DE GROTE SUBS JAARLIJST TOP 20 2005

[b]Gerard[/b]:
De postpunk/emorock van Wolf Parade, met die heerlijke hysterische zang, is nog steeds intens en lijkt veel op Frog Eyes; so far, so good. Maar die nummers, kenden we er daar al niet vijf, zes van? Ja, ze stonden op de ep’s, en zijn opnieuw opgenomen. Ambivalentie; de rauwere, smerige nummers zijn een beetje te schoon gewassen. Toch wil je ze, samen met de nieuwe nummers en de nóg langere versie van ‘Dinner Birds’ (dank u!), nooit meer kwijt. Heerlijke plaat.
+++

Norbert
Het is niet een gewone reeks popliedjes die ergens tussen de Polyphonic Spree en de Mamas & The Papas inzit, maar werkjes die tussen de vijf en zes minuten duren. Het is allesbehalve een standaard popplaat, ook al heeft het de catchy elementen ervan in zich. Met name de albumopeners doen de zon automatisch schijnen. Een érg plezant debuut.
+++

Norbert:
Het nummer ‘We Both Go Down Together’ van de nieuwe Decemberists (release: maart) is om tranen in je ogen te krijgen zo mooi. Pas na flink wat luisterbeurten ga je verder met Picaresque en merk je dat er meer parels op staan. Wat heet. De naar country neigende popsongs met de snerpende zang van Colin Meroy weten je regelmatig recht in het hart te raken, of ze nou drie minuten duren of acht. Dit album (overige luistermusts zijn ‘The Engine Driver’ en ‘The Sporting Life’) moet toch wel een doorbraak voor The Decemberists betekenen.
+++

Jeroen:
Pitchfork gaf een zeer terechte 8.4 voor dit onbegrepen juweel. Na een tiental luisterbeurten klikte het middenop de Afsluitdijk ineens tussen mij en de nieuwe van dit zestiental (!) Canadezen - maar misschien had dat ook te maken met het nachtelijke tijdstip en de woeste rit met een Cinquecento op topsnelheid. En zingt Kevin Drew nu 'I'm all hooked up' of 'I'm all fucked up' in 'Major Label Debut'? Verplichte luisterkost: 'Bandwitch', 'Windsurfing Nation', 'Fire Eyed Boy' en '7/4 Shoreline'.
+++++

:-)

Jeroen: Ja bedankt, lachen joh.

17. De Jeugd van Tegenwoordig - Parels voor de Zwijnen
http://www.rushhour.nl/pictures/32678.jpg
[82 punten, 6 stemmen, 0 x #1, 1 x #2]

Guuz Hoogaerts:
Te lachen viel er altijd wel wat in de Nederhop, maar volkomen van God los geschift, Met Een Breierdeck-achtig gevaarlijke-gek-gehalte, nietsontziend schuimbekkend grappig, zo hadden we het toch niet gehoord. De drie rappers van De Jeugd van Tegenwoordig storen zich aan geen beat of bar, Parels voor de Zwijnen is als een opgestoken middelvinger naar alle headz die vinden dat je pas hiphop bent als je Nikes zo oldschool dat de kinderwet van Van Houten nog moest worden ingevoerd aan je voeten hebt. Op de hoes van Parels voor de Zwijnen draagt rapper Vieze Fur een krappe kinderpyama.
+++
Omar:
Beste Nederlands popalbum OOIT! Vol geniale taalvondsten en met een oervette electroproductie die gewoon veel spannender is dan wat er aan de andere kant van die pleurisoceaan gebeurt in hiphopland. Zo gaat dat dussss. (Wat ik me steeds afvraag: zou die cd nouwjj ook verkopen in Rotjerdamjjj? Of zijn er grenzen aan de verbroedering van hiphop?)
+++

Bas Ickenroth:
Geen directe knock-out als de eersteling, maar na een keer of tien luisteren is het weer duidelijk: dit is zo geweldig dat het pijn doet. De grote verrassing is weg, maar er is meer van alles. Meer latin, meer oneven maatsoorten, meer geimproviseer, meer onnavolgbare adhd-rock, meer sex ('L'Via L'Viaguez' is zooo geil en heet) en vooral veel meer space en drugs. Waar ze allemaal van hebben gesnoept is onduidelijk, maar het moet veeeel geweest zijn. Uitgesponnen spacerock, krautrock exercities, eindeloze freejazzjams. Ik had veel verwacht, maar zo goed als dit niet. Waanzinnig, opwindend, waanzinnig opwindend!
+++

Norbert:
LCD Soundsystem - LCD Soundsystem
Wat een vette plaat. Geen rijtje met Give It Up's maar méér: openen met `Daft Punk is Playing in my House', een nummer dat alles en iedereen in beweging zet. Het "my house – my house" blijft hoe dan ook in je kop hangen. Ook twee duimen omhoog voor `Tribulations' waarbij je na een paar seconden al kan horen wat voor klasse nummer het gaat worden. Ondanks de druk die LCD Soundsystem zichzelf heeft opgelegd door de high quality singles zijn ze met een erg zelfverzekerde plaat gekomen.
+++
Omar:
Laat je niks wijs maken door laatkomers met hun punkfunk (typische 1+1=0 genrenaam is dat toch weer) en vooral door het valse enthousiasme van Amerikanen die hiermee denken dat ze weer een rol van betekenis spelen in dansmuziek. Want oh, wat stralen die een air uit van “New York doet weer mee!” Pure nostalgie naar een tijd toen de stad nog een muzikale macht was terwijl het al jaren krachteloos afstevent naar het niveau van, zeg maar…Amsterdam (en dat is alleen maar iets waar incompetente amsterdamse gemeenteraadsleden trots van gaan glunderen.)
“This ain’t no disco, this ain’t no party.” Het is dun geluid.
+++

Omar:
Boards of Canada maakt Boards of Canada muziek en zal dat altijd blijven doen en dat mogen ze van mij ook tot het einde der dagen doen. Progressie? Daar ging het bij hen nooit om. Het gaat altijd om regressie. Bovendien zijn ze helemaal af tot ons gekomen, het ging nooit om innovatie maar om emotie en herinnering. En die constante is dus ook gewoon op de nieuwe cd aanwezig. Oh ja er staan gitaren op. In het begin niet zo goed (Chromakey Dreamcoat) daarna worden ze steeds beter en subtieler. De triphop beat van altijd is er ook nog maar die maakt gelukkig ook plaats voor de tamboerijn boogie die ‘Histoire De Melody Nelson’ verbindt met ‘Loaded’ met ‘Praise You’. En je hebt het artwork nodig om die hele hippe moeders/Ford Mustang/oer PC/paardenmeisjes/verloren vakanties/sportende kinderen sfeer in een oogopslag te begrijpen.
+++

Koen:
Natuurlijk hebben ze wel eens naar Wire geluisterd, en naar PiL. Maar ook naar een hele hoop andere dingen. Natuurlijk gaan we Die Ene Hoekige Band Die Je In Alle 2004-Jaarlijstjes Tegenkwam nu massaal doodzwijgen. En desnoods ook alle dingen die daar ooit mee in verband zijn gebracht. Maar laat één van die dingen alsjeblieft overleven, en laat dat Bloc Party zijn.
+++
Guuz:
Het album van Bloc Party is officieel uit, succes lijkt een kwestie van tijd, dus het grote bespugen, bekotsen en natrappen kan beginnen! Hoekige dansmuziek met verwijzingen naar Gang of Four, Killing Joke, Blur en wat al niet meer, hoe 2002 wilt u het hebben?! Simpele zielen als ik, die domweg genieten van liedjes als Banquet, Like Eating Glass en This Modern Love stoppen bij gezeur gewoon de vingers in de oren en doen het geluid van een helicopter na.
+++

Wat is er mooier dan kippevel-bezorgende, beetje spookachtige liedjes?
Nou, kippevel-bezorgende, beetje spookachtige liedjes die klinken als boodschappen uit de toekomst die doorkomen op je halfverroeste Tsjechische transistorradio, natuurlijk.

Guuz:
Explosieve raggahiphopbhangrafavelabootybass! De singles kende ik al, de hele plaat blijkt minstens zo goed. Al blijven Galang en 10 Dollar mijn favorieten. De hele is-ze-4-real-of-niet is een beetje langs me heen gegaan; ik heb niet de indruk dat er iemand brandbommen gaat gooien na het horen van Fire, Fire, zoals ik ook niet het idee heb dat veel luisteraars het net opgaan of de boeken induiken om de achtergronden van de Tamil Tijgers beter te leren kennen. Nevermind, de producties knallen, dit is nerveuze dance die ik wel een hele plaat lang kan horen - met veel grime heb ik daar nog altijd moeite mee.
+++
Omar:
Na de cultplaat/mix Piracy Funds Terrorism het officiële debuut van een ware 21ste eeuwse popster. Het ondergrondse moet ze nu verlaten om de arena te betreden en de concurrentie aan te gaan met een Britney of Destiny's Child. Vraag me af of dat gaat lukken, qua uitstraling en schoonheid overtreft ze iedereen, alleen Arular is waarschijnlijk te raar voor groot succes. Tenzij men opeens collectief een behoefte voelt voor een nieuwe Grace Jones/Nina Hagen, de richting waarin prijsnummer 'Pull Up The People' lijkt te bewegen.
+++

In de tussentijd, even voor de niet-ILM-bezoekers, is het de bedoeling dat jullie:

-klagen over hoe slecht deze lijst wel niet is, totaal niet gehinderd door de gedachte dat je er zelf aan hebt meegestemd.
-klagen over hoe slecht deze lijst wel niet is, en hoe slecht de smaak van je mede-forumbezoekers, totaal niet gehinderd door de gedachte dat je dan misschien zelf ook had moeten stemmen.
-raden hoe de Top 10 eruit gaat zien, met dodelijke precisie, zodat de uiteindelijke bekendmaking een behoorlijke anti-climax is.

Veel plezier :-)

Tsja, slechts één hit, so far (Frances the Mute; waarvan ik vrijwel zeker ben dat hij in die andere jaarlijkse poll veel dichter bij de eerste plaats komt). Plus Picaresque die van mij een eervolle vermelding kreeg. Wat dat betekent voor de smaak van mede-forumbezoekers laat ik in het midden maar persoonlijk ben ik nog altijd redelijk tevreden over mijn lijstje. Bovendien heb ik uiteraard geen recht van spreken gezien ik het overgrote deel van de genoemde albums hooguit een enkele keer op de luisterpaal voorbij heb horen komen.

-raden hoe de Top 10 eruit gaat zien, met dodelijke precisie, zodat de uiteindelijke bekendmaking een behoorlijke anti-climax is.

De nummer 1 is natuurlijk zo klaar als een klontje: dat wordt Sufjan Stevens (en dan maar afgeven op Menno Pot). De rest van de top drie zal wel bestaan uit Arcade Fire (ondanks het feit dat deze eigenlijk uit 2004 stamt) en dEUS. Daarna komen Animal Collective, Anthony & The Johnsons en Jaga Jazzist. The New Pornographers heb ik ook nog niet gezien en zal dus zeker ook in de top tien staan. Ik mis er nog drie maar ben dan ook slecht op de hoogte: van bovenstaande staat er niet één in mijn eigen lijstje (al had Arcade Fire daar heel best tussen gekund).

Jouw lijst stond volgens mij niet in de algemene post.
Anders zouden we dankzij jouw, Guuz' en mijn lijstje Françoiz Breut iig ergens in de top 50 moeten tegenkomen, toch?

(ff gecheckt: 19+17+14= 50 points)

Ik had er ook echt geen tijd voor momenteel.
Ben benieuwd.

Kaiser Chiefs. Nog twee.

Nummers 10-20 waren niet echt bijzonder. ;)

Norbert:
Kaiser Chiefs is wat er gebeurt als de new new wave golf afslaat naar Britpop, waardoor een nummer als ‘Everyday I love you less and less’ net zo goed wat van D.A.F.’s ‘Der Mussolini’ als Supergrass in zich heeft. Alsof Gaz, Mickey en Danny de nanana-koortjes zelf inzingen. Verslavend goed. Of recenter: dit is wat gebeurt als Dogs Die in Hot Cars toch wat meer als The Coral wil klinken. De band uit Leeds eert soms Blur en Dexys Midnight Runners tegelijkertijd en doet dat in stijl, namelijk met instant sterke popsongs en een gezonde dosis gekte. De lente begint dit jaar een paar weken eerder. Hier moet u toch net als ik heel gelukkig van worden.
+++

Bas:
Een glad geproduceerde postrockbriljant van nauwelijks schatbare klasse.
+++
Nauwelijks elektronica en daarmee erg verschillend van de voorgangers (vooral The Stix), veel echte (post)rock, en heel veel harmonie en gelukzaligheid. Voor mijn oren dan.
+++
Marieke Verdonk:
Wat een prachtige plaat hebben de Noren afgeleverd. Hun vorige The Stix komt nog nauwelijks uit de kast vanwege de overdaad aan elektronica. Op What we must valt alles op z'n plek. Met een dominante rol voor de gitaren, een weinig elektronica, prachtige melodieën (die al dagen in mijn hoofd rondzingen) en puike arrangementen. Het kan bijna niet beter.
+++
Jan Willem:
Misschien niet de spannendste cd, maar zeker de mooiste en best opgebouwde. Post-jazz-rock om je vingers bij af te likken, of je oren als je anatomisch daartoe in staat bent.
+++

Norbert:
I’m Wide Awake is Morning is een warm bad. Het album opent met een monoloog van Obest die op een moment maar besluit er gitaar bij te spelen. Voeg daarbij de achtergrondzang van My Morning Jacket’s Jim James en de licht ironische kampvuursfeer en je hebt een albumopener van jewelste. Als daarna ‘We are Nowhere and it’s Now’ komt waarvoor Emmylou Harris hem met haar vocalen ondersteunt en deze samenwerking bijna voorbestemd lijkt, weet je al dat het op het album niet meer mis kan gaan. Oberst heeft ook het lef gehad om haar niet op één maar op drie nummers mee te laten zingen, want goed, als ze toegezegd heeft om mee te werken moet je het goed aanpakken. De chemie tussen Harris en Oberst blijft volledig in stand op het uptempo ‘Another Travelin’ Song’ en het net als ‘Lua’ zeer minimale ‘Landlocked Blues’. Ook de nummers zonder hulp van andere vocalisten weten precies de gevoelige snaar te raken.
+++
Koen:
Zeer onbijzondere countryrock-ballads (een genre waar ik altijd al een teringhekel aan heb gehad), allemaal gezongen met die jankerige zeurstem van hem.
Een 'mijlpaal', tja.
+++

Death From Above 1979 en Animal Collective.

Maar dat is ook typisch zo'n band met idolate fans die iedere nieuwe plaat weer hoog in hun jaarlijstje zetten, terwijl het bestaan van het album aan de meeste andere mensen volledig voorbijgaat.

Norbert:
Alsof er dit jaar al niet genoeg leuks is uitgekomen, nu weer Maxïmo Park, in de lijn van Futureheads en Franz, maar dan met iets meer gecontroleerde gekte. Dacht je dat `Apply Some Pressure' al een pakkende single was, blijken er nog betere nummers als `Graffiti' en `Postcard of a Painting' (Smiths!) op te staan. Dat niveau wordt op het grootste deel van de plaat volgehouden.
+++

Norbert:
Theatraal, gestoord, compleet onvoorspelbaar, altijd pakkend. Het heeft een afschuwelijk randje (goed voor in de voetbalstations: als jullie Sylvie nog één keer een hoer noemen, zetten we The Arcade Fire weer op) maar dat is juist weer de bizarre aantrekkingskracht van de muziek. The Arcade Fire zoekt de gekte op zoals een band als Scarce dat deed en de opname-apparatuur begint soms te trillen als bij de uithalen van Neutral Milk Hotel. Om over de jaren ’70 en ’80 invloeden nog maar te zwijgen. Wat is dit voor iets? Een album waar je na een week nooit meer naar luistert of wil je dan juist niets anders horen? Vele komende luisterbeurten zullen de weegschaal ongetwijfeld sturen en tot die tijd blijft het vooral intrigeren.
+++
Vido:
Dat Funeral boven aan menige eindejaarslijst van 2004 prijkt verbaast me niks. De urgentie, de dramatiek en de intensiteit stralen van de rijk gearrangeerde nummers af. Prachtige hoes, sterke teksten, de wanhoop in de zang van Win Butler, de zalvende tweede stem van Régine Chassagne? verslavend.
+++

Dan halen The New Pornographers het niet.

Volgens mij haalt Death From Above 1979 het niet (is ook al van 2004 toch?). Kaiser Chiefs had ik ook nog niet genoemd (ook niet verwacht dat die het zou halen) waarmee het lijstje met Maxïmo Park compleet is. Laat die anti-climax nu maar komen :o)

En de openingstune van U2's Vertigo-tour. Vlak dat ook niet uit.

(Geen commentaar. Zelfs niet van Norbert)

Bas:
Volle, mooie productie en prachtige liedjes; soms is meer niet nodig. Niks geen gemaakte moeilijkdoenerij alhier trouwens, Animal Collective is nog nooit zo toegankelijk geweest, en dat staat ze goed. Denk aan Supergrass on acid, of de kindertjes van My Bloody Valentine die mogen blijven slapen bij de Beach Boys, zoiets. Wel nog even wachten tot in november, dan komt-ie pas uit, maar iedereen haalt hem natuurlijk nu al neer. En terecht.
+++
Gerard:
De band perfectioneert haar eigen geluid: met op de eerste helft de doldwaze, euforische hectiek en warped psychpop met koortjes, harmoniën, la-la-la’s en binnenstebuiten gekeerde Smile gekte in het kwadraat. Alsof je in een astrale zweef zit, duizelig en dol draait, eruit geslingerd wordt, in hypnose een stuk tijdreist, en landt in het allerzachtste bed, in een andere dimensie, in een droom met prachtige kleuren die je nog nooit hebt gezien. Welkom bij de tweede helft, vol zalige langzame ruimtefolk, lang uitgesponnen tonen, en de akoestische gitaar die uit de vlammen van Sung Tongs’s kampvuurtje op Mars gered is.
+++

Gerard:
Een enorme teleurstelling, vond ik Pocket Revolution. In eerste instantie. Wat moet je als je perfectie zo dicht genaderd bent op je vorige plaat? Net zo doorgaan? Nee, zo zit Barman niet in elkaar gelukkig. Een radicale ommezwaai? Kan, maar dan gooi je weg wat je hebt bereikt, het risico is hoog, en bovendien: waar haal je het vandaan? Toch kun je geen twee keer dezelfde plaat maken - en goddank raakt Barman het talent om fantastische nummers te schrijven niet kwijt - want er verandert altijd iets. Het gaat automatisch, hoe klein en onbeduidend ook. Teletekst 101: 'Madurodam overgenomen door communisten'. Een revolutie op zakformaat.
+++

Alleen wat over gezegd bij de nominatie van 't nummer Sing Me Spanish Techno van de Ultieme Zomer-cd 2005... Maar absoluut een goedepopliedjesplaat.

Ha! Ik wilde op het eind eigenlijk een inkoppertje maken in de trant van statistisch gezien is Norbert Pek de meest representatieve sub-forumbezoeker (en dan tussen haken nog iets met 'gemiddeld', 'saai' en 'interpretatie'). Nu heb ik net een heel semester statistiek achter de rug maar ben ik niet kundig genoeg om dat op een wetenschappelijke methode te onderbouwen. Een opmerking als deze zegt wat mij betreft echter genoeg. ;o)

Monique:
Het sobere I am a bird Now ontroert diep en doet hopen dat Antony ooit echt mag opgroeien tot een mooie vrouw. Nu is hij nog maar een kind, een jongetje. Wel een bijzonder getalenteerd jongetje wie het gelukt is een pijnlijk en intiem geheim, geboren zijn in een verkeerd lichaam, zonder valse sentimenten te vertalen in prachtige warme liedjes.
+++
Bas:
Ok, na de eerste schrik te boven te zijn moet ik helaas constateren dat de plaat niet helemaal overtuigt, maar wie maalt daar om als 'Hope There's Someone' het puurste, pijnlijkste stukje melancholie sinds mensenheugenis is?
+++
Norbert
Nadat ik voor het eerst een Antony-nummer hoorde, en wel `You are my sister', had ik niet kunnen voorspellen hoe verknocht ik aan deze muziek zou raken. Het duet met Boy George deed werkelijk niets. En dan luister je de plaat en besef je dat dit nog wel eens bijzonder kan zijn. Tien luisterbeurten later weet je dat zeker en als dan nog zo'n tiental spins volgen ben je helemaal om.
+++

Monique:
Jongens die houden van experimentele muziek doen wat jongens altijd doen. Als jongens iets geweldig vinden vervallen ze in details en verzameldrift. Ze willen alles weten en vooral alles hebben. Het kaf van het koren scheiden is er vaak niet eens bij. Stelletje veelvraten dat het zijn. Jongens, tenminste als het jongens zijn die zichzelf graag horen praten, overvoeren meisjes ook met hun zeer gedetailleerde kennis. Daar schrikken meisjes van, ze worden er zelfs onzeker van, want probeer maar eens een speld tussen het betoog van een man op dreef te krijgen. Daarbij willen jongetjes vaak niet eens horen wat meisjes te vertellen hebben over een jongen z’n favoriete onderwerp, of het nu muziek, voetbal of computers is. Wat weet een meisje nu eenmaal van muziek, voetbal en computers? Niets toch! Dus houden meisjes wijselijk hun mond en denken ze aan fijne dingen, zoals de nieuwe cd van Sufjan Stevens.
+++
Gerard:
Wow... Na talloze draaibeurten over de speakers en in mijn hoofd kan ik er nog nauwelijks over uit hoe fantastisch dit is. Na het ook al zo mooie,
diep-religieuze Seven Swans belijdt Sufjan Stevens in deze tweede etappe van zijn 50 states-tournee het ware Evangelie: Muziek. Illinois is
een allesomvattend epos dat ontroert en je onontkoombaar weer doet inzien hoe blij en gelukkig je toch van muziek kunt worden.
Aangeven welke van de 22 nummers echte pareltjes zijn is ondoenlijk, daarmee zou je stukken muziek geforceerd isoleren, terwijl ze het beste in het geheel
gedijen. Sufjan zingt liefde, fluistert troost en fluwelen weemoed, rockt opwinding en euforie. Verstilde liedjes bestaan naast musicalesque
samenzang en bonte miniatuurtjes met een zweem van rockopera, waar je de confettie welhaast uit de blazers kunt horen knallen. En dan ook nog afsluiten
met een minimalistisch kunststukje dat aan Terry Riley’s In C doet denken! Een fabuleuze lofzang.
+++
Norbert:
WwowW
+++
Jan Willem:
Sufjan is uitgegroeid tot een supergetalenteerde liedjesschrijver, die tijd en ruimte lijkt te overstijgen. Nou vind ik dat sommige liedjes zo perfect zijn, dat ze haast saai worden. Gelukkig staan er velen op die raak zijn. En als het raak is, is het ook goed raak. Een plaat die overweldigt. Als hij zijn belofte houdt, zal hij elke staat in de VS met een cd belonen. Dus nog 48 albums om verder te groeien. Hopelijk met iets meer rauwheid, want te perfect is ook niet goed.
+++
Ariën
Album vh jaar, zeg maar gerust van de afgelopen 3 jaar
+++
Maurice
Overigens overweeg ik nog steeds serieus om Sufjan niét om nummer één te laten belanden. Toch vind ik het echt, werkelijk waar een prachtige cd, ondanks al die hypetoestanden. Ik maak me echt serieus zorgen, als hij straks met z'n kop bij Barend & Van Dorp verschijnt. Nou ja, daar kijkt ook niet meer naar, dus dat scheelt...
+++
Olaf K.
Overigens vond ik Sufjan de eerste hype in tien jaar die ik begreep.
+++
Koen:
Ik heb het dus bij hoge uitzondering een derde keer geprobeerd met Sufjan. Best mooie liedjes hoor, maar nu ook weer niet heel bijzonder. The Polyphonic Spree heeft zoiets [met koorzang en trompetjes en zo] al eens véél beter gedaan.
+++
Rizz
Het is denk een gevoelsplaat, zoals met zoveel platen, soms grijpt het je, soms totaal niet. Niet iedereen moet de kwijl van zijn kin vegen als hij/zij een nieuw Girls Aloud nummer hoort, hetzelfde geld voor Sufjan. Maar het telkens weer proberen is een nobel gebaar en dat respecteren wij dan ook best in de betere indiekringen [/ironisch]
+++
Joost
ik wist niet dat "betere indie kringen" ook aan hypen doen. Hoe gaat dat in zijn werk?
Ik stel het me zo voor.
Gesprek in een beter kraakpand, medio oktober 2003:
- Wil je nog een kikkerbier?
- Ja Graag.
- Heb je nog gedemonstreerd vandaag?
- Nee, wel een goede plaat gekocht op een klein label.
- Hoe heettiie?
- Sufjan Stevens. Zo oncommercieel, deze plaat kan nog wel een hype gaan worden.
+++

1. Sufjan Stevens - Illinois
2. Antony & The Johnsons - I am a Bird Now
3. dEUS - Pocket Revolution natuurlijk...
4. Animal Collective - Feels
5. New Pronographers - Twin Cinema
6. The Arcade Fire - Funeral
7. Maxïmo Park - A Certain Trigger
8. Bright Eyes - I'm Wide Awake it's Morning
9. Jaga Jazzist - What We Must
10. Kaiser Chiefs - Employment

11. MIA - Arular
12. Broadcast - Tender Buttons
13. Bloc Party - Silent Alarm
14. Boards of Canada - The Campfire Headphase
15. LCD Soundsystem - LCD Soundsystem
16. The Mars Volta - Frances the Mute
17. De Jeugd van Tegenwoordig - Parels voor de Zwijnen
18. The Decemberists - Picaresque
19. The Magic Numbers - The Magic Numbers
20. Wolf Parade - Apologies to the Queen Mary

21. Clap Your Hands Say Yeah - Clap Your Hands Say Yeah
22. Roisin Murphy - Ruby Blue
23. Spinvis - Dagen van Gras, Dagen van Stro
24. Franz Ferdinand - "You Could Have It So Much Better"
25. CocoRosie - Noah's Ark
26. Malcolm Middleton – “Into the woods”
27. Sunn o)))– “Black one”
28. Jamie Lidell - Multiply
29. Amusement Parks on Fire - Amusement Parks on Fire
30. DeathCab For Cutie - "Plans"

31. Saint Etienne - Tales from Turnpike House
32. A Silver Mt Zion – Horses in the Sky
33. My Morning Jacket - Z
34. m83 - Before the dawn heals us
35. Robyn - Robyn
36. Richie Hawtin - DE:Transitions
37. Syndrom of a Down - Mesmerize
38. Vladimir - The Notion Express
39. Sigur Rós - Takk
40. RogueWave - Descended Like Vultures

41. Broken Social Scene - Broken Social Scene
42. Low - The Great Destroyer
43. Sleater Kinney – “Woods”
44. Venetian snares – “Rossz Csillag Allat Született”
45. Eels - Blinking Lights & Other Revelations
46. Akron/Family&Angels Of Light - Akron/Family&Angels Of Light [45,3,0]
46. Black rebel motorcycle club - Howl
46. Hardfi - Stars of CCTV
49. Danger Doom – “The Mouse and The Mask”
50. Vitalic - Ok Cowboy

3 uit mijn eigen lijstje in de top 50. (waarvan de nummers 1 & 2) Wie heeft er 10? :)

@GzZz: thanks!

Merci Koen!

Graag gedaan.

Wat ben ik toch doorsnee...

Wat ik niet snap is: heeft dan niemand Mt. Eerie in zijn lijstje staan? Of heb ik helemaal over 'No Flashlight' heen gekeken?

Naranjito: HULDE! Voor die ontzettende kloteklus die je op de hals hebt gehaald!

subjectivist 2 tha BONEzz