Filmforum

Who’s That Girl
Jonge Madonna als baddie die dan toch uiteindelijk (een beetje) valt voor de normie, wel een beetje een reminder dat de strijd tegen de patriarchie al langer woedt en helaas ook nog maar een klein beetje opgeschoten is, zoals de slapstick-achtige vibe maar niet écht van de grond wil komen. Maar Yung Madonna, best leuk.

胭脂扣 (Rouge)
Meer retro in deze lowkey ghost vibe. Wel veel beter geslaagd en hoewel gedateerd te noemen wel om een heel fijne manier.

地球防衛軍 (The Mysterians)
Supergedateerde kaiju eiga, dus op een lollige manier, met een touch of Giant Robot in de vorm van Moguera (en natuurlijk Godzilla. Leuke special effects sowieso en overall zeer entertaining.

Baby Cat
Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat. Worst keying ever en overige special effects zijn ook niet om over naar huis te schrijven, maar je blijft toch enigszins gefascineerd tot de maffe finale.

Tank Girl
Ook gek maar mét budget. Héel erg nineties, ook weer die girl power maar nu in comic/Mad Max-stijl, met een nog steeds actueel thema over toeëigening van water. Ice-T als raar hond-actig wezen en de stoere Lori Petty houden het nog nét interessant tot de eindstreep.

wel om een heel fijne manier.

Een soort moderne update van The King of Comedy, deze doorbraakfilm van de regisseur van Dream Scenario is net zo leuk als die film.

Oeh, onthouden.

Het aspect dat deze film wat voor me naar beneden haalt is dat de veronderstelde diepe connectie/passie tussen Na Young/Nora en Hae Sung aan ons wordt verteld in plaats van dat we hem zien.

goed punt, enkel een paar ontmoetingen als piepjonge kinderen, is dat werkelijk genoeg? Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Low budget gekkigheid over een dame die naar Los Angeles verhuist en daar een relatie aangaat met de buurtkat die eigenlijk een sexy jongedame is die zich (meestal) gedraagt als kat

wow! Minoes!

Everything Beautiful is Far Away
'What's with the head?' Conceptueel ogenschijnlijk perfecte film, die uiteindelijk juist qua ideenrijkdom tekort schiet. Ontbreekt simpelweg the body? Een eenzame kerel dwaalt door de duinen, enkel zijn ontlijfde robot als gezelschap. Net als hij is zij 'op'. Het wachten is dan op de interventie van een Ander. En die komt er. Natuurlijk is het een vrouw, die ergens in haar houtkleurige bleekheid op de robot lijkt. Ik denk: dat wordt jaloezie. Maar nee, cerebraal en toneelmatig trekken de twee (nee, drie dus) door het Niets verder. Met de Ander zou de eenzame vent in een erotisch spanningsveld kúnnen belanden. ('Just drop it in, shake it up and enjoy something', zegt zijn nieuwe kompaan al snel.) Maar ook dat wordt nooit uitgevent. De robot dan helen om zelf te helen (Pinokkio-style)? Oók niet. Zo blijven we twijfelen op weg naar het door de klassieke SF-voorgeschreven zee-einde. Dat dan weer wél. 'A man has been brought back to life.'

Als de kinderen nou iets ouder waren (zeg 13) en hun eerste zoen uitwisselden, was het al 'logischer' geweest.

Ik had al genoegen genomen met Skype-sexting. 😉

Tank Girl

In de bioscoop gezien toen hij uitkwam. Toen vond ik hem erg vet. Laatst geprobeerd te herkijken op Prime, maar de hoofdpersoon was te irritant op heel erg 80/90s manier (denk Top Gun.)

野火
Shinya Tsukamoto's oorlogsfilm Fires on the Plain uit 2014 is zoals je wel kunt verwachten een zwaarmoedige ervaring. Zieke en uitgehongerde Japanse soldaten proberen zich op de Filipijnen terug te trekken terwijl ze schijnbaar uit het niets aan hun einde kunnen komen. Gezien Tsukamoto's staat van dienst weet je dat je als kijker met de neus op de bloedige feiten wordt gedrukt. Tsukamoto zelf wandelt hoestend en vermoeid, zonder enige hoop, door deze groene hel waar hij soms zelfs wat bekende gezichten herhaaldelijk terugziet. Oorlog is hier meer een existentieel gevecht waar eigenlijk geen tegenstander voor nodig is. Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is. Een verschrikkelijke film, totaal ontdaan van de geweldsglamour die zijn films normaal zo fascinerend maken.

Brides of Blood
A BRUTAL ORGY OF GHASTLY TERROR!, na zo’n tagline verwacht je nogal wat. Maar het is een film uit 1960 en valt allemaal nogal mee. Maar wel leuk, vermakelijk problematisch eigenlijk en top of the bill special fx.

https://i.postimg.cc/Jnc0x75X/Brides-Of-Blood-1968.gif

Kuru Otlar Üstüne (About Dry Grasses)
Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden maar stelt in de ruim drie uur durende verwikkelingen rond een leraar op een lagere school niet teleur. De hoofdpersoon is niet heel sympathiek, eigenlijk had ik liever gehad dat de focus op het personage van Merve Dizdar lag, die weer ijzersterk is.

Kuolleet lehdet (Fallen Leaves)
Kaurismäki by the book. Het grenst aan parodie om eerlijk te zijn, je vraagt je af of Finnen het wel zo leuk vinden zo geportretteert te worden. Alma Pöysti is een prima opvolgster van Kati Outinen. De radioberichten over de oorlog in Oekraïne vormen een vreemd contrast met het anachronistische gebrek aan bijvoorbeeld smartphones.

Where the Devil Roams
Hypergestileerde horror van een hele familie, die nota bene Adams heet. Beetje Rob Zombie-achtige affaire, maar met minder budget wel wat charmanter en niet zo’n geweldsorgie als Zombie pleegt te doen.

Wicked Little Letters
Leuke Britse degelijkheid die juist degelijkheid aan de kaak stelt. Met het gelul over De Toon wat hier ook nog steeds rondwaart ook nog steeds actueel (de film speelt in vermeend truttiger tijden). Het gaat er ook over wie wat zegt natuurlijk.

oeehh Ceylan. En eens wat betreft die Kaurismaki.

Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is.

zie ook:

Cutter's Way
Rewatch, per ongeluk. Jaar of twaalf later, volwassener, cynischer. Van 3.5 ster naar 4 sterren, derhalve. De tristesse van de kleine krabbelaar in het grote leven, die dan maar als een wappie naar de complottheorie grijpt. Heel OJ-Amerikaans in het einde. 'What if it were?'. Misschien had het tóch niet hoeven eindigen met een schot, maar met een klik? (Of is dat het kind, de romanticus in me, nog altijd.) Wat eeen muziek van Jack Nitschze trouwens.

Struktura Krysztalu
'Persoonlijk geef ik de voorkeur aan zwart-wit televisie.' Voer voor filosofen. Winters onderkoeld, zo lijkt het eerst, maar de warmte sluipt erin. Een plattelandsstelletje wacht op een vreemde bezoeker. Hij is in Amerika geweest, en in het Polen van eind jaren zestig is dat heel wat. De twee mannen blijken studievrienden. Voor de moderne vriend lijkt het achterlijke augurkendorp een stap terug in de tijd. Terwijl zijn vriend zóveel in zijn mars heeft. Zo wordt de film in een schamele zeventig minuten een botsing van de ouderwetse levensverinnerlijking op moderne externe resultaatdrang. Een beetje Rohmer dankzij het doelloze gediscussieer en de kabbelende spanning van een driehoeksverhouding. De giechelige partner is er immers ook nog, en knipt het haar van de vreemde naar evenbeeld van de hare. In de soundtrack kan de kijker zélf een leven wonen. 'God, wat is het hier stil!'

Immaculate
Niet genoeg boobies om het nunsploitation te kunnen noemen en helaas ligt Simona Tabasco al in voor het begingeneriek onder de grond. Wat volgt is een pretty basic en gory horrorflick. Op een stukje Bruno Nicolai na (La dama rossa uccide sette volte, om precies te zijn) minder “Italiaans” dan verwacht, buiten de locatie natuurlijk.

harpsichords! gelukkig is er altijd de muziek nog, dan.

Enkel functionele muziek in:

How to Have Sex
'Oi, smoke show!' Vijf jaar na Aftersun, vóór de volwassenheid, na de verdwijning van vader. Drie tienermeisjes op Griekse comareis met zichzelf en hun hormonen, ready to 'run off, have sex and get new mates.' Ik overdrijf, want zo diep als Aftersun gaat het niet, daarvoor zijn de slechten (m/v) te slecht. Toch denk ik dat How to Have Sex wel degelijk profiteert van het recente verschijnen ván, iets van Aftersun straalt erop af. Na een vervelend Britten op vakantie-intro, zoomt de film gelukkig steeds meer in op de meest verlegen vakantieganger. Het meisje waar – zo vinden haar vriendinnen – nu eindelijk een piemel in moet. Natuurlijk schemert dan het gevaar van een Joran. Even lijkt het kind gered te worden door een meisje in het badpak (braaf , veilig en moederlijk). Helaas. Hoe je seks moet hebben? Moeilijk, heel moeilijk. 'You need to cover your bits.'

Frida
Een van de favoriete films van mijn vriendin. Biografie van Frida Kahlo met, kwam ik achteraf achter, nare trekjes vanwege bemoeienis van Harvey Weinstein die vond dat er meer naakte Selma Hayek in moest. Los daarvan, vakwerk dat niet helemaal ontkomt aan het probleem van biografische films: het aftikken van de "grote hits". Veel wist ik wel, maar zoiets als de consequenties van dat busongeluk was veel gruwelijker dan ik me zo achteloos had voorgesteld. Gelukkig zijn er een aantal surrealistische intermezzo's die het geheel een eigen vibe geven die goed bij haar kunst passen.

頁台北
After Hours in Taipei. De stad is in Au Revoir Taipei heerlijk in beeld gebracht en een prachtig decor voor rare fratsen, ontmoetingen en achtervolgingen. Een wat sullige guy neemt afscheid van zijn vriendin die naar Parijs gaat...en het prompt met hem uitmaakt. Hij wil naar Parijs om uitleg te krijgen maar hoe komt hij aan het geld? Daar is natuurlijk een "oom" voor, karakteristiek vriendelijk, die daarvoor wel vraagt of hij een pakje mee wil nemen. Dat trekt de aandacht van allerlei sullige figuren. Het leuke boekenwinkelmeisje helpt een handje dus alle ingrediënten zijn aanwezig voor zorgeloos vermaak in 85 minuten. Ik had alleen gekozen voor het melancholische einde (wat misschien wel gewoon het echte einde is.)

Stormy
De asymmetrische strijd tussen Stormy Daniels en die raarhaarmeneer… pijnlijk, ook omdat Stormy zelf een eerlijker beeld van zichzelf schetst dan die narcistische gek ooit zou kunnen.

悪は存在しない’ (Evil Does Not Exist)
Meditatieve sfeer, mooi weergegeven, zoals ze doen in Japan. Niet zonder humor maar het einde is erg tragisch en misschien wat too much. Maar onder de streep toch een fraaie film.

Baby Reindeer s01
Begint ongemakkelijk maar wordt uiteindelijk, als de backstory van de comedian aan bod komt echt pittig. Maar gezien het onderwerp geen slechte zaak, veel nuances in het hele verhaal, maar emotionally draining. Jammer dat de sleuthers het dan weer nodig vinden om de daders te vinden (het is grotendeels gebaseerd op de ervaringen van Richard Gadd) en onschuldigen te veroordelen.

Virus
Ook bekend onder namen als Night Of The Zombies en Hell of the Living Dead zoals het exploitation betaamt. Ook een warrige mix van zombies en kannibalen, zoals het exploitation betaamt. De soundtrack was een Record Store Day uitgave die ik vrijdag oppikte, met grotendeels bekende pokoes van Goblin en Fabio Frizzi.

Bad Boy Bubby
Meer ongemak in deze Australische film. Na opgesloten te zijn geweest bij zijn moeder met wie hij een twijfelachtige relatie onderhoudt beland hij toch in de buitenwereld, maar dat gaat natuurlijk niet helemaal goed. Eigenlijk gaat het nog beter dan te verwachten viel. Vreemd, dat is het zeker.

Killing Spree
Meer warrige horror, uit het late slashertijdperk. Low budget en acteerwerk is navenant. Neemt wat behoorlijk vreemde afslagen aan het eind.

Late Night with the Devil
Een talkshow in de late jaren zeventig roept de duivel aan voor de kijkscijfers. Er was vast wel een moral panic gaande in die tijd. Geinig om Forever My Queen van Pentagram langs te horen komen in het begin. Verder duurt het wat lang voor er echt actie komt. De seventies vibe wordt wat doorbroken door wat opzichtige AI, digitale emulaties van analoge film en de VHS-dingen.

Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden

Ik trek die man niet. Die films heten ook niet voor niets About Dry Grasses en Winter Sleep. Je kunt dus niet zeggen dat je niet gewaarschuwd bent.

Kaurismäki by the book.

Ook mijn eerste reactie, maar mijn tweede was: "Maar wie kan dit zo goed?" Bovendien uniek: de hoofdpersoon probeert te stoppen met drinken.

Overzicht april (alles in de bios, tenzij anders vermeld):
⭐⭐⭐⭐½:
After Hours (Martin Scorcese, 1985)
Scorcese gaat Kafka op een scenario van de scenarist vanVampire's Kiss (zie vorige maand) en dat gaat hem gewoon heel goed af. Ook maar 97 minuten!

Love Lies Bleeding (Rose Glass, 2024)
Dit was veel vreemder en interessanter dan ik dacht dat het zou zijn. Alle trailers en andere pr suggereerden een actiefilm met noir-elementen, een beetje in de trant van Red Rock West en (natuurlijk) Thelma & Louise. En ja, dat is de basis, maar er is ook (body) horror, wat Lynch, en zelfs een vleugje Miikes gangsterfilms. Een echt originele film dus, met een uitstekend tempo, geweldige acteerprestaties en een all-time high score voor 'beste matjes in een film'.

Immaculate (Michael Mohan, 2024)
Nog een positieve verrassing. Deze old school horrorfilm is niet bijster origineel, maar meer 'vakmanschap is meesterschap' dan dit wordt een film niet. Het begint met een knal en gaat dan 90 minuten (precies de goede lengte) lang zo door tot het zeer bevredigende einde (misschien wel mijn favoriete einde van een film van dit jaar). Eng genoeg, met een mooie mix van jump scares, gore momenten en meer sfeervol gothische delen. Vergeet ook de grand guignol grappen niet en sommige zijn heel goed. Maakt goed gebruik van de Italiaanse nonnenklooster locatie, zodat het er zelfs chic uitziet.

⭐⭐⭐⭐:
Green Border (Agnieszka Holland, 2023)
Is dit het soort film dat linksige types (zoals ik) in arthousebioscopen gaan kijken om verontwaardiging te voelen over Wit-Russische dictators en Poolse populisten? Soms is dat zo. Vooral het ietwat feel good einde over "de jeugd heeft de toekomst) gaat naar mijn smaak iets te ver in die richting. Op andere momenten is het maar al te duidelijk dat de makers deze kritiek verwachten en proberen te vermijden door een zeer voor de hand liggende "we houden ook rekening met het standpunt van de andere kant" scène toe te voegen.

Maar meestal is het een geweldig, heel rauw, soms ronduit moeilijk om naar te kijken sociaal-realistisch drama, geschoten in grimmig zwart-wit. De sadistische bewakers, blaffende honden en legertrucks die door het vlakke Oost-Pools/Wit-Russische grenslandschap rijden, zijn maar al te bekend uit films uit de Tweede Wereldoorlog (de moerassen uit Idi i Smotri maken hun opwachting) en zouden te op de neus zijn als het niet was wat er echt gebeurde. Of beter gezegd: gebeurt, want het is nog steeds aan de gang.

⭐⭐⭐½:
Blue Giant (Yuzuru Tachikawa, 2023)
Het verhaal is een vrij standaard "aanvankelijk naïef genie overwint hindernissen" ding. Ik vind het wel leuk dat de film heel realistisch is over de jazzscene van de 21e eeuw: spelen voor 150 mensen wordt als een enorm succes beschouwd en de bandleden hebben andere banen nodig.
De animatie was redelijk goed, maar ik had gehoopt dat de muziek die scènes afspeelde meer op het creatieve niveau van de Spiderman-animatiefilms zou zijn. Ze zijn veel eenvoudiger. Deels een kwestie van budget, maar ook gewoon vasthouden aan de regels in een film die draait om lyrische improvisatie.
De soundtrack van Hiromi Uehara daarentegen is ontzettend vet en in een film over een jazzband is dat natuurlijk erg belangrijk. Coltrane's 'Impressions' staat er ook op als extra bonus.

Mission: Impossible II (John Woo, 2000, SkyShowtime)
Op de een of andere manier heeft deze film een lagere beoordeling op IMDb en Letterboxd dan de eerste, iets wat ik helemaal niet snap. Ik bedoel, beide films zijn belachelijk, maar waar M:I een ingewikkelde spionagethriller is met veel expositie, die meestal per ongeluk belachelijk is, daar is M:I II er heel zeker van hoe belachelijk het wil zijn, namelijk de meest belachelijke, campy actiefilm ooit. En John Woo is de perfecte persoon om dat soort belachelijkheid uit te halen. Het beste stuk is dat waar Tom Cruise een motorfiets op zijn voorwiel laat draaien om de slechterik neer te schieten, maar het is overal erg leuk. Vonken vliegen letterlijk in het rond (net als duiven, dit is John Woo.) Zoveel beter dan het flauwe gedoe met de zweetdruppel en de modeltrein uit deel één. Ik kan niet begrijpen dat mensen denken dat dat beter was.
Wat ook helpt, is dat waar Ethan Hunt in de eerste film een behoorlijk saaie straight man was, het personage hier is veranderd in het eigenwijze live action Archer-klootzaktype dat Tom Cruise als geen ander kan neerzetten (waarschijnlijk omdat hij zelf zo is). Wat ertoe leidt dat Dougray Scotts heerlijk schmierende schurk de beste zin van de film krijgt: "You know, that was the hardest part about having to portray you, grinning like an idiot every fifteen minutes."
P.S.: IMF zou zijn agenten echt beter moeten doorlichten. Ze blijven voor zichzelf beginnen.
P.P.S.: Waar in de eerste film niemand die eraan werkte begreep hoe computers en het internet werken, had niemand hier ook maar een basisidee van hoe (moleculaire) biologie werkt.

⭐⭐⭐:
Los Delincuentes (Rodrigo Moreno, 2023)
Begint ijzersterk als een gortdroge komedie over een bankbediende die bedenkt dat hij liever een paar jaar naar de gevangenis gaat dan nog meer dan 20 jaar werkt en daarom de bank besteelt en zichzelf aangeeft. Verandert dan in een veel minder goede typisch Latijns-Amerikaans magisch realistische film. Dat gaat dan een beetje door elkaar lopen en het kabbelt door naar het einde na dik 3 uur. Had een knaller van 90 minuten kunnen zijn.

Civil War (Alex Garland, 2024)
Niet een film over burgeroorlog in de VS, maar één over oorlogsfotografen, die zich afspeelt in een recente toekomst waarin de VS een failed state zijn geworden. Dus verwacht geen film over Amerikaanse politiek. Garland heeft alleen over oorlogsfotografie ook niet meer te melden dan de bekende waarheden "het is soms moreel twijfelachtig om gruwelijkheden te verslaan maar er niets aan te doen" en "de adrenalinerush van gevaarlijke situaties en gruwelijkheden maakt je aan de ene kant kapot, maar aan de andere kant wil je ook niet anders meer". Maar, de man kan wel echt een goede actiefilm maken

Beau Travail (Claire Denis, 1999)
Veel onderdrukte homo-erotische verlangens in de woestijn van Djibouti. Denis Lavant is fantastisch en het ziet er goed uit, maar dit soort Romantische (hoofdletter-R), impressionistische film is het gewoon niet echt voor mij.

⭐⭐½:
Nimic (Yorgos Lanthimos, 2019, Disney+)
Korte film van Lanthimos is het soort "ideetje"-film dat je wel vaker ziet als bekende regisseurs zich op de sprint wagen.

Evil Does Not Exist (Ryusuke Hamaguchi, 2023)
De meest frustrerende film van de maand. Het duurde namelijk even, maar ik begon echt in deze film te komen, ondanks de extreem lelijke 'geschoten op een iPhone'-esthetiek. Maar qua naturel schrijven en acteren werd dit echt steeds beter, met de autorit als hoogtepunt. Ik was echt benieuwd: zou Takahashi geluk en liefde vinden in de glamping-business? Misschien zelfs met Mayuzumi (ik ben een Takahashi en Mayuzumi-stand) Wat is er met Takumi's vrouw gebeurd? En vooral: waar zou de septic tank komen te staan? Maar dan uit het niets: BOEM, na al die nuances en subtiliteiten, een uiterst pompeus dramatisch einde. Alles weg.

Mission: Impossible (Brian DePalma, 1996, SkyShowtime)
DePalma probeert te veel de serie na te doen en zit opgescheept met een niet te volgen plot vol expostiedumps. Maar veel actiescenes zijn ook gewoon dom op niet de goede manier (zie M:I II). Maar de Akvárium-set blijft een hoogtepunt in de geschiedenis van het set bouwen.
[img src="https://pbs.twimg.com/media/GCiTYYiWcAAjBLq.jpg";]

⭐½:
Mirror (Andrei Tarkovsky, 1975)
Altijd gedacht dat Tarkovsky niets voor mij was, daarom er één kijken uitgesteld. Na het zien van deze film kan ik definitief zeggen: "Tarkovsky niets voor mij." Sowieso denk ik dat je Russisch moet spreken om deze film te kunnen beoordelen. Er worden bijvoorbeeld meerdere gedichten voorgedragen, die in de ondertiteling heel matig leken, maar die ondertitelaar doet normaal natuurlijk ook de toespraken van Poetin. En dan wordt er continu dingen geroepen over Dostojevski en andere Russische literatuur.

Uitgesteld oordeel:
A Streetcar Named Desire (Elia Kazan, 1951)
Topfilm, dat kan ik wel al zeggen, maar hij werd vertoond zonder Nederlandse of Engelse ondertiteling. Meestal geen probleem, maar als Vivien Leigh op sneltreinvaart met een zeer zwaar zuidelijke accent literaire Tennesse Williams zinnen gaat ratelen, dan wordt het lastig. De beruchte mompelaar Marlon Brando was veel minder een probleem.

Al eens aan Béla Tarr gewaagd? Daarmee vergeleken zijn Ceylanfilm actionpacked, maar… het heeft ook wat van Kaurismäki…

Love Lies Bleeding
Die had ik ook gezien maar vergeten te loggen. Sterke film idd met goede hoofdrollen. Stevig qua geweld, beetje Windig Refn ook, maar niet zo hypergestileerd dat het mysterieus wordt.

Bovendien uniek: de hoofdpersoon probeert te stoppen met drinken.

LOL. zet 'm op Aki! (En wat gaat dat worden)

en... Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

After Hours is de beste film ooit. Mirror daarentegen is wel héél lastig, ik zou een andere Tarkovsky proberen (eender welke).

La sociedad de la nieve
'De gewonden schreeuwen het uit, de rest ook.' Een stuiterende rugbybal door een op drift geraakt vliegtuig. De beroemdste vliegramp uit de geschiedenis is niet geschikt voor vegans. Dát detail – noem het de brotherly shove - kent iedereen, maar hoe het 'avontuur' afliep, wist ik niet. La Sociedad de la Nieve neemt rustig de tijd om daarnaartoe te werken. Alhoewel rustig? De spanning blijft om te snijden. Of... Om het snijden. Het is ramp na ramp na ramp. (Die lawine, ongelooflijk). Het kannibalisme begint na een half uur – heel gory wordt het niet in beeld gebracht, maar aan het eind liggen de ribbenkasten even open als het vliegtuig. De mannen zelfs zijn ook niet veel meer dan dat. Twee overlevenden hielden het niet meer. Het wachten op de Dooi of de Dood. En de voice-over? Dat is dé touchdown van de film. 'Heb ik het recht niet om mezelf in leven te houden?'

het probleem van biografische films: het aftikken van de "grote hits".

Echt een hekel aan die geijkte opkomst -> problematische fase -> ondergang of eerherstel plots. Ik merk dat ik daardoor bonuspunten geef aan films die dat niet volgen, zoals Ferrari en die Lance Armstrong-film van Frears.

Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

Zelfde. Enorm fan toen de film oorspronkelijk uitkwam. Maar goed, toen was ik nog een tiener en wat meer van de lompheid en shock value, dus misschien blijft het niet overeind.

La sociedad de la nieve

Op de Letterboxd verlanglijst

The Mystic
Die Tod Browning die had wel iets met circussen en sideshows, baseer ik op enkel Freaks en The Unknown gezien te hebben ☺️… anyway, deze is ook wel nice. Misschien niet zo goed als die andere twee maar leuk.

Omen (Augure)
Ik dacht een prequel van de infamous horror franchise te gaan zien maar dit is meer een surreële trip in Congo. Beetje warrig maar mysterieus en een lust voor het oog hier en daar.

Bi Küçük Eylül Meselesi (A Small September Affair)
Merve Dizdar uit de dizi (soap) Masumlar Apartmanı duikt op in arthouse van Ceylan enzo maar blondine Farah Zeynep Abdullah is meer getypecast voor de çok şekerli (mierzoete) romantiek. De ugly duckling is totaal niet lelijk en Abdullah speelt een airhead, een introvertemannenfantasie, zoals iemand op Letterboxd terecht stelt.

Saltburn
Tja, Promising Young Woman was ook al behoorlijk flawed en deze is net zo messed up en niet omdat er een paar gross scenes in zitten. Het is meer style over substance en de substance is irritant incoherent uitgewerkt. Net als in het debuut is vrij onduidelijk wat er nu eigenlijk gezegd wordt. Het verhaal is simpel maar de daden zijn eh, puzzling. Kortgezegd, een pizzames: all edge, no point.

辣手神探
Hard Boiled had ik sinds 1992 niet meer gezien. De film kwam net uit toen de films van John Woo en de rest van de Hong Kong actiebazen verkrijgbaar werden in het Westen, denk ook dat het de eerste was die ik zag. Hoe dan ook, nu zie je hoe bizar invloedrijk de film is geweest: de plotse slow motions, de dubbele pistolen en ingenieuze vuurgevechten zijn allemaal nog vetter aangezet. Veel gekopieerd nooit geëvenaard. Heb ook weer ouderwets genoten van alle rare fratsen. toch meer absurde komedie dan ernstige politiefilm (en dat ondanks Tony Leungs gepijnigde rol.) Eigenlijk de ware opvolger van Miami Vice want alleen Chow Yun-Fat kan zich qua charisma aan Don Johnson meten.

Bergen
Biopic over een van de grootste Turkse arabesk-sterren van de jaren tachtig: Bergen. Beetje sentimenteel en ondanks de lengte van de film en de relatief korte duur van Bergens carrière toch wat rare sprongetjes en dingen die beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Belgin Sarılmışer was behalve een begenadigd zangeres ook slachtoffer van femicide en daaraan ging ook het nodige geweld vooraf, zoals de zuuraanval waardoor ze een oog verloor. En dit is niet alleen een verhaal over haar leven maar over dat van veel vrouwen die lijden onder geweld en niet bepaald alleen in Turkije. Toch wel een extra dimensie die me niet koud liet.

en daaraan ging ook het nodige geweld vooraf, zoals de zuuraanval waardoor ze een oog verloor

wow :c En die 'echtgenoot' zat nauwelijks in de gevangenis ook nog.

Au Revoir Taipei
'Hey, noodle boy!' Vederlichte Taiwanese vrolijkheid vol schattige meisjes én gangsters, want ja, zo'n film is het. Een brave uitvreter is door zijn vriendin verlaten. Letterlijk, want ze is naar Frankrijk vertrokken. De jongen begint dus alvast maar Frans te leren, al wakkert dat zijn tristesse enkel aan, Hij heeft dough nodig, geen DUMPLINGS!! Dan maar een klusje aangenomen van een crimineel Oompje. In een waaier van verhaallijntjes komen domme agenten, domme criminelen, liefdesblinde dus domme knapen én twee slimme nieuwe vlammen uit het MKB langzaam bijeen. Cruciaal moment in dit romansje: het dansje! Ik moest aan Bong Jong-ho's debuut Barking Dogs Never Bite denken, maar vooral aan Woody Allen. Midnight in Taipei. Girl power in een geel jurkje. 'Het leek op dat moment redelijk.'

Ik had alleen gekozen voor het melancholische einde (wat misschien wel gewoon het echte einde is.)

Helemaal eens, paste ook prima bij de vibe. En anders het 'einde-einde' inderdaad nog duidelijker als surrealistisch en een droom neergezet.

Abigail
Ready Or Not
Bed Rest
Drie hedendaagse horrorflicks. De eerste is een gekke, het lijkt ontvoering maar wat er toen gebeurde? Wel leuk, lekker over the top. Bij de tweede is de premisse net iets te gek om echt goed te worden, maar toch ruimschoots goed genoeg voor de zaterdagavond door de malle twists en niet in het minst door de sterke hoofdrol. De laatste wil niet echt van de grond komen en het einde lijkt de boel te redden maar mondt dan toch uit cheesy sentimentaliteit.

Noroît
Beetje meer highbrow is deze experimentele film. Beetje Rollin Type Beat zonder de sleaze. Dus zeker mooie Franse plaatjes, de drip van de vrouwelijke piraten is ook impeccable, maar moeilijk in te komen. Niks tegen arty-farty Fransen maar deze klikte niet.

Sound of Freedom
De slechtste is deze „waargebeurde” film over de handel in kinderen. De villains kijken boosaardig, je hebt al snel het idee dat de „feiten” misschien niet helemaal „alternatief” zijn maar zeker wel wat dikker aangezet om ons allemaal flink bang te maken voor de pedo’s. Veel „heb je zelf een dochter?” chantage, aandoenlijke kids, het prijzen van de nuclear family (met zoveel mogelijk blonde kinderen) en wat dies meer zij verklaart waarom dit populair is in QAnonkringen. Over „agenda” gesproken…

bij die laatste is de discrepantie tussen metascore 36/100 en 7.6/10 op IMDd daarmee begrijpelijk. (Letterboxd houdt het op 3.3/5)

Orlando
'Is this a worthy topic?' Ik vreesde er al voor. Beter dan het boek. Blijkbaar snap ik Woolf pas in een prentenboekversie. Tilda Swinton wordt dan ook oogverblindend in beeld gebracht – net als de vele, weelderige achtergronden waartegen zij schittert. Nog sterker op dreef dan de cinematograaf zijn de componisten van de synthy soundtrack. De onbekende David Motion en... regisseur Sally Potter zelf. Orlando begint als the Favourite van de Queen, maar heeft meer met Nikita, alleen gelaten tussen titanische ijsschotsen. De beroemde sex change is precies zo magisch als verwacht. 'Samen person. No difference at all.' Met iedere tijdssprong wordt deze Every(wo)man als film en als mens leuker. Alleen die grap met de Bronski Beat had achterwege mogen blijven. 'What's that? The future.'

Graphic Means: A History of Graphic Design Production
Documentaire over grafisch ontwerp en dan vooral de techniek. Voor mij leuk want toen ik op de grafische school kwam heb ik nog een kontje meegekregen van de oude manier die, in veel (maar niet alle) opzichten gelukkig, is vervangen door computers en desktop publishing. Inclusief een interessante misogyne angle (het zal ook eens niet).

Challengers
Hypergestileerde, voor de electronic dance music in de soundtrack geeft de film een apart sfeertje, maar hoewel het natuurlijk niet over tennis gaat is dat voor iemand zo anti-sport als ikzelf wel achterstand.

Power
Nog ff de diep racistische oorsprong van de iba op een rijtje. Vorige week bij mij in de straat werd er nog een jonge jongen met een bepaald uiterlijk tegen de grond gewerkt in mijn doodsaaie wijk, 6 cops (auto, motor…) erbij en na anderhalf uur werd hij heengezonden. Ik denk daar dan toch weer het mijne van.

Faceless After Dark
Ik zie eerdere films van deze regisseur behoorlijk afgekraakt worden maar ik vond deze toch wel erg goed. Het budget is beperkt en dat merk je hier en daar maar er staat genoeg coole shit tegenover.

Il Buco
'Wohoo! Wohoo!' Soms is het goed het belang van woorden te relativeren. Het leven kan gemakkelijk zonder. In Il Buco vertellen de wolken en de koeienbellen ons meer dan genoeg over een oude man en zijn gewoonten. Het onontgonnen Italiaanse platteland van de zestiger jaren wordt opgeschrikt door een groep mannen in witte kostuumpakken. Zij komen 'il buco' onderzoeken. Het gat in de leegte. Een van de diepste grotten van de wereld. Hun plek van onderzoek lijkt op die van Age of Empires na het opstartscherm. We zien mannen omringd door groen, dingetjes doen. De film blijft bewust op afstand. Het is meer een sociologisch onderzoek dan een verhaal. In de grot gedempte stemmen en brandende kranten. Buiten de grot rotstekeningen. De onuitputtelijke nieuwsgierigheid van de mens. De oude man eindigt, als de moderne tijd begint. 'Té té té!'

Less Than Zero
'Old trouble or new trouble?' Het gaat niet goed met de jeugd lees ik op de NOS vanochtend. Gisteren zat ik in een treincoupé met drie jongens en één meisje en het ging alleen maar over drugs en schulden (van 10 euro!) bij een dealer (die hen kapot zou gaan maken!). Met andere woorden: Less Than Zero is (eindelijk?) hier! De filmversie loopt op een strakke soundtrack van Thomas Newman en 'adviseur' Rick Rubin en goed spel van met name James Spader (als de dealer) en Robert Downey Jr (als de verslaafde mooiboy Julian). Downey ziet er écht slecht uit. Hij speelde min of meer zichzelf. De Hollywoodisering vervlakt het boek tot een 'avontuur' en een antidrugsfilm, terwijl BEE natuurlijk juist lethargisch was over het heden en de toekomst. Gelijk had hij. Tijd voor een neon chillwave remake? 'Time, time, time, see what's become of me.'

Filmoverzicht mei
⭐⭐⭐⭐⭐
Paths of Glory (Stanley Kubrick, 1957)
"Colonel Dax, your men died very well." Mijn nieuwe favoriete Kubrick

Terrestrial Verses (Ali Asgari & Alireza Khatami, 2023)
Kafka in de Islamitische Republiek Iran. Negen absurdistische conversaties met de letterlijk gezichtsloze macht, waarbij wat niet gezegd nog belangrijker is dan het eigenlijke gesprek. De uitkomst is niet altijd hetzelfde, de frustratie wel. Die frustratie wordt in een kort statement aan het einde de vrije loop gelaten.

⭐⭐⭐⭐½
Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller, 2024)
Een saga dus; Miller geeft alle ruimte aan zijn innerlijke Sergio Leone en creëert een Once Upon a Time in the West voor de 21e eeuw. Ook meer comic book dan alle comic bookverfilmingen sinds Sin City.

⭐⭐⭐⭐
The Wild One (László Benedek, 1953)
Kathie Bleeker had in 1953 al nul tolerantie voor toxische masculiniteit, zelfs als die afkomstig is van Marlon Brando in zijn iconische Perfecto motorjas. Heerlijk freudiaans gedoe met motorbendes die vechten om een zeer fallische tweede prijs (de eerste "was te groot") die ze niet verdiend hebben.

La Chimera (Alice Rohrwacher, 2023)
Het Fellini-eske schelmendeel over Etruskische grafrovers in het Italië van de vroege jaren '80 is zo goed, dat het me niet deerde dat het Orpheus en Eurydice-deel me niet echt raakte wegens te gekunsteld.

Leviathan (Lucien Castaing-Taylor & Véréna Paravel, 2012)
De visserijdocumentaire als abstracte kunstzinnige horror. Een indrukwekkende beeldenstroom. Zeebenen wel noodzaak, zeker bij bekijken op een groot scherm.

Dellamorte Dellamore (Michele Soavi, 1994)
Romantische zombiekomedie noir giallo is volkomen geschift op precies de juiste manier.

⭐⭐⭐½
The Sweet East (Sean Price Williams, 2023)
80% komisch surreële roadtrip langs de Amerikaanse oostkust, 20% nu al vermoeiend hipstergedoe.

Hit Man (Richard Linklater, 2023)
De mid-budget romcom leeft! Geen filmliefhebber gaat dit als zijn favoriete Linklater noemen, maar deze geslaagde lichte komedie is gegarandeerd een toekomstige streaming- en tv-evergreen.

⭐⭐⭐
The Chase (Arthur Penn, 1966)
Marlon Brando, Robert Redford, Jane Fonda, Angie Dickinson, Robert Duvall (klein rolletje): er zijn films met een slechtere cast. Maar deze film is ook extreem sixties: feestende teenagers, vrije relaties, iemand die "Sexual revolution!" schreeuwt. Als naar het einde al dat, uh, gedoe eindelijk een beetje opzij wordt geschoven, wordt het nog een heel behoorlijke film.

⭐⭐½
Kafr Kassem (Borhane Alaouié, 1975)
Film over een slachtpartij die het Israëlische leger in 1956 aanrichtte onder de inwoners van het Palestijns-Israëlische dorp uit de titel. Heeft zijn momenten, zeker in de meer persoonlijke scenes, maar overduidelijk een navolger van Battle of Algiers met, typisch voor de tijd, te veel linkse agitprop (echt, een hele toespraak van Nasser?)

⭐⭐
The Fall Guy (David Leitch, 2024)
Ik realiseer me steeds meer dat of ik een actiefilm goed vind, er vooral van afhangt of hij stijl heeft (zie ook: Furiosa) en niet per se hoe vaak de auto over de kop gaat. Leitchs Atomic Blonde had stijl. The Fall Guy heeft dat niet; het is allemaal erg functioneel gefilmd. Wat het wel heeft is van die kamerbrede 'grappige' dialoog die veel moderne actiefilms verpest.

The Beast (Bertrand Bonello, 2023)
Bombastisch, pompeus, traag. Paar scenes met de incel zijn wel grappig.

Fallen Angels (Wong-Kar Wai, 1995)
Deze deed pijn. Ik zag Chunking Express en Happy Together bij uitkomen en herinner me ze als visueel briljante, trendsettende films. Ze hebben natuurlijk ook Christopher Doyle groot gemaakt. Maar Fallen Angels bleek in Eye een enorme verzameling jaren 90 clichés: van verzadigde kleuren naar zwart-wit en weer terug, flink met de camera zwaaien, hip muziekje eronder en de coole hitman kan aan het werk.

Mission: Impossible III (JJ Abrams, 2006, SkyShowtime)
Na John Woos zeer geslaagde tweede deel, neemt JJ Abrams nu het stokje over. Die vergeet prompt dat dit een reeks van lichtvoetige spy capers hoort te zijn en dat Ethan Hunt de meester van de stealth is. Het begint met een grimmige martelscene en Cruise knalt gewoon iedereen neer. Geen zak aan dus, daar kan zelfs Philip Seymour Hoffman niets aan doen. Ook veel shakey cam chaosactie.

⭐½
P.P. Rider (Shinji Sōmai, 1983)
Ik kon echt geen touw vastknopen aan deze film. Een paar tieners proberen een klasgenoot die is ontvoerd door yakuza omdat zijn vader in de drugshandel zit te redden, zoveel is duidelijk. Maar van scene tot scene leek iedereen gewoon maar wat te doen, waarbij dat 'wat' vooral een hoop duw- en trekwerk en geschreeuw is. Sōmai wordt gepresenteerd als een grote inspiratiebron van Hirokazu Kore-eda, maar dit kwam op mij vooral over Takashi Miike met minder geweld, maar nog veel meer chaos. (De film heeft ook veel juichende recensies, dus wellicht ligt het aan mij.)

Grappig ik zag Fallen Angels destijds in de bioscoop en vond het een openbaring. Zag daarna Chunking Express en vond die tegenvallen. Ben inmiddels bijgetrokken, schijnt ook bedoeld te zijn als double bill

Pandemonium
Avonturen na de dood, aanvankelijk leek het erop de kant op te gaan van de finale van The Beyond en Japanese Hell maar dan komen er wat belerende episodes ten koste van de visuals en blijft het hangen op mid.

Krvavý Johann
Sleazy zombie/vampierenfilm in Tsjechië, inclusief cameo van enkele lokale pornoveteranen. Niet teveel van verwachten en dan is het nog best een vermakelijke film, met hier en daar een lekker smakeloze scene als uitschieter.

Gorgo
Godzilla voor de kust van Ierland, geinige twist met nog wat hints naar de troubles die daarbij horen. Op Letterboxd samengevat als nog geen 80 minuten waarvan minstens een derde bestaat uit vernieling, met andere woorden: niks te klagen.

De Nobelprijswinnaar
Er wordt een web geweven rondom een skere schrijver en de relaties rondom hem maar ook plagiaat. Een beetje sleazy draadje met een minderjarig meisje vormt een wat vervelend Nederlands cliché, de film had ook best leuk geweest zonder dit viezemannenfantasietje.

Zuflucht in Shanghai
Joden die voor WW2 naar Shanghai vluchtten belanden niet veel later alsnog in een oorlog met Japan. Interessante docu, net als The Nobelprijswinnaar met muziek van John Zorn.

Le Choc du futur
Muzikante pioniert eind jaren zeventig met elektronica, met wat name droppings als Aksak Maboul en Laurie Spiegel. Niet spectaculair, beetje hipster, maar Alma Jodorowsky (kleindochter van…) met vintage elektronica is eigenlijk toch cool genoeg om een leuke film op te leveren.

Le Jardin des supplices
Nog een exile to China, nu een drugsverslaafde Fransman. Het is een beetje exploitatie uit de tijd van Emmanuelle maar je vraagt je qua erotiek soms af wat eigenlijk de bedoeling is, want erg erotisch wordt het niet. De seks is spaarzaam en vaak versneden met politieke verhandelingen over communisme, het einde van kolonialisme aldaar en zelfs een paar heftige foto’s van onder ander leng tch’e. Enfin, ook wel typisch Frans natuurlijk.

Grappig ik zag Fallen Angels destijds in de bioscoop en vond het een openbaring. Zag daarna Chunking Express en vond die tegenvallen.

Heb je ze recent nog gezien? Want ik vrees dat het toch een beetje hetzelfde is als met The Chase: enorm tijdsgebonden. Nu zijn Wai en Doyle (en ook Tarantino, die er wat betreft gebruik muziek en coole hitman nog invloedrijker is geweest) natuurlijk ook heel vaak slecht nagedaan. Ik durf nu bijvoorbeeld ook niet om bv Natural Born Killers te herbekijken (zeker niet omdat Stones recente, zeer 90s Savages zo een sof was.)

Ja, WKW is elke zomer weer in de Amsterdamse bioscopen te zien (maar nooit Ashes of Time, die steeds beter wordt.) Natural Born Killers zie ik ook niet zo zitten, hetzelfde met een aantal Finchers uit dezelfde periode (al vond ik Fight Club recentelijk in de bioscoop gezien de "crisis in masculiniteit" van de afgelopen jaren een intrigerende ervaring.)

The Color of Pomegranates (Sergej Parajanov, 1969, Rialto De Pijp.)
Goed deze film een keer gezien te hebben, maar ik denk niet dat ik hem snel ga herbekijken.
Ik denk dat als je opgegroeid bent in de Armeens orthodoxe kerk of er kennis van hebt, je een hoop meer uit deze film kunt halen, want vrijwel alles lijkt geïnspireerd op de iconografie daarvan. Ik ken al die heiligen en hun verhalen niet.
Wat overblijft is een stroom beelden. Een flink deel daarvan is briljant, maar ook een hoop dat valt te classificeren als 'hippiegedoe'. Wel apart, want de Armeense Sovjetrepubliek lijkt me nu niet de meest groovy plaats op aarde in 1969.

Mission: Impossible - Ghost Protocol (Brad Bird, 2011, SkyShowTime)
Na de grimdark sof die JJ Abrams' M:I III, krijgen we gelukkig een andere regisseur voor deel het nummerloze 4e deel: Brad Bird. Die scoorde eerder met... Ratatouille?

Maar het werkt fantastisch. Eigenlijk zit er ook niet veel verschil tussen een goede Disney-film en een goede spy caper: beetje actie, beetje humor, tempo hoog houden. En grote actiefilms worden zo intensief gestoryboard dat ze bijna starten als animatiefilm. Birds regie is misschien iet zo flamboyant als die van John Woo in deel twee, maar wel meer solide. En Bird heeft in tegenstelling tot Abrams dus wel humor; dit is verreweg de grappigste M:I film. De opening is echt fantastisch; het Kremlin wordt gewoon opgeblazen!

Jammer genoeg is de finale in Mumbai een beetje meh, anders was dit de beste M:I tot nog toe geweest. Nu scoor ik hem gelijk met deel 2. John Woo heeft de betere grote actiescenes en de flair, maar Bird levert de meer solide film af en heeft de humor.

The Color of Pomegranates was gepland als biografie van de dichter Sayat Nova maar als gevolg van de censuur is het meer ’n, eh… expressionistische affaire geworden. 😄

Wel veel esoterica maar dan minder geijkte symbolen dan Jodorowsky, die het bijna schoolmeesterachtig aanpakt.

Geweldig om Pomesgranates in de bios te kunnen zien!

Terrestrial Verses heb ik op de lijst gezet.

De Nobelprijswinnaar
'Ik ben schrijver. Díe schrijver.' Nederland verdient meer films in kaurismakiaans zwart-wit. De privé-detective die hier halverwege opduikt kan zo bij de Leningrad Cowboys. Hollandse clichés zijn er vanaf het begin, de godverdommes vliegen na 3 minuten al in het rond (op de tieten is het langer wachten). Er wordt ook vrijwel continu uit de bruine fruitschaal gesnoept. Toch heeft de film ook smaak, dankzij een pianistische soundtrack van niemand minder dan John Zorn. Een goede Nederlandse film betekent: fout gerommel met een minderjarige. 'Wil je neuken? Wil je niet neuken?' De serieuze kern van het plot draait om een verwisseling. De ene schrijver zijn “dood” is de ander zijn brood. Alle lijntjes komen als een slecht boek bij elkaar. Goed? Neen, grappig? Absoluut. 'Stelletje boekenwurmen!'

Een goede Nederlandse film betekent:

nu noem ik 'm goed en later niet. Vervang door 'geslaagde'.

De Nobelprijswinnaar klinkt wel echt als Nederlandse film op zijn Nederlandst. Om het helemaal af te maken moet alle dialoog nog later zijn heropgenomen in een duidelijke studioakoestiek, terwijl de karakters bijvoorbeeld buiten staan.

Trembling Before G-d
Chassidische Joden en queer, het is uiteraard weer moeluk. Ik dacht net geleerd te hebben dat het probleem met masturbatie (of eigenlijk: masturbatie als oorzaak van álle problemen) iets van die ouwe Kellogg (van de cornflakes) was, maar hier ligt dat óok al niet lekker. Anyway, blijft sneu al zie ook bij sommige strengere rabbi’s toch wel enige worsteling. Deel van de John Zorn Filmworks-serie.

H6llb6nd6r
De eerste van de „Adams Family” en ook deze is een beetje Rob Zombie-achtig maar veel eh, sympathieker… Dochter die met haar moeder in een bos woont ontdekt de buiten- en binnenwereld, beetje coming of age maar dan met hekserij en gore.

Vampire Junction
Latere Jess Franco, ik bereidde me voor op het ergste. For a minute leek het toch nog wel wat te kunnen worden, in een intro vol psychedelische shots en een electro-akoestische tape-soundtrack. Helaas wordt het al snel weer typische Franco op z’n slechtst. De erotische (droom)scenes zijn saai, acteerprestaties te slecht voor woorden en ik vermoed dat de incidental music in de finale van zijn hand is met een soort elekronische-trompet-jazz(?) die het slechtste Residentswerk nog luisterbaar doet toeschijnen.

The Royal Hotel (Kitty Green, 2023, Filmhallen)
Twee Amerikaanse-zich-als-Canadees-voordoende meisjes (Julia Garland en Jessica Henwick) feesten iets te hard op vakantie in Australië en komen zonder geld te zitten. Een baantje als barkeeper in de titellocatie in de outback moet uitkomst bieden. De combinatie van eenzame mijnwerkers en heel veel alcohol blijkt alleen niet echt relaxt werken, om het maar met een understatement te zeggen. Mannen, ugh.

Dit is verre van de meest originele film wat betreft opzet en karakters. Bij de stamgasten heb je de vlotte aardige, die als snel iets te vlot en aardig wordt, de verlegen en gepeste frustratieopkropper en uiteraard de regelrechte barpsycho, alle drie aangemoedigd door een witte wijn hakkende, 'one of the boys' cougar. Maar de uitvoering is wat meer naturel Ken Loach-stijl en daarom geloofwaardiger dan meestal bij dit type film. Bij de aftiteling bleek de film ook gebaseerd op een documentaire over een dergelijke bar. Daarbij kun je de sterke acteerprestaties optellen. Naast de altijd overtuigende Garland zijn er ook Hugo Weaving, Babyteeth-ster Toby Wallace en James Frecheville uit die andere Aussie-topper, The Animal Kingdom. Al met al geen topfilm, maar wel het kijken waard.

Miracle Mile (Steve De Jarnatt, 1988, Eye Filmmuseum)
After Hours, maar dan in LA net voor de nucleaire apocalypse, en minstens net zo goed.

Met onaangekondigde introductie door de Nederlandse DP Theo van de Sande die in de buurt was en Eye had gebeld of er interesse was. Het leek er op of hij al zijn vrienden had uitgenodigd, want de zaal zat vol kunstsceneboomers waaronder Freek de Jonge.

Had ik wel willen zien, vond dat destijds een vreemde en originele film. Heel erg eighties.

Ja, ik zie nu ineens een soort 'pop-art surrealisme' stroming (strominkje?) in de eighties: After Hours, Vampire's Kiss, Miracle Mile. Allemaal top. Nog meer aanraders?

Ik denk meteen aan Paperhouse en Repo Man. Misschien zelfs Desperately Seeking Susan. En de Fransen met sowieso Subway, Diva en Mauvais Sang.

The Strange Vice of Mrs. Wardh (Sergio Martino, 1971, Eye Filmmuseum)
The Suspicious Death of a Minor (Sergio Martino, 1975, Eye Filmmuseum)
Martin Koolhoven & Ronald Simons programmeren een double bill van de Italiaanse regisseur en halen de man zelf naar Eye. Hij oogde nog fit en praatte ook graag, maar wel op een typische 'opa vertelt' rammelende manier. Hij leek wel een Amerikaanse presidentskandidaat.
Strange Vice is op en top een giallo: mooie beelden, zwart leren handschoenen, knalrood bloed, veel tieten, plot waar geen touw aan vast te knopen is en lachwekkende nagesynchroniseerde dialogen. Seventies swinger George Curro heeft de beste: ""My specialty is courting ladies in the presence of their husbands."
Maar Suspicious Death is de grote verrassing hier. De mooie beelden blijven, maar dit is geen giallo, maar een politie-actiefilm met wat humor. Beetje Hong Kong, veel Dirty Harry/French Connection met een redelijk solide plot voor dit soort film. Fantastische shootout op een achtbaan, een zowel komische als spectaculaire achtervolging met een afgeragde 2CV, geweldige soundtrack en Claudio Cassinelli is geweldig op dreef als cynische hardboiled politieman.

Invitation to a Suicide
De soundtrack was een van de redenen dat ik even genoeg had van Zorn maar de film is wel een van de betere met zijn muziek. Een zwarte comedy in de Poolse community die eigenlijk slaagt in wat De Nobelprijswinnaar probeerde te zijn. Low budget maar alleszins charmant.

Morte sospetta di una minorenne (The Suspicious Death of a Minor)
Deze kwam langs op m’n tijdlijn 😉 dus ook maar eens bekeken. Een uitstekende poliziottesco in navolging van Milano Calibro 9, inclusief de legendary barokke funksoundtrack (door een mij onbekende componist btw).

door een mij onbekende componist btw

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm! (Volgens Wikipedia oorspronkelijk voor een Italiaanse film, toen gebruikt voor een reclame van een Amerikaanse bank, waar Larry David het hoorde.)

Bonnie & Clyde (Arthur Penn, 1967, Lab111)
Aardige, vlotte misdaadfilm die om de een of andere reden een wat mij betreft wat overdreven legendarische status heeft. Nogal sixties, zij het niet zo erg als de andere film die ik recent van Penn zag, The Chase. Gene Hackman steelt elke scene waar hij in zit, terwijl Estelle Parsons juist een stoorzender van jewelste is. Maar dat komt vooral door de rol, een buitengewoon stupide 'hysterisch stijf vrouwtje' stereotype.

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm!

Dat dat een Italiaanse tune was wist ik wel maar ik dacht dat het Umiliani was… Oh well… Learning every day…

<i>Hollywood 'pop-art surrealisme' strominkje in de eighties</i>

Surrealisme was in het Hollywood van de jaren zeventig al te bespeuren bij b.v. Robert Altman (Brewster McCloud, Images, 3 Women) en Hal Ashby (Harold and Maude, Being There). Generatiegenoten van Scorsese waren in de jaren tachtig weleens surrealistisch bezig, zoals Francis Ford Coppola (Peggy Sue Got Married) en Woody Allen (Zelig, The Purple Rose Of Cairo).

1985 is een piekjaar.

Mogelijke kandidaten (van wisselende kwaliteit):
Pee-wee's Big Adventure (Tim Burton, 1985)
Static (Mark Romanek, 1985)
Trouble In Mind (Alan Rudolph, 1985)

Misschien past True Stories (David Byrne, 1986) ook in deze categorie.

Mislukte pogingen:
Crimewave (Sam Raimi, 1985) m.m.v. de Coen Brothers die in 1991 pop-art surrealistisch zouden toeslaan met Barton Fink
Into The Night (John Landis, 1985)