Filmforum

Hiroshima, Mon Amour zonder atoombom!

The Duke
Sinds enkele maanden ben ik op de lokale radio te horen als cinemarecensent. Dat betekent dat ik vaker naar dit soort filmpjes mot – first world problems! Iedereen heeft plezier en de kniesoor zeurt. De soundtrack van The Duke swingt met stokoude krakers, er zijn dito split screens en Jim Broadbent en Helen Mirren doen aandoenlijk hun best. Ergens in het verhaaltje over een schilderijenroof zit nog wel wat interessant (modern!) ongemak verstopt. Wat als je je hele leven niet gehoord voelt door de powers that be. Dat is duidelijk geen first world problem.

Iedereen heeft plezier en de kniesoor zeurt.

Het lot van de filmrecensent. :) Is dit allemaal al via Spotify te beluisteren?

Helaas niet, misschien dat ik er ooit zelf nog een Soundcloud voor begin.

http://grensgeluiden.nl/?page_id=1168

de leukste is wellicht Petite Maman op 23 januari van de 26e minuut om en nabij.

Hoří, má panenko
"Je bent net als Jezus Christus, altijd maar uitleggen!" The Firemen's Ball is zijn derde film op rij onder de 90 minuten, deze zelfs 72 minuten en dat terwijl er zoveel gebeurt op dit chaotische brandweerbal. De laatste thuiswedstrijd van Forman ziet er prachtig uit, wat een kleuren! Net als Bresson gaat hij voor de amateuracteurs maar dat pakt hier wel veel beter uit, wat een koppen! En iedereen gaat er helemaal voor, giet er pullen bier in en laat die geile brandweermannen tijdens het feest maar op zoek gaan naar kandidaten voor hun Missverkiezing. Eigenlijk is dat deel van de film een beetje langdradig ook al leidt het wel tot een paar momenten dat ik echt hard moest lachen (de vlucht naar de dames-wc.) Wanneer plotseling een brandende boerderij op lachwekkende incompetente wijze moet worden geblust begint de satire van de Tsjechoslowaakse samenleving toch wat melancholischer te worden. Een jaar later was de lol er helemaal vanaf en werd de film verboden, autoritaire regimes houden nou eenmaal niet van de lachspiegel. En zo was ik tijdens het kijken best kritisch, achteraf lijkt de film steeds beter te worden.

"mijn derde film op rij onder de 90 minuten" natuurlijk.

Studio 666
De titel is al low effort als je zoals ik geen Foo Fightersfan bent ben ik bang dat de nieuwe Danzigfilm leuker gaat zijn. Op een of andere manier.

Rudeboy: The Story of Trojan Records
Gebrek aan archiefmateriaal wordt opgevuld met ge-ensceneerd, ik vind het prima (wordt over geklaagd). Verder bekende en minder bekende anekdotes, ik vermaak me wel.

Metal Evolution s01
Bleek ineens een serie van te zijn. 11 afleveringen, feitelijk een deluxe versie (vreselijke trend in streamland) van de film. Kan best wat de zijpaadjes zijn eindeloos en kan zo nog een serie uit gesleurd worden. Wel een hoop mensen overleden inmiddels en je wordt door bijvoorbeeld Halford en Biff aan herinnerd dat de jaren er toch behoorlijk inhakken op die leeftijd.

You Can’t Kill Meme
Beetje chaotische docu over Kekistan en Pepe. Zo staat de muziek te hard onder de voice-over en worden veel interessante dingen niet uitgediept. Dat Chaos Magick een ding is in die kringen wist ik niet en dat boek over meme magick is ook wel vaag interessant al wekt de schrijver geen supersolide indruk. Binnenkort ook Feels Good Man maar eens bekijken.

Virus Shark
Tja, die titel zegt al genoeg. Niet zo spectaculair als Sharknado, verre van. De Special FX zijn van uitzonderlijk laag niveau (of het nu „CGI” is of gewoon een handpop…

Jackass Fore♥️er
Tja, de jongens van Jackass blijven jongens. Feitelijk gewoon meer van hetzelfde, met behoorlijke focus op de balzak. De openingsscene is toch wel van een zeldzaam hoog/laag niveau dat die sws een hele ster waard is.

een sterretje! ;-)

"mijn derde film op rij onder de 90 minuten" natuurlijk.

Pluralis majestalis maar dan anders.

Virus Shark

Moet zeggen dat Coronavirus Bat lang op zich laat wachten, maar het is ook lastig filmen met die mondkapjes (RIP) natuurlijk.

きみと、波にのれたら
Vitamine Cineville stopt over een paar dagen nadat het ons twee jaar uit de nood heeft geholpen. Snel nog even wat dingen kijken waaronder Ride Your Wave, weer een film rond water van Maasaki Yuasa. Hij is zijn wildere haren inmiddels helaas wel kwijtgeraakt, al zie af en toe nog wat flitsen van zijn oude surrealisme in dit romantische spookverhaal. Een surfermeisje en brandweerjongen worden verliefd op elkaar, heel lief en zelfs met uitleg over goed koffiezetten. Maar het noodlot slaat toe waarna zij er achterkomt dat wanneer ze hun liedje zingt hij als een soort watergeest verschijnt. Heerlijk Japans natuurlijk. Veel fratsen en gedoe met een absurde climax maar ik heb me zeker niet verveeld en Yuasa's expressieve animatiestijl blijft uniek.

Ook aan de animatie hier:

Fritz the Cat
Crumb! Kon niet missen. Ooit wel flitsen van deze beruchte animatie gezien, maar nu dan voor het echie. Spuiten en slikken de kattige editie. Eigenlijk meer een verzameling sketches met Fritz als bronstig middelpunt. Het hangt als los zand (en losse slipjes) aan elkaar, maar als tijdsbeeld heeft het wel wat. Fritz op bezoek bij de 'Crows' in Haarlem en aan de wandel met een Easy Rider-konijn. Naast de (anti)woke provocaties overleeft anno nu vooral de groovy soundtrack. Met lekker veel trommeltjes.

Met lekker veel trommeltjes.

Heerlijk.

Sorry to Bother You
Populaire satire van alweer vier jaar geleden. Begint amusant met een semi-slacker die met zijn arty vriendin in de garage van zijn oom in geldnood woont. Hij besluit voor een telemarketeer te gaan werken en dat valt natuurlijk niet mee. Totdat ouwe baas Danny Glover (ja, hij samplet gewoon zijn beroemde oneliner) hem vertelt dat hij zijn "white voice" moet gebruiken. Een succescarrière in het hart van het nauwelijks futuristische neoliberalisme ligt vervolgens in het verschiet. Als kritiek op schaamteloos racisme en hoe daar in mee te rollen nog misschien het meest geslaagd maar op een gegeven moment werd het net te absurd terwijl alles uiteindelijk op de meest voorspelbare wijze wordt afgehandeld. Op een ander niveau, en deze vraag houdt me eigenlijk al sinds Network bezig, wat is de functie van dit soort films in het hart van Netflix? Een soort softball-kritiek dat het Systeem zichzelf permitteert omdat het weet dat het niets zal veranderen.

Searching For Cannibal Holocaust
Documentaire over een van de beruchtste exploitatiefilms ooit gemaakt. De maker is iets duisters op het spoor, hoort onderweg de nodige sappige anekdotes aan, maar het blijft uiteindelijk bij gespeculeer. Anticlimax dus.

Days of the Bagnold Summer
Coming of age van een puberende metalhead en zijn gescheiden moeder. Goed gemaakt en droogkomisch die ook door de sympathieke hoofdrolspelers prima vermaak biedt.

a-ha: The Movie
Beetje Some Kind of Monster zonder shrink en zonder booze. Het is een moeizame relatie en je verbaast je je over wat die legacy Magne, Pål en Morten waard is.

Master
Institutioneel racisme uitleggen is alsof je vertelt spoken te hebben gezien, helemaal nu iedereen het in z'n broek doet van het spook van woke. Over dat laatste gaat het in deze horrorfilm nu eens niet en de film is daarmee woker dan menig film die ervan beschuldigd wordt. Mits je niet bang voor een boodschap een onderhoudende horrorfilm, beetje met dezelfde kanttekening die Omar hierboven maakt (deze film is voor Amazon).

50m² s01
Turkse Netflix-serie die op een wat luchtige dizi-wijze toxic masculinity aan de kaak stelt. Actie met wat humor en romantiek, met een cliffhanger – op de tonen van ons eigen Altın Gün – die het wel jammer maakt dat de serie alweer is stopgezet.

ghehe softballkritiek *duimpje. Fake recalcitrantie, laat Zizek erop los.

Days of Bagnold Summer klinkt als my jam, ik zet 'm op de kijklist met de eega.

Drive My Car
Drie uur lang trauma's stapelen met Murakami, de meest Westerse van de Japanse schrijvers. Drive My Car barst van de 'Eurostalgie', die je ook wel eens bij Miyazaki treft. Je denkt een roadmovie te gaan zien, en je krijgt een Tsjechov-verfilming (gaap!). Er wordt genoeg gekard hoor, in een prachtige oude Saab. Op de soundtrack Weense klassieken, of was het toch Bach. Ook Godot komt nog langs (pun). Een chique weemoed heeft het allemaal wel. 'Ik kan naar haar luisteren als 100 mensen.'

La stanza del vescovo
Jaren zeventig Italië maar dan wel over de naoorlogse jaren. Heerlijk sfeertje aan Lago Maggiore waar een jonge bro lekker op zijn zeilboot van eiland naar eiland vaart. Op een dag nodigt een oudere heer hem uit om in zijn landhuis te dineren. Alhoewel zijn? Het behoort aan zijn sacherijnige vrouw. Oh, en wie is grijsogige schoonheid? Dat is zijn schoonzuster die als weduwe zich zelf wegcijfert. Dat kun je voor de rest wel uittekenen. Maar rond de moord die toch plaatsvindt gebeurt veel op een lekker landerig tempo. De oudere man is een extreem irritante Italiaanse geilaard die niet kan accepteren dat zijn tijdperk voorbij is en de zeiler kijkt het allemaal quasi-afstandelijk aan, kortom het idee van masculiniteit is aan het veranderen. Het functionele naakt zorgt voor de juiste sfeer, er is een geslaagd grapje hier en daar en heel laat komt er nog even een personage opzetten met een geweldige vierkante kop. Vermakelijk, even dacht ik zelfs een soort ingetogen voorstudie van Basic Instinct (Verhoeven kent de film zeker.)

Metal Lords
Zie nogal wat juichende berichten maar sry, meh… die Bagnold was veel leuker iig. They get metal right, nah… Waarom is die puber zo onder de indruk van War Pigs, waarom geen Bring Me The Horizon of Five Finger Death Punch? En waarom weer zo'n totaal uitgeplayed cliché van een nerdmeisje die cello speelt, waarom is die niet gewoon de metalhead die gitaar speelt? Etc.

Le vampire de Düsseldorf
Een serial killer – een die echt bestaan heeft (Peter Kürten) en de titel van de film is dan ook een nummer van Macabre, mijn super plug wb kennis van seriemoordenaars – in The Great Depression. Ik snap niet hoe wij (kijkers) moeten snappen wat er zo woest aantrekkelijk is aan de zwijgzame hoofdrolspeler, maar zeker een intrigerende film gezien het tijdsgewricht.

Malá mořská víla
Ja, die Tsjechoslowaakse sprookjes zijn bepaald een dingetje. Had soundtrack gecopt op de Megaplaten en -cd-beurs dus eindelijk gekeken. Mooie muziek dus, maar die visuals en mood zijn werkelijk adembenemend.

En waarom weer zo'n totaal uitgeplayed cliché van een nerdmeisje die cello speelt

Draagt ze een grote bril en blijkt ze heel mooi wanneer ze die uiteindelijk afdoet?

Ja, precies. Muurbloempje naar vamp, zeg maar. En ik vind cello ook al zo overrated. 🙂

hehe nou toch beter dan een viool mijns inziens, maar de filmkritiek kan ik volgen. Perks of being a metal wallflower.

Labyrinth of Dreams
Mystieke en mysterieuze film noir vol stilte. Dit keer geen femme fatale, maar een femme fataliste. Of zou ze dan toch? Mooie omkering is ook de ultiem Japanse locatie. Treinen en ander OV in de zijlijn spotten kan altijd natuurlijk, maar hier is het de hoofdlijn (letterlijk en figuurlijk). Tunnels en overgang doen de kijker allerlei symbolische interpretaties overwegen. De Lynch-achtige synths houden het koppie erbij als het wegdraaien van de roomtone al te cerebraal dreigt te worden.

エンジェル・ダスト
Ha, ik ook weer een Ishii, Angel Dust uit 1994. Heerlijk 1990s esthetiek met beelden gebaad in groen. Normaal ben ik niet zo'n liefhebber van de seriemoordenaarfilm maar de eerste helft is echt geweldig. Tokyo als betonnen snelkookpan waar Fuji-san als een soort Mount Doom over waakt. In de volgepakte metro worden jonge vrouwen met een gifnaald vermoord. De excentrieke psychiater Setsuko wordt erbij gehaald om de moordenaar te vangen en dan wijst al snel richting haar even experimentele mentor/geliefde. Zoals gezegd, en misschien ook wel gebruikelijk in het genre, is de intrige geweldig, met een mooie sfeer dankzij dreigende soundtrack maar ook de semi-Lynchiaanse manier van vertellen. Wanneer de identiteit van de moordenaar duidelijk wordt, valt het geheel enigszins uit elkaar. Al is het niet desastreus, het blijft een mooie film maar Labyrinth of Dreams is in zijn minimalisme beter.

Les Premiers, les Derniers
De Apocalyps dreigt zelfs Wallonië te bereiken. Mooi,stemmig begin met veel potentieel. De cinematografie is de hele film uitmuntend en gaat hard op de lijnen van het troosteloze landschap. Troosteloos zijn ook de personages met hun karakteristieke koppen. Veel moeizaam zwijgen, een zoektocht naar een telefoon en rode nekken die je beter niet had kunnen wakkerschudden. Naar verloop van tijd begonnen het Tarkovsky hert, de religieuze symboliek en vooral de pseudo-Americana me te irriteren. Heeft zo'n film helemaal niet nodig, zelfs als je een "Western" maakt. Het trage absurdisme heeft wel wat, maar je schiet er uiteindelijk weinig mee op. Jammer, veel materiaal voor een unieke sciencefictionfilm, in mijn hoofd dan.

Ja, de religie is misschien wat te 'ouderwetsergewoonte' in Les Premiers.

After Yang
Hoge verwachtingen doet zelfs de ultieme Ludo-film de das om. Kogonada maakte eerder veel indruk met het serene Columbus. Ditmaal waagt hij zich aan speculatieve fictie, humane SF. Die van Her, The Oyster, A.I., Eternal Sunshine en noem ze allemaal maar op. Kogonada's (enige) toevoeging? Een Unicef-kalender aan mensen, piekfijn esthetisch gekaderd. Op acteersregie scoort hij weinig punten. En wellicht is ook het verhaaltje net te bekend. De huisrobot van een gezin 'crasht', Colin Farrell gaat op zoek naar reparatiemogelijkheden. Hij vindt slechts Ada (Finding Ada!) en entert een wereld van vertakkingen, herinneringen en One Hour Photo(s).

Oh nee. Nou ik ga hem toch maar kijken, op reputatie alleen al, maar er is inderdaad inmiddels vrij veel gedaan met dat thema. Dan moet je van goede huize komen om echt te verrassen, vrees ik.

Zondag een radio-item erover op het wijdvermaarde BredaNu. Kan me nog voorstellen dat ie in de bios als ambient vissenkom-film wel acceptabel is, overigens. Maar op de download was het toch een teleurstelling.

Una ragazza piuttosto complicata
Een echt film voor Martino, maar ik kom hierboven geen recensie tegen. Dus, 1969. Een ontzettende Di Caprio lookalike (Jean Sorel) luistert bij de apotheek door toeval een erotisch telefoongesprek af tussen twee vrouwen. Meteen gaat de fantasie heerlijk popart en bloot wordt niet moeilijk over gedaan. Hij weet een van de dames te ontmoeten en deze kunstenares Claudia weet het komende seksuele onderonsje in zijn voorspelbaarheid heerlijk te omschrijven. In bed wordt Alberto opeens geconfronteerd met schuldgevoelens over de aanstaande dood van zijn broer waar hij eigenlijk voor op de vlucht is. Vervolgens vindt hij ook nog eens een revolver in de tas van Claudia. Heel goed hoe de film je verwachtingen over wat gaat komen totaal negeert. Ik zag een kritiek ontspinnen over de post-68 decadentie van de intelligentsia, alleen nog maar in staat om hun kicks te krijgen door elkaar fantasieën te voeden. Totdat het een keer misgaat. Maar de afhandeling is ook weer amoreel wat resulteert in een non-ontknoping (de bourgeois orde wordt hersteld?) Zo achteraf een intrigerende film tussen exploitation en experimentele cinema in (de "Is het een giallo of niet?" discussie laat ik aan de specialisten over), soms wat zoekend en houterig waardoor niet alles werkt maar verfrissend anders.

Trouwens echt zo'n film die ik op Tumblr heb ontdekt. Je hebt daar een paar giallo fans die geweldige samenvattingen in 6 a 7 stijvolle shots posten. De films zien er daardoor altijd zeer verleidelijk uit.

Da's best wel eens het geval ja, dat zo'n visuele samenvatting (zoals ook een trailer) eigenlijk wel voldoende is. 😀

Martin
Lekker gnarly sfeertje in deze Romero. Een soort vampierfilm deze keer, geen zombies, maar wel een unieke take. Schijnt een Italiaanse cut van te zijn maar die hebben de film vernaggeld, maar wel een coole Goblin-soundtrack die net als RSD-uitgave is verschenen.

Jeanne Dielman, 23, Quai du Commerce 1080 Bruxelles
Fuck the patriarchy! Delphine Syrig weet de deprimerende sleur zeer goed weer te geven, de finale vond ik toch wel verrassend (en stiekem ook welkom) na de ruim twee uur ervoor.

真田幸村の謀略 (The Shogun Assassins)
Beetje vermoeiend drama (de hele film worden er, zoals in de Shaw Bros film The Water Margin, karakters geïntroduceerd. Meestal blijft het ook bij introductie. Deze film heeft wel heel veel ninjas.

Händler der vier Jahreszeiten
Nog meer drudgeries, nu het mannelijk perspectief. Wil niet beweren dat mannen het óók niet makkelijk hebben maar ideaal is het voor velen van ons ook niet.

X
Slasher over een porno-crew die nog nét vermakelijk genoeg is om op een luie vrijdagavond te bekijken. Mia Goth is een aparte meid en de gore is nog wel leuk. Je zou denken dat er best nog mensen op leeftijd zijn die deze rol kunnen spelen zodat je niet naar die idiote grime hoeft te kijken en als bejaardensex grosses you out hoef je het niet zo dik aan te zetten.

Письма мертвого человека (Dead Man’s Letters)
Bijzondere cinema over overleven in een post-nucleaire winter en filosofische bespiegelingen. Lekker deprimerend Russisch filmpje, leek me wel gepast.

Legend of the Witches
Beetje mondo/shockumentary over hekserij, al is het iets serieuzer dan je zou vermoeden. Geinig, paar uitstekende visuals voor doom metal backdrops, leek me goed, voorafgaand aan een Roadburnweekend.

La lunga notte di Veronique (But You Were Dead)
Beetje voorspelbare supernatural thriller, helemaal de Engelse titel is eigenlijk al een spoiler. Dat het een crappy rip is zal niet mee hebben geholpen.

Diabolik
Mario Bava’s fumetti-verfilming Danger: Diabolik blijft de klassieker maar deze recente interpretatie is best vermakelijk. Niet zo groovy als die van Bava maar Miriam Leone als femme fatale maakt het al bijna de moeite waard.

Martin! Zo'n unieke sfeer.

Touchez Pas au Grisbi
Ouwe gangsterfilm op le 'flix. Terugkijkend ken je het recept van deze film uit 1954 uit je hoofd. Gangster of leeftijd (Gabin) heeft het wel gezien en wil gewoon vroeg naar bed. Geen wonder want hij heeft net zijn laatste klus geklaard door wat goudstaven te roven. Nu nog even cashen. Daar komt gedonder van, want de piepjonge Jeanne Moreau klept teveel en een van zijn maten is niet bijster slim. Lino Ventura wil dat goud wel even overnemen. In loom tempo wordt er gegeten, gedronken en rondgereden door het Oude Parijs. Gabin moet het allemaal oplossen terwijl de fraaie mademoiselles ook aandacht willen. De climax is lekker gewelddadig met zo'n sukkelige nachtclubbaas die opeens transformeert in een vechtersbaas (Auto is ontploft: "Ik ga nog niet slapen!") maar het mooiste is toch een nachtelijke vreetkick met een glaasje. Ouderwets maar met heerlijke details.

jaaa <3 zag 'm ergens langsflitsen en hoopte dat ie in de bios opgepoetst terug was, maar Netflix is ook leuk voor de Gewone Man.

de finale vond ik toch wel verrassend (en stiekem ook welkom)

lol true.

Shiva Baby
De joodse zelfspot bereikt zijn sch-preekwoordelijke piek tijdens de Sjivve. De koffie & cake (rugelach & bagels)-ceremonie na de uitvaart. Een jonge meid moet zich voor haar familie verantwoorden voor haar leven (gender studies) terwijl ze haar bijbaantje (een sugar daddy) tegenkomt! Genoeg complicaties voor Woody Allen-humor. Noem het een schmutzige, upperclass Mighty Aphrodite. De film wordt steeds vileiner en pijnlijker. Voer voor psychologen met een goede neus voor familie-opstellingen.

Bob le Flambeur
Nu ik toch bezig ben. Tijdens Touchez Pas au Grisbi bedacht ik dat de nouvelle vague wel noodzakelijk was om de dingen weer een nieuw elan te geven. Het is gewoon Melville die dat twee jaar later doet. De eerste vijf minuten zijn zo briljant en origineel dat je de verschuiving voelt. Zoveel kleine grappen en breuken maar ook mooie details, zoals Bob die zijn appartement binnenloopt en in een flits tevreden kijkt naar het uitzicht over Montmartre. Prachtige opbouw, met een lange introductie dat je denkt dat het een olijk portret wordt van een oude gokker en zijn rare fratsen. Dan wordt het toch een heist met allemaal heerlijke personages zoals de brandkastspecialist met zijn vreemde apparatuur. Net toen ik na het "De Niro-Pacino-gesprek-in Heat" me opmaakte voor de onvermijdelijke tragedie gooit Melville alles overhoop...en het past helemaal bij het personage van Bob. Briljant. Net trouwens als het legendarische shot van een verlicht Pigalle omgeven door een verduisterd Montmartre.

oh heerlijk zo kort na elkaar die meesterwerken nog kunnen zien :-)

Ninjababy
De ideale film voor moederdag. Maar neemt moeder dochter mee om haar een wijze les te leren, of dochter moeder om haar de stuipen op het lijf te jagen. Deze Noorse graphic novel-adaptatie is lekker Pippi-vrijgevochten, vaak bot en dat over (onder meer) abortus. 'Pies verdomme over die stick.' Volgens mij zijn vrouwen gewoon veel fysieker dan mannen. De ongewenst zwangere heldin is tegelijk muurbloempje en het totale tegenovergestelde ervan. Ze zet de bloemetjes buiten en zichzelf muurvast.

Lees daarna dat Melville met een abominabel budget filmde en dan zoiets voor elkaar krijgen. Ik heb het niet eens gehad over Het Meisje, de inpandige gokkast of dat er een vibrafoon op de soundtrack klinkt, Bob de club uitloopt langs de vibrafonist die hem even groet.

After Yang
De sciencefictionpolitie, controle! Ludo's vermoeden van een ambient vissenkomfilm die het goed doet in de bioscoop is gegrond. Als kijkervaring heerlijk om in te verdwijnen. Was even bang dat het teveel piano werd op de soundtrack maar er was ook eckte-eckte ambient die hoort bij dit soort dagdroom-SF. Het neo-shoegaze liedje is ook prima overgedragen als schedelklever. Kogonada is verder een arthouse vakman die je niets hoeft te vertellen over visuele sfeer, altijd stemmig licht en verlaten Ozu-interieurs. Mooi staaltje world building, niet te uitleggerig. Eigenlijk helemaal niet slecht, het verhaal waaiert eigenlijk uit naar allerlei subthema's, soms wat voor de hand liggend in de symboliek ("oeh thee, dat wordt diep!" Maar stiekem toch wel fijn.) Misschien iets te eendimensionaal in zijn stugge melancholie.

The Alchemist Cookbook
"Told my teacher i want to be like Hitler when i grow up" Lekker meteen die old skool banger erin. Vjeze Potrykus dus je weet dat wat volgt: toxic masculinity die implodeert. Dit keer een hiphop Faust met een gast die in zijn trailer lekker bezig is met chemische experimenten. Alleen zijn vriend Cortez komt hem af en toe bevoorraden en wat shit talken. Zeer amusant. Maar wanneer hij zijn medicatie niet heeft gekregen slaat de paranoia toe en roept hij een demon op. Die opbouw vond ik een redelijk geweldige toevoeging aan het Vieze Amerika canon maar na de eerste confrontatie kreeg ik het idee dat er werd tijdgerekt richting een climax die het op pure suggestie gooit. Op zich prima gedaan, maar ook wel iets te makkelijk. Ik had toch gehoopt op iets echt vervreemdends.

冷血十三鷹
Shaw Bros time! Uit de onuitputtelijke bron was het tijd voor The Avenging Eagle uit 1978. Lekker gefilmd met een paar mooie freeze frames en de gevechten zijn natuurlijk weer fantastisch. Maar deze keer viel het verhaal in positieve zin op, echt een heel fijne opbouw. Twee mannen komen elkaar in de woestijn tegen, helpen elkaar en bedriegen elkaar, een mooi duo waarvan er een (de jonge Ti Lung, bekend van A Better Tomorrow) wordt achtervolgd door zijn oud-collega's. Want hij heeft zijn sadistische baas verraden die hem als kind heeft getraind tot moordmachine. Waarom wordt allemaal uitgelegd in flashbacks. Beide heren helpen elkaar, maar waarom precies? De kijker komt er net eerder achter dan een van de hoofdpersonen. Prima humor, compromisloos wreed en met een mooi melancholisch einde. Vakwerk.

三匹の侍
De debuutfilm van Hideo Gosha uit 1964 is meteen een zelfverzekerde samoeraikraker. Three Outlaw Samurai, dat klinkt best als een Western en ook deze zou zo maar door Peckinpah gezien kunnen zijn. De geweldige Tetsurō Tamba denkt in een boerderij een tukje te kunnen doen maar hij betrapt drie boeren die een mooie vrouw gevangen houden, de mooie dochter van de magistraat. Die willen ze dwingen om hen minder uit te buiten. Dat gaat zo maar niet en nonchalant helpt hij ze een handje. De drie titelpersonages komen heel geduldig bij elkaar. Knap gedaan, mooie figuren ook. Verder gemoord en gemene streken. Heel mooi gefilmd, lijkt daardoor een klassieker maar daarvoor miste ik net iets eigens. Die factor x had Gosha een jaar later al te pakken.

肉体の門
In zwart/wit zou Gate of Flesh een streng Nippon neorealisme zijn. Maar het is die dekselse Suzuki die net voor zijn beroemde yakuza-films een inkijkje geeft in het getraumatiseerde Tokyo na de oorlog, in prachtige technicolor. Een groep prostituees leeft in een ruïne en regelt de zaakjes zonder pooier. Dat lukt prima en als iemand hun code schendt wordt er keihard ingegrepen. Wat weer leidt tot sneaky geile taferelen. Toch weet een kruimeldief met hamsterwangen zich in de groep te installeren wat de cohesie van de groep niet ten goede komt. Alles eindigt in tranen. Prachtige film, een uniek mengsel van realisme en droom.

Ach! Ik loop helemaal achter. Mooie omschrijving van After Yang, blij dat het je toch iets meer deed dan mij.

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BZGQ5ZTc1ZDUtZDFlYi00MDA5LWE3Y2ItZDM5Zjc3YzYxYjNhXkEyXkFqcGdeQXVyMTE2NzA0Ng@@._V1_.jpg

Wat een poster!

The Man from Earth
Na de verplichte 'nod' aan Lynch' Twin Peaks zitten een stel academici te converseren. Een film lang! Dat is toch wel bijzonder voor Amerikaanse fantasy. Helaas hebben de acteurs tv-show kwaliteit. Blijft over: de inhoud. Aanvankelijk beweegt het scenario zich tussen Simak en Beauvoir. Een van de academici beweert 14.000 jaar oud te zijn. Heel overtuigend wordt hij (het) niet. 'Like Hegel. Logic from absurd premises.' Ik grinnikte om de Cro-Magnon biervoorraad (Heineken én Amstel). Pas op het moment dat al het filosoferen achterwege wordt gelaten, en de film in Verhoeven-achtige religie mindfuck 'vervalt', komen de Amerikanen thuis. Dat snappen ze wel hè.

Wat een poster!

Ha! Eerlijke poster die de lading dekt. The Man from Earth had ik blijkbaar ooit opgepikt in zo'n '10 SF-films die je niet kent'-lijstje. Klinkt ergens toch als een aanrader. :)

Wat betreft After Yang, kwam erachter dat het neo-shoegazeliedje een cover is van die band uit All About Lily Chou-Chou, vandaar wellicht een vreemd gevoel van herkenning (ik heb even gespiekt en was destijds wel te spreken over die liedjes).

魔界都市＜新宿/Demon City Shinjuku
ロボット・カーニバル/Robot Carnival
Er is tot juni een animefestival in De Melkweg, echt een van die dingen die het leven in Amsterdam waard maken. En zowaar twee klassiekers van de jaren '80 anime op een dag geprogrammeerd. In de middag de negen korte verhalen van Robot Carnival. Erg leuk en veelzijdig. Elk verhaal had wel een paar memorabele beelden. Het beste vond ik het fraai geanimeerde Clouds van Mao Lamdo, wat me vagelijk bekend voorkwam. Een kleine robot loopt door de menselijk geschiedenis en dan wordt alles kosmisch en transformeert hij zelf in een mens (film is trouwens compleet op Yuchubu te zien.) 's Avonds van de maker van Wicked City een lekkere horroranime in opvallend arty stijl en met een aantal leuke personages. Tumblristas knikten goedkeurend, mijn jongste dochter ook. Ik zag ook nog wat zaken die geript zijn voor de Matrix-films, maar dat werd blijkbaar uitbetaald met een plekje op Animatrix.

Wow!

echt een van die dingen die het leven in Amsterdam waard maken.

Ik was laatst voor het eerst in jaren in de hoofdstad en kreeg toch wel de kriebels van alle toeristen, maar men moet zich natuurlijk wel wat verder wagen dan het Rokin, de Dam en het Allard Pierson museum. In het najaar maar eens een kopje groene Japanse kruidenthee doen, OMC. :-)

Ali & Ava
Scheidingen in en tussen culturen in dit Britse klassedrama. Alhoewel Brits. Clio Bernard lijkt soms zo verlekkerd door de armoede in de achterbuurt dat ze ze filmt als derdewereldlanden. In The Selfish Giant hield ze het evenwicht tussen smaakvol en emo porn beter. Misschien komt dat door de factor immigranten, zodat ook het grote Racisme-thema nog een hartig woordje meespreekt. Twee niet al te jongen mensen vinden elkaar. Zij wit en moederlijk, hij donker en rusteloos. Vooral zijn rol schiet alle kanten op – waar hij dan zelf ook nog maar een verklaring voor probeert te geven. Ik vond het een zwaktebod. De liefde die opbloeit is echter wel degelijk even vekrekt als aandoenlijk. 'They live all around you.'

Vanzelfsprekend, dat "Dr. Livingstone, I presume?"-moment moet er toch een keer van komen. :) (Ik ga overigens over een maand zeer Ballardiaans net buiten de A10 wonen)

observator van buiten!

Everything Everywhere All at Once
Ik keek wel uit naar deze veelbelovende multiversumfilm. Dacht met name door Michelle Yeoh dat hij van Chinese makelij zou zijn maar dat is eigenlijk voor de helft. Wel goed gedaan trouwens hoe er steeds wordt geschakeld tussen Engels en Chinees, soms in een zin. Ik zal jullie de samenvatting besparen maar ik vond het niet helemaal geslaagd. Net voordat ik naar de bioscoop ging zag ik opeens speeltijd 139 minuten. Eerlijk gezegd vloog de tijd voorbij maar wat een rampzalig eerste 30 minuten. Totaal geen vaart, onnodig en met een grote zonde in sciencefiction: dingen uitleggen. Wanneer het dan losgaat met de parallelle universa ziet het er allemaal zeer vermakelijk uit met een paar goede grappen (ook vrij slechte) en verwijzingen, ook een paar flauwe maar de Wong Kar Wai knipoog is fraai gedaan. De moraal is de saaiste die je maar kunt bedenken en nihilisme vs existentialisme kunnen we inmiddels dromen. Nee, dit had zeker een half uur korter gekund, gewoon zonder verklaring gaan en vandaar uit betekenis laten vormen.

ช็อคโกแลต
Beter bekend als Chocolate, ook weer een van de oudste films op mijn kijklijst. Dit is een redelijk bekende Thaise martial arts film uit 2008 met wat men tegenwoordig wel een problematisch gegeven, of specifieker validisme, noemt. Nu zit ik daar niet heel fanatiek op maar helemaal overtuigd was ik niet door een schattig autistisch meisje dat zichzelf leert vechtsporten. Haar moeder heeft een crimineel verleden (haar vader is een gevluchte yakuza) maar een hartje van goud want ze nemen een gepest jongetje in huis die het meisje helpt om haar krachten om te zetten in geld (wat weer nodig is want ma is doodziek.) Voor de moederliefde mag je inderdaad 300.000 gasten in elkaar slaan en dat gebeurt op redelijk sublieme wijze en met allerlei technieken. Er is ruimte voor Jackie Chanachtig smijtwerk, Bruce Lee grimmigheid, een leermoment wanneer een soort "drunken master" ten tonele verschijnt en een bijzondere videogame-climax die natuurlijk totaal absurd is. Heerlijk fysiek en pijnlijk, vooral het gevecht bij een slagerij pakt goed uit maar na een uur begint de voorspelbaarheid zijn tol te eisen.

L'Ami de mon amie
Misschien de meest jaren '80 film van Rohmer. Windsurfen! Wat een genot weer. Alles vindt dit keer plaats in de utopische buitenwijk Cergy, heerlijke Franse moderniteit omgeven door bossen met een meer (goed voor een heel achteloze politieke opmerking.) Rohmer lijkt zijn liefdespijlen dit keer te richten op de nieuwe klasse van jonge bureaucraten en aanverwante lieden die het voor de wind gaat. Blanche heeft op een ministerie een droombaan zonder baas en komt Léa tegen in de cafetaria en worden dus meteen beste vriendinnen. Even zoeken en dan gaat het los met twee mecs en wie past nou bij wie. Alexandre is een geweldige zelfverzekerde yup terwijl Fabien een meer bedachtzame sporter is. Rohmer jongleert, vangt alle ballen op, iedereen opgelucht. De wandeling™ met een dagdroomherinnering is een van de mooiste uit het oeuvre.

Una ragazza piuttosto complicata (A Rather Complicated Girl)
Omar had gelijk dat dit wel iets voor mij is. Het kunstenaarsmilieu een perfect excuus voor losse zeden en surrëele erotische eye candy, het altijd goed voor op z’n minst een aantal memorabele momenten.

Luizenmoeder - De Film
De serie lost steam pretty quick en deze verfilming is echt totaal overbodig.

ドライブ・マイ・カー (Drive My Car)
Iemand reduceerde het tot voornamelijk autoritten en elitair toneel en hoewel ik dat op zich geen slechte observatie vind ben ik een stuk milder. De tergend langzaam intensiverende relatie tussen de regisseur en de chauffeur in ieder geval wel de moeite waarde.

Viridiana
Weer een geweldige Buñuel.

We’re All Going to the World’s Fair
Ik ben dan wel oud, maar ik heb een hoop gechat en ook vriendschappen (ook IRL) overgehouden aan internet. Maar geen „RPG” dus en dat is waar deze film over gaat: rollen spelen. Indie met een beetje horror, beetje vreemd maar intrigerend.

Uninvited
Eighties onzin met lachwekkende special fx.
https://i.postimg.cc/FHqPsC7D/Uninvited.gif

Crush
Gay high school romcom waar iedereen uit de kast is en vrij van die specifieke problematiek, maar gewoon, jongemensendingen, ook wel eens verfrissend al ben ik obviously niet helemaal de doelgroep.

Vampirus
Lo budget covid/vampierenfilm. Niet zonder merites maar weet uiteindelijk de aandacht niet vast te houden.

Children of Sin
Religieuze horror die mikt op eighties pastiche maar het is gewoon wat saai allemaal.

The Little Hours
Beetje flauwe comedy met middeleeuwse nonnen maar toch net leuk melig, toch regelmatig om moeten glimlachen.

Dual
Beetje Black Mirror-achtige horror over een terminaal zieke die een vervangster regelt voor haar nabestaanden. Lekker understated, had misschien nog wat meer een mind fuck mogen zijn.

哭悲 (The Sadness)
Totaal bloedbad, deze Taiwanese zombieflick. Niet teveel van verwachten, gewoon good ol’ gore.

Toivon tuolla puolen (The Other Side of Hope)
Beetje Kaurismäki doet Kaurismäki deze, ondanks de oriëntaalse twist.

Garm Wars: The Last Druid
Een moderne cultfilm, overduidelijk een aftakking in de filmgeschiedenis die nooit navolging zal krijgen als cinema. Mamoru Oshii (Ghost in the Shell, Patlabor, etc) weet in Canada geld los te krijgen voor een bizar sciencefictionmengsel van anime, live action en computergame. Meer PS5 introfilm dan een conventionele film. Omdat Oshii is wie hij is zijn er genoeg mooie beelden (het geanimeerde achtergrondverhaal, de begincredits, mensmachine-interfaces, de hints naar Ghost in the Shell en Avalon). Het verhaal is het type gnostische SF met een scheutje Tolkien dat het goed doet bij blowers en gamers, zeker in combinatie met alle kleurenfilters die de wereld echt buitenaards maken. Na heel veel gevechten in het begin wordt het verhaal lange tijd een kalme queeste en is dan op zijn best, zeker als Oshii's basset vrolijk mee waggelt. Dan is de verleiding groot om te bluffen dat het onbegrepen meesterwerk is, iets waar ik wel altijd om moet lachen, maar het is meer een interessante mislukking, een soort Playstation avant-gardisme dat de motieven van VHS SF-actiefilms probeert uit te werken voor de diepe 21ste eeuw.

https://i.postimg.cc/sDFW0Vw9/northman.png (The Northman)
Ik moest de hele tijd aan de serie Norsemen en dat doet deze film geen goed. Voelt als fantasy, LARPing met een pretentie van authenciteit. Ook de esoterie die bijvoorbeeld Valhalla Rising wel heeft kon ik niet ontdekken.

Sort Of s01
Serie over de nonbinaire Sabi en haar worstelingen met het leven en ook haar Pakistaanse achtergrond, maar wel comedy. Hinkt ms een beetje op twee gedachten: de problematiek ken je wel als je in die situatie zit dus hoef je niet uitgelegd te krijgen, maar soms is de humor wel heel queer waardoor je als cishet wel eens iets mist. Dus voor wie is het nu eigenlijk gemaakt? Maar het is ook wel schattig en toont dat er met wokies ook best te lachen is, al zullen de verstokte boomers zeggen van niet.