"klinkt gedateerd"

tijdloze muziek maken lijkt me lastig, productietechnieken en instrumenten zijn van een bepaalde tijd en daarna worden ze verbeterd. ik denk ook dat de meeste mensen niet graag naar een clavecimbelconcert luisteren en het liever uitgevoerd zien worden op de piano. (behalve de puristen dan)

ik denk wel dat het mogelijk is om door de gedateerd hij van een plaat heen te luisteren. ik heb net New Order's Technique aangeschaft en hoewel de keyboards en beats af en toe wat ouderwets aan te doen is de rest gewoon goed te pruimen en op een gegeven moment hoor je alleen maar de goeie dingen.

je hebt gelijk als je zegt dat het ook wat heeft om "terug in de tijd" te reizen. oude muziek kan heel mooi zijn. daar hoef ik geen voorbeelden van te geven.

Het is onmogelijk - of liever, verkeerd - om een product niet in zijn context te zien. Dus we moeten rekening houden met de tijd en plaats waarin het geproduceerd werd. Als men zegt dat het gedateerd is dan houdt men op een verkeerde rekening met de context (in mijn opinie natuurlijk). Er is zoiets als evolutie. Misschien is het de fout van de lezer of de schrijver wanneer we vergeten dat er een verborgen boodschap is (of dat de schrijver iets impliceert) namelijk dat de plaat niet meer relevant is? Of misschien verwachten we teveel? Want pop muziek is nu eenmaal wat het is: van zijn tijd. Dus als het gedateerd is, dan heeft het zijn functie gehad, voldoet het aan die regel?
Het stoort me niet, of zou het toch niet mogen doen. Het is wel een interessant punt: Waarom graaf ik altijd naar *ouwe/klassieke* platen? Is het eigenlijk niet verkeerd want pop=NU (en niet gisteren).
Uh, ik ben aan het zeveren. Wel een interessant onderwerp. Waarom klinkt Future Days niet gedateerd en andere platen wel? Is het omdat bepaalde groepen *stelen* van Can? Of dat die gedateerde plaat teveel gebruikt maakte van de toen-heersende technologie?

Waarom klinkt Future Days niet gedateerd en andere platen wel?

Goeie vraag. ik vind Future Days zo moeilijk in een bepaalde tijd te plaatsen, ik zou wel eens willen weten hoe mensen er toendertijd op reageerden, want soms lijkt het alsof ze, op een of andere manier, echt een sprong in de toekomst hadden gemaakt met die plaat. Terwijl zoiets als Tago Mago af en toe klinkt als typisch hippie geneuzel circa 1971.

Doet me denken aan een misschien aanverwant thema: de manier waarop er steeds periodes zijn waar in bepaalde cliches ontstaan. Ik vind dat met name altijd fascinerend hoe in van die prog-rock rond 1970 - 1974 of het nou Faust, Pink Floyd, Can of King Crimson is, er een bepaalde manier van gitaar spelen is, een bepaalde manier van zingen of gewoon echt dezelfde soort melodiëen. Ik heb vaak een gevoel dat je die melodiëen ook niet meer in 2002 kan verzinnen, ook al zou je ze willen nadoen. (Overigens geldt hetzelfde voor de NY scene 1975- 1979 en hoe hard The Strokes het ook proberen een bepaalde essentie kunnen ze nooit benaderen). Terug naar Future Days , misschien had Can mazzel of hebben ze bewust bij die plaat die cliches weten te transcenderen en klinkt die daarom zo los van de tijd? De titel is een aanwijzing dat de band wel goed de waarde van de plaat wisten in te schatten.

Of de grotere (maar misschien niet heel interessante) vraag die er achter schuilt: moet muziek tijdloos zijn?

Zeker niet, maar terugblikkend blijken sommige trends gewoon niet zo goed uit te pakken. Neem het dunne geluid voor rock platen uit de jaren tachtig. Of drumsolos uit begin jaren 70.

Inzake the Strokes: Je moet ook goed beseffen dat je baggage groter is dan de gemiddelde muziekfan. Dat is zo'n beetje m'n probleem met heel die hype. Ik heb niets tegen de groep per se. Ze maken leuke popmuziek. Maar omdat ik nu eenmaal Richard Hell, Lou Reed en consoorten *adoreer*, is het moeilijk om met een zekere arrogantie de groep als compleet overropen te bestempelen. Nuja, de meeste mensen zijn niet geinteresseerd in het verleden. Willen het gemakkelijk. Waarom Blank Generation als je Is This It kunt kopen?

Muziek kan ook niet tijdloos zijn in mijn opinie. Dat is een contradictie.

Inzake the Strokes: Je moet ook goed beseffen dat je baggage groter is dan de gemiddelde muziekfan.

Zou kunnen. :) Maar ik heb nog steeds het vermoeden dat de meeste Strokes fans gewoon journalisten zijn boven de 30 jaar die juist de band leuk vinden omdat het "weer eens leuke rock muziek is zoals in de jaren 70".

Of drumsolos uit begin jaren 70

Zijn die niet van alle tijden? :) Volgens mij is dat echt zoiets wat uit de jazz is over komen waaien. Is in ieder geval best wel irritant (tenzij ze heel kort zijn zoals op Roxy Music's 'Re-make/Re-model')

jahaa, een mooie discussie! gedateerd of tijdloos? of retro ('geantedateerd', iemand?) natuurlijk. 'Technique' is qua sound wel gedateerd, maar brengt weer zo'n nostalgie (1989!) met zich mee, dat het weer kan. Gewoon goede popsongs ook, natuurlijk, klinken altijd fris. Maar het drumgeluid van de jaren '80-pop (met die harde klappen op de snare), dat komt hopelijk nooit meer terug (zo'n foute trend, net als het oprollen van de mouwen van jasjes, schoudervullingen en witte sportschoenen onder een grijs pak) en zal dus altijd slechts als 'gedateerd' door het leven moeten.

Interessanter nog is een 'gedateerd'-label dat verwijst naar slechts een paar jaar terug. Wie wil er nu nog als The verve circa 1997 klinken? Okee, Starsailor, maar dat is dan ook een @!#$band...