Filmforum

Camera Japan bonanza!

スポットライトを当ててくれ!
Typisch Japanse mix tussen komedie en sentiment. In Spotlight komt een eigenwijze filmmaker in de problemen omdat hij een acteur uit zijn film knipt waar yakuza geldschieters juist hoge verwachtingen van hadden. Al snel doet iedereen in zijn omgeving gemeen tegen hem. Maar wie klopt daar aan zijn deur? Een tienermeisje met een rugzak vol geld. Ze zoekt iemand die het script van haar verongelukte broer kan verfilmen. Moeilijk, moeilijk maar gelukkig zijn er aan de rafelrand van de filmwereld nog wat mensen te vinden. Leuke film met een redelijk onverwachte twist, wel veel tranen.

弟とアンドロイドと僕
My Brother, The Android And Me begint met een citaat van Daniel Dennett en dan volgt inderdaad een hermetische ambient horror/SF over een briljante maar volstrekt in zichzelf gekeerde onderzoeker. De regen valt de hele film met bakken uit de hemel terwijl de getroebleerde wetenschapper op zijn been hamert om vervolgens rond te strompelen. Alleen een meisje bij het treinstation lijkt hem te begrijpen maar echt connectie maken is er niet bij want ze lijken allebei geen zelf te bezitten. Ondertussen werkt hij in zijn afgelegen woning (voorheen kliniek) aan een androïde die hem misschien kan helpen. Mooi gefilmd, beklemmend en superrrrrtraag (elke handeling geduldig in beeld gebracht.) Intrigerende film en compromisloos wat betreft waanzin, zo zeer dat het mij te afstandelijk werd.

グッバイ、ドン・グリーズ！
Nog een film met een uitroepteken. Goodbye, Don Glees! werd de traditionele anime. Een Stand by Me-achtig verhaal over drie nerdy tieners die hun club aan het ontgroeien zijn. Het jaarlijkse vuurwerk zet een avontuur door het bos in gang dat vrij amusant is. Tegen het einde werd opeens een blik Japanse emorock opengetrokken en werd de sentimentaliteit mij iets teveel. Technisch zien al die anime er tegenwoordig fantastisch uit en het jongste lid van de groep leek mij overduidelijk een meisje maar de verwachte ontmaskering bleef uit wat ik wel een interessante keuze vond.

ach Dennett, deetie nog dienst als script advisor ook, zoveel brein, zoveel lege/oncommunicerende vaten. (Ofzo)

maar hey, Method Man en een kitten…
xD

The Warped Forest
Japans Fruit, de geneugten van het vruchtvlees. Daar zit die Miki natuurlijk weer achter – een van de makers van Funky Forest. Deze is nog sketchier. Klokhuis, kom er maar in (en dat is een pun). Uit alle gaten groeit en bloeit het. Tel daarbij een onvolwassen fascinatie op voor 'het valse gat': de navel, het meest zinloze gat dat ooit het meest belangrijk was - en je hebt een soort Teletubbies arthouse. Ik denk dat Miki heel erg geniet van het huidige schaakdrama rond Niemanss buttplug. Lichaam en geest komen samen, rillingen van genot en kennis. 'Dat is een prangende vraag.'

Vampyr - Der Traum des Allan Grey
Dreyer aan de bloedzuiger, dat schept verwachtingen die grotendeels worden ingelost. Het droomachtige wordt al aangekondigd in de oorspronkelijke titel en inderdaad Dreyer gaat lekker los op prachtige speciale effecten die het geheel een haast Buñuelachtige droomlogica geven. Eerste kwartier is dan ook fabelachtig met zoveel gangen en kamers die bezocht worden, als kijker ben je totaal de kluts kwijt. Het verhaal wordt dan wat warrig met personages die lastig zijn te identificeren maar de sfeer zit er al goed in en die blijft ook tot het einde. Het moment dat Allan Grey zichzelf splitst is fantastisch terwijl de vampier zelf wat aan de bedeesde kant is vergeleken met latere concurrenten. Heerlijk experimentele film.

ja, sehr gut!

Bo
'Hoe gaat het?' Trauma's stapelen als legoblokjes. Het past allemaal precies, maar het zijn er ook veel te veel. Bo is een vrijgevochten Pippi die in Georgië het graf van haar vader (een jazzmuzikant) bezocht. Ze besluit er meteen maar op te gaan kamperen. Ze komt ermee weg – zoals met alles. Een soort Roosbeef, en minstens zo irritant. Gniffelen wordt dat wel, onbedoeld. Nederlandse toeristen, ze zijn gewoon zo! Eigenlijk wil de film serieus zijn en met elk nieuw trauma wordt dat lastiger. Dan de boel maar volgesmeerd met slowmotions en pseudojazz. Enkel het open einde dwingt nog wat respect af. 'Ik vond het gezellig.'

Lust och fägring stor
De laatste film van Bo Wilderberg uit 1995. Zweden tijdens de Tweede Wereldoorlog, de tiener Stig en zijn lerares worden verliefd op elkaar. So far, so horny. Maar hun geheim wordt sneller dan je in filmtijd verwacht ontdekt door haar reizende zakenman die er wat bizar op reageert. Hij lijkt het te negeren of prima te vinden. Hij is meer geïnteresseerd in zijn klassieke platen (witte handschoentjes aan), gin en de komst van nylonkousen. En Stig vindt hij prettige gesprekspartner. De film neemt steeds een wending die niet wordt uitgewerkt volgens de regels, wat een interessant effect geeft, misschien wel de juiste representatie van het zoekende tienerleven.

Moonage Daydream
Het zebrapad over en hop in de lokale bioscoop naar dit curieuze en veelgeprezen visuele essay over Bowie. Lang, 135 minuten, maar er moet veel besproken en vooral beluisterd worden. Brett Morgen is ongetwijfeld dingen vergeten (The Man Who Sold the World, Tin Machine) maar doet ook niet wat veel documentaires doen: net voor de slechte periode afkappen (of overslaan). En ergens is Let's Dance Bowie met dat verschrikkelijke 'Modern Love' ook visionair, de aankondiging van zoveel: de yuppie, neoliberalisme, de Pepsifisering van cultuur, het dictaat van de oppervlakte. Hoe dan ook, quasi- \lineair verteld maar met sprongen in de tijd, geen pratende hoofden behalve Bowie, die ook in het moment analyseert, soms kneiter pretentieus, soms Jobsachtig simpel. Bowie wordt zo niet, in de ouderwetse lezing, de superster die het publiek betovert maar een soort charismatisch knooppunt in een gemedieerde wervelwind die vanaf de jaren '60 opsteekt. Mooi, vreemd welhaast ritueel einde. En het geluid is echt geweldig met een mooie mix van geluiden, stemmen en liedjes, vaak in vervreemdende live-versies.

Maar hun geheim wordt sneller dan je in filmtijd verwacht ontdekt

nice! (De hele film lijkt sowieso weer eens speciaal voor/door OMC verzonnen :-) )

De hele film lijkt sowieso weer eens speciaal voor/door OMC verzonnen

Haha...oh boy. Je brengt me trouwens wel op een idee. :)

Die bitteren Tränen der Petra von Kant
Volgend jaar verschijnt Ian Penmans boek over Fassbinder dus snel verder met het project RWF. Met deze klassieker verfilmt hij zijn eigen toneelstuk dus een complete thuiswedstrijd in een groovy 70s ruimte waar de modeontwerpster Petra von Kant haar bezoek ontvangt, altijd bij gestaan door een zwijgende assistente/huisslaaf die ook nog eens haar tekeningen afmaakt. Een vriendin neemt een jonge vrouw mee en Petra vindt haar wel model- en partnerwaardig. Haar stoere praatjes over relaties blijken dan toch minder van toepassing op vrouwen. Klassiek opgezet in drie aktes waarbij Fassbinder cameratechnisch van alles toepast zodat het nooit statisch wordt. Dan al heeft een vaste groep actrices die hem trouw zullen blijven en je ziet waarom, allemaal vakwerk. En verder natuurlijk de dialogen, zo goed, zoveel diepgang en oppervlakkigheid, onderwerpen die achteloos worden aangesneden en weer vergeten.

Junk Head
Indrukwekkende stop-motion sciencefictionfilm, bijna geheel in zijn eentje door Takahide Hori geanimeerd en ingesproken. Ook de fijne industriële muziek is gedeeltelijk van zijn hand. De set-up is redelijk bekend, een mens die weinig succes heeft met danslessen geven in VR (schitterende scène) neemt een baan aan om in de peilloze nederwerelden op zoek te gaan naar genetisch materiaal want voortplanting is een ding uit het verleden. Al snel komt hij in allerlei heikele situaties terecht waar hij menigmaal wordt omgebouwd. De imposante onderwerleld wordt door allerlei wezens bewoond, sommige wat vriendelijker dan anderen. Mooie personages, opvallend grappig, soms viezig en gewoon invoelbaar. Het eindigt helaas wat abrupt, maar ik lees op Wikipedia iets over een trilogie en dat is begrijpelijk want je voelt dat er nog zoveel meer in deze werelden zit.

zonder trilogie geen SF/fantasy!

Test Pilota Pirxa
'Waar laat jij je door leiden!?' 'Mijn geweten.' De vrolijkste Stanislas Lem-adaptatie ooit. Alsof de makers zelf niet doorhadden waar Lem naartoe wilde – en altijd gaat. Het begint als een soort strip. Coole piloot Pirxa en zijn avonturen. Gave zonnebril, futuristische gebouwen en een dikke grijns op het gezicht van de kijker. Enkel de vrouwen ontbreken. Misschien is dat de hint, want wat later slaat Lems kernthema toe. Mannenparanoia in space. Wie van de ruimtevaarders is de testrobot en wie niet. Ook dit keer gooit Lem weer rake vragen op als een basketballer vrije worpen. Het einde verzandt in een lullige knulligheid, maar ja, dat past ook wel weer. Ze hadden echt geen idee.

Mad God
Phil Tippett werkte aan films als Jurassic Park en RoboCop maar knutselde al sinds de jaren negentig aan deze (grotendeels) stop motionfilm. Knap gemaakt maar kan de aandacht er moeilijk bijhouden.

Hellraiser
Zo’n remake waar velen van over de zeik gaan maar ik vond ’m prima.

バーバー吉野 (Yoshino’s Barber Shop)
De jeugd wil onder het juk van het bloempotkapsel uit. Koddige film.

Bodies Bodies Bodies
Helegaar niet onaardig, deze door Halina Reijn geregisseerde millennialhorror.

Don’t Look Now
Geweldig, Venetië als backdrop is al mooi maar ook de rest is echt prachtig. Veel zin om nog eens te kijken, binnenkort op herhaling.

Jackass 4.5
Deze idioterie vind ik toch elke keer weer grappiger dan ik zou willen. Net als Forever hebben de zakies het weer zwaar te verduren.

mid90s
Timide joch leert van zich afbijten in skate-gang in de jaren negentig. Beetje afgezaagd allemaal.

You Won’t Be Alone
Geen makkelijke, sommigen zouden zeggen „pretentieus”, maar als je van folk horror en Terence Malick houdt zou dat geen probleem moeten zijn. Prachtige scenery, goeie soundtrack, sfeer in spades.

Don’t Look Now

hell yeah!

Licorice Pizza
'Are these lines or is this real?' Op een markt vond ik de filmposter als reminder. Deze moest ik nog zien. Helaas, de typische seventies-tekening is beter. Licorice Pizza barst van de adoratie voor de tijd van Shampoo en Harold and Maude. Hoofdpersonage is een bolle tiener, op en top Amerikaans welvaren en op zijn vijftiende al een echt zakenmannetje. Hij valt voor een lijzige en sluike jongedame, zulke dingen die je alleen in films ziet. (Het is een van de Haim-zusjes, die trouwens allemaal meedoen). De tienernostalgie is meer Wes dan PT - en het verbaasde me dan ook niet dat PT pas echt op dreef raakt wanneer er wat opera zwaarmoedigheid de film binnensluipt. Het blijft wel wachten op het liedje dat je wil opzoeken. De film straalt van zelfliefde zonder te swingen.

^Eens. Maar die afdaling met die vrachtwagen is een geweldige scene

蜀山 - 新蜀山劍俠
Vroege Tsui Hark duikt in het wu xia genre. Zu: Warriors from the Magic Mountain uit 193 lijkt in eerste instantie een olijk historisch drama te worden maar wanneer de altijd wat naïeve Yuen Biao een donkere tempel in vlucht gaat het los met de magie en vliegende gevechten. En wat een heerlijk tempo, lekker gaan op dat avontuur met een gedaanteverwisselende demon, pratende vissen, vergiftigde zwaarden en hup naar het luchtkasteel waar een jonge Brigitte Lin met haar lieftallige huishouding woont. Haar genezing is een fraai staaltje Chinees surrealisme. Tegen het einde wordt het allemaal wat te gek maar het verveelt nooit. Campy speciale effecten maar toch wel goed gedaan en natuurlijk ontkom je nooit aan de indruk dat het weer een politieke allegorie is over de relatie Hong Kong en China.

Uit 1983. :(

ghehe was het maar, 193. Zou het gemakkelijk te volgen zijn, een film uit die era. De humor van de middeleeuwen begrijpen we nu ook nauwelijks. (Het zal wel beter in tragedies gaan, de oude Grieken worden ook nog gelezen)

Tori et Lokita
La Jardinière. Wat mij betreft had de film zo geheten. Na een zwak eerste half uur vinden de Dardennes Freres in de horticultuur hun stekje genialiteit. Lokita wordt als illegale arbeidersmigrante in een wiettuin te werk gesteld. De Qatarese hitte, de claustrofobische eenzaamheid, het eeuwige gezoem van ventilatoren. Zo akelig! Voor het zover is, zien we de ontmenselijking door de bureaucratische machtsstaat. Je kunt alles maken met illegalen, en de druk komt van overal. Als twee kinderen uit Malots Alleen op de Wereld hebben Tori en Lokita alleen elkaar. Hoe schrijnend ook, het echte grimmige, rebelse is er bij de Dardennes inmiddels wel af. Pas als arme Lokita omringd wordt door pershout (obs) komen de tranen (osm).

Ik heb een Chinese martial arts film uit 1930 gezien, 荒江女俠, dat was al aardig schakelen…

La Femme publique
De opvolger van Possession heeft een lekker Frans jaren '80 sfeertje. Valérie Kaprisky is geen Adjani maar heeft er meteen zin in, geil over straat lopen, kleren uit, huilen, schreeuwen, met dingen gooien, alles er op en er aan. Lekker hoog tempo met de gebruikelijke Żuławski nerveuze camera. Er wordt een Dostojevski verfilmd en dat is echt heerlijk over the top, Jean-Paul Farré begrijpt het helemaal. Er is een zijpad met een Tsjechisch kardinaal en een moordaanslag dat ik totaal onbegrijpelijk vond en uiteindelijk herinner ik me de film als een waas van intensiteiten, en dat levert zowaar best wel veel mooie momenten op die je in geen enkele andere film tegenkomt.

geen tijd voor een, kuch, officiële film deze week, maar wel Eat that Question - Frank Zappa in his own words gekeken. Vind zijn muziek nog altijd too smart for its own good, maar als spreker kán dat bijna geen probleem zijn. De man schudt de wisecracks en politieke analyses zo uit de mouw. Amerika op weg naar een fascistische theocracy, so true. Een godswonder: Zappa stierf aan prostaatkanker en niet aan longkanker, in werkelijk elke scene een sigaret, off stage én onstage.

Sigarettes are food…

Glissements progressifs du plaisir
Mijn eerste Robbe-Grillet als regisseur. Schrijvers die filmen, altijd uitkijken. Het begint dan ook wat houterig met een moord, inspecteur Trintignant is er vrijwel direct bij maar is niet echt een goede speurder met zijn bizarre vragen. Dat zet de sfeer meteen goed neer, surrealisme met een geniepig gevoel voor humor. En heel veel mooie vrouwen, die graag uit de kleren gaan en vooral geïnteresseerd zijn in andere vrouwen. Verdachte Anicée Alvina komt in een cel terecht van een klooster(?) waar ze onhandig wordt verhoord. De gemene nonnen en geile priester vinden het maar lastig zo'n onschuldige maar wellicht kwaadaardige vrouw (heks). Herhaling ligt altijd op de loer bij dit soort eksperimentele cinema maar verrassend genoeg hield Robbe-Grillet me prima bij de les met soms fraaie beelden en intrigerende zijpaden. Het lijkt nu al op een vervliegende droom. Eerlijk geil ook, op zo'n koude, abstracte manier.

Shit, loop vet achter!

Terrifier/Terrifier 2
De geruchten over kotsende bioscoopgangers moet je zo serieus nemen als vergelijkbare geruchten over Sunn0)))-concerten, maar heel niet onaardig voor wat het is. Beide hebben hun eigen pros en cons, zo heeft de eerste een low budget-charme, die de tweede ontbeert maar goedmaakt met meer over-the-topness.

In The Court Of The Crimson King – King Crimson at 50
Forevermoore: The Angelo Project
Robert Fripp is een bijzondere man, sommige fans schijnen over te zeik te zijn over de meligheid die hij met zijn vrouw Toyah op YouTube zet, wat inderdaad een beetje een compleet tegenovergesteld lijkt met de heavy-handedness die hem (en de muziek van King Crimson) ook kenmerkt. De man is een vat contradicties, maar wel fascinerend. Veel bandleden, zoals Belew en Gunn zijn niet bang aan te geven dat dat niet altijd makkelijk is. De meeste emotie in de film komt echter van Bill Rieflin, een echte vriend van hem, die inmiddels is overleden is maar tijdens de documentaire al aan kanker lijdt.
Angelo Moore is niet veel makkelijker, in de Fishbone documentaire drijft hij bassist Norwood al tot het uiterste met zijn ongebreidelde creatieve energie. Hier gaan we nog wat dieper in op zijn waanzin, leuk om zijn dochter, moeder en vriendin/manager over hem te horen. De docu zelf is een labour of love maar kon beter, zo staat de muziek vaak te hard.

Djinn
Van Tobe Hooper van Texas Chainsaw Massacre en Eaten Alive, maar dat kan je beter vergeten. Mooi gemaakt, rijk aan sfeer, maar een beetje saai.

Twice Dead
Hard Rock Nightmare
Echte VHS-trash dit. Niet te serieus nemen, dan is het best lollig. Hard Rock Nightmare is opgehangen aan een rockbandje en zo mogelijk nog sillier dan Twice Dead.

La dama rossa uccide sette volte (The Red Queen Kills Seven Times)
Gothic giallo, technisch in orde, mooie soundtrack van Bruno Nicolai, maar ook wat afstandelijk.

Barbarian
Smile
Twee uitstekende moderne horrorflicks. De eerste is wat komischer dan de tweede, die toch wel een paar keer voor echt kippenvel zorgde. Opvallend goeie muziek ook in de tweede.

Soft & Quiet
Home invasion en neonazi’s. Zeer onprettig om te bekijken en not in a good way.

ズームアップ　暴行現場 (Zoom Up: Rape Site)
Soort pinku giallo, wat resulteert in extra gnarly kills en heel veel wiepende mensen, consensual of niet. Nét iets te veel wat mij betreft want het houdt de boel een beetje op.

Test pilota Pirxa (Pilot Pirx’s Inquest)
Poolse science fiction, waarbij Lems korte verhaal de existentiële vragen stelt die het tijdlozer maken dan de respect afdwingende set designs en special fx (bij het vliegen langs een close-up van een gestucte muur toch een hele foute grap te binnen schoot).

Zeer onprettig om te bekijken en not in a good way.

moest je kotsen? :P

Ik sluit redelijk op het rijtje horror-b-films aan dit keer met:

Godzilla
"Voor degenen die thuis kijken, dit is geen toneelstuk of film.' Godzilla blijkt een opvallend moderne film. Naast het verwachte (atoom)pacifisme, worden ook de media duidelijk tegen het radioactieve licht gehouden. Echte Japanners, eerst foto's maken! De pers doet hijgerig verslag van de komst van Het Beest. Waar zij dramatiseren, doet de film juist heel zakelijk verslag, haast sereen zelfs. Ik moest aan Moby Dick denken, ook meer dan zomaar een gevaar. Godzilla komt tevoorschijn, dóórdat de bom valt. 'En hoe je het ook bekijkt, dat is serieus.'

Amerikaans hijgerig, i should add

The Black Tower
Experimentele korte film uit de jaren tachtig. Prachtig verhaal. Man komt erachter dat een zwarte toren hem overal begint te volgen om hem uiteindelijk te confronteren. Opgebouwd uit foto's met wat avant-garde editing om er beweging in te krijgen. Lijkt even in de val van de herhaling te trappen maar wat magische beelden en die rare toren zorgen voor het juiste gevoel voor pathos. Gewoon op YouTube te zien (ook een leuk kort interview met regisseur John Smith.)

Eltávozott nap
Oh ja, jaren zestig Oostblokfilms over jonge vrouwen, kom maar door. Heerlijke Hongaarse film uit 1968. Van een vrouwelijke regisseur (Márta Mészáros), in prachtig zwart-wit geschoten. De 24-jarige Szonyl (Kati Kovács) leeft in een weeshuis en werkt in een fabriek, zoals al haar collega's is ze op zoek naar haar ouders. Dat brengt haar al snel op het platteland waar haar moeder met een nieuw gezin leeft. Allemaal moeizaam tussen moeder en dochter, maar de mannen in het gezin vinden die kortharige vrouw uit Boedapest wel interessant. Sowieso wel een ding, alle mannen zijn een soort paardenvliegen. De stoïcijnse Szonyl is dan ook wel erg leuk, doet een beetje waar ze zin in heeft, observeert wat en lijkt dan impulsieve beslissingen te nemen. Zoveel sfeer, zo chill en ook nog op het laatst een fijn hippieliedje van de band op het dansfeest: "Waarom hebben we liefde nodig? Om over iets te kunnen schrijven!" Mooi opeens-is-het-klaar-einde.

阮玲玉
Deze Stanley Kwan klassieker uit 1991 is een biografie van 2,5 uur over de actrice Ruan Lingyu die op 25-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Kwan pakt het in Center Stage grondig en origineel aan met Bergmanesque interviews met zowel de cast als mensen die Lingyu hebben gekend. En hij dubbelt soms mooi originele met nagespeelde scènes waardoor alles een zachtaardig experimentele sfeer krijgt. Kreeg eerlijk gezegd niet echt het gevoel dat Lingyu zelfmoord had hoeven plegen maar goed dat is misschien lastig invoelen in de mores van de tijd en het land. Verder ziet alles er piekfijn uit, Maggie Cheung is op haar best en die rumba uit 2046 is ook al lekker meta aanwezig.

버닝
Zag Burning tijdens peak-Covid vaak langskomen op de Cineville-player, nooit aan toe gekomen. Blijkt nu een vrij populaire film te zijn en werd dan ook laatst op de Belg uitgezonden. Goede film met die typische Aziatische morele vaagheid en typische Zuid-Koreaanse klassenstrijd. De beginnende schrijver Jongsu doet klusjes als bezorger en komt Haemi tegen waarmee hij vroeger in het dorp woonde. Al meteen voel je iets ongemakkelijks, hij is stug en zij, erg leuk, wil dingen doen (wat uiteindelijk leidt tot een goed non-acrobatische seksscène.) Wanneer ze terugkeert van een trip uit Afrika is er opeens een soort Less Than Zero-achtige guy, Ben, die wel of niet haar nieuwe vlam is. Oeh driehoeksverhouding met een verdwijning. Lee Chang-dong houdt alles heel knap vaag zodat je nooit precies wat er aan de hand is (ik ging uiteindelijk voor: groot misverstand). Weer een neo-Hitchcock die uitstekend gefilmd is, met sfeervolle muziek, goed geacteerd maar met 148 minuten ook veel te lang door een overdaad aan verplichte clichéscènes (achtervolgingen). Naar Murakami, dus met jazz en een kat.

The best article writing service is one where you can get enough work and the amount charged is justifiable enough. You will come across some hire research paper writers if you are looking for someone to write for your website or blog. But keep in mind that quality is something you definitely cannot afford to compromise.

Naar Murakami, dus met jazz en een kat.

Gheh.

The Black Tower maar eens kieken.

Deadpool
'I don't know, it might further the plot.' Marvel weet natuurlijk ook wel dat het tweedimensionale meuk pusht. Misschien dat Deadpool als deconstructie de stoot (of 'cock shot') gaf tot wat intelligenters. Zo dom zijn die mankinderen echt niet, ze willen het als Peter Pannetjes gewoon niet. Deadpool zit als postmoderne potpourri uiteraard vol zelfverwijzingen. Fourth wall-breaks inside fourth wall. Uiteindelijk breekt er toch vooral glas. Mijn hardste lach was een kotsgrap. Toch daagt er ook een idee. Al die superheldenlatex is ook een soort SM-kink. Wat als de seksgrappen eens 'serieuzer genomen' werden. Dan was het vriendinnetje van Deadpool aan het end ook gemuteerd! 'I bet it feels huge in this hand.'

Pinocchio
Weer een Pinocchio-film? Dacht ik ook, maar ja stopmotion dus toch wel nieuwsgierig. Del Toro doet me meestal weinig maar zijn animaties zijn wel leuk, dus vooruit. Alleraardigst in de moderne gladde stijl maar ik verzonk al snel in kinderlijke verwondering. Del Toro brengt zijn gebruikelijke motieven mee, heidense natuurgeesten en antifascisme, niet slecht. Pinocchio is mooi onzorgvuldig in elkaar geknutseld en best lang strontvervelend. Echt leuk wordt het in het hiernamaals met Beetlejuice-vibes. Verder vond ik het allemaal goed in balans, een geslaagde lach hier, een filosofische gedachte daar, wat spanning en melancholisch einde. Geen Pleziereiland, normaliter een doodzonde maar ik vond het allemaal wel prima zo. Netflix-productie maar toch een bioscoopfilm.

Weird: The Al Yankovic Story
Basically een parodie op een biopic. Ergens gelukkig maar want ik vind Yankovics muziek maar matig interessant. De film ontstijgt „meh…” helaas niet.

TÁR
We volgen dirigente Lydia Tár die moet dealen met schuldgevoel. Ik las dat mensen er een aanklacht tegen cancelculture in lezen maar dan ga je toch aan heel veel voorbij, zo sympathiek is die Tár namelijk helemaal niet.

Babardeală cu bucluc sau porno balamuc (Bad Luck Banging or Loony Porn)
Vreemde film over een lerares wiens sextape lekt. Het begint al met het expliciet tonen van die tape maar ook het middelste bedrijf (van drie) is een vreemde verklarende woordenlijst. Fascinerend sws, het laatste deel het meest down to earth in het tonen van de hypocrisie van haar aanklagers.

Al wat je ziet
Documentaire slash artfilm van een Iraans-Nederlandse regisseur. Haast meditatief, mooie muziek (Ahdieh’s verjaardagslied „Tavalodet Mobarak” maar vooral veel droney soundscapes) maar aards in de anekdotes over de lompheid van mensen jegens „vreemdelingen” die zich al lang niet meer zo voelen.

Honneponnetje
Kwam ’m tegen op YouTube en jezus, wat slecht. Vaak heb je het gevoel dat de regisseur gewoon zijn lusten op Nada botviert onder het mom van een speelfilm, al valt na de commentaren de hoeveel naakt nog mee. Maar krappe shirtjes en dan bijvoorbeeld een onvermijdelijk hoosbui maken het bijna nog ranziger. Verder ook geen enkele redeeming value die sleazy cinema uit de 70s vaak nog heeft.

Vaak heb je het gevoel dat de regisseur gewoon zijn lusten op Nada botviert onder het mom van een speelfilm

Ik heb het gevoel dat dit in die tijd vrij normaal was. Zie, zo uit mijn hoofd, Schatjes en Dona, Dona, niet dat ik hier als tiener heel moeilijk over deed.

Die heb ik niet zo scherp op het netvlies 😁 maar neem aan dat dat wel zo is. Deze film had echter buiten dat zelfs nog minder om het lijf dan Nada.

Weird Al komt in 013 volgend jaar, geloof ik. Toch lichte twijfel, moet ie niet 1x gezien worden.

Honneponnetje, goh ja, daar sluit deze dan weer enigszins op aan (al is het 100x smaakvoller, maar met genoeg naakt dat niet meer zou kunnen tegenwoordig)

All Things Fair
'Gebruik je fantasie!' Vrijmoedige (en vrij moedige) Zweedse nostalgie, waar de jaren zeventig tot in de jaren negentig duurden. (Ik zweerde dat het een film was uit de tijd van de vroege Roy Andersson!) De 'jeux interdits' spelen zich af in het jaar 1943, dat langzaam een grauwe oorlogssluier over de testosteronenstorm van een derdeklasser legt. Eerst weet hij zijn lerares nog te versieren (haar bril gaat af en het haar los, zoals het clichématig hoort). Daarna bieden zelfs dertienjarige meisjes zich gewillig aan. Maar achter de deur wachten moeilijkheden, of meer bepaald, het volwassen leven, waar seks eerder een escapisme is, wanneer de drank niet (meer) werkt. Eros als idioom van machteloosheid. Een loze geste. Pijnlijk, eigenlijk. Waren we nog maar 15!

Like Someone in Love
Curieus dat de laatste film van Abbas Kiarostami een pure Tokyo-film is. Als ik deze film als een soort Pepsi-test had gezien zou ik zo hebben gezworen dat hij van Japanse makelij was. Dat wil zeggen, secuur gefilmd, diepe Tokyo melancholie, subtiele muziek en goede Japanse acteurs. Het begin is ijzersterk met een scène in een bar waar je heel lang niet door hebt wiens stem je hoort. Uiteindelijk volgen we een escortdame na een afspraak waar ze eigenlijk geen zin in heeft en op verschrikkelijke wijze haar oma die op bezoek is in de stad moet afwimpelen (Vido was terecht terneergeslagen door dit moment.) Alweer een heerlijke scène volgt in een restaurant wanneer de taxichauffeur op Tokyo-wijze het adres niet kan vinden. Haar klant blijkt een bejaarde sociologieprofessor die op zijn oude dag ook steeds wordt afgeleid maar toch probeert om Akiko te helpen met wat orde in haar leven te brengen. Mooie autoritten en toevallige ontmoetingen volgen. Ik ging er heel lang in mee, maar ik had het gevoel dat Kiarostami niet goed wist hoe hij er een einde aan moest maken. Daardoor blijft Akiko eigenlijk een wat oninteressante figuur, niet meer dan een hulpeloos slachtoffer van de grote stad.

Goh ja, lastig maar dapper van Kiarostami. Ook iets (teveel?) van de Japanse obsessie met steriliteit (zie de opruimwoede). Te weinig Iraanse dirt blijven hangen.

Rose
'Je ne sais pas que je suis.' Een film die ternauwernood overleeft op zijn Scandinavisch. Net genoeg stiltes en depressie om het al te nep te maken. Een schizofrene dame wordt door haar zus en zwager meegenomen op een reisje naar Parijs. We leven in de filmrealiteit dus haar geestesziekte is herleidbaar naar een Trauma (en een bemoeizuchtige moeder). Minpuntjes, maar de hoofdrolspeelster treft de schichtigheid van de psychiatrisch patient goed. Gebogen trekt zij door haar leven. Het scenario houdt het helaas niet bij familie, er moet een hele bus vol Deense flat characters mee, en op het laatst nog een allochtoon om alle vakjes (vinkjes) af te tikken. De film graaft zo haar eigen graf (voor een egel). Zij kijken, wij kijken. Naar de Ander. Gemakkelijk zat.

niet al te nep

台風クラブ
Even geen WK, dus dan maar deze hoog aangeschreven Typhoon Club uit 1985. Het is maar rommelig lesgeven op de plattelandsschool en inderdaad eigenlijk zijn het allemaal zeikerdjes. Vrij laat komt dan toch de tyfoon waardoor iedereen snel naar huis vlucht. Helaas blijft een meisje met de lokale verkrachter-in-opleiding achter en dat gaat maar net goed. Mishima jr, het lesbische stel zijn toch aanwezig en dat leidt onvermijdelijk tot een vrolijk dansje waarbij de kleren, op gepaste camera-afstand uitgaan. Bijna plotloos, traag en met een lekker wrang einde. Normaal zou dit dus een thuiswedstrijd zijn voor mij maar ik vond het eigenlijk gewoon saai, niet geholpen door het feit dat iedereen super onsympathiek is. Misschien met uitzondering van het meisje dat wegloopt naar de grote stad maar ook te dom is ("Oh wat aardig dat je een rode jurk voor me komt, onbekende man.")

rode jurk voor me koopt...sorry het was laat. En een rare film.

Les Sœurs Brontë
Je weet wat je krijgt, een biografische kostuumfilm over de drie beroemde zuster/schrijfsters. Met Pisier, Huppert en Adjani in de titelrollen dus hoogstaand acteerwerk, met name Adjani als vrijgevochten goth crossdresser schudt dit soort rollen uit haar mouw. Prachtig gefilmd, met lekker statische shots van dat kille landschap en mooi belichte interieurs als schilderijen die opeens tot leven komen. Subtiele opbouw ook, de broer (die guy die altijd in Rohmer films speelt) is zogenaamd het talent van de familie, want vrouwen die schrijven, ondenkbaar! Die last kan hij maar moeilijk dragen, net als de verkeerde liefde. Emily gelooft sowieso niet in de liefde en probeert haar broer nog een beetje op de been te krijgen wanneer de onvermijdelijke Laudanum ten tonele verschijnt. Het geheel wordt heel vibey verteld zonder grote gebaren, terwijl het toch heel tragisch is allemaal. En op het laatst komt zo waar Roland Barthes ten tonele als Thackeray. Dan hoor je mij niet meer klagen.

rode jurk voor me koopt...sorry het was laat. En een rare film.

wat een plakkerige film was dat. Hoogste luchtvochtigheidsgraad.

The Day Has gone
'Al die moderne dansen.' Godard gaf Europa de handleiding, en heel de Europese cinema profiteerde. Ook Márta Mészáros snapte de hint, en maakte in Hongarije de eerste door een vrouw geregisseerde film. Ze volgt haar hoofdpersonage van Boedapest richting het platteland, waar de stad meestal alleen door het kijkgaatje van de tv is te bewonderen. Net als de camera cirkelen de jongens als aasgieren om haar heen. Knap consequent houdt ze haar cool. Ze wordt opgepikt wanneer ze wil. (Leve de pick-up!). De vrijere moraal heeft ook zo zijn gevolgen, want het wijze meisje is 'wees', wat ze ook probeert.

Delitto allo specchio (Death on the Fourposter)
Middelmatige proto-giallo, kan me er nu al weinig meer van herinneren.

De Zeemeerman
Hoge Hakken, Echte Liefde
De beruchte superslechte film van eigen bodem. Nu ben ik het wel eens niet eens met zulke reputaties, maar De Zeemeerman is echt behoorlijk slecht inderdaad. Hoge Hakken…, zo worden ze niet meer gemaakt en da’s maar goed ook. Het seksisme is één ding, maar het als noble savage portretteren van de arbeidersklasse is wat je zegt problematisch.

Dio: Dreamers Never Die
This Is GWAR
Twee rockumentaries waarin draken worden geslacht. Beide erg leuk, die Ronnie James Dio had a good run sinds de fifties. Een bumpy ride, dat wel. Hij was natuurlijk niet perfect maar erg sympathiek. GWAR vond ik na een keer live al wel flauw worden (tenminste, volgens mij 1 keer in Vrije Vloer gezien en later in Paradiso, allemaal wel een jaar of 30 😮 geleden. Still going strong ondanks dat Oderus Urungus er niet meer is. Verder de nodige leden versleten, de rechtzaak over Urungus "cuttlefish" met rechter Dick Boner bijna te mooi om waar te zijn, maar een goed verhaal voor een documentaire dus.

The Eternal Daughter
Onthaasten… leuk voor Tilda Swinton-fans want die speelt een dame en haar moeder in een mal hotel. Het geheel is vormgegeven als een gothic horrorfilm die in de Hammercatalogus niet zou misstaan. Het is echter meer een psychologische en emotionele moeder-dochter-kwestie.

On Becoming a God in Central Florida s01
Brand New Cherry Flavor s01
De eerste is een alleraardigste serie rond Kirsten Dunst, al ben ik er nog niet uit wat de boodschap van dit alles is. Aangezien de serie in stopgezet zullen we er nooit achter komen. De tweede is vreemd, heel vreemd. Het stukje Daughters of Darkness in de finale geeft een hint voor wat de boodschap was. Zet in ieder geval aan tot nadenken, wat de over the top weirdness een beetje goedmaakt. Interessant, een een mooi bruggetje naar:

A Wounded Fawn
Een supernatural revenge flick, nu zijn wraakfilms meestal niet direct de plek voor goede smaak, maar het geweld jegens te dames is relatief mild (wat we te zien krijgen that is). De op Griekse mythologie gebaseerde wraak geeft fancy visuals, maar er zit iets pedants in hoe de mannelijke regisseur een soort feministische boodschap probeert uit te dragen.

White Noise
Vraag me af hoe een adaptatie van DeLillo's grote simulacra-roman er in de jaren '80 uit had gezien? Grimmiger? "Realistischer"? Maakt verder niet uit, Baumbach als New Yorker met intellectuele bagage lijkt een prima keuze voor deze adaptatie en het pakt redelijk goed uit. Geweldige intro meteen. Dankzij de wijze kinderen en het olijke kleurgebruik heeft het een lange tijd een zekere Wes Anderson-vibe zonder de kijkdoos-pedanterie. Greta is er ook bij met "important hair". Sowieso zitten in de eerste helft de meeste beroemde oneliners. De eerste twee van drie hoofdstukken vond ik heerlijk, echt vaak hardop moeten lachen, maar wellicht dat dit mijn niche is. Ongelukken, hyperrealiteit, consumptie. De film is lang (135 minuten maar weer) en dan wreekt zich een beetje in het derde hoofdstuk, juist wanneer dingen "emotioneel" en "echt" lijken te worden. Kan verder weinig zeggen of het een getrouwe adaptatie is, wilde al een tijd het boek weer eens herlezen, maar de film had zeker een bepaald effect merkte ik toen ik enigszins verdwaasd de bioscoop uitkwam midden in consumptieparadijs Amsterdam.

エリ・エリ・レマ・サバクタニ
Shinji Aoyama is dit jaar overleden, dit is pas de eerste film die ik van hem zie. Uit 2005, over een wereld waar het lemmingvirus heerst. Twee noisemuzikanten, gespeeld door alleskunners Masaya Nakahara en Tadanobu Asano, lijken immuun en zijn lekker op zoek naar nieuwe geluiden om muziek mee te maken. Zo had de film van mij wel mogen doorsudderen. Er komt dan toch wat plot om de hoek kijken dankzij een rijkaard wiens dochter het virus heeft opgelopen en met een detective op zoek is naar de muzikanten die haar schijnbaar kunnen genezen. Lekker traag wordt naar een mooie, lange climax toegewerkt. Duidelijk zonder significant budget gemaakt en toch prachtig gefilmd. (In niet al te beste kwaliteit via YouTube gecast onder de internationale titel My God, My God, Why Hast Thou Forsaken Me?)

Werckmeister harmóniák
Ik dacht echt even dat de titel Wreckmeister harmóniák was, toch wel een gemiste kans, helemaal gezien het verloop van de film. Tarr is terug in de bioscoop met een gerestaureerd retrospectief. Ik ging als beginneling toch maar voorzichtig voor een van de kortere werken. Heerlijke sfeer in zo'n mistroostig Hongaars dorp vol typische koppen. De dromer brengt braaf kranten rond en zorgt voor zijn muzikale oom, prima landerige arthouse. Maar dan komt het circus langs, met een Prins en een walvis. Al snel wordt sfeer grimmig. Niemand zit er op te wachten en binnen de kortste keren staan allemaal opgefokte mannen bij de circuswagen een beetje te wachten rond vuurtjes. Dan kan niet goed gaan, zeker wanneer De Prins het met een echte verborgen Alphaville/Dr. Mabuse stem de hoogste tijd vindt voor een lekker potje fascisme. Mooie film met prachtige cinematografie en met name de lange zwijgende wandelshots zijn geweldig. Maar Tarr kent geen maat, alles moet traag of een herhaling zijn, volstrekt onnodig.

Pick-up
Film uit 1975. Lijkt een geheide slasher te worden wanneer twee mooie vrouwen een lift krijgen van een gast met een bizarre bus/motorhome die hij ergens in Florida moet afleveren. De donkerharige voelt nattigheid "He's an aries." Nou, nattigheid volgt wel, ho, ho. Er is ook nog eens storm op komst waardoor ons gezelschap vast komt te zitten in de natuur. Dan wordt de sfeer redelijk Boards of Canada met een vreemde mix van seks en esoterica. Jammer genoeg wordt er niet echt doorgepakt, ze hadden nog dieper de natuur in moeten gaan in plaats van dat er met flashbacks/confrontaties duidelijk wordt gemaakt hoe de hoofdpersonen zo zijn geworden (de post-hippie desillusie, wantrouwen in autoriteit). Vermakelijk tijdsbeeld, ook qua kapsels en, ahem, vrouwenlichamen.

Ha, de Zeemeerman, dacht dat ie ouder was. 1996 waren nog altijd de jaren 80 in de NL cinema, blijkbaar.

Twee noisemuzikanten
een film over noisemuzikanten! WOW.

Maar dan komt het circus langs, met een Prins en een walvis.
Met zulke toegankelijke ingevingen zou ik 'm nog bijna gaan kijken ook.

Nou, nattigheid volgt wel, ho, ho.
ho. 🎅😏

Long Promised Road
'Six months in goddamn Holland.' Brian Wilson. Wat is het toch een figuur. Deze docu komt uiteraard met wauwelende talking heads, waarvan alleen The Boss en de tragisch toepasselijke Taylor Hawkins wat zinnigs te melden hebben. Het unieke selling point van de film zijn de Californische autoritjes die journalist Jason Fine met Brian maakt. Zij hebben een werkelijke band . En Brian is helemaal zichzelf. Dik, bleek, angstig op zijn lip bijtend, volkomen wispelturig. Alles is een slag voor hem. Constant loopt Jason (die hem toch goed kent!) in valkuilen. Brian begon aan Smile als 'teenage symphony to God' en in die ene zin zit zijn hele leven opgesloten. Zijn muziek is goddelijk, maar zelf bleef hij eeuwig kind. Die Unvollendete. Ik werd er toch weer emotioneel van. 'Who, me?'

Necrophobia
Nederlandse horror met afbibberlijk acteerwerk maar heel aardige special fx. Duurt maar een uurtje dus ik heb me best vermaakt.

Triangle Of Sadness
Östlund neemt wel erg de tijd in het midden in deze film over macht, geld en kapitalisme, maar uiteindelijk toch wel een fascinerende draai met een even verrassend als verwarrend einde.

Fragment of Fear
Omen III
Een man gaat de verdachte dood van zijn tante onderzoeken, maar zijn verslavingsverleden speelt hem op verschillende manieren parten. Prima seventies thriller. Bij Omen III is de rek er wel uit met deze derde episode.

ఈగ (Eega)
Een man reincarneert als vlieg en neemt in die vorm wraak op zijn moordenaar met hulp van zijn objet du désir. Geen goede film eigenlijk, cheesy qua verhaal en cgi, maar zo spectaculair over de top, never a dull moment.

Geen Paniek
Ome Cor
De Gooyer en Kraaijkamp, noem een legendarischer duo… hoef je niet lang te wachten. Zo grappig is het niet ondanks dat Kees van Kooten het bij elkaar schreef. Het is allemaal behoorlijk gedateerd en truttig. Ome Cor is door Martin Van Waardenberg gemaakt voor €0. Dat verklaart wellicht dat alle bekende gezichten maar een keer langskomen en waardoor het eerder een soort verzameling sketches is. Maar ik heb een zwak voor Waardenbergs Rotterdamse humor en het geld voor de huur is voor een goed doel.

Who Killed The KLF?
De muziek vond ik toen niet veel aan (en nu nog niet) maar het verhaal is wel errug goed. Wellicht jammer dat de geldverbranding hun claim to fame is maar het is ook wel een stunt die ook tot nadenken stemt. Die Def Leppardzanger die ws zo’n bedrag op de bank heeft die moralistisch begint over goede doelen, van die dingen…

Pick-up
Of Pazuzu? Stoerdere titel, al ben ik het met Omar eens dat die esoterica niet voldoende wordt uitgediept om die titel te rechtvaardigen. Evengoed wel zeer nice seventies vibes en daar f*** ik wel mee, dus daar had Omar ook gelijk in.

De KLF docu was geweldig. En ergens blijft het een ongelofelijk verhaal, met name hoe ze die hits (groot liefhebber hier) voor elkaar hebben gekregen zonder platenmaatschappij, al dat geld rechtstreeks in de portemonnee om gebruikt te worden voor bizarre projecten. Alan Moore in opvallend goed humeur omdat hij het niet over strips hoeft te hebben.

Na twee speciale jury prijzen in Cannes gaat Östlund nooit meer een film onder de twee uur maken.