Filmforum

Moet eerlijk bekennen dat er bepaalde dingen zijn waar ik nog niet uit ben: de Maria verschijning? Het mooie, jonge meisje? (Afscheid van zijn jeugd, waar hij definitief geen contact meer mee kan krijgen?)

De laatste scène verwijst direct naar de beginscène, alleen is aan het einde Marcello degene de "ontvanger" die de zender (Paola) niet kan verstaan. Wat kennis van Dante maakt het duiden van een hoop scènes een stuk inzichtelijker. Er zitten een aantal knipogen in 8 1/2 naar La Dolce Vita, ben benieuwd naar je analyse. Heeft ook een totaal andere stijl van filmen (close-ups).

Smultronstället (Ingmar Bergman, 1957, Lab111)
Je leven mag dan wel vol zitten met dingen waar je spijt van hebt en eenzame momenten, maar als je alumnus van de universiteit van Lund bent, krijg je op een gegeven moment wel een speciale hoed en saluutschoten.

Vanishing Point (Richard C. Sarafian, 1971, Lab111)
Het is met een auto in plaats van een paard, maar verder is dit 100% een western: de eenzame, eervolle, zwijgzame (ondanks behoorlijk wat speed) rijder Kowalski die naar het westen trekt door de woestijn van westelijk Amerika, achtervolgd door de corrupte wet. Beelden, soundtrack, manier van vertellen klopt allemaal, verhaal zelf wel een beetje dun. Ook een puntje aftrek voor die ene scene homofobe 'humor' (die er ook nog heel klungelig ingeschreven is, omdat de schrijvers weten dat Kowalski geen homofoob is.)

Ga je die ook twee keer kijken? 😏

Belgica probeert een vriend me altijd aan te praten. Gelukkig ben ik daar niet ingetrapt.

gheheh. Welke andere zou ik nou hebben opgeschreven? Daar komen we de komende anderhalf jaar wel ergens achters.

Volhouden met Belgica, dus.

Maximaler dan het Colloseum.

mooi! In mijn herinnering was 8 1/2e ook beter, en zeker moderner.

Aardig programmaatje wel hoor, dat Lab111 :-)

Le Choc du Futur
'Machines?' 'Enkel machines.' Daft Punk is playing at my house, the movie. Ik kwam er niet uit of ik nu meteen óók muziek wilde gaan maken, of juist naar een platenzaak wilde gaan om de collectie uit te breiden. Misschien toch eerder het tweede. (En dat is een filosofisch kritiekpunt op deze film áls film.) Een muzikante heeft één middagje om nieuw werk op poten te zetten, haar opdrachtgevers hebben haar antwoordapparaat al volgeplempt. Omringd door synthesizers zou dat moeten kunnen.... Toch eerst maar eens naar nieuwe vondsten van een Amerikanische Freund geluisterd. Kunst is ook elkaar inspireren. 'C'est change tout!' De democratisering van het muziekproces is aanstaande. Alles kan gewoon vanuit huis. Benieuwd wat AI gaat doen... 'Disco sans musiciens.'

AI maakt een eindeloze hoeveelheid meer royalty free type beat. Nu was library muziek al lang over z’n creatieve piek sinds je het thuis kan maken en op Shutter-/iStock/etc kan pompen en ik betwijfel, qua hitparade, of mensen muziek zonder “ster” (en bijbehorende “juice”) willen. Waar kan je nog mee relaten? En wrm denken mensen toch dat prompts typen (of inspreken) en hopen op iets leuks/bruikbaars leuker is dan musiceren? (Of tekenen enzo)

Aardig programmaatje wel hoor, dat Lab111 :-)

Ze maken er ook nog heel vette trailers voor: https://vimeo.com/943151662

Blackhearts
We volgen drie black metalband op hun reis naar het Mekka: Noorwegen, het Infernofestival. Het Colombiaanse Luciferian nemen het serieus met satanische riten to make up for geldgebrek. De Grieken van het sketchy Naer Mataron moeten dealen met de politieke carrière van hun bassist/zanger in Χρυσή Αυγή (Golden Dawn) en zijn arrestatie. Charmantst is Sina (From The Vastland) uit Iran, die met support van zijn moeder de reis waagt en daarmee eigenlijk ook de grootste risico’s neemt. Alles wordt bij elkaar gehouden door de local van Keep Of Kalessin, een vrij down to earth gast. Bij vlagen hilarisch, vooral als je ziet hoe black metal inmiddels een toeristische attractie voor Noorwegen is.

Step Across The Border
Deze had ik gelogd als gezien maar dat zal even geleden zijn, want kon me er weinig van herinneren. Na het lezen van Days of Zorn II de interesse weer gewekt en herbekeken. IJzersterke docu rond het bonte gezelschap waarmee Fred Frith zich onledig houdt, net als die Earth docu: a vibe.

L’Étrangleur
Een soort giallo over een geestelijk verdichte (jeugdtrauma) seriemoordenaar maar dan op z’n Frans met een existentiële twist. Derhalve meer artyfarty dan de meeste sleazy Italianen.

The Hip-Hop Fellow
Hiphopproducer 9th Wonder maakte zelf z’n school niet af maar doceert nu aan Harvard over hiphop. Leuk onderwerp maar beetje een AVGtje als docu.

転校生 (I Are You, You Am Me)
Die Obayashi is niet voor een gat te vangen. Het is een beetje jammer dat veel mensen alleen zijn gekte van Hausu kennen. In deze film wordt een nostalgische zwartwit-orde overhoop gehaald door de geslachtsruil van Kazuo en Kazumi. Grappig, uiterst charmant en tegelijk best een interessante take op genderrollen.

Håndtering av udøde (Handling the Undead)
Een meditatieve zombiefilm in broeierig Oslo. Over hoe rouw meer kapot maakt dan je lief is. Weinig tekst maar veel blikken en een drukkende melancholieke sfeer waardoor Nina Simone’s Ne Me quitte pas er wel even inhakt. Ik zie klachten over traagheid en het „lui geschreven” en „niet uitgewerkte karakters” wat me doet denken aan Fantano’s underwritten argument… dunno man, zie het als ambient. Het is misschien net een tikkie té traag maar dan heb je Tarr nog niet gezien.

We volgen drie black metalband op hun reis naar het Mekka: Noorwegen

lol ik stond toch even op het verkeerde been, metalheads naar Mekka, daar zit een flauwe Belgische filmpitch in. '3 Belgische moslim-metalfans gaan naar Mekka in hun gebruikelijke outfit.'

Ah, wel een Iranees :D

I are you op den lijst.

Willard
'Want a little something to nibble on?' De oude filmwijsheid geldt ook hier: goed boek, mindere film. De matigheid is vooral te wijten aan ouderwets acteerwerk, warrige editing en het weglaten van één van de beste elementen uit de psychologisch opmerkelijk diepgravende horror-roman: het trainen van de ratten. Lone wolf Willard ontdekt dat hij dankzij zijn knagende vrindjes wél het mannetje is. Eindelijk durft hij het tegen zijn baas op te nemen en het leuke kantoormeisje mee uit te vragen. Ja, dát zit erin. Het incel-stukje klopt in de adaptatie gelukkig als een ander, op een bepaalde plek. 'Have you ever had a cat before?' Pas over de helft – wanneer de boel smakelijk ontspoort – begrijpt deze kijker dat er zelfs nog een vervolg kwam. 'Something's scratching.'

Oh ja, die moet ik ook nog eens zien. Ben wel een fan van Crispin Glover, hoewel ik denk dat het wel een acteur is voor wie geldt 'geniet, maar geef schermtijd met mate'.