Filmforum

Sada　戯作・阿部定の生涯
Nobuhiko Obayashi waagt zich aan het verhaal van Sada Abe, je weet wel de vrouw die haar minnaar wurgde en zijn penis afsneed (zie de bekende schandaalfilm In the Realm of the Senses.) Obayashi doet een subtiele, wat dromerige insteek en laat een personage meteen in de introductie verkondigen dat hij een compleet beeld van de vrouw wil presenteren. Dat lukt in dik twee uur prima. Er zijn een paar Obayashi-foefjes maar het is nu meer dan ooit in dienst van een kleurige esthetiek waarmee het vooroorlogse leven in Japan invoelbaar wordt. Heel veel kleine details, historisch maar ook gewoon achteloze momenten die niets met plot te maken hebben waardoor het geheel een romanachtige diepte krijgt. Verder redelijk kuis maar toch heel erotisch, met name Hitomi Kuroki als Sada maakt een zeer subtiele transformatie door.

Passing
'Don't you know me?' Zwart-wit beelden maken donkere mensen lichter en lichtere mensen donker, zo lijkt het soms. Daar zit vast een filosofische metafoor in – of gewoon een cursus natuurkunde. Passing maakt slim gebruik van de kansen die de cinematografie biedt. De chique grijstinten doen denken aan Frances Ha, zoals de film toch al het deprimerende van Baumbach uitstraalt. Rebecca Hall debuteert als regisseur en ze doet met vaste hand. Het zou mooi zijn als de hele 'nieuwe' generatie actrices allemaal die weg volgen. (Greta Gerwig ging Hall al voor.) Passing vertelt over het lastige leven van twee Afro-Amerikaanse jeugdvriendinnen die beiden toch 'goed' terecht lijken gekomen. De ene 'passt' als wit, met alle gevolgen van dien, de ander leidt een upper class-leven in Harlem als vrouw van de dokter. Zij is witter dan de witte 'poseur' geworden. Als veeleisende suburban housewife met zwarte maid draait alles om de kinderen. Haar enige verzetje? Charity work. Het scenario is erg verliefd op deze paradox. Op de slechtere momenten lijken de makers zelfs te denken dat zij hier een haast modernistisch inzicht te pakken hebben. Dat is verre van het geval, maar dankzij een Art Tatum-leitmotiv, het verglijden van de seizoenen en de pijn van de zelfvergetelheid wordt het toch indringend. Weelderig als Wyler. 'Who's satisfied being anything?'

Give Me Liberty
'I should be there in 10.' Busje komt zo in deze road (to nowhere) movie. Een komedie naar mijn hart. De onmogelijkheid om ergens te komen. After Hours! Een Amerikaans-Russische gozer – type Jay uit Clerks – werkt als chauffeur van gehandicapten. Dit is Amerika, dus hij komt om in het werk. Wat als je aan het dagelijkse gedoe met mokkende obezen en bazelende idioten ook nog een Russische begrafenis toevoegt? Dat is de pitch, en die wordt moeiteloos de tribunes ingeslagen – ondanks Sovjet-gemopper dat baseball een belachelijk spel is. Alle chaos wordt gefilmd in gritty handheld. Soms misselijkmakend, meestal functioneel. Op noodtempo doet het denken aan Aaltra. Boertige ploertenhumor, die gedachte aan Clerks kwam ook ergens vandaan natuurlijk. En ze weten het! 'They're not even supposed to be here.' Door de Russische influx wordt het allemaal net even wat subtieler, met meer galgenhumor, meer Aki Kaurismaki ook. Running gags and gagging runs. Het meest Gummo-waardig is toch wel het optreden van Bruce Springsteen. Nou ja, zijn even coole imitator op de dagopvang. Tegen die tijd beginnen de makers hun true colours te tonen. Ze zijn eigenlijk best aardig, zelfs ietwat sentimenteel. Geeft dat? Nee, want ook dan is het zwarte, politieke randje om de ogen en levens helder. ''I don't want to hear any more excuses after this shit.'

https://i.ibb.co/gVgxSsf/lina.png

Ma no, Lina! (1928 - 2021)

The Battered Bastards of Baseball
Baseball, jeweettoch? Netflix documentaire over de vader van Kurt Russell. Bing is van jongs af aan geobsedeerd door honkbal maar wordt uiteindelijk acteur in Hollywood (tig Western-rollen waaronder 15 jaar Bonanza.) Wanneer Bonanza is afgelopen moet hij wat anders aan met zijn leven en besluit om in Portland, dat net een minor league-team is kwijtgeraakt, een onafhankelijke club op te richten (dus geen kweekvijver voor de majors.) Eigenlijk een soort Bad News Bears voor volwassenen, allemaal outcasts melden zich bij de club. En zo waar wordt het een succes. Feit en fictie zullen vast permeabel zijn, zodat een een lekker verhaal ontstaat van de rebel die zich verzet tegen Het Systeem, gewoon in Amerikaanse stijl omdat hij een betere show denkt te presenteren. Zelfs Kurt slaat als bebrilde tiener een balletje mee. Past prima in de Amerikaanse verschuiving naar jaren '70-nostalgie, de post-Nixon-jaren met wilde haren, rare figuren en algehele relaxte sfeer (iedereen zuipen en roken.)

Annette
Laatste Carax. Dit keer met Adam Driver en Marion Cotillard met Frans kort haar, dus zeer begeerlijk. Het draait eigenlijk om het begin, Carax in een opnamestudio, "hop, we gaan beginnen" en daar zit dan een band, "hey, dat is die guy met dat snorretje van Sparks!" Beginnen een liedje te zingen om vervolgens de studio uit te lopen en het is zo ontzettend goed dat ik overweldigd werd door het gevoel dat hierna alles mogelijk is. Het eerste half uur lijkt dat ook te gebeuren in wat al snel een musical blijkt te zijn over een controversiële stand-up komiek en operazangeres. Maar de lengte van de film begint zich te wreken en het verhaal vervalt in het overbekende. Tragisch! Genoeg mooie Caraxesque vondsten om het redelijk tevreden uit te zitten en de liedjes zijn vaak leuk, bijna Daft Punkachtig bij vlagen, toch Sparks die alles deden. Maar achteraf toch wat melancholiek dat de kick van het begin niet is doorgezet.

Les Bonnes Femmes
Mijn eerste Chabrol zowaar. 1960 zwart-wit, Parijs, begint goed. Portret van vier hele mooie jonge vrouwen die in een winkel voor huishoudapparatuur werken met een rare baas. Sowieso zijn alle mannen in de film ontzettende eikels. Vanaf het begin wordt een van de vrouwen gevolgd door een schuchtere mec op een motor, misschien is hij een uitzondering? Het gaat prettig van verveling naar een avondje uit met heerlijk oubollig Frans entertainment en zo denk je "dat was heel aardig" waarna de mokerslag volgt die je misschien had moeten zien aankomen. Meteen een van de droevigste films ooit, nog even fraai uitgespeeld met een ultra-melancholische scène.

ah die baseball docu moet ik zien.

Lina blijkt toch sterfelijk, had minstens zo oud als Leni moeten worden.

Annette twijfel ik nog over (Is het jouw laatste, zijn laatste of gewoon his latest?) :-)

Is het jouw laatste, zijn laatste of gewoon his latest?

Ja, altijd dramatisch op deze manier nietwaar? Zijn nieuwste. :)

ghehe. De suspensie!

Josep
'Negro, blanco, duro, violento.' Typisch geanimeerde film van sneeuw, oorlog en ellende. Is het een budgettaire keuze of een inhoudelijke? Men ziet De Stijl vaker, bijvoorbeeld bij de invloedrijke Dudok de Wit. Niet echt bewegend verglijdt het verhaal in flarden. Het geeft een intellectuele touch, tegelijkertijd zorgt het ook voor afstand, zoals een voice-over dat ook kan doen. Begin 1939 heeft Franco Barcelona ingenomen en zijn er vele Spanjaarden de grens met Frankrijk overgestoken. 'Et voila! Et voila!' Daar worden ze ontvangen zoals de tijdsgeest, of de geest der mensen, betaamt. Vol haat. Die collaboratie met de Duitsers kwam ergens vandaan. De tekenfilm schildert het allemaal in klare, grove streken, net als de schilder (en verzetsstrijder) Josep Bartoli om wie deze 'biopic' blijkt te gaan het graag heeft. Zo krijgen we meta op meta, want in de raamvertelling hoort een tekenende kleinzoon het verhaal van zijn grootvader, een van de bewakers. Dat klinkt ingewikkelder dan het is, en misschien ook wel dan de film denkt. Goed wordt het pas wanneer Frida Kahlo uit de zee oprijst. (Wat is die enorm in trouwens!) Het verhaal trekt zelfs nog even naar Mexico, waar broodnodige muziek de film plots iets filosofisch meegeeft. De grijstinten en emoties komen in een film van een uur toch wat te laat. 'C'est presque mieux comme l'original.'

Canción Sin Nombre
'Goed. Dat klinkt niet zo goed.' Een Peruviaanse film met een ongelooflijk goed hart, maar of de film ook 'goed goed' is? Bij momenten. De setting boeit vanaf de krantenkoppen uit het intro. Het Lichtend Pad blaast de boel op, de economie stort in, kortom er hangt een grauwe deken over een prachtig land. De filmmakers benadrukken de bewolkte toestand met hun zwart-wit beelden. De zwaarmoedigheid wordt – goddank – nog enigszins 'opgeheven' door de vele folk music, al zijn ook daar de teksten deprimerend. En dan moet het plot nog beginnen. Een 'inheems' stel verkoopt aardappels. Hij heeft last van de baas, zij van een zwangerschap. Alles lijkt goed te komen in de kliniek – 'respirando!' – maar dan begint het lijden van kleine luyden pas echt. Babydieven had de titel kunnen zijn. In het 'kruisverhaal' gaat een homoseksuele journalist op onderzoek uit. Dat doet hij op een typische arthouse-manier. Veel roken met als enige regie-aanwijzing 'als ze maar langzaam bewegen.' In een magisch moment belandt hij met een beeldschone bardame in een bootje. Eindelijk, de zon! Een lichtpuntje op een lastig levenspad. Om niet te zeggen: een uitzichtloze beklimming. De makers nemen erg veel hooi op de vork. Ze kunnen de topzware materie nauwelijks zelf nog dragen, laat staan hun acteurs. 'Iedereen praat elke dag over inflatie.'

Viridiana
Dacht altijd dat ik deze van Buñuel had gezien maar dat is Tristana. Een generatie Spanjaarden, waaronder een van mijn ooms die ik de film ooit lachend heb horen navertellen, vindt dit een briljante trolactie van de meester die uit ballingschap terugkomt en onder Franco vanouds provoceert en hem vervolgens weer peert. Eigenlijk weinig grote gebaren, behalve het beroemde Laatste Avondmaal dat daarna tig keer is nagedaan en daardoor nu wat makkelijk overkomt. Want heel veel kleine mysterieuze symboliek die terloops door het dagelijkse leven loopt is veel mooier en vormt met een hele parade nauwelijks verhulde perversiteiten een haast sluimerende tweede film. Katholicisme lijkt het doelwit maar eigenlijk is Buñuel veel nihilistischer, alles is kut. De armen die Viridiana onder haar hoede neemt zijn niet automatisch edel en kunnen hun driften niet beheersen zodra controle even wegvalt. Uiteindelijk wacht zielloze decadentie achteloos gepresenteerd als een potje kaarten.

キュア
Beroemde horror, pseudo-arthouseseriemoordenaarfilm van Kiyoshi Kurosawa. Cure is alweer uit 1997, heeft ook wel echt die kleuren en mobieltjes (destijds supermodern.) Iedereen heeft hem al gezien dus het verhaal laat ik voor wat het is. Even dacht ik dat het extreem origineel zou worden, een man die aanzet tot moorden als een soort manifestatie van een abstracte energie, een amorele compulsiviteit. Helaas is al snel duidelijk dat hij iedereen hypnotiseert en nog op een zeikerige manier ook. Jammer, want er is veel ambientpracht in de haast achteloze tussenshots van Tokio skylines, plotse spoorwegovergangen en nog meer moois.

Dacht altijd dat ik deze van Buñuel had gezien maar dat is Tristana.

ha, herkenbaar, en ik voeg er ook nog een toe met a en in die trolstijl. (Maar om hem de NL Bunuel te noemen gaat vast te ver)

Benedetta
Benedetta
'Il est si grand.' Nieuw spektakelstuk voor Jan en Alleman van Paul Verhoeven. Ik zag zelfs een reclamebord met tepel in het Bredase straatbeeld! Er waren dus centjes – en het is dan ook zijn makkelijkste film in jaren. Met lesbische nonnen en religiekritiek kun je het grote publiek wel porren, zonder ze nodeloos te verwarren. Het historisch drama begint haast als een Ivanhoe zo klassiek. Eenmaal aangekomen in het klooster van Pescia komen we op het terrein waar Verhoeven zich thuis voelt. Hypocrisie omgord met de mantel der liefde. 'Je woord is goed genoeg voor me. En het bonnetje.' Uiteraard is de regisseur ingelezen dus voor wat flatulente humor wordt gezorgd. Herman Pleij zou goedkeurend knikken – poep was in de middeleeuwen veel minder een taboe dan nu! Na de meligheid volgt de Adjanai-waanzin. Aanvankelijk valt het brute (veelal gefantaseerde) geweld meer op dan de erotiek. Wellicht om de gemiddelde kijker mild te stemmen. Wanneer de seks dan alsnog komt, dan komt ie goed. De eerste scene is werkelijk uitstekend. Amor in het Kippenhok van het klooster. Twee nonnetjes die er wel pap van lusten. Lang gaat dat niet goed. Met de entree van de Kerk Zelve verandert de film in een zwarte (pest)komedie. Dat is het verschil tussen Koolhoven en Verhoeven. De laatste heeft het Licht sardonisch gezien. 'Crimen nefastum.'

2 maal zelfs :P

Phil Lynott - Songs for while I’m away
Summer of Soul (… or, When The Revolution Could Not Be Televised)
Een beetje meat and potatoes docu over de Thin Lizzy-legende. Wel een kleurrijk figuur en dus goed maar beetje verdrietig verhaal. Summer of Soul, over een vergeten festival in Harlem te zelfder tijd als het altijd opgehemelde Woodstock, wat toch bepaald ook geen lullige lineup had. Sonny Sharrock komt er wat bekaaid af qua footage, maar die stond daar dus ook tussen Sly & The Family Stone en Mahalia Jackson. Stevige politieke lading natuurlijk en helaas nog steeds actueler dan die Summer of Love.

Rafiki
Keniaans drama over de liefde tussen twee meisjes die natuurlijk slecht valt in die gemeenschap. Goed gemaakt en charmante hoofdrolspelers maar beetje doorsnee.

Il nascondiglio (The Hideout)
Pupi Avati maakte de geweldige proto-giallo La casa dalle finestre che ridono en deze is visueel dan ook weer zeer aantrekkelijk en hoofdrolspeelster Laura Morante ook. Ook de sfeer is bij vlagen geniunely spooky.

The Room
Eindelijk. Vrij bizar slecht alhoewel het me bijna tegenviel, na The Huldra maar nog wel meer vreemde films (here’s looking at you, Bill Zebub). Maar goed, afgetikt. Eens kijken of ik die recente film hierover ook eens ga kijken.

Antlers
Prima horror met native american lore als symbool voor kindermisbruik. De hoofdrolspeler is aandoenlijk zonder ergerlijk te worden en sfeer is lekker donker en understated.

Gerald’s Game
Een Stephen King-verfilming, ik ben er niet over uit of ik al die innerlijke discussies nu zo geweldig vind werken. Sommige foutjes als de speelruimte van de boeien die varieert is ook een beetje ergerlijk. Maar toch ook wel vermakelijk al ben ik er nog niet over uit of die laatste twist nou nodig was.

Die Stadt Ohne Juden
A Hidden Life
Tweedewereldoorlogsverhalen, de eerste een stomme film uit 1924 waarin zich al aftekent wat komen gaat en wat akelig veel lijkt op wat Freek Jansen relatief ongestoord in de Tweede Kamer kon verkondigen. Als je Never Again ook maar een beetje serieus neemt was die man met pek en veren de kamer uitgeschopt, maar helaas … Malick vertelt een opvallend lineair verhaal, waargebeurd, dus vandaar. Over het nut van de zelfopoffering van de principiële hoofdpersoon kun je twijfelen. Wat mij raakte is de mensen die zich als instrumenten van het regime, als machtswellustelingen, ontpoppen. Ik weet dat het een bijna mechanisch principe is en dat maakt het alleen maar enger. Verder nog wel de typische dromerige Malickstijl, o.a. de meme-y women in wheat fields, zij het wat minder hypnotiserend dan zijn (wat mij betreft) beste werk.

عصبانی نیستم! I’m Not Angry!
Lastig deze. Ik weet wie Shariati is, en Mossadegh (aannemende dat het over de geexecuteerde politicus is), maar ik ben nog steeds geen Iraniër en mis wat van de emotionele lading van dergelijke namen. Het is hip gemaakt met snelle montages om de stress in het hoofd van de protagonist, een met een wegens politieke activiteiten met een „ster” gemarkeerde ex-student die een oogje heeft op Setareh („ster”), weer te geven en een gedimd kleurenpalet. De druk van de maatschappij om te presteren, dezelfde die hem buitenspel heeft gezet, maar hem gek en de medicatie helpt maar matig. Ik lees ook dat het einde gecensureerd is in de google-translated reviews op Letterboxd, het eindigt inderdaad wat abrupt en merkwaardig. Interessant, at any rate.

Maria
Want een moederhart, dat is een ding apart…, daar fuck je niet mee en dat vinden de gasten die Lily’s dochter en man vermoorden dan ook snel uit als ze als Maria wraak neemt. Een merkwaardige conservatieve onderlaag in een verder wat onsmakelijke geweldsorgie.

mooi lijstje, eens wat betreft Rafiki.

De film over The Room is best vermakelijk.

Een film uit die periode die Stadt Ohne Juden heet o_O woah.

The Power of the Dog
'We're counting on your conversation.' Initiation season in Montana, begin twintigste eeuw. Is iets een western wanneer er koeien zijn? In dat gevalt telt The Power of the Dog als Jane Campions eersteling in het genre. Ze doet dat goed, zonder iets anders dan gebruikelijk te doen. (En dat bewijst de kracht van haar eigen thematiek.) De weduwe, het haperende kind en ongemakkelijke erotiek. Hoofdrolspeler Benedict Cumberbatch kanaliseert Matthew McConaughey, de man die – wat mij betreft – de hoofdrol had moeten spelen. Matthew had het nog net wat vuiger en bronstiger gedurfd. Cumberbatch is 'r toch een uit de klassieke verdwijntruc-school. Als botte cowboy runt ie ranch, samen met zijn zachtere broer (Jesse Plemons). De twee kunnen het niet echt goed vinden, en al helemaal niet meer wanneer laatstgenoemde weduwe Kirsten Dunst met haar zoon (Kodi Smit)) meeneemt naar de family mansion. Genoeg materiaal voor een Cat on a Hot Tin Roof-achtig epos. Het rouwdouwen laat zich goed combineren met de intrinsieke frustratie en nostalgie van de western. Bij Campion en in dit genre is homoseksualiteit natuurlijk nooit ver weg. Het duurt lang, maar wanneer Cumberbatch en Smit zich voor elkaar openen wordt de film sterk. Knap hoe zowel een woke als conservatieve lezing mogelijk blijft. 'Don't let your mother make a sissy out of you.'

La Voie lactée
Het leek me wel gepast om op kerstavond deze Buñuel uit 1969 over het christendom te kijken. Hier begint de oude surrealist zijn proto-Slacker-methode te ontwikkelen. Twee pelgrims zijn op weg naar Santiago de Compostela. Lekker wandelen en mensen tegenkomen...uit verschillende tijden. Maakt niet uit of het op klaarlichte dag is, in een dagdroom of gewone droom. Buñuel is er natuurlijk op uit om de absurditeit van het christelijk geloof aan te tonen, maar meneer kreeg als tiener les van priesters dus kent zijn klassiekers door en door. Daarom hoeft hij alleen maar te stapelen om een WTF?-effect te generen. Veel subtieler en slimmer dan al die grimmige nu-atheïsten van tegenwoordig. Vooral zijn Jezus, een vrolijke flierefluiter die er lekker op los improviseert met lulverhalen is geweldig. Mooi auto-ongeluk ook en Michel Piccoli als Marquis de Sade. Winning.

ドーベルマン刑事 (Doberman Cop)
Fukasaku doet weer lekker (soms) handheld yakuza-shit en I ain’t mad about it.

Theo en Thea en de ontmaskering van het Tenenkaasimperium
Natuurlijk ooit al gezien maar blijft goed overeind, al was het maar door het overduidelijke plezier van het maken die alle flauwe humor onweerstaanbaar maakt.

Memoria
Eigenlijk weer typisch Weerasethakul, veel verstilde scenes met zo’n drone eronder, geesten uit het verleden, je hebt van die regisseurs die elke keer dezelfde film maken. Toch ook wel weer van een prachtig wtf-moment.

The Girl from Pussycat
Van die super lo budget grindhouse waar Windig Refn ook dol op is. Klein plotje over een bankoverval in New York maar vooral veel naked people rolling around on beds met nogal aanwezige rechtenvrije klassieke muziek.

Me and You and Everyone We Know
Indie-gekeuvel, niet direct my jam maar deze is leuk omdat de mensen niet vervelend zijn. Dat joch met die poop chat is wel de schattigste.

Dirty Grandpa
Holy shit, het idee dat die De Niro het script las en dacht: ja, leuk! Zelfs de meestal toch wel grappige en aantrekkelijke Aubrey Plaza kan het niet leuk flauw maken. Zo problematisch, je zou wensen dat het “woke-spook” genoeg invloed had om de makers een beetje in toom te houden.

Brigade des mœurs
Dan is deze Franse seventies sleaze over een cop die een moord in porno/prostitutiekringen moet oplossen een stuk beter. Bepaald geen toonbeeld van goede smaak maar stukken beter te hachelen dan die mislukte ‘foute’ humor.

Angel
Mijn eerste Lubitsch naar het schijnt. Vanwege Dietrich natuurlijk die meteen prachtig wordt geïntroduceerd, gekaderd in een vliegtuigraampje. Hop Parijs. Ze bezoekt een Russische "gravin", die een soort escortbureau runt, allemaal heel op de subtekst gespeeld. Hoe dan ook, een of andere gladde Amerikaan vindt haar prachtig, wat eindigt in een redelijk braaf etentje waarna Dietrich hem afpoeiert omdat ze toch getrouwd is. Thuisgekomen blijkt haar man een workaholic diplomaat/aristocraat die te snel is afgeleid (tweede wereldoorlog komt er duidelijk aan.) Natuurlijk verschijnt de Amerikaan ook in Londen en kennen beide heren elkaar van vroeger. Gedoe!!! Had zo het einde van de film kunnen zijn omdat ze duidelijk homoseksueel zijn. Amusant getrouwtrek maar uiteindelijk ook wat oubollig. Mooi eindshot tho.

Strawberry Mansion
Zo uit het niets, op Vitamine Cinema. Weer een geslaagde alt-sciencefictionfilm die schatplichtig is aan Philip K. Dick (zie o.a. Marjorie Prime en Lapsis.) Een wat stoffige belastinginspecteur komt de dromen van een oude vrouw onderzoeken voor achterstallige droombelasting. Zelf wordt hij geplaagd door reclames in zijn dromen. Je hebt mijn aandacht. Heerlijk gefilmd, heeft waarschijnlijk geen drol gekost, denk de houtje-touwtje esthetiek en nerdhumor van Gondry. Prima uitwerkt met de juiste droomlogica. Elektronische soundtrack marineert alles in een weldadige sfeer. Een zachtaardige waarschuwing voor wat gaat komen.

Asakusa Kid
'Geen onnodig applaus.' Takeshi Kitano zal ons een geweldig oeuvre nalaten, gemaakt tijdens een leven vol bizarre uitspattingen. Over het laatste horen we in het Westen weinig. Dat zal door deze biopic niet veranderen. Wel maakt hij een cameo appearance, natuurlijk. De oude tics zijn gebleven, de ouderdomsvlekken nieuw. Vervolgens schiet de film een halve eeuw terug, naar Asakusa, het showbizdistrict van Tokyo. 'Take' gaat in de leer bij een oude komediemeester. De Japanse Wim Sonneveld. Hij kan zelfs nog tapdansen! Iedereen doet er zo aanstekelijk over dat ik het bijna wilde gaan leren. Helaas, geen leraar te vinden in de omgeving. De leraar-meester-relatie (of hegeliaans meester-knecht-verhouding) blijkt het motief van de film. De twee dineren op een plek die Hogeisen heet (beiden stellen die ook aan elkaar.) Helaas voltrekt het scenario zich opvallend sloom. Ergerlijker, de film speelt in een stripclub, maar er zijn geen boobies te zien! Een grap in stijl, en ook werkelijk een probleem. Steeds meer draait het om de plek. En nimmer om Takeshi Kitano, terwijl in diens zelf (en ander-)destructie toch een boeiende film had gezeten. Nu moddert men twintig minuten na het logische einde nog door. Historisch wellicht correct, maar filmisch totaal onnodig. Zou het Kitano's laatste verschijning blijken te zijn? 'Laat je gezicht zien als je sterft.'

Don't Look Up
Achteraf kwam ik erachter dat de film-van-het-moment van dezelfde maker is als The Big Short. Toevallig een titel die tijdens het kijken door mijn hoofd schoot als scherpere en complexere satire. Veel sterren (Lawrence, Streep, DiCaprio en nog zo wat) in een soort parabel over de sociale reactie op klimaatverandering/covid in de vorm van een komeet die het leven op aarde komt vernietigen. Twee nerdy wetenschappers ontdekken de komeet en het fatale traject en komen vervolgens in een politiek-media-tech-labyrinth terecht. Best vermakelijke kritiek van de Amerikaanse maatschappij van de laatste 20 jaar, vaak voorspelbaar, met een paar goede grappen en de absurde druk van social media is er wel lekker doorheen verweven. Het had allemaal wat vreemder mogen zijn, ook op stilistisch vlak. Gemaakt voor Netflix, in die zin wel in balans.

薔薇の葬列 (Funeral Parade Of Roses)
Erg een film van z’n tijd (1969) met alle experimentele gekkigheid van toen, maar werkt uitstekend. De titel alleen al klinkt prachtige en dat is de film ook.

Dívák (Divas)
De diva’s zijn Szani, Tina en Emese, drie jonge meiden die worstelen met het leven. Als een documentaire van een iets oudere jongeman, die z’n eigen proces nog wel wat minder in beeld had kunnen brengen.

Penoza: The Final Chapter
Niks van die hele serie en dacht eigenlijk nog vrij lang naar Wat Is Dan Liefde te kijken (verkeerde dag in de gids opengeslagen [/boomer]). Anyway, kon zonder en weet ook dat ik zonder blijf, al beweren sommigen dat de serie wel goed is.

人間の條件　第１部純愛篇／第２部激怒篇 (The Human Condition I: No Greater Love)
Sino-Japanse zwaarmoedigheid uit de Tweede Wereldoorlog. Durf bijna niet minder dan 5 sterren te geven maar zó engaging vond ik ’em toch ook weer niet. Maar ontegenzeggelijk een geweldig goed gemaakte, pretty epic, film die wel een stuk genuanceerder is dan die termen doen vermoeden. Het is gewoon best wel lang en met de intermissie ga ik die andere twee ms gewoon in 2 etappes doen.

Born in Flames
Aktivistiese cinema uit 1980, nog steeds tamelijk actueel nu termen als identiteitspolitiek en intersectionaliteit volop (al dan niet bewust onbegrepen) rondslingeren. Niemand die klasse uit het oog verliest, Engelen. Sterker nog, dit gaat precies over hoe vrouwen en poc de boot missen in de fictieve, toekomstige socialistische staat.

Wat Is Dan Liefde
Dan toch ook nog. Er zijn slechtere Nederlandse romcoms, de acteurs zijn over het algemeen goed te hachelen en soms zelfs grappig, maar het verhaal, tja, daar is deze Letterboxd review with a threatening aura right on the money.

偶然と想像
Mijn oogappeltje Ryusuke Hamaguchi maakte dit jaar twee films die allebei natuurlijk niet in de Nederlandse bioscopen draaiden. De eerste, Wheels of Fortune and Fantasy, is een anthologiefilm, wat ik niet zag aankomen. Op zich heb ik geen problemen met het genre, maar je weet gewoon dat de verhalen (hier ook weer klassiek drie in aantal) nooit even goed zijn. Het is weer duidelijk Hamaguchi: Tokio met zijn grootse melancholie, relaties, literatuur, wandelingen en twists. Het eerste verhaal begint met een fantastische autorit maar een superirritant personage verpestte dit verhaal uiteindelijk enigszins. Het tweede verhaal over een mislukte poging tot chantage is vrij bizar maar ook wat flauw en natuurlijk wordt het beste tot het laatste bewaard, een prachtig verhaal over een vergissing en hoe deze goed te maken (al had ik hier gehoopt dat het verhaal een shot eerder was gestopt voor een mooi woordeloos einde.) Hamaguchi op zijn meest Rohmeriaans.

Bombay Rose
'Laten we naar Dubai gaan en bakken met geld verdienen.' Netflix verspreidt haar geld tegenwoordig wereldwijd. Daardoor zag ik dit jaar producties uit Japan, Nederland en India. Geen van allen bleken echt goed, maar Bombay Rose is nog best aardig. Ook in tekenfilm-vorm gaan Bollywood-films vaak over sterren. (Misschien omdat meta al het zingen wat logischer maakt?) De cameo van de Grote Filmacteur kondigt zich in elk geval vanaf het fraaie bioscoop-intro aan. De schilderachtige (letterlijk, dus eigenlijk geen -achtige) overgangen zijn fantastisch. De modellering van de vage poppetjes heel wat minder, om niet te spreken van knullig. Mijn tip: gewoon naar de achtergronden kijken. In bloemenstad Bombay hosselen jong en oud voor hun centjes. Kinderarbeid en vrouwenhandel maken haast achteloos deel uit van de dagelijkse realiteit, wat de pijn ervan juist benadrukt. We zien hoe een kruimeldief met een afwezige sjeik om een danseres strijdt. Een straatkind krijgt Engelse les van een oude dame - zelf ooit een ster. Wanneer ze samen door het street life wandelen, verandert de stad letterlijk in het verleden. Zulke geintjes dus, in een film die eigenlijk heel serieus is, als een stadsportretten-serie van de VARA. Het leven is geen ponykamp, en ik denk dat Indiase films dat stukken beter durven weten dan Westerse. 'Beloften kosten niks.'

Het jaaroverzicht staat ook weer online: https://subjectivisten.nl/cinema-in-2021-ludo/

In deze vorm was dit mijn laatste stukje, terug naar 1 film per week en meer uit de losse pols. (Kan ik nog een film kijken zonder pauzes om aantekening te maken? We gaan het meemaken – ook altijd een groot nadeel aan de bios, by the way.)

Onvermijdelijk. Al die jaren op maandag- en donderdagochtend "even kijken wat Ludo nou weer heeft gekeken." We betreden onbekend terrein.

Deze draad verdient onderhand een eigen website a la Vido Liber. Alle recensies achter elkaar zijn inmiddels goed voor 3156 A4-tjes in MS Word (and counting). Misschien een mooi hobby-project voor ooit (ik wil eerst ns wat met al die filmtips zelf doen, veel obscuur moois is beschikbaar op Filmin zag ik). Hoop wel dat er tips blijven komen van Ludo.

La prisonnière
De laatste film van Clouzot uit 1968. Volgens mij ook zijn enige kleurenfilm en hij gaat flink op los, heerlijk knallende eind jaren ´60-kleuren die het op straat even goed doen als in de galerie waar kinetisch kunst voor de massa wordt gepresenteerd (sublieme tentoonstelling die heerlijke shots oplevert.) De galeriehouder is een koele kikker en de vrouw van een van zijn kunstenaars is licht geïntrigeerd. Meneer houdt van fotograferen en submissie. Kortom de fantasie van de bourgeois vrouw moet ontgonnen worden. Dat gaat allemaal redelijk goed en dan is er een hele onverwachte draai die ik eigenlijk alleen maar als een hele lange fantasie kan plaatsen. Vervolgens zijn de laatste twintig minuten hypnotiserend goed, met een lange hallucinatie waar Tumblr nooit genoeg van zal krijgen. Hoe dan ook een gedurfde film voor zijn tijd.

dank OMC en EvR!

Er is een weblog: htttp://gracekellyblues.blogspot.com - die kan ik komende zomer toch weer bijvullen met restanten, uit dit najaar in elk geval.

Clouseau zou een Clouzot psychedelica-plaat moeten maken, omdat het kan.

by the way, bronnen melden dat de Wintergasten met Grayson Perry een must-see is.

maar EvR heeft natuurlijk een breder punt daar (het is vroeg) allefilms.nl!

ドロステのはてで僕ら (Beyond The Infinite Two Minutes)
Een tijdreisfilm in slechts twee ruimtes en met een camera, vrij simpel gegeven maar met weinig budget meticuleus uitgevoerd (het café was overdag gewoon open, dus alles moest in de avonduren. Bewonderenswaardig, grappig en evengoed je brain into a pretzel.

La Voie lactée
Titus 1:16 „Zij belijden, dat zij God kennen, maar zij verloochenen Hem met de werken, alzo zij gruwelijk zijn en ongehoorzaam, en tot alle goed werk ongeschikt.” Inderdaad, zoals Omar al dacht: spekkie voor mijn bekkie.

ドロステのはてで僕ら
Ik ook Beyond The Infinite Two Minutes. Met de smartphone opgenomen bijdrage aan de tijdreisfilm. Perfect uitgevoerde constructie met leuke acteurs. Zoals altijd moet je je hoofd erbij houden wanneer je vermoedt dat je in de maling wordt genomen, maar met dit tempo en lekker korte speelduur van 70 minuten laat ik me gewillig meeslepen. Lijkt vooral een lollig idee maar tegen het einde wordt toch nog even een lans gebroken voor de vrije wil.

To Kill a Mockingbird
Zo'n klassieker met een krachtveld dat je er lang van weerhoudt om hem te kijken. Maar mijn dochter had het boek gelezen en wilde meteen controleren of de adaptatie correct was gedaan. Eigenlijk zag ik meteen bij de credits dat het goed ging worden, moderne letters, strak zwart/wit, beelden van een doos met mysterieuze objecten. Dan twee verrassing, het verhaal wordt vanuit de kinderen verteld, meesterlijk. Ook dankzij geweldige casting. De film wordt altijd geroemd om zijn rechtszaak, snap ik op zich wel, maar wat mij betreft had die veel gefragmenteerder zijn verteld. Dan opeens weer terug naar een spannend einde vol schaduwen en wat karma. Klassiek Hollywood en toch al een voorbode voor modernistische plannen.

en een prachtige soundtrack!

The Velvet Underground
Ik had me erbij neergelegd dat de documentaire van Todd Haynes nooit zo goed zou kunnen zijn als de teaser trailer. Een uur van poëtisch associatieve beelden met muziek en stemmen was de perfecte ode geweest aan de band en de tijd, maar Apple zou daar nooit de portemonnee voor trekken. Maar het eindresultaat is ook zeer acceptabel. De "talking heads" doen hun intrede, al is het spaarzaam en Haynes is zich, denk ik, bewust van dat cliché wat hij slim omzeilt door lekker veel gebruik te maken van Warhols test screens. Bovendien is Cale een zeer innemende boomer die geamuseerd vertelt met die mooie stem. Reed was gelukkig al dood dus die kan niet irritant doen. De aanloop tot het eerste album is geweldig, een heerlijk trippy portret van arty New York na de oorlog, zoveel talent op zoveel terreinen, vaak in hetzelfde gebouw. Qua geluid ook mooi, door het gebruik van fragmenten van verschillende versies van de overbekende krakers. Bij White Light/White Heat gaat het tempo omhoog want het hele verhaal moet verteld worden, maar zoals bij de band vervliegt mijn aandacht zodra Cale verdwijnt. De mooie archiefbeelden blijven. Jonathan Richman is overigens geweldig als nerdy superfan (heeft 60 a 70 optredens gezien) en weet toch net op zijn zoekende manier te omschrijven hoe indrukwekkend VU live heeft moeten klinken. Verder viel me op dat de vroege look van Sterling Morrison ontelbare keren is gekopieerd en dat het hele onderwerp drugs vrijwel genegeerd wordt.

Reed was gelukkig al dood dus die kan niet irritant doen.

lol.

Petite Maman
Regisseur Sciamma en de vrouwen, ze kan het met alle leeftijden. Na de tieners van Girlhood en de twintigers van Portrait of a Lady on Fire, nu twee achtjarigen in Little Mama. De film is een soort EP. Slechts zeventig minuten, een enkel eenvoudig idee, perfect uitgevoerd. Oma is dood, mama rouwt en het kleinkind? Zij dwaalt door de bossen. De bladeren vormen een poort naar het verleden. The past inside the present. Soort Coraline, Spirited Away of Alice in Wonderland, maar dan op zijn arthouse. Doodnormaal aandoenlijk.

Petite Maman klinkt natuurlijk als thuiswedstrijd. Vreemd, ik zag hem langskomen, zelfs met Rohmerachtige poster, maar maakte niet de connectie met vorige megahit. Toch het gemis van bioscooptrailers. :(

Ze zouden wel korting mogen bieden wegens korte speelduur (aangezien sommige bioscopen toeslag rekenen voor hele lange films.)

ドライブ・マイ・カー
Kan een film te goed zijn? Vroeg ik me zo af terwijl Ryusuke Hamaguchi maar bleef gaan met zijn stemmige autoritten, experimentele theater en magnifieke dialogen, alles volstrekt onvoorspelbaar. Subtiele overgang naar het covid-tijdperk in de afsluitende scènes ook. Naar een verhaal van Murakami, dat leek even in het begin richting geile boomerfantasie te gaan maar ik heb het gevoel dat Hamaguchi er zijn eigen ding van heeft gemaakt. Die whiskeybars waar ze vinyl draaien zijn vooral heel erg Murakami en daar heb ik geen klachten over. Hoe dan ook, beter lees je zo weinig mogelijk van te voren over Drive my Car. En hoe bizar dat deze films niet in de Nederlandse bioscoop draaien terwijl ze gemaakt zijn voor de diepe onderdompeling.

All-In
We volgen een stel jonge Turkse jongens die in een all-inclusive hotel werken. Eentje is kapper maar er was geen werk meer in zijn dorp, een filosofisch aangelegde gast wil Engels leren om naar Amerika te gaan maar dat schiet niet op met alle Russen. Enfin, het is allemaal wat sneu maar zeker geen “och och, die arme jongens ten dienste van rijke aso-toeristen”, geen ramptoerisme. Daardoor ms ook net weer wat uneventful.

Las melancólicas (Exorcism’s Daughter)
Vreemde titelvertaling, want exorcisme speelt eigenlijk vrijwel geen rol. Eerder een sfeervol drama in een psychiatrische instelling. Sfeer is wel goed, maar de rest tamelijk snoresome, zeker als je een sleazy Spaanse Exorcist-ripoff verwacht.

Don’t Open Till Christmas
Tis the season voor een middle of the road kerstslasher.

Shiva Baby
Jonge (wilde) meiden die aan stomme grotemensendingen mee moeten doen, traditioneel Joodse dingen zelfs. Bijna horror maar toch ook erg grappig.

Four Hours at the Capitol
Fascinerend beeldverslag van de bestorming van Capitol Hill. Consciëntieus in elkaar gezet met alle telefoonopnames. Had je ook een duizelingwekkende totaalervaring kunnen maken als je de interviews weg had gelaten. Het is eigenlijk een wonder dat er maar één burgerdode is gevallen (wel zeven politieagenten) en dat is – zonder samenzweringen te willen vermoeden – toch wel eh, apart.

The Lost Daughter
Mooi drama op een Grieks vakantieoord. De wat sneue alleenstaande dame op middelbare leeftijd blijkt gaandeweg nog e.e.a te verwerken te hebben, want ouderschap doesn't come natural for everybody.

Dogface: A Trap House Horror
Hood horror, totaal onsamenhangend en onnavolgbaar en toch net goed(?) genoeg om gebiologeerd te blijven kijken en met z'n 75 minuten it doesn't outstay its welcome.

Is dit de soundtrack van dezelfde film, Omar?

Ja, dat klopt.

The Legend of the 7 Golden Vampires
Even bijkomen met een curieuze samenwerking tussen Hammer en Shaw Brothers, ergo Dracula vs martial arts. Erg campy en dat is goed met lekker felle kleuren. Dracula krijgt bezoek van een Chinese afgezant of hij de 7 gouden vampiers wil doen herrijzen. Eerst zegt hij nee, dan denkt hij waarom niet en neemt hij het lichaam over van de boodschapper. In Chung King geeft Van Helsing (Peter Cushing) net college waarna hij door een student wordt overgehaald om zijn dorp te redden van de terreur van diezelfde irritante vampiers. Een leuke Zweedse vrijgevochten dame financiert de expeditie, op naar het knokken. Dat is nog best wel bloederig. Heel goed wordt het niet, veel massa-actie met bijlen en zwaarden. Het had van mij wel wat meer eckte-eckte kung-fu mogen zijn a la "I show you my vampire style." Vagelijk rees het vermoeden dat ik deze film als kind heb gezien, vooral de "Zweedse" dame kwam me erg bekend voor, aan de andere kant had ik de blote borsten wel onthouden en zijn sommige scènes best eng voor een 10-jarige dus dat was ik waarschijnlijk ook niet vergeten.

S#!%house
Jong stel zoekt de weg in het leven en met elkaar, veel praten, jongemensendingen, maar de hoofdrolspelers irriteren in ieder geval niet.

Slumber Party Massacre
Een feministische slasher waar ik de boomersphere nog niet over gehoord heb („muh misogyny”) maar dat is misschien omdat er ze zich niet aan een klassieker hebben vergrepen zoals met Black Christmas. Typische slasher met toch wat leuke plottwists ik kan er wel om lachen als er nu eens man net iets te lang staat te douchen om functioneel te zijn.

Mil sexos tiene la noche (Night Has a Thousand Desires)
Franco hield van films maken en zijn vriendinnetje Lina Romay, dus maakte hij bizar veel films, vaak ook met Lina. Lang niet allemaal de moeite waard maar dit is er zo eentje waaruit blijkt dat ie het echt wel kon en waarom je toch blijft kijken. Een moordmysterie gelardeerd met erotische koortsdromen die misschien niet zo functioneel zijn maar wel als een heerlijks soort filmische ambient fungeren, het werk waar het de Franco-liefhebber om te doen is dus.

We Are Lady Parts s01
Het basisverhaal is niks nieuws, bandje wil het maken en dat gaat natuurlijk niet gemakkelijk. Maar nu zijn het moslima's en dat is zo heerlijk a-stereotype dat je er bijna emotioneel van zou worden na 25 jaar verziekt islam-„debat”.

Panna a netvor
The Beauty and the Beast sans Gaston en dan de Tsjechoslowaakse jaren zeventig versie. Je weet dus dat hij goed gaat zijn. Prachtig vormgegeven, lekker modderig en duister. Puik monster, mooie vrouw en het kasteel stort van ellende bijna in elkaar. Jammer dat het verhaal overbekend is, dat wreekt zich tegen het einde wel een beetje. Fraaie soundtrack, veel orgel, met misschien zelfs een toefje Oostblok synthesizer.

Fúsi (Virgin Mountain)
Ik Ga Leven maar dan op een kk-stroeve IJslandse manier. Andere dingen gaan dan ineens opmerkelijk soepel, maar overall gewoon een soort nordic romcom waar ik goed mee kan.

Dead End Drive-In
Typische eighties distopie. Hoe uitzichtloos het ook wordt, de muziek blijft galmen, de chicks blijven rondborstig en alles heeft glim en glam. De Australische 'afkomst' van Dead End Drive-In speelt ook een rol. Toch echt een eiland, met dito Mad Max-extravaganza. Ik zou haast zeggen... Japans. Een stelletje raakt opgesloten in een drive-in. Uiteraard is de mini-samenleving een metaforische dubbelganger van de toestanden buiten (en in het laatste stadium van het kapitalisme). De stunts – met auto's! – mogen er wezen. Het acteerwerk stelt weinig voor. Geinig en goochem.