Filmforum

Ik heb een kunstenaarvriendin waar ik soms teksten voor schrijf, Cronenberg heeft deze film voor ons gemaakt.

nice, wanneer exposeert ze ;-)

Falling for Figaro
De maakbaarheidsillusie van de middlebrow. Tegen beter weten in – want enkel in de bioscoop werkt het. In deze 'opera'-film besluit een rijke dame van de een op de andere dag operazangeres te worden. Alleen met geld kan dat. Zo wordt Falling for Figaro een sportfilm zonder underdog, een prent waarin je hoopt dat de hoofdrolspeelster faalt. Pijnlijker nog dan het waardeloze scenario en de niet-bestaande 'chemie' tussen de hoofdrolspelers, is het totale gebrek aan liefde voor de opera.

nice, wanneer exposeert ze ;-)

Laatst in Nijmegen dacht ik. Regelmatig in de omgeving Eindhoven.

Silvia Prieto
Een 100% Ludo-film. Van Argentijnse makelij, bouwjaar 1999. Genre: de zoekende jonge vrouw. Silvia Prieto dus, stoïcijnse blowster al is ze daar op uitgekeken. Op een dag komt ze er achter dat er nog een Silvia Prieto in Buenos Aires woont die ze maar eens opbelt om meteen op te hangen. Het lijkt een Buñueliaanse ketting van ontmoetingen in gang te zetten waar objecten haast achteloos van bezitter wisselen. Iedereen ondergaat het alledaagse absurdisme, soms heel ambient, alsof er niks aan de hand is. Linklater en Jarmusch lijken ook nooit ver weg dankzij de wat archaïsche jaren tachtig kleuren maar met een eigen Latijnse insteek (als ik zo op Letterboxd kijk vinden Argentijnen de film hilarisch.) Mooie film die zonder spierballenvertoon heel veel lijkt te zeggen. En de band El Otro Yo, die ergens halverwege weer een draai in gang zet, is geweldig.

Hors Satan
Beetje een Belgische flip van Borgen, zo rond een mysterieuze man die een kleine gemeenschap verwart en de religieuze motieven. Het supernatuurlijke iets minder dik erbovenop gelegd, waardoor uit de dood verrijzen bijna niet opvalt.

La bête (The Beast)
Walerian Borowczyk, dus seks! We vallen gelijk in de paardenneuk maar verder een treuzelende aangelegenheid alvorens een naakte deerne achterna wordt gezeten door dat beest met z’n houten piemel. Novelty hit dus.

Blonde Venus
Pre-code maar onder de streep toch wel een beetje braaf. Maar in veel opzichten ook wel een bijzondere film uit 1932 met een sterke rol van Dietrich.

The Abomination
Low budget splatter. Alles is wel te traag. Het begint al met het herhalen van de gore in het verschiet onder het mom van terugkerende nachtmerries, maar lang gebeurt er weinig of hetzelfde en als het dan eindelijk los gaat duurt ook dat te lang. Maar komisch slecht is het wel.

アサルトガールズ
Assault Girls is weer een van Mamoru Oshii's vreemde latere experimenten. De titel en poster lijken een wat platte scifi-actiefilm te voorspellen, maar dat pakt toch anders uit. De film begint met een heerlijke filosofische monoloog over kapitalisme, realiteit en fantasie waarna in 70(!) minuten gamekarakters door een vaak mooie virtuele wereld rondwaren als in een Antonioni of Bergman landschap. Het gameplot is heel basic, drie vrouwen en een man krijgen van een virtuele assistent steeds de suggestie dat ze beter kunnen samenwerken willen ze het volgende level halen. Maar het gaat meer om de sfeer en het vermoeden dat we naar een allegorie over creativiteit onder neoliberalisme zitten te kijken. Heel origineel en tot ongeveer 2/3 van de film gewoon goed, maar de conventies van de game slaan hier ook ongenadig toe, waardoor het wat teleurstellend voorspelbaar afloopt.

Showdown in Little Tokyo
Had laatst wel weer eens zin in een domme actiefilm. Dit Dolph Lundgren vehikel uit 1991 bleek zeer effectief. In veel aspecten nog echt een jaren '80 actiefilm die ijzeren wetten volgt: spierballen, sadistische yakuza, cops die iedereen straffeloos kunnen neerknallen, overdreven explosies, veel naakt en natuurlijk de oneliners waaronder zeker een legendarische. Uitgesproken door Lundgrens buddy Brandon Lee, wiens acteerprestaties overigens waardeloos zijn. Lundgren is ook geen Brando maar ondergaat alle absurditeit gelaten. Moest wel gniffelen dat Lundgren hier een nerdy japanofiel speelt en daar veel te ver in gaat. De vaste Japanse gemenerik Cary-Hiroyuki Tagawa daarentegen refereert alles in Amerikaanse clichés terwijl Lee het liefst een yuppiecop wil worden in Malibu. Ook weer heerlijk kort: 79 minuten. Gerucht gaat dat de film verknipt werd omdat er veel meer herenliefde werd gesuggereerd die nu enigszins impliciet blijft.

Laatst in Nijmegen dacht ik. Regelmatig in de omgeving Eindhoven.

tip me!

Een 100% Ludo-film. Van Argentijnse makelij, bouwjaar 1999. Genre: de zoekende jonge vrouw.

yes staat klaar voor deze zomer nog.

Pre-code maar onder de streep toch wel een beetje braaf.

eens, verwachtte meer van die titel toen.

Showdown in Little Tokyo

Oh de grote Amerikaanse angst, voorbijgestreefd te worden door wat zelf 'in leven hadden gehouden'.

Jazz on a Summer's Day
Monk! Mulligan. Stitt! Farmer. Dolphy! Teagarden. Roach! Als dit een gortdroge, 'gewone' concertfilm was, genoten we al. Maar regisseurs Stern en Avakian maken er veel meer van. Dankzij de prachtige cinematografie en de Picasso-achtige 'technicolor'-kleuren, heerst hier de schoonheid van een magisch sprookje. Dan heb ik het nog niet over de mensen in het publiek, bevangen door een bijkans naïeve sensualiteit. Armstrong zet de puntjes op de J. Wat een rijkdom. 'I'm in for the ride.'

Pistol s01
Niet onaardige serie over het ontstaan van de Sex Pistols. Natuurlijk is niet iedereen tevreden (Lydon met name, niet helemaal onterecht), maar ik vind het prima.

Cypress Hill: Insane in the Brain
Cypress Hill hadden een fotograferende en filmende day one dus er is genoeg beeldmateriaal van de geschiedenis van de band. En hoewel de boog niet bepaald altijd gespannen stond blijven die eerste drie albums toch wel echt stone cold classics. Het zijn ook wel sympathieke gasten en veel muren staan vol met prachtige graphics.

Z
Belachelijk laat gezien, had nooit zo'n zin in wat je kon voorspellen dat een hopeloze film zou zijn. En dan net als je de moed verzamelt overlijdt Jean-Louis Trintignant op 91-jarige leeftijd. Speelt hier een geweldige rol. Eerste denk je wie is die zwijgende bureaucraat met donkere bril en dan neemt hij de film heel subtiel over. Sowieso veel Franse grootheden en bekende koppen die meedoen. Waardoor ik wel even moest slikken dat er niet Grieks werd gesproken, dat moet heerlijk dramatisch en boos klinken. Maar zoals gebruikelijk vergeet je dat op een moment. Achteraf gezien best een getrouwe verfilming van de moord op Grigoris Lambrakis en het daaropvolgende onderzoek. Mooie opbouw, heel spannend op een ingetogen manier en zo menselijk. Weet heel mooi de paranoia zien van latent fascisme wat tegen het einde, na een bijna happy end, manifest wordt (heerlijke lijst van wat allemaal verboden werd, tussen alle minirokjes, schrijvers en denkers, gewoon keihard: sociologie. Toch wel een beetje trots.) Kortom, maakt zijn faam waar. Maar vond het ook een leerzame film, terugblikkend zie je hoe dat soort naoorlogse junta's als een brug fungeerde richting het neoliberalisme dat heeft ingezien dat je excessen als militairen en knokploegen beter achter de hand kunt houden voor speciale momenten.

ah die Cypress ga ik checken, deze week nostalgisch genoten van Hit 'Em High op de Space Jam soundtrack.

A Good Lawyer's Wife
'Had zin in iets vettigs.' Deze Koreaanse combi levert het. Op de goede momenten een Short Cuts, al schemert ook constant de dreiging van Magnolia. Typisch Koreaans is de schaamteloosheid, alles is overdadig. Het bloed, de fetisjen, de geschiedenis. En vooral het drankgedrag. Het gezin van een advocaat valt uiteen door de grunbergse condition humaine. Nihilisme en seksmelancholie. 'Hij is te jong om zich leeg te voelen.'

洪熙官
Executioners from Shaolin, op en top Wu-Tang titel, keek daarom de Engelse versie maar kon uiteindelijk geen sample herkennen. Hoe dan ook, mooi in rood gebade introductie waar die dekselse Pai Mei weer een tegenstander verslaat met zijn beruchte kruisgrip, die regelmatig zal terugkeren. Dan doet de film iets heel dappers. Gordon Liu, toch wel de grote man op dat moment, houdt in de eerste scène wat bad guys bezig in een wervelend gevecht en wordt gewoon gedood!! Dan zorgt wel meteen voor een probleem, namelijk dat wat volgt nooit die intensiteit kan evenaren. Het is ondanks het gebruikelijke wraakmotief best lang een olijke boel met lastige huwelijksnacht omdat zij geen zin heeft en dus echt de benen stug dicht houdt. Meneer voelt zich daarna te goed om zijn tiger style aan te vullen met de crane style van zijn vrouw, wat hem mooi de kop kost want Pai Mei is een meester in tiger style. Zijn wat ielige zoon die zich graag vrouwelijk uitdost volgt zijn moeder, maar als zij zegt dat hij ook tiger style als afleiding moet leren doet hij dat mokkend. Best wel een vooruitstrevende film maar het ritme is niet helemaal scherp zoals ook het einde onkarakteristiek rommelig is.

Pépé le Moko
Nog meer Gabin op Netflix. Dit keer de befaamde gangsterfilm uit 1937. Ziet er gerestaureerd piekfijn uit. Sfeertje meteen met de gedetailleerde beschrijving van de kashba van Algiers waar de chille crimineel Pépé zichzelf eigenlijk gevangen houdt. Want de popo geeft hem static en zodra hij de buurt verlaat zal hij gearresteerd worden. Heerlijk gegeven en dan is er nog de slangachtige inspecteur Slimane die zich graag tussen de criminelen begeeft alsof het zijn vrienden zijn. Af en toe wat advies gevend maar ook de waarschuwing dat hij precies weet wanneer hij Pépé gaat inrekenen. Natuurlijk zorgt een leuke dame voor de lokroep en dat vindt zijn lokale scharrel helemaal niet leuk. Veel bitches ain't shit gedoe, informanten die streken leveren, Pépé die teveel drinkt en zijn cool verliest en dan op naar een tragische einde. In veel aspecten een proto-Noir maar het ritme is na het eerste ijzersterke half uur niet helemaal optimaal. Bovendien is Pépé ook best wel een eikel. Maar zo na een dag marineren wel een fijne film met een hele eigen sfeer.

Zomerfilmpje, dat Moko, zoveel zwier.

Fantastic Voyage
'Imagine, they're in the human mind.' Wat is de mens soms toch een heerlijk beestje. We antropomorfiseren zelfs ons eigen lichaam. Er waren eens... een paar verkleinde wetenschappers die door het lichaam van een wetenschapper reizen. De buitenkant is creepier dan de binnenkant – het hoofd-raster dat op de comapatient staat getekend, zou Cronenberg bekoren. (Ik zeg remake!) De nogal voor de hand ligende plotmachinaties worden gecompenseerd door uitstekende avantgarde muziek, fantastische decors en het oogappeltje Raquel Welch. Wat een menselijk lichaam!

Het hoorspel (bestaat deze edele kunst nog?) hiervan dat ik begin jaren tachtig op de radio hoorde was zo spannend.

Gaaf! (er was er nog eens ooit een, van Het Bureau, op Radio 1, als de nacht inviel)

Gaaf! (er was er nog eens ooit een, van Het Bureau, op Radio 1, als de nacht inviel)

新宿泥棒日記
Diary of a Shinjuku Thief lijkt het werk van een jonge filmmaker tegen het einde van de jaren '60 maar Nagisa Ōshima had al flink wat films op zijn naam staan. De nouvelle vague lijkt Japan te hebben bereikt en Ōshima vindt het leuk om die innovaties toe te passen wat tot een intrigerende botsing leidt met de strengere esthetiek van de Japanse cinema uit die tijd. Op zich is dat jammer omdat er een charmant verhaal door de mangel wordt gehaald van een boekendief (en wat een mooie boeken!) en een leuke winkelbediende die hem steeds in de gaten houdt en verlinkt. De oude baas van de winkel is niet zo onder de indruk en signeert gewoon een boek. Tot zo ver prima, maar dan beginnen de eksperimentele clichés zich op te dringen: het steeds terugkerende liedje, de eindeloze scènes, de onvermijdelijke verschijning van het theater. En steeds meer verschuift de thematiek naar een obsessie met de betekenis van seksualiteit, soms met grappig resultaat maar uiteindelijk achterhaald jaren '60 geleuter.

The African Queen
Schoolvoorbeeld van Old Hollywood. In opulent Technicolor naar Afrika met Bogart en Hepburn voor een "opposites attract" avontuur dat vervolgens duizenden keren is gekopieerd. De Eerste Wereldoorlog breekt aan en dat dringt meteen door in de koloniën, waar de Duitsers zonder blikken of blozen dorpen platbranden. De enige hoop voor de kribbige missionair (Hepburn op haar drammerigst) is om mee te varen op puffende boot van een groezelige Bogart (op zijn vriendelijkst.) Krokodillen, watervallen, bloedzuigers, het komt allemaal langs terwijl Hepburn op een wraaktrip zint. Vermakelijk, een beetje oubollig en tegen het einde wel heel Kuifjeachtig.

Ja de Nijlpaardtand des tijds niet bepaald overleefd, die.

Der Junge Törless
Musil schoot meteen raak met deze novelle. Die ongelooflijke nauwkeurigheid van hem! (Toen nog lang nog niet zo filosofisch-hermetisch als in zijn magnum opus.) Hoewel Volker Schlöndorff natuurlijk een kunstenaar van een geheel andere orde is, debuteert hij minstens zo verdienstelijk met deze adaptatie. De wereld buitengehouden ontploffen de verleidingen intern wel op de kostschool. Door het klasse-aspect (no pun intended) en de zwart-wit beelden wordt de vibe snel die van een Brits drama. Een 'exotische' charmeur belandt in de grijpgrage handen van de sadist, domkop en meeloper Törless. Die leert genoeg, maar alles ten koste van De Ander. 'Lauter Spinnereien.'

Angel, Angel, Down We Go
Typische far out cinema uit 1969. Maatschappijkritiek en rock-‘n’-roll rolled into een soort musical. De mix met de schilderijen zorgt voor wat coole visuals. Leuke middenmoter, if you’re into that kind of thing.

Pahanhautoja (Hatching)
Perfectie-najagende influencermoeder baart een monster. Bijzondere Finse horror met indrukwekkende rol van de dochter.

바람난 가족’ (A Good Lawyer’s Wife)
De poster suggereert iets meer horny jail dan er daadwerkelijk inzit, maar moreel eh, uitdagend. Sowieso een fascinerende watch alleen al door So-ri Moons performance.

Muere, monstruo, muere (Murder Me Monster)
Broeierige Lovecraftiaanse horror uit Argentinië en het monster is een sight to behold. Weet niet zo goed wat er nou eigenlijk allemaal aan de hand is maar door de atmosphere in spades toch redelijk gebiologeerd uitgekeken.

Le Deuxième Souffle
Grimmige Melville uit 1966, een soort voorstudie van zijn gangstermeesterwerken. Hier gaat al veel goed. Het wereldje met zijn gewoonten en taal wordt puik neergezet. De popo is net zo erg als de dieven (misschien wel erger) en de onvermijdelijke overval is meesterlijk (het nerveuze wachten!) en vrij bruut voor zijn tijd. In streng zwart-wit gefilmd wat bij de nihilistische sfeer past. En toch, zoveel geduld (150 minuten!) om alles rustig te vertellen over een bruut. Met zijn lodderogen heeft Lino Ventura altijd wat sympathieks sulligs maar uiteindelijk is hij hier een pragmatische moordenaar. Die vreemde heer Orloff, daar had die film over moeten zijn gegaan (denk dat Melville zich dat daarna ook realiseerde.) Wel een fraai einde, want waarom laat Commissaire Blot toch dat boekje vallen?

Perfectie-najagende influencermoeder baart een monster.

lolwut :D

Deuxiem Souffle > zo bruut op die bergtop.

La Cienaga
Zompige zelfdestructie in een verschrikkelijke zomer. Lucrecia Martel doet haar naam eer aan in deze intense film. De eerste scene van decadent alcoholisme zet de toon. De Argentijnen zijn normaal wel van het knuffelige, maar het kan ook doorslaan in totale beklemming. Een disfunctionele familie spendeert een vakantie aan de grens met Bolivia. Alles dat niet uitgesproken wordt, wordt verdronken. Te jonge meisjes die naar te oude mannen kijken en omgekeerd. Blote ruggen, open wonden. Het deed me denken aan Joanna Hoggs Archipelago, alleen zonder dat er nog enige schone schijn resteert in klasse en afkomst. Alles brandt. Op.

Le Beau Mariage
Een relatief mindere Rohmer uit zijn triomfantelijke decennium (de jaren '80) en tweede uit de Comédies et Proverbes cyclus. Het probleem is hoofdpersoon Sabine (de geweldige Béatrice Romand keert volwassen terug), een wat verwend zoekende jonge vrouw die een typisch Rohmeriaans gedachte-experiment tot het extreme wil doorvoeren. Zij besluit nadat haar minnaar te snel is afgeleid door de telefoon en familiezaken dat ze koste wat het kost zal trouwen, al weet ze nog niet met wie. Slecht idee natuurlijk. Een mooi gepijnigde advocaat is al snel het doelwit en dat leidt naar genoeg "cringy" momenten. Mij net iets teveel al is het concluderende gesprek prachtig. Verder op en top Rohmer met een wat neurotisch ritme dat goed bij de hoofdpersoon past (heen en weer gereis met de trein, ritjes in de groene Renault 4). Alle scènes met Romand en Dombasle zijn genieten en ze zien er ook allebei super stijlvol uit (net als het oude centrum van Le Mans.)

Down With The King
Freddie Gibbs speelt een rapper die zich terugtrekt op het platteland en dat bevalt eigenlijk wel. Money Merc zal best wel op Gibbs lijken, als je van Gibbs’ muziek houdt voegt het zeker wat toe aan de film in ieder geval.

Deadware
Retro horror à la Unfriended enzo. Tech nerds zaten al te klagen dat dit soort games van z’n leven niet zouden werken op de hardware van toen. Ik vond de intermenselijk onaannemelijkheden problematischer (de jongen wil stoppen maar meisje dramt door). Zag in de aftiteling dat het uit noise-kringen komt van Russell Haswell, waarmee lead actress Sarah Froelich in Consumer Electronics zit, die ook de soundtrack deden met The Rita.

Crimes of the Future
Je zou kunnen zeggen: Cronenberg, wat is nu precies je punt? Hij gooit nogal wat op, maar I ain’t mad about it. Genoeg om van te genieten en het brengt je sws op allerlei interessante gedachten. Zo eentje van, binnenkort nog een keer (wat ik veel te weinig doe).

The Last Victim
Western meets horror, in de verte wat Rob Zombie maar veel ingetogener en een beetje pretentieus met de voice-over en de plottwist(s) aan het eind. Beetje te lang ook.

Basic Instinct
Natuurlijk al eens gezien, ms wel twee keer ook. Sws bij uitkomen, maar na een recente docu nog maar eens. Best een goeie film eigenlijk, niet in het minst door de performance van Stone. De lead zowel als karakter als in de film.

The Innocents
Deed me een beetje denken aan Viridiana, over een puriteinse vrouw. Maar dan heel anders en veel introverter natuurlijk, met een cast van vier personen. Coole special effects een mood.

Messiah s01
Serie waarin Jezus Christus terugkeert op aarde, de instanties zien het uiteraard vooral als bedreiging maar het verwart de rest van de mensheid natuurlijk ook. Interessant gegeven en goed uitgevoerd.

白髮魔女傳
Begin jaren negentig Hong Kong hyperartificiële wuxia met Brigitte Lin en Leslie Cheung in de hoofdrollen. Hoe wordt Lin uiteindelijk The Bride with White Hair? Beiden komen elkaar als kind tegen wanneer ze hem als wolvenmeisje redt. Maar hij is in opleiding bij de Wu Tang Clan en zij groeit op in kwaadaardige cultus die geleid wordt door een broer en zus die aan elkaar zijn vergroeid. Nog meer vragen? De film ziet er werkelijk prachtig uit, alles in de studio, harde kleuren, vreemde shots, Sam Raimi-achtige intensiteit wanneer het bloederig wordt. Lin is weer heerlijk mysterieus en Cheung een fijne hippie die eigenlijk niet wil vechten. In de tweede helft wordt het wat al te campy op zo'n Chinese manier maar het tragische einde maakt veel goed.

Down With The King
Freddie Gibbs speelt een rapper die zich terugtrekt op het platteland en dat bevalt eigenlijk wel. Money Merc zal best wel op Gibbs lijken, als je van Gibbs’ muziek houdt voegt het zeker wat toe aan de film in ieder geval.

ha, hoe cool! Nog cameos van andere rappers?

Nope, niet herkend iig.

Solaris
Dit jaar het boek gelezen. Pittiger dan verwacht, zelfs met the Tarkovsky-adaptatie in de pocket. Tijd dus voor de family friendly re-enactment van Soderbergh en Clooney. Typisch Amerikaans, dus meer religie en minder filosofie. Bij vlagen deed vibe me denken aan Lost in Translation. Onvermogen tot communicatie op het ultieme meta-level. Weg met de binairen! 'We don't want other worlds, we want mirrors.'

Morgen ga ik eindelijk naar de eckte-eckte in de bioscoop.

Jazz on a Summer’s Day
Puike film voor een warme avond. Een Amerikaanse idylle uit 1958. Het Newport festival lijkt heerlijk kleinschalig ondanks een aantal grote namen. Fijne sfeer waar blank en zwart samen naar muziek luisteren en het is allemaal gewoon erg goed. Big momma's die eigenlijk makkelijk zonder microfoon kunnen zingen, Chico Hamilton Quintet (toch de ontdekking) die even richting Afrika trommelen en een slicke en hele relaxte Chuck Berry. Het shot van het dronken meisje dat naar het strand wankelt is legendarisch.

Het meisje met het ijsje (ZO BOOS) vergeet ik ook niet snel meer.

夜空はいつでも最高密度の青色だ
The Tokyo Night Sky Is Always the Densest Shade of Blue is een dappere film over de schaduwkant van het stadsleven. Misschien geen beter voorbeeld dan de bouwvakker, hier een kleine scene van buitenstaanders waaronder Sosuke Ikematsu met zijn rare hoofd en kapsel. Later leren we dat hij op school potentieel had, maar ergens is het mis gegaan en een werkend oog helpt niet echt. Hij komt net iets te vaak de verpleegster Mika (een mooi ingetogen Shizuka Ishibashi ) tegen die 's avond bijklust in een semi-sleazy bar. Zij ziet enigszins wat er op een breder niveau mis is maar is tevens cynisch over de betekenis van liefde. Daar zit natuurlijk meer achter. De afwikkeling kun je aan zien komen al is het lekker rustig gedaan. De kracht zit hem vooral in de cinematografie met originele zooms, composities, diepe kleuren en af en toe zelfs een anime-uitstapje. Heel 21ste eeuws allemaal.

Harold and Maude
De enige die ongestraft een banjo mag spelen is Broeder Dieleman. De rest zijn eikels. Zo ook Harold, met zijn morbide zelfmoordacties. Ashby zit vroeg op de post-sixties trip maar dit keer zat ik niet op dezelfde stonerhumor golflengte. Uniek verhaal natuurlijk, subtiel uitgespeeld net zoals Maude's trieste kern die ze verbloemd als een soort bejaarde hippie. Ik voelde de vibe gewoon niet, al vond ik verrassend genoeg een aantal Cat Stevens liedjes best prettig. Had eigenlijk in een keer onvergetelijk kunnen zijn geweest als na het "eerste" einde daadwerkelijk The End was verschenen. Wat was dat heerlijk hopeloos geweest.

Oh, 4,5 sterren van Mr ⭐⭐⭐. Ik pak mijn biezen.

ah de long hot summer van 2006, het begin van mijn filmhobby, jong en onbezonnen, misschien zou de film nu ook wat te emo zijn voor mij.

Time of the Gypsies
Accordeons en ganzen kruiden de uit duizenden herkenbare stijl van Kusturica. Den Doolaards bruiloft der zigeuners is er niets bij! Wanneer in het eerste half uur de dorpse slapstick overheerst, moest ik trouwens ook even denken aan Van Warmerdam. Zijn dit dan De Zuiderlingen? De grootmoekes die sjouwen met hun dobbelende dorpsidioten. Onhuwbaar bebrild! Met de toename van bloemrijke bedreigingen wordt de film helaas een tandje minder surreëel. Men trekt vanuit Tito's land naar Milano voor een crimineel rise and fall-verhaal rond het hoofdpersonage - dan ineens zonder bril. 'Verstande!?'

https://www.youtube.com/watch?v=GTeG0SMxh2M

Anima Persa
Venetië, decadentie. De tiener Tino logeert bij zijn oom en tante terwijl hij kunstlessen volgt. De inleidende vaart door de kanalen zet de sfeer meteen neer, vergane glorie op zijn best. En dan het huis! Daar moet wel iets niet pluis zijn. Dat wordt heel mooi en traag ontrafeld tot een fraaie, trieste climax. Je zou het ambient horror kunnen noemen, al gaat het eigenlijk om de neergang van de Europese aristocratie. Vittorio Gassman is weer op en top het mannetje, wat een pakken en jassen, en natuurlijk onuitstaanbaar als charismatische antimodernist. Zijn half-ziekelijke vrouw (Deneuve) kan daar natuurlijk nooit tegenop. Mooie film die optimaal gebruik maakt van het jaren zeventig Venetië dat bijna verlaten lijkt.

Poelmo, 'IK WIL NAAR ALbANIE!11', nog jaren in ons VPRO-gids-gezin geroepen en geciteerd.

ware films Spotify playlists dan zou een Venetie lijst vast fantastisch zijn. (En vrij horrorig vol rotting)

Beijing Watermelon
Bestaat er een eerzamer beroep dan groenteman? Vroeg opstaan voor gezonde waren. In Beijing Watermelon raakt een sappelende groenteboer bevangen door het 'China Virus'. Zijn lieve vrouw geeft – tot haar eigen afgrijzen – de voorzet. Terwijl de winkel verwelkt, helpt hij expat students. Zij vormen zo samen het door mij altijd gesmaakte 'The Assistant'-motief. De vriendelijke indringer in een winkel. Er wordt gezongen en gedanst, maar altijd met een grimmige ondertoon van geopolitiek en zelfvervreemding. 'We moeten levendiger zijn.' Heerlijke film.

Ja, die “Albanië” is er wel eentje ja.

Damien: Omen II
Verwachtte er weinig van, want sequel, maar dat vooroordeel wordt wel gelogenstraft. Uitstekende horror.

La novia ensangrentada (The Blood Spattered Bride)
Hier had ik eigenlijk ook te lage verwachtingen van, door alle euro-sleaze. Maar een feministische boodschap is bepaald niet gangbaar in dat genre natuurlijk. Wellicht door de arthouse-achtergrond van regisseur Vicente Aranda.

De uskyldige (The Innocents)
Noorse paranormale horror, zonder landschapsporno deze keer. Beetje Låt den rätte komma in-energy met een dikke pluim voor de vier kinderen die de film dragen.

うずまき (Spiral)
Spiralen dus. Ergens geen spannend uitgangspunt maar net als die film over dat haar (Exte van Sion Sono) weten ze er in Japan toch wel weer iets van te maken. Beetje mal ook wel, met wat cartooneske trekjes hier en daar.

Philadelphia
Ergens in de nineties wel gezien natuurlijk dus toch nog maar eens gekeken. Al worden de homofoben toch een beetje uit de wind gehouden door een gebrek aan intimiteit tussen de mannen en het schijnbare begrip voor onhebbelijkheden van de counsellor, maar toch indrukwekkend.

Dead Ringers
Nog zo eentje die ik al heel lang geleden wel eens gezien heb maar nu, een paar duizend films later, een interessante revisit is, zo met een (deel van zijn) body of work achter de kiezen. De Phlippen is qua films wel een van de interessantere Zomergasten (ben tws ook niet zo bitter over haar verhaal daar, meer dat die Abbring weer eens teleurstelde).

Ja, die “Albanië” is er wel eentje ja.

En “Timing”, kan dat woord niet horen zonder die drie zien zitten te ouwehoeren bij een vergiet spaghetti.

Spiral. Oh van die vieze manga. Misschien kan ik een van mijn dochters daar in meekrijgen.

Ik heb Dead Ringers opgenomen, is ook lang geleden voor mij. Zag wel even haar praatje erbij, dacht "nu gaan we het krijgen" maar het kwam niet veel verder dan "ik heb ook een zus" (verder is dat programma gewoon vaak te saai.)

Ja, die breakdown was magertjes. Maar Abbring komt ook nooit verder dan “…weird!”…

ماهی و گربه (Cat and Fish)
Toch weer die Iraniërs die met een bijzondere one-take take op een slasher komen. Eigenlijk blijft de horror suggestie en die ene take zou je ook suggestie kunnen noemen, want het is een soort loop … en forking paths … Het is wat lang (bijna tweeëneenhalf uur) en de beeldkwaliteit houdt niet over maar het idee en de ontwikkelingen blijven rondspoken na de film.

American Carnage
Verwachtte een zombieding, eigenlijk alleen op de titel, maar het begint behoorlijk politiek over immigratie en “illegalen”. Maar uiteindelijk komt er nog wel horror. Niet opzienbarend maar door de sympathieke leads prima popcorn.

Hugo och Josefin
"Ik ben alleen."
"En wie niet, denk je?"
Zweedse kinderfilm uit 1967. De zomerse idylle in karakteristieke kleuren gefilmd. Weet heel mooi de kinderervaring te vangen, een soort droom met rare fratsen, avonturen, pesterijen en enge momenten. Josefin is de zesjarige dochter van een dominee die in een mooi groot houten huis woont. Maar ja, het Zweedse platteland, vindt daar maar eens vriendjes. De tuinman, een soort Tom Bombadil, geeft nog wel wat aandacht maar zijn neefje Hugo is nog beter. Hugo heeft eigenlijk geen tijd voor school want doet zijn kennis op in het bos. En zo volgen licht surrealistische scènes elkaar lekker plotloos op totdat alles met een prachtig eindshot eindigt. Denk dat ik als kind hier ook hard op was gegaan.

Woodstock ’99: Peace, Love, and Rage
Trainwreck: Woodstock ’99
Twee docu's over hetzelfde onderwerp. Overlap in talking heads en events natuurlijk en toch vult het elkaar wel een beetje aan, hoewel het misschien scheelt welke je eerst ziet. Als je eerst de Netflix-versie ziet is de HBO-flip een welkome aanvulling, andersom valt het misschien tegen. Als je respect voor Scher en Lang (de organisatie) nog niet onder 0 gezakt was zorgt die tweede er nog wel voor. Wat een incompetente dipshits zijn dat, eigenlijk had er op zaterdagochtend al moesten worden nagedacht over een voortijdige beëindiging van deze mix van hippie-idealen en onbeschaamde commercie (of in andere woorden 90s nihilism, toxische masculiniteit, een idiote programmering en organisatie). Maar de heren, vlak de burgemeester ook niet uit, vinden dat het geweldig gaat en blijven ondanks alle waarschuwingen die er vanaf vrijdag zijn gewoon doorgaan met de ene domme beslissing op de andere stapelen. En blijven tot nu volhouden dat er een klein groepje raddraaiers en Fred Durst de boel verpest heeft. Fascinerend, en die Lang had het bijna nog een keer geflikt (dat het in ’69 nog relatief goed ging was geen verdienste van de organisatie). Een pet peeve mijnerzijds:
https://i.postimg.cc/3rCLccMn/apostrop.jpg

Mamma Roma
Vroege Pasolini in neorealistische modus. Begint heerlijk met een trouwerij waar de ex de bruidegom (een geweldige Franco Citti) zingend dist en omgekeerd. De ex wordt gespeeld door Anna Magnani, een soort Romeinse tornado in vrouwenlichaam. Zij heeft genoeg van het prostitutieleven en verhuist met haar tienerzoon naar Rome waar ze hem probeert op het rechte pad te houden. Moeilijk met al die goedgeklede schoffies die in het niemandsland tussen buitenwijk en Romeinse ruïnes rondhangen. Het is Pasolini dus de mooie jongen eindigt aan het kruis. Mooie film, zeker in deze gerestaureerde versie. De tragedie zie je van verre aankomen maar Pasolini's empathie maakt het allemaal inleefbaar. Ook niet zonder humor van de sarcastische Italiaanse soort, vooral tijdens een paar sublieme nachtelijke wandelingen waar Magnani klaagt en steeds verschillende mannen aanhaken om haar aan te horen en af en toe een opmerking kunnen plaatsen.

een soort Romeinse tornado in vrouwenlichaam

gheh.

En Woodstock '99, 'alles' op tv gezien toen, wie zond het uit, RTL? De culminatie van een waardeloze mensen-eeuw, en de muziek was ook al kut. ;-)

42
Geen zomer zonder honkbal. Een sport waarbij je rustig kan ademen. Dat gold anno 1947 nog niet voor iedereen. De segregatie in de States schrijnde, zelfs in de sport hielden ze de schijn niet op. Iemand moest het doorbreken – en Jackie Robinson deed het. Met hulp van 'Mr. Rickey', de baas van de NY Dodgers (toen de Dodgers nog de Dodgers waren!) Harrison Ford schmiert er met sigaar op los. Dan doet de betreurde Chadwick Boseman het met bat beter. Hij moet alle racistische beledigingen van zich af laten glijden. Wat meer echte beelden en foto's waren welkom geweest, maar ik heb toch wat nieuws opgestoken. Balk is schijn!

L'Année des méduses
Een fraai staaltje Frans jaren '80 nihilisme. Rivièra 1984 dus elke vrouw op het strand is topless inclusief de "18-jarige" Valérie Kaprisky (in werkelijkheid al een veilige 21). Ze heeft op haar 16de al een affaire gehad met een kennis van pa en ma die niet heel gelukkig afliep maar nu ze hem weer tegenkomt op het strand lijkt ze wel weer geïnteresseerd. Ma is verveeld en drinkt/rookt teveel. De lokale pooier ziet dan wel weer wat in haar. Dat trekt La Valérie niet. Ondertussen manipuleert ze werkelijk iedereen voor de lolz. Niet goed, het ziet er in het begin allemaal wel heel goedkoop uit, de literaire voice-over komt halverwege opeens wat informatie dumpen, maar zo tegen het einde wordt het wel lekker naargeestig op een sleazy manier.

Ondertussen manipuleert ze werkelijk iedereen voor de lolz.

I lolzd too.

re Woodstock '99. Van het weekend ook maar een episode gekeken - die van Netflix. Fascinerend, alsof dat moment de culminatie én het begin is van al het slechte aan de hyperindividualistische kapitalistische op Amerikaanse leest geschoeide samenleving. Mensen in massa's waren altijd al agressief denk ik, zie Canetti, maar in de tv age - Big Brother is óók van 1999 - zijn ze ook gewoon batshit insane en seksueel-pervers. En die Amerikanen nog wat meer, want preuts opgevoed.

Uiteraard wel meteen gewoon de dubbel-cd van het festival aangeschaft, bezat ik als 14-jarige ook al op kopie van tante bieb, vol vreselijke postgrunge nu metal en big beats.

En natuurlijk op de bank bij de vriendin bij elke boobie flash zeggen: 'zie je wel, ge-wel-dig festival' (want zo waren we als 14-jarige ook wel weer, natuurlijk)

In die HBO-serie zit een stuk waar Scher op de perco zaterdagochtend gewoon alles ontkent en journalisten het zwijgen oplegt over de toen al aanwezige misstanden. Ongelofelijk, smh.

Až přijde kocour (When the Cat Comes)
Een Tsjechisch oudje, dus veel bekende traits, zoals de gekke visuals die politieke subtexten doen vermoeden. Die visuals zijn in ieder geval weer super.

The Black Phone
Kind in de kelder bij een gemaskerde seriemoordenaar heeft contact met eerdere slachtoffers via die zwarte telefoon. Beetje doorsnee.

Neptune Frost
Grappig hoe deze activistische net-niet-sci-fi in Burundi nogal New Yorks overkomt. Is ook gemaakt door rapper/spoken word-artiest Saul Williams. Faschinerende ride door ras, gender en capitalism.

Μια Ζωή την Έχουμε (We Have Only One Life)
Bonenteller valt voor diva en door samenloop van omstandigheden krijgt hij enige tijd met haar. Vanuit de bak overpeinst ie een en ander en uiteindelijk moet zij kiezen voor het geld of echte liefde. Cliché, maar toch nog wel interessant als oude Griekse film.

The Leftovers s01-03
Tweede keer, minder gedateerd als The Wire want thema’s als verlies zijn natuurlijk universeel. Hits different, na de pandemie. Het verdwijnen van een relatief klein percentage van de mensheid en hoe een dergelijke crisis door iedereen anders wordt verwerkt is herkenbaarder.

The Bear s01
Restaurants in films zijn altijd vreselijk, grenzend aan misbruik. Nu is dat van deze serie wel een beetje een thema. Toxic Masculinity met name. Beetje oubollige muziekkeuze maar verder gaandeweg toch wel een aardige serie.

あさっての森
Dan toch eindelijk The Warped Forest, de opvolger van het absurdistische meesterwerk Funky Forest. Uit 2011, meteen de laatste film van Miki. Martijn speelde me ondertitels door die gedeeltelijk hielpen maar ook nog eens door de ingebakken Chinese ondertitels liepen voor niveau extra moeilijk. Doet er uiteindelijk niet zoveel toe, met een beetje houvast doen de surrealistische beelden de rest wel. Met dit keer een hoofdrol voor lekker vieze Cronenbergiaanse vruchten. Er is wat Lynchiaanse ongemakkelijkheid terwijl alles zich in een parallelle wereld afspeelt gewone mensen vredig samenleven met reuzen (die er verder heel normaal uitzien.) Mede door de video-resolutie had het allemaal een zekere Jiskefetu vibe, met een zelfde hit & miss ratio. Ik zie nu ook dat er eindelijk een Japanse blu-ray is verschenen, misschien dat ik hem volgend jaar nog een kans geef.