Grot

Maar bands die door iedereen bejubeld worden terwijl ik het verschrikkelijk vond? (ik ga er even van uit dat je niet de Britney Spears etcetera bedoeld): The Libertines, The Strokes, The Go! Team, veel met The eigenlijk...maar er zijn duizenden voorbeelden.

Van Prince had ik altijd zo iets van: "Heel knap, erg interessant, maar gaat u verder." Maar ik begin langzamerhand om te slaan.
Zelfde met black metal: dat vond ik altijd stelletje idioten met make up op hun gezichten die alleen maar zo snel mogelijk op hun gitaren en drumstel ragden in een zo slecht mogelijke productie. Nu begrijp ik het desolate, kille effect dat ze willen bereiken.

Nou ja, het titelnummer bijvoorbeeld. Een explosie van pure dansbare poppret. Of die onderwaterproductie van Orbit op "Substitute for Love". (Veel verder dan de eerste drie nummers kom ik ook meestal niet hoor).

Wat betreft platen die weinig mensen die ik ken zien zitten maar ik wel:
REM-Up, Pulp-We love life, Beck-Sea Change
Allemaal zogenaamd "mindere" platen van bekende acts die ik gewoon erg goed vind.

En voor Pixiesfans: ik vind "meesterwerk" Doolittle juist het minste album wegens te veel saaie nummers, en "tegenvaller" Trompe le Monde erg goed.

Juist!!! Daar zocht ik naar! Klote plaat. :)

Waar ik altijd erg alleen in sta is dat ik de eerste van Pink Floyd eigenlijk maar hippiegeneuzel vind itt Ummagumma, Atom Heart Mother, Wish You Were Here en mijn favo Animals.

Onder Gainsbourg-aanhangers hoor ik vaak dat ze die reggaeplaten niet snappen. Dat snap in dan weer niet. ;)

London Calling is zo'n meesterwerk (net als opvolger Sanidinista trouwens, is dat nog contrversieel tegenwoordig?) vanwege de scope, de veelheid aan stijlen die langskomt (die vrijwel allemaal met evenveel succes beoefend worden, ook dat nog). Twee van de 19 nummers noemen die je minder vindt (waarvan ik "Train" trouwens fantstisch vind) is nou niet echt een doorslaggevend tegenargument voor mij.

Oh ja, ik vind Slip of the Tongue van Whitesnake fantastisch. Voor die plaat was Ad van den Berg geblesseerd en toen hebben ze Steve Vai als invaller gevraagd. Die heeft vervolgens alle gladde poprock opgevuld met de meest bizarre gitaarriedels. Heel mooi vervreemdend effect geeft dat (vind ik als enige).

Ook sta ik geloof ik alleen in mijn waardering voor Todd Baechle van The Faint als tekstschrijver. Waar anderen pogingen tot banale humor zien, zie ik helder observator van het menselijk dier.

Zelfs Astronomy Domine?

Twee van de 19 nummers noemen die je minder vindt (waarvan ik "Train" trouwens fantstisch vind) is nou niet echt een doorslaggevend tegenargument voor mij.
Okee, jij je zin:

London Calling, Brand New Cadillac, Jimmy Jazz, Hateful, Rudie Can't Fail, The Right Profile, Clampdown, The Guns Of Brixton, Wrong 'Em Boyo, Koka Kola, The Card Cheat, Lover's Rock, Four Horseman, I'm Not Down, Revolution Rock, Train In Vain, dat heeft toch allemaal niks om het lijf? Spanish Bombs, Lost In The Supermarket en Death Or Glory zijn mooie liedje, alleen jammer dat de drummer de tempi niet bij kan houden. Ik heb die LP nu al een jaar of 18 en elk jaar probeer ik het wel weer eens in de hoop 'het' opeens te horen. Maar nee.

okay, dat is altijd mijn standaard-zin behalve A.D. (maar op gegeven moment wordt je moe om dat er bij te schrijven ;)

Okay dan maar meteen met de billen bloot. Ik durf bijna te wedden dat ik de enige ben hier die The Ramones gewoon geen kut aan vind.

Ik kom hier op de ruildraad nog wel uitgebreid op terug, maar wie van de forumregulars ooit in de buurt van het Oostenlijk Havengebied is mag Queen is dead van The Smiths op vinyl (zonder uitklaphoes helaas) ophalen (Bigmouth Strikes Again heb ik altijd wel een zwak voor gehad maar dat is het dan ook wel). Als je toevallig een 12-inch van Steve Pointdexter of Nitro Deluxe hebt liggen of de vinylversie van Twin Infitives of Exile On Main Street dan stuur ik hem natuurlijk op (en bij die laatste twee krijg je meteen de cdversie mee...ben ik redelijk of wat? :)

Nooit wat van gesnapt: Palomine van Bettie Serveert. Het hele Bettie Serveert-gekeutel is niet aan mij besteed.

Daar kom ik toch niet echt in. Ik zie wel de aantrekkingskracht van die hele heroïne-vibe, maar ik ben toch meer van Beggars Banquet

Als de lauwe recensie en de 2 sterren die de AMG geeft aan het album enigszins exemplarisch zijn voor wat 'men' er van vindt, dan is Body Exit Mind van de New Fast Automatic Daffodils mijn onbegrepen meesterwerk. Wat de critici schijnbaar tegenviel was dat de Happy Mondays-naäperij van het debuut was ingeruild voor een zwaarder en donkerder geluid. En dat er ambiente miniatuurtjes tussen de songs stonden. Naar de kwaliteit wordt verder niet gekeken.
Prachtalbum, wat mij betreft - juist de bittere toon (waarbij de John Major-accountant-achtige stem van de zanger leuk kleurt) in combinatie met de melodische rijkdom maakt het zo mooi.

Nooit wat van gesnapt: tja, waar te beginnen. Dylan, Neil Young, Beck, etc etc etc.
Recenter: die rare freakplaat waar vorig jaar iedereen ineens weg van was. Naam en titel ben ik kwijt, maar het waren allemaal nummers van 5 minuten waarbij het leek alsof er geen 30 seconden lang hetzelfde nummer werd gespeeld. Hoop geroep er doorheen, songtitels als "inebriated asphyxia [esx41:16]" en zo.
Gelukkig ook een hypeje dat zo over was, in de jaarlijstjes was het al nergens meer te bekennen.

Ik denk niet dat ze hem bij de NME konden pruimen... ;-)

Aye, hier nog 1. Hoewel 1987 ook fijn is (want John Sykes).. Haha, zolang Adje op de achtergrond blijft is het OK. :)

En Pink Floyd hou ik niet van. Stuit op veel weerstand, is echt bijna blasfemie. Ik vind het of 'far out' hippie geneuzel, of pompeuze stadionrock in de foutste zin.

over Pink Floyd: vanaf en tot en met Ummagumma trek ik het nog wel. daarna niet meer.

Over Ramones: die liveplaat uit 1979 (toch?) is super, de rest overbodig. wie in de buurt is kan de eerste twee gratis komen op halen.

over Pavement: alles na Chanted & Enslanted kan me gestolen worden.

zwaar onderschat: body exit mind inderdaad want geweldige plaat, Scorpions tot en met Black Out, 7 Seconds, Mother Love Bone, alles van Loop en hair&skintradingco., Charlatans, Simple Minds, NWOBHM (de link tussen punk en metal), de eerste Tin Machine.

meuk: alles van Madonna, Neil Young, Chili Peppers na Mother's Milk.

Volgens mij was het niet snel afgelopen met de aandacht voor de Mars Volta. Optreden in Vera vond ik zeer indrukwekkend. Toch snap ik de afkeer voor het freakerige ervan ook wel weer, er zit ook totaal geen humor in.

Qua albums die ik wél erg goed vind, maar de rest van de wereld niet; "You've Got To Believe In Something" van de Spin Doctors. Hun meest consistente en vrolijke album, verveelt geen moment! Maar ik ben denk ik een van de zes mensen in Nederland die het album ook echt in hun bezit hebben.

En een vreselijke autotuner.

Hier eender.

Sex Pistols vind ik nog niet een tiende zo leuk als de meeste andere Britse punk van rond die tijd.

Maar echt een heel goed antwoord op de vraag (anders dan genres die als geheel gewoon minder mijn ding zijn) heb ik ook niet.

ik kan me herinneren dat daar vorig jaar al ellenlange, oeverloze discussies over zijn gevoerd. wat ik er in ieder geval goed aan vind:
- energiek
- mooie melodieën
- super drumwerk
- heerlijk gefreak
- heel veel associaties met oude muziek en toch helemaal van nu
- en ik vind de zang heel lekker

tja, en humorloos; ze hebben in ieder geval heel veel plezier in het spelen, da's voor mij duidelijk hoorbaar.

dat mensen tool humorloos vinden kan ik me dan weer beter voorstellen. maar humor hoort dan ook niet thuis in muziek, behalve bij zappa.

Beginperiode Pavement vond ik altijd wel erg goed, terwijl bv. Tool of The Mars Volta me niet veel doet. Misschien dat dat indirect ook verklaart waarom ik met de nieuwste Nick Cave niet goed uit de voeten kan.

neen arnold, ook met de uitleg eronder erbij verklaart het eigenlijk niets; als je pavement op welke manier dan ook met tool of the mars volta associeert verlies je me helemaal.

Humorloos is misschien niet het goede woord, want dat weet je met het onderwerp dat ze op hun cd aansnijden. Ik bedoel denk ik meer het overpretentieuze, zonder relativering. Misschien zouden ze iets meer de landerigheid van Pavement kunnen gebruiken. Maar ja, wat voor soort band krijg je dan?

Nog zo'n band waar de critici in Nederland geen raad mee weten: Ween. Ik vind ze te gek. The Mollusk, Quebec en White Pepper staan vol met pareltjes en grappige, prikkelende opvullers (daar houd ik namelijk van, pieken en dalen in een plaat). Maar ja, Ween gebruikt heel veel humor en dan haakt een groot deel van de serieuze muziekcritici vaak al af, is mijn indruk.

Walgelijke draak: OK Computer van Radiohead en alles wat er na kwam. Critici vinden het te gek. Ik vind het pretentieus gewauwel. En dat terwijl ik The Bends best kan waarderen.

Dat vind ik Henry's Dream.

Niet dat Tool en Cave op elkaar lijken, maar het zijn alletwee zware, hoogdravende acts

Zowel Tool als Nick Cave kan ik juist erg waarderen om hun humor. Alhoewel Tool het op Lateralus een beetje kwijt lijkt. Is ook meteen een wat mindere plaat.

Mars Volta is me een tandje te ADHD. Na een paar minuten kan ik het gewoon helemaal niet meer opnemen.

Nou, ik heb net de nieuwe van The Music gekocht en ik vind hem toch wel érrúg fijn.

want dan begrijp ik dit:

Walgelijke draak: OK Computer van Radiohead en alles wat er na kwam

:-)

Dat is nou net het erg aan Pavement. Het is niet rustig of kalm, want daar houd ik wel van, maar landerig. Er spreekt een soort gebrek aan emotionele investering uit hun muziek die me erg tegenstaat. Terwijl ik toch zeker niet van slacker trekken vrij ben.

Sex Pistols vind ik nog niet een tiende zo leuk als de meeste andere Britse punk van rond die tijd.
Ik denk dat achteraf gezien de meesten het met je eens kunnen zijn, maar die band heeft toch echt wel meer betekend dan die soms leukere bands. Is de tijdgeest vermoedelijk. Daarnaast moet je de Sex Pistols gewoon als rock'n'lol zien met een paar klassieke nummers.

The Mars Volta en Tool zijn geweldig, niet wauwelen nu :-)

Bijvoorbeeld:
Heb het al eerder verkondigd maar ik ben denk ik de enige die ...And Justice For All verreweg de beste Metallica vind. Een eindeloos doolhof opgebouwd uit riffs.

En vindt iemand anders Wowee Zowee de beste Pavement? :)

ook geniaal: Snuff.

maar dat lukt je bij dillinger escape plan wel?

en over pavement: inderdaad, die landerigheid, dat gemaakte lofi, dat expres slecht spelen en vals zingen: verschrikkelijk.

Ik vond de lolbroekerij van Pavement af en toe wel een verademing tussen het genavelstaar. Die tweede drummer, die echt helemaal niks kon, is toch net een soort Bez? Kom daar maar es om tegenwoordig!

Misschien niet onderschat, maar in Nederland wel onderbelicht: het complete oeuvre van Gorki.

Die landerigheid vind ik juist uitermate plezierig, zie bv. Range Life op Crooked Rain, Crooked Rain.

Verder ligt The Raven van Lou Reed na een keer draaien nutteloos in een hoek weg te rotten.

Mijn vrienden zouden het liefst mijn Pere Ubu cd's; mijn Ned's atomic Dustbin single: Happy en de Reality Bites soundcheck ritueel verbranden en die draai ik dan ook alleen op zaterdagochtenden.

Nee, dat is anders. Pavement straalt echt uit van dat ze zich te goed voelen om zich in te spannen, een irritant soort elitairisme.

great minds think alike. :)

herontdekte ik ook The Reconstruction of the Fables van REM. Het is voor mij de sleutelplaat in hun oeuvre.

Correct. (wat zou het anders moeten zijn? Dat zwaar overgewaardeerde Document?)

In vind het verschrikkelijk, men jubelt: de prutsmuziek van the Thermals, wat een oefenhokellende is dat, vreselijk. Had nooit uitgegeven mogen worden.

Nog wat:
Artantica van Urban Dance Squad. Vind ik hun allerbeste, alles wat ze daarvoor deden, komt op deze plaat samen. Kort na het verschijnen gingen ze uit elkaar, waardoor deze plaat nooit de waardering heeft gekregen die ze verdient.

Electric Café van Kraftwerk. Meer van hetzelfde? Misschien. Maar Music Non Stop en Electric Café zijn klassiekers!

Dan mijn excuses voor het oprakelen van The Mars Volta; die is in dit topic idd niet op zn plek. Ik bedoel, ik vind het nog steeds de ergste muziek die ik me voor kan stellen en zal niemand die het een goede plaat vond ooit meer serieus nemen, maar je kunt niet zeggen dat het een alom geaccepteerd meesterwerk is - het was destijds al controversieel.

Zo vind ik ook de volgende twee genoemde platen topicvervuiling:

Verder ligt The Raven van Lou Reed na een keer draaien nutteloos in een hoek weg te rotten.

Nog nooit gehoord echter dat iemand die tot meesterwerk bestempelt.
En andersom:

Fully Completely van Tragically Hip

Te weinig mensen kennen het misschien, maar iedereen die het kent vindt het fantastisch, toch?

Tenslotte, REM:
Correct. (wat zou het anders moeten zijn? Dat zwaar overgewaardeerde Document?)

Lifes Rich Pageant natuurlijk, waar de murmelende herfstmuziek die ervoor kwam en de stadionrock van erna een prachtig huwelijk aangaan. Fables is meer het doodgeboren kindje in het oeuvre.

Kweenie, maar die plaat heeft sfeer. Sfeer die je niet krijgt van een paar mp3tjes.

Was m'n eerste insubordinatie t.o.v. de pers, kreeg destijds een 3 in Aardschok en toch gekocht. Nooit spijt van gehad, zelfs nog 2 x op cd gekocht (de gewone (aanbieding) en de deluxe reissue (waarom kon dat niet meteen?)). Weinig platen die ik 3 x heb gekocht, bedenk ik me nu.

Lifes Rich Pageant natuurlijk, waar de murmelende herfstmuziek die ervoor kwam en de stadionrock van erna een prachtig huwelijk aangaan. Fables is meer het doodgeboren kindje in het oeuvre.

persoonlijk neig ik ernaar om Pageant, Fables, Document én Green te zien als vier klasseplaten die REM maken tot één van de beste popgroepen ooit. heb nog nooit de noodzaak gevoeld een keuze tussen die vier te maken.

Into the Pandemonium van Celtic Frost
die moet nog maar eens opzetten ja. nog een paar van dat soort 'klassiekers':

Infernal Majesty met None Shall Defy
Hallow's Eve met Death and Insanity
Megadeth met Killing is my Business... and Business is Fine (met de nog steeds beste uitvoering van Mechanix/Four Horsemen.

en de beste thrashplaat allertijden: forward to Termination van Sacrifice.

Infernal Majesty ook...

Ik zou ze weer 'ns moeten draaien, het geluid is wel lekker kvlt denk ik :). Sacrifice vond ik toen ook al wel tof, die Infernal Majesty cultus begreep ik toen niet zo.

En nog even een paar metalklassiekers voor de liefhebber:

Consvming Impvlse - Pestilence
Beneath the Remains - Sepultura
Cleansing - Prong
The Legacy - Testament

Ik zal vast niet de enige zijn die Sgt. Pepper voor een groot deel onnodig psychedelisch gedreutel vindt.

Mijn duit, dit begrijp ik niet

The Beatles - natuurijk zeer relevant voor die tijd maar nu achterhaald naar mijn mening, de markt is verbreed en dat heeft The Beatles irrelevant gemaakt (wat betreft hun muziek, niet de achterliggende impuls etc)

Pavement - ugh, lelijk, vervuilde popmuziek die me helemaal nergens kan bekoren

Guided By Voices - gewoon geen aantrekkingskracht, ik heb Bee Thousand maar telkens als ik hem opzet ben ik zwaar teleurgesteld. Kan iemand me misschien uitleggen waar de genialiteit in schuilt?

Pixies - lelijke liedjes

pfh meer later, waarschijnlijk

GBV: Robert Pollard is gewoon een on-Amerikaans bescheiden man, die dacht: als ik nu tussen die paar hele mooie liedjes een hele hoop derderangsprut zet, dan gaan de journalisten tenminste niet schrijven dat ik zo'n geniale songschrijver ben. Beetje een inschattingsfoutje wat betreft popjournalisten. ;)

En met Kid A van Radiohead. En ook met die tweede van Coldplay. Verder vond ik Elephant van The White Stripes weliswaar leuk, maar stukken minder dan White Blood Cells.

Onderschat wat mij betreft:

Postcards From Downtown van Dayna Kurtz
Ron Sexsmith (dan vooral de self titled en Other Songs)
Fiona Apple (met name Tidal)

draai nu net overigens Between 10th and 11th van The Charlatans en jawel: prachtplaat.

Nee hoor, vind ik ook. Met afstand.

Op het gevaar af dat er een Out with Badstanding volgt wegens topicvervuiling , vooruit, nog twee die ik nog niet ben tegengekomen: Congregation van Afghan Whigs en Whitey the Man van Gaunt. En nog steeds niemand die Poison Idea kan waarderen?

Tobin Sprout? Mitch Mitchel?

Ik verlies meestal mijn aandacht als ze een beetje gaan freaken op zo'n Zuid-Amerikaanse achtig ritme. Ik heb het niet zo op Zuid-Amerikaanse ritmes (behalve de tango) en dat lossige gefreak.
Dillinger Escape Plan gaat altijd resoluut en compact met manische intensiteit door.

Six kan ik ook waarderen.

Lifes Rich Pageant is voor mij ook REM's sleutelplaat. BTW: Op Around The Sun is verdorie elk nummer downtempo...

En ik snap niet dat You All Look the Same to Me en nu ook weer Noise van Archive in Nederland zo over het hoofd worden gezien.

Ben benieuwd of Goodbye van The Czars hier nog wat gaat doen...

Dit soort meningen hoor ik vaak van mensen die nog nooit een plaat van the Beach Boys hebben geluisterd en slechts afgaan op de vroegere Fun fun fun-achtige plaatjes die altijd op Arbeidsvitaminen voorbij komen. Die, dat geef ik toe, behoorlijk eendimensionaal kunnen overkomen. Maar kom op nou, Subjectivisten, we kijken toch nog wel wat verder dan onze neus lang is?

The Beatles ingehaald door de tijd?

Dacht het niet. Ik maak vaak 'anonieme mixtapes', ook voor mensen die the Beatles niet kennen of zeggen het niet goed te vinden. Dan zorg ik altijd dat er een wat minder bekende (album)track van the B. opstaat zodat ik ze triomfantelijk kan toelachen als ze me vervolgens vragen 'welk leuke nieuwe gitaarbandje' er achter dat 'goeie nummer' zit.

Onderschat: Mudhoney (Pearl Jam heb ik nooit begrepen, die weer overschat dus).