Bonus tracks - Can I get a witness?

Slechte ervaring: Pet Sounds, dat +/- 35 tracks duurt, en geen reet toevoegt(waarbij je zo'n 4 maal 'Hang on to your ego' voorbij hoort komen)
Goede ervaringen: CD's van Bowie(dus niet de LP's) waar nog bonustracks op staan. Vooral 'The man who sold the world' waar het briljante 'Holy Holy' op staat.

Ik vind het irritant zoals de eerste lichting (bijna) ongemasterd op cd is gekwakt, met de LP-hoes gewoon verkleind naar 12x12 cm en hoppa en nu aan komen kakken met de versies zoals ze gelijk al hadden moeten wezen.

En inderdaad bonussen toevoegen na een eerste persing of Greatest Hits met 1 of 2 nieuwe nummers zijn gewoon streken.

Dus van mij mag je zeuren. :)

Nee, je hebt gelijk. Bij Bowie is het inderdaad storend, bij Station to Station en Low die ik met bonustracks heb, moet ik altijd snel naar de cdspeler springen. Nah ja Low heb ik maar op vinyl gekocht.

Die alternatieve takes op jazz cds kan ik ook niet tegen (Blue Note is daar vrij kwistig mee.)

En het voegt eigenlijk nooit wat toe, toch? Gooi die armzalige troep op een bonuscd en dan je die lekker wegkeilen als je er geen behoefte aan hebt.

alles beter dan een half uur stilte.

Zet dan gewoon een ander plaatje op. ;)

Ik vind het ook wel storend, maar zet de platen gewoon op tijd af. Mijn exemplaar van John Cale's Vintage Violence heeft geloof ik 3 keer hetzelfde nummer in een andere versie. Wat moet je d'rmee?

ook hatelijk: hidden tracks vòòr het eerste nummer, die je enkel al "terugskippend" kunt beluisteren. Voordeel is natuurlijk wel dat ze je ook niet storen als je de cd gewoon opzet, maar om ze te beluisteren heb ik altijd het gevoel dat ik ofwel de cd ofwel mijn speler kapotmaak.

De laatste van Lamb eindigt heel rustig om dan gelijk verder te gaan met een afschuwelijke MJ Cole remix bonusnummer die totaal niet bij de sfeer van de plaat past.

Een andere plaat opzetten lukt meestal niet op tijd.

Anderzijds, 78 lege tracks van 3 sec tussen het laatste nummer en de bonus is ook geen oplossing... (Stone Roses)

Het is ook wat als 'afgekeurde' versies ineens op cd verschijnen...
Ik bedoel maar, anders waren ze wel op de originele release gezet!

Wat ragruijters zegt. Het is één keer fascinerend om zo'n eerdere versie te horen, daarna is de magie van het origineel wel minder. Bijvoorbeeld die eerder genoemde bowie outtakes en demo-versies. Ik vond die platen meer fascineren toen ik er niet een muzikant van vlees en bloed aan had horen sleutelen.

Hee even een schopje voor m'n ouwe draad want wat wil het geval: Eindelijk (ik denk een jaar 0f 40 na de opnames) is er een waardige reissue uitgekomen van Smokin' at the the Halfnote van Wes Montgomery met Wynton Kelly. Volgens velen de beste jazzgitaarplaat ooit. (Die velen moeten eens beter naar Complete Quartets With Sonny Clark van Grant Green luisteren. Maar afijn.)
Mooie verpakking, goeie geluidskwaliteit (je hoort de messen en vorken van het etende publiek in deze befaamde jazzclub!), eindelijk eens geen overbodige alt. takes en voor de liefhebber: de bonustracks zijn de outtakes die later verschenen op Willow Weep for Me, maar dan zónder die later ingedubte orkestpartijen. Nadeel is dat de vorige (dure en inferieure) reissue én het ook niet goedkope Willow Weep for Me nu naar de Plaatboef kunnen. Maar toch: zo hoort een klassieke plaat op cd te verschijnen.

In de populaire Oosterse muziekscene is het doodnormaal om een dance versie en een traditionele versie op de cd te kwakken, liefst nog kort achter elkaar ook.

Misschien een leuk ideetje voor Vincent Koreman.