Die eeuwige Radiohead, Beatles en Van Morrison

*The Clash - London Calling
Paar aardige nummers maar nog voor ie halverwege is doet de verveling zijn intrede...

*Alles van Tool
Een en al spanningsopbouw, maar een fatsoenlijke climax is er zelden bij. Is het zo moeilijk een fatsoenlijk liedje te schrijven?

London Calling al twee keer genoemd, tjonge toch. Lou Reed verwacht ik binnen de 7 posts.

Nee joh. FUCK heeft prachtige platen gemaakt! Dát zou pas standaardwerk moeten zijn! 'Pardon my French' zou de London Calling van 2015 moeten worden!

Misschien is het nog gedurfder om veel geroemde artiesten te noemen waarvan je vindt dat de enorme reputatie nog te klein is. Zoals Joni Mitchell.

Niksige boosheid - waar heb je het over? Hoeveel boze nummers staan er nu helemaal op die plaat? Bedoel je niet de eerste Clash-LP? Daarop stonden inderdaad een paar van die 'niksige boosheid'-nummers, zoals "London's Burning" [boos op het feit dat er niks te doen was 's avonds, in Londen nota bene], "Career Opportunities" [boos op werkloosheid] en het hilarische "White Riot" [boos op het feit dat de boosheid van zwarten wél ergens over ging].

Op London Calling staan eigenlijk precies 2 boze nummers, en die gaan zowaar ergens over: Clampdown [boos over oprukkend fascisme] en Koka Kola [boos op drugs] ("Death or Glory", over 'selling out' klinkt ook een beetje boos, maar is toch vooral sarcastisch). De rest van de nummers bespreekt een keur aan andere onderwerpen (de Spaanse burgeroorlog, de nucleaire holocaust, de consumptiemaatschappij), vrijwel zonder een spoor van boosheid.

Dan wordt bovendien vrijelijk geput uit de Amerikaanse (rock, r'n'b, jazz-via-Weill) en Jamaicaanse (dub, reggae) muziek voor de omplijsting van dit alles. Rap, disco en motown zouden nog volgen op latere platen. En dit van gassies die 2 jaar eerder nog in pubs hun drie akkoorden stonden te oefenen.

Je kunt over punkbandjes een hele hoop zeiken, maar juist níet bij The Clash, en níet over London Calling, zou ik zeggen.

Zou het ook neit zo zijn, dat albums die in de tijd vernieuwend waren, niet meer zo verrassend klinken als je ze pas later hoort, omdat je inmiddels de bands gehoord hebt die er door beinvloed zijn en de onwikkeling inmiddels tien stappen verder is?

Zjust. De band deed het uit oprecht enthousiasme voor die muziek - ze luisterden ook in de tijd dat ze nog rechttoerechtaan punk maakten bijna uitsluitend naar reggae uit de jaren '60, platen die ze op vlooienmarkten bijelkaar scharrelden. Ze ergerden zich ook dood aan monomane punkbandjes. [Twee Clash-biografieën gelezen, waarvan die van Johnny Green ook voor niet-fans is aan te raden. Fijne anekdotes en de hoofdrolspelers worden geen moment gespaard.]
Dat je vindt dat ze er gewoon niet zo góed in zijn, tja. OK. Het zal vast minder strak zijn dan 'échte' reggae. Persoonlijk heb ik een teringhekel aan échte reggae (en échte rock, échte rap, échte blues, etc). Het leuke aan popmuziek vind ik nu juist de appropriatie van allerlei stijlen en dat het dan toch steeds pop blijft. "Guns of Brixton" is dan ook leuker dan alle échte dub bijelkaar. (En "Dub be Good to Me" is daar dan weer een onherstelbare verbetering van)

Dat heette toen misschien nog rocksteady of ska of zo. Wil ik vanaf wezen.

Interessante vraag. Het antwoord is volgens mij: als het goed is niet. Als je de moeite moet nemen om de plaat in een bepaalde contextmodus te beluisteren om 'em goed te vinden (te linken aan de tijd bijvoorbeeld) betekent dat eigenlijk dat je de plaat niet zo goed digt.

Over canoniseren, in wezen is de vraag niet zo moeilijk. "loop door je lijst en benoem wat aan standaarden wat je eigenlijk niet leuk vindt" "Standaard" heeft al iets subjectiefs in zich. Platen die voor mij daaraan voldoen:

- Miles Davis - Kind Of Blue (behang voor etentjes en saaie verjaardagen)
- Vive La Fete (zeikelectro, alleen, die Els, oh my god..)
- Pink Floyd - Dark Side Of The Moon (klinisch lik-isme)
- Velvet Underground - Loaded (naranjito, op de hoes staat, featuring Lou Reed :))
- Fantomas (oh god, welk blik muziekpuristen trek ik nu open op mijn dak, grote, brede, adonisachtige figuren met woeste donkere manen tot over hun schouders)
- Die Anarchistische AbendUlterhaltung (zou zooo geniaal moeten zijn, vind er weinig aan)
- Steve Reich - Different trains (saai)
- LFO - Frequencies (sorry hoor, ik vind er gewoon geen hol aan, al ken ik de importantie van het album)

Het enige effect wat canoniseren heeft op mij is dat je als je het dus goed móet vinden in ik vind het níet goed, dán wordt onverschilligheid een hekel. De toevoeging 'want anders heb je geen verstand van muziek' vaak genoeg erbij en het wordt blinde haat.

Dark Side Of The Moon bijvoorbeeld. Ik heb het enkele jaren geleden geprobeerd, maar als de Frogettes inzetten haakte ik af.

Maar die heb ik dus gewoon gewist, want ik wil 'm niet tegenkomen in m'n shuffle.

Interessante vraag. Het antwoord is volgens mij: als het goed is niet. Als je de moeite moet nemen om de plaat in een bepaalde contextmodus te beluisteren om 'em goed te vinden (te linken aan de tijd bijvoorbeeld) betekent dat eigenlijk dat je de plaat niet zo goed digt.

Ik ben het niet helemaal met je eens Erik. Je vindt soms iets goed, doordat het voor jou iets nieuws/verfrissends/verrassends is. Als je het dan bij de tiende band hoort, dan is het niet meer zo prikkelend, maar meer van hetzelfde. Als je eerst de navolgers hoort en dan pas het origineel, dan heeft dat minder impact.

Ik heb dat bij literatuur vaker gehad. Ik had bijvoorbeeld eerst een paar Vonngut-adepten gelezen en daarna pas Vonnegut zelf. Toen ik Slaughterhouse Five las, vond ik het niet slecht, maar ook niet verpletterend goed. Doordat ik de trucjes al vaker had gezien - bij mensen die ze van hem gejat hadden...

Zeker. Wat ik probeer te zeggen, je kunt nooit ontsnappen aan je eigen context. Het feit dus dat je al Vonnegut-adepten hebt gelezen. Wat Vonnegut zelf niet zo verfrissend meer maakt.
Natuurlijk kun je in je mening (bijvoorbeeld met recenseren) je eigen context proberen uit te schakelen. Toch betekent dat niet dat het boek, de plaat ook werkelijk die impact heeft die je 'em toedicht. Die maakte gewoon niet die impact.
Je kunt volgens mij ook helder proberen na te gaan (zoals jij doet Ionica met de Vonnegut-adepten) waarom je iets niet zo goed vindt. Het feit dàt je het niet zo goed vindt, blijft overeind.

Maar Vive La Fête en Fantômas tot een canon rekenen vind ik wat te veel eer.

Het was geen canon. Meer opvolging geven aan de vraag wat ik als standaard beschouw, wat ik in mijn collectie heb, waarvan ik de indruk heb dat het algemeen goed gevonden wordt, wat ik dus niet zo goed vind.

Hein O))) - Ich Fühl Mich Verschlagen

Warum?

VLF vind ik voornamelijk typische hipsterbagger voor mensen die meer met 'stijl' begaan zijn dan met muziek, dus dat neem ik lekker niet serieus. :)

Maar Fantômas vind ik geweldig maar een 'outer fringe', niet echt een standaard gezet ergens voor. Ik ken geen volgelingen/ripoffs, nl.

Fantômas, tja ik weet niet, ik voel ergens stiekem wel dat het geweldig intens kan zijn, toch staat het daar maar wat in mijn lijst te pronken. zenuwachtig word ik van dat gehakketak met grunt, gitaren en carnaval. gek eigenlijk, ander getak vind ik goed te pruimen.

nee, ik denk dat je gelijk hebt Martijn. omdat ik het (nog) niet vat en anderen wel, wil nog niet zeggen dat het een overgewaardeerde standaard is. rectificatie dus: ik schrap bij deze Fantomas uit bovengenoemde lijst. En doe dat met DAAU direct ook.
Vive La Fete laat ik staan, omdat ik me nog goed herinner hoe massaal iedereen als zombies richting deze slappe aftrekselelectro in de Charlietent op Lowlands waggelde.

Interessante vraag. Het antwoord is volgens mij: als het goed is niet. Als je de moeite moet nemen om de plaat in een bepaalde contextmodus te beluisteren om 'em goed te vinden (te linken aan de tijd bijvoorbeeld) betekent dat eigenlijk dat je de plaat niet zo goed digt.

Nee dat is waar, maar het is wel een van de verklaringen (naast het hypen en napraten) waarom een album in een canon terechtkomen. Er zijn genoeg mensen die het wel "live" hebben meegemaakt.

Er zit ook iets vreemds in om zoiets wegwerpigs als popmuziek te canoniseren. Beetje als mensen die volhouden dat hun favoriete fantasy-boek echt wel literatuur is.

Meh. Binnen de fantasy-literalectuur bestaat er vast ook wel weer een canon. En de meeste fantasyliefhebbers interesseert het waarschijnlijk geen hol of anderen het literatuur vinden of niet - zoals het mij als popliefhebber ook geen biet interesseert of popmuziek nu wel of niet met de grote jongens jazz en klassiek mee mag doen als Kunst.

Weet je zeker dat je de goede band voor je hebt? King Buzzo heeft wel woest manen, maar over zijn schouders komen ze niet en adonisachtig zal de man nooit eerder genoemd zijn:
http://www.amnesiacarts.com/Immagini_eventi/Massimo_lovisco_King_Buzzo.jpg

http://img114.imageshack.us/img114/5028/fantomaspubliekoo9.jpg

Dit is een foto van Italiaans Fantomas publiek. Geen lang haar te bekennen, humpfh. Wel zien ze eruit alsof ze het allemaal ooit lang haar hadden. Nu ja, Italianen lopen altijd al voor qua stijl :).

Yup, en zonder een spoortje plezier op hun gezicht. Zeker weten dat het niet Amsterdam is? ;-)

@CS: We zijn het inderdaad eens. Bob Dylan nomineren voor de Nobelprijs voor literatuur hahahaha.

Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Concreet: de commerciele aspecten aan popmuziek houden het met beide benen op de grond.

Overigens weet ik eigenlijk niet of ik in "London Calling"-het nummer nu zoveel reggae hoor.