leer je klassiekers waarderen?

Wat mij vooral irriteert is dat er een verzameling platen is die boven elke kritiek staat en die een groot deel van de popjournalistiek het recht verleent om daar tot in de eeuwigheid steeds hetzelfde doodsaaie verhaal over te schrijven.

Dan moeten wij proberen iets met een andere draai over zo'n plaat te schrijven. Aan ons de taak?;-)

Liever met dezelfde draai over andere platen! Subjectivisme is wel algemeen gemeengoed als het om "klassiekers" gaat. Regelmatig mag een bekende Nederlander (bij voorkeur een schrijver, en in ieder geval ex-hippie of ex-punk) vertellen waarom zijn/haar leven zo ontzettend veranderde na het eerste keer beluisteren van "Blonde On Blonde".

"Dat zo'n stroming al veel eerder begon, is dan met terugwerkende kracht na te gaan."

Over de oorsprong van stromingen gesproken: Ben ik toch wel benieuwd of jullie het met me eens zijn dat Helter Skelter van the White Album, (die van the Beatles) het allereerste punknummer is, dat nog steeds in een klap alle Strokes en Zwarte Rebellen helemaal wegvaagd. Vind ik wel. :)

(De Everly Brothers)

Eh, dat ging over Bob Dylan. Geen kwaad woord over de Beatles van mij... Al zit hun muziek dusdanig in het collectieve geheugen, dat ik zelden de behoefte voel het ook nog eens hardop door de huiskamer te laten schallen...

Helaas worden deze categorieën nogal eens verward. Het feit dat The Velvet Underground & Nico volgens velen een van de invloedrijkste platen ooit is, maakt het nog geen goede plaat. Natuurlijk is ieder melodieus popbandje op een of andere manier (indirect) beïnvloed door The Beatles. Maar dat betekent niet dat de beste plaat in dat genre ook van The Beatles is en dat je niet naar nieuwe popbandjes mag luisteren zonder iets van The Beatles in de kast te hebben.

Ik vind dat je vooral de platen in de kast moet hebben staan die je zélf goed vind.

hahaha...in 1 stap te doen, immers Television = de Dire Straits van punk.

een voorbeeld:
zijn Nevermind van Nirvana en Ten van Pearl Jam de klassiekers die grunge/amerikaanse gitaarrock boven zichzelf hebben uitgetild of waren het ouvre van Mudhoney en Mother Love Bone pas echt belangrijk?

in bepaalde kringen woedt nog steeds de stammenstrijd rond het werkelijke belang van de Beatles. waren het niet veel eerder de Kinks en The Small Faces die in staat waren het perfecte popliedje te maken?

deze perceptie op de tijden die lang achter ons liggen die enerzijds bepaald wordt door de geschiedschrijving/overlevering en anderzijds ontstaat door een soort van collectieve visie op het verleden bepaalt in hoge mate WAT iedereen als klassiekers aanduidt. het blijft een lastig fenomeen.

Vernieuwend, knap en origineel maken van het Spinvisdebuut een klassieker. Al dan niet positief bedoeld...

Ik geloof er helemaal niets van dat Spinvis zolang houdbaar is dat het een klassieker zal worden. Ik bedoel: de naam klassieker draagt in zich mee dat het een aantal jaren mee moet gaan.

Hellhound on My Trail, Robert Johnson, 1937.

Ikzelf heb vele keren met Bob Dylan in de CD speler zitten wachten op het kwartje dat niet kwam. totdat ik de documentaire zag die onlangs is uitgezonden over de eerste trip naar Engeland met Joan Baez en Donovan waar heel vaak het liedje The Times they Are A-Changing in voorkwam. En het kwartje viel een klein stukje naar beneden.

Wat klassiekers van nu worden is denk ik toch wel meer aan de journalisten dan je aanvankelijk vermoedt. Want die schrijven erover, doen er druk over en prijzen ze met vijf sterren de hemel in....

precies. de geschiedenis wordt nu geschreven. later wellicht nog eens herschreven maar nooit radicaal. daar blijft het te veel een mening voor en die zijn nu eenmaal erg afhankelijk van de heersende orde.

Maar wordt-ie ook gelezen? Je moet de volksstammen niet de kost geven die nooit enige aanvechting hebben gehad om Blonde On Blonde, Pet Sounds of What's Going On te beluisteren. Laat staan Trout Mask Replica.

Dat is natuurlijk het grote probleem met klassiekers. De meeste klassiekers beluister je in de wetenschap dát het klassiekers zijn. Dan geef je ze sneller nog een extra kans. En nog één en dan nog eentje, want je wil hebt het gevoel dat je de plaat in kwestie toch wel goed zou moeten vinden.
Als het niet om Bob Dylan ging, maar om een andere folkzanger uit dezelfde periode, had je de plaat na een paar keer luisteren weggelegd om haar vermoedelijk nooit meer terug te pakken.

Maar Thriller wil maar niet echt klassiek worden, net zo min als Brothers In Arms. De laatste is samen met Hotel California en The Joshua Tree toch wel een verplichte aanschaf voor een groot deel van Nederland.

Welnee, dat is niet te vatten. Ik wil best geloven dat Dylan meer dan dertig jaar jaar geleden een paar goeie platen heeft gemaakt, maar dat hij nog steeds een fenomeen zou zijn, is iets waar je in moet geloven in plaats van dat je dat kan "vatten".

Ik blijf erbij dat de tijd de klassiekers bepaalt.

En hoeveel procent van de bevolking moet iets een "klassieker" vinden voordat het er één is? Met zulke vage definities kan je gewoon niet uit de voeten. De klassiekers benoem je zelf, heel subjectivistisch.

A Night At The Opera was al een klassieker voor de pers dat wilde inzien.

Volgens mij heeft de pers dat nog nooit ingezien. Ikzelf heb de plaat overigens nog nooit gehoord en ik heb evenmin enige aanvechting daar op korte termijn iets aan te doen.

Strafwerk! Een luistersessie met achtereenvolgens Queen II, Sheer Heart Attack, A Night At The Opera en A Day At The Races. Moet je allemaal gehoord hebben. En dan ook die charme van liedjes als Lazing on a Sunday afternoon en Seaside Rendezvous. The Millionaire Waltz ook! En de samenzang in The fairy feller's master stroke met absurde lyrics. Wat een begin.

Jij kan wel zeggen dat A Night At The Opera een klassieker is, maar als ik mijn schouders erover op haal, betekent je mening voor mij dus niet zoveel. Ik heb al een mening over Queen. Als Omar zegt dat die en die plaat van Underground Resistance briljant is, let ik wel op. Omdat mijn ervaring leert dat Omars smaak aansluit bij mijn beleving. Maar uiteindelijk bepaal ik zelf wel wat ik goed vind en wat niet, wat klassiekers zijn en wat niet. Ergens in jouw hoofd zit een absolute-waardenschaal waarlangs platen als klassieker kunnen worden beoordeeld, en die bestaat gewoon niet.

Kijk, dat is nou een essentieel punt. :)

Ik weet het allemaal niet meer hoor. Ik heb braaf al die Big Star/V.U./Astral Weeks/Pet Sounds/noemmaarop beluisterd en het is bijna allemaal wel de moeite waard en interessant, maar dat ik er nou veel naar luister? Niet echt (met uitzondering van Stones/P.Smith/Roxy Music). Het is handige kennis omdat je je dan minder snel onder de tafel laat lullen door betweters die beginnen over "Zappa heeft eigenlijk House uitgevonden, maaaan." Maar belangrijker: er is veels te veel leuke nieuwe muziek en ik denk ook dat iedereen inmiddels vet is uitgeluld over De Klassiekers.

mijn kopie van Night At The Operaaaaaaah heb ik in ieder geval aan Fikkie gegeven.

"Ja, je bepaald zelf wat je wel of niet goed vind.
Nee, je bepaald niet wat klassiekers zijn."

Dus je kunt wel zelf bepalen wat je mooi vindt, maar aan wat een klassieker is, kun je maar een heel klein beetje bijdragen. Het is eigenlijk net onze democratie, om maar weer eens onbedacht een parallel met "het schaduwkabinet" te trekken.
Echter, bij democratie ga je er toch ergens vanuit dat de wil van de meerderheid beslissend moet zijn. Hoe gaat de subjectivist daar dan bij de klassiekers mee om? Waar ligt de kern van waarheid? Of is een gedeelte van de waardering voor een plaatje ook het idee van de eigenheid die het met zich mee draagt? Zodat je, geplaagd door een wilde overkill aan info over muziek, je nooit fatsoenlijk kunt overgeven aan een klassieke hit?

Ten tweede zijn er de platen die een grote muzikale verandering markeren, die het begin van een bepaalde stroming zijn, die een metafoor zijn geworden voor de tijd waarin ze uitgebracht zijn, of die de missing link zijn tussen bepaalde stromingen. Hiervan is iets objectiever te bepalen welke het zijn, maar het blijft aanleiding tot vele verhitte discussies. Is Nevermind The Bollocks.. echt de ultieme punkplaat of is het een onder invloed van de commercie zwaar overgewaardeerde kutplaat, dat slechts door mag gaan als de best verkopende punkplaat ooit. Dat soort discussies.

Dit cliche is dus echt waar. Ging vorig jaar eens een nieuwe versterker kopen bij zo electronica-freak die alleen maar hardcore merken verkoopt blablabla...ja hoor wat draait er weer op de achtergrond Br*th*rs *n *rms.