Filmforum

野火
Shinya Tsukamoto's oorlogsfilm Fires on the Plain uit 2014 is zoals je wel kunt verwachten een zwaarmoedige ervaring. Zieke en uitgehongerde Japanse soldaten proberen zich op de Filipijnen terug te trekken terwijl ze schijnbaar uit het niets aan hun einde kunnen komen. Gezien Tsukamoto's staat van dienst weet je dat je als kijker met de neus op de bloedige feiten wordt gedrukt. Tsukamoto zelf wandelt hoestend en vermoeid, zonder enige hoop, door deze groene hel waar hij soms zelfs wat bekende gezichten herhaaldelijk terugziet. Oorlog is hier meer een existentieel gevecht waar eigenlijk geen tegenstander voor nodig is. Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is. Een verschrikkelijke film, totaal ontdaan van de geweldsglamour die zijn films normaal zo fascinerend maken.

Brides of Blood
A BRUTAL ORGY OF GHASTLY TERROR!, na zo’n tagline verwacht je nogal wat. Maar het is een film uit 1960 en valt allemaal nogal mee. Maar wel leuk, vermakelijk problematisch eigenlijk en top of the bill special fx.

https://i.postimg.cc/Jnc0x75X/Brides-Of-Blood-1968.gif

Kuru Otlar Üstüne (About Dry Grasses)
Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden maar stelt in de ruim drie uur durende verwikkelingen rond een leraar op een lagere school niet teleur. De hoofdpersoon is niet heel sympathiek, eigenlijk had ik liever gehad dat de focus op het personage van Merve Dizdar lag, die weer ijzersterk is.

Kuolleet lehdet (Fallen Leaves)
Kaurismäki by the book. Het grenst aan parodie om eerlijk te zijn, je vraagt je af of Finnen het wel zo leuk vinden zo geportretteert te worden. Alma Pöysti is een prima opvolgster van Kati Outinen. De radioberichten over de oorlog in Oekraïne vormen een vreemd contrast met het anachronistische gebrek aan bijvoorbeeld smartphones.

Where the Devil Roams
Hypergestileerde horror van een hele familie, die nota bene Adams heet. Beetje Rob Zombie-achtige affaire, maar met minder budget wel wat charmanter en niet zo’n geweldsorgie als Zombie pleegt te doen.

Wicked Little Letters
Leuke Britse degelijkheid die juist degelijkheid aan de kaak stelt. Met het gelul over De Toon wat hier ook nog steeds rondwaart ook nog steeds actueel (de film speelt in vermeend truttiger tijden). Het gaat er ook over wie wat zegt natuurlijk.

oeehh Ceylan. En eens wat betreft die Kaurismaki.

Het einde is verstild en krachtig, al weet je natuurlijk dat eenmaal geïnfecteerd door oorlog genezing onmogelijk is.

zie ook:

Cutter's Way
Rewatch, per ongeluk. Jaar of twaalf later, volwassener, cynischer. Van 3.5 ster naar 4 sterren, derhalve. De tristesse van de kleine krabbelaar in het grote leven, die dan maar als een wappie naar de complottheorie grijpt. Heel OJ-Amerikaans in het einde. 'What if it were?'. Misschien had het tóch niet hoeven eindigen met een schot, maar met een klik? (Of is dat het kind, de romanticus in me, nog altijd.) Wat eeen muziek van Jack Nitschze trouwens.

Struktura Krysztalu
'Persoonlijk geef ik de voorkeur aan zwart-wit televisie.' Voer voor filosofen. Winters onderkoeld, zo lijkt het eerst, maar de warmte sluipt erin. Een plattelandsstelletje wacht op een vreemde bezoeker. Hij is in Amerika geweest, en in het Polen van eind jaren zestig is dat heel wat. De twee mannen blijken studievrienden. Voor de moderne vriend lijkt het achterlijke augurkendorp een stap terug in de tijd. Terwijl zijn vriend zóveel in zijn mars heeft. Zo wordt de film in een schamele zeventig minuten een botsing van de ouderwetse levensverinnerlijking op moderne externe resultaatdrang. Een beetje Rohmer dankzij het doelloze gediscussieer en de kabbelende spanning van een driehoeksverhouding. De giechelige partner is er immers ook nog, en knipt het haar van de vreemde naar evenbeeld van de hare. In de soundtrack kan de kijker zélf een leven wonen. 'God, wat is het hier stil!'

Immaculate
Niet genoeg boobies om het nunsploitation te kunnen noemen en helaas ligt Simona Tabasco al in voor het begingeneriek onder de grond. Wat volgt is een pretty basic en gory horrorflick. Op een stukje Bruno Nicolai na (La dama rossa uccide sette volte, om precies te zijn) minder “Italiaans” dan verwacht, buiten de locatie natuurlijk.

harpsichords! gelukkig is er altijd de muziek nog, dan.

Enkel functionele muziek in:

How to Have Sex
'Oi, smoke show!' Vijf jaar na Aftersun, vóór de volwassenheid, na de verdwijning van vader. Drie tienermeisjes op Griekse comareis met zichzelf en hun hormonen, ready to 'run off, have sex and get new mates.' Ik overdrijf, want zo diep als Aftersun gaat het niet, daarvoor zijn de slechten (m/v) te slecht. Toch denk ik dat How to Have Sex wel degelijk profiteert van het recente verschijnen ván, iets van Aftersun straalt erop af. Na een vervelend Britten op vakantie-intro, zoomt de film gelukkig steeds meer in op de meest verlegen vakantieganger. Het meisje waar – zo vinden haar vriendinnen – nu eindelijk een piemel in moet. Natuurlijk schemert dan het gevaar van een Joran. Even lijkt het kind gered te worden door een meisje in het badpak (braaf , veilig en moederlijk). Helaas. Hoe je seks moet hebben? Moeilijk, heel moeilijk. 'You need to cover your bits.'

Frida
Een van de favoriete films van mijn vriendin. Biografie van Frida Kahlo met, kwam ik achteraf achter, nare trekjes vanwege bemoeienis van Harvey Weinstein die vond dat er meer naakte Selma Hayek in moest. Los daarvan, vakwerk dat niet helemaal ontkomt aan het probleem van biografische films: het aftikken van de "grote hits". Veel wist ik wel, maar zoiets als de consequenties van dat busongeluk was veel gruwelijker dan ik me zo achteloos had voorgesteld. Gelukkig zijn er een aantal surrealistische intermezzo's die het geheel een eigen vibe geven die goed bij haar kunst passen.

頁台北
After Hours in Taipei. De stad is in Au Revoir Taipei heerlijk in beeld gebracht en een prachtig decor voor rare fratsen, ontmoetingen en achtervolgingen. Een wat sullige guy neemt afscheid van zijn vriendin die naar Parijs gaat...en het prompt met hem uitmaakt. Hij wil naar Parijs om uitleg te krijgen maar hoe komt hij aan het geld? Daar is natuurlijk een "oom" voor, karakteristiek vriendelijk, die daarvoor wel vraagt of hij een pakje mee wil nemen. Dat trekt de aandacht van allerlei sullige figuren. Het leuke boekenwinkelmeisje helpt een handje dus alle ingrediënten zijn aanwezig voor zorgeloos vermaak in 85 minuten. Ik had alleen gekozen voor het melancholische einde (wat misschien wel gewoon het echte einde is.)

Stormy
De asymmetrische strijd tussen Stormy Daniels en die raarhaarmeneer… pijnlijk, ook omdat Stormy zelf een eerlijker beeld van zichzelf schetst dan die narcistische gek ooit zou kunnen.

悪は存在しない’ (Evil Does Not Exist)
Meditatieve sfeer, mooi weergegeven, zoals ze doen in Japan. Niet zonder humor maar het einde is erg tragisch en misschien wat too much. Maar onder de streep toch een fraaie film.

Baby Reindeer s01
Begint ongemakkelijk maar wordt uiteindelijk, als de backstory van de comedian aan bod komt echt pittig. Maar gezien het onderwerp geen slechte zaak, veel nuances in het hele verhaal, maar emotionally draining. Jammer dat de sleuthers het dan weer nodig vinden om de daders te vinden (het is grotendeels gebaseerd op de ervaringen van Richard Gadd) en onschuldigen te veroordelen.

Virus
Ook bekend onder namen als Night Of The Zombies en Hell of the Living Dead zoals het exploitation betaamt. Ook een warrige mix van zombies en kannibalen, zoals het exploitation betaamt. De soundtrack was een Record Store Day uitgave die ik vrijdag oppikte, met grotendeels bekende pokoes van Goblin en Fabio Frizzi.

Bad Boy Bubby
Meer ongemak in deze Australische film. Na opgesloten te zijn geweest bij zijn moeder met wie hij een twijfelachtige relatie onderhoudt beland hij toch in de buitenwereld, maar dat gaat natuurlijk niet helemaal goed. Eigenlijk gaat het nog beter dan te verwachten viel. Vreemd, dat is het zeker.

Killing Spree
Meer warrige horror, uit het late slashertijdperk. Low budget en acteerwerk is navenant. Neemt wat behoorlijk vreemde afslagen aan het eind.

Late Night with the Devil
Een talkshow in de late jaren zeventig roept de duivel aan voor de kijkscijfers. Er was vast wel een moral panic gaande in die tijd. Geinig om Forever My Queen van Pentagram langs te horen komen in het begin. Verder duurt het wat lang voor er echt actie komt. De seventies vibe wordt wat doorbroken door wat opzichtige AI, digitale emulaties van analoge film en de VHS-dingen.

Nuri Bilge Ceylan kan het weer niet kort houden

Ik trek die man niet. Die films heten ook niet voor niets About Dry Grasses en Winter Sleep. Je kunt dus niet zeggen dat je niet gewaarschuwd bent.

Kaurismäki by the book.

Ook mijn eerste reactie, maar mijn tweede was: "Maar wie kan dit zo goed?" Bovendien uniek: de hoofdpersoon probeert te stoppen met drinken.

Overzicht april (alles in de bios, tenzij anders vermeld):
⭐⭐⭐⭐½:
After Hours (Martin Scorcese, 1985)
Scorcese gaat Kafka op een scenario van de scenarist vanVampire's Kiss (zie vorige maand) en dat gaat hem gewoon heel goed af. Ook maar 97 minuten!

Love Lies Bleeding (Rose Glass, 2024)
Dit was veel vreemder en interessanter dan ik dacht dat het zou zijn. Alle trailers en andere pr suggereerden een actiefilm met noir-elementen, een beetje in de trant van Red Rock West en (natuurlijk) Thelma & Louise. En ja, dat is de basis, maar er is ook (body) horror, wat Lynch, en zelfs een vleugje Miikes gangsterfilms. Een echt originele film dus, met een uitstekend tempo, geweldige acteerprestaties en een all-time high score voor 'beste matjes in een film'.

Immaculate (Michael Mohan, 2024)
Nog een positieve verrassing. Deze old school horrorfilm is niet bijster origineel, maar meer 'vakmanschap is meesterschap' dan dit wordt een film niet. Het begint met een knal en gaat dan 90 minuten (precies de goede lengte) lang zo door tot het zeer bevredigende einde (misschien wel mijn favoriete einde van een film van dit jaar). Eng genoeg, met een mooie mix van jump scares, gore momenten en meer sfeervol gothische delen. Vergeet ook de grand guignol grappen niet en sommige zijn heel goed. Maakt goed gebruik van de Italiaanse nonnenklooster locatie, zodat het er zelfs chic uitziet.

⭐⭐⭐⭐:
Green Border (Agnieszka Holland, 2023)
Is dit het soort film dat linksige types (zoals ik) in arthousebioscopen gaan kijken om verontwaardiging te voelen over Wit-Russische dictators en Poolse populisten? Soms is dat zo. Vooral het ietwat feel good einde over "de jeugd heeft de toekomst) gaat naar mijn smaak iets te ver in die richting. Op andere momenten is het maar al te duidelijk dat de makers deze kritiek verwachten en proberen te vermijden door een zeer voor de hand liggende "we houden ook rekening met het standpunt van de andere kant" scène toe te voegen.

Maar meestal is het een geweldig, heel rauw, soms ronduit moeilijk om naar te kijken sociaal-realistisch drama, geschoten in grimmig zwart-wit. De sadistische bewakers, blaffende honden en legertrucks die door het vlakke Oost-Pools/Wit-Russische grenslandschap rijden, zijn maar al te bekend uit films uit de Tweede Wereldoorlog (de moerassen uit Idi i Smotri maken hun opwachting) en zouden te op de neus zijn als het niet was wat er echt gebeurde. Of beter gezegd: gebeurt, want het is nog steeds aan de gang.

⭐⭐⭐½:
Blue Giant (Yuzuru Tachikawa, 2023)
Het verhaal is een vrij standaard "aanvankelijk naïef genie overwint hindernissen" ding. Ik vind het wel leuk dat de film heel realistisch is over de jazzscene van de 21e eeuw: spelen voor 150 mensen wordt als een enorm succes beschouwd en de bandleden hebben andere banen nodig.
De animatie was redelijk goed, maar ik had gehoopt dat de muziek die scènes afspeelde meer op het creatieve niveau van de Spiderman-animatiefilms zou zijn. Ze zijn veel eenvoudiger. Deels een kwestie van budget, maar ook gewoon vasthouden aan de regels in een film die draait om lyrische improvisatie.
De soundtrack van Hiromi Uehara daarentegen is ontzettend vet en in een film over een jazzband is dat natuurlijk erg belangrijk. Coltrane's 'Impressions' staat er ook op als extra bonus.

Mission: Impossible II (John Woo, 2000, SkyShowtime)
Op de een of andere manier heeft deze film een lagere beoordeling op IMDb en Letterboxd dan de eerste, iets wat ik helemaal niet snap. Ik bedoel, beide films zijn belachelijk, maar waar M:I een ingewikkelde spionagethriller is met veel expositie, die meestal per ongeluk belachelijk is, daar is M:I II er heel zeker van hoe belachelijk het wil zijn, namelijk de meest belachelijke, campy actiefilm ooit. En John Woo is de perfecte persoon om dat soort belachelijkheid uit te halen. Het beste stuk is dat waar Tom Cruise een motorfiets op zijn voorwiel laat draaien om de slechterik neer te schieten, maar het is overal erg leuk. Vonken vliegen letterlijk in het rond (net als duiven, dit is John Woo.) Zoveel beter dan het flauwe gedoe met de zweetdruppel en de modeltrein uit deel één. Ik kan niet begrijpen dat mensen denken dat dat beter was.
Wat ook helpt, is dat waar Ethan Hunt in de eerste film een behoorlijk saaie straight man was, het personage hier is veranderd in het eigenwijze live action Archer-klootzaktype dat Tom Cruise als geen ander kan neerzetten (waarschijnlijk omdat hij zelf zo is). Wat ertoe leidt dat Dougray Scotts heerlijk schmierende schurk de beste zin van de film krijgt: "You know, that was the hardest part about having to portray you, grinning like an idiot every fifteen minutes."
P.S.: IMF zou zijn agenten echt beter moeten doorlichten. Ze blijven voor zichzelf beginnen.
P.P.S.: Waar in de eerste film niemand die eraan werkte begreep hoe computers en het internet werken, had niemand hier ook maar een basisidee van hoe (moleculaire) biologie werkt.

⭐⭐⭐:
Los Delincuentes (Rodrigo Moreno, 2023)
Begint ijzersterk als een gortdroge komedie over een bankbediende die bedenkt dat hij liever een paar jaar naar de gevangenis gaat dan nog meer dan 20 jaar werkt en daarom de bank besteelt en zichzelf aangeeft. Verandert dan in een veel minder goede typisch Latijns-Amerikaans magisch realistische film. Dat gaat dan een beetje door elkaar lopen en het kabbelt door naar het einde na dik 3 uur. Had een knaller van 90 minuten kunnen zijn.

Civil War (Alex Garland, 2024)
Niet een film over burgeroorlog in de VS, maar één over oorlogsfotografen, die zich afspeelt in een recente toekomst waarin de VS een failed state zijn geworden. Dus verwacht geen film over Amerikaanse politiek. Garland heeft alleen over oorlogsfotografie ook niet meer te melden dan de bekende waarheden "het is soms moreel twijfelachtig om gruwelijkheden te verslaan maar er niets aan te doen" en "de adrenalinerush van gevaarlijke situaties en gruwelijkheden maakt je aan de ene kant kapot, maar aan de andere kant wil je ook niet anders meer". Maar, de man kan wel echt een goede actiefilm maken

Beau Travail (Claire Denis, 1999)
Veel onderdrukte homo-erotische verlangens in de woestijn van Djibouti. Denis Lavant is fantastisch en het ziet er goed uit, maar dit soort Romantische (hoofdletter-R), impressionistische film is het gewoon niet echt voor mij.

⭐⭐½:
Nimic (Yorgos Lanthimos, 2019, Disney+)
Korte film van Lanthimos is het soort "ideetje"-film dat je wel vaker ziet als bekende regisseurs zich op de sprint wagen.

Evil Does Not Exist (Ryusuke Hamaguchi, 2023)
De meest frustrerende film van de maand. Het duurde namelijk even, maar ik begon echt in deze film te komen, ondanks de extreem lelijke 'geschoten op een iPhone'-esthetiek. Maar qua naturel schrijven en acteren werd dit echt steeds beter, met de autorit als hoogtepunt. Ik was echt benieuwd: zou Takahashi geluk en liefde vinden in de glamping-business? Misschien zelfs met Mayuzumi (ik ben een Takahashi en Mayuzumi-stand) Wat is er met Takumi's vrouw gebeurd? En vooral: waar zou de septic tank komen te staan? Maar dan uit het niets: BOEM, na al die nuances en subtiliteiten, een uiterst pompeus dramatisch einde. Alles weg.

Mission: Impossible (Brian DePalma, 1996, SkyShowtime)
DePalma probeert te veel de serie na te doen en zit opgescheept met een niet te volgen plot vol expostiedumps. Maar veel actiescenes zijn ook gewoon dom op niet de goede manier (zie M:I II). Maar de Akvárium-set blijft een hoogtepunt in de geschiedenis van het set bouwen.
[img src="https://pbs.twimg.com/media/GCiTYYiWcAAjBLq.jpg";]

⭐½:
Mirror (Andrei Tarkovsky, 1975)
Altijd gedacht dat Tarkovsky niets voor mij was, daarom er één kijken uitgesteld. Na het zien van deze film kan ik definitief zeggen: "Tarkovsky niets voor mij." Sowieso denk ik dat je Russisch moet spreken om deze film te kunnen beoordelen. Er worden bijvoorbeeld meerdere gedichten voorgedragen, die in de ondertiteling heel matig leken, maar die ondertitelaar doet normaal natuurlijk ook de toespraken van Poetin. En dan wordt er continu dingen geroepen over Dostojevski en andere Russische literatuur.

Uitgesteld oordeel:
A Streetcar Named Desire (Elia Kazan, 1951)
Topfilm, dat kan ik wel al zeggen, maar hij werd vertoond zonder Nederlandse of Engelse ondertiteling. Meestal geen probleem, maar als Vivien Leigh op sneltreinvaart met een zeer zwaar zuidelijke accent literaire Tennesse Williams zinnen gaat ratelen, dan wordt het lastig. De beruchte mompelaar Marlon Brando was veel minder een probleem.

Al eens aan Béla Tarr gewaagd? Daarmee vergeleken zijn Ceylanfilm actionpacked, maar… het heeft ook wat van Kaurismäki…

Love Lies Bleeding
Die had ik ook gezien maar vergeten te loggen. Sterke film idd met goede hoofdrollen. Stevig qua geweld, beetje Windig Refn ook, maar niet zo hypergestileerd dat het mysterieus wordt.

Bovendien uniek: de hoofdpersoon probeert te stoppen met drinken.

LOL. zet 'm op Aki! (En wat gaat dat worden)

en... Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

After Hours is de beste film ooit. Mirror daarentegen is wel héél lastig, ik zou een andere Tarkovsky proberen (eender welke).

La sociedad de la nieve
'De gewonden schreeuwen het uit, de rest ook.' Een stuiterende rugbybal door een op drift geraakt vliegtuig. De beroemdste vliegramp uit de geschiedenis is niet geschikt voor vegans. Dát detail – noem het de brotherly shove - kent iedereen, maar hoe het 'avontuur' afliep, wist ik niet. La Sociedad de la Nieve neemt rustig de tijd om daarnaartoe te werken. Alhoewel rustig? De spanning blijft om te snijden. Of... Om het snijden. Het is ramp na ramp na ramp. (Die lawine, ongelooflijk). Het kannibalisme begint na een half uur – heel gory wordt het niet in beeld gebracht, maar aan het eind liggen de ribbenkasten even open als het vliegtuig. De mannen zelfs zijn ook niet veel meer dan dat. Twee overlevenden hielden het niet meer. Het wachten op de Dooi of de Dood. En de voice-over? Dat is dé touchdown van de film. 'Heb ik het recht niet om mezelf in leven te houden?'

het probleem van biografische films: het aftikken van de "grote hits".

Echt een hekel aan die geijkte opkomst -> problematische fase -> ondergang of eerherstel plots. Ik merk dat ik daardoor bonuspunten geef aan films die dat niet volgen, zoals Ferrari en die Lance Armstrong-film van Frears.

Bad Boy Bubby! Zou ik graag nog eens herzien.

Zelfde. Enorm fan toen de film oorspronkelijk uitkwam. Maar goed, toen was ik nog een tiener en wat meer van de lompheid en shock value, dus misschien blijft het niet overeind.

La sociedad de la nieve

Op de Letterboxd verlanglijst

The Mystic
Die Tod Browning die had wel iets met circussen en sideshows, baseer ik op enkel Freaks en The Unknown gezien te hebben ☺️… anyway, deze is ook wel nice. Misschien niet zo goed als die andere twee maar leuk.

Omen (Augure)
Ik dacht een prequel van de infamous horror franchise te gaan zien maar dit is meer een surreële trip in Congo. Beetje warrig maar mysterieus en een lust voor het oog hier en daar.

Bi Küçük Eylül Meselesi (A Small September Affair)
Merve Dizdar uit de dizi (soap) Masumlar Apartmanı duikt op in arthouse van Ceylan enzo maar blondine Farah Zeynep Abdullah is meer getypecast voor de çok şekerli (mierzoete) romantiek. De ugly duckling is totaal niet lelijk en Abdullah speelt een airhead, een introvertemannenfantasie, zoals iemand op Letterboxd terecht stelt.

Saltburn
Tja, Promising Young Woman was ook al behoorlijk flawed en deze is net zo messed up en niet omdat er een paar gross scenes in zitten. Het is meer style over substance en de substance is irritant incoherent uitgewerkt. Net als in het debuut is vrij onduidelijk wat er nu eigenlijk gezegd wordt. Het verhaal is simpel maar de daden zijn eh, puzzling. Kortgezegd, een pizzames: all edge, no point.

辣手神探
Hard Boiled had ik sinds 1992 niet meer gezien. De film kwam net uit toen de films van John Woo en de rest van de Hong Kong actiebazen verkrijgbaar werden in het Westen, denk ook dat het de eerste was die ik zag. Hoe dan ook, nu zie je hoe bizar invloedrijk de film is geweest: de plotse slow motions, de dubbele pistolen en ingenieuze vuurgevechten zijn allemaal nog vetter aangezet. Veel gekopieerd nooit geëvenaard. Heb ook weer ouderwets genoten van alle rare fratsen. toch meer absurde komedie dan ernstige politiefilm (en dat ondanks Tony Leungs gepijnigde rol.) Eigenlijk de ware opvolger van Miami Vice want alleen Chow Yun-Fat kan zich qua charisma aan Don Johnson meten.

Bergen
Biopic over een van de grootste Turkse arabesk-sterren van de jaren tachtig: Bergen. Beetje sentimenteel en ondanks de lengte van de film en de relatief korte duur van Bergens carrière toch wat rare sprongetjes en dingen die beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Belgin Sarılmışer was behalve een begenadigd zangeres ook slachtoffer van femicide en daaraan ging ook het nodige geweld vooraf, zoals de zuuraanval waardoor ze een oog verloor. En dit is niet alleen een verhaal over haar leven maar over dat van veel vrouwen die lijden onder geweld en niet bepaald alleen in Turkije. Toch wel een extra dimensie die me niet koud liet.

en daaraan ging ook het nodige geweld vooraf, zoals de zuuraanval waardoor ze een oog verloor

wow :c En die 'echtgenoot' zat nauwelijks in de gevangenis ook nog.

Au Revoir Taipei
'Hey, noodle boy!' Vederlichte Taiwanese vrolijkheid vol schattige meisjes én gangsters, want ja, zo'n film is het. Een brave uitvreter is door zijn vriendin verlaten. Letterlijk, want ze is naar Frankrijk vertrokken. De jongen begint dus alvast maar Frans te leren, al wakkert dat zijn tristesse enkel aan, Hij heeft dough nodig, geen DUMPLINGS!! Dan maar een klusje aangenomen van een crimineel Oompje. In een waaier van verhaallijntjes komen domme agenten, domme criminelen, liefdesblinde dus domme knapen én twee slimme nieuwe vlammen uit het MKB langzaam bijeen. Cruciaal moment in dit romansje: het dansje! Ik moest aan Bong Jong-ho's debuut Barking Dogs Never Bite denken, maar vooral aan Woody Allen. Midnight in Taipei. Girl power in een geel jurkje. 'Het leek op dat moment redelijk.'

Ik had alleen gekozen voor het melancholische einde (wat misschien wel gewoon het echte einde is.)

Helemaal eens, paste ook prima bij de vibe. En anders het 'einde-einde' inderdaad nog duidelijker als surrealistisch en een droom neergezet.

Abigail
Ready Or Not
Bed Rest
Drie hedendaagse horrorflicks. De eerste is een gekke, het lijkt ontvoering maar wat er toen gebeurde? Wel leuk, lekker over the top. Bij de tweede is de premisse net iets te gek om echt goed te worden, maar toch ruimschoots goed genoeg voor de zaterdagavond door de malle twists en niet in het minst door de sterke hoofdrol. De laatste wil niet echt van de grond komen en het einde lijkt de boel te redden maar mondt dan toch uit cheesy sentimentaliteit.

Noroît
Beetje meer highbrow is deze experimentele film. Beetje Rollin Type Beat zonder de sleaze. Dus zeker mooie Franse plaatjes, de drip van de vrouwelijke piraten is ook impeccable, maar moeilijk in te komen. Niks tegen arty-farty Fransen maar deze klikte niet.

Sound of Freedom
De slechtste is deze „waargebeurde” film over de handel in kinderen. De villains kijken boosaardig, je hebt al snel het idee dat de „feiten” misschien niet helemaal „alternatief” zijn maar zeker wel wat dikker aangezet om ons allemaal flink bang te maken voor de pedo’s. Veel „heb je zelf een dochter?” chantage, aandoenlijke kids, het prijzen van de nuclear family (met zoveel mogelijk blonde kinderen) en wat dies meer zij verklaart waarom dit populair is in QAnonkringen. Over „agenda” gesproken…

bij die laatste is de discrepantie tussen metascore 36/100 en 7.6/10 op IMDd daarmee begrijpelijk. (Letterboxd houdt het op 3.3/5)

Orlando
'Is this a worthy topic?' Ik vreesde er al voor. Beter dan het boek. Blijkbaar snap ik Woolf pas in een prentenboekversie. Tilda Swinton wordt dan ook oogverblindend in beeld gebracht – net als de vele, weelderige achtergronden waartegen zij schittert. Nog sterker op dreef dan de cinematograaf zijn de componisten van de synthy soundtrack. De onbekende David Motion en... regisseur Sally Potter zelf. Orlando begint als the Favourite van de Queen, maar heeft meer met Nikita, alleen gelaten tussen titanische ijsschotsen. De beroemde sex change is precies zo magisch als verwacht. 'Samen person. No difference at all.' Met iedere tijdssprong wordt deze Every(wo)man als film en als mens leuker. Alleen die grap met de Bronski Beat had achterwege mogen blijven. 'What's that? The future.'

Graphic Means: A History of Graphic Design Production
Documentaire over grafisch ontwerp en dan vooral de techniek. Voor mij leuk want toen ik op de grafische school kwam heb ik nog een kontje meegekregen van de oude manier die, in veel (maar niet alle) opzichten gelukkig, is vervangen door computers en desktop publishing. Inclusief een interessante misogyne angle (het zal ook eens niet).

Challengers
Hypergestileerde, voor de electronic dance music in de soundtrack geeft de film een apart sfeertje, maar hoewel het natuurlijk niet over tennis gaat is dat voor iemand zo anti-sport als ikzelf wel achterstand.

Power
Nog ff de diep racistische oorsprong van de iba op een rijtje. Vorige week bij mij in de straat werd er nog een jonge jongen met een bepaald uiterlijk tegen de grond gewerkt in mijn doodsaaie wijk, 6 cops (auto, motor…) erbij en na anderhalf uur werd hij heengezonden. Ik denk daar dan toch weer het mijne van.

Faceless After Dark
Ik zie eerdere films van deze regisseur behoorlijk afgekraakt worden maar ik vond deze toch wel erg goed. Het budget is beperkt en dat merk je hier en daar maar er staat genoeg coole shit tegenover.

Il Buco
'Wohoo! Wohoo!' Soms is het goed het belang van woorden te relativeren. Het leven kan gemakkelijk zonder. In Il Buco vertellen de wolken en de koeienbellen ons meer dan genoeg over een oude man en zijn gewoonten. Het onontgonnen Italiaanse platteland van de zestiger jaren wordt opgeschrikt door een groep mannen in witte kostuumpakken. Zij komen 'il buco' onderzoeken. Het gat in de leegte. Een van de diepste grotten van de wereld. Hun plek van onderzoek lijkt op die van Age of Empires na het opstartscherm. We zien mannen omringd door groen, dingetjes doen. De film blijft bewust op afstand. Het is meer een sociologisch onderzoek dan een verhaal. In de grot gedempte stemmen en brandende kranten. Buiten de grot rotstekeningen. De onuitputtelijke nieuwsgierigheid van de mens. De oude man eindigt, als de moderne tijd begint. 'Té té té!'

Less Than Zero
'Old trouble or new trouble?' Het gaat niet goed met de jeugd lees ik op de NOS vanochtend. Gisteren zat ik in een treincoupé met drie jongens en één meisje en het ging alleen maar over drugs en schulden (van 10 euro!) bij een dealer (die hen kapot zou gaan maken!). Met andere woorden: Less Than Zero is (eindelijk?) hier! De filmversie loopt op een strakke soundtrack van Thomas Newman en 'adviseur' Rick Rubin en goed spel van met name James Spader (als de dealer) en Robert Downey Jr (als de verslaafde mooiboy Julian). Downey ziet er écht slecht uit. Hij speelde min of meer zichzelf. De Hollywoodisering vervlakt het boek tot een 'avontuur' en een antidrugsfilm, terwijl BEE natuurlijk juist lethargisch was over het heden en de toekomst. Gelijk had hij. Tijd voor een neon chillwave remake? 'Time, time, time, see what's become of me.'

Filmoverzicht mei
⭐⭐⭐⭐⭐
Paths of Glory (Stanley Kubrick, 1957)
"Colonel Dax, your men died very well." Mijn nieuwe favoriete Kubrick

Terrestrial Verses (Ali Asgari & Alireza Khatami, 2023)
Kafka in de Islamitische Republiek Iran. Negen absurdistische conversaties met de letterlijk gezichtsloze macht, waarbij wat niet gezegd nog belangrijker is dan het eigenlijke gesprek. De uitkomst is niet altijd hetzelfde, de frustratie wel. Die frustratie wordt in een kort statement aan het einde de vrije loop gelaten.

⭐⭐⭐⭐½
Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller, 2024)
Een saga dus; Miller geeft alle ruimte aan zijn innerlijke Sergio Leone en creëert een Once Upon a Time in the West voor de 21e eeuw. Ook meer comic book dan alle comic bookverfilmingen sinds Sin City.

⭐⭐⭐⭐
The Wild One (László Benedek, 1953)
Kathie Bleeker had in 1953 al nul tolerantie voor toxische masculiniteit, zelfs als die afkomstig is van Marlon Brando in zijn iconische Perfecto motorjas. Heerlijk freudiaans gedoe met motorbendes die vechten om een zeer fallische tweede prijs (de eerste "was te groot") die ze niet verdiend hebben.

La Chimera (Alice Rohrwacher, 2023)
Het Fellini-eske schelmendeel over Etruskische grafrovers in het Italië van de vroege jaren '80 is zo goed, dat het me niet deerde dat het Orpheus en Eurydice-deel me niet echt raakte wegens te gekunsteld.

Leviathan (Lucien Castaing-Taylor & Véréna Paravel, 2012)
De visserijdocumentaire als abstracte kunstzinnige horror. Een indrukwekkende beeldenstroom. Zeebenen wel noodzaak, zeker bij bekijken op een groot scherm.

Dellamorte Dellamore (Michele Soavi, 1994)
Romantische zombiekomedie noir giallo is volkomen geschift op precies de juiste manier.

⭐⭐⭐½
The Sweet East (Sean Price Williams, 2023)
80% komisch surreële roadtrip langs de Amerikaanse oostkust, 20% nu al vermoeiend hipstergedoe.

Hit Man (Richard Linklater, 2023)
De mid-budget romcom leeft! Geen filmliefhebber gaat dit als zijn favoriete Linklater noemen, maar deze geslaagde lichte komedie is gegarandeerd een toekomstige streaming- en tv-evergreen.

⭐⭐⭐
The Chase (Arthur Penn, 1966)
Marlon Brando, Robert Redford, Jane Fonda, Angie Dickinson, Robert Duvall (klein rolletje): er zijn films met een slechtere cast. Maar deze film is ook extreem sixties: feestende teenagers, vrije relaties, iemand die "Sexual revolution!" schreeuwt. Als naar het einde al dat, uh, gedoe eindelijk een beetje opzij wordt geschoven, wordt het nog een heel behoorlijke film.

⭐⭐½
Kafr Kassem (Borhane Alaouié, 1975)
Film over een slachtpartij die het Israëlische leger in 1956 aanrichtte onder de inwoners van het Palestijns-Israëlische dorp uit de titel. Heeft zijn momenten, zeker in de meer persoonlijke scenes, maar overduidelijk een navolger van Battle of Algiers met, typisch voor de tijd, te veel linkse agitprop (echt, een hele toespraak van Nasser?)

⭐⭐
The Fall Guy (David Leitch, 2024)
Ik realiseer me steeds meer dat of ik een actiefilm goed vind, er vooral van afhangt of hij stijl heeft (zie ook: Furiosa) en niet per se hoe vaak de auto over de kop gaat. Leitchs Atomic Blonde had stijl. The Fall Guy heeft dat niet; het is allemaal erg functioneel gefilmd. Wat het wel heeft is van die kamerbrede 'grappige' dialoog die veel moderne actiefilms verpest.

The Beast (Bertrand Bonello, 2023)
Bombastisch, pompeus, traag. Paar scenes met de incel zijn wel grappig.

Fallen Angels (Wong-Kar Wai, 1995)
Deze deed pijn. Ik zag Chunking Express en Happy Together bij uitkomen en herinner me ze als visueel briljante, trendsettende films. Ze hebben natuurlijk ook Christopher Doyle groot gemaakt. Maar Fallen Angels bleek in Eye een enorme verzameling jaren 90 clichés: van verzadigde kleuren naar zwart-wit en weer terug, flink met de camera zwaaien, hip muziekje eronder en de coole hitman kan aan het werk.

Mission: Impossible III (JJ Abrams, 2006, SkyShowtime)
Na John Woos zeer geslaagde tweede deel, neemt JJ Abrams nu het stokje over. Die vergeet prompt dat dit een reeks van lichtvoetige spy capers hoort te zijn en dat Ethan Hunt de meester van de stealth is. Het begint met een grimmige martelscene en Cruise knalt gewoon iedereen neer. Geen zak aan dus, daar kan zelfs Philip Seymour Hoffman niets aan doen. Ook veel shakey cam chaosactie.

⭐½
P.P. Rider (Shinji Sōmai, 1983)
Ik kon echt geen touw vastknopen aan deze film. Een paar tieners proberen een klasgenoot die is ontvoerd door yakuza omdat zijn vader in de drugshandel zit te redden, zoveel is duidelijk. Maar van scene tot scene leek iedereen gewoon maar wat te doen, waarbij dat 'wat' vooral een hoop duw- en trekwerk en geschreeuw is. Sōmai wordt gepresenteerd als een grote inspiratiebron van Hirokazu Kore-eda, maar dit kwam op mij vooral over Takashi Miike met minder geweld, maar nog veel meer chaos. (De film heeft ook veel juichende recensies, dus wellicht ligt het aan mij.)

Grappig ik zag Fallen Angels destijds in de bioscoop en vond het een openbaring. Zag daarna Chunking Express en vond die tegenvallen. Ben inmiddels bijgetrokken, schijnt ook bedoeld te zijn als double bill

Pandemonium
Avonturen na de dood, aanvankelijk leek het erop de kant op te gaan van de finale van The Beyond en Japanese Hell maar dan komen er wat belerende episodes ten koste van de visuals en blijft het hangen op mid.

Krvavý Johann
Sleazy zombie/vampierenfilm in Tsjechië, inclusief cameo van enkele lokale pornoveteranen. Niet teveel van verwachten en dan is het nog best een vermakelijke film, met hier en daar een lekker smakeloze scene als uitschieter.

Gorgo
Godzilla voor de kust van Ierland, geinige twist met nog wat hints naar de troubles die daarbij horen. Op Letterboxd samengevat als nog geen 80 minuten waarvan minstens een derde bestaat uit vernieling, met andere woorden: niks te klagen.

De Nobelprijswinnaar
Er wordt een web geweven rondom een skere schrijver en de relaties rondom hem maar ook plagiaat. Een beetje sleazy draadje met een minderjarig meisje vormt een wat vervelend Nederlands cliché, de film had ook best leuk geweest zonder dit viezemannenfantasietje.

Zuflucht in Shanghai
Joden die voor WW2 naar Shanghai vluchtten belanden niet veel later alsnog in een oorlog met Japan. Interessante docu, net als The Nobelprijswinnaar met muziek van John Zorn.

Le Choc du futur
Muzikante pioniert eind jaren zeventig met elektronica, met wat name droppings als Aksak Maboul en Laurie Spiegel. Niet spectaculair, beetje hipster, maar Alma Jodorowsky (kleindochter van…) met vintage elektronica is eigenlijk toch cool genoeg om een leuke film op te leveren.

Le Jardin des supplices
Nog een exile to China, nu een drugsverslaafde Fransman. Het is een beetje exploitatie uit de tijd van Emmanuelle maar je vraagt je qua erotiek soms af wat eigenlijk de bedoeling is, want erg erotisch wordt het niet. De seks is spaarzaam en vaak versneden met politieke verhandelingen over communisme, het einde van kolonialisme aldaar en zelfs een paar heftige foto’s van onder ander leng tch’e. Enfin, ook wel typisch Frans natuurlijk.