Filmforum

Fúsi (Virgin Mountain)
Ik Ga Leven maar dan op een kk-stroeve IJslandse manier. Andere dingen gaan dan ineens opmerkelijk soepel, maar overall gewoon een soort nordic romcom waar ik goed mee kan.

Dead End Drive-In
Typische eighties distopie. Hoe uitzichtloos het ook wordt, de muziek blijft galmen, de chicks blijven rondborstig en alles heeft glim en glam. De Australische 'afkomst' van Dead End Drive-In speelt ook een rol. Toch echt een eiland, met dito Mad Max-extravaganza. Ik zou haast zeggen... Japans. Een stelletje raakt opgesloten in een drive-in. Uiteraard is de mini-samenleving een metaforische dubbelganger van de toestanden buiten (en in het laatste stadium van het kapitalisme). De stunts – met auto's! – mogen er wezen. Het acteerwerk stelt weinig voor. Geinig en goochem.

mooie soundtrack op Bandcamp, van dat Drive My Car!

Petite Maman
Cineville ziet de bui hangen en begint potentiële publiekslievelingen te streamen op Vitamine. Waaronder deze "kleine" van Sciamma over twee jonge dames die een korte vriendschap beginnen in een volwassen wereld doorweven met allerlei verlies. Supertraag, echt het ritme van die leeftijd, en afstandelijk. Op een niveau eigenlijk wat landerig maar een achteloze fantasie geeft het geheel met zijn toch al vreemde verdubbelingen een extra lading, zodat het zomaar een van de radicaalste sciencefictionfilms van deze tijd zou kunnen zijn.

https://i.postimg.cc/zGwJdN0n/beneix.jpg

Beineix (1946 - 2022)

The Matrix Resurrections
Ik vond de trailer wel intrigerend met die cinematische versie van 'White Rabbit'. Je weet tegenwoordig waar je aan begint bij dit soort reboots: of het is meer van hetzelfde, of een men gaat meta. Lena Wachowski doet dit solo en gaat haast vanzelfsprekend voor de tweede optie. En dat gaat een tijd best wel goed. Een deconstructie van de eigen mythes en ontvoerde memes met een welhaast Richard Stanleyachtige theater/realiteitsbreuk (zie de magische bioscoop in Dust Devil). Als die film, ouder, wijzer, trager en discursief zou zijn doorgezet was het, denk ik, een stoere breuk geweest met verwachtingen, genreconventies, etc. Bijna Moebiusachtig met hints naar solarpunk en een acceptatie van de mens-machine. Maar Warner Bros had daar nooit voor gelapt, dus keren de swat teams, explosies en wapens terug, waardoor de film ook zeker 45 minuten te lang wordt en het laatste half uur supersaai is. Het is wat het is. Jessica Yu Li Henwick is overigens een schattige toevoeging aan het universum.

Jawbreaker
Fluoriserende meidencomedy maar – met gelijk al een lijk in de kofferbak – wel wat cynischer dan veel soortgelijke films. Wel aardig maar ik ben niet echt de doelgroep en zo voelt het ook, maar Pam Grier is altijd leuk.

Pleasure
Het verhaal is vrij basic: iemand gaat naar de US om het te maken maar tot welke prijs? In dit geval gaat de Zweedse Linnéa naar Los Angeles om dat te doen in de porno wat een voor een mainstreamfilm een flinke hoeveelheid stijve lullen in beeld brengt. Het doel is “Spiegler-Girl” (Spiegler zit zelf ook in de film, een muffig mannetje maar als agent de poort naar succes) worden maar daar kun je geen vriendschappen bij hebben. De meeste porno-actrices die meespelen hebben nog minder dialoog dan in een gemiddelde porno-flic, dus ik vind het wat bitter dat de lead niet óók een adult entertainer is, maar daar zullen de filmfondsen te poeplap minder snel voor trekken, vrees ik. Verder wel flitsend en onderhoudend gemaakt en niet te stereotiep zwartgallig zonder het mooier te maken dan het is.

Dead-End Drive-In
Maffe film met ook een bekend motief (bekijk de laatste tijd wel eens een Prisoner-aflevering tijdens de exercise) en een coole eighties Mad Max-vibe.

Boccacio '70
Vier films in één. Boccacio's Decamerone ken ik niet, maar net als bij Fellini's La Dolce Vita is het losjes gebaseerd op het origineel. Boccacio '70 wisselt tragedie af met komedie. Iedere regisseur laat een steractrice opdraven maar dat maakt nog geen goede film. In Monicelli's Renzo e Luciana wordt de tragedie pas in de laatste paar minuten merkbaar (aangekondigd met fraaie sfeerbeelden van verregende straten), maar dat is te laat. Wat ook niet meehelpt is de echtgenoot van Marisa Solinas, want die bakt er niks van als acteur. Fellini wacht tot de 35e minuut voordat hij zijn geheime wapen inzet (Anita Ekberg), die de duivel vertegenwoordigt en de burgermoraal te grazen neemt. Voelt toch als een mindere herhaling van La Dolce Vita. De tweede helft is beter: Visconti koos één enkele locatie, een decadente stadsvilla (paleis?) waar Romy Schneider de confrontatie aangaat met haar dandy-echtgenoot en zich aanvankelijk sterk houdt als bedrogen echtgenote, totdat... Op de gang wachten de advocaten gespannen af of er een scheiding komt. Boccaccio ´70 eindigt op de kermis met Sophia Loren als hoofdprijs van een illegale loterij.

heb je dat Pleasure op den torrents gevonden MB? Want ik durf niet te googlen o_O

Fellini wacht tot de 35e minuut voordat hij zijn geheime wapen inzet (Anita Ekberg)

gheheh. :-)

Zelfs de Matrix gere-re-re-boot, wachten op de Directress cut wellicht.

heb je dat Pleasure op den torrents gevonden MB? Want ik durf niet te googlen o_O

Yup.

Nemesis
Eckte-eckte begin '90s videotheek-meuk, maar ik zag wat beelden van special effects langskomen die me intrigeerden dus...inderdaad mooie pre-CGI effecten van cyberogimplantaten en mens-machinelichamen. Het is vanaf het begin duidelijk dat het een b-film is want het acteerwerk is abominabel. Maar de vaart zit er lekker in met meteen een achtervolging in een stadsruïne. Daarna je standaard noir "nog een missie of anders"-intrige die naar een heerlijk nep Indonesië leidt. De hoofdpersoon wordt steeds weer opgelapt en daardoor meer machine en er volgt een karrenvracht aan verschoten ammunitie. Saai natuurlijk behalve de legendarische escapade waar hij Loony Tunes-stijl cirkels in de vloer schiet en dus zo enkele etages lager kan vluchten.

inmiddels Pleasure binnen voor een kijkbeurt buiten de officiele verslagen door.

Nemesis klinkt Fifth Dimension Channel en zal ik maar imaginair houden.

Lucky Chan-sil
Soju op tafel, een producer in permanente crisis. Dat moet meta-Hong wel zijn, toch? Neen, maar het bewijst wel zijn invloed. Cho-hee Kim keek naar de meester en haalde alle avant-gardistische luiheid eruit. Opgepoetst kijken we dan naar een Woody Allen-achtige tragikomedie, die ook echt heel zielig en grappig is. Ik geloof niet dat het fantasy-element voor mij per se had gehoeven, maar de Daweoo cassettespeler helpt. Oprechte film over een vrouw van veertig (zonder sigaret).

avant-gardistische luiheid

LOL. Shots fired, et cetera.

zal ik maar imaginair houden

Een wijs besluit.

inmiddels Pleasure binnen voor een kijkbeurt buiten de officiele verslagen door.

Zit overigens een klein stukje Zweeds in (buiten een enkele jävla), maar daar kon ik alleen Zweedse ondertitels bij vinden. Het gezegde laat zich bijna raden in het belletje met het thuisfront, maar dan du vet.

danke, inmiddels gezien, ik keek met De Vriendin (geen goed idee) mooi was de NL ondertiteling die uit het Italiaans (?) cocks met 'eieren' vertaalde, zo leer je met een omweg nog wat ehhh slang. Maar wat een droefenis. Goed dat iemand er een film over maakte. Ergens wel stoer dat al die echte porno-acteurs eraan mee wilde werken.

In het licht van #TVOH realiseerde ik me dat Pleasure nog veel meer over macht gaat dan ik aanvankelijk opmerkte. Het voorbeeld van de S&M-scene waarin het eigenlijk beter geregeld is dan zo'n beetje overal… en dat het in veel porno nog aan de oppervlakte ligt maar bij die Spiegler al stiekemer wordt (“geen drama”). Om maar te zwijgen over een “respectabele” show als The Voice…

Film d'amore e d'anarchia, ovvero: stamattina alle 10, in via dei Fiori, nella nota casa di tolleranza...
Ah Lina, met je prachtige titels en altijd interessante films. Wertmüller weer op bekend terrein, Italië onder het fascisme. Mooie dynamiek tussen dromerige kalmte en Romeinse hysterie in de hoogste versnelling. Boerenpummel is geschokt door de moord op zijn anarchistische vriend en neemt zijn grootste taak over, Il Duce vermoorden. Zijn contactpersoon werkt in een bordeel en zo wordt het vaste duo Mariangela Melato weer gekoppeld aan Giancarlo Giannini. Moet altijd wennen aan Giannini's trieste clown schtick, niemand kan zo met grote ogen zwijgen als hij, maar het past uiteindelijk perfect bij een personage dat zich geen raad weet met de situatie. Het machismo van het fascisme wordt op de hak genomen, in de kakelende vrouwenutopie heerst een broos maar liefdevol alternatief, dat onvermijdelijk wordt geslecht waarna de mokerslag volgt.

紅い眼鏡
Vroege non-animefilm van Mamoru Oshii (Ghost in the Shell, etc) die later zou uitgewerkt worden tot een heel universum waaronder het magistrale Jin-Roh. Duidelijk gemaakt met een klein budget. The Red Spectacles lijkt in kleur een soort geweldadige cyberpolitiefilm te worden maar dan veranderd het beeld in stemmig zwart-wit en gaan we veel meer richting Alphaville. Het verhaal is niet na te vertellen maar het heeft allemaal wel wat in zijn Japanse obscuriteit. De humor is soms melig op zijn anime en soms gewoonweg briljant, zoals het hele idee dat in toekomst (1995, snif) sobarestaurants waar je staand kunt eten illegaal zijn geworden.

続悪徳医　女医篇 (Madame O)
Engelse dub van Japanse Pinky Violence over een chirurg die ’s avonds het trauma van haar verkrachting botviert tot de liefde toeslaat. Opmerkelijk gebruik van zwartwit en kleur maar verder een middenmoter.

Girls Nite Out
Weinig verheffende slasher met vooral in het begin irritante jongeren, maar dat worden er gelukkig gedurende film steeds minder. 😏

ร่างทรง (The Medium)
Mockumentary met spooky beveiligingscamera’s levert wisselende resultaten maar het kan nog steeds goed gedaan worden getuige deze exorcisme-film. Door de setting in de Isan-regio is het sowieso al verfrissend anders.

The Satanist
Het vreselijke Terror at Orgy Castle was al vreemd vermakelijk maar deze mag nog steeds geen budget voor geluid hebben (ook nu een voice-over met wat generieke 12-bar blues en de wereldmuziekafdeling van de bibliotheek), zwartwit geeft het wat meer sfeer dan het knalharde licht in het kasteel. Veel blote mensen rollend op bedden maar ook wat leuke special effects en de séance is weer mooi.

The Empty Man
Met twee uur en een kwartier een lange maar probleemloos uit te zitten horror die misschien hier en daar wat rommelig is. De titular “Empty Man” is een urban myth maar het gaat eigenlijk meer om een cult. Sfeer, mysterie en droney soundtrack (Lustmord, zo blijkt in de aftiteling) maken echter veel goed.

Pensione paura (Hotel Fear)
Jongedame en moeder runnen een hotel tijdens de oorlog terwijl de vader aan het front vecht. Als moeders overleeft is dochter Rosa overgeleverd aan een hotel vol sleazebags. Goed gemaakt (muziek kwam me bekend voor maar weet niet waarvan), maar het seksuele geweld is me net wat te onsmakelijk, zelfs naar giallo-standaarden.

サイダーのように言葉が湧き上がる
Netfliksu anime. Alleraardigst. Begint wat luidruchtig, met al dat smartphone gedoe, chasing likes, maar ziet er meteen fraai uit met lekker harde kleuren. Al snel wordt het liefdesverhaal, tussen een extravert meisje met hazentanden die ze maskeert met mondkapje en een haiku schrijvende introvert, wat je van verre ziet aankomen, een meer nostalgische zoektocht naar een...picture disc!!! "Zoek hem dan op discogs" dacht ik nog, maar het is een one-off persing met herinneringen. Terwijl de jeugd zijn best doet om de plaat in een heerlijk platenzaakje te vinden bestudeert iemand nog even NEU 2! Er is ook nog een schattige kat en een festival met vuurwerk, zoals het heurt. Dat alles maakt van Words Bubble Up Like Soda Pop subtiel lichte kost.

ahh die poster was al zo heerlijk van de bubble film. :-)

Beyond the Infinite Two Minutes
Looper-filmpje, zo kort en doorwrocht dat ie eigenlijk real time had moeten zijn. Een geezer ontdekt dat hij via zijn iMac 2 minuten de toekomst in ken kijken. Een keer raden welke geezer deze film op zijn iMac keek? Over 2 minuten post ik deze review. Uiteraard bieden zelfs die 2 minuten tal van opties. Leuk dat het Droste effect zelfs als woord in Japan bekend is. Het gaat allemaal met de Franse slag, en het heen en weer lopen om 'elkaar tegen te komen' heeft het effect van een wals. Pas de deux met de toekomst die ook verleden en heden blijkt. As it goes.

Licorice Pizza
De bioscopen zijn weer open! Dan maar braaf naar de nieuwe P.T. Anderson, in 70mm nog wel. Ah California in de jaren '70, het is alsof ik er mijn eigen kindertijd heb doorgemaakt. Anderson heeft blijkbaar verklaard dat hij het tijd vond voor een blije film, maar dat vond ik eigenlijk best tegenvallen. Onder al het geren en een werkelijk subliem geflipte bijrol van Bradley Cooper vond ik het eigenlijk best deprimerend, die opgefokte ambitie aan de onderkant van de showbusiness. Afijn, een tiener kindster (echt een verschrikkelijke gast) ontmoet bij het maken van de klassenfoto een leuke assistente. Ze is echter 25 jaar. Nou ben ik een gewone bro, dus ik ging wel mee in deze fantasie ook omdat Alana Haim gewoon een leuke Joodse vrouw is (haar zussen spelen ook trouwens mee, de stoner is ook een puike rol.) Nou ja, zo zijn we twee uur verder in een wat ik een soundtrackfilm zou willen noemen, dwz episodes die aan elkaar worden geplakt met liedjes uit de oude doos. Saai! Jaren '90! Sommige scènes zijn beter dan andere, het gedoe met een vrachtwagen is zelfs geweldig, maar de film lijkt ook uit balans en zou eigenlijk over die drie zussen moeten gaan.

Conte d'hiver
Een permanent grijs januari, perfect moment voor deze Rohmer uit 1992. Begint uiterst zomers met onkarakteristieke topless en seks...en dan zijn we vijf jaar later. Félice heeft een dochter aan haar avontuur overgehouden maar de vader is, door haar eigen onhandigheid, onvindbaar. Ondertussen laveert ze tussen twee mannen, waar ze allebei niet echt van houdt. Typische Rohmer mademoiselle, licht neurotisch, een beetje irritant, maar ook wel weer leuk. Afijn, er wordt gewandeld, door nachtelijk Parijs gereden, heerlijk lang gepraat en Pascal komt ook weer langs. Hij speelt een best essentiële rol in het DIY katholicisme. Shakespeare helpt ook een handje richting het juiste einde, dat je ergens ziet aankomen en wat Rohmer, aardige man die hij is, gewoon lekker geeft (of moet geven.) Wat een fijne filmer toch en gelukkig zijn er nog genoeg films te gaan.

野ゆき山ゆき海べゆき
Verder met Obayashi. De film begint met de mededeling dat er twee versies van Bound for the Fields, the Mountains, and the Seacoast bestaan, dit is de zwart-witversie. Ik vermoed dat het de juiste keuze is voor een film aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Ergens is dit een sublieme kinderfilm die het wereldbeeld van de 10-12 jarige jongen, met een soort aanstormende seksualiteit die nog onbegrijpelijk is, perfect weet te vangen. Beetje nationalische liedjes zingen, oorlogje spelen met een nieuweling in de klas, die ook nog eens een wonderschone halfzus heeft. Heel langzaam wordt het realiteitsprincipe erin gemixt wat tot wilde avonturen en een melancholische einde leidt. Dan pas doet Obayashi nog wat special effects, maar voor zijn doen is het heel ingetogen. Hoe dan ook, weer een speciale film.

Sukkubus - den Teufel im Leib
Folkloristische horror in Zwitserland, dus gesneden koek voor fans van bands als Paysage D'Hiver en meer nog Ungfell. De demoon ziet er uit alsof ze uit een clip van Whitesnake is komen aanlopen maar dat mag de pret niet drukken.

L'Heure d'été
Niet zo magisch als sommige andere Assayassen maar evengoed goed toeven en al staat de boog niet altijd gespannen, het einde is zo vreemd en fijn tegelijk.

Fieras sin jaula (Two Males for Alexa)
Uitstekende giallo-ish thriller die wel een beetje lijdt onder de beeldkwaliteit (tv-rip). Deed me denken aan Gerald's Game al wijkt het plot ook wel behoorlijk af. Het reflecteren wanneer opgesloten geraakt na de misdaad zal vast een inspiratie zijn geweest.

First Reformed
Na Hawke als godsdienstwaanzinnige in de uitstekende serie The Good Lord Bird is Hawke ook hier een vroom man, maar dan een heel erg ingetogen. Mooi drama met een aantal verrassende twists and turns.

Das Frauenhaus (Blue Rita)
Behoorlijk silly en onnavolgbaar maar voor iedere Jess Franco-fan zo eentje waar je die 300 films voor doorploegt…
https://i.postimg.cc/z34YPvW8/Blue-Rita.jpg

en zou eigenlijk over die drie zussen moeten gaan.

Altman! (Duurt mij te lang voor de bios)

Sisters with Transistors
De rol van de vrouwen in de elektronische muziek schijnt onderbelicht te zijn. Deze docu maakt het goed – althans wat betreft witte dames. De BBC Radiophonic Workshop is schokkend modern. Alles ging toen al zoals het nu gaat (alleen dan langzamer). De jaren vijftig en zestig zouden wel eens de creatiefste decennia van de twintigste eeuw kunnen zijn. Het afbrokkelende gebit des tijds heeft alleen Eliane Radigue doorstaan. En die is naar akoestische instrumenten geswitcht-on!

https://imgur.com/a/DucLuuu

Vitti (1931 - 2022)

Bah.

https://i.postimg.cc/mDHKpRqS/vitti.jpg

Encanto
Mijn dochters gaan heel hard op de nieuwe Disney. Speelt zich af in Colombia. De eerste 10 minuten moest ik even afzien. Magie, magie, magie. Maar op zich is dat de opmaat naar een kritiek op een maatschappij waar iedereen uitzonderlijk moet zijn. Het is allemaal wat overdreven maar de eenzaamheid van de buitenstaander wordt toch wel mooi gevangen. Een verborgen buitenstaander in de familie leidt naar een catharsis met best wel veel aardige liedjes. Geen echte bad guy, ook een interessante keuze. Zou hem nog een keer in het Spaans moeten zien, maar niet slecht, een voorzichtig sleutelen aan de formule al moeten ze wel wat doen aan de lelijke character design met altijd diezelfde koppen (gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal is dan weer wel redelijk indrukwekkend.)

Zeros and Ones
Ferraristas komt tezamen en zeg "Amen". Siberia blijkt gelukkig een eenmalige misstap. Ferrara is terug in Rome, Covid is op zijn hoogtepunt, tijd voor een potje guerrillafilmen. Ethan Hawke begint en eindigt de film met korte Zoom-monologen en dat is maar het begin van een duik in het digitale. Eerst is er een subliem begin van lege Romeinse straten waar alleen nog een enkele militair staat te koukleumen. Hawke is een of andere yanqui militair die op zoek in naar zijn revolutionaire broer. Doet er geen fuck toe, het gaat om de sfeer, die hele paranoïde post-9/11 hopeloze War on Trrr, toxische masculiniteit die zo hoognodig in Europa moet worden uitgevochten. Dit is Rome dus het katholicisme doet ook mee, wat in ieder geval tot een briljante scène leidt, maar sowieso weet Ferrara het katholicisme aantrekkelijk weird te presenteren. Ik wachtte op de soufflé maar er is zowaar een mooi einde, de ochtend gloort, de gewone man begint aan zijn dag, de nachtmerrie vervliegt.

Lifeforce
Nogal silly en vrij bizarre scifi horror over ruimtevampiers maar mozeskriebel, die Mathilda May is wel een verschijning hoor.

The Evil
Ook vrij silly, maar nu over een bezeten huis.

Diamanti sporchi di sangue (Blood and Diamonds)
Een lekker potje toxic masculinity uit de Italiaanse anni di piombo (jaren van lood), waar het land zuchtte onder eindeloos veel aanslagen van links en rechts (maar nu echt). Goed moment voor een gewelddadige poliziottesco, dacht Fernando di Leo. Coole film mede door de synthbased soundtrack van Luis Bacalov (die met dezelfde regisseur dit kunststukje leverde).

Welfare
Documentaire over de kafkaiaanse perikelen van New Yorkers die hun brood niet kunnen verdienen (de huur van $170,– 😮). Ook zonder het racisme al een onmenselijke bedoening. Drie uur lang wordt je deelgenoot van de uitzichtsloze kastje/muurhel van de mensen voor wie kapitalisme dus niet werkt. Pijnlijk, omdat je weet dat het ruim 40 jaar later nog steeds actueel is.

A Legend, or Was It?]
Een Japanese film zo grondig dat ie als een parabel voelt. Terwijl het zo niet bedoeld is, of toch? Het Dorp aan het eind van De Oorlog. De mensen slaan elkaar de kop in. Hun ware wolvenaard komt boven. Ze spelen gemene spelletjes (Jeux Interdits). Het faillet van de moraal wordt met een vlijmscherp mes ontleed. Er bestaat waarschijnlijk geen film waarin de jew harp zo omineus wordt ingezet. Haneke's schlager. Wie zijn de zondebokken? Vrouwen en vreemdelingen. Uiteraard.

大いなる幻影
Barren illusion is een Kiyoshi Kurosawa uit 1999 en speelt zich af tijdens een pandemie! Hele vreemde film, de basis is eigenlijk een soort absurdistische komedie met allerlei ijskoude grappen die nauwelijks als grap registreren. Er wordt bijna niks uitgelegd maar er is iets aan de hand, een pollenallergie die alleen jongen mensen lijkt te raken. De hoofdpersoon vervaagt af en toe terwijl hij uit het raam staart en zijn potentiële vriendin trekt alleen maar vreemde sociale situaties aan. Kortom, een hele originele neo-sciencefictionfilm en toch worden Kurosawa en ik waarschijnlijk nooit vrienden. Hij maakt het allemaal net te traag, de knikkebol-modus geeft het dan wel weer een fijne extra laag maar het blijft bij een verzameling goede ideeën/scènes ipv een goede film.

Sorry We Missed You
Ken Loach-films moet je met mate kijken, het is altijd hetzelfde eigenlijk. Maar gedoseerd missen ze toch hun effect bij mij niet.

The Nine Lives of Ozzy Osbourne
Tja, van die man weet je inmiddels wel elke scheet die hij gelaten heeft en dan is zo'n brave meat and potatoes Netflix-docu gewoon saai, zelfs met een turbulent onderwerp als Ozzy.

Peur Sur la ville
Zo'n film waar de Morricone-soundtrack de reputatie vooruit is gesneld. Belmondo is een waaghals en het giallo-achtige verhaal draait vooral om de spectaculaire achtervolging op de daken van Parijs. Het duurt me allemaal wel net wat te lang.

We Need To Talk About Cosby s01
In het licht van de recente ontwikkelingen superactueel, maar wat een clusterfuck is dit. Het is al vreselijk wat ie 60+ vrouwen heeft aangedaan, maar hij heeft feitelijk de hele Amerikaanse zwarte gemeenschap bedrogen. Nu waren er ook al barsten ontstaan door z'n boomertakes maar toch blijft het pijnlijk dat iemand die zoveel wegen vrij heeft gemaakt, hiding in plain light, zulke duistere praktijk er op na hield. Deed me ook realiseren dan Van Splunterens reactie op de beschuldigingen toch nog minder deugt dan ik aanvankelijk dacht (maar goed, na wat static op Twitter met de man wist ik al dat ie wel meer niet snapt, zie ook racisme: wat toch fascinerend is voor iemand die gesproken heeft met vrij woke types als Chuck D, Ice Cube, Gangstarr en Ice T – en zich daar ook op laat voorstaan –, interviews waar ik wél e.e.a van opgestoken heb).

The Tinder Swindler
Vreselijk standaard Netflix docu over gelukkig een minder standaard onderwerp. Deze ‘Leviev’ wist het lang vol te houden een reeks ‘vriendinnen’ te laten betalen voor elkaar. Uiteindelijk wordt hij opgepakt maar hij finesst zich in no time uit de gevangenis om gewoon weer de snelle jongen uit te hangen terwijl zijn slachtoffers hun schulden nog bezig zijn met het afbetalen van hun schulden.

Janet Jackson. s01
Omdat ze altijd met Jimmy Jam/Terry Lewis werkte, nog steeds, altijd met enige interesse gevolgd, wegens de The Time connex. Docu-serie is zoet maar wel wat extra respect voor de persoon Janet gekregen. Ze heeft wel wat voor elkaar gekregen, want die achternaam is een mixed blessing natuurlijk, zeker als vrouw. En tf is met Missy Elliot, die enkele seconden door het beeld flitst. Ze zeggen black don't crack maar deze vrouw is next level. She put her thang down, flipped it and reversed it…

RIP Heer Olivier. Voor je het weet krijgt ie een serie. (dit re: Tinder Swindler)

The Worst Person in the World
De problemen van de flaky age. Iedereen wil uiteindelijk een creatief beroep, omdat de rest bullshitjobs is – of geautomatiseerd. The Worst Person is de meest geprivilegieerde film van het jaar, uit het land dat darbij past, Noorwegen. Aanvankelijk neigt het naar een Woody Allen-zedenschets. Een fladder-meisje stopt met haar studie. Al snel wordt het Serieuze Liefde. De ironie verdwijnt voor echte emoties, die me niets deden. Gelukkig is de soundtrack geweldig – met onder meer Harry Nilsson en Todd Rundgren. Wel een goede trip trouwens, Dog Day Afternoon.

Oh die, daar twijfelde ik over, maar klinkt alweer als een soundtrackfilm.

Údolí včel
Meer middeleeuwen in de stijl van de Tsjechoslowaakse new wave. František Vláčil gaat weer in fraai zwart-wit hard op de vjeze middeleeuwen waar humorloze christenen nog samenleven met pseudo-heidenen. Er wordt nauwelijks wat uitgelegd dus wanneer in het begin een jongen thuiskomt en er een bruiloft begint dacht ik dat de jonge bruid voor hem bedoeld was. Ondrej maakt een onschuldige grap waar zijn vader te fel op reageert en hem bijna zijn leven kost. Vader belooft aan de heilige maagd dat het leven van zijn zoon aan haar toebehoort als blijft leven en zo eindigt hij bij een strenge ridderorde. Ze leven aan zee wat voor wat homo-erotische taferelen leidt. Ondrej begint eenmaal volwassen te twijfelen aan zijn nieuwe bestaan en vlucht terug naar huis waar de zon zacht schijnt en Oedipale mogelijkheden liggen. Een collega zet ondertussen de achtervolging in. Mooie film, dat zie je al meteen bij de begintitels maar ook wat warrig. Niet bijster lang met 97 minuten dus daar had wat meer droomachtige stilte in gekund, is het ook wel de film voor. Maar misschien was het dan teveel gaan lijken op Marketa Lazarová.

お茶漬けの味
Ik kwam totaal doorweekt thuis maar het was het waard om deze Ozu in de bioscoop te zien (Lab 111 zaal 2 heeft eigenlijk een klein scherm maar als je op de eerste rij gaat zitten werkt het prima.) 1952, vreemd hoe Tokio er uit ziet alsof de oorlog nooit heeft plaatsgevonden. De oorlog speelt best wel een intrigerende rol als oude kameraden elkaar per ongeluk tegenkomen. Van die kleine details die het allemaal een ongekende diepte geven. Want dat doet er voor het verhaal niet toe, wat je standaard Ozu is: gedoe met al dan niet trouwen, de jonge Japanse vrouw is vrijgevochten, al vinden vooral de oudere vrouwen het hier een probleem. Shin Saburi is dit keer een goedzak met een vrouw die ontevreden is over hun huwelijk en de kleine details over hoe hij eet. Veel gekonkel maar ook naast de sublieme interieurshots lekkere uitstapjes naar het honkbalstadion, wielrenbanen en de opkomst van panchinko wat Ozo al vroeg een problematisch fenomeen lijkt te vinden. Mooie climax rond een nachtelijke maaltijd die de titel The Flavor of Green Tea over Rice uiteindelijk verklaart. Waarschijnlijk mijn favoriete Ozu tot nu toe.

Kimi
Onderhoudende thriller, met zelfs een rol voor covid zonder dat het een covidfilm wordt.

Texas Chainsaw Massacre
Om de Noord-Koreaan die net Laibach heeft gezien te parafraseren: ik weet nu dat deze film ook bestaat. Het is niet superslecht maar heeft uiteraard helemaal niks op het origineel.

[Safe]
De horror van een gewoon leven waar geen ontkomen aan is. In de verte een Romero, maar dan zonder zombies of schieten. Zeer understated en mysterieus allemaal met een belangrijke rol voor de fraaie soundtrack. Geweldig!

jaaa Safe, mokerslag. Meer dan een kwart eeuw oud en zo relevant nog voor de tijd van Vandaag de Dag.

Maar misschien was het dan teveel gaan lijken op Marketa Lazarová.

dacht bij het begin (van het lezen) even dat dat 'm was.

Ik hoop dat ze posters verkochten bij de merchandisestand bij die Ozu <3

Helaas geen posters. Die Criterion-hoes is echt wel posterwaardig, maar missschien beter zo anderes moeten de posters in huis gaan rouleren.
Safe moet ik inderdaad weer eens kijken, had destijds al het vreemde gevoel dat dit echt geloofwaardige sciencefiction was (qua voorspellend vermogen.)

Les Fruits de la Passion
Kink met Kinsky. Klaus had de tijd van zijn leven, betaald wat jonge blommen batsen in een Japanse film, die speelt met Hong Kong, en zich beweegt met de vuige Franse slag. Was het voor of na Emanuelle naar het Oosten trok? De Engelse dub maakt het wat komisch, maar de kern is keihard. Dat kun je wel verwachten bij een film gebaseerd op een erotische roman door een vrouw geschreven. Touwen en kettingen, leve de vernedering. Met echo's van PSP-posters. Andere tijden...

Shadows of Forgotten Ancestors
Mijn tweede Parajanov, deze veel beter. Wat zeg ik, een sublieme film. In rap tempo knallen met die kleuren en shots die niemand hem ooit heeft nagedaan. En de muziek, zo mooi. Dat zorgt voor een fijne synergie waardoor ik helemaal gehypnotiseerd werd door dit volksverhaal over tragische Ivan die zijn Boards of Canada jeugdliefde verliest en dan maar met een andere vrouw trouwt maar nooit gelukkig wordt. Sneeuw, houten kerken, zomerbeekjes, het oproepen van zwarte magiërs en die acht jongetjes op het einde die door het raam kijken. Mijn oudste dochter keek met een scheef oog mee: "Dat was een rare film."

Тіні забутих предків natuurlijk. Zo enthousiast dat ik dit vergat. :)

Zag dat ik ’m nooit gelogd heb, de dvd nog maar eens van de plank pakken en herbekijken, is nog actueel ook …

Night Catches Us
Mooi, ingetogen, drama in Black Pantherkringen met duivelse dilemma’s. Geen cool gedoe maar menselijke pijn.

The Amusement Park
Een „verloren” Romero. Zelf was hij nog niet zo oud toen hij was ingehuurd om een film te maken over ageism, maar schijnbaar toch niet helemaal naar wens en op de plank beland. Het is zeker geen Dawn of the Dead maar voor de opdracht een beetje too much en voor een echte film net niet genoeg, maar evengoed een interessante film.

Night Of The Demon
Allegaartje over Bigfoot, maar ook een beetje een slasher én een cult én nog wat sleaze to top it off. De kills zijn bijkans slo mo en met de free form synth soundtrack zorgt dat voor een trippy dimensie. Met een komische touch door de special fx. In short: bonkers!

Dawn of the Dead qua kwaliteit, het is sws geen zombiefilm.

Undine
Moderne hervertelling van een Duitse(?) mythe over een waternimf waar ik niet bekend mee was. Waarschijnlijk had dat geholpen ook al kon je het wel allemaal aan zien komen. Een historica die rondleidingen geeft over stedelijke planning van Berlijn (heel interessant allemaal) wordt in de beginscène gedumpt door een vervelend mannetje. Als hij er daadwerkelijk van door is komt redelijk chaotisch een nieuwe liefde tegen, de industriële duiker Christoph. Veel water meteen, dat zou wel eens belangrijk kunnen worden. Mooi gefilmd, goede vibe maar ook heel afstandelijk op een of andere manier, ondanks Undine's gedrevenheid. Lijkt te bewegen naar een Grote Twist maar het deed me uiteindelijk weinig. Niet slecht, niet goed.