Filmforum

肉体の門
In zwart/wit zou Gate of Flesh een streng Nippon neorealisme zijn. Maar het is die dekselse Suzuki die net voor zijn beroemde yakuza-films een inkijkje geeft in het getraumatiseerde Tokyo na de oorlog, in prachtige technicolor. Een groep prostituees leeft in een ruïne en regelt de zaakjes zonder pooier. Dat lukt prima en als iemand hun code schendt wordt er keihard ingegrepen. Wat weer leidt tot sneaky geile taferelen. Toch weet een kruimeldief met hamsterwangen zich in de groep te installeren wat de cohesie van de groep niet ten goede komt. Alles eindigt in tranen. Prachtige film, een uniek mengsel van realisme en droom.

Ach! Ik loop helemaal achter. Mooie omschrijving van After Yang, blij dat het je toch iets meer deed dan mij.

https://m.media-amazon.com/images/M/MV5BZGQ5ZTc1ZDUtZDFlYi00MDA5LWE3Y2ItZDM5Zjc3YzYxYjNhXkEyXkFqcGdeQXVyMTE2NzA0Ng@@._V1_.jpg

Wat een poster!

The Man from Earth
Na de verplichte 'nod' aan Lynch' Twin Peaks zitten een stel academici te converseren. Een film lang! Dat is toch wel bijzonder voor Amerikaanse fantasy. Helaas hebben de acteurs tv-show kwaliteit. Blijft over: de inhoud. Aanvankelijk beweegt het scenario zich tussen Simak en Beauvoir. Een van de academici beweert 14.000 jaar oud te zijn. Heel overtuigend wordt hij (het) niet. 'Like Hegel. Logic from absurd premises.' Ik grinnikte om de Cro-Magnon biervoorraad (Heineken én Amstel). Pas op het moment dat al het filosoferen achterwege wordt gelaten, en de film in Verhoeven-achtige religie mindfuck 'vervalt', komen de Amerikanen thuis. Dat snappen ze wel hè.

Wat een poster!

Ha! Eerlijke poster die de lading dekt. The Man from Earth had ik blijkbaar ooit opgepikt in zo'n '10 SF-films die je niet kent'-lijstje. Klinkt ergens toch als een aanrader. :)

Wat betreft After Yang, kwam erachter dat het neo-shoegazeliedje een cover is van die band uit All About Lily Chou-Chou, vandaar wellicht een vreemd gevoel van herkenning (ik heb even gespiekt en was destijds wel te spreken over die liedjes).

魔界都市＜新宿/Demon City Shinjuku
ロボット・カーニバル/Robot Carnival
Er is tot juni een animefestival in De Melkweg, echt een van die dingen die het leven in Amsterdam waard maken. En zowaar twee klassiekers van de jaren '80 anime op een dag geprogrammeerd. In de middag de negen korte verhalen van Robot Carnival. Erg leuk en veelzijdig. Elk verhaal had wel een paar memorabele beelden. Het beste vond ik het fraai geanimeerde Clouds van Mao Lamdo, wat me vagelijk bekend voorkwam. Een kleine robot loopt door de menselijk geschiedenis en dan wordt alles kosmisch en transformeert hij zelf in een mens (film is trouwens compleet op Yuchubu te zien.) 's Avonds van de maker van Wicked City een lekkere horroranime in opvallend arty stijl en met een aantal leuke personages. Tumblristas knikten goedkeurend, mijn jongste dochter ook. Ik zag ook nog wat zaken die geript zijn voor de Matrix-films, maar dat werd blijkbaar uitbetaald met een plekje op Animatrix.

Wow!

echt een van die dingen die het leven in Amsterdam waard maken.

Ik was laatst voor het eerst in jaren in de hoofdstad en kreeg toch wel de kriebels van alle toeristen, maar men moet zich natuurlijk wel wat verder wagen dan het Rokin, de Dam en het Allard Pierson museum. In het najaar maar eens een kopje groene Japanse kruidenthee doen, OMC. :-)

Ali & Ava
Scheidingen in en tussen culturen in dit Britse klassedrama. Alhoewel Brits. Clio Bernard lijkt soms zo verlekkerd door de armoede in de achterbuurt dat ze ze filmt als derdewereldlanden. In The Selfish Giant hield ze het evenwicht tussen smaakvol en emo porn beter. Misschien komt dat door de factor immigranten, zodat ook het grote Racisme-thema nog een hartig woordje meespreekt. Twee niet al te jongen mensen vinden elkaar. Zij wit en moederlijk, hij donker en rusteloos. Vooral zijn rol schiet alle kanten op – waar hij dan zelf ook nog maar een verklaring voor probeert te geven. Ik vond het een zwaktebod. De liefde die opbloeit is echter wel degelijk even vekrekt als aandoenlijk. 'They live all around you.'

Vanzelfsprekend, dat "Dr. Livingstone, I presume?"-moment moet er toch een keer van komen. :) (Ik ga overigens over een maand zeer Ballardiaans net buiten de A10 wonen)

observator van buiten!

Everything Everywhere All at Once
Ik keek wel uit naar deze veelbelovende multiversumfilm. Dacht met name door Michelle Yeoh dat hij van Chinese makelij zou zijn maar dat is eigenlijk voor de helft. Wel goed gedaan trouwens hoe er steeds wordt geschakeld tussen Engels en Chinees, soms in een zin. Ik zal jullie de samenvatting besparen maar ik vond het niet helemaal geslaagd. Net voordat ik naar de bioscoop ging zag ik opeens speeltijd 139 minuten. Eerlijk gezegd vloog de tijd voorbij maar wat een rampzalig eerste 30 minuten. Totaal geen vaart, onnodig en met een grote zonde in sciencefiction: dingen uitleggen. Wanneer het dan losgaat met de parallelle universa ziet het er allemaal zeer vermakelijk uit met een paar goede grappen (ook vrij slechte) en verwijzingen, ook een paar flauwe maar de Wong Kar Wai knipoog is fraai gedaan. De moraal is de saaiste die je maar kunt bedenken en nihilisme vs existentialisme kunnen we inmiddels dromen. Nee, dit had zeker een half uur korter gekund, gewoon zonder verklaring gaan en vandaar uit betekenis laten vormen.

ช็อคโกแลต
Beter bekend als Chocolate, ook weer een van de oudste films op mijn kijklijst. Dit is een redelijk bekende Thaise martial arts film uit 2008 met wat men tegenwoordig wel een problematisch gegeven, of specifieker validisme, noemt. Nu zit ik daar niet heel fanatiek op maar helemaal overtuigd was ik niet door een schattig autistisch meisje dat zichzelf leert vechtsporten. Haar moeder heeft een crimineel verleden (haar vader is een gevluchte yakuza) maar een hartje van goud want ze nemen een gepest jongetje in huis die het meisje helpt om haar krachten om te zetten in geld (wat weer nodig is want ma is doodziek.) Voor de moederliefde mag je inderdaad 300.000 gasten in elkaar slaan en dat gebeurt op redelijk sublieme wijze en met allerlei technieken. Er is ruimte voor Jackie Chanachtig smijtwerk, Bruce Lee grimmigheid, een leermoment wanneer een soort "drunken master" ten tonele verschijnt en een bijzondere videogame-climax die natuurlijk totaal absurd is. Heerlijk fysiek en pijnlijk, vooral het gevecht bij een slagerij pakt goed uit maar na een uur begint de voorspelbaarheid zijn tol te eisen.

L'Ami de mon amie
Misschien de meest jaren '80 film van Rohmer. Windsurfen! Wat een genot weer. Alles vindt dit keer plaats in de utopische buitenwijk Cergy, heerlijke Franse moderniteit omgeven door bossen met een meer (goed voor een heel achteloze politieke opmerking.) Rohmer lijkt zijn liefdespijlen dit keer te richten op de nieuwe klasse van jonge bureaucraten en aanverwante lieden die het voor de wind gaat. Blanche heeft op een ministerie een droombaan zonder baas en komt Léa tegen in de cafetaria en worden dus meteen beste vriendinnen. Even zoeken en dan gaat het los met twee mecs en wie past nou bij wie. Alexandre is een geweldige zelfverzekerde yup terwijl Fabien een meer bedachtzame sporter is. Rohmer jongleert, vangt alle ballen op, iedereen opgelucht. De wandeling™ met een dagdroomherinnering is een van de mooiste uit het oeuvre.

Una ragazza piuttosto complicata (A Rather Complicated Girl)
Omar had gelijk dat dit wel iets voor mij is. Het kunstenaarsmilieu een perfect excuus voor losse zeden en surrëele erotische eye candy, het altijd goed voor op z’n minst een aantal memorabele momenten.

Luizenmoeder - De Film
De serie lost steam pretty quick en deze verfilming is echt totaal overbodig.

ドライブ・マイ・カー (Drive My Car)
Iemand reduceerde het tot voornamelijk autoritten en elitair toneel en hoewel ik dat op zich geen slechte observatie vind ben ik een stuk milder. De tergend langzaam intensiverende relatie tussen de regisseur en de chauffeur in ieder geval wel de moeite waarde.

Viridiana
Weer een geweldige Buñuel.

We’re All Going to the World’s Fair
Ik ben dan wel oud, maar ik heb een hoop gechat en ook vriendschappen (ook IRL) overgehouden aan internet. Maar geen „RPG” dus en dat is waar deze film over gaat: rollen spelen. Indie met een beetje horror, beetje vreemd maar intrigerend.

Uninvited
Eighties onzin met lachwekkende special fx.
https://i.postimg.cc/FHqPsC7D/Uninvited.gif

Crush
Gay high school romcom waar iedereen uit de kast is en vrij van die specifieke problematiek, maar gewoon, jongemensendingen, ook wel eens verfrissend al ben ik obviously niet helemaal de doelgroep.

Vampirus
Lo budget covid/vampierenfilm. Niet zonder merites maar weet uiteindelijk de aandacht niet vast te houden.

Children of Sin
Religieuze horror die mikt op eighties pastiche maar het is gewoon wat saai allemaal.

The Little Hours
Beetje flauwe comedy met middeleeuwse nonnen maar toch net leuk melig, toch regelmatig om moeten glimlachen.

Dual
Beetje Black Mirror-achtige horror over een terminaal zieke die een vervangster regelt voor haar nabestaanden. Lekker understated, had misschien nog wat meer een mind fuck mogen zijn.

哭悲 (The Sadness)
Totaal bloedbad, deze Taiwanese zombieflick. Niet teveel van verwachten, gewoon good ol’ gore.

Toivon tuolla puolen (The Other Side of Hope)
Beetje Kaurismäki doet Kaurismäki deze, ondanks de oriëntaalse twist.

Garm Wars: The Last Druid
Een moderne cultfilm, overduidelijk een aftakking in de filmgeschiedenis die nooit navolging zal krijgen als cinema. Mamoru Oshii (Ghost in the Shell, Patlabor, etc) weet in Canada geld los te krijgen voor een bizar sciencefictionmengsel van anime, live action en computergame. Meer PS5 introfilm dan een conventionele film. Omdat Oshii is wie hij is zijn er genoeg mooie beelden (het geanimeerde achtergrondverhaal, de begincredits, mensmachine-interfaces, de hints naar Ghost in the Shell en Avalon). Het verhaal is het type gnostische SF met een scheutje Tolkien dat het goed doet bij blowers en gamers, zeker in combinatie met alle kleurenfilters die de wereld echt buitenaards maken. Na heel veel gevechten in het begin wordt het verhaal lange tijd een kalme queeste en is dan op zijn best, zeker als Oshii's basset vrolijk mee waggelt. Dan is de verleiding groot om te bluffen dat het onbegrepen meesterwerk is, iets waar ik wel altijd om moet lachen, maar het is meer een interessante mislukking, een soort Playstation avant-gardisme dat de motieven van VHS SF-actiefilms probeert uit te werken voor de diepe 21ste eeuw.

https://i.postimg.cc/sDFW0Vw9/northman.png (The Northman)
Ik moest de hele tijd aan de serie Norsemen en dat doet deze film geen goed. Voelt als fantasy, LARPing met een pretentie van authenciteit. Ook de esoterie die bijvoorbeeld Valhalla Rising wel heeft kon ik niet ontdekken.

Sort Of s01
Serie over de nonbinaire Sabi en haar worstelingen met het leven en ook haar Pakistaanse achtergrond, maar wel comedy. Hinkt ms een beetje op twee gedachten: de problematiek ken je wel als je in die situatie zit dus hoef je niet uitgelegd te krijgen, maar soms is de humor wel heel queer waardoor je als cishet wel eens iets mist. Dus voor wie is het nu eigenlijk gemaakt? Maar het is ook wel schattig en toont dat er met wokies ook best te lachen is, al zullen de verstokte boomers zeggen van niet.

Cool World
Roger Rabbit kon vunziger, moet Bakshi hebben gedacht. In zijn laatste 'grote' film, maakt hij 'r met de sterren Brad Pitt en Kim Basinger weer een fijn (inkt)potje van. Na een kwartier verbijsterende coherentie gaat alles overboord voor cartooneske waanzin. Hyperseksueel, want mensen van vlees en bloed die voelen pas echt dat ze leven (en neuken). Geinige Pinokkio-variatie, dus, waarbij de Megadrive/Genesis-game Comix Zone van een paar jaar later ook nooit ver weg is. 'I'm not your ordinary doodle'.

Bestaat ook gewoon een game van o_O: https://en.wikipedia.org/wiki/Cool_World_(SNES_video_game)

Moet ook denken aan Cool 3D World… maar da's heel iets anders. Maar Cool World maar eens op de watchlist. 😄

Atlanta s03
Blijft een maffe serie, sommige afleveringen lijken compleet op zichzelf staand. Al zit er meestal wel ergens een hint, of een kleine referentie, of het is conceptueel verbonden. In deze serie is Paper Boi on tour in Europa (met een “glansrol” voor Damsko en een bepaalde NL-traditie). In de laatste aflevering is het wtf-gehalte het extreemst maar het rondt e.e.a op een hele vreemde manier af. Ondanks alle mysterie zijn er ook wel duidelijke boodschappen, over wit zijn, zwart zijn, en waar je bent. En dan ook nog met de nodige humor én een coole muziekkeuze.

바람난 가족
Een onmiskenbaar geile film deze A Good Lawyer's Wife van Im Sang-soo (toch alweer uit 2003, de telefoontjes verraden het.) Je standaard middenklasse familiedrama als structuur maar met de Zuid-Koreaanse touch. Dat betekent botte gesprekken, plotse viezigheid, klein sadisme, hints naar de oorlog en achteloos langs taboes bewegen. Met hier en daar een vleugje droge humor en uit het niets een buitengewone twist. Mooi gefilmd en Moon So-ri is sterk als de vrouw van een slicke advocaat die tegen het alcoholisme in zijn familie vecht. Hij gaat vreemd en zij krijgt een oogje op de buurjongen. Achteraf toch wel een mooi bouwsel van schuldgevoel.

Born in Flames
Heerlijke Noo Yawk underground sciencefictionfilm uit 1983 in de vorm van een documentaire over het tienjarige jubileum van de revolutie toen de sociaal democratie in Amerika werd geïmplementeerd. Borden doet zoveel goed. De expliciet inclusieve revolutie is geslaagd maar nog aan de gang want een utopie wordt niet op magische wijze gerealiseerd. Er valt nog veel te verbeteren en voor te vechten. Zo wordt er natuurlijk flink gediscussieerd in een heerlijk medialandschap. Oeh, discussie, dus saai en langzaam? Gelukkig niet, want Borden houdt het tempo hoog dankzij lekker begin jaren '80 dansbare postpunkfunk. Mooie, avontuurlijke en intelligente film met een wel heel profetisch einde. Een van de drie stoere journalisten is een mooie, lange vrouw...Kathryn Bigelow, pre-Hollywood regisseur! En voor de kenners, Eric Bogosian is ook kort te zien als sukkelige tv-studiomedewerker.

La Abuela
Van de maker van [🔴REC] maar een stuk meer understated en ook iets minder goed. Goed voorbeeld dat je beter gewoon een bejaarde actrice kan inhuren in plaats van de grime los te laten gaan. De stemming is erg onheilspellend, het idee is ook interessant, maar er gebeurt net iets te weinig.

ایران سرای من است (Iran Is My Land)
Jongen uit de provincie schrijft boek over de Perzische dichters maar dat gaat natuurlijk zomaar niet, dus hij moet wat dingen aanpassen. De reis naar de stad door de woestijn wordt omringd al die dichters: Rumi, Hafez, Ferdowsi, Saadi, Attar… met zijn vader houdt ie een soort wedstrijdje door letters te noemen om daar dan een strofe die daarmee begint te zoeken. Met de censor is het een strijd over de exegese van de (in gedichten) veelvuldig vloeiende wijn en vrouw(on)vriendelijkheid van het dichtersgilde. Doet denken aan Paradjanov en Jodorowski maar visueel wat kaler.

セックス・ライダー　濡れたハイウェイ (Wet Highway)
Pinku roadmovie, groovy muziek, nudity en panache aplenty. Je verwacht eigenlijk behoorlijk iffy sleaze maar de boodschap is toch genuanceerder dan je op het eerste gezicht zou denken.

SuperNature
Dit heeft dan weer de diepgang van een vloeitje. Ik roep al heel lang dat veel standup het niveau van bar (of lockerroom) talk nauwelijks overstijgt, maar Gervais couldn't be arsed. Al je bigotry vermommen als ironie is een taktiek die echt uitgeplayed is en ik heb ook werkelijk geen idee wat ie nu eigenlijk wil zeggen. Óf ie wat wil zeggen, behalve jammeren dat ie niks mag zeggen.

竜とそばかすの姫
De nieuwe Mamoru Hosada draait ook weer in de bioscoop en dat is het ook echt waard. Al dacht ik toen ik eerst over Belle las "Beauty & The Beast remake, moet dat nou?" Het goede nieuws is dat dit thema vrij subtiel is verweven in een ambitieus verhaal over identiteit en rouwverwerking in de echte wereld en metaverse. Daar pakt Hosada flink uit, virtual reality als krioelende wereld met een welhaast psychedelische intensiteit inclusief hypes en toxische hatorz. Zoveel avatars, zoveel beweging. Buiten trouwens weer aandacht voor wat sublieme wolkformaties. Treinen, rivieren (waar ik vrijwel zeker langs ben gefietst), krekels, allemaal check. Wel 122 minuten al vliegen die zo voorbij.

Borden doet zoveel goed.

gheh dacht toch even dat de revolutie uit borden (verkeersborden?) bestond. OBEY.

Iran Is My Land)

wat een heerlijke blurb.

Una Ragazza Piuttosto Complicata
Kunnen we dit nog wel een giallo noemen? Vergelijk het met Behind the Green Door, ook veel te existentialistisch om echt(e) porno te zijn. Una Ragazza lift mee op de filosofie (en een roman) van Albert Moravia. Men babbelt tussen de tieten en de moordplannen over de belangrijke zaken des levens. Zo wordt het scenario eigenlijk heel eerlijk, fout eerlijk zelfs. Erotiek is overal en uiteindelijk worden we allemaal gevangen door onze eigen fantasie(tjes). 'Ma sempre nudo.'

Crimes of the Future
Ik heb een kunstenaarvriendin waar ik soms teksten voor schrijf, Cronenberg heeft deze film voor ons gemaakt. Na een mysterieus begin met een kind dat plastic eet, komen we in de wereld van de futuristische performance art terecht waar Viggo Mortensen in een soort kafkaësk bed slaapt om zijn ingebrachte organen te stabiliseren. Tijdens de performances wordt hij door zijn partner Léa Seydoux geopereerd. Heerlijk vies, ik dacht echt af en toe "Hoe kom jij hier mee weg?" Vies maar ingetogen. Viggo dubbelt ook nog als undercoveragent want er is allemaal gesjoemel in deze aftandse toekomst, orgaanhandel, evolutionaire experimenten, bureaucraten die het allemaal eigenlijk wel interessant vinden. Kirsten Stewart is super charmant als nieuwsgierig/geilige bureaucrate, al werd ze tegen het einde wat vergeten vond ik. Sowieso wordt het tegen het einde allemaal wat vaag, al maakt het Dreyer-eindshot veel goed. Veel om te verwerken want er wordt weer gestrooid met ideeën en coole oneliners dus dat wordt ouderwets veel kijken. Mooi gefilmd in Griekenland wat het geheel een zekere verziekte arthousesfeer geeft en heerlijke progachtige soundtrack van Howard Shore.

源氏物語
Mooie jaren '80 animatie van The Tale of Genji. De beelden glijden langs paleizen en gangen terwijl Genji op de top van zijn kunnen op de ladies jaagt. Totdat hij met de verkeerde prinses naar bed gaat. Suggi lijkt Genji's vervelende gedrag te wijten aan het verlies van zijn moeder op jonge leeftijd. Dat leidt in ieder geval tot een sublieme droomscène die technisch vrij lastig moet zijn geweest zonder computer. Nadat Genji wordt verbannen lijkt hij toch zijn trauma te overwinnen en dat is best goed zo. Het boek is zo dik dat je het jezelf heel lastig kan maken. Haruomi Hosono die al eerder met Suggi samenwerkte levert een heerlijke soundtrack af, half synth, half traditioneel.

Ik heb een kunstenaarvriendin waar ik soms teksten voor schrijf, Cronenberg heeft deze film voor ons gemaakt.

nice, wanneer exposeert ze ;-)

Falling for Figaro
De maakbaarheidsillusie van de middlebrow. Tegen beter weten in – want enkel in de bioscoop werkt het. In deze 'opera'-film besluit een rijke dame van de een op de andere dag operazangeres te worden. Alleen met geld kan dat. Zo wordt Falling for Figaro een sportfilm zonder underdog, een prent waarin je hoopt dat de hoofdrolspeelster faalt. Pijnlijker nog dan het waardeloze scenario en de niet-bestaande 'chemie' tussen de hoofdrolspelers, is het totale gebrek aan liefde voor de opera.

nice, wanneer exposeert ze ;-)

Laatst in Nijmegen dacht ik. Regelmatig in de omgeving Eindhoven.

Silvia Prieto
Een 100% Ludo-film. Van Argentijnse makelij, bouwjaar 1999. Genre: de zoekende jonge vrouw. Silvia Prieto dus, stoïcijnse blowster al is ze daar op uitgekeken. Op een dag komt ze er achter dat er nog een Silvia Prieto in Buenos Aires woont die ze maar eens opbelt om meteen op te hangen. Het lijkt een Buñueliaanse ketting van ontmoetingen in gang te zetten waar objecten haast achteloos van bezitter wisselen. Iedereen ondergaat het alledaagse absurdisme, soms heel ambient, alsof er niks aan de hand is. Linklater en Jarmusch lijken ook nooit ver weg dankzij de wat archaïsche jaren tachtig kleuren maar met een eigen Latijnse insteek (als ik zo op Letterboxd kijk vinden Argentijnen de film hilarisch.) Mooie film die zonder spierballenvertoon heel veel lijkt te zeggen. En de band El Otro Yo, die ergens halverwege weer een draai in gang zet, is geweldig.

Hors Satan
Beetje een Belgische flip van Borgen, zo rond een mysterieuze man die een kleine gemeenschap verwart en de religieuze motieven. Het supernatuurlijke iets minder dik erbovenop gelegd, waardoor uit de dood verrijzen bijna niet opvalt.

La bête (The Beast)
Walerian Borowczyk, dus seks! We vallen gelijk in de paardenneuk maar verder een treuzelende aangelegenheid alvorens een naakte deerne achterna wordt gezeten door dat beest met z’n houten piemel. Novelty hit dus.

Blonde Venus
Pre-code maar onder de streep toch wel een beetje braaf. Maar in veel opzichten ook wel een bijzondere film uit 1932 met een sterke rol van Dietrich.

The Abomination
Low budget splatter. Alles is wel te traag. Het begint al met het herhalen van de gore in het verschiet onder het mom van terugkerende nachtmerries, maar lang gebeurt er weinig of hetzelfde en als het dan eindelijk los gaat duurt ook dat te lang. Maar komisch slecht is het wel.

アサルトガールズ
Assault Girls is weer een van Mamoru Oshii's vreemde latere experimenten. De titel en poster lijken een wat platte scifi-actiefilm te voorspellen, maar dat pakt toch anders uit. De film begint met een heerlijke filosofische monoloog over kapitalisme, realiteit en fantasie waarna in 70(!) minuten gamekarakters door een vaak mooie virtuele wereld rondwaren als in een Antonioni of Bergman landschap. Het gameplot is heel basic, drie vrouwen en een man krijgen van een virtuele assistent steeds de suggestie dat ze beter kunnen samenwerken willen ze het volgende level halen. Maar het gaat meer om de sfeer en het vermoeden dat we naar een allegorie over creativiteit onder neoliberalisme zitten te kijken. Heel origineel en tot ongeveer 2/3 van de film gewoon goed, maar de conventies van de game slaan hier ook ongenadig toe, waardoor het wat teleurstellend voorspelbaar afloopt.

Showdown in Little Tokyo
Had laatst wel weer eens zin in een domme actiefilm. Dit Dolph Lundgren vehikel uit 1991 bleek zeer effectief. In veel aspecten nog echt een jaren '80 actiefilm die ijzeren wetten volgt: spierballen, sadistische yakuza, cops die iedereen straffeloos kunnen neerknallen, overdreven explosies, veel naakt en natuurlijk de oneliners waaronder zeker een legendarische. Uitgesproken door Lundgrens buddy Brandon Lee, wiens acteerprestaties overigens waardeloos zijn. Lundgren is ook geen Brando maar ondergaat alle absurditeit gelaten. Moest wel gniffelen dat Lundgren hier een nerdy japanofiel speelt en daar veel te ver in gaat. De vaste Japanse gemenerik Cary-Hiroyuki Tagawa daarentegen refereert alles in Amerikaanse clichés terwijl Lee het liefst een yuppiecop wil worden in Malibu. Ook weer heerlijk kort: 79 minuten. Gerucht gaat dat de film verknipt werd omdat er veel meer herenliefde werd gesuggereerd die nu enigszins impliciet blijft.

Laatst in Nijmegen dacht ik. Regelmatig in de omgeving Eindhoven.

tip me!

Een 100% Ludo-film. Van Argentijnse makelij, bouwjaar 1999. Genre: de zoekende jonge vrouw.

yes staat klaar voor deze zomer nog.

Pre-code maar onder de streep toch wel een beetje braaf.

eens, verwachtte meer van die titel toen.

Showdown in Little Tokyo

Oh de grote Amerikaanse angst, voorbijgestreefd te worden door wat zelf 'in leven hadden gehouden'.

Jazz on a Summer's Day
Monk! Mulligan. Stitt! Farmer. Dolphy! Teagarden. Roach! Als dit een gortdroge, 'gewone' concertfilm was, genoten we al. Maar regisseurs Stern en Avakian maken er veel meer van. Dankzij de prachtige cinematografie en de Picasso-achtige 'technicolor'-kleuren, heerst hier de schoonheid van een magisch sprookje. Dan heb ik het nog niet over de mensen in het publiek, bevangen door een bijkans naïeve sensualiteit. Armstrong zet de puntjes op de J. Wat een rijkdom. 'I'm in for the ride.'

Pistol s01
Niet onaardige serie over het ontstaan van de Sex Pistols. Natuurlijk is niet iedereen tevreden (Lydon met name, niet helemaal onterecht), maar ik vind het prima.

Cypress Hill: Insane in the Brain
Cypress Hill hadden een fotograferende en filmende day one dus er is genoeg beeldmateriaal van de geschiedenis van de band. En hoewel de boog niet bepaald altijd gespannen stond blijven die eerste drie albums toch wel echt stone cold classics. Het zijn ook wel sympathieke gasten en veel muren staan vol met prachtige graphics.

Z
Belachelijk laat gezien, had nooit zo'n zin in wat je kon voorspellen dat een hopeloze film zou zijn. En dan net als je de moed verzamelt overlijdt Jean-Louis Trintignant op 91-jarige leeftijd. Speelt hier een geweldige rol. Eerste denk je wie is die zwijgende bureaucraat met donkere bril en dan neemt hij de film heel subtiel over. Sowieso veel Franse grootheden en bekende koppen die meedoen. Waardoor ik wel even moest slikken dat er niet Grieks werd gesproken, dat moet heerlijk dramatisch en boos klinken. Maar zoals gebruikelijk vergeet je dat op een moment. Achteraf gezien best een getrouwe verfilming van de moord op Grigoris Lambrakis en het daaropvolgende onderzoek. Mooie opbouw, heel spannend op een ingetogen manier en zo menselijk. Weet heel mooi de paranoia zien van latent fascisme wat tegen het einde, na een bijna happy end, manifest wordt (heerlijke lijst van wat allemaal verboden werd, tussen alle minirokjes, schrijvers en denkers, gewoon keihard: sociologie. Toch wel een beetje trots.) Kortom, maakt zijn faam waar. Maar vond het ook een leerzame film, terugblikkend zie je hoe dat soort naoorlogse junta's als een brug fungeerde richting het neoliberalisme dat heeft ingezien dat je excessen als militairen en knokploegen beter achter de hand kunt houden voor speciale momenten.

ah die Cypress ga ik checken, deze week nostalgisch genoten van Hit 'Em High op de Space Jam soundtrack.

A Good Lawyer's Wife
'Had zin in iets vettigs.' Deze Koreaanse combi levert het. Op de goede momenten een Short Cuts, al schemert ook constant de dreiging van Magnolia. Typisch Koreaans is de schaamteloosheid, alles is overdadig. Het bloed, de fetisjen, de geschiedenis. En vooral het drankgedrag. Het gezin van een advocaat valt uiteen door de grunbergse condition humaine. Nihilisme en seksmelancholie. 'Hij is te jong om zich leeg te voelen.'

洪熙官
Executioners from Shaolin, op en top Wu-Tang titel, keek daarom de Engelse versie maar kon uiteindelijk geen sample herkennen. Hoe dan ook, mooi in rood gebade introductie waar die dekselse Pai Mei weer een tegenstander verslaat met zijn beruchte kruisgrip, die regelmatig zal terugkeren. Dan doet de film iets heel dappers. Gordon Liu, toch wel de grote man op dat moment, houdt in de eerste scène wat bad guys bezig in een wervelend gevecht en wordt gewoon gedood!! Dan zorgt wel meteen voor een probleem, namelijk dat wat volgt nooit die intensiteit kan evenaren. Het is ondanks het gebruikelijke wraakmotief best lang een olijke boel met lastige huwelijksnacht omdat zij geen zin heeft en dus echt de benen stug dicht houdt. Meneer voelt zich daarna te goed om zijn tiger style aan te vullen met de crane style van zijn vrouw, wat hem mooi de kop kost want Pai Mei is een meester in tiger style. Zijn wat ielige zoon die zich graag vrouwelijk uitdost volgt zijn moeder, maar als zij zegt dat hij ook tiger style als afleiding moet leren doet hij dat mokkend. Best wel een vooruitstrevende film maar het ritme is niet helemaal scherp zoals ook het einde onkarakteristiek rommelig is.

Pépé le Moko
Nog meer Gabin op Netflix. Dit keer de befaamde gangsterfilm uit 1937. Ziet er gerestaureerd piekfijn uit. Sfeertje meteen met de gedetailleerde beschrijving van de kashba van Algiers waar de chille crimineel Pépé zichzelf eigenlijk gevangen houdt. Want de popo geeft hem static en zodra hij de buurt verlaat zal hij gearresteerd worden. Heerlijk gegeven en dan is er nog de slangachtige inspecteur Slimane die zich graag tussen de criminelen begeeft alsof het zijn vrienden zijn. Af en toe wat advies gevend maar ook de waarschuwing dat hij precies weet wanneer hij Pépé gaat inrekenen. Natuurlijk zorgt een leuke dame voor de lokroep en dat vindt zijn lokale scharrel helemaal niet leuk. Veel bitches ain't shit gedoe, informanten die streken leveren, Pépé die teveel drinkt en zijn cool verliest en dan op naar een tragische einde. In veel aspecten een proto-Noir maar het ritme is na het eerste ijzersterke half uur niet helemaal optimaal. Bovendien is Pépé ook best wel een eikel. Maar zo na een dag marineren wel een fijne film met een hele eigen sfeer.

Zomerfilmpje, dat Moko, zoveel zwier.

Fantastic Voyage
'Imagine, they're in the human mind.' Wat is de mens soms toch een heerlijk beestje. We antropomorfiseren zelfs ons eigen lichaam. Er waren eens... een paar verkleinde wetenschappers die door het lichaam van een wetenschapper reizen. De buitenkant is creepier dan de binnenkant – het hoofd-raster dat op de comapatient staat getekend, zou Cronenberg bekoren. (Ik zeg remake!) De nogal voor de hand ligende plotmachinaties worden gecompenseerd door uitstekende avantgarde muziek, fantastische decors en het oogappeltje Raquel Welch. Wat een menselijk lichaam!

Het hoorspel (bestaat deze edele kunst nog?) hiervan dat ik begin jaren tachtig op de radio hoorde was zo spannend.

Gaaf! (er was er nog eens ooit een, van Het Bureau, op Radio 1, als de nacht inviel)

Gaaf! (er was er nog eens ooit een, van Het Bureau, op Radio 1, als de nacht inviel)

新宿泥棒日記
Diary of a Shinjuku Thief lijkt het werk van een jonge filmmaker tegen het einde van de jaren '60 maar Nagisa Ōshima had al flink wat films op zijn naam staan. De nouvelle vague lijkt Japan te hebben bereikt en Ōshima vindt het leuk om die innovaties toe te passen wat tot een intrigerende botsing leidt met de strengere esthetiek van de Japanse cinema uit die tijd. Op zich is dat jammer omdat er een charmant verhaal door de mangel wordt gehaald van een boekendief (en wat een mooie boeken!) en een leuke winkelbediende die hem steeds in de gaten houdt en verlinkt. De oude baas van de winkel is niet zo onder de indruk en signeert gewoon een boek. Tot zo ver prima, maar dan beginnen de eksperimentele clichés zich op te dringen: het steeds terugkerende liedje, de eindeloze scènes, de onvermijdelijke verschijning van het theater. En steeds meer verschuift de thematiek naar een obsessie met de betekenis van seksualiteit, soms met grappig resultaat maar uiteindelijk achterhaald jaren '60 geleuter.

The African Queen
Schoolvoorbeeld van Old Hollywood. In opulent Technicolor naar Afrika met Bogart en Hepburn voor een "opposites attract" avontuur dat vervolgens duizenden keren is gekopieerd. De Eerste Wereldoorlog breekt aan en dat dringt meteen door in de koloniën, waar de Duitsers zonder blikken of blozen dorpen platbranden. De enige hoop voor de kribbige missionair (Hepburn op haar drammerigst) is om mee te varen op puffende boot van een groezelige Bogart (op zijn vriendelijkst.) Krokodillen, watervallen, bloedzuigers, het komt allemaal langs terwijl Hepburn op een wraaktrip zint. Vermakelijk, een beetje oubollig en tegen het einde wel heel Kuifjeachtig.

Ja de Nijlpaardtand des tijds niet bepaald overleefd, die.

Der Junge Törless
Musil schoot meteen raak met deze novelle. Die ongelooflijke nauwkeurigheid van hem! (Toen nog lang nog niet zo filosofisch-hermetisch als in zijn magnum opus.) Hoewel Volker Schlöndorff natuurlijk een kunstenaar van een geheel andere orde is, debuteert hij minstens zo verdienstelijk met deze adaptatie. De wereld buitengehouden ontploffen de verleidingen intern wel op de kostschool. Door het klasse-aspect (no pun intended) en de zwart-wit beelden wordt de vibe snel die van een Brits drama. Een 'exotische' charmeur belandt in de grijpgrage handen van de sadist, domkop en meeloper Törless. Die leert genoeg, maar alles ten koste van De Ander. 'Lauter Spinnereien.'

Angel, Angel, Down We Go
Typische far out cinema uit 1969. Maatschappijkritiek en rock-‘n’-roll rolled into een soort musical. De mix met de schilderijen zorgt voor wat coole visuals. Leuke middenmoter, if you’re into that kind of thing.

Pahanhautoja (Hatching)
Perfectie-najagende influencermoeder baart een monster. Bijzondere Finse horror met indrukwekkende rol van de dochter.

바람난 가족’ (A Good Lawyer’s Wife)
De poster suggereert iets meer horny jail dan er daadwerkelijk inzit, maar moreel eh, uitdagend. Sowieso een fascinerende watch alleen al door So-ri Moons performance.

Muere, monstruo, muere (Murder Me Monster)
Broeierige Lovecraftiaanse horror uit Argentinië en het monster is een sight to behold. Weet niet zo goed wat er nou eigenlijk allemaal aan de hand is maar door de atmosphere in spades toch redelijk gebiologeerd uitgekeken.

Le Deuxième Souffle
Grimmige Melville uit 1966, een soort voorstudie van zijn gangstermeesterwerken. Hier gaat al veel goed. Het wereldje met zijn gewoonten en taal wordt puik neergezet. De popo is net zo erg als de dieven (misschien wel erger) en de onvermijdelijke overval is meesterlijk (het nerveuze wachten!) en vrij bruut voor zijn tijd. In streng zwart-wit gefilmd wat bij de nihilistische sfeer past. En toch, zoveel geduld (150 minuten!) om alles rustig te vertellen over een bruut. Met zijn lodderogen heeft Lino Ventura altijd wat sympathieks sulligs maar uiteindelijk is hij hier een pragmatische moordenaar. Die vreemde heer Orloff, daar had die film over moeten zijn gegaan (denk dat Melville zich dat daarna ook realiseerde.) Wel een fraai einde, want waarom laat Commissaire Blot toch dat boekje vallen?

Perfectie-najagende influencermoeder baart een monster.

lolwut :D

Deuxiem Souffle > zo bruut op die bergtop.

La Cienaga
Zompige zelfdestructie in een verschrikkelijke zomer. Lucrecia Martel doet haar naam eer aan in deze intense film. De eerste scene van decadent alcoholisme zet de toon. De Argentijnen zijn normaal wel van het knuffelige, maar het kan ook doorslaan in totale beklemming. Een disfunctionele familie spendeert een vakantie aan de grens met Bolivia. Alles dat niet uitgesproken wordt, wordt verdronken. Te jonge meisjes die naar te oude mannen kijken en omgekeerd. Blote ruggen, open wonden. Het deed me denken aan Joanna Hoggs Archipelago, alleen zonder dat er nog enige schone schijn resteert in klasse en afkomst. Alles brandt. Op.

Le Beau Mariage
Een relatief mindere Rohmer uit zijn triomfantelijke decennium (de jaren '80) en tweede uit de Comédies et Proverbes cyclus. Het probleem is hoofdpersoon Sabine (de geweldige Béatrice Romand keert volwassen terug), een wat verwend zoekende jonge vrouw die een typisch Rohmeriaans gedachte-experiment tot het extreme wil doorvoeren. Zij besluit nadat haar minnaar te snel is afgeleid door de telefoon en familiezaken dat ze koste wat het kost zal trouwen, al weet ze nog niet met wie. Slecht idee natuurlijk. Een mooi gepijnigde advocaat is al snel het doelwit en dat leidt naar genoeg "cringy" momenten. Mij net iets teveel al is het concluderende gesprek prachtig. Verder op en top Rohmer met een wat neurotisch ritme dat goed bij de hoofdpersoon past (heen en weer gereis met de trein, ritjes in de groene Renault 4). Alle scènes met Romand en Dombasle zijn genieten en ze zien er ook allebei super stijlvol uit (net als het oude centrum van Le Mans.)

Down With The King
Freddie Gibbs speelt een rapper die zich terugtrekt op het platteland en dat bevalt eigenlijk wel. Money Merc zal best wel op Gibbs lijken, als je van Gibbs’ muziek houdt voegt het zeker wat toe aan de film in ieder geval.

Deadware
Retro horror à la Unfriended enzo. Tech nerds zaten al te klagen dat dit soort games van z’n leven niet zouden werken op de hardware van toen. Ik vond de intermenselijk onaannemelijkheden problematischer (de jongen wil stoppen maar meisje dramt door). Zag in de aftiteling dat het uit noise-kringen komt van Russell Haswell, waarmee lead actress Sarah Froelich in Consumer Electronics zit, die ook de soundtrack deden met The Rita.

Crimes of the Future
Je zou kunnen zeggen: Cronenberg, wat is nu precies je punt? Hij gooit nogal wat op, maar I ain’t mad about it. Genoeg om van te genieten en het brengt je sws op allerlei interessante gedachten. Zo eentje van, binnenkort nog een keer (wat ik veel te weinig doe).

The Last Victim
Western meets horror, in de verte wat Rob Zombie maar veel ingetogener en een beetje pretentieus met de voice-over en de plottwist(s) aan het eind. Beetje te lang ook.

Basic Instinct
Natuurlijk al eens gezien, ms wel twee keer ook. Sws bij uitkomen, maar na een recente docu nog maar eens. Best een goeie film eigenlijk, niet in het minst door de performance van Stone. De lead zowel als karakter als in de film.

The Innocents
Deed me een beetje denken aan Viridiana, over een puriteinse vrouw. Maar dan heel anders en veel introverter natuurlijk, met een cast van vier personen. Coole special effects een mood.

Messiah s01
Serie waarin Jezus Christus terugkeert op aarde, de instanties zien het uiteraard vooral als bedreiging maar het verwart de rest van de mensheid natuurlijk ook. Interessant gegeven en goed uitgevoerd.

白髮魔女傳
Begin jaren negentig Hong Kong hyperartificiële wuxia met Brigitte Lin en Leslie Cheung in de hoofdrollen. Hoe wordt Lin uiteindelijk The Bride with White Hair? Beiden komen elkaar als kind tegen wanneer ze hem als wolvenmeisje redt. Maar hij is in opleiding bij de Wu Tang Clan en zij groeit op in kwaadaardige cultus die geleid wordt door een broer en zus die aan elkaar zijn vergroeid. Nog meer vragen? De film ziet er werkelijk prachtig uit, alles in de studio, harde kleuren, vreemde shots, Sam Raimi-achtige intensiteit wanneer het bloederig wordt. Lin is weer heerlijk mysterieus en Cheung een fijne hippie die eigenlijk niet wil vechten. In de tweede helft wordt het wat al te campy op zo'n Chinese manier maar het tragische einde maakt veel goed.

Down With The King
Freddie Gibbs speelt een rapper die zich terugtrekt op het platteland en dat bevalt eigenlijk wel. Money Merc zal best wel op Gibbs lijken, als je van Gibbs’ muziek houdt voegt het zeker wat toe aan de film in ieder geval.

ha, hoe cool! Nog cameos van andere rappers?

Nope, niet herkend iig.