Week 23

iPod: veel klaxons, holy fuck, good shoes en hot chip (hetzelfde als vorige week geloof ik...)

video: long blondes - weekend without make-up (ga naar http://www.vidzone.tv en zoek op long blondes en spot mij in de clip)

De hoes is weer van Carroll, die ook de klassiekers deed, en dat was óók al niet goed.

Het erge is dat die bands uiteindelijk toch in meer of minder mate overstag gaan voor dat gezeik. Op Rock am Ring heeft Metallica heel Master of Puppets gespeeld en niks van St. Anger.

De dieptepunten:
Lacrimosa
Cat Rapes dog

En de rest varieerde van matig tot goed. Verder prima Duitse cuisine (Bratwurst! Frikadelle! Bockwurst mit kartoffelsalat!) en lekkere geile gruftie-meisjes in veel te korte hotpants, ondanks het frisse weer. Volgend jaar weer! Pinkpop is voor mietjes.

De enorme stapel CDs die ik gekocht heb behandelen we wel in week 24 als ik zin heb. :D

het 'vertrek' van Burton
is dat de oude bassist? ik zag in de docu over Metallica de audities voor een nieuwe bassist. wat ik grappig vond was dat ik dacht te zien wie het zou worden. zonder enige voorkennis, ik luisterde rond 1990 metallica een tijdje intensief, maar al vrij snel niet meer. de bassist waarvan ik dacht dat het 'em zou worden wilde Battery spelen als onderdeel van de auditie, hij speelde het retestrak. of ik vond het retestrak omdat ik het al zo lang niet meer gehoord had, dat kan ook. het werd 'em in ieder geval wel!

verder..
*Andrew Bird's Bowl of Fire - The Swimming Hour
*Beu - Uit De Huid
*films (oa It's a Wonderful Life en Dark Horse)

Ik had ook al eens een kortgeknipte versie gepost. Inderdaad een véél te lange plaat.

het 'vertrek' van Burton
is dat de oude bassist? ik zag in de docu over Metallica de audities voor een nieuwe bassist. wat ik grappig vond was dat ik dacht te zien wie het zou worden.

De oude bassist daar was Jason Newsted. Daarvoor had Metallica al een andere bassist, Cliff Burton. Die is omgekomen bij een ongeluk met de tourbus in Zweden. Veel mensen vinden dat sinds Burtons dood Metallica Metallica niet meer is.
Zelf vind ik dat een beetje onzin, omdat Burton nauwelijks bijdroeg aan de composities. Mijn verklaring is dat zo rond 1990 songschrijver Hetfield sterk beïnvloed begon te worden door de opkomende stonerrock en vooral door Corrosion of Conformity. Veel thrashers houden niet van stoner en trokken die koerswijziging niet. Terwijl Load een prima stonerrockplaat is (die af en toe wel iets te veel als CoC klinkt.) Ik vind het trouwens zeer de vraag of Burton problemen had gehad met die stonerkoers; hij droeg in de jaren tachtig immers stug flares.
Daarna was het bergafwaarts door Hetfields alcoholisme (zie docu.) St. Anger is dan wel weer meer thrash, maar de productie staat veel mensen niet aan. Die snaredrum zonder snaar had van mij ook niet gehoeven, maar die zang lekker rauw vind ik wel erg lekker en de solo's van Hammett vond ik sowieso altijd al het zwakke punt van de band.

St. Anger had een precisiebommetje van 30 minuten moeten wezen.

Dat is waar, hij was echt een klassieke bassist wat dat betreft. Heb Ulrich ook wel eens horen zeggen dat Burton muziektheoretisch het beste was.

St. Anger had een precisiebommetje van 30 minuten moeten wezen.

Ook daar heb je gelijk. Maar dat neemt niet weg dat die plaat beter is dan het gekanker op diverse fora doet vermoeden.

heb 'em overigens niet helemaal gezien, ongeveer de helft. die shrink was idd bizar. en een geld dattie ving... 50 K per maand. niet heel raar dat hij verlatingsangst had..

toch wel nieuwsgierig geworden naar St. Anger. overigens een slechte titel. ik vind 'Frantic' beter.

WTF. :-(

Ik ben momenteel nog altijd Zizek aan het lezen maar ook Anthony Kiedis' biografie. Echt lachen wanneer hij aan het pochen is over zijn fantastisch stijl en je dan de foto's bekijkt.

Ook veel Neil Young aan het beluisteren. Everybody Knows This Is Nowhere.

Follow The Leader heet dat in vaktermen:).

haha, is you lars ullrich?

Omdat ik het zelf nooit aandurf...verwacht altijd van dat kris-kras*schizo#plink-plonk(hippie)geneuzel. En de Floyd was toch altijd beter zonder Syd, maaaaann. Maar aanrader dus?

Oh, beetje zoals Pink Floyd dus? ;)

Goeie zomerplaat, niet?

voorts: gluid
Wat een weergaloze plaat op het mij tot voor kort onbekende esc. rec.

En dan te bedenken dat "Let's Knife" (die ik gehouden heb) zo'n duizend keer leuker is.

Maar, om het over de afgelopen week (weken) te hebben, mijn allerfavorietste meisjestrio is natuurlijk The Pipettes.

Kettel - My Dogan

bijzonder sterke melodieen, mooie beats en bijna een tribute aan black dog productions (toen ze nog goed waren), oude aphex twin (zonder drilboor beats) en autechre (toen ze nog nummers maakten met melodie ipv moeilijke ritmes)

ga dat horen, ga dat horen!

Ik miste in alle lijstjes de nieuwe sublieme KETTEL cd MY DOGAN

Tot nog toe heeft Kettel me nog niet echt kunnen raken, een net iets te hoog Corneille cq bloemetjes-en-bijtjes-gehalte. Maar ik zal je tip eens beluisteren Vincent. Al vrees ik dat die zeker niet boven de Leafcutter uit zal stijgen. Subliem, oe, das nogal wat.. Dat durfde ik zelfs niet van Leafcutter te zeggen..

haha, is you lars ullrich?
;-), ik mocht die Lars wel in de docu, lekker met z'n kont tegen de kribbe wiebelen.

The Madcap Laughs is Syds meesterwerk. Wel hippie, wel wat plink-plonk-achtig, dat hoort een beetje bij de tijd.
Syd zat tot en met Ummagumma bij Pink Floyd toch? Hmm, daarna nog een paar meesterwerken, Atom Heart Mother, Meddle en Animals, maar de 'kille technische' trend die bij Dark Side Of The Moon werd ingezet is mij nooit bevallen..

dat 'ie mooi is, dat staat als een huis..

en daar gaat het om :-)

(ik heb zelf ook even moeten zoeken voor ik vond wie wat precies deed, dus fout ach)

@Monique: goed onthouden, maar lekken kan ik niet.

Ah, fijn. Weet ik weer waar ik het elke week voor doe.

Okee, maar met de eerste maten van 'One' moet het toch lukken zou je zeggen. Niet geheel dus.

Weer geen St Anger materiaal dus in Gelredome? En was het nieuwe nummer ook in die stijl?

Niente, nada. Het nieuwe nummer was een vrij rustige, wel in de stijl van St Anger.

1998 Something About Airplanes
2000 We Have the Facts and We're Voting Yes
2001 The Photo Album

zijn Pitchfork klassiekers. Luid bejubeld. Ik heb ze ooit 1 keer geluisterd en vond ze niet zo goed als Transatlanticism.

het recente Plans is erg mainstream (dus Pitchfork haatte het)
Ik vond het een zeer sfeervolle ambient pop plaat. (Veel piano ook)

Verzameling essays van (vooral) Amerikaanse professoren over foute muziek, slechte smaak, cheese, authenticiteit, canonisatie etc.; een boek met wel héél erg veel aanhalingstekens, inderdaad. De stukken over metal en country (first things first :p) zijn soms voorspelbaar, soms verrassend, maar in ieder geval vermakelijk. Zo wordt de slechte waardering van metal onder andere toegeschreven aan het feit dat het NIET in het rockistische jaren zestig gedachtengoed past, en blijkt bij beide genres de kritiek vaak niet op de muziek maar op de fans gericht. Andere genres en onderwerpen die besproken worden: Jazz ("Does Kenny G Play Bad Jazz?"), rock musicals, glitch, punk, wereldmuziek, Elvis impersonators en (jawel) ABBA. Tot nu toe trouwens opvallend weinig 'Popisme vs. Rockisme'-clichés tegengekomen, wellicht destijds (2004) nog niet tot op academisch niveau doorgedrongen?

link Amazon

'Gice Up van Postal Service is ook zeker de moeite waard. behalve dat duetje met die zangeres. Die is gay.