Filmforum

De Nobelprijswinnaar klinkt wel echt als Nederlandse film op zijn Nederlandst. Om het helemaal af te maken moet alle dialoog nog later zijn heropgenomen in een duidelijke studioakoestiek, terwijl de karakters bijvoorbeeld buiten staan.

Trembling Before G-d
Chassidische Joden en queer, het is uiteraard weer moeluk. Ik dacht net geleerd te hebben dat het probleem met masturbatie (of eigenlijk: masturbatie als oorzaak van álle problemen) iets van die ouwe Kellogg (van de cornflakes) was, maar hier ligt dat óok al niet lekker. Anyway, blijft sneu al zie ook bij sommige strengere rabbi’s toch wel enige worsteling. Deel van de John Zorn Filmworks-serie.

H6llb6nd6r
De eerste van de „Adams Family” en ook deze is een beetje Rob Zombie-achtig maar veel eh, sympathieker… Dochter die met haar moeder in een bos woont ontdekt de buiten- en binnenwereld, beetje coming of age maar dan met hekserij en gore.

Vampire Junction
Latere Jess Franco, ik bereidde me voor op het ergste. For a minute leek het toch nog wel wat te kunnen worden, in een intro vol psychedelische shots en een electro-akoestische tape-soundtrack. Helaas wordt het al snel weer typische Franco op z’n slechtst. De erotische (droom)scenes zijn saai, acteerprestaties te slecht voor woorden en ik vermoed dat de incidental music in de finale van zijn hand is met een soort elekronische-trompet-jazz(?) die het slechtste Residentswerk nog luisterbaar doet toeschijnen.

The Royal Hotel (Kitty Green, 2023, Filmhallen)
Twee Amerikaanse-zich-als-Canadees-voordoende meisjes (Julia Garland en Jessica Henwick) feesten iets te hard op vakantie in Australië en komen zonder geld te zitten. Een baantje als barkeeper in de titellocatie in de outback moet uitkomst bieden. De combinatie van eenzame mijnwerkers en heel veel alcohol blijkt alleen niet echt relaxt werken, om het maar met een understatement te zeggen. Mannen, ugh.

Dit is verre van de meest originele film wat betreft opzet en karakters. Bij de stamgasten heb je de vlotte aardige, die als snel iets te vlot en aardig wordt, de verlegen en gepeste frustratieopkropper en uiteraard de regelrechte barpsycho, alle drie aangemoedigd door een witte wijn hakkende, 'one of the boys' cougar. Maar de uitvoering is wat meer naturel Ken Loach-stijl en daarom geloofwaardiger dan meestal bij dit type film. Bij de aftiteling bleek de film ook gebaseerd op een documentaire over een dergelijke bar. Daarbij kun je de sterke acteerprestaties optellen. Naast de altijd overtuigende Garland zijn er ook Hugo Weaving, Babyteeth-ster Toby Wallace en James Frecheville uit die andere Aussie-topper, The Animal Kingdom. Al met al geen topfilm, maar wel het kijken waard.

Miracle Mile (Steve De Jarnatt, 1988, Eye Filmmuseum)
After Hours, maar dan in LA net voor de nucleaire apocalypse, en minstens net zo goed.

Met onaangekondigde introductie door de Nederlandse DP Theo van de Sande die in de buurt was en Eye had gebeld of er interesse was. Het leek er op of hij al zijn vrienden had uitgenodigd, want de zaal zat vol kunstsceneboomers waaronder Freek de Jonge.

Had ik wel willen zien, vond dat destijds een vreemde en originele film. Heel erg eighties.

Ja, ik zie nu ineens een soort 'pop-art surrealisme' stroming (strominkje?) in de eighties: After Hours, Vampire's Kiss, Miracle Mile. Allemaal top. Nog meer aanraders?

Ik denk meteen aan Paperhouse en Repo Man. Misschien zelfs Desperately Seeking Susan. En de Fransen met sowieso Subway, Diva en Mauvais Sang.

The Strange Vice of Mrs. Wardh (Sergio Martino, 1971, Eye Filmmuseum)
The Suspicious Death of a Minor (Sergio Martino, 1975, Eye Filmmuseum)
Martin Koolhoven & Ronald Simons programmeren een double bill van de Italiaanse regisseur en halen de man zelf naar Eye. Hij oogde nog fit en praatte ook graag, maar wel op een typische 'opa vertelt' rammelende manier. Hij leek wel een Amerikaanse presidentskandidaat.
Strange Vice is op en top een giallo: mooie beelden, zwart leren handschoenen, knalrood bloed, veel tieten, plot waar geen touw aan vast te knopen is en lachwekkende nagesynchroniseerde dialogen. Seventies swinger George Curro heeft de beste: ""My specialty is courting ladies in the presence of their husbands."
Maar Suspicious Death is de grote verrassing hier. De mooie beelden blijven, maar dit is geen giallo, maar een politie-actiefilm met wat humor. Beetje Hong Kong, veel Dirty Harry/French Connection met een redelijk solide plot voor dit soort film. Fantastische shootout op een achtbaan, een zowel komische als spectaculaire achtervolging met een afgeragde 2CV, geweldige soundtrack en Claudio Cassinelli is geweldig op dreef als cynische hardboiled politieman.

Invitation to a Suicide
De soundtrack was een van de redenen dat ik even genoeg had van Zorn maar de film is wel een van de betere met zijn muziek. Een zwarte comedy in de Poolse community die eigenlijk slaagt in wat De Nobelprijswinnaar probeerde te zijn. Low budget maar alleszins charmant.

Morte sospetta di una minorenne (The Suspicious Death of a Minor)
Deze kwam langs op m’n tijdlijn 😉 dus ook maar eens bekeken. Een uitstekende poliziottesco in navolging van Milano Calibro 9, inclusief de legendary barokke funksoundtrack (door een mij onbekende componist btw).

door een mij onbekende componist btw

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm! (Volgens Wikipedia oorspronkelijk voor een Italiaanse film, toen gebruikt voor een reclame van een Amerikaanse bank, waar Larry David het hoorde.)

Bonnie & Clyde (Arthur Penn, 1967, Lab111)
Aardige, vlotte misdaadfilm die om de een of andere reden een wat mij betreft wat overdreven legendarische status heeft. Nogal sixties, zij het niet zo erg als de andere film die ik recent van Penn zag, The Chase. Gene Hackman steelt elke scene waar hij in zit, terwijl Estelle Parsons juist een stoorzender van jewelste is. Maar dat komt vooral door de rol, een buitengewoon stupide 'hysterisch stijf vrouwtje' stereotype.

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm!

Dat dat een Italiaanse tune was wist ik wel maar ik dacht dat het Umiliani was… Oh well… Learning every day…

<i>Hollywood 'pop-art surrealisme' strominkje in de eighties</i>

Surrealisme was in het Hollywood van de jaren zeventig al te bespeuren bij b.v. Robert Altman (Brewster McCloud, Images, 3 Women) en Hal Ashby (Harold and Maude, Being There). Generatiegenoten van Scorsese waren in de jaren tachtig weleens surrealistisch bezig, zoals Francis Ford Coppola (Peggy Sue Got Married) en Woody Allen (Zelig, The Purple Rose Of Cairo).

1985 is een piekjaar.

Mogelijke kandidaten (van wisselende kwaliteit):
Pee-wee's Big Adventure (Tim Burton, 1985)
Static (Mark Romanek, 1985)
Trouble In Mind (Alan Rudolph, 1985)

Misschien past True Stories (David Byrne, 1986) ook in deze categorie.

Mislukte pogingen:
Crimewave (Sam Raimi, 1985) m.m.v. de Coen Brothers die in 1991 pop-art surrealistisch zouden toeslaan met Barton Fink
Into The Night (John Landis, 1985)

Crimewave kan ik me vaag nog herinneren als erg teleurstellend voor een samenwerking tussen Sam Raimi en de Coens. Heel hoog lach-of-ik-schiet kluchtgehalte toch? Wat dat betreft wel een soort voorganger van Drive-Away Dolls.

The First Omen
Lijkt aanvankelijk heel erg op Immaculate, Amerikaanse arriveert in Rome om zich bij de nonnen te voegen. Er is zelfs een tip to the hat aan de Italiaanse soundtrack. Maar overall is dit een betere film, het laatste overduidelijk linken aan de franchise is een beetje copout, maar ja, zal geholpen hebben met de financiering. Nell Tiger Free is ijzersterk als ontrafelaar van het mysterie en de mood en de special fx uitstekend.

Torture Garden
Wat brave Engelse classic horror waar in vijf circusgangers een lesje wordt geleerd.

Am I OK?
De coming out van een 32-jarige dame die op dames blijkt te vallen. Paar leuke grappen, charmante lead, een lach, een traan, gewoon prima vermaak.

Le Choc du futur
Lees op het moment Simon Reynolds' Futuromania (waarover ongetwijfeld meer binnenkort) en deze film past daar mooi bij. Uit 2019 alweer. 78 minuten en dat past wel goed bij deze "vibe-film" die eigenlijk meer symbolisch is dan een conventionele film met plot. La Jodorofsky ontwaakt en zet 'Supernature' op terwijl ze al rokend wat danst en achteloze spieroefeningen doet. So far, so Paris, maar al snel blijkt ze een thuisstudio te hebben. Kort samengevat gaat de film over het vinden van inspiratie (een Amerikaanse platenverzamelaarvriend op leeftijd komt even zijn nieuwe aankopen luisteren, Throbbing Gristle en Human League vind ze leuk, Suicide niet), uitstelgedrag en bijbehorend geldproblemen, technische problemen, een in de schoot geworpen speeltje en het maken van een nieuw nummer. Eigenlijk wil Ana house uitvinden, maar daar is net te vroeg voor (en de makers houden het wat dat betreft realistisch, misschien dat haar sound iets te vet is voor die tijd zonder professionele studio?) en wat vinden anderen van haar nieuwe nummer? Veel oog voor detail (de apparatuur, de fotokubus, de manier waarop Jodorofsky alleen echt Seventies wordt dankzij een Adjani-bril) en het zette me wel aan het denken over die periode en de rol van electronica (kom men iets horen aankomen?) Natuurlijk ontkwam ik niet aan de economische vraag: was zo'n setup enigszins betaalbaar in 1978?

So far, so Paris 👌

Invitation to a Suicide op de kijklijst gezet. Le Choc du Futur staat klaar voor ergens deze zomer.

Marty's After Hours-queeste op FB meegepakt, uiteraard noteerde ik vlijtig wat er langskwam. En ook hier nog wat nieuwe opgedaan. (Static!) Moest zelf ook al snel aan Into the Night denken, wat een waanzin.

Begonnen met het niet al te beste (krap 3 sterren denk ik):

Where's Poppa?
'You're such a silly boy.' De tagline op de poster van After Hours luidt: 'what if that date you thought would never end, didnt?' Als je 'date' door 'life' verandert, heb je deze film. George Segal zit opgescheept met zijn vreselijk demente schoonmoeder. Dat mens wil maar niet dood, wat voor Harold and Maude-achtige stunts onze boy ook uithaalt. De belegen humor uit de beginfase wordt nog versterkt door de entree van een 'nurse', een geile Mary Poppins. Een en ander deed me denken aan Mother van Albert Brooks (die ook zélf wat op Segal lijkt). De film wordt een stuk beter – en absurder en surrealistischer – na de entree van De Broer. Deze man brengt joodse stadshumor mee. Zieker dan ziek en zwarter dan zwart, met een opvallende rol voor verkrachting en een Afro-Amerikaanse street gang. Kíjk, dat moet je durven. 'Man, you pandering valuable running time.'

Klinkt als een, uh, interessante film.

Sullivan's Travels (Preston Sturges, 1941, Lab111)
Best leuk, maar komt eigenlijk niet over het geniale begin waarin op sneltreinvaart over film wordt gediscussieerd en vooral gegrapt. Veronica Lake heeft de ultieme klassieke filmster looks en lijkt een grote inspiratie voor Jessica Rabbit te zijn geweest. Verder hebben de Coens hier de titel O Brother, Where Art Thou vandaan, hoewel die film weinig van doen heeft met de film-in-de-film met een titel, wat een soort Steinbeck-verfilming moet zijn.

Only the River Flows (河边的错误) (Wei Shunjun, 2023, Rialto De Pijp)
Eén van de hoogtepunten, zo niet het hoogtepunt van het toch niet misselijke filmjaar 2024 tot nog toe. Een oud vrouwtje, in de buurt bekend als Opoe Vier, wordt vermoord en inspecteur Ma Zhe (Zhu Yilong) moet het oplossen. Verdachten komen en gaan, er komen meer lijken bij die er niets mee te maken hebben en toch weer wel, de assistent van Ma is plichtsgetrouw, maar niet bijster competent, zijn huwelijk loopt niet lekker en hij kan zijn oude onderscheiding niet vinden. Het is een Chinese giallo koortsdroom, maar dan gefilmd met het methodische en rustige van Finchers Zodiac in glorieus filmisch 16mm.

Les Amours d'Astrée et de Céladon
De laatste film van Rohmer is een mooie, artificiële film. Dit is immers een verfilming van een 17de eeuwse vertelling over Galliërs in de 5de eeuw zonder enige interesse in authenticiteit (dat Franse kasteel alleen al! :) Theatraal, pastoraal en literair maar ook heel snel gewoon een Rohmer met liefdesperikelen, drama, plannetjes en misverstanden. Herders, nimfen en druïden die in afgemeten zinnen spreken, het lijkt het recept voor een lange zit maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is. Tegen het einde wordt het zowaar nog gewoon geil wanneer het klassieke verkleden in vrouwenkleren voor allerlei verwarring zorgt.

The Beach Boys
Even Hell Has Its Heroes
De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes. Dat later werk niet belicht wordt lijkt me logisch, maar de stuff over Smile gaat ook allemaal wat vluchtig ofzo. Dan liever de korrerige vibe van de docu over Dylan Carlson en zijn Earth. Zo’n beetje iedereen die met ’m gewerkt heeft wordt geïnterviewd. Soms, bij Bill Frisell met name, lijkt het wat random omdat je de link met Earth mist. Maar verder, issa vibe en dat past erg bij Earth.

I Saw the TV Glow
De vorige van Jane Schoenbrun was bijzonder en intrigerend maar ik denk dat deze een stap vooruit is. Beetje Lynchiaans, inclusief muzikale intermezzo’s, maar dan met moderne (indie) pop culture. Stilistisch heel sterk en hoewel het overduidelijk over „trans”-dingen gaat denk ik dat elke „misfit” er wel wat in herkent.

Mondo New York
Een blonde dame loopt door New York en ziet dingen. Kippen hebben het zwaar te verduren, er is standup comedy op straat, s&m, cabaret-achtige dingen, genderbending… verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Devil’s Lover
Gothische erotica, degelijk, niet overdreven sleazy met blikvanger Rosalba Neri als saving grace, niet vervelend, maar beetje mid.

La Strada (Federico Fellini, 1954, Lab111)
De enige andere Fellini die ik ooit gezien had - en fantastisch vond - is 8½. Beetje een schok om van de problematiek van de sophisticated jetset nu ineens in een circusmelodrama met zielig clown (mevrouw Fellini!) te komen. Maar goed, na even inkomen blijkt toch wel een terechte klassieker te zijn, waar Fellini zowel eer betoont aan de genreconventies als er mee speelt. Normaal ben ik nooit pro-pesters, maar Il Motto heeft volkomen gelijk met hoe hij zijn ongetalenteerde bullebak van een collega Zampanò het bloed onder de nagels vandaan haalt.

Even Hell Has Its Heroes
Ik ook natuurlijk die Earth-docu. Dylan Carlson de "well-read red neck" met zijn vriendelijke, weemoedige ogen en ongeveer iedereen die ooit met hem heeft samengespeeld. Lange film, bijna twee uur, maar het kijkt lekker weg dankzij de prachtige 8MM-beelden die naadloos bij de hypnotische patronen van de muziek passen. Lekker veel Vies Amerika. De pratende hoofden worden slim ontweken, wel in beeld geïntroduceerd maar daarna gekoppeld aan vaak ongerelateerde of asynchrone beelden. De muziek is vanzelfsprekend goddelijk. Dus dacht ik: wat als je de praters weglaat, dan heb je de echt perfecte dromerige documentaire. Blijkt gewoon de bonus-disc te zijn van de Blu-ray!

Only the River Flows en Only the River Flows: op de lijst.

maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is.

:D (recenter dan ik dacht, ook). Een man uit een andere tijd, toch, Rohmer.

De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes

*skipt*

Belgica
'Wa is da nu?' België op zijn Hollandst. De eerste tetjes zijn binnen een minuut binnen en ook de 'hodverdommes' laten niet lang op zich wachten. Seks, drugs en rock 'n roll beheersen het leven van twee Gentse broers. De ene een éénoog, de ander een stijfkop. Ze runnen café Belgica op coke en zijn het merendeel van de tijd volledig van de kook. De film drijft op de (geweldige) soundtrack van – hoe toepasselijk – de Dewaele brothers. De openingsavond van de vernieuwde club vormt – ook muzikaal - het hoogtepunt, met babylonesk blaasorkestje en een vocoder. Wat een decadentie. Slechte scenes zijn er ook zat. Het acteerwerk is even plat als de accenten. Door al het melodrama schoot me het tweede uur eindelijk te binnen wie de matige regisseur moest wezen: Felix van Groeningen. 'Ik ga je laten.'

Bleek 'm 7 jaar geleden al gezien te hebben. (Recensies langer, maar in wezen hetzelfde)

Gebeurt me steeds vaker (logisch): ouderdom + teveel films. Damn. Dan is het écht een verloren avond geweest, die maandag. ha.

Only the River Flows en Only the River Flows: op de lijst.

Ga je die ook twee keer kijken? 😏

Belgica probeert een vriend me altijd aan te praten. Gelukkig ben ik daar niet ingetrapt.

La Dolce Vita (Federico Fellini, 1960)
Veel dingen om over na te denken, misschien even puntsgewijs:
- Het is in ieder geval veel film. Niet alleen drie uur lang, maar de ideeën en scenes en verwikkelingen en dansjes en filosofische bespiegelingen blijven ook maar komen en komen en komen. Maximaler dan het Colloseum.
- Anita Ekberg heeft maar een bijrol? En Nico (die van The Velvet Underground) zit er ook in?
- Het is tegelijk de ultieme viering van de Mad Men-periode van mannelijke kunstenaar/maker als viriele god in zijn eigen universum en tegelijk ook de definitieve afrekening ermee.
- Dat is wel een beetje een probleem, want de egocentrische Marcello is meteen al niet de meest sympathieke karakter - zeker in deze tijd van afrekening met dat soort mannen - en hij wordt alleen maar vervelender, tot een slot dat bijna Haneke-achtig lastig te kijken is.
- Marcello Mastroianni is wel briljant.
- Net als Anouk Aimée, wiens overlijden net op de avond dat ik ging kijken bekend werd. Ze is de ideale vrouw - ze is leuk! ze is knap! ze is rijk! ze is geil! - die Marcello laat glippen en omdat dit een Italiaanse films heet ze natuurlijk Maddalena.
- Annibale Ninchi springt er ook uit als Marcello's vader en waarschuwing voor zijn toekomst.
- Het karakter Emma vind ik een zwak punt: geen moment wordt de oorspronkelijk aantrekking tussen haar en Marcello duidelijk. Yvonne Furneaux mag eigenlijk alleen maar klagen.
- Moet eerlijk bekennen dat er bepaalde dingen zijn waar ik nog niet uit ben: de Maria verschijning? Het mooie, jonge meisje? (Afscheid van zijn jeugd, waar hij definitief geen contact meer mee kan krijgen?)
- Het is een tijd geleden dat ik 8½ gezien heb, maar in mijn herinnering is dat de gestroomlijnde, meer gefocuste versie van deze film. Ik heb hem voor volgende week op de planning staan; kijken of dat nog klopt.
- Dus voor mij duidelijk een aantal zwakke punten, maar tegelijk moet ik toegeven dat ik het een extreem fascinerende film vind.

Don Draper is inderdaad liefhebber van Fellini en Antonioni.

Two-Lane Blacktop (Monte Hellman, 1971, Lab111)
Saaie mensen op een saaie roadtrip. Muzikanten James Taylor en Dennis Wilson zijn duidelijk uitgekozen op hun uiterlijk en niet op hun acteertalent, maar ze worden ook niet echt geholpen door een script waar elke 10e woord 'carburateur' is.

Moet eerlijk bekennen dat er bepaalde dingen zijn waar ik nog niet uit ben: de Maria verschijning? Het mooie, jonge meisje? (Afscheid van zijn jeugd, waar hij definitief geen contact meer mee kan krijgen?)

De laatste scène verwijst direct naar de beginscène, alleen is aan het einde Marcello degene de "ontvanger" die de zender (Paola) niet kan verstaan. Wat kennis van Dante maakt het duiden van een hoop scènes een stuk inzichtelijker. Er zitten een aantal knipogen in 8 1/2 naar La Dolce Vita, ben benieuwd naar je analyse. Heeft ook een totaal andere stijl van filmen (close-ups).

Smultronstället (Ingmar Bergman, 1957, Lab111)
Je leven mag dan wel vol zitten met dingen waar je spijt van hebt en eenzame momenten, maar als je alumnus van de universiteit van Lund bent, krijg je op een gegeven moment wel een speciale hoed en saluutschoten.

Vanishing Point (Richard C. Sarafian, 1971, Lab111)
Het is met een auto in plaats van een paard, maar verder is dit 100% een western: de eenzame, eervolle, zwijgzame (ondanks behoorlijk wat speed) rijder Kowalski die naar het westen trekt door de woestijn van westelijk Amerika, achtervolgd door de corrupte wet. Beelden, soundtrack, manier van vertellen klopt allemaal, verhaal zelf wel een beetje dun. Ook een puntje aftrek voor die ene scene homofobe 'humor' (die er ook nog heel klungelig ingeschreven is, omdat de schrijvers weten dat Kowalski geen homofoob is.)

Ga je die ook twee keer kijken? 😏

Belgica probeert een vriend me altijd aan te praten. Gelukkig ben ik daar niet ingetrapt.

gheheh. Welke andere zou ik nou hebben opgeschreven? Daar komen we de komende anderhalf jaar wel ergens achters.

Volhouden met Belgica, dus.

Maximaler dan het Colloseum.

mooi! In mijn herinnering was 8 1/2e ook beter, en zeker moderner.

Aardig programmaatje wel hoor, dat Lab111 :-)

Le Choc du Futur
'Machines?' 'Enkel machines.' Daft Punk is playing at my house, the movie. Ik kwam er niet uit of ik nu meteen óók muziek wilde gaan maken, of juist naar een platenzaak wilde gaan om de collectie uit te breiden. Misschien toch eerder het tweede. (En dat is een filosofisch kritiekpunt op deze film áls film.) Een muzikante heeft één middagje om nieuw werk op poten te zetten, haar opdrachtgevers hebben haar antwoordapparaat al volgeplempt. Omringd door synthesizers zou dat moeten kunnen.... Toch eerst maar eens naar nieuwe vondsten van een Amerikanische Freund geluisterd. Kunst is ook elkaar inspireren. 'C'est change tout!' De democratisering van het muziekproces is aanstaande. Alles kan gewoon vanuit huis. Benieuwd wat AI gaat doen... 'Disco sans musiciens.'

AI maakt een eindeloze hoeveelheid meer royalty free type beat. Nu was library muziek al lang over z’n creatieve piek sinds je het thuis kan maken en op Shutter-/iStock/etc kan pompen en ik betwijfel, qua hitparade, of mensen muziek zonder “ster” (en bijbehorende “juice”) willen. Waar kan je nog mee relaten? En wrm denken mensen toch dat prompts typen (of inspreken) en hopen op iets leuks/bruikbaars leuker is dan musiceren? (Of tekenen enzo)

Aardig programmaatje wel hoor, dat Lab111 :-)

Ze maken er ook nog heel vette trailers voor: https://vimeo.com/943151662

Blackhearts
We volgen drie black metalband op hun reis naar het Mekka: Noorwegen, het Infernofestival. Het Colombiaanse Luciferian nemen het serieus met satanische riten to make up for geldgebrek. De Grieken van het sketchy Naer Mataron moeten dealen met de politieke carrière van hun bassist/zanger in Χρυσή Αυγή (Golden Dawn) en zijn arrestatie. Charmantst is Sina (From The Vastland) uit Iran, die met support van zijn moeder de reis waagt en daarmee eigenlijk ook de grootste risico’s neemt. Alles wordt bij elkaar gehouden door de local van Keep Of Kalessin, een vrij down to earth gast. Bij vlagen hilarisch, vooral als je ziet hoe black metal inmiddels een toeristische attractie voor Noorwegen is.

Step Across The Border
Deze had ik gelogd als gezien maar dat zal even geleden zijn, want kon me er weinig van herinneren. Na het lezen van Days of Zorn II de interesse weer gewekt en herbekeken. IJzersterke docu rond het bonte gezelschap waarmee Fred Frith zich onledig houdt, net als die Earth docu: a vibe.

L’Étrangleur
Een soort giallo over een geestelijk verdichte (jeugdtrauma) seriemoordenaar maar dan op z’n Frans met een existentiële twist. Derhalve meer artyfarty dan de meeste sleazy Italianen.

The Hip-Hop Fellow
Hiphopproducer 9th Wonder maakte zelf z’n school niet af maar doceert nu aan Harvard over hiphop. Leuk onderwerp maar beetje een AVGtje als docu.

転校生 (I Are You, You Am Me)
Die Obayashi is niet voor een gat te vangen. Het is een beetje jammer dat veel mensen alleen zijn gekte van Hausu kennen. In deze film wordt een nostalgische zwartwit-orde overhoop gehaald door de geslachtsruil van Kazuo en Kazumi. Grappig, uiterst charmant en tegelijk best een interessante take op genderrollen.

Håndtering av udøde (Handling the Undead)
Een meditatieve zombiefilm in broeierig Oslo. Over hoe rouw meer kapot maakt dan je lief is. Weinig tekst maar veel blikken en een drukkende melancholieke sfeer waardoor Nina Simone’s Ne Me quitte pas er wel even inhakt. Ik zie klachten over traagheid en het „lui geschreven” en „niet uitgewerkte karakters” wat me doet denken aan Fantano’s underwritten argument… dunno man, zie het als ambient. Het is misschien net een tikkie té traag maar dan heb je Tarr nog niet gezien.

We volgen drie black metalband op hun reis naar het Mekka: Noorwegen

lol ik stond toch even op het verkeerde been, metalheads naar Mekka, daar zit een flauwe Belgische filmpitch in. '3 Belgische moslim-metalfans gaan naar Mekka in hun gebruikelijke outfit.'

Ah, wel een Iranees :D

I are you op den lijst.

Willard
'Want a little something to nibble on?' De oude filmwijsheid geldt ook hier: goed boek, mindere film. De matigheid is vooral te wijten aan ouderwets acteerwerk, warrige editing en het weglaten van één van de beste elementen uit de psychologisch opmerkelijk diepgravende horror-roman: het trainen van de ratten. Lone wolf Willard ontdekt dat hij dankzij zijn knagende vrindjes wél het mannetje is. Eindelijk durft hij het tegen zijn baas op te nemen en het leuke kantoormeisje mee uit te vragen. Ja, dát zit erin. Het incel-stukje klopt in de adaptatie gelukkig als een ander, op een bepaalde plek. 'Have you ever had a cat before?' Pas over de helft – wanneer de boel smakelijk ontspoort – begrijpt deze kijker dat er zelfs nog een vervolg kwam. 'Something's scratching.'

Oh ja, die moet ik ook nog eens zien. Ben wel een fan van Crispin Glover, hoewel ik denk dat het wel een acteur is voor wie geldt 'geniet, maar geef schermtijd met mate'.

Le salaire de la peur (Henri-Georges Clouzot, 1953, Lab111)
Sorcerer wint het net voor mij, maar ik begrijp meteen wie voor de originele Mario & Luigi film gaat (waarin Luigi trouwens meer op Mario lijkt dan Mario). En van Sorcerer zeg ik altijd dat het misschien niet de beste actiefilm ooit is, maar wel de film met de beste actiescenes, dus Le salaire de la peur is dan begrijpelijkerwijs ook een dikke aanrader.

Sorcerer heeft de scene dat Scheider heerlijk gaat hallucineren maar heeft ook het onnodige "het was allemaal nutteloos" einde. Het origineel heeft Yves Montand, dus surplus aan charisma.

een zeldzaam voorbeeld van een origineel en een remake die beiden én goed zijn én hun eigen ehhh eigenheid hebben? Nou ja. Heerlijk weer van Lab111.

Overigens (over originelen en remakes gesproken) ging mijn recensie over de Willard van 1971, de Willard van 2003 is met Crispin Glover. (Nu toch benieuwd, MAAR NIET DIT JAAR) :P

Brutti Sporchi e Cattivi
'Ik herken de tieten.' De Flodderini's uit Rome. Ze doen het niet met hun buurman, maar met hun zwager. Dat krijg je als je met zijn tienen in een krot woont. Het geld van de pater familias zit verstopt achter de 'wasmachine', Ronnie Stam-stijl. Overdag zitten de kinderen in een soort 'air jail' en de enige feestdag is de dag dat oma haar pensioentje krijgt. Geld dat zowaar eerlijk verdeeld wordt – als je oma niet meerekent... Op deze en vele andere manieren benadrukt Ettore Scola het kolderieke in het gruwelijke. Ik ben meer van het tweede en genoot vooral van een typisch seventiesfilm passage. Na alle Lina Wertmüller-achtige ongein is er ook – volkomen uit het niets - tijd om drie minuten te niksen. Met een hoertje. 'Hij kan niet dood zijn, als hij zingt.'

Pierrot le Fou (Jean-Luc Godard, 1965)
Soms leuke anarchistische energie, maar vaak ook de sixties in op zijn meest "This shit is deep man!" (maar dan in Franse vierlettergreepwoorden) irritant. Zeker als Godard meent iets over de Vietnam-oorlog te moeten zeggen.

Kinds of Kindness (Yorgos Lanthimos, 2024)
Na het wat mij betreft wat tegenvallende Poor Things werkt Lanthimos weer samen met scenerarioschrijver Efthimis Filippou, met wie hij mij favorieten Dogtooth, The Lobster en The Killing of a Sacred Deer maakte. Helaas is net bij Poor Things het resultaat een 7'tje.
Het is een drieluik. Het eerste deel gaat over een man die zijn hele leven laat voorschrijven door zijn baas, totdat die baas het vertelt iemand te vermoorden. Dit heeft zijn momenten, maar lijkt nooit echt lekker op gang te komen.
In het tweede deel raakt de vrouw van een politieagent, een maritiem bioloog, vermist op expeditie. Ze wordt teruggevonden, maar de agent raakt steeds meer overtuigd dat het een dubbelganger is. Dit is met voorsprong het beste deel, inktzwarte komedie die zich kan meten met Lanthimos' topfilms.
Het derde deel, over een sekte die op zoek is naar een messias die de doden tot leven kan wekken, valt uit de toon. De eerste twee delen zijn donker, maar wel duidelijk komedie. Deel 3 wordt echter bij momenten echt heel naar, meer als The Killing of a Sacred Deer, maar dan uit balans met de komedie in de eerste twee delen en ook in het deel zelf.
Jesse Plemons is duidelijk de ster van de film en won ondanks dat de film wat onevenwichtig is wat mij betreft terecht de prijs voor beste acteur in Cannes voor zijn rollen. Ik houd ook heel erg van de look van deze film, vol met liminal spaces in vlak licht. Minder gecharmeerd ben ik van de muziek van Jerskin Fendrix, die ook de score van Poor Things maakte. Ze is wat mij betreft een soort avant-garde Hans Zimmer: veel te nadrukkelijk en onsubtiel aanwezig. Gelukkig heeft Dio's 'Rainbow in the Dark' ook een prominente plek gekregen, net als natuurlijk 'Sweet Dreams' dat lijkt gemaakt voor Lanthimos:
"Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused"

Paper Moon (Peter Bogdanovich, 1972, Lab111)
Heerlijk wegkijkende schelmenkomedie annex road movie met schitterend camerawerk.

Explanation for Everything (Gábor Reisz, 2024, Filmhallen)
Ábel zakt voor zijn mondelinge geschiedenisexamen. Totale blackout. Omdat hij te verliefd is op klasgenoot Janka, maar Janka is verliefd op de geschiedenisleraar Jakab. Maar hij heeft ook gewoon niet geleerd, want tiener die examen moet doen. Ábel verzint dat de havermelkelitetype Jakab hem heeft laten zakken omdat hij een pin van de Hongaarse vlag op zijn jasje had, wat goed valt bij zijn Fidesz-stemmende vader, wiens familie door de communisten door de mangel is gehaald. Via via haalt het verhaal de media (grappige montage inclusief loodgieterporno) en een relletje is geboren. Wel leuke film over het Hongarije van Orban waarin je het verhaal telkens uit verschillende perspectieven te zien krijgt, maar het is zeker geen Monster.

狂熱の季節
The Warped Ones (1960) is weer een van die Japanse losgeslagen jeugd-films. Kruimeldief Akira wordt met zijn vriendin gearresteerd in zijn vaste jazzbar wanneer hij iemand probeert te rollen. Uit de bak slaan ze natuurlijk niet het rechte pad in. Auto stelen, naar het strand en "hey, is dat niet de vriendin van de gast die me naar de nor kreeg?" Die ontvoeren we en verkrachten we, net zo makkelijk. Maar als vaste bezoeker van de jazzclub, Akira is niet bijster slim en vooral een van de irritantste personages uit filmgeschiedenis ooit, weet ze hem eenvoudig op te sporen. Niet dat het meneer de jazzpurist iets kan schelen, alles laat hem koud behalve eckte-eckte jazz. De film lijkt richting wraak te bewegen wanneer zich een mooie gelegenheid voordoet maar het wat abrupte einde neemt een meer Sartreaanse afslag, ook acceptabel, het is immers 1960. Mooi zwart/wit, 76 minuten en vooral heel goed gefilmd, ik denk toch wel een van de vroegste 'nerveuze camera'-films ooit, maar dan ook meteen op zijn Japans secuur gedaan.