Nieuwe plaat van The Music

Robert Plant galmt nooit en wat bij The Music toch vooral opvalt is die alom aanwezige galm.
Maar waar lijkt The Music eigenlijk op? Ik kan dat hardrock-met-new-wave-invloeden geluid niet 1,2,3 plaatsen.

Ik denk dat ik The Music nog het leukst vind omdat ik niet gehinderd ben door enig historisch besef. Ik ben in 1987 officieel begonnen met muziek kopen/krijgen en ben alleen gaan terug graven naar cd's die me echt fascineerden ( Velvet Underground o.i.d. ). Zelfs Led Zeppelin ken ik dus vooral van horen zeggen en via de hits die op ( foute?) plekken nog wel eens voorbij kwamen.
Wat is dan het new wave element van The Music? Dat hoor ik namelijk niet zo....

Dat galmende, zweverige.

hé, ik dacht dat ik de enige was die dat vond. van dat schier eindeloze gitaargepiel over een groovend-achtig iets. de stone roses probeerden er nog liedjes van te maken. the music verdwaalden in de door hun zelf gecreeerde hashlucht.

Nee hoor, ook ik had dat al eens bedacht (of misschien wel ergens gelezen en ermee ingestemd).

Het was wel ok, maar ik zal nooit fan worden. Wel opvallend dat er bij zo'n optreden opvallend veel biz rondloopt, terwijl ik maandag bij Lamb geen enkel ' gezicht ' heb gezien. Waarschijnlijk omdat The music een nieuw album te promoten heeft en Lamb er 'gewoon' was. Om een live-dvd op te nemen trouwens.

The Music speelde 1 lange set, raakte me af en toe compleet kwijt, boeide me af en toe toch wel en speelde geen toegift.

...en zakt -nostalgisch naar buiten kijkend- achteruit in zijn bureaustoel...

Misschien een stomme vraag, maar waarom ging je naar het concert toe als je de muziek toch al niets vindt?

'K heb em ook en draai em echt nooit meer. Ik had op mijn toenmalige studentenflat ook een reclamezuil staan van dat album die ik bij een platenzaak wegbietste. Dit werden in Engeland later ware collectors-items, maar toen ik daar achterkwam lag-ie al op de vuilnisbelt.........

Het kwartje is dan ook sinds 1 maart 2002 niet meer in omloop....

Draai hem sporadisch nog, en eigenlijk vind ik hem helemaal zo slecht nog niet. Maar hij steekt wel schraal af tegenover de eerder uitgebrachte albums van ze, dat wel.

Dat is toch gewoon een verzameling singles en b-kantjes van het eerste album, aangevuld met wat oud niet-uitgebracht spul? Voor een band die maar twee albums gemaakt heeft zijn er intussen van de Stone Roses wel erg veel verzamelaars en remixalbums uitgebracht.

Second Coming staat ook bij mij in de kast en ligt sporadisch in de cd-speler. Ik meen me overigens te herinneren dat Second Coming best goed heeft verkocht. Het bekende nadeel van de cd (naast een paar heule slechte nummers) is dat je hem niet 'random' kunt afspelen vanwege een stuk of 90 'lege' tracks.

Interessant trouwens dat een The-Musicdraad langzaam maar zeker ontaardt in een Stone-Rosesdraad.

Ja, dat weet ik, maar daarom kan-ie toch nog wel goed zijn? Bovendien was deze er eerder dan Second Coming.

"Interessant trouwens dat een The-Musicdraad langzaam maar zeker ontaardt in een Stone-Rosesdraad."

Heb je de dvd al? ;-)

Ik snapte de snoeppotverwijzing niet. Aan de liedjes op TTS is dan toch dezelfde snoeppot te pas gekomen als bij het debuut. Over fris gesproken: staan er ook niet een paar nummers op van toen ze nog gothic waren?

Heb je de dvd al? ;-)

Nee, is dat wat? Ik lees en hoor verdeelde meningen.

Vind je trouwens ook niet dat de guitarist net John Squire is op het podium?
Dat maakt(e) de vergelijking met de Stone Roses helemaal rond.

"Voor een band die maar twee albums gemaakt heeft zijn er intussen van de Stone Roses wel erg veel verzamelaars en remixalbums uitgebracht."
Die hele hoop verzamelaars / remixen is allemaal de schuld van Silvertone, die de rechten heeft op het eerste album + de singles vòòr Second Coming. Na de Roses (en de bijbehorende rechtzaak) hebben ze geen deftige groep meer gehad, en zo leven de toenmalige mensen achter Silvertone nog steeds van de Stone Roses. Alle singles zijn al minstens 2 keer heruitgebracht, letterlijk alles in demoversie en geremixt en ze blijven verkopen. Maar de Stone Roses zelf zien geen cent van al die heruitgaves, en hebben er zelfs niets meer over te zeggen.
De laatste verzamelaar (vorig jaar) is de eerste met nummers van zowel hun Silvertone als hun Geffen-periode, en waaraan ze zelf meegewerkt hebben.

Heb je de dvd al? ;-)
ik niet, zit nog met de video's en echt iets nieuws staat er niet op die dvd. Meer geldklopperij van Silvertone.

Er staan op Turns Into Stone een paar nummers die ruim voor hun debuut zijn opgenomen, die vallen op door hun frisheid vind ik.

"Heb je de dvd al? ;-)

Nee, is dat wat? Ik lees en hoor verdeelde meningen."

Het concert is aardig maar zeker niet meer dan dat, waarbij opvalt hoe vals Ian Brown eigenlijk zingt. Het interview is echt tenenkrommend, een stelletje verveelde muzo's zijn het, al is de interviewer wereldkampioen domme vragen stellen. Het studio-optreden is wel lachen, want als er iets foutgaat dan is dat lachen geblazen.

om nog even iets over The Music te zeggen. mijn i-tunes bevat nu de platen van The Faint, Radio4 en The Music (van promo op mijn pc gezet en niet openbaar gemaakt voor derden overigens) die dus constant door mijn werkruimte schallen. zo achterelkaar en doorelkaar bevalt dat eigenlijk heel erg goed. al moet ik een voorkeur voor Radio4 erkennen.

The Soup Dragons...onvoorstelbaar dat die naam in 2004 nog valt. Hihihi...

Heb ze sinds een aantal jaar 'herontdekt' en met zeer veel genoegen. "Squirrel and G-man 24 Hour party people plastic face carnt smile the white's out" en "Bummed" zijn fantastische platen, vooral het gitaarspel van Mark Day is erg onderschat vind ik. Simpel, maar soms briljant. Zelfs afgelopen augustus nog naar hun reunieconcert in Londen gegaan, maar dat was niet bijzonder.

auw, dit doet gewoon zeer...de soepdraken...
Ik geef toe dat ik Northside, World of Twist en The Wendy's ook kon appreciëren, maar de Stone Roses niet en Soup Dragons wél???

van The Music over de Roses naar acid house en zo naar new beat... leuke draad

Ik kwam in aanraking met acid house als 16 jarig jongetje in Salamanca. Het was (al?) 1988, maar het was een revolutionaire change voor me...repetitieve muziek zonder vocalen ( althans zo interpreteerde ik het toen)...ik dacht dat ik gek werd....

Eenmaal thuis ging ik me via die overgewaaide Engelse rave-cultuur ook interesseren voor bandjes die veel rondhingen in en om de Hacienda in Manchester...
Ik denk dat ik Hallelujah van de Happy Mondays binnen dat kader de beste kruisbestuiving vind. Baggy dansen op indie met acid-bleeps en beats...

Zijn er meer van die specifieke stromingen te benoemen?

Daar waar Madchester in Baggy overging....

Ik denk dat dit soort dingen altijd vaag zijn. Wij bedenken die genres, dus ze bestaan. Same thing with the New Acoustic Movement ( I am kloot, Turin Brakes, Kings of Conv. ) of zelfs die hele New Rock Revolution. Over vijftien jaar kunnen we ook zeggen dat The Strokes en de White Stripes de enige bekende bands van die stroming waren. Die nu al niet eens meer tot 1 stroming gerekend word. Dan mogen de Black Rebels de analen in als de Chapterhouse van '03...

De invloed van Madchester meets shoegazer meets baggy hoor je nu natuurlijk nog steeds bij tal van nieuwe bandjes.
Radio 4 heeft bv. een Madchester plaat met punkfunk invloeden gemaakt.

Daar sla je de spijker echt op zijn kop, denk ik. De Stone Roses moesten bijvoorbeeld helemaal niets hebben van het Factory-label, de Hacienda of rave. Ook muzikaal vind ik Happy Mondays en Stone Roses behoorlijk verschillen. Toch zijn ze onlosmakelijk met Madchester verbonden, net als The Charlatans (Between 10th and 11th, heerlijke plaat) en Inspiral Carpets.

Precies, die hebben evenveel met elkaar te maken als The White Stripes en The Strokes.

nee ik vind die Radio4 te gek klinken.

Ik luisterde toch altijd echt naar Radio 4 voor de baslijnen van Anthony Roman. Niet om de percussionist helemaal loos te horen gaan in een vijf minuten durend outro.

Wat een vreselijk kutnummer was dat zeg, echt helemaal nooit wat van gesnapt. Ik word er nog opgefokt van!
Maar de cd "Chill Out" van KLF (1 van de eersten?) vind dan wel weer goed.

Ik moest notabene dat liedje 10 keer op een avond draaien in het jeugdhonk anex disco waar ik destijds als vrijwilliger werkte :(

Ik denk het ook. Hij heeft een mini gastrol in 24hr Party People. (dus?)

Nou en, de Roses waren al jaren uit elkaar, dus misschien verdiende het goed............

Mark. E. Smith heeft ook een gastrol, maar zou die het ook voor het geld hebben gedaan?

Wat is trouwens een mini gastrol, is er ook nog onderscheid in gastrollen dan?

De hele Madchester scene is net heel belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de muziek in de UK. Eind jaren 80 stond de top40 vol met gefrabiceerde plastic groepen (Stock Aitken & Waterman iemand?) en kwam er niks deftig uit. The Smiths waren de laatste groep van betekenis geweest en de alternatieve scene bestond enkel uit een paar miserabele anorak groepjes.
Tot de Mondays, de Roses en de Inspirals in Manchester iedereen wild maakten. Plotseling hadden de Londonse muziekbobo's het niet meer in handen, gewone jongens vd straat kregen alle aandacht.
Het Stone Roses optreden op Spike Island is het Woodstock van toen. De beruchte TOTP met zowel de Mondays als de Roses 'live' en apestoned in hetzelfde programma. Geboorte vd 'lad'-cultuur.
Zonder Stone Roses geen Verve, geen Oasis (zoals Noel Gallagher vorige week nog vertelde bij Jonathan Ross op de BBC), die gasten zijn allemaal begonnen nadat ze de Roses live hadden gezien.
De eerste van Blur: gewoon een copy-cat baggy-plaat.

Maar Pop Will Eat Itself en KLF zou ik er niet bijsleuren, da's al verder weg van Madchester.

Madchester = Roses, Mondays, Inspirals, Charlatans, James, New Fast Automatic Daffodils, Northside, Paris Angels, The Wendy's,... met wat later nog groepen als Flowered Up en World Of Twist. Maar dan zitten we weer terug in London.

Over baggy gesproken, wie kent er Neerlands eigen Charmin'Children nog? Wat is daar van geworden?

Zijn er nog maar van die karakteristieke scenes in de historie geweest die terug te voeren zijn naar één stad/label
het einde van de Manchester hype kwam er door die andere scene in een stad aan de andere kant van de wereld, Seattle...

Ik zag ze ooit op Noorderslag in 1992, leuk optreden was dat. Ik heb het volgens mij nog op een stoffig cassettebandje staan. Het nummer "Chew it" had een puntgave melodielijn. Daarna niet veel meer van ze gehoord.

@Nicole: Oh, bedoel je dat, dat snapte ik even niet, pardon. Het is inmiddels duidelijk dat leden van de Roses wel in de Hacienda kwamen, weer wat geleerd! Zeg Nicole, gaat die voorstelling van 24 Hour Party People in dat kleine hokje nog door?

denk niet dat Mani voor niets in Primal Scream en Ocean Colour Scene speelt

wel opvallend dat de twee bekendste bands van de Madchester Scene in Manchester zelf wat fans betreft achter lopen bij de Inspiral Carpets. Vorig jaar gezien op het Move Festival in Manchester en het was een geweldig optreden. Na het optreden nog een gesprek gehad met een journalist van The Manchester Evening News. Hij vertelde dat The Happy Mondays nooit serieus werden genomen en The Stone Roses te pretentieus overkwamen na 1990. The Inspirals zijn altijd een people's band geweest. Net als later Oasis en The Charlatans.

The Sandcastles waren nog veel gaver.

daar zat jb myers toch in?? zat later nog in supersub (deedie britpop na). nu bij acda & de munnink en de dijk enzo.

@Dennis: Door wie? Door het journaille of door het publiek? Nogal een belangrijk verschil, denk ik.

"The Inspirals zijn altijd een people's band geweest."

Als dat bij één band ook het geval was, dan was het wel bij The Mundays.

Beetje kletspraat hoor (hallo allemaal, trouwens, sla ik 1 draad systematisch over wegens oninteressante titel, zitten ze daar over DE voor mijn smaakontwik belangrijkste muzikale stroming te wauwelen). Ik kan me herinneren dat de Mondays in de pers (NME, MM) van '88-'91 alom bejubeld werden alsof ze de Beatles, Bach en Stravinsky ineen waren. Pas na een fameus NME-interview waarin Shaun Ryder en hofnar Bez met homofobe praatjes aankwamen, zijn ze verketterd door 'het journaille'. De 'people' waren altijd al weg van de Mondays.

En of The Stone Roses nu veel pretentieuzer werden na 1990 dan daarvoor (kon dat?) weet ik niet, wel dat ze welhaast geen fatsoenlijke noot meer op de plaat hebben gezet sindsdien. Wat op zich een logischer verklaring voor hun neergang is.
(The Second Coming beschouw ik als een briljante single, "Ten Storey Love Song", met veel teveel b-kantjes).
(Turns Into Stone *is* inderdaad een verzameling b-kantjes, singles en restmateriaal, maar doet in kwaliteit weinig onder voor het debuutalbum).

The Inspirals zijn altijd een people's band geweest.

Dat is dan wel weer heel erg waar. Inspiral Carpets werden -op hun eerste drie singles na- altijd onheus bejegend door de Britse pers, terwijl ze altijd een hondstrouwe fanbase hielden.
Voor de Charlatans gold dat ook, en ook voor James na 1990. Bij Oasis ligt het allemaal wat gecompliceerder.

En dan nog wat, soort van antwoord op Theo: New Beat, Acid en Madchester waren in mijn woonplaats (Tilburg) tot '90 zwaar underground, maar hadden in de legendarische indiedisco De Spoel hun vrijplaats. En rara waar werd Vasquesz (muzikaal) volwassen?

Eindelijk, nog iemand die het snapt.

Stond er dan in een achteraf steegje een ongure man die je aansprak met: "cd'tje kopen?" ;)

Dongen (gat in de buurt van Tilburg) blijkt dan in retrospect hipper te zijn geweest dan Tilburg, daar waren deze bands behoorlijk mainstream: ik draaide die bandjes notabene zelf in het jeugdhonk waar ik toen vrijwilliger was. Manchester bandjes,The Sound Of C, Aciiiiid, Front 242 en al die crap.
Toegegeven: The Happy Mondays waren wel leuk.

Tijdens het Move Festival 2003 kregen de Inspirals wel het meeste publiek op de been. Meer dan John Squire en The Charlatans

Northern Uproar!!!!!

"The Sound of C" was natuurlijk gewoon een hit, die draaiden ze vast ook in de reguliere discotheken. Maar voor "Voodoo Ray" of "Wrote For Luck" moest je op zoek.
(Behalve in Dongen natuurlijk, waar ze door de enome invloed van het lokale jeugdhonk in de walkmans van elke scholier zaten).

@Dennis: Klinkt leuk, die programmering van dat festival, en ook nog eens in Manchester. Heb je hier nog meer info over, of is er een site van?

"The Sound of C" was natuurlijk gewoon een hit, die draaiden ze vast ook in de reguliere discotheken. Maar voor "Voodoo Ray" of "Wrote For Luck" moest je op zoek.
(Behalve in Dongen natuurlijk, waar ze door de enome invloed van het lokale jeugdhonk in de walkmans van elke scholier zaten).

Op je teentjes getrapt? Je doet alsof het een wedstrijd is:(

In 2003 was de line up als volgt:

Day one: Manic Street Preachers, Flaming Lips, Super Furry Animals, Teenage Fanclub, The Mars Volta, Kinesis.

Day two: The Charlatans, Feeder, Dave Gahan, Inspiral Carpets, Puressence, The Bees

Day three: R.E.M., Badly Drawn Boy, Idlewild, John Squire, Athlete, Oranger

hoogtepunt was Badly Drawn Boy, alleen met gitaar en piano, kippenvel. John Squire deed wat Stone Roses klassiekers, ondanks z'n belabberde stem was het toch wel genieten.

afgelopen aflevering stonden oa Elbow, The Pixies, Morrissey, The Cure, Madness en The Stands op het programma

@arnout: je wilt toch niet zeggen dat je nooit van de eeuwigdurende "Tilburg of Dongen: welke van de twee is hipper"-strijd gehoord hebt? ;-)