Filmforum

The African Queen
Schoolvoorbeeld van Old Hollywood. In opulent Technicolor naar Afrika met Bogart en Hepburn voor een "opposites attract" avontuur dat vervolgens duizenden keren is gekopieerd. De Eerste Wereldoorlog breekt aan en dat dringt meteen door in de koloniën, waar de Duitsers zonder blikken of blozen dorpen platbranden. De enige hoop voor de kribbige missionair (Hepburn op haar drammerigst) is om mee te varen op puffende boot van een groezelige Bogart (op zijn vriendelijkst.) Krokodillen, watervallen, bloedzuigers, het komt allemaal langs terwijl Hepburn op een wraaktrip zint. Vermakelijk, een beetje oubollig en tegen het einde wel heel Kuifjeachtig.

Ja de Nijlpaardtand des tijds niet bepaald overleefd, die.

Der Junge Törless
Musil schoot meteen raak met deze novelle. Die ongelooflijke nauwkeurigheid van hem! (Toen nog lang nog niet zo filosofisch-hermetisch als in zijn magnum opus.) Hoewel Volker Schlöndorff natuurlijk een kunstenaar van een geheel andere orde is, debuteert hij minstens zo verdienstelijk met deze adaptatie. De wereld buitengehouden ontploffen de verleidingen intern wel op de kostschool. Door het klasse-aspect (no pun intended) en de zwart-wit beelden wordt de vibe snel die van een Brits drama. Een 'exotische' charmeur belandt in de grijpgrage handen van de sadist, domkop en meeloper Törless. Die leert genoeg, maar alles ten koste van De Ander. 'Lauter Spinnereien.'

Angel, Angel, Down We Go
Typische far out cinema uit 1969. Maatschappijkritiek en rock-‘n’-roll rolled into een soort musical. De mix met de schilderijen zorgt voor wat coole visuals. Leuke middenmoter, if you’re into that kind of thing.

Pahanhautoja (Hatching)
Perfectie-najagende influencermoeder baart een monster. Bijzondere Finse horror met indrukwekkende rol van de dochter.

바람난 가족’ (A Good Lawyer’s Wife)
De poster suggereert iets meer horny jail dan er daadwerkelijk inzit, maar moreel eh, uitdagend. Sowieso een fascinerende watch alleen al door So-ri Moons performance.

Muere, monstruo, muere (Murder Me Monster)
Broeierige Lovecraftiaanse horror uit Argentinië en het monster is een sight to behold. Weet niet zo goed wat er nou eigenlijk allemaal aan de hand is maar door de atmosphere in spades toch redelijk gebiologeerd uitgekeken.

Le Deuxième Souffle
Grimmige Melville uit 1966, een soort voorstudie van zijn gangstermeesterwerken. Hier gaat al veel goed. Het wereldje met zijn gewoonten en taal wordt puik neergezet. De popo is net zo erg als de dieven (misschien wel erger) en de onvermijdelijke overval is meesterlijk (het nerveuze wachten!) en vrij bruut voor zijn tijd. In streng zwart-wit gefilmd wat bij de nihilistische sfeer past. En toch, zoveel geduld (150 minuten!) om alles rustig te vertellen over een bruut. Met zijn lodderogen heeft Lino Ventura altijd wat sympathieks sulligs maar uiteindelijk is hij hier een pragmatische moordenaar. Die vreemde heer Orloff, daar had die film over moeten zijn gegaan (denk dat Melville zich dat daarna ook realiseerde.) Wel een fraai einde, want waarom laat Commissaire Blot toch dat boekje vallen?

Perfectie-najagende influencermoeder baart een monster.

lolwut :D

Deuxiem Souffle > zo bruut op die bergtop.

La Cienaga
Zompige zelfdestructie in een verschrikkelijke zomer. Lucrecia Martel doet haar naam eer aan in deze intense film. De eerste scene van decadent alcoholisme zet de toon. De Argentijnen zijn normaal wel van het knuffelige, maar het kan ook doorslaan in totale beklemming. Een disfunctionele familie spendeert een vakantie aan de grens met Bolivia. Alles dat niet uitgesproken wordt, wordt verdronken. Te jonge meisjes die naar te oude mannen kijken en omgekeerd. Blote ruggen, open wonden. Het deed me denken aan Joanna Hoggs Archipelago, alleen zonder dat er nog enige schone schijn resteert in klasse en afkomst. Alles brandt. Op.

Le Beau Mariage
Een relatief mindere Rohmer uit zijn triomfantelijke decennium (de jaren '80) en tweede uit de Comédies et Proverbes cyclus. Het probleem is hoofdpersoon Sabine (de geweldige Béatrice Romand keert volwassen terug), een wat verwend zoekende jonge vrouw die een typisch Rohmeriaans gedachte-experiment tot het extreme wil doorvoeren. Zij besluit nadat haar minnaar te snel is afgeleid door de telefoon en familiezaken dat ze koste wat het kost zal trouwen, al weet ze nog niet met wie. Slecht idee natuurlijk. Een mooi gepijnigde advocaat is al snel het doelwit en dat leidt naar genoeg "cringy" momenten. Mij net iets teveel al is het concluderende gesprek prachtig. Verder op en top Rohmer met een wat neurotisch ritme dat goed bij de hoofdpersoon past (heen en weer gereis met de trein, ritjes in de groene Renault 4). Alle scènes met Romand en Dombasle zijn genieten en ze zien er ook allebei super stijlvol uit (net als het oude centrum van Le Mans.)

Down With The King
Freddie Gibbs speelt een rapper die zich terugtrekt op het platteland en dat bevalt eigenlijk wel. Money Merc zal best wel op Gibbs lijken, als je van Gibbs’ muziek houdt voegt het zeker wat toe aan de film in ieder geval.

Deadware
Retro horror à la Unfriended enzo. Tech nerds zaten al te klagen dat dit soort games van z’n leven niet zouden werken op de hardware van toen. Ik vond de intermenselijk onaannemelijkheden problematischer (de jongen wil stoppen maar meisje dramt door). Zag in de aftiteling dat het uit noise-kringen komt van Russell Haswell, waarmee lead actress Sarah Froelich in Consumer Electronics zit, die ook de soundtrack deden met The Rita.

Crimes of the Future
Je zou kunnen zeggen: Cronenberg, wat is nu precies je punt? Hij gooit nogal wat op, maar I ain’t mad about it. Genoeg om van te genieten en het brengt je sws op allerlei interessante gedachten. Zo eentje van, binnenkort nog een keer (wat ik veel te weinig doe).

The Last Victim
Western meets horror, in de verte wat Rob Zombie maar veel ingetogener en een beetje pretentieus met de voice-over en de plottwist(s) aan het eind. Beetje te lang ook.

Basic Instinct
Natuurlijk al eens gezien, ms wel twee keer ook. Sws bij uitkomen, maar na een recente docu nog maar eens. Best een goeie film eigenlijk, niet in het minst door de performance van Stone. De lead zowel als karakter als in de film.

The Innocents
Deed me een beetje denken aan Viridiana, over een puriteinse vrouw. Maar dan heel anders en veel introverter natuurlijk, met een cast van vier personen. Coole special effects een mood.

Messiah s01
Serie waarin Jezus Christus terugkeert op aarde, de instanties zien het uiteraard vooral als bedreiging maar het verwart de rest van de mensheid natuurlijk ook. Interessant gegeven en goed uitgevoerd.

白髮魔女傳
Begin jaren negentig Hong Kong hyperartificiële wuxia met Brigitte Lin en Leslie Cheung in de hoofdrollen. Hoe wordt Lin uiteindelijk The Bride with White Hair? Beiden komen elkaar als kind tegen wanneer ze hem als wolvenmeisje redt. Maar hij is in opleiding bij de Wu Tang Clan en zij groeit op in kwaadaardige cultus die geleid wordt door een broer en zus die aan elkaar zijn vergroeid. Nog meer vragen? De film ziet er werkelijk prachtig uit, alles in de studio, harde kleuren, vreemde shots, Sam Raimi-achtige intensiteit wanneer het bloederig wordt. Lin is weer heerlijk mysterieus en Cheung een fijne hippie die eigenlijk niet wil vechten. In de tweede helft wordt het wat al te campy op zo'n Chinese manier maar het tragische einde maakt veel goed.

Down With The King
Freddie Gibbs speelt een rapper die zich terugtrekt op het platteland en dat bevalt eigenlijk wel. Money Merc zal best wel op Gibbs lijken, als je van Gibbs’ muziek houdt voegt het zeker wat toe aan de film in ieder geval.

ha, hoe cool! Nog cameos van andere rappers?

Nope, niet herkend iig.

Solaris
Dit jaar het boek gelezen. Pittiger dan verwacht, zelfs met the Tarkovsky-adaptatie in de pocket. Tijd dus voor de family friendly re-enactment van Soderbergh en Clooney. Typisch Amerikaans, dus meer religie en minder filosofie. Bij vlagen deed vibe me denken aan Lost in Translation. Onvermogen tot communicatie op het ultieme meta-level. Weg met de binairen! 'We don't want other worlds, we want mirrors.'

Morgen ga ik eindelijk naar de eckte-eckte in de bioscoop.

Jazz on a Summer’s Day
Puike film voor een warme avond. Een Amerikaanse idylle uit 1958. Het Newport festival lijkt heerlijk kleinschalig ondanks een aantal grote namen. Fijne sfeer waar blank en zwart samen naar muziek luisteren en het is allemaal gewoon erg goed. Big momma's die eigenlijk makkelijk zonder microfoon kunnen zingen, Chico Hamilton Quintet (toch de ontdekking) die even richting Afrika trommelen en een slicke en hele relaxte Chuck Berry. Het shot van het dronken meisje dat naar het strand wankelt is legendarisch.

Het meisje met het ijsje (ZO BOOS) vergeet ik ook niet snel meer.

夜空はいつでも最高密度の青色だ
The Tokyo Night Sky Is Always the Densest Shade of Blue is een dappere film over de schaduwkant van het stadsleven. Misschien geen beter voorbeeld dan de bouwvakker, hier een kleine scene van buitenstaanders waaronder Sosuke Ikematsu met zijn rare hoofd en kapsel. Later leren we dat hij op school potentieel had, maar ergens is het mis gegaan en een werkend oog helpt niet echt. Hij komt net iets te vaak de verpleegster Mika (een mooi ingetogen Shizuka Ishibashi ) tegen die 's avond bijklust in een semi-sleazy bar. Zij ziet enigszins wat er op een breder niveau mis is maar is tevens cynisch over de betekenis van liefde. Daar zit natuurlijk meer achter. De afwikkeling kun je aan zien komen al is het lekker rustig gedaan. De kracht zit hem vooral in de cinematografie met originele zooms, composities, diepe kleuren en af en toe zelfs een anime-uitstapje. Heel 21ste eeuws allemaal.

Harold and Maude
De enige die ongestraft een banjo mag spelen is Broeder Dieleman. De rest zijn eikels. Zo ook Harold, met zijn morbide zelfmoordacties. Ashby zit vroeg op de post-sixties trip maar dit keer zat ik niet op dezelfde stonerhumor golflengte. Uniek verhaal natuurlijk, subtiel uitgespeeld net zoals Maude's trieste kern die ze verbloemd als een soort bejaarde hippie. Ik voelde de vibe gewoon niet, al vond ik verrassend genoeg een aantal Cat Stevens liedjes best prettig. Had eigenlijk in een keer onvergetelijk kunnen zijn geweest als na het "eerste" einde daadwerkelijk The End was verschenen. Wat was dat heerlijk hopeloos geweest.

Oh, 4,5 sterren van Mr ⭐⭐⭐. Ik pak mijn biezen.

ah de long hot summer van 2006, het begin van mijn filmhobby, jong en onbezonnen, misschien zou de film nu ook wat te emo zijn voor mij.

Time of the Gypsies
Accordeons en ganzen kruiden de uit duizenden herkenbare stijl van Kusturica. Den Doolaards bruiloft der zigeuners is er niets bij! Wanneer in het eerste half uur de dorpse slapstick overheerst, moest ik trouwens ook even denken aan Van Warmerdam. Zijn dit dan De Zuiderlingen? De grootmoekes die sjouwen met hun dobbelende dorpsidioten. Onhuwbaar bebrild! Met de toename van bloemrijke bedreigingen wordt de film helaas een tandje minder surreëel. Men trekt vanuit Tito's land naar Milano voor een crimineel rise and fall-verhaal rond het hoofdpersonage - dan ineens zonder bril. 'Verstande!?'

https://www.youtube.com/watch?v=GTeG0SMxh2M

Anima Persa
Venetië, decadentie. De tiener Tino logeert bij zijn oom en tante terwijl hij kunstlessen volgt. De inleidende vaart door de kanalen zet de sfeer meteen neer, vergane glorie op zijn best. En dan het huis! Daar moet wel iets niet pluis zijn. Dat wordt heel mooi en traag ontrafeld tot een fraaie, trieste climax. Je zou het ambient horror kunnen noemen, al gaat het eigenlijk om de neergang van de Europese aristocratie. Vittorio Gassman is weer op en top het mannetje, wat een pakken en jassen, en natuurlijk onuitstaanbaar als charismatische antimodernist. Zijn half-ziekelijke vrouw (Deneuve) kan daar natuurlijk nooit tegenop. Mooie film die optimaal gebruik maakt van het jaren zeventig Venetië dat bijna verlaten lijkt.

Poelmo, 'IK WIL NAAR ALbANIE!11', nog jaren in ons VPRO-gids-gezin geroepen en geciteerd.

ware films Spotify playlists dan zou een Venetie lijst vast fantastisch zijn. (En vrij horrorig vol rotting)

Beijing Watermelon
Bestaat er een eerzamer beroep dan groenteman? Vroeg opstaan voor gezonde waren. In Beijing Watermelon raakt een sappelende groenteboer bevangen door het 'China Virus'. Zijn lieve vrouw geeft – tot haar eigen afgrijzen – de voorzet. Terwijl de winkel verwelkt, helpt hij expat students. Zij vormen zo samen het door mij altijd gesmaakte 'The Assistant'-motief. De vriendelijke indringer in een winkel. Er wordt gezongen en gedanst, maar altijd met een grimmige ondertoon van geopolitiek en zelfvervreemding. 'We moeten levendiger zijn.' Heerlijke film.

Ja, die “Albanië” is er wel eentje ja.

Damien: Omen II
Verwachtte er weinig van, want sequel, maar dat vooroordeel wordt wel gelogenstraft. Uitstekende horror.

La novia ensangrentada (The Blood Spattered Bride)
Hier had ik eigenlijk ook te lage verwachtingen van, door alle euro-sleaze. Maar een feministische boodschap is bepaald niet gangbaar in dat genre natuurlijk. Wellicht door de arthouse-achtergrond van regisseur Vicente Aranda.

De uskyldige (The Innocents)
Noorse paranormale horror, zonder landschapsporno deze keer. Beetje Låt den rätte komma in-energy met een dikke pluim voor de vier kinderen die de film dragen.

うずまき (Spiral)
Spiralen dus. Ergens geen spannend uitgangspunt maar net als die film over dat haar (Exte van Sion Sono) weten ze er in Japan toch wel weer iets van te maken. Beetje mal ook wel, met wat cartooneske trekjes hier en daar.

Philadelphia
Ergens in de nineties wel gezien natuurlijk dus toch nog maar eens gekeken. Al worden de homofoben toch een beetje uit de wind gehouden door een gebrek aan intimiteit tussen de mannen en het schijnbare begrip voor onhebbelijkheden van de counsellor, maar toch indrukwekkend.

Dead Ringers
Nog zo eentje die ik al heel lang geleden wel eens gezien heb maar nu, een paar duizend films later, een interessante revisit is, zo met een (deel van zijn) body of work achter de kiezen. De Phlippen is qua films wel een van de interessantere Zomergasten (ben tws ook niet zo bitter over haar verhaal daar, meer dat die Abbring weer eens teleurstelde).

Ja, die “Albanië” is er wel eentje ja.

En “Timing”, kan dat woord niet horen zonder die drie zien zitten te ouwehoeren bij een vergiet spaghetti.

Spiral. Oh van die vieze manga. Misschien kan ik een van mijn dochters daar in meekrijgen.

Ik heb Dead Ringers opgenomen, is ook lang geleden voor mij. Zag wel even haar praatje erbij, dacht "nu gaan we het krijgen" maar het kwam niet veel verder dan "ik heb ook een zus" (verder is dat programma gewoon vaak te saai.)

Ja, die breakdown was magertjes. Maar Abbring komt ook nooit verder dan “…weird!”…

ماهی و گربه (Cat and Fish)
Toch weer die Iraniërs die met een bijzondere one-take take op een slasher komen. Eigenlijk blijft de horror suggestie en die ene take zou je ook suggestie kunnen noemen, want het is een soort loop … en forking paths … Het is wat lang (bijna tweeëneenhalf uur) en de beeldkwaliteit houdt niet over maar het idee en de ontwikkelingen blijven rondspoken na de film.

American Carnage
Verwachtte een zombieding, eigenlijk alleen op de titel, maar het begint behoorlijk politiek over immigratie en “illegalen”. Maar uiteindelijk komt er nog wel horror. Niet opzienbarend maar door de sympathieke leads prima popcorn.

Hugo och Josefin
"Ik ben alleen."
"En wie niet, denk je?"
Zweedse kinderfilm uit 1967. De zomerse idylle in karakteristieke kleuren gefilmd. Weet heel mooi de kinderervaring te vangen, een soort droom met rare fratsen, avonturen, pesterijen en enge momenten. Josefin is de zesjarige dochter van een dominee die in een mooi groot houten huis woont. Maar ja, het Zweedse platteland, vindt daar maar eens vriendjes. De tuinman, een soort Tom Bombadil, geeft nog wel wat aandacht maar zijn neefje Hugo is nog beter. Hugo heeft eigenlijk geen tijd voor school want doet zijn kennis op in het bos. En zo volgen licht surrealistische scènes elkaar lekker plotloos op totdat alles met een prachtig eindshot eindigt. Denk dat ik als kind hier ook hard op was gegaan.

Woodstock ’99: Peace, Love, and Rage
Trainwreck: Woodstock ’99
Twee docu's over hetzelfde onderwerp. Overlap in talking heads en events natuurlijk en toch vult het elkaar wel een beetje aan, hoewel het misschien scheelt welke je eerst ziet. Als je eerst de Netflix-versie ziet is de HBO-flip een welkome aanvulling, andersom valt het misschien tegen. Als je respect voor Scher en Lang (de organisatie) nog niet onder 0 gezakt was zorgt die tweede er nog wel voor. Wat een incompetente dipshits zijn dat, eigenlijk had er op zaterdagochtend al moesten worden nagedacht over een voortijdige beëindiging van deze mix van hippie-idealen en onbeschaamde commercie (of in andere woorden 90s nihilism, toxische masculiniteit, een idiote programmering en organisatie). Maar de heren, vlak de burgemeester ook niet uit, vinden dat het geweldig gaat en blijven ondanks alle waarschuwingen die er vanaf vrijdag zijn gewoon doorgaan met de ene domme beslissing op de andere stapelen. En blijven tot nu volhouden dat er een klein groepje raddraaiers en Fred Durst de boel verpest heeft. Fascinerend, en die Lang had het bijna nog een keer geflikt (dat het in ’69 nog relatief goed ging was geen verdienste van de organisatie). Een pet peeve mijnerzijds:
https://i.postimg.cc/3rCLccMn/apostrop.jpg

Mamma Roma
Vroege Pasolini in neorealistische modus. Begint heerlijk met een trouwerij waar de ex de bruidegom (een geweldige Franco Citti) zingend dist en omgekeerd. De ex wordt gespeeld door Anna Magnani, een soort Romeinse tornado in vrouwenlichaam. Zij heeft genoeg van het prostitutieleven en verhuist met haar tienerzoon naar Rome waar ze hem probeert op het rechte pad te houden. Moeilijk met al die goedgeklede schoffies die in het niemandsland tussen buitenwijk en Romeinse ruïnes rondhangen. Het is Pasolini dus de mooie jongen eindigt aan het kruis. Mooie film, zeker in deze gerestaureerde versie. De tragedie zie je van verre aankomen maar Pasolini's empathie maakt het allemaal inleefbaar. Ook niet zonder humor van de sarcastische Italiaanse soort, vooral tijdens een paar sublieme nachtelijke wandelingen waar Magnani klaagt en steeds verschillende mannen aanhaken om haar aan te horen en af en toe een opmerking kunnen plaatsen.

een soort Romeinse tornado in vrouwenlichaam

gheh.

En Woodstock '99, 'alles' op tv gezien toen, wie zond het uit, RTL? De culminatie van een waardeloze mensen-eeuw, en de muziek was ook al kut. ;-)

42
Geen zomer zonder honkbal. Een sport waarbij je rustig kan ademen. Dat gold anno 1947 nog niet voor iedereen. De segregatie in de States schrijnde, zelfs in de sport hielden ze de schijn niet op. Iemand moest het doorbreken – en Jackie Robinson deed het. Met hulp van 'Mr. Rickey', de baas van de NY Dodgers (toen de Dodgers nog de Dodgers waren!) Harrison Ford schmiert er met sigaar op los. Dan doet de betreurde Chadwick Boseman het met bat beter. Hij moet alle racistische beledigingen van zich af laten glijden. Wat meer echte beelden en foto's waren welkom geweest, maar ik heb toch wat nieuws opgestoken. Balk is schijn!

L'Année des méduses
Een fraai staaltje Frans jaren '80 nihilisme. Rivièra 1984 dus elke vrouw op het strand is topless inclusief de "18-jarige" Valérie Kaprisky (in werkelijkheid al een veilige 21). Ze heeft op haar 16de al een affaire gehad met een kennis van pa en ma die niet heel gelukkig afliep maar nu ze hem weer tegenkomt op het strand lijkt ze wel weer geïnteresseerd. Ma is verveeld en drinkt/rookt teveel. De lokale pooier ziet dan wel weer wat in haar. Dat trekt La Valérie niet. Ondertussen manipuleert ze werkelijk iedereen voor de lolz. Niet goed, het ziet er in het begin allemaal wel heel goedkoop uit, de literaire voice-over komt halverwege opeens wat informatie dumpen, maar zo tegen het einde wordt het wel lekker naargeestig op een sleazy manier.

Ondertussen manipuleert ze werkelijk iedereen voor de lolz.

I lolzd too.

re Woodstock '99. Van het weekend ook maar een episode gekeken - die van Netflix. Fascinerend, alsof dat moment de culminatie én het begin is van al het slechte aan de hyperindividualistische kapitalistische op Amerikaanse leest geschoeide samenleving. Mensen in massa's waren altijd al agressief denk ik, zie Canetti, maar in de tv age - Big Brother is óók van 1999 - zijn ze ook gewoon batshit insane en seksueel-pervers. En die Amerikanen nog wat meer, want preuts opgevoed.

Uiteraard wel meteen gewoon de dubbel-cd van het festival aangeschaft, bezat ik als 14-jarige ook al op kopie van tante bieb, vol vreselijke postgrunge nu metal en big beats.

En natuurlijk op de bank bij de vriendin bij elke boobie flash zeggen: 'zie je wel, ge-wel-dig festival' (want zo waren we als 14-jarige ook wel weer, natuurlijk)

In die HBO-serie zit een stuk waar Scher op de perco zaterdagochtend gewoon alles ontkent en journalisten het zwijgen oplegt over de toen al aanwezige misstanden. Ongelofelijk, smh.

Až přijde kocour (When the Cat Comes)
Een Tsjechisch oudje, dus veel bekende traits, zoals de gekke visuals die politieke subtexten doen vermoeden. Die visuals zijn in ieder geval weer super.

The Black Phone
Kind in de kelder bij een gemaskerde seriemoordenaar heeft contact met eerdere slachtoffers via die zwarte telefoon. Beetje doorsnee.

Neptune Frost
Grappig hoe deze activistische net-niet-sci-fi in Burundi nogal New Yorks overkomt. Is ook gemaakt door rapper/spoken word-artiest Saul Williams. Faschinerende ride door ras, gender en capitalism.

Μια Ζωή την Έχουμε (We Have Only One Life)
Bonenteller valt voor diva en door samenloop van omstandigheden krijgt hij enige tijd met haar. Vanuit de bak overpeinst ie een en ander en uiteindelijk moet zij kiezen voor het geld of echte liefde. Cliché, maar toch nog wel interessant als oude Griekse film.

The Leftovers s01-03
Tweede keer, minder gedateerd als The Wire want thema’s als verlies zijn natuurlijk universeel. Hits different, na de pandemie. Het verdwijnen van een relatief klein percentage van de mensheid en hoe een dergelijke crisis door iedereen anders wordt verwerkt is herkenbaarder.

The Bear s01
Restaurants in films zijn altijd vreselijk, grenzend aan misbruik. Nu is dat van deze serie wel een beetje een thema. Toxic Masculinity met name. Beetje oubollige muziekkeuze maar verder gaandeweg toch wel een aardige serie.

あさっての森
Dan toch eindelijk The Warped Forest, de opvolger van het absurdistische meesterwerk Funky Forest. Uit 2011, meteen de laatste film van Miki. Martijn speelde me ondertitels door die gedeeltelijk hielpen maar ook nog eens door de ingebakken Chinese ondertitels liepen voor niveau extra moeilijk. Doet er uiteindelijk niet zoveel toe, met een beetje houvast doen de surrealistische beelden de rest wel. Met dit keer een hoofdrol voor lekker vieze Cronenbergiaanse vruchten. Er is wat Lynchiaanse ongemakkelijkheid terwijl alles zich in een parallelle wereld afspeelt gewone mensen vredig samenleven met reuzen (die er verder heel normaal uitzien.) Mede door de video-resolutie had het allemaal een zekere Jiskefetu vibe, met een zelfde hit & miss ratio. Ik zie nu ook dat er eindelijk een Japanse blu-ray is verschenen, misschien dat ik hem volgend jaar nog een kans geef.

Ik zie nu ook dat er eindelijk een Japanse blu-ray is verschenen

Getting this… (tenminste, hoop dat het zo gaat lopen…)

Ik had Cynical Hysterie Hour (Japanse tekenfilmserie met muziek van John Zorn) op dezelfde manier ondertiteld (transcription door Adobe Premiere en translation door Google), maar dat is wel erg behelpen…

In die HBO-serie zit een stuk waar Scher op de perco zaterdagochtend gewoon alles ontkent en journalisten het zwijgen oplegt over de toen al aanwezige misstanden. Ongelofelijk, smh.

en blijven lachen he!

Restaurants in films zijn altijd vreselijk, grenzend aan misbruik

xD

Una Giornata Particolara
Shocker! Nog nooit gezien. Ook redelijk schokkend hoe subtiel de film is – ik dacht dat Sophia Loren rond zou dartelen met Italiaanse joie de vivre. Hier heerst echter depressie, de huisvrouwengevangenis, ver van Jeanne Dielman zijn we niet. De tijden zijn slecht, want Hitler bezoekt Rome. Loren, fasciste omdat het moet, ontmoet via het vogeltje en de 'Rear Window', buurman Mastroianni. Hij speelt een Menno ter Braakse gay. Verloren zielen vinden elkaar. Het had allemaal nog smoezeliger (en minder toneelstukkerig) gekund, maar toch. Aangenaam verrast.

Kibar Feyzo
Een yeşilcam-komedie uit de jaren zeventig met een boodschap en de erg beroemde Kemal Sunal die moet sappelen om een bruidschat bijeen te vergaren maar naar Istanboel wordt verbannen en daar leert over het “fascisme van de ağa's” en dat vrouwen geen handelswaar zijn. Vreemde mix van lichtvoetige slapstick, wat problematische factoren en opvallend kluchtige behandeling van seks.

Hafið (The Sea)
Beetjes Festen-achtig verhaal over de patriarch die de familie bijeenroept om de erfenis te bespreken. Kort en goed: oud zeer natuurlijk. Can open, worms everywhere…, in een pittoreske setting.

Destello bravío
De Zuiderlingen. Een dorpje in Extremadura waar bijna alleen nog maar ouderen wonen, een typisch Spaans fenomeen dat op licht surrealistische wijze wordt aangepakt. Veel vibe en vol heerlijke Spaanse details (van die schilderijen in de woonkamer, kruisbeeld boven het bed, een schaapsherder, saai katholicisme, rare verhalen en ga zo maar door.) Veel mooie beelden en vooral een opvallend geluid dat beelden een dreigende sfeer geeft. Goed gedaan, soms weet je niet wat de bron is van een geluid en soms wordt het bij een volgend beeld pas duidelijk waar het vandaan komt. Doet veel goed, maar als je in Spanje nog wat wilt toevoegen aan de surrealistische traditie moet je van goede huize komen. Uiteindelijk miste ik iets, bleef het teveel hangen in losse scènes die bij elkaar wel een statement lijken te maken over het lot van de oudere vrouw.

Compartment No. 6
Film away, in een rijdende trein. Altijd een soort hotel. Toch komt het reizende hoofdpersonage hier maar weinig volk tegen. Eentje is genoeg. In de trein naar Moermansk dringt een Rus zich aan de Finse op. Eerst is hun cultuurclash uiterst ongemakkelijk, hij hork met augurk, zij academica met camera. De handheld van de makers is al even onrustig, onaardig, onvergeeflijk. Niks ostalgie of europudding. Uit al het schuren ontstaat toch een vonkje, ergens tussen bindingsangst en aantrekkingskracht. In een harde les vinden de Oost-Europeanen elkaar. Liefde is projectie, maar je kan niet zonder. Verdomme! 'Alle mensen zouden dood moeten.'

The Thirteenth Floor
Een typisch voorbeeld van eind jaren 90 realiteitsneukerij in de traditie van Philip K Dick. Helaas in hetzelfde jaar als The Matrix en eXistenZ uitgekomen dus nooit echt tot zijn recht gekomen. Is ook niet helemaal van hetzelfde niveau, maar het blijkt een aardige, gladgestreken remake te zijn van Fassbinders Welt am Draht (Rusnak is Duitser en neemt meteen Mueller-Stahl mee). Prima glad camerawerk wat Los Angeles er mooi opzet, ook in de jaren '30 waar de testsimulatie naar leidt. Paar leuke grappen over de kleurstelling van de simulatie en de bizarre kapsels van Bierko en D'Onofrio lijken ook een reden te hebben. Beetje noir in de mix met een blonde vrouw, leuk gedaan, maar wanneer de grote twist onvermijdelijk plaatsvindt verwatert het helaas een beetje. Toch een leuke film, niet te lang, niet onnodig moeilijk en een naïef beeld van utopisch 2024. Wel opvallend, verschrikkelijke pompeuze "nu gaat er dit gebeuren!"-muziek, tegenwoordig merk je opeens dat dit wel beter is geworden de laatste jaren.

Test pilota Pirxa
Poolse-Sovjet verfilming van een kort verhaal van Stanisław Lem. Met die guy uit <i>Stalker</i>! Meteen een olijk experimenteel muziekje tijdens de eerste scène: soundtrack van Arvo Pärt! En die is echt heel origineel. Het begint wat traag maar wel intrigerend vanuit een zeker historisch-esthetisch perspectief, in de manier waarop de Oostblokkers de Verenigde Staten proberen te fantaseren. Mooie vintage interieurs ook. Hoe dan ook, kapitein Prix wordt gevraagd om mee te doen aan een experimentele vlucht met een robot-crew. Dat doet hij met tegenzin. Na weer zo'n heerlijke futuristise partyscene vol elektronische klanken is het richting de ringen van Saturnus voor een of ander experiment. Doet er niet toe. Al snel begint de bemanningsleden tegen Prix te vertellen dat zij mens zijn en te speculeren wie van de collega's wel een robot is. Nul geweld of geren door gangen, wel wat filosofische bespiegelingen (meer voorzetjes die je aan het denken moeten zetten.) Mooi, subtiel einde ook.

The Righteous Gemstones s01-02
Leuke comedy over een family van flashy predikanten. De karakters (en situaties) zijn vrij idioot maar menselijk genoeg om geen gratuit religiebashen te worden.

The Rehearsal s01
Nathan Fielder denkt het leven voorspelbaarder, makkelijker?, te kunnen maken door alle mogelijkheden in repetities te verkennen. Hij gaat hier absurd ver in door bijvoorbeeld een kroeg of zelfs een gezinsleven na te bouwen om daar dan alle mogelijke scenarios met de kandid(a)t(en) door te nemen. To put it to the test, IRL. Weet niet zo goed wat nu eigenlijk de bedoeling is van de serie noch wat ik ervan moet vinden. Het is decadent, riekt naar misbruik van de kandidaten en dat rechtvaardigt dan toch niet de boodschap dat het leven onvoorspelbaar is?

Jagged
Documentaire over Alanis Morissette, iemand waar ik verder niet naar heb geluisterd buiten de onontkoombare airplay van die tijd. Blijkt net geen kindster geweest te zijn die op haar 15de (daarvoor durfden ze nog net niet) de nodige ervaringen met mannen heeft moeten doorstaan. FFWD naar de doorbraak… ze was toch nog een stukje populairder dan ik dacht. Weet nog niet of ik de muziek nu leuker vind, ga Jagged Little Pill wel eens checken, maar ondanks dat is de docu toch wel een interessant verhaal.

The Sparks Brothers
Ook nooit veel van gehoord, wel zo’n naam die altijd wel weer ergens opduikt, al was het maar met die Top 2000-entry of anders wel die Snor. Die hebben dus wel een flinke carrière (25 albums) met heel wat bijzondere bokkensprongen. Van prog-pop tot samenwerkingen met Faith No More en Moroder. Degelijk gemaakte docu met mooie animaties tussen de talking heads door. De heren zelf lijken me erg vriendelijk, sympathiek.

She’s The Man
De hoofdrolspeelster als haar eigen broer is nauwelijks geloofwaardig, maar het is zo slapstick dat dat nog niet eens het probleem is, eerder de gemiste kans. Dit had de potentie interessant te zijn qua gender roles maar blijft te veel aan het romcomoppervlak.

Nope
Peele levert weer een geweldige film af, deze keer meer science fiction. Ook zonder de boodschap gewoon een buitengewoon goed gemaakte en vermakelijke film. Die boodschap is nu eens niet racisme (op wat relatief kleine dingetjes na) maar de menselijke behoefte aan spektakel, maar zo creatief aangepakt en niet zonder humor, dat het niet preachy wordt.

あさっての森 (The Warped Forest)
Rrraaarrrrr! Onnavolgbaar, in vele opzichten, maar zo out there dat je je echt wel vermaakt. Wil niet in stereotypen denken maar Japanners hebben toch wel een track record in dit soort fascinerende gekkigheid.

Silvia Prieto
'Je lijkt op Maradona toen hij uit Italië terugkeerde.' Meanderend Argentijns pareltje. Eigenlijk gebeurt er helemaal niets, maar omdat mensen zo hard hun best doen om van niets toch iets te maken, is het een geweldig avontuur. Titelpersonage Silvia volgt haar kinderhart, inclusief alle irrationele dromen en compulsieve neigingen. In de bar werken lukt niet meer, want dan moet ze alle koffies tellen. Misschien had ze toch marihuana moeten blijven roken! Galant hopt de film van exen naar exen van exen, en uiteraard wordt iedereen op zelfverzonnen magische wijze verbonden – terwijl het leven van de slackers en smokers stiekem toch realistisch blijft. Een beetje Cléo, een beetje Gigante, en een bandje toe. Kleine mensen in een grote wereld. 'Niets zou hetzelfde zijn.'

ah benieuwd naar Nope.

Jagged Little Pill moet ik altijd nog eens oppikken in den kringloop (Thijz was/is groot fan)

Weet niet zo goed wat nu eigenlijk de bedoeling is van de serie noch wat ik ervan moet vinden. Het is decadent, riekt naar misbruik van de kandidaten en dat rechtvaardigt dan toch niet de boodschap dat het leven onvoorspelbaar is?

dus toch, terwijl de VPRO zo enthousiast was.

'Je lijkt op Maradona toen hij uit Italië terugkeerde.'

Schitterend.

Sleepwalk
Zou de bron van jaren '80 New York-films ooit opdrogen? Dit is weer een undergroundfilm uit 1986 met de welbekende puinzooistraten en shots van nachtelijk Manhattan inclusief instant-spooky Twin Towers. Het verhaal heeft potentieel. De beginnende Candyman steelt een Chinees manuscript en samen met zijn opdrachtgever laat hij het vertalen door een gedreven vertaalster in een wat shabby kantoor waar onder andere een piepjonge Buscemi werkt (er leek even een soort statement gemaakt te worden over de mechanisering de visuele creativiteit.) Ondertussen moet de vertaalster met haar vervelende vriendin dealen en nerdy zoontje die zichzelf maar een beetje in hun appartement vermaakt. Het manuscript lijkt tot leven te komen, maar dat was uiteindelijk minder eng dan verwacht. Dan maar wat After Hours-achtige absurditeit om de traagheid te doorbreken. Jarmusch lijkt ook nooit ver. Klopt, want hij was de cameraman. Niet heel goed, maar vermakelijk ook dankzij een mooi primitieve synthsoundtrack.

ブルーアワーにぶっ飛ばす
Heel Japans. Blue Hour is de debuutfilm van Hakota Yuko en een echte vrouwenfilm. De 30-jarige Yuka tv-regisseur heeft een chaotisch leven. Op een dag weet haar vriendin Asami haar over te halen om naar haar geboorteplaats te rijden, in een Fiat Panda. Dat lijkt eerst flink keten te worden maar blijkt al snel veel melancholischer. Intrigerende familie maar vooral ook veel mooie details, herinneringen en flauwe grappen. Heel vibey in plaats van plotgedreven, daarom is de suggestie van een twist aan het einde misschien eentje die je beter kunt vergeten. Gelukkig volgt meteen een heerlijke we-rijden-naar-de-grote-stad-aftiteling inclusief een onvergetelijke banger van Shikanoichizoku.

Až přijde kocour
Een kleurig Tsjechoslowaaks jaren 60 sprookje doet veel goed. Is zoals bijna al de films uit die periode een politieke parabel, ik zag een anarchistisch manifest tegen autoritair communisme. De verteller bestudeerd 's ochtends de dorpsgemeenschap waar een pedante schooldirecteur en zijn hielenlikker de dienst uitmaken. Alleen de zachtaardige leraar geeft een beetje tegengas totdat een kermisgezelschap met een charmante dame een kat met een hippe zonnebril komt brengen. Zonnebril af en iedereen verkleurt zodat je ziet hoe zij zich voelen. Dat veroorzaakt een hele mooie chaotische dansscène. The Man kan dat soort zaken niet accepteren en probeert de kat uit te schakelen wat de kinderen van het stadje niet zint. Alles komt op zijn pootjes terecht al is er wel een licht tragisch sprookjeseinde. Mooie film maar het had van mij net iets strakker gemogen qua verhaal om het echt goed te krijgen. When the Cat Comes, internationale titel.

gheh Sleepwalk <3, hoef 'm niet eens te zien om 'm al geweldig te vinden.

Decision to Leave
'Weet je vrouw naar wie je zit te loeren 's avonds?' Typisch Koreaanse genremengelmoes. Is het een detective? Een erotische thriller met vleugjes horror? Of toch gewoon een komisch melodrama? Een agent raakt geobsedeerd door de (vrouwelijke) verdachte in een moordzaak. Op kantoor is de humor boertig, maar in de wereld van verlangen klinken chique Europese strijkjes. De komst van Mahlers vierde zet de toon voor het tweede deel, waarin de femme fatale tragischer wordt en de arme inspecteur almaar wanhopiger. Er zijn prachtige POV-shots (onder meer vanuit een vis!) en de bloederig blauwe schaduwen van twee eenzame auto's vergeet je ook niet. Het is uiteindelijk de tijdsduur die zich nog het meest wreekt. 'Ten Langen Leste' had de titel moeten zijn.

헤어질 결심
Ik ook aan de Decision to Leave, onvermijdelijk bijna na het reclame-offensief en intrigerende trailer. Maar uiteindelijk mwoaaaah. Heel inventief gefilmd, heel erg cutting edge techno-Korea in het verhaal en beelden verweven maar het liet me allemaal een beetje koud. Leek mij eerst een nieuwe Basic Instinct te worden, maar Chan-wook laat verrassend genoeg de seks weg. Dapper. Het was me allemaal teveel moeilijkdoenerij, die moord alleen al terwijl je op fentanyl-pillen zit. Zoals Ludo al observeerde: te lang ook. En eigenlijk heb ik het gewoon wel gehad met de Hitchcock-invloed, alleen zit die niet gewoon in cinema ingebakken en kun je daar niet aan ontsnappen?

500 Days of Summer
Een inventieve romcom met een eigenzinnige structuur (heen en weer springen tussen al die 500 dagen), echt een paar hele goede grappen (in opperbest humeur je haar goed doen in de winkelruit en de echte Han Solo terug zien lachen) en muzikale verwijzingen (Joy Division, Belle & Sebastian, The Smiths en Pixies.) Had misschien nog iets strakker gekund maar ik werd erg verrast door de kritiek op het mannelijk narcisme dat van de Ander een romantische spiegeling verwacht (hele discussies in de afgelopen jaren of Summer van het begin duidelijk is, niet duidelijk genoeg is of gewoon niet verliefd is.) Maar ergens heel sneaky herkenbaar want Zooey Deschanel zou ik ook als een blok voor vallen.