Filmforum

The Beach Boys
Even Hell Has Its Heroes
De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes. Dat later werk niet belicht wordt lijkt me logisch, maar de stuff over Smile gaat ook allemaal wat vluchtig ofzo. Dan liever de korrerige vibe van de docu over Dylan Carlson en zijn Earth. Zo’n beetje iedereen die met ’m gewerkt heeft wordt geïnterviewd. Soms, bij Bill Frisell met name, lijkt het wat random omdat je de link met Earth mist. Maar verder, issa vibe en dat past erg bij Earth.

I Saw the TV Glow
De vorige van Jane Schoenbrun was bijzonder en intrigerend maar ik denk dat deze een stap vooruit is. Beetje Lynchiaans, inclusief muzikale intermezzo’s, maar dan met moderne (indie) pop culture. Stilistisch heel sterk en hoewel het overduidelijk over „trans”-dingen gaat denk ik dat elke „misfit” er wel wat in herkent.

Mondo New York
Een blonde dame loopt door New York en ziet dingen. Kippen hebben het zwaar te verduren, er is standup comedy op straat, s&m, cabaret-achtige dingen, genderbending… verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Devil’s Lover
Gothische erotica, degelijk, niet overdreven sleazy met blikvanger Rosalba Neri als saving grace, niet vervelend, maar beetje mid.

La Strada (Federico Fellini, 1954, Lab111)
De enige andere Fellini die ik ooit gezien had - en fantastisch vond - is 8½. Beetje een schok om van de problematiek van de sophisticated jetset nu ineens in een circusmelodrama met zielig clown (mevrouw Fellini!) te komen. Maar goed, na even inkomen blijkt toch wel een terechte klassieker te zijn, waar Fellini zowel eer betoont aan de genreconventies als er mee speelt. Normaal ben ik nooit pro-pesters, maar Il Motto heeft volkomen gelijk met hoe hij zijn ongetalenteerde bullebak van een collega Zampanò het bloed onder de nagels vandaan haalt.

Even Hell Has Its Heroes
Ik ook natuurlijk die Earth-docu. Dylan Carlson de "well-read red neck" met zijn vriendelijke, weemoedige ogen en ongeveer iedereen die ooit met hem heeft samengespeeld. Lange film, bijna twee uur, maar het kijkt lekker weg dankzij de prachtige 8MM-beelden die naadloos bij de hypnotische patronen van de muziek passen. Lekker veel Vies Amerika. De pratende hoofden worden slim ontweken, wel in beeld geïntroduceerd maar daarna gekoppeld aan vaak ongerelateerde of asynchrone beelden. De muziek is vanzelfsprekend goddelijk. Dus dacht ik: wat als je de praters weglaat, dan heb je de echt perfecte dromerige documentaire. Blijkt gewoon de bonus-disc te zijn van de Blu-ray!

Only the River Flows en Only the River Flows: op de lijst.

maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is.

:D (recenter dan ik dacht, ook). Een man uit een andere tijd, toch, Rohmer.

De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes

*skipt*

Belgica
'Wa is da nu?' België op zijn Hollandst. De eerste tetjes zijn binnen een minuut binnen en ook de 'hodverdommes' laten niet lang op zich wachten. Seks, drugs en rock 'n roll beheersen het leven van twee Gentse broers. De ene een éénoog, de ander een stijfkop. Ze runnen café Belgica op coke en zijn het merendeel van de tijd volledig van de kook. De film drijft op de (geweldige) soundtrack van – hoe toepasselijk – de Dewaele brothers. De openingsavond van de vernieuwde club vormt – ook muzikaal - het hoogtepunt, met babylonesk blaasorkestje en een vocoder. Wat een decadentie. Slechte scenes zijn er ook zat. Het acteerwerk is even plat als de accenten. Door al het melodrama schoot me het tweede uur eindelijk te binnen wie de matige regisseur moest wezen: Felix van Groeningen. 'Ik ga je laten.'

Bleek 'm 7 jaar geleden al gezien te hebben. (Recensies langer, maar in wezen hetzelfde)

Gebeurt me steeds vaker (logisch): ouderdom + teveel films. Damn. Dan is het écht een verloren avond geweest, die maandag. ha.

Only the River Flows en Only the River Flows: op de lijst.

Ga je die ook twee keer kijken? 😏

Belgica probeert een vriend me altijd aan te praten. Gelukkig ben ik daar niet ingetrapt.

La Dolce Vita (Federico Fellini, 1960)
Veel dingen om over na te denken, misschien even puntsgewijs:
- Het is in ieder geval veel film. Niet alleen drie uur lang, maar de ideeën en scenes en verwikkelingen en dansjes en filosofische bespiegelingen blijven ook maar komen en komen en komen. Maximaler dan het Colloseum.
- Anita Ekberg heeft maar een bijrol? En Nico (die van The Velvet Underground) zit er ook in?
- Het is tegelijk de ultieme viering van de Mad Men-periode van mannelijke kunstenaar/maker als viriele god in zijn eigen universum en tegelijk ook de definitieve afrekening ermee.
- Dat is wel een beetje een probleem, want de egocentrische Marcello is meteen al niet de meest sympathieke karakter - zeker in deze tijd van afrekening met dat soort mannen - en hij wordt alleen maar vervelender, tot een slot dat bijna Haneke-achtig lastig te kijken is.
- Marcello Mastroianni is wel briljant.
- Net als Anouk Aimée, wiens overlijden net op de avond dat ik ging kijken bekend werd. Ze is de ideale vrouw - ze is leuk! ze is knap! ze is rijk! ze is geil! - die Marcello laat glippen en omdat dit een Italiaanse films heet ze natuurlijk Maddalena.
- Annibale Ninchi springt er ook uit als Marcello's vader en waarschuwing voor zijn toekomst.
- Het karakter Emma vind ik een zwak punt: geen moment wordt de oorspronkelijk aantrekking tussen haar en Marcello duidelijk. Yvonne Furneaux mag eigenlijk alleen maar klagen.
- Moet eerlijk bekennen dat er bepaalde dingen zijn waar ik nog niet uit ben: de Maria verschijning? Het mooie, jonge meisje? (Afscheid van zijn jeugd, waar hij definitief geen contact meer mee kan krijgen?)
- Het is een tijd geleden dat ik 8½ gezien heb, maar in mijn herinnering is dat de gestroomlijnde, meer gefocuste versie van deze film. Ik heb hem voor volgende week op de planning staan; kijken of dat nog klopt.
- Dus voor mij duidelijk een aantal zwakke punten, maar tegelijk moet ik toegeven dat ik het een extreem fascinerende film vind.

Don Draper is inderdaad liefhebber van Fellini en Antonioni.

Two-Lane Blacktop (Monte Hellman, 1971, Lab111)
Saaie mensen op een saaie roadtrip. Muzikanten James Taylor en Dennis Wilson zijn duidelijk uitgekozen op hun uiterlijk en niet op hun acteertalent, maar ze worden ook niet echt geholpen door een script waar elke 10e woord 'carburateur' is.

Moet eerlijk bekennen dat er bepaalde dingen zijn waar ik nog niet uit ben: de Maria verschijning? Het mooie, jonge meisje? (Afscheid van zijn jeugd, waar hij definitief geen contact meer mee kan krijgen?)

De laatste scène verwijst direct naar de beginscène, alleen is aan het einde Marcello degene de "ontvanger" die de zender (Paola) niet kan verstaan. Wat kennis van Dante maakt het duiden van een hoop scènes een stuk inzichtelijker. Er zitten een aantal knipogen in 8 1/2 naar La Dolce Vita, ben benieuwd naar je analyse. Heeft ook een totaal andere stijl van filmen (close-ups).

Smultronstället (Ingmar Bergman, 1957, Lab111)
Je leven mag dan wel vol zitten met dingen waar je spijt van hebt en eenzame momenten, maar als je alumnus van de universiteit van Lund bent, krijg je op een gegeven moment wel een speciale hoed en saluutschoten.

Vanishing Point (Richard C. Sarafian, 1971, Lab111)
Het is met een auto in plaats van een paard, maar verder is dit 100% een western: de eenzame, eervolle, zwijgzame (ondanks behoorlijk wat speed) rijder Kowalski die naar het westen trekt door de woestijn van westelijk Amerika, achtervolgd door de corrupte wet. Beelden, soundtrack, manier van vertellen klopt allemaal, verhaal zelf wel een beetje dun. Ook een puntje aftrek voor die ene scene homofobe 'humor' (die er ook nog heel klungelig ingeschreven is, omdat de schrijvers weten dat Kowalski geen homofoob is.)

Ga je die ook twee keer kijken? 😏

Belgica probeert een vriend me altijd aan te praten. Gelukkig ben ik daar niet ingetrapt.

gheheh. Welke andere zou ik nou hebben opgeschreven? Daar komen we de komende anderhalf jaar wel ergens achters.

Volhouden met Belgica, dus.

Maximaler dan het Colloseum.

mooi! In mijn herinnering was 8 1/2e ook beter, en zeker moderner.

Aardig programmaatje wel hoor, dat Lab111 :-)

Le Choc du Futur
'Machines?' 'Enkel machines.' Daft Punk is playing at my house, the movie. Ik kwam er niet uit of ik nu meteen óók muziek wilde gaan maken, of juist naar een platenzaak wilde gaan om de collectie uit te breiden. Misschien toch eerder het tweede. (En dat is een filosofisch kritiekpunt op deze film áls film.) Een muzikante heeft één middagje om nieuw werk op poten te zetten, haar opdrachtgevers hebben haar antwoordapparaat al volgeplempt. Omringd door synthesizers zou dat moeten kunnen.... Toch eerst maar eens naar nieuwe vondsten van een Amerikanische Freund geluisterd. Kunst is ook elkaar inspireren. 'C'est change tout!' De democratisering van het muziekproces is aanstaande. Alles kan gewoon vanuit huis. Benieuwd wat AI gaat doen... 'Disco sans musiciens.'

AI maakt een eindeloze hoeveelheid meer royalty free type beat. Nu was library muziek al lang over z’n creatieve piek sinds je het thuis kan maken en op Shutter-/iStock/etc kan pompen en ik betwijfel, qua hitparade, of mensen muziek zonder “ster” (en bijbehorende “juice”) willen. Waar kan je nog mee relaten? En wrm denken mensen toch dat prompts typen (of inspreken) en hopen op iets leuks/bruikbaars leuker is dan musiceren? (Of tekenen enzo)

Aardig programmaatje wel hoor, dat Lab111 :-)

Ze maken er ook nog heel vette trailers voor: https://vimeo.com/943151662

Blackhearts
We volgen drie black metalband op hun reis naar het Mekka: Noorwegen, het Infernofestival. Het Colombiaanse Luciferian nemen het serieus met satanische riten to make up for geldgebrek. De Grieken van het sketchy Naer Mataron moeten dealen met de politieke carrière van hun bassist/zanger in Χρυσή Αυγή (Golden Dawn) en zijn arrestatie. Charmantst is Sina (From The Vastland) uit Iran, die met support van zijn moeder de reis waagt en daarmee eigenlijk ook de grootste risico’s neemt. Alles wordt bij elkaar gehouden door de local van Keep Of Kalessin, een vrij down to earth gast. Bij vlagen hilarisch, vooral als je ziet hoe black metal inmiddels een toeristische attractie voor Noorwegen is.

Step Across The Border
Deze had ik gelogd als gezien maar dat zal even geleden zijn, want kon me er weinig van herinneren. Na het lezen van Days of Zorn II de interesse weer gewekt en herbekeken. IJzersterke docu rond het bonte gezelschap waarmee Fred Frith zich onledig houdt, net als die Earth docu: a vibe.

L’Étrangleur
Een soort giallo over een geestelijk verdichte (jeugdtrauma) seriemoordenaar maar dan op z’n Frans met een existentiële twist. Derhalve meer artyfarty dan de meeste sleazy Italianen.

The Hip-Hop Fellow
Hiphopproducer 9th Wonder maakte zelf z’n school niet af maar doceert nu aan Harvard over hiphop. Leuk onderwerp maar beetje een AVGtje als docu.

転校生 (I Are You, You Am Me)
Die Obayashi is niet voor een gat te vangen. Het is een beetje jammer dat veel mensen alleen zijn gekte van Hausu kennen. In deze film wordt een nostalgische zwartwit-orde overhoop gehaald door de geslachtsruil van Kazuo en Kazumi. Grappig, uiterst charmant en tegelijk best een interessante take op genderrollen.

Håndtering av udøde (Handling the Undead)
Een meditatieve zombiefilm in broeierig Oslo. Over hoe rouw meer kapot maakt dan je lief is. Weinig tekst maar veel blikken en een drukkende melancholieke sfeer waardoor Nina Simone’s Ne Me quitte pas er wel even inhakt. Ik zie klachten over traagheid en het „lui geschreven” en „niet uitgewerkte karakters” wat me doet denken aan Fantano’s underwritten argument… dunno man, zie het als ambient. Het is misschien net een tikkie té traag maar dan heb je Tarr nog niet gezien.

We volgen drie black metalband op hun reis naar het Mekka: Noorwegen

lol ik stond toch even op het verkeerde been, metalheads naar Mekka, daar zit een flauwe Belgische filmpitch in. '3 Belgische moslim-metalfans gaan naar Mekka in hun gebruikelijke outfit.'

Ah, wel een Iranees :D

I are you op den lijst.

Willard
'Want a little something to nibble on?' De oude filmwijsheid geldt ook hier: goed boek, mindere film. De matigheid is vooral te wijten aan ouderwets acteerwerk, warrige editing en het weglaten van één van de beste elementen uit de psychologisch opmerkelijk diepgravende horror-roman: het trainen van de ratten. Lone wolf Willard ontdekt dat hij dankzij zijn knagende vrindjes wél het mannetje is. Eindelijk durft hij het tegen zijn baas op te nemen en het leuke kantoormeisje mee uit te vragen. Ja, dát zit erin. Het incel-stukje klopt in de adaptatie gelukkig als een ander, op een bepaalde plek. 'Have you ever had a cat before?' Pas over de helft – wanneer de boel smakelijk ontspoort – begrijpt deze kijker dat er zelfs nog een vervolg kwam. 'Something's scratching.'

Oh ja, die moet ik ook nog eens zien. Ben wel een fan van Crispin Glover, hoewel ik denk dat het wel een acteur is voor wie geldt 'geniet, maar geef schermtijd met mate'.

Le salaire de la peur (Henri-Georges Clouzot, 1953, Lab111)
Sorcerer wint het net voor mij, maar ik begrijp meteen wie voor de originele Mario & Luigi film gaat (waarin Luigi trouwens meer op Mario lijkt dan Mario). En van Sorcerer zeg ik altijd dat het misschien niet de beste actiefilm ooit is, maar wel de film met de beste actiescenes, dus Le salaire de la peur is dan begrijpelijkerwijs ook een dikke aanrader.

Sorcerer heeft de scene dat Scheider heerlijk gaat hallucineren maar heeft ook het onnodige "het was allemaal nutteloos" einde. Het origineel heeft Yves Montand, dus surplus aan charisma.

een zeldzaam voorbeeld van een origineel en een remake die beiden én goed zijn én hun eigen ehhh eigenheid hebben? Nou ja. Heerlijk weer van Lab111.

Overigens (over originelen en remakes gesproken) ging mijn recensie over de Willard van 1971, de Willard van 2003 is met Crispin Glover. (Nu toch benieuwd, MAAR NIET DIT JAAR) :P

Brutti Sporchi e Cattivi
'Ik herken de tieten.' De Flodderini's uit Rome. Ze doen het niet met hun buurman, maar met hun zwager. Dat krijg je als je met zijn tienen in een krot woont. Het geld van de pater familias zit verstopt achter de 'wasmachine', Ronnie Stam-stijl. Overdag zitten de kinderen in een soort 'air jail' en de enige feestdag is de dag dat oma haar pensioentje krijgt. Geld dat zowaar eerlijk verdeeld wordt – als je oma niet meerekent... Op deze en vele andere manieren benadrukt Ettore Scola het kolderieke in het gruwelijke. Ik ben meer van het tweede en genoot vooral van een typisch seventiesfilm passage. Na alle Lina Wertmüller-achtige ongein is er ook – volkomen uit het niets - tijd om drie minuten te niksen. Met een hoertje. 'Hij kan niet dood zijn, als hij zingt.'

Pierrot le Fou (Jean-Luc Godard, 1965)
Soms leuke anarchistische energie, maar vaak ook de sixties in op zijn meest "This shit is deep man!" (maar dan in Franse vierlettergreepwoorden) irritant. Zeker als Godard meent iets over de Vietnam-oorlog te moeten zeggen.

Kinds of Kindness (Yorgos Lanthimos, 2024)
Na het wat mij betreft wat tegenvallende Poor Things werkt Lanthimos weer samen met scenerarioschrijver Efthimis Filippou, met wie hij mij favorieten Dogtooth, The Lobster en The Killing of a Sacred Deer maakte. Helaas is net bij Poor Things het resultaat een 7'tje.
Het is een drieluik. Het eerste deel gaat over een man die zijn hele leven laat voorschrijven door zijn baas, totdat die baas het vertelt iemand te vermoorden. Dit heeft zijn momenten, maar lijkt nooit echt lekker op gang te komen.
In het tweede deel raakt de vrouw van een politieagent, een maritiem bioloog, vermist op expeditie. Ze wordt teruggevonden, maar de agent raakt steeds meer overtuigd dat het een dubbelganger is. Dit is met voorsprong het beste deel, inktzwarte komedie die zich kan meten met Lanthimos' topfilms.
Het derde deel, over een sekte die op zoek is naar een messias die de doden tot leven kan wekken, valt uit de toon. De eerste twee delen zijn donker, maar wel duidelijk komedie. Deel 3 wordt echter bij momenten echt heel naar, meer als The Killing of a Sacred Deer, maar dan uit balans met de komedie in de eerste twee delen en ook in het deel zelf.
Jesse Plemons is duidelijk de ster van de film en won ondanks dat de film wat onevenwichtig is wat mij betreft terecht de prijs voor beste acteur in Cannes voor zijn rollen. Ik houd ook heel erg van de look van deze film, vol met liminal spaces in vlak licht. Minder gecharmeerd ben ik van de muziek van Jerskin Fendrix, die ook de score van Poor Things maakte. Ze is wat mij betreft een soort avant-garde Hans Zimmer: veel te nadrukkelijk en onsubtiel aanwezig. Gelukkig heeft Dio's 'Rainbow in the Dark' ook een prominente plek gekregen, net als natuurlijk 'Sweet Dreams' dat lijkt gemaakt voor Lanthimos:
"Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused"

Paper Moon (Peter Bogdanovich, 1972, Lab111)
Heerlijk wegkijkende schelmenkomedie annex road movie met schitterend camerawerk.

Explanation for Everything (Gábor Reisz, 2024, Filmhallen)
Ábel zakt voor zijn mondelinge geschiedenisexamen. Totale blackout. Omdat hij te verliefd is op klasgenoot Janka, maar Janka is verliefd op de geschiedenisleraar Jakab. Maar hij heeft ook gewoon niet geleerd, want tiener die examen moet doen. Ábel verzint dat de havermelkelitetype Jakab hem heeft laten zakken omdat hij een pin van de Hongaarse vlag op zijn jasje had, wat goed valt bij zijn Fidesz-stemmende vader, wiens familie door de communisten door de mangel is gehaald. Via via haalt het verhaal de media (grappige montage inclusief loodgieterporno) en een relletje is geboren. Wel leuke film over het Hongarije van Orban waarin je het verhaal telkens uit verschillende perspectieven te zien krijgt, maar het is zeker geen Monster.

狂熱の季節
The Warped Ones (1960) is weer een van die Japanse losgeslagen jeugd-films. Kruimeldief Akira wordt met zijn vriendin gearresteerd in zijn vaste jazzbar wanneer hij iemand probeert te rollen. Uit de bak slaan ze natuurlijk niet het rechte pad in. Auto stelen, naar het strand en "hey, is dat niet de vriendin van de gast die me naar de nor kreeg?" Die ontvoeren we en verkrachten we, net zo makkelijk. Maar als vaste bezoeker van de jazzclub, Akira is niet bijster slim en vooral een van de irritantste personages uit filmgeschiedenis ooit, weet ze hem eenvoudig op te sporen. Niet dat het meneer de jazzpurist iets kan schelen, alles laat hem koud behalve eckte-eckte jazz. De film lijkt richting wraak te bewegen wanneer zich een mooie gelegenheid voordoet maar het wat abrupte einde neemt een meer Sartreaanse afslag, ook acceptabel, het is immers 1960. Mooi zwart/wit, 76 minuten en vooral heel goed gefilmd, ik denk toch wel een van de vroegste 'nerveuze camera'-films ooit, maar dan ook meteen op zijn Japans secuur gedaan.

The Bikeriders (Jeff Nichols, 2023, The Movies)
alias The Wild One 2023: toxisch masculiene motorbendeman leert wat het betekent om een verantwoordelijke volwassene te zijn en emoties te tonen via een vrouw genaamd Cathy/Kathie. Behoorlijk wat Scorsese ook, maar wat meer op de atmosfeer gericht, met geweldige cinematografie gebaseerd op het fotoboek dat de inspiratie voor de film was.

Erg goede film, maar net als bij Mann's Ferrari voorzie ik een probleem waar deze film te traag en introspectief is voor wie er heen gaat in de verwachting van de harde misdaadfilm die de trailer suggereert, terwijl hij net te rauw is voor de vaste 60+ arthousebezoekers (hoewel het wel hun jeugd is natuurlijk.)

Ook: beste lerenjassengeluiden ooit. Geef een Oscar aan die foley artist!

The Seventh Seal (Ingrid Berman, 1957, The Movies)
Dat je denkt: "Ik ga een existentiële film maken over mijn angst voor de dood en mijn twijfels over het bestaan van God en dan laat ik hem plaats vinden in de Middeleeuwen met de pest als achtergrond, want dan kan ik ook wat middeleeuwse slapstick erin stoppen en sowieso moeten er vette oneliners in en alle knapste actrices (uiteraard) en het moet er ook allemaal cool uitzien, ondanks een beperkt budget en vooral niet te lang duren." En dat het dan perfect lukt, alsof het geen moeite heeft gekost.

Heerlijk wegkijkende schelmenkomedie annex road movie met schitterend camerawerk.

jaaaa.

Kruimeldief Akira wordt met zijn vriendin gearresteerd in zijn vaste jazzbar

where else. :D

terwijl hij net te rauw is voor de vaste 60+ arthousebezoekers (hoewel het wel hun jeugd is natuurlijk.)

Toen ik ooit de programmering (mede) deed voor een Bredaas filmhuisje, werd ons snel duidelijk gemaakt door alle 60+ vrijwilligers dat geweld UIT DEN BOZE WAS. Softe boomers.

The Seventh Seal zou ik nog wel eens mogen herkijken. Die is zo getumblrmemed datti inmiddels belachelijk lijkt. Maar het gaat ook over lijken.

verder met het Mr. Marty's After Hours project:

Choose Me
'Half in, half out of reality.' Aparte film, en ik gebruik precies dat woord omdat het apart is zoals mannen een vrouwenjurk beoordelen en vrouwen een mannengrap. Is ie goed? Nee, maar wél uniek. Dat begint al bij het neon funk intro, waar het musical-vibeje vorm krijgt. De hele film lang zal Teddy Pendergrass als een Grieks koor zijn songs croonen. Ja, de film is gewaagd geil. 'Just like a dream.' Keith Carradine hangt met een stel barflies in het After Hours-café van Eve. Tegenover a; het benevelde flirten staat de ratio van Dr. Love, een talk radio-presentator. Uiteraard, een 'aparte' vrouw, met een lesbo-kapsel. Gewoon nog niet goed geneukt, zeggen de mannen dan. De kleuren en het dreigende geweld (eros en thanatos!), doen soms aan Nicolas Winding Refn denken. Gelukkig eindigt alles boterzacht. Ook het geweld keert zich in zichzelf. 'I got this thing about marriage.'

Choose Me
Met Geneviève Bujold van Dead Ringers. Zeker een voorkeur voor cult?

Barton Fink (Joel Coen, 1991, Eye Filmmuseum)
Eén van de Coens betere films, maar ook één van hun meest surrealistische. Waarschijnlijk daarom toch niet zo vaak te zien? Blijft John Goodmans beste rol. Ik was helemaal vergeten hoe grappig Michael Lerner is als studiobaas Jack Lipnick. Ook geweldig sound design: de mug, het lachen/huilen in de kamer ernaast, het piepende bed.

The Omen (Richard Donner, 1976, Disney+)
Het ging dus in de openingszin al mis tussen mij en deze film. Ik dacht dat de slechterik werd geïntroduceerd: een koude Amerikaanse diplomaat (Gregory Peck) die geen kick geeft als hij hoort dat zijn zoontje kort na de geboorte overleden is, hem ook helemaal niet wil zien en zonder veel tegenstribbelen meegaat als een heel enge priester voorstelt dan maar een dubbelgangerbaby te 'adopteren', maar dat zonder enig papierwerk, dus eigenlijk gewoon kidnapping. "Je vrouw merkt het toch niet." Echt geweldig huwelijk als je je vrouw zoiets wreeds aandoet. Oh ja, later leren we nog dat het ziekenhuis waar dit alles gebeurde een paar dagen later helemaal is afgebrand met meerdere doden, wat toch groot nieuws moet zijn geweest, maar de diplomaat heeft dit totaal gemist? Maar goed, dat blijkt dus (de soort van) held van de film te zijn.

Maar goed, er zijn wel meer klassieke horrorfilms met niet al te beste plots. The Omen is echter ook totaal niet eng. Twee grote belangrijke horrorscenes zijn zo opgezet en gemonteerd dat het slachtoffer ongeveer 10 minuten heeft om het te zien aankomen; een stapje opzij was in beide gevallen genoeg geweest. Er zijn ook een aantal scenes met een Rottweiler. Op zich is dat een eng soort hond, maar hier hebben we een aantal keer duidelijk te maken met een goed getrainde lobbes van een filmhond waar ze dan een eng gromgeluid onder hebben gemonteerd.

Openingszin = openingsscene.

Polite Society (Nida Manzoor, 2023, SkyShowtime)
Leuke martial arts komedie van de maker van We Are Lady Parts. Ik wist niet hoeveel behoefte ik had aan een eugenetische Cruella de Ville als martial arts eindbaas tot ik Nimra Bucha zag als Raheela in deze film.

Listening to Kenny G
Copyright Criminals
The Rutles: All You Need Is Cash
Girl You Know It’s True
Kenny G oefent nog steeds uren per dag en zijn vrolijke aard is charmant. Gelijk ziet hij eigenlijk alles als sport waarin hij de beste wil zijn. Wat dat betreft vindt ie golf eigenlijk overzichtelijker dan muziek. Wonderlijke man, dat sowieso dus derhalve een vermakelijke docu. Copyright Criminals gaat over samplen, veel over gezegd natuurlijk en veel nieuws kom je niet tegen, maar interessante materie blijft het. De advocaten zijn natuurlijk minder leuk om te horen dan bijvoorbeeld DJ Qbert. The Rutles is een parodie op zowel de Beatles als op muziekdocumentaires. De humor is Pythonesque natuurlijk, met Eric Idle als regisseur en schrijver. De pastiches op de muziek zijn thorough, erg goed gedaan. De laatste bleek een biopic en geen docu. Beetje dramatisch allemaal al is er natuurlijk ook een dooie gevallen. Frank Farian wordt relatief vriendelijk neergezet wat te waarderen valt, zonder hem waaren Rob en Fab ook nooit beroemd geworden. Farian heeft ook gewoon wel gelijk dat popmuziek eigenlijk gebaseerd is op leugens, of noem het verhalen.

August Underground
Had de opvolger al eens gezien (August Underground: Mordum), eigenlijk op papier al niet superaantrekkelijk, maar de plaat van The Ravenous die losjes daarmee verbonden is is geweldig. Anyway, nep-snuff, dus falls flat omdat je weet dat het niet echt is en er niet genoeg verhaal inzit voor de suspension of disbelief. Blijft over: irritante gasten, zenuwachtig beeld en ranzige gore.

Malenka
Meat and potatoes gothic horror. Niet vervelend maar forgettable.

Blood Games
Slasher waarin een damesbaseballteam hun naast moordzuchtige ook toxische tegenspelers afslacht maar zelf ook een stevige L’s moeten nemen. Niet het meest smaakvolle genre natuurlijk maar die guys verdienen all that is coming to them.

Black Narcissus

The Amber Light
Docu over whisky, muziek, poëzie en natuurlijk Schotland. Beetje romantisch maar wel geinig onder het genot van een dram.

شطرنج باد (Chess of the Wind)
Lang verloren gewaande film uit Iran waarvan de mastertapes in een thrift store werd gevonden én geretourneerd naar de regisseur. En dat is mooi want in zoveelstegeneratie-VHS-kopieën zou toch wel veel verloren gaan in deze geheel in natuurlijk licht geschoten film, van de periode waarin het zich afspeelt dus begin vorige eeuw, is een lust voor het oog. Elk shot een schilderij, zeg maar. Het verhaal over de aristocratie en zelfs wat queer thematiek en de bij vlagen Scelsi-achtige soundtrack zijn ook de moeite waar.

ook een paar stevige L’s

En Black Narsissus nog!
Met een paar sketchy kanttekeningen, met name de black faces voor Indiase rollen natuurlijk, toch een hele mooie film. Van de geweldige matte paintings tot de acteerprestaties van Kerr en een mooi verhaal over onderdrukte gevoelens en zeker ook kritiek op kolonialisme. Niet zonder flaws maar wel een om gezien te hebben (en gaat zeker nog eens op herhaling).

深海
In de bioscoop als Deep Sea. Technisch hoogstaande digitale animatie, alles is werkelijk in beweging, de kleuren spatten van het scherm. Dat is tot daar aan toe, maar alles is tot het uiterste gedreven, muziek, tempo, stemmen en plot. Op zich een fijne compromisloze kinderfilm, eng en zielig, lekker op die Alleen op de wereld-vibe met flink porties Howl's Moving Castle en Spirited Away. Ik weet niet wie de Chinese evenknie van Wagner is, maar die zou hier trots op zijn. Ik verlangde toch naar wat Japanse leegte, rust en pianomelodieën, al was het om even bij te komen. Maar ik heb me zeker niet verveeld.

Longlegs (Osgood (zoon van Anthony) Perkins, 2024, bioscoop)

FBI-agent (Maika Monroe) heeft paranormale link met seriemoordenaar (een spaarzaam ingezette Nic Cage die de volle Nic Cage gaat onder een dikke laag makeup) die 'familiedrama's' kan veroorzaken zonder schijnbaar zelf aanwezig te zijn, maar wel brieven achterlaat, getekend Long Legs.
Gaat meer voor unheimische atmosfeer en creepy surrealisme dan de keiharde schokeffecten. Aan het begin slaagt de film daar wat mij betreft heel goed in, geholpen door geweldig camerawerk. Naar het einde wordt het stukken conventioneler, met meer focus op het gammele plot, en daarmee minder interessant.

少林鬥喇嘛
"Allow me to demonstrate the skill of Shaolin. The special technique of Shadowboxing." Ja hoor, daar is ie dan eindelijk! Shaolin vs Lama is uit 1983 maar heeft die vintage 70s-stijl. Lekker goedkoop en toch precies hoe een kungfu-film moet zijn. Beetje arrogante spierbundel als hoofdpersoon die op zoek is naar een meester, maar wel eerst wel wil testen of hij goed genoeg is. Een twijfelachtige Swiebertje als side-kick, een oude monnik die beregoed kan vechten en natuurlijk een bad guy met snor die nog beter kan vechten. Heerlijk tempo, alleen maar vechten. No country for young women, die krijgen klappies terwijl de homo-erotiek sneaky tiert. Precies zoals het hoort. En zo mijmerde ik over de totaal neppe Chinese mythologie van het genre, het misbruik van boeddhisme wat in de film zelf ook nog eens wordt bekritiseerd en hoe dit soort films ooit voor aso's waren en door de jaren heen voor connaisseurs is geworden (er is ergens een parallel te trekken met gouden tijdperk dubreggae, en niet alleen vanwege het overvloedige gebruik van echo's.)

Choose Me
Met Geneviève Bujold van Dead Ringers. Zeker een voorkeur voor cult?

Deed ze weer heel goed in elk geval, buitenaards bijna.

Ik wist niet hoeveel behoefte ik had aan een eugenetische Cruella de Ville als martial arts eindbaas tot ik Nimra Bucha zag als Raheela in deze film.

lol @ Marty

Copyright Criminals gaat op de doculijst.

Blijft over: irritante gasten, zenuwachtig beeld en ranzige gore.

vraag me af of het dan ook niet ranzig is om te máken. En wie wil dat dan doen. :P

Slasher waarin een damesbaseballteam...

mmm. early nineties peak women.

Nu al benieuwd naar Blaka Skapoe's recensie van die nieuwe detectiveserie met Hans Teeuwen, by the way.

Deep Sea, we draaien 'm in het filmhuis, gezien OMC's beschrijving, laat ik het maar zitten.

Een twijfelachtige Swiebertje als side-kick, een oude monnik die beregoed kan vechten

hahaha. Een oude mnnik die *uiteraard* beregoed kan vechten.

Schrijf dat artikel!

Ik ging op een warme dag al loungend voor deze tip van Vido:

Edvard Munch
'Je eist meer en meer liefde van me.' Zelden zo'n nauwkeurige speelfilm gezien. Watkins moet en zal alles zeggen, als een documentaire. Het Kristiania van eind negentiende eeuw is een typisch Noors 'experiment'. Radicaal in zijn Statigheid. De middenklasse heeft zelfs de prostitutie beleidsmatig georganiseerd. Het lijkt een detail, maar het is deze rigiditeit waar de plaatselijke bohemiens zich tegen afzetten. Al die zuinige mondjes wachtend op de Schreeuw. TBC, overal. En dan is er natuurlijk ook nog: De Vrouw. Onder invloed van Strindberg – de grootste vrouwenhater van zijn tijd – gaat Munch eraan onderdoor. Uit Angst. Voor contact, voor het leven. Het werk van Munch laat zich zo uitstekend biografisch duiden. Jammer genoeg lijken de beelden van Watkins op een gegeven moment op, steeds vaker zien we oude shots, de voice-over begeleiden. Het meest bizar zijn daarom niet Munch's werken, maar dat in een film van dik drie uur het einde alsnog wordt afgeraffeld. 'Je hebt een vrouw nodig, maar wilt er eigenlijk geen.'

Meer goede dingen gehoord over die Munch, wel heel seventies volgens mij? Munch en Strindberg in Berlijn, dat schijnt wel een soort Noorse blackmetalscene avant la lettre geweest te zijn.

"Allow me to demonstrate the skill of Shaolin. The special technique of Shadowboxing."
Ik neem dan aan dat er ook een €5 pan-and-scan dvd is met heel groot 'As sampled by the Wu-Tang Clan!' op de cover.

Blood Simple (Joel Coen, 1984, Eye Filmmuseum)
Alle dingen Coen zijn er meteen al in het debuut, inclusief Frances McDormand. En ook niet embryonaal, dit is gewoon één van hun betere films, een heerlijke noir over een knullige poging tot moord door een louche caféhouder. M. Emmett Walsh steelt de show als de louche privédetective ingehuurd voor de moord.

Showing Up (Kelly Reichardt, 2022, Filmhallen)
Recente festivalhit die nu alsnog in Nederland speelt. De geweldige Michelle Williams speelt Kelly, een kunstenares die stress heeft vanwege haar aankomende tentoonstelling en privébeslommeringen. Waarschijnlijk de beste film over de kunstscene op cultureel centrum/lokale galerie-niveau. Reichardt is niet bang te tonen dat veel van de kunst hopeloos gefröbel in de marge is, maar als de makers zelf het maar leuk vinden. Heel knap vederlichte ironie - die heel even 'haha'-leuk werd toen bleek dat de tentoonstelling van Kelly's huisbaas annex concurrent Jo (Hong Chau), die ik dus echt verschrikkelijk vind iets "(niet te zien door camerastandpunt) Astral Hamster" heette - gemengd met alledaags problemen. Maar dat is ook wel een beetje het probleem voor mij: het is allemaal wel heel klein kitchen sink of in dit specifieke geval: boiler gehouden. Ik heb graag tot wat meer 'dingen gebeuren' in mijn films.

Nu al benieuwd naar Blaka Skapoe's recensie van die nieuwe detectiveserie met Hans Teeuwen, by the way.

Na het VK-interview weinig zin in (sws eigenlijk, ik voel me bijna een beetje vies dat ik toch echt om ’m gelachen heb en in sommige gevallen echt niet onterecht)

Dit is voor mij één die heel goed uitkomt, want ik heb altijd een hekel gehad aan Teeuwen. Beetje tweede Mel Gibson momentje. Maar goed, net zo vaak heb je het fout.

A Serious Man (Joel & Ethan Coen, 2009, Eye Filmmuseum)
"When the truth is found to be lies
And all the joy within you dies
Don't you want somebody to love?"

Bevestigd: nog steeds mijn favoriete Coens film en met The Life of Brian de grappigste religieuze film. Vielen met ook een stel nieuwe dingen op:
- Als Larry op het dak naar de naakt zonnende buurvrouw kijkt, is dat natuurlijk naar analogie van David die Bathsheba begluurt. Later als hij haar opzoekt, zegt ze ook dat haar man veel reist.
- Dan vraag ik me ook meteen af welke Thora/Oud Testament referenties je mist wegens onvoldoende parate kennis.
- De hele film wordt gepresenteerd als een witz: man heeft problemen in zijn leven, zijn vrouw houdt niet meer van hem, zijn kinderen luisteren niet, hij heeft geldproblemen, dus hij bezoekt drie rabbi's...
- Die derde rabbi is een standin God zelf? Hij is niet bereikbaar, want heeft het te druk om Larry te helpen, maar lijkt niets te doen. Ook ontvangt hij de zoon na zijn bar mitswa.
- Viel me ook nu op dat de derde rabbi een groot model van tanden in zijn kantoor heeft.
- De tweede rabbi is vooral die van het verhaal van de tanden van de goj, maar hij doet ook de dienst bij de bar mitswa en daar houdt hij gewoon een goed verhaal over geloof en wat het betekent joods te zijn. Misschien wel het niet-ironische hart van de film?
- In de proloog over de dybbuk wordt Jiddisch gesproken. Op een gegeven moment hebben ze het over 'The Evil One' (de duivel) en ik verstond daar toch een 'der Nichtgutter'. Vond ik grappig.

Dit is voor mij één die heel goed uitkomt, want ik heb altijd een hekel gehad aan Teeuwen. Beetje tweede Mel Gibson momentje. Maar goed, net zo vaak heb je het fout.

Ik vond Teeuwen keigrappig en de dingen waar ik erg om gelachen heb vind ik nog steeds grappig. Ik hoorde echt pas recent dat mijn schoonzus toen ze met ons naar z'n show (z'n tweede denk ik) ging al vrij vroeg dacht: dit is niet mijn avond. En ik snap het wel, de iffy dingen die er toen ook al waren gingen gwn langs me heen toen.

Z'n comebackshow was echt zo cringe dat ik ’m toen al had afgeschreven en the worst was yet to come.

Na het VK-interview weinig zin in (sws eigenlijk, ik voel me bijna een beetje vies dat ik toch echt om ’m gelachen heb en in sommige gevallen echt niet onterecht)

maar daarom juist :D

Meer goede dingen gehoord over die Munch, wel heel seventies volgens mij?

Ja, goed op een zéér vermoeiende manier. Voor de seventies viel het gebrek aan tieten wel op, maar de rest heeft die volledige seventies vrijheid.

Vond laatst in een minibieb (!) een Volkskrant Coens box. 12 dvd's ofzo, maar Barton Fink (mijn favoriet) bleek thuis te ontbreken, dus toen maar teruggebracht, misschien had ik de kans toch waar moeten nemen om A Serious Man te herkijken.

I Saw the TV Glow
'The longer you wait, the closer you get to suffocating.' Hoe zou het zijn om in 1996 geobsedeerd te raken door de X-Files? En zou die serie de tijd te hebben doorstaan? In de surrealistische indieschmindie I Saw the TV Glow raken twee nineties kids in de ban van The Pink Opaque. Een allesspiegelende kinderlynch-serie. Tussen de episodes door wordt er lijzig gebabbeld over Beck en Evan Dando, en Black & Mild gerookt. Op de soundtrack hoppen we van liedje naar liedje, bij gebrek aan plot voor de outcasts. Halverwege begon ik aan Miranda July te denken. Er worden hier ook heel wat belachelijke stemmetjes opgezet. Net wanneer het al te hipsterig wordt, schreeuwt een live band het uit. 'Feeling like a psychic wound!'. Het luidt een fucked up tombola in. Dappere tijdssprongen ('years pass like seconds'), het einde van Fred Durst (jawel!) en dissociatieve waanzin in een speelhal. Alles gaat open. En binnen, is daar nog wat te vinden? 'I don't want to leave my home.'

The Virgin Spring (Ingmar Bergman, 1960, The Movies)
Na alle filosofische bespiegelingen van Wild Strawberries en The Seventh Seal, nu een vrij rechttoe, rechtaan verfilming van een murder ballad. Wel op zijn Bergmans, dus met wat meer bespiegelingen over God en wraak dan gemiddeld, maar ook gewoon "breng me het slachtmes!" Uiteraard ook gewoon schitterend zwart-wit cinematografie. Later, in wat de raarste remake ooit moet zijn, inspiratie voor de beruchte slasher The Last House on the Left.

Le Gang des Bois du Temple (Rabah Ameur-Zaïmeche, 2022, Filmhallen)
Stel kleine diefjes denken slag van hun leven te slaan als ze dankzij een informant bij een luxeautoverhuurder het waardetransport van een Saoedische prins weten te overvallen. Dan blijkt het bij nader inzien toch niet zo slim om een Saoedische prins te overvallen. De twist is dat dit niet echt een misdaadfilm is, maar een sociaal-realistisch drama à la Ken Loach over de gevolgen van misdaad op zowel de daders als omgeving, die natuurlijk anders zijn als je rijk bent of arm (Loach, dus). Iets te arty soms - monsieur Ameur-Zaïmeche heeft geen enkel traag panning shot opgenomen dat hij niet in de film heeft gestopt - maar grotendeels geslaagd.

'Feeling like a psychic wound!'

King Woman, nieuwe plaat wordt volgens de zangeres erg goed (vond deze ook al erg goed).

Slay
Sympathieke vampieren/splatter in drag. Maar leuke grappen, prima fx gezien het budget en self aware maar niet te ironisch.

魔唇劫 (The Holy Virgin Versus the Evil Dead)
Cat III dus je weet dat er met zo’n titel onzin met boobies komt en de film stelt niet teleur en steekt The Boxer’s Omen wel naar de kroon. Niet te serieus nemen en je vermaakt je prima.

Eight Eyes
Deze neemt zich dan weer wel een beetje te serieus. Geen straf maar probeert iets te hard ‘diep’ te zijn maar is verre van een banger.

Ida
De bop/flop ratio schiet weer iets meer naar de eerste met deze prachtig gefilmde zwartwit film over een non met zwarte kraalogen de losbandigheid van haar tante aanschouwt terwijl zich een familiedrama ontrafelt en allerlei waarden op losse schroeven staan.

Juan de los muertos
Deze is dan toch vooral mid. Zombies in Cuba, dat had toch iets bijzonderder kunnen zijn. De humoristische kant heeft een wat homofoob randje. De onderwaterzombies zijn dan wel weer een leuke flip op een klassieke zwemmendezombiescene natuurlijk.

ジーニアスパーティー
Anthologie van zeven voornamelijk surrealistische anime van het (destijds) avant-garde collectief Studio 4°C, van onder andere Masaaki Yuasa die weer een fraaie peuter nachtmerrie weet op te diepen. Het is allemaal verfijnd geanimeerd (behalve de gezichten in Yuji Fukuyama’s 'Doorbell', wat verder een intrigerend dubbelgangerverhaal is.) Het beste vond ik de onnavolgbare duik in virtual reality esoterisme van Hideki Futamura. Trippy shit. Internationale titel: Genius Party, uit 2007.

En met muziek van Fennesz in mijn favoriete verhaal!