Filmforum

Woodstock ’99: Peace, Love, and Rage
Trainwreck: Woodstock ’99
Twee docu's over hetzelfde onderwerp. Overlap in talking heads en events natuurlijk en toch vult het elkaar wel een beetje aan, hoewel het misschien scheelt welke je eerst ziet. Als je eerst de Netflix-versie ziet is de HBO-flip een welkome aanvulling, andersom valt het misschien tegen. Als je respect voor Scher en Lang (de organisatie) nog niet onder 0 gezakt was zorgt die tweede er nog wel voor. Wat een incompetente dipshits zijn dat, eigenlijk had er op zaterdagochtend al moesten worden nagedacht over een voortijdige beëindiging van deze mix van hippie-idealen en onbeschaamde commercie (of in andere woorden 90s nihilism, toxische masculiniteit, een idiote programmering en organisatie). Maar de heren, vlak de burgemeester ook niet uit, vinden dat het geweldig gaat en blijven ondanks alle waarschuwingen die er vanaf vrijdag zijn gewoon doorgaan met de ene domme beslissing op de andere stapelen. En blijven tot nu volhouden dat er een klein groepje raddraaiers en Fred Durst de boel verpest heeft. Fascinerend, en die Lang had het bijna nog een keer geflikt (dat het in ’69 nog relatief goed ging was geen verdienste van de organisatie). Een pet peeve mijnerzijds:
https://i.postimg.cc/3rCLccMn/apostrop.jpg

Mamma Roma
Vroege Pasolini in neorealistische modus. Begint heerlijk met een trouwerij waar de ex de bruidegom (een geweldige Franco Citti) zingend dist en omgekeerd. De ex wordt gespeeld door Anna Magnani, een soort Romeinse tornado in vrouwenlichaam. Zij heeft genoeg van het prostitutieleven en verhuist met haar tienerzoon naar Rome waar ze hem probeert op het rechte pad te houden. Moeilijk met al die goedgeklede schoffies die in het niemandsland tussen buitenwijk en Romeinse ruïnes rondhangen. Het is Pasolini dus de mooie jongen eindigt aan het kruis. Mooie film, zeker in deze gerestaureerde versie. De tragedie zie je van verre aankomen maar Pasolini's empathie maakt het allemaal inleefbaar. Ook niet zonder humor van de sarcastische Italiaanse soort, vooral tijdens een paar sublieme nachtelijke wandelingen waar Magnani klaagt en steeds verschillende mannen aanhaken om haar aan te horen en af en toe een opmerking kunnen plaatsen.

een soort Romeinse tornado in vrouwenlichaam

gheh.

En Woodstock '99, 'alles' op tv gezien toen, wie zond het uit, RTL? De culminatie van een waardeloze mensen-eeuw, en de muziek was ook al kut. ;-)

42
Geen zomer zonder honkbal. Een sport waarbij je rustig kan ademen. Dat gold anno 1947 nog niet voor iedereen. De segregatie in de States schrijnde, zelfs in de sport hielden ze de schijn niet op. Iemand moest het doorbreken – en Jackie Robinson deed het. Met hulp van 'Mr. Rickey', de baas van de NY Dodgers (toen de Dodgers nog de Dodgers waren!) Harrison Ford schmiert er met sigaar op los. Dan doet de betreurde Chadwick Boseman het met bat beter. Hij moet alle racistische beledigingen van zich af laten glijden. Wat meer echte beelden en foto's waren welkom geweest, maar ik heb toch wat nieuws opgestoken. Balk is schijn!

L'Année des méduses
Een fraai staaltje Frans jaren '80 nihilisme. Rivièra 1984 dus elke vrouw op het strand is topless inclusief de "18-jarige" Valérie Kaprisky (in werkelijkheid al een veilige 21). Ze heeft op haar 16de al een affaire gehad met een kennis van pa en ma die niet heel gelukkig afliep maar nu ze hem weer tegenkomt op het strand lijkt ze wel weer geïnteresseerd. Ma is verveeld en drinkt/rookt teveel. De lokale pooier ziet dan wel weer wat in haar. Dat trekt La Valérie niet. Ondertussen manipuleert ze werkelijk iedereen voor de lolz. Niet goed, het ziet er in het begin allemaal wel heel goedkoop uit, de literaire voice-over komt halverwege opeens wat informatie dumpen, maar zo tegen het einde wordt het wel lekker naargeestig op een sleazy manier.

Ondertussen manipuleert ze werkelijk iedereen voor de lolz.

I lolzd too.

re Woodstock '99. Van het weekend ook maar een episode gekeken - die van Netflix. Fascinerend, alsof dat moment de culminatie én het begin is van al het slechte aan de hyperindividualistische kapitalistische op Amerikaanse leest geschoeide samenleving. Mensen in massa's waren altijd al agressief denk ik, zie Canetti, maar in de tv age - Big Brother is óók van 1999 - zijn ze ook gewoon batshit insane en seksueel-pervers. En die Amerikanen nog wat meer, want preuts opgevoed.

Uiteraard wel meteen gewoon de dubbel-cd van het festival aangeschaft, bezat ik als 14-jarige ook al op kopie van tante bieb, vol vreselijke postgrunge nu metal en big beats.

En natuurlijk op de bank bij de vriendin bij elke boobie flash zeggen: 'zie je wel, ge-wel-dig festival' (want zo waren we als 14-jarige ook wel weer, natuurlijk)

In die HBO-serie zit een stuk waar Scher op de perco zaterdagochtend gewoon alles ontkent en journalisten het zwijgen oplegt over de toen al aanwezige misstanden. Ongelofelijk, smh.

Až přijde kocour (When the Cat Comes)
Een Tsjechisch oudje, dus veel bekende traits, zoals de gekke visuals die politieke subtexten doen vermoeden. Die visuals zijn in ieder geval weer super.

The Black Phone
Kind in de kelder bij een gemaskerde seriemoordenaar heeft contact met eerdere slachtoffers via die zwarte telefoon. Beetje doorsnee.

Neptune Frost
Grappig hoe deze activistische net-niet-sci-fi in Burundi nogal New Yorks overkomt. Is ook gemaakt door rapper/spoken word-artiest Saul Williams. Faschinerende ride door ras, gender en capitalism.

Μια Ζωή την Έχουμε (We Have Only One Life)
Bonenteller valt voor diva en door samenloop van omstandigheden krijgt hij enige tijd met haar. Vanuit de bak overpeinst ie een en ander en uiteindelijk moet zij kiezen voor het geld of echte liefde. Cliché, maar toch nog wel interessant als oude Griekse film.

The Leftovers s01-03
Tweede keer, minder gedateerd als The Wire want thema’s als verlies zijn natuurlijk universeel. Hits different, na de pandemie. Het verdwijnen van een relatief klein percentage van de mensheid en hoe een dergelijke crisis door iedereen anders wordt verwerkt is herkenbaarder.

The Bear s01
Restaurants in films zijn altijd vreselijk, grenzend aan misbruik. Nu is dat van deze serie wel een beetje een thema. Toxic Masculinity met name. Beetje oubollige muziekkeuze maar verder gaandeweg toch wel een aardige serie.

あさっての森
Dan toch eindelijk The Warped Forest, de opvolger van het absurdistische meesterwerk Funky Forest. Uit 2011, meteen de laatste film van Miki. Martijn speelde me ondertitels door die gedeeltelijk hielpen maar ook nog eens door de ingebakken Chinese ondertitels liepen voor niveau extra moeilijk. Doet er uiteindelijk niet zoveel toe, met een beetje houvast doen de surrealistische beelden de rest wel. Met dit keer een hoofdrol voor lekker vieze Cronenbergiaanse vruchten. Er is wat Lynchiaanse ongemakkelijkheid terwijl alles zich in een parallelle wereld afspeelt gewone mensen vredig samenleven met reuzen (die er verder heel normaal uitzien.) Mede door de video-resolutie had het allemaal een zekere Jiskefetu vibe, met een zelfde hit & miss ratio. Ik zie nu ook dat er eindelijk een Japanse blu-ray is verschenen, misschien dat ik hem volgend jaar nog een kans geef.

Ik zie nu ook dat er eindelijk een Japanse blu-ray is verschenen

Getting this… (tenminste, hoop dat het zo gaat lopen…)

Ik had Cynical Hysterie Hour (Japanse tekenfilmserie met muziek van John Zorn) op dezelfde manier ondertiteld (transcription door Adobe Premiere en translation door Google), maar dat is wel erg behelpen…

In die HBO-serie zit een stuk waar Scher op de perco zaterdagochtend gewoon alles ontkent en journalisten het zwijgen oplegt over de toen al aanwezige misstanden. Ongelofelijk, smh.

en blijven lachen he!

Restaurants in films zijn altijd vreselijk, grenzend aan misbruik

xD

Una Giornata Particolara
Shocker! Nog nooit gezien. Ook redelijk schokkend hoe subtiel de film is – ik dacht dat Sophia Loren rond zou dartelen met Italiaanse joie de vivre. Hier heerst echter depressie, de huisvrouwengevangenis, ver van Jeanne Dielman zijn we niet. De tijden zijn slecht, want Hitler bezoekt Rome. Loren, fasciste omdat het moet, ontmoet via het vogeltje en de 'Rear Window', buurman Mastroianni. Hij speelt een Menno ter Braakse gay. Verloren zielen vinden elkaar. Het had allemaal nog smoezeliger (en minder toneelstukkerig) gekund, maar toch. Aangenaam verrast.

Kibar Feyzo
Een yeşilcam-komedie uit de jaren zeventig met een boodschap en de erg beroemde Kemal Sunal die moet sappelen om een bruidschat bijeen te vergaren maar naar Istanboel wordt verbannen en daar leert over het “fascisme van de ağa's” en dat vrouwen geen handelswaar zijn. Vreemde mix van lichtvoetige slapstick, wat problematische factoren en opvallend kluchtige behandeling van seks.

Hafið (The Sea)
Beetjes Festen-achtig verhaal over de patriarch die de familie bijeenroept om de erfenis te bespreken. Kort en goed: oud zeer natuurlijk. Can open, worms everywhere…, in een pittoreske setting.

Destello bravío
De Zuiderlingen. Een dorpje in Extremadura waar bijna alleen nog maar ouderen wonen, een typisch Spaans fenomeen dat op licht surrealistische wijze wordt aangepakt. Veel vibe en vol heerlijke Spaanse details (van die schilderijen in de woonkamer, kruisbeeld boven het bed, een schaapsherder, saai katholicisme, rare verhalen en ga zo maar door.) Veel mooie beelden en vooral een opvallend geluid dat beelden een dreigende sfeer geeft. Goed gedaan, soms weet je niet wat de bron is van een geluid en soms wordt het bij een volgend beeld pas duidelijk waar het vandaan komt. Doet veel goed, maar als je in Spanje nog wat wilt toevoegen aan de surrealistische traditie moet je van goede huize komen. Uiteindelijk miste ik iets, bleef het teveel hangen in losse scènes die bij elkaar wel een statement lijken te maken over het lot van de oudere vrouw.

Compartment No. 6
Film away, in een rijdende trein. Altijd een soort hotel. Toch komt het reizende hoofdpersonage hier maar weinig volk tegen. Eentje is genoeg. In de trein naar Moermansk dringt een Rus zich aan de Finse op. Eerst is hun cultuurclash uiterst ongemakkelijk, hij hork met augurk, zij academica met camera. De handheld van de makers is al even onrustig, onaardig, onvergeeflijk. Niks ostalgie of europudding. Uit al het schuren ontstaat toch een vonkje, ergens tussen bindingsangst en aantrekkingskracht. In een harde les vinden de Oost-Europeanen elkaar. Liefde is projectie, maar je kan niet zonder. Verdomme! 'Alle mensen zouden dood moeten.'

The Thirteenth Floor
Een typisch voorbeeld van eind jaren 90 realiteitsneukerij in de traditie van Philip K Dick. Helaas in hetzelfde jaar als The Matrix en eXistenZ uitgekomen dus nooit echt tot zijn recht gekomen. Is ook niet helemaal van hetzelfde niveau, maar het blijkt een aardige, gladgestreken remake te zijn van Fassbinders Welt am Draht (Rusnak is Duitser en neemt meteen Mueller-Stahl mee). Prima glad camerawerk wat Los Angeles er mooi opzet, ook in de jaren '30 waar de testsimulatie naar leidt. Paar leuke grappen over de kleurstelling van de simulatie en de bizarre kapsels van Bierko en D'Onofrio lijken ook een reden te hebben. Beetje noir in de mix met een blonde vrouw, leuk gedaan, maar wanneer de grote twist onvermijdelijk plaatsvindt verwatert het helaas een beetje. Toch een leuke film, niet te lang, niet onnodig moeilijk en een naïef beeld van utopisch 2024. Wel opvallend, verschrikkelijke pompeuze "nu gaat er dit gebeuren!"-muziek, tegenwoordig merk je opeens dat dit wel beter is geworden de laatste jaren.

Test pilota Pirxa
Poolse-Sovjet verfilming van een kort verhaal van Stanisław Lem. Met die guy uit <i>Stalker</i>! Meteen een olijk experimenteel muziekje tijdens de eerste scène: soundtrack van Arvo Pärt! En die is echt heel origineel. Het begint wat traag maar wel intrigerend vanuit een zeker historisch-esthetisch perspectief, in de manier waarop de Oostblokkers de Verenigde Staten proberen te fantaseren. Mooie vintage interieurs ook. Hoe dan ook, kapitein Prix wordt gevraagd om mee te doen aan een experimentele vlucht met een robot-crew. Dat doet hij met tegenzin. Na weer zo'n heerlijke futuristise partyscene vol elektronische klanken is het richting de ringen van Saturnus voor een of ander experiment. Doet er niet toe. Al snel begint de bemanningsleden tegen Prix te vertellen dat zij mens zijn en te speculeren wie van de collega's wel een robot is. Nul geweld of geren door gangen, wel wat filosofische bespiegelingen (meer voorzetjes die je aan het denken moeten zetten.) Mooi, subtiel einde ook.

The Righteous Gemstones s01-02
Leuke comedy over een family van flashy predikanten. De karakters (en situaties) zijn vrij idioot maar menselijk genoeg om geen gratuit religiebashen te worden.

The Rehearsal s01
Nathan Fielder denkt het leven voorspelbaarder, makkelijker?, te kunnen maken door alle mogelijkheden in repetities te verkennen. Hij gaat hier absurd ver in door bijvoorbeeld een kroeg of zelfs een gezinsleven na te bouwen om daar dan alle mogelijke scenarios met de kandid(a)t(en) door te nemen. To put it to the test, IRL. Weet niet zo goed wat nu eigenlijk de bedoeling is van de serie noch wat ik ervan moet vinden. Het is decadent, riekt naar misbruik van de kandidaten en dat rechtvaardigt dan toch niet de boodschap dat het leven onvoorspelbaar is?

Jagged
Documentaire over Alanis Morissette, iemand waar ik verder niet naar heb geluisterd buiten de onontkoombare airplay van die tijd. Blijkt net geen kindster geweest te zijn die op haar 15de (daarvoor durfden ze nog net niet) de nodige ervaringen met mannen heeft moeten doorstaan. FFWD naar de doorbraak… ze was toch nog een stukje populairder dan ik dacht. Weet nog niet of ik de muziek nu leuker vind, ga Jagged Little Pill wel eens checken, maar ondanks dat is de docu toch wel een interessant verhaal.

The Sparks Brothers
Ook nooit veel van gehoord, wel zo’n naam die altijd wel weer ergens opduikt, al was het maar met die Top 2000-entry of anders wel die Snor. Die hebben dus wel een flinke carrière (25 albums) met heel wat bijzondere bokkensprongen. Van prog-pop tot samenwerkingen met Faith No More en Moroder. Degelijk gemaakte docu met mooie animaties tussen de talking heads door. De heren zelf lijken me erg vriendelijk, sympathiek.

She’s The Man
De hoofdrolspeelster als haar eigen broer is nauwelijks geloofwaardig, maar het is zo slapstick dat dat nog niet eens het probleem is, eerder de gemiste kans. Dit had de potentie interessant te zijn qua gender roles maar blijft te veel aan het romcomoppervlak.

Nope
Peele levert weer een geweldige film af, deze keer meer science fiction. Ook zonder de boodschap gewoon een buitengewoon goed gemaakte en vermakelijke film. Die boodschap is nu eens niet racisme (op wat relatief kleine dingetjes na) maar de menselijke behoefte aan spektakel, maar zo creatief aangepakt en niet zonder humor, dat het niet preachy wordt.

あさっての森 (The Warped Forest)
Rrraaarrrrr! Onnavolgbaar, in vele opzichten, maar zo out there dat je je echt wel vermaakt. Wil niet in stereotypen denken maar Japanners hebben toch wel een track record in dit soort fascinerende gekkigheid.

Silvia Prieto
'Je lijkt op Maradona toen hij uit Italië terugkeerde.' Meanderend Argentijns pareltje. Eigenlijk gebeurt er helemaal niets, maar omdat mensen zo hard hun best doen om van niets toch iets te maken, is het een geweldig avontuur. Titelpersonage Silvia volgt haar kinderhart, inclusief alle irrationele dromen en compulsieve neigingen. In de bar werken lukt niet meer, want dan moet ze alle koffies tellen. Misschien had ze toch marihuana moeten blijven roken! Galant hopt de film van exen naar exen van exen, en uiteraard wordt iedereen op zelfverzonnen magische wijze verbonden – terwijl het leven van de slackers en smokers stiekem toch realistisch blijft. Een beetje Cléo, een beetje Gigante, en een bandje toe. Kleine mensen in een grote wereld. 'Niets zou hetzelfde zijn.'

ah benieuwd naar Nope.

Jagged Little Pill moet ik altijd nog eens oppikken in den kringloop (Thijz was/is groot fan)

Weet niet zo goed wat nu eigenlijk de bedoeling is van de serie noch wat ik ervan moet vinden. Het is decadent, riekt naar misbruik van de kandidaten en dat rechtvaardigt dan toch niet de boodschap dat het leven onvoorspelbaar is?

dus toch, terwijl de VPRO zo enthousiast was.

'Je lijkt op Maradona toen hij uit Italië terugkeerde.'

Schitterend.

Sleepwalk
Zou de bron van jaren '80 New York-films ooit opdrogen? Dit is weer een undergroundfilm uit 1986 met de welbekende puinzooistraten en shots van nachtelijk Manhattan inclusief instant-spooky Twin Towers. Het verhaal heeft potentieel. De beginnende Candyman steelt een Chinees manuscript en samen met zijn opdrachtgever laat hij het vertalen door een gedreven vertaalster in een wat shabby kantoor waar onder andere een piepjonge Buscemi werkt (er leek even een soort statement gemaakt te worden over de mechanisering de visuele creativiteit.) Ondertussen moet de vertaalster met haar vervelende vriendin dealen en nerdy zoontje die zichzelf maar een beetje in hun appartement vermaakt. Het manuscript lijkt tot leven te komen, maar dat was uiteindelijk minder eng dan verwacht. Dan maar wat After Hours-achtige absurditeit om de traagheid te doorbreken. Jarmusch lijkt ook nooit ver. Klopt, want hij was de cameraman. Niet heel goed, maar vermakelijk ook dankzij een mooi primitieve synthsoundtrack.

ブルーアワーにぶっ飛ばす
Heel Japans. Blue Hour is de debuutfilm van Hakota Yuko en een echte vrouwenfilm. De 30-jarige Yuka tv-regisseur heeft een chaotisch leven. Op een dag weet haar vriendin Asami haar over te halen om naar haar geboorteplaats te rijden, in een Fiat Panda. Dat lijkt eerst flink keten te worden maar blijkt al snel veel melancholischer. Intrigerende familie maar vooral ook veel mooie details, herinneringen en flauwe grappen. Heel vibey in plaats van plotgedreven, daarom is de suggestie van een twist aan het einde misschien eentje die je beter kunt vergeten. Gelukkig volgt meteen een heerlijke we-rijden-naar-de-grote-stad-aftiteling inclusief een onvergetelijke banger van Shikanoichizoku.

Až přijde kocour
Een kleurig Tsjechoslowaaks jaren 60 sprookje doet veel goed. Is zoals bijna al de films uit die periode een politieke parabel, ik zag een anarchistisch manifest tegen autoritair communisme. De verteller bestudeerd 's ochtends de dorpsgemeenschap waar een pedante schooldirecteur en zijn hielenlikker de dienst uitmaken. Alleen de zachtaardige leraar geeft een beetje tegengas totdat een kermisgezelschap met een charmante dame een kat met een hippe zonnebril komt brengen. Zonnebril af en iedereen verkleurt zodat je ziet hoe zij zich voelen. Dat veroorzaakt een hele mooie chaotische dansscène. The Man kan dat soort zaken niet accepteren en probeert de kat uit te schakelen wat de kinderen van het stadje niet zint. Alles komt op zijn pootjes terecht al is er wel een licht tragisch sprookjeseinde. Mooie film maar het had van mij net iets strakker gemogen qua verhaal om het echt goed te krijgen. When the Cat Comes, internationale titel.

gheh Sleepwalk <3, hoef 'm niet eens te zien om 'm al geweldig te vinden.

Decision to Leave
'Weet je vrouw naar wie je zit te loeren 's avonds?' Typisch Koreaanse genremengelmoes. Is het een detective? Een erotische thriller met vleugjes horror? Of toch gewoon een komisch melodrama? Een agent raakt geobsedeerd door de (vrouwelijke) verdachte in een moordzaak. Op kantoor is de humor boertig, maar in de wereld van verlangen klinken chique Europese strijkjes. De komst van Mahlers vierde zet de toon voor het tweede deel, waarin de femme fatale tragischer wordt en de arme inspecteur almaar wanhopiger. Er zijn prachtige POV-shots (onder meer vanuit een vis!) en de bloederig blauwe schaduwen van twee eenzame auto's vergeet je ook niet. Het is uiteindelijk de tijdsduur die zich nog het meest wreekt. 'Ten Langen Leste' had de titel moeten zijn.

헤어질 결심
Ik ook aan de Decision to Leave, onvermijdelijk bijna na het reclame-offensief en intrigerende trailer. Maar uiteindelijk mwoaaaah. Heel inventief gefilmd, heel erg cutting edge techno-Korea in het verhaal en beelden verweven maar het liet me allemaal een beetje koud. Leek mij eerst een nieuwe Basic Instinct te worden, maar Chan-wook laat verrassend genoeg de seks weg. Dapper. Het was me allemaal teveel moeilijkdoenerij, die moord alleen al terwijl je op fentanyl-pillen zit. Zoals Ludo al observeerde: te lang ook. En eigenlijk heb ik het gewoon wel gehad met de Hitchcock-invloed, alleen zit die niet gewoon in cinema ingebakken en kun je daar niet aan ontsnappen?

500 Days of Summer
Een inventieve romcom met een eigenzinnige structuur (heen en weer springen tussen al die 500 dagen), echt een paar hele goede grappen (in opperbest humeur je haar goed doen in de winkelruit en de echte Han Solo terug zien lachen) en muzikale verwijzingen (Joy Division, Belle & Sebastian, The Smiths en Pixies.) Had misschien nog iets strakker gekund maar ik werd erg verrast door de kritiek op het mannelijk narcisme dat van de Ander een romantische spiegeling verwacht (hele discussies in de afgelopen jaren of Summer van het begin duidelijk is, niet duidelijk genoeg is of gewoon niet verliefd is.) Maar ergens heel sneaky herkenbaar want Zooey Deschanel zou ik ook als een blok voor vallen.

Godard (1930 - 2022)

https://imgur.com/a/5Pe6RWg

Altijd. :(

Toch 91 jaar met al dat gerook.

Ai, niet gedacht dat ie dood kon. Wat dat betreft in dezelfde categorie als the Queen, met excuses aan JL dat ik hem in hetzelfde verband noemde.

Man die de film veranderde, maar de wereld misschien/zeker minder dan ie wilde. Toch een mooie manifestatie van het Mogelijke gegeven, tot aan zijn laatsten.

De post-68 periode moet ik altijd nog eens induiken, want dat is wel opvallend wanneer je mensen ziet reageren op zijn overlijden, iedereen haalt toch herinneringen op aan die lange reeks krakers en niet Détective.

Elvira Madigan
Nog meer Zweedse zomerpracht uit de jaren zestig. Een koorddanseres en een getrouwde luitenant gaan er vandoor en proberen te overleven in proto-Malickland. Dat gaat een tijd goed want liefde verbloemt veel. Langzaam raakt het geld echter op en ze zijn interessant genoeg om de krant te halen. Dus rustig rollebollen is er niet bij. Dat eindigt zoals aangekondigd romantische tragisch met een schitterend eindshot van Pia Degermark (winnares in Cannes dat jaar maar vijf filmrollen, wat een ongelukkig leven.) Prachtig gefilmd allemaal en Wilderberg laat veel aan de verbeelding over, laat de gezichten spreken in plaats van alles uit te spreken maar die guy was wel een beetje een slacker, ergens in Zweden kun je toch wel rustig een bestaan opbouwen zonder lastig te worden gevallen?

De post-68 periode moet ik altijd nog eens induiken, want dat is wel opvallend wanneer je mensen ziet reageren op zijn overlijden, iedereen haalt toch herinneringen op aan die lange reeks krakers en niet Détective.

In Nederland is Vido Liber de enige die die films gezien heeft, denk ik soms. ;-)

Dus rustig rollebollen is er niet bij.

*snif :c

Gothika
Van oudsher vertrekken veel Europese regisseurs naar Hollywood. Is het de verleiding van de geoliede machine of gewoon het geld? Ook Kassovitz (van la Haine) kende een (mislukte) Amerikaanse periode. Gothika – dat overigens gewoon Anima Sola had moeten heten – heeft de sterren (Berry, Downey, Cruz), de gladde looks en de lekkere waanzin. Maar het enige dat Kassovitz lijkt toe te voegen aan het rommelige verhaaltje is een iets hoger dan gemiddelde aanwezigheid van 'minorities'. De locatie van zijn horrorfilm is wel de moeite. Een psychiatrische vrouwengevangenis. Het MeToo-sfeertje wordt daar aardig getroffen. Fat ugly males raping. Met Behind Blue Eyes in de versie van Limp Bizkit tot besluit. Toepasselijk. 'Your brain is the problem.'

*snif :c

Okay, wel even. :)

Zat gisteren een beetje te neuzen door Godards tweede periode en zaten toch zo op het eerste gezicht best interessante films tussen voor een winterprojectje. Eens kijken of de lokale bioscopen meewerken.

In Nederland is Vido Liber de enige die die films gezien heeft, denk ik soms. ;-)

Tadaa!
Détective
Mist een beetje die playfulness van de oudere films, waardoor het nu net iets te vaag is om echt te boeien. Maar zou zeker kijken als je Godards werk kan waarderen.

Die Liebesbriefe einer portugiesischen Nonne
Jess Franco met een budget en een te jonge hoofdrolspeelster. Maar goed, die pervy seventies fascineren dan toch ook wel weer, maar een beetje nunsploitation light.

Repulsion
Nog meer iffy spul, maar goed, de film is toch wel erg goed. De barst in de muur in The Leftovers als symbool voor een less that perfect life getraceerd en Deneuve laat de waanzin goed voelen.

They/Them
Een slasher (get it?) waarin veel te weinig wordt gemoord. Het LBGTQ+-vriendelijke is opvallend en prettig maar het blijft vooral een beetje gevalletje daar had meer in gezeten.

Tadaa!

Damn son! Dat is snel.

Conte d'automne
Ik vond het zelf wel goede timing voor die andere Franse meester. Rohmer doet de herfst. Alhoewel, is dat nou herfst? Beetje een trui aan doen aan het eind van de middag als een briesje opkomt, voor de rest ziet het er zonovergoten uit. Gewoon weer Rohmer, met ingewikkelde relatie-shizzle. De bijna vijftiger Magali (nu weer een sympathieke Romand met gigantisch haar) heeft een wijngaard en is single. Haar vriendin Isabelle (Rivière op haar zelfverzekerdst) wil haar helpen met haar dating game maar doet dat zonder Romands medeweten. Dat kan niet goed gaan! Helemaal omdat de studente Rosine die met Isabelle's zoon is, maar eigenlijk een moedercomplex heeft, hetzelfde van plan is door haar ex (een professeur) in te zetten. Je kent de dril: 4:3 ratio, natuurlijke conversaties, wandelingen, nukkige en naïeve mannen en konkelende vrouwen. Mooie film over de middelbare leeftijd en wat je ermee aan moet qua relaties. Kortom, thuiswedstrijd.

Thelonious Monk: Straight, No Chaser
Ik voel me een beetje een ketter, maar ik ben een Monk scepticus. Iedereen roept altijd van "zo geniaal, zo revolutionair" en ik hoor meestal saloondeuntjes gespeeld door een gast die voor het eerst achter een piano gaat zitten. Dat heeft natuurlijk zijn charme maar ik wilde wel eens antwoorden krijgen, dus misschien dat deze documentaire uit 1988 zou kunnen helpen. Niet echt. Toch weer zo'n standaard muziekdocumentaire die verloren gewaand beeldmateriaal het meeste werk laat doen. Monk wordt als een van de grote innovators van be-bop gepresenteerd dus ik ga op het puntje van mijn stoel zitten, nu komt het antwoord. Nee hoor, dat mag je lekker zelf uitvogelen. Vond het wel verrassend dat hij op Juilliard heeft gestudeerd, dus hij wist precies wat hij deed. Wanneer zijn octet eenmaal ten tonele verschijnt begint er wel wat te dagen, dus dat moet verder worden onderzocht. Verder krijg je wel een beeld van een man die mentaal niet orde was en waar verder ook niet moeilijk over wordt gedaan. Eerst dacht ik nog wat een origineel dansje dat ronddraaien maar dat deed hij in gewone leven ook. Lang, mompelaar, gekke hoedjes, goed gekleed, perfect recept voor een cultfiguur en ik denk dat dat ook de Monk-package is.

快餐車
Een meesterwerk, als ik weer tien jaar oud was geweest. Jackie Chan, Yuen Biao en Sammo Hung eren met Wheels on Meals de komieken van de stomme film als geen ander met bizarre achtervolgingen, rare streken en acrobatische gevechten. En de dievegge Lola Forner had ik ook heel leuk gevonden. Onze vechtende grapjassen hebben een futuristische foodtruck in Barcelona voordat de Olympische spelen voor vernieuwing zorgde. Heerlijk trashy achtergrond gewoon met daklozen en een gigantische neon Mitsubishi-reclame op een plein (volgens mijn een van de geldschieters gezien een latere grap.) Tegen het einde is er welhaast geen logica meer maar wordt het vechten serieuzer. Terwijl ik eigenlijk het meeste genoot van de basale pre-politiek correcte grappen waar niemand wordt gespaard, al is het ook nergens gemeen.

Zo, vakantie voorbij. Even bijlezen. :-)

Bulworth
'Must be the money, turns everything to crap.' Ondanks het compleet krankzinnige plot, is dit pet project van Warren Beatty in zekere zin een 'gewone' politieke satire. Wat gebeurt er als een politicus eens geen stroop meer smeert, maar zegt wat ie denkt? Beatty speelt zelf de Californische senator die into gangstarap raakt, en zich 'op rijm' tegen het establishment keert. Complicerende factor? Onze populist heeft net een huurmoordenaar ingeschakeld om een eind aan zijn tranendal te maken. De film hiphopt zo tussen Pink Panther, Manchurian Candadita en... Crocodile Dundee. Foute fun.

Jazz-maand in EYE met veel interessante films waaronder

Ornette: Made in America
Muziekdocumentaires zijn meestal supersaai. Shirley Clarke vond duidelijk dat Ornette zoiets niet verdient en dus gaat ze visueel lekker los op wat primitieve maar charmante jaren '80 videomanier. Lijkt heel chaotisch maar op zijn harmolodisch komt het meeste op zijn plaats terecht. Deel biografie, deel concertregistratie, deel geschiedenisles en ook nog ergens een commentaar op de huidige plek van jazz in cultureel kapitaal. Ornette is een hele zachtaardige man die net zo makkelijk met Burroughs rondhangt als biertjes drinkt met zijn jeugdvrienden, ergens toch een wonder dat iemand uit Fort Worth die steeds zo tegendraads was niet in obscuriteit is vervallen. Ook interessant om te zien dat de beslissing om zijn 10-jarige zoon drummer van zijn band te maken uiteindelijk zo'n goede investering bleek, die gast was later echt goed (en bovendien zijn manager.)

Ascenseur pour l'échafaud
Zo lang geleden gezien dat ik hem zelfs hier niet heb besproken. Fijn om in de bioscoop te zien, al was het om Miles goed te horen, met name tijdens die legendarische wandeling van Moreau. Dat en gedoe met een lift was ongeveer het enige wat ik me nog kon herinneren van deze sfeervolle noir met klassiek Donald Duck-plot. Meteen goed bezig die Malle, snufje jeugdige rebellie, een beetje foute ex-soldaten, een rare Duitser. Zelfs Lino Ventura was ik vergeten, meester van de minimale school.

Ook interessant om te zien dat de beslissing om zijn 10-jarige zoon drummer van zijn band te maken uiteindelijk zo'n goede investering bleek, die gast was later echt goed (en bovendien zijn manager.)

En dat na een jaar meetoeren. (nee) :D Klinkt wel als en idee voor een Tom Hanks familiefilm, superster stelt zijn 10-jarige zoon als manager aan.

Don't Worry Darling
'There is beauty in control.' Distopische satire die geen satire blijkt, en in plaats van een mannenfantasie uit het verleden, vrouwenwraak van de toekomst wordt. Lekker gecompliceerd dus, terwijl de 'diss' an sich, toch niet al te origineel is. Natuurlijk is het Amerikaanse suburban kapitalisme van de jaren vijftig the worst of all worlds. Het hoofdpersonage woont als een Stepford Wife in een closed community. Man doet wat onduidelijks, zij poetst heet het huis. De sjmanistische stemmen op de soundtrack kondigen de ellende aan, en natuurlijk flipt ze. Allemaal extra sensueel want met een vrouwelijke regisseur is de verhulling het halve werk. De twist zag ik wel aankomen, al blijft ie voor een grotegeldfilm lekker grimmig en walgelijk. Toekomstige cult? 'Please don't get hysterical'.

Klinkt wel als en idee voor een Tom Hanks familiefilm, superster stelt zijn 10-jarige zoon als manager aan.

Zo'n olijke jaren '80 komedie met slapbass/DX7 soundtrack. Ik zie het helemaal voor me.

Watcher
Aardige thriller in Roemenië, ms niet superorigineel maar de sfeer is goed en uiteindelijk toch nog een aardige twist.

Keanu
Ik had deze al eens gezien maar inmiddels beter bekend met Key & Peele en bevalt me beter dan ik destijds dacht, aan m’n oude rating te zien. Had nog wel gekker gekund en soms wat cliché, maar hey, Method Man en een kitten…

Hellraiser III: Hell On Earth
Deze helemaal lang geleden gezien en in mijn herinnering nog een goeie maar eigenlijk is ie helemaal niet zo goed. Voelt als en tv-film (wat is dat toch?) al moet ik toegeven dat ik het naar het einde toe iets meer ga waarderen. Was de cameo van Armored Saint ook straal vergeten. Maar goed, geen goeie. Hierna wordt het nog slechter begrijp ik, tot de recente dan.

Monster: The Story Of Jeffrey Dahmer s01
Fucking police, srsly. Verongelijkte witmangs vragen zich wel eens af waarom bepaalde dingen door mensen van kleur moet worden verteld, nou omdat we het toch van een zwarte maker moeten horen dat er minstens tien moorden voorkomen hadden kunnen worden als politie-agenten niet zo fucking racistisch (en homofoob) waren.

Mo s01
Multiculti comedy over de Palestijnse Mo en zijn Mexicaanse vriendin en de hossels. Lief en grappig, maar wel een cliffhanger dat je echt hoopt dat dit niet de nek wordt omgedraaid na 1 serie.

Camera Japan bonanza!

スポットライトを当ててくれ!
Typisch Japanse mix tussen komedie en sentiment. In Spotlight komt een eigenwijze filmmaker in de problemen omdat hij een acteur uit zijn film knipt waar yakuza geldschieters juist hoge verwachtingen van hadden. Al snel doet iedereen in zijn omgeving gemeen tegen hem. Maar wie klopt daar aan zijn deur? Een tienermeisje met een rugzak vol geld. Ze zoekt iemand die het script van haar verongelukte broer kan verfilmen. Moeilijk, moeilijk maar gelukkig zijn er aan de rafelrand van de filmwereld nog wat mensen te vinden. Leuke film met een redelijk onverwachte twist, wel veel tranen.

弟とアンドロイドと僕
My Brother, The Android And Me begint met een citaat van Daniel Dennett en dan volgt inderdaad een hermetische ambient horror/SF over een briljante maar volstrekt in zichzelf gekeerde onderzoeker. De regen valt de hele film met bakken uit de hemel terwijl de getroebleerde wetenschapper op zijn been hamert om vervolgens rond te strompelen. Alleen een meisje bij het treinstation lijkt hem te begrijpen maar echt connectie maken is er niet bij want ze lijken allebei geen zelf te bezitten. Ondertussen werkt hij in zijn afgelegen woning (voorheen kliniek) aan een androïde die hem misschien kan helpen. Mooi gefilmd, beklemmend en superrrrrtraag (elke handeling geduldig in beeld gebracht.) Intrigerende film en compromisloos wat betreft waanzin, zo zeer dat het mij te afstandelijk werd.

グッバイ、ドン・グリーズ！
Nog een film met een uitroepteken. Goodbye, Don Glees! werd de traditionele anime. Een Stand by Me-achtig verhaal over drie nerdy tieners die hun club aan het ontgroeien zijn. Het jaarlijkse vuurwerk zet een avontuur door het bos in gang dat vrij amusant is. Tegen het einde werd opeens een blik Japanse emorock opengetrokken en werd de sentimentaliteit mij iets teveel. Technisch zien al die anime er tegenwoordig fantastisch uit en het jongste lid van de groep leek mij overduidelijk een meisje maar de verwachte ontmaskering bleef uit wat ik wel een interessante keuze vond.

ach Dennett, deetie nog dienst als script advisor ook, zoveel brein, zoveel lege/oncommunicerende vaten. (Ofzo)

maar hey, Method Man en een kitten…
xD

The Warped Forest
Japans Fruit, de geneugten van het vruchtvlees. Daar zit die Miki natuurlijk weer achter – een van de makers van Funky Forest. Deze is nog sketchier. Klokhuis, kom er maar in (en dat is een pun). Uit alle gaten groeit en bloeit het. Tel daarbij een onvolwassen fascinatie op voor 'het valse gat': de navel, het meest zinloze gat dat ooit het meest belangrijk was - en je hebt een soort Teletubbies arthouse. Ik denk dat Miki heel erg geniet van het huidige schaakdrama rond Niemanss buttplug. Lichaam en geest komen samen, rillingen van genot en kennis. 'Dat is een prangende vraag.'

Vampyr - Der Traum des Allan Grey
Dreyer aan de bloedzuiger, dat schept verwachtingen die grotendeels worden ingelost. Het droomachtige wordt al aangekondigd in de oorspronkelijke titel en inderdaad Dreyer gaat lekker los op prachtige speciale effecten die het geheel een haast Buñuelachtige droomlogica geven. Eerste kwartier is dan ook fabelachtig met zoveel gangen en kamers die bezocht worden, als kijker ben je totaal de kluts kwijt. Het verhaal wordt dan wat warrig met personages die lastig zijn te identificeren maar de sfeer zit er al goed in en die blijft ook tot het einde. Het moment dat Allan Grey zichzelf splitst is fantastisch terwijl de vampier zelf wat aan de bedeesde kant is vergeleken met latere concurrenten. Heerlijk experimentele film.

ja, sehr gut!

Bo
'Hoe gaat het?' Trauma's stapelen als legoblokjes. Het past allemaal precies, maar het zijn er ook veel te veel. Bo is een vrijgevochten Pippi die in Georgië het graf van haar vader (een jazzmuzikant) bezocht. Ze besluit er meteen maar op te gaan kamperen. Ze komt ermee weg – zoals met alles. Een soort Roosbeef, en minstens zo irritant. Gniffelen wordt dat wel, onbedoeld. Nederlandse toeristen, ze zijn gewoon zo! Eigenlijk wil de film serieus zijn en met elk nieuw trauma wordt dat lastiger. Dan de boel maar volgesmeerd met slowmotions en pseudojazz. Enkel het open einde dwingt nog wat respect af. 'Ik vond het gezellig.'

Lust och fägring stor
De laatste film van Bo Wilderberg uit 1995. Zweden tijdens de Tweede Wereldoorlog, de tiener Stig en zijn lerares worden verliefd op elkaar. So far, so horny. Maar hun geheim wordt sneller dan je in filmtijd verwacht ontdekt door haar reizende zakenman die er wat bizar op reageert. Hij lijkt het te negeren of prima te vinden. Hij is meer geïnteresseerd in zijn klassieke platen (witte handschoentjes aan), gin en de komst van nylonkousen. En Stig vindt hij prettige gesprekspartner. De film neemt steeds een wending die niet wordt uitgewerkt volgens de regels, wat een interessant effect geeft, misschien wel de juiste representatie van het zoekende tienerleven.

Moonage Daydream
Het zebrapad over en hop in de lokale bioscoop naar dit curieuze en veelgeprezen visuele essay over Bowie. Lang, 135 minuten, maar er moet veel besproken en vooral beluisterd worden. Brett Morgen is ongetwijfeld dingen vergeten (The Man Who Sold the World, Tin Machine) maar doet ook niet wat veel documentaires doen: net voor de slechte periode afkappen (of overslaan). En ergens is Let's Dance Bowie met dat verschrikkelijke 'Modern Love' ook visionair, de aankondiging van zoveel: de yuppie, neoliberalisme, de Pepsifisering van cultuur, het dictaat van de oppervlakte. Hoe dan ook, quasi- \lineair verteld maar met sprongen in de tijd, geen pratende hoofden behalve Bowie, die ook in het moment analyseert, soms kneiter pretentieus, soms Jobsachtig simpel. Bowie wordt zo niet, in de ouderwetse lezing, de superster die het publiek betovert maar een soort charismatisch knooppunt in een gemedieerde wervelwind die vanaf de jaren '60 opsteekt. Mooi, vreemd welhaast ritueel einde. En het geluid is echt geweldig met een mooie mix van geluiden, stemmen en liedjes, vaak in vervreemdende live-versies.

Maar hun geheim wordt sneller dan je in filmtijd verwacht ontdekt

nice! (De hele film lijkt sowieso weer eens speciaal voor/door OMC verzonnen :-) )

De hele film lijkt sowieso weer eens speciaal voor/door OMC verzonnen

Haha...oh boy. Je brengt me trouwens wel op een idee. :)

Die bitteren Tränen der Petra von Kant
Volgend jaar verschijnt Ian Penmans boek over Fassbinder dus snel verder met het project RWF. Met deze klassieker verfilmt hij zijn eigen toneelstuk dus een complete thuiswedstrijd in een groovy 70s ruimte waar de modeontwerpster Petra von Kant haar bezoek ontvangt, altijd bij gestaan door een zwijgende assistente/huisslaaf die ook nog eens haar tekeningen afmaakt. Een vriendin neemt een jonge vrouw mee en Petra vindt haar wel model- en partnerwaardig. Haar stoere praatjes over relaties blijken dan toch minder van toepassing op vrouwen. Klassiek opgezet in drie aktes waarbij Fassbinder cameratechnisch van alles toepast zodat het nooit statisch wordt. Dan al heeft een vaste groep actrices die hem trouw zullen blijven en je ziet waarom, allemaal vakwerk. En verder natuurlijk de dialogen, zo goed, zoveel diepgang en oppervlakkigheid, onderwerpen die achteloos worden aangesneden en weer vergeten.

Junk Head
Indrukwekkende stop-motion sciencefictionfilm, bijna geheel in zijn eentje door Takahide Hori geanimeerd en ingesproken. Ook de fijne industriële muziek is gedeeltelijk van zijn hand. De set-up is redelijk bekend, een mens die weinig succes heeft met danslessen geven in VR (schitterende scène) neemt een baan aan om in de peilloze nederwerelden op zoek te gaan naar genetisch materiaal want voortplanting is een ding uit het verleden. Al snel komt hij in allerlei heikele situaties terecht waar hij menigmaal wordt omgebouwd. De imposante onderwerleld wordt door allerlei wezens bewoond, sommige wat vriendelijker dan anderen. Mooie personages, opvallend grappig, soms viezig en gewoon invoelbaar. Het eindigt helaas wat abrupt, maar ik lees op Wikipedia iets over een trilogie en dat is begrijpelijk want je voelt dat er nog zoveel meer in deze werelden zit.