Filmforum

oh en help me out.

is een van deze nog de moeite?

38. Devil Wears Prada, the 967
40. Merchant of Venice, the 875
42. Lucky Number Slevin 795
49. Tapas 676
51. Grbavica 639
53. Cave of the Yellow Dog, the 601
62. Deja Vu 434
72. Descent, the 366
75. Vers le sud 358
78. Habana Blues 342
89. Holiday, the 309
90. Eden 306
91. Sympathy for Lady Vengeance 304
92. Taxidermia 299
93. Forever 296
95. Step Up 287
98. Wayward Cloud, the 267
99. Ivresse du pouvoir, l' 267

is hiervan nog iets niet te missen? uit de VK top 100.. Taxidermia, ik denk niet dat ik die durf te kijken, was toch een aaneenschakeling van ranzigheid hehe.. maar van de andere nog iets?

Ik heb een stuk of tien sites in mijn bookmarks staan (die jij geeft is idd goed. En kloofy.net voor Aziatisch, ik grijp daar nooit mis), maar voordat ik een franse film download wil ik eerst weten of er subs voor zijn. Heel vaak niet namelijk.

Vergeet The wayward cloud. Van Tsai Ming-Liang moet je "What time is it there? zien (al zal Vido The river zeggen...). Devil wears prada is wel aardig, bezienswaardig voor Streep.

What Time Is It There is ook heel mooi. Als je de smaak te pakken hebt kun je daarna altijd The River nog doen en daarna Vive L'Amour.

De moeite waard:
Grbavica (de littekens van de oorlog in voormalig Joegoslavië)
The Cave of the Yellow Dog (verantwoorde exotica)
The Descent (voor een avondje griezelen in de grotten - deze film haalde zelfs de eindlijst van het gerenommeerde Sight & Sound, tot verbazing van de redactie)
Sympathy for Lady Vengeance (Sympathy for Mr. Vengeance is ook niet te versmaden)
Taxidermia (visueel spektakel)
Forever (stemmige documentaire)

Geen verplichte kost:
The Devil Wears Prada
The Merchant of Venice
Lucky Number Slevin
Deja Vu (behalve als je gek bent op tijdreisfilms)
Vers le sud

Tapas heb ik nog niet gezien. Draaide maandenlang met succes in de betere filmzalen. Van hetzelfde laken een pak: Habana Blues en Eden. The Holiday leek me teveel een clichématige vrouwenfilm en heb ik daarom laten schieten. Ook (nog) niet gezien: L'Ivresse du pouvoir (van Claude Chabrol en met Isabelle Huppert, dus wat let ons!) en Step Up (voor als je films als Fame en Strictly Ballroom leuk vindt).

Ze zijn gewoon niet fotogeniek, zoals Vietnam met mooie jungle-plaatjes.

Nou, die oilebranden en vooral dat paard leverden toch wel mooie plaatjes op.

dat paard is een aardig Michael Mann moment.. maar toch ook een beetje gezocht.

(wel waar wat betreft die oliebranden, maar het haalt het toch niet bij de kleurenpracht in bijvoorbeeld die film van Malick)

Unknown Pleasures (Jia Zhang Ke, 2002). De man begint een persoonlijk favoriet te worden want ik heb nog geen middenmoter van hem gezien. Net als in Platform en Still Life is veranderend China de achtergrond. Ditmaal betreft het twee vrienden en hun pogingen tot enig maatschappelijk en/of amoreus geluk. Actie, wat dan ook. De oudere heeft geen baan en heeft een studerende vriendin die maar geen vriendin wil worden. Zijn ‘job situation’ is zo erg dat zelfs het eeuwige laatste alternatief (‘Dan maar het leger’) niet tot de mogelijkheden blijkt te behoren. De jongere is wat assertiever en zit achter een danseres aan die commercial-achtige performances doet. Deze relatie wordt tegengewerkt door haar baas met pistool. Net als in Platform fungeert het westen als een soort droombeeld, de achtergrond waartegen de protagonisten hun geluk bij elkaar proberen te schrapen (referentie naar Pulp Fiction). Maar wat de Chinezen er dan van brouwen is hooguit vertederend. In feite waan je je bij het bekijken van Unknown pleasures in de late jaren vijftig. De bittere ironie van de film is dat zo gauw er een paar zonnestralen aan de horizon verschijnen de overmoed genadeloos toeslaat. Jia heeft de vinger aan de pols en weet als geen ander hoe je met een terloopse stijl een bewonderenswaardige diepgang kunt bereiken.

16 Blocks
deze film opende uitstekend in Amerika en deed na dat eerste weekend niks meer. De destructieve kracht van mond tot oor-reclame. Terecht ook.. Bruce Willis heeft zichzelf een Will Oldham look aangemeten en speelt een alcoholistische, depressieve, strompelende agent. Hij moet 16 blocks away een of andere knakker ophalen die naar de rechtbank moet. Een saai klusje waar hij met tegenzin aan begint. Ik dacht misschien lukt 't 'm niet eens daar aan te komen.
Maar nee, hij pikt 'm op. Het blijkt Mos Def te wezen, die een heel irritant stemmetje heeft opgezet, wat minstens een uur kost om aan te wennen. Maar goed, nu wordt het snel duidelijk, het is niet de bedoeling dat ze de rechtbank halen. Reden? De man is een kroongetuige in een zaak tegen de politie zelf. De rest van de politie duikt op en begint als een malle te schieten. Stukje Speed, dan ook nog even een gijzeling en uiteindelijk in een wat verwarrende plotwending (en SPOILER) wordt Mos Def vriendelijk verzocht op te rotten en gaat Bruce Willis himself maar getuigen. (Want ja ook hij was een van de foute agenten)
(En alles komt goed natuurlijk)
Maar al met al een chaotische b-film, ergens ook wel weer charmant slecht..

Nachtrit
Een van de films die laatst in de Vrij Nederland werden gekraakt wegens een typisch waardeloos Nederlands scenario.
Af en toe vliegt het inderdaad uit de bocht in de dialogen, maar het is dan ook wel een heel lastig onderwerp om een film van te maken. (Taxi-oorlog)
Wat het had kunnen zijn? Een film over een dikke slapjanus die met zijn broer droomt van een limo-service (hee Collateral) Ze sleutelen eindeloos aan de Chevy, terwijl de vrouw van de broer vroeger wat met de dikke slapjanus had, die een heel goede oom voor haar dochtertje is (dus ja dat gaat vonken) De dikke denkt slim te zijn door eindelijk (met lening) een vergunning te kopen, waarop prompt door een wetswijziging het ding niks meer waard is.
Had een mooi klein drama kunnen zijn. Het punt is dat ergens in de film het hoofdpersonage (Frank Lammers) ineens behoorlijk gewelddadig en kordaat wordt, wat helemaal niet bij hem lijkt te passen. Ook is er nog als tegenwicht voor de racistische taxi-chauffeurs een wat al te politiek correct multi-culti tintje en het einde is ook wat te simpel.
Al met al een sympathieke mislukking. (De koning der cameos Theo Maassen is trouwens ook even present)

Eergisten op de Belg de ultieme wielrenfilm Le Vélo de Ghislain Lambert. Benoît Poelvoorde als titelheld droomt er in de tijd van Merckx ervan om wielerkampioen te worden. Hij doet er alles aan, maar mist helaas het talent. Alles wat wielrennen zo mooi maakt komt voorbij en België begin jaren zeventig is natuurlijk al een tragikomedie op zich, zelfs zonder kermiskoers.

In de VS is Ace in the Hole voor het eerst op DVD uitgebracht. Naar het schijnt een van zijn beste, maar te bijtend en te duister voor zijn tijd (1951) en daarom een beetje in het verdomhoekje gekomen. Ik ben benieuwd.

Le Vélo de Ghislain Lambert - vooral de eerste dopingrit van de hoofdpersoon is hilarisch.

Ace in the Hole - dat is weer een rijk gevulde uitgave van het onvolprezen Criterion. Ook ik ben hier zeer benieuwd naar. Zelf ben ik deze week bezig met twee Criterion-uitgaven van Jules Dassin: Brute Force en The Naked City. Hier alvast een eerste verslag.

Sweet Smell of Success
de allerlaatste uit de IMDB-lijst van begin januari. En een goeie om mee af te sluiten. Een lekker cynische film noir. Tony Curtis (die van Some Like It Hot) is een publiciteitsagent die droomt van succes en geld, daarvoor likt hij de hielen van een belangrijke columnist (Burt Lancaster) Die hem opzadelt met een lastig klusje. Hij moet de relatie tussen het zusje van de columnist en een jazz-cat laten ontploffen. Tijd voor een "smear"-campagne, begeleidt door een aaneenschakeling van oneliners als "you're dead son, so get yourself buried".
(Ondertussen ook nog live muziek van het Chico Hamilton quintet en Elmer Bernstein)
Toffe film, die noirs dwingen je wel scherp te blijven.

The Science of Sleep
Op een dag stond Michel Gondry bovenaan de trap met een hele dikke oude knipselmap met ideetjes. Hij gooide de map de lucht in en de ideetjes die de begane grond bereikte verwerkte hij in dit script. Het is chaotisch en over the top, vermoeiend ook, maar wel leuk. Ik denk wel dat veel ideetjes eigenlijk beter hadden gewerkt op het niveau van een video-clip. Genoeg grappen in een verhaal wat ik maar niet na ga proberen te vertellen. Jongen (Gael Garcia Marquez) wil meisje (Charlotte Gainsbourg), maar hij fantaseert en droomt liever, in real life doet hij voornamelijk domme dingen, zoals de keer dat hij bij haar inbreekt, in slaap valt en wordt betrapt. Het meisje wijst hem de deur, maar.. hij is zijn sleutels vergeten. Dus moet weer via het dakraam terug :) :)

Het weekend werd steeds mooier. Het begon degelijk, alhoewel een tikje teleurstellend...

White heat (Walsh 1949). Cop wordt undercover in dezelfde cel geplaatst als een beruchte gangster die zichzelf de bak in heft laten draaien om onder een groter misdrijf uit te komen. Compleet met ontspanning en explosief eind. Ik vond het allemaal een beetje standaard, moet ik bekennen, maar er is één ‘redeeming feature’: een voortreffelijke rol van James Cagney als gangster Cody Jarrett, een nietsontziende moordenaar met een pathologische hang naar zijn moeder.

De degelijkheid zette voort...

Far from heaven (Haynes, 2002). Julianna Moore speelt een keurige huisvrouw in de jaren vijftig. Een liberal, die goed overweg kan met de zwarte tuinman, maar het zwaar te verduren krijgt als blijkt dat haar man, Dennis Quaid, homoseksueel is. Haar steeds innigere band met de tuinman leidt tot grote verontwaardiging in het stadje en Moore moet kiezen tussen eigenwaarde en sociaal isolement. Geschoten in lange, kalme shots die we nog herkennen van zijn uitstekende Safe brengt Haynes dit verhaal minutieus in beeld. Alleen is het verhaal niet zo bijster origineel en zitten we nooit op het puntje van onze stoel. Lang niet zo goed als Safe.

Toen ik het meesterwerkenproject hervatte ging het niveau danig omhoog...

The searchers (Ford, 1956). Grootse western, in alle opzichten. De panorama’s zijn adembenemend (dit moet natuurlijk eigenlijk in een bioscoop) en het verhaal doet ertoe: familie wordt door Indianen omgebracht en twee dochters gekidnapped. Enter John Wayne die met een steeds kleiner wordende schare de zoektocht inzet. Wayne is een interessante – want discutabele – held: nobele inborst, maar een racist. Uiteindelijk is er maar weinig dat hem van de door hem verfoeide indianen onderscheidt. Met name het eerste uur heeft erg veel vaart. In het tweede uur permitteert Ford zich wat meer rust, worden de karakters wat ronder en is er tijd voor wat frivoliteiten. Het was lang geleden dat ik zo’n klassieke western had gezien (inclusief klassieke indianen met klassieke veren op hun hoofd) en ik was vergeten hoe enerverend die kunnen zijn. Alleen vind ik Wayne als acteur op den duur erg vermoeiend.

Maar Duitsland wint uiteindelijk...

Die ehe der Maria Braun (Fassbinder, 1979). Vrouw (Hanna Schygulla) trouwt tegen het einde van de oorlog een Duitse soldaat die naar het Russische front trekt en zoek raakt. Na het bericht van zijn overlijden legt Schygulla het aan met een zwarte Amerikaanse soldaat van wie ze zwanger raakt. Haar man keert terug, vrouw geeft zwarte man klap op hoofd (dood) en man draait de bak in. Schygulla moet het alleen rooien, maar dat gaat haar uiterst, uiterst gemakkelijk af. Hoppend van man naar man en van baan naar baan weet ze zich maatschappelijk een onberispelijke positie te verwerven. Als je de moraal even laat zitten. Het is niet moeilijk het allegorische gehalte van de film op te merken. Schygulla is de verpersoonlijking van het Duitse Wirtschaftswunder en Die ehe der Maria Braun een visie op het na-oorlogse Duitsland. Maria Braun is een archetypisch filmpersonage, een ijkpunt zou ik haast zeggen, want deze mix van amoraliteit, wilskracht en tristesse is haast zonder gelijke en wordt op een verbluffende wijze vertolkt door Schygulla. Geen moment verliezen we het contact met haar en geen moment is een eenduidig oordeel over haar afdoende. Ik denk dat dit mijn eerste bewuste Fassbinder is en wat me erg opviel is de acteursregie. Vanaf het eerste moment overheerst bij de hele cast een cynisme en weemoed. Teksten worden terloops uitgesproken en zinnen afgemaakt als de toegesprokene al lang uit het blikveld is. Een enorm tempo heeft de film ook. Met een paar penseelstreken worden tussenscènes neergezet die er toe doen. Deze wil ik snel nog een keer zien. Man wat een film!

kruiswoordpuzzel film ook.. het woordje "Ehe" bedoel ik.. ;)

ik had The Searchers veel duisterder verwacht. (Richting het cynisme van Wild Bunch vermengd met racisme..)

ondertussen..

C.R.A.Z.Y.
ze bedoelen crazzzzzzzzzzzzzzzzzzzy. Een beetje een standaard autobiografisch filmpje van een jongen die met zijn homoseksualiteit worstelt (Wikipedia noemt hem bi trouwens, maar ik dacht dat zijn gefriemel met de meisjes gewoon schijnbewegingen waren) Tenslotte heeft hij een homofobe vader. Goed euh, dit volstrekt zich over een periode van 1960 tot 1980 in Quebec, het tijdsbeeld lijkt aardig geschets en hoevaak zie je Quebec in films (Met posters van die afscheidingsbeweging enzo) Een van de problemen is dat het hoofdpersonage zo rond zijn 20e op de zanger van Tokyo Hotel begint te lijken. Aargh. Irritante kop, irritant mannetje. Er zijn wat aardige schrijnende scenes, maar al met al dacht ik neem je heft toch in eigen handen (en ja dat is niet eenvoudig natuurlijk) Dieptepunt is zijn reisje naar Israel, waarin hij door een dal gaat om verlossing te vinden. Och och.

Grbavica
Aardig filmpje, mooi aspect van films dat je allerlei culturen kan zien. Bosnie, de enige moslimstaat in Europa? Ofzo. Daar woont een soort Otje met haar moeder, ze is opstandig en de moeder heeft een groot trauma. (Geen verrassing wat dat is, maar het blijft pijnlijk) Otje wil dat haar vader een shaheed is (martelaar) maar voorlopig zijn er geen papieren die dat bewijzen.
Ondertussen probeert de moeder geldt voor het schoolreisje te verzamelen (leraar is trouwens Borat) en wordt ze ondertussen min of meer versierd door een collega op haar werk als nachtober. En dan leren we wat.. Romantiek in Bosnie = in hartje winter barbecuen op een heuvel met uitzicht over de stad. Mooie scene, van welk niveau er wel wat meer in hadden mogen zitten. Voor de Martijn Businks is de muziek ook wel interessant er is veel lokale foute pop en er wordt ook vrij veel gezongen, van die volksliedjes met mooie stembuigingen. Klinkt altijd goed en dramatisch.

Sib (The apple)
Van Mohsen Makhmalbaf's dochter Samira. Net als Takhte siah een meer politieke boodschap dan in de films van haar vader die ik tot op heden zag (m.u.v. de uiteraard bij NPS Wereldcinema populaire, en dus jaarlijks weer op tv op een of ander onooglijk tijdstip, Safar-e Ghandehar). Gebaseerd op een waargebeurd familiedrama, maar prima te projecteren op het land Iran.

Laat de Makhmalbafs maar schuiven. Wat is de beste Iraanse film die je kent? Ik twijfel zelf tussen Close-up (Abbas Kiarostami, 1990) en The Circle (Jafar Panahi, 2000).

Far From Heaven is toch wel een favoriet van me. Als Julianne Moore in vorm is dan is ze ook meteen heel erg goed. En voor Dennis Haysbert (de tuinman) heb ik sinds zijn magnifieke president Palmer in de serie 24 zeer veel waardering. Ben benieuwd hoe hij zal zijn als Nelson Mandela in Goodbye Bafana (september bij ons in de bios).

Grappig dat Olaf Far From Heaven in dezelfde periode heeft gezien als Die Ehe Der Maria Braun, want Fassbinder is net als Todd Haynes een fan van Douglas Sirk. Hij heeft zich in 1974 met Angst Essen Seele Auf ook gewaagd aan een remake van All That Heaven Allows (1955). Tijd voor vergelijkend warenonderzoek. De weinig poëtische Nederlandse titel van Fassbinders bewerking was trouwens Alle Turken Heten Ali.

Ik vond Gabbeh erg mooi, Bycycleran (The cyclist) ook. Salam Cinema en Nun va goldoon (Moment of innocence) erg mooi maar ook wel erg anders dan ik gewend ben (en da's nie veel) waardoor ik het moeilijk te zeggen vind, Close-up valt een beetje in de zelfde categorie. Mohsen Makhmalbaf is denk ik wel m'n favoriete Iraanse regisseur. Van Kiarostamy vond ik Ta'm e guilass (Taste of cherry) erg mooi.

Ik heb hoge verwachtingen van Scream of the ants, een vriend van mij zag 'm op het filmfestival en was er helemaal ondersteboven van.

Zamani barayeh masti asbha (Time of the drunken horses) vond ik erg mooi.

The circle vond ik wel OK, maar op een meer 'aards' niveau.

Ook 'aards': ik ga nu naar Marriage, Iranian Style kijken, meer een comedy zoals Off side.

Een echte favoriet is ook Marmulak (The lizard), de gedownloade versie die ik had was qua ondertiteling een ramp (een kwart was onleesbaar) maar ondanks dat toch een prachtige film. Een vriend heeft nu sinds kort een dvd, dus ik hoop 'm snel te zien met volledige ondertitels (al is er een risico dat het niet veel beter is dan de Iraanse VCD waar mijn rip van was gemaakt).

Marmulak staat genoteerd. Hopelijk komt daar spoedig een goede dvd-release van uit.

Over Iraanse films gesproken, ik heb er nog een gezien, een docu:
Googoosh - Dokhtare Iran
Niet zo geslaagd als docu (beetje warrig op politiek vlak, had er baat bij net een BBC docu gezien te hebben over Reza Shah en dus een redelijk beeld te hebben al zaten er in deze dan weer wat interessante andere invalshoeken, ook een truukje met stukjes drie herhalen was vooral irritant). Anyway, het verhaal van Googoosh is zo sterk dat het toch nog interessant bleef, ondanks de 2,5 uur lengte. Googoosh zelf komt niet aan het woord, wel vrienden (waaronder zanger Dariush), haar collega's en haar zoon. Ten tijde van de film was ze nog in Iran (en de hoge heren hadden haar juist weer toestemming gegeven te zingen, maar dan wel buiten Iran, wat wellicht haar move naar US verklaart). Dramatisch verhaal, haar leven onder de Shah was ook al geen onverdeeld succes hoewel haar roem ongeëvenaard was (haar naam was zo gangbaar als 'hallo'). Kindster vanaf haar vierde en dan in 1979 akuut het zwijgen opgelegd. Ook prettig om eens wat liedteksten vertaald te zien (en ik kende alle liedjes die in de film voorbij kwamen).

En nu ook Ezdevaj be Sabke Irani (Marriage, Iranian Style) dus. Een soort My fat Greek wedding maar dan anders. Een romantische comedy waarin een Amerikaan een Iraanse wil trouwen (in Iran) wat, voorspelbaar natuurlijk, de nodige problemen oplevert. Lichtvoetig, geen stereotypen, geen politieke lading (op een kwinkslag hier en daar na), of het moet zijn dat de gesluierde vrouwen nu eens geen slachtoffer zijn en dat die sluiers dus gewoon weer een kledingstuk worden, zeg maar. Dat zie je in Makhmalbaf's films ook wel, maar die zijn dat zijn nog steeds wel serieuze 'hi brow' films. Deze film is dan ook eens populair onder Iraniërs en niet enkel arthouse westerlingen met een sociaal-realistische obsessie. Maar ik dwaal af. :)

Ah, weer wat Iranistische tips, cool!

>>want Fassbinder is net als Todd Haynes een fan van Douglas Sirk

Ah, van Fassbinder wist ik het. Ook onontgonnen terrein voor mij, Sirk. Zeg, is Berlin Alexanderplatz de moeite? En zijn er al meningen over Reprise? (Ik twijfel of ik Guy Maddin nog eens moet proberen, na Vido's stuk gelezen te hebben...)

Start The World (Jia Zhangke). Morgen verslag.

The Descent
vijf miepjes in een grot. Het begint als een vrouwenfilm met gekibbel e.d (en mogelijk overspel) en het eindigt met een bitchfight. jaja. Voor wie 't nog niet wist, The Descent is een horrorfilm waarin wat dames in een grot komen vast te zitten. Ondertussen denkt het hoofdpersonage haar overleden dochter te horen en ziet ze bovendien een schim achter haar. En ja, welk blind figuur zit er al 10000 jaar in een grot? Precies, Gollem. Al zijn het er dit keer wat meer. En ze zijn niet laf, maar zoeken de aanval. Hak hak, slash slash etc. Ik had het liever wat meer psychologisch gezien (zoals gewoonlijk) op zich de angst om in een grot opgesloten te zitten is al claustrofobisch genoeg, daar heb ik geen Gollems voor nodig.
Het einde is behoorlijk sterk trouwens, zelfs MET droomsequentie.

The Cave of the Yellow Dog
ja nog een grot. Maar hier zit enkel een vriendelijke hond in. (Schapendoes ofzo?) De familie Vinokourov doet aan hoogtestage terwijl ze wat schapen en andere beesten eh hoeden of hoe heet dat. Dochtertje komt thuis van de kostschool voor de zomer.. Ze vindt de hond en wil 'm graag houden, maar dat vindt pa niet goed.. Totdat....
Eigenlijk is dit een soort Natuurfilm, exotisch volkje in hun oorspronkelijke habitat.. Enkel de diepe voice-over onbreekt "during the winter.."
Slim en mooi gefilmd, het is eigenlijk een soort documentaire waar met wat noodgreepjes een klein verhaaltje van werd gemaakt.

Van Sirk heb ik enkel, en vanwege de remakes, All That Heaven Allows gezien. Het is vakkundig gefilmde edelkitsch. Op het moment dat het hertje in beeld liep wist ik niet of ik moest huilen of in een schaterlach moest uitbarsten.

Om min of meer in Iran te blijven - deze week zag ik een geslaagde film van Ramin Bahrani, een Amerikaan met roots in Iran: Man Push Cart.

Later deze week een verslag van de naar mijn idee dubieuze Chinese kinderfilm Little Red Flowers.

Berlin Alexanderplatz is overigens, toen het voor het eerst door de VPRO werd uitgezonden, een beetje langs me heen gegaan. Ik was begin jaren tachtig nog iets te jong om de klasse te herkennen. Algemeen wordt de serie als een meesterwerk beschouwd. Ik wacht de uitgebreide dvd-release met spanning af.

Filmnieuws: de Duitse acteur Ulrich Mühe (54) is overleden. Van Teletekst: ‘Hij werd bekend door de film Das Leben der Anderen, die dit jaar een Oscar won. Mühe speelde daarin een Stasi-spion. Hij leed aan maagkanker.’

Mühe was een vaste acteur in het Duitstalige werk van Michael Haneke. Mijn eerste kennismaking was zijn rol van de vader in Benny's Video (1992). Ook in Funny Games (1997) speelde hij de vadersrol. In hetzelfde jaar vertolkte hij, naast de meeste acteurs uit Funny Games, de hoofdrol in Haneke’s Kafka-verfilming Das Schloß. Een andere aanrader uit de carrière van Mühe is het schrijnende drama Engelchen (Helke Misselwitz, 1996).

zonde was ie net beroemd..

Lights in the Dusk
Een matige Kaurismaki. (Is nog steeds geinig) Waar komt het door? Misschien dat de oudere garde acteurs die in zijn oude films zat inmiddels dood of verdwenen is. Enkel de professore theaterwetenschap heeft nog een cameo als caissiere.. De film lijkt wat kouder.. Waar Kaurismaki vroeger warmbloedige losers opvoerde is het nu een wel heel vreemde loser en een femme fatale. Hij wordt eringeluisd en lijkt het allemaal weinig te kunnen schelen.

Sympathy for Lady Vengeance
Tarantino zal wel fan zijn.. Sterke vrouwen en wraakoefeningen.. Gezellig met zijn alle een foute kindermoordenaar toetakelen (deed me denken aan dat op Saw 2 geinspireerde akkefietje van laatst)
Ook een beetje Almodovar goes Oldboy. Humor en sadisme. 2 keer met je ogen knipperen en ik was de draad alweer een beetje kwijt. Wat de film naast het sadisme met Oldboy gemeen heeft is ook de Vivaldiaanse muziek.. Waar die me toen wel raakte, gleed het nu wat van me af. Ik kon er weinig mee (met de hele film)

Ik las ergens een goed stuk over die hele wraak trilogie (waar ik ook geen reet me kan, kill bill hetzelfde). Hij is erggematigd ontvangen in amerika, schijnt, waar ye de diepgang niet echt konden ontdekken. De gast die dat stuk schreef probeert er wat meer chocola van te maken. Zal es kijken of ik het kan vinden.

Ik zag zelf The World van Jia Zhangke. Wederom goed hoor, maar iets minder erin hakkend als zijn andere, doordat Jia bewust voor een iets toegankelijkere vorm (in vorm en aankleding) kiest en er zowaar sprake is van een stelletje, dat elkaar ook kusjes geeft. Het moet niet gekker worden! Uiteraard blijft er genoeg tragiek. Paartjes houden zich vol overgave aan elkaar vast omdat dat het enige is dat ze hebben. De setting van deze film is een amusementpark in China, the world, waar je replicas kunt zien van beroemde gebouwen van over de wereld. See the world in a day. Het uitzicht vanaf de schaal-eiffeltoren is pathetic en de hele film laat mensen zien die gevangen zitten in deze kleine wereld. De hoofdpersoon zegt op een gegeven moment dat ze niemand kent die in met een vliegtuig gevlogen heeft. Kortom, bittere ironie. Ondertussen zijn er wat russen komen werken in het park (van wie het paspoort eerst wordt afgenomen) en het communiceren met deze mensen gaat al niet. The world, ja, toch weer een bijzondere film hoor.

Zo, ik ga even lesgeven op een zomerschool in Brno en daarna naar een conferentie in IJsland. Allemaal werk, maar je hoort mij niet klagen. Hier in Wenen is het al lekker weer! Drie weken zonder film: we zijn benieuwd....

Brno en dan IJsland.. tof.

(overigens is Sympathy for Lady blabla van dezelfde regisseur als Oldboy zie ik nu.. Dat was dus wel te merken, maar tegelijkertijd vind ik 'm dan nog wat teleurstellender.. Ik dacht het is een soort rip-off)

weekendfilmpjes..

Taxidermia
euh.. apart. Wat een viespeuken die Hongaren. 3 generaties, allemaal even verknipt, het middelste deel is hilarisch, een dikke man die excelleert in het WK sneleten, met zijn even getalenteerde vrouw. En maar wachten tot de IOC het op de Spelen toelaat. In deel 3 is hij Solomon Burke in 't kwadraat geworden en denkt hij terug aan het glorieuze verleden waar zelfs een "vomiting-technique" naar hem vernoemd was. Een film vol waanzin, onverbloemd in beeld gebracht, het heeft zelfs iets literairs/surrealistisch, zonder dat echt boeit overigens. (Nou ja als freakshow)

l'Ivresse du Pouvoir
Film met Huppert die niet echt weet te kiezen tussen komedie en drama. De eerste erg leuke minuten zetten de toon voor een lichtvoetige komedie over man/vrouw-relaties en macht. Later komt er echter ook nog wat (een boel) drama om de hoek kijken maar dat voelt dan misplaatst. Overigens gebaseerd op die ELF-omkoopaffaire.. Huppert speelt een figuur van het OM ofzo.

Tapas
Deze is zo lichtvoetig dat ie bijna wegwaait. Een ensemble-filmpje over liefde in die hete Spaanse zomer. Een stervende man, een Tapas-bar-uitbater wiens vrouw hem verlaten heeft, een vrouw met een internet-relatie en 2 vakkenvullers in de supermarkt die dromen over Italiaanse meisjes. Het begeleidende gitaartokkeltje is dermate goed dat ik de eerste helft van de film nog diepgang erbijdacht, maar daarna nemen de (best leuke/flauwe) grappen over Bruce Lee de overhand.

http://cache.eb.com/eb/image?id=61764&rendTypeId=4

Ik heb kennelijk een zieke geest want ik was werkelijk heel benieuwd naar : Guinea Pig: Flower of Flesh and Blood (Za ginipiggu 2: Chiniku no hana)

Ongetwijfeld de meest onsmakelijke film die ik ooit heb gezien.
Tevens een van de weinige films die mij op eenzelfde moment tegengestelde emoties opriep.
Hilariteit: de haiku's die de geflipte "slachter" opdreunt, voordat ie aan een nieuw lichaamsdeel begint.
Ontsteldheid, momenten dat ik echt onpasselijk werd, over de werkelijk heel realistische gruwelijkheid - niet gek dat acteur Charlie Sheen deze film voor een echte snuff movie hield en de tape aan de FBI overhandigde - alleen als je er echt op gaat letten zie je dat het fake is.
Ongeloof over het weing hysterisch schreeuwen van het slachtoffer - nogal merkwaardig dat Charlie Sheen dit voor een authentieke snuff movie hield...

Geen aanrader.
Niet kijken deze film!
Deze gore troep echt niet gaan zien!!
(al lijkt de volgende film op mijn lijstje "Cannibal Holocaust" te gaan worden...)

<i>Cannibal Holocaust</i> is onsmakelijk, maar vooral fascinerend in op heel andere vlakken. Hoe de inboorlingen worden afgeschilderd, maar ook hoe de blanken worden afgeschilderd, als een soort mislukte correctie en dan al die beesten die eraan gaan, daar moet je tegenkunnen.

Die beesten worden echt afgeslacht he?
Dat wil ik dus beslist niet zien, is er een mogelijkheid hier aan te ontkomen? Als deze slachtingen door iets in de film aangkondigd worden dan kan ik ze tenminste doorskippen...

Wat is er nu zo vreselijk aan beesten afgeslacht te zien worden? Ik weet het antwoord al.

Zaterdagavond werd Impostor uitgezonden. Vreselijk voorstelbare film. Cyborgs vervangen mensen om een aanslag te plegen op de mensheid. Natuurlijk waren de cyborgs die niet wisten dat ze mensen waren, meer menselijk dan de mensen die ze vervingen. Uiteindelijk een aardige film voor de kwaadheid van de mens met mooie citaten van Einstein en andere geleerden.

Duh, cyborgs die niet wisten dat geen mensen waren, waren meer menselijk dan de mensen die ze vervingen.

Wat is er nu zo vreselijk aan beesten afgeslacht te zien worden? Ik weet het antwoord al.

Ik geloof niet dat ik deze retorische vraag, kennelijk aan jezelf gericht helemaal begrijp??

Wat ik er zo vreslijk aan vind is dat deze opnamen van dierenslachtpartijen echt zijn, het zijn geen special effects zodat er geen distantie meer bestaat die noodzakelijk is bij horror films - "het is niet echt dus niet erg"

heb net de cannibal holocaust wiki gelezen. jeez. veel plezier...

wel erg toffe muziek overigens (zit op youtube eea te checken)

heb net de cannibal holocaust wiki gelezen. jeez. veel plezier...

Hahaha
Ja ik denk erover deze maar aan me voorbij te laten gaan...

Echt dierenleed doet inderdaad pijn om naar te kijken. Om dezelfde reden heb ik Cannibal Holocaust tot nu toe ook aan mij voorbij laten gaan. Ook bij zogenaamde arthouse wil een dier wel eens het slachtoffer zijn van artistiek bedoelde martelingen. Wat te denken van de levend gevilde vissen in The Isle (2000) van Kim Ki-duk die daarna doodleuk levend terug in het water worden gegooid. Het beruchte vishaakjesincident in dezelfde film is daarentegen weer helemaal nep. Iets minder leed, maar desalniettemin ook niet fijn, zijn de koeien die in Apocalypse Now ritueel in mootjes worden gehakt. In Pat Garrett & Billy The Kid (1973) laat Sam Peckinpah echte kippen tot aan hun kop begraven om ze als levende schietschijven te gebruiken. All animals were harmed during the making of this film.

't Is een beroerde week voor de filmliefhebber. Gisteren Bergman, nu Antonioni...

Michelangelo Antonioni overleden

wel erg toffe muziek overigens (zit op youtube eea te checken)

Riz Ortolani, check ook Symphonic Holocaust van Morte Macabre
eens. Zweedse proggies van Änglagård en Anekdoten die klassieke
horrorsoundtracks coveren van Goblin (van hun beste soundtrack maar zeer
ranzige film Buio Omega) en Fabio Frizzi e.d. Een ware
Mellotronorgie.

Kijk net op wikipedia en verrek, Cannibal Holocaust heb ik ooit gehuurd. Nooit uitgekeken, niet omdat het te gruwelijk werd maar omdat deze Italiaanse no budget-film waardeloos gefilmd was en voorzien van een bagger synchronisatie tussen beeld en geluid. Dus die ging uit. Dat de schildpad en spin dus gesnuffd worden heb ik gemist.

Zo keek ik laatst een seksueel baanbrekende Japanse film op TV. Film is uit de jaren 70 en controversieel. Ik benieuwd. Teleurstelling, let wel ik heb hooguit 2 pornofilms in mijn leven gezien, het is niet mijn genre. Maar dit was lelijke porno en de verhaallijn was ver te zoeken. Ook dit pareltje in de filmhistorie ging uit. Filmkenners weten vast welk Japans meesterwerk ik bedoel.

Hè bah, porno zonder verhaallijn ;)

al maakt "dit was lelijke porno" me wel weer heel nieuwsgierig, omdat je het specifiek als lelijke porno betiteld en aangezien ik porno per definitie lelijk vind (ordinaire wijven, vieze gozers) moet dit dan wel het summum zijn!

ondertussen..

Breakfast at Tiffany's
lieve film, maar wel een beetje een irritant milieu waar het zich in afspeelt. (Feestvierende New Yorkse elite) De titel zegt het eigenlijk al Tiffany's is geen charmant cafeetje ofzo, maar een juwelier. (Een van de grappigste scenes vindt daar ook plaats, m.b.t. het engraveren van een wel heel bijzondere ring)
(Wist trouwens helemaal niet dat het een boek van Capote was)
De muziek verdient ook een vermelding, wat een edelkitsch. (Van Mancini)

Romance & Cigarettes
Ik had geen recensies gelezen maar wel links en rechts opgepikt dat het een prul zou zijn.. Als je de cast (Gandolfini, Winslet, Walken etc.) ziet voorbijkomen valt dat nauwelijks te geloven en toch is het waar. Eerste minuten zijn nog wel geniaal.. Als een soort It's Oh So Quiet videoclip van Bjork met dansende vuilnismannen. (De film combineert dat met Magnolia-achtig meezingen met de liedjes)
Typens zo'n indie-film eigenlijk waar de regisseur (Turtorro in dit geval) lijkt te hebben uitgezocht en dan er een script bij heeft geschreven. Eerste helft heeft nog wel vaart, maar daarna is de lol er wel af. Al zat de leukste scene (met de altijd geinige Buscemi) in part deux. 2e helft gaat ook ineens op de dramatische toer.
Als geheel een leuke absurdistische poging, maar nauwelijks geslaagd.

The Godfather Part III
Ach.. Zie eigenlijk niet waarom deze zoveel minder is dan de eerste 2 delen. De cirkel van geweld en wraak draait verder. Pacino doet aardige dingen als oude, vermoeide, zieke maffiabaas.. Maar ik geloof zijn berouw nauwelijks. Maffia is zelf zonder scrupules iemand vermoorden en dan hysterisch janken als een van de jouwe eraan gaan.
Het slot met de opera gecombineerd met allerlei moorden is enerverend. (En die ene Paus die na een maandje (?) overleed erbij halen als historisch feit vind ik ook wel een aardige zet)
Oh en Sofia Coppola ziet er fantastisch uit.

Monique bedoelt Ai No Corrida uit 1976, beter bekend onder de Franse titel L'Empire des Sens, van Nagisa Oshima. Won de Hochi Film Award voor acteur Tatsuya Fuji en de Sutherland Trophy voor de regisseur tijdens het London Film Festival. Er is wel degelijk een lijn in het verhaal over een obsessieve liefdesrelaties. Het is een confronterende film, maar lelijk zou ik het niet willen noemen. Je gaat wel heel anders over eieren denken en mannen zullen angstvallig messen buiten het bereik houden van hun vriend(in). Te huur bij de betere videotheek.

De films van deze week: Rabid Dogs, Crónica De Una Fuga, Sounds Of Sand en L’Eclisse (I.M. Antonioni).

Om naar uit te kijken: Under The Vulcano, binnenkort eindelijk op dvd.

Hee, da's mooi nieuws van Under the Volcano, Vido! Ik heb het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen om mijn oude vhs-band met een tv-opname van deze film weg te gooien, hoe slecht de kwaliteit ook. Dat mag dan straks eindelijk.

Whoohoo! L'Eclisse op DVD! Werd ook gvd tijd zeg.

Die Godard Collection bij Optimum (waar Vido naar verwijst) word ik ook wel heel hebberig van.

L’Eclisse op Criterion (uit 2005) is de meest uitgebreide versie met veel interessante extra's. Het is een prijzige uitgave, maar dan heb je ook wat.