dit nog worden, begint een Godard-'intermezzo'. Sketches, gedachten en geslachtsdelen wisselen elkaar in rap tempo af. Hoe zou het eigenlijk met Jean-Luc gaan - en zou ie antivaxxer zijn? Zijn collega heeft de deconstructie-lessen ter harte genomen en danst het crisisdansje. Beetje Auschwitz erbij en Thomas Kuhn toe. Alles wordt netjes afgevinkt. Wanneer het slotdeel van de film een sekstribunaal in Fassbender-kleuren brengt, begint het gebrek aan zelf mógen nadenken de lengte te overschaduwen. Bad Luck Banging is stukken beter dan collega-'shocker' Touch Me Not, maar geen van beide had een Gouden Beer verdiend. 'Dat heb je op Facebook gezegd.'

Hey, die stond op mijn kijklijst. Verrassend.

De titel suggereert al boomershit en dat is het ook.

LOL. Mijn geboortejaar maakt het toch verleidelijk om te checken, maar phew...

Mijn geboortejaar maakt het toch verleidelijk om te checken

Same. 🙂

The Disciple
'I couldn't come up with new phrases.' Prachtig wankelende film. Net als een spannende improvisatie dreigt het steeds mis te gaan, komt lang niet alles uit de verf, en toch moet je er goedkeurend bij knikken. Met een kopje thee erbij! Een goeroe uit India raakt op leeftijd. Zijn discipel in de raags moet leren eenzaam en hongerig te durven zijn. Binnen no time zitten we daarmee in de autonomie/heteronomie-discussie waar iedere kunstenaar mee worstelt. Zelfs in de serene wereld van de klassieke tabla-tuur, dus! In zijn 'eigen' tijd verzamelt en verkoopt de jonge leerling als een echte Subjectivist audiofiele re-releases van cassettes. Ja, ik voelde me helemaal thuis. De befaamde drones nodigen uit tot meezingen. Ze noemen het dan wel klassiek, maar voor mij voelt als de jazz van India, inclusief de blikken naar medespelers (meestal vocalisten) wanneer zij mogen beginnen. (En net als in jazz zweemt overal elitarisme, traditionalisme en snobisme). Gelukkig noemt de die elementen ook, het onderwerp wordt werkelijk van alle kanten omvat. Voor de toegankelijkheid speelt er ook nog een niet zo best geacteerd vader-zoon dingetje, met wat moeizame flashbacks. Een probleem wordt dat nooit. Verwarrend als een slangenbezweerder vertelt de film heel veel over een heel gewoon amateurkunstenaarsleven. 'Everything is a performance.'

Duidelijk...kijklijst.

彼のオートバイ、彼女の島
Uit hetzelfde jaar als Betty Blue deze His Motorbike, Her Island van Nobuhiko Obayashi. Heeft een beetje een vergelijkbare gedoemde liefde-sfeer maar Obayashi is lekker eigenwijs en het voorgevoel van de tragedie wordt nooit ingelost. De introductie is weer subliem, dit keer in zwart-wit over een jonge motorrijder met een, in zijn ogen, te brave vriendin. Ik begin te vermoeden dat Wes Anderson ook liefhebber is. Ko besluit de relatie te beëindigen en tijdens een soort nostalgische rit ontmoet hij een guitig meisje. Deze nieuwe vlam begint langzaamaan een obsessie te krijgen met motors. Als dat maar goed gaat. Lekker lome film, Obayashi speelt het redelijk straight, al zijn er nog wel wat mooie foefjes zoals het achteloos bewegen tussen zwart-wit en kleur. En er worden weer hele mooie liedjes gezongen (en een traditioneel dansje mag ook niet ontbreken.)

人皮高跟鞋 (Horrible High Heels)
Een “Cat.III”-film dus verwacht geen oscarwaardige film maar slecht acteren, slechte dub, over-the-top, sleazy seks, low budget values en toch leuke horror.

Dave Chapelle: The Closer
Wrijven in de vlek 2.0. Ergens onder deze rotzooi ligt een valid point maar je moet je dan wel door een berg smakeloze, afgezaagde en simpelweg transfobe ‘grappen’ willen heenwerken. Lazy thinking die zoveel standup kenmerkt als je het over de boodschap hebt. Meest problematisch is dat hij geweld tegen de LGBTQ+-bevolking niet even serieus neemt als het geweld tegen poc en en passant het tweetende smaldeel daarvan min of meer de zelfmoord van zijn trans vriendin in de schoenen schuift.

Benedetta
Eigenlijk een Jess Franco-film met een enorm budget and I ain't mad about it. Sleazy dus en ik weet niet of Franco zich aan de religie-kritiek had gewaagd. Die is niet heel diepgaand maar altijd nog fundamenteler dan die afgezaagde “sprookjesboek”-onzin.

https://i.postimg.cc/dQ2zVBCp/verhoeven.gif

Oh ik zie nu pas over welke film het gaat. 😄 Ik ga het ook toch ook nog even checken, al heeft deze tijd zo een sciencefiction Verhoeven nodig.

Everybody's Everything
The Velvet Underground
De muziek van Lil Peep ken ik nauwelijks maar herken de vibe van de live shots wel van vergelijkbare artiesten die ik wel gezien heb. Good times. Helaas weer een tragisch verhaal van iemand die het gekkenhuis van succes en roem met de dood heeft bekocht. Wiens schuld het is, tja … maar sympathieker dan 69, dat wel. Eindeloos veel telefoonfilmpjes doorsnijden de interviews, aan beeldmateriaal heden ten dage geen tekort. Bij The Velvet Underground is dat vooral artistieker aangepakt want op zich is er veel materiaal voorhanden, als het niet van henzelf is wel van de New Yorkse kunstkliek (Harry Smith, Kenneth Anger, Andy Warhol, etc.) waar ze deel van uitmaakten. Dat maakt deze documentaire wel de moeite waard voor iemand die niet zo van de muziek houdt, zoals ik (sry).

Halloween Kills
Ik vind Halloween eigenlijk het best als idee, geloof ik. Als deel van Bucketheadland lore en de geweldige soundtrack. Deze nieuwe aflevering in de franchise weet de sfeer wel te pakken maar uiteindelijk vind ik het net als eerste twee gewoon een beetje saai en de onverwoestbaarheid van Michael gewoon een beetje irritant.

David Byrne's American Utopia
'It is safe right where you are.' Wat kan het zijn? Kan het wat zijn? Enigszins achterdochtig zette ik deze 'remake' van Stop Making Sense aan, de beste concertfilm aller tijden ten slotte. De eerste vijf minuten van American Utopia blijken echter minstens zo goed! Byrne begint met een brein in de hand, gefilmd door Spike Lee, toch ook niet de mindere van Jonathan Demme. Gaat dat zien op Netflix. Die eerste vijf minuten, bedoel ik. Want al snel volgen de oude hits, gespeeld door een oude Byrne. Hij lijkt op een verlepte politicus, op David Lynch, of op Christopher Walken in een Fatboy Slim-video. Ergerlijker, hij slist. En er wordt nogal veel gepraat en gethankyou'd. Iedereen joelt, inclusief de muzikanten. Het publiek is op zijn Amerikaans enthousiast. Helemáál wanneer This Must Be The Place en Slippery People klinken. De mensen, of moet ik zeggen, de boomers, kunnen niet goed tegen stilte. 'Fightin' fire with fire.' Terwijl juist de verstilde momenten die Byrne (nagenoeg) solo speelt, het beste zijn. Het zijn de fans die krijgen wat ze willen. Een wat geconditioneerde, gladde show, waarvan Byrne on stage moet benadrukken dat het allemaal echt is. Een meditatieve avond van een uur op dat mysterieus lege podium, ik had het graag gezien. De vorm die het nu heeft, is vooral leuk om erbij te zijn. 'Not sure how to take that applause.'

Minari
'This is the best dirt in America.' De Koreaanse variant van The Grapes of Wrath, met in de hoofdrol 'Tom Jo', een Koreaanse boer die het koste wat kost wil maken. Hij vertrekt juist uít Californië, om met het gezin in the middle of nowhere te gaan wonen. Arkansas blijkt gedoemd land van godsdienstgekken, maar het is altijd nog beter dan 'kippen seksen'. (Tussen haakjes, je kunt beter een mannetjeskuiken zijn, want dan is je miserabele leven ten minste meteen voorbij.) Heel metaforisch worden die kiekens verder niet, sterker nogm de film had wel wat meer bij de kinderen van het gezin kunnen blijven hangen. Echt harde keuzes maken regisseur en scenarist niet. Aardig wordt het vooral met de komst van oma, een botte, vrolijke 'tante', die de geur van Korea naar het huis brengt. Zij is de eerste die buiten wortelt, dankzij het Minari-plantje. In diezelfde buitenlucht worden de plaatjes van malickiaanse natuur begeleid door dito strijkers. De film werkt echter toch het beste binnen, in het gezin, met de conflicten van vader en moeder, die eigenlijk een andere kant met hun leven op willen. Ook deze lijn wordt echter maar matig vastgehouden – omdat een lokale salinger-achtige Korea-veteraan eveneens wat aandacht moet krijgen. Koreaanse subtiliteiten, afgewisseld met Amerikaanse melodramatische trucs, het is het allemaal net niet. 'Loud is good.'

被光抓走的人
Chinese sciencefiction voor de ziel. Toch altijd fascinerend het moderne Chinese leven met hun WeChat-betalingen terwijl de Partij hier onzichtbaar blijft. Het SF-gehalte in Gone with the Light is op zich laag. Op een doordeweekse dag verschijnt er een gigantische lichtstraal waarna mensen plotseling zijn verdwenen. Niet een superorigineel gegeven maar Runnian Dong doet er best interessante dingen mee. Al gauw gaat het gerucht dat koppels zijn verdwenen (quatum entaglement, jeweettoch?) Maar dat zijn vaak niet de paren die men verwachtte. Dat leidt bij een aantal, vaak niet eens zo sympathieke, personages tot een intrigerende zoektocht. Ik denk dat de Partij goedkeurend knikte bij de ingetogen Confuciaanse conclusie. Erg mooi gefilmd en met een heerlijk moment waar twee personages elkaar zonder verdere consequenties tegenkomen.

Netjes, netjes. :-)

Titane
' Quelle l'enfer?' Met 16 Horsepower vooruit in deze Franse waanzinmarathon van Julia Ducournau. Haar stijl is meteen herkenbaar. Ze is de ware opvolger van David Cronenberg, meer nog dan diens zoon. En dat terwijl Julia met Titane eerder het niveau van Brandon vertoont. Nee, zo goed als Raw (Grave) wordt het dus nergens – al 'vermaakt' het geweld van een titanen tomboy zeker. Dingen die je met een stoel kunt doen! Sjonge-jongen, die had Tarantino nog niet bedacht. Een pitspoes beleeft pikzwarte orgasmen na een automutilerend jeugdtrauma. De dunne lijn tussen girl power en in zichzelf (terug)gekeerde vrouwenhaat wordt wankelend richting een 'goed' einde gebracht. Na het eerste half uur vol (on)functioneel naakt volgt een wazige twist, die de film uiteindelijk toch goed doet. De tomboy belandt in de handen van een brandweercommandant. Verlept als een foute rijleraar, neemt deze kerel het losgeslagen meisje onder zijn hoede. Haar naakt wordt freudiaans, het rozerode refniaans. Halverwege klinkt plots een hit van Future Islands. Ik dacht aan Claire Denis, ook iemand met de juiste hand van liedjes kiezen – en van rare horrors. Ducournau heeft de liedjes hier hard nodig. Er valt geen touw aan het verhaal vast te knopen. Wel eromheen natuurlijk! Random idee tot besluit: 'Pousse plus fort' is een goede kattennaam. 'Même dans l'oreille.'

Heh, Myke C-Town merkte die 16 Horsepower ook gelijk op, komt ie aan het eind van de review nog ff op terug.

Gender dysforie = body horror, eigenlijk best logisch. 🙂

ah! eens luisteren :-) inclusief lyric analysis!

gheh - ik denk dat alle films gezien moeten worden zonder de 'voorbeschouwing' van de trailer.

Quo Vadis, Aida?
'We stick to the rules here.' Daar is ie weer. Neerlands beroemdste pianist, het finale argument om het Nederlandse leger tot de laatste muis op te heffen. In Quo Vadis, Aida komt Karremans er relatief goed vanaf. Natuurlijk, ook hij werd tegengewerkt door hogere machten. Zijn probleem blijft dat militaire beroepseer ontbrak. Hij bleek niet alleen niet toereikend voor zijn taak, hij probeerde het niet eens! Deze internationale co-productie (!) dramatiseert het gegeven rond Srebrenica tot een prima film. In de hoofdrol een vertaalster die haar Bosnische gezin probeert te helpen, terwijl de campus van de 'verdomde Hollanders' volstroomt met vluchtelingen. De cinematografie weet knap de jaren negentig-grauwsluier over de ellende te leggen. Alles wordt lekker rommelig gefilmd. De film is niet bang om goedkoop en hysterisch te zijn. De stoffige grijstinten van een oorlog komen en daardoor des te beter uit. Wel zijn de Bosnische Serviërs slechter dan slecht, al weet ik ook niet zo goed hoe je ze hier anders af had moeten schilderen. In de marge zien we de onderschatte Juda Goslinga als VN-soldaat, wordt er een joint gerookt en een motieboek verscheurd. Een akelig detail, het uitwissen van de menselijkheid. Wat een vernedering. Een kort en bondige gruwelfilm over Nederlands formalisme. 'Look, it's bad enough already, ok?'

gheh - ik denk dat alle films gezien moeten worden zonder de 'voorbeschouwing' van de trailer.

Indeed! Die trailers doen eigenlijk nooit recht aan de film, behalve bij sommige b-film waar je het beter bij de trailer kan laten. 😃

Trailers moeten een sfeer neerzetten in maximaal 20 seconden. Case in point:

Benedetta
Werd natuurlijk verkocht als geile boomer lesbische nonnen fantasie. Maar al snel dacht ik: oooooh, natuurlijk Floris, Flesh + Blood, de vieze middeleeuwen vindt onze Paul ook altijd machtig interessant. En dat maakt de film tot De Seksscène ook fascinerend. Sowieso in het Frans gesproken, had ik niet verwacht, moest waarschijnlijk van zijn EU-geldschieters. De jonge Benedetta wordt door haar ouders bij een klooster afgeleverd en moeder-overste Rampling (heel goed) laat meteen geduldig weten, geloof gaat om de pegels en macht. Afijn, Benenetta wordt in prachtig licht volwassen en begint visioenen te krijgen van Jezus, de Verhoeveniaanse Jezus, gewelddadig, revolutionair en seksueel aantrekkelijk. Er is een geweldige Boschachtige scène met een gekruisigde Jezus waar ik echt even dacht "Ze gaat het doen! Ze gaat hem gewoon pijpen! Aan het kruis!!" Dat was zelfs voor Verhoeven te expliciet en de uitkomst is ook helemaal niet slecht, sowieso met een geweldige twist. Nou ja, de nonnen zijn over het algemeen erg mooi in de film maar een nieuwe rekruut doet Benedetta smachten naar Aardsche Liefde. De seksscènes vond ik te modern (net als het afgetrainde lichaam van Benedetta), maar misschien onderschat ik de skills van middeleeuwse ladies in love (heeft Pleij hier over geschreven?) Natuurlijk komen ze in de problemen en dat is allemaal lekker hysterisch uitgewerkt. Hoe dan ook, een interessante meerlagige film. Er is heel veel te zeggen over de rol van het lichaam maar ik ging hard op het idee van de messias als vrouw, de messias als performance art, het verdubbelen van Jezus, de wrede Jezus, et cetera.

Dead End Drive-In
Australië. Science fiction. 1986. Eigenlijk wist ik zonder te kijken al dat het een goede film zou zijn. Is het dus ook. Heerlijk begin met een joggende gast waardoor meteen de sfeer van de wereld is neergezet: viezig, dystopisch maar het leven gaat verder. Deze Crabs heeft een broer die bij auto-ongelukken moet concurreren om de wrakken weg te slepen. Op een dag leent hij de auto van zijn broer en gaat hij met zijn hele leuke vriendin naar de drive-in maar nadat de politie een paar van zijn wielen heeft gestolen komen ze niet meer weg. Heerlijk Mad Max x Ballard sfeertje en nog mooi gefilmd ook. In een aantal aspecten ook nog eens vooruitziend. Alleen het einde was wat eenvoudig voor de hedendaagse smaak. Je merkt toch dat we langzaam gewend zijn geraakt aan de dubbele of driedubbele bodem, de kansloze bevrijding, de sluier die de ware realiteit verbergt weggetrokken. Ook leerzaam.

Freaky
Begint als een Halloween knock off maar krijgt dan een bovennatuurlijke twist die het allemaal een stuk leuker maakt. Een leuke horrorcomedy.

El ataque de los muertos sin ojos
De tweede in de Blind Dead-cyclus. Prima, lekker moody (die slomo tempeliers blijven een gouden vondst) Spaanse Eurohorror.

Bingo Hell
Nog een gentrification wrapped in horror maar een stuk charmanter dan de Candyman-remake. Lekker dwarse cast van Latina's op leeftijd en genoeg genoeg humor en gore voor een goed avondje popcorn.

Dýrið (Lamb)
IJslands en tikt een hoop spreekwoordelijke boxes: ijs en sneeuw, scenery, schapen, stugge mensen, verstilde soundtrack en warme truien. Het is bijna exotisme. Horror is ook een groot woord (ik lees een hoop over A24-films maar kan niet zeggen dat ik een patroon ziet, let niet genoeg op dat soort credits geloof ik), maar het trauma-verwerken is wel een bekend patroon natuurlijk. Om niet te zeggen afgezaagd. Maar ik heb toch wel een beetje een zwak voor de vibe.

Gaia
Zuid-Afrikaanse eco-horror (zoals eerder besproken door Martijn). Lekker sfeervol alles in het woud gefilmd. Wanneer twee boswachters hun drone kwijtraken moeten ze die natuurlijk ophalen. Beginnersfout. In het woud wachten niet alleen twee anti-technologie surviverts maar ook de natuur met haar vreemde sporen en wezens. Die wezens hadden van mij niet zo gehoeven, dat sluimerende gevaar was goed genoeg. Niet al teveel shockeffecten of bloed, meer van de viezige groeisels. Sluimerend is ook de erotiek die verrassend genoeg nooit helemaal expliciet wordt uitgespeeld. Tegen het einde zoekt men wat teleurstellend bij het Oude Testament voor inspiratie, ik was toch vol geflipte paddotrip gegaan. Nu neigt de boodschap ook naar "monotheïsme, natuurreligie, een pot nat." Toch na de climax ruimte voor een mooi einde en een tweede einde voor bij de aftiteling.

What if paddo trip en monotheïsme are the same thing…

https://i.postimg.cc/Y0NkJGzH/2a85a56ceddaeedea30fb252b75335df05513e8bd9895898a15c253db2b7a51f.jpg

Hahaha, well played, sir. Maar, inderdaad dat dus.

Het is bijna exotisme.

lol :D

Judas and the Black Messiah
'Come on man, you watch too many movies.' Het iconische jaar 1968. Ondanks de Amerikanisering van Nederland, vergeet ik soms dat het ook voor Amerika een ijkpunt was. Protesten en politiegeweld gingen hand in hand met de Black Panthers op weg naar de heilstaat die nooit kwam. Shaka King vertelt het verhaal van Chicago-panther Fred Hampton, en hoe hij zijn einde vond door een zwarte judas (want die titel had best omgekeerd gekund). In dit tweekoppige gehalte van het verhaal zit meteen een nadeel. Wanneer King enkel voor Hampton had gekozen, kregen we een vrij standaard biopic, koos ze alleen voor O'Neal (de verrader), dan werd het een wonderlijke psychologische thriller. Een omgekeerd Stockholm Syndroom. Helaas wil King ambitieus beiden. Wellicht was een en ander op te lossen met een vlucht naar de Third Man. Jesse Pelmons speelt in Philip Seymour Hoffman-modus de agent die de rat begeleidde. Ook hij twijfelt soms. 'A badge is scarier than a gun.' Er gaat ook veel goed. Bijna zo gritty en tegelijk even stijlvol als Scorsese zien we het gevaar. Revolutie eet haar eigen kinderen. De Amerikaanse staat kotst ze uit. Het persoonlijke wordt nooit vergeten. Beginnen de meest belangwekkende veranderingen in de samenleving op familie-niveau of is dat veel te naïef gedacht? 'At least I had a point of view.'

The Father
'Who exactly am I?' Emotie-kwijtkun-film voor niet meer zo heel jong, en oud. Wanneer je dementie in de eigen omgeving meemaakt, zal deze film een mokerslag zijn. Nu geldt dat goddank niet voor mij, dus kan ik lekker sikkeneuren. Vanaf de eerste klassieke tonen wordt duidelijk dat het hier om een gedegen werk gaat. De klassieke Anthony Hopkins past daarbij. Die eerste paar minuten van Interiors-beeldcomposities hebben de donkerbruine vibe van Bergman en Allen. Heftig en lichtvoetig. In die wedijver zou de film sowieso falen, en gelukkig neemt Florian Zeller een gevaarlijker afslag. Dementie betekent een mindfuck die tot body horror materialiseert. 'You're going to have to what?' De film sleept de kijker mee in Anthony's verwarring. Daalt zonder opsmuk af in de ene na de andere bovenkamer-wending. Grappig genoeg spotte ik een paar matige edits, die meedelen in de chaos. Hoe tragisch Anthony ook lijdt, geen personage is zo pijnlijk als de dochter die nog steeds de liefde van Little Daddy wil winnen. Hij is echter vooral tevreden met zijn chique cd-speler - waarvan ik het merk helaas niet kon ontwaren! Op een zeer filmische en voor de hand liggende freudiaanse manier volstrekt zich het onvermijdelijke. De terugkeer naar het kind. Ik heb er geen verstand van, maar denk dat dementie toch irrationeler doordendert. 'Dad, it's me!'

CD-speler schijnt van Yamaha te zijn.

The French Dispatch
Halverwege de film kwam de realisatie: Tumblr als cinema. Ja, Wes Anderson is terug met zijn nostalgische kijkdoos vol beroemde gasten. Je weet wat je krijgt voorgeschoteld en dat hij in deze vorm met Moonrise Kingdom heeft gepiekt. Met die wetenschap is het drieluik The French Dispatch best amusant. Veel flauwe visuele grappen en een paar keer moest ik gniffelen, maar meer ook niet. Anderson combineert twee onderwerpen: de ambachtelijke Amerikaanse journalistiek van weleer en de Franse cinema. Technisch heel vernuftig en met twee sensuele Franse actrices, dus wat dat betreft weinig klachten. Toch is het mooiste moment bijna achteloos, al een tijd klinkt een wat dreinig muziekje en dan pakt Ed Norton een gitaar om even achteloos mee te spelen. Ergens een sublieme expressie van retromania, maar zelfs dat begint nu retro te worden. Ik begrijp dat verlangen prima, ik heb ook al die films gezien en was een kind in de jaren '70, maar we gaan nu echt richting de diepe 21ste eeuw, je kunt niet blijven hangen (al vermoed ik dat Anderson gewoon stug door zal gaan, heb ik ook vrede mee.)

CD-speler schijnt van Yamaha te zijn.

ahhh dank, een nuttiger site dan AZNudes (want daar kom ik sowieso nooit aan, die actrices :P :P)

The French Dispatch lees ik nog even niet, eens zien of ik 'm in november in de bios mee ken pakken.

Niño del Elche - La Exclusión
Precies voor mij gemaakt! Ik dacht even vier track EP'tje maar het zijn lange stukken die steeds tegen de 19 minuten aantikken. De alleskunner pakt het allemaal nog ambitieuzer aan met lange geluidswerelden die me deden denken aan van die black metal soundscapes. Hij werkt de Buckley-invloed verder uit met echte 'Starsailor' glossolalia, eenzame flamenco en wat klinkt als heidense plattelandsliederen. Eeuwenoud en modern, een winnende combinatie.

☝️dunno if correct thread maar 👌

Nee dus. :) Al maakt meneer ook korte films.

ahhh zeer benieuwd. Al moest ik laatst een week nadenken en zoeken (in mijn eigen cd kast) wat de naam ook alweer was van die avant-garde flamenco man met de geniale dubbelaar.

Lapsis
'These are your points if you want to use them.' Geef me een geweldloze SF, dicht bij de moderne tijd, die mede daardoor al snel metaforische kwaliteiten verkrijgt, en ik ben tevreden. Lapsis is zo'n film. Let op: hier dus ook geen bonuspunten voor capabel acteerwerk – het hoofdpersonage heeft zelfs iets weg van Seth Rogen – noch voor de soundtrack. Zelfs de special effects denderen niet echt. En toch! Ergens in de nabij toekomst zitten we allemaal aan de Quantum-computers. Het enige dat daarvoor moet worden aangelegd zijn kabels. Heel veel kabels. Goedgevonden ironie wel. Zou er een moment komen dat digitale vernieuwing geen analoge basis meer blieft? Dat de cloud zelf cloud is? Het hoofdpersonage heeft hard geld nodig voor zijn broer. (Die last heeft van een nieuwe, moderne ziekte, ook altijd 'leuk'!). De twee beleven een fijne 'bromance'. Out there in de natuur waar de zwarte kabels worden uitgerold, verandert Lapsis in een goofy Twin Peaks - en ons hoofdpersonage in Lapsis Beefteach, The Cable Guy met een verleden. Natuurlijk zit je dan al snel in Stalker-achtige zones, met als hoofdgeleiding een soort Kaäba. Door de filter van SF leert de film ons terechte dingen voelen. Op weg naar de onvermijdelijke kapitalismekritiek! Net wanneer ik denk, nu begint het echt, is ie om. En zo hoort het ook, bij dit soort ideeën-SF. 'Rest tonight.'

State Funeral
'De dood is gekomen en wij zijn helemaal alleen.' Statig en gedragen, de kist, de film. Aan het eind van een lange winter stierf Joseph Vissarionovich Stalin. Verwarring alom! De propaganda had hem tot christusfiguur verheven, onsterfelijk en oneindig (goed). Van de weeromstuit melden de luidsprekers van Riga tot Alaska zeer nauwkeurig wat er die laatste dagen in het Lichaam gebeurde. Opdat diens Geest zal blijven. De eindeloze documentaire State Funeral van Sergei Loznitsa bestaat commentaarloos uit veelzeggende journaalbeelden. Ik had het zelf bij enkel kleurfragmenten gehouden, want uit die grauwe periode spat juist daar de emotie daar huiveringwekkend vanaf. Het had bovendien een uur speeltijd gescheeld! Delegatie na delegatie arriveert voor de begrafenis. Ook het volk verzamelt zich met hele kerstbomen aan rouwboeketten. Von Sternbergiaanse pracht en praal voor een Scarlett Emperor. De laatste stuiptrekking van een ontplofte cultus biologeert. Het valt nog mee dat ze in – pakweg – Vilnius niet met een eigen kist rondliepen, al dan niet met 'vrijwilliger'. Niemand klapt, iedereen lijdt. Totdat Beria, Malenkov en Molotov verschijnen voor de bordesscène. Dan begint de mumbojumbo opnieuw. Wordt de hypnose van leugens doorbroken, ingeruild voor verkrampt machtsvertoon. 'Wij verachten de dood. Er zal geen dood zijn.'

西鶴一代女
Historisch drama van Kenji Mizoguchi uit 1952. Ik maakte me op voor een tranendal...is The Life of Oharu ook, maar toch anders. Je merkt het verschil met de Westere variant van de "altijd pech" films die toch altijd op een sadomasochistisch "lijden is goed" idee drijven. Hier wordt de boeddhistische variant gepresenteerd aan de hand van de neergang van Oharu, van hofdame tot oudere prostituee. Niet dat ze haar lot zonder emoties ondergaat, maar er is een uniek soort waardigheid (soms tegen lethargie aan) die perfect past bij de realistische "life sucks"-boodschap, en samenkomt in een wonderschoon eindshot. Oharu wordt op een intrigerende wijze gepresenteerd als een soort scherm waarop iedereen zijn moralisme kan projecteren om zich beter te voelen. In die zin een subtiel nietzscheaanse film waar je het niet verwacht. Prachtig gefilmd vanzelfsprekend, alsof je naar de 17de eeuw bent getransporteerd (heb ik sowieso met de meeste Japanse historische drama's.)

Devil Times Five
Een groepje kinderen moordt een groepje volwassenen dat gestrand is in een cabin in the woods, pretty basic maar gnarly genoeg.

Estigma
Surreële Spaanse gothic horror uit 1980, zeer atmosferisch, uitstekend!

Army of Thieves
Amélie meets heist movie, soort van, met zombies (als prequel van het ook al niet erg geslaagde Army Of The Dead).

北斎漫画 (Edo Porn)
Hokusai Manga is een betere vertaling denk ik, al is ie niet meteen duidelijker. Wat stroeve biopic met wat ups (filosofische overpeinzingen van dochter Oei, mooie set decors, de mooie muze Onao) en downs (crappy make-up effects, overall saaiheid), zoals de tentacle porn scene, die inderdaad bijzonder is.

]To Have and Have Not
Een goudmijn gevuld met gifs. Bacalls debuut en meteen zo legendarisch mooi. Het wegwerpen van de lucifer, voorover buigen met de sigaret, de naar-achter-kijken-pose en het achteloze dansje richting The End. Bogart een beetje bespottelijk met die zeemanspet maar wel een toffe peer. Desondanks helemaal niet zo'n grote romance als je zou verwachten gezien de posters, eigenlijk beter zo, een beetje teasen, een beetje flirten, een suggestieve oneliner, prima zo. Bogart mist zelfs een panklare voorzet voor een homoseksuele toespeling, wanneer Frenchy "I'll come up to your room." zegt. WTF? Verder zijn de dialogen van het kaliber dat je mag verwachten van klassiek Hollywood, alleen het verhaal is een flinterdunne Kuifje rip-off. Bizar eigenlijk voor een verhaal van Hemingway met een script waaraan Faulkner heeft meegeschreven, maar misschien is er daarom zoveel aandacht voor de details van vissen en alcoholconsumptie. Prima vermaak en je moet hem gezien hebben voor de iconografie, al ken je die door digitale osmose.

Passing
Twee schoolvriendinnen komen elkaar weer tegen in de jaren twintig, een van de twee passes as wit en de andere eigenlijk op haar eigen manier ook met haar donkerdere werkster. Want je moet wat en je zit als je niet wit bent altijd in iemands n***o league. Zonder dat het genoemd wordt de oorsprong van het heden ten dage zo gemaltraîteerde woord woke. Prachtig geschoten in zwartwit, beetje verstild met veel detail.

Panna a netvor (Beauty And The Beast)
Tsjechische sprookjes, can't go wrong with that. Van Juraj Herz (o.a. Morgiana), oubollig ms nu wat ‘problematisch’ verhaal (zoals zoveel sprookjes), maar elk frame een schilderij en de orgelsoundtrack is ook geweldig.

ohh klinkt boeiend, Passing.

alleen het verhaal is een flinterdunne Kuifje rip-off
gheheh. Wat een rare film inderdaad.

Pig
'Have you heard anything about a pig?' De jaarlijkse Cage-waanzin, denk je dan. Mispoes (of misvarken, letterlijk.) Pig blijkt vanaf de intiteling al een duistere, stemmige film. Daalt af in het zwarte woud van Portland. Sprookjesachtige ritselingen. Nicholas Cage leeft als kluizenaar in die bossen met zijn geliefde truffelvarken. Zijn enige contact heeft hij met een sjappie die een dure sportkar rijdt. Hij brengt het gedolven goud naar de Grote Stad. Uiteraard raakt de zoeker kwijt, dus moet Cage zijn cassette revival achter zich laten en als Wreker terug onder de mensen verschijnen. Even wordt de film dan te gewelddadig, fascistoïde in plaats van galant morbide. Goddank herstelt zich dat vrij rap, en zitten we op het delicate terrein van Jeunet en Caro. Ja, af en toe is de film echt zo goed! Cage's rariteiten worden in evenwicht gehouden door natuurschoon en slow food. Natuurlijk spelen er wat vader-issues en concretiseert het verleden zich dromerig. De parvenu en de kluizenaar komen tot elkaar dankzij hun McPiggin. De soundtrack knort zachtjes mee. Schrille snaren en een fraai moment van onscreen 'musiceren'. 'Sounds nice.' De film dist conservatisme door ouderwets romantisch te doen – wat tegenwoordig ook best conservatief mag heten! Een mooie opheffing, kort en scherp als een proustiaanse herinnering. 'Making the familiar feel foreign.'

Dune
'I've been having dreams.' Goed dat iemand het nog eens probeerde. De Dune van het genie Lynch implodeerde. Die van degelijke actiemeester Denis Villeneuve blijft overeind. Met hangen en wurgen weet de film iets van de sfeer van het boek te behouden. Of komt het omdat ik het boek heb gelezen en de karakterstudies erbij kan denken? Wellicht is suggestie genoeg: de albino calculator (hoeveel mensen gaan zo'n mond-tattoo nemen!), de gekwelde dokter, en de Man die zijn Vrouw niet meer vertrouwt. Om nog te zwijgen over de zoon die zijn persoonlijke Jezus-verhaal eigenlijk niet ziet zitten. (Was het boek niet nog beter geweest als Paul messcherp had geweigerd?) In het begin dreigt alles mis te gaan. Huis Atreides voert 300-rituelen op. (This is Atreides!). Het acteerwerk blijkt en blijft overdreven. Ook de film heeft de planeet nodig. En vooral de Fremen natuurlijk! Dune is het Midden-Oosten, het onvermijdelijke lot van het imperialisme, waar 'wij' onszelf tegenkomen, verslaafd aan het geldkruid. 'The desert was ours long before you came.' De testosteron smelt in de hitte, door slimme vrouwen, en Submission op de lijven. Jammer genoeg durft Villeneuve zelfs twee paar billen niet aan. Enerverend blijft zijn bombast wel. Van de eerste tot de laatste minuut een vol getrommelde spanningsboog. 'That's the future, it's coming.'

Das Leben der Anderen
Ik bezocht laatst het Stasi-museum en merkte dat ik, hoe zeer ze ook hun best deden om te laten zien dat het gewone mensenwerk was, toch betoverd werd door een soort retro-romantiek van interieurs en obsessieve technologie-ontwikkeling. Je ziet de absurditeit en gecontroleerde waanzin maar deze Oscar-winnaar maakt het levend en voegt een cruciaal element toe: de angst voor de superieur. Mooie personages, Ulrich Mühe zet echt een goede grijze muis met macht neer. Het enige waar ik mee zat was dat zijn omslag wat gehaast voelt, narratief-technisch allemaal te billijken. Het wordt bijna een feel-good-film maar daarvoor is het onderwerp te serieus dus moet het noodlot toch ergens toeslaan, had van mij ook subtieler gekund. Goedgemaakt met een mooi, lang slot dat de tijd neemt.

Le Voleur
Weer eens een van de oudste films op de kijklijst. Altijd achterdochtig geweest over deze Malle uit 1967, maar goed nu Belmondo is heengegaan een goed moment. En inderdaad, weer anders dan ik had verwacht. Een heel ingetogen en gedetailleerd film aan het eind van de 19de eeuw over een jonge meesterdief in wording. Na een beroving uit baldadigheid is het duidelijk dat dit zijn roeping is. Het wordt meteen goed wanneer een priester een belangrijke spil blijkt te zijn in het dievengilde en zo ontstaat een koddig beeld van een soort stelende aristocratie, allemaal fijnzinnige filosofen en estheten. Malle neemt rustig de bourgeoisie op de hak inclusief bijhorende domrechtse politici. Heerlijk gortdroge humor maar tegen het einde steeds melancholischer, Belmondo als ware dief kan niks anders, is wie hij moet zijn. Gepakt wordt hij gelukkig niet (veel te saai) maar zijn laatste job is zo overdadig dat je de verslaving voelt. Subtiel.

Session 9
Spooky vibes in deze, er wordt weinig uitgelegd en het blijft allemaal nogal mysterieus, maar op een goeie manier.

Last Night In Soho
Deze is geen rocket surgery en er valt veel op aan te merken, maar ik vond de (beetje Suspiria-achtige look & feel gewoon erg fijn. Een nostalgie die me meer ligt dan die van Wrights andere films die ik zag.

ja Voleur, wat een weelde!

ghehe en een fashion designer chop chop. Ook een soort Voleur die Wright.

La Nuit des Rois
'C'est ta première fois ici?' Een gevangenisfilm, dat was een tijd geleden. In de jungle van Ivoorkust ligt in het groen en beton een vesting verscholen. Het bestekken welkom voor de nieuwe 'inmate' kennen we. Laat het matten beginnen! Nee dus. La Nuit des Rois blijkt een hypergestileerde structuurfilm, die tegelijkertijd verstrikt raakt in haar eigen ambities. Ik had best een arthouse-film over het dagelijkse gangetje willen zien. Potjes dammen, Zwartbaard als de baas van de mannen, en de gevangenisdirecteur die geen directeur is. De keuze van de makers is anders, origineler, gevaarlijker. Dit is Afrika. Continent van magisch realisme, van geesten en rituelen. De nieuwe celgenoot moet vertellen of sterven – fluistert de enige witman Denis Lavant hem toe. En zo geschiedde. De spanning van een verhaal in een verhaal blijft 1001x genieten. Als kijker wordt je een gevangene van de verteller, zoals je een gevangene van de film bent. Helaas, wanneer het verhaal (of de verhalen) loskomen wordt het al snel al te theatraal. Bijna een Marquez-musical. Alles hangt als los zand aan elkaar, en hoewel dat ergens toepasselijk is – en ook zo wordt benadrukt - koop je daar als kijker niets voor. Er volgen wendingen die slechts lijken te dienen om het ruime budget op te maken. Alles en iedereen overspeelt zijn hand. 'Tu melanges tous.'

The French Dispatch
'Seeking something missing.' De inspiratie is al een tijdje op bij Wes Anderson. Ook in deze film overleeft hij op stijl en De Stijl alleen. En hipsterig freewheelen dat kan hij! Toch zou Anderson zichzelf wel weer eens uit mogen dagen. Dat begint aan de basis. Dit keer vorm een tijdschriftredactie de locatie. Een eenvoudige gelegenheid om meerdere verhalen te vertellen, toegegeven wel een wat originelere dan het bekende hotel. De eerste minuten droomde ik van Georges Perec. De kans om elke ingeving te volgen in een marathon van flitsen halve genialiteit. Helaas. Eigenlijk vertelt The French Dispatch heel traditioneel drie uitgebreide 'cover stories'. In elk verhaal treffen we massa's bekende acteurs, maar geen van de stories wordt echt met elkaar verbonden, behalve dan dat ze in L'Ennui spelen. Ja, we zijn in Frankrijk, en Wes beleeft als Woody zijn Midnight in Paris. Het geeft hem de kans om naar Tati te verwijzen, naar nouvelle vague en Grisby-gangsters. Het eerste stuk werkt het best, dankzij de postmoderne kunstkritiek. Het bevat bovendien meer naakt dan ooit dankzij Lea Seydoux. De politiek van verhaal twee slaat ogenblikkelijk morsdood. De luim van het derde segment past Anderson als gegoten. Daar switcht de film even naar Kuifje-achtige animatie. De oppervlakkigheid klopt dan ineens wel. 'Ha yourself.'

Perec! Ik moest er ook even aan denken in het begin, dat was wat geweest. Ik verwachtte eigenlijk dat The New Yorker te hooghartig zou zijn om het bestaan van de film te erkennen, maar gewoon een lang interview waaruit blijkt dat Anderson inderdaad een gigantische nerd is met encyclopedische kennis van het tijdschrift.

찬실이는 복도 많지
Hele leuke Koreaanse arthouse die de zoekende vrouw combineert met het (is dat nou typische Koreaans?) film-over-film-genre. Lucky Chan-sil begint met een olijk gezelschap waarbij de vrouwen gewoon een regisseur dooddrinken. Zijn producer Chan-Sil komt daarna meteen niet meer aan werk. Gelukkig woont ze bij een wat excentrieke dame op leeftijd en haar acterende vriendin helpt haar met schoonmaakklussen. Die vriendin krijgt Franse les van een vriendelijke regisseur (ook zoekend) dus je denkt wel te weten waar dit naar toe gaat. Een legendarische scène die ik niet ga spoilen (ook al had ik de film daardoor ontdekt) laat doorschemeren dat het niet zo makkelijk verloopt. Oh ja, de geest van Leslie Cheung woont ook in haar huis, heel lief en behulpzaam in zijn hemdje. Een mooie constructie die net even dingen anders doet, met flink wat memorabele oneliners en het betonnen doolhof op heuvels dat Seoul is laat zich graag vastleggen in fraaie shots. Tevredenheid alom.

The Huldra
Ik heb The Room nog steeds niet gezien maar slechter dan dit kan toch bijna niet … wel zo bizar dat je ’m uitkijkt (laatste 20 minuten heb ik een beetje doorgescand, zelfs de aftiteling is weird).
https://www.youtube.com/watch?v=LK_KFiXYbNI